wat is normaal gedrag voor een net drie jarige?

succes met de intake!

Hoe is het gegaan?

Over de icoontjes: eerst je bericht schrijven en dan via 'bekijk bericht' je icoontjes erin plaatsen is een optie.



Verder lees ik nog steeds aandachtig mee. Heb niet zoveel wijsheid te delen. Ik heb een pareltje van Moem geknipt en in een Word documentje geplakt wat eigenlijk op een plek zou moeten staan waar ik het dagelijks -'s ochtends- terug kan lezen.

Hoi Intiem,

even een knuffel en een klopje op je schouder. En ik zal ook wat rustiger aantiepen. Inhoudelijk bedoel ik, niet qua berichtformaat natuurlijk) Vergeet bijna dat je al van zoveel kanten input krijgt, dat zal je wel eens duizelen.



Dus gewoon even wat alledaagse scènes en hoe dat hier dan gaat..



Dat de toon zo 'smorgens vroeg wel eens heeelemaal verkeerd wordt ingezet dat herken ik wel. Vreselijk irriitant, want je bent dan zelf ook nog niet tegen zoveel opgewassen.

Het loopt hier alleen niet meer uit de hand. Maar ik heb wel een keer gehad dat ik haar ontbijtje gewoon boven haar hoofd omkeerde. Met de minuut dat dat gebeurde schrok ik me een ongeluk; wat deed ik nu in Godsnaam? En tegen haar deed ik meteen of het maar het ongelukje was en ben er nog een paar keer, wat lacherig, op terug gekomen. (Dát was dom he, van mama? Nou, ze geloofde het maar half))

Erg stom en flauw en vervaarlijk van mij.



Nu is het wakker worden, en op crèchedagen snel op voor het ontbijt. "Wil je pap, of muesli met yoghurt?" vraag ik haar iedere ochtend. Meestal geen punt maar soms dan vraagt ze muesli met yoghurt en dan opeens 'blèh, ik wil pap!" Met een gezicht dat op onweer staat. Tja, heel soms, als het organisatorisch nog kan, dan regel ik dat en zeg dat ze een zeurpietje is en dat het wel een beetje lastig is.

Als ik echter al bijna klaar ben zeg ik dat dat niet meer kan. Dat ik het duidelijk heb gevraagd en dat het ontbijtje nu al klaar is. Dat komt me dan wel op wat gemok te staan en soms op een scène, die ik gewoon negeer.

Als ik dan m'n jas al aan heb en zij wil opeens toch nog haar ontbijtje opeten is het echt jammer, maar dan mag ze nog één heeeeele grote hap nemen en dan gaan we. En soms huilt ze dan dus al hartstochtelijk en dan zijn we alleen nog maar in het trappenhuis. Soms is ze af te leiden, soms lukt dat ook niet of ontbreekt het mij even aan zin daarin.

Tja, daar zit ik dan echt niet mee. Vind het wel rot voor haar dat ze het zichzelf zo moeiijk maakt. Ik bedoel; ze is dan echt verdrietig! Dat het allemaal niet lekker liep. En dat voel ik dan ook zo. Maar ik weet dat het op de fiets alweer verdwenen is en de schone lei is daar. En ik merk dat ze er ook wel van leert.



Ik heb trouwens niet het idee dat, omdat ik soms toegeef, ik er scènes mee in de hand werk. Het komt namelijk weinig voor. Ze kiest bijna altijd en eet het soms ook daadwerkelijk op! (smiley)



Ik ben trouwens wel op een gegeven moment een kwartiertje eerder op gaan staan. Is wel relaxter.



Het valt me de laatste tijd wel op dat ze begint uit te proberen wat krijzen haar oplevert. Compleet hysterisch doen. Ik was altijd gezegend met een kind met een vrij mak stemgeluid. Hard huilen dat kon ze wel hoor, maar als ik soms andere kinderen hoorde! Nu, op de meest vreemde momenten; een wiswijf!! Niet te zuinig. Zodra ik echter merk dat ik er toch niet overheen kom, of ik zou moeten gaan brullen (en daar heb ik echt geen zin in, want dan voel ik me echt een sukkel) , dan houd ik m'n mond en schenk ik er geen aandacht aan. Of mummel in een adempauze heel vlug iets, dat ze een beetje raar doet.Maar ik reageer niet echt. En public al helemaal niet. Het ráákt me ook niet. En dat is fijn. Het is gelukkig ook altijd heel erg snel weer over. Maar hierbij weet ik echt niet van het kip of het ei.



Wat zij heeeel vervelend vind op dit moment is, als ik me met haar bemoei terwijl ze even haar gang wil gaan. (en dus iets doet waarvan ze weet dat het niet helemaal mijn goedkeuring heeft.) Haar gezicht bewerken met viltstift bijvoorbeeld. Dan hoef ik haar maar even aan te kijken en dan begint als ze al heel defensief te roepen "Neee, jij mag niet praten tegen mij, ga maar even afwassen!!" (dat hoor ik sowieso erg vaak de laatste tijd) Totaal allergisch voor mijn bemoeienis. En dan is het even snel inschatten, want dan weet ik dat een verkeerd woord van mij de hele boel kan verpesten.

Dus dan wordt het iets als; doe het dan wel met deze rooie stift (want zij pakt altijd de zwarte natuurlijk), anders moeten we straks helemaal douchen en haar dan die stift geven en wegwézen, niet meer mee bemoeien. En dan mag ze later met een spiegeltje en een stukje zeep de boel er weer afwassen. Gaat ááltijd goed, die zwarte stift raakt ze dan niet meer aan.



Vaag voorbeeldje, maar ik wil ermee zeggen dat ik wel allerlei buien voel aankomen, maar het zo goed als mogelijk probeer te tackelen. Ik ga de strijd eigenlijk nooit meer aan met haar, sommige dingen mag ze niet en dat weet ze ook, dus daar zijn een soort standaard antwoorden afdoende voor. Sommige dingen, daar heb ík gewoon even geen zin in, dus dan gebruik ik de rede. En dat werkt vaak toch. Als ik maar niet te indringend en nadrukkelijk tegen haar praat. Dan wordt ze helemaal gek. Beetje langs mn neus weg dus.



Als ik haar uit de creche haal wil ze vaak nog even met me wandelen door het parkje. Als het snertweer is, wil ik dat niet. Vindt ze stom, maar snapt ze wel. Als het ophalen eindeloos heeft geduurd omdat ze nog geen afscheid kon nemen wil ik dat ook niet. Dus dan maar weer een regel bedacht; als ze een beetje vlot meekomt uit de creche en het is geen snertweer, dán wandelen we nog even. Dat een paar keer erin poeieren en peperen en vooral laten merken dat ik ook blij ben als het in een kwartiertje gepiept is en die wandelingetjes tot een feestje maken en voila, twee vliegen in één klap; makkelijk (neem dit met een korrel zout aub) ophalen en een supergezellig halfuurtje erna. En dat het niet altijd zo gaat en ik of zij soms wat water bij de wijn moet doen is logisch en geen punt.



Maar echt Intiem, dat hard tegen hard, ..het gebeurt gewoon niet meer en maar goed ook, want ik heb er een broertje dood aan. Ik verlies het toch.



Ik heb dus wel gemerkt dat ergens (waar dan? nou ergens) een vakje in je hoofd zit, met duizendenéén oplossingen voor ingewikkelde situaties. Als dat niet geblokkeerd wordt door angst voor gezichtsverlies, frustratie, dodelijke vemoeidheid oid, dan heb je echt een ónuitputtelijke schat aan vriendelijke insteekjes. En dan kabbelen de meest vreselijke dingen zo weer voorbij en merk je ze bijna niet meer op.



(denk ik)



Ik merk dat ik een beetje moeite heb met dit stukje, want ik wil echt niet aan borst-klopperij doen. (je merkte het al op, want je zei oh nee, je hoeft niet meer de beste moeder te zijn oid, en toen dacht ik; helemaal waar, en ik hoef me ook niet meer een hele slechte te voelen, da's pas goeie ruilhandel) Ik ben alleen zo vreselijk blij met hoe alles gaat nu!

En Mamzelle, ik hoorde je wel! Dank je voor het goeie gevoel dat je met zo'n opmerking geeft.



Goedenacht!

na het wakker worden en voor het slapengaan dwars zijn is heel normaal voor een kind van deze leeftijd. Waarschijnlijk is ze moe. Wat gebeurt er voordat het zo escaleert dat is me niet duidelijk? wat doet zij en hoe reageer jij daar op? Je zegt dat je moeilijk kan beheersen, deze woede/controleverlies is voor kinderen een trigger, zij zoeken naar aandacht om wat voor reden dan ook en ook negatieve aandacht is goed. Gillen en schreeuwen moet je echt negeren en niet belonen door boos te worden of juist lief te doen.

quote:intiem schreef op 11 juli 2008 @ 19:49:

ja, goed istie he, die uitspraak. Zou er bijna een tegeltje van gaan bakken.



Pfffff, dochter/peuter dingen. Sjongejonge, mijn/ons geduld wordt wel echt op de proef gesteld hoor. Ik weet dat het dus allemaal normaal is en erbij hoort, maar ik vind het echt zooooooo vervelend. As we speake hoor ik dochter boven krijsen en gillen, omdat ze waarschijnlijk moe is, maar compleet door het lint gaat. Het oh zo prikkelarme avondritueel om haar maar niet te prikkelen (na de creche nog rustig samen naar huis gefietst, liedjes dvd opgezet en lekker op de bank onder dekentje, eten, samen kletsen en knuffelen) en dan zo'n dikke scene boven.

Net als vanochtend trouwens. Ze was nog niet koud 5 minuten wakker en het liep al niet zoals mevrouwtje wilde, dus dikke scene. Bijna d'r eten van boosheid op de grond gesmeten en toen zat ze alweer op haar strafplek. Gezellig wakker worden zo hoor NOT!



Ik moet echt erg mijn best doen om haar leuk te blijven vinden. Ik vind haar zo moeilijk doen met vlagen. Hebben jullie kinderen doorgaans nou echt van die sceneweken, waarbij het 's morgens al begint en de hele dag doorgaat? Overigens schijnt ze op de creche vandaag weer het zonnetje in huis te zijn geweest hmpf.



Ik denk dat elke ouder het wel herkent, van die dagen waarop je verkeerd opstart en op de een of andere manier direct verkeerd begint. (Echter, een scene-week lijkt me wel heel lang)



Ik ben er ook van overtuigd dat kinderen gewoon heel veel aanvoelen. Soms heb ik wel eens het gevoel alsof er draadjes van mijn hoofd naar dat van de kinderen lopen. Zelfs al heb ik het idee dat ik niet laat merken hoe ik me voel, ze pikken het haarfijn op. Dus sta ik 's morgens niet lekker op, ben ik ongeduldig, gehaast of geirriteerd, of het nu met hen te maken heeft of niet? Dan kan ik er op wachten dat ze erop reageren.



Het allerbelangrijkste is dus gewoon zorgen dat je zelf rustig en kalm bent. En, wat Meds ook al zegt: niet ingaan op geschreeuw en gekrijs. Niet de strijd aangaan. Die verlies je. Hoe boos en dwars en onredelijk jij ook kan doen, een peuter is er altijd beter in Kalm blijven dus, diep ademhalen, niet reageren op gedrag dat je niet wil stimuleren. En heel goed voor ogen houden dat er geen volwassene tegenover je staat te ruzieen, met alle nare bedoelingen die je kan verzinnen erbij, maar een kind dat alleen maar rust, leiding en liefde nodig heeft en daar, op de enige manier die ze kan verzinnen, om vraagt.

quote:intiem schreef op 12 juli 2008 @ 08:51:

Ik begrijp je laatste opmerking niet missdemeanor

"liefde en aandacht vragen op de enige manier die ze kan verzinnen"

Dan is het toch wel erg gesteld als dat de manier is van kinderen om om aandacht te vragen? Ik bedoel, dochter kan ook 'gewoon' doen of 'gewoon gezellig' zijn. Dus lijkt me niet dat dat de enige manier is. Waarom het dat op dat moment dan wel is, weet ik ook niet en probeer ik te doorgronden. Waar begint mijn invloed en wat is bijvoorbeeld chagerijnig opstaan van dochter? Reden dat ik dat wil doorgronden, is ook om te weten wanneer ik moet reageren. Ik bedoel, wanneer mag ik dan wel boos worden op het gedrag. Want geloof me, ik negeer me een ons en soms ook niet hoor. Dan lukt het me niet. Zeker niet als het al de zoveelste uitbarsting is in een week. En een week zo reageren is voor haar echt een eitje. Die houdt het gemakkelijk 3 weken vol, gezien mijn vakantie ervaring (o.k. met af en toe een 'goed' dagje)



Wanneer je boos mag worden? Nou, slimmer is juist om helemaal niet boos te worden. Want boos worden is het verliezen van je zelfbeheersing en wanneer jij boos wordt, voelt zij dat haarfijn aan en zul je alleen maar meer drama krijgen.



Toen ik zei:' liefde, aandacht en leiding (die laatste, juist erg belangrijk, was je vergeten te quoten) te vragen op de enige manier die ze kan verzinnen', bedoelde ik niet dat dit de enige manier is waarop kinderen daarom kunnen vragen, maar wel dat kinderen nou eenmaal niet de beheersing en rust hebben om hun keuzemogelijkheden qua reacties te overzien en daar een keuze uit te maken. Ze reageren, zeker als ze zo klein zijn, vrij instinctief. En dat betekent dat ze soms de rust hebben om netjes te vragen om wat ze willen, maar soms ook dat ze, vaak juist in reactie op onrust die ze donders goed aanvoelen, dat jengelig en heftig doen, gewoon, omdat ze even niets anders weten te verzinnen, op dat moment.



Mijn zoontje kan soms zo ontroerend zeggen:"mama, ik weet dat ik niet zo boos moet schreeuwen, maar ik weet niet zo goed hoe ik moet stoppen". Om vervolgens net zo hard door te gaan.



Als jij op zo'n moment ook boos wordt, je zelfbeheersing verliest, dan zal de boel alleen maar escaleren. Want juist als jouw kind geen beheersing heeft en zichzelf verliest, juist dan heeft het er behoefte aan dat jij wel je kalmte bewaart, dat jij laat zien hoe je onvrede ook kunt uiten, dat jij de rust terugbrengt en haar veilig haar gevoelens leert uitspreken.



En dan zit er een heel groot verschil in tussen aangeven dat je niet naar geschreeuw luistert en rustig doorgaan met je eigen ritme, of haar toeschreeuwen dat ze moet stoppen, omdat je anders boos wordt.



Uiteindelijk is opvoeden natuurlijk ook eigenlijk maar een klein stukje bewust dingen vertellen, en een veel groter gedeelte voorbeeld geven. Dus als jij boos schreeuwt dat ze niet zo moet krijsen, dan kun je wel raden wat zij daaruit oppikt..

Dat is ook vermoeiend en irritant, dat kan ik me heel goed voorstellen. Maar wat ik je graag voor ogen zou willen laten houden, is dat je kind blijkbaar heeft geleerd dat dat huilen en jengelen iets opbrengt, of dat ze in ieder geval nog niet heeft geleerd hoe ze het beter kan aanpakken. Dat is geen gemeenheid van haar kant, maar echt pure onmacht. Ze is en blijft maar een peutertje en is er echt niet op uit om jou het leven zuur te maken. Ik vind het zo jammer, voor jullie allebei, om al die boosheid uit je postings te voelen druipen...



Als ik vragen mag: hoe reageren jullie op gejengel en geschreeuw? Hebben jullie daar een standaard reactie op? Hebben jij en je vriend daar wel eens afspraken over gemaakt?



Hier is het een tijdje geleden zo geweest dat dochter ineens de gewoonte had heel dramatisch te doen bij alles dat haar niet beviel. Ineens ging ze bij alle languit op de grond liggen, met haar handjes voor haar hoofd geslagen, uitgebreide uithalen en dramatiek die in de eerste de beste soap niet had misstaan. Als ik er van een afstandje naar keek, kon ik een glimlach bijna niet onderdrukken. Toen ik er met mijn man over sprak, bleek dat we onze signalen naar haar toe, doordat we er anders op reageerden, niet helemaal duidelijk hadden. Vanaf dat moment hebben we afgesproken er heel duidelijk in te reageren: Naar gillen wordt niet geluisterd. Dus ook niet heel af en toe meepraten, niet heel af en toe proberen te sussen, niet heel af en toe boos terugschreeuwen.Nee, heel consequent zeiden we allebei, elke keer weer: "Als jij zo gilt en schreeuwt, dan kunnen we niet met elkaar praten. Zodra je weer rustig bent praten we verder." Om vervolgens geen aandacht meer te geven.



Het duurde een paar dagen, toen was het over. En nog steeds is het wel eens zo dat ze dreinerig en dramatisch kan doen, maar aangezien ze er nooit mee bereikt wat ze wil, namelijk aandacht, of weet-ik-veel-wat-ze-in-dat-kleine-bolletje-heeft-zitten, houdt het altijd erg snel weer op en kiest ze eieren voor haar geld.

Het gevoel dat buien van je kind weerslag hebben op je eigen bui herken ik goed. Ik had dan altijd het idee dat de hele sfeer in huis afhankelijk was van mijn humeur, dat ík positief moest blijven en anders zou het nooit meer goed komen. Een heel akelig gevoel, ik voelde me zo alleen, konden zij niet gewoon een beetje meehelpen door gezellig te doen, in elk geval 's ochtends.



Dat is in het afgelopen jaar ernstig veranderd. Met tien/vijftien uur per week vrijwilligerswerk heb je domweg geen tijd meer om weg te zakken of te focussen op geklier. Die boel moest 's ochtends netjes de deur uit, gelukkig kunnen ze hun verzorging al zelf, de taakjes waren duidelijk, de keuze aan tafel ook -geen keuze, de cornflakes van de dag en een glas melk-

Op één of andere manier heb ik sancties weten te verzinnen die werken -tv, playstation en computerverbod- of ze zijn gewoon ouder geworden natuurlijk. Anyway: ik kan me niet meer van kortgeleden herinneren dat ik dat gevoel had. En ook in het afgelopen jaar: ik neem gewoon mama-tijd op. Vermaak jezelf maar. Snap wel dat dat makkelijker is in een huis met drie oudere jongens dan in een huis met één peutermeisje.



Voor wat betreft je beschrijving van de ochtend: er valt nog wel wat te scoren op autonomie. Zij zal zich serieus genomen voelen als je haar zelf laat bepalen wanneer en waar ze mag plassen. En gaat dat structureel mis: dan de luier weer aan met een 'sorry meis, maar je bent nog een baby, en babies plassen in luiers. Als je niet meer in je broek plast doen we de luier weer uit'.

In haar hemmetje naar beneden laten lopen en de kleertjes meenemen en op de bank leggen. Probeer je over je gevoel heen te zetten dat ze kou zal vatten. Dat gaat echt niet zo snel -zelfs koude voetjes en handjes kunnen ze prima aan-

Eén keuze aan de ontbijttafel. Dat scheelt bergen gezeik.

's Ochtends, zeker als je de tijd hebt, is belangrijk genoeg om te voorkomen dat je in wat voor strijd dan ook verwikkelt raakt. Hoe meer zij het gevoel heeft dat ze zelf kan bepalen, hoe minder reden zij heeft voor strijd.



Wat ben ik eigenlijk al veel weer vergeten. Ja, heb ook zitten vechten met kinderen om ze in kleren te krijgen. En hey, zo'n gevecht verlies je. Idem dito voor op tijd naar school gaan. Inmiddels gaan ze -redelijk- netjes op tijd naar school dus er is echt hoop.

Wat betreft die luiers, en zeker als ze er zelf om vraagt, kun je nog rustig een half jaartje luierbroekjes ertegenaan gooien. Jij niet de stress van al dan niet een ongelukje, en zij heeft toch een broekje aan, en de gelegenheid om zelf te bepalen wanneer ze moet.

Intiem,



Het valt me weer op dat je net als hoe je dit topic begon weer zo ver van de belevingswereld van je dochter afstaat. Volgens mij gaat het dáár steeds mis, jij hebt een bepaald ritme en een bepaalde routine in je hoofd en je vergeet dat je dochter zelf ook plannen heeft.



Voorbeeldje: je geeft aan dat je dochter pas net zindelijk is en dan niet op de pot wil plassen en ipv een onderbroek een luier aan wil. Mijn zoon heeft ook van die fases gehad, dat hij vroeg om een luier ipv een onderbroek. Van mij kreeg hij dan die luier gewoon, niet om hem zijn zin te geven, maar gewoon omdat ik vroeg "waarom wil je een luier aan? je kan toch al op de wc plassen?"

Vaak vroeg hij dat nadat hij een keer of een paar keertjes wat ongelukjes had gehad. Als ik me dan in hem verplaats, kan ik me voorstellen dat hij wellicht onzeker is over of hij wel aanvoelt dat hij moet plassen. Prima, dan doen we dus weer een luier aan vandaag. Vaak kwam hij dan zelf, als hij tóch voelde dat hij moest plassen, met de mededeling "ik hoef geen luier meer aan mamma, ik kan wel op de wc plassen". Okee, dan gaat hij weer uit, probleem opgelost en geen scène geworden en kind nog steeds even zindelijk als voorheen.



Wat ik maar zeggen wil: pick your battles. Je kind begint nu te leren wat ze allemaal zelf kan en wil dus ook invloed uitoefenen op wat er in háár leventje gebeurt. Ze kan immers nu zelf al een beetje nadenken en dingen overzien. Geef haar die ruimte wat meer, wat maakt het uit als ze zonder kleren naar beneden loopt? Als het idd zo koud is beneden zal ze eenmaal beneden vanzelf zeggen "mamma, ik heb het koud, ik wil nu aankleden".



Dat moet ze toch ook leren? Wáárom ze bepaalde dingen moet doen? Nu is het in haar beleving zo dat ze dingen moet doen enkel en alleen omdat jij dat zegt, en daar verzet ze zich tegen. Als ze snapt dat ze kleren aan moet omdat ze het anders koud heeft, dan is het voor haar beter te behappen.

Jezus Intiem, hoor nu eens wat je allemaal zegt over je eigen kind. Ik kan heel ver met je meegaan hoor, maar nu draaf je door ten koste van je eigen dochtertje. Kom op zeg, ik wou bijna zeggen "geen wonder dat ze er een theater van maakt want dat doe jij ook". En dat heb ik nu stiekem toch gezegd .



Hoezo is ze lui? Ze is drie! En ja, kindjes van die leeftijd hebben fases waarin ze overal bang voor zijn, en quite frankly, met een moeder die om de haverklap boos op je is wórd je ook wel een bangerikje. En strontonzeker.



Cut the child some slack en gedraag je als de volwassene die je bent. Goh, ik ben nu echt boos op je, moet eigenlijk om mijn eigen reactie lachen.

Ik denk dat zolang je je voelt als je je nu voelt, je beter niet probeert om een übermoeder te zijn. As we speak zijn mijn twee Oudsten elkaar aan het vermoorden. Ze doen maar, ik lap ze zo wel op. Ze zijn oud en wijs genoeg -en hebben al een keer of 1500 gehoord- dat ruzie maken niet met geweld moet.



Misschien lukt het je beter om op andere momenten een lieve betrokken mama te zijn als je op baalmomenten jezelf toestaat om je terug te trekken en je meid even aan zichzelf te laten. Dan maar wat meer tv dan pedagogisch verantwoord.



Verder: als je het vertrouwen niet voelt, doe dan in elk geval alsof. Het kan je heel veel opleveren. Mijn Muis was -wel laat- zonder al te veel problemen zindelijk. De anderen hebben echt lange tijd natte bedden gehad. Als je van zindelijk zijn een machtsstrijd maakt loop je een risico op járen natte bedden, of broeken. Als je het haar autonomie houdt, heb je daar veel minder risico op. Moet je wel totaal neutraal reageren op natte broeken.



Sta haar toe om zichzelf te zijn. Ze is lui, en dat is op zich een niet aantrekkelijke eigenschap. Maar het is wel heel erg zij. Net zoals mijn Oudste een vechtlustig monster is, mijn Middelste veel te grove taal uit, en mijn Muis echt een viespeukje. Ieder zijn eigen talent en ieder zijn eigen makke. Niet jij, en niet jouw dochter, hoeft een übermens te zijn. Als ze maar lief zijn en een beetje aangenaam in de omgang.



Ruzie en strijd lijkt trouwens echt een essentieel onderdeel van opgroeien te zijn. Heel naar om achter te komen als je bent opgegroeid met 'ruzie mag niet', maar heel comfortabel om achter te komen als je daarmee ontdekt dat je kind echt niet zo idioot anders is als alle andere kinderen op deze planeet.

Ik heb nog iets te doen in het echte leven -even de brokken kinderen bij elkaar rapen- dus ben weg voor nu.

Pfoeh, IK zou van alle dingen die jij van je dochter verwacht en de manier waarop je over haar denkt al bang en onzeker en verdrietig worden, en ik ben 34 en geen 3. Echt waar Intiem, moem zei het ook al, maar wat je nu doet is de zaak omdraaien, JIJ hebt het zo zwaar en je dochter maakt het je zo moeilijk. Nee, het is andersom, je dochtertje heeft het moeilijk want die heeft een moeder die zo gespannen is als een rietje en haar daar de schuld van geeft. Kap daar eens mee, ik zeg het maar gewoon recht voor zijn raap want dat kan jij best hebben, als je tenminste niet in je oh-oh-oh wat heb ik het moeilijk fase zit.



Haal diep adem, geef jezelf een mentale draai om je oren dat je je niet zo moet aanstellen en wees eens een beetje lief voor dat kind.

Mijn indruk is dat je aan jezelf enorm hoge verwachtingen oplegt, waar ook anderen in je omgeving moeten voldoen. In jouw ogen kan jouw dochter nooit aan die verwachtingen voldoen, en reageer je vaak uit pure angst. Want de manier waarop zij reageert, is voor jou niet goed te snappen. Je bent bang om je verwachtingen los te laten, want dat is wat je kent. Haar reacties zorgen bij jou voor angst voor het onbekende en dat resulteert erin, dat jij in haar omgang met haar altijd zo gespannen als een boog bent. En dat voelt zij heel goed aan. Die cirkel moet je doorbreken, zij kan niet voldoen aan jouw verwachtingen, mara jij moet inzien dat jouw verwachtingen niet realistisch zijn, want het kind is 3. Zij heeft nog een inzicht in eigen handelen, jij wel. Dus daar zit het leermoment.

De laatste posting van FV (en voorgaande), helemaal mee eens!

Wat zal jouw dochter het zwaar hebben, ik vind het oprecht zielig voor haar. Maar ik vind het ook erg voor jou, dat jij dit zo voelt. Voor jou zal het ook niet makkelijk zijn, maar jij bent volwassen en kunt er dus iets aan veranderen.