ADD / ADHD.....

quote:deb83 schreef op 19 maart 2009 @ 14:03:Voor loopbaan begeleiding zou ik kijken of je dat misschien niet ook via de uni een beetje kan regelen...ze zullen daar ook vast wel wat hebben op dat gebied. Misschien kan je trouwens nog iets regelen met IB-groep of de uni qua studiefinanciering, nu je officieel een stikker hebt gekregen?

Daar ga ik wat mee doen, dank je voor het meedenken!



En dan ga ik nu écht weer even ophouden met het volplempen van dit topic...

da's een goed idee phien, om even op de digi peiler te kijken naar de pda.



Wat rot dat e bij jou op de uni daar geen ondersteuning voor hebben. Volgens mij is er bij mij op de uni wel redelijk wat mogelijk via studeren en gehandicapt (deze is er nl. ook voor een ander afwijking dan lichamelijke berperking). Misschien dat er zoiets wel is, zeker nu je een echte diagnose hebt. Anders kom je hier idd ook bij de standaard groepjes, al kan je ook gebruik maken van een studentenpsycholoog voor een paar individuele gesprekken.

Ik heb een HD Touch van HTC. Bevalt me prima! Vooral het synchroniseren met mijn laptop vind ik erg fijn.



Mijn ervaring is dat hulpverlening ook wat betreft studeren eigenlijk neerkomt op hetzelfde als op de andere gebieden. Probeer overzicht te houden en maak gebruik van buien waarin je vanalles wil doen.



Heb zelf momenteel een periode waarin ik de Ritalin niet regelmatig neem en merk dat ik de laatste tijd ook weer erg door impulsen wordt geleid. Vanmiddag weer een gesprek met studieloopbaanbegeleider (maar wat heb je er aan he... hij probeert het in iedergeval, en ik ook), moet mijn takenlijst-voor-dit-blok gaan voorleggen en 'laten zien' wat ik gedaan heb.

Niets dus. *zucht*

Deb, heb even de site vd uni gecheckt en zag dat er idd ook een groep is voor studenten met functie-beperking waarvoor ik nu in aanmerking kom (zelfde uni?). Jeej! Dus da's ook een optie.



Maar dat is idd een groep waar van alles door elkaar zit, lichamelijke en fysieke beperkingen. Terwijl het me ook juist wel fijn en stimulerend leek om een studiegroepje te hebben met studenten die ook adhd hebben en in hun studie dus tegen dezelfde soort dingen aanlopen, plus een begeleider die ook genoeg van adhd afweet om zinnige tips te geven. Zo'n soort cursus bestaat aan mijn uni wel specifiek voor studenten met dyslexie; misschien kan zoiets voor adhd-ers dan ook wel worden georganiseerd. Ik zou dat wel prettig vinden, juist om eindelijk eens wat herkenning te vinden bij medestudenten.

Kan iemand hier me de verschillen tussen ADD en PDD-NOS uitleggen?

Pippin, komt de hulpverlening voor studie en werk echt op hetzelfde neer: overzicht houden en profiteren van energieke buien? Is dat niet te algemeen om echt te kunnen helpen? Natuurlijk zijn er een aantal basisvaardigheden die in veel situaties van pas komen, maar mijn eigen ervaring is wel dat m'n 'zwakke punten' (weinig overzicht, slechte concentratie, impulsiviteit) bij reguliere studie-onderdelen toch tot heel andere 'probleemsituaties' leiden dan bij stages/bijbaantjes. En dat bovendien de ruimte voor oplossingen ook nogal verschilt.



Ik kan later bv een baan kiezen met vnl kortetermijnprojecten en veel afwisseling (dan functioneer ik behoorlijk goed, heb ik tijdens stages ontdekt); omdat alle universitaire studies behoorlijk veel van studenten vragen op het gebied van planvaardigheid is die ruimte daar veel beperkter, dus moet ik voor m'n studie naar andere oplossingen gaan zoeken om m'n gebrek aan planvaardigheid en zelfactivering te compenseren/in te dammen. (een studie is echt mijn baan from hell)



Nou ja, en adhd-ers staan er ook in het algemeen om bekend dat ze studies niet afmaken en daardoor vaak in lagere functies terecht komen dan ze aankunnen; best een groot struikelblok dus. Terwijl de boeken en websites over adhd die ik tot dusver heb gezien toch vooral veel aandacht besteden aan opvoeding, relaties en werk. Ik was daar best verbaasd over. Vandaar m'n gedachte dat specifiekere informatie en tips voor studerende adhd-ers en uitwisseling van (succes)verhalen wel eens een gat in de 'markt' kan zijn

quote:Pippin schreef op 20 maart 2009 @ 09:24:

Heb zelf momenteel een periode waarin ik de Ritalin niet regelmatig neem en merk dat ik de laatste tijd ook weer erg door impulsen wordt geleid. Vanmiddag weer een gesprek met studieloopbaanbegeleider (maar wat heb je er aan he... hij probeert het in iedergeval, en ik ook), moet mijn takenlijst-voor-dit-blok gaan voorleggen en 'laten zien' wat ik gedaan heb.

Niets dus. *zucht*

quote:Suzeli schreef op 20 maart 2009 @ 13:22:

Kan iemand hier me de verschillen tussen ADD en PDD-NOS uitleggen?

He Suzeli, hoe is het? Heb je je tweede diagnostische gesprek al gehad?



Ken je het vergelijkend tabelletje op

http://www10.antenna.nl/h ... Aanverw_stoornissen6.html ? Ik krijg daaruit wel de indruk dat het onderscheid tussen die 2 erg lastig is te maken.

Sponge,

Wat ik merk bij iemand die PDD-nos heeft die dicht bij mij staat en wat ik zeker weten niet heb:



- ander soort inlevingsvermogen

vb: iemand uit een band van een kennis was overleden. Ik leef meer mee met goh, wat naar, hoe voel jij je eronder. PDDnos: goh wat vervelend, hoe moet je die lege plek in de band opvullen?



- spreekwoorden en gezegdes te letterlijk nemen.

vb: bij eht koken, vroeg ik aan hem om hamburgers in vieren te snijden. Hij zorgde ervoor dat er precies 4 stukken hamburger zijn, ik bedoelde dat dat per hamburger in vieren moest.



- te groot rechtvaardigheidsgevoel



phien, wie weet kom je bij die groep wel wat meer mensen tegen die ook adhd hebben. Je bent toch niet de enige op de hele uni die adhd heeft?

Maar ik snap wel wat je bedoelt, ik mis dat idd ook wel. Maar ik mis dat dan met name in boeken en op internet. Maar ja, dat komt ook wel omdat ADHD wat dat betreft nog relatief nieuw is, helemaal bij volwassenen en wat slimmere mensen.



Dank je pippin , ik ga idd dan eens kijken naar die van HTC. Het gaat mij nl. met name om de kalender, niet zozeer om de geluidjes.

Phien; ik moe(s)t in werk, en moet in studie overzicht houden. Natuurlijk zijn er verschillen, maar het overzicht is wat ik nu aangeleerd krijg. Correctie, kon ik alláng, maar hield het niet stelselmatig vol. Vind het lastig uit te leggen.



Hulpgroepen voor AD(h)D-ers lijkt mij juist weer vreselijk. ik moet er niet aan denken. Een begeleider die verstand heeft van zaken dan weer wel, maar moet de eerste die creatiever qua oplossingen denkt dan ik nog tegenkomen helaas

maar gata het alleen over overzicht houden dan? Ik heb het idee dat ik nl. wel redelijk het overzicht heb (nu ja......soms dan, wanneer ik weer even op een rijtje heb gezet wat ik moet doen voor die periode). Maar gaat het dus mis in de uitvoering daarvan. Al helemaal bij het inplannen hoe lang ik ergens over doe, dat is bij mij altijd een groot vraagteken.....

[quote]deb83 schreef op 20 maart 2009 @ 16:34:

Sponge,

Wat ik merk bij iemand die PDD-nos heeft die dicht bij mij staat en wat ik zeker weten niet heb:



- ander soort inlevingsvermogen

vb: iemand uit een band van een kennis was overleden. Ik leef meer mee met goh, wat naar, hoe voel jij je eronder. PDDnos: goh wat vervelend, hoe moet je die lege plek in de band opvullen?



- spreekwoorden en gezegdes te letterlijk nemen.

vb: bij eht koken, vroeg ik aan hem om hamburgers in vieren te snijden. Hij zorgde ervoor dat er precies 4 stukken hamburger zijn, ik bedoelde dat dat per hamburger in vieren moest.



- te groot rechtvaardigheidsgevoel



Deb,in welke contect bedoel je dat?Ik bedgrijp niet helemaal wat je hiermee wilt zeggen?



Gr Spongebabe

quote:deb83 schreef op 20 maart 2009 @ 18:39:

maar gata het alleen over overzicht houden dan? Ik heb het idee dat ik nl. wel redelijk het overzicht heb (nu ja......soms dan, wanneer ik weer even op een rijtje heb gezet wat ik moet doen voor die periode). Maar gaat het dus mis in de uitvoering daarvan. Al helemaal bij het inplannen hoe lang ik ergens over doe, dat is bij mij altijd een groot vraagteken.....



Deb.. Precies. Ik kan ook overzicht houden, of heb geleerd hoe ik mijn strategieen iets kan aanpassen. Het blijft alleen vast lopen op het dóen.

Gister bijvoorbeeld ook mijn studiebegeleider gewoon gezegd dat de voorbereidingen voor toetsen goed gingen, hem een beejte naar de mond gepraat (maar niet overdreven) om hem in iedergeval het idee te geven dat ik er écht wat aan doe.



Natuurlijk dóe ik er al genoeg aan, ook zonder dat hij 'ziet' dat ik opdrachten inlever. Ik ben vooral íntern bezig met veranderingen, de wortel van alle problemen. En dat daar dan niet direct resultaat uitrolt valt te verwachten.

Merk alleen dat ik het héél moeilijk vind bij deze begeleider om uit te leggen wát er dan niet lukt.



Jullie zullen het herkennen; 'Maar je weet precies wat je moet doen' Ja. En: 'Maar je haalt toch gewoon je toetsen' Eh.. nee. 'Maar je weet zoveel!' Eh.. nee. Niet bewust in iedergeval.



Guinevere: Ik las net je topic. Ik herken het. Vroeger.. vroeger wilde iik het allerliefste worden:

- Professor Doctorandus van Alles. Alles watje maar kón doen. Ik wilde óveral iets van weten, de beste in zijn. En ik wilde kraamverzorgster worden. En huismoeder. *zucht*



Lekker prestatiegericht, compensatiestrategietje?

Wat mij daarin zo fascineert, is waaróm ik als kind al zó wilde compenseren, zo de beste wilde zijn nog vóór ik geod en wel naar school ging. Was het, omdat ik in de kleuterklas soms mijn medekleuters maar kinderachtig vond (klinkt geinig ) of omdat ik in groep 3 al heel snel wist dat ik rekenen niet kon en me doodverveelde bij het 'leren lezen'? Het werd pas leuk bij het schrijven, dát kon ik nl niet, en deed ik het, dan was het héél klein en onleesbaar. Ik kopieerde overigens ook handschriften van anderen, klasgenoten (vaak ouderejaars) die ik bewonderde.



Ik kon lezen op mijn 4e, las krantenstukjes en borden onderweg in de auto toen ik 5 was. Mijn ouders geloofden het eerst niet; toen hebben ze me 'getest'. Ik weet het niet meer; maar mijn moeder dacht dat ik het verhaal wat zij voorlas gewoon uit mijn hoofd kende en zodoende kon zeggen 'Dat staat er niet!!' (en vervolgens boos worden..ik dan)

Mijn moeder heeft, toen ze de krant aan het lezen was, een kinderpagina opgeslagen en heb ik dat voorgelezen. Dat stuk tekst kón ik onmogelijk uit mijn hoofd kennen want ze had de krant net van de mat geplukt. Daarna hebben mijn ouders me altjid boekjes gegeven om te lezen, gingen we heel vaak naar de bibliotheek. Ze hebben het (gelukkig!) gestimuleerd, wat resulteerde in een boekenwurm die van de wereld kon zijn tijdens het lezen, zichzelf er heelmaal in verloor, enge dromen had soms door die boeken, maar er zoveel uit haalde. Ik las boeken die ik nog niet begreep, weet ik ook nog. Technisch lezen liep vooruit op begrijpend lezen. Dat frustreerde me wel eens en wil de ik wéér beter worden.



In de klas zorgde dat lezen overigens ook wel voor problemen. Ik las nl altijd 'te snel'. Voor de kinderen die gewoon in groep 3 écht leren lezen. Ik las nl niet al 'een paar woordjes' maar (voor mij nieuwe) boekjes. Ik mocht ook naar de hogere groepen om boeken te halen om te lezen, kan ik me ineens herinneren.

Ik was daardoor weer 'bijzonder'. (rekenen kon (en kan) ik niet, maar lezen juist wel). Ik verveelde me bij klassen-lezen, waarbij elk kind om de beurt een alinea leest. Als de klas dan bezig was las ik het stuk op eigen tempo door en ging mezelf deadlines stellen. 'Als pietje klaar is met lezen, dan heb ik hetzelfde stuk 2 keer gelezen.'. Twee keer werd drie keer...werd de hele tekst.. enz.

En wat ik in de literatuur ook moeilijk vind soms; vaak worden er onderwerpen aangehaald waar ik niet de allergrootste hinder bij ondervind. Hoe meer ik lees; hoe meer ik besef dat mijn ouders me echt wel, ondanks hun fouten, de goede dingen hebben aangeleerd.



Mijn moeder is héél erg praktisch en effectief. Ook explosief, creatief, emotioneel niet altijd even sterk geweest, impulsief. (Ik denk dat zij ook ADD heeft, maar er nooit over gesproken) Ze is erg van het aanpakken, niet zeuren maar doorgaan. Mijn moeder is heel zorgzaam, kan zichzelf helemaal wegcijferen (maar leert dit gelukkig iets af!) en gaat ergens voor. Ze kan moeilijk omgaan met dingen die anders gaan dan zij bedacht had, tegen laatste moment-plannen, en treuzelende mensen. Geduld dus. Mijn moeder kon heel leuk over vroeger vertellen. Vaak heeft ze wel een wat negatieve inslag, maar daar kan ik doorheen kijken. Ze bedoelt het vaak nieteens zo



Mijn vader is juist iemand die daarin tegenwicht geeft. Heeft heel duidelijke grenzen, maar geeft die ook ruim van tevoren aan. Mijn vader heeft mensenkennis, humor, is niet gauw gek te krijgen. Hij is oplossingsgericht en zegt nooit dat iets niet kan. Eerst kijken naar de mogelijkheden, en dan of je zelf ziet of het kan of niet. Hi is heel coachend, zeg maar. Mijn vader vertelde altijd hoe dingen werkten, waarom iets was zoals het was. Maar wanneer je een grens had bereikt, dan was de boot aan. Hij kan ook heel explosief zijn, al is daar veel meer voor nodig dan bij mijn moeder.



Ik herken me in patronen van beide ouders. Maar in hoeverre heeft opvoeding en karakter te maken met het 'last ondervinden' van ADD?



Wanneer ik kijk naar mijn huisgenote die net is verhuisd, word ik gek. Ze is (naar mijn mening een ADD-er, maar nooit gzegd) chaotisch, verstrooid, vergeetachtig en niet praktisch ingesteld. Haar ouders hebben, naar haar eigen zeggen, altijd alles voor haar gedaan en ze vertrouwt er blind op dat haar ouders alles opvangen wat fout gaat. Ze heeft niet veel zélf dingen moeten doen en daarvoor de klappen én de lof mogen ontvangen. Wanneer ik zo iemand zie, denk ik vaak.. Joh, ADD misschien?. Maar wanneer je die vaardigheden nooit aangeleerd hebt gekregen en er in vastloopt... heb je dan óók ADD? Of heb je dat pas, als je alle vaardigheden aantoonbaar bezit, maar toch vastloopt? Ofzo?



Ik leg het misschien wat vaag uit.. maar ik weet hoe anders.



En nu ga ik dit allemaal plakken en knippen in een tekstbestand en verder uitwerken straks, lijkt me goed om door een ADD-oog naar 'vroegah' te kunnen kijken. Misschien levert het me nog wat op.

Deb; Ik denk dat de 'key' is dat je het leuker, of 'het minste vervelend' moet maken wat betreft het uitvoeren van een planning.

Ik kan bijvoorbeeld niet per dag een lijst maken met schoolwerk wat ik moet doen, dan gebeurt het nl niet.

Ga ik wat meer mee 'in the flow': 'Ik wil iets lezen' dan ga ik iets lezen wat relevant en nodig is.

Ik maak daarom alleen een lijst met alle opdrachten die binnen een blok (10 weken) gedaan moeten worden. Ik kan dan afstrepen wat ik heb gedaan, er achter zetten of er met een groep aan gewerkt wordt op een bepaalde datum etc.



Verder gebruik ik sinds heel kort Outlook Office om mijn mail, taken en agenda zowel in computer als in telefoon gelijk te krijgen. Kabeltje ertussen en de agenda's worden gelijkgetrokken. Handig!

quote:Phien schreef op 20 maart 2009 @ 14:23:

[...]



He Suzeli, hoe is het? Heb je je tweede diagnostische gesprek al gehad?



Ken je het vergelijkend tabelletje op

http://www10.antenna.nl/h ... Aanverw_stoornissen6.html ? Ik krijg daaruit wel de indruk dat het onderscheid tussen die 2 erg lastig is te maken.



Hoi

Dank je voor de link (wist dat ie ergens was maar waar.... )

Ik heb mijn psychodiagnostisch onderzoek afgerond.



Na de laatste testjes vroeg ze me hoe ik er tegenover zou staan als er PDD-nos uit zou komen ipv ADD. Ze zei dat ADD + sociale ontwikkelingsstoornis al PDD-nos is. Vandaar mijn vraag hier. Ik denk zelf dat mijn sociale troubles een gevolg zijn van ADD + IQ+ opvoeding. Kan zijn dat zij dat anders zien maar ik ga als ze dat denken wel goed navragen hoe ze tot die conclusie gekomen zijn. Zeker nu ik die link gelezen heb ga ik niet akkoord met de conclusie PDD-nos. Het voelt n.l. niet zo.

Ze vroeg ook hoe ik tegen medicatie aankeek. (please!) Ik wil het wel proberen. De optie 'niet op zon- en feesdagen' lijkt me wel wat maar dat heb ik maar niet gezegd.



Ik hoor over een maandje meer Beetje te lang naar mijn zin maar dat zal wel gebruikelijk zijn.

He Suzeli, Deb had ook nog wat voor je gepost, maar was denk ik in de war met de namen geraakt; hier heb je hopelijk ook nog wat aan (Spongebabe, was dus niet voor jou bedoeld!).quote:deb83 schreef op 20 maart 2009 @ 16:34:

Sponge,

Wat ik merk bij iemand die PDD-nos heeft die dicht bij mij staat en wat ik zeker weten niet heb:



- ander soort inlevingsvermogen

vb: iemand uit een band van een kennis was overleden. Ik leef meer mee met goh, wat naar, hoe voel jij je eronder. PDDnos: goh wat vervelend, hoe moet je die lege plek in de band opvullen?



- spreekwoorden en gezegdes te letterlijk nemen.

vb: bij eht koken, vroeg ik aan hem om hamburgers in vieren te snijden. Hij zorgde ervoor dat er precies 4 stukken hamburger zijn, ik bedoelde dat dat per hamburger in vieren moest.



- te groot rechtvaardigheidsgevoel



phien, wie weet kom je bij die groep wel wat meer mensen tegen die ook adhd hebben. Je bent toch niet de enige op de hele uni die adhd heeft?

Maar ik snap wel wat je bedoelt, ik mis dat idd ook wel. Maar ik mis dat dan met name in boeken en op internet. Maar ja, dat komt ook wel omdat ADHD wat dat betreft nog relatief nieuw is, helemaal bij volwassenen en wat slimmere mensen.



Dank je pippin , ik ga idd dan eens kijken naar die van HTC. Het gaat mij nl. met name om de kalender, niet zozeer om de geluidjes.

quote:deb83 schreef op 20 maart 2009 @ 16:34:- te groot rechtvaardigheidsgevoelHoe uit zich dit?

Ik las ook ergens dat ADD+sociale ontwikkelingsstoornis = PDD-NOS. Maar het onderscheid blijft lastig. Bij adhd komen vaak ook vaak allerlei sociale problemen voor, ik loop zelf ook al van jongs af aan tegen allerlei sociale struikelblokken aan waarvan nu blijkt dat het uit adhd kan voortkomen.



Weet je wat de redenen zijn dat ze bij jou dan toch aan PDD-NOS denken en niet 'gewoon' ad(h)d? En wat herken je er bv niet in, als je die link leest? (PDD-NOS is een restcategorie en dus heel gevarieerd; op zich kan iemand denk ik PDD-NOS hebben zonder dat die zich in de verhalen van 'ervaringsdeskundigen' daar herkent.) En herkennen jouw ouders (die waren toch mee naar 1 vd diagnosegesprekken?) die pdd-nos-dingen wel, of ook niet?



Nog steeds sterkte iig de komende (wacht)tijd!

@Suzeli, misschien heb je er ook nog wat aan als ik vertel waar ik zelf op sociaal gebied tegenaan loop? Dit valt volgens mijn behandelaarster onder adhd.



Ik sla geregeld de plank mis in gezelschap, vooral dmv te harde/ongepaste grappen maar ook door uberhaupt heel impulsief te reageren (laat me makkelijk uitdagen bv met soms beschamende gevolgen). Hoe minder ik mensen ken, hoe groter het risico is dat ik afga en hoe meer het me dan ook trekt... Want dan gebeurt er tenminste iets ofzo, ookal geeft het me dan een rottig gevoel. Als ik weer eens merkt dat dat gebeurt kan ik me daar goed lullig over voelen; om die reden heb ik vaak ook niet zo'n zin om ergens heen te gaan waar veel mensen zijn die ik niet ken; ik ben dan van tevoren al bang dat ik weer met dat rotgevoel thuiskom.



Ook vind ik het vaak lastig om ook met goede vrienden te praten over dingen waar ik mee zit; bv over somberheid, relatiegedoe, maar ook keuzes in m'n studie die ik moet maken. Een belangrijke reden daarvoor is dat ik moeite heb om m'n hoofd bij m'n eigen verhaal te houden als er ook iemand anders in de kamer zit die ook dingen zegt (of uberhaupt geluid maakt, schuifelen etc). Ik ben zo weer afgeleid, begin zelf over wat anders, of ga uitgebreid in op een opmerking van een ander waardoor ik m'n eigen 'punt' kwijtraak. Of ga grapjes maken; op korte termijn vind ik niks zo bevredigend als anderen aan het lachen brengen, maar daardoor schiet m'n eigen verhaal er wel eens bij in. Ben wel eens een weekend lang bij een vriendin geweest om pas bij het afscheid nemen te zeggen, 'ik wilde je ook nog vertellen dat mijn vader laatst suicidaal was, dat ik daar nogal van geschrokken ben en niet goed weet hoe ik hem kan helpen'. Minder heftig vb: mijn beste vriend concludeerde afgelopen woensdag na gesprek over m'n diagnose dat hij in tijden niet zo gelachen had. Vaak kan ik dat wel hebben, maar even vaak kan ik er ook goed van balen. Omdat ik ondertussen vaak niet heb verteld waar ik echt mee zit. Via e-mail lukt het me vaak wél beter om m'n verhaal te vertellen, want minder afleiding, maar dan mis ik toch het directe contact/reacties/knuffel etc.



Los daarvan heb ik moeite om nieuwe contacten vast te houden omdat ik vergeet te bellen etc. maar ook doordat het voeren van gesprekken me sowieso veel energie kost en ik bij nieuwe contacten dan ook nog minder op de 'automatische piloot' kan varen (alles wat iemand vertelt is dan nieuw, ik kan het daardoor minder goed camoufleren als ik niet goed heb gevolgd wat iemand zegt).



Ook voel ik me in een grote groep mensen snel overspoeld door alle prikkels en kan ik slecht op 1 gesprek focussen. Gesprek voeren in rumoerige kamer of met muziek aan kost me gewoon superveel energie en dan nog ben ik er met m'n hoofd vaak niet echt bij door alle afleiding en versta ik mensen vaak niet (geen gehoorprobleem an sich, ik ben getest ).



Ik kan me voorstellen dat dit alles bij pdd-nos ook wel voorkomt. Maar misschien zijn er dan bv ook nog extra of andere dingen zijn die het toch van adhd onderscheiden?

Dat met de invloed van je IQ, dat weet ik trouwens niet hoor. Ik heb een aantal vrienden met IQ 145-150 en zij zijn echt heel wat sociaal vaardiger dan ik (weet zelf niet wat m'n IQ is).



En bv op uni lopen er heel wat studenten rond met jouw IQ of hoger, die toch over het algemeen sociaal heel aktief zijn. (Het is in mijn werkgroepen iig neit zo dat de slimste 1/3 vd groep sociaal niet uit de verf komt)



Ik weet dat je boven 160 ofzo echt sociale problemen kunt krijgen omdat je veel sneller denkt, ander soort grapjes maakt etc. Maar wat maakt dan dat een IQ rond de 130 (toch?) ook sociale problemen op kan leveren? (ik snap het gewoon niet zo goed, weet dan ook maar weinig van hoogbegaafdheid enz af)

Ik ben b.v. terughoudend in contacten met mensen omdat ik vaak het deksel op mijn neus gehad heb. Tevaak als klein kind terleurgesteld in vriendschappen. Hier komt ook een stukje HB om de hoek kijken. Ik was n.l. op jonge leeftijd al opzoek naar een vriendinnetje (kleuterschool) ik zag mijn klasgenoten ook in 'setjes' w.b. vriendschappen. Terwijl kleuters nog niet zulke vriendschappen aangaan. Hiernaast voelde ik mij door kleuterjuffen niet serieus behandeld. Mijn ouders praate gewoon tegen me en hechte ook waarde aan mijn mening. Het doet zeer als je op school merkt dat juffen je uitlachen als je iets serieus zegt. (zo kwam het iig over) da's m.i. niet goed voor de sociale ontwikkeling.



Wat me ook lijkt is dat je met PDD-nos b.v. moeilijk flirten in de kroeg.



Mijn moeder vond me vroeger altijd een sociaal, vrolijk en open kind. Dit strookt m.i. ook niet met PDD-NOS.



Volgens mij denken ze bij het riagg aan PDD-nos omdat ik aansluitingsproblemen hebben gekend met leeftijdsgenoten. Ik me altijd aan de heersende gedragscodes wil / kan/ .... conformeren. Het opvallend is dat ik beter met mannen/jongens dan met vrouwen/meisjes overweg kan en ik aparte hobbies heb.



Dit is daarna haar conclusie: 'Bij ons doen deze gegevens en de wijze waarop zij contact maakt (weinig afstemming op de ander, wisselend oogcontact, oninvoelbare reacties, weinig contact met haar gevoelsleven) vermoeden dat er mogelijk sprake is van pervasieve ontwikkelingsproblematiek. '



Mijn idee is dat 1. ik te maken had met een stagiar die de gesprekken deed en met haar. 2. Ik me niet op mijn gemak voel bij het riagg en ik daar zo snel mogelijk weer weg wou 3. ik in het 2e gesprek niet wist naar wie ik moest kijken en ik makkelijker vertel als ik niemand aankijk want dat leid af. 3. ik dat verhaal al 4 keer eerder had verteld en ik het eigenlijk gewoon zat op te ratelen. (puur zakelijk, emotionele ff uitgeschakeld anders zit ik steeds weer te grienen en dat haat ik)



Ik hoor wel wat ze er van zeggen, als ik het er niet mee eens ben laat ik een second opinion uitvoeren.

een hoger IQ kan er toe leiden dat je als kind andere interesses heb als je leeftijdsgenootjes waardoor je minder sociale aansluiting heb. Persoonlijk ging ik als kindje liever om met kinderen van een paar jaar ouder alleen vond ik daar niet veel aansluiting. (vrienden in een andere klas was raar)



Mijn ouders zijn ook geen sterren op het sociale vlak dus van hen zal ik het ook niet geleerd hebben.

quote:Suzeli schreef op 23 maart 2009 @ 10:23:

Ik hoor wel wat ze er van zeggen, als ik het er niet mee eens ben laat ik een second opinion uitvoeren.Dat lijkt me een heel goed plan. Als je het zo opschrijft vind ik je alternatieve verklaring ook heel aannemelijk. Misschien wordt dan alsnog pdd-nos als diagnose bevestigd maar dan weet je dan ook weer; dat je met hoe het nu is gegaan blijft twijfelen kan ik me voorstellen.

Wat ik ook raar vind aan het riagg is dat zij, na meerdere malen te hebben aangegeven dat ik eigenlijk geen vertrouwen in ze had / heb, geen pogingen hebben gedaan om dit te verbeteren. Ik had aangegeven dat ik liever niet had dat ze de gegevens van mijn vorige riagg-bezoek meenamen in dit onderzoek. Wat is het eerste wat ze doen: gegevens opvragen van de vorige keer Hoe verknal je het vertrouwen van iemand nog verder Tis dat ik geen andere keus had.