Kinderen
alle pijlers
wat is normaal gedrag voor een net drie jarige?
woensdag 9 juli 2008 om 23:35
Wat idioot dat Sophi's choice kennelijk op tv is. Ik dacht er nl. afgelopen week aan, hoe waanzinnig verschrikkelijk het moet zijn om die 'keuze' uberhaupt te moeten maken . Maar goed, ik denk dan soms niet erg constructieve dingen, want wat héb ik d'raan om zulke dingen te denken...ik bedoel, hoe verzin ik het. Ga lekker nuttigere dingen (be)denken ofzo!
Maar je verhaal snijdt hout aan duizend kanten hoor, alleen ben je me een paar stappen voor. Maar ik begrijp voor 99% wat je bedoelt, als het geen 100% is. Ik snap dat je viva of een forum in het algemeen openbaar vindt. Eigenlijk sta ik daar nooit bij stil, omdat ik denk, wie kent mij nou. Niemand toch?
Maar goed, je hoeft maar iets te zeggen wat bij iemand een klik veroorzaakt en die denkt, verrek, da's mijn buurvrouw...hmmm, wil je niet hebben zeg maar. Dus ik snap het. En misschien voelt het uberhaupt te prive om zoiets in de ether te gooien. Ik bedoel, het zijn wel min of meer je zieleroerselen.
Ik zal eens nadenken over mail, want dat vind ik eigenlijk weer best spannend/eng, want dan wordt het wel heel persoonlijk en bijna niet meer anoniem. Ik hou je aanbod nog even aan, goed? Maar ik vind het echt heel leerzaam om van je te horen/lezen en leren en je biedt een perspectief op mijn handelen die niet zo alledaags is.
Zeker ook omdat er al snel geneigd wordt mee te huilen met mij (wat ik overigens rete irritant vind) door bijvoorbeeld zusje en goeie vriendinnen die ik mezelf heb verplicht op de hoogte te houden van mijn leven (anders is het inderdaad nauwelijks/niet merkbaar voor anderen). Dit op de hoogte houden was overigens ook een opdracht van dagbehandeling destijds. Ik moest meer openheid van zaken geven over mijn leven. En dat probeer ik dus.
En de enkeling die een eerlijke blik heeft gekregen, is helemaal niet kritiekloos. Maar wat ik vooral krijg is lof voor hoe knap ik alles toch doe en hoe goed ik doorzet, etc. Jajajajajajaaaa, denk ik dan. Weet ik allemaal wel. Ik bedoel, fijn en goed om te horen natuurlijk. Maar eerlijk gezegd interesseert het me geen biet. Iemand die me zegt dat ik wel erg veel lul vanuit mijn eigen plaatje etc. zegt me veel meer. Iets kritischer mag wel, dat kan ik verdragen namelijk. Dat heb ik ook nodig, dat zijn de dingen die ik wil horen. Als het ten minste goed onderbouwd is hoor, want strooien met zand of zout (of het al dan niet ergens op slaat) kan iedereen wel....
Een eerlijke spiegel zonder oordeel zegt me het meest.
Maar goed, je opmerking bijvoorbeeld over dat anderen je geduldig vinden herken ik erg. Heb ik nl. ook zoooooo vaak gehoord van anderen, terwijl ik zelf denk 'je kent de helft maar'.
Je opmerkingen/uitleg zijn allemaal van die kleine dingetjes waardoor ik denk, jeetje, ik herken er een boel in zeg maar.
Ook over dat anderen over je schouders meekijken. Zeg, heb jij een kijkje in mijn kop gekregen ??
Vaak leef/leefde ik de dag en deed ik de dingen (en nog wel) met het gevoel alsof anderen daarbij meekijken. Al dan niet alsof ik soort van camera's in huis heb hangen (nee, ben niet paranoia) of dat anderen (ken je de film being John Molkovich?) eigenlijk een blik in mijn leven krijgen en dat dan evalueren en bepalen hoe ik het doe. Hmmm, vaag verhaal? Maar goed, het komt er inderdaad op neer alsof ik vaak leef voor de criticaster(s) die mij beoordeelt. Niet ik geef een cijfer aan mijn gedrag of wat ik allemaal gedaan heb op een dag, maar mijn zogenaamde ingebeelde toeschouwers. Net alsof het leven een theatertje is en ik de hoofdpersoon van mijn eigen stuk.
Wow, dit klinkt wel héél freaky
Waar ik eerlijk gezegd nog even over moet nadenken is de mate van mij in mijn verhaal (huh, heb je het weer). Ik bedoel, tis zeker wel dat ik het herken hoor, daar niet van. Maar ik weet niet in hoeverre ik het logisch/onlogisch vind dat dit nog best speelt bij mij en hoe groot dit dan is.
Teveel mij is zeker niet handig of zelfs wenselijk met een klein kindje, dat ben ik met je eens. Want eigenlijk zou mijn energie (meer) op haar gericht moeten zijn, zonder allemaal ruis. En mijn energie is ook wel op haar gericht, maar nog meer aan de oppervlakte en buitenkant. Maar onderhuids komt het nog niet als vanzelfsprekend mee. Dat organische stukje, zeg maar, wat ik nog moet leren. Er zit dus een gat tussen theorie en de praktijk.
Maar ik denk dat het ergens ook wel nodig is dat ik deze "mij" gerichte fase afmaak. Dat het wel ergens gezond is dat het er is, al pakt het verdomd onhandig en onevenwichtig uit. Maar ik ben nog niet klaar met het ik en kan dat moeilijk geforceerd afkappen denk ik. Want dat heb ik vaak en veel gedaan en toch komt het telkens terug. Dus ik zal het nu toch eens goed moeten afronden denk ik, voordat het een definitieve rustplek heeft gevonden. Wil er daarna ten minste gezond mee verder kunnen.
Dus, hoe daar mee om te gaan en hoe aanwezig mijn ik is, wil ik nog even onderzoeken. Ik denk nl. dat het tussen de bedrijven door, als het gewoon rustig gaat met mij en dochter en ik het voor mijn gevoel allemaal een beetje kan overzien, dat het stuk Ik dan best normaal aanwezig is en niet supergroot. Maar goed, dat kan ook een blinde vlek van mezelf zijn en dat ik dat zelf helemaal nog niet zo in de gaten heb hoor. Neigt in mijn beleving nogal narcistisch en auw, da's niet in welk hokje (als je het toch over hokjes hebt) ik mezelf graag zie. Dus liever hoor ik van en over mezelf dat het wel meevalt met mijn grote en gekrenkte ego. Ach wat, ik ben niet narcistisch, duh. Daarvoor heb ik vooral teveel dingen niet.
Maar je verhaal snijdt hout aan duizend kanten hoor, alleen ben je me een paar stappen voor. Maar ik begrijp voor 99% wat je bedoelt, als het geen 100% is. Ik snap dat je viva of een forum in het algemeen openbaar vindt. Eigenlijk sta ik daar nooit bij stil, omdat ik denk, wie kent mij nou. Niemand toch?
Maar goed, je hoeft maar iets te zeggen wat bij iemand een klik veroorzaakt en die denkt, verrek, da's mijn buurvrouw...hmmm, wil je niet hebben zeg maar. Dus ik snap het. En misschien voelt het uberhaupt te prive om zoiets in de ether te gooien. Ik bedoel, het zijn wel min of meer je zieleroerselen.
Ik zal eens nadenken over mail, want dat vind ik eigenlijk weer best spannend/eng, want dan wordt het wel heel persoonlijk en bijna niet meer anoniem. Ik hou je aanbod nog even aan, goed? Maar ik vind het echt heel leerzaam om van je te horen/lezen en leren en je biedt een perspectief op mijn handelen die niet zo alledaags is.
Zeker ook omdat er al snel geneigd wordt mee te huilen met mij (wat ik overigens rete irritant vind) door bijvoorbeeld zusje en goeie vriendinnen die ik mezelf heb verplicht op de hoogte te houden van mijn leven (anders is het inderdaad nauwelijks/niet merkbaar voor anderen). Dit op de hoogte houden was overigens ook een opdracht van dagbehandeling destijds. Ik moest meer openheid van zaken geven over mijn leven. En dat probeer ik dus.
En de enkeling die een eerlijke blik heeft gekregen, is helemaal niet kritiekloos. Maar wat ik vooral krijg is lof voor hoe knap ik alles toch doe en hoe goed ik doorzet, etc. Jajajajajajaaaa, denk ik dan. Weet ik allemaal wel. Ik bedoel, fijn en goed om te horen natuurlijk. Maar eerlijk gezegd interesseert het me geen biet. Iemand die me zegt dat ik wel erg veel lul vanuit mijn eigen plaatje etc. zegt me veel meer. Iets kritischer mag wel, dat kan ik verdragen namelijk. Dat heb ik ook nodig, dat zijn de dingen die ik wil horen. Als het ten minste goed onderbouwd is hoor, want strooien met zand of zout (of het al dan niet ergens op slaat) kan iedereen wel....
Een eerlijke spiegel zonder oordeel zegt me het meest.
Maar goed, je opmerking bijvoorbeeld over dat anderen je geduldig vinden herken ik erg. Heb ik nl. ook zoooooo vaak gehoord van anderen, terwijl ik zelf denk 'je kent de helft maar'.
Je opmerkingen/uitleg zijn allemaal van die kleine dingetjes waardoor ik denk, jeetje, ik herken er een boel in zeg maar.
Ook over dat anderen over je schouders meekijken. Zeg, heb jij een kijkje in mijn kop gekregen ??
Vaak leef/leefde ik de dag en deed ik de dingen (en nog wel) met het gevoel alsof anderen daarbij meekijken. Al dan niet alsof ik soort van camera's in huis heb hangen (nee, ben niet paranoia) of dat anderen (ken je de film being John Molkovich?) eigenlijk een blik in mijn leven krijgen en dat dan evalueren en bepalen hoe ik het doe. Hmmm, vaag verhaal? Maar goed, het komt er inderdaad op neer alsof ik vaak leef voor de criticaster(s) die mij beoordeelt. Niet ik geef een cijfer aan mijn gedrag of wat ik allemaal gedaan heb op een dag, maar mijn zogenaamde ingebeelde toeschouwers. Net alsof het leven een theatertje is en ik de hoofdpersoon van mijn eigen stuk.
Wow, dit klinkt wel héél freaky
Waar ik eerlijk gezegd nog even over moet nadenken is de mate van mij in mijn verhaal (huh, heb je het weer). Ik bedoel, tis zeker wel dat ik het herken hoor, daar niet van. Maar ik weet niet in hoeverre ik het logisch/onlogisch vind dat dit nog best speelt bij mij en hoe groot dit dan is.
Teveel mij is zeker niet handig of zelfs wenselijk met een klein kindje, dat ben ik met je eens. Want eigenlijk zou mijn energie (meer) op haar gericht moeten zijn, zonder allemaal ruis. En mijn energie is ook wel op haar gericht, maar nog meer aan de oppervlakte en buitenkant. Maar onderhuids komt het nog niet als vanzelfsprekend mee. Dat organische stukje, zeg maar, wat ik nog moet leren. Er zit dus een gat tussen theorie en de praktijk.
Maar ik denk dat het ergens ook wel nodig is dat ik deze "mij" gerichte fase afmaak. Dat het wel ergens gezond is dat het er is, al pakt het verdomd onhandig en onevenwichtig uit. Maar ik ben nog niet klaar met het ik en kan dat moeilijk geforceerd afkappen denk ik. Want dat heb ik vaak en veel gedaan en toch komt het telkens terug. Dus ik zal het nu toch eens goed moeten afronden denk ik, voordat het een definitieve rustplek heeft gevonden. Wil er daarna ten minste gezond mee verder kunnen.
Dus, hoe daar mee om te gaan en hoe aanwezig mijn ik is, wil ik nog even onderzoeken. Ik denk nl. dat het tussen de bedrijven door, als het gewoon rustig gaat met mij en dochter en ik het voor mijn gevoel allemaal een beetje kan overzien, dat het stuk Ik dan best normaal aanwezig is en niet supergroot. Maar goed, dat kan ook een blinde vlek van mezelf zijn en dat ik dat zelf helemaal nog niet zo in de gaten heb hoor. Neigt in mijn beleving nogal narcistisch en auw, da's niet in welk hokje (als je het toch over hokjes hebt) ik mezelf graag zie. Dus liever hoor ik van en over mezelf dat het wel meevalt met mijn grote en gekrenkte ego. Ach wat, ik ben niet narcistisch, duh. Daarvoor heb ik vooral teveel dingen niet.
woensdag 9 juli 2008 om 23:39
Moem, we hebben elkaar gekruist. Ga je het gruwelijke staartje uberhaupt nog kijken? Ik blijf liever in mijn goede hum van vandaag.
Je zegt dat je dochter nog geen 3 is? Hmmm, dan kan het ook niet zo zijn dat ze de peutertijd al gehad heeft (wat zou kunnen verklaren waarom ze wat rustiger en handelbaarder is)?
Als je het hebt over die veranderingen, mag ik vragen hoe lang dit dan al gaande is. Ik bedoel, wanneer was de 'strijd' op z'n ergst en hoe lang is het dan al zoveel leuker en rustiger tussen jullie?
Je zegt dat je dochter nog geen 3 is? Hmmm, dan kan het ook niet zo zijn dat ze de peutertijd al gehad heeft (wat zou kunnen verklaren waarom ze wat rustiger en handelbaarder is)?
Als je het hebt over die veranderingen, mag ik vragen hoe lang dit dan al gaande is. Ik bedoel, wanneer was de 'strijd' op z'n ergst en hoe lang is het dan al zoveel leuker en rustiger tussen jullie?
woensdag 9 juli 2008 om 23:41
BTW, komt misschien over alsof ik het niet geloof dat het echt effect heeft gehad. Maar dat bedoel ik niet, want ik geloof je meteen. Ik wil eigenlijk weten hoe lang je eigenlijk al in zoveel rustiger vaarwater zit, juist omdat ik die perioden voor mijn gevoel ook heb. Het gevoel dat het allemaal wat meer organisch verloopt zeg maar. Nog niet organisch genoeg, maar in ieder geval meer dan nu. Dit om de stressoren voor mij boven tafel te krijgen.
donderdag 10 juli 2008 om 00:49
Quote:
Maar ik denk dat het ergens ook wel nodig is dat ik deze "mij" gerichte fase afmaak. Dat het wel ergens gezond is dat het er is, al pakt het verdomd onhandig en onevenwichtig uit.
Ik vind dit heel erg egocentrisch. Het klinkt alsof je jezelf verkiest boven je (nog afhankelijke) kind en dat krijg je hoe dan ook vroeg of laat voor de kiezen. Je kind is nog heel klein, deze jaren vliegen voorbij maar ze zijn essentieel voor haar ontwikkeling. Veel essentiëler dan jouw proces op dit moment.
Maar ik denk dat het ergens ook wel nodig is dat ik deze "mij" gerichte fase afmaak. Dat het wel ergens gezond is dat het er is, al pakt het verdomd onhandig en onevenwichtig uit.
Ik vind dit heel erg egocentrisch. Het klinkt alsof je jezelf verkiest boven je (nog afhankelijke) kind en dat krijg je hoe dan ook vroeg of laat voor de kiezen. Je kind is nog heel klein, deze jaren vliegen voorbij maar ze zijn essentieel voor haar ontwikkeling. Veel essentiëler dan jouw proces op dit moment.
donderdag 10 juli 2008 om 01:01
Punt is wel dat ik kennelijk nog niet zover ben, anders was er geen probleem. Dan kan ik heel hard mijn best gaan doen om dit te onderdrukken (normale reactie tot nu toe) of ik kan kijken hoe ik naast dochter dit punt wel een plek kan geven.
Beetje kort door de bocht reactie hoor. Je kan dan toch beter vragen hoe ik zoiets voor me zie...
Beetje kort door de bocht reactie hoor. Je kan dan toch beter vragen hoe ik zoiets voor me zie...
donderdag 10 juli 2008 om 01:08
Omdat je zo uitgaat van het negatieve en kennelijk zo weinig vertrouwen stelt in mijn wil en wens om het anders te laten verlopen. En kennelijk ook zo weinig vertrouwen hebt in mijn eigen inzicht dat ik niet goed bezig ben.
Als het enige wat helpt om te kunnen dealen met mijn enorme agressie (bijvoorbeeld) het slikken van stemmingsregulerende medicatie is, dan ga ik net zolang aan de GGZ rokken trekken, totdat ze mijn vraag wel serieus willen overwegen.
Daarom!
Als het enige wat helpt om te kunnen dealen met mijn enorme agressie (bijvoorbeeld) het slikken van stemmingsregulerende medicatie is, dan ga ik net zolang aan de GGZ rokken trekken, totdat ze mijn vraag wel serieus willen overwegen.
Daarom!
donderdag 10 juli 2008 om 01:15
quote:intiem schreef op 10 juli 2008 @ 01:08:
Omdat je zo uitgaat van het negatieve en kennelijk zo weinig vertrouwen stelt om mijn wil en wens om het anders te laten verlopen. En kennelijk ook zo weinig vertrouwen hebt in mijn eigen inzicht dat ik niet goed bezig ben.
Dat is jouw interpretatie, ik reageer op iets wat jij schrijft. Dat het kennelijk negatief is en tegen jouw wil en wens in is een lading die jij erin legt. Ik begrijp heel goed dat jij de wil hebt om het anders te willen dat staat ook helemaal niet ter discussie
Als het enige wat helpt om te kunnen dealen met mijn enorme agressie (bijvoorbeeld) het slikken van stemmingsregulerende medicatie is, dan ga ik net zolang aan de GGZ rokken trekken, totdat ze mijn vraag wel serieus willen overwegen.
Daarom!Ik heb niet gezegd dat dat betekent dat je dan maar aan de pillen moet. Ik constateer alleen maar dat je heel erg met jezelf bezig bent, en nu schreef je dat dat misschien wel goed was. Ik wil je alleen vertellen dat het niet altijd goed is, omdat er een kind is maar ook omdat het je soms nog dieper in de put kan trekken. Soms kunnen mensen zo zitten te navelstaren dat ze simpelweg niks meer om zich heen zien en ook niet anders kunnen. Ik weet niet of dit voor jou geldt, jij bent de enige die dat kan bepalen.
Omdat je zo uitgaat van het negatieve en kennelijk zo weinig vertrouwen stelt om mijn wil en wens om het anders te laten verlopen. En kennelijk ook zo weinig vertrouwen hebt in mijn eigen inzicht dat ik niet goed bezig ben.
Dat is jouw interpretatie, ik reageer op iets wat jij schrijft. Dat het kennelijk negatief is en tegen jouw wil en wens in is een lading die jij erin legt. Ik begrijp heel goed dat jij de wil hebt om het anders te willen dat staat ook helemaal niet ter discussie
Als het enige wat helpt om te kunnen dealen met mijn enorme agressie (bijvoorbeeld) het slikken van stemmingsregulerende medicatie is, dan ga ik net zolang aan de GGZ rokken trekken, totdat ze mijn vraag wel serieus willen overwegen.
Daarom!Ik heb niet gezegd dat dat betekent dat je dan maar aan de pillen moet. Ik constateer alleen maar dat je heel erg met jezelf bezig bent, en nu schreef je dat dat misschien wel goed was. Ik wil je alleen vertellen dat het niet altijd goed is, omdat er een kind is maar ook omdat het je soms nog dieper in de put kan trekken. Soms kunnen mensen zo zitten te navelstaren dat ze simpelweg niks meer om zich heen zien en ook niet anders kunnen. Ik weet niet of dit voor jou geldt, jij bent de enige die dat kan bepalen.
donderdag 10 juli 2008 om 01:24
Meds, ik moet echt naar bed, dus een laatste reactie voor vandaag. Maar ik oordeel over mezelf dat ik niet zit te navelstaren. Ik denk dat als er iemand een kei is in dingen wegmaken en niet meer (willen) zien, dat ik het ben. Ik ben ook niet degene die zit te wachten op meer praten en meer dit en meer dat. Omdat ik het beu ben eigenlijk. Ik wil eigenlijk gewoon vooral door met mijn leven.
Maar Moem heeft bijvoorbeeld wel zinnige dingen gezegd (er werden een aantal dingetjes best helder inene wat me wel weer wat inspiratie geeft voor mijn inhoudelijke therapie gesprekken, want vooralsnog kom ik daar de laatste maanden vooral aankakken met ik heb niks te vertellen en wat doe ik hier toch?? Desondanks loopt wel telkens en telkens de spanningsboog op, dus blijkbaar heb ik of wél wat te vertellen of zit er iets in mijn functioneren/stemming dat ik met therapie tóch niet wegkrijg en in dat geval is medicatie misschien op z'n plek. Ik bedoel, de oxazepam heeft in die zin wel wat geholpen, het hielp nl. met het reguleren van de spanningsboog.
Nu heb ik dus een idee wat ik zou kunnen vertellen als dat de weg wordt (en dan zien waar ik uitkom). Maar gewoon straal negeren en doorgaan werkt niet, want zoals ik hierboven probeer uit te leggen, ik word ondertussen ingehaald door mijn eigen stress, waarvan ik niet eens bewust ben dat ik het aan het opbouwen ben.
Meer dan dat krijg ik er op het late uur niet uit.
Trusten.
En hoezo is het gek dat ik jouw insteek negatief vind? Jij zegt toch zelf dat je mij dan egoistisch vindt...
Ik weet niet hoe jij het woord egoistisch anders interpreteert hoor...
Maar Moem heeft bijvoorbeeld wel zinnige dingen gezegd (er werden een aantal dingetjes best helder inene wat me wel weer wat inspiratie geeft voor mijn inhoudelijke therapie gesprekken, want vooralsnog kom ik daar de laatste maanden vooral aankakken met ik heb niks te vertellen en wat doe ik hier toch?? Desondanks loopt wel telkens en telkens de spanningsboog op, dus blijkbaar heb ik of wél wat te vertellen of zit er iets in mijn functioneren/stemming dat ik met therapie tóch niet wegkrijg en in dat geval is medicatie misschien op z'n plek. Ik bedoel, de oxazepam heeft in die zin wel wat geholpen, het hielp nl. met het reguleren van de spanningsboog.
Nu heb ik dus een idee wat ik zou kunnen vertellen als dat de weg wordt (en dan zien waar ik uitkom). Maar gewoon straal negeren en doorgaan werkt niet, want zoals ik hierboven probeer uit te leggen, ik word ondertussen ingehaald door mijn eigen stress, waarvan ik niet eens bewust ben dat ik het aan het opbouwen ben.
Meer dan dat krijg ik er op het late uur niet uit.
Trusten.
En hoezo is het gek dat ik jouw insteek negatief vind? Jij zegt toch zelf dat je mij dan egoistisch vindt...
Ik weet niet hoe jij het woord egoistisch anders interpreteert hoor...
donderdag 10 juli 2008 om 01:46
Oxazepam lost natuurlijk niks op, het is een verdovend middel en bovendien erg verslavend. Ik begrijp werkelijk niet waarom men niet begint met een antidepressivum, ben je wel eens bij een psychiater geweest?
Grappig dat je zegt dat ik je egoïstisch vind. Ik heb gezegd dat ik jouw redenering egocentrisch vind. Dat betekent dat je jezelf in het middelpunt zet, iets dat je zelf ook al constateert op dit topic. Jij legt dar een negatieve lading in. Terwijl ik egocentrisme op zijn tijd heel gezond vind en zelfs heel belangrijk in je dagelijks functioneren. Het is echter wat anders als dat ten koste gaat van een kind. Daar ging het me dan ook om.
Ik zie dat je worstelt met je grenzen, wanneer worden mijn grenzen overschreden? hoe moet ik aangeven dat iemand te ver gaat? waar liggen mijn grenzen eigenlijk? (hele belangrijke veroorzaker van agressie...!!) etc.
Grenzen zijn altijd flexibel en dat wat je van niemand pikt pik je wel van je kind. Kleine kinderen zijn altijd grensoverschrijdend t.a.v hun verzorger. Als je heel erg op je grenzen zit omdat deze misschien in je jeugd niet werden gerespecteerd kan je nu als een waakhond daar bovenop zitten terwijl de uitgangspunten nu heel anders zijn en je best wat flexibiliteit kan laten zien zonder dat je jezelf verliest.
misschien wat vaag op de late avond....
Grappig dat je zegt dat ik je egoïstisch vind. Ik heb gezegd dat ik jouw redenering egocentrisch vind. Dat betekent dat je jezelf in het middelpunt zet, iets dat je zelf ook al constateert op dit topic. Jij legt dar een negatieve lading in. Terwijl ik egocentrisme op zijn tijd heel gezond vind en zelfs heel belangrijk in je dagelijks functioneren. Het is echter wat anders als dat ten koste gaat van een kind. Daar ging het me dan ook om.
Ik zie dat je worstelt met je grenzen, wanneer worden mijn grenzen overschreden? hoe moet ik aangeven dat iemand te ver gaat? waar liggen mijn grenzen eigenlijk? (hele belangrijke veroorzaker van agressie...!!) etc.
Grenzen zijn altijd flexibel en dat wat je van niemand pikt pik je wel van je kind. Kleine kinderen zijn altijd grensoverschrijdend t.a.v hun verzorger. Als je heel erg op je grenzen zit omdat deze misschien in je jeugd niet werden gerespecteerd kan je nu als een waakhond daar bovenop zitten terwijl de uitgangspunten nu heel anders zijn en je best wat flexibiliteit kan laten zien zonder dat je jezelf verliest.
misschien wat vaag op de late avond....
donderdag 10 juli 2008 om 09:50
Hoi Intiem,
ik hou het even kort, want moet zo weg. reageer vanavond wel wat uitgebreider.
Maar ik vond je lange stuk van gisteravond heerlijk om te lezen, zoveel herkenning! Hoofdrolspeler in je eigen theaterstuk, ja, en de zelfgecreeerde critici langs de zijlijn (die er eigenlijk helemaal niet zijn) En al die complimenten uit je omgeving terwijl je zelf denkt..tja..t is toch net iets anders.
De veranderingen waar ik het over had lijken misschien subtiel en kun je ook uitleggen als een makkelijkere fase waarin mn dochter is belandt. Dat kán hoor, alles kan. Toch weet ik zelf dat het meer behelst dan dat. Ik gok dat er driekwart jaar overheen is gegaan ofzo. 9 Maanden waarin ik nooit meer ben uitgevallen, negen maanden waarin ze me absoluut niet meer op de kast krijgt. 9 Maanden waarin ik niet meer heb gedacht; ben ik eigenlijk wel goed voor haar?
En dat klinkt allemaal niet zo spectaculair, het is allemaal heel klein. Maar wel heeeeel essentieel voor onze verhouding. En voor mezelf!
En als laatste; ik bedoel ook absoluut niet dat je zou moeten stoppen met innerlijk onderzoek. Juist niét! Met het herkennen van narcistische trekjes sla je helemaal de spijker op zn kop denk ik. En dat is iets van jou, dat komt ergens vandaan. Als jij wilt weten hoe dat gelopen is en naar een afronding zoekt, moet je dat zeker doen. Jij hebt ook pijn, verdriet, en richt je energie vooral naar binnen. Wie weet kan zo'n therapeut je ontzettend goed verder helpen daarmee. (ik zit nu een beetje te labelen hoor, sorry)
Hoe meer je onbewuste patronen gaat herkennen des te beter lijkt me dat.
Bij mij was bijv. zo'n stuk tekst op de één of andere manier ineens genoeg om heel veel te doorzien. Er zetten zich dingen (heel onbewust dus ook) in beweging. Precies op het juiste moment ofzo.
Misschien moet jij nog even veel dieper gaan en spelen er ook weer andere dingen bij jou. Maar jij hebt het proces ook al in beweging gezet. Je zei toch zelf dat het al even wat rustiger in je hoofd is geweest en dat je mede daardoor een ziek dochtertje beter kon verdragen? Dan dóe je toch al iets? Dan profiteert ze toch al mee?
Veranderingen zijn vaak heel klein, heel subtiel. Zo klein dat je jezelf er niet eens voor op de borst kan kloppen. Verwacht geen blikseminslag, je gaat het misschien nauwlijks door hebben. Maar dat is juist zo gaaf eraan (voor mij althans). Op een dag weet je gewoon dat je het 'm geflikt hebt.
Ik moet gaan, heb een goeie dag!
ik hou het even kort, want moet zo weg. reageer vanavond wel wat uitgebreider.
Maar ik vond je lange stuk van gisteravond heerlijk om te lezen, zoveel herkenning! Hoofdrolspeler in je eigen theaterstuk, ja, en de zelfgecreeerde critici langs de zijlijn (die er eigenlijk helemaal niet zijn) En al die complimenten uit je omgeving terwijl je zelf denkt..tja..t is toch net iets anders.
De veranderingen waar ik het over had lijken misschien subtiel en kun je ook uitleggen als een makkelijkere fase waarin mn dochter is belandt. Dat kán hoor, alles kan. Toch weet ik zelf dat het meer behelst dan dat. Ik gok dat er driekwart jaar overheen is gegaan ofzo. 9 Maanden waarin ik nooit meer ben uitgevallen, negen maanden waarin ze me absoluut niet meer op de kast krijgt. 9 Maanden waarin ik niet meer heb gedacht; ben ik eigenlijk wel goed voor haar?
En dat klinkt allemaal niet zo spectaculair, het is allemaal heel klein. Maar wel heeeeel essentieel voor onze verhouding. En voor mezelf!
En als laatste; ik bedoel ook absoluut niet dat je zou moeten stoppen met innerlijk onderzoek. Juist niét! Met het herkennen van narcistische trekjes sla je helemaal de spijker op zn kop denk ik. En dat is iets van jou, dat komt ergens vandaan. Als jij wilt weten hoe dat gelopen is en naar een afronding zoekt, moet je dat zeker doen. Jij hebt ook pijn, verdriet, en richt je energie vooral naar binnen. Wie weet kan zo'n therapeut je ontzettend goed verder helpen daarmee. (ik zit nu een beetje te labelen hoor, sorry)
Hoe meer je onbewuste patronen gaat herkennen des te beter lijkt me dat.
Bij mij was bijv. zo'n stuk tekst op de één of andere manier ineens genoeg om heel veel te doorzien. Er zetten zich dingen (heel onbewust dus ook) in beweging. Precies op het juiste moment ofzo.
Misschien moet jij nog even veel dieper gaan en spelen er ook weer andere dingen bij jou. Maar jij hebt het proces ook al in beweging gezet. Je zei toch zelf dat het al even wat rustiger in je hoofd is geweest en dat je mede daardoor een ziek dochtertje beter kon verdragen? Dan dóe je toch al iets? Dan profiteert ze toch al mee?
Veranderingen zijn vaak heel klein, heel subtiel. Zo klein dat je jezelf er niet eens voor op de borst kan kloppen. Verwacht geen blikseminslag, je gaat het misschien nauwlijks door hebben. Maar dat is juist zo gaaf eraan (voor mij althans). Op een dag weet je gewoon dat je het 'm geflikt hebt.
Ik moet gaan, heb een goeie dag!
donderdag 10 juli 2008 om 12:25
Meds, als ik het heb over pillen, heb ik het niet over oxazepam! Dat heb ik voorgeschreven gekregen voor zo nodig, maar sinds de vakantie dus eigenlijk niet meer gebruikt en als het aan mij ligt, gebruik ik ze ook niet.
Met medicatie heb ik het dus over stemmingsregulerend (heb ik ook opgeschreven hoor). Ik ben geen psychiater, dus zal niet voordoen alsof ik weet wat je normaal waarvoor voorschrijft. Maar anti depressivum lijkt me toch meer bedoelt voor een depressieve stemming. Het wordt ook wel voorgeschreven als pijnmedicatie.
Maar ik ben in het verleden depressief geweest en ik ben gewoonweg niet depressief nu. Dus ik zou echt niet weten waarom dat dan te slikken. Mijn depressieve buien die ik heb, zijn buien van redelijk kort durende aard, ook gelinkt aan hoe het verder gaat thuis, etc en ontstaan volgens mij onder invloed van mijn spanningsboog. Dus ik denk dat ik beter daar mijn antwoorden kan zoeken en of in het ontregelen van mijn stemming (op en neer en op en neer) in het algemeen. Stemmingsregulerend dus, oftewel een of andere stemmingsstabilisator. Niet om mij uit een depressie te halen, maar om de scherpe kantjes van mijn stemming, waaronder de agressie, af te halen.
Meds, ik zal alle zeilen bijzetten -met of zonder hulp- om mijn egocentrisme niet ten koste te laten gaan van dochter. Echt waar, geloof me maar! Ik heb een egoistische moeder gehad en ik weet wat dat kan doen met je als kind. Dus als er iets is wat ik niet wil herhalen voor mijn dochter, dan is het wel de geschiedenis.
Ik snap je opmerking over grenzen hoor, niks vaags aan
Grenzen, eigen ik, waar eindig ik en begint de ander, etc. 't Heeft allemaal met elkaar te maken. Het hoort voor mij allemaal in het pakketje waar ik bljkbaar nog erg mee aan het stoeien ben.
En sommige problemen lossen zichzelf op, in de loop van de tijd. Want naarmate dochter ouder wordt (zelfs naar school gaat), wordt de fixatie op moeder als eerste verzorgende ook steeds wat minder belangrijk en krijgt de omgeving een steeds grotere rol. En daarom ben ik het wel met je eens, dit zijn cruciale jaren voor mijn kindje om haarzelf veilig te voelen en te weten dat zij voor mij het belangrijkste is en dat ze altijd voorgaat boven mij. En juist omdat ik haar hele jonge jaartjes zo belangrijk vind als basisvertrouwen, is het me alles waard om dit zo goed als mogelijk te laten verlopen.
Met medicatie heb ik het dus over stemmingsregulerend (heb ik ook opgeschreven hoor). Ik ben geen psychiater, dus zal niet voordoen alsof ik weet wat je normaal waarvoor voorschrijft. Maar anti depressivum lijkt me toch meer bedoelt voor een depressieve stemming. Het wordt ook wel voorgeschreven als pijnmedicatie.
Maar ik ben in het verleden depressief geweest en ik ben gewoonweg niet depressief nu. Dus ik zou echt niet weten waarom dat dan te slikken. Mijn depressieve buien die ik heb, zijn buien van redelijk kort durende aard, ook gelinkt aan hoe het verder gaat thuis, etc en ontstaan volgens mij onder invloed van mijn spanningsboog. Dus ik denk dat ik beter daar mijn antwoorden kan zoeken en of in het ontregelen van mijn stemming (op en neer en op en neer) in het algemeen. Stemmingsregulerend dus, oftewel een of andere stemmingsstabilisator. Niet om mij uit een depressie te halen, maar om de scherpe kantjes van mijn stemming, waaronder de agressie, af te halen.
Meds, ik zal alle zeilen bijzetten -met of zonder hulp- om mijn egocentrisme niet ten koste te laten gaan van dochter. Echt waar, geloof me maar! Ik heb een egoistische moeder gehad en ik weet wat dat kan doen met je als kind. Dus als er iets is wat ik niet wil herhalen voor mijn dochter, dan is het wel de geschiedenis.
Ik snap je opmerking over grenzen hoor, niks vaags aan
Grenzen, eigen ik, waar eindig ik en begint de ander, etc. 't Heeft allemaal met elkaar te maken. Het hoort voor mij allemaal in het pakketje waar ik bljkbaar nog erg mee aan het stoeien ben.
En sommige problemen lossen zichzelf op, in de loop van de tijd. Want naarmate dochter ouder wordt (zelfs naar school gaat), wordt de fixatie op moeder als eerste verzorgende ook steeds wat minder belangrijk en krijgt de omgeving een steeds grotere rol. En daarom ben ik het wel met je eens, dit zijn cruciale jaren voor mijn kindje om haarzelf veilig te voelen en te weten dat zij voor mij het belangrijkste is en dat ze altijd voorgaat boven mij. En juist omdat ik haar hele jonge jaartjes zo belangrijk vind als basisvertrouwen, is het me alles waard om dit zo goed als mogelijk te laten verlopen.
donderdag 10 juli 2008 om 12:35
[quote]moem schreef op 10 juli 2008 @ 09:50:
De veranderingen waar ik het over had lijken misschien subtiel en kun je ook uitleggen als een makkelijkere fase waarin mn dochter is belandt. Dat kán hoor, alles kan. Toch weet ik zelf dat het meer behelst dan dat. Ik gok dat er driekwart jaar overheen is gegaan ofzo. 9 Maanden waarin ik nooit meer ben uitgevallen, negen maanden waarin ze me absoluut niet meer op de kast krijgt. 9 Maanden waarin ik niet meer heb gedacht; ben ik eigenlijk wel goed voor haar?
En dat klinkt allemaal niet zo spectaculair, het is allemaal heel klein. Maar wel heeeeel essentieel voor onze verhouding. En voor mezelf!
Trouwens, dat klinkt al als een aardig lange periode. Man, ik ben jaloers! Ben je niet heel trots op jezelf en heel gelukkig dat het zo goed gaat en dat je nu wél voor je gevoel een goede moeder kunt zijn?? Ohnee, je denkt niet meer in die termen, beuh. Ik heb nog veel te leren En ik kan me voorstellen dat dat voor mijzelf net zo werkt hoor. Want volgens mij is het hele proces en gevoel en denken wat zich in mij voltrekt nu ook nauwelijks waarneembaar voor de buitenwereld. Alles zit intern en mijn handelen extern is vooral zoals het hoort, volgens de norm ofzo. En ik verwacht dat mijn handelen (op de explosieve buien na) eigenlijk wel een beetje hetzelfde blijft. Ik denk dat de veranderingen vooral heel subtiel, maar bovenal heel erg intenr liggen. De beleving verandert en daarmee de kleur die mijn wereld heeft. Maar voor een ander, vermoed ik, zal het nauwelijks verschil maken.
En als laatste; ik bedoel ook absoluut niet dat je zou moeten stoppen met innerlijk onderzoek. Juist niét! Met het herkennen van narcistische trekjes sla je helemaal de spijker op zn kop denk ik. AUW!
En dat is iets van jou, dat komt ergens vandaan. Als jij wilt weten hoe dat gelopen is en naar een afronding zoekt, moet je dat zeker doen. Jij hebt ook pijn, verdriet, en richt je energie vooral naar binnen. Wie weet kan zo'n therapeut je ontzettend goed verder helpen daarmee. (ik zit nu een beetje te labelen hoor, sorry)
Hoe meer je onbewuste patronen gaat herkennen des te beter lijkt me dat.
De veranderingen waar ik het over had lijken misschien subtiel en kun je ook uitleggen als een makkelijkere fase waarin mn dochter is belandt. Dat kán hoor, alles kan. Toch weet ik zelf dat het meer behelst dan dat. Ik gok dat er driekwart jaar overheen is gegaan ofzo. 9 Maanden waarin ik nooit meer ben uitgevallen, negen maanden waarin ze me absoluut niet meer op de kast krijgt. 9 Maanden waarin ik niet meer heb gedacht; ben ik eigenlijk wel goed voor haar?
En dat klinkt allemaal niet zo spectaculair, het is allemaal heel klein. Maar wel heeeeel essentieel voor onze verhouding. En voor mezelf!
Trouwens, dat klinkt al als een aardig lange periode. Man, ik ben jaloers! Ben je niet heel trots op jezelf en heel gelukkig dat het zo goed gaat en dat je nu wél voor je gevoel een goede moeder kunt zijn?? Ohnee, je denkt niet meer in die termen, beuh. Ik heb nog veel te leren En ik kan me voorstellen dat dat voor mijzelf net zo werkt hoor. Want volgens mij is het hele proces en gevoel en denken wat zich in mij voltrekt nu ook nauwelijks waarneembaar voor de buitenwereld. Alles zit intern en mijn handelen extern is vooral zoals het hoort, volgens de norm ofzo. En ik verwacht dat mijn handelen (op de explosieve buien na) eigenlijk wel een beetje hetzelfde blijft. Ik denk dat de veranderingen vooral heel subtiel, maar bovenal heel erg intenr liggen. De beleving verandert en daarmee de kleur die mijn wereld heeft. Maar voor een ander, vermoed ik, zal het nauwelijks verschil maken.
En als laatste; ik bedoel ook absoluut niet dat je zou moeten stoppen met innerlijk onderzoek. Juist niét! Met het herkennen van narcistische trekjes sla je helemaal de spijker op zn kop denk ik. AUW!
En dat is iets van jou, dat komt ergens vandaan. Als jij wilt weten hoe dat gelopen is en naar een afronding zoekt, moet je dat zeker doen. Jij hebt ook pijn, verdriet, en richt je energie vooral naar binnen. Wie weet kan zo'n therapeut je ontzettend goed verder helpen daarmee. (ik zit nu een beetje te labelen hoor, sorry)
Hoe meer je onbewuste patronen gaat herkennen des te beter lijkt me dat.
donderdag 10 juli 2008 om 14:57
Antidepressiva werken juist stemmingsregulerend en worden ook voorgeschreven bij bijv. angst of stemmingswisselingen.
Daarom zou een psychiater nog niet zo'n gek idee zijn, die weet precies wat voor pil geschikt zou kunnen zijn. Met agressie en ongewenst gedrag kan gedragstherapie ook heel effectief zijn.
Ik snap nu waarom je zo gebeten reageerde op mijn opmerking over egocentrisme. Jij wilt natuurlijk nooit op je moeder lijken. Toch zit hier wel de valkuil. Het moederschap leer je nl. van je moeder en je zal ongetwijfeld trekjes van haar hebben overgenomen. Probeer daar eens naar te kijken zonder er gelijk oordelend over te zijn.
Daarom zou een psychiater nog niet zo'n gek idee zijn, die weet precies wat voor pil geschikt zou kunnen zijn. Met agressie en ongewenst gedrag kan gedragstherapie ook heel effectief zijn.
Ik snap nu waarom je zo gebeten reageerde op mijn opmerking over egocentrisme. Jij wilt natuurlijk nooit op je moeder lijken. Toch zit hier wel de valkuil. Het moederschap leer je nl. van je moeder en je zal ongetwijfeld trekjes van haar hebben overgenomen. Probeer daar eens naar te kijken zonder er gelijk oordelend over te zijn.
donderdag 10 juli 2008 om 21:34
Eerlijk gezegd denk ik juist niet dat Intiem te egocentrisch bezig is of dat haar redenering te egocentrisch is. Immers, de hoofdreden dat ze dit doet is omdat ze ziet dat haar dochter onder haar gedrag lijdt. Ze doet dit alles voor haar dochter en ja, ook voor haarzelf maar door zichzelf te helpen, helpt ze ook de kleine.
Merk je in de praktijk dat het al wat makkelijker wordt met je dochter nu je een wat betere blik op de situatie hebt?
Merk je in de praktijk dat het al wat makkelijker wordt met je dochter nu je een wat betere blik op de situatie hebt?
donderdag 10 juli 2008 om 21:52
Haha Intiem, je schrijft leuk, slim en grappig. Ik geniet van je schrijfsels.
Ik ben erg benieuwd hoe je gesprek is gegaan vandaag. Of jouw inzet en insteek opgepikt werden.
Ja, narcisme, spijker op de kop, auw! Maar waar ik het dus zo vaag had over een psychische aandoening (over mezelf dus) bedoelde ik dus eigenlijk precies stiekum dát! Je hebt me weer goed gelezen.
Vreselijke vaststelling, maar ik nam het dan maar met een fixe korrel zout. Want ik ben geen opgeblazen ego dat zonder mercy of empatie over anderen heenwalst. Helemaal niet! Maar er was zoveel herkenning (Drama van het begaafde kind, erg bekend boek) dat ik er niet meer omheen kon draaien. En vooral toen ik de beschrijving las van een narcistische moeder; de uitwerking van alles op haar kind! En ik dacht echt; wát een invloed heb ik, wát een signalen pikt een kind op. En dat is verdomme vórmend!
Ik dacht veel na over mijn vader, hoe hij nu oud wordt met diezelfde kwetsuren en 'tekortkomingen' en ik werd boos van het idee dat ik die dingen weer op m'n dochter over zou moeten dragen.
Het volgende deel ging weer hééél onbewust, maar ik voelde wel ergens dat ik het in me had die cirkel nu eens te doorbreken. En ik was blij dat ik niet verknipter, dommer, egocentrischer was dan dat ik was. Ik voelde me opeens wel blij met al die dingen die ik wél goed kon, zelfinzicht hebben bijvoorbeeld.
Misschien verdween daar al een stukje ego, want het was me duidelijk niet om mezelf te doen. Eigenlijk denk ik dat het daardoor juist makkelijker was. Een nieuwe insteek in het oplossend vermogen van Moem, want dénken kon ik als de beste, denken, praten, schrijven en denken, tot ik de dingen helemaal dood had gedacht en er geen steek veranderd was.
Je begrijpt natuurlijk wel dat ik alles chargeer. Het is niet zo zwart-wit als ik schets.
Over pillen kan ik niks zeggen, om me heen weet ik dat er mensen zijn die wel wat slikken en het ook echt nodig hebben, anders is het gewoon; klabam! De afgrond in. En ook iemand die wat slikt om inderdaad haar heftigheden in te tomen. Hoe dat zit weet ik niet precies.
Laat je heeel goed voorlichten zou ik zeggen. Het moet niet zo zijn dat je na het stoppen weer terug bij af bent. Daarvoor is volgens mij wat je nu doormaakt te belangrijk. Te dichtbij.
Hoe je een bewust proces omzet in een onbewust proces weet ik echt niet! Dat wil je toch? Dat wat je weet en leert omzetten in iets dat een soort zelfoplossend vermogen heeft? Je zegt dat je moe bent van het praten, het eeuwige uitdenken van het waarom. Een gevoel dat ik herken. Misschien kun je van therapie dan niet eens zoveel verwachten (of je moet net die éne, ongelooflijke slimme, moederlijke, therapeut treffen, die je redt en aan de hand neemt) Kun je net zo goed naar een helderziende gaan, een reikimeester oid. Dan heb je meer kans dat je iets nieuws te horen krijgt wat je niet al zelf had bedacht.
(als ik teveel lul zeg je het hè?)
Over agressie weet ik ook niet zoveel. Wel, maar dat zullen vele moeders herkennen, dat een kind hebben en daarmee dealen, een ongekende agressie in je naar boven kan halen. Ik denk dat je dat bedoeld als je het over agressie hebt, maar dat er ook andere dingen meespelen.
Ik ben bijvoorbeeld wel benieuwd wat er gebeurde bij het bos, dat je zo flipte op je vriend. Hoef je niet te vertellen natuurlijk, maar is het een kat in het nauw-kwestie? De welbekende druppel op je opgebouwde spanning? Wat voor gevoel geeft hij je, dat je zo woest wordt? Ik bedoel, ik denk dat je relatie tot je vriend je ook een hoop kan leren.
Ik stop even, ik laat je geen adem om te antwoorden.
groetjes
ps Sophies Choice is afschuwlijk ja!! Maar ook zoooo mooi!
Ik ben erg benieuwd hoe je gesprek is gegaan vandaag. Of jouw inzet en insteek opgepikt werden.
Ja, narcisme, spijker op de kop, auw! Maar waar ik het dus zo vaag had over een psychische aandoening (over mezelf dus) bedoelde ik dus eigenlijk precies stiekum dát! Je hebt me weer goed gelezen.
Vreselijke vaststelling, maar ik nam het dan maar met een fixe korrel zout. Want ik ben geen opgeblazen ego dat zonder mercy of empatie over anderen heenwalst. Helemaal niet! Maar er was zoveel herkenning (Drama van het begaafde kind, erg bekend boek) dat ik er niet meer omheen kon draaien. En vooral toen ik de beschrijving las van een narcistische moeder; de uitwerking van alles op haar kind! En ik dacht echt; wát een invloed heb ik, wát een signalen pikt een kind op. En dat is verdomme vórmend!
Ik dacht veel na over mijn vader, hoe hij nu oud wordt met diezelfde kwetsuren en 'tekortkomingen' en ik werd boos van het idee dat ik die dingen weer op m'n dochter over zou moeten dragen.
Het volgende deel ging weer hééél onbewust, maar ik voelde wel ergens dat ik het in me had die cirkel nu eens te doorbreken. En ik was blij dat ik niet verknipter, dommer, egocentrischer was dan dat ik was. Ik voelde me opeens wel blij met al die dingen die ik wél goed kon, zelfinzicht hebben bijvoorbeeld.
Misschien verdween daar al een stukje ego, want het was me duidelijk niet om mezelf te doen. Eigenlijk denk ik dat het daardoor juist makkelijker was. Een nieuwe insteek in het oplossend vermogen van Moem, want dénken kon ik als de beste, denken, praten, schrijven en denken, tot ik de dingen helemaal dood had gedacht en er geen steek veranderd was.
Je begrijpt natuurlijk wel dat ik alles chargeer. Het is niet zo zwart-wit als ik schets.
Over pillen kan ik niks zeggen, om me heen weet ik dat er mensen zijn die wel wat slikken en het ook echt nodig hebben, anders is het gewoon; klabam! De afgrond in. En ook iemand die wat slikt om inderdaad haar heftigheden in te tomen. Hoe dat zit weet ik niet precies.
Laat je heeel goed voorlichten zou ik zeggen. Het moet niet zo zijn dat je na het stoppen weer terug bij af bent. Daarvoor is volgens mij wat je nu doormaakt te belangrijk. Te dichtbij.
Hoe je een bewust proces omzet in een onbewust proces weet ik echt niet! Dat wil je toch? Dat wat je weet en leert omzetten in iets dat een soort zelfoplossend vermogen heeft? Je zegt dat je moe bent van het praten, het eeuwige uitdenken van het waarom. Een gevoel dat ik herken. Misschien kun je van therapie dan niet eens zoveel verwachten (of je moet net die éne, ongelooflijke slimme, moederlijke, therapeut treffen, die je redt en aan de hand neemt) Kun je net zo goed naar een helderziende gaan, een reikimeester oid. Dan heb je meer kans dat je iets nieuws te horen krijgt wat je niet al zelf had bedacht.
(als ik teveel lul zeg je het hè?)
Over agressie weet ik ook niet zoveel. Wel, maar dat zullen vele moeders herkennen, dat een kind hebben en daarmee dealen, een ongekende agressie in je naar boven kan halen. Ik denk dat je dat bedoeld als je het over agressie hebt, maar dat er ook andere dingen meespelen.
Ik ben bijvoorbeeld wel benieuwd wat er gebeurde bij het bos, dat je zo flipte op je vriend. Hoef je niet te vertellen natuurlijk, maar is het een kat in het nauw-kwestie? De welbekende druppel op je opgebouwde spanning? Wat voor gevoel geeft hij je, dat je zo woest wordt? Ik bedoel, ik denk dat je relatie tot je vriend je ook een hoop kan leren.
Ik stop even, ik laat je geen adem om te antwoorden.
groetjes
ps Sophies Choice is afschuwlijk ja!! Maar ook zoooo mooi!
donderdag 10 juli 2008 om 22:30
Toch nog even, je schrijft zoveel, je geeft zoveel dingen aan, dat het bij mij ook blijft borrelen. (jouw schuld dus)
In het boek dat ik las stond ook (stond het er?) dat in een narcistische moeder-kind verhouding het kind ervoor moet zorgen dat de moeder zich goed voelt over zichzelf. Helaas, een kind kan dat niet. Ik denk aan je trampoline verhaal. Het is gewoon keihard andersom; een moeder moet zorgen dat haar kind zich goed voelt. Een wereld van verschil en toch in het dagelijks leven zo makkelijk te verwarren.
En ook nog dit; ik las er voor of erna, weet ik niet meer, een interview met een psychiater die zei; eerlijk gezegd komen de meeste mensen bij mij met narcistische 'stoornissen'. Tas heette hij geloof ik.
En als je goed om je heen kijkt zie het overal en veel en voortdurend. Het zit in heel veel mensen. Voor mij maakte het het allemaal kleiner, behapbaarder. Oh, ik was geen monster met die vreeeselijke aandoening, en als dat opgelost was stond de wereld voor me open; nee, het was gewoon iets lastigs waar ik m'n dochter niet mee wilde besmetten. En daar moest ik gewoon even heel erg eerlijk voor durven zijn.
Ik denk dat ik met dit soort dingen (en er gebeurde natuurlijk in het dagelijks leven wel meer, waar ik steeds beter bij stil kon staan) het allemaal vrij simpel kon maken. Klein bedoel ik, zonder drama.
Bij jou heb het gevoel dat de problemen nog torenhoog boven je uit rijzen. Eerst ging het over je dochter, toen ging de focus naar jezelf en er zijn allerlei derden ingeschakeld, waardoor je al in een molen zit.
Maar ik denk (weet niet) dat hoe kleiner je het maakt, des te dichterbij de oplossingen komen. Da's makkelijk praten hoor, vanuit hier, dat besef ik, en ik kan er best naast zitten. Ik heb geen dagbehandeling hoeven ondergaan bijv. ik heb altijd het hoofd boven water kunnen houden door trots, en ook door heel goeie dingen (mensen) die gebeurden, wat niet wegneemt dat ik het heeeel moeilijk heb gehad. (en dat vind ik moeilijk om toe te geven) Nu zie ik echter ook, dat het helemaal niet zo moeilijk had hoeven zijn. Je kunt met grotere handicaps een prachtig leven leven.
Amen
In het boek dat ik las stond ook (stond het er?) dat in een narcistische moeder-kind verhouding het kind ervoor moet zorgen dat de moeder zich goed voelt over zichzelf. Helaas, een kind kan dat niet. Ik denk aan je trampoline verhaal. Het is gewoon keihard andersom; een moeder moet zorgen dat haar kind zich goed voelt. Een wereld van verschil en toch in het dagelijks leven zo makkelijk te verwarren.
En ook nog dit; ik las er voor of erna, weet ik niet meer, een interview met een psychiater die zei; eerlijk gezegd komen de meeste mensen bij mij met narcistische 'stoornissen'. Tas heette hij geloof ik.
En als je goed om je heen kijkt zie het overal en veel en voortdurend. Het zit in heel veel mensen. Voor mij maakte het het allemaal kleiner, behapbaarder. Oh, ik was geen monster met die vreeeselijke aandoening, en als dat opgelost was stond de wereld voor me open; nee, het was gewoon iets lastigs waar ik m'n dochter niet mee wilde besmetten. En daar moest ik gewoon even heel erg eerlijk voor durven zijn.
Ik denk dat ik met dit soort dingen (en er gebeurde natuurlijk in het dagelijks leven wel meer, waar ik steeds beter bij stil kon staan) het allemaal vrij simpel kon maken. Klein bedoel ik, zonder drama.
Bij jou heb het gevoel dat de problemen nog torenhoog boven je uit rijzen. Eerst ging het over je dochter, toen ging de focus naar jezelf en er zijn allerlei derden ingeschakeld, waardoor je al in een molen zit.
Maar ik denk (weet niet) dat hoe kleiner je het maakt, des te dichterbij de oplossingen komen. Da's makkelijk praten hoor, vanuit hier, dat besef ik, en ik kan er best naast zitten. Ik heb geen dagbehandeling hoeven ondergaan bijv. ik heb altijd het hoofd boven water kunnen houden door trots, en ook door heel goeie dingen (mensen) die gebeurden, wat niet wegneemt dat ik het heeeel moeilijk heb gehad. (en dat vind ik moeilijk om toe te geven) Nu zie ik echter ook, dat het helemaal niet zo moeilijk had hoeven zijn. Je kunt met grotere handicaps een prachtig leven leven.
Amen
vrijdag 11 juli 2008 om 00:03
quote:moem schreef op 10 juli 2008 @ 21:52:
(als ik teveel lul zeg je het hè?)
Haha, je bent een schatje
Nee hoor, ik vind het leuk om van jou al je levenswijsheden te mogen ontvangen en van anderen goedbedoelde en met goede en lieve zorgen om mijn dochtertje ook eerlijke ruggenspraak te krijgen.
Punt is dat ik momenteel nogal wiebel en zwabber qua heftigheid en emotie en dat dat ook maakt dat ik soms wat uurtjes wegblijf van het forum, omdat het anders teveel wordt. Sterker, mijn vriend vraagt zich af of ik er uberhaupt wel goed aan doe om mijn verhaal op het forum te zetten. Niet per se dit verhaal, maar in het algemeen. Hij vindt grosso modo dat ik geloof ik nogal aangetrokken ben tot de zwaardere topics (ook die van alle lieve, maar ook zieke kindjes hier en op psyche) en dat het ook een self fulfilling prophecy kan worden. Nu vind ik dat in mijn geval niet. Maar de zwaartekracht werking ondervind ik zelf ook geregeld en dan weet ik dat een avondje mastermind kijken, minder met me doet op denk niveau. Ook wel es prettig
Dus ja, ik heb je en jullie vanalles te vertellen en vragen, maar mag het tempo wat lager bitte?
En sorry Moem, als ik het weer levendig voor je maak. Zie je wel, heeft mijn vriend toch gelijk haha
En *frust* als ik schrijf met icoontjes, kan ik jullie reacties niet teruglezen, dus weet ik de vragen en opmerkingen allemaal niet meer... : (
(als ik teveel lul zeg je het hè?)
Haha, je bent een schatje
Nee hoor, ik vind het leuk om van jou al je levenswijsheden te mogen ontvangen en van anderen goedbedoelde en met goede en lieve zorgen om mijn dochtertje ook eerlijke ruggenspraak te krijgen.
Punt is dat ik momenteel nogal wiebel en zwabber qua heftigheid en emotie en dat dat ook maakt dat ik soms wat uurtjes wegblijf van het forum, omdat het anders teveel wordt. Sterker, mijn vriend vraagt zich af of ik er uberhaupt wel goed aan doe om mijn verhaal op het forum te zetten. Niet per se dit verhaal, maar in het algemeen. Hij vindt grosso modo dat ik geloof ik nogal aangetrokken ben tot de zwaardere topics (ook die van alle lieve, maar ook zieke kindjes hier en op psyche) en dat het ook een self fulfilling prophecy kan worden. Nu vind ik dat in mijn geval niet. Maar de zwaartekracht werking ondervind ik zelf ook geregeld en dan weet ik dat een avondje mastermind kijken, minder met me doet op denk niveau. Ook wel es prettig
Dus ja, ik heb je en jullie vanalles te vertellen en vragen, maar mag het tempo wat lager bitte?
En sorry Moem, als ik het weer levendig voor je maak. Zie je wel, heeft mijn vriend toch gelijk haha
En *frust* als ik schrijf met icoontjes, kan ik jullie reacties niet teruglezen, dus weet ik de vragen en opmerkingen allemaal niet meer... : (
vrijdag 11 juli 2008 om 00:31
Meds, ik wil inderdaad niet op mijn moeder lijken. En inderdaad kom ook ik er niet onderuit dat ik bepaalde dingen van haar in me heb. Om het er ook zo uit te laten komen, probeer ik hard van niet.
Ik reageer erg gevoelig op opmerkingen in het algemeen als men mij beticht of verdenkt van egoisme/egocentrisme, luiheid en narcistisch. Dat zijn over het algemeen de mindere karaktereigenschappen en als ik een zilveren schaaltje zou hebben, zouden die drie er absoluut niet opliggen! Luiheid haal ik er zelf bij, maar ben ik net zo allergisch voor. Ik wil graag leuk en grappig en lief en oh ja, ook nog eens productief gevonden worden : )
Maar iedereen toch??
Zwieber, fijn om te horen dat je mijn werken aan mezelf niet opvat als egoistisch en mogelijk ten koste gaand van dochter. Ik moet erg kien zijn op de scheidslijn (ophouden met het leven voor mezelf moeilijk vinden en daarom ikke zielig en gewoon de goede moeder zijn voor mijn dochter), want als je in de ik-werk-aan-mezelf-fase zit, is de kans aanwezig dat je vooral veel zelf ziet. Dus ik begrijp de angst van Meds, maar ik ben me bewust van die valkuil. Dus ik zal -samen met vriend- proberen het allemaal in goede balans te houden.
Moem, ik ken de titel van het boek, omdat mijn neef er helemaal mee weggelopen is (groot fan van). Ook hij heeft dus een narcistische moeder. Goh, dus daarom dat boek hmmm. Nou ja, misschien ook iets voor mij tzt.
Trampoline voorbeeld = goed voorbeeld. Je kunt het me allemaal goed duidelijk maken met goede voorbeelden! Inderdaad, ik wil een goed gevoel (over situatie, want we hebben het toch zo leuk samen en als niet, dan valt dat mij tegen. Of over dochter, want ik heb toch zo'n lekker vrolijk kind, mijn kind is heppie, dus ben ik vast een goede moeder = prestatie ? vraagteken, want weet nog niet zeker of het daadwerkelijk zo werkt?). En als ik uit de bron (situatie + gedrag kind) geen goed gevoel kan putten, dan baal ik. Best heftig eigenlijk. Waarom kan het niet gewoon leuk zijn (vertaald als waarom wordt mij dat goede gevoel niet gegund??), ondankbare bladiebla...ik doe toch ook mijn best voor jullie?
Nou ja, zoiets dus.
Ohja, over narcistisch. Op mijn vraag aan vriend of hij mij narcistisch vond, zei hij JA (ik rolde bijna van mijn stoel af). Hij vond dat iedereen wel in zekere mate op bepaalde punten narcistisch is. Maar hij vond het bij mij vooral aanwezig in de opvoeding. Dat ik er heilig van overtuigd ben dat ik gelijk heb en dat ik het goed doe (en hij dus slecht/niet goed genoeg, want dat is mijn klacht aan zijn adres inderdaad vaak). Het vermogen om uberhaupt zo te denken in ik doe goed en jij niet, vond hij uitermate narcistisch. Maar ik had verder geen opgeblazen ego, dat gelukkig niet.
Maar goed, dit alles terughorende en denkende aan ons (relatietherapie intake) gesprek morgen, weet ik gewoon bijna niet meer wat te zeggen. Ik bedoel, nu wordt het allemaal helemaal een vaag soepje. Dacht ik eerst dingen zeker te weten en overtuigd te zijn van mijn gelijk (ik kan goed opvoeden en jij, euh, minder) en dat te willen bespreken bij die relatie m/v, kan het nu wel eens helemaal aan mijn eigen (narcistische) oordeel vermogen liggen. Tja, dan weet ik ook niet meer waar of wat recht is. Kan ik dan nog kritiek hebben of is dat alles narcisme?
Pffffff, moeilijk onderwerp hoor!
Dus bij jou was het je vader met de mankementen? Mijn vader mankeert vanalles, maar zou er geen sticker op durven plakken. Bovendien was de opvoeding vooral een ding van mijn moeder. Meestal toch en zeker bij 1 ouder gezinnen (jij ook weer een geweldig voorbeeld, want daardoor kunnen vooral de moeders het verkloten en de vaders blijven buiten schot). Maar goed, in mijn geval was het mijn moeder die vooral qua opvoeding en ook als mens haar (grote) manko's had.
Medicatie heb ik overigens ook geen verstand van (zou wel mogen eigenlijk als oudgediende in de zorg). Ik weet dat er vanalles is en dat sommige dingen veel doen, waar anderen nul komma nul baat hebben. Dus tis geen wonderpil. Alleen kom ik daar de laatste weken steeds op terug, omdat ik zo weinig vertrouwen meer stel in alleen maar praten om van mijn lading af te komen. Ik wil liever scenes voorzijn, dan dat ik telkens paliatieve zorg moet verlenen zucht.
Nou, ga slapen, want was gister ook al een latertje.
En damn, het lukt me niehiehiet om kort te schrijven
Ik reageer erg gevoelig op opmerkingen in het algemeen als men mij beticht of verdenkt van egoisme/egocentrisme, luiheid en narcistisch. Dat zijn over het algemeen de mindere karaktereigenschappen en als ik een zilveren schaaltje zou hebben, zouden die drie er absoluut niet opliggen! Luiheid haal ik er zelf bij, maar ben ik net zo allergisch voor. Ik wil graag leuk en grappig en lief en oh ja, ook nog eens productief gevonden worden : )
Maar iedereen toch??
Zwieber, fijn om te horen dat je mijn werken aan mezelf niet opvat als egoistisch en mogelijk ten koste gaand van dochter. Ik moet erg kien zijn op de scheidslijn (ophouden met het leven voor mezelf moeilijk vinden en daarom ikke zielig en gewoon de goede moeder zijn voor mijn dochter), want als je in de ik-werk-aan-mezelf-fase zit, is de kans aanwezig dat je vooral veel zelf ziet. Dus ik begrijp de angst van Meds, maar ik ben me bewust van die valkuil. Dus ik zal -samen met vriend- proberen het allemaal in goede balans te houden.
Moem, ik ken de titel van het boek, omdat mijn neef er helemaal mee weggelopen is (groot fan van). Ook hij heeft dus een narcistische moeder. Goh, dus daarom dat boek hmmm. Nou ja, misschien ook iets voor mij tzt.
Trampoline voorbeeld = goed voorbeeld. Je kunt het me allemaal goed duidelijk maken met goede voorbeelden! Inderdaad, ik wil een goed gevoel (over situatie, want we hebben het toch zo leuk samen en als niet, dan valt dat mij tegen. Of over dochter, want ik heb toch zo'n lekker vrolijk kind, mijn kind is heppie, dus ben ik vast een goede moeder = prestatie ? vraagteken, want weet nog niet zeker of het daadwerkelijk zo werkt?). En als ik uit de bron (situatie + gedrag kind) geen goed gevoel kan putten, dan baal ik. Best heftig eigenlijk. Waarom kan het niet gewoon leuk zijn (vertaald als waarom wordt mij dat goede gevoel niet gegund??), ondankbare bladiebla...ik doe toch ook mijn best voor jullie?
Nou ja, zoiets dus.
Ohja, over narcistisch. Op mijn vraag aan vriend of hij mij narcistisch vond, zei hij JA (ik rolde bijna van mijn stoel af). Hij vond dat iedereen wel in zekere mate op bepaalde punten narcistisch is. Maar hij vond het bij mij vooral aanwezig in de opvoeding. Dat ik er heilig van overtuigd ben dat ik gelijk heb en dat ik het goed doe (en hij dus slecht/niet goed genoeg, want dat is mijn klacht aan zijn adres inderdaad vaak). Het vermogen om uberhaupt zo te denken in ik doe goed en jij niet, vond hij uitermate narcistisch. Maar ik had verder geen opgeblazen ego, dat gelukkig niet.
Maar goed, dit alles terughorende en denkende aan ons (relatietherapie intake) gesprek morgen, weet ik gewoon bijna niet meer wat te zeggen. Ik bedoel, nu wordt het allemaal helemaal een vaag soepje. Dacht ik eerst dingen zeker te weten en overtuigd te zijn van mijn gelijk (ik kan goed opvoeden en jij, euh, minder) en dat te willen bespreken bij die relatie m/v, kan het nu wel eens helemaal aan mijn eigen (narcistische) oordeel vermogen liggen. Tja, dan weet ik ook niet meer waar of wat recht is. Kan ik dan nog kritiek hebben of is dat alles narcisme?
Pffffff, moeilijk onderwerp hoor!
Dus bij jou was het je vader met de mankementen? Mijn vader mankeert vanalles, maar zou er geen sticker op durven plakken. Bovendien was de opvoeding vooral een ding van mijn moeder. Meestal toch en zeker bij 1 ouder gezinnen (jij ook weer een geweldig voorbeeld, want daardoor kunnen vooral de moeders het verkloten en de vaders blijven buiten schot). Maar goed, in mijn geval was het mijn moeder die vooral qua opvoeding en ook als mens haar (grote) manko's had.
Medicatie heb ik overigens ook geen verstand van (zou wel mogen eigenlijk als oudgediende in de zorg). Ik weet dat er vanalles is en dat sommige dingen veel doen, waar anderen nul komma nul baat hebben. Dus tis geen wonderpil. Alleen kom ik daar de laatste weken steeds op terug, omdat ik zo weinig vertrouwen meer stel in alleen maar praten om van mijn lading af te komen. Ik wil liever scenes voorzijn, dan dat ik telkens paliatieve zorg moet verlenen zucht.
Nou, ga slapen, want was gister ook al een latertje.
En damn, het lukt me niehiehiet om kort te schrijven
