ADD / ADHD.....

[quote]Halvemaan schreef op 18 april 2008 @ 11:39:

Pastcy; voor mijn gevoel slaat de concerta wel aan. Met langzaam bedoelde ik inderdaad in mijn hoofd, en niet fysiek. En eigenlijk denk ik ook dat het realistisch gezien niet langzaam is, maar juist een normaler tempo (haha, als je snapt wat ik bedoel).

Ik merk dat ik minder gestressed ben, als ik bvb haast heb werd ik eerst in mijn hoofd helemaal gek, kon dan ook totaal geen andere prikkels hebben. Na maak ik haast op een wat relaxtere manier.

Wat je schrijft over verwachtingen van medicatie heb ik ook wel. Al merkte ik denk ik bvb gisteravond wel verschil. Ik kreeg van een vriendin een heel heftig verhaal te horen, waarvan ik zelf ook sprakeloos was, moest huilen, enz. Maar pas na 22.00 's avonds ongeveer werd ik er ook helemaal onrustig van in mijn hoofd, en was ontzettend gespannen in mijn lijf, rillerig, enz. Dit was altijd normaal wanneer ik verdrietig ben en ik me zorgen maak, maar voor een uurtje of 22.00 was ik nu wel rustiger (moeilijk uit te leggen, want ook toen maakte ik me heel veel zorgen en was verdrietig). De medicijnen die ik slik werken ongeveer 12 uur en had ze rond 9 uur 's ochtends geslikt. Ik denk dus wel dat ze toen uitgewerkt waren en ik daardoor nóg meer onrust voelde.



Ik ben erg benieuw hoe het nu gaat. Dat rustige "langzame"in je hoofd is denk ik het gevoel dat "normale ahum.... " mensen ervaren. Wij stuiterballen zijn zo gewend geraakt aan onze manier van zijn dat we dit als normaal zijn gaan beschouwen.

Fijn dat je in ieder geval het gevoel hebt dat het aanslaat.

Mijn zus heeft ook ADHD en slikt ook Conserta. Bij haar is het middel rond 17.00 uur meestal al uitgewerkt. Ze neemt dan eenmalig per dag dan nog een Ritalin.

Vind het enorm moeilijk om te bepalen wat je mag verwachten van de medicatie. Buiten het feit dat het bij iedereen een andere werking heeft, een andere hoeveelheid, heeft ook niet iedereen dezelfde klachten, en ook andere priorieiten hierin.

Ook weet je eigenlijk niet wat "normaal" is en wat "niet normaal".

Ook zijn er altijd wel omstandigheden waardoor je moeite hebt met het beoordelen van de werking. Daarom op advies van PsyQ pas na het weekend het middel gaan slikken.

Vannacht wel een slaaptablet genomen en heerlijk wel 7 uurtjes geslapen. Wat een luxe. Mijn jongste zoontje slaapt tegenwoordig ook stukken beter 's nachts. Heeft alleen nu inslaapproblemen.



Ga maar weer even dozen inpakken..... ZUCHT

Fijn dat je een goede nacht hebt gehad pastcy!

Ben gisteren begonnen met de hogere dosering. Had het gevoel dat ik niet veel verschil merkte en dan slaat meteen de 'paniek' toe. Of ik het me verbeeld heb dat dit andere medicatie werkte, of ik toch geen adhd heb, enz. Vandaag viel het me op dat ik wel heel goed kon opstarten, stond al om kwart over negen in het tuincentrum om plantjes te kopen voor mijn balkon, normaal gesproken kom ik echt niet op gang 's ochtends. Maarja, dan vraag ik me ook meteen weer af of dit niet door de zon komt, waardoor ik ook altijd wat meer energie heb.

Gisteravond ook twijfels. Na het werk nog mijn halve huis gepoetst, iets wat ik normaal gesproken echt niet kan, omdat ik dan doodop ben. Nu nog gewoon energie (geen stuiterenergie ). Komt dit door de medicatie? Doordat het langer licht is? Of komt het door de medicatie en dat ik geen adhd heb, waardoor het als pepmiddel werkt????



Genoeg twijfels dus, ook denk ik omdat het van mijn medicatie 'afhangt' of ik wel of geen adhd heb, hoe raar dit ook klinkt. Maar omdat het onderzoek dus niet volledig was (doordat mijn ouders niet betrokken zijn) is medicatie de enige manier om het vast te stellen.



Pastcy, succes met dozen inpakken!!! Nog 5 daagjes!!!

Ik wilde maandag nog iets schrijven over 'foute' relatie in de ogen van ouders en hoe daar mee om te gaan, maar het was tijd om naar huis te gaan en het is er niet meer van gekomen, dus even snel de essentie:

Ik had ook een foute relatiekeuze gemaakt volgens mijn ouders, ze kregen er zelfs gezondheidsklachten door van de stress. Ben ondertussen dik 4 jaar met hem samen waarvan 3,5 jaar getrouwd en nog steeds heel erg blij met elkaar. Heb op een gegeven moment gewoon gezegd dat als ze zo moeilijk bleven doen ik gewoon geen contact meer met ze op zou nemen. Werkte als een trein.



Had gisteren de hele dag een congres. Had me al helemaal verheugd op een lekker avondje alleen thuis. Besloot man om toch maar geen voetbal in de kroeg te gaan kijken. GRRRR!!!!! Heb toch maar even lekker mijn me-time gepakt. Heb daarna toch zo beroerd geslapen!!! Was nog veels te druk met al die indrukken bezig. En vandaag ook weer een congres. Dus er zat toch best veel stress onder de huid.

Nu wel even lekker alleen thuis niets doen...



En morgen weer als een gek aan het werk want het is bere-druk. Dan ook nog naar de psycholoog en naar de ADHD intro groep... Zou dat allemaal bijna vergeten door de drukte. Maar goed dat we volgende week maar 2 dagen open zijn en dan tot de dinsdag daarop vrij (verplicht!). Maar het blijft natuurlijk hartstikke druk.



Ik krijg ook een ontzettend droge mond trouwens van de Ritalin. Blijf gewoon aan het drinken!!! Continu dorst. Maar nog steeds niet overtuigd dat het ook echt werkt.

Vandaag wel weer een beetje gewerkt aan mijn sociale angst. Heb aardig wat gebabbeld met vreemden op dat congres (en ook nog een bekende tegengekomen en een collega ontmoet van een andere school. Dat vind ik dan al iets makkelijker omdat zij meestal mijn manager wel weer kennen en we veel samenwerkingsverbanden proberen aan te gaan).

Nog een cursus netwerken erbij gehad dus weet nu hoe het wel en niet zou moeten. Alleen mijn gedachtes en gevoel nog uit kunnen schakelen...

Biebeltje; hoe was het bij de psych en adhdgroep? Goed dat je de congressen goed doorstaan hebt!!!



Ik wilde vanavond eigenlijk vroeg naar bed, moet morgen hartstikke vroeg beginnen met werken. Maar heb een brief aan mijn ouders geschreven en ben nu nog hartstikke wakker. Heb nog geen afspraak met de psycholoog kunnen maken en mijn broer heeft nog niet gereageerd op mijn vraag of hij bij een gesprek met mijn ouders wil zijn. Maar ik merk dat ik er dagelijks mee bezig ben en dat het heel veel stress oplevert. Ik wil het gewoon achter de rug hebben. Vriendinnetje heeft de brief gelezen en vond em goed. Haar leek het het beste om een avond af te spreken om langs mijn ouders te gaan en dan te zorgen dat ze de brief een dag van tevoren krijgen. Ik twijfel nog om de brief gewoon persoonlijk te geven.

Heb het ook even naar mijn vriend gemaild, even kijken wat die er van zegt. En twijfel of ik het naar mijn broer mail, hij kent mijn ouders natuurlijk het beste en kan het beste inschatten hoe ze zouden reageren op een brief (en op de inhoud).



Pff ik moet toch echt maar naar bed, morgen gaat de wekker om half zeven... Nu maar hopen dat ik een beetje slaap.

Hoi Halve maan,

Je beschrijft zo ontzettend precies hoe mijn twijfels ook zijn.

Energie, is mijn ervaring, krijg je ook door de medicatie. Denk dat je het even de tijd moet geven. Het instellen kan een aantal maanden duren. (ik vond dat maar onzin, maar begin in de praktijk nu te merken dat PsyQ daar gelijk in heeft gehad)



Ik bedoel het niet vervelend, maar wat ik persoonlijk denk, dat je meerwaarde van wat je ouders zouden kunnen toevoegen aan de diagnose, wellicht wat overschat. Denk niet zo zeer dat het heel zwaar meeweegt in de diagnose.

Mijn moeder en zus zijn erbij geweest. En de vragen die gesteld werden, (niet zo veel) zijn vragen die je zelf ook kunt beantwoorden. Vaak is het toch een bevestiging van wat je al weer. Als ze nu eens die vragen zouden voorleggen aan iemand anders die jou in je verleden ook goed gekend heeft. (broer, zus, goede vriend/vriendin, tante enz.) Die kunnen toch ook wel een en ander over je verleden vertellen.

Het lijkt mij dat het toch niet zo kan zijn dat als je ouders niet kunnen/willen meewerken om welke reden dan ook, dat je never nooit een diagnose kan stellen. Zou toch te gek voor woorden zijn.



Ik hoop dat je snel zekerheid hebt. Misschien proberen er niet te veel over na te denken, maar een beetje go with the flow. Als je straks even paar weken verder bent zul je vast meer duidelijk heid hebben.



Ik ga me maar weer nuttig maken.

PC wordt vanavond eind avond losgekoppeld. Misschien nog even op het forum. En anders pas na het weekend vrees ik.

Druk druk druk. PPPPFFFFFFT



Groetjes Pastcy

Groep was gisteren wel gezellig...

Vraag me soms wel eens af of ik me niet aan loop te stellen. Ik krijg een diagnose voor Sociale Fobie waar we dan aan gaan werken. Maar dan ben ik naar zo'n congres geweest en dan ging dat toch eigenlijk best goed. Niet dat ik dan superrelaxed met mensen een praatje aanknoop ofzo... Maar ik heb het wel geprobeerd... Moet wel zeggen dat ik via mijn coach ook weer wat andere gedachtes had gehoord en die gewoon op weg erheen in gedachte heb gehouden om mezelf wat moed in te blazen. En dan tijdens dat congres maar heel bewust me 'anders' gedragen dan wat ik normaal zou doen (in een hoekje stil staan wachten tot iemand mij aanspreekt). Maar ik ben dan dus echt heel bewust bezig om mijn angst te overwinnen door juist dat te doen waar ik bang voor ben.

(Ik moet namelijk wel snel resultaat zien anders dan haak ik af)



Ik ben dus eigenlijk een beetje verward op dat gebied...



Nou ja, uiteindelijk moet je het natuurlijk wel allemaal zelf doen en blijkbaar heb ik mezelf die schop onder mijn kont al een paar keer verkocht door juist enge situaties op te zoeken.

Hoi Pastcy,



Fijn dat je mijn twijfels herkent. Misschien moet ik het ook even van me afzetten. Maar in vind dat heel moeilijk, wil het liefst direct duidelijkheid en dingen achter de rug hebben. (Herkenbaar? )

Mijn psychiater benadrukt wel dat er dingen bekend moeten zijn van voor je 7e levensjaar. Ik heb daar wel een beeld van natuurlijk, maar weet eigenlijk niet echt hoe ik in de peuter-/kleuterleeftijd was. Begin me pas echt dingen te herinneren vanaf groep 5. Van voor die tijd 'weet' ik alleen dingen die mijn moeder wel eens verteld heeft. Ooit heb ik haar gevraagd hoe ik was toen ik klein was. Ze gaf toen aan dat ik niet wilde knuffelen, alles zelf wilde doen (zonder hulp dus), niet alleen kon spelen en dat ze toen ik in de kleuterklas zat ooit huilend naar huis liep, omdat ze niet wist wat ze met me aanmoest. Wat ik me zelf kan herinneren is dat ik me al op de basisschool niet aan regels hield (voor het donker thuis, recht van school naar huis e.d.) en dat ik moeilijk alleen kon spelen. Wanneer ik echter ergens mee bezig was kon ik daar slecht mee stoppen (hyperfocus?).

Ik heb ook al nagedacht of er andere mensen zijn aan wie ik deze vragen kan stellen. Heb toen ook aan mijn broer gemaild of hij nog iets wist, maar heb daar dus geen reactie op gehad. Andere mensen (vrienden en familie van mijn vader) weten ook vast iets, maar ik durf er niet op te vertrouwen dat ze dan niets aan mijn ouders zouden zeggen.

Wat ik eventueel wel nog kan doen is mijn kleuterjuf achterhalen en haar bvb een mailtje sturen. Al weet ik niet of mijn psychiater daar iets aan heeft en of zij nog iets zou kunnen herinneren. Zoveel leerlingen en ruim 20 jaar geleden...



Ik denk ook dat ik er zo over door blijf piekeren, omdat ik merk dat ik toch niet echt ergens mijn verhaal kwijt kan. Ook zeker omdat ik het zelf zo moeilijk uit kan leggen. Mijn vriend en goede vrienden reageren weliswaar heel relaxed en zijn ook niet verbaasd, maar misschien is het juist daardoor ook niet echt onderwerp van gesprek. Terwijl ik zoveel vragen heb... Wil ik ook therapie gaan volgen? Is dit nodig? Blijf ik nou heel mijn leven medicijnen slikken? Zal er iets veranderen door deze diagnose? Zal de relatie met mijn ouders anders/beter/slechter worden als ze het weten? En hoe gaan ze reageren op mijn werk?

Volgend weekend ga ik met een collega een activiteitenkamp begeleiden. Hoe ga ik daar ongezien mijn medicijnen slikken? Of zal ik er open over zijn? Maar kan dat wel als mijn baas en coördinator nog van niks weten?



Omdat ik werk met kinderen met autisme en adhd en hun ouders zijn er soms ook rare situaties. Deze week was ik voor het eerst in een gezin. Een zoontje met asperger en een dochtertje van 8 waarbij net was gediagnosticeerd dat ze adhd heeft. Naar mijn idee was ik vroeger niet zo 'erg' als dat meisje (wat ik heb gezien dan). Ouders hadden veel zorgen over de medicatie, maar ook over haar toekomst: hoe gaat het in de pubertijd, hoe houden we haar op het rechte pad, enz. Het voelt vreemd dat ik dan uitleg wat het verschil is tussen concerta en ritalin, want die kennis heb ik vooral omdat ik er nu zelf middenin zit. Terwijl die ouders denken dat ik als 'proffesional' praat. Ook had ik wel willen roepen dat kinderen met adhd ook heel goed terecht kunnen komen, er zat er tenslotte eentje voor hun!



Ik ben in ieder geval blij dat ik hier mijn verhaal kan doen. Wil het niet steeds met mijn vriend hier over hebben, omdat ik niet wil dat het echt een item wordt in onze relatie. Mijn beste vriendinnetje zit op dit moment zelf middenin de problemen en ook die wil ik er niet teveel mee lastig vallen.



Ik denk dat ik ga proberen om donderdagavond naar mijn ouders te gaan. Ik wil er echt vanaf. Het is voor mij de enige avond dat ik kan, en ik heb dan de ochtend erna vrij. Maar mijn beste vriendinnetje krijgt dan de sleutel van haar woning, na dus een hele moeilijke periode en ik wil er ook voor haar zijn. Ook ben ik daarna het hele weekend op kamp en weet natuurlijk niet wat dat gesprek met me doet. Maar na dat weekend ben ik een weekje op vakantie en dan duurt het dus weer zolang... Ik weet het allemaal niet...

En dan denk ik: waarom kom ik vandaag tot niets? Waarom voel ik me zo gespannen? Waarom gaat alles in mijn hoofd tekeer? Dat zou toch door de medicijnen minder moeten..... OEPS! Vergeten!!! (Tenminste ik kan me in ieder geval niet herinneren dat ik ze geslikt heb...)



Pfff ik wilde vanmiddag: een was draaien/ afhalen, de badkamer/ wc poetsen, opruimen in de huiskamer, de afwas doen en bloemetjes zaaien op mijn balkon...

Wat heb ik net in 10 min gedaan? De was afhalen en de huiskamer een beetje opruimen... En de rest van de middag? Geen idee, behalve info zoeken over adhd....

Hoi halve maan,



Ik hoop gauw tijd te hebben om op je verhaal in te gaan.

Ontbreekt me nu ontzettend aan energie en tijd.

Ben gesloopt en dijk mijn mandje zo in.



Hopelijk zal casema mijn kabel, en internetverbinding morgen hebben aangesloten.



Groetjes Pastcy

halve maan, wat een drukte in je hoofd of niet? Zoveel vragen waar je het antwoord niet op weet, omdat de tijd het nog moet uitwijzen, maar ja ... zijn wij adhd'ers niet juist heel slecht in het omgaan met onduidelijke dingen? Dus dan is chaos heel logisch hoor!

Heel goed dat je een brief aan je ouders hebt geschreven. Ik zou het denk ik zelf overhandigen.. maar meer omdat je dan meteen op hun reactie kan reageren en er niet een dag overheen gaat. En je moet voor jezelf bepalen wat je belangrijker vindt: eerst het gesprek met de psycholoog om e.e.a. te bespreken en dan het gesprek aangaan of toch donderdag en dan dus niet naar je vriendin (of zou je dat ervoor kunnen doen?) en het misschien zonder je broer erbij bespreken met je ouders. Kies voor jezelf en waar jij je het prettigste bij voelt, want heeft je vriendin er iets aan als je er bent, maar in je hoofd steeds denkt: oowww ik had eigenlijk naar mijn ouders gewild..



En met de medicatie tijdens het kamp .. stop de pillen anders in een pillendoosje, zien ze niet wat het is en kun je altijd nog roepen dat het een of ander kuurtje of wat dan ook is. Maar je kan het misschien ook wel gewoon slikken als je 's ochtends tandenpoetst, stop je het in de toilettas en klaar.. (want concerta slik je toch maar 1x per dag?)



Kan me voorstellen dat je je vriend er niets steeds mee wilt lastigvallen, maar heb je het er wel over met hem of meer alleen oppervlakkig? En al die vragen die je stelt zijn heeel herkenbaar hoor! Ik denk dat iedereen die het (net) weet dat afvraagt..

Ik was in het begin overtuigd dat ik geen therapie wilde, ik had dat niet nodig vond ik zelf.. maar nu met die cursus merk ik wel dingen dat ik denk: hmmm misschien is het wel handig als ik begeleiding of coaching krijg.. Iets wat ik een paar maanden geleden niet bedacht had.. dus hoe lastig ook met al die vragen: time will tell..



Ik merkte ook dat iedereen heel relaxed reageerde op de diagnose, maar ik merk dat ik heel erg zoek naar: wat past er wel bij adhd en wat niet en daar kunnen vrienden natuurlijk niet op antwoorden. Wel vind ik het fijn als hun bepaalde acties/gedragingen van mij beter begrijpen, maar ja dat is natuurlijk ook lastig want hoe leg je uit dat je wel heeeel graag wilt opruimen, maar dat het gewoon niet lukt omdat je steeds afgeleid wordt, je motivatieprikkel te zwak is enzzz? Dat is natuurlijk ook lastig voor te stellen.



Biebeltje, wilde nog een heel verhaal voor je tiepen dat ik het echt stoer van je vind hoe je het congres 'doorstaan' hebt en meer, maar moet nu echt gaan slapen.. de hele week al veel te laat geworden. Ik reageer morgenochtend verder!

Halvemaan, Misschien een goed idee om niet te lang te wachten met eventueel deelname aan een ADHD introgroep. Daar hoor je de verhalen van anderen en kun je elkaar vragen stellen over hoe men met bepaalde zaken omgaat.



En je kunt die pillen inderdaad in een pillendoosje of iets dergelijks doen en zeggen dat je met een vitaminekuurtje of een kuurtje voor je haar en nagels bezig bent... Als je maar 1 keer per dag hoeft in te nemen zou je zelfs nog kunnen zeggen dat het tegen hooikoorts of een of andere allergie is...

Dit in het geval als je het ze gewoon (nog) niet wil vertellen.



Ik heb op mijn werk dat doosje gewoon altijd op m'n bureau liggen, geen probleem. Op zo'n congress neem ik ze ook gewoon op de juiste tijd in en dan haal ik ze gewoon even snel uit mijn tas om achterover te slaan. In de ochtend zit ik eigenlijk altijd in het openbaar vervoer en ook dan neem ik ze gewoon in. De gedachte dat iedereen je dan iets in ziet nemen is heel normaal, maar het valt mij op dat eigenlijk niemand er om geeft wat je precies doet of inneemt, vaak merken ze het niet eens op.



Ik heb de laatste tijd toch wel weer veel last van stress en dan heb ik toch weer van die onredelijke uitbarstingen. Vind dat erg jammer want het ging een tijdje best goed. Wel meestal pas later op de avond, dus misschien werkt het dan niet meer. Maar ben over het algemeen (vooral thuis) veel prikkelbaarder...

Dan komt ook gelijk het uitstelgedrag en doodzwijgen van onderwerpen heel sterk weer naar boven waardoor ik eigenlijk weer meer stress krijg.

Misschien toch eens overleggen met de psychiater of ik niet nog meer omhoog moet, of misschien wat vaker op een dag innemen... En misschien moet ik wel iets heel anders gaan proberen. Ik weet het niet. Baal er alleen van dat ik er eigenlijk niets van merk (schijn te merken).

Biebeltje; ik snap dat je daarvan baalt. Ik heb geen idee hoe het voor jou is, maar ik heb wel dat ik het op mijn werk minder merk dan thuis. Ik denk omdat ik sowieso op het werk minder 'klachten' heb, ergens kan ik dan toch (met bepaalde hulpmiddelen) wel wat onderdrukken. Wat ik dus wel merk is dat ik minder moe ben na het werk, omdat ik waarschijnlijk minder op mijn tenen hoef te lopen.



Ansje; ik kan inderdaad absoluut niet omgaan met onduidelijkheid in dit soort dingen. En wanneer ik ergens mee zit en dit ook wil uitspreken wil ik dat ook per direct. Omdat dit nu niet kan, blijf ik er maar over malen.

Ik heb al met mijn vriendin overlegt, ga 's middags haar al helpen en zij begreep helemaal dat ik dan naar mijn ouders wil. Ik ga dit doen zonder mijn broer. Baal ervan dat hij niet gereageerd heeft op mijn mailtje. Afgelopen zaterdag heb ik hem nog gezien (in gezamenlijke vriendengroep) en vrienden begonnen er wel over tegen mij, maar hij heeft er niks over gezegd. Maar ik heb nu niet de energie om daar ook nog eens tijd in te steken, dat komt nog wel. Denk ook dat ik de brief ook ga geven waar ik bij ben, alhoewel het 3 kantjes is en ze het dan allebei nog moeten lezen. Maar anders gaan ze denk ik toch meteen bellen. Ik kan ze ook wel uitleggen waarom ik het op heb geschreven, weet namelijk van mezelf dat ik me niet zo goed in woorden kan uitdrukken (vooral bij moeilijke dingen) en dat ik dan heel snel moet huilen enzo.



Gelukkig gaat het vandaag wel wat beter dan gisteren, toen had ik echt zo'n offday. Ook dus denk ik omdat ik geen medicijnen had geslikt. Met mijn vriend zijn de gesprekken over adhd redelijk 'oppervlakkig'. Hij vangt me wel goed op, ik krijg een extra knuffel en hij luistert. Maar hij is zelf geen jongen van veel woorden en zal me niet gauw advies geven. Ik denk ook dat hij niet totaal doorheeft hoe groot het item is voor mij. Hij weet dat ik er mee bezig ben, dat ik erover pieker, maar voor hemzelf speelt het minder denk ik. Voor hem ben ik wie ik ben, zo is hij op mij gevallen en dat ik adhd heb veranderd daar helemaal niets aan. Omdat we niet samenwonen ziet hij ook minder waar ik allemaal tegenaan loop. Maar goed, dat vind ik ook heel positief.



Ik ga denk ik idd mijn medicijnen zo ongezien mogelijk slikken. Maar ik ga er denk ik niet om liegen, heb daar ook helemaal geen zin meer in eigenlijk. Dus mocht mijn collega er na vragen dan zeg ik het denk ik gewoon. Ik ga er vanuit dat ze proffesioneel genoeg is om nog even haar mond te houden tegen andere collega's.



Zo, en dan nu even omkleden en lekker barbecueën bij de ouders van mijn vriend. Daarna nog stappen, dus kan ik ff mijn zinnen verzetten!



Fijn weekend allemaal!

Halvemaan, ik denk dat het ook helemaal niet uit zou moeten maken voor je werk dat je ADHD hebt en daar medicijnen voor neemt. Wie kan er nu beter adviezen geven dan een ervaringsdeskundige die weet hoe het voelt?

Andere mensen moeten het doen met de theorie zonder er zelf echt een goed idee van te hebben wat het nu precies met iemand doet.

Zo denk ik er ook over biebeltje. En daarbij komt nog dat ze op mijn werk een breed en realistisch beeld hebben over adhd, dus er niet allerlei 'enge' dingen bij gaan denken.



Ik merk ook dat nu ook gepland heb dat ik gewoon donderdag naar mijn ouders ga, dat ook al voor wat meer rust zorgt. Ik houd er wel echt rekening mee dat hun reactie niet anders zal zijn dan de afgelopen jaren, maar dan heb ik er voor mijn gevoel tenminste alles aan gedaan en kan ik aan de slag om daarin mijn weg te vinden. Maar wie weet valt het mee.



Ik vroeg me de afgelopen weken ook af of ik last had van een 'rebound'. Had het nog niet heel sterk gemerkt. Maar gisteren werd mijn dinnetje voordat we op stap gingen echt stapelgek van me haha. We moesten eigenlijk 2 fietsen hebben om naar de stad te gaan. Ik heb een normale fiets en 2 racefietsen. En een fietspomp. Maar het verlengstukje van de pomp bleek bij mijn vriend te liggen, de banden van mijn racefietsen waren na de winter leeg en van mijn andere fiets te slap. Eén fiets staat boven in het portiek, de andere beneden in de berging en ik wilde nog lichtjes monteren op een fiets. Dus natuurlijk begonnen met de lichtjes, toen racefietsen checken, weer naar boven voor pomp, geen verlengstukje, toch naar beneden andere verlengstukjes proberen, weer naar boven, andere handpomp zoeken, eindelijk gevonden, bleek ook niet te passen... En blijkbaar stuiterde ik nogal heen en weer en snapte dinnetje niets van mijn uitleg over de banden en de pomp haha.

Uiteindelijk toch maar besloten om met de auto te gaan, spullen bij elkaar zoeken, met de lift naar beneden... Oeps! Autosleutels vergeten

Mijn dinnetje weet echt wel hoe erg ik ben, voor jullie zal dit ook zeker herkenbaar zijn denk ik, maar zij vond het dus nu wel heel extreem. Ikzelf merkte ook dat ik weer heel erg veel spanning op mijn kaken had (dat was altijd, maar is nu door de medicijnen overdag weg).

Maar goed, heb ik ook eens een rebound of wat het dan ook was ervaren En ik heb gewoon alles er in de kroeg uitgedanst!



Pastcy; nog geen computer??? Of veeeeeel te druk met alles! Dit was toch het 'laatste' weekend? Succes nog in ieder geval!



Waarom heb je trouwens zoveel last van stress Biebeltje?

Halvemaan... Haha, komt me wel bekend voor dat rondrennen als een kip zonder kop omdat dit..., omdat dat... etc. En dan op weg ergens heen ineens van richting veranderen omdat ineens iets anders te binnen schiet wat ook belangrijk is. Als je er zo naar kijkt is het best komisch... Maar uiteindelijk vergeet je toch weer iets en moet je weer terug.



Ik heb twee katten en check als ik wegga altijd dat ze nergens opgesloten zitten. Zie ik tijdens het op slot draaien van de voordeur ineens zo'n nieuwsgierig kopje door het raam kijken vanuit de keuken... Huh? Had ik er per ongeluk toch 1 opgesloten...

Momenteel is ze al 'kwetterend' op jacht naar insecten...*grijns*



De stress is hoofdzakelijk zelf opgelegd denk ik... Ik heb het erg druk op m'n werk, veel verschillende projecten (waarvan 1 waar ik toch wel heel erg tegenop zie) en veel ad hoc zaken die wel veel tijd en aandacht vergen maar waarvan men vraagt of ze binnen een dag rond kunnen zijn (nee dus, maar ik doe m'n best). Moet nog een afspraak plannen voor een contractondertekening. Man of 10 en een lunch... Dat moet ik maandag maar gelijk even doen want we zijn al ruim 4 maanden met dat contract aan de gang geweest om tot overeenstemming te komen.

En nog een aantal projecten in de la liggen en in het vooruitschiet... Dus ik hoef me absoluut niet te vervelen. Als ik te weinig te doen heb schiet niet op, maar als het te veel wordt dan maak je mij ook niet al te gelukkig (is de laatste 2 weken ineens even heel veel ad hoc bijgekomen). Dan ook nog in combinatie met al die vrije dagen en congressen en cursusdagen...



Ik werd gisteren ook helemaal zenuwachtig wakker (kriebels in de buik, onbestemd/angstig gevoel). Deels denk ik omdat ik die avond met twee meiden had afgesproken die ik pas 1 keer eerder heb gezien en deels doordat ik al aan het opkijken was tegen maandag.



Maar goed, een mens kan niet meer doen dan zijn best... En ik ga geen contract afgeven waar ik zelf niet van overtuigd ben. Ik ben en blijf daarin een grote perfectionist...

biebeltje, dat perfectionisme komt me bekend voor! Maar inderdaad, een mens kan niet meer doen dan zijn best.. alleen is de definitie van 'je best doen' niet voor iedereen gelijk en ren je jezelf dus toch wel eens voorbij. We hadden het met de adhdgroep van de week nog over dat veel perfectionistisch waren en of dat misschien een soort 'overcompenseren' was. Je weet waar je zwakke plekken liggen, daar ben je je hele leven op gewezen of mee geconfronteerd en dan wil je extra laten zien dat je het heel goed kan en 'in control' hebt. Ik merk dat bij mezelf wel eens en dan heb ik er dus dubbel zoveel last van als ik dan toch iets vergeet..



Was het wel gezellig met de meiden gisteravond? Ben je dan op zo'n avond zelf wel relaxed of nog wel zenuwachtig?



Ja rondrennen als een kip zonder kop doe ik ook wel wekelijks hoor! Kan zo een half uur weg zijn om 1 kopietje te maken.. want ondertussen heb ik dan nog 10 andere dingen gedaan, volledig afgeleid en vervolgens bedenken dat ik eigenlijk ging kopieeren.. om terug te komen en te realiseren dat ik 1 ding nog vergeten was te kopieeren.. hoe inefficient...



Halve maan, fijn dat het een rustiger gevoel geeft dat je nu weet dat je donderdag naar je ouders gaat. Spannend en inderdaad misschien valt het allemaal reuze mee, het is maar net met welke verwachting je erin stapt. Weten je ouders dat je iets wilt bespreken, of heb je dat nog even in het midden gelaten? Jammer dat je broer niet heeft gereageerd, inderdaad misschien beter om dat even te laten voor wat het is. Je kan het hem altijd nog vragen, hij vindt het misschien ook wel lastig.



Ik had vrijdag weer eens een ouderwetse onredelijke flapuit opmerking op het werk. Er was wat gebeurd waar ik mij niet prettig bij voelde (de rol hoe ik erin zat, dat iets niet direct naar mij was gecommuniceerd maar eromheen, het vervolg enzz). Ik merk dat ik daar heel slecht mee om kan gaan, want nu is mijn rol in dit verhaal heel onlogisch en dus niet duidelijk. Daarbij nog dat een andere collega vond dat ik meer rechten had en die moest opeisen, ik die vervolgens ga vragen bij de veroorzaker dat ik graag duidelijkheid wil wat er eigenlijk van mij wordt verwacht (wat ik al heel stoer van mezelf vond), maar geen bevredigend antwoord, collega die dat bevestigt.. pffpffff einde van het liedje was ik zo onrustig als de pest, vond ik iedereen stom en belachelijk, riep ik uit dat ik toch maar wel een andere baan moest gaan zoeken (er spelen wel vaker van dit soort dingen) en was de dag aardig verpest. Ik kan met dit soort onverwachte dingen zo slecht omgaan, ben dan echt uit balans geschopt en dan is de onrust in mijn hoofd zo groot.. en dat moet eruit waardoor ik dus lekker onaardige dingen heb geroepen (gelukkig niet tegen de mensen die in het verhaal betrokken waren, maar tegen een directe collega, die wel inschat dat ik het niet helemaal meen). Impulsief zou ik meteen wat minder handige dingen hebben gedaan, maar gelukkig won mijn verstand het nog net.... want eigenlijk is mijn reactie vrij overtrokken, maar ik kon het ff niet handelen.



Morgen maar weer zien hoe het verder loopt.. ik kan dan ook ergens meteen klaar mee zijn, als hun het zo willen prima maar dan zoeken ze het ook maar lekker helemaal zelf uit.. dan ga ik er geen energie meer in steken, eens zien wat er dan gebeurt .. en beroep ik me op mijn functieomschrijving waar het niet in staat hihihiih.. (oowww heel flauw ik weet het..en uiteindelijk doe ik het ook niet, maar alleen het idee dat ik het kan doen.. )

Ansje; ook dat herken ik, hoe je door dat soort dingen ineens uit balans bent en je hele dag kan laten verpesten. Even ongenuanceerd van je afpraten helpt dan idd wel, fijn dat dit even tegen die collega kon.



Mijn ouders hebben nog geen idee dat ik iets met ze wil bespreken. Ga morgenavond met mijn vader naar de schouwburg en ga dan denk ik afspreken dat ik donderdagavond mijn hond kom brengen (omdat ik dit weekend op kamp ben). Ik ga denk ik niet van tevoren zeggen dat ik iets wil vertellen, dan gaan ze meteen vragen stellen verwacht ik.



Net heerlijk dus anderhalf uur gewandeld met de hond, die nu helemaal uitgetelt ligt te slapen . Nu echt maar even aan de poets. Gisteren zei vriend dat ik heel veel kleine frutseldingen in huis heb staan, waardoor het er snel rommelig en druk uitziet (in een gesprek over opruimen enzo met zijn ouders ). Nu ik zo eens om me heen kijk klopt dat ook wel. Dus ik begin met een grote vuilniszak!

quote:ansje25 schreef op 27 april 2008 @ 15:20:

Was het wel gezellig met de meiden gisteravond? Ben je dan op zo'n avond zelf wel relaxed of nog wel zenuwachtig?Was heel gezellig en ben geen moment zenuwachtig geweest. Misschien ook wel iets zenuwachtig geweest omdat die twee elkaar al een stuk beter kennen en ik had voorgesteld eens met z'n drieen af te spreken. Maar goed, was dus heel gezellig en we hebben ontzettend veel gekletst.

Rustig hier



Pastcy; hoe is het afgelopen weekend gegaan? Is de rust al weer een beetje teruggekeerd?



Ansje, hoe is het nu op je werk?



Geniet iedereen van de extra vrije dagen? Ik vind het echt heerlijk dat ik de komende twee weken niet echt hoef te werken. Eindelijk ff tijd om alles tot rust te laten komen.



Mijn besluit staat nu helemaal vast; heb afgesproken met mijn ouders dat ik morgenavond de hond kom brengen. Neem de brief mee die ik geschreven heb, voor elk een exemplaar, die kunnen ze dan lezen.

Het is in totaal 2,5 kantje en dat wilde ik jullie niet aandoen, maar heb het laatste stukje wel even gecopy-past:



Ik ben nog steeds vaak boos en vooral verdrietig over hoe ik me gevoeld heb, doordat ik me niet gesteund en begrepen voelde door jullie. Ondanks dat ik weet dat jullie echt het beste met me voor hebben en willen dat ik gelukkig ben, vind ik het moeilijk te begrijpen dat jullie zo reageerden. Zeker ook omdat jullie zelf hebben meegemaakt en gezien hoe het is om vast te lopen. Ik vind het moeilijk om in de afgelopen tijd gezien te hebben hoe jullie anderen opvingen die het moeilijk hadden en dat veel mensen (familie, collega’s) juist naar ons pap toe komen wanneer zij het moeilijk hebben, omdat hij hen blijkbaar zo goed kan steunen. Ik heb dit gemist.

Ik weet dat ik hier zelf ook zeker een aandeel heb. Ik kan vaak niet goed uitleggen waar ik het dan zo moeilijk mee heb. Ik heb nooit uitgesproken dat jullie reacties me hebben gekwetst, waardoor jullie ook geen kans gehad hebben om het uit te leggen. Ik heb er zelf voor gekozen om belangrijke dingen in mijn leventje te verzwijgen, iets wat ik heel erg moeilijk vind.



Toch weet ik ook dat jullie mij een hele goede basis hebben gegeven. Wanneer ik lees over adhd en naar de psychiater luister, heb ik blijkbaar mijn leven nog heel goed op orde, ondanks alles waar ik tegenaan loop. Dat heb ik voor een groot gedeelte aan jullie, en dus ook aan mijn opvoeding, te danken.

Deze brief is dan ook zeker niet bedoeld als verwijten naar jullie toe, ik hoop ook echt dat jullie dat ook zo kunnen zien. Ik ben overtuigd van jullie goede bedoelingen en snap dat het voor jullie moeilijk was om te horen dat het niet altijd goed met me ging.



Ik wil niet langer dingen verzwijgen, ik wil mezelf kunnen zijn en niet op mijn tenen te hoeven lopen thuis. Ik hoop dat jullie me serieus nemen en proberen te begrijpen dat sommige dingen voor mij niet vanzelfsprekend zijn.



Ik hoop dat we hier op een goede manier over kunnen praten en dat jullie mij jullie kant van het verhaal willen vertellen.





Gisteren bleek mijn teamcoördinator net zoals mijn baas ook heel nieuwsgierig over het 'mondelinge' item dat ik in het voortgangsgesprek wil bespreken. Hij was me gisteren op een leuke manier aan het 'uithoren', omdat ik het hem niet kon aandoen om hem nog twee weken in spanning te laten zitten

Volgens mij denkt iedereen dat ik zwanger ben haha.



Iedereen fijne koninginnedag!

He he, vriend heeft EINDELIJK de computer aangesloten. Kreeg al bijna afkick verschijnselen. Was UTP (zoiets) kabel kwijt. Gewoon even zoeken...... ligt vast ergens in een doos.....



Zie dat er afgelopen dagen behoorlijk geschreven is, ga ik morgen allemaal lezen en reageren.



Halve maan, ik heb je laatste bericht gelezen. Wat een mooie brief.



Je hebt het heeeeeel goed onder woorden gebracht. Duidelijk, zonder verwijten, en ook de aandacht vestigen op positieve dingen. Hardstikke goed van je hoor.

Ik hoop dan ook dat je gesprek naar wens gaan verlopen.

Probeer je in ieder geval rustig te houden (al zullen er vast wel allerlei gevoelens door je heen denderen). Hou er rekening mee dat ze misschien niet direkt de door jou gewenst reaktie vertonen omdat het een en ander ook even moet bezinken bij ze. Ik wens je in ieder geval heel veel succes en ik hoop dat je wilt laten weten hoe het gegaan is.



Verhuizing op zich is enorm goed verlopen. Ondanks diverse dingen die ook nog in dozen moest, de chaos er omheen enz enz. is het onwijs goed gegaan. We waren met 16 "man" aan de slag. Men pakte alles enorm goed op, eigenlijk zonder vragen. Dozen kwamen op de juiste plek. Meubels werden hier meteen weer in elkaar gezet. Nu nog steeds, denk ik wel een paar keer per uur hoe ongelooflijk goed en snel het is gedaan.

Natuurlijk nog wel diverse dingen te doen en hebben we het nog steeds mega druk.

Mijn dochter moet nog laminaat op haar kamer, dan pas kan ze al haar dozen uitpakken en inruimen. Ook diverse haakjes, lampjes, plankjes en nog meer van die ongein moet nog gebeuren.

Ik was de hele dag super rustig, ook de volgende dag. Ik snap er niets van. Het leek wel alsof ik een kalmeringstablet op had, maar dan zonder dat suffe gevoel. GEWELDIG. Helaas, gisteren overdag moest je werkelijk niets verkeerd tegen me zeggen.

De eerste e nacht wel weer een mega hyperventilatie toestand gehad. Ging pas half 3 slapen. En uiteraard weer vroeg op.



Moest gisteren ook nog naar PsyQ en ben gisteren ook met de dexamfetamine begonnen. Weet nog niet wat ik daarvan moet denken.

Afgelopen maandag was mijn dochter jarig, gisteren mijn zoon.

We hebben het wel in het klein gevierd, zeg maar. Maar de gewone verjaardag doen we 11 mei. Blijkt moederdag te zijn. Komt dat nog even goed uit ook, scheelt weer een ritje, komen die leuk naar ons toe.



Groetjes Pastcy

even heel snelle reactie...

Patcy, super dat de verhuizing zo goed is gelopen... succes met de nieuwe medicatie, ben benieuwd hoe je erop reageert. Enne.. natuurlijk ook succes met de uitpak-fase van de verhuizing!



Halve maan, wat heb je dat goed verwoord zeg! Heel erg vanuit je eigen gevoel en niet verwijtend, maar juist goed onder woorden gebracht. Sterkte morgenavond.

Dankjewel voor jullie positieve reacties! Merk nu dat ik er echt heel erg tegenop zie en krijg al 'vluchtneigingen'. Maar ik weet dat het moet...



Pastcy echt super dat de verhuizing zo goed is gegaan! Nog heel even en je kan heerlijk genieten van je huis!!!

Pfff nog ff van me afschrijven hoor!



Over ongeveer een half uurtje rijd ik naar mijn ouders. En zie er echt zo tegenop. Ik vraag me af hoe ze gaan reageren, en als de reactie negatief is, hoe ík dan ga reageren. Wat betreft mijn ouders voel ik me net een lopende tijdbom...



Gisteren en vandaag serieuze gesprekken gehad met dinnetje, die uit een hele heftige en moeilijke relatie komt. Toen ik daar gisteren met mijn vriend over wilde praten was hij er niet echt 'ontvankelijk' voor, hij lijkt niet te snappen wat haar problemen ook met mij doen. Alhoewel het ook kan zijn dat ik daar niet duidelijk genoeg in ben. Hij heeft ook nog steeds niet de brief gelezen die ik aan mijn ouders wil geven. Ook daarin ben ik denk ik niet duidelijk genoeg, maar ook snapt hij denk ik niet hoe moeilijk dit voor me is.

En dan lig ik in bed meteen weer te piekeren... Is dit het wel, past hij wel goed genoeg bij mij, wil ik dit wel, enz. Daarover vandaag ook met vriendinnetje gepraat. Wanneer is je relatie 'goed', wat kan je verwachten, moet je met sommige dingen genoegen nemen? En... wil ik niet áltijd meer, dieper, intenser? En komt dit gewoon uit mijn karakter, of is dit ook mijn adhd?

Mijn ideaalbeeld is een diepgaande, passionele, intense, emotionele relatie... Maar ergens weet ik ook dat zo'n relatie niet goed voor me is. Ik ben zelf zo emotioneel en wisselend in mijn stemmingen, dat het waarschijnlijk echt beter voor me is wanneer er een stabiele, rustige, veilige man naast me staat.

Wat voor relatie hebben jullie??? Want mijn vriend ís zo'n ontzettende stabiele, rustige vent die niet uit zijn evenwicht gebracht lijkt te kunnen worden.



Ik moet maar eens mijn spullen gaan pakken en in de auto stappen. 'Spring' er maar gewoon in, ik krijg mijn gedachtes en emoties nou toch niet op een rijtje.



Ik zal trouwens zeker nog even laten weten hoe het is gegaan. Ga vanavond bij mijn vriend slapen, maar zoek morgenochtend nog wel ff een gaatje voordat ik dit weekend weg ben. Wil toch ff alles van me afschrijven denk ik.



Iedereen alvast een fijn weekend!

Halvemaan, ook mijn complimenten over je brief. Ik hoop dat jullie gisteren goed hebben kunnen praten!



Pastcy, wat fijn dat de verhuizing zo vlot is verlopen! Heb je daar al die weken nu zo voor lopen stressen!!! (Haha, ik doe precies hetzelfde hoor! En dan achteraf afvragen waarom eigenlijk, want alles liep hartstikke goed.)



Tsja, hoe beschrijf ik mijn relatie...

Ik moet juist iemand hebben met tegengas. Iemand met wie ik kan vechten (echt vol uit ruzie maken). Mijn man is verder hartstikke stabiel en bedachtzaam etc. Weet precies wat hij allemaal wel en niet wil. En loopt niet weg als ik in 1 van mijn buien ben (laatste tijd laat hij het wel wat meer op zijn beloop). Want door juist tegengas te geven in zulke situaties ben ik er sneller overheen. Als ik weer eens met zo'n non-gevoel rondloop dan ga ik lopen provoceren om toch maar een gevoel te krijgen. Door de reactie van man kom ik dan uiteindelijk wel van dat non-gevoel af en kunnen we weer verder. Anders kan ik echt tijden op bed liggen een beetje in m'n eigen wereldje voor me uit liggen staren.

Als ik gefrustreerd ben dan explodeer ik heel snel en word ik verbaal erg agressief. Soms zo erg dat ik echt even iemand heel erg veel pijn wil doen (dan waarschuw ik ze ook dat ik dat wil doen en probeer dan hard weg te lopen om me op iets anders te kunnen focussen en mijn woedegevoel zo te doen afnemen). Maar dat is waarschijnlijk meer uit onmacht vanuit mezelf... Vroeger werd er dan (thuis) gelijk op los gemept. Nu blijft het bij gooien met spullen (als ik thuis ben).

Dat tegengas herken ik wel Biebeltje. Dat heb ik ook nodig, anders loop ik er hartstikke overheen. Ben ook verbaal heel sterk... Ex zei ooit: als we ruzie hebben kan jij zo goed praten dat ondanks dat ik weet dat ik gelijk heb, jij aan het einde ook gelijk hebt.

Maar jouw man is dus ook heel stabiel. Fijn dat hij kan omgaan met je 'woede uitbarstingen'. Die herken ik wel van vroeger naar mijn ouders toe; echt ontploffen, huilen, schreeuwen, schelden, onredelijk zijn, met deuren slaan, enz. Nu moet je echter echt héél ver gaan wil dat gebeuren.



Ik heb er trouwens gister nog een gesprek over gehad met mijn vriend. Dat ik dat bijna altijd heel fijn vindt dat hij zo rustig en stabiel is, maar heel soms bang ben dat ik daarin iets ga missen. Gesprek ging sowieso over hoe we in onze relatie staan, was erg fijn.



Het gesprek bij mijn ouders viel ook mee. Ze waren wel erg geschrokken, vooral dat ik al die jaren niks meer had gezegd. Mijn vader kon ook wel uitleggen dat hij in mijn kinderjaren 'expres' wat hard tegen me was, omdat hij me wat sterker wilde maken, omdat ik dus zo ontzettend gevoelig was en me alles aantrok. Ook ten tijde van de diagnose van de ggz probeerden ze het wat 'af te zwakken', uit bescherming naar mij toe. En mijn vader gaf aan sowieso heel moeilijk te kunnen praten met mensen die heel dicht bij hem staan, iets wat ik ook wel van mezelf herken.

Wat wel opviel was dat mijn ouders een verschillend beeld over me hebben als kind. Mijn moeder benoemt idd dat ik druk kon zijn, over grenzen heen ging, en door kon draven. Mijn vader herkent dat laatste wel, maar vond me juist eerder passief en een dagdromer dan druk. En dat laatste past natuurlijk heel erg bij kinderen met add. Ze gaven ook aan dat ik heel vaak moe was, door het consultatiebureau is altijd gezegd dat dit waarschijnlijk kwam door mijn bronchitis en mijn slaapproblemen. Nu lijkt het dus dat het achteraf gezien waarschijnlijker is dat ik 'overvraagd' ben.

Ze herkenden in ieder geval wel het concentratie en impulsiviteit stuk; snel afgeleid, van het één naar het ander, en als ik iets wil dan moet het ook per direct.



Nou ik ga mijn tas inpakken voor het weekend. Het wordt mooi weer, dus tijd om te genieten!!!