Kinderen
alle pijlers
Ontspoorde puber, niet meer te doen thuis. Wat nu?
zaterdag 12 december 2020 om 08:33
Ik ben alleenstaande moeder met een thuiswonende zoon van 19. Sinds zijn 15de zijn er problemen met hem. Hij werd steeds brutaler en ging op zijn 15de al blowen ( drinken, roken,enz). Ik heb toen een coach via een bureau toegewezen gekregen... een geitenwollensok, die vind dat ik niets moest verbieden, dan deden ze t stiekem, maar in gesprek moest gaan en blijven.
Een aantal jaren aangekwakkeld met betere en mindere periodes, tot zoon ruim een jaar geleden ineens wilde switchen van studie. Daarnaast begon hij te vertellen dat hij depressief was en paniekaanvallen had. Via de huisarts terecht gekomen bij een hulpverleningsinstantie, waar hij vooral medicatie kreeg voorgeschreven, die steeds veranderde, omdat niets leek te werken. Ondertussen werd mij door zoon dagelijks de huid vol gescholden, luisterde hij compleet niet meer naar mij, dagelijks verbaal zeer agressief.
Dit jaar is hij een nieuwe opleiding gestart, waar hij al heel snel weer spijbelde en ziek thuis kwam te zitten ( psychische problemen). Het gaat sinds 3 maanden heel slecht. Ws door de vele verschillende medicatie die hij heeft voorgeschreven gekregen heeft hij een medicatie obsessie ontwikkeld, en koopt ' op de straat' vanalles in de richting van oxazepam maar dan nog sterker. Hij denkt zelf wel beter dan de psychiater een cocktail van pillen samen te stellen waarop hij goed functioneert. Gevolg is al een keer een ambulance aan huis geweest, omdat hij niet wakker te krijgen was.
Inmiddels weet ik dat hij ook af en toe cocaine en andere aanverwante troep gebruikt. Ligt het liefst de hele dag in bed, als ik iets doe wat hij niet wil scheld hij me uit voor de meest vreselijke dingen, hij is niet meer 'vlot te trekken' thuis en ik ga er aan onderdoor.
Voor hem en mij, moet hij aan huis. Het stadium van medelijden ben ik voorbij, ik wil RUST en thuis komt het met hem toch niet meer goed. Ideaal zou zijn, mijns inziens, een opname waar aan zijn problemen en verslaving wordt gewerkt. En dat ik een beetje tot rust kan komen eer ik eraan onderdoor ga, want daar zit het niet ver vanaf....
Probleem 1. Ze willen hem nergens met spoed opnemen, ook niet na die overdosis medicijnen.
Probleem 2. Zoon vindt zichzelf niet verslaafd, dus wil DAAR iig ook niet voor behandeld worden.
Wie heeft advies?
Een aantal jaren aangekwakkeld met betere en mindere periodes, tot zoon ruim een jaar geleden ineens wilde switchen van studie. Daarnaast begon hij te vertellen dat hij depressief was en paniekaanvallen had. Via de huisarts terecht gekomen bij een hulpverleningsinstantie, waar hij vooral medicatie kreeg voorgeschreven, die steeds veranderde, omdat niets leek te werken. Ondertussen werd mij door zoon dagelijks de huid vol gescholden, luisterde hij compleet niet meer naar mij, dagelijks verbaal zeer agressief.
Dit jaar is hij een nieuwe opleiding gestart, waar hij al heel snel weer spijbelde en ziek thuis kwam te zitten ( psychische problemen). Het gaat sinds 3 maanden heel slecht. Ws door de vele verschillende medicatie die hij heeft voorgeschreven gekregen heeft hij een medicatie obsessie ontwikkeld, en koopt ' op de straat' vanalles in de richting van oxazepam maar dan nog sterker. Hij denkt zelf wel beter dan de psychiater een cocktail van pillen samen te stellen waarop hij goed functioneert. Gevolg is al een keer een ambulance aan huis geweest, omdat hij niet wakker te krijgen was.
Inmiddels weet ik dat hij ook af en toe cocaine en andere aanverwante troep gebruikt. Ligt het liefst de hele dag in bed, als ik iets doe wat hij niet wil scheld hij me uit voor de meest vreselijke dingen, hij is niet meer 'vlot te trekken' thuis en ik ga er aan onderdoor.
Voor hem en mij, moet hij aan huis. Het stadium van medelijden ben ik voorbij, ik wil RUST en thuis komt het met hem toch niet meer goed. Ideaal zou zijn, mijns inziens, een opname waar aan zijn problemen en verslaving wordt gewerkt. En dat ik een beetje tot rust kan komen eer ik eraan onderdoor ga, want daar zit het niet ver vanaf....
Probleem 1. Ze willen hem nergens met spoed opnemen, ook niet na die overdosis medicijnen.
Probleem 2. Zoon vindt zichzelf niet verslaafd, dus wil DAAR iig ook niet voor behandeld worden.
Wie heeft advies?
zaterdag 12 december 2020 om 11:34
Dan wel ook de zorgtoeslag op jouw rekening laten storten.Feefeline schreef: ↑12-12-2020 11:27Als je het echt zat bent moet je hem uit huis zetten. Ik weet van een stel die dat heeft gedaan na een soort gelijk verhaal dat de zoon zich eigen rot geschrokken is en heel rap volwassen is geworden. Ik weet niet of je dat kan, maar uiteindelijk is dat misschien nog de enige oplossing. Nogmaals ik zou zijn ziektekosten blijven betalen. Misschien zonde van je geld, maar het is verplicht en jij bent helaas financieel verantwoordelijk als ouder (net als zijn vader).
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zaterdag 12 december 2020 om 11:34
Wat ik nog even wil opmerken, mochten er mensen zijn die vinden dat TO zelf steken heeft laten vallen (arm kind!): Dergelijke excessen komen heel veel voor en juist opvallend vaak in gezinnen waarin het kind onvoorwaardelijke liefde en veiligheid ervaart.
Een kind kan zo ver gaan en durft zover te gaan omdat hij dondersgoed weet dat de ouders hem nooit zullen laten vallen, er alles aan zullen doen om hem te helpen en weer op poten te krijgen.
Natuurlijk is dit niet altijd zo, ook kinderen van minder liefdevolle ouders kunnen zich misdragen, maar zover gaan met uitschelden, regels aan de laars lappen, rottigheid uithalen zal een kind minder snel doen wanneer hij gevaar vermoedt.
Was sich liebt das neckt siech.
Een kind kan zo ver gaan en durft zover te gaan omdat hij dondersgoed weet dat de ouders hem nooit zullen laten vallen, er alles aan zullen doen om hem te helpen en weer op poten te krijgen.
Natuurlijk is dit niet altijd zo, ook kinderen van minder liefdevolle ouders kunnen zich misdragen, maar zover gaan met uitschelden, regels aan de laars lappen, rottigheid uithalen zal een kind minder snel doen wanneer hij gevaar vermoedt.
Was sich liebt das neckt siech.
zaterdag 12 december 2020 om 11:36
Ik lees ergens dat je een veertiger bent. Ik ben zelf eind 40 en in onze tijd bestond er wel begeleid wonen. Een vriendin van mij heeft rond haar 16e wel verschillende vormen van begeleid wonen en kamertraining e.d. gehad. Thuis ging het niet meer, haar moeder was alleenstaand en het botste heel erg.KataTonDemonaEaytoy schreef: ↑12-12-2020 10:37Het op mijzelf moeten staan is echt mijn redding geweest. Hulp heb ik daarna ook zelf gezocht. Omdat ik het wilde.
Toen ik jong was had je nog geen kamerbegeleiding ed, maar ik weet dat ook daar enorm fijne resultaten mee behaald worden.
Ik ben nog altijd benieuwd wat mij te wachten staat -mijn puber is nu 12 jaar- maar ik heb in ieder geval een pak persoonlijke bagage en ervaring.
zaterdag 12 december 2020 om 11:37
zaterdag 12 december 2020 om 11:37
Het is niet makkelijk, maar het alternatief is nog veel erger. TO heeft nu te maken met huiselijk geweld en wordt uitgescholden en bedreigd.poldervrouw schreef: ↑12-12-2020 10:47Klinkt heel makkelijk.. maar zo simpel is het niet. En ja.. ik snap als je zelf model kinderen hebt met de gemiddelde puberstreken dan doe je dit misschien wel , maar bij een kind (want ondanks leeftijd is en blijft het je kind) die zo in de war is en van het pad af raakt is het geen kwestie van zomaar eruit gooien.
Wat vaak helpt of kan helpen is idd begeleid op zijn bek laten gaan en zelf hele duidelijke grenzen stellen. Ook begeleid wonen kan een hele goede stap zijn. Maar zomaar op straat gooien en zoek het maar uit doet niemand goed
Heb je zelf kinderen ?
Ja, ik heb zelf kinderen.
zaterdag 12 december 2020 om 11:43
Lijkt mij echt een ontzettende rotsituatie, ik heb echt met je te doen. Het duurt heel lang voordat een ouder zichzelf toegeeft dat hij / zij zich zo voelt, ik kan mij voorstellen dat het een lange weg was.
Heel veel sterkte.
Heel veel sterkte.
'Soul mate' isn't a pre-existing condition. It's earned over time.
(Pamela Druckerman)
(Pamela Druckerman)
zaterdag 12 december 2020 om 11:43
Daarom zijn kinderen bij moeders ook vaak ‘vervelender’ dan bij vadersCecilie schreef: ↑12-12-2020 11:34Wat ik nog even wil opmerken, mochten er mensen zijn die vinden dat TO zelf steken heeft laten vallen (arm kind!): Dergelijke excessen komen heel veel voor en juist opvallend vaak in gezinnen waarin het kind onvoorwaardelijke liefde en veiligheid ervaart.
Een kind kan zo ver gaan en durft zover te gaan omdat hij dondersgoed weet dat de ouders hem nooit zullen laten vallen, er alles aan zullen doen om hem te helpen en weer op poten te krijgen.
Natuurlijk is dit niet altijd zo, ook kinderen van minder liefdevolle ouders kunnen zich misdragen, maar zover gaan met uitschelden, regels aan de laars lappen, rottigheid uithalen zal een kind minder snel doen wanneer hij gevaar vermoedt.
Was sich liebt das neckt siech.
. Vaders zijn vaker in staat duidelijkheid te verschaffen waar moeders vaker over hun hart strijken.
Tussen mijn ex en mij is dat net zo. Tussen mij en mijn vriend is het dan weer andersom.
Mijn ex is heel streng en door zijn lengte komt ie ook snel onbedoeld intimiderend over. Ik ben wel duidelijk maar toch is vooral mijn jongste bij mij sneller een draakje. De kinderen van mijn vriend weten dat ik als ik zeg: ga snel douchen, je hebt vijf minuten. Ze dan ook niet gaan klooien, of als ik zeg dat ze iets moeten doen, ze dat ook doen. Bij mijn vriend gaan ze dan toch spelen onder de douche want ze weten dat ie het dan maar laat gaan, of ze gaan piepen over de taak die ze moeten doen. Ik zeg: als je gaat zeuren mag je alles alleen doen. En ze weten dat dàt ook gaat gebeuren als ze gaan zeuren. Mijn vriend zegt het, maar voert het niet uit omdat ie het uiteindelijk dan heel erg zielig vindt
. Dus gaan ze zeuren bij hem. Het zijn trouwens lieve kinderen hoor, niet brutaal ofzo. Mijn kids zijn helaas brutaler. Maar daarmee ook zelfstandiger.
suzyqfive wijzigde dit bericht op 12-12-2020 11:47
0.31% gewijzigd
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zaterdag 12 december 2020 om 11:45
Ja, als je de middelen hebt om te betalen dan wel maar TO heeft zoals ik begrijp die middelen niet.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zaterdag 12 december 2020 om 11:57
Dat ben ik al jaar aan het doen!!! Maar vanaf 12 jaar kan een kind gewoon hulp weigeren. Denk je dat ik meteen heb gezegd 'Hoepel maar op?' Dat doe je natuurlijk niet bij je eigen kind, maar er zijn na 4 jar gescheld en getier grenzen!
zaterdag 12 december 2020 om 12:00
Ik heb niet alles gelezen dus excuus als dit al aan bod is geweest.
Je zegt dat er voor jou geen hulp is, maar is dat zo? Als we iets hebben in Nederland dan is het wel dat er overal hulp voor te krijgen is. Het stikt hier van de coaches en dergelijke.
Ga eens met je huisarts praten. Boek een dubbele afspraak, leg je verhaal voor en maak duidelijk dat je hier zelf ook aan onderdoor gaat. Dan kunnen ze met je meedenken en hulp voor je zoeken.
Je zegt dat er voor jou geen hulp is, maar is dat zo? Als we iets hebben in Nederland dan is het wel dat er overal hulp voor te krijgen is. Het stikt hier van de coaches en dergelijke.
Ga eens met je huisarts praten. Boek een dubbele afspraak, leg je verhaal voor en maak duidelijk dat je hier zelf ook aan onderdoor gaat. Dan kunnen ze met je meedenken en hulp voor je zoeken.
zaterdag 12 december 2020 om 12:04
Hier bekend met verslaving. Mijn vriend was ex verslaafd. Eerst wist ik het niet en ging alles achter mijn rug om. Pas toen iemand het zei en ik hem confronteerde had ik door dat hij loog. Hij loog letterlijk over alles. We woonden al samen, maar financieel bleek hij in de put te zitten. Hij verdiende redelijk goed, maar stond blijkbaar maandelijks in het rood. Had zich niet meer verzekerd (paar maanden zoiets), auto bleek helemaal niet verzekerd meer te zijn, etc. Het was echt een drama. En als je er achter komt ben je al laat. Eerst ging ik in de hulpverlenersrol. Ik wist niet echt wat te doen en had vooral medelijden. Maar één ding wat ik heb geleerd van een verslaafde (ook vele andere verslaafden gesproken en wel eens met meetings mee geweest, etc). Ze blijven liegen, doen alles eraan om aan de drugs te komen en geven niks om de omstanders op het moment dat ze bezig zijn met de zoektocht naar drugs.
Het voordeel was (een keihard voordeel uiteraard, want het was echt verschrikkelijk!!) dat hij niemand had op mij na. Zijn moeder narcistisch en vader, zijn beste vriend, overleden. Na ongeveer 6 maanden was ik het helemaal zat. Of het was afkicken of alleen door het leven op STRAAT.
Pas toen.. Toen werd hij wakker. Iemand met een drugsverslaving gaat pas handelen als elke vorm van veiligheid bij hem wegvalt. Als je op tijd bent. Nog net voordat iemand financieel zo erg aan de grond zit. Ze moeten nog ergens een sprankeltje licht zien. Voor hem was dit afkicken en samen met mij verder.
Hij is 100% veranderd in een andere jongen/man. In een jaar tijd is hij enorm gegroeid en zijn vele negatieve gedragspatronen verdwenen. Het was een financiële nasleep. Het liegen kwam nog regelmatig voor. Gelukkig kon ik altijd direct invoelen wanneer hier sprake van was en confronteerde ik hem ook direct mee. Het is niet alleen afkicken, maar ook veel zelfreflectie en vooral werken aan trauma's en zelfheling. Door bezoeken op de kliniek zag ik echt hele mooie veranderingen bij iedereen. Het is onmens zwaar soms en vooral voor vele omstanders. Maar het is het zo waard!
Hij moet tegen die put aanlopen. Hij moet de consequenties gaan inzien. Draag hem niet meer. Dat heb je genoeg gedaan. Laat hem de paniek voelen, zijn gevolgen ervaren. Drugs is je grootste vijand. Die scheldpartijen komen door de verslaving. Het is een soort angst, agressie, etc die erdoor ontstaat. Mijn vriend werd ook bloedlink, hij moest zijn drugs innemen. Hij smeekte mij, huilde, dreigde, noem maar op. Het is volhouden. Achter je eigen grenzen blijven staan.
Ze hebben ook meetings voor omstanders. Daar kan je goede vragen stellen, ervaringen delen en je verhaal kwijt. Ook kan je bij instanties hulp vragen hoe je hiermee omgaat. Ik ben eruit gekomen,omdat mijn vriend in de put zat en ik zijn enige lichtpuntje was. Maar anders.. Het is doodeng.
Het voordeel was (een keihard voordeel uiteraard, want het was echt verschrikkelijk!!) dat hij niemand had op mij na. Zijn moeder narcistisch en vader, zijn beste vriend, overleden. Na ongeveer 6 maanden was ik het helemaal zat. Of het was afkicken of alleen door het leven op STRAAT.
Pas toen.. Toen werd hij wakker. Iemand met een drugsverslaving gaat pas handelen als elke vorm van veiligheid bij hem wegvalt. Als je op tijd bent. Nog net voordat iemand financieel zo erg aan de grond zit. Ze moeten nog ergens een sprankeltje licht zien. Voor hem was dit afkicken en samen met mij verder.
Hij is 100% veranderd in een andere jongen/man. In een jaar tijd is hij enorm gegroeid en zijn vele negatieve gedragspatronen verdwenen. Het was een financiële nasleep. Het liegen kwam nog regelmatig voor. Gelukkig kon ik altijd direct invoelen wanneer hier sprake van was en confronteerde ik hem ook direct mee. Het is niet alleen afkicken, maar ook veel zelfreflectie en vooral werken aan trauma's en zelfheling. Door bezoeken op de kliniek zag ik echt hele mooie veranderingen bij iedereen. Het is onmens zwaar soms en vooral voor vele omstanders. Maar het is het zo waard!
Hij moet tegen die put aanlopen. Hij moet de consequenties gaan inzien. Draag hem niet meer. Dat heb je genoeg gedaan. Laat hem de paniek voelen, zijn gevolgen ervaren. Drugs is je grootste vijand. Die scheldpartijen komen door de verslaving. Het is een soort angst, agressie, etc die erdoor ontstaat. Mijn vriend werd ook bloedlink, hij moest zijn drugs innemen. Hij smeekte mij, huilde, dreigde, noem maar op. Het is volhouden. Achter je eigen grenzen blijven staan.
Ze hebben ook meetings voor omstanders. Daar kan je goede vragen stellen, ervaringen delen en je verhaal kwijt. Ook kan je bij instanties hulp vragen hoe je hiermee omgaat. Ik ben eruit gekomen,omdat mijn vriend in de put zat en ik zijn enige lichtpuntje was. Maar anders.. Het is doodeng.
zaterdag 12 december 2020 om 12:14
Wat doet school? Hij staat toch ingeschreven?
Is hij door school al aangemeld bij de "spijbelcontroleur" via DUO?
Ik weet dat via deze weg twee jongvolwassenen in mijn omgeving begeleid zijn gaan wonen.
https://www.ingrado.nl/onderwerp/wat_is_rmc
RMC staat voor Regionale Meld- en Coördinatiefunctie voortijdig schoolverlaten.
Doel van de RMC-functie is het scheppen van voorwaarden voor jongeren om de voor hen hoogst haalbare en meest passende onderwijs- en/of arbeidsmarktpositie te bereiken. Het betreft hier jongeren tot 23 jaar.
Is hij door school al aangemeld bij de "spijbelcontroleur" via DUO?
Ik weet dat via deze weg twee jongvolwassenen in mijn omgeving begeleid zijn gaan wonen.
https://www.ingrado.nl/onderwerp/wat_is_rmc
RMC staat voor Regionale Meld- en Coördinatiefunctie voortijdig schoolverlaten.
Doel van de RMC-functie is het scheppen van voorwaarden voor jongeren om de voor hen hoogst haalbare en meest passende onderwijs- en/of arbeidsmarktpositie te bereiken. Het betreft hier jongeren tot 23 jaar.
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
zaterdag 12 december 2020 om 12:18
Zoals gezegd zie ik te veel slechte voorbeelden in m’n omgeving waarin het blowen levens verwoest heeft. En het schijnt zo te zijn hoe toleranter ouders staat t.o.v. alcohol, hoe meer jongeren drinken. Ik wil ook de mogelijkheid niet bieden om te gaan blowen.KataTonDemonaEaytoy schreef: ↑12-12-2020 11:22Dat van die drugstesten is inderdaad zwaar over the top, wat wil je ermee bereiken?
En wat het laatste betreft; dan regel je toch niks? Leert hij het vanzelf. Jammer dat ie al 19 is, maar dit lijkt mij juist de leeftijd bij uitstek om met vallen en opstaan eigen verantwoording te gaan nemen.
Verder lijkt het zo makkelijk: dan regel je toch helemaal niets?! Huiswerk wordt dan helemaal niet gedaan, maar hij zit al op z’n tweede school, de derde is in zicht. Hij zou elke dag te laat op school komen en de boete van Leerplicht is voor ons. Z’n boete voor door rood rijden zou dan inmiddels verviervoudigd zijn, tandarts en fysio en artsen zouden allemaal wegblijftarief berekenen (hier hebben we hem al tegenaan laten lopen, maar heeft geen verbetering gebracht), en hij zou z’n medicijnen vergeten te nemen (hij heeft een serieuze chronische ziekte, de gevolgen van geen medicijnen innemen zijn gevaarlijk). Gisteravond bleek hij voor de zoveelste keer niet z’n medicijnen bij de apotheek opgehaald te hebben, en toen moest hij weer om middernacht naar de nachtapotheek...
Dus niks regelen zou heerlijk zijn, maar kan helaas niet tegen elke prijs.
Ik heb zelf trouwens ook add, maar het liep niet zó in het honderd als bij zoon. Wel heb ik veel dingen pas onder de knie gekregen op ruim volwassen leeftijd.
zaterdag 12 december 2020 om 12:27
Ik verbaas mij ook over de hulpverlening. De instantie waar ik in eerste instantie aanklopte vond zoons problematiek ‘veel te licht’ en ‘normale puberproblemen’. Dacht ik er op tijd bij te zijn...
Waar we nu lopen is allemaal zo soft. En inderdaad: hij moet meewerken, het is niet verplicht. Als hij niet wil hoeft hij niet te gaan. Hij gaat wel, maar het gaat niet van harte. Hij vindt het vreselijk dat hij alleen moet, wil dat ik meega om het woord te voeren. Zodat hij nergens over na hoeft te denken en weer geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen.
En hij ziet eigenlijk geen problemen zelf. Hij geeft alleen maar wenselijke antwoorden en denkt ondertussen ‘Hoe kom ik hier zo snel mogelijk weer weg??’
School is op zich redelijk betrokken, maar beperkt in mogelijkheden, tijd en motivatie. Alles duurt zoooo lang. En dan vergeten ze weer een afspraak, of men houdt zich niet aan gemaakte afspraken. Mensen worden voortdurend vervangen (ook in de hulpverlening) enz. enz. enz.
anoniem_400771 wijzigde dit bericht op 12-12-2020 12:34
0.08% gewijzigd
Zeg je dit uit eigen ervaring? Kan je vertellen hoe je dat concreet gedaan hebt?
zaterdag 12 december 2020 om 12:30
Dank voor alle reacties. Er zitten goede tips tussen en fijn om meedeleven te voelen. Heb net heel rustig gezegd dat hij hoe dan ook het huis uit gaat, dus of een opname, of de straat op. Dat hij als hij zich gedraagt tot opname hier in huis mag blijven. Ben heel rustig gebleven. Dan komen er dingen als 'het hele leven boeit mij toch niet meer'blabla. Dat doet je moederhart pijn, maar ik moet echt voet bij stuk houden!!!!!
zaterdag 12 december 2020 om 12:34
helaas valt dat erg tegenRikM schreef: ↑12-12-2020 12:00
Je zegt dat er voor jou geen hulp is, maar is dat zo? Als we iets hebben in Nederland dan is het wel dat er overal hulp voor te krijgen is. Het stikt hier van de coaches en dergelijke.
Ga eens met je huisarts praten. Boek een dubbele afspraak, leg je verhaal voor en maak duidelijk dat je hier zelf ook aan onderdoor gaat. Dan kunnen ze met je meedenken en hulp voor je zoeken.
zaterdag 12 december 2020 om 12:37
Wat ik me dan afvraag -ik vind overigens dat je gelijk hebt met deze aanpak hoor-: hoe doe je dat? Hoe ontzeg je je kind de toegang tot je huis? Zeker als alleenstaande moeder tegenover een grote zoon. Inderdaad sloten veranderen? En als hij dan op de deur gaat bonken en schreeuwen, dan kan de gehele buurt dus meegenieten? Ben benieuwd of mensen hier daar ervaring mee hebben.amarisa schreef: ↑12-12-2020 12:30Dank voor alle reacties. Er zitten goede tips tussen en fijn om meedeleven te voelen. Heb net heel rustig gezegd dat hij hoe dan ook het huis uit gaat, dus of een opname, of de straat op. Dat hij als hij zich gedraagt tot opname hier in huis mag blijven. Ben heel rustig gebleven. Dan komen er dingen als 'het hele leven boeit mij toch niet meer'blabla. Dat doet je moederhart pijn, maar ik moet echt voet bij stuk houden!!!!!
zaterdag 12 december 2020 om 12:45
Nee zo werkt dat in Nederland dus niet. Mensen met echte psychische problemen, die zelf geen hulp willen, mogen niet geholpen worden. Tenzij ze echt iemand iets aandoen. Spreken over iemand iets aandoen is ook niet genoeg. Gediagnosticeerd zijn met psychische stoornissen is ook niet genoeg.RikM schreef: ↑12-12-2020 12:00Ik heb niet alles gelezen dus excuus als dit al aan bod is geweest.
Je zegt dat er voor jou geen hulp is, maar is dat zo? Als we iets hebben in Nederland dan is het wel dat er overal hulp voor te krijgen is. Het stikt hier van de coaches en dergelijke.
Ga eens met je huisarts praten. Boek een dubbele afspraak, leg je verhaal voor en maak duidelijk dat je hier zelf ook aan onderdoor gaat. Dan kunnen ze met je meedenken en hulp voor je zoeken.
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
zaterdag 12 december 2020 om 12:46
Ja boehoe boehoe. En zo zijn ouders en de omgeving áltijd de schuld van elk wangedrag van hun kind en is het nóóit de verantwoordelijkheid van het kind zelf. Hoe hard je ook hebt geprobeerd te investeren. Sommige mensen lijken wel gedoemd om van hun leven een mislukking te willen maken en anderen daarin mee te trekken, hoeveel liefde je er ook ingooit. Het leven is niet perfect, weet je. En je hebt dus ook geen 'recht' op perfect opgroeien. Zoiets bestaat niet. Mensen overlijden, worden ziek of scheiden, verliezen hun baan, je wordt niet altijd eerste als je een voetbalwedstrijd hebt en de buurkinderen hebben vast ook iets rottigs gezegd
Je hebt recht op volwassenen/ouders) mensen die hun stinkende best voor je doen, dat wél. Maar de rest zul je als (jong) volwassene daarna toch echt zelf moeten doen.
