Kinderen
alle pijlers
Zoontje (3) kan zichzelf niet vermaken
maandag 26 januari 2009 om 12:13
Momenteel word ik even helemaal gek van mijn zoontje van 3..
Hij vermaakt zich zelf nog geen 2 minuten, zeurt constant om eten, vraagt of hij tv mag kijken. Ik weet het even niet meer.
Zijn oudere broer van 7 kon (en kan) zichzelf altijd prima vermaken dus ik ken het ook niet zo goed. Ik merk dat het een beetje op mijn zenuwen werkt en ik meer dat ik wil uitval tegen mijn zoontje. En dat wil ik niet! Misschien is het ons laatste kindje ik wil genieten van hem. Uit deze negatieve cirkel komen. Maar ik weet even niet hoe.
Hij zit duidelijk niet lekker in zijn vel. Het is niet dat ik niets met hem doe. Ik lees vaak voor of speel met hem. Maar het lijkt niets te helpen want daarna vraagt hij ook continu mijn aandacht. Of vraagt om snoep/eten. Ik zeg wel conseqent nee, maar hij blijft gerust een uur zeuren en dan is het weer etenstijd. Hij heeft geen honger want hij doet dit ook vlak na het eten.
Ook kijkt hij eigenlijk te vaak tv. Vraagt er ook vaak om.
En spelen met zijn eigen speelgoed doet hij niet. Hij hangt dan wat, of doet ondeugende dingen. Ik weet dat hij zijn grenzen aan het verkennen is maar phoe..wat vermoeiend.
Het lijkt wel of hij niet alleen kan spelen.
Zo, dat is er even uit!
Beetje negatief allemaal, dat is het beslist niet want ik hou zielsveel van hem en hij is een slim en lief mannetje.
Hebben jullie nog tips of herkenning?
Hij vermaakt zich zelf nog geen 2 minuten, zeurt constant om eten, vraagt of hij tv mag kijken. Ik weet het even niet meer.
Zijn oudere broer van 7 kon (en kan) zichzelf altijd prima vermaken dus ik ken het ook niet zo goed. Ik merk dat het een beetje op mijn zenuwen werkt en ik meer dat ik wil uitval tegen mijn zoontje. En dat wil ik niet! Misschien is het ons laatste kindje ik wil genieten van hem. Uit deze negatieve cirkel komen. Maar ik weet even niet hoe.
Hij zit duidelijk niet lekker in zijn vel. Het is niet dat ik niets met hem doe. Ik lees vaak voor of speel met hem. Maar het lijkt niets te helpen want daarna vraagt hij ook continu mijn aandacht. Of vraagt om snoep/eten. Ik zeg wel conseqent nee, maar hij blijft gerust een uur zeuren en dan is het weer etenstijd. Hij heeft geen honger want hij doet dit ook vlak na het eten.
Ook kijkt hij eigenlijk te vaak tv. Vraagt er ook vaak om.
En spelen met zijn eigen speelgoed doet hij niet. Hij hangt dan wat, of doet ondeugende dingen. Ik weet dat hij zijn grenzen aan het verkennen is maar phoe..wat vermoeiend.
Het lijkt wel of hij niet alleen kan spelen.
Zo, dat is er even uit!
Beetje negatief allemaal, dat is het beslist niet want ik hou zielsveel van hem en hij is een slim en lief mannetje.
Hebben jullie nog tips of herkenning?
maandag 26 januari 2009 om 12:20
maandag 26 januari 2009 om 12:20
mijn dochter was drie en kon ook opeens niet meer 'zelf' bezig zijn. Het bleek dat zij meer mentale uitdaging nodig had. We hebben haar toen leren lezen/met letters spelen. Leesplankje, (de echte ouwe aapnootmies!) letters overtrekken, woordjes lezen etc.
Sindsdien hoor en zie je het schaap niet meer, zit al-tijd met haar neus in de boeken.
Sindsdien hoor en zie je het schaap niet meer, zit al-tijd met haar neus in de boeken.
maandag 26 januari 2009 om 12:26
Pfff, ik leef helemaal met je mee. Ik heb al een paar dagen een soortgelijke strijd met mijn 2-jarige. Hij is net ziek geweest en is nu lichamelijk wel opgeknapt maar loopt alleen maar te jengelen, te zeuren en te huilen... Ben zelf ook nog niet fit na de griep en ben het even beu. Gelukkig wilde hij heel graag even slapen dus heb nu een momentje rust.
En net als jij voel ik bijna schuldig om zo te klagen, want het is echt een liefie... maar ja, peuters hè...
En net als jij voel ik bijna schuldig om zo te klagen, want het is echt een liefie... maar ja, peuters hè...
maandag 26 januari 2009 om 12:27
quote:nlies schreef op 26 januari 2009 @ 12:25:
"Misschien is het ons laatste kindje ik wil genieten van hem. Uit deze negatieve cirkel komen. Maar ik weet even niet hoe."
Van een op een na laatste kindje hoef je niet te genieten?Nou ja, dat slaat natuurlijk nergens op. Dat zegt TO toch niet!! Het is gewoon een opmerking van een moeder die zich nu een beetje schuldig voelt omdat ze over haar kind klaagt terwijl ze liever van hem geniet.
"Misschien is het ons laatste kindje ik wil genieten van hem. Uit deze negatieve cirkel komen. Maar ik weet even niet hoe."
Van een op een na laatste kindje hoef je niet te genieten?Nou ja, dat slaat natuurlijk nergens op. Dat zegt TO toch niet!! Het is gewoon een opmerking van een moeder die zich nu een beetje schuldig voelt omdat ze over haar kind klaagt terwijl ze liever van hem geniet.
maandag 26 januari 2009 om 12:30
Misschien is het goed om de tv uit te laten en hem zichzelf te laten vermaken. Je zegt dat hij zichzelf niet kan vermaken dus dan klinkt het een beetje stom misschien Hij zoekt nu je aandacht, jij moet hem entertainen. Laat hem zijn gang gaan, laat hem zelf iets zoeken om te doen. Vervelen is van tijd tot tijd ook goed, ze gaan uiteindelijk zelf wel iets zoeken om zich mee te vermaken. Ze zijn creatiever dan je denkt
(en ja, hier ook een 3jarige dus bekend verhaal)
(en ja, hier ook een 3jarige dus bekend verhaal)
maandag 26 januari 2009 om 12:33
Mijn dochter is nog geen drie, maar ik herken wel wat RosieRo zegt. Als mijn dochter zo gaat hangen en plakken en alleen maar tv wil kijken, dan is ze óf ziek, óf toe aan een nieuwe uitdaging. (Of ik doe te weinig mét haar, dat komt ook wel eens voor. )
Ik zou dus eerst eens kritisch naar die drie dingen kijken. En gá eens met hem spelen als je dat niet zo veel doet. Misschien wil hij wel gewoon aandacht en weet hij geen andere manier om het te vragen dan maar door te zeuren. Terwijl hij misschien alleen maar wil dat jij even met hem bezig gaat, bijvoorbeeld door samen een puzzel of een spelletje te doen.
Ik zou dus eerst eens kritisch naar die drie dingen kijken. En gá eens met hem spelen als je dat niet zo veel doet. Misschien wil hij wel gewoon aandacht en weet hij geen andere manier om het te vragen dan maar door te zeuren. Terwijl hij misschien alleen maar wil dat jij even met hem bezig gaat, bijvoorbeeld door samen een puzzel of een spelletje te doen.
maandag 26 januari 2009 om 12:43
Ik vind ook dat het in balans moet zijn, maar dochter doet het eigenlijk gewoon niet, alleen spelen. Nooit echt gedaan ook. Pas de laatste maanden merken we dat ze het heel af en toe doet, en dan vooral als het woord 'bed' valt
Ik herken me wel een beetje in wat qwertu zegt, dat het soms komt omdat ik te weinig met haar doe, of dat ze een nieuwe uitdaging nodig heeft. Op dit moment is de nieuwe uitdaging kleien, dat kan ze redelijk zelf.
Ik herken me wel een beetje in wat qwertu zegt, dat het soms komt omdat ik te weinig met haar doe, of dat ze een nieuwe uitdaging nodig heeft. Op dit moment is de nieuwe uitdaging kleien, dat kan ze redelijk zelf.
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
maandag 26 januari 2009 om 12:54
Mijn dochter is ruim 3,5 jaar en ik weet niet exact hoe oud jouw jongste is. D'r kan wel een bijna een jaar verschil zitten tussen drie en drie.
Wel heb ik begrepen van iemand die veel met mij meekijkt in de opvoeding dat zelf spelen er wel bij begint te horen op deze leeftijd. Dochter zou zich bijvoorbeeld best een paar keer per dag een half uurtje moeten kunnen vermaken op bijvoorbeeld haar kamer, zonder dat papa of mama daarin betrokken wordt.
Ik merk so wie so dat dochter goede en slechte dagen heeft. Op de goede dagen speelt ze heel veel lekker zelf en op slechte dagen hangt ze constant om me heen te circelen en inderdaad, dat constant vragen of refereren naar eten wordt ik ook wel eens geirriteerd van. Ze heeft d'r banaan nog niet op of zit alweer te vissen wanneer we boterham gaan eten.
Maar goed, wat ik vooral goed merk in het zelf en alleen spelen, dat dit het beste werkt als ik een diepteinvestering doe qua spelen. Dus echt iets mét haar doe en dat hoeft niet per se spelen te zijn hoor. Dat kan ook zijn een gezellig middagje samen weg zijn (zoals gisteren naar kindertheatertje geweest en daarna samen wat gedronken) en dan als ze thuiskomt vermaakt ze zich meestal heel goed. Of als ik een half uur iets met haar doe, zoals stoeien en kietelen of samen iets maken/koken in de keuken, dan kan ik haar daarna ook een tijd goed zelf laten spelen. Het om en om gebeuren zeg maar: ik doe iets (goed en niet half half) samen en daarna doet ze iets voor zichzelf.
Komt dochter mij dan storen, dan wijs ik haar gerust af en ben dan niet altijd zo vriendelijk (meer) daarin. Als dochter echt plakkerig is, duw ik haar ook aan de kant. Dan zeg ik echt dat ze weg moet en zelf moet spelen en pak haar rustig op om haar weg te zetten. Vaak onder protest en gejank, maar binnen 5 minuten speelt ze dan wel (zelf) hoor.
Dus misschien wordt het tijd om jouw zoontje wat meer op zichzelf te laten terugvallen? Als je ten minste weet dat je ook tegemoet komt aan zijn behoeften, dat vooropgesteld. En spreek met jezelf af wat je richtlijn is voor televisietijd. Bij mij is dat max. een uur op een dag (behalve als ze ziek is ofzo) en als ze 'sochtends al gekeken heeft, komt het er 's middags meestal niet meer in (of het moet vooral mij érg goed uitkomen ).
Als je je zoontje inzicht geeft in het tijdsbestek waarop het zichzelf moet vermaken (begin dan niet gelijk met een half uurtje, maar kwartiertje ofzo en breidt dit uit). Zet een wekker, leer hem beetje klokkijken of verbindt het aan een activiteit die je doet (de duur van een relaxt kopje koffie). Als dit goed gaat (beloon hem ervoor) kun je dit steeds wat meer rekken. En laat hem zich dan maar vervelen. Daar is niks mis mee. Worden ze creatief van.
Ben benieuwd of er iets tussenzit wat je toe kunt passen,
succes iig.
Wel heb ik begrepen van iemand die veel met mij meekijkt in de opvoeding dat zelf spelen er wel bij begint te horen op deze leeftijd. Dochter zou zich bijvoorbeeld best een paar keer per dag een half uurtje moeten kunnen vermaken op bijvoorbeeld haar kamer, zonder dat papa of mama daarin betrokken wordt.
Ik merk so wie so dat dochter goede en slechte dagen heeft. Op de goede dagen speelt ze heel veel lekker zelf en op slechte dagen hangt ze constant om me heen te circelen en inderdaad, dat constant vragen of refereren naar eten wordt ik ook wel eens geirriteerd van. Ze heeft d'r banaan nog niet op of zit alweer te vissen wanneer we boterham gaan eten.
Maar goed, wat ik vooral goed merk in het zelf en alleen spelen, dat dit het beste werkt als ik een diepteinvestering doe qua spelen. Dus echt iets mét haar doe en dat hoeft niet per se spelen te zijn hoor. Dat kan ook zijn een gezellig middagje samen weg zijn (zoals gisteren naar kindertheatertje geweest en daarna samen wat gedronken) en dan als ze thuiskomt vermaakt ze zich meestal heel goed. Of als ik een half uur iets met haar doe, zoals stoeien en kietelen of samen iets maken/koken in de keuken, dan kan ik haar daarna ook een tijd goed zelf laten spelen. Het om en om gebeuren zeg maar: ik doe iets (goed en niet half half) samen en daarna doet ze iets voor zichzelf.
Komt dochter mij dan storen, dan wijs ik haar gerust af en ben dan niet altijd zo vriendelijk (meer) daarin. Als dochter echt plakkerig is, duw ik haar ook aan de kant. Dan zeg ik echt dat ze weg moet en zelf moet spelen en pak haar rustig op om haar weg te zetten. Vaak onder protest en gejank, maar binnen 5 minuten speelt ze dan wel (zelf) hoor.
Dus misschien wordt het tijd om jouw zoontje wat meer op zichzelf te laten terugvallen? Als je ten minste weet dat je ook tegemoet komt aan zijn behoeften, dat vooropgesteld. En spreek met jezelf af wat je richtlijn is voor televisietijd. Bij mij is dat max. een uur op een dag (behalve als ze ziek is ofzo) en als ze 'sochtends al gekeken heeft, komt het er 's middags meestal niet meer in (of het moet vooral mij érg goed uitkomen ).
Als je je zoontje inzicht geeft in het tijdsbestek waarop het zichzelf moet vermaken (begin dan niet gelijk met een half uurtje, maar kwartiertje ofzo en breidt dit uit). Zet een wekker, leer hem beetje klokkijken of verbindt het aan een activiteit die je doet (de duur van een relaxt kopje koffie). Als dit goed gaat (beloon hem ervoor) kun je dit steeds wat meer rekken. En laat hem zich dan maar vervelen. Daar is niks mis mee. Worden ze creatief van.
Ben benieuwd of er iets tussenzit wat je toe kunt passen,
succes iig.
maandag 26 januari 2009 om 13:00
persoonlijk zou ik een kindje van drie niet fysiek wegduwen of wegzetten.. wel zei ik soms, als de wekker met de wijzer daar staat, kom ik even met je knuffelen, maar ik MOET nu even ditendat.
Volgens mij worden ze juist fysiek 'kleffer' als je ze wegzet, die behoefte om aan te raken is er dan alleen maar sterker op geworden.Of je lost het op met een geintje, als je kind komt 'hangen' ga je het kietelen en in de lucht gooien enzo.
Volgens mij worden ze juist fysiek 'kleffer' als je ze wegzet, die behoefte om aan te raken is er dan alleen maar sterker op geworden.Of je lost het op met een geintje, als je kind komt 'hangen' ga je het kietelen en in de lucht gooien enzo.
maandag 26 januari 2009 om 13:14
Wat hier helpt is even meespelen en dan na een tijdje zeggen dat jij zelf even gaat afwassen/boekje lezen/computeren/douchen en dan lekker verder laten spelen. En dan af en toe onder het spelen even een knuffel geven en een complimentje over het zelf spelen. Werkt hier als een trein. Aandacht weigeren en zeggen dat ze zelf iets moeten verzinnen zorgt eigenlijk alleen maar voor meer jengelen en grenzen opzoeken. Even samen een speelgoedding uitzoeken of samen de kleurpotloodjes pakken en dan 5 minuten samen spelen en 'opstarten'.
En zorgen dat er níet teveel speelgoed staat en dat de tv uitstaat als er niet gekeken wordt/de tv niet de halve dag aanstaat als behang. Dat zorgt voor veel afleiding en zorgt ervoor dat kinderen minder goed spelen omdat ze zich niet kunnen concentreren.
En veel speelgoed zorgt ervoor dat ze het overzicht kwijt zijn en niet meer kunnen kiezen.
Hier heb ik altijd van alle 'soorten' speelgoed iets staan, dus potloodjes, een puzzel, blokken, pop, muziekdingen, auto's, enzovoorts. En de rest staat in de kast. Eens in de zoveel tijd wissel ik alles om, of dochter vraagt zelf om iets anders.
Na verjaardagen gaat ruim de helft van de kado's in de kast, die gebruiken we pas later, anders komen ze om in het speelgoed.
En zorgen dat er níet teveel speelgoed staat en dat de tv uitstaat als er niet gekeken wordt/de tv niet de halve dag aanstaat als behang. Dat zorgt voor veel afleiding en zorgt ervoor dat kinderen minder goed spelen omdat ze zich niet kunnen concentreren.
En veel speelgoed zorgt ervoor dat ze het overzicht kwijt zijn en niet meer kunnen kiezen.
Hier heb ik altijd van alle 'soorten' speelgoed iets staan, dus potloodjes, een puzzel, blokken, pop, muziekdingen, auto's, enzovoorts. En de rest staat in de kast. Eens in de zoveel tijd wissel ik alles om, of dochter vraagt zelf om iets anders.
Na verjaardagen gaat ruim de helft van de kado's in de kast, die gebruiken we pas later, anders komen ze om in het speelgoed.
maandag 26 januari 2009 om 13:21
En jou helpen ? Knijpers aangeven bij de was ophangen ( kun je meteen het tellen oefenen ) , een eigen stofdoek , etc .
Mijn oudste speelde ook nooit alleen , was dol op " rollenspellen " ; ik deed het huishouden dus als boef terwijl hij agent speelde , of kookte als het arme prinsesje terwijl hij mij uit de toren bevrijdde ...... Sommige kinderen moeten léren om te spelen , die zien de lol - nog - niet in van sommige dingen .
Mijn oudste speelde ook nooit alleen , was dol op " rollenspellen " ; ik deed het huishouden dus als boef terwijl hij agent speelde , of kookte als het arme prinsesje terwijl hij mij uit de toren bevrijdde ...... Sommige kinderen moeten léren om te spelen , die zien de lol - nog - niet in van sommige dingen .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 26 januari 2009 om 13:24
quote:intiem schreef op 26 januari 2009 @ 12:54:
Mijn dochter is ruim 3,5 jaar en ik weet niet exact hoe oud jouw jongste is. D'r kan wel een bijna een jaar verschil zitten tussen drie en drie.
Wel heb ik begrepen van iemand die veel met mij meekijkt in de opvoeding dat zelf spelen er wel bij begint te horen op deze leeftijd. Dochter zou zich bijvoorbeeld best een paar keer per dag een half uurtje moeten kunnen vermaken op bijvoorbeeld haar kamer, zonder dat papa of mama daarin betrokken wordt.
Ik merk so wie so dat dochter goede en slechte dagen heeft. Op de goede dagen speelt ze heel veel lekker zelf en op slechte dagen hangt ze constant om me heen te circelen en inderdaad, dat constant vragen of refereren naar eten wordt ik ook wel eens geirriteerd van. Ze heeft d'r banaan nog niet op of zit alweer te vissen wanneer we boterham gaan eten.
Maar goed, wat ik vooral goed merk in het zelf en alleen spelen, dat dit het beste werkt als ik een diepteinvestering doe qua spelen. Dus echt iets mét haar doe en dat hoeft niet per se spelen te zijn hoor. Dat kan ook zijn een gezellig middagje samen weg zijn (zoals gisteren naar kindertheatertje geweest en daarna samen wat gedronken) en dan als ze thuiskomt vermaakt ze zich meestal heel goed. Of als ik een half uur iets met haar doe, zoals stoeien en kietelen of samen iets maken/koken in de keuken, dan kan ik haar daarna ook een tijd goed zelf laten spelen. Het om en om gebeuren zeg maar: ik doe iets (goed en niet half half) samen en daarna doet ze iets voor zichzelf.
Komt dochter mij dan storen, dan wijs ik haar gerust af en ben dan niet altijd zo vriendelijk (meer) daarin. Als dochter echt plakkerig is, duw ik haar ook aan de kant. Dan zeg ik echt dat ze weg moet en zelf moet spelen en pak haar rustig op om haar weg te zetten. Vaak onder protest en gejank, maar binnen 5 minuten speelt ze dan wel (zelf) hoor.
Dus misschien wordt het tijd om jouw zoontje wat meer op zichzelf te laten terugvallen? Als je ten minste weet dat je ook tegemoet komt aan zijn behoeften, dat vooropgesteld. En spreek met jezelf af wat je richtlijn is voor televisietijd. Bij mij is dat max. een uur op een dag (behalve als ze ziek is ofzo) en als ze 'sochtends al gekeken heeft, komt het er 's middags meestal niet meer in (of het moet vooral mij érg goed uitkomen ).
Als je je zoontje inzicht geeft in het tijdsbestek waarop het zichzelf moet vermaken (begin dan niet gelijk met een half uurtje, maar kwartiertje ofzo en breidt dit uit). Zet een wekker, leer hem beetje klokkijken of verbindt het aan een activiteit die je doet (de duur van een relaxt kopje koffie). Als dit goed gaat (beloon hem ervoor) kun je dit steeds wat meer rekken. En laat hem zich dan maar vervelen. Daar is niks mis mee. Worden ze creatief van.
Ben benieuwd of er iets tussenzit wat je toe kunt passen,
succes iig.
Ach wat zielig!
Mijn dochter is ruim 3,5 jaar en ik weet niet exact hoe oud jouw jongste is. D'r kan wel een bijna een jaar verschil zitten tussen drie en drie.
Wel heb ik begrepen van iemand die veel met mij meekijkt in de opvoeding dat zelf spelen er wel bij begint te horen op deze leeftijd. Dochter zou zich bijvoorbeeld best een paar keer per dag een half uurtje moeten kunnen vermaken op bijvoorbeeld haar kamer, zonder dat papa of mama daarin betrokken wordt.
Ik merk so wie so dat dochter goede en slechte dagen heeft. Op de goede dagen speelt ze heel veel lekker zelf en op slechte dagen hangt ze constant om me heen te circelen en inderdaad, dat constant vragen of refereren naar eten wordt ik ook wel eens geirriteerd van. Ze heeft d'r banaan nog niet op of zit alweer te vissen wanneer we boterham gaan eten.
Maar goed, wat ik vooral goed merk in het zelf en alleen spelen, dat dit het beste werkt als ik een diepteinvestering doe qua spelen. Dus echt iets mét haar doe en dat hoeft niet per se spelen te zijn hoor. Dat kan ook zijn een gezellig middagje samen weg zijn (zoals gisteren naar kindertheatertje geweest en daarna samen wat gedronken) en dan als ze thuiskomt vermaakt ze zich meestal heel goed. Of als ik een half uur iets met haar doe, zoals stoeien en kietelen of samen iets maken/koken in de keuken, dan kan ik haar daarna ook een tijd goed zelf laten spelen. Het om en om gebeuren zeg maar: ik doe iets (goed en niet half half) samen en daarna doet ze iets voor zichzelf.
Komt dochter mij dan storen, dan wijs ik haar gerust af en ben dan niet altijd zo vriendelijk (meer) daarin. Als dochter echt plakkerig is, duw ik haar ook aan de kant. Dan zeg ik echt dat ze weg moet en zelf moet spelen en pak haar rustig op om haar weg te zetten. Vaak onder protest en gejank, maar binnen 5 minuten speelt ze dan wel (zelf) hoor.
Dus misschien wordt het tijd om jouw zoontje wat meer op zichzelf te laten terugvallen? Als je ten minste weet dat je ook tegemoet komt aan zijn behoeften, dat vooropgesteld. En spreek met jezelf af wat je richtlijn is voor televisietijd. Bij mij is dat max. een uur op een dag (behalve als ze ziek is ofzo) en als ze 'sochtends al gekeken heeft, komt het er 's middags meestal niet meer in (of het moet vooral mij érg goed uitkomen ).
Als je je zoontje inzicht geeft in het tijdsbestek waarop het zichzelf moet vermaken (begin dan niet gelijk met een half uurtje, maar kwartiertje ofzo en breidt dit uit). Zet een wekker, leer hem beetje klokkijken of verbindt het aan een activiteit die je doet (de duur van een relaxt kopje koffie). Als dit goed gaat (beloon hem ervoor) kun je dit steeds wat meer rekken. En laat hem zich dan maar vervelen. Daar is niks mis mee. Worden ze creatief van.
Ben benieuwd of er iets tussenzit wat je toe kunt passen,
succes iig.
Ach wat zielig!
maandag 26 januari 2009 om 13:28
Mag hij vies worden , of iets wilds doen ? Misschien vindt hij hele andere dingen leuk dan dat zijn broer op die leeftijd deed .
Misschien vindt hij het wel leuk om aan de gootsteen te knoeien met playmobielmannetjes in een laagje water , of om een stuiterbal op de trap te gooien , of om te gymnastieken op een paar kussens van de bank , of om met een ballon te spelen , of om met klei te spelen .
Misschien vindt hij het wel leuk om aan de gootsteen te knoeien met playmobielmannetjes in een laagje water , of om een stuiterbal op de trap te gooien , of om te gymnastieken op een paar kussens van de bank , of om met een ballon te spelen , of om met klei te spelen .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 26 januari 2009 om 14:14
quote:RosieRo schreef op 26 januari 2009 @ 13:00:
persoonlijk zou ik een kindje van drie niet fysiek wegduwen of wegzetten.. wel zei ik soms, als de wekker met de wijzer daar staat, kom ik even met je knuffelen, maar ik MOET nu even ditendat.
Volgens mij worden ze juist fysiek 'kleffer' als je ze wegzet, die behoefte om aan te raken is er dan alleen maar sterker op geworden.Of je lost het op met een geintje, als je kind komt 'hangen' ga je het kietelen en in de lucht gooien enzo.Echt niet! Als ik mijn kind al drie keer heb aangegeven dat ik iets aan het doen ben en ze zelf moet spelen en ze blijft om me heen hangen en plakken, zet ik haar gewoon aan de kant. Dat is dan in ieder geval duidelijke taal, zielig of niet.
persoonlijk zou ik een kindje van drie niet fysiek wegduwen of wegzetten.. wel zei ik soms, als de wekker met de wijzer daar staat, kom ik even met je knuffelen, maar ik MOET nu even ditendat.
Volgens mij worden ze juist fysiek 'kleffer' als je ze wegzet, die behoefte om aan te raken is er dan alleen maar sterker op geworden.Of je lost het op met een geintje, als je kind komt 'hangen' ga je het kietelen en in de lucht gooien enzo.Echt niet! Als ik mijn kind al drie keer heb aangegeven dat ik iets aan het doen ben en ze zelf moet spelen en ze blijft om me heen hangen en plakken, zet ik haar gewoon aan de kant. Dat is dan in ieder geval duidelijke taal, zielig of niet.
maandag 26 januari 2009 om 14:19
Ik vind dat jullie dingen al snel zielig vinden hoor. Er bestaat zoiets als grijs, zwart en wit. Maar op een gegeven moment is zelf spelen zelf spelen. En als ik dan weer spelletjes ter afleiding moet gaan verzinnen, is de essentie van zelf spelen natuurlijk lekker zoek. Dochter weet het onderhand ook meestal prima, dat als mama echt menens is met zelf spelen (omdat het moet, maar ook omdat ik er soms gewoon geen zin meer in heb), dat ze dan weinig opschiet met blijven dralen. Anders parkeer ik haar gewoon ergens anders. En niet op schoot is niet op schoot en als ze dan toch op schoot wil klimmen, schuif ik haar van me af. Ben niet als constante schootklimmer beschikbaar hoor.
maandag 26 januari 2009 om 14:21
quote:blijfgewoonbianca schreef op 26 januari 2009 @ 13:21:
En jou helpen ? Knijpers aangeven bij de was ophangen ( kun je meteen het tellen oefenen ) , een eigen stofdoek , etc .
Mijn oudste speelde ook nooit alleen , was dol op " rollenspellen " ; ik deed het huishouden dus als boef terwijl hij agent speelde , of kookte als het arme prinsesje terwijl hij mij uit de toren bevrijdde ...... Sommige kinderen moeten léren om te spelen , die zien de lol - nog - niet in van sommige dingen .Wat moet jij een leuke moeder zijn voor je kinderen zeg! Het valt me wel vaker op dat je hele goede ideeen hebt, en leuke down-to-earth posts over opvoeden.
En jou helpen ? Knijpers aangeven bij de was ophangen ( kun je meteen het tellen oefenen ) , een eigen stofdoek , etc .
Mijn oudste speelde ook nooit alleen , was dol op " rollenspellen " ; ik deed het huishouden dus als boef terwijl hij agent speelde , of kookte als het arme prinsesje terwijl hij mij uit de toren bevrijdde ...... Sommige kinderen moeten léren om te spelen , die zien de lol - nog - niet in van sommige dingen .Wat moet jij een leuke moeder zijn voor je kinderen zeg! Het valt me wel vaker op dat je hele goede ideeen hebt, en leuke down-to-earth posts over opvoeden.
maandag 26 januari 2009 om 14:33
Oh ja, trouwens, nog een aanvulling op wat ik zei (en dat verschil merk ik bijvoorbeeld bij mijn vriend):
er zijn misschien ouders die het constante kletsen van hun kind en het constante plakken van hun kind heel erg kunnen negeren. Die murmelen wat, zeggen bijna gedachteloos dingen terug en kunnen zo al spelend, meekletsens hun kind de hele dag bijstaan in alles wat ze doen.
Maar voor mij -en wellicht ook andere ouders- doet het constante aandacht vragen van mijn dochter een intens beroep op mijn aanwezigheid. Ik kan haar wat dat betreft niet uitschakelen of maar een kleine factor maken. Als je dan de hele dag in een kwetterende omgeving bent met een kindje die je de hele tijd wat wil laten zien, de hele tijd bevestiging vraagt of wat dan ook, moet er voor mij althans echt een mogelijkheid zijn om dat met momenten "uit" te kunnen zetten.
Mijn vriend daarentegen geeft de hele dag door eigenlijk constant respons op alles wat ze doet, terwijl ik bijvoorbeeld wel eens zeg dat ze mama nu even me rust moet laten (of als ik ga koken trek ik ook letterlijk de deur dicht). Maar mijn vriend heeft daar geen last van (ik vroeg er nl. vanochtend naar). Hij zegt dat hij zo gedachteloos en zonder energie antwoord geeft, dat hij het nauwelijks merkt. Maar ik merk elke vraag heel erg bewust op, dus dan is het rondcircelen van een kindje het best door mij te sturen, zodat de sfeer vooral positief blijft (wat ik dan ook veel beter kan opbrengen). Dus omdat dingen soms wat aangepast gebeuren, wil dat niet per definitie zeggen dat het dan maar meteen zielig is.
Zieliger zou zijn als ik van de constante vraag gestoord zou worden en chagerijnig of kattig of wat dan ook ga terug reageren. Je kunt een kind ook prima leren dat iets nu eenmaal past bij deze ouder en bij de andere ouder mag en kan het weer andere dingen. Ik doe bijvoorbeeld veel meer stoeien, knuffelen, dingen ondernemen dan vriend. En vriend is veel meer een constante aanwezige factor waar ze tegen aan kan blijven ouwehoeren tot ze een ons weegt en hij blijft vriendelijk en lief terug reageren. Tja, ieder z'n ding hoor.
er zijn misschien ouders die het constante kletsen van hun kind en het constante plakken van hun kind heel erg kunnen negeren. Die murmelen wat, zeggen bijna gedachteloos dingen terug en kunnen zo al spelend, meekletsens hun kind de hele dag bijstaan in alles wat ze doen.
Maar voor mij -en wellicht ook andere ouders- doet het constante aandacht vragen van mijn dochter een intens beroep op mijn aanwezigheid. Ik kan haar wat dat betreft niet uitschakelen of maar een kleine factor maken. Als je dan de hele dag in een kwetterende omgeving bent met een kindje die je de hele tijd wat wil laten zien, de hele tijd bevestiging vraagt of wat dan ook, moet er voor mij althans echt een mogelijkheid zijn om dat met momenten "uit" te kunnen zetten.
Mijn vriend daarentegen geeft de hele dag door eigenlijk constant respons op alles wat ze doet, terwijl ik bijvoorbeeld wel eens zeg dat ze mama nu even me rust moet laten (of als ik ga koken trek ik ook letterlijk de deur dicht). Maar mijn vriend heeft daar geen last van (ik vroeg er nl. vanochtend naar). Hij zegt dat hij zo gedachteloos en zonder energie antwoord geeft, dat hij het nauwelijks merkt. Maar ik merk elke vraag heel erg bewust op, dus dan is het rondcircelen van een kindje het best door mij te sturen, zodat de sfeer vooral positief blijft (wat ik dan ook veel beter kan opbrengen). Dus omdat dingen soms wat aangepast gebeuren, wil dat niet per definitie zeggen dat het dan maar meteen zielig is.
Zieliger zou zijn als ik van de constante vraag gestoord zou worden en chagerijnig of kattig of wat dan ook ga terug reageren. Je kunt een kind ook prima leren dat iets nu eenmaal past bij deze ouder en bij de andere ouder mag en kan het weer andere dingen. Ik doe bijvoorbeeld veel meer stoeien, knuffelen, dingen ondernemen dan vriend. En vriend is veel meer een constante aanwezige factor waar ze tegen aan kan blijven ouwehoeren tot ze een ons weegt en hij blijft vriendelijk en lief terug reageren. Tja, ieder z'n ding hoor.
maandag 26 januari 2009 om 14:35
Volgens mij viel men meer over het feit dat je eerder schreef je dochter opzij te duwen, Intiem. Kan je wellicht wat nader beschrijven hoe je dit doet, even voor de beeldvorming. Ik denk dat er namelijk een groot verschil zit tussen je kind even een meter opzij zetten onder het motto nu even niet en een duw geven.
maandag 26 januari 2009 om 14:47
Opzij duwen, opzij schuiven, zoiets.
Als mijn dochter bijvoorbeeld een poging doet op mijn schoot te klimmen en ik heb al aangegeven dat ik daar geen zin in heb en ze probeert het nog steeds, dan duw/schuif ik haar weer terug op de grond en zeg ik soms best geirriteerd "ik zei toch NEE".
Of als ik dochter al twee keer heb gezegd dat het nu écht even mama tijd is en zij blijft terugkomen met dingen te vragen of te willen van mij, dan pak ik haar bij d'r armen en zet ik haar een paar meter verder weg en zeg ik, dáár mag je spelen! Of als het echt te gortig wordt, dan pak ik haar weer bij de armen en loop met haar naar haar kamer en zeg ik "hier ga jij nu lief spelen en mama komt over tien minuten kijken en jij mag nou niet meer van je kamer komen. Eerst ga je even zelf spelen" en dan loop ik weer weg (een boos en driftig kind acherlatend, wat ik binnen een paar minuten vrolijk hoor kletsen tegen haar poppen, beren of weet ik veel wat).
Maare, waarom denkt men bij opzij duwen aan dat ik mijn kind een douw zou geven? Vinnik nogal een vreemde gedachte van de moeders hier. Daar kom je zelf toch hopelijk niet op??
Als mijn dochter bijvoorbeeld een poging doet op mijn schoot te klimmen en ik heb al aangegeven dat ik daar geen zin in heb en ze probeert het nog steeds, dan duw/schuif ik haar weer terug op de grond en zeg ik soms best geirriteerd "ik zei toch NEE".
Of als ik dochter al twee keer heb gezegd dat het nu écht even mama tijd is en zij blijft terugkomen met dingen te vragen of te willen van mij, dan pak ik haar bij d'r armen en zet ik haar een paar meter verder weg en zeg ik, dáár mag je spelen! Of als het echt te gortig wordt, dan pak ik haar weer bij de armen en loop met haar naar haar kamer en zeg ik "hier ga jij nu lief spelen en mama komt over tien minuten kijken en jij mag nou niet meer van je kamer komen. Eerst ga je even zelf spelen" en dan loop ik weer weg (een boos en driftig kind acherlatend, wat ik binnen een paar minuten vrolijk hoor kletsen tegen haar poppen, beren of weet ik veel wat).
Maare, waarom denkt men bij opzij duwen aan dat ik mijn kind een douw zou geven? Vinnik nogal een vreemde gedachte van de moeders hier. Daar kom je zelf toch hopelijk niet op??
maandag 26 januari 2009 om 14:51
quote:intiem schreef op 26 januari 2009 @ 14:47:
Opzij duwen, opzij schuiven, zoiets.
Als mijn dochter bijvoorbeeld een poging doet op mijn schoot te klimmen en ik heb al aangegeven dat ik daar geen zin in heb en ze probeert het nog steeds, dan duw/schuif ik haar weer terug op de grond en zeg ik soms best geirriteerd "ik zei toch NEE".
Of als ik dochter al twee keer heb gezegd dat het nu écht even mama tijd is en zij blijft terugkomen met dingen te vragen of te willen van mij, dan pak ik haar bij d'r armen en zet ik haar een paar meter verder weg en zeg ik, dáár mag je spelen! Of als het echt te gortig wordt, dan pak ik haar weer bij de armen en loop met haar naar haar kamer en zeg ik "hier ga jij nu lief spelen en mama komt over tien minuten kijken en jij mag nou niet meer van je kamer komen. Eerst ga je even zelf spelen" en dan loop ik weer weg (een boos en driftig kind acherlatend, wat ik binnen een paar minuten vrolijk hoor kletsen tegen haar poppen, beren of weet ik veel wat).
Maare, waarom denkt men bij opzij duwen aan dat ik mijn kind een douw zou geven? Vinnik nogal een vreemde gedachte van de moeders hier. Daar kom je zelf toch hopelijk niet op??
Men leest wel vreemdere dingen op het forum hoor, Intiem en het woord duw, impliceert iets anders dan even je kind opzij zetten.
Heb je ook al de positieve aanpak bij je dochter geprobeerd in zulke omstandigheden: "als jij nou even (tot ik klaar ben met douchen/koken/lezen whatever) zelf gaat spelen gaan wij hierna samen verven/kleien, kussengevecht houden etc." Volgens mij werkt dat veel beter, is moeilijk op zo'n moment, maar wel prettiger voor zowel ouder als kind.
Opzij duwen, opzij schuiven, zoiets.
Als mijn dochter bijvoorbeeld een poging doet op mijn schoot te klimmen en ik heb al aangegeven dat ik daar geen zin in heb en ze probeert het nog steeds, dan duw/schuif ik haar weer terug op de grond en zeg ik soms best geirriteerd "ik zei toch NEE".
Of als ik dochter al twee keer heb gezegd dat het nu écht even mama tijd is en zij blijft terugkomen met dingen te vragen of te willen van mij, dan pak ik haar bij d'r armen en zet ik haar een paar meter verder weg en zeg ik, dáár mag je spelen! Of als het echt te gortig wordt, dan pak ik haar weer bij de armen en loop met haar naar haar kamer en zeg ik "hier ga jij nu lief spelen en mama komt over tien minuten kijken en jij mag nou niet meer van je kamer komen. Eerst ga je even zelf spelen" en dan loop ik weer weg (een boos en driftig kind acherlatend, wat ik binnen een paar minuten vrolijk hoor kletsen tegen haar poppen, beren of weet ik veel wat).
Maare, waarom denkt men bij opzij duwen aan dat ik mijn kind een douw zou geven? Vinnik nogal een vreemde gedachte van de moeders hier. Daar kom je zelf toch hopelijk niet op??
Men leest wel vreemdere dingen op het forum hoor, Intiem en het woord duw, impliceert iets anders dan even je kind opzij zetten.
Heb je ook al de positieve aanpak bij je dochter geprobeerd in zulke omstandigheden: "als jij nou even (tot ik klaar ben met douchen/koken/lezen whatever) zelf gaat spelen gaan wij hierna samen verven/kleien, kussengevecht houden etc." Volgens mij werkt dat veel beter, is moeilijk op zo'n moment, maar wel prettiger voor zowel ouder als kind.
maandag 26 januari 2009 om 15:03
Tuurlijk Zwieber. Maar de positieve aanpak wil
A niet altijd zeggen dat het werkt en
B ik ook niet gemaakt ben van eeuwig geduld, dus minder positief komt ook wel eens voor
Snap best dat positieve benadering leuker is (is voor beiden leuker), maar ik bereik ook wel eens een fysieke irritatiegrens als dat niet werkt of als dochter heel erg van het hangen is (op een dag waarschijnlijk dat ik vooral veel behoefte heb aan wat ruimte).
Zondagochtend ontbijten we bijvoorbeeld als gezin samen en dan drinken vriend en ik nog een kopje koffie. Dochter is dan vaak al klaar met ontbijt en wil dan vaak veel van mij of vriend (spelen, kletsen, dat we moeten kijken naar wat ze doet of kan), etc. Dan is het ook steevast dat ik tegen haar zeg dat mama even rustig haar kopje koffie opdrinkt en dat ik dan kom kijken, spelen, kletsen of wat dan ook. Is voor haar inmiddels bekend terrein en gaat bijna altijd goed.
En zo zijn er nog legio voorbeelden.
A niet altijd zeggen dat het werkt en
B ik ook niet gemaakt ben van eeuwig geduld, dus minder positief komt ook wel eens voor
Snap best dat positieve benadering leuker is (is voor beiden leuker), maar ik bereik ook wel eens een fysieke irritatiegrens als dat niet werkt of als dochter heel erg van het hangen is (op een dag waarschijnlijk dat ik vooral veel behoefte heb aan wat ruimte).
Zondagochtend ontbijten we bijvoorbeeld als gezin samen en dan drinken vriend en ik nog een kopje koffie. Dochter is dan vaak al klaar met ontbijt en wil dan vaak veel van mij of vriend (spelen, kletsen, dat we moeten kijken naar wat ze doet of kan), etc. Dan is het ook steevast dat ik tegen haar zeg dat mama even rustig haar kopje koffie opdrinkt en dat ik dan kom kijken, spelen, kletsen of wat dan ook. Is voor haar inmiddels bekend terrein en gaat bijna altijd goed.
En zo zijn er nog legio voorbeelden.
