Overig
alle pijlers
Het Indo-topic
vrijdag 13 april 2012 om 17:16
In 2007 is er al eens een dergelijk topic geweest, maar dat ging over Indo’s. Het zou leuk zijn als dit een topic werd VAN Indo’s.
Ik heb wel eens het gevoel dat bij veel Belanda’s de Indo-cultuur een beetje uit zicht begint te raken. De eerste generatie is natuurlijk aan het uitsterven, daarom wordt het steeds moeilijker nog verhalen uit de eerste hand te pakken te krijgen. De fameuze ‘tantes’ (die overigens, ook zo Indo, lang niet altijd familie hoeven te zijn) verdwijnen langzamerhand van het toneel en dat is ontzettend jammer, want velen van hen waren een soort bewakers van de cultuur.
Gelukkig wordt die cultuur toch nog wel op veel manieren overgedragen. Via de toko en de keuken, kijk maar in het Toko-topic op de Eten-pijler. Maar ook via festivals, zoals de jaarlijkse TongTong, lokaal georganiseerde pasars, die soms ware kumpulans worden van families, vrienden en kennissen. Of via mijn geliefde Werkgroep Indisch-Nederlandse Letteren van de letterenfaculteit in Leiden.
Maar er is niets zo ‘Indo’ (of Indonesisch for that matter) dan geschiedenis(sen) doorgeven door middel van verhalen. Ik vind het altijd leuk om te lezen dat de moeder van Yvonne Keuls haar nooit Yvonne noemde, maar ‘Angin’. “Want angin betekent wind, en de wind neemt de verhalen met zich mee”.
Het zou leuk zijn deze echt Indische traditie hier voort te zetten door hier je verhalen neer te zetten. Hoe gaat het toe in de Indo-families, de Indo-cultuur. Wat vind je leuk of juist niet leuk aan de muziek? Griezel je ook van line-dancen, of vind je het heerlijk?
Ik ben persoonlijk erg geïnteresseerd in WOII in Indonesië (toen nog Indië) en de bersiap.
Recepten en allerlei kook-wederwaardigheden en -vragen zijn ook zeer welkom, want de keuken, de dapur, is het hart van de Indo-cultuur.
Het spreekt natuurlijk vanzelf dat iedereen die iets met dit onderwerp heeft, van harte welkom is om mee te schrijven. Daar hoef je echt geen Indo voor te zijn. Dus voor iedereen: selamat datang!
Ik heb wel eens het gevoel dat bij veel Belanda’s de Indo-cultuur een beetje uit zicht begint te raken. De eerste generatie is natuurlijk aan het uitsterven, daarom wordt het steeds moeilijker nog verhalen uit de eerste hand te pakken te krijgen. De fameuze ‘tantes’ (die overigens, ook zo Indo, lang niet altijd familie hoeven te zijn) verdwijnen langzamerhand van het toneel en dat is ontzettend jammer, want velen van hen waren een soort bewakers van de cultuur.
Gelukkig wordt die cultuur toch nog wel op veel manieren overgedragen. Via de toko en de keuken, kijk maar in het Toko-topic op de Eten-pijler. Maar ook via festivals, zoals de jaarlijkse TongTong, lokaal georganiseerde pasars, die soms ware kumpulans worden van families, vrienden en kennissen. Of via mijn geliefde Werkgroep Indisch-Nederlandse Letteren van de letterenfaculteit in Leiden.
Maar er is niets zo ‘Indo’ (of Indonesisch for that matter) dan geschiedenis(sen) doorgeven door middel van verhalen. Ik vind het altijd leuk om te lezen dat de moeder van Yvonne Keuls haar nooit Yvonne noemde, maar ‘Angin’. “Want angin betekent wind, en de wind neemt de verhalen met zich mee”.
Het zou leuk zijn deze echt Indische traditie hier voort te zetten door hier je verhalen neer te zetten. Hoe gaat het toe in de Indo-families, de Indo-cultuur. Wat vind je leuk of juist niet leuk aan de muziek? Griezel je ook van line-dancen, of vind je het heerlijk?
Ik ben persoonlijk erg geïnteresseerd in WOII in Indonesië (toen nog Indië) en de bersiap.
Recepten en allerlei kook-wederwaardigheden en -vragen zijn ook zeer welkom, want de keuken, de dapur, is het hart van de Indo-cultuur.
Het spreekt natuurlijk vanzelf dat iedereen die iets met dit onderwerp heeft, van harte welkom is om mee te schrijven. Daar hoef je echt geen Indo voor te zijn. Dus voor iedereen: selamat datang!
dinsdag 14 augustus 2012 om 21:25
Maisjes! Nú op NL2 een docu over Westerling. Héél interessant, een interview met hem uit de jaren '60 die nooit is uitgezonden... Vréselijk om te zien, maar zó nodig om te kijken...
Your life could depend on this. Don't blink. Don't even blink. Blink and you're dead. They are fast. Faster than you can believe. Don't turn your back, don't look away, and don't blink! Good luck. - The Doctor
woensdag 15 augustus 2012 om 08:45
Herdenking Japanse capitulatie en bevrijding van Nederlands-Indië. Jaarlijkse herdenking van het einde van de Tweede Wereldoorlog in Zuid-Oost Azië.
Nederland wordt bevrijd op 5 mei 1945. Op die datum is er in voormalig Nederlands-Indië echter nog geen bevrijding. De Japanse overheersing van het voormalig Nederlands-Indië drukt in de hierop volgende maanden nog zwaar op alle inwoners van dat land en ver daarbuiten.
De aandacht van de (Nationale) Herdenking op 4 mei gaat vooral uit naar de gevolgen van de oorlog tegen nazi-Duitsland. De dag erna is gereserveerd voor de feestelijke viering van de bevrijding van de Nazi bezetter.
De geschiedenis van de mensen met een Indische oorlogsachtergrond is echter zó anders verlopen dat de activiteiten op 4 en 5 mei niet genoeg bij de behoeften van deze groep blijken aan te sluiten.
Pas op 15 augustus 1945 kwam er een einde aan de oorlog in dit gebied door de capitulatie van Japan. Dit betekende echter nog niet dat er sprake kon zijn van een echte bevrijding. Toen Japan zich overgaf, waren er nog geen geallieerde troepen Indië binnengetrokken. De Japanse militairen kregen de opdracht de orde en rust te bewaren totdat de geallieerde troepen de macht konden overnemen.
Maar twee dagen na de capitulatie van Japan op 17 augustus 1945 besloot een invloedrijke groep Indonesiërs onder druk van hun jonge achterban Indonesië onafhankelijk te verklaren zowel van Nederland als van Japan. Als gevolg daarvan begonnen Indonesische strijdgroepen alles in het werk te stellen om wapens van het Japanse leger te bemachtigen om te voorkomen dat de Nederlanders hun voormalige machtspositie zouden terugkrijgen. Het begin van de onafhankelijkheidsoorlog was een feit en ging met veel geweld gepaard.
Velen, ex-kampers en buitenkampers, waaronder Indo-Europeanen en Chinezen, belandden in een concentratiekamp nu onder het regime van Indonesische “vrijheidsstrijders".
Onafhankelijkheid
Deze oorlog leidt uiteindelijk tot de onafhankelijkheid van Indonesië op 27 december 1949. Als gevolg daarvan worden velen gedwongen te kiezen tussen Nederland en Indonesië. Keuze tussen blijven en vertrekken. Honderdduizenden worden daarom in de jaren na 1945 (nood)gedwongen naar Nederland verscheept. Dit betekent dat tot in de jaren zestig zo’n 300.000 personen vanuit Indonesië naar Nederland komen. Velen zijn nog nooit in Nederland geweest en hebben op de een of andere manier hun wortels in Indië. Hollanders, Indo-europeanen (“Indo’s") en de groep Ambonezen / Molukkers en Chinezen.
Ondanks hun eigen (vaak dramatische) oorlogsgeschiedenis, wordt hen duidelijk gemaakt dat in Nederland een “eigen" oorlog is geweest waardoor er geen ruimte blijkt te zijn voor de verhalen over die “verre Aziatische" oorlog.
Dit heeft onder andere tot gevolg dat het einde van de Tweede Wereldoorlog voor veel Indische mensen niet een periode van herstel inluidt, maar eerder een markering blijkt te zijn van voortschrijdend verlies: van have en goed, status en geboorteland. Soms zelfs van identiteit. Kortom, compleet verlies van een manier van leven.
Er rest de betrokkenen niets anders dan het zich zo geruisloos mogelijk aanpassen aan de in het nieuwe vaderland heersende cultuur. Onder andere door het hanteren van een eigen “Indische" arbeidsethos: extra hard werken.
De 15e augustus is elk jaar de dag waarop al die ingrijpende gebeurtenissen kunnen worden herdacht in gezelschap van personen met een gedeelde “Indische" achtergrond.
De eerste herdenking op 15 augustus komt op initiatief van ir. G.S. Vrijburg in 1970 in Den Haag tot stand. Hierbij zijn koningin Juliana, Prinses Beatrix en Prins Claus aanwezig zijn.
Na deze, oorspronkelijk als eenmalig bedoelde gebeurtenis, blijkt dat velen behoefte hebben aan een herhaling van deze gelegenheid tot herdenken en ontmoeten. In 1980 wordt de Stichting Herdenking 15 augustus 1945 opgericht met ZKH Prins Bernhard als beschermheer om een jaarlijkse herdenking en ontmoeting te organiseren. In dat jaar vindt een grootse herdenking plaats in aanwezigheid van Koningin Beatrix en ZKH Prins Claus. Sedertdien wordt ieder jaar de herdenking op 15 augustus op wisselende plaatsen in het land georganiseerd.
Totdat in 1988 het Indisch Monument aan de Prof. Teldersweg in Den Haag wordt onthuld door H.M. koningin Beatrix en de Indische gemeenschap eindelijk een eigen monument heeft waar men jaarlijks de overleden dierbaren kan herdenken.
Dit monument symboliseert het lijden van alle landgenoten in Azië tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Eer bewijzen
In 1999 heeft het kabinet Kok 15 augustus 1945 erkend als het officiële einde van de Tweede Wereldoorlog voor het Koninkrijk der Nederlanden. Vanaf dat moment wordt op deze dag op alle overheidsgebouwen gevlagd. Ook de media besteden zendtijd aan deze gebeurtenis.
Velen van de generatie die de Tweede wereldoorlog in Azië daadwerkelijk hebben meegemaakt zijn inmiddels overleden. Desondanks wordt de jaarlijkse Herdenking op 15 Augustus druk bezocht.
Voor vele deelnemers is het de gelegenheid om stil te staan bij de eigen herinneringen aan die periode. Om eer te bewijzen aan dierbaren die deze periode niet hebben overleefd.
Ook jongeren komen in toenemende getale naar de Herdenking. Veelal op uitnodiging van hun ouders of grootouders. Vaak ook uit eigen gezonde nieuwsgierigheid naar hun “wortels". Uit respect voor hun (voor)ouders. Er is bij hen sprake van behoefte om verhalen te horen die eigen ouders en grootouders (nog) niet hebben kunnen of durven vertellen.
Bij de jongere generatie blijkt nu een groeiende behoefte aan persoonlijke verhalen over toen. Om te kunnen weten. Om de geschiedenis van zichzelf en die van de (groot)ouders beter te kunnen begrijpen.
De Herdenking wordt jaarlijks bijgewoond door vertegenwoordigers van de Nederlandse regering en van die van de toenmalige geallieerden. Hiermee toont men betrokkenheid bij en erkent men het belang van de Herdenking van 15 augustus 1945.
Link: http://www.beleven.org/feest/indie_herdenking
Nederland wordt bevrijd op 5 mei 1945. Op die datum is er in voormalig Nederlands-Indië echter nog geen bevrijding. De Japanse overheersing van het voormalig Nederlands-Indië drukt in de hierop volgende maanden nog zwaar op alle inwoners van dat land en ver daarbuiten.
De aandacht van de (Nationale) Herdenking op 4 mei gaat vooral uit naar de gevolgen van de oorlog tegen nazi-Duitsland. De dag erna is gereserveerd voor de feestelijke viering van de bevrijding van de Nazi bezetter.
De geschiedenis van de mensen met een Indische oorlogsachtergrond is echter zó anders verlopen dat de activiteiten op 4 en 5 mei niet genoeg bij de behoeften van deze groep blijken aan te sluiten.
Pas op 15 augustus 1945 kwam er een einde aan de oorlog in dit gebied door de capitulatie van Japan. Dit betekende echter nog niet dat er sprake kon zijn van een echte bevrijding. Toen Japan zich overgaf, waren er nog geen geallieerde troepen Indië binnengetrokken. De Japanse militairen kregen de opdracht de orde en rust te bewaren totdat de geallieerde troepen de macht konden overnemen.
Maar twee dagen na de capitulatie van Japan op 17 augustus 1945 besloot een invloedrijke groep Indonesiërs onder druk van hun jonge achterban Indonesië onafhankelijk te verklaren zowel van Nederland als van Japan. Als gevolg daarvan begonnen Indonesische strijdgroepen alles in het werk te stellen om wapens van het Japanse leger te bemachtigen om te voorkomen dat de Nederlanders hun voormalige machtspositie zouden terugkrijgen. Het begin van de onafhankelijkheidsoorlog was een feit en ging met veel geweld gepaard.
Velen, ex-kampers en buitenkampers, waaronder Indo-Europeanen en Chinezen, belandden in een concentratiekamp nu onder het regime van Indonesische “vrijheidsstrijders".
Onafhankelijkheid
Deze oorlog leidt uiteindelijk tot de onafhankelijkheid van Indonesië op 27 december 1949. Als gevolg daarvan worden velen gedwongen te kiezen tussen Nederland en Indonesië. Keuze tussen blijven en vertrekken. Honderdduizenden worden daarom in de jaren na 1945 (nood)gedwongen naar Nederland verscheept. Dit betekent dat tot in de jaren zestig zo’n 300.000 personen vanuit Indonesië naar Nederland komen. Velen zijn nog nooit in Nederland geweest en hebben op de een of andere manier hun wortels in Indië. Hollanders, Indo-europeanen (“Indo’s") en de groep Ambonezen / Molukkers en Chinezen.
Ondanks hun eigen (vaak dramatische) oorlogsgeschiedenis, wordt hen duidelijk gemaakt dat in Nederland een “eigen" oorlog is geweest waardoor er geen ruimte blijkt te zijn voor de verhalen over die “verre Aziatische" oorlog.
Dit heeft onder andere tot gevolg dat het einde van de Tweede Wereldoorlog voor veel Indische mensen niet een periode van herstel inluidt, maar eerder een markering blijkt te zijn van voortschrijdend verlies: van have en goed, status en geboorteland. Soms zelfs van identiteit. Kortom, compleet verlies van een manier van leven.
Er rest de betrokkenen niets anders dan het zich zo geruisloos mogelijk aanpassen aan de in het nieuwe vaderland heersende cultuur. Onder andere door het hanteren van een eigen “Indische" arbeidsethos: extra hard werken.
De 15e augustus is elk jaar de dag waarop al die ingrijpende gebeurtenissen kunnen worden herdacht in gezelschap van personen met een gedeelde “Indische" achtergrond.
De eerste herdenking op 15 augustus komt op initiatief van ir. G.S. Vrijburg in 1970 in Den Haag tot stand. Hierbij zijn koningin Juliana, Prinses Beatrix en Prins Claus aanwezig zijn.
Na deze, oorspronkelijk als eenmalig bedoelde gebeurtenis, blijkt dat velen behoefte hebben aan een herhaling van deze gelegenheid tot herdenken en ontmoeten. In 1980 wordt de Stichting Herdenking 15 augustus 1945 opgericht met ZKH Prins Bernhard als beschermheer om een jaarlijkse herdenking en ontmoeting te organiseren. In dat jaar vindt een grootse herdenking plaats in aanwezigheid van Koningin Beatrix en ZKH Prins Claus. Sedertdien wordt ieder jaar de herdenking op 15 augustus op wisselende plaatsen in het land georganiseerd.
Totdat in 1988 het Indisch Monument aan de Prof. Teldersweg in Den Haag wordt onthuld door H.M. koningin Beatrix en de Indische gemeenschap eindelijk een eigen monument heeft waar men jaarlijks de overleden dierbaren kan herdenken.
Dit monument symboliseert het lijden van alle landgenoten in Azië tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Eer bewijzen
In 1999 heeft het kabinet Kok 15 augustus 1945 erkend als het officiële einde van de Tweede Wereldoorlog voor het Koninkrijk der Nederlanden. Vanaf dat moment wordt op deze dag op alle overheidsgebouwen gevlagd. Ook de media besteden zendtijd aan deze gebeurtenis.
Velen van de generatie die de Tweede wereldoorlog in Azië daadwerkelijk hebben meegemaakt zijn inmiddels overleden. Desondanks wordt de jaarlijkse Herdenking op 15 Augustus druk bezocht.
Voor vele deelnemers is het de gelegenheid om stil te staan bij de eigen herinneringen aan die periode. Om eer te bewijzen aan dierbaren die deze periode niet hebben overleefd.
Ook jongeren komen in toenemende getale naar de Herdenking. Veelal op uitnodiging van hun ouders of grootouders. Vaak ook uit eigen gezonde nieuwsgierigheid naar hun “wortels". Uit respect voor hun (voor)ouders. Er is bij hen sprake van behoefte om verhalen te horen die eigen ouders en grootouders (nog) niet hebben kunnen of durven vertellen.
Bij de jongere generatie blijkt nu een groeiende behoefte aan persoonlijke verhalen over toen. Om te kunnen weten. Om de geschiedenis van zichzelf en die van de (groot)ouders beter te kunnen begrijpen.
De Herdenking wordt jaarlijks bijgewoond door vertegenwoordigers van de Nederlandse regering en van die van de toenmalige geallieerden. Hiermee toont men betrokkenheid bij en erkent men het belang van de Herdenking van 15 augustus 1945.
Link: http://www.beleven.org/feest/indie_herdenking
woensdag 15 augustus 2012 om 19:12
quote:mayhem, 48 seconden geleden
Ah oké, daar was ik echt benieuwd naar.
Ik sta bij de 17e namelijk ook wel altijd even stil.
Bij de andere datum eigenlijk niet, de onafhankelijkheid is toch 17-08-1945.
Voor man en een paar vrienden is deze dag weer anders. Zij zijn Moluks, dus heeft t weer wen andere lading.
Zal eens kijken of ik er wat over kan vinden op t www
Ah oké, daar was ik echt benieuwd naar.
Ik sta bij de 17e namelijk ook wel altijd even stil.
Bij de andere datum eigenlijk niet, de onafhankelijkheid is toch 17-08-1945.
Voor man en een paar vrienden is deze dag weer anders. Zij zijn Moluks, dus heeft t weer wen andere lading.
Zal eens kijken of ik er wat over kan vinden op t www
woensdag 15 augustus 2012 om 20:57
Gevonden:
Ook voor de Molukse bevolking en met name voor de militairen markeerde 15 augustus een start van een periode van verwarring en onzekerheid. Sommigen hadden zich geschaard achter de vrijheidsbeweging, terwijl anderen zich verbonden bleven voelen met Nederland, onder de Japanse bezettingstijd hadden geleden en verzet hadden gepleegd. Het heeft uiteindelijk geleid tot een volksverhuizing van ruim 300.000 mensen vanuit Indië/Indonesië naar Nederland wat tot in de jaren 60 heeft geduurd, waaronder de komst van ruim 12.000 Molukkers naar Nederland in 1951 en enkele honderdtallen Molukkers in de jaren 60 na de overdracht van Nieuw Guinea aan Indonesië.
Wat Molukkers, Indische Nederlanders, Chinezen en Nederlandse repatrianten gemeen hebben met elkaar is de volledige desinteresse van de Nederlandse bevolking in het algemeen bij hun aankomst in Nederland. Er was nauwelijks enig begrip voor datgene wat tijdens de Tweede Wereldoorlog en de directe periode daaropvolgend had voortgedaan in 'Ons Indië'. Er was zelfs een houding van afwijzing richting al deze, deels nieuwe, landgenoten. Zij werden meer gezien als overblijfselen van een achterhaalde koloniale periode wat werd geassocieerd met een vuile oorlog en koloniale uitbuiting. Laat staan dat men wilde luisteren naar de gruwelverhalen van de Jappen kampen en de periode van de Bersiap en Merdekka tijd daaropvolgend. Illustratief voor deze houding van Nederland was een staking in de haven van Rotterdam, met steun van de vakbond, voor het lossen van schepen die deze 'Indië gangers van de Oost' naar Nederland brachten. Zo verhaalt een gepensioneerde Molukse marineman dat de marine als noodoplossing werd ingeschakeld om deze boten te lossen. Met een mengeling van 'kasian' en spijt verhaalt hij hoe hij en zijn kornuiten de grote hutkoffers en kisten achterelkaar op een ruige manier naar beneden gooiden: "je kon gewoon het servies en andere breekbare spullen horen breken. Het weinige aan dierbare bezittingen wat ze nog mee konden nemen ging in de thuishaven aan gruzelementen, maar we wisten gewoon niet hoe we dit soort van lading moesten lossen. Er was niemand die het ons uitlegde of ons hielp."
Voor onze ouders gold dat de pijn die altijd gepaard gaat bij situaties van onthechting en ontworteling, vergroot werd door het ontslag uit het KNIL. De waardigheid en trots die men had met het dragen van het KNIL kostuum werd in 1 keer teniet gedaan. De hoop die men had om naar tanah air terug te gaan ging in de loop van tijd verloren. Bijna allen zijn zonder enig vertoon van waardering en (militaire) eer, wat hen eigenlijk toe zou moeten komen, uiteindelijk ter aarde gesteld in de Nederlandse grond die voor hen altijd vreemd en koud is gebleven. De wens om begraven te worden daar waar men ook was geboren, was en is altijd groot gebleven. Tragisch genoeg voor de meesten zijn het bij wensen en dromen gebleven.
15 Augustus is dan ook met recht een datum waar we als Molukkers stil bij dienen te staan. Ter ere aan onze vaders en moeders die ontheemd en ontdaan de gevolgen van het einde van de Tweede Wereldoorlog, zonder enige medeleven of mededogen van de samenleving waar ze plotseling deel van uitmaakten, hebben moeten ondergaan. Een einde van een oorlog die niet de belofte van vrede en voorspoed waar ook zij naar verlangde heeft kunnen volbrengen. Echter, voor hun nazaten een baken om van te leren en vooruit te kijken naar een heldere toekomst. We doen dit tegenwoordig in onze Nederlandse samenleving om bruggen te blijven bouwen tussen alle bevolkingsgroepen die Nederland rijk is. Maar ook voor onze inzet voor ontwikkeling en rechten van onze verwanten in het land dat we nog immer liefkozend tanah air noemen. Verbonden langs die onlosmakelijke lijn van oorsprong en geschiedenis die ons allen verbindt en de toekomst die we allen delen.
Het zijn juist de lotgenoten uit het Indie van weleer die de Molukse KNIL militairen dankbaar zijn voor hun inzet en bescherming. Zij hebben de afgelopen jaren van herdenking de aanwezigheid van de Molukse KNIL militairen als een groot gemis ervaren.
Link: http://www.buat.nl/nieuws ... ie-herdenking-15-augustus
Ook voor de Molukse bevolking en met name voor de militairen markeerde 15 augustus een start van een periode van verwarring en onzekerheid. Sommigen hadden zich geschaard achter de vrijheidsbeweging, terwijl anderen zich verbonden bleven voelen met Nederland, onder de Japanse bezettingstijd hadden geleden en verzet hadden gepleegd. Het heeft uiteindelijk geleid tot een volksverhuizing van ruim 300.000 mensen vanuit Indië/Indonesië naar Nederland wat tot in de jaren 60 heeft geduurd, waaronder de komst van ruim 12.000 Molukkers naar Nederland in 1951 en enkele honderdtallen Molukkers in de jaren 60 na de overdracht van Nieuw Guinea aan Indonesië.
Wat Molukkers, Indische Nederlanders, Chinezen en Nederlandse repatrianten gemeen hebben met elkaar is de volledige desinteresse van de Nederlandse bevolking in het algemeen bij hun aankomst in Nederland. Er was nauwelijks enig begrip voor datgene wat tijdens de Tweede Wereldoorlog en de directe periode daaropvolgend had voortgedaan in 'Ons Indië'. Er was zelfs een houding van afwijzing richting al deze, deels nieuwe, landgenoten. Zij werden meer gezien als overblijfselen van een achterhaalde koloniale periode wat werd geassocieerd met een vuile oorlog en koloniale uitbuiting. Laat staan dat men wilde luisteren naar de gruwelverhalen van de Jappen kampen en de periode van de Bersiap en Merdekka tijd daaropvolgend. Illustratief voor deze houding van Nederland was een staking in de haven van Rotterdam, met steun van de vakbond, voor het lossen van schepen die deze 'Indië gangers van de Oost' naar Nederland brachten. Zo verhaalt een gepensioneerde Molukse marineman dat de marine als noodoplossing werd ingeschakeld om deze boten te lossen. Met een mengeling van 'kasian' en spijt verhaalt hij hoe hij en zijn kornuiten de grote hutkoffers en kisten achterelkaar op een ruige manier naar beneden gooiden: "je kon gewoon het servies en andere breekbare spullen horen breken. Het weinige aan dierbare bezittingen wat ze nog mee konden nemen ging in de thuishaven aan gruzelementen, maar we wisten gewoon niet hoe we dit soort van lading moesten lossen. Er was niemand die het ons uitlegde of ons hielp."
Voor onze ouders gold dat de pijn die altijd gepaard gaat bij situaties van onthechting en ontworteling, vergroot werd door het ontslag uit het KNIL. De waardigheid en trots die men had met het dragen van het KNIL kostuum werd in 1 keer teniet gedaan. De hoop die men had om naar tanah air terug te gaan ging in de loop van tijd verloren. Bijna allen zijn zonder enig vertoon van waardering en (militaire) eer, wat hen eigenlijk toe zou moeten komen, uiteindelijk ter aarde gesteld in de Nederlandse grond die voor hen altijd vreemd en koud is gebleven. De wens om begraven te worden daar waar men ook was geboren, was en is altijd groot gebleven. Tragisch genoeg voor de meesten zijn het bij wensen en dromen gebleven.
15 Augustus is dan ook met recht een datum waar we als Molukkers stil bij dienen te staan. Ter ere aan onze vaders en moeders die ontheemd en ontdaan de gevolgen van het einde van de Tweede Wereldoorlog, zonder enige medeleven of mededogen van de samenleving waar ze plotseling deel van uitmaakten, hebben moeten ondergaan. Een einde van een oorlog die niet de belofte van vrede en voorspoed waar ook zij naar verlangde heeft kunnen volbrengen. Echter, voor hun nazaten een baken om van te leren en vooruit te kijken naar een heldere toekomst. We doen dit tegenwoordig in onze Nederlandse samenleving om bruggen te blijven bouwen tussen alle bevolkingsgroepen die Nederland rijk is. Maar ook voor onze inzet voor ontwikkeling en rechten van onze verwanten in het land dat we nog immer liefkozend tanah air noemen. Verbonden langs die onlosmakelijke lijn van oorsprong en geschiedenis die ons allen verbindt en de toekomst die we allen delen.
Het zijn juist de lotgenoten uit het Indie van weleer die de Molukse KNIL militairen dankbaar zijn voor hun inzet en bescherming. Zij hebben de afgelopen jaren van herdenking de aanwezigheid van de Molukse KNIL militairen als een groot gemis ervaren.
Link: http://www.buat.nl/nieuws ... ie-herdenking-15-augustus
maandag 20 augustus 2012 om 23:45
quote:mayhem schreef op 20 augustus 2012 @ 23:03:
Hoi Sri!
Ik hoop dat je het leuk hebt gehad in R'dam!
Heb je nog iets gehoord over de opdracht?
Rotterdam was heerlijk! Voor herhaling vatbaar, maar alles zat dan ook mee.
Van de opdracht heb ik nog niks gehoord, maar dat is meestal zo met grotere dingen, daar moet eerst eindeloos over gemeierd gesproken worden. Ik zie het wel, er zitten ook veel nadelen aan.
Lief dat je het vraagt .
Missy, wat een prachtig stuk over de Molukkers. Ik weet er wel iets van, maar natuurlijk veel te weinig. Dank je!
Hoi Sri!
Ik hoop dat je het leuk hebt gehad in R'dam!
Heb je nog iets gehoord over de opdracht?
Rotterdam was heerlijk! Voor herhaling vatbaar, maar alles zat dan ook mee.
Van de opdracht heb ik nog niks gehoord, maar dat is meestal zo met grotere dingen, daar moet eerst eindeloos over gemeierd gesproken worden. Ik zie het wel, er zitten ook veel nadelen aan.
Lief dat je het vraagt .
Missy, wat een prachtig stuk over de Molukkers. Ik weet er wel iets van, maar natuurlijk veel te weinig. Dank je!
