Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 4
woensdag 1 augustus 2018 08:14
Deel 3
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
World of Warcraft: Legion
maandag 10 december 2018 17:00
Op de werkvloer heb ik er niet vaak last van door collega's. Soms wel bij de voorvrouw. Dat als ik iets vraag dan een bot antwoord krijg en daarbij aangekeken wordt alsof ik een idioot ben.Lee2017 schreef: ↑10-12-2018 08:33Vaak vraag ik mij af waar mijn overgevoeligheid vandaan komt.
Ik heb veel moeite in omgang met bepaalde personen, vooral op de werkvloer.
Het lukt mij vooral niet om duidelijk mijn grenzen aan te geven.
Ik werk hier wel aan, maar het gaat erg langzaam.
Vooral vervelende vragen en harde opmerkingen kunnen mij erg raken.
Wie herkent eigenlijk overgevoeligheid, ondermeer in sociale situaties?
maandag 10 december 2018 17:37
December is niet mijn meest favoriete maand 
Het weer is vies en koud, veel donker... ik zou dan het liefst aan een winterslaap willen beginnen.
Mijn hoofd lijkt extra vol te zitten waardoor ik niet zo veel kan hebben, moe ben en gewoon minder alert.
Op het werk ben ik ook echt aan het afschalen richting de kerstbreak...
Weer een 'mislukt' jaar achter de rug met weer een nieuw jaar vol 'mislukkingen' voor de deur (mijn gevoel bij oud en nieuw).
Al die verwachtingen rond de feestdagen. Break in de normale routine van het jaar. Drukte en heisa. Vuurwerk *horror*...
Het weer is vies en koud, veel donker... ik zou dan het liefst aan een winterslaap willen beginnen.
Mijn hoofd lijkt extra vol te zitten waardoor ik niet zo veel kan hebben, moe ben en gewoon minder alert.
Op het werk ben ik ook echt aan het afschalen richting de kerstbreak...
Weer een 'mislukt' jaar achter de rug met weer een nieuw jaar vol 'mislukkingen' voor de deur (mijn gevoel bij oud en nieuw).
Al die verwachtingen rond de feestdagen. Break in de normale routine van het jaar. Drukte en heisa. Vuurwerk *horror*...
maandag 10 december 2018 19:59
@ Redbulletje: Een hele brutale vraag aan jou... Je schreef dat je steeds overprikkeld bent en dat je elastiekje is geknapt. Betekent dit dat jouw (over)gevoeligheid niet meer minder wordt? Ik ben daar zelf namelijk bang voor. 3,5 jaar geleden had ik mijn "grote crash". Alle ellende kwam tegelijk en ik ben compleet ingestort. Was ook zo depressief en suïcidaal dat ik opgenomen moest worden en sindsdien heb ik precies de helft van de tijd ook in opnames doorgebracht. Maar naast allerlei andere klachten die er ook "ineens" leken te zijn, was ik ook erg snel overprikkeld. Als ik ergens heen gelopen was, kon ik al in de war raken van de omgeving. Teveel drukte om me heen, geluiden, teveel te zien. Ik raak in de stress en dissocieer. In de afgelopen jaren heb ik er meer over geleerd en uiteindelijk verklaarde de diagnose ASS (in juni gesteld) ontzettend veel. Maar er is eigenlijk niets aan die overgevoeligheid veranderd. En ik vrees dat dat zo blijft.
Hoe is dat bij jou gegaan? En merk je nog verschil, of ook niet? Wat is de verwachting..?
Hoe is dat bij jou gegaan? En merk je nog verschil, of ook niet? Wat is de verwachting..?
maandag 10 december 2018 20:13
Het was 'n oplopende situatie en ik stevende in 'n kantoortuinomgeving op een burnout af. Toen gebeurden er allerlei nare dingen zoals mijn vader ziek en overleden, ikzelf kanker. En van 't voorjaar mijn baarmoeder en eierstokken weg laten halen en daardoor nog 'n hele hormonale crisis er bovenop. Geen idee of het ooit weer minder wordt. Ik vind het overal steeds drukker worden en mensen storen me ook steeds meer. Zo'n 20 jaar geleden kon je tenminste op 'n doordeweekse dag nog 'ns iets ondernemen terwijl het relatief rustig was, nu is het gewoon 'n soort wespennest geworden waar we in leven. Heb nu ook last van geuren gekregen, bovenop de irritatie voor geluid en licht. Lijkt wel of vrouwen massaal bussen deo of parfum op zichzelf leegspuiten, zo komt het tegenwoordig op me over als ik weer te dicht langs zulke stinkerds moet lopen in de supermarkt. Maar neem aan dat ik gewoon veel gevoeliger ben geworden daarop. Zelf gebruik ik die rommel dus ook niet meer.poesiepoes schreef: ↑10-12-2018 19:59@ Redbulletje: Een hele brutale vraag aan jou... Je schreef dat je steeds overprikkeld bent en dat je elastiekje is geknapt. Betekent dit dat jouw (over)gevoeligheid niet meer minder wordt? Ik ben daar zelf namelijk bang voor. 3,5 jaar geleden had ik mijn "grote crash". Alle ellende kwam tegelijk en ik ben compleet ingestort. Was ook zo depressief en suïcidaal dat ik opgenomen moest worden en sindsdien heb ik precies de helft van de tijd ook in opnames doorgebracht. Maar naast allerlei andere klachten die er ook "ineens" leken te zijn, was ik ook erg snel overprikkeld. Als ik ergens heen gelopen was, kon ik al in de war raken van de omgeving. Teveel drukte om me heen, geluiden, teveel te zien. Ik raak in de stress en dissocieer. In de afgelopen jaren heb ik er meer over geleerd en uiteindelijk verklaarde de diagnose ASS (in juni gesteld) ontzettend veel. Maar er is eigenlijk niets aan die overgevoeligheid veranderd. En ik vrees dat dat zo blijft.
Hoe is dat bij jou gegaan? En merk je nog verschil, of ook niet? Wat is de verwachting..?
maandag 10 december 2018 21:28
Wat heftig allemaal... Ik kan me voorstellen dat je dan helemaal stuk gaat. Woon je in een stad? Dat zou in elk geval niets voor mij zijn, al die drukte.
Mijn crash was een samenkomst van aanstaand ontslag (wegens ziekte), aankomende WIA keuring, "verlies" van ons paard dat we met pensioen hadden gezet, mijn lijf dat steeds minder meewerkte en steeds moeier en pijnlinker werd (TOS en Fibro) en voor mij het verlies van mijn nut en waarde omdat ik dus niet kon werken en ook lang niet alles kon in het huishouden. En toen zei Kater dat hij ons geregistreerd partnerschap wilde beëindigen. Hij pakte direct zijn spullen en vertrok naar een vriend. Dus daar zat ik, alleen, in een veel te groot huis met 2 honden en een zieke kat. Zo plotseling, "mijn" Kater, die 2 weken eerder nog zei een feest te willen geven voor ons 12,5 jaar partnerschap...
Het is nu 3,5 jaar geleden en ik lijk even gevoelig. Ik vermijd heel veel en ben blij met mijn oordopjes, maar soms gaat het nog mis. Ook neem ik soms extra rustgevende medicatie. Ik snap het meer, kan het uitleggen maar beter lijkt het niet te worden. Ik woon in een klein huisje in een rustig dorp, maar ook hier raak ik nog regelmatig van de wap. Met boodschappen doen bijvoorbeeld. De mensen, de muziek, de lompe vakkenvullers, rennende kinderen... Mijn hoofd schakelt dan uit. Kater heeft dat door en helpt dan.
Mijn crash was een samenkomst van aanstaand ontslag (wegens ziekte), aankomende WIA keuring, "verlies" van ons paard dat we met pensioen hadden gezet, mijn lijf dat steeds minder meewerkte en steeds moeier en pijnlinker werd (TOS en Fibro) en voor mij het verlies van mijn nut en waarde omdat ik dus niet kon werken en ook lang niet alles kon in het huishouden. En toen zei Kater dat hij ons geregistreerd partnerschap wilde beëindigen. Hij pakte direct zijn spullen en vertrok naar een vriend. Dus daar zat ik, alleen, in een veel te groot huis met 2 honden en een zieke kat. Zo plotseling, "mijn" Kater, die 2 weken eerder nog zei een feest te willen geven voor ons 12,5 jaar partnerschap...
Het is nu 3,5 jaar geleden en ik lijk even gevoelig. Ik vermijd heel veel en ben blij met mijn oordopjes, maar soms gaat het nog mis. Ook neem ik soms extra rustgevende medicatie. Ik snap het meer, kan het uitleggen maar beter lijkt het niet te worden. Ik woon in een klein huisje in een rustig dorp, maar ook hier raak ik nog regelmatig van de wap. Met boodschappen doen bijvoorbeeld. De mensen, de muziek, de lompe vakkenvullers, rennende kinderen... Mijn hoofd schakelt dan uit. Kater heeft dat door en helpt dan.
dinsdag 11 december 2018 00:11
https://www.nrc.nl/nieuws/2018/11/13/de ... n-a2755023
Speciaal voor redbulletje. Dacht meteen aan jou!
Speciaal voor redbulletje. Dacht meteen aan jou!
dinsdag 11 december 2018 09:10
@Poesie, ik herken wat je schrijft. Ik heb zo'n 2 jaar geleden mijn crash gehad, om het zo maar te noemen, en dat eindigde ook in depressie/suïcidaliteit en opname.
Ik denk niet dat mijn prikkelverwerking ooit nog makkelijker gaat worden, maar heb wel van de hele zooi geleerd dat dat ook niet erg is, want ik mag gewoon aangeven en vermijden.
Maar toch blijft het heel kut
Ik denk niet dat mijn prikkelverwerking ooit nog makkelijker gaat worden, maar heb wel van de hele zooi geleerd dat dat ook niet erg is, want ik mag gewoon aangeven en vermijden.
Maar toch blijft het heel kut
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
donderdag 13 december 2018 11:57
Volgende week heb ik weer een 'keukentafelgesprek' met de gemeente voor aanvraag van mijn PGB (indicatie).
Hier zie ik best wel tegenop.
Vaak zijn het gesprekken over wat je beperkingen zijn en waar je tegenaan loopt.
En soms wordt het allemaal ook erg overdreven.
In het verslag van vorig jaar stond ondermeer dat ik niet geschikt zou zijn voor zelfstandig wonen.
Dat vind ik buitengewoon diskwalificerend en vernederend zelfs.
Tevens vond ik die contactpersoon van vorig jaar ook vrij hard in haar oordeel en ik voelde me best wel geschoffeerd.
Ik voel me in deze gesprekken altijd bijzonder kwetsbaar.
Een doemscenario zou zijn om ooit dakloos te gaan raken en daar ben ik vaak wel huiverig voor.
Daar heb ik soms best wel angstige gedachten bij.
Wie heeft trouwens nog meer ervaring met PGB, gesprekken met de gemeente oid?
Hier zie ik best wel tegenop.
Vaak zijn het gesprekken over wat je beperkingen zijn en waar je tegenaan loopt.
En soms wordt het allemaal ook erg overdreven.
In het verslag van vorig jaar stond ondermeer dat ik niet geschikt zou zijn voor zelfstandig wonen.
Dat vind ik buitengewoon diskwalificerend en vernederend zelfs.
Tevens vond ik die contactpersoon van vorig jaar ook vrij hard in haar oordeel en ik voelde me best wel geschoffeerd.
Ik voel me in deze gesprekken altijd bijzonder kwetsbaar.
Een doemscenario zou zijn om ooit dakloos te gaan raken en daar ben ik vaak wel huiverig voor.
Daar heb ik soms best wel angstige gedachten bij.
Wie heeft trouwens nog meer ervaring met PGB, gesprekken met de gemeente oid?
donderdag 13 december 2018 17:35
Ik heb WMO via de gemeente. Zowel dat ik een aantal keer per week kan sporten en mijn begeleidster van een stichting komt uit het wmo potje. Daar heb ik heel weinig moeite voor gedaan. Eigenlijk geen, het is door mijn begeleidster en de ggz aangevraagd.
Verder heb ik een bijstandsuitkering. Heb nu een andere consulent en deze is veel strenger merk ik.
Verder heb ik een bijstandsuitkering. Heb nu een andere consulent en deze is veel strenger merk ik.
vrijdag 14 december 2018 09:20
Ik, maar ik kreeg 2 weken gelukkig het bericht dat de PBG van iedereen in mijn woongroep was verlengd dus hoef ik me daar nog niet druk om te maken.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
vrijdag 14 december 2018 21:28
zaterdag 15 december 2018 04:39
zaterdag 15 december 2018 11:44
Zelf weinig last van vuurwerk, zou het tevens zonde vinden om zoiets te verbieden.
@ Redbulletje: als je de vergelijking maakt met twintig jaar geleden, zou het dan kunnen zijn dat je zelf gewoon gevoeliger bent geworden voor de prikkels?
Zelf vind ik het dagelijkse leven fysiek niet drukker dan twintig jaar geleden, maar mentaal wel gejaagder vanwege de constante beschikbaarheid van communicatiemiddelen. (Waar is de tijd dat je een koffie kon halen terwijl een pagina laadde en je deze vervolgens nog kon opdrinken omdat er iemand zat te bellen?)
Kies er zelf dan ook voor om mijn gsm vaak te vergeten en onbereikbaar te zijn.
@Biebeltje: Spijtig dat je de eindejaarsperiode zo ervaart, enfin oudjaar is ook niet mijn meest optimistische periode ...so hugs for all (disclaimer: 1. behalve voor zij die een weerstand voelen tegen lichamelijk contact. 2.Dit vooruitzicht is niet fysiek opeisbaar. ).
@ Redbulletje: als je de vergelijking maakt met twintig jaar geleden, zou het dan kunnen zijn dat je zelf gewoon gevoeliger bent geworden voor de prikkels?
Zelf vind ik het dagelijkse leven fysiek niet drukker dan twintig jaar geleden, maar mentaal wel gejaagder vanwege de constante beschikbaarheid van communicatiemiddelen. (Waar is de tijd dat je een koffie kon halen terwijl een pagina laadde en je deze vervolgens nog kon opdrinken omdat er iemand zat te bellen?)
Kies er zelf dan ook voor om mijn gsm vaak te vergeten en onbereikbaar te zijn.
@Biebeltje: Spijtig dat je de eindejaarsperiode zo ervaart, enfin oudjaar is ook niet mijn meest optimistische periode ...so hugs for all (disclaimer: 1. behalve voor zij die een weerstand voelen tegen lichamelijk contact. 2.Dit vooruitzicht is niet fysiek opeisbaar. ).
zaterdag 15 december 2018 11:46
Uiteraard ben ik zelf gevoeliger geworden maar het is ook echt letterlijk veel drukker geworden in onze regio. Dat zeggen mensen die hier al hun hele leven wonen ook terwijl ze niet autistisch zijn. Communicatiemiddelen van nu geven ook veel rust, want je hoeft de stad niet meer in als je 'n nieuwe broek wil, die bestel je gewoon online, net zoals het merendeel van de spullen die je wil kopen.
zaterdag 15 december 2018 11:54
Natuurlijk het heeft zijn voordelen, zal het zeker niet ontkennen. Maar het web heeft wel gezorgd voor een constante stroom van info, waarbij het soms moeilijk wordt om ervan af te koppelen.
Die echte lege momenten van vroeger in je huis worden hier al snel opgevuld door je pc/laptop aan te zwengelen.
Die echte lege momenten van vroeger in je huis worden hier al snel opgevuld door je pc/laptop aan te zwengelen.
zaterdag 15 december 2018 11:58
Ja ben ik met je eens. Zelf steek ik het nooit af, vind dat te gevaarlijk.Valdemar_II schreef: ↑15-12-2018 11:44Zelf weinig last van vuurwerk, zou het tevens zonde vinden om zoiets te verbieden.
@ Redbulletje: als je de vergelijking maakt met twintig jaar geleden, zou het dan kunnen zijn dat je zelf gewoon gevoeliger bent geworden voor de prikkels?
Zelf vind ik het dagelijkse leven fysiek niet drukker dan twintig jaar geleden, maar mentaal wel gejaagder vanwege de constante beschikbaarheid van communicatiemiddelen. (Waar is de tijd dat je een koffie kon halen terwijl een pagina laadde en je deze vervolgens nog kon opdrinken omdat er iemand zat te bellen?)
Kies er zelf dan ook voor om mijn gsm vaak te vergeten en onbereikbaar te zijn.
@Biebeltje: Spijtig dat je de eindejaarsperiode zo ervaart, enfin oudjaar is ook niet mijn meest optimistische periode ...so hugs for all (disclaimer: 1. behalve voor zij die een weerstand voelen tegen lichamelijk contact. 2.Dit vooruitzicht is niet fysiek opeisbaar. ).
Een paar jaar geleden ging ik oud&nieuw vieren bij iemand die op 7 hoog woonde. Ze woont in een grote stad en je had er echt waanzinnig mooi uitzicht. Het was toen slecht weer dus we bleven binnen staan kijken.
zaterdag 15 december 2018 18:40
Vorig jaar voor het eerst zelf vuurwerk afgestoken: ik had voor zoon een kindervuurwerkpakketje van de Action gekocht. En zelfs dat vond ik al gevaarlijk spul!
Dus dit jaar mag hij zich uitleven met knalerwten.
Wij wonen ook hoog met een schitterend uitzicht. Alleen zijn we meestal bij familie met oud en nieuw...
Dus dit jaar mag hij zich uitleven met knalerwten.
Wij wonen ook hoog met een schitterend uitzicht. Alleen zijn we meestal bij familie met oud en nieuw...
zaterdag 15 december 2018 20:52
Ik verander langzaam van mening... als puber en student stak ik graag mooi luxe siervuurwerk af (van die "cakes"). Later hadden we een hond. Heel lang is hij niet bang geweest, tot we hem half december een keer in elkaar gekropen op de slaapkamer boven aantroffen... Sindsdien was hij bang. Veel geoefend maar oudjaarsavond vond hij vreselijk. Dus binnen met muziek en lichten aan en om middernacht met piepspeeltjes gooien.
Mijn honden nu zijn er gelukkig nog niet bang voor en hebben we kunnen trainen tijdens jaarlijkse vuurwerkdemonstraties. Maar ze schrikken wel van losse knallen en vanaf begin november is dat hier al af en toe. Dat vind ik echt niet grappig meer. En mensen weten zichzelf en omstanders aardig te verminken. Ik vergeet nooit die keer dan een rotje uit of door een vreugdevuur (wie gooit daar nou rotjes in??) In de sjaal van een meisje naast mij kwam. Ik had hem er meteen uit dus hij ging af op de grond. Maar dat was wel schrikken. Zij zelf had een beetje teveel op, had het niet eens in de gaten... Jikes.
Ik kijk er graag naar, maar nu lekker warm vanuit huis
Mijn honden nu zijn er gelukkig nog niet bang voor en hebben we kunnen trainen tijdens jaarlijkse vuurwerkdemonstraties. Maar ze schrikken wel van losse knallen en vanaf begin november is dat hier al af en toe. Dat vind ik echt niet grappig meer. En mensen weten zichzelf en omstanders aardig te verminken. Ik vergeet nooit die keer dan een rotje uit of door een vreugdevuur (wie gooit daar nou rotjes in??) In de sjaal van een meisje naast mij kwam. Ik had hem er meteen uit dus hij ging af op de grond. Maar dat was wel schrikken. Zij zelf had een beetje teveel op, had het niet eens in de gaten... Jikes.
Ik kijk er graag naar, maar nu lekker warm vanuit huis
zaterdag 15 december 2018 21:36
De volgende vuurwerkshow hoop ik dadelijk in Kioto, Japan, te zien. Hoe zullen de Japanners dat doen? Dat kom ik dadelijk te weten.redbulletje schreef: ↑15-12-2018 12:01Ik vind een vuurwerkshow overigens fantastisch om te zien! Was een aantal jaar geleden in Canada op vakantie toen er net 'n vuurwerkshow was en toen ben ik wel gaan kijken. Lekker in de zomer, veel betere tijd om buiten te gaan staan ook.
World of Warcraft: Legion
zaterdag 15 december 2018 22:53
Hoi, allemaal. 
Ik lurk al een tijdje, maar "durfde" nog niet mee te schrijven omdat ik pas dit jaar mijn diagnose ASS heb gekregen en het daarnaast een heftige tijd is geweest door het overlijden van mijn moeder en moeten verhuizen, dus ik kwam er steeds maar niet aan toe.
Bij deze dus m'n eerst post hier.
Ik ben ook geen liefhebber van vuurwerk. Eigenlijk haat ik alles wat plotseling een hard geluid kan geven. Zelfs van ballonnen krijg ik het op m'n zenuwen als er eentje al geploft is, er nog een hele tros hangt en ik niet weg kan (verjaardag oid). Dan blijf ik verwachten dat er ieder moment nog zo'n rubberen luchtbom afgaat.
Ik lurk al een tijdje, maar "durfde" nog niet mee te schrijven omdat ik pas dit jaar mijn diagnose ASS heb gekregen en het daarnaast een heftige tijd is geweest door het overlijden van mijn moeder en moeten verhuizen, dus ik kwam er steeds maar niet aan toe.Bij deze dus m'n eerst post hier.
Ik ben ook geen liefhebber van vuurwerk. Eigenlijk haat ik alles wat plotseling een hard geluid kan geven. Zelfs van ballonnen krijg ik het op m'n zenuwen als er eentje al geploft is, er nog een hele tros hangt en ik niet weg kan (verjaardag oid). Dan blijf ik verwachten dat er ieder moment nog zo'n rubberen luchtbom afgaat.
zondag 16 december 2018 18:07
Hallo,
Normaal gesproken plaats ik liever mijn eigen topic, maar ik werd door mensen hier naartoe gestuurd. Dat ik hier mijn problemen kan opschrijven, ik had al eerder andere topics over mijn probleem opgeschreven, maar ik wil mijn laatste topic hier kwijtraken. Hier komt mijn verhaal dan:
Ik ben een man van 24 jaar oud, nog woonachtig bij mijn ouders (wel geprobeerd om zelf te wonen met mijn vorige ex relatie) en ik heb autisme, ja daarom ben ik hier.
Vanaf vlakbij mijn tiende kwam ik hier naar Nederland verhuizen. Mijn vader is Nederlands en mijn moeder is Zuid-Amerikaans. Daarnaast spreek ik drie talen en dat is sowieso Nederlands, Engels en mijn moedertaal Spaans.
Het werd voor mij een grote stap om hier te verhuizen, ik moest mijn cultuur en familie verlaten. Ik was voordat ik naar Nederland kwam bezig met mijzelf te ontwikkelen zoals: sociaal zijn, inlevingsvermogen en het accepteren van de maatschappij in mijn eigen moederland. Ik voelde me een ¨buitenaardse wezen¨, toen ik hier kwam, alles was ook anders qua maatschappij en nostalgie dringde van binnen + mijn autisme maakt het dubbel moeilijk voor mij.
Mijn sociale leven hier was al niet te best geweest voor mij. Het engiste wat ik kon hebben is maximaal 4 of 5 vrienden, waarvan een paar weggegaan zijn. Door mijn autisme, maar ook, omdat het verkeerde mensen waren en liever wilde vermijden om niet in de problemen te komen. Mijn probleem is nu dat mijn eigen vrienden een eigen leven gaan leiden, ik ben bang dat ik ze niet meer gaan zien en eenzaam ga worden. Het engiste wat ik nu heb is een vriend die ik vaker spreek, een vriendin en een vriendin waar ik nu een relatie begin te krijgen. Ik zit te denken of ik op voetbal ga beginnen medio 2019, als de nieuwe seizoen gaat beginnen. Zodat ik nieuwe contacten ga zoeken en nieuwe vrienden maakt. Ik wil niet door mijn autisme eenzaam voelen en depressief worden. Ik denk dat het een oplossing zou kunnen zijn om niet eenzaam te voelen.
Met mijn carriere ben ik ook niet helemaal tevreden mee. Ik had een opleiding gedaan (bedrijfsadministratie) + een baan erbij, om mijn opleiding te betalen. Nu werk ik als magazijnmedewerker en miscchien krijg ik een vast contract. Nou om eerlijk te zijn, het is niet goed of slecht. De goede kant, is dat ik mijn eerste vast misschien mijn eerste vast contract krijgt, maar aan de andere kant, ik wil niet heel mijn leven zwaar werk gaan doen en het is niet mijn toekomst en dromen. Ik ga begin 2019 opnieuw beginnen met een thuisopleiding om een beter toekomst te hebben en dat ik een betere baan kan hebben, dan wat ik nu aan het doen ben.
Mijn laatste ding is mijn relatie dat bijna oficieel is. Ik wil er beter ermee worden, hoe ga ik het aanpakken, hoe doe ik het dat het goed blijft. Dat zit ik veel te denken, ik wil niet voorkomen dat ik ga falen. Ik kan haar niet 24 uur de hele tijd controleren, anders werk het nooit. Mijn vorige relatie van drie jaar lang heeft me wijzer gemaakt en nu weet ik een beetje wat ik wel en niet moet doen.
Hopelijk is mijn topic goed geschreven door mij, ik heb best wel moeite om mijn drie talen tegelijk te gebruiken, maar ik doe wel mijn best om mijn Nederlands goed te hebben. Hopelijk helpt deze topic om mij te motiveren, ik kijk er graag naar uit naar jullie reacties.
Gr ....
Normaal gesproken plaats ik liever mijn eigen topic, maar ik werd door mensen hier naartoe gestuurd. Dat ik hier mijn problemen kan opschrijven, ik had al eerder andere topics over mijn probleem opgeschreven, maar ik wil mijn laatste topic hier kwijtraken. Hier komt mijn verhaal dan:
Ik ben een man van 24 jaar oud, nog woonachtig bij mijn ouders (wel geprobeerd om zelf te wonen met mijn vorige ex relatie) en ik heb autisme, ja daarom ben ik hier.
Vanaf vlakbij mijn tiende kwam ik hier naar Nederland verhuizen. Mijn vader is Nederlands en mijn moeder is Zuid-Amerikaans. Daarnaast spreek ik drie talen en dat is sowieso Nederlands, Engels en mijn moedertaal Spaans.
Het werd voor mij een grote stap om hier te verhuizen, ik moest mijn cultuur en familie verlaten. Ik was voordat ik naar Nederland kwam bezig met mijzelf te ontwikkelen zoals: sociaal zijn, inlevingsvermogen en het accepteren van de maatschappij in mijn eigen moederland. Ik voelde me een ¨buitenaardse wezen¨, toen ik hier kwam, alles was ook anders qua maatschappij en nostalgie dringde van binnen + mijn autisme maakt het dubbel moeilijk voor mij.
Mijn sociale leven hier was al niet te best geweest voor mij. Het engiste wat ik kon hebben is maximaal 4 of 5 vrienden, waarvan een paar weggegaan zijn. Door mijn autisme, maar ook, omdat het verkeerde mensen waren en liever wilde vermijden om niet in de problemen te komen. Mijn probleem is nu dat mijn eigen vrienden een eigen leven gaan leiden, ik ben bang dat ik ze niet meer gaan zien en eenzaam ga worden. Het engiste wat ik nu heb is een vriend die ik vaker spreek, een vriendin en een vriendin waar ik nu een relatie begin te krijgen. Ik zit te denken of ik op voetbal ga beginnen medio 2019, als de nieuwe seizoen gaat beginnen. Zodat ik nieuwe contacten ga zoeken en nieuwe vrienden maakt. Ik wil niet door mijn autisme eenzaam voelen en depressief worden. Ik denk dat het een oplossing zou kunnen zijn om niet eenzaam te voelen.
Met mijn carriere ben ik ook niet helemaal tevreden mee. Ik had een opleiding gedaan (bedrijfsadministratie) + een baan erbij, om mijn opleiding te betalen. Nu werk ik als magazijnmedewerker en miscchien krijg ik een vast contract. Nou om eerlijk te zijn, het is niet goed of slecht. De goede kant, is dat ik mijn eerste vast misschien mijn eerste vast contract krijgt, maar aan de andere kant, ik wil niet heel mijn leven zwaar werk gaan doen en het is niet mijn toekomst en dromen. Ik ga begin 2019 opnieuw beginnen met een thuisopleiding om een beter toekomst te hebben en dat ik een betere baan kan hebben, dan wat ik nu aan het doen ben.
Mijn laatste ding is mijn relatie dat bijna oficieel is. Ik wil er beter ermee worden, hoe ga ik het aanpakken, hoe doe ik het dat het goed blijft. Dat zit ik veel te denken, ik wil niet voorkomen dat ik ga falen. Ik kan haar niet 24 uur de hele tijd controleren, anders werk het nooit. Mijn vorige relatie van drie jaar lang heeft me wijzer gemaakt en nu weet ik een beetje wat ik wel en niet moet doen.
Hopelijk is mijn topic goed geschreven door mij, ik heb best wel moeite om mijn drie talen tegelijk te gebruiken, maar ik doe wel mijn best om mijn Nederlands goed te hebben. Hopelijk helpt deze topic om mij te motiveren, ik kijk er graag naar uit naar jullie reacties.
Gr ....
