Kinderen
alle pijlers
VRLK
zondag 20 januari 2008 om 20:47
Pebbels, ik kan even je woonplaats niet herinneren, maar ik weet een bloemist die prachtige rouwstukken maakt. En dat doet hij aan de hand van een persoonlijk gesprek. Kijk eens op http://www.wolterstrijker.nl/rouwbloemw.htm, misschien is het niet te ver en anders doe je wellicht ideeen op.
zondag 20 januari 2008 om 20:56
En Pebb, nog een tip;
Ik weet niet of jouw moeder gecremeerd of begraven zal worden (gek om dat zo droog en praktisch te vragen, ), maar als ze gecremeerd zal worden, dan kun je aan de bloemist vragen of het bloemstuk uit honderd procent natuurlijk materiaal mag bestaan. Dan binden ze het ook samen met touw in plaats van ijzerdraadjes. In veel crematoria is dat namelijk een voorwaarde om de bloemstukken bij de kist te laten, anders worden ze eraf gehaald en bijvoorbeeld bij het strooiveld neergelegd.
Wij vonden het heel fijn dat "ons" bloemstuk met Hero meeging, bij hem bleef.
Ik weet niet of jouw moeder gecremeerd of begraven zal worden (gek om dat zo droog en praktisch te vragen, ), maar als ze gecremeerd zal worden, dan kun je aan de bloemist vragen of het bloemstuk uit honderd procent natuurlijk materiaal mag bestaan. Dan binden ze het ook samen met touw in plaats van ijzerdraadjes. In veel crematoria is dat namelijk een voorwaarde om de bloemstukken bij de kist te laten, anders worden ze eraf gehaald en bijvoorbeeld bij het strooiveld neergelegd.
Wij vonden het heel fijn dat "ons" bloemstuk met Hero meeging, bij hem bleef.
Wat wilde ik nou toch typen?
zondag 20 januari 2008 om 20:57
Pebbles, ik dacht hetzelfde als Meave, dat het misschien juist wel goed en minder onwerkelijk allemaal voor de Pebbletjes is als ze er wel bij zijn. Kan me voorstellen dat het een moeilijke beslissing is hoor, maar misschien is het idd ook wel goed om Meave's ervaring hiermee te lezen.
Maxi was er ook bij toen mijn vader werd begraven, ze was toen vijf, en ik vond het ook niet te confronterend of te zwaar voor haar. Ik denk eerder dat ze zich zo niet buitengesloten voelde (want ze hebben toch wel heel goed door dat er wat aan de hand is) en het meer duidelijkheid schiep.
Maxi was er ook bij toen mijn vader werd begraven, ze was toen vijf, en ik vond het ook niet te confronterend of te zwaar voor haar. Ik denk eerder dat ze zich zo niet buitengesloten voelde (want ze hebben toch wel heel goed door dat er wat aan de hand is) en het meer duidelijkheid schiep.
zondag 20 januari 2008 om 21:02
zondag 20 januari 2008 om 21:41
Lieve Pebbles, heb veel aan je gedacht vandaag...
Ik begrijp dat je de Pebbletjes niet mee neemt naar de uitvaart. Ik denk dat wij dezelfde overweging zouden nemen. Ik denk uit bescherming naar de kindjes toe maar ook om zelf met volle aandacht afscheid te kunnen nemen van je moeder. Aan de andere kant, wat hier ook wordt gecshreven door meerdere meiden, hebben kinderen een groot incasseringsvermogen en verwerken ze het op hun eigfen, kindse, manier. En als je je kut voelt door al het verdriet is het misschien wel lekker om veel troost te putten uit zo'n kinderlijfje tegen je aan.
En Nippo... wat een mooi nummer!
Ik heb hem net bekeken en gehoord op een site van Karin Bloemen. Schitterend.
Wat zijn jullie allemaal lief met jullie praktische tips!
Peb, dikke knuffel... ik denk veel aan je.
Ik begrijp dat je de Pebbletjes niet mee neemt naar de uitvaart. Ik denk dat wij dezelfde overweging zouden nemen. Ik denk uit bescherming naar de kindjes toe maar ook om zelf met volle aandacht afscheid te kunnen nemen van je moeder. Aan de andere kant, wat hier ook wordt gecshreven door meerdere meiden, hebben kinderen een groot incasseringsvermogen en verwerken ze het op hun eigfen, kindse, manier. En als je je kut voelt door al het verdriet is het misschien wel lekker om veel troost te putten uit zo'n kinderlijfje tegen je aan.
En Nippo... wat een mooi nummer!
Ik heb hem net bekeken en gehoord op een site van Karin Bloemen. Schitterend.
Wat zijn jullie allemaal lief met jullie praktische tips!
Peb, dikke knuffel... ik denk veel aan je.
zondag 20 januari 2008 om 21:57
Mijn moeder wordt gecremeerd. Na afloop van de plechtigheid dragen wij, de kinderen en mama's zus en broer haar naar het crematiegebouw, in gezelschap van mijn vader en onze aanhang. Dit is een korte wandeling over de begraafplaats. De overige mensen gaan vast naar de ontvangstkamer zodat we nog gelegenheid hebben om met dit besloten groepje een laatste afscheid te hebben. Als ook wij teruglopen voor de condoleance, willen we een bloemstuk van mama op het graf van mama's ouders leggen en eentje bij mama's broer wiens as ook daar is uitgestrooid. Bij de crematie van mama's broer hebben we uit een boeket met rozen allemaal een roos genomen en die na afloop op het graf van hun ouders gelegd. Een boeket mee laten cremeren vind ik overigens ook heel erg mooi en ik zal daarom zeker voor de natuurlijke materialen gaan.
Over de aanwezigheid van de Pebbeltjes... Dat is uiteraard niet iets waar niet over nagedacht is. Ik ben ontzettend bang voor mijn verdriet. Zo kalm als ik nu ben, zo zal ik bij de crematie, het definitieve afscheid niet zijn. Ook mijn vader is een emotioneel mens, en ook mijn broers, zusje en tante. Ik kan er dan niet voor mijn Pebbeltjes zijn, en Pebblo moet er ter ondersteuning van mij zijn. En heeft daarbij ook zijn verdriet. Ik weet ook niet of mijn Grote Pebbeltje dat aankan. Ik vermoed dat hij zich prima zal gedragen, maar ben gewoon bang dat het verdriet en de emoties die loskomen te heftig zijn voor hem. Het is een gevoelig kind, dat stemmingen moeiteloos oppikt. En bovendien een binnenvetter, en een denker. Klein Pebbeltje kan zijn emoties niet altijd goed kwijt, en gaat misschien de clown uithangen. Ik weet het niet zeker, maar heb hier veel gesprekken over gevoerd de laatste tijd, al voor mama's dood, en denk dat dit het beste is. Mijn broertje en zusje, die ieder een een 4 en een 6 jarige hebben (in totaal 6 kleinkinderen in leeftijd 4-6 jaar dus, die met elkaar ook nog eens baas-boven-baas ontzettend druk zijn) denken er uiteindelijk net zo over.
Mijn moeder heeft zolang ik me kan herinneren, altijd met een boerenzakdoek geslapen. Om mee te tussen haar vingers frummelen, daar werd ze rustig van. Later, toen ze ziek werd en benauwd, gebruikte ze zo ook om in te hoesten en de laatste maanden had ze er altijd een of meer bij de hand. Toen ik vanmiddag de was opruimde heb ik er een aantal gestreken en opgeruimd. En er eentje in mijn tas gestopt. Die zakdoek gaat straks mee naar bed, onder mijn kussen. Een stukje mama, om rustig van te worden...
We zijn vanavond uit eten geweest. Pebblo, de Pebbeltjes en ik in de pizzeria. Er even helemaal uit en het was ontspannen en leuk.
Over de aanwezigheid van de Pebbeltjes... Dat is uiteraard niet iets waar niet over nagedacht is. Ik ben ontzettend bang voor mijn verdriet. Zo kalm als ik nu ben, zo zal ik bij de crematie, het definitieve afscheid niet zijn. Ook mijn vader is een emotioneel mens, en ook mijn broers, zusje en tante. Ik kan er dan niet voor mijn Pebbeltjes zijn, en Pebblo moet er ter ondersteuning van mij zijn. En heeft daarbij ook zijn verdriet. Ik weet ook niet of mijn Grote Pebbeltje dat aankan. Ik vermoed dat hij zich prima zal gedragen, maar ben gewoon bang dat het verdriet en de emoties die loskomen te heftig zijn voor hem. Het is een gevoelig kind, dat stemmingen moeiteloos oppikt. En bovendien een binnenvetter, en een denker. Klein Pebbeltje kan zijn emoties niet altijd goed kwijt, en gaat misschien de clown uithangen. Ik weet het niet zeker, maar heb hier veel gesprekken over gevoerd de laatste tijd, al voor mama's dood, en denk dat dit het beste is. Mijn broertje en zusje, die ieder een een 4 en een 6 jarige hebben (in totaal 6 kleinkinderen in leeftijd 4-6 jaar dus, die met elkaar ook nog eens baas-boven-baas ontzettend druk zijn) denken er uiteindelijk net zo over.
Mijn moeder heeft zolang ik me kan herinneren, altijd met een boerenzakdoek geslapen. Om mee te tussen haar vingers frummelen, daar werd ze rustig van. Later, toen ze ziek werd en benauwd, gebruikte ze zo ook om in te hoesten en de laatste maanden had ze er altijd een of meer bij de hand. Toen ik vanmiddag de was opruimde heb ik er een aantal gestreken en opgeruimd. En er eentje in mijn tas gestopt. Die zakdoek gaat straks mee naar bed, onder mijn kussen. Een stukje mama, om rustig van te worden...
We zijn vanavond uit eten geweest. Pebblo, de Pebbeltjes en ik in de pizzeria. Er even helemaal uit en het was ontspannen en leuk.
zondag 20 januari 2008 om 22:06
Meis, de beslissing die jij neemt, over al dan niet aanwezig zijn van de Pebbeltjes, zal altijd de goede zijn, want het is jouw beslissing.
Wat fijn dat jullie uit eten zijn geweest en dat dat ontspannen was.
Hoe gaat het met je zus en broers?
Ik hoop dat je goed slaapt vannacht. Die zakdoek helpt vast. Dikke kus.
Wat fijn dat jullie uit eten zijn geweest en dat dat ontspannen was.
Hoe gaat het met je zus en broers?
Ik hoop dat je goed slaapt vannacht. Die zakdoek helpt vast. Dikke kus.
zondag 20 januari 2008 om 22:07
Meid, wat doe je het goed. Trots op jou! Goed ook dat je blijft ontspannen, je hebt je energie nog zo hard nodig...
Misschien ook een zakdoek meegeven met jouw moeder, gewoon, voor het gevoel? Of de jouwe door de helft knippen, en één helft met je moeder meegeven, zodat jullie door die zakdoek verbonden zijn?
En over de Pebbeltjes. Doe wat jouw hart je in deze ingeeft. Wat ik je wel mee wil geven, is dat Mopsey mij heel vaak heeft zien huilen. En juist omdat ze zo gevoelig is, is ze op dat soort momenten helemaal niet verbaasd. Zij voelt mijn huilbui sneller aankomen dan ik. En juist daarom huil ik in haar bijzijn. Omdat ze het evrdriet toch wel voelt, en ik haar mee wil geven dat ze haar emoties mag uiten, dat ze eerlijk mag zijn over hoe ze zich voelt. Ben daar ook eerlijk in tegen haar, geef heel duidelijk aan dat het niet haar verantwoording is mij te moeten troosten, en dat ik later wel weer vrolijk zal zijn.
Ik heb Mopsey dus wel meegenomen. Voor haar is dat goed geweest, omdat er nu voor haar een duidelijk einde aan het leven van Hero zit. Soms vraagt ze nog wel; "waar is Hero nou?", en dan kan ik uitleggen dat we met al die mensen toen "dag" tegen Hero hebben gezegd, en hem hebben uitgezwaaid toen hij naar de sterretjes ging. En dan weet ze het weer, heeft ze er een beeld bij. Hij was niet opeens weg, maar ze heeft afscheid genomen.
Maar nogmaals, als jij zo ontzettend bang bent voor jou eigen angst, en het daardoor niet goed voelt...dan doe je het niet. Luister naar je gevoel, zeker in deze. En dat doe je nu al ontzettend goed!
Misschien ook een zakdoek meegeven met jouw moeder, gewoon, voor het gevoel? Of de jouwe door de helft knippen, en één helft met je moeder meegeven, zodat jullie door die zakdoek verbonden zijn?
En over de Pebbeltjes. Doe wat jouw hart je in deze ingeeft. Wat ik je wel mee wil geven, is dat Mopsey mij heel vaak heeft zien huilen. En juist omdat ze zo gevoelig is, is ze op dat soort momenten helemaal niet verbaasd. Zij voelt mijn huilbui sneller aankomen dan ik. En juist daarom huil ik in haar bijzijn. Omdat ze het evrdriet toch wel voelt, en ik haar mee wil geven dat ze haar emoties mag uiten, dat ze eerlijk mag zijn over hoe ze zich voelt. Ben daar ook eerlijk in tegen haar, geef heel duidelijk aan dat het niet haar verantwoording is mij te moeten troosten, en dat ik later wel weer vrolijk zal zijn.
Ik heb Mopsey dus wel meegenomen. Voor haar is dat goed geweest, omdat er nu voor haar een duidelijk einde aan het leven van Hero zit. Soms vraagt ze nog wel; "waar is Hero nou?", en dan kan ik uitleggen dat we met al die mensen toen "dag" tegen Hero hebben gezegd, en hem hebben uitgezwaaid toen hij naar de sterretjes ging. En dan weet ze het weer, heeft ze er een beeld bij. Hij was niet opeens weg, maar ze heeft afscheid genomen.
Maar nogmaals, als jij zo ontzettend bang bent voor jou eigen angst, en het daardoor niet goed voelt...dan doe je het niet. Luister naar je gevoel, zeker in deze. En dat doe je nu al ontzettend goed!
Wat wilde ik nou toch typen?
zondag 20 januari 2008 om 22:41
Pebbles, als ik jouw posten lees, krijg ik een brok in mijn keel. Het verdriet waar jij zo knap mee lijkt om te gaan, de liefde voor jouw moeder die uit je posten duidelijk naar voren komt en het verloren gevoel. Meisje, ik sluit me bij de anderen aan. Doe wat jou hart je ingeeft wbt de kinderen en de crematie. Ik hoop dat je vannacht een beetje kunt slapen met de zakdoek van je moeder.
Er zijn zoveel dingen waarmee ik je zou willen helpen, zoveel woorden die gezegd zouden kunnen worden en toch kan ik helemaal niets voor je doen behalve luisteren en laten weten dat ik aan je denk. Pebbles, ook ik woon redelijk dichtbij, dus laat het me weten als ik wat voor je kan doen.
Er zijn zoveel dingen waarmee ik je zou willen helpen, zoveel woorden die gezegd zouden kunnen worden en toch kan ik helemaal niets voor je doen behalve luisteren en laten weten dat ik aan je denk. Pebbles, ook ik woon redelijk dichtbij, dus laat het me weten als ik wat voor je kan doen.
maandag 21 januari 2008 om 08:01
Ik heb vannacht redelijk geslapen, maar als ik dan wakker word is het zo moeilijk. Pebblo troost me, ik duw hem weg. Hij snapt het niet, hoe groot dit verdriet is, hij kan me niet troosten. Ik vind het echt zo erg, dat ik geen moeder meer heb, dat mama dood is. Ik kan nog helemaal niet zonder. Wie moet ik nu bellen als ik mama wil bellen?
Ik huil wel in bijzijn van de Pebbeltjes hoor Mims. Dat doe ik al zo'n 16 maanden. Groot Pebbeltje zegt dat ook, dat je mag huilen als oma dood is. Maar ik sta achter mijn beslissing, donderdag kan ik 'breken', dat heb ik dit jaar al op een crematie van een ander gehad, iemand die ik nauwelijks kende. Ook kanker, zelfde leeftijd. Ik vergat ook te reageren op Meave, dat haar kinderen oma ook nog hebben gezien... Mama is in die laatste week in het ziekenhuis zo sterk vermagerd. Ze was al dun, maar na deze laatste week was er niets meer van over. Mijn vader was er een keer bij toen ze gewassen werd en was er kapot van. Zo mager. Zaterdag was haar nachthemd opengevallen en zagen we haar borst en sleutelbenen, heel erg naar. Ik heb haar weer netjes gemaakt, alles wat meer bedekt. Ook erg ingevallen wangen, terwijl mijn moeder altijd een bolle toet had.
Mama is ook niet voor iedereen opgebaard. Dat heeft ze altijd aangegeven en wij vinden het ook te intiem. Dit is iets van ons, haar naasten, van wie ze ook afscheid heeft genomen en in wier nabijheid ze is gestorven. Als ik doodga wil ik het net zo.
Woensdagavond sluiten we de kist. Mijn broers kunnen het niet, mijn zusje twijfelt en mijn vader ook. Maar mijn tante en ik willen dit absoluut doen.
Mijn vader, ach. Hij is gebroken. 'Het was een moordwijf' zei hij toen de begrafenisondernemer er was, en gisteren toen we mama zagen kwam de grote vraag "waarom?". Ik had er geen antwoord op, niemand.
Als we er allemaal zijn is het een huis vol, wat wil je met 4 kinderen. Vaak zijn mijn schoonzussen en zwager er ook. Pebblo niet, maar ik ben graag alleen, al moet ik er aan denken me niet af te sluiten en zoals Pebblo zegt "in mijn eigen wereld te gaan zitten".
Als we dan weggaan is het leeg. Heel leeg. Maar mijn vader is ook graag alleen. Al zijn hele leven, dus nu mama weggevallen is heeft hij ook direct niets meer. Ze was alles voor hem.
Mijn broers. Mijn oudste broer was 14 toen zijn biologische moeder overleed (de 1e vrouw van mijn vader dus, hoop dat jullie de gezinsverbanden nog weten, vader en broers zijn wettelijk stief maar voelen echt. Zusje en moeder zijn biologisch). Hij heeft ook dat beeld nog op zijn netvlies, ze stierf in de armen van mijn vader. Eigenlijk is hij dat verlies nooit helemaal te boven gekomen. Hij heeft de grootste moeite gehad de afgelopen week. Moeite met ziekenhuis, moeite met de aanblik van mama en moeite met de wetenschap dat ook zij zou sterven. Hij kon geen 3 minuten in de kamer zijn en dan vloog het hem aan. Hij is kapot, laat het meeste regelwerk ook aan ons over. Maakt zich ontzettend veel zorgen om pa, gaat ook vanmorgen alweer naar hem toe, om boodschapjes te doen enzo.
Mijn broertje trekt het het best denk ik. Hij was te jong om zich de dood van zijn biologische moeder te herinneren, hij was toen net 8. Hij heeft vrede met de dood van mama, vond het de afgelopen week ook ontzettend moeilijk haar te zien lijden. Mama heeft tegen hem dingen gezegd waardoor hij zich relaiseerde dat ze afscheid nam. Zaterdag was hij plots bang, en voelde hij de behoefte te zeggen dat ze toch echt zijn moeder was. "26 jaar heeft ze voor me gezorgd, door haar ben ik wie ik nu ben". Heel emotioneel.
Mijn zusje is het meest emotioneel denk ik. Gisteren heb ik haar door elkaar moeten rammelen. Ze vat alles dat gezegd wordt persoonlijk op. Ze had een paar suggesties die werden afgewezen en was tegen het hysterische aan overstuur. Dat ze mama blijkbaar niet goed kent en wij (mam's zus en ik) wel en dat mama meer van mij hield dan van haar. Heel erg zielig en niet waar. We hadden een andere band, zij was met 18 jaar de deur uit. Ik met 24 jaar, ging 2 straten achter mijn moeder wonen en kwam er nog elke dag even aanwippen uit werk voordat ik thuis ging eten. Totdat ik 8 jaar geleden een relatie met Pebblo kreeg kwam ik bijna elke dag bij mijn moeder. In ieder geval zo'n 5x per week denk ik.
Daar zijn mijn Pebbeltjes, even een dikke knuffel doen.
Ik huil wel in bijzijn van de Pebbeltjes hoor Mims. Dat doe ik al zo'n 16 maanden. Groot Pebbeltje zegt dat ook, dat je mag huilen als oma dood is. Maar ik sta achter mijn beslissing, donderdag kan ik 'breken', dat heb ik dit jaar al op een crematie van een ander gehad, iemand die ik nauwelijks kende. Ook kanker, zelfde leeftijd. Ik vergat ook te reageren op Meave, dat haar kinderen oma ook nog hebben gezien... Mama is in die laatste week in het ziekenhuis zo sterk vermagerd. Ze was al dun, maar na deze laatste week was er niets meer van over. Mijn vader was er een keer bij toen ze gewassen werd en was er kapot van. Zo mager. Zaterdag was haar nachthemd opengevallen en zagen we haar borst en sleutelbenen, heel erg naar. Ik heb haar weer netjes gemaakt, alles wat meer bedekt. Ook erg ingevallen wangen, terwijl mijn moeder altijd een bolle toet had.
Mama is ook niet voor iedereen opgebaard. Dat heeft ze altijd aangegeven en wij vinden het ook te intiem. Dit is iets van ons, haar naasten, van wie ze ook afscheid heeft genomen en in wier nabijheid ze is gestorven. Als ik doodga wil ik het net zo.
Woensdagavond sluiten we de kist. Mijn broers kunnen het niet, mijn zusje twijfelt en mijn vader ook. Maar mijn tante en ik willen dit absoluut doen.
Mijn vader, ach. Hij is gebroken. 'Het was een moordwijf' zei hij toen de begrafenisondernemer er was, en gisteren toen we mama zagen kwam de grote vraag "waarom?". Ik had er geen antwoord op, niemand.
Als we er allemaal zijn is het een huis vol, wat wil je met 4 kinderen. Vaak zijn mijn schoonzussen en zwager er ook. Pebblo niet, maar ik ben graag alleen, al moet ik er aan denken me niet af te sluiten en zoals Pebblo zegt "in mijn eigen wereld te gaan zitten".
Als we dan weggaan is het leeg. Heel leeg. Maar mijn vader is ook graag alleen. Al zijn hele leven, dus nu mama weggevallen is heeft hij ook direct niets meer. Ze was alles voor hem.
Mijn broers. Mijn oudste broer was 14 toen zijn biologische moeder overleed (de 1e vrouw van mijn vader dus, hoop dat jullie de gezinsverbanden nog weten, vader en broers zijn wettelijk stief maar voelen echt. Zusje en moeder zijn biologisch). Hij heeft ook dat beeld nog op zijn netvlies, ze stierf in de armen van mijn vader. Eigenlijk is hij dat verlies nooit helemaal te boven gekomen. Hij heeft de grootste moeite gehad de afgelopen week. Moeite met ziekenhuis, moeite met de aanblik van mama en moeite met de wetenschap dat ook zij zou sterven. Hij kon geen 3 minuten in de kamer zijn en dan vloog het hem aan. Hij is kapot, laat het meeste regelwerk ook aan ons over. Maakt zich ontzettend veel zorgen om pa, gaat ook vanmorgen alweer naar hem toe, om boodschapjes te doen enzo.
Mijn broertje trekt het het best denk ik. Hij was te jong om zich de dood van zijn biologische moeder te herinneren, hij was toen net 8. Hij heeft vrede met de dood van mama, vond het de afgelopen week ook ontzettend moeilijk haar te zien lijden. Mama heeft tegen hem dingen gezegd waardoor hij zich relaiseerde dat ze afscheid nam. Zaterdag was hij plots bang, en voelde hij de behoefte te zeggen dat ze toch echt zijn moeder was. "26 jaar heeft ze voor me gezorgd, door haar ben ik wie ik nu ben". Heel emotioneel.
Mijn zusje is het meest emotioneel denk ik. Gisteren heb ik haar door elkaar moeten rammelen. Ze vat alles dat gezegd wordt persoonlijk op. Ze had een paar suggesties die werden afgewezen en was tegen het hysterische aan overstuur. Dat ze mama blijkbaar niet goed kent en wij (mam's zus en ik) wel en dat mama meer van mij hield dan van haar. Heel erg zielig en niet waar. We hadden een andere band, zij was met 18 jaar de deur uit. Ik met 24 jaar, ging 2 straten achter mijn moeder wonen en kwam er nog elke dag even aanwippen uit werk voordat ik thuis ging eten. Totdat ik 8 jaar geleden een relatie met Pebblo kreeg kwam ik bijna elke dag bij mijn moeder. In ieder geval zo'n 5x per week denk ik.
Daar zijn mijn Pebbeltjes, even een dikke knuffel doen.
maandag 21 januari 2008 om 11:12
Ach Pebbles, met dikke tranen zit ik je verhalen te lezen.. Je schrijft zo helder dat je het verdriet bijna kunt aanraken... het lijkt me zo'n moeilijke periode waar je nu inzit. Fijn dat sommigen hier zulke waardevolle adviezen geven over hoe je deze periode zo fijn mogelijk kun afsluiten en zo met een goed gevoel afscheid kan nemen van je lieve moeder.
Toen ik Aap vertelde dat jouw moeder was overleden zag ik in hem meteen het oprechte medeleven omdat hij weet wat jij nu doormaakt. Hij wenst jou dan ook veel sterkte toe.
Toen ik Aap vertelde dat jouw moeder was overleden zag ik in hem meteen het oprechte medeleven omdat hij weet wat jij nu doormaakt. Hij wenst jou dan ook veel sterkte toe.
maandag 21 januari 2008 om 14:07
maandag 21 januari 2008 om 20:53
Morrie heeft me vandaag gemaild, ze was even op kantoor, maar dat was voornamelijk om het gevoel te hebben weer wat te kunnen betekenen. Ze ging ook snel weer naar huis omdat ze nog steeds wiebelig was, maar dus naar omstandigheden ok dan maar. Of eigenlijk niet, maar gelukkig heeft ze gemaild. Gekke lieve Pebb dat je daar nog naar vraagt, geeft ook aan dat je ontzettend stoer bent en dat je trots mag zijn op jezelf! Ik kan me je angst voor instorten enorm voorstellen, is ook helemaal niet erg als dat gebeurt, je hoeft er niet van te schrikken, want je houdt er al rekening mee. Fijn dat Pebblo er dan voor je is en ook fijn dat de Pebbeltjes verder in goede handen zijn.
