ADD / ADHD.....

Sunshine; ik heb veel gehad aan de site levente.nl .



Pasty; jeetje wat een stress!!! Ik riep de vorige keer dat ik moest verhuizen (van een studiootje naar een 2kamerflat) al dat ik de volgende keer net zolang ging sparen tot ik een verhuisbedrijf kon inhuren!!! Zoveel stress leverde het op. En dan was ik nog maar alleen, met weinig spulletjes en geen tuin. Moet er niet aan denken dat je moet verhuizen vanuit een 'echt' huis ( ), mét kids... En dan ook nog slecht slapen door zoonlief én een kapot bed!

Maar... tuurlijk komt het goed! En als ik niet weet waar ik in hemelsnaam moet beginnen probeer ik in ieder geval op te schrijven wat nog moet. Niet dat ik dan wel begin, maar ik heb in ieder geval het gevoel dat ik iets gedaan heb en een klein beetje overzicht heb.



Hier gaat het eigenlijk wel goed. Vanmorgen hardgelopen met vriendinnetje en nu aan het werk. Ben nog steeds alert, geen middagdip gehad en ben ontzettend goed gehumeurd. Dingen lijken ineens minder energie te kosten. Zou dat door de zon komen of door de medicijnen?



Biebeltje; ik heb geen evaluatieformulieren gehad, denk ook wel dat het bij Ritalin nog belangrijker is, om een goede dosis te kunnen afstellen. Dat is bij concerta natuurlijk minder. Ik heb gisteren voor ik naar bed ging wel opgeschreven wat me is opgevallen en dat wil ik vanavond ook even doen. Want anders ben ik vrijdag toch alles weer vergeten.

Ik heb wel het idee dat het een beetje werkt. Heb nog wel chaos in mijn hoofd, blijf daar hele gesprekken voeren en voel me gehaast, maar toch allemaal minder erg, een minder gespannen gevoel in mijn lijf. Er lijkt een dun muurtje om mijn hoofd te zitten

Aan de andere kant is het natuurlijk ook wel goed dat je je niet ineens een compleet ander mens voelt. De psychiater had me gewaarschuwd voor een soort rouwperiode omdat je bepaalde gedragingen/eigenschappen van jezelf kon gaan missen als die door de Ritalin onderdrukt zouden worden. Maar ik merk er niets van. Kan nog steeds heel erg scherp uit de hoek komen (als ik er zin in heb).

Dat scherp uit de hoek komen herken ik wel . Geloof alleen niet dat ik dat al echt onder controle heb. Maakte dinsdag nog een (hopelijk) grappige 'flap uit' opmerking naar mijn baas tijdens vergadering. Gelukkig konden de meeste er wel op lachen, maar ik werk er nog niet zo lang, dus kreeg geloof ik wel een rooie kop

Was ernstig van plan om lekker bij te forummen. Helaas. Ik heb een knallende koppijn. Vast de spanning allemaal. Ben net vreselijk boos geworden op mezelf. Werkelijk niets kwam er normaal uit mijn handen. Vergeet dingen, laat zowat alles uit mijn handen vallen. Heel erg frustrerend allemaal..Ik duik er gewoon heeeeeel vroeg in. Paracetamol, of 2. Hopelijk ben ik morgen wat beter te pruimen. Welterusten. Groetjes Pastcy

Bedankt voor de tips, ik vond de site levente.nl erg informatief en herkenbaar, het hele traject van onderzoek etc. weerhoudt me ervan om naar de huisarts te stappen. Ik ben eigenlijk ook meer iemand die het zelf wil doen, ik heb mijn werk en andere dingen ook wel zo in kunnen richten dat het allemaal te behappen is. Ik ben ook bezig met zelfstudie en langzamerhand kom ik wel steeds verder. Ik vind eigenlijk dat mijn vriend meer kenmerken van ADD heeft dan ik. Overigens heb ik een doosje methylfenidaat (Ritalin-achtig medicijn) hier liggen, mijn zoon heeft dat ooit gebruikt, maar hij werd er agressief van, terwijl het een heel rustig en lief kind is. Ik heb wel eens overwogen het te proberen, kijken wat het doet, maar het is natuurlijk nooit slim om zomaar zelf medicijnen te gaan uitproberen, dus dat doe ik maar niet.



Maar wat voor hulp hebben jullie precies? Bijv. qua therapie, wat moet je dan precies doen zodat het beter gaat?

Ik ga vanaf volgende week naar de ADHD introductiegroep maar heb verder nog geen idee wat we daar precies gaan doen. Er komen in ieder geval nog meer mensen met de diagnose ADHD... Dus ik zie een beetje zo'n lotgenotengroep voor me (Hello, my name is Biebeltje and I'm an Alcoholic... *grijns*)



Verder had ik een aardige verzameling aan problemen dus moest ik een prioriteitenlijstje opstellen. Daaruit is besloten eerst te gaan werken aan mijn sociale fobie omdat ik verwacht daar het meeste profijt uit te halen (eveneens in overleg met mijn manager) en dat wanneer ik al minder sociaal fobisch ben de rest ook voor een groot deel mee zal veranderen ten goede...

Gelukkig zijn al mijn "problemen" wel met elkaar verbonden op de een of andere manier.

Maar echt begonnen ben ik nog niet. Moest wel een boekje kopen over leven met een Sociale fobie en wat situaties aangeven waar ik dan last had van die fobie. Ik verwacht volgende week een begin te gaan maken...



Probleem is volgens mij alleen dat ik niet verbonden ben met mezelf... Vind het erg moeilijk aan te geven wat ik voel of denk in een bepaalde situatie... Heb nog steeds het gevoel dat er in mij nog een kleine ik zit die zich heel krampachtig schuil houdt in haar eigen kleine ommuurde wereldje...



Heb van de week ook aan manlief uitgelegd dat ik ook helemaal niets heb met seks... Waarschijnlijk komt dat te dicht bij en trek ik me dan weer terug in mijn bunkertje waardoor het een gevoelloze en afstandelijke handeling wordt. Terwijl ik het liefste gewoon hartstochtelijke seks heb zonder remmingen en belemmerende gedachtes...

En het is echt niet dat ik niet meer van mijn man houd ofzo... Integendeel!!! Maar op dat vlak ben ik blijkbaar gewoon defect...

Volgende week ook maar eens ter sprake brengen.

Ben aardig bij gelezen inmiddels. Er is wel super veel geschreven ondertussen.

Hoe was je introduktie cursus Ansje? Op zich wel leuk om geconfronteerd te worden met 7 van die stuiterballen bij elkaar. Een feest van herkenning. Het is zo ontzettend verhelderend om te lezen dat veel mensen tegen dezelfde dingen aan lopen. En dat je beselft dat je niet gek, lui, dom, ongeinterresseerd enzo. bent.

Zelf heb ik weinig gehad aan de introduktie cursus. Er wordt veel gelezen in het boekje die je ook mee naar huis krijgt. Het lotgenoten contact vond ik wel geweldig. En gezellig. Nou kom je daar natuurlijk niet voor de gezelligheid, maar het geeft je toch een heel goed gevoel binnen zo'n groep.

Halve maan, heb je inmiddels al het gevoel dat de conserta aanslaat. Je gaf aan dat je ja langszaam voelde. Lag dat aan de rust in je hoofd, of was het meer fysiek dat je niet vooruit te branden was, zeg maar.

Een pillendoosje met alarm is, net als je telefoon, ideaal. Voor beide geldt dat je ze natuurlijk wel continu binnen handbereik moet hebben.

Ga je nog over op andere medicatie, biebeltje?

Kan me voorstellen dat je dan enorm gaat twijfelen. Herken enorm bij mezelf waar jij nu doorheen gaat.

Ik moet aanstaande dinsdag naar PsyQ psychiater terug. Misschien krijg ik ook was anders. Ik baal er wel van dat het niet vergoed wordt door de verzekering.

Volgens mij is het goedkoper om dit wel te vergoeden. Tenslotte kunnen we beter functioneren en komen we lekkerder in ons vel. Ik heb geen leuke portemonnee. Zeker niet met 3 kinderen, en nog een verhuizing erbij. Wordt echt tijd dat die geldboom gaat groeien.... wordt er niet vrolijk van.



Ik blijf het wel moeilijk vinden wat mag je wel en wat mag je niet verwachten van medicatie. Overige (soms tijdelijke) omstandigheden spelen ook altijd een rol. In hoeverre hebben die invloed op jou en wat kan je op zo'n moment zeggen over de werking van medicatie.



Ik ga maar weer eens wat dozen inpakken. ZUCHT....

Pastcy; voor mijn gevoel slaat de concerta wel aan. Met langzaam bedoelde ik inderdaad in mijn hoofd, en niet fysiek. En eigenlijk denk ik ook dat het realistisch gezien niet langzaam is, maar juist een normaler tempo (haha, als je snapt wat ik bedoel).

Ik merk dat ik minder gestressed ben, als ik bvb haast heb werd ik eerst in mijn hoofd helemaal gek, kon dan ook totaal geen andere prikkels hebben. Na maak ik haast op een wat relaxtere manier.

Wat je schrijft over verwachtingen van medicatie heb ik ook wel. Al merkte ik denk ik bvb gisteravond wel verschil. Ik kreeg van een vriendin een heel heftig verhaal te horen, waarvan ik zelf ook sprakeloos was, moest huilen, enz. Maar pas na 22.00 's avonds ongeveer werd ik er ook helemaal onrustig van in mijn hoofd, en was ontzettend gespannen in mijn lijf, rillerig, enz. Dit was altijd normaal wanneer ik verdrietig ben en ik me zorgen maak, maar voor een uurtje of 22.00 was ik nu wel rustiger (moeilijk uit te leggen, want ook toen maakte ik me heel veel zorgen en was verdrietig). De medicijnen die ik slik werken ongeveer 12 uur en had ze rond 9 uur 's ochtends geslikt. Ik denk dus wel dat ze toen uitgewerkt waren en ik daardoor nóg meer onrust voelde.



Ik moet eind van middag naar de psychiater, ben er wel een beetje zenuwachtig voor. Ik heb namelijk dus het gevoel dat de medicijnen werken en dat is dus ook een teken dat ik ADHD heb. Alleen ben ik ergens bang dat hij me niet gelooft/ serieus neemt en hij dit niet vindt...

Als ik er echt met mijn verstand over nadenk eigenlijk een rare angst, want de psychiater zal uitgaan van mijn ervaringen en zijn conclusies daarop baseren. Maar die angst zal wel voortkomen uit het gegeven dat voor mijn gevoel mijn ouders mij hierin nooit hebben gelooft/ serieus genomen hebben.

Al ben ik nog steeds bang dat ik het gevoel heb dat de medicijnen werken, alléén maar omdat ik wíl dat ze werken, zodat mijn ouders me misschien eindelijk serieus gaan nemen als ik echt een diagnose ADHD heb.

Iemand die hier iets zinnigs over kan zeggen? En als jullie lezen wat ik heb getypt over wat ik merk aan de medicijnen, is dit dan herkenbaar???



Pastcy; succes met dozen inpakken!!!

Halvemaan, ik ken die twijfel wel hoor... Wel of geen ADHD? Gedraag ik me normaal of doe ik nu zo omdat ik denk dat ik ADHD heb en me gedraag naar de symptomen die ik daarvan ken? Werken de medicijnen wel of niet? Voel ik iets omdat het echt werkt of denk ik iets te voelen omdat ik dat verwacht?

Het is een stuk minder makkelijk dan de diagnose van een gebroken been...

Denk je dat een diagnose van een specialist je relatie met je ouders zou veranderen? Of hoop je dat een diagnose iets aan de relatie met je ouders zal veranderen? Ik lees uit je stukjes dat het je erg veel stress bezorgd... Is het je dat allemaal waard? Je kunt dit ADHD traject ook voor jezelf doen. Er voor jezelf dingen uithalen die je sterker maken. Aan je ouders valt misschien niks meer te veranderen wat dat betreft... (Ik hoop niet dat ik je nu op de een of andere manier tegen het zere been schop of iets in die trant. Als dat wel zo is dan bij voorbaat mijn excuses! Laat het me dan even weten zodat ik m'n stukje weg kan halen).

Lijkt me erg moeilijk hoor! Wat dat betreft mag ik dan een gat in de lucht springen met mijn ouders (hoe vervelend ik ze soms ook kan vinden).



Even vanuit mijn eigen ervaring:

Ik heb afgelopen zomer eindelijk de stap genomen om uit te vinden wat er 'mis' is met mij. Dat was een hele heftige periode ook al was er nog geen diagnose gesteld... Maar het was wel iets wat ook voor een soort van opluchting zorgde omdat ik eindelijk het gevoel had dat ik serieus genomen werd met mijn problemen en dat er misschien wel een hele goede reden was waarom ik tegen bepaalde zaken aanliep.

Ik ben eigenlijk nog steeds niet echt begonnen met therapiën... Momenteel alleen medicatie en een aantal sessies met de psycholoog achter de rug. Maar ik hoor wel van mensen hoeveel ik al ben veranderd (ten goede). En dat ik er zoveel beter en verzekerder uitzie.



Belangrijkste is dus wat je er eventueel voor jezelf uit wil gaan halen.

Biebeltje, ik vind het stuk niet vervelend hoor, helemaal niet.

Ik ben vanuit mij zelf een eerlijk en open persoon en vind het moeilijk om dingen achter te houden, zeker tov mijn ouders. Ik heb het gevoel dat ik constant in een leugen leef en moet me daarvoor soms ook in allerlei bochten wringen. Wanneer ik bij mijn ouders ben geweest ben ik daarna altijd doodop, omdat ik daar zo op mijn tenen loop.

Waar ik heel veel moeite mee heb is dat mijn ouders alles afdoen als 'aanstellerij'. Toen ik een jaar of zes was en moest overgeven als ik vis at (omdat ik het zoooo vies vond), deed ik dat expres en stelde ik me aan. Toen mijn vader onze kippen slachtte en ik op een leeftijd was dat ik die beesten als mijn huisdieren zag en daarom moest huilen, stelde ik me aan. Toen we later kippensoep hadden gegeten terwijl mijn ouders beloofd hadden ons (mij en mijn broer) te waarschuwen als het die kippen waren en ik zo kwaad was dat ik opnieuw moest overgeven, stelde ik me aan.

Dat ik te mager was en een eetprobleem had was aanstellerij. Ik moest me zelf gewoon dwingen om te eten. Dat ik een periode elke ochtend huilend naar mijn werk ging was aanstellerij, want iedereen had wel eens geen zin (mijn vader was toen voor de 2e keer thuis met een burn out!!!)

Toen ik naar de GGZ ging omdat ik tegen zoveel dingen aanliep die me niet lukte, waren ze het er niet mee eens, omdat ik me geen dingen moest laten aanpraten en dit toch helemaal niet nodig was?

Moeite met het plannen en aanzetten tot dingen? Niet zeuren en gewoon doen.



Op deze manier komen mijn ouders natuurlijk als ontzettende monsters over, maar ik weet wel dat ze het beste met me voorhebben en heel veel van me houden. Verder ben ik ook in een 'normaal' en gelukkig gezin opgegroeid. Ik was een heel gevoelig kind, moeilijk ook en denk ook dat mijn ouders vaak niet wisten wat ze er mee aan moesten. Ook hebben ze denk ik het gevoel dat als ik problemen heb, zíj iets niet goed hebben gedaan en kunnen ze hier niet mee omgaan.



Maar dit alles heeft er wel toe geleid dat ik niet heb verteld dat ik naar de psycholoog ging voor mijn eetprobleem (dat wrs idd komt uit mijn opvoeding, en nu ook duidelijk wordt dat mijn ADHD ook een rol kan spelen) en nu ook niet van de psychiater.



Ik wil het ze vertellen omdat ik mezelf wil zijn. En omdat ik nu een diagnose heb (of zo goed als, dat typ ik zo), heb ik het idee dat ik "bewijs" heb en een goede reden waarom ik tegen zoveel dingen ben aangelopen. Dat ik me niet aanstel, dat er iets in mij is waardoor dit mede komt. Ik wil dat ze me serieus nemen. Ik wil geen mooi weer mee spelen en de perfecte dochter waarmee alles goed gaat uithangen. Ik wil mijn frustraties uitspreken, niet om ze een schuldgevoel te geven, maar wel om te laten zien wat het met mij gedaan heeft en ook om het kwijt te zijn.

Ik wil ze echt niet de schuld geven, ik ben overtuigd van hun goede bedoelingen en hun angst om te zien dat het met hun kind niet goed gaat (zij denken trouwens dat het nu prima gaat).



Ik ga volgende week mijn psycholoog bellen om een afspraak te maken hoe ik dit het beste aan kan pakken. Ook heb ik mijn broer gevraagd om bij een eventueel gesprek te zijn. Hij weet dit wel allemaal en kan het gesprek hopelijk in goede banen leiden.



Vandaag ben ik weer bij de psychiater geweest. Ik was dus erg positief over de medicijnen en hij heeft me een recept meegegeven voor een hogere dosering. Ik ben benieuwd hoe ik daarop ga reageren. Weet wel dat als ik het nog duidelijker merk dat het zo goed als zeker is dat ik ADHD heb. Overigens denk ik dat zelf nu al. Voor mij een opluchting. Na 3 jaar actieve hulpverlening en nog veel langer afvragen wat er toch met mij is eindelijk duidelijkheid. Misschien kan ik dan eindelijk ook tegen mezelf zeggen dat ik me niet aanstel. Want daar twijfel ik nog geregeld over. En, last but not least, meer rust in mijn hoofd en in mijn lijf. Want ook al was het verschil nog niet zo groot, ik heb de afgelopen dagen als een zege ervaren.

quote:Biebeltje schreef op 17 april 2008 @ 09:25:

Ik ga vanaf volgende week naar de ADHD introductiegroep maar heb verder nog geen idee wat we daar precies gaan doen. Er komen in ieder geval nog meer mensen met de diagnose ADHD... Dus ik zie een beetje zo'n lotgenotengroep voor me (Hello, my name is Biebeltje and I'm an Alcoholic... *grijns*)



voordat ik überhaupt nog verder de berichten heb gelezen... moet ik even reageren hahaha..

Ik zit nu dus ook op zo'n groep.. en al mijn vooroordelen die ik had zijn niet terecht, we hebben echt lol, het is geen 'leed-delen' , maar echt herkenning, tips, info, veel lachen (vanuit herkenning) om elkaars acties en we hebben het niet over 'zware' dingen en gaan ook niet diep ergens op in, lekker luchtig maar als ik wegga ben ik altijd weer een stukkie wijzer



zoooo.. en dan ga ik nu lezen zonder verder afgeleid te worden hahaha..

halvemaan, fijn dat je zo goed op de concerta reageert! En ik hoop echt voor je dat dat blijft natuurlijk! Heb je nog last van bijwerkingen?

Tja en die twijfel, die heb ik net als biebeltje ook wel regelmatig.. dan denk ik: ach misschien stel ik me wel aan en ben ik gewoon zo van karakter en bladiebla.. suf eigenlijk om zo te redeneren als een arts het gewoon bevestigd heeft, maar ja die twijfel blijft soms de kop op steken.. of is het eigenlijk soort van willen ontkennen/ontkrachten?? hmmm..



Heb er misschien wel overheen gelezen, maar is het op je werk ook bekend dat je de diagnose hebt gehad? Kan me zo voorstellen dat dat misschien ook weer helpt op de manier hoe je het aan je ouders vertelt? (door de reacties/vragen e.d.)



Moest verder even nadenken wat ik ging reageren op je verhaal om het aan je ouders te vertellen. Maar kom er eigenlijk alleen op uit te zeggen dat ik het moedig en knap van je vind en dat ik voor je hoop dat het gesprek wat oplevert. Ook al heb je een diagnose van een specialist, dat is geen garantie op begrip van hun kant. Wat adhd écht is, is bij veel mensen onbekend en dat kan dus op onbegrip stuiten (modeverschijnsel, hmm je bent toch niet zo druk..), want het is al moeilijk uit te leggen wat het echt met je doet, laat staan dat mensen het kunnen begrijpen die het niet hebben en er zich nooit in verdiept hebben. Maar goed, ze kennen je al je hele leven, dus moet goede voorbeelden moet het vast goed uit te leggen zijn..en ik gun het je dat ze het begrijpen!

patcy, kan me voorstellen dat je al aardig zat bent van de verhuizing, en dan ook nog je waterbed wat het begeven heeft (oowww dat is echt mijn nachtmerrie, dat mijn waterbed gaat lekken en de onderburen vette lekage krijgen..). Maar inderdaad, wat kun je doen.. verstand op nul en de dagen aftellen dat alles verhuisd is.. Sterkte in de strijd!

Succes dinsdag ook bij psyq, en als je het idee had dat je wel baat had bij medicatie, dan zou ik gewoon gaan zoeken naar een ander medicijn, als je de ritalin niet meer opnieuw wilt proberen natuurlijk.

biebeltje, misschien een hele suffe vraag maar wat moet ik me voorstellen bij een sociale fobie? Toen ze bij mij de diagnose stelden had die psych het er ook over, maar ik vond dat ik dat niet had.. maar ja wie ben ik om dat te vinden? Dus nu jij het zo schrijft word ik eigenlijk toch wel nieuwsgierig hoe je dat merkt in je dagelijks leven dat je een social fobie hebt (tjee klinkt wel heel dramatisch, zo is het niet bedoeld hoor!).



Raar he, dat anderen je zelfverzekerder vinden overkomen.. bij mij zeggen ze dat ook en naast het feit dat ik dat nooit zo ervaar, vind ik het ook raar dat een pilletje ook dát als effect kan hebben..

Maar het is een mooi compliment, dus die kun je maar mooi weer in je zak steken



Hoe staat manlief er nu tegenover dat je medicatie gebruikt? Merkt hij verschil?



Wat goed dat je allemaal evaluatieformulieren hebt gekregen van de psych's.. dat zou ik ook wel handig hebben gevonden. Vooral om voor mezelf ook te zien hoe ik 3 maanden geleden dingen beleefde en hoe dat nu is.. want kan dat verschil soms niet zo goed uitleggen, terwijl ik wel verschil voel en beleef..

zoooo... wilde eigenlijk nog veel meer typen, maar merk dat ik onwijs chaotisch ben en 10 dingen tegelijk doe.. heb de rust nu ook niet meer echt om te typen. ... realiseert zich nu dat ze de hele dag geen ritalin heeft geslikt (was vrij) en vraagt zich af of het niet beter is nooit meer eigenwijs te zijn en gewoon elke dag braaf de pilletjes te slikken.. **bloos, grijns**



Weet niet meer wie de tip gaf van een pillendoosje met alarm, maar heb tussen het typen van alle berichtjes door, en het kijken van tv, ernaar gezocht op internet en dat ziet er wel uit als goede oplossing dus ga morgen eentje kopen!

Halvemaan,

Klinkt goed dat je het met de psych wil bespreken! Ouders doen nu eenmaal dingen op hun manier en als dat niet jouw manier is... Moeilijk dat je ouders toch wel de oorzaak zijn van het een en ander terwijl dat natuurlijk nooit hun bedoeling is geweest... Maakt het inderdaad moeilijk om er dan open over te kunnen praten. Hopelijk kom je met de psych tot een mooie oplossing!



Ansje,

Ik ga donderdag naar die groep en het zal inderdaad best meevallen... Heb er trouwens wel zin in (maar zal het tegen die tijd ook wel heel erg eng vinden, hartkloppingen, zweten en rode vlekken in m'n nek).



En de tip van dat pillendoosje had ik van mijn psychiater... Ik had bij inschrijving bij de apotheek al een gewoon doosje gekregen (verkopen ze geloof ik voor een eurootje) en dat werkt voor mij wel redelijk afdoende in combinatie met mijn telefoon.



Geen idee of manlief verandering merkt, zal het hem eens vragen... Verder gaat hij nog steeds heel goed met de situatie om, hoewel het vroeger wel nog beter was. Hij raakt er een beetje aan gewend en weet nu ook wel hoe het verhaaltje zich dan af gaat spelen... Maar de volgende dag belt hij altijd wel bezorgd op hoe ik me voel na een uitbarsting...

Wat betreft sociale fobie.

Je zou eens kunnen googlen voor wat meer specifieke informatie, maar het komt er op neer dat je moeite hebt in situaties waar je contact hebt met mensen. Meeste mensen hebben wel eens last van angsten in sociale omstandigheden (doen van presentaties etc.), maar bij een sociale fobie heeft het ook echt invloed op je leven omdat je bepaalde situaties gaat vermijden.

Zo durfde ik nooit te bellen en op m'n werk ook niet de telefoon op te nemen. Heb er een tijdje terug met m'n coach over gehad en in mijn studiegroepje (geven elkaar tips etc) hebben we de RET theorie toegepast (ga eens bij jezelf na waarom je het zo eng vindt en waar is dat op gebaseerd?) Ik neem nu altijd mijn eigen en de telefoon van mijn baas op. Ik durf zelfs nogmaals naar hun naam etc te vragen als ik die niet goed gehoord heb. Bellen vind ik nog steeds wel een beetje eng, maar ik doe het nu toch maar omdat ik weet dat ik me daarna toch best wel lekker voel dat ik het gedaan heb. Alleen andermans mobiel neem ik niet op. Dat vind ik privé.

Verder heb ik moeite met nieuwe situaties en vreemde mensen. Ik stuur altijd maar een email omdat dat veiliger is. Ik stuurde mijn manager een sms terwijl iedereen hem verder gewoon belt. Als ik op m'n werk iets van iemand nodig heb durf ik daar niet zelf op af te stappen om het te vragen. Op feestjes voel ik me ongemakkelijk en maak ik me heel erg druk over of ik er niet stom bijsta etc. Zit de hele tijd op mezelf te letten. Durf geen mensen aan te spreken, ergens om te vragen... Zoek het dan liever zelf wel uit. Het liefste ben ik onzichtbaar. Als ik voor m'n werk ergens heen ga dan het liefst samen met m'n collega. Zodra iemand mij een handreiking geeft dan klamp ik me aan die persoon vast omdat het dan bekend voor me is. Maar dat resulteert waarschijnlijk weer in ongewenst plakkerig gedrag.

Toen ik net begon met mijn huidige baan was ik heel stil en reageerde ik meestal pas als iemand mij iets vroeg. Als ik niet verder kon met mijn werk dan durfde ik niet om hulp te vragen en liep ik vast waardoor ik me weer heel slecht ging voelen.

Toen mijn manager daar op een gegeven moment iets over zei (dat hij toch een proactievere houding wilde zien omdat ik anders niet in het profiel zou passen) schoot ik helemaal in de stress dat ik mijn werk zou verliezen terwijl ik het verder hartstikke leuk vond. Dus ik voelde me een enorme loser.

Heb echt heel bewust (met pijn en moeite) geprobeerd dit probleem aan te pakken en mezelf meer te profileren. In het volgende coaching gesprek kreeg ik toen te horen dat ik al zo gegroeid was. Dat was dan wel weer fijn want daardoor durf je toch weer verder te gaan met ontwikkelen.

Al deze angsten worden hoofdzakelijk veroorzaakt door bepaalde denkpatronen die je jezelf hebt aangeleerd. Soms zijn ze ergens op gebaseerd (slechte ervaring), soms zijn ze helemaal niet realistisch en heb je alleen jezelf ermee.

Ik moest hiervoor het boekje: Van A tot GGZ: Leven met een sociale fobie (geloof ik) bestellen en doorlezen. Daar stonden wel hele herkenbare dingen in.



Ik heb mijn hele situatie met m'n manager besproken en samen besloten dat we eerst aan die sociale fobie gaan werken omdat dat het enige punt is waar ik op het werk nu hinder van ondervind.

Dus ik probeer af te spreken met mensen die ik via internet ken (soort van blind date) om over die angst voor het onbekende heen te komen. Ik dwing mezelf ertoe gelijk te bellen als ik iets of iemand nodig heb en daar eigenlijk het snelste even voor kan bellen (want soms is een email nog steeds het makkelijkste).

Ik schrijf actief op een werkveldforum om aan m'n netwerk te werken. Stuur emails naar vreemden om gegevens op te vragen voor een project waar ik mee bezig ben en wat zij al eens hebben gedaan. (Ik vind het nog steeds heel erg moeilijk ergens om te vragen!!!).

Loop even langs een afdeling als ik iets nodig heb. Doe aan social talk met een collega waar ik vaak me ereis, maar ben er nog niet toe gekomen te vragen eens wat samen te gaan doen (komt niet verder dan: Hoe was je weekend en heb je nog plannen komend weekend.)

Ik durfde niet eens op kraamvisite bij mijn collega terwijl we toch echt twee handen op 1 buik zijn (ben een beetje bang voor zijn vrouw en kinderen, geen idee waarom, is gewoon eng).

Ik moet komende week alleen naar een congres. Normaal laat ik mijn collega van alles regelen, maar nu moet ik dus in m'n eentje de dag zien door te komen en als het even meezit nog een paar leuke contacten op te doen.



Maar om dus meer 'normaal' sociaal gedrag te tonen moet ik me echt heel bewust anders gedragen dat wat ik van nature zou doen. Maar het werkt wel! En eng dat het is de eerste keren!!!

Nou, laatste toevoeging:



Mijn grootste nachtmerrie is kleding. Volgens mijn vader maak ik me altijd extreem druk om wat ik aan moet doen. Overdressed/underdressed, uit de toon vallen, allemaal nachtmerries. Ik vraag altijd aan anderen wat ik aan moet doen en dan nog voel ik me ongemakkelijk. Het is vrouwen natuurlijk eigen dat ze nooit iets hebben om aan te doen, maar ik maak me altijd zo druk om wat ik aan moet doen... Heel vervelend... Kan me ook heel ongelukkig voelen als ik naar mijn gevoel 'verkeerd' gekleed ben.

Biebeltje; ik herken wel dingen uit wat je schrijft over de sociale fobie. Ik let(te) ook altijd extreem op wat andere mensen van mij vonden. Als ik bvb auto reed en iemand haalde mij in, dacht ik altijd meteen dat diegene mij ook 'stom' vond (dat ik te langzaam reed, irritant reed, enz.) Ik kom ook niet graag in (grote) groepen mensen waar ook onbekenden zijn; weet niet hoe ik me moet gedragen, wat ik aanmoet enz. Bij mij is het wel minder geworden, omdat ik merkte dat ik het wel kon. Bij mij is er ook een ommekeer gekomen toen mijn vorige relatie uitging. Mijn ex wist namelijk dat ik zulke situaties moeilijk vond en daardoor kon ik er ook naar handelen. Ik liet hem dingen voor me oplossen, kon me achter hem verschuilen op feestjes, enz.

Toen het uitging was hij er niet langer als 'back-up' en moest ik wel alles zelf doen. Ben ook in mijn eentje op vakantie gegaan waar ik natuurlijk helemaal alles zelf moest regelen. Bij mijn huidige vriend wilde ik dit in het begin niet laten zien, met als gevolg dat ik al die dingen dus ook gewoon moest doén, omdat hij er anders wel iets van zou merken.

Doordat ik door deze dingen het dus heb moeten doen heb ik er ook meer zelfvertrouwen in opgebouwd, ik merk gewoon dat ik het kan!!! Ben ook 2 maanden geleden begonnen met ander werk, iets waar ik verschrikkelijk tegen op zag. Niet qua werk, maar wel qua nieuwe collega's leren kennen, nieuwe cliënten, nieuwe verwachtingen. Maar het viel me zo mee, het ging (gaat) hartstikke goed wat me dus weer meer zelfvertrouwen geeft.

In de hulpverlening noemen ze dat "succeservaringen" opdoen. Ervaringen waar jij je dus nu hartstikke goed mee bezig houdt, door inderdaad gewoon in je eentje naar het congres te gaan, door te bellen ipv mailen of smsen, door nieuwe mensen aan te spreken. Klinkt echt hartstikke goed!!!



Ansje; bedankt voor je reactie. Op mijn werk weten ze ook nog van niks. Ben heel erg aan het twijfelen of ik het ga vertellen en dan ook nog aan wie. Ik werk bij een kleine stichting met ongeveer 20 mensen. 3 directe collega's, 4 indirecte (beide waar ik echt vaak mee moet samen werken) en de rest werk ik incidenteel mee samen en zie ik tijdens vergaderingen, deskundigheidsbevordering en soms tijdens één op één overleg.

Ik wil eigenlijk eerst nog even afwachten hoe ik op de concerta reageer als ik de hogere dosis ga slikken. Misschien stom, maar als ik daar ook goed op reageer is dat voor mij nog meer bevestiging dat ik echt ADHD heb.

Ik ben bij mijn ouders ook bang dat ze nog steeds ontkennend/ afwijzend reageren. Maar ik wil zo graag mijn verhaal doen, dat ik dat risico maar ga nemen. Anders klapt het er over kortere of langere tijd tijdens een ruzie toch uit en dat is natuurlijk geen goede manier, want denk dat ik hen dan zeker (schreeuwend) allerlei verwijten naar hun hoofd ga slingeren.

Maandag ga ik langs de apotheek, dan begin ik dinsdag met de hogere dosis. Psych verwachtte dat deze goed voor mij zou zijn, ook vanwege mijn lichaamsgewicht. (Al kan het bij iedereen toch anders zijn). Maandag ga ik ook mijn psycholoog bellen om het gesprek met mijn ouders en evt mijn werk voor te bereiden. Ik vind dat laatste ook moeilijk, werk er dus nog maar kort en heb een jaarcontract. Anderzijds werk ik als begeleider van kinderen/ jongeren met autisme en ADHD en weten zij daar dus ook alles van af.

Hoe hebben jullie het aangepakt? Welke collega's weten ervan? Ben je persoonlijk het gesprek aangegaan met je baas? Heb je het verteld tijdens sollicitatie?

Laatst hadden we het tijdens vergadering het daarover, over de cliënten, of ze tijdens sollicitatie moeten vertellen dat ze autisme of adhd hebben. Schijnbaar is dit juridisch verplicht en mogen ze je achteraf nog ontslaan als je dit niet verteld hebt? Nu is dit in dit geval bij mij natuurlijk niet, maar ik zie me niet in een evt sollicitatiegesprek in de toekomst zeggen dat ik adhd heb??!!!

Misschien wel eens leuk om te doen: psycho-test punt net

Is een gratis test op het gebied van je Temperament.



Ik heb hem ooit eens in 2005 ingevuld, en vandaag weer. Toch leuk om te zien hoeveel herkenbare dingen naar voren komen (soms zit het er ook wel behoorlijk naast hoor!)

Ik lees nog steeds mee, ondanks dat ik niet officieel AD(H)D heb. Ik herken zoveel in het gedeelte over Sociale Fobie. Biebeltje, ik had/heb dat precies zo en liep ook vast doordat ik mensen niet durfde te bellen op het werk. Ik liet het er dan maar bij waardoor ik uiteindelijk wel in de problemen kwam en ook te horen kreeg dat ik niet proactief was. Het gaat nu wel wat beter, maar net moest ik ook iemand bellen voor een afspraak en ik heb het (angst)zweet nu op m'n rug staan. Ik moest zelfs nog terugbellen omdat ik een dubbele afspraak had gemaakt, vreselijk vind ik dat.

Gelukkig heb ik een begripvolle bedrijfsarts en werk ik nu voor een deel thuis. Ik gebruik dan vaak de ochtend om rustig op gang te komen en op te laden voor de middag. Het is voor mij zo wel beter te overzien.



Halvemaan, ik herken ook iets in het gedeelte over ouders en ik denk dat dat bij mij ook meespeelt. Ik was/ben ook gevoelig kind, snel van slag, maar onze thuissituatie was niet bepaald veillig, dus of ik dat anders ook was geweest kan ik natuurlijk niet beoordelen. Ik worstel op het moment erg met m'n ouders, net als jij ben ik doodop als ik bij hen ben geweest, ze kunnen ook wat claimend zijn, waardoor ik het helemaal spaansbenauwd krijg.

Toen ik op mijn 18e zwaar overspannen was kreeg ik op een gegeven moment ook te horen van mijn vader dat ik maar even normaal moest doen, omdat mijn moeder zich zo'n zorgen om mij maakte. Lekker begripvol en steunend.

Ik baal gewoon dat ik niet wat rebelser durf te zijn. Op zich ben ik dat al wel doordat ik een relatie heb waar ze niet zo weg van zijn, maar ik vind het ook nog wel erg moeilijk om echt direct tegen ze in te gaan. Vorig jaar ben ik wel een keer voor mezelf opgekomen, maar vervolgens werd ik daar zo angstig van, bang dat ze boos op de stoep zouden staan etc, dat het me heel veel energie heeft gekost.



Ik ben wel vooruit gegaan, als ik zie hoe ik nu functioneer in mijn baan, terwijl ik het eerder al spaansbenauwd kreeg bij het idee überhaupt een baan te moeten hebben, dan is dat wel een wereld van verschil.



Halvemaan, zo herkenbaar ook, dat je ouders er niet mee om kunnen gaan als er iets met jou is. Ik moet me dan eigenlijk schuldig gaan voelen dat ik naar een psych ga, omdat zij er niet mee om kunnen gaan. Mijn moeder weet ervan en reageert in de trant van 'ach ja, de perfecte opvoeding bestaat niet' en ze heeft me gevraagd het niet tegen mijn vader te zeggen, want die zou daardoor van slag raken.

Knap hoor, dat je het toch met ze wilt bespreken, zo'n diagnose geeft inderdaad wel een soort steun in de rug, maar ik hoop dat je niet teleurgesteld wordt door hun reactie.

quote:ansje25 schreef op 18 april 2008 @ 21:20:

patcy, kan me voorstellen dat je al aardig zat bent van de verhuizing, en dan ook nog je waterbed wat het begeven heeft (oowww dat is echt mijn nachtmerrie, dat mijn waterbed gaat lekken en de onderburen vette lekage krijgen..). Maar inderdaad, wat kun je doen.. verstand op nul en de dagen aftellen dat alles verhuisd is.. Sterkte in de strijd!

Succes dinsdag ook bij psyq, en als je het idee had dat je wel baat had bij medicatie, dan zou ik gewoon gaan zoeken naar een ander medicijn, als je de ritalin niet meer opnieuw wilt proberen natuurlijk.



Dank je wel. Ik hoop ook dat het snel achter de rug is, want ik ben het werkelijk spuugzat. Baal dat alles zo tegelijk is. Ik heb eigenlijk al 2 waterbedden versleten, en nog nooit eerder lekkage gehad. Ga nu voor de zekerheid maar over op een dood ordinair matras (boxspring) Hopelijk kunnen we dan wat beter slapen. En wordt het ook weer wat gezelliger in huis. Sfeer hier is niet te harden af en toe. Strontsaggerijnig, moe, prikkelbaar, stress van gaan we het allemaal wel halen. Over paar dagen gaat het gebeuren allemaal. En dan voorlopig de eerste honderd jaar niet meer.



Ben benieuwd wat precies de bedoeling is bij PsyQ. Heb zeker wel het gevoel dat ik iets moet gaan gebruiken. Maar, wat ik al eerder aangaf, weet ik niet of dat Ritalin moet zijn.

Misschien als alle verhuis stress en zorgen om mijn moeder minder zijn, dat ik beter kan bepalen in hoeverre Ritalin bij mij z'n werk doet. Maar waarschijnlijk krijg ik morgen iets nieuws.

Weet alleen niet of ik dat de komende dagen gelijk al ga slikken, want ik heb vandaag slaaptabletten gekregen van de huisarts.

Nachten van hooguit 3 uurtjes worden heeeeeeel vervelend.

Ik heb dit slaapmiddel eerder gehad, en ik lig dan ook werkelijk compleet in een coma. Verheug me enorm op het naar bed gaan vanavond..... We gaan het beleven.



Groetjes Pastcy

patcy sterkte met de laatste loodjes van de verhuizing en.. slaap lekker!!!



Biebeltje bedankt voor de uitleg over sociale fobie (en de toevoeging van de anderen). Heb er even het weekend over nagedacht en ik herken er ook zeker wel dingen in. Bijvoorbeeld de neiging tot ontwijkgedrag naar andere mensen als je je daar niet prettig bij voelt, of niet vertrouwd mee bent. Ga dan echt die loopjes naar bepaalde afdelingen uitstellen, omdat ik bedacht heb dat ik vast op het verkeerde moment kom, een stomme vraag heb enzzz. De telefoonangst is geloof ik wel een hele bekende! En de kleding.. jaaaa!!! Raar genoeg vind ik het heel belangrijk dat collega's het leuk vinden wat ik aan heb en kan dus echt dramatisch zijn met kleren kopen.. en uitzoeken wat in de kast hangt. En ja halve maan, als iemand mijn inhaalt met de auto denk ik ook altijd: oowww vindt die mij vast heel suf..

Maar vind het bij mezelf niet dusdanig dat ik het typeer als sociale fobie. Ik benoem het voor mezelf dus maar als een stukje onzekerheid en graag goed willen doen (erkenning) ofzo, want dat hangt wel heel sterk. Heb in het verleden bij een psych daar ook al wel wat handvaten voor gekregen om ermee om te gaan en het te verbeteren. (situatie omdraaien, bij jezelf nagaan wie z'n gevoel het is, over wie het iets zegt als een opmerking wordt gemaakt enzzz...) Het rare is dat juist als ik word aangesproken op mijn kwaliteiten, of als ik ergens zeker van ben, zeer proactief en assertief over kan komen. Tja zit maar raar in elkaar denk ik soms..



Vind het wel boeiend, want door dit soort dingen ga je toch een soort van strepen.. wat past onder het kopje ad(h)d en wat niet.. slaat misschien nergens op, maar het geeft wel een beetje richting voor mij.



Halve maan, neeeeee ik zou geloof ik nooit in een sollicitatiegesprek zeggen dat ik ad(h)d heb! Nou is mijn soort functie er ook niet naar dat dat een pré zou zijn (verre van..), maar dan nog.. Hadden het er laatst op de adhdcursus toevallig ook over. 1 iemand had het gezegd en was gewoon aangenomen, 1 iemand had het gezegd (2e gesprek) en was binnen 10 minuten afgewezen.. dus tja..

Voor wat betreft vertellen op het werk hangt het er denk ik wel erg af of je vindt dat het je functioneren beïnvloed, of je wil dat ze daarmee bepaalde 'trekjes' kunnen verklaren, of je wil verklaren waarom je regelmatig naar psych/dokter moet enzz.. en natuurlijk ook hoe de band met je collega's is. Bij 3 collega's wil ik het eigenlijk nog wel vertellen (zou in wijze van communiceren naar elkaar misschien wat helpen), maar durf het ook niet zo goed, dus ik laat het maar ff. Misschien is er een keer een aanleiding ofzo en dan vertel ik het wel.



Heej wat grappig biebeltje, die test heb ik ook ook wel eens gedaan, zat laatst nog te denken dat die wel boeiend was.. ga em zeker binnenkort nog eens doen, die uitslag van de vorige keer (2 jaar terug ofzo) staat geloof ik nog wel ergens in mijn hotmail.



Ben zaterdag naar de apotheek geweest voor de pillenwekker. Heel komisch gesprek met de apotheker zelf (die een demomodel van de zorgverzekeraar zat af te kraken, want dat was alleen handig voor ritalin.. dus ik: jaa maar daar wil ik het ook voor!).. einde van het liedje was dat ik em gratis (!) heb meegekregen en als ik het niets vind zou ik hem terugbrengen.. eerste ervaringen vandaag positief (2 collega's die roepen: hee je pil trilt! ahhahhaha)..

Ansje, bij mij noem ik vind/ vond ik het ook geen sociale fobie, meer wat ontwijkend gedrag en idd onzeker en 'sociaal' perfectionistisch. Maar wel grappig dat dus meerdere mensen met ADHD daar tegen aan lopen. Weet alleen niet of het bij de adhd hoort, of dat we het ontwikkelen omdat we adhd hebben en dus vaker het gevoel hebben dat we iets niet kunnen e.d.

Grappig van je pillendoosje!

Over 3 weken heb ik een voortgangsgesprek op het werk. Dit is met een naaste collega, die in de "hierarchie" wel boven me staat. Ik ga het aan hem vertellen en wil dit ook aan de andere 2 hele directe collega's doen. Met hem overleg ik wel hoe ik het verder aan ga pakken. Ik wil het vertellen, omdat het soms mijn werk kan beinvloeden (deadlines niet halen, dingen vergeten te noteren e.d.). Ook wil ik graag echt mezelf kunnen zijn, we hebben een kleine, hechte organisatie. Ook krijg ik binnenkort supervisie en dan lijkt het me ook handig dat zij het weten. Mijn collega's zijn tenslotte gewend om mensen met adhd te coachen en begeleiden (haha en ik zelf dus ook), dus het lijkt me dat ze me daarin kunnen helpen. Ook zou het in mijn werk wel een pré kunnen zijn, omdat ik kinderen/ jongeren met adhd dus goed kan begrijpen.



Ik heb net mijn eerste keer de hogere dosis concerta geslikt, ben benieuwd hoe ik me vandaag ga voelen.

Zondag was er trouwens wel een grappige situatie, ik stond met mijn vriend en vriendinnen in de stad tijdens het voetbalkampioensschap en was toen echt een stuiterbal haha. Iedereen was natuurlijk superblij, ik ook, maar ik was degene die maar bleef springen, zingen, enz. Degene die erbij waren weten van mijn adhd en vonden dat natuurlijk supergrappig. Ik heb trouwens van vrienden dus alleen maar positieve reacties gehad; volgens mij is niemand echt verbaasd en dat ze het met humor benaderen vind ik alleen maar leuk.



Pastcy; succes met de laatste loodjes!!! Nog even volhouden. Wel fijn dat je slaaptabletten hebt gehad, dan kan je dan tenminste je rust pakken.



Sunshine; vervelend zeg dat het tussen jou en je ouders ook zo moeilijk gaat. Ik ben ook op dit gebied totaal niet "rebels" naar mijn ouders, terwijl ik zo eigenlijk wel in elkaar zit. Heb vroeger ook heel wat ruzies gehad thuis, zei alles wat ik wilde... Maar over dit kan ik het niet, als ze weer bvb eens zeiden dat ik niet zo moeilijk moest doen en mezelf gewoon tot bepaalde zaken moest dwingen, klapte ik helemaal dicht en had ik weinig weerwoord. We hebben ook geen gezin waarin moeilijke dingen besproken of uitgesproken worden, mijn ouders hebben bvb nooit ruzie of een meningsverschil (tenminste, ik heb het mijn hele leven nog nooit gemerkt). Ik heb mezelf ook echt moeten leren dat ruzies maken op het relationele vlak mag, niet erg is en dat je dus dingen uit kan praten. Alhoewel ik ruzie met vriendjes nog steeds heel erg uit de weg ga, tot de bom op een gegeven moment ontploft.

Ik kon dus vroeger wel ruzie maken om 'onbelangrijke' dingen met mijn ouders, zoals over hoe laat ik thuis moest zijn e.d., maar wanneer het echt ergens om gaat kan ik het gesprek niet aangaan.

Thanks, ansje en halve maan voor de sterkte wens voor de laatste loodjes.

Halve maan, hoe is het vandaag verder verlopen met de verhoogde dosering van de Concerta?? Merkte je verschil??



Afgelopen nacht niet zo heel lang geslapen. Maar ach... dat heb je af en toe.... eigen schuld dikke bult, zeg maar. Heb maar geen slaap tablet meer ingenomen, want dan moet je in ieder geval 6 uurtjes kunnen slapen, anders ben je de volgende dag zo duf als een konijn. En nee, dat ging ik niet meer redden.



Vandaag naar PsyQ geweest en heb nu dexamfetamine gekregen. Iedere 4 uur een tablet van 5 mg. Heeft iemand misschien ervaring met dit middel??

Hoop dat ik niet net als bij de Ritalin weer zo'n droge mond krijg en dat mijn eten niet smaakt. Want dat vond ik wel een hele vervelende bijwerking. De dexamfetamine heeft een werking van 4 tot 6 uur. Ik moet er 4 per dag slikken. Ook heb ik melatonine 3 mg tabletten voorgeschreven gekregen.

Op advies van de arts ga ik pas na het weekend beginnen met de dexamfetamine te slikken. (na verhuizing) De week daarop hebben we telefonisch contact over hoe het gaat. 2 weken erna een nieuwe afspraak.



Ben benieuwd allemaal.

Duik nu me mandje in.



Welterusten allemaal.



Groetjes Pastcy