Knutselen met de kinderen begeleiden

laatbloeiertje schreef: ↑

10-12-2019 10:45

Dat is ook wat normaal goed gaat met tekenen en verven en glitters gebruiken mag gewoon.
Maar ze willen zelf een knutselwerkje maken wat uiteindelijk niet eens in de buurt komt. Even voor de duidelijkheid: dat hoeft van mij niet perse.
Wel stel ik daar materialen, tijd en aandacht voor beschikbaar en tja, dat vind ik wel een beetje zonde ja. Dan blijf ik liever bij het tekenen, verven, stickertjes en glitter.

Dit is niet waar toch? Zo ja, arme kinderen.

laatbloeiertje schreef: ↑

12-12-2019 07:26

In ieder geval al heel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die hier over nadenkt.
Lief ook dat de leerkrachten komen met goede tips, ik heb er echt wat aan. En ook de andere ouders die inhaken met hun ervaringen en adviezen. Ik krijg er al wat meer vertrouwen in.

Gisteren hebben we koekjes gebakken en met gesmolten chocolade versiert en ik heb er bij gezeten en alleen de jongste geholpen waar nodig. Zo hebben ze toch alle koekjes mooi versiert. Niet echt knutselen, maar ook creatief bezig zijn en dat was gezellig.

Dit is echt niet iets om trots op te zijn, tenzij je, je kinderen graag faalangst en prestatiedrang mee wil geven. Dan wel

lucky82 schreef: ↑

12-12-2019 07:35

Dit is echt niet iets om trots op te zijn, tenzij je, je kinderen graag faalangst en prestatiedrang mee wil geven. Dan wel

Huh? Sinds wanneer krijgen kinderen faalangst van zelf koekjes mogen bakken en versieren? Overdrijven is ook een vak. Of vind je het gewoon fijn om nog even lekker in te hakken op een TO die al laat zien dat ze dingen graag wil veranderen?

Ik vind het juist gezellig klinken met die koekjes. Leuk om te horen TO, dat je wat hebt aan de tips en ervaringen van anderen en er meteen wat mee doet!

Bij ons zijn knutselen en tekenen geen activiteiten waar ik een rol in speel. Als de kinderen zin hebben om iets te maken, regelen ze dat zelf. Ik pak hooguit de dingen waar ze zelf niet bij kunnen en daar houd mijn input op. Ik bedenk dus ook niet iets om te maken, dat doen ze zelf. Ik geef geen feedback, ik assisteer niet, ik zit er hooguit bij aan tafel mijn eigen ding te doen. Ik denk dat het bij dingen maken belangrijk is om zelf de agent te zijn, bij gebrek aan een beter Nederlands woord.

Ik vind leren een prachtig middel bij het maken van dingen, want zonder, al dan niet nieuw verworven, kennis en vaardigheden geen product. Maar leren is niet het primaire doel bij het maken van dingen. Het primaire doel is het realiseren van het product. De manier waarop is leren. Als leren het doel wordt, zoals ik in sommige posts lees, is het maken daarmee van ondergeschikt belang. Dan wordt het maken zelf bijna doelloos: dan maak je om te leren, in plaats van andersom. En als het maken zelf geen echt belang meer heeft, als vooral het bijproduct belangrijk is of wordt gevonden door anderen, dan is het niet meer leuk. En als het niet leuk is, waarom zou je er dan nog moeite in steken?

Ik denk dat het bij maken heel belangrijk is dat mensen zelf hun doelen stellen en zelf bedenken hoe ze die doelen realiseren. Bij jonge kinderen betekent dat dat de producten niet te vergelijken zijn met volwassen producten, maar dat hoeft ook helemaal niet. Het gaat gewoon om aanprutsen, om zelf doelen stellen en proberen ze te realiseren, zonder bemoeienis van anderen. En als ze hulp nodig hebben bij het realiseren van hun zelfbedachte en zelfgestelde doelen, dan zoeken ze die wel. Of niet. En dan is het ook goed.

Waarom is het zo belangrijk dat kinderen altijd helemaal zelfstandig hun doelen stellen en bereiken? Op die manier maak je toch eigenlijk het zelfstandig doelen stellen het doel van het knutselen? Uiteindelijk denk ik dat het doel van thuis knutselen zou moeten zijn dat ze er plezier in hebben, op welke manier dan ook. Het eindproduct en wat ze gaandeweg leren (van fijne motoriek tot plannen tot zelfstandig iets voor elkaar krijgen) is een mooi bijverschijnsel, maar allemaal niet het belangrijkste in mijn ogen.

Als ik terugdenk aan mijn eigen kindertijd dan vond ik knutselen heel leuk, maar had ik niet de inventiviteit en creativiteit om zelf te bedenken wat ik wilde maken en hoe. Ik had dus juist wel graag een voorbeeld of opdracht. Van die voorgebakken knutselpakketjes had je in die tijd nog veel minder (behalve schilderen op nummer), maar dat zou ik heerlijk gevonden hebben. Zelf aanprutsen is voor sommige kinderen prettig, voor anderen juist frustrerend omdat er in hun ogen dan nooit iets bevredigends uitkomt.

gsleutel schreef: ↑

12-12-2019 00:17

We hebben ook wat kerstspul gekocht (karton, glittertape, e.d.) en daar gaan we kerstkaarten van maken (voor oma, ooms en juffen op het kdv...). Mijn plan is om wat kaarten voor te vouwen en haar vanaf daar gewoon los te laten qua plakken en versieren. Dat worden vast spectaculaire totaal pinterest-onwaardige kaarten. Ik ben er nu al trots op

Leuk!

TO: jij wil iets maken, je kinderen willen knutselen, dat is anders.

Mijn broer en ik hadden dat vroeger ook, ik maakte keurig wat ik moest maken, niet knoeien, netjes rolletjes plakken en keurig verven in de goede kleur. Broer had dan allang alle verf door de rolletjes gegoten, zijn haar aan zijn hoofd geplakt, en ik kan je vertellen dat er dan dus geen kerstboom uitkwam.

Toch vond hij het ook knutselen.
Iets maken is allerlei handelingen doen met een bepaald eindresultaat, knutselen is het proces, dus het aanklooien met knutselspullen. Als je gewoon meegaat methet proces en het eindresultaat loslaat wordt het misschien hardstikk leuk.

nicole123 schreef: ↑

12-12-2019 10:12

Waarom is het zo belangrijk dat kinderen altijd helemaal zelfstandig hun doelen stellen en bereiken? Op die manier maak je toch eigenlijk het zelfstandig doelen stellen het doel van het knutselen? Uiteindelijk denk ik dat het doel van thuis knutselen zou moeten zijn dat ze er plezier in hebben, op welke manier dan ook. Het eindproduct en wat ze gaandeweg leren (van fijne motoriek tot plannen tot zelfstandig iets voor elkaar krijgen) is een mooi bijverschijnsel, maar allemaal niet het belangrijkste in mijn ogen.

Als ik terugdenk aan mijn eigen kindertijd dan vond ik knutselen heel leuk, maar had ik niet de inventiviteit en creativiteit om zelf te bedenken wat ik wilde maken en hoe. Ik had dus juist wel graag een voorbeeld of opdracht. Van die voorgebakken knutselpakketjes had je in die tijd nog veel minder (behalve schilderen op nummer), maar dat zou ik heerlijk gevonden hebben. Zelf aanprutsen is voor sommige kinderen prettig, voor anderen juist frustrerend omdat er in hun ogen dan nooit iets bevredigends uitkomt.

Met doelen stellen bedoel ik dat je als maker zelf bepaalt wat je gaat maken, in plaats van dat een ander dat voor je bepaalt. Dat betekent dus ook dat je prima als doel kunt stellen om een knutselpakketje te maken: dan is dat het doel dat je jezelf stelt.

Ik denk, en dit zijn mijn eigen bedenksels, voor de duidelijkheid, dat voor de maker het eindproduct wel het belangrijkst is. Niet het plezier, dat is een motor; niet het leren, dat is een middel. Ook niet de frustratie omdat er nooit iets bevredigends uitkomt. Frustratie en plezier zijn twee kanten van dezelfde motor-medaille. Ik heb gisteren drie keer de boord van een trui uitgehaald omdat ik niet snapte hoe het moest. Uitermate frustrerend en ogenschijnlijk zo zonde van het werk want zo vlot brei ik niet, maar shit happens. Frustratie en plezier zijn allebei onderdeel van iets maken. Als frustratie vermeden moet worden, is maken net zo min leuk, dan is het lopende band werk.

Pandax schreef: ↑

12-12-2019 10:36

Met doelen stellen bedoel ik dat je als maker zelf bepaalt wat je gaat maken, in plaats van dat een ander dat voor je bepaalt. Dat betekent dus ook dat je prima als doel kunt stellen om een knutselpakketje te maken: dan is dat het doel dat je jezelf stelt.

Ik denk, en dit zijn mijn eigen bedenksels, voor de duidelijkheid, dat voor de maker het eindproduct wel het belangrijkst is. Niet het plezier, dat is een motor; niet het leren, dat is een middel. Ook niet de frustratie omdat er nooit iets bevredigends uitkomt. Frustratie en plezier zijn twee kanten van dezelfde motor-medaille. Ik heb gisteren drie keer de boord van een trui uitgehaald omdat ik niet snapte hoe het moest. Uitermate frustrerend en ogenschijnlijk zo zonde van het werk want zo vlot brei ik niet, maar shit happens. Frustratie en plezier zijn allebei onderdeel van iets maken. Als frustratie vermeden moet worden, is maken net zo min leuk, dan is het lopende band werk.

Zou dat niet per kind en misschien ook per knutselwerk/activiteit verschillen of het belangrijk is om je eigen doel te stellen? Ik vond het als kind helemaal niet zo belangrijk dat ik zelf bepaalde wat ik ging maken, ik vond het juist heel fijn als me een idee aangereikt werd. Bij andere dingen dan knutselen zie ik dat ook bij mijn kinderen. Mijn oudste vindt het soms fijn om zelf iets te bouwen van Kapla/Lego/Duplo en daarmee helemaal zijn eigen plan te volgen, maar kan het ook prettig vinden om van mij een 'opdracht' te krijgen, dat ik bijv. vraag of hij een flat van 3 verdiepingen kan bouwen, of een dierentuin. En mijn jongste doet zelfs helemaal niks uit zichzelf met bouwen, terwijl ze er soms wel lol in heeft om iets te maken als ze het idee aangereikt krijgt.

Wel ben ik het met je eens dat tijdens het proces ik het belangrijk vind om me er niet ongevraagd tegenaan te gaan bemoeien, waarmee je in feite zegt dat het anders moet en niet goed genoeg is. Ik zou zeggen: zolang een kind genoeg eigen inspiratie heeft en prima zijn gang gaat, dan inderdaad lekker loslaten, ook al zou je het zelf anders doen. Maar als een kind geen idee heeft wat er kan en wat het zou willen, of het heeft geen idee hoe iets te bereiken, dan vind ik het niet verkeerd om een idee aan te reiken, tips te geven, bepaalde materialen klaar te leggen waarmee je ze op ideeën brengt of mee te denken met een plan van aanpak. Misschien zitten we hiermee ook wel meer op één lijn dan gedacht, want jij stelde ook dat als je kinderen erom vragen je ze wel verder helpt. Misschien vragen mijn kinderen er gewoon ook meer om dan.

Of voor de maker zelf het eindproduct altijd het doel is: vaak wel denk ik, maar niet altijd. Jonge kinderen kunnen zich vaak nog niet eens een echt einddoel stellen denk ik. Ik lees hier zat voorbeelden van (jonge) kinderen die een beetje lukraak in papier knippen het einde vinden. Ik denk niet dat voor een peuter de snippers het doel zijn, hooguit dat het gaandeweg ontdekt dat die snippers wel leuk zijn en tijdens het knutselen als doel stelt om er nog meer bij te maken. Als mijn dochter kleit of in de zandbak speelt heb ik ook het idee dat het sensomotorische rotzooien met haar handen meer het doel is dan het eindproduct. Maar voor oudere kinderen die een echt knutselwerkje maken heb je denk ik wel gelijk, die werken wel naar hun eindproduct toe en zijn pas tevreden als dat af en mooi genoeg is.

Maar juist als voor het kind het plezier ligt in het bereiken van een in hun ogen mooi eindproduct, dan zou dat voor mij een reden zijn om wél te helpen (met een idee, zodat je iets kunt kiezen wat haalbaar is, of met het neerleggen van materialen waar het kind echt iets mee kan (en het weglaten van andere materialen), of met bepaalde handelingen die ze nog niet kunnen). Bij mijn kinderen wordt het juist met van begin tot eind helemaal zelf aanklooien in hun ogen vrijwel altijd een mislukking, want dan kiezen ze iets wat niet haalbaar is (mijn zoon maakte eens een grote knikkerbaan van papier en plakband, dat stort dus geheid in), of is het in hun hoofd mooier dan hun handen kunnen maken, etc. Die ervaringen zijn ook niet per se slecht, daar leren ze ook weer van, maar alleen maar die ervaringen zorgen er wel voor dat knutselen bestempeld gaat worden als 'niet leuk'.

Dat frustratie niet geheel vermeden moet worden ben ik met je eens. Ik heb dat wel eens gehoord over het werk dat je als volwassene doet, dat dat het leukst is als je een juiste balans hebt tussen verveling en stress. Als je verveling compleet vermijdt dan krijg je teveel stress, als je stress compleet vermijdt dan krijg je teveel verveling. Zo is het met knutselen ook denk ik. Wel vind ik het prettig om frustratie te beperken, zeker bij die van mij die al heel snel gefrustreerd zijn. Wat ik eerder al noemde: bij het knutselen een balans zoeken tussen iets wat wel uitdagend is (en dus af en toe frustratie kan geven omdat het nog niet lukt) en wel haalbaar (niet alleen maar frustratie). Juist daar wil ik ze wel bij helpen, want zelf kunnen ze zo'n balans nog niet goed inschatten.

Pandax schreef: ↑

12-12-2019 09:38

Bij ons zijn knutselen en tekenen geen activiteiten waar ik een rol in speel. Als de kinderen zin hebben om iets te maken, regelen ze dat zelf. Ik pak hooguit de dingen waar ze zelf niet bij kunnen en daar houd mijn input op. Ik bedenk dus ook niet iets om te maken, dat doen ze zelf. Ik geef geen feedback, ik assisteer niet, ik zit er hooguit bij aan tafel mijn eigen ding te doen. Ik denk dat het bij dingen maken belangrijk is om zelf de agent te zijn, bij gebrek aan een beter Nederlands woord.

Ik vind leren een prachtig middel bij het maken van dingen, want zonder, al dan niet nieuw verworven, kennis en vaardigheden geen product. Maar leren is niet het primaire doel bij het maken van dingen. Het primaire doel is het realiseren van het product. De manier waarop is leren. Als leren het doel wordt, zoals ik in sommige posts lees, is het maken daarmee van ondergeschikt belang. Dan wordt het maken zelf bijna doelloos: dan maak je om te leren, in plaats van andersom. En als het maken zelf geen echt belang meer heeft, als vooral het bijproduct belangrijk is of wordt gevonden door anderen, dan is het niet meer leuk. En als het niet leuk is, waarom zou je er dan nog moeite in steken?

Ik denk dat het bij maken heel belangrijk is dat mensen zelf hun doelen stellen en zelf bedenken hoe ze die doelen realiseren. Bij jonge kinderen betekent dat dat de producten niet te vergelijken zijn met volwassen producten, maar dat hoeft ook helemaal niet. Het gaat gewoon om aanprutsen, om zelf doelen stellen en proberen ze te realiseren, zonder bemoeienis van anderen. En als ze hulp nodig hebben bij het realiseren van hun zelfbedachte en zelfgestelde doelen, dan zoeken ze die wel. Of niet. En dan is het ook goed.

Hier kan ik een heel stuk met je mee gaan. Alleen ook breekt het de laatste decennia bij veel kinderen aan aan voorbeelden en rolmodellen en materialen. Ik ging poppenkleren proberen te maken omdat mijn moeder mijn kleren zelf maakte. Wij hadden dus een rolmodel en restjes stof en breiwol etc.

De huidige kinderen hebben veelal alleen de special voor hen aangeschafte knutselspullen. Al dan niet pre-fab.

Als ik op school geen borduren zou aanbieden zouden de kinderen dat niet om vragen. Maar nu, nadat ze in groep vier daar ontwikkelingsgericht mee bezig zijn geweest en in groep vijf echt steken hebben geleerd, vraagt er een kind in groep zes of ze ook twee lapjes aan elkaar kan borduren.

Als dit soort dingen niet worden aangeboden op school of thuis blijven heel veel kinderen hangen in knippen, plakken met papier doordat ze niet hebben kunnen ruiken aan de eindeloze mogelijkheden die er zijn.

Andersom schreef: ↑

12-12-2019 19:25

Als dit soort dingen niet worden aangeboden op school of thuis blijven heel veel kinderen hangen in knippen, plakken met papier doordat ze niet hebben kunnen ruiken aan de eindeloze mogelijkheden die er zijn.

Eens. Mijn kinderen blijven uit zichzelf inderdaad hangen in kleien, knippen, plakken en stickers op een vel papier plakken. En als ze verder niks wordt aangeboden dan zullen ze ook niet veel verder komen dan dat. Behalve als ze op school of elders voorbeelden zien of instructies krijgen. Van borduren, papier marché, figuurzagen, haken, etc hebben ze nog nooit gehoord en dus weten ze ook niet dat die mogelijkheid bestaat. Verder is het ene kind in dit soort dingen inventiever en zelfverzekerder om nieuwe dingen aan te gaan dan het andere. Ik denk dat het ook niet óf-óf hoeft te zijn en maar één manier van knutselen aanbieden goed is. Je kunt best soms iets zelf voorbereiden om je kind te laten doen (zoals zo’n borduurwerkje) en soms het kind helemaal vrij zijn of haar gang laten gaan. Of het ene kind, dat uit zichzelf vanalles verzint, veel meer vrij laten, terwijl je het andere kind meer inspiratie biedt en door het proces loodst.

nicole123 schreef: ↑

12-12-2019 20:42

Eens. Mijn kinderen blijven uit zichzelf inderdaad hangen in kleien, knippen, plakken en stickers op een vel papier plakken. En als ze verder niks wordt aangeboden dan zullen ze ook niet veel verder komen dan dat. Behalve als ze op school of elders voorbeelden zien of instructies krijgen. Van borduren, papier marché, figuurzagen, haken, etc hebben ze nog nooit gehoord en dus weten ze ook niet dat die mogelijkheid bestaat. Verder is het ene kind in dit soort dingen inventiever en zelfverzekerder om nieuwe dingen aan te gaan dan het andere. Ik denk dat het ook niet óf-óf hoeft te zijn en maar één manier van knutselen aanbieden goed is. Je kunt best soms iets zelf voorbereiden om je kind te laten doen (zoals zo’n borduurwerkje) en soms het kind helemaal vrij zijn of haar gang laten gaan. Of het ene kind, dat uit zichzelf vanalles verzint, veel meer vrij laten, terwijl je het andere kind meer inspiratie biedt en door het proces loodst.

Klopt! Er zijn heel veel manieren goed. Niet elke manier past bij ieder kind of bij iedere opdracht.

Als het je eigen kinderen zijn ken je ze meestal zo goed dat je uiteindelijk ieder kind iets op niveau zou kunnen bieden, maar dan moet je er zelf wel genoeg van weten om het anders te kunnen doen.

In een professionele setting is dat lastiger en vraagt het meer voorbereiding. Ik heb altijd wel 'noodplannen' beschikbaar en ook wel eens niks geschikts.

Dat lijkt me inderdaad lastig Andersom, als je in een groep kinderen grote verschillen hebt of als het in de praktijk met een kind anders uitpakt dan je van tevoren had bedacht. Dan heb ik thuis toch weer een stuk makkelijker!

Ik ben onze knutselkast aan het herinrichten, ik heb nu drie plankjes ipv één plankje. Ik heb al best veel ideeën om dat te vullen met materialen (zo min mogelijk voorgekauwd, dus karton, wc-rolletjes, draad, watten, stof, etc.) maar ben wel benieuwd naar jouw ervaring: wat zijn volgens jou materialen of gereedschappen die een must (of in ieder geval een verrijking) zijn voor elke knutselkast, omdat ze kinderen inspireren en uitdagen?

nicole123 schreef: ↑

12-12-2019 21:33

Dat lijkt me inderdaad lastig Andersom, als je in een groep kinderen grote verschillen hebt of als het in de praktijk met een kind anders uitpakt dan je van tevoren had bedacht. Dan heb ik thuis toch weer een stuk makkelijker!

Ik ben onze knutselkast aan het herinrichten, ik heb nu drie plankjes ipv één plankje. Ik heb al best veel ideeën om dat te vullen met materialen (zo min mogelijk voorgekauwd, dus karton, wc-rolletjes, draad, watten, stof, etc.) maar ben wel benieuwd naar jouw ervaring: wat zijn volgens jou materialen of gereedschappen die een must (of in ieder geval een verrijking) zijn voor elke knutselkast, omdat ze kinderen inspireren en uitdagen?

Kosteloos materiaal en ideeën en die dingen waar ze interesse in hebben. Spullen van goede kwaliteit hebben het voordeel dat je er mee kunt wat je wilt. Vilt dat al uit elkaar valt als je het knipt kun je slecht nog stikken oid. En keihard vilt waar je je naald niet doorkrijgt is ook niks. Helaas is er veel zooi te koop.

Je laten inspireren door het materiaal is iets dat je moet leren. Tijd geleden maakte ik aliens van plastic flessen, ander verpakkingsmateriaal en papiermaché. De leerlingen moesten zich laten inspireren door de vorm van de fles. Voor inspiratie heb je soms maar weinig nodig.

laatbloeiertje schreef: ↑

10-12-2019 10:29

Ik heb twee dochters en zijn net als man en ik creatief van aanleg.

Dit vind ik de grootste grap van dit hele topic. Zoals ik jou lees, ben je helemaal niet creatief. Dan zou je weten dat de reis het doel ís! Ik denk dat jij wel eens een workshop kerstbakjes maken krijgt voorgekauwd en dan denkt dat je zooo creatief bent. Dat is wat ik denk.

"Ging overgebleven stukjes WC-rol in de verf dopen en maakte er al snel een knoeiboel van".

óf experimenteerde, ontdekte dat de verf het papier zacht maakte, kneedde dit en op haar wijze bezig om een geheel eigen 'papier-maché' te ontdekken? Dan zou dan toch júist vrij creatief zijn? Geen idee natuurlijk want ik was er niet bij. Maar mocht dit zo zijn geweest dan staat 'haar ontdekken' dus gelijk aan 'jouw knoeiboel'. Het is dus maar hoe iemand ernaar kijkt en ik vind het logisch dat je experimenteren met verf in huis niet fijn vindt.

SjaanRoeispaan schreef: ↑

12-12-2019 22:06

Dit vind ik de grootste grap van dit hele topic. Zoals ik jou lees, ben je helemaal niet creatief. Dan zou je weten dat de reis het doel ís! Ik denk dat jij wel eens een workshop kerstbakjes maken krijgt voorgekauwd en dan denkt dat je zooo creatief bent. Dat is wat ik denk.

Creatief zijn betekent niet altijd dat je kunstzinnig bent natuurlijk.

Ik kan in heel veel dingen en creatieve uitdaging zien. Problemen op een creatieve manier oplossen.

Creatieve manier om (les)roosters te maken. Hoe kun je op de camping eten met negen mensen als je maar zes borden en zes sets bestek hebt? Hoe serveer je gezellig de restjes van drie maaltijden als complete maaltijd?

Ben je serieus?

Mijn kind wou een robot maken van een schoenendoos. Ik moest helpen. Einde van het verhaal; ik heb een robot gemaakt en kind was ondertussen al weer met de Lego / filmpje / weet ik veel. Zo gaan die dingen. Maak je niet zo druk en leg er ook niet te veel druk op.
Klinkt alsof jij het allemaal te precies en vooraf uitgedacht wilt hebben. Dat werkt niet.

Andersom schreef: ↑

12-12-2019 22:30

Creatief zijn betekent niet altijd dat je kunstzinnig bent natuurlijk.

Ik kan in heel veel dingen en creatieve uitdaging zien. Problemen op een creatieve manier oplossen.

Creatieve manier om (les)roosters te maken. Hoe kun je op de camping eten met negen mensen als je maar zes borden en zes sets bestek hebt? Hoe serveer je gezellig de restjes van drie maaltijden als complete maaltijd?

Dat is nou juist wat TO niet doet. Ze heeft een kerstboom in gedachten en zo moet het worden. Van die wc papierrollen, doorweekt met verf, zou je ook kerstballetjes kunnen kneden, of kegels maken, of willekeurige vormen en die in een mobiel hangen, of verschillende groottes driehoekjes knippen en die tegen een raam plakken in de vorm van een dennenboom, of of of...

Andersom schreef: ↑

12-12-2019 21:58

Kosteloos materiaal en ideeën en die dingen waar ze interesse in hebben. Spullen van goede kwaliteit hebben het voordeel dat je er mee kunt wat je wilt. Vilt dat al uit elkaar valt als je het knipt kun je slecht nog stikken oid. En keihard vilt waar je je naald niet doorkrijgt is ook niks. Helaas is er veel zooi te koop.

Je laten inspireren door het materiaal is iets dat je moet leren. Tijd geleden maakte ik aliens van plastic flessen, ander verpakkingsmateriaal en papiermaché. De leerlingen moesten zich laten inspireren door de vorm van de fles. Voor inspiratie heb je soms maar weinig nodig.

Dank je! Ik ga er in ieder geval een bak in zetten met verpakkingsmateriaal van allerlei vormen en materialen (flesjes, doosjes, blikjes). En behanglijm, voor papier marché. Aan vilt stikken begin ik voorlopig nog maar niet, mij lijkt dat borduren al een flinke uitdaging.

Waar ze interesse in hebben: alles wat glimt, net eksters. Dus goud- en zilverkleurig papier/karton/folie/stift/verf/potlood zal het denk ik wel goed doen. Verder houdt zoon van technische dingen (bijv een eigen knikkerbaan maken) en dochter van kneden en alles wat zacht en fluffy is.

Ik vind het heel interessant om hier over na te denken. Ik merk dat ik het niet eens ben met opmerkingen als 'de reis is de weg' of 'zelf iets voor bereiden om je kind te laten doen'. Ik ben aan het bedenken of ik mijn punt goed kan formuleren (hoeft overigens niemand het mee eens te zijn hoor, ik ben gewoon benieuwd naar of ik duidelijk kan maken wat ik vind ).

Ik denk dat we in onze consumptiemaatschappij vergeten zijn wat het is om zelf te maken wat je nodig hebt. Wat mensen altijd hebben gedaan, is bedenken welk ding waarde voor ze had, dat ding vervolgens zelf maken en er, bij genoeg vaardigheid, ook iets esthetisch aan knutselen, zodat het niet alleen praktisch was, maar ook mooi.

De waarde van een mooi zelfgemaakt product is bijna onbekend nu. Maken is 'knutselen' geworden, een tijdverdrijf, waarbij het product niet meer centraal staat, maar het proces. De weg ernaar toe. Die weg wordt het belangrijkst gevonden en bestaat uit ofwel op een aangename manier de tijd doden, ofwel het bijeffect van opgedane kennis en vaardigheden. De materialen zijn zonder al te veel waarde, want het geknutselde zelf is niet zo van belang, dat wordt toch weer weggegooid. Het moet niet al te frustrerend zijn, want dan is het niet meer op een aangename manier de tijd doden. Het moet daarnaast zo bedacht worden voor de ander dat het wel een leereffect heeft op gebieden die we tegenwoordig wèl van belang vinden: de cognitieve ontwikkeling en vaardigheden die in dienst daarvan staan, zoals de fijne motoriek.

Ik klink als een oud mens Maar ik denk dat als je wil dat kinderen daadwerkelijk iets maken, dat het product het doel moet zijn. Niet de weg ernaar toe. En dat het, zoals Andersom terecht aanstipt, heel belangrijk is als mensen thuis ook gewoon dingen maken. Want zien maken doet maken.

Pandax schreef: ↑

13-12-2019 08:42

Ik ben aan het bedenken of ik mijn punt goed kan formuleren (hoeft overigens niemand het mee eens te zijn hoor, ik ben gewoon benieuwd naar of ik duidelijk kan maken wat ik vind ).

Ik zou willen dat ik het zo goed had kunnen formuleren.

Pandax schreef: ↑

13-12-2019 08:42

Ik vind het heel interessant om hier over na te denken. Ik merk dat ik het niet eens ben met opmerkingen als 'de reis is de weg' of 'zelf iets voor bereiden om je kind te laten doen'. Ik ben aan het bedenken of ik mijn punt goed kan formuleren (hoeft overigens niemand het mee eens te zijn hoor, ik ben gewoon benieuwd naar of ik duidelijk kan maken wat ik vind ).

Ik denk dat we in onze consumptiemaatschappij vergeten zijn wat het is om zelf te maken wat je nodig hebt. Wat mensen altijd hebben gedaan, is bedenken welk ding waarde voor ze had, dat ding vervolgens zelf maken en er, bij genoeg vaardigheid, ook iets esthetisch aan knutselen, zodat het niet alleen praktisch was, maar ook mooi.

De waarde van een mooi zelfgemaakt product is bijna onbekend nu. Maken is 'knutselen' geworden, een tijdverdrijf, waarbij het product niet meer centraal staat, maar het proces. De weg ernaar toe. Die weg wordt het belangrijkst gevonden en bestaat uit ofwel op een aangename manier de tijd doden, ofwel het bijeffect van opgedane kennis en vaardigheden. De materialen zijn zonder al te veel waarde, want het geknutselde zelf is niet zo van belang, dat wordt toch weer weggegooid. Het moet niet al te frustrerend zijn, want dan is het niet meer op een aangename manier de tijd doden. Het moet daarnaast zo bedacht worden voor de ander dat het wel een leereffect heeft op gebieden die we tegenwoordig wèl van belang vinden: de cognitieve ontwikkeling en vaardigheden die in dienst daarvan staan, zoals de fijne motoriek.

Ik klink als een oud mens Maar ik denk dat als je wil dat kinderen daadwerkelijk iets maken, dat het product het doel moet zijn. Niet de weg ernaar toe. En dat het, zoals Andersom terecht aanstipt, heel belangrijk is als mensen thuis ook gewoon dingen maken. Want zien maken doet maken.

Gisteren heb ik, om de kerstwerkjes op te hangen, koordjes gedraaid met kinderen. (Leeftijd tien jaar) Eén van tien kinderen had dit wel eens met zijn oma gedaan. De rest stond vol verbazing te kijken. Het afknippen van een draad wol op een bepaalde lengte was voor sommigen al een hele uitdaging en een tweede draad precies evenlang maken ook.

Creatief en inventief zijn niet hetzelfde.

Pandax schreef: ↑

13-12-2019 08:42

Ik vind het heel interessant om hier over na te denken. Ik merk dat ik het niet eens ben met opmerkingen als 'de reis is de weg' of 'zelf iets voor bereiden om je kind te laten doen'. Ik ben aan het bedenken of ik mijn punt goed kan formuleren (hoeft overigens niemand het mee eens te zijn hoor, ik ben gewoon benieuwd naar of ik duidelijk kan maken wat ik vind ).

Ik denk dat we in onze consumptiemaatschappij vergeten zijn wat het is om zelf te maken wat je nodig hebt. Wat mensen altijd hebben gedaan, is bedenken welk ding waarde voor ze had, dat ding vervolgens zelf maken en er, bij genoeg vaardigheid, ook iets esthetisch aan knutselen, zodat het niet alleen praktisch was, maar ook mooi.

De waarde van een mooi zelfgemaakt product is bijna onbekend nu. Maken is 'knutselen' geworden, een tijdverdrijf, waarbij het product niet meer centraal staat, maar het proces. De weg ernaar toe. Die weg wordt het belangrijkst gevonden en bestaat uit ofwel op een aangename manier de tijd doden, ofwel het bijeffect van opgedane kennis en vaardigheden. De materialen zijn zonder al te veel waarde, want het geknutselde zelf is niet zo van belang, dat wordt toch weer weggegooid. Het moet niet al te frustrerend zijn, want dan is het niet meer op een aangename manier de tijd doden. Het moet daarnaast zo bedacht worden voor de ander dat het wel een leereffect heeft op gebieden die we tegenwoordig wèl van belang vinden: de cognitieve ontwikkeling en vaardigheden die in dienst daarvan staan, zoals de fijne motoriek.

Ik klink als een oud mens Maar ik denk dat als je wil dat kinderen daadwerkelijk iets maken, dat het product het doel moet zijn. Niet de weg ernaar toe. En dat het, zoals Andersom terecht aanstipt, heel belangrijk is als mensen thuis ook gewoon dingen maken. Want zien maken doet maken.

Dat is ook inderdaad wel wat ik als 'juf' nastreef. Kinderen leren of maken kennis met een techniek of vaardigheid. Een draad in de naald krijgen kan een leerdoel zijn, of zoals gisteren twee evenlange draden knippen.

Heel mooi om te zien, vind ik dan, als ik op andere momenten kinderen dat weer zie gebruiken. Jammer vind ik wel dat ik dat kinderen op school actief moet leren omdat zulke dingen thuis niet vaak meer worden gedaan.