Kinderen
alle pijlers
Ontspoorde puber, niet meer te doen thuis. Wat nu?
zaterdag 12 december 2020 om 08:33
Ik ben alleenstaande moeder met een thuiswonende zoon van 19. Sinds zijn 15de zijn er problemen met hem. Hij werd steeds brutaler en ging op zijn 15de al blowen ( drinken, roken,enz). Ik heb toen een coach via een bureau toegewezen gekregen... een geitenwollensok, die vind dat ik niets moest verbieden, dan deden ze t stiekem, maar in gesprek moest gaan en blijven.
Een aantal jaren aangekwakkeld met betere en mindere periodes, tot zoon ruim een jaar geleden ineens wilde switchen van studie. Daarnaast begon hij te vertellen dat hij depressief was en paniekaanvallen had. Via de huisarts terecht gekomen bij een hulpverleningsinstantie, waar hij vooral medicatie kreeg voorgeschreven, die steeds veranderde, omdat niets leek te werken. Ondertussen werd mij door zoon dagelijks de huid vol gescholden, luisterde hij compleet niet meer naar mij, dagelijks verbaal zeer agressief.
Dit jaar is hij een nieuwe opleiding gestart, waar hij al heel snel weer spijbelde en ziek thuis kwam te zitten ( psychische problemen). Het gaat sinds 3 maanden heel slecht. Ws door de vele verschillende medicatie die hij heeft voorgeschreven gekregen heeft hij een medicatie obsessie ontwikkeld, en koopt ' op de straat' vanalles in de richting van oxazepam maar dan nog sterker. Hij denkt zelf wel beter dan de psychiater een cocktail van pillen samen te stellen waarop hij goed functioneert. Gevolg is al een keer een ambulance aan huis geweest, omdat hij niet wakker te krijgen was.
Inmiddels weet ik dat hij ook af en toe cocaine en andere aanverwante troep gebruikt. Ligt het liefst de hele dag in bed, als ik iets doe wat hij niet wil scheld hij me uit voor de meest vreselijke dingen, hij is niet meer 'vlot te trekken' thuis en ik ga er aan onderdoor.
Voor hem en mij, moet hij aan huis. Het stadium van medelijden ben ik voorbij, ik wil RUST en thuis komt het met hem toch niet meer goed. Ideaal zou zijn, mijns inziens, een opname waar aan zijn problemen en verslaving wordt gewerkt. En dat ik een beetje tot rust kan komen eer ik eraan onderdoor ga, want daar zit het niet ver vanaf....
Probleem 1. Ze willen hem nergens met spoed opnemen, ook niet na die overdosis medicijnen.
Probleem 2. Zoon vindt zichzelf niet verslaafd, dus wil DAAR iig ook niet voor behandeld worden.
Wie heeft advies?
Een aantal jaren aangekwakkeld met betere en mindere periodes, tot zoon ruim een jaar geleden ineens wilde switchen van studie. Daarnaast begon hij te vertellen dat hij depressief was en paniekaanvallen had. Via de huisarts terecht gekomen bij een hulpverleningsinstantie, waar hij vooral medicatie kreeg voorgeschreven, die steeds veranderde, omdat niets leek te werken. Ondertussen werd mij door zoon dagelijks de huid vol gescholden, luisterde hij compleet niet meer naar mij, dagelijks verbaal zeer agressief.
Dit jaar is hij een nieuwe opleiding gestart, waar hij al heel snel weer spijbelde en ziek thuis kwam te zitten ( psychische problemen). Het gaat sinds 3 maanden heel slecht. Ws door de vele verschillende medicatie die hij heeft voorgeschreven gekregen heeft hij een medicatie obsessie ontwikkeld, en koopt ' op de straat' vanalles in de richting van oxazepam maar dan nog sterker. Hij denkt zelf wel beter dan de psychiater een cocktail van pillen samen te stellen waarop hij goed functioneert. Gevolg is al een keer een ambulance aan huis geweest, omdat hij niet wakker te krijgen was.
Inmiddels weet ik dat hij ook af en toe cocaine en andere aanverwante troep gebruikt. Ligt het liefst de hele dag in bed, als ik iets doe wat hij niet wil scheld hij me uit voor de meest vreselijke dingen, hij is niet meer 'vlot te trekken' thuis en ik ga er aan onderdoor.
Voor hem en mij, moet hij aan huis. Het stadium van medelijden ben ik voorbij, ik wil RUST en thuis komt het met hem toch niet meer goed. Ideaal zou zijn, mijns inziens, een opname waar aan zijn problemen en verslaving wordt gewerkt. En dat ik een beetje tot rust kan komen eer ik eraan onderdoor ga, want daar zit het niet ver vanaf....
Probleem 1. Ze willen hem nergens met spoed opnemen, ook niet na die overdosis medicijnen.
Probleem 2. Zoon vindt zichzelf niet verslaafd, dus wil DAAR iig ook niet voor behandeld worden.
Wie heeft advies?
zaterdag 12 december 2020 om 10:08
Waarom heb je hem niet allang het huis uit gegooid? Sloten vervangen, digitale deurbel kopen en klaar ben je.amarisa schreef: ↑12-12-2020 10:04Vind ik hem op het moment alleen maar lastig? Voornamelijk wel ja!!! Ik zie een jongen die hulp nodig heeft, maar dat niet wil. Als je dagelijks wordt geintimideerd, uitgescholden voor kankerhoer en zelfs NOG ergerere dingen, dan wil je na zoveel jaar hulp aanbieden, begrip tonen, liefde geven enzenz, nog maar 1 ding.... RUST.
Klopt, mss heeft hij zijn jeugd als vreselijk ervaren, maar om maar aan te geven dat ik altijd hele leuke dingen met hem heb gedaan, hij veel liefde en aandacht heeft gehad, ik er altijd was voor hem, hordes vriendjes hier mochten logeren, de hele zolder verbouwd kon worden, enzenz.
Je laat je toch niet verrot schelden in je eigen huis?
zaterdag 12 december 2020 om 10:10
Wat doe je dan? Hem eruit gooien?
De mijne is door de politie meerdere keren op zo'n manier van het spoor gehaald. Geen enkele keuze is de goede keuze.
zaterdag 12 december 2020 om 10:10
amarisa schreef: ↑12-12-2020 09:03Zoon heeft geen nare jeugd gehad. Ik ben wel gescheiden, maar zelfs dat is in vrede gegaan. Hij heeft lichte ADHD, dat is t enige, en verder dingen die elk kind wel mee makt, mijn ouders bijv kort achter elkaar overleden toen hij 11 was...
Vader is er wel, maar kan door ziekte niets betekenen. Woont ook ver weg. Zoon kan nergens anders heen, zeg maar.... Maar ik wil hem hier ook niet meer hebben!!! Na zoveel gescheld ( denk hierbij aan de woorden van Holleder tegen zijn zussen) is de maat na 4 jaar vol. Heb van alles gedaan om hem te helpen..... Niks wordt gewaardeerd. ....
Toen ik je OP las dacht ik gelijk aan AD(H)D.
Ik probeer het een beetje kort te houden, ook ivm herkenning. Ikzelf ben -zoals mijn ouders dat zien- tussen mijn 15e en 19e behoorlijk uit de bocht gevlogen. Ook middelengebruik (cocaïne en speed), niet naar school gaan, veel feesten. Ik kon ook geen baan houden en deed eigenlijk maar wat.
Ook ik heb geen nare jeugd gehad, mijn ouders waren wel gescheiden maar dat ging in meer harmonie dan toen ze samen waren.
De reactie vanuit school en mijn ouders was ook het opentrekken van een blik hulpverleners. Echter kwam daar niets uit. Het ging pas écht beter op het moment dat ik aan mijn lot werd overgelaten. Hoe klote dat ook klinkt. Alhoewel, ik heb nooit tegen mijn ouders gescholden, daarvoor hield ik teveel van hen. Maar ik schreeuwde wel, liep weg, trok mij niks aan van regels. Het gebruik van coke en pep was puur om mijn onrust te dimmen. Mijn ADHD is pas op hele late leeftijd ontdekt. Ik denk dat ik begin 30 was. De reden dat ik mij zo gedroeg is omdat ik mij op geen enkele manier kon conformeren met de maatschappij. Hoe iedereen een normaal, structureel leven kon opbouwen. Werk hebben, een vaste vriendenkring of relatie. Hele eenvoudige dingen zoals op tijd opstaan, op een normale tijd eten, een spaarrekening vullen. Alles wat iedereen kon, lukt mij niet. Alsof ik constant de verkeerde vormen in een vormenstoof probeerde te duwen en hoe minder mij lukt, hoe meer frustraties ik uitte over het leven.
Iets eenvoudigs als een typediploma halen en daar op tijd voor komen lukt mij al niet. Zoveel frustratie. Terwijl de rest van mijn "omgevingsgenoten" wel succesvol leken te zijn.
Het enige waar ik wel heel erg doe in was, was feesten en clubs afstruinen. Daar was ik de ster van de avond, kende alle DJ's en toffe luitjes en werd ik wel gewaardeerd. Dacht ik toen natuurlijk.
De ommekeer kwam eigenlijk bij het besef dat acties consequenties hadden en niemand mij meer uit de wind hield van de stormen die ik veroorzaakte. Ik woonde op mijzelf, moest mijn eigen geld verdienen en rekeningen betalen en als ik dat allemaal niet deed, dan werd ik uit huis gezet of kreeg ik deurwaarders in mijn nek. Dat beviel uiteindelijk niet zo. Vanaf dat moment ben ik omgekeerd als een blad aan de boom. Ik ben mijn huis op orde gaan houden, een administratie gaan voeren, heb lange tijd gewoon een vaste baan kunnen behouden en ben altijd aan het werk geweest. Ik kreeg vaste contracten. Die beloning (geen gezeur of zorgen over huisvesting, rekeningen) en structuur werd uiteindelijk mijn redding. Ik werd beloond voor alles wat ik zelf en op eigen kracht goed deed. Helaas kreeg ik na de geboorte van mijn oudste (ik was toen 27 jaar) een zware, postnatale depressie waardoor ik weer opnieuw moest beginnen.
Op mijn dertigste is uiteindelijk de diagnose ADD gesteld en krijg ik ook medicatie. En daarmee werd ik nog beter in structuur aanbrengen. Controle over de chaos en ook zaken van vroeger vielen op hun plek.
Ik ben nu een veertiger en ik woon al 20 jaar in mijn huis, heb geen onoverkomelijke problemen met het voeren van een administratie of geldzorgen. Helaas ben ik wel mijn fijne baan kwijtgeraakt in de horeca, maar geen man overboord. Ik red het wel. De connectie met mijn omgeving is goed, ik heb het idee dat ik net zo goed mee tel als mijn leeftijdgenoten. Ik voel mij geen sukkel meer die haar onvrede moet voeden met rare fratsen om maar een beetje aandacht of bestaansrecht te krijgen. Het is goed zo.
zaterdag 12 december 2020 om 10:13
Mijn zoon is een beetje een vergelijkbaar verhaal, alleen schold hij mij niet uit.
Hij had altijd echt een afkeer van drugs maar is toch gaan blowen en vanaf dat moment ging het eigenlijk mis. Voor hem is blowen rust in zijn hoofd krijgen. Hij heeft ADD. Maar daarmee sloop er ook een enorme onverschilligheid in hem. Hield zich niet meer aan de huisafspraken. Ik was soms drie uur bezig met hem uit bed te krijgen. Maakte een enorme zooi, liet mensen binnen die niet te vertrouwen waren en waardoor er spullen verdwenen. Liet zich gebruiken als geldezel.
Eigenlijk hadden we gedwongen hulp in moeten schakelen toen hij nog minderjarig was. Maar toen ie zijn VO-diploma haalde ging ie vol goede moed een leuke opleiding doen. Echter door al jaren minimale inspanningen te verrichten op school was ie afgezakt naar TL en ging dus naar het MBO waar ie onder zijn niveau zat. Het was te makkelijk en zodra hij 18 was stopte hij met zijn opleiding. En dan kan je als ouders dus niets meer.
Het ging van kwaad tot erger en bij hulpverlening kwam hij niet opdagen op afspraken en dan kan je hoog en laag springen maar als hij niet wil kan je niets. Op het punt dat er spullen vernield werden door ‘vrienden’ waarmee hij stiekem in mijn huis was terwijl hij bij zijn vader was (zou zijn), was wel een beetje de maat vol. Maar dan?
Vader en ik besloten dat hij in ieder geval door de week bij zijn vader zou zijn, omdat zijn vrienden en dus verleidingen bij mij in de buurt wonen. Dit maakte echter niet veel uit en zijn vader en gezin gingen daar ook aan onderdoor.
Op een gegeven moment stonden hier ook louche figuren op de stoep dat ze nog geld van hem kregen en dat ze dat wel zouden regelen als hij het niet gaf was echt het omslagpunt. Ik heb nog vier dochters die veilig moeten kunnen opgroeien en dat kon niet meer.
Met zoon besproken dat hij op zoek zou gaan naar een kamer, dit wilde hij zelf ook heel graag hoor. Maar hij is een uitsteller en dus gebeurde er niets. Zijn vader stelde een ultimatum: over een half jaar sta je buiten, dan heb je een kamer want wij trekken dit niet meer (in overleg met hulpverlening) Vader was alleen vergeten dit tegen mij te zeggen dus toen zoon een half jaar later op maandagochtend niet naar zijn vader ging kwam de aap uit de mouw. Met heel veel pijn in mijn hart heb ik toen moeten zeggen (ook ism hulpverlening) dat hij in de afgesproken weekenden hier kon zijn maar dat hij door de week toch echt een eigen plek moet zoeken. Dit was nodig omdat ie anders van zijn lang zal zijn leven niet iets ging ondernemen. Hij moest echt even op zijn bek gaan om te beseffen dat het zo niet kon.
Want nogmaals: zodra ze voor de wet volwassen zijn kan je als ouders niets. En ja, je bent wel onderhoudsplichtig maar daar zit ook een grens aan. Hij kon immers gewoon thuis onderdak krijgen maar moet zich wel aan de afspraken houden. Hij koos ervoor dit niet te doen. En ik heb het dan echt over gewoon alle afspraken tarten. Niet over een kopje niet in de vaatwasser zetten.
Hij heeft toen twee maanden door de week bij een vriend op zijn kamer gewoond en toen hij verkering kreeg heeft ie daar een half jaar gezeten. Hij kwam toen ook in het weekend minder vaak (maar ja, wat zou jij doen
).
Overigens ben ik meermalen met hem naar begeleidwonenprojecten geweest maar hij moest zichzelf daarvoor inschrijven, dan kon ik niet doen, en dat gebeurde dan niet.
Uiteindelijk is ie gelukkig bij een stichting terechtgekomen waarbij ze hem hielpen en kreeg hij een zelfstandige woonruimte. Zag toen ook uiteindelijk de noodzaak om te werken en zijn baan niet te verliezen. Hij had die eigen verantwoordelijkheid nodig. Het bleek wel dat volledig zelfstandig toch nog een stap te ver was (hij wil zichzelf nog wel eens overschatten) en inmiddels zit ie begeleid. Is wel gestopt met werken want hij gaat nu, met 21, therapie volgen en hij is nu ook zover dat ie een opleiding wil gaan volgen volgend studiejaar. Hij zegt ook: mam, je kon niet anders. Ik snap het heel goed. En anders had ik nu nog zo gezeten. Voor zijn vader heeft ie minder begrip, maar daar speelde nog veel meer.
Ik heb wel altijd vertrouwen gehad dat het wel op zijn pootjes terecht zou komen. Hij en wij zijn er nog niet maar dat hij uit huis ging is wel voor iedereen goed geweest. Als ouder hou je onbewust ook bepaalde gedragingen in stand terwijl ze moeten leren om zelfstandig te worden. En als ze dat niet van jou meer willen leren wordt dat heel heel lastig.
Thuis krijgen ze hun natje en droogje wel en is er zo weinig eigen verantwoordelijkheid, en dat wat er wel is wordt vanzelf wel opgelost als het niet gebeurt.
Het is ook lastig als jongvolwassene en zodra er alcohol en drugs bijkomen dan vervalt de redelijkheid.
*** Niet Quoten ajb, ik haal dit later weer deels weg. ***
Hij had altijd echt een afkeer van drugs maar is toch gaan blowen en vanaf dat moment ging het eigenlijk mis. Voor hem is blowen rust in zijn hoofd krijgen. Hij heeft ADD. Maar daarmee sloop er ook een enorme onverschilligheid in hem. Hield zich niet meer aan de huisafspraken. Ik was soms drie uur bezig met hem uit bed te krijgen. Maakte een enorme zooi, liet mensen binnen die niet te vertrouwen waren en waardoor er spullen verdwenen. Liet zich gebruiken als geldezel.
Eigenlijk hadden we gedwongen hulp in moeten schakelen toen hij nog minderjarig was. Maar toen ie zijn VO-diploma haalde ging ie vol goede moed een leuke opleiding doen. Echter door al jaren minimale inspanningen te verrichten op school was ie afgezakt naar TL en ging dus naar het MBO waar ie onder zijn niveau zat. Het was te makkelijk en zodra hij 18 was stopte hij met zijn opleiding. En dan kan je als ouders dus niets meer.
Het ging van kwaad tot erger en bij hulpverlening kwam hij niet opdagen op afspraken en dan kan je hoog en laag springen maar als hij niet wil kan je niets. Op het punt dat er spullen vernield werden door ‘vrienden’ waarmee hij stiekem in mijn huis was terwijl hij bij zijn vader was (zou zijn), was wel een beetje de maat vol. Maar dan?
Vader en ik besloten dat hij in ieder geval door de week bij zijn vader zou zijn, omdat zijn vrienden en dus verleidingen bij mij in de buurt wonen. Dit maakte echter niet veel uit en zijn vader en gezin gingen daar ook aan onderdoor.
Op een gegeven moment stonden hier ook louche figuren op de stoep dat ze nog geld van hem kregen en dat ze dat wel zouden regelen als hij het niet gaf was echt het omslagpunt. Ik heb nog vier dochters die veilig moeten kunnen opgroeien en dat kon niet meer.
Met zoon besproken dat hij op zoek zou gaan naar een kamer, dit wilde hij zelf ook heel graag hoor. Maar hij is een uitsteller en dus gebeurde er niets. Zijn vader stelde een ultimatum: over een half jaar sta je buiten, dan heb je een kamer want wij trekken dit niet meer (in overleg met hulpverlening) Vader was alleen vergeten dit tegen mij te zeggen dus toen zoon een half jaar later op maandagochtend niet naar zijn vader ging kwam de aap uit de mouw. Met heel veel pijn in mijn hart heb ik toen moeten zeggen (ook ism hulpverlening) dat hij in de afgesproken weekenden hier kon zijn maar dat hij door de week toch echt een eigen plek moet zoeken. Dit was nodig omdat ie anders van zijn lang zal zijn leven niet iets ging ondernemen. Hij moest echt even op zijn bek gaan om te beseffen dat het zo niet kon.
Want nogmaals: zodra ze voor de wet volwassen zijn kan je als ouders niets. En ja, je bent wel onderhoudsplichtig maar daar zit ook een grens aan. Hij kon immers gewoon thuis onderdak krijgen maar moet zich wel aan de afspraken houden. Hij koos ervoor dit niet te doen. En ik heb het dan echt over gewoon alle afspraken tarten. Niet over een kopje niet in de vaatwasser zetten.
Hij heeft toen twee maanden door de week bij een vriend op zijn kamer gewoond en toen hij verkering kreeg heeft ie daar een half jaar gezeten. Hij kwam toen ook in het weekend minder vaak (maar ja, wat zou jij doen
). Overigens ben ik meermalen met hem naar begeleidwonenprojecten geweest maar hij moest zichzelf daarvoor inschrijven, dan kon ik niet doen, en dat gebeurde dan niet.
Uiteindelijk is ie gelukkig bij een stichting terechtgekomen waarbij ze hem hielpen en kreeg hij een zelfstandige woonruimte. Zag toen ook uiteindelijk de noodzaak om te werken en zijn baan niet te verliezen. Hij had die eigen verantwoordelijkheid nodig. Het bleek wel dat volledig zelfstandig toch nog een stap te ver was (hij wil zichzelf nog wel eens overschatten) en inmiddels zit ie begeleid. Is wel gestopt met werken want hij gaat nu, met 21, therapie volgen en hij is nu ook zover dat ie een opleiding wil gaan volgen volgend studiejaar. Hij zegt ook: mam, je kon niet anders. Ik snap het heel goed. En anders had ik nu nog zo gezeten. Voor zijn vader heeft ie minder begrip, maar daar speelde nog veel meer.
Ik heb wel altijd vertrouwen gehad dat het wel op zijn pootjes terecht zou komen. Hij en wij zijn er nog niet maar dat hij uit huis ging is wel voor iedereen goed geweest. Als ouder hou je onbewust ook bepaalde gedragingen in stand terwijl ze moeten leren om zelfstandig te worden. En als ze dat niet van jou meer willen leren wordt dat heel heel lastig.
Thuis krijgen ze hun natje en droogje wel en is er zo weinig eigen verantwoordelijkheid, en dat wat er wel is wordt vanzelf wel opgelost als het niet gebeurt.
Het is ook lastig als jongvolwassene en zodra er alcohol en drugs bijkomen dan vervalt de redelijkheid.
*** Niet Quoten ajb, ik haal dit later weer deels weg. ***
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zaterdag 12 december 2020 om 10:13
De woorden die hij gebruikt om je uit te schelden zouden wat mij betreft wel een harde grens zijn. Je kunt boos of ontevreden zijn, maar er is een grens.
Ik zou misschien helpen met het zoeken van een eigen woonplek en hem een tijdje in zijn sop gaar laten koken. Een leger aan hulpverleners kan ook averechts werken, het kwartje moet uit zichzelf vallen en pas dan kan hij met zichzelf en ook vrijwillige met problemen aan de slag.
Ik zou misschien helpen met het zoeken van een eigen woonplek en hem een tijdje in zijn sop gaar laten koken. Een leger aan hulpverleners kan ook averechts werken, het kwartje moet uit zichzelf vallen en pas dan kan hij met zichzelf en ook vrijwillige met problemen aan de slag.
zaterdag 12 december 2020 om 10:13
Dank voor alle tips! Ik ga eens kijken naar MDFT! Tuurlijk wil ik dat het goed komt met zoon!!! Echter is het zo dat ik nu meer en meer in de problemen kom ,emotioneel maar ook financieel. Ik geef hem geen geld, maar hij betaalt bijv geen kostgeld, terwijl ik op t minimum leef, omdat hij daar geen geld voor heeft. Als hij iets kapot maakt in huis, kan hij het niet vervangen omdat hij geen geld heeft, enz.
En ik ga echt geen hulpverlening tegenwerken! Hem 'redden'. Dat kan ik niet, moet hij zelf doen.
En ik ga echt geen hulpverlening tegenwerken! Hem 'redden'. Dat kan ik niet, moet hij zelf doen.
zaterdag 12 december 2020 om 10:14
was ook mijn gedachten want nu denkt hij maar alles te kunnen maken en iedereen de schuld te geven behalve zichzelf. Het is natuurlijk vreselijk om te doen maar zoals het nu gaat is de hel.Roelanje schreef: ↑12-12-2020 08:53Ik snap dat het misschien niet is wat je wilt, maar ik zou hem uit huis zetten. Hij is volwassen en dit zou ik niet in mijn huis willen hebben. Het zou natuurlijk veel fijner zijn als hij ergens opgenomen kon worden, maar als hij niet wil heb je weinig kans. Dan zijn de opties ontsporen in jouw huis of elders. Ik zou het wel weten.
zaterdag 12 december 2020 om 10:15
Sommige kinderen moet je niet een tijdje in hun sop laten gaar koken. Die raak je in die periode namelijk kwijt. Voorgoed. Bepaalde opvoedstrategieen werken niet bij bepaalde type pubers. Mijn puber is voor elke methode ongeschikt gebleken (en we hebben er echt heel veel achter de rug waaronder geweldloos verzet. Hielp niks. En toch was ons 99 succes garantie beloofd) Dan ken je onze zoon nog niet.
zaterdag 12 december 2020 om 10:15
zaterdag 12 december 2020 om 10:19
Precies dit! Hij ontspoort niet voor niks. Hij is nu dan wel 19, maar dit gedrag is ontstaan toen ie nog veel jonger was. Ik vind dat je verantwoordelijk bent om hem te helpen. Neem eens contact op met de huisarts.
zaterdag 12 december 2020 om 10:21
Hem uit huis zetten? Zo ver is TO nog niet en dat is heel begrijpelijk. Zij zal hem voorlopig blijven faciliteren door hem onderdak te bieden. Daarom is er hulp vanbuitenaf nodig.
TO, wat voor inkomsten heeft hij dan? Heb jij iemand die jou bij kan staan maar emotioneel niet aanhem gebonden heeft en die jou kan bijstaan als je moeilijke beslissingen moet nemen of juist geen beslissingen kan nemen?
TO, wat voor inkomsten heeft hij dan? Heb jij iemand die jou bij kan staan maar emotioneel niet aanhem gebonden heeft en die jou kan bijstaan als je moeilijke beslissingen moet nemen of juist geen beslissingen kan nemen?
Laat in de herfst blaadjes in de tuin gewoon liggen of veeg ze op een hoop: goed voor insecten, vogels, eekhoorns en egels.
zaterdag 12 december 2020 om 10:22
Sommige mensen zijn niet te redden en dan kun je kiezen: mee ten onder gaan of grenzen stellen voor jezelf. Niet omdat het kind er van opknapt want dat gebeurt niet. Maar omdat je zelf niet financieel, psychisch en fysiek de vernieling in hoeft vanwege de keuzes van een volwassen kind.Ellabella007 schreef: ↑12-12-2020 10:15Sommige kinderen moet je niet een tijdje in hun sop laten gaar koken. Die raak je in die periode namelijk kwijt. Voorgoed. Bepaalde opvoedstrategieen werken niet bij bepaalde type pubers. Mijn puber is voor elke methode ongeschikt gebleken (en we hebben er echt heel veel achter de rug waaronder geweldloos verzet. Hielp niks. En toch was ons 99 succes garantie beloofd) Dan ken je onze zoon nog niet.
zaterdag 12 december 2020 om 10:23
Dit vind ik ook. Echt schokkend dat je nog geen harde grens hebt getrokken. Waar ligt jouw grens, TO?KataTonDemonaEaytoy schreef: ↑12-12-2020 10:13De woorden die hij gebruikt om je uit te schelden zouden wat mij betreft wel een harde grens zijn. Je kunt boos of ontevreden zijn, maar er is een grens.
Ik zou misschien helpen met het zoeken van een eigen woonplek en hem een tijdje in zijn sop gaar laten koken. Een leger aan hulpverleners kan ook averechts werken, het kwartje moet uit zichzelf vallen en pas dan kan hij met zichzelf en ook vrijwillige met problemen aan de slag.
Wat als hij je morgen een dreun verkoopt? Zorg je dan nog steeds voor hem, blijf je alles voor hem doen, alles voor hem betalen, zelfs zijn coke?
Hij weet dat hij bij jou alles kan flikken, dat moet afgelopen zijn, want dit gaat van kwaad tot erger.
zaterdag 12 december 2020 om 10:23
zaterdag 12 december 2020 om 10:25
zaterdag 12 december 2020 om 10:25
Waar komt dat geld vandaan dan?amarisa schreef: ↑12-12-2020 10:13Dank voor alle tips! Ik ga eens kijken naar MDFT! Tuurlijk wil ik dat het goed komt met zoon!!! Echter is het zo dat ik nu meer en meer in de problemen kom ,emotioneel maar ook financieel. Ik geef hem geen geld, maar hij betaalt bijv geen kostgeld, terwijl ik op t minimum leef, omdat hij daar geen geld voor heeft. Als hij iets kapot maakt in huis, kan hij het niet vervangen omdat hij geen geld heeft, enz.
En ik ga echt geen hulpverlening tegenwerken! Hem 'redden'. Dat kan ik niet, moet hij zelf doen.
zaterdag 12 december 2020 om 10:26
Ik heb een (niet biologisch) neefje met odd en ass. Hij is nog een stuk jonger hoor maar gaat sinds kort naar een soort boerderijschool en het gaat daar zo goed dat momenteel alle uitingen van ODD/ASS weg zijn. Er zitten daar mensen tot een jaar of 23 (niet in zijn klas, in de hele instelling). Als er nog geen schooldiploma is doen ze dat via IVIO.Ellabella007 schreef: ↑12-12-2020 10:13Mijn zoon heeft odd (niet gediagnosticeerd want hij weigert mee te werken) maar odd is echt wel de overtreffende trap van adhd. Ik zou willen dat het alleen adhd was. Hij heeft daarbij ook nog ass en een torenhoog iq
Mijn zoon is naast zijn ADD ook HB, dat maakt het ook een lastige combi.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zaterdag 12 december 2020 om 10:26
Mijn persoonlijke ervaring is dat ik al die hulp als een verschrikking ervaarde. Het zorgde ervoor dat ik mij nog meer een stuk moeilijk uitschot voelde dat reddeloos verloren was.
zaterdag 12 december 2020 om 10:30
Ik vind het fijn om het van jou te lezen vanuit de kant van ‘het kind’.KataTonDemonaEaytoy schreef: ↑12-12-2020 10:14Ik geloof dat wij wel hetzelfde verhaal vertellen, Suzy.
Het is ook voor zowel ouders al kind een eenzaam proces.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zaterdag 12 december 2020 om 10:32
Inderdaad, veel mannen leren dit en komen er ver mee, omdat vrouwen hun gedrag belonen en hun levensstijl faciliteren.Thordïs schreef: ↑12-12-2020 10:25En door nu geen grenzen te stellen leer je hem: dreigen en schelden en geweld helpt!
Dat wil je niet. Daardoor heb ik regelmatig contact met volwassen mannen die dat nog steeds toepassen. En het werkt hoor. Dan kun je tot ver in je volwassen leven volhouden dat de ander het probleem is
zaterdag 12 december 2020 om 10:37
Dat hoeft niet hè. Mij zoon geeft aan dat ie het echt heel fijn had als kind thuis (beide huizen) maar dat hij zich op school niet gehoord voelde. Als hoogebegaafde ADD’er had ie op school begeleiding nodig en leraren die hem begrepen. Dat was niet zo waardoor hij zich dom voelde op school (herkenbaar voor mij), leraren zagen hem als lui en hij kreeg veel onrust in zijn hoofd. Het is misgegaan toen hij ging blowen. Ik heb destijds nog een beter passende school gezocht voor hem maar zijn vader wilde het nog een kans geven op zijn huidige school. Een school die zei: wij zijn een school voor havo/vwo en dus moeten de kinderen het zelf kunnen... Uiteindelijk is ie toch naar die school gegaan die we eerder op het oog hadden omdat ie van school moest ivm te vaak doubleren. Alleen kon ie toen geen havo meer doen.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
