Kinderen
alle pijlers
wat is normaal gedrag voor een net drie jarige?
zondag 6 juli 2008 om 22:36
Zwieber, niet lachen
Ik weet wel dat het knap vermoeiend kan zijn als je een stuiterbal gebaard hebt hoor. Soms zie ik ze rennen die ouders en zeg dan tegen vriend (als we zitten te wegen voor de grap of we een makkelijk of moeilijk kindje hebben) dat dat ook nog had gekund, een kind dat alle kanten uitschiet en bijvoorbeeld amper slaapt en 's nachts wakker is of supervroeg uit de veren ofzo.
Wat dat betreft hebben we -toen dochter nog piepje was- wel eens vaker tegen elkaar gezegd dat we precies het kind hebben gekregen wat we aankunnen haha.
Maar ben inderdaad ook wel echt blij dat het niet het tegenovergestelde is. Je mag dochter gerust een dagje lenen hoor, dan pas ik wel op je zoon. Of we laten die twee met elkaar optrekken, wordt het misschien toch nog relaxed actief of uitdagend ontspannen zoiets ?
Dochter schijnt wel actief op de creche mee te doen. Want daar heb ik met mijn zorgen regelmatig om gevraagd, hoe ze dat nou doet met spelen daar. Maar ze heeft daar een (actief) vriendinnetje waar ze de hele dag achteraan holt en kattekwaad mee uithaalt en overal bovenop klimt. Dus het zal wel goed zitten.
En vriend en ik waren vroeger schijnbaar toch meer binnen lees kinderen dan dat we thuis als pingpongen overal heenschoten. Het maakt me niet zoveel uit voor mijzelf of haar. Maar ik zou het wel erg vinden als ze echt overgewicht zou krijgen, want dat is iets wat je dwars kan zitten in de rest van je leven en als ik het kan helpen, probeer ik dat op een subtiele edoch actieve wijze te voorkomen. Btw, consultatiebureau heeft een folder opgestuurd over peutergymnastiek. Dat hadden ze voor de vakantie aangegeven dat ze dat gingen doen om te kijken of er manieren waren om van haar gewicht af te komen.
Dat foldertje wijst me er dan nog eens extra op dat ik er 'dus' iets mee moet.
Vanochtend was trouwens wel heel erg lief en de eerste keer dat ik dat zo bewust meemaakte, want dochter kwam mij troosten.
Vaderdag viel nl. op onze vakantie en dat wist ik, maar had ik bewust genegeerd, omdat alles eigenlijk te veel was. Voorbereiden voor een leuke vaderdag kon ik dus niet opbrengen.
Maar ik wilde mijn vriend een herkansing geven na de vakantie en had hem toch niks verteld. Dus vorige week besloten dat vandaag vaderdag was.
's ochtends opgestaan en met dochter een poging gedaan, maar dat liep al snel een beetje op fiasco uit. Buiten de tafel gedekt ( en da's dus drie verdiepingen lager met lift), maar toen begon het half te regenen. De broodjes bleken verschimmeld, maar gelukkig waren er extra broodjes. Die in de oven gedaan, maar omdat ik mijn kop er zo moeilijk bij kan houden (overzicht), waren die verbrand. De eieren waren gebroken en tot overmaat van ramp wilde ik iets kleins knutselen met dochter, had vriend niks vermoedend alle knutselspullen opgeborgen die ik niet meer kon vinden.
Daar stond ik dan, met aangefikte en beschimmelde broodjes en gebroken eieren waar niks meer van te maken was, met lullig bloemetje uit de tuin en verder niks leuks geknutseld. Ik stond te huilen van de stomme teleurstelling dat ik niks fatsoenlijks te bieden had. Vriend vond het lief, vooral typsich mij en niet heel erg (hooguit beetje jammer) en ik stond dus beetje te frusten van de stress die ik dan heb, maar niks oplevert.
Dus dochter begon mij naar de bank te trekken. Kom mama, kom maar zitten. Zoooo, ga maar zitten. Ze gaf me een knuffeltje en zei, ben je verdrietig mama? Ik zei, ja schat, maar dat is niet erg hoor. Eventjes huilen en dan is het over. Toen zei dochter, nou, ik blijf eventjes naast je zitten hoor en aaide me over mijn benen.
Isda nou niet niet lieeeeeeef!!!
Ik weet wel dat het knap vermoeiend kan zijn als je een stuiterbal gebaard hebt hoor. Soms zie ik ze rennen die ouders en zeg dan tegen vriend (als we zitten te wegen voor de grap of we een makkelijk of moeilijk kindje hebben) dat dat ook nog had gekund, een kind dat alle kanten uitschiet en bijvoorbeeld amper slaapt en 's nachts wakker is of supervroeg uit de veren ofzo.
Wat dat betreft hebben we -toen dochter nog piepje was- wel eens vaker tegen elkaar gezegd dat we precies het kind hebben gekregen wat we aankunnen haha.
Maar ben inderdaad ook wel echt blij dat het niet het tegenovergestelde is. Je mag dochter gerust een dagje lenen hoor, dan pas ik wel op je zoon. Of we laten die twee met elkaar optrekken, wordt het misschien toch nog relaxed actief of uitdagend ontspannen zoiets ?
Dochter schijnt wel actief op de creche mee te doen. Want daar heb ik met mijn zorgen regelmatig om gevraagd, hoe ze dat nou doet met spelen daar. Maar ze heeft daar een (actief) vriendinnetje waar ze de hele dag achteraan holt en kattekwaad mee uithaalt en overal bovenop klimt. Dus het zal wel goed zitten.
En vriend en ik waren vroeger schijnbaar toch meer binnen lees kinderen dan dat we thuis als pingpongen overal heenschoten. Het maakt me niet zoveel uit voor mijzelf of haar. Maar ik zou het wel erg vinden als ze echt overgewicht zou krijgen, want dat is iets wat je dwars kan zitten in de rest van je leven en als ik het kan helpen, probeer ik dat op een subtiele edoch actieve wijze te voorkomen. Btw, consultatiebureau heeft een folder opgestuurd over peutergymnastiek. Dat hadden ze voor de vakantie aangegeven dat ze dat gingen doen om te kijken of er manieren waren om van haar gewicht af te komen.
Dat foldertje wijst me er dan nog eens extra op dat ik er 'dus' iets mee moet.
Vanochtend was trouwens wel heel erg lief en de eerste keer dat ik dat zo bewust meemaakte, want dochter kwam mij troosten.
Vaderdag viel nl. op onze vakantie en dat wist ik, maar had ik bewust genegeerd, omdat alles eigenlijk te veel was. Voorbereiden voor een leuke vaderdag kon ik dus niet opbrengen.
Maar ik wilde mijn vriend een herkansing geven na de vakantie en had hem toch niks verteld. Dus vorige week besloten dat vandaag vaderdag was.
's ochtends opgestaan en met dochter een poging gedaan, maar dat liep al snel een beetje op fiasco uit. Buiten de tafel gedekt ( en da's dus drie verdiepingen lager met lift), maar toen begon het half te regenen. De broodjes bleken verschimmeld, maar gelukkig waren er extra broodjes. Die in de oven gedaan, maar omdat ik mijn kop er zo moeilijk bij kan houden (overzicht), waren die verbrand. De eieren waren gebroken en tot overmaat van ramp wilde ik iets kleins knutselen met dochter, had vriend niks vermoedend alle knutselspullen opgeborgen die ik niet meer kon vinden.
Daar stond ik dan, met aangefikte en beschimmelde broodjes en gebroken eieren waar niks meer van te maken was, met lullig bloemetje uit de tuin en verder niks leuks geknutseld. Ik stond te huilen van de stomme teleurstelling dat ik niks fatsoenlijks te bieden had. Vriend vond het lief, vooral typsich mij en niet heel erg (hooguit beetje jammer) en ik stond dus beetje te frusten van de stress die ik dan heb, maar niks oplevert.
Dus dochter begon mij naar de bank te trekken. Kom mama, kom maar zitten. Zoooo, ga maar zitten. Ze gaf me een knuffeltje en zei, ben je verdrietig mama? Ik zei, ja schat, maar dat is niet erg hoor. Eventjes huilen en dan is het over. Toen zei dochter, nou, ik blijf eventjes naast je zitten hoor en aaide me over mijn benen.
Isda nou niet niet lieeeeeeef!!!
zondag 6 juli 2008 om 22:54
Mamzelle, ik heb nog nooit een behandelplan ondertekend geloof ik. Ik durf het eerlijk gezegd niet te vragen, omdat ik me dan een zeur voel. En mijn subtiele hints destijds werden niet opgepikt (dat ik zat te vissen wat het nou wel/niet was), bewust of onbewust. Nou ja, ik laat het er maar bij. Zoals gezegd, mega belangrijk is het niet en bovendien schaar ik mezelf niet onder de categorie zware gevallen, dus dan is het al helemaal minder belangrijk.
Mocht ik het ooit echt willen weten en de drang is groot genoeg, dan vraag ik er uiteindelijk wel naar.
Btw. het gaat momenteel eigenlijk wel aardig goed eigenlijk. Ik heb afgelopen week sinds de vakantie 1 seresta genomen en daarna niet meer. Ik wilde het niet en echt erg nodig was het ook niet meer vond ik. Ik ben wel wat labiel qua emoties en snel in het geirriteerd reageren, maar vriend gaat er niet al te heftig op in, dus dan is het wel redelijk snel gekeerd.
Heuh, nou ja, ik bedenk me dat ik gisteren met hem nog wel een fikse aanvaring had en dat is gelukkig goed opgelost. Maar tussen de buien in gaat het wel goed en gelukkig voelde ik vandaag erg goed hoeveel ik van mijn meisje hou en ik heb liever dat ik wat dat betreft teveel voel, dan niet of te weinig. Dan weet ik (geruststellend gevoel) iig dat het er wel is! De liefde bedoel ik.
Afgelopen nacht in bed liggen janken om alles wat er gebeurt is en dat ik zo vurig hoop en wens dat dochter dit allemaal niet meekrijgt en dat ze wel absoluut weet dat ik van haar hou en dat ze er nooit aan hoeft te twijfelen en dat ze me hopelijk mijn buien vergeeft en die niet al te persoonlijk aantrekt, want dat het alles over mezelf zegt en niks over haar. Zulke gedachten en daar werd ik dus helemaal emotioneel van. Lekker liggen huilen en dat was goed. Niemand heeft het gemerkt, dus ik ben het kwijt zonder dat anderen er een uur minder om hebben kunnen slapen. Dus ik ben tevreden.
Philomein, bedankt voor jouw ervaringsverhaal trouwens. Klinkt erg bekend, net als dat met de visite en haar zo makkelijk 'weg' kunnen geven. En wat fijn dat je af en toe gewoon iets naars mocht zeggen over je kind. Ik bedoel, misschien is het raar dat je die behoefte wel kunt voelen. Maar het alleen al zeggen kan zo opluchten, waarna je die nare gevoelens soms ook al helemaal of deels kwijt kan zijn. In ieder geval de lading ervan. Net als hard shreeuwen, zo, dat lucht op. Kunnen we nu weer verder. Zoiets.
Maar goed, de meeste ouders zijn daar denk ik nog best wel gevoelig voor, want het is niet bon ton om te doen?
Ik denk dat je gelijk hebt dat een deel van mijn probleem ook inderdaad in de acceptatie ligt. Accepteren dat het leven met kind je normale situatie is geworden en dat je daarin, met dat gegeven en die realiteit, je leven moet leven. Dat je daarin je ontspanning haalt, ook al is dat heel anders dan hoe het ooit was. Want hoe het ooit was, zal het nooit meer worden. Ik kan wel stellen dat dat mij erg veel moeite kost. Ik vind het ergens kinderachtig van mezelf en denk dan, joh, wordt eens volwassen. Maar toch, het is wel zo en ben wat langzamer daarin dan de meeste ouders denk ik.
Mocht ik het ooit echt willen weten en de drang is groot genoeg, dan vraag ik er uiteindelijk wel naar.
Btw. het gaat momenteel eigenlijk wel aardig goed eigenlijk. Ik heb afgelopen week sinds de vakantie 1 seresta genomen en daarna niet meer. Ik wilde het niet en echt erg nodig was het ook niet meer vond ik. Ik ben wel wat labiel qua emoties en snel in het geirriteerd reageren, maar vriend gaat er niet al te heftig op in, dus dan is het wel redelijk snel gekeerd.
Heuh, nou ja, ik bedenk me dat ik gisteren met hem nog wel een fikse aanvaring had en dat is gelukkig goed opgelost. Maar tussen de buien in gaat het wel goed en gelukkig voelde ik vandaag erg goed hoeveel ik van mijn meisje hou en ik heb liever dat ik wat dat betreft teveel voel, dan niet of te weinig. Dan weet ik (geruststellend gevoel) iig dat het er wel is! De liefde bedoel ik.
Afgelopen nacht in bed liggen janken om alles wat er gebeurt is en dat ik zo vurig hoop en wens dat dochter dit allemaal niet meekrijgt en dat ze wel absoluut weet dat ik van haar hou en dat ze er nooit aan hoeft te twijfelen en dat ze me hopelijk mijn buien vergeeft en die niet al te persoonlijk aantrekt, want dat het alles over mezelf zegt en niks over haar. Zulke gedachten en daar werd ik dus helemaal emotioneel van. Lekker liggen huilen en dat was goed. Niemand heeft het gemerkt, dus ik ben het kwijt zonder dat anderen er een uur minder om hebben kunnen slapen. Dus ik ben tevreden.
Philomein, bedankt voor jouw ervaringsverhaal trouwens. Klinkt erg bekend, net als dat met de visite en haar zo makkelijk 'weg' kunnen geven. En wat fijn dat je af en toe gewoon iets naars mocht zeggen over je kind. Ik bedoel, misschien is het raar dat je die behoefte wel kunt voelen. Maar het alleen al zeggen kan zo opluchten, waarna je die nare gevoelens soms ook al helemaal of deels kwijt kan zijn. In ieder geval de lading ervan. Net als hard shreeuwen, zo, dat lucht op. Kunnen we nu weer verder. Zoiets.
Maar goed, de meeste ouders zijn daar denk ik nog best wel gevoelig voor, want het is niet bon ton om te doen?
Ik denk dat je gelijk hebt dat een deel van mijn probleem ook inderdaad in de acceptatie ligt. Accepteren dat het leven met kind je normale situatie is geworden en dat je daarin, met dat gegeven en die realiteit, je leven moet leven. Dat je daarin je ontspanning haalt, ook al is dat heel anders dan hoe het ooit was. Want hoe het ooit was, zal het nooit meer worden. Ik kan wel stellen dat dat mij erg veel moeite kost. Ik vind het ergens kinderachtig van mezelf en denk dan, joh, wordt eens volwassen. Maar toch, het is wel zo en ben wat langzamer daarin dan de meeste ouders denk ik.
zondag 6 juli 2008 om 23:14
Lieve Intiem,
ik heb me spreciaal aangemeld (lees alleen maar af en toe wat) om op jouw verhaal te reageren. Kennelijk herkende ik nogal wat.
Vooral in je verhalen over de buggy versus zelf lopen.
Ik heb een dochtertje van bijna drie (ben alleenstaand) en zij is ook een pittig ding! En met pittig bedoel ik niet een kleine Zwieber, maar een meisje dat zich vaak echt niet laat sturen en zelf wel uitmaakt wat, wanneer, waar en hoe. Ik kan op mn kop gaan staan, maar dat maakt haar weinig uit.
Op mn kop gaan staan doe ik allang niet meer, ik probeer alleen maar zo goed mogelijk haar signalen op te pikken.
Maar dat niet zelf willen lopen! Oh god, daar heeft zij ook een handje van. En tot niet al te lang geleden kon ik daar ook echt van balen. Gingen we een dagje naar het strand, leuk voor haar, dacht ik nog, maar zodra ik haar neerzette was het brullen!! NEEEE, JE MOET ME DRAGEN!! Dat was toen al een hele tijd aan de gang, en op die dag had ik het echt even helemaal gehad. Je hebt toch beentjes!! zei ik dan en ook nog van die stomme dingen als; nou, we gaan maar nooit meer naar het strand, want zo vind ik er niks aan!
Ik was echt boos op haar en vooral omdat ze mijn mooie plannetjes doorkruiste (die ik eigenlijk alleen maar verzonnen had omdat ik het ook niet meer zo goed wist) met haar oersterke wil.
Maar eenmaal weer thuis zat ik te denken; hoe los ik dit nu op? Wat een gedoe! Het vervelendst vond ik dat ik me zo boos had gevoeld ten opzichte van zo'n kleintje.
En zo denkende probeerde ik het een beetje recht te breien; ze was een paar weken terug ziek geweest, nogal afgevallen en wilde sindsdien dus nauwlijks meer lopen. Was het onzekerheid? Nog een beetje zwak? Het lopen ontwend? Vast, zoiets was het vast, vertelde ik mezelf. En hoe kan ik haar (ons) dan het beste helpen? Gewoon maar weer dragen dus, en voorlopig geen exorbitante uitstapjes als naar het strand. Lekker een beetje thuis klooien, boodschapjes doen met de kinderwagen, veel dragen (ja oei, 't is wel mijn rug, maar dan maar niet te ver weg gaan etc.) De draagdoek maar weer eens van stal gehaald en na een tijdje liep ze weer als een kiviet. nou ja nuanceer..ze heeft wel eens vaker geen zin, maar nu, zoveel maanden later, is die druk er ook bij mij vanaf; dan draag ik je wel een stukje, maar als het te zwaar wordt moet jij weer even lopen okee?
En ze heeft het nu wel door; zelf lopen is een stuk avontuurlijker dan gedragen worden,
Maar wat ik zeggen wil; het is gewoon geen punt meer!! Zij loopt zolang ze lopen wil/lopen kan, ik draag haar als ze even niet meer wil, maar leg wel even uit als ik het zwaar vind worden en dat begrijpt ze nu wel.
En eigenlijk voel ik ook nooit meer die dingen die jij voelt als je dochtertje op zo'n springkussen aan het klooien is (maar ik herkén het wel, ik heb dat ook gevoeld!) Ik zou nu gewoon samen met haar gaan springen (ook al mag dat stiekum niet) gewoon om even te proberen of dit nu iets is waar ze lol aan kan beleven, en anders nog maar even niet, maar daar wel even over praten met haar. "Dat leek je zo leuk he? Maar je durfde zeker nog niet zo goed? Nou als je nog wat groter bent dan ga je vast springen springen springen en hoooog jonge! Dat vindt je dan vast hartstikke leuk!!
Kortom, ik vind ook dat je je heel erg vasthoudt aan dingen die je dochtertje zou moeten kunnen/leuk zou moeten vinden, eigenlijk vooral om jou te plezieren. En dat bedoel ik niet rottig, want ik herken je gevoelens dus, maar hier zijn ze omgeslagen in diepe genegenheid en in een zorgvuldig aftasten van haar wezen en haar fases en wat zij allemaal meemaakt en doormaakt. En ik kan je zeggen; ik vind 'opvoeden' inmiddels heel leuk en ik vindt het verdomd handig, dat zij zelf wel aangeeft wat er moet gebeuren, waar ik op moet letten.
Op een gegeven moment ontdekte ik; de wereld draait niet meer op mij, om wat ik voel, of ik me schaam, of dat ik trots ben; mijn leven draait nu gewoon om háár en ik moet leren om haar te kunnen lezen, want ze geeft álles aan!! En ik acht mezelf slim genoeg (en jou trouwens ook) om dat in goede banen te leiden.
En natuurlijk draai ik ook nog mn eigen leven en maak me druk om mn eigen dingetjes, maar zodra zij in het vizier is, gaat het domweg gewoon over haar! Of ze zich op haar gemak voelt; of ze moe is, of er iets is wat ze zou willen kunnen, of er iets is waar ze een broertje door aan heeft. En achteraf is dat totaal geen inleveren geweest, alleen maar winst, want ze is een supermeid, we 'levelen' meestal heel goed en ik heb echt het gevoel iets voor haar te kunnen betekenen.
Sommige moeders voelen dat misschien misschien vanaf het begin, en die kan ik benijden. Ikzelf heb het echt moeten leren, ik huilde in het begin vooral om mí'jn slapeloze nachten en had geen ruimte om te bedenken hoe het leven voor haar was. Gewoon echt geen ruimte! En dan was ik wel eens heel gemeen tegen haar, waar ik op tot de dag van vandaag spijt heb. Maar ik heb gevochten en geleerd en word beloond met het mooiste gevoel dat je hebben kan; het gevoel een goede moeder te zijn en dat is z'óón goeie beloning!!
Komop Intiem, vecht ervoor!! Zoals ik je lees ben je een zeer intelligente meid, ook hier kun je uitkomen! Ik lees hier heel veel over JOUW gevoelens, jouw problematiek, maar weinig over hoe jij denkt dat je dochtertje zich voelt. Voor mij zat daar de kern, ikzelf ben een grote meid en leef ook wel door als het voor mij wat minder gemakkelijk is; maar zij kán mij gewoon niet kwaad gezindt zijn. Waarschijnlijker is het dat zij een persoon is dat het allemaal ook niet snapt, maar wel weet aan te geven wat ze voelt en om mededogen vraagt; iets wat jij, van alle mensen ter wereld haar kan geven.
Ik denk dat je tijd is om naar je dochter te kijken. Je schrijft ook dat ze heel lief kan zijn, goed kan luisteren, heel vlot en leuk op de creche. Als je schrijft over mindere dingen gaat het meestal over jouzelf. Dat jij je zo lullig voelt, je aan haar ergert (want waarom doet ze niet gewoon dit of dat?) Gewoon op eigen winst gericht. Maar stel nou dat jou winst eigenlijk helemaal niet belangrijk is? Stel dat het niémand wat kon schelen dat jij je ongelukiig voelt over dingen die jouw dochter doet? Ik stel me wel eens voor dat overleden familieleden of vrienden meekijken als ik mijn dochter onheus bejegend heb en mezelf een beetje zielig zit te vinden omdat het allemaal zo moeilijk gaat. En dan zie ik dat Niemand van hen echt, echt Niemand zit te denken; goh wat sneu voor Moem. nee, die rennen meteen naar mn dochtertje om met háár mee te voelen. En dan ben ik echt de sukkel.
Snap je wat ik bedoel?
Doe je best, en gum jezelf uit waar nodig, Mij heeft dat ontzettend geholpen.
Beetje te lang natuurlijk, maar heb geen zin meer dingen te wissen. Wens je alle sterkte en heb enorme bewondering voor je openhartigheid. Dat had ik niet gedurfd indertijd! Ik denk dat je heel veel vrouwen hier mee helpt, gewoon door mee te laten lezen. Mij zette het in ieder geval weer aan het denken.
ik heb me spreciaal aangemeld (lees alleen maar af en toe wat) om op jouw verhaal te reageren. Kennelijk herkende ik nogal wat.
Vooral in je verhalen over de buggy versus zelf lopen.
Ik heb een dochtertje van bijna drie (ben alleenstaand) en zij is ook een pittig ding! En met pittig bedoel ik niet een kleine Zwieber, maar een meisje dat zich vaak echt niet laat sturen en zelf wel uitmaakt wat, wanneer, waar en hoe. Ik kan op mn kop gaan staan, maar dat maakt haar weinig uit.
Op mn kop gaan staan doe ik allang niet meer, ik probeer alleen maar zo goed mogelijk haar signalen op te pikken.
Maar dat niet zelf willen lopen! Oh god, daar heeft zij ook een handje van. En tot niet al te lang geleden kon ik daar ook echt van balen. Gingen we een dagje naar het strand, leuk voor haar, dacht ik nog, maar zodra ik haar neerzette was het brullen!! NEEEE, JE MOET ME DRAGEN!! Dat was toen al een hele tijd aan de gang, en op die dag had ik het echt even helemaal gehad. Je hebt toch beentjes!! zei ik dan en ook nog van die stomme dingen als; nou, we gaan maar nooit meer naar het strand, want zo vind ik er niks aan!
Ik was echt boos op haar en vooral omdat ze mijn mooie plannetjes doorkruiste (die ik eigenlijk alleen maar verzonnen had omdat ik het ook niet meer zo goed wist) met haar oersterke wil.
Maar eenmaal weer thuis zat ik te denken; hoe los ik dit nu op? Wat een gedoe! Het vervelendst vond ik dat ik me zo boos had gevoeld ten opzichte van zo'n kleintje.
En zo denkende probeerde ik het een beetje recht te breien; ze was een paar weken terug ziek geweest, nogal afgevallen en wilde sindsdien dus nauwlijks meer lopen. Was het onzekerheid? Nog een beetje zwak? Het lopen ontwend? Vast, zoiets was het vast, vertelde ik mezelf. En hoe kan ik haar (ons) dan het beste helpen? Gewoon maar weer dragen dus, en voorlopig geen exorbitante uitstapjes als naar het strand. Lekker een beetje thuis klooien, boodschapjes doen met de kinderwagen, veel dragen (ja oei, 't is wel mijn rug, maar dan maar niet te ver weg gaan etc.) De draagdoek maar weer eens van stal gehaald en na een tijdje liep ze weer als een kiviet. nou ja nuanceer..ze heeft wel eens vaker geen zin, maar nu, zoveel maanden later, is die druk er ook bij mij vanaf; dan draag ik je wel een stukje, maar als het te zwaar wordt moet jij weer even lopen okee?
En ze heeft het nu wel door; zelf lopen is een stuk avontuurlijker dan gedragen worden,
Maar wat ik zeggen wil; het is gewoon geen punt meer!! Zij loopt zolang ze lopen wil/lopen kan, ik draag haar als ze even niet meer wil, maar leg wel even uit als ik het zwaar vind worden en dat begrijpt ze nu wel.
En eigenlijk voel ik ook nooit meer die dingen die jij voelt als je dochtertje op zo'n springkussen aan het klooien is (maar ik herkén het wel, ik heb dat ook gevoeld!) Ik zou nu gewoon samen met haar gaan springen (ook al mag dat stiekum niet) gewoon om even te proberen of dit nu iets is waar ze lol aan kan beleven, en anders nog maar even niet, maar daar wel even over praten met haar. "Dat leek je zo leuk he? Maar je durfde zeker nog niet zo goed? Nou als je nog wat groter bent dan ga je vast springen springen springen en hoooog jonge! Dat vindt je dan vast hartstikke leuk!!
Kortom, ik vind ook dat je je heel erg vasthoudt aan dingen die je dochtertje zou moeten kunnen/leuk zou moeten vinden, eigenlijk vooral om jou te plezieren. En dat bedoel ik niet rottig, want ik herken je gevoelens dus, maar hier zijn ze omgeslagen in diepe genegenheid en in een zorgvuldig aftasten van haar wezen en haar fases en wat zij allemaal meemaakt en doormaakt. En ik kan je zeggen; ik vind 'opvoeden' inmiddels heel leuk en ik vindt het verdomd handig, dat zij zelf wel aangeeft wat er moet gebeuren, waar ik op moet letten.
Op een gegeven moment ontdekte ik; de wereld draait niet meer op mij, om wat ik voel, of ik me schaam, of dat ik trots ben; mijn leven draait nu gewoon om háár en ik moet leren om haar te kunnen lezen, want ze geeft álles aan!! En ik acht mezelf slim genoeg (en jou trouwens ook) om dat in goede banen te leiden.
En natuurlijk draai ik ook nog mn eigen leven en maak me druk om mn eigen dingetjes, maar zodra zij in het vizier is, gaat het domweg gewoon over haar! Of ze zich op haar gemak voelt; of ze moe is, of er iets is wat ze zou willen kunnen, of er iets is waar ze een broertje door aan heeft. En achteraf is dat totaal geen inleveren geweest, alleen maar winst, want ze is een supermeid, we 'levelen' meestal heel goed en ik heb echt het gevoel iets voor haar te kunnen betekenen.
Sommige moeders voelen dat misschien misschien vanaf het begin, en die kan ik benijden. Ikzelf heb het echt moeten leren, ik huilde in het begin vooral om mí'jn slapeloze nachten en had geen ruimte om te bedenken hoe het leven voor haar was. Gewoon echt geen ruimte! En dan was ik wel eens heel gemeen tegen haar, waar ik op tot de dag van vandaag spijt heb. Maar ik heb gevochten en geleerd en word beloond met het mooiste gevoel dat je hebben kan; het gevoel een goede moeder te zijn en dat is z'óón goeie beloning!!
Komop Intiem, vecht ervoor!! Zoals ik je lees ben je een zeer intelligente meid, ook hier kun je uitkomen! Ik lees hier heel veel over JOUW gevoelens, jouw problematiek, maar weinig over hoe jij denkt dat je dochtertje zich voelt. Voor mij zat daar de kern, ikzelf ben een grote meid en leef ook wel door als het voor mij wat minder gemakkelijk is; maar zij kán mij gewoon niet kwaad gezindt zijn. Waarschijnlijker is het dat zij een persoon is dat het allemaal ook niet snapt, maar wel weet aan te geven wat ze voelt en om mededogen vraagt; iets wat jij, van alle mensen ter wereld haar kan geven.
Ik denk dat je tijd is om naar je dochter te kijken. Je schrijft ook dat ze heel lief kan zijn, goed kan luisteren, heel vlot en leuk op de creche. Als je schrijft over mindere dingen gaat het meestal over jouzelf. Dat jij je zo lullig voelt, je aan haar ergert (want waarom doet ze niet gewoon dit of dat?) Gewoon op eigen winst gericht. Maar stel nou dat jou winst eigenlijk helemaal niet belangrijk is? Stel dat het niémand wat kon schelen dat jij je ongelukiig voelt over dingen die jouw dochter doet? Ik stel me wel eens voor dat overleden familieleden of vrienden meekijken als ik mijn dochter onheus bejegend heb en mezelf een beetje zielig zit te vinden omdat het allemaal zo moeilijk gaat. En dan zie ik dat Niemand van hen echt, echt Niemand zit te denken; goh wat sneu voor Moem. nee, die rennen meteen naar mn dochtertje om met háár mee te voelen. En dan ben ik echt de sukkel.
Snap je wat ik bedoel?
Doe je best, en gum jezelf uit waar nodig, Mij heeft dat ontzettend geholpen.
Beetje te lang natuurlijk, maar heb geen zin meer dingen te wissen. Wens je alle sterkte en heb enorme bewondering voor je openhartigheid. Dat had ik niet gedurfd indertijd! Ik denk dat je heel veel vrouwen hier mee helpt, gewoon door mee te laten lezen. Mij zette het in ieder geval weer aan het denken.
zondag 6 juli 2008 om 23:36
Moem, dankjewel voor je hele lieve fijne en betrokken bijdrage. Ik waardeer je schop onder m'n hol echt en zal er morgen of tzt ook op terug komen. Voor nu ga ik slapen en je woorden laten doorwerken. Want ook ik heb een absolute schop onder m'n hol nodig en ik ben het met je eens dat ik mezelf in deze situatie af en toe knap zielig kan vinden, haast zieliger dan mijn dochter. Ik moet echt nog leren dat mijn leven om haar moet gaan draaien en minder om mezelf.
Mar goed, zoals ik zei: je woorden zetten me aan het denken en ook dat zal ik meenemen in mijn sleutel-aan-mezelf-periode die komt!
Merci
Mar goed, zoals ik zei: je woorden zetten me aan het denken en ook dat zal ik meenemen in mijn sleutel-aan-mezelf-periode die komt!
Merci
maandag 7 juli 2008 om 14:05
quote:intiem schreef op 06 juli 2008 @ 22:36:
Zwieber, niet lachen
Ik weet wel dat het knap vermoeiend kan zijn als je een stuiterbal gebaard hebt hoor. Soms zie ik ze rennen die ouders Ja, dat ben ik dan....en zeg dan tegen vriend (als we zitten te wegen voor de grap of we een makkelijk of moeilijk kindje hebben) dat dat ook nog had gekund, een kind dat alle kanten uitschiet en bijvoorbeeld amper slaapt en 's nachts wakker is of supervroeg uit de veren ofzo. [fgcolor=#000000]Sinds ons weekendje weg op een boerderij is dat laatste gelukkig verbeterd: van half zes naar half acht dus we zijn nu superuitgerust in verhouding tot eerst![/fgcolor]Wat dat betreft hebben we -toen dochter nog piepje was- wel eens vaker tegen elkaar gezegd dat we precies het kind hebben gekregen wat we aankunnen haha. [fgcolor=#000000]Dat gevoel heb ik dus niet. Ik heb het idee dat we net iets meer hebben gekregen dan we aan kunnen, zeg maar Zwiepje met turbo in plaats van zonder....[/fgcolor]Maar ben inderdaad ook wel echt blij dat het niet het tegenovergestelde is. Je mag dochter gerust een dagje lenen hoor, dan pas ik wel op je zoon. Of we laten die twee met elkaar optrekken, wordt het misschien toch nog relaxed actief of uitdagend ontspannen zoiets ? [fgcolor=#000000]woon je in de buurt van Den haag??? Volgens mij kunnen ze elkaar netjes balanceren maar als Zwiepje net zo rustig als jouw dochter wordt van haar aanwezigheid dan adopteer ik haar hoor! [/fgcolor]Dochter schijnt wel actief op de creche mee te doen. Want daar heb ik met mijn zorgen regelmatig om gevraagd, hoe ze dat nou doet met spelen daar. Maar ze heeft daar een (actief) vriendinnetje waar ze de hele dag achteraan holt en kattekwaad mee uithaalt en overal bovenop klimt. Dus het zal wel goed zitten. [fgcolor=#000000]Kan het zo zijn dat dat komt omdat er dan minder druk achter zit? Omdat ze dan niet het gevoel heeft dat ze MOET van jou?[/fgcolor]En vriend en ik waren vroeger schijnbaar toch meer binnen lees kinderen Ik ook!!!! Alleen manlief stuiterde het huis door totdat hij kon lezen. En nu nog steeds af en toe dan dat we thuis als pingpongen overal heenschoten. Het maakt me niet zoveel uit voor mijzelf of haar. Maar ik zou het wel erg vinden als ze echt overgewicht zou krijgen, want dat is iets wat je dwars kan zitten in de rest van je leven en als ik het kan helpen, probeer ik dat op een subtiele edoch actieve wijze te voorkomen. Btw, consultatiebureau heeft een folder opgestuurd over peutergymnastiek. Dat hadden ze voor de vakantie aangegeven dat ze dat gingen doen om te kijken of er manieren waren om van haar gewicht af te komen. [fgcolor=#000000]Is dat alleen voor kinderen met overgewicht of mag elke peuter dat doen? Ik ken namelijk een peuter die gymmen geweldig vindt....[/fgcolor]
Dat foldertje wijst me er dan nog eens extra op dat ik er 'dus' iets mee moet. [fgcolor=#000000]Pfffffffff, als we allemaal zouden doen wat het consultatiebureau zegt dan zou er geen normaal kind meer rondlopen...Niet druk om maken.[/fgcolor]Vanochtend was trouwens wel heel erg lief en de eerste keer dat ik dat zo bewust meemaakte, want dochter kwam mij troosten.
Vaderdag viel nl. op onze vakantie en dat wist ik, maar had ik bewust genegeerd, omdat alles eigenlijk te veel was. Voorbereiden voor een leuke vaderdag kon ik dus niet opbrengen.
Maar ik wilde mijn vriend een herkansing geven na de vakantie en had hem toch niks verteld. Dus vorige week besloten dat vandaag vaderdag was.
's ochtends opgestaan en met dochter een poging gedaan, maar dat liep al snel een beetje op fiasco uit. Buiten de tafel gedekt ( en da's dus drie verdiepingen lager met lift), maar toen begon het half te regenen. De broodjes bleken verschimmeld [fgcolor=#000000] Dit herken ik zoooooo, [/fgcolor]maar gelukkig waren er extra broodjes. Die in de oven gedaan, maar omdat ik mijn kop er zo moeilijk bij kan houden (overzicht), waren die verbrand. De eieren waren gebroken en tot overmaat van ramp wilde ik iets kleins knutselen met dochter, had vriend niks vermoedend alle knutselspullen opgeborgen die ik niet meer kon vinden.
Daar stond ik dan, met aangefikte en beschimmelde broodjes en gebroken eieren waar niks meer van te maken was, met lullig bloemetje uit de tuin en verder niks leuks geknutseld. [fgcolor=#000000]Wat je eigenlijk dan het beste kan doen is gigantisch in de lach schieten. Vroeger zou ik inderdaad ook in huilen zijn uitgebarsten maar nu zou ik in dit geval gewoon broodjes met haar, broodje a la crematorium en knutselwerkje invisible hebben geserveerd. Ik snap je reactie heel erg maar dit soort dingen zijn juist dingen waar je je niet druk over moet maken. Het is jammer maar volgende week beter. Dat moet je leren hoor, heeft mij ook lang geduurd voordat ik het weer kon maar nu kan ik wel de humor van sommige wanhopige situaties inzien[/fgcolor]. Ik stond te huilen van de stomme teleurstelling dat ik niks fatsoenlijks te bieden had. Vriend vond het lief, vooral typsich mij en niet heel erg (hooguit beetje jammer) en ik stond dus beetje te frusten van de stress die ik dan heb, maar niks oplevert.
Dus dochter begon mij naar de bank te trekken. Kom mama, kom maar zitten. Zoooo, ga maar zitten. Ze gaf me een knuffeltje en zei, ben je verdrietig mama? Ik zei, ja schat, maar dat is niet erg hoor. Eventjes huilen en dan is het over. Toen zei dochter, nou, ik blijf eventjes naast je zitten hoor en aaide me over mijn benen. Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaach Isda nou niet niet lieeeeeeef!!!
Intiem, volgens mij ben je echt wel op de goede weg hoor. Verwacht geen reuzeverbeteringen in een keer. Dit soort dingen merk je pas na een hele lange tijd, soms wel een jaar of meer. Je doet het volgens mij hartstikke goed en als je dochter nou niet meer slaat en gewoon veel vertelt dat je van haar houdt dan komt dat heus wel goed. Ik was ook behoorlijk boos geworden op Zwiepje dit weekend en een uur later zit hij weer vrolijk te verkondigen dat mama de allerliefste is.
Zwieber, niet lachen
Ik weet wel dat het knap vermoeiend kan zijn als je een stuiterbal gebaard hebt hoor. Soms zie ik ze rennen die ouders Ja, dat ben ik dan....en zeg dan tegen vriend (als we zitten te wegen voor de grap of we een makkelijk of moeilijk kindje hebben) dat dat ook nog had gekund, een kind dat alle kanten uitschiet en bijvoorbeeld amper slaapt en 's nachts wakker is of supervroeg uit de veren ofzo. [fgcolor=#000000]Sinds ons weekendje weg op een boerderij is dat laatste gelukkig verbeterd: van half zes naar half acht dus we zijn nu superuitgerust in verhouding tot eerst![/fgcolor]Wat dat betreft hebben we -toen dochter nog piepje was- wel eens vaker tegen elkaar gezegd dat we precies het kind hebben gekregen wat we aankunnen haha. [fgcolor=#000000]Dat gevoel heb ik dus niet. Ik heb het idee dat we net iets meer hebben gekregen dan we aan kunnen, zeg maar Zwiepje met turbo in plaats van zonder....[/fgcolor]Maar ben inderdaad ook wel echt blij dat het niet het tegenovergestelde is. Je mag dochter gerust een dagje lenen hoor, dan pas ik wel op je zoon. Of we laten die twee met elkaar optrekken, wordt het misschien toch nog relaxed actief of uitdagend ontspannen zoiets ? [fgcolor=#000000]woon je in de buurt van Den haag??? Volgens mij kunnen ze elkaar netjes balanceren maar als Zwiepje net zo rustig als jouw dochter wordt van haar aanwezigheid dan adopteer ik haar hoor! [/fgcolor]Dochter schijnt wel actief op de creche mee te doen. Want daar heb ik met mijn zorgen regelmatig om gevraagd, hoe ze dat nou doet met spelen daar. Maar ze heeft daar een (actief) vriendinnetje waar ze de hele dag achteraan holt en kattekwaad mee uithaalt en overal bovenop klimt. Dus het zal wel goed zitten. [fgcolor=#000000]Kan het zo zijn dat dat komt omdat er dan minder druk achter zit? Omdat ze dan niet het gevoel heeft dat ze MOET van jou?[/fgcolor]En vriend en ik waren vroeger schijnbaar toch meer binnen lees kinderen Ik ook!!!! Alleen manlief stuiterde het huis door totdat hij kon lezen. En nu nog steeds af en toe dan dat we thuis als pingpongen overal heenschoten. Het maakt me niet zoveel uit voor mijzelf of haar. Maar ik zou het wel erg vinden als ze echt overgewicht zou krijgen, want dat is iets wat je dwars kan zitten in de rest van je leven en als ik het kan helpen, probeer ik dat op een subtiele edoch actieve wijze te voorkomen. Btw, consultatiebureau heeft een folder opgestuurd over peutergymnastiek. Dat hadden ze voor de vakantie aangegeven dat ze dat gingen doen om te kijken of er manieren waren om van haar gewicht af te komen. [fgcolor=#000000]Is dat alleen voor kinderen met overgewicht of mag elke peuter dat doen? Ik ken namelijk een peuter die gymmen geweldig vindt....[/fgcolor]
Dat foldertje wijst me er dan nog eens extra op dat ik er 'dus' iets mee moet. [fgcolor=#000000]Pfffffffff, als we allemaal zouden doen wat het consultatiebureau zegt dan zou er geen normaal kind meer rondlopen...Niet druk om maken.[/fgcolor]Vanochtend was trouwens wel heel erg lief en de eerste keer dat ik dat zo bewust meemaakte, want dochter kwam mij troosten.
Vaderdag viel nl. op onze vakantie en dat wist ik, maar had ik bewust genegeerd, omdat alles eigenlijk te veel was. Voorbereiden voor een leuke vaderdag kon ik dus niet opbrengen.
Maar ik wilde mijn vriend een herkansing geven na de vakantie en had hem toch niks verteld. Dus vorige week besloten dat vandaag vaderdag was.
's ochtends opgestaan en met dochter een poging gedaan, maar dat liep al snel een beetje op fiasco uit. Buiten de tafel gedekt ( en da's dus drie verdiepingen lager met lift), maar toen begon het half te regenen. De broodjes bleken verschimmeld [fgcolor=#000000] Dit herken ik zoooooo, [/fgcolor]maar gelukkig waren er extra broodjes. Die in de oven gedaan, maar omdat ik mijn kop er zo moeilijk bij kan houden (overzicht), waren die verbrand. De eieren waren gebroken en tot overmaat van ramp wilde ik iets kleins knutselen met dochter, had vriend niks vermoedend alle knutselspullen opgeborgen die ik niet meer kon vinden.
Daar stond ik dan, met aangefikte en beschimmelde broodjes en gebroken eieren waar niks meer van te maken was, met lullig bloemetje uit de tuin en verder niks leuks geknutseld. [fgcolor=#000000]Wat je eigenlijk dan het beste kan doen is gigantisch in de lach schieten. Vroeger zou ik inderdaad ook in huilen zijn uitgebarsten maar nu zou ik in dit geval gewoon broodjes met haar, broodje a la crematorium en knutselwerkje invisible hebben geserveerd. Ik snap je reactie heel erg maar dit soort dingen zijn juist dingen waar je je niet druk over moet maken. Het is jammer maar volgende week beter. Dat moet je leren hoor, heeft mij ook lang geduurd voordat ik het weer kon maar nu kan ik wel de humor van sommige wanhopige situaties inzien[/fgcolor]. Ik stond te huilen van de stomme teleurstelling dat ik niks fatsoenlijks te bieden had. Vriend vond het lief, vooral typsich mij en niet heel erg (hooguit beetje jammer) en ik stond dus beetje te frusten van de stress die ik dan heb, maar niks oplevert.
Dus dochter begon mij naar de bank te trekken. Kom mama, kom maar zitten. Zoooo, ga maar zitten. Ze gaf me een knuffeltje en zei, ben je verdrietig mama? Ik zei, ja schat, maar dat is niet erg hoor. Eventjes huilen en dan is het over. Toen zei dochter, nou, ik blijf eventjes naast je zitten hoor en aaide me over mijn benen. Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaach Isda nou niet niet lieeeeeeef!!!
Intiem, volgens mij ben je echt wel op de goede weg hoor. Verwacht geen reuzeverbeteringen in een keer. Dit soort dingen merk je pas na een hele lange tijd, soms wel een jaar of meer. Je doet het volgens mij hartstikke goed en als je dochter nou niet meer slaat en gewoon veel vertelt dat je van haar houdt dan komt dat heus wel goed. Ik was ook behoorlijk boos geworden op Zwiepje dit weekend en een uur later zit hij weer vrolijk te verkondigen dat mama de allerliefste is.
maandag 7 juli 2008 om 19:32
Wat lief van zwiebje dat mama de allerliefste is, zelfs als ze boos is
Dochter vindt mij vaak ook nog steeds lief, terwijl ik denk, hoe kan dat nou. Ze vindt me ook wel eens gewoon stom hoor
Maar goed, helaas voor jou zit een ruilactie er niet in. Volgende week ben ik toevallig en Den Haag bij een vriendin. Maar verders vertoef ik juist aan de andere (gelderse) kant van het land.
Moen, ik heb echt veel over je woorden nagedacht btw. Ik heb er zelfs hele stellingname van gemaakt en weet nu ook precies wat ik wil gaan bespreken/aankaarten met therapie of IPT. Ik 'weet' ineens veel scherper waar de schoen wringt. Hoe het precies op te lossen, zal waarschijnlijk een kwestie van tijd zijn en gewoon leren en doen en ervaren en af en toe nog wel de mist in gaan. Maar hopenlijk lost dit al een stuk van mijn probleem op.
Ik zal er vanavond nog op terug komen.
Maar eerst leg ik even nog steeds erg zieke bijna 40 graden koorts hebbende dochter op bed en ga even rustig koffie maken enzo.
Tot later.
Dochter vindt mij vaak ook nog steeds lief, terwijl ik denk, hoe kan dat nou. Ze vindt me ook wel eens gewoon stom hoor
Maar goed, helaas voor jou zit een ruilactie er niet in. Volgende week ben ik toevallig en Den Haag bij een vriendin. Maar verders vertoef ik juist aan de andere (gelderse) kant van het land.
Moen, ik heb echt veel over je woorden nagedacht btw. Ik heb er zelfs hele stellingname van gemaakt en weet nu ook precies wat ik wil gaan bespreken/aankaarten met therapie of IPT. Ik 'weet' ineens veel scherper waar de schoen wringt. Hoe het precies op te lossen, zal waarschijnlijk een kwestie van tijd zijn en gewoon leren en doen en ervaren en af en toe nog wel de mist in gaan. Maar hopenlijk lost dit al een stuk van mijn probleem op.
Ik zal er vanavond nog op terug komen.
Maar eerst leg ik even nog steeds erg zieke bijna 40 graden koorts hebbende dochter op bed en ga even rustig koffie maken enzo.
Tot later.
maandag 7 juli 2008 om 21:28
Hoi Intiem,
bedankt dat je laat merken dat je iets herkent hebt in m'n getiep. Dat geeft een goed gevoel en je hebt uit duidelijk tussen de regels doorgelezen, want toen ik het nog eens doorlas dacht ik; oh, dit had ik ook nog willen zeggen, of staat dat er nu wel duidelijk? Maar jij pikte het er allemaal uit lijkt het. Klopt met mn gevoel dat we wel iets gemeen hebben.
Mijn dochtertje is trouwens ook ziek! Koorts en vlekkerig en heeeel zielig (vindt ze zelf ook)
Er was nog een dingetje dat ik me vandaag zat te bedenken op het werk; zo'n heel fout gevoel, dat je liever niet benadrukt. Ik herinner me namelijk dat ik het mijn dochtertje op de één of andere manier verweet dat ík geen geweldige moeder kon zijn. Dat ze het mij zo moeilijk maakte, waardoor ik me steeds in het nauw gedrongen voelde en niet kon floreren in het moederschap.
Alsof ik het háár kwalijk nam dat ik niet de supermoeder was die ik mijzelf had voorgesteld te zijn. Ik deed vaak zooo mijn best, maar er was nooit een soort beloning ofzo. En áls er al iets was van een beloning in de vorm van een kusjesregen ofzo, of een heel makkelijk dagje, dan was ik nog niet tevreden, want ergens wrong die schoen nog voor mijn gevoel. (en dat wás ook zo)
Onze relatie is inmiddels heel symbiotisch. Dat krijg je misschien eerder als je er helemaal alleen voorstaat, maar ik merk nu dat het iets heel gezonds is. Niet eng ofzo. Ik voel geen blikken meer op me gericht als we samen ergens aan het dollen zijn (nou ja, soms toch wel, goh wat doe ik dat toch leuk, zingt het dan, maar dat blijf ik stom vinden) en ook ikzelf zit niet meer vanaf de eerste tribune toe te kijken, hoe ik het doe, of hoe zij het doet. dat is weg en dát is winst! Dat scheelt zoveel energie, lekker kunnen doen en zijn en vooral niet meer dat eindeloze prakkizeren over of ik het allemaal wel goed doe.
En dat symbiotische, dat is voor mij denk ik heel bijzonder. Ik heb best de neiging mensen wat op een afstand te houden (hoewel ik gelukkig veel vrienden heb), ik weet niet of jij dat ook herkent?, misschien was dat het moeilijkst voor mij en een reden waarom ik het eerst allemaal zo ingwikkeld vond. En nu filosofeer ik maar wat in de rondte, maar misschien voelde zij dat wel aan indertijd en voelde zich toch wat aan de kant gezet. En nu ik die scheidslijn niet meer zo voel, van dáár begin jij en dít ben IK, nu het allemaal wat organischer is geworden zeg maar, ben ik zelf ook veel gelukkiger. Sterker nog, asl schrijvende denk ik dat ik door het leven met mijn dochter meer geleerd heb dan dat ik voor mezelf uit had kunnen denken. M'n vinger kan ik er niet op leggen, maar dat hoeft ook niet.
Intiem, veel liefs en sterkte en misschien dat het allemaal nog wel eens veel makkelijker zou kunnen worden dan je dacht. Dat hoop ik althans voor je, dat je opeens die lucht weer voelt en het koddige, onnozele en hyperscherpe van je kleine meisje binnen voelt komen als een bom.
en je je ermee verwant voelt
Beterschap in ieder geval en een fijne nacht!
bedankt dat je laat merken dat je iets herkent hebt in m'n getiep. Dat geeft een goed gevoel en je hebt uit duidelijk tussen de regels doorgelezen, want toen ik het nog eens doorlas dacht ik; oh, dit had ik ook nog willen zeggen, of staat dat er nu wel duidelijk? Maar jij pikte het er allemaal uit lijkt het. Klopt met mn gevoel dat we wel iets gemeen hebben.
Mijn dochtertje is trouwens ook ziek! Koorts en vlekkerig en heeeel zielig (vindt ze zelf ook)
Er was nog een dingetje dat ik me vandaag zat te bedenken op het werk; zo'n heel fout gevoel, dat je liever niet benadrukt. Ik herinner me namelijk dat ik het mijn dochtertje op de één of andere manier verweet dat ík geen geweldige moeder kon zijn. Dat ze het mij zo moeilijk maakte, waardoor ik me steeds in het nauw gedrongen voelde en niet kon floreren in het moederschap.
Alsof ik het háár kwalijk nam dat ik niet de supermoeder was die ik mijzelf had voorgesteld te zijn. Ik deed vaak zooo mijn best, maar er was nooit een soort beloning ofzo. En áls er al iets was van een beloning in de vorm van een kusjesregen ofzo, of een heel makkelijk dagje, dan was ik nog niet tevreden, want ergens wrong die schoen nog voor mijn gevoel. (en dat wás ook zo)
Onze relatie is inmiddels heel symbiotisch. Dat krijg je misschien eerder als je er helemaal alleen voorstaat, maar ik merk nu dat het iets heel gezonds is. Niet eng ofzo. Ik voel geen blikken meer op me gericht als we samen ergens aan het dollen zijn (nou ja, soms toch wel, goh wat doe ik dat toch leuk, zingt het dan, maar dat blijf ik stom vinden) en ook ikzelf zit niet meer vanaf de eerste tribune toe te kijken, hoe ik het doe, of hoe zij het doet. dat is weg en dát is winst! Dat scheelt zoveel energie, lekker kunnen doen en zijn en vooral niet meer dat eindeloze prakkizeren over of ik het allemaal wel goed doe.
En dat symbiotische, dat is voor mij denk ik heel bijzonder. Ik heb best de neiging mensen wat op een afstand te houden (hoewel ik gelukkig veel vrienden heb), ik weet niet of jij dat ook herkent?, misschien was dat het moeilijkst voor mij en een reden waarom ik het eerst allemaal zo ingwikkeld vond. En nu filosofeer ik maar wat in de rondte, maar misschien voelde zij dat wel aan indertijd en voelde zich toch wat aan de kant gezet. En nu ik die scheidslijn niet meer zo voel, van dáár begin jij en dít ben IK, nu het allemaal wat organischer is geworden zeg maar, ben ik zelf ook veel gelukkiger. Sterker nog, asl schrijvende denk ik dat ik door het leven met mijn dochter meer geleerd heb dan dat ik voor mezelf uit had kunnen denken. M'n vinger kan ik er niet op leggen, maar dat hoeft ook niet.
Intiem, veel liefs en sterkte en misschien dat het allemaal nog wel eens veel makkelijker zou kunnen worden dan je dacht. Dat hoop ik althans voor je, dat je opeens die lucht weer voelt en het koddige, onnozele en hyperscherpe van je kleine meisje binnen voelt komen als een bom.
en je je ermee verwant voelt
Beterschap in ieder geval en een fijne nacht!
maandag 7 juli 2008 om 22:21
hai Moem, sorry, dacht eerst dat het Moen was...
Ja, ik heb er inderdaad veel uitgehaald. Het begon al een klein beetje met mijn voorlaatste posting voordat jij om het hoekje kwam kijken (dat ik mezelf kinderachtig vond en wel eens dacht dat ik volwassen moest worden). En ook bij het schrijven (al schrijvende en dan vooral op de enter, verstuur bericht knop drukkende) dat ik af en toe het gevoel kreeg over mijn eigen schrijfsels dat het wel heel erg ging om mij, mij en mij. Ik vind, ik voel, ik denk en dat ik soms wel erg veel de nadruk legde op hoe erg het allemaal wel niet voor mij is...
Tijdens het schrijven en teruglezen proefde ik dat uit mijn eigen stukjes als ik er kritisch naar keek. Dus dat jij vervolgens de scherpe opmerkingen maakte die je deed, verbaasde me dan ook niks.
Want je hebt ook voor een groot deel denk ik de kern te pakken van het probleem!
Nou ja, daarmee is het probleem niet gelijk opgelost haha. Maar tis in ieder geval de helft en geeft mij de handvatten om iets aan te gaan pakken. Dat ik weet wat mijn manko in deze is en da ik dus vooral daar aan moet gaan werken!
Vannacht en vandaag heb ik zitten/liggen/lopen nadenken wat het nou precies is waar ik tegenaan loop en vervolgens ben ik gaan proberen te begrijpen wat de oorzaak zou kunnen zijn. Nou, dan weet ik al twee dingen en dat zijn denk ik ook de pijlers waarin ik aan een oplossing moet gaan werken.
Als ik heel symptoom gericht (grote boosheid en verzet en teleurstelling) probeer te benaderen wat die boosheid veroorzaakt, dan kom ik uit op weerstand. Weerstand die ik onder bepaalde omstandigheden (stress, drukte?) kan voelen en die zich op voornl. mijn dochter focust. Want in mijn eigen gekke beleving heb ik x ruimte voor dochter ingeschaald en mag ze binnen die ruimte zijn of bestaan. Maar dat ik heel erg onrustig tot zelfs geirriteerd word als dochter meer dan die ruimte inneemt.
Denkbeeldig heb ik ooit bedacht dat als het leven een pannenkoek is, ik 1/3 deel daarvan mag gebruiken, vriend 1/3 deel en dochter 1/3 deel. Die redenatie gaat uit van billijkheid, van fatsoenlijkheid, van verwachtingen dat het zo normaal is en eerlijk verdeelt. Want eerlijke verdeling is belangrijk (kom ik zo nog op waarom ik denk dat dat belangrijk is). En ik merk dat ik onderhuids heel erg zenuwachtig wordt als er getoornd wordt aan die 1/3 pannenkoek. Door dochter of vriend, dat maakt dan nog niet eens zoveel uit. Maar dochter toornt er vaker aan. Wat logisch is, want zij is een kind en denkt niet in termen van 'zo, mama heeft mij nu al x aandacht gegeven, dus nu is het mama tijd'.
Of in termen van, 'ik ben nu al zoveel dagen ziek en heeft mama voor mij gezorgd', nu ga ik snel beter worden of niet meer lastig doen, anders komt mama niet genoeg aan zichzelf toe.
Het klinkt heel stupide dat ik uberhaubt zo kinderachtig denk (bijna net zo letterlijk als een klein kind, jij mag 10 minuutjes met het autootje spelen en daarna ik 10 minuutjes). Maar onbewust ben ik een hele sterke bewaker van het eerlijk is alles verdeeld model en kom ik hierin wel genoeg aan mijn trekken, aan mijn 1/3 pannenkoek?
De reden hier van dit alles heb ik ook al bedacht (ben inderdaad niet dom nee). Ik heb grote moeite met mijn plek. Dit heb ik moeten leren op dagbehandeling, omdat ik daarvoor erg sterk geneigd was mezelf uit te vlakken. Ik had een zeer egoistische en dominante moeder die me haast letterlijk op mijn huid zat en me vertelde wat ik wel en niet moest en verder vooral deed wat haar goed uitkwam, ook als dat ten koste ging van haar kinderen.
In mijn relatie heeft mijn vriend ook een vrij dominante rol toebedeeld gekregen van mij en aangezien ik last had van depressies was het helemaal makkelijk om mezelf een beetje weg te maken. Maar ik kreeg logischerwijs allemaal klachten en was ook helemaal ontheemd in mijn eigen gevoel.
Dagbehandeling heeft mij geleerd dat het ok is om eigenheid en eigen ruimte en eigen tijd etc. te claimen en dat je ook in enige mate egoistisch mag zijn.
Alleen heb ik nooit lang kunnen oefenen met dat materiaal, want tijdens dagbehandeling ben ik zwanger geworden en was de geboorte van mijn dochter een feit. Dat alles maakt dat ik nog in een zeer premature fase zit van mijn ego en zoveel moeite heb mezelf af te stemmen op die ander (zeker kinderen die ongebreideld positief danwel negatief aandacht kunnen vragen). Ik heb dit opgelost door heel wiskundig beredeneerd met mijn probleem om te gaan, nl. de eerlijke verdeling op basis van gelijke delen. Zo weet ik ten minste zeker dat ik niet tekort kom. Alleen is het leven zoveel meer dan een wiskundige berekening en laat die zich niet leiden door dat feit. Als mijn dochter ziek is, denkt ze niet, lullig voor mama, want haar afspraken kunnen niet doorgaan. Offe, laat ik nou maar gezellig doen, want mama doet haar best voor mij. Die interesseert dat in die zin geen drol. Zij merkt alleen maar of mama lief is of niet en als niet, twijfelt ze misschien aan zichzelf. Maar hoe en waarom alles zo werkt zoals het werkt, dat weet ze niet.
Mijn boosheid, mijn woede richt zich dus feitelijk op datgene wat mijn stukje pannenkoek wil afpakken. Het boze krijsende en gefrustreerde kind dat haar deel niet krijgt. Het is niet tegen dochter gericht, maar tegen dat facet waar ik nog mee lig te stoeien blijkbaar en daar kan een beetje hulp geen kwaad bij. Zodat ik minder egoistisch word en meer buigzaam en flexibel en niet zo'n verdedigende of aanvallende bewaker hoef te zijn van mijn bordje met pannenkoek die iemand misschien wil afpakken.
Ik schrijf het bewust symbolisch op, maar dat maakt het voor mij altijd makkelijker om uit te leggen.
Ik weet niet of je met mijn uitleg ook jouw insteek bedoelde? Als niet, dan blijft het resultaat waarschijnlijk hetzelfde, nl. een moeder die op dit vlak eigenlijk zelf nog heel erg ego en kind is en nog moet leren dat de wereld er niet op uit is om haar een hak te zetten en als die ruimte er is, zich meer moet gaan verdiepen in de wensen van haar kind. En dat zal ik ook leren hoor! Ik doe keihard mijn best om het voor elkaar te krijgen, beloofd!
Dit wetende gaf mij al meer ruimte om goed/beter te dealen met het feit dat dochter ziek is en ik de dagen creche zie vervliegen, incl. een aantal afspraken. Mijn week loopt (zeer) anders dan gepland en normaal heb ik daar enorme moeite mee, ook al probeer ik mezelf groot te houden. Maar inwendig kan ik dan echt balen als een stekker. Nu is dat echt stukken minder.
Dus Moem, je bent een topper!
Ja, ik heb er inderdaad veel uitgehaald. Het begon al een klein beetje met mijn voorlaatste posting voordat jij om het hoekje kwam kijken (dat ik mezelf kinderachtig vond en wel eens dacht dat ik volwassen moest worden). En ook bij het schrijven (al schrijvende en dan vooral op de enter, verstuur bericht knop drukkende) dat ik af en toe het gevoel kreeg over mijn eigen schrijfsels dat het wel heel erg ging om mij, mij en mij. Ik vind, ik voel, ik denk en dat ik soms wel erg veel de nadruk legde op hoe erg het allemaal wel niet voor mij is...
Tijdens het schrijven en teruglezen proefde ik dat uit mijn eigen stukjes als ik er kritisch naar keek. Dus dat jij vervolgens de scherpe opmerkingen maakte die je deed, verbaasde me dan ook niks.
Want je hebt ook voor een groot deel denk ik de kern te pakken van het probleem!
Nou ja, daarmee is het probleem niet gelijk opgelost haha. Maar tis in ieder geval de helft en geeft mij de handvatten om iets aan te gaan pakken. Dat ik weet wat mijn manko in deze is en da ik dus vooral daar aan moet gaan werken!
Vannacht en vandaag heb ik zitten/liggen/lopen nadenken wat het nou precies is waar ik tegenaan loop en vervolgens ben ik gaan proberen te begrijpen wat de oorzaak zou kunnen zijn. Nou, dan weet ik al twee dingen en dat zijn denk ik ook de pijlers waarin ik aan een oplossing moet gaan werken.
Als ik heel symptoom gericht (grote boosheid en verzet en teleurstelling) probeer te benaderen wat die boosheid veroorzaakt, dan kom ik uit op weerstand. Weerstand die ik onder bepaalde omstandigheden (stress, drukte?) kan voelen en die zich op voornl. mijn dochter focust. Want in mijn eigen gekke beleving heb ik x ruimte voor dochter ingeschaald en mag ze binnen die ruimte zijn of bestaan. Maar dat ik heel erg onrustig tot zelfs geirriteerd word als dochter meer dan die ruimte inneemt.
Denkbeeldig heb ik ooit bedacht dat als het leven een pannenkoek is, ik 1/3 deel daarvan mag gebruiken, vriend 1/3 deel en dochter 1/3 deel. Die redenatie gaat uit van billijkheid, van fatsoenlijkheid, van verwachtingen dat het zo normaal is en eerlijk verdeelt. Want eerlijke verdeling is belangrijk (kom ik zo nog op waarom ik denk dat dat belangrijk is). En ik merk dat ik onderhuids heel erg zenuwachtig wordt als er getoornd wordt aan die 1/3 pannenkoek. Door dochter of vriend, dat maakt dan nog niet eens zoveel uit. Maar dochter toornt er vaker aan. Wat logisch is, want zij is een kind en denkt niet in termen van 'zo, mama heeft mij nu al x aandacht gegeven, dus nu is het mama tijd'.
Of in termen van, 'ik ben nu al zoveel dagen ziek en heeft mama voor mij gezorgd', nu ga ik snel beter worden of niet meer lastig doen, anders komt mama niet genoeg aan zichzelf toe.
Het klinkt heel stupide dat ik uberhaubt zo kinderachtig denk (bijna net zo letterlijk als een klein kind, jij mag 10 minuutjes met het autootje spelen en daarna ik 10 minuutjes). Maar onbewust ben ik een hele sterke bewaker van het eerlijk is alles verdeeld model en kom ik hierin wel genoeg aan mijn trekken, aan mijn 1/3 pannenkoek?
De reden hier van dit alles heb ik ook al bedacht (ben inderdaad niet dom nee). Ik heb grote moeite met mijn plek. Dit heb ik moeten leren op dagbehandeling, omdat ik daarvoor erg sterk geneigd was mezelf uit te vlakken. Ik had een zeer egoistische en dominante moeder die me haast letterlijk op mijn huid zat en me vertelde wat ik wel en niet moest en verder vooral deed wat haar goed uitkwam, ook als dat ten koste ging van haar kinderen.
In mijn relatie heeft mijn vriend ook een vrij dominante rol toebedeeld gekregen van mij en aangezien ik last had van depressies was het helemaal makkelijk om mezelf een beetje weg te maken. Maar ik kreeg logischerwijs allemaal klachten en was ook helemaal ontheemd in mijn eigen gevoel.
Dagbehandeling heeft mij geleerd dat het ok is om eigenheid en eigen ruimte en eigen tijd etc. te claimen en dat je ook in enige mate egoistisch mag zijn.
Alleen heb ik nooit lang kunnen oefenen met dat materiaal, want tijdens dagbehandeling ben ik zwanger geworden en was de geboorte van mijn dochter een feit. Dat alles maakt dat ik nog in een zeer premature fase zit van mijn ego en zoveel moeite heb mezelf af te stemmen op die ander (zeker kinderen die ongebreideld positief danwel negatief aandacht kunnen vragen). Ik heb dit opgelost door heel wiskundig beredeneerd met mijn probleem om te gaan, nl. de eerlijke verdeling op basis van gelijke delen. Zo weet ik ten minste zeker dat ik niet tekort kom. Alleen is het leven zoveel meer dan een wiskundige berekening en laat die zich niet leiden door dat feit. Als mijn dochter ziek is, denkt ze niet, lullig voor mama, want haar afspraken kunnen niet doorgaan. Offe, laat ik nou maar gezellig doen, want mama doet haar best voor mij. Die interesseert dat in die zin geen drol. Zij merkt alleen maar of mama lief is of niet en als niet, twijfelt ze misschien aan zichzelf. Maar hoe en waarom alles zo werkt zoals het werkt, dat weet ze niet.
Mijn boosheid, mijn woede richt zich dus feitelijk op datgene wat mijn stukje pannenkoek wil afpakken. Het boze krijsende en gefrustreerde kind dat haar deel niet krijgt. Het is niet tegen dochter gericht, maar tegen dat facet waar ik nog mee lig te stoeien blijkbaar en daar kan een beetje hulp geen kwaad bij. Zodat ik minder egoistisch word en meer buigzaam en flexibel en niet zo'n verdedigende of aanvallende bewaker hoef te zijn van mijn bordje met pannenkoek die iemand misschien wil afpakken.
Ik schrijf het bewust symbolisch op, maar dat maakt het voor mij altijd makkelijker om uit te leggen.
Ik weet niet of je met mijn uitleg ook jouw insteek bedoelde? Als niet, dan blijft het resultaat waarschijnlijk hetzelfde, nl. een moeder die op dit vlak eigenlijk zelf nog heel erg ego en kind is en nog moet leren dat de wereld er niet op uit is om haar een hak te zetten en als die ruimte er is, zich meer moet gaan verdiepen in de wensen van haar kind. En dat zal ik ook leren hoor! Ik doe keihard mijn best om het voor elkaar te krijgen, beloofd!
Dit wetende gaf mij al meer ruimte om goed/beter te dealen met het feit dat dochter ziek is en ik de dagen creche zie vervliegen, incl. een aantal afspraken. Mijn week loopt (zeer) anders dan gepland en normaal heb ik daar enorme moeite mee, ook al probeer ik mezelf groot te houden. Maar inwendig kan ik dan echt balen als een stekker. Nu is dat echt stukken minder.
Dus Moem, je bent een topper!
dinsdag 8 juli 2008 om 01:10
Hoi Intiem
goed dat het je wat inzicht verschaft. Die pannenkoek kan wel verklaren waarom je in een (territoriale) strijd zit met je dochter. Kleine kinderen zijn vergroeid met moeder/opvoeder en zeker de eerste jaren is er geen ruimte voor jezelf en zal je die derde pannenkoek dus moeten opofferen. Jij geeft je dochter daar misschien (onbewust) de schuld van, maar je dochter kan er niks aan doen, zij is namelijk volledig afhankelijk van jou! Bovendien heeft ze daar niet om gevraagd, jij hebt er voor gekozen om zwanger te worden en haar te krijgen. Zit niet zo op die pannenkoek, dat deel krijg je heus wel terug en waarschijnlijk sneller dan je lief is.
goed dat het je wat inzicht verschaft. Die pannenkoek kan wel verklaren waarom je in een (territoriale) strijd zit met je dochter. Kleine kinderen zijn vergroeid met moeder/opvoeder en zeker de eerste jaren is er geen ruimte voor jezelf en zal je die derde pannenkoek dus moeten opofferen. Jij geeft je dochter daar misschien (onbewust) de schuld van, maar je dochter kan er niks aan doen, zij is namelijk volledig afhankelijk van jou! Bovendien heeft ze daar niet om gevraagd, jij hebt er voor gekozen om zwanger te worden en haar te krijgen. Zit niet zo op die pannenkoek, dat deel krijg je heus wel terug en waarschijnlijk sneller dan je lief is.
dinsdag 8 juli 2008 om 01:11
quote:meds schreef op 08 juli 2008 @ 01:10:
Hoi Intiem
goed dat het je wat inzicht verschaft. Die pannenkoek kan wel verklaren waarom je in een (territoriale) strijd zit met je dochter. Kleine kinderen zijn vergroeid met moeder/opvoeder en zeker de eerste jaren is er geen ruimte voor jezelf en zal je die derde pannenkoek dus moeten opofferen. Jij geeft je dochter daar misschien (onbewust) de schuld van, maar je dochter kan er niks aan doen, zij is namelijk volledig afhankelijk van jou! Bovendien heeft ze daar niet om gevraagd, jij hebt er voor gekozen om zwanger te worden en haar te krijgen. Zit niet zo op die pannenkoek, dat deel krijg je heus wel terug en waarschijnlijk sneller dan je lief is.Eigenlijk zou je (als je vindt dat je meer tijd voor jezelf nodig hebt) boos moeten zijn op je partner. Je deelt het ouderschap/ de verantwoordelijkheid immers met hem. Hoeveel pannenkoek offert hij op?
Hoi Intiem
goed dat het je wat inzicht verschaft. Die pannenkoek kan wel verklaren waarom je in een (territoriale) strijd zit met je dochter. Kleine kinderen zijn vergroeid met moeder/opvoeder en zeker de eerste jaren is er geen ruimte voor jezelf en zal je die derde pannenkoek dus moeten opofferen. Jij geeft je dochter daar misschien (onbewust) de schuld van, maar je dochter kan er niks aan doen, zij is namelijk volledig afhankelijk van jou! Bovendien heeft ze daar niet om gevraagd, jij hebt er voor gekozen om zwanger te worden en haar te krijgen. Zit niet zo op die pannenkoek, dat deel krijg je heus wel terug en waarschijnlijk sneller dan je lief is.Eigenlijk zou je (als je vindt dat je meer tijd voor jezelf nodig hebt) boos moeten zijn op je partner. Je deelt het ouderschap/ de verantwoordelijkheid immers met hem. Hoeveel pannenkoek offert hij op?
dinsdag 8 juli 2008 om 01:36
dinsdag 8 juli 2008 om 20:43
Hanke, ik word helemaal verlegen van jou. Zo hard gaat het nou ook weer niet hoor, want er valt nog veel te sleutelen. Maar het begin is er in ieder geval wel.
Ik heb er vandaag emt zusje over gepraat, die mij ook heeft meegemaakt op de laatste dagen van vakantie. En wat zij en anderen ook al vaak tegen me hebben gezegd, het is absoluut compleet niet merkbaar dat dit soort dingen bij mij spelen. Ze vond dat ik goed kon liegen, omdat ze helemaal niks heeft gemerkt dat de koek bij mij op was. Wat ik nodig vond om te nuanceren. Want ik heb niet gelogen. Ik heb alleen niks laten merken van mijn gevoel. Dat vond ik ook niet nodig. We waren daar immers samen om een leuke dag te hebben, dus vond ik het onnodig om over te beginnen. Dat kan altijd later nog, zoals vandaag.
Maar goed, ze begreep mijn bezwaren omtrent IPT wel, want ze zei, zoals ze mij kent (goed!), dat aan mij niks te merken of te lezen is als ik er doorheen zit. Ik blijf lachen en ik blijf 'gewoon' doen en ze zei, als er iemand is die ze wat zouden moeten leren, dat ik het dan niet ben. Want op haar werk, werken ze ook met IPT (zusje werkt in de jeugdpsychiatrie/zwakzinnige kinderen), dus ze kent het wel. Ze zei dat zoals zij het kent, de mensen van IPT bijvoorbeeld contact gaan maken met ouder en kind en die samen laten spelen etc. om te kijken waar er dingen verbeterd kunnen worden. Maar bij mij is dit allemaal goed. Ik weet nl. precies hoe het hoort, dat is bijna natuurlijk ingegeven met een moeder die naast "typsich" ook gewoon lerares is geweest en dat ook allemaal daarnaast kon overbrengen aan ons.
Waar ik erg gelukkig mee ben, meer nog met alles waar we over hebben gesproken (ook over gedrag dochter, want daar kreeg mijn zusje ook een leuk voorbeeld van mee en ze begreep mijn onmacht en zelfs frust daarin wel) is dat mijn zusje welliswaar denkt dat mijn dochter nu zwaar op de hand is en wat dwars en mokkend en ontevreden kijkend, als gevoel dat het ook niet zonder spanningen verloopt thuis. Maar ze twijfelt er niet aan of dochter zich veilig voelt bij mij, goed gehecht is, gek op me is, etc. Dus er heerst zwaarte, maar binnen de onstabiele situatie heb ik wel veiligheid vast kunnen houden gelukkig. Want dat is mijn grootste vrees dat mijn dochter geen veiligheid en liefde voelt bij mij, terwijl er wél zoveel liefde is!
Maar goed, hoe breng je zoiets nou over aan IPT mensen?
Was trouwens een echte typsiche dag voor mij met dochter, waarbij ik tegen al die dingen aanloop die ik juist moeilijk vind. Nu was dochter ook wel gezellig vanwege komst zusje, maar ze heeft wel wat van de typsiche gedagingkjes laten zien die iets zeggen over hoe zij met bepaalde dingen omgaat. En dat dat inderdaad lastig kan zijn voor mij. En vervolgens weer voor dochter.
Meds, ik vind zelf dat mijn vriend 1/3 pannenkoek opoffert, dus ik ben helemaal niet boos op hem. En mijn opmerking over dat ik hem een dominante positie heb gegeven is verleden tijd in principe. Hij is een persoon met een groot ego (net als ik), niet een alles best bescheiden tiep. En dat levert op z'n tijd genoeg strijd op, maar niet per se omdat hij de dominante rol per se zou hebben nog. Er is een hoop veranderd de afgelopen jaren, deels door mijn dagbehandeling.
Maar goed, ik ga met dochter nog naar huisarts om e.e.a. uit te sluiten (moeheid, traagheid/luiigheid en vrij snel aanzetten in gewicht), zoals bijvoorbeeld bloedarmoede of schildklier en verder wil ik bij IPT aangeven wat mijn bedenksels en bedenkingen zijn, heb ik donderdag therapie en ben ik supermoe (alles is relatief natuurlijk) na een dagje met dochter die overigens niet meer ziek is gelukkig. Dus ze mag morgen lekker spelen op de creche. Dat vindt ze vast fijn en mama ook : )
Ik heb er vandaag emt zusje over gepraat, die mij ook heeft meegemaakt op de laatste dagen van vakantie. En wat zij en anderen ook al vaak tegen me hebben gezegd, het is absoluut compleet niet merkbaar dat dit soort dingen bij mij spelen. Ze vond dat ik goed kon liegen, omdat ze helemaal niks heeft gemerkt dat de koek bij mij op was. Wat ik nodig vond om te nuanceren. Want ik heb niet gelogen. Ik heb alleen niks laten merken van mijn gevoel. Dat vond ik ook niet nodig. We waren daar immers samen om een leuke dag te hebben, dus vond ik het onnodig om over te beginnen. Dat kan altijd later nog, zoals vandaag.
Maar goed, ze begreep mijn bezwaren omtrent IPT wel, want ze zei, zoals ze mij kent (goed!), dat aan mij niks te merken of te lezen is als ik er doorheen zit. Ik blijf lachen en ik blijf 'gewoon' doen en ze zei, als er iemand is die ze wat zouden moeten leren, dat ik het dan niet ben. Want op haar werk, werken ze ook met IPT (zusje werkt in de jeugdpsychiatrie/zwakzinnige kinderen), dus ze kent het wel. Ze zei dat zoals zij het kent, de mensen van IPT bijvoorbeeld contact gaan maken met ouder en kind en die samen laten spelen etc. om te kijken waar er dingen verbeterd kunnen worden. Maar bij mij is dit allemaal goed. Ik weet nl. precies hoe het hoort, dat is bijna natuurlijk ingegeven met een moeder die naast "typsich" ook gewoon lerares is geweest en dat ook allemaal daarnaast kon overbrengen aan ons.
Waar ik erg gelukkig mee ben, meer nog met alles waar we over hebben gesproken (ook over gedrag dochter, want daar kreeg mijn zusje ook een leuk voorbeeld van mee en ze begreep mijn onmacht en zelfs frust daarin wel) is dat mijn zusje welliswaar denkt dat mijn dochter nu zwaar op de hand is en wat dwars en mokkend en ontevreden kijkend, als gevoel dat het ook niet zonder spanningen verloopt thuis. Maar ze twijfelt er niet aan of dochter zich veilig voelt bij mij, goed gehecht is, gek op me is, etc. Dus er heerst zwaarte, maar binnen de onstabiele situatie heb ik wel veiligheid vast kunnen houden gelukkig. Want dat is mijn grootste vrees dat mijn dochter geen veiligheid en liefde voelt bij mij, terwijl er wél zoveel liefde is!
Maar goed, hoe breng je zoiets nou over aan IPT mensen?
Was trouwens een echte typsiche dag voor mij met dochter, waarbij ik tegen al die dingen aanloop die ik juist moeilijk vind. Nu was dochter ook wel gezellig vanwege komst zusje, maar ze heeft wel wat van de typsiche gedagingkjes laten zien die iets zeggen over hoe zij met bepaalde dingen omgaat. En dat dat inderdaad lastig kan zijn voor mij. En vervolgens weer voor dochter.
Meds, ik vind zelf dat mijn vriend 1/3 pannenkoek opoffert, dus ik ben helemaal niet boos op hem. En mijn opmerking over dat ik hem een dominante positie heb gegeven is verleden tijd in principe. Hij is een persoon met een groot ego (net als ik), niet een alles best bescheiden tiep. En dat levert op z'n tijd genoeg strijd op, maar niet per se omdat hij de dominante rol per se zou hebben nog. Er is een hoop veranderd de afgelopen jaren, deels door mijn dagbehandeling.
Maar goed, ik ga met dochter nog naar huisarts om e.e.a. uit te sluiten (moeheid, traagheid/luiigheid en vrij snel aanzetten in gewicht), zoals bijvoorbeeld bloedarmoede of schildklier en verder wil ik bij IPT aangeven wat mijn bedenksels en bedenkingen zijn, heb ik donderdag therapie en ben ik supermoe (alles is relatief natuurlijk) na een dagje met dochter die overigens niet meer ziek is gelukkig. Dus ze mag morgen lekker spelen op de creche. Dat vindt ze vast fijn en mama ook : )
dinsdag 8 juli 2008 om 21:02
Jij bent de topper hier Intiem! Wat een goed verhaal heb je geschreven! Je legt je vinger zo eerlijk op de zere plekken,t is zo mooi verwoord.
Ik ga net voor de zoveelste keer bij zieke dochter liggen en door jouw verhaal herinner ik mijn ongeduld van weleer (en nog wel eens) Slechte slaper, dus dan lag ik eindeloos bij haar, de minuten aftellend, want (pannenkoek-gevoel) nu mag ik toch wel even iets voor mezelf? Soms mocht dat en werkte het geven-en-nemen-spelletje, waarvan alleen ik de regels kende, maar vaker ook niet. Heeel erg herkenbaar!
Als je nu toch in pannenkoeken denkt; hoe tevreden ben jij eigenlijk zelf met dat armzalige, eenderde deeltje? Mezelf kennende zou ik moeten toegeven dat ik ook wel eens zin heb van mijn dochters deel te snoepen. Dan is ze heel lief en braaf en makkelijk, speelt lekker zelf en en dan wil ik eigenlijk ook nog even nét iets langer dat boekje lezen, toch even dat afwasje doen etc. En dat levert eenzelfde soort stress op (schuldgevoel) en dat het plaatje toch weer niet klopt.
Je verwoordt het mooi allemaal, dat kinderachtige in jezelf, dat je uit je jeugd mee hebt gesleept, waarmee je jezelf gegijzeld houdt omdat die kinderlijke verlangens nóóit meer met terugwerkende kracht bevredigd zullen worden. Hoezeer je het daar ook almaar weer op aan probeert te sturen.
Ik denk aan mijn vader, die ook zoiets met zich meedraagt.
Voorbeeldje;
Mijn dochtertje logeerde laatst bij mijn ouders. Mijn vader vertelde me aan de telefoon dat ze had verzucht dat ze oma een wel beetje lief vond. (en dan bedoelt ze gewoon heel erg lief) Hij vroeg, wat bedelend stel ik me zo voor; "maar vind je mij dan ook een beetje lief?" Ze aarzelde, maar zei dat ze hem ook wel een beetje lief vond. En toen had hij gezegd; "Nou, dan vind ik jou ook een klein beetje lief".
Onschuldig, lief gesprekje in zijn ogen, maar ik ken hem en hoorde heel iets anders.
Mijn vader werkt op mij als een rooie lap op een stier. Dán vind ik jou ook heel klein beetje lief? Wat is dat voor ruilhandel? Waarom kan hij niet gewoon onvoorwaardelijk van haar houden? (Zeg ik dan niet hoor)
Maar een stukje van hem zit ook in mij, ik lees hem als een boek. Hij kan gewoon niet zeggen dat hij van iemand houdt zonder zich eerst aan alle kanten ingedekt te hebben.
Weet niet waarom ik dit nu als voorbeeld noem, want dit gaat over iets anders. Gewoon voorbeeldje van (emotionele) ruilhandel, en dat je dat ergens opgedaan hebt en als je er niks aan doet, je het je leven lang achter je aansleept. Wat jij dus niet van plan bent. En ook ikzelf probeer er korte metten mee te maken, wat nu aardig lijkt te lukken.
En je hebt wel pech gehad; zo dichtbij dingen, zoveel nieuwe inzichten en plop, zwanger, met alle gevolgen van dien. Meteen weer door naar het volgende hoofdstuk!
Wat een goed gevoel dat je gedenk en geprakkisseer je meteen al wat rust geeft! Het lijkt me dat je daarmee door moet gaan. Ik lees wel in je woorden dat het jouw kracht is en je sterke punt om diep te redeneren. En uiteindelijk zul je dat denk ik ook weer moeten loslaten, omdat het uiteindelijk geen wiskundig vraagstuk is, maar een organisch proces. En je dochtertje komt pas echt aan de beurt als je weer meer intuitief kunt gaan reageren en je echt woordloos iets aangaat met haar. Maar dat zeg je zelf ook al.
En ik denk indertijd dat onze verhalen op elkaar lijken, qua niet goed ontwikkelde ego's en al het gestoethaspel dat zoiets met zich meebrengt. En waar bij mij nu die rust vandaan is gekomen dat weet ik echt niet zo goed. Maar wel ergens uit die kern waar jij over sprak, dat ik me diep begon te realiseren dat het gewoon écht niet meer om mij ging en dat ik dat kon aanvaarden. En ook merkte ik dat ik helemaal niets te verliezen hád, dat dat door mij zelf geschapen waandenkbeelden waren. En verder ging het toen heel erg vanzelf en ik heb er gek genoeg geen gedachte meer vuilgemaakt, tot ik jou las dus.
Er zijn trouwens nog genoeg dingen in m'n eigen leven die voor verbetering vatbaar zijn, er valt nog wel wat te sleutelen. Misschien dat de 'flow', waarin ik met dochter ben aangeland daarbij ook wel helpt.
Je weet het nooit.
Voelt je dochter zich al wat beter? De mijne is nog helemaal miserabel, knalrood, heet hoofd, maar redelijk actief en eerlijk gezegd geen gezellig gezelschap. Ik heb dus maar weer vrij genomen.
groetjes
Ik ga net voor de zoveelste keer bij zieke dochter liggen en door jouw verhaal herinner ik mijn ongeduld van weleer (en nog wel eens) Slechte slaper, dus dan lag ik eindeloos bij haar, de minuten aftellend, want (pannenkoek-gevoel) nu mag ik toch wel even iets voor mezelf? Soms mocht dat en werkte het geven-en-nemen-spelletje, waarvan alleen ik de regels kende, maar vaker ook niet. Heeel erg herkenbaar!
Als je nu toch in pannenkoeken denkt; hoe tevreden ben jij eigenlijk zelf met dat armzalige, eenderde deeltje? Mezelf kennende zou ik moeten toegeven dat ik ook wel eens zin heb van mijn dochters deel te snoepen. Dan is ze heel lief en braaf en makkelijk, speelt lekker zelf en en dan wil ik eigenlijk ook nog even nét iets langer dat boekje lezen, toch even dat afwasje doen etc. En dat levert eenzelfde soort stress op (schuldgevoel) en dat het plaatje toch weer niet klopt.
Je verwoordt het mooi allemaal, dat kinderachtige in jezelf, dat je uit je jeugd mee hebt gesleept, waarmee je jezelf gegijzeld houdt omdat die kinderlijke verlangens nóóit meer met terugwerkende kracht bevredigd zullen worden. Hoezeer je het daar ook almaar weer op aan probeert te sturen.
Ik denk aan mijn vader, die ook zoiets met zich meedraagt.
Voorbeeldje;
Mijn dochtertje logeerde laatst bij mijn ouders. Mijn vader vertelde me aan de telefoon dat ze had verzucht dat ze oma een wel beetje lief vond. (en dan bedoelt ze gewoon heel erg lief) Hij vroeg, wat bedelend stel ik me zo voor; "maar vind je mij dan ook een beetje lief?" Ze aarzelde, maar zei dat ze hem ook wel een beetje lief vond. En toen had hij gezegd; "Nou, dan vind ik jou ook een klein beetje lief".
Onschuldig, lief gesprekje in zijn ogen, maar ik ken hem en hoorde heel iets anders.
Mijn vader werkt op mij als een rooie lap op een stier. Dán vind ik jou ook heel klein beetje lief? Wat is dat voor ruilhandel? Waarom kan hij niet gewoon onvoorwaardelijk van haar houden? (Zeg ik dan niet hoor)
Maar een stukje van hem zit ook in mij, ik lees hem als een boek. Hij kan gewoon niet zeggen dat hij van iemand houdt zonder zich eerst aan alle kanten ingedekt te hebben.
Weet niet waarom ik dit nu als voorbeeld noem, want dit gaat over iets anders. Gewoon voorbeeldje van (emotionele) ruilhandel, en dat je dat ergens opgedaan hebt en als je er niks aan doet, je het je leven lang achter je aansleept. Wat jij dus niet van plan bent. En ook ikzelf probeer er korte metten mee te maken, wat nu aardig lijkt te lukken.
En je hebt wel pech gehad; zo dichtbij dingen, zoveel nieuwe inzichten en plop, zwanger, met alle gevolgen van dien. Meteen weer door naar het volgende hoofdstuk!
Wat een goed gevoel dat je gedenk en geprakkisseer je meteen al wat rust geeft! Het lijkt me dat je daarmee door moet gaan. Ik lees wel in je woorden dat het jouw kracht is en je sterke punt om diep te redeneren. En uiteindelijk zul je dat denk ik ook weer moeten loslaten, omdat het uiteindelijk geen wiskundig vraagstuk is, maar een organisch proces. En je dochtertje komt pas echt aan de beurt als je weer meer intuitief kunt gaan reageren en je echt woordloos iets aangaat met haar. Maar dat zeg je zelf ook al.
En ik denk indertijd dat onze verhalen op elkaar lijken, qua niet goed ontwikkelde ego's en al het gestoethaspel dat zoiets met zich meebrengt. En waar bij mij nu die rust vandaan is gekomen dat weet ik echt niet zo goed. Maar wel ergens uit die kern waar jij over sprak, dat ik me diep begon te realiseren dat het gewoon écht niet meer om mij ging en dat ik dat kon aanvaarden. En ook merkte ik dat ik helemaal niets te verliezen hád, dat dat door mij zelf geschapen waandenkbeelden waren. En verder ging het toen heel erg vanzelf en ik heb er gek genoeg geen gedachte meer vuilgemaakt, tot ik jou las dus.
Er zijn trouwens nog genoeg dingen in m'n eigen leven die voor verbetering vatbaar zijn, er valt nog wel wat te sleutelen. Misschien dat de 'flow', waarin ik met dochter ben aangeland daarbij ook wel helpt.
Je weet het nooit.
Voelt je dochter zich al wat beter? De mijne is nog helemaal miserabel, knalrood, heet hoofd, maar redelijk actief en eerlijk gezegd geen gezellig gezelschap. Ik heb dus maar weer vrij genomen.
groetjes
dinsdag 8 juli 2008 om 21:24
Hai Moem, je zegt onwijs zinnige dingen en heb er in principe ook een hoop in te bevestigen of aan toe te voegen qua hoe eht hier voor mij in heeft uitgepakt. Ik ben alleen zó moe, dat ik toch maar beter naar de tv. trek en daar mijn campement opsla en ga ontspannen.
Want denken en alles kloppend krijgen in mijn hoofd, kán opluchting veroorzaken. Maar de weg ernaar toe kan me ook erg moe maken, verdrietig, boos en zeer gespannen. En aangezien ik van het gesprek met zusje vanmiddag nog steeds met gespannen schouders zit en een bijna huil hoofd, denk ik dat ik nu beter tv kan gaan kijken...
Maar ik kom er graag (misschien vanavond en anders morgen ofzo) graag op terug hoor.
En eerlijkheidshalve kan ook ik bekennen dat ik soms best meer wil dan de 1/3 pannenkoek. Inderdaad, op momenten dat dochter lief speelt of wat dan ook, ben ik soms geneigd om wat te rekken. Net even dit of dat afschrijven hier op het forum. Of als ze slaapt en wakker wordt, denken, shit, nee he, ze is wakker, etc.
Maar meestal word ik door dochter snel bij de haren erbij gesleept hoor. En echt lekker zit het me dan niet en soms voel ik me gewoon ronduit schuldig.
Want denken en alles kloppend krijgen in mijn hoofd, kán opluchting veroorzaken. Maar de weg ernaar toe kan me ook erg moe maken, verdrietig, boos en zeer gespannen. En aangezien ik van het gesprek met zusje vanmiddag nog steeds met gespannen schouders zit en een bijna huil hoofd, denk ik dat ik nu beter tv kan gaan kijken...
Maar ik kom er graag (misschien vanavond en anders morgen ofzo) graag op terug hoor.
En eerlijkheidshalve kan ook ik bekennen dat ik soms best meer wil dan de 1/3 pannenkoek. Inderdaad, op momenten dat dochter lief speelt of wat dan ook, ben ik soms geneigd om wat te rekken. Net even dit of dat afschrijven hier op het forum. Of als ze slaapt en wakker wordt, denken, shit, nee he, ze is wakker, etc.
Maar meestal word ik door dochter snel bij de haren erbij gesleept hoor. En echt lekker zit het me dan niet en soms voel ik me gewoon ronduit schuldig.
dinsdag 8 juli 2008 om 21:30
Oh, je had alweer wat geschreven.
Wat fijn dat je zusje je even liet zien hoe het op haar allemaal overkomt. Lieve moeder, leuke dochter. Wat goed dat je haar zo in vertrouwen hebt genomen.
Maar ook een valkuil dus, wat betreft het krijgen van geschikte hulp. Dikke kans inderdaad dat die IPT'ers je niet echt veel verder kunnen helpen. Maar 'k zou me daar niet door uit het veld laten slaan. Van de gekste kanten kun je opeens een pareltje toegeworpen krijgen, een klein inzichtje, een spiegel. Gewoon maar zien en misschien kan je acteertalent je nog van pas komen.
Hier had ook niemand mijn worsteling in de gaten. Ik zou me kapot hebben geschaamd als iemand zou suggereren dat ik toch een wat vreemde houding had tov mijn dochter.
Jij weet hoe het zit, jij weet wat je voelt en je moet het uiteindelijk toch zelf zien op te lossen. Niemand kan in jou kijken, behalve jij. 't Is geen doorsnee opvoed-akkefietje (als die er al zijn) het gaat volgens mij meer de kant van de diepte-psychologie op.
In hoeverre is jouw vriend eigenlijk deelgenoot van jouw strijd? En heb je het idee dat hij je op de één of andere manier kan helpen? Of is dit iets dat jij zelf moet doen, voor je gevoel?
Blij dat je dochter zich weer beter voelt. Hier is het allemaal een beetje eigenaardig. Soms even niks aan de hand, dan weer gloeiend heet en allerlei vlekjes en een knálrooie tong met piepkleine blaasjes en al googelend kom ik uit op roodvonk. maar da's toch heel zeldzaam? Dus, zucht, maar weer vervanging geregeld en morgen naar de dokter. Zal ik wel voor lul staan, maar misschien volgt dan wat duidelijkheid.
fijne nacht!
Wat fijn dat je zusje je even liet zien hoe het op haar allemaal overkomt. Lieve moeder, leuke dochter. Wat goed dat je haar zo in vertrouwen hebt genomen.
Maar ook een valkuil dus, wat betreft het krijgen van geschikte hulp. Dikke kans inderdaad dat die IPT'ers je niet echt veel verder kunnen helpen. Maar 'k zou me daar niet door uit het veld laten slaan. Van de gekste kanten kun je opeens een pareltje toegeworpen krijgen, een klein inzichtje, een spiegel. Gewoon maar zien en misschien kan je acteertalent je nog van pas komen.
Hier had ook niemand mijn worsteling in de gaten. Ik zou me kapot hebben geschaamd als iemand zou suggereren dat ik toch een wat vreemde houding had tov mijn dochter.
Jij weet hoe het zit, jij weet wat je voelt en je moet het uiteindelijk toch zelf zien op te lossen. Niemand kan in jou kijken, behalve jij. 't Is geen doorsnee opvoed-akkefietje (als die er al zijn) het gaat volgens mij meer de kant van de diepte-psychologie op.
In hoeverre is jouw vriend eigenlijk deelgenoot van jouw strijd? En heb je het idee dat hij je op de één of andere manier kan helpen? Of is dit iets dat jij zelf moet doen, voor je gevoel?
Blij dat je dochter zich weer beter voelt. Hier is het allemaal een beetje eigenaardig. Soms even niks aan de hand, dan weer gloeiend heet en allerlei vlekjes en een knálrooie tong met piepkleine blaasjes en al googelend kom ik uit op roodvonk. maar da's toch heel zeldzaam? Dus, zucht, maar weer vervanging geregeld en morgen naar de dokter. Zal ik wel voor lul staan, maar misschien volgt dan wat duidelijkheid.
fijne nacht!
woensdag 9 juli 2008 om 00:31
Ik ga te bed (heuh, ben af en toe wat ouderwets in mijn uitspraken geloof ik ). Maar lijkt me leuk morgen wat antwoorden te verzorgen.
Beterschap met je meisje. Roodvonk, geen idee trouwens. Ze worden ingeent met BMR en DKTP= bof, mazelen, rode hond en diftery, k van euh????kinkhoest???, tetanus en polio.
Zit geen roodvonk tussen. Maar tis nou niet bepaalt dat ik op de speelplaats de ene moeder tegen de andere moeder hoor zeggen, heeft jouw kind nou alweer roodvonk? Dus zo vaak komt het niet voor denk ik. Niet iets van 5e of 6e ziekte? Al zou ik niet weten wat daar de symptomen van zijn.
Dus lijkt me een goede zaak om ermee naar de huisarts te gaan. Misschien van te voren even opbellen over de verschijnselen? Beter be safe dan sorry toch? Nogmaals sterkte en ik hoop op een goede nacht voor jullie beidjes.
Beterschap met je meisje. Roodvonk, geen idee trouwens. Ze worden ingeent met BMR en DKTP= bof, mazelen, rode hond en diftery, k van euh????kinkhoest???, tetanus en polio.
Zit geen roodvonk tussen. Maar tis nou niet bepaalt dat ik op de speelplaats de ene moeder tegen de andere moeder hoor zeggen, heeft jouw kind nou alweer roodvonk? Dus zo vaak komt het niet voor denk ik. Niet iets van 5e of 6e ziekte? Al zou ik niet weten wat daar de symptomen van zijn.
Dus lijkt me een goede zaak om ermee naar de huisarts te gaan. Misschien van te voren even opbellen over de verschijnselen? Beter be safe dan sorry toch? Nogmaals sterkte en ik hoop op een goede nacht voor jullie beidjes.
woensdag 9 juli 2008 om 17:33
Moem, waaruit bestond jouw vreemde houding naar je dochter? Ik bedoel, zat die houding vooral in je hoofd of was het ook (erg) merkbaar in de omgang met je dochter?
Sorry als je het vervelend vindt als ik nu wat persoonlijke dingen van jou vraag. Hoef je ook geen antwoord op te geven hoor.
Maar ben benieuwd waarin zich jouw onmogelijkheid voor je gevoel zich op dat moment in uitte en hoe jouw dochter daarop reageerde?
Sorry als je het vervelend vindt als ik nu wat persoonlijke dingen van jou vraag. Hoef je ook geen antwoord op te geven hoor.
Maar ben benieuwd waarin zich jouw onmogelijkheid voor je gevoel zich op dat moment in uitte en hoe jouw dochter daarop reageerde?
woensdag 9 juli 2008 om 17:36
En uiteraard zijn alle antwoorden welkom die hebben bijgedragen om er anders in te komen staan. Maar zoals je zelf ook al zegt, weet je zelf ook eigenlijk niet wat het tijd gekeert heeft. Want je was je dus niet bewust dat zich langzaam maar zeker een verandering heeft plaatsgevonden?
Is er iets in jouw leven gebeurt bijvoorbeeld die maakte dat je minder interne spanning had bijvoorbeeld? Een relatie die voorbij ging of juist begon, werk wat anders werd, kind dat opeens naar creche ging en daarvoor nooit of???
Is er iets in jouw leven gebeurt bijvoorbeeld die maakte dat je minder interne spanning had bijvoorbeeld? Een relatie die voorbij ging of juist begon, werk wat anders werd, kind dat opeens naar creche ging en daarvoor nooit of???
woensdag 9 juli 2008 om 22:19
Hoi Intiem,
dank je, dochter voelt zich al wat beter. En inderdaad Roodvonk, maar zeer mild. Geen antibiotica nodig, want ze had het ergste al achter de rug en was volgens de dok ook niet meer besmettelijk. Vroeger was het nog een vrij ernstige ziekte, maar tegenwoordig over het algemeen niet meer.
Maar goed,
je vraagt wat persoonlijke dingen en terecht, maar ik ben inderdaad een beetje schuw om dat allemaal op een openbaar forum neer te zetten. Helemaal omdat het over dingen gaat waar ik niet trots op ben (de voorgeschiedenis zeg maar) Ik weet niet of je kan mailen ofzo? Dat zou ik liever doen.
Over de 'antwoorden' of mijn antwoord, is ook veel privé's te zeggen, maar ook weer een beetje van hetzelfde. Er was iig niks aan te wijzen van buitenaf dat die verandering die ik doormaakte veroorzaakt zouden kunnen hebben. En eigenlijk denk ik dat het zo makkelijk ook niet had kunnen zijn.
Toch zat ik over je vraag na te denken en misschien is er wel iets.. er was een hele poos geleden iets wat ik in een boekje las (en duh, ja flauw, ik wil hier ook niet zeggen wát dat was) maar het was iets dat insloeg als een bom. Een psychisch ziektebeeld waar ik altijd overheen gekeken had en waarvan ik nu opeens dacht; dat herkén ik! Niet alles natuurlijk, maar dat maakte niet meer uit. Ik had een soort handvat gevonden. En ik maakte er m'n eigen verhaal van. Zonder zelfoordeel of zelfmedelijden (heel belangrijk)
En toen ben ik eigenlijk alles wat ik deed, zei, voelde, een beetje onder de loep gaan houden. En vooral hoe ik me naar m'n dochtertje voelde. Ik vind het moeilijk om te beschrijven omdat het volgens mij ook ergens een heel onbewust proces aan het worden was. (voor mij, denkertje, een goed ding) Maar er was bijvoorbeeld één ding dat me echt opviel. En dat was dat mij-mij-mij geschreeuw in mij. Kijk naar mij, zie mij eens, heb medelijden met mij, maar dat idee komt eigenlijk van mij, heb ik in dat gesprek wel iets interessants gezegd? etc etc. En ten opzichte van mn dochter was dat natuurlijk veel subtieler. maar ik vond bijv. ook dat ik het recht had om boos te worden als ze het mij weer eens moeilijk maakte. Moeilijk uit te leggen, maar nu ben ik eigenlijk nooit meer echt boos haar. Zo voelt het niet meer. Ik ben wel eens geirriteerd natuurlijk en ik dóe wel eens boos, maar dat is dan meer een soort strategie kiezen, bedenken wat het beste zal werken als ik echt niets naders meer kan verzinnen.
Het is niet meer primitief, maar weloverwogen. En ik heb dan ook geen rotgevoel achteraf want kennelijk was het even nodig en no hard feelings. Komt ook echt niet meer vaak voor.
En ik voel een heeeel groot verschil!
Om terug te komen op m'n verhaal (ik wilde even kort zijn, maar dat gaat weer niet lukken) begon het daar denk ik te veranderen. Dat ik zag hoeveel ruimte ik probeerde in te nemen, op een heel kleinzielige manier, (niet merkbaar hoor voor de buitenwacht) en ik werd er gewoon moe van als ik zag hoeveel energie ik daar ikstak. En dat het me maar weinig opleverde.
En ik herinner me nog dat ik dacht; zou déze zoektocht me dan iets opleveren? En wat, en wanneer dan? Ongeduld. Maar achteraf was het toen al begonnen denk ik.Maar ik denk dat ik dat niet zag omdat ik nog in oude patronen dacht. Dat ik dacht dat ik bijvoorbeeld heel geduldig was (en dat iedereen dat tegen me zei) maar dat alleen ík wist dat dat maar ten dele waar was. Nu denk ik eigenlijk nooit meer; wat ben ik geduldig, of wat ben ik ongeduldig. Mijn ideeen daarover zijn weg. Het is geen deugd meer om geduldig te zijn en het is niet meer 'slecht' om ongeduldig te zijn. Ik hoef niet meer op het krukje naast god ofzo te zitten en dat hij dan zegt; je bent wel heeeel geduldig geweest meid, maar hier was je niet zo geduldig he? ik reken mezelf er niet meer op af en verwacht er ook niet meer op afgerekend te worden.
Kortom, ik hoef niet meer op de eerste plaats. (en ik kon aanvaarden dat ik dat ook allang niet meer stond)
Maar dat is mijn verhaal hoor. Het kan goed zijn, dat jij niet iemand bent die over zn eigen schouder meekijkt en jezelf een beetje zit te veroordelen. Misschien heb je er in die zin niet zoveel aan. Misschien zijn er ook raakvlakken.
Dit is in ieder geval wat ik bedoelde met uitgummen. niet meer het belangrijkst gevonden hoeven te worden. Geen ruimte meer te hoeven bevechten, want het ís er al, alles is er al. je bent maar een klein radartje in de grote wereld, totaal onbeduidend eigenlijk. Maar tussen al die personen met wie je het leven deelt en waar je vaak echt iets voor kunt betekenen zit er één die er gruwelijk van geniet als jij vrolijk bent. Die helemaal happy gaat slapen als jullie samen een leuke dag hebben gehad. Die volledig gaat voor eerlijkheid en oprechtheid en je daarmee bij de les houdt. Die alles wat jullie delen zal meenemen voor de rest van haar leven. Iemand voor wie je de zon bent, die voor jou haar ontbijtje oppeuzeld ook al hoefde het voor haar niet. Die op de creche net doet of ze je niet kent, maar in feite reuzeblij is dat je weer gekomen bent.
Iemand die zo aan jou gehecht is dat het haar soms pijn doet.
Ik weet niet of ik nu klink of ik erachter gekomen ben dat ik maar een nobody ben en dat mijn dochtertje mijn leven zin geeft. Ik hoop het niet. Er zit wel een kern van waarheid in, maar het is meer dat naast wie ik ben en wie ik ken, mijn dochter me totaal heeft ontwapend en dat dat heel goed is geweest en het leven is nu makkelijker, mijn hoofd is vriendelijker voor mezelf, en ikzelf kan oprechter vriendelijker zijn voor anderen. En volgens mij, vrienden merken het verschil nauwlijks, ik hoor er iig nooit iemand over. Ik voel het zelf wel en mijn dochter voelt het denk ik ook (dat weet ik niet zeker trouwens, kinderen veranderen natuurlijk voortdurend, zeker tussen twee en drie, qua beroep op je doen en frustratie) ze is rustiger, durft meer en heeft een gelijkmatiger humeur.
Nogmaals; er zijn nog steeds dingen die ik niet goed doe en die me niet lekker zitten, maar mijn dochter hoort daar niet meer bij. Dat gaat gewoon geweldig!
pfff ik hoop maar dat ik je niet vermoei. Nu even het gruwelijke staartje kijken van Sophis Choice (brt2) Over sentiment gesproken...
lieve groet
dank je, dochter voelt zich al wat beter. En inderdaad Roodvonk, maar zeer mild. Geen antibiotica nodig, want ze had het ergste al achter de rug en was volgens de dok ook niet meer besmettelijk. Vroeger was het nog een vrij ernstige ziekte, maar tegenwoordig over het algemeen niet meer.
Maar goed,
je vraagt wat persoonlijke dingen en terecht, maar ik ben inderdaad een beetje schuw om dat allemaal op een openbaar forum neer te zetten. Helemaal omdat het over dingen gaat waar ik niet trots op ben (de voorgeschiedenis zeg maar) Ik weet niet of je kan mailen ofzo? Dat zou ik liever doen.
Over de 'antwoorden' of mijn antwoord, is ook veel privé's te zeggen, maar ook weer een beetje van hetzelfde. Er was iig niks aan te wijzen van buitenaf dat die verandering die ik doormaakte veroorzaakt zouden kunnen hebben. En eigenlijk denk ik dat het zo makkelijk ook niet had kunnen zijn.
Toch zat ik over je vraag na te denken en misschien is er wel iets.. er was een hele poos geleden iets wat ik in een boekje las (en duh, ja flauw, ik wil hier ook niet zeggen wát dat was) maar het was iets dat insloeg als een bom. Een psychisch ziektebeeld waar ik altijd overheen gekeken had en waarvan ik nu opeens dacht; dat herkén ik! Niet alles natuurlijk, maar dat maakte niet meer uit. Ik had een soort handvat gevonden. En ik maakte er m'n eigen verhaal van. Zonder zelfoordeel of zelfmedelijden (heel belangrijk)
En toen ben ik eigenlijk alles wat ik deed, zei, voelde, een beetje onder de loep gaan houden. En vooral hoe ik me naar m'n dochtertje voelde. Ik vind het moeilijk om te beschrijven omdat het volgens mij ook ergens een heel onbewust proces aan het worden was. (voor mij, denkertje, een goed ding) Maar er was bijvoorbeeld één ding dat me echt opviel. En dat was dat mij-mij-mij geschreeuw in mij. Kijk naar mij, zie mij eens, heb medelijden met mij, maar dat idee komt eigenlijk van mij, heb ik in dat gesprek wel iets interessants gezegd? etc etc. En ten opzichte van mn dochter was dat natuurlijk veel subtieler. maar ik vond bijv. ook dat ik het recht had om boos te worden als ze het mij weer eens moeilijk maakte. Moeilijk uit te leggen, maar nu ben ik eigenlijk nooit meer echt boos haar. Zo voelt het niet meer. Ik ben wel eens geirriteerd natuurlijk en ik dóe wel eens boos, maar dat is dan meer een soort strategie kiezen, bedenken wat het beste zal werken als ik echt niets naders meer kan verzinnen.
Het is niet meer primitief, maar weloverwogen. En ik heb dan ook geen rotgevoel achteraf want kennelijk was het even nodig en no hard feelings. Komt ook echt niet meer vaak voor.
En ik voel een heeeel groot verschil!
Om terug te komen op m'n verhaal (ik wilde even kort zijn, maar dat gaat weer niet lukken) begon het daar denk ik te veranderen. Dat ik zag hoeveel ruimte ik probeerde in te nemen, op een heel kleinzielige manier, (niet merkbaar hoor voor de buitenwacht) en ik werd er gewoon moe van als ik zag hoeveel energie ik daar ikstak. En dat het me maar weinig opleverde.
En ik herinner me nog dat ik dacht; zou déze zoektocht me dan iets opleveren? En wat, en wanneer dan? Ongeduld. Maar achteraf was het toen al begonnen denk ik.Maar ik denk dat ik dat niet zag omdat ik nog in oude patronen dacht. Dat ik dacht dat ik bijvoorbeeld heel geduldig was (en dat iedereen dat tegen me zei) maar dat alleen ík wist dat dat maar ten dele waar was. Nu denk ik eigenlijk nooit meer; wat ben ik geduldig, of wat ben ik ongeduldig. Mijn ideeen daarover zijn weg. Het is geen deugd meer om geduldig te zijn en het is niet meer 'slecht' om ongeduldig te zijn. Ik hoef niet meer op het krukje naast god ofzo te zitten en dat hij dan zegt; je bent wel heeeel geduldig geweest meid, maar hier was je niet zo geduldig he? ik reken mezelf er niet meer op af en verwacht er ook niet meer op afgerekend te worden.
Kortom, ik hoef niet meer op de eerste plaats. (en ik kon aanvaarden dat ik dat ook allang niet meer stond)
Maar dat is mijn verhaal hoor. Het kan goed zijn, dat jij niet iemand bent die over zn eigen schouder meekijkt en jezelf een beetje zit te veroordelen. Misschien heb je er in die zin niet zoveel aan. Misschien zijn er ook raakvlakken.
Dit is in ieder geval wat ik bedoelde met uitgummen. niet meer het belangrijkst gevonden hoeven te worden. Geen ruimte meer te hoeven bevechten, want het ís er al, alles is er al. je bent maar een klein radartje in de grote wereld, totaal onbeduidend eigenlijk. Maar tussen al die personen met wie je het leven deelt en waar je vaak echt iets voor kunt betekenen zit er één die er gruwelijk van geniet als jij vrolijk bent. Die helemaal happy gaat slapen als jullie samen een leuke dag hebben gehad. Die volledig gaat voor eerlijkheid en oprechtheid en je daarmee bij de les houdt. Die alles wat jullie delen zal meenemen voor de rest van haar leven. Iemand voor wie je de zon bent, die voor jou haar ontbijtje oppeuzeld ook al hoefde het voor haar niet. Die op de creche net doet of ze je niet kent, maar in feite reuzeblij is dat je weer gekomen bent.
Iemand die zo aan jou gehecht is dat het haar soms pijn doet.
Ik weet niet of ik nu klink of ik erachter gekomen ben dat ik maar een nobody ben en dat mijn dochtertje mijn leven zin geeft. Ik hoop het niet. Er zit wel een kern van waarheid in, maar het is meer dat naast wie ik ben en wie ik ken, mijn dochter me totaal heeft ontwapend en dat dat heel goed is geweest en het leven is nu makkelijker, mijn hoofd is vriendelijker voor mezelf, en ikzelf kan oprechter vriendelijker zijn voor anderen. En volgens mij, vrienden merken het verschil nauwlijks, ik hoor er iig nooit iemand over. Ik voel het zelf wel en mijn dochter voelt het denk ik ook (dat weet ik niet zeker trouwens, kinderen veranderen natuurlijk voortdurend, zeker tussen twee en drie, qua beroep op je doen en frustratie) ze is rustiger, durft meer en heeft een gelijkmatiger humeur.
Nogmaals; er zijn nog steeds dingen die ik niet goed doe en die me niet lekker zitten, maar mijn dochter hoort daar niet meer bij. Dat gaat gewoon geweldig!
pfff ik hoop maar dat ik je niet vermoei. Nu even het gruwelijke staartje kijken van Sophis Choice (brt2) Over sentiment gesproken...
lieve groet
woensdag 9 juli 2008 om 22:49
Oh ja, (gruwelijk staartje is nog niet begonnen) Hoe mn dochter reageerde? vroeg je nog
Ik kan natuurlijk niet in haar hoofd kijken, maar waar ik meteen aan denk is; frustratie.
Kijk, ik deed natuurlijk een heleboel dingen gewoon 'goed'. Op gezond verstand zeg maar en ook zeker uit liefde. Ze was dus echt geen onbehandelbaar kind. Maar ze was wel érg hangerig, vaak onzeker, vooral in haar lichamelijke ontwikkeling, veel aandacht eisend en erg rusteloos. En moeilijk zover te krijgen dat ze een slaapje deed. Erg moeilijk. Bij oppas, creche, geen punt, maar bij mij boeha!
Allemaal veranderd.
Ik kan natuurlijk niet in haar hoofd kijken, maar waar ik meteen aan denk is; frustratie.
Kijk, ik deed natuurlijk een heleboel dingen gewoon 'goed'. Op gezond verstand zeg maar en ook zeker uit liefde. Ze was dus echt geen onbehandelbaar kind. Maar ze was wel érg hangerig, vaak onzeker, vooral in haar lichamelijke ontwikkeling, veel aandacht eisend en erg rusteloos. En moeilijk zover te krijgen dat ze een slaapje deed. Erg moeilijk. Bij oppas, creche, geen punt, maar bij mij boeha!
Allemaal veranderd.
