Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 4
woensdag 1 augustus 2018 om 08:14
Deel 3
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
World of Warcraft: Legion
maandag 2 september 2019 om 11:55
Mijn vader is vandaag bij de vakbond geweest. En halftijds kunnen ze normaal niet weigeren op zijn leeftijd. Dus waarschijnlijk word het dat. En weet nog niet juist hoe het zit maar blijkbaar zou hij ook nog 400 euro per maand extra kunnen krijgen voor mij. Soort van premie omdat ik als 66 procent gehandicapte bij hem woon. Ik weet niet of dit ook ging bij voltijds. Maar misschien wel, maar denk dat hij eigenlijk al een aantal jaren langer halftijds had kunnen werken. En met die premie dan het loonverschil beetje wegwerken. Maar al die dingen wie weet zo iets is allemaal zo ingewikkeld. En blijkbaar houden ze ervan om het te verstoppen zo dat ze het pas moeten geven. Als je er per toeval achterkomt.
woensdag 4 september 2019 om 15:15
Ik ben afgelopen weekend op een stedentrip geweest met een familielid.
Het was erg gezellig, hele mooie stad, we hebben onze ogen uitgekeken.
En toch was het ook erg vermoeiend. We zijn er 2,5 dag geweest en hebben eigenlijk niets echt gepland. Dat wil zeggen, niet qua tijd.
We hadden wel gezegd waar we heen wilden, en dat hebben we ook gedaan.
Maar ik heb liever een schema waarin staat hoe en wat.
Aantal jaar geleden ook gedaan en dat beviel prima. Vond het ook fijn dat je toch met een (grote) groep mensen was, en dat ik wist wat we gingen doen. Dat maakte het voor mij ook veel overzichtelijker en rustiger.
Ik heb dit weekend ook genoten hoor, maar ik kreeg zoveel indrukken binnen dat het me doodmoe maakte. Volgend jaar wil ik met een vriendin weg, en dan gaan we gewoon via een reisorganisatie.
Herkennen jullie dit?
Het was erg gezellig, hele mooie stad, we hebben onze ogen uitgekeken.
En toch was het ook erg vermoeiend. We zijn er 2,5 dag geweest en hebben eigenlijk niets echt gepland. Dat wil zeggen, niet qua tijd.
We hadden wel gezegd waar we heen wilden, en dat hebben we ook gedaan.
Maar ik heb liever een schema waarin staat hoe en wat.
Aantal jaar geleden ook gedaan en dat beviel prima. Vond het ook fijn dat je toch met een (grote) groep mensen was, en dat ik wist wat we gingen doen. Dat maakte het voor mij ook veel overzichtelijker en rustiger.
Ik heb dit weekend ook genoten hoor, maar ik kreeg zoveel indrukken binnen dat het me doodmoe maakte. Volgend jaar wil ik met een vriendin weg, en dan gaan we gewoon via een reisorganisatie.
Herkennen jullie dit?
donderdag 5 september 2019 om 15:22
donderdag 5 september 2019 om 17:56
Voor mij zijn steden het ook niet echt. Niet lang geleden een weekend mee naar een grote stad in Italië geweest met familie. Vond het zeker een mooie stad, maar m.i. te toeristisch, véél te druk en om de drie meter een straatverkoper die je lastigvalt. Of personeel van verschillende restaurants dat bijna met elkaar op de vuist gaat om jou als klant naar hun zaak te lokken.
We hadden wel een heel ruim appartement gelukkig.
We hadden wel een heel ruim appartement gelukkig.
donderdag 5 september 2019 om 18:14
Nee ik deelde de kamer met familielid. Op zich gingen de avonden/nachten prima hoor, daar was ik wel blij mee.
Ik ben in de zomer een midweekje naar onze oosterburen geweest in een prachtige omgeving. Ik kwam er echt tot rust. Ik was er ook van plan om de omgeving veel te verkennen, maar dat was uitgerekend net in de week dat het een sahara was. Heb toen vooral in het zwembad gelegen.
Ik wil er nog zeker een keer naar terug, maar dan als het minder warm is dus. Was ook een heel mooi heuvelachtig gebied.
Nu was de stad waar wij waren niet zo groot als andere steden zegmaar. Dat hoorde ik van familielid. Alhoewel dit wel een hoofdstad was.
Maar wat Redbulletje ook zei klinkt wel goed.
Inderdaad in een rustige omgeving zijn en 1 dag(deel) naar een stad gaan.
Aantal jaar geleden was het bij mij andersom, toen hadden we een reis geboekt en overnachtten we wel in de hoofdstad, maar we gingen ook veel de natuur in, en omliggende stadjes bezoeken. Dat ging toen ook erg goed.
Nu wil ik sowieso vanaf volgend jaar alleen nog met leeftijdsgenoten weg. Dit jaar een paar keer met verschillende familieleden weggeweest, was op zich ook wel fijn maar ik merk toch dat ik steeds meer behoefte heb om met iemand van mijn leeftijd te gaan.
Ik ben in de zomer een midweekje naar onze oosterburen geweest in een prachtige omgeving. Ik kwam er echt tot rust. Ik was er ook van plan om de omgeving veel te verkennen, maar dat was uitgerekend net in de week dat het een sahara was. Heb toen vooral in het zwembad gelegen.
Ik wil er nog zeker een keer naar terug, maar dan als het minder warm is dus. Was ook een heel mooi heuvelachtig gebied.
Nu was de stad waar wij waren niet zo groot als andere steden zegmaar. Dat hoorde ik van familielid. Alhoewel dit wel een hoofdstad was.
Maar wat Redbulletje ook zei klinkt wel goed.
Inderdaad in een rustige omgeving zijn en 1 dag(deel) naar een stad gaan.
Aantal jaar geleden was het bij mij andersom, toen hadden we een reis geboekt en overnachtten we wel in de hoofdstad, maar we gingen ook veel de natuur in, en omliggende stadjes bezoeken. Dat ging toen ook erg goed.
Nu wil ik sowieso vanaf volgend jaar alleen nog met leeftijdsgenoten weg. Dit jaar een paar keer met verschillende familieleden weggeweest, was op zich ook wel fijn maar ik merk toch dat ik steeds meer behoefte heb om met iemand van mijn leeftijd te gaan.
donderdag 5 september 2019 om 18:21
Een paar jaar geleden wilde ik met m'n ouders naar Lissabon, maar de hotels hadden ofwel geen zwembad, ofwel geen gratis parkeren en toen vond ik een B&B een half uur van de stad midden in de heuvels. We zijn 1 dagje naar Lissabon gegaan en dat was ook wel voldoende. De andere dagen was er in de omgeving genoeg te beleven met kastelen, natuur, strandplaatjes.Aantal jaar geleden was het bij mij andersom, toen hadden we een reis geboekt en overnachtten we wel in de hoofdstad, maar we gingen ook veel de natuur in, en omliggende stadjes bezoeken. Dat ging toen ook erg goed.
Zelf moet ik wel altijd m'n eigen kamer, ik heb mijn eigen ruimte nodig om te kunnen ontstressen. Ik slaap ook niet als er iemand ligt adem te halen in mijn ruimte, laat staan als er gesnurkt wordt!!
donderdag 5 september 2019 om 18:38
Nu heb ik meteen flashbacks van een midweekje Disneyland als puber. Toen lag ik met drie anderen op een hotelkamer. Twee houtzagerijen in het ene bed en naast mij lag iemand die in haar slaap praatte.redbulletje schreef: ↑05-09-2019 18:21
Zelf moet ik wel altijd m'n eigen kamer, ik heb mijn eigen ruimte nodig om te kunnen ontstressen. Ik slaap ook niet als er iemand ligt adem te halen in mijn ruimte, laat staan als er gesnurkt wordt!!
Drie nachten dus geen oog dicht gedaan, en dat kwam mijn humeur niet ten goede.
donderdag 5 september 2019 om 19:26
Oh ik ken het.Wojak schreef: ↑05-09-2019 18:38Nu heb ik meteen flashbacks van een midweekje Disneyland als puber. Toen lag ik met drie anderen op een hotelkamer. Twee houtzagerijen in het ene bed en naast mij lag iemand die in haar slaap praatte.
Drie nachten dus geen oog dicht gedaan, en dat kwam mijn humeur niet ten goede.
Ik heb ook echt mijn rust nodig. Nu had ik het geluk dat ik zo moe was, dat ik allebei de nachten snel in slaap ben gevallen.
Dat is weleens anders geweest. Ik heb daarna 2 weken nodig gehad om weer bij te komen. Ik ging toen ook elke avond vroeger naar bed dan normaal.
donderdag 5 september 2019 om 19:55
Voor mij kost een reisdag al al mijn energie aan het verwerken van indrukken, 's avonds wil ik gewoon kunnen afschakelen zonder met iemand rekening te hoeven houden en/of mij aan iemand te ergeren.Wojak schreef: ↑05-09-2019 18:38Nu heb ik meteen flashbacks van een midweekje Disneyland als puber. Toen lag ik met drie anderen op een hotelkamer. Twee houtzagerijen in het ene bed en naast mij lag iemand die in haar slaap praatte.
Drie nachten dus geen oog dicht gedaan, en dat kwam mijn humeur niet ten goede.
donderdag 5 september 2019 om 21:21
De stad, tussen 16 en 18 ging ik elke schooldag met openbaar vervoer naar de stad. Wat ik leuk vond aan de stad was dat je niet zo opvalt als je mensen straal voorbij loopt. Er zijn zo veel mensen, hier in het dorp verwachten ze zwaai of goedendag toestanden. Wat ik nooit gedaan heb wegens dat ik tegen niemand anders dan mijn ouders spreek.
Wat ik niet leuk vind is, alles is beton, er is lawaai, het stinkt, er is file, er is geen natuur. Eigenlijk kom ik nooit meer in de stad. En daar ben ik niet rouwig om. Tegenwoordig kun je toch alles en meer via internet aan huis laten komen. Dus zou echt niet weten wat de stad voor mij nog als voordeel zou kunnen hebben.
Wat ik niet leuk vind is, alles is beton, er is lawaai, het stinkt, er is file, er is geen natuur. Eigenlijk kom ik nooit meer in de stad. En daar ben ik niet rouwig om. Tegenwoordig kun je toch alles en meer via internet aan huis laten komen. Dus zou echt niet weten wat de stad voor mij nog als voordeel zou kunnen hebben.
zondag 8 september 2019 om 22:13
@Solomio (als je hier nog leest):
Ik was vandaag in de tuin aan het werken en moest denken aan een ouder bericht van jouw hier, waarin je poneerde dat autisme meer een verzameling eigenschappen was dan een echte handicap.
Onderschrijf je daarmee ook de gedachte dat de toename van het aantal diagnoses niet enkel komt door de toegenomen aandacht voor mentale problemen, maar ook door de toegenomen complexiteit van onze samenleving? Dat m.a.w. heel ons model van tweeverdieners, hoge bevolkingsdichtheid, constante blootstelling aan media/prikkels, etc. ervoor zorgt dat een groter deel van onze bevolking "uitvalt" (waarbij me terstond Japan in gedachten springt).
Alhoewel ik van mening blijf dat je met ass niet kunt verwachten dat de samenleving zich aan jou aanpast (als mindset), vraag ik me nu wel af of we onze samenleving zelf niet in vraag moeten stellen. Weegt de toegenomen welvaart op tegen de bijkomende kosten?
Als we ervan uitgaan dat je pas een diagnose krijgt wanneer je problemen ondervindt, kunnen we dan de toename van het aantal personen met psychische klachten niet afremmen door een tandje terug te schakelen? En in hoeverre heb je dan zelf invloed op de ontwikkeling van mentale problemen en kun je deze dan voorkomen door je levenswijze aan te passen?
(Sorry voor de warrige post, gedachten springen op en neer.)
Ik was vandaag in de tuin aan het werken en moest denken aan een ouder bericht van jouw hier, waarin je poneerde dat autisme meer een verzameling eigenschappen was dan een echte handicap.
Onderschrijf je daarmee ook de gedachte dat de toename van het aantal diagnoses niet enkel komt door de toegenomen aandacht voor mentale problemen, maar ook door de toegenomen complexiteit van onze samenleving? Dat m.a.w. heel ons model van tweeverdieners, hoge bevolkingsdichtheid, constante blootstelling aan media/prikkels, etc. ervoor zorgt dat een groter deel van onze bevolking "uitvalt" (waarbij me terstond Japan in gedachten springt).
Alhoewel ik van mening blijf dat je met ass niet kunt verwachten dat de samenleving zich aan jou aanpast (als mindset), vraag ik me nu wel af of we onze samenleving zelf niet in vraag moeten stellen. Weegt de toegenomen welvaart op tegen de bijkomende kosten?
Als we ervan uitgaan dat je pas een diagnose krijgt wanneer je problemen ondervindt, kunnen we dan de toename van het aantal personen met psychische klachten niet afremmen door een tandje terug te schakelen? En in hoeverre heb je dan zelf invloed op de ontwikkeling van mentale problemen en kun je deze dan voorkomen door je levenswijze aan te passen?
(Sorry voor de warrige post, gedachten springen op en neer.)
zondag 8 september 2019 om 22:38
De toenemende drukte overal en het continu vanalles moeten speelt volgens mij zeker een grote rol.Moirmel schreef: ↑08-09-2019 22:13
Onderschrijf je daarmee ook de gedachte dat de toename van het aantal diagnoses niet enkel komt door de toegenomen aandacht voor mentale problemen, maar ook door de toegenomen complexiteit van onze samenleving? Dat m.a.w. heel ons model van tweeverdieners, hoge bevolkingsdichtheid, constante blootstelling aan media/prikkels, etc. ervoor zorgt dat een groter deel van onze bevolking "uitvalt" (waarbij me terstond Japan in gedachten springt).
Tijdens mijn kindertijd en jeugd was het in mijn omgeving nog veel rustiger. Ik had wel moeite met het concept school (hele dagen tussen de mensen opgehokt zitten) maar in m'n vrije tijd was er balans want gelukkig enig kind dus kon thuis ook altijd afschakelen. Daarna jarenlang geluk gehad op 'n klein bedrijfje te kunnen werken waar ik een privé kantoor had. Toen dat bedrijf failliet ging begon het gelazer. Kon alleen maar banen vinden met kantoortuin wat er bij mij na 'n paar jaar toe leidde dat ik liever dood neer zou vallen dan nog 20 jaar zo verder moeten strugglen. Toen werd ook mijn vader nog ziek en kwam te overlijden en dat was voor mij de druppel, toen brak mijn elastiek. T.o.v. de Randstad woon ik geweldig en gelukkig buiten de bebouwde kom in het bos, maar doe mij de rust van 30 jaar geleden maar. Ik trek de huidige maatschappij niet meer en trek me het liefst terug als kluizenaar.
zondag 8 september 2019 om 22:43
Daarvoor moet de bevolkingdichtheid drastisch verminderd worden en dat gaat niet gebeuren, tenzij door ziektes en natuurrampen.Moirmel schreef: ↑08-09-2019 22:13
Als we ervan uitgaan dat je pas een diagnose krijgt wanneer je problemen ondervindt, kunnen we dan de toename van het aantal personen met psychische klachten niet afremmen door een tandje terug te schakelen? En in hoeverre heb je dan zelf invloed op de ontwikkeling van mentale problemen en kun je deze dan voorkomen door je levenswijze aan te passen?
Mezelf terugtrekken uit de maatschappij zorgt dat ik me op dit moment redelijk genoeg voel om niet meer persé dood te willen.
zondag 8 september 2019 om 22:59
Begrijp dit gevoel volkomen. Bij te weinig rust en te veel verplichtingen ervaar ik hetzelfde.redbulletje schreef: ↑08-09-2019 22:43Daarvoor moet de bevolkingdichtheid drastisch verminderd worden en dat gaat niet gebeuren, tenzij door ziektes en natuurrampen.
Mezelf terugtrekken uit de maatschappij zorgt dat ik me op dit moment redelijk genoeg voel om niet meer persé dood te willen.
Hoop dat je er een oplossing voor kunt vinden.
zondag 8 september 2019 om 23:16
Dit is wel hoe ik het zie ja.Moirmel schreef: ↑08-09-2019 22:13@Solomio (als je hier nog leest):
Ik was vandaag in de tuin aan het werken en moest denken aan een ouder bericht van jouw hier, waarin je poneerde dat autisme meer een verzameling eigenschappen was dan een echte handicap.
Onderschrijf je daarmee ook de gedachte dat de toename van het aantal diagnoses niet enkel komt door de toegenomen aandacht voor mentale problemen, maar ook door de toegenomen complexiteit van onze samenleving? Dat m.a.w. heel ons model van tweeverdieners, hoge bevolkingsdichtheid, constante blootstelling aan media/prikkels, etc. ervoor zorgt dat een groter deel van onze bevolking "uitvalt" (waarbij me terstond Japan in gedachten springt).
Alhoewel ik van mening blijf dat je met ass niet kunt verwachten dat de samenleving zich aan jou aanpast (als mindset), vraag ik me nu wel af of we onze samenleving zelf niet in vraag moeten stellen. Weegt de toegenomen welvaart op tegen de bijkomende kosten?
Als we ervan uitgaan dat je pas een diagnose krijgt wanneer je problemen ondervindt, kunnen we dan de toename van het aantal personen met psychische klachten niet afremmen door een tandje terug te schakelen? En in hoeverre heb je dan zelf invloed op de ontwikkeling van mentale problemen en kun je deze dan voorkomen door je levenswijze aan te passen?
(Sorry voor de warrige post, gedachten springen op en neer.)
In onze maatschappij is de autistische manier van denken steeds meer een handicap aan het worden, waardoor steeds meer mensen (noodgedwongen) een diagnose krijgen en nodig hebben.
Deels komt het toegenomen aantal diagnoses ook doordat er veel meer onderzoek gedaan wordt naar en meer bekend wordt over autisme, maar ik denk dat als 80% van onze maatschappij autistisch zou zijn, dat het dan geen probleem zou zijn, omdat de maatschappij dan heel anders ingericht zou zijn.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
zondag 8 september 2019 om 23:17
Ik heb altijd in kleine dorpen gewoond. Deze is iets groter dan mijn vorige dorp. Aan de rand zijn 2 bossen. Lekker om te wandelen. Grote steden heb je niet echt hier. Als alles mee zit kan ik komende winter verhuizen. Ik blijf in het dorp. Heb wel nagedacht over wonen in het stadje waar ik werk. Maar ik word doodongelukkig van het idee. Vond het altijd al een koude, saaie plek.
Ik zat van mijn 15e tot 17e op school in een stad een provincie verderop. Een particuliere school. Deze lag het dichtst bij. Gezellige locatie het 1e jaar. School stond in een winkelstraat, dus genoeg mogelijkheden voor een warme lunch.
Het 2e jaar niet meer, want toen verhuisde de school naar een locatie ver van het centrum.
Ik zat van mijn 15e tot 17e op school in een stad een provincie verderop. Een particuliere school. Deze lag het dichtst bij. Gezellige locatie het 1e jaar. School stond in een winkelstraat, dus genoeg mogelijkheden voor een warme lunch.
Het 2e jaar niet meer, want toen verhuisde de school naar een locatie ver van het centrum.
maandag 9 september 2019 om 09:45
Ik denk idd ook dat de toegenomen drukte van de maatschappij en alle sociale verwachtingen etc. er bij mij in ieder geval voor zorgt dat ik sneller kortsluiting krijg.
Wij wonen aan de rand van een grote stad. En op zich vond ik dat altijd wel prima. Maar ik merg toch wel vaker op dat het me tegen gaat staan om het centrum in te gaan. Veels te druk. Iedereen doet maar waar hij zin in heeft. Verkeersregels etc. worden massaal aan de laars gelapt...
Alles wat je allemaal "moet" (werk, zorg voor kind/familie etc)…
Eigenlijk zou ik het liefst gewoon m'n spullen pakken en naar m'n vakantiehuis gaan om daar wat te klussen. Heerlijk rustig daar.
Helpt ook niet mee allemaal dat ik al zo'n lange tijd zo ongelooflijk moe ben.
Wij wonen aan de rand van een grote stad. En op zich vond ik dat altijd wel prima. Maar ik merg toch wel vaker op dat het me tegen gaat staan om het centrum in te gaan. Veels te druk. Iedereen doet maar waar hij zin in heeft. Verkeersregels etc. worden massaal aan de laars gelapt...
Alles wat je allemaal "moet" (werk, zorg voor kind/familie etc)…
Eigenlijk zou ik het liefst gewoon m'n spullen pakken en naar m'n vakantiehuis gaan om daar wat te klussen. Heerlijk rustig daar.
Helpt ook niet mee allemaal dat ik al zo'n lange tijd zo ongelooflijk moe ben.
maandag 9 september 2019 om 10:07
hondenmens schreef: ↑08-09-2019 23:17Ik heb altijd in kleine dorpen gewoond. Deze is iets groter dan mijn vorige dorp. Aan de rand zijn 2 bossen. Lekker om te wandelen. Grote steden heb je niet echt hier. Als alles mee zit kan ik komende winter verhuizen. Ik blijf in het dorp. Heb wel nagedacht over wonen in het stadje waar ik werk. Maar ik word doodongelukkig van het idee. Vond het altijd al een koude, saaie plek.
Ik zat van mijn 15e tot 17e op school in een stad een provincie verderop. Een particuliere school. Deze lag het dichtst bij. Gezellige locatie het 1e jaar. School stond in een winkelstraat, dus genoeg mogelijkheden voor een warme lunch.
De school waar ik van 16j tot 18j zat verhuisde ook uit stad centrum naar de rand. Maar heb daar maar 1 maand en een beetje gezeten. Want tegen 12 oktober als ik 18 werd. Ben ik gestopt leerplicht stopt op 18. En sowieso kreeg je daar geen diploma. Ik vond het nieuwe gebouw handiger. Want op de vorige plaats moesten we naar 2 huizen paar straten verder wandelen. Omdat ov2 dus gedeeltelijk elders zat in soort heel oud gildehuis, beschermd monument zelfs. En was in de morgen en voor de lunch en tegen het einde van de dag. Omdat de school bussen vertrokken vanaf het hoofdgebouw waar ov3 zat.
Nu zelf ging ik met openbaar vervoer gelukkig, ik mag er niet aan denken uren in zo een schoolbus. Maar buiten school eten mocht niet, net als omdat de meeste leerlingen met schoolbussen kwamen. Lagen die uren 100 procent vast. En in gewone school hebben ze bv bij examens halve dagen. Dat was bij ons niet, altijd volle dagen en nooit vroeger of later naar huis. En bv zien dat je alleen ergens zelfstandig geraakt andere stad of zo. Om daar ergens af te spreken om naar bv museum te gaan of zo was ook niet. Eigenlijk was alles daar op bescherming gericht. Hoewel sommige dus wel zelfstandig naar school kwamen.
Huis waar ik al heel mijn leven woon bij mijn ouders. Is vrijstaand, wel buren maar gelukkig niet te dicht. En is vrij rustige verbindingsweg tussen 2 dorpen. Verder is het hier vrij stil gelukkig maar. Het is een dorp met veel groenten kweek en veel serres. En veel doodlopende straatjes waar vroeger kleinschalige tuinders woonden. Maar tegenwoordig worden die boerderijen vaak opgekocht door vrij rijke mensen en afgebroken om villa te zetten met bv paarden er bij. Terwijl in het dorp rijwoningen worden vervangen door appartementen. Waar mensen die vroeger in open bebouwing woonden gaan wonen in dure appartementen omdat ze te oud worden voor groot huis. En die vrijstaande huizen worden dan vrij duur verkocht. Het voelt een beetje dat alles duur aan het worden is. En velen jongeren van hier moeten uitwijken naar de stad door hoe het er nu aan toe gaat. En daar vragen ze dan weer extreem veel voor supper kleine appartementjes. Het is echt een gedoe maar ik vrees dat het alsmaar minder betaalbaar word voor mensen met kleiner loon om ooit huis te kunnen kopen.
maandag 9 september 2019 om 12:14
Oh dat lijkt me zo heerlijk, een eigen vakantiehuis!Biebeltje schreef: ↑09-09-2019 09:45Ik denk idd ook dat de toegenomen drukte van de maatschappij en alle sociale verwachtingen etc. er bij mij in ieder geval voor zorgt dat ik sneller kortsluiting krijg.
Wij wonen aan de rand van een grote stad. En op zich vond ik dat altijd wel prima. Maar ik merg toch wel vaker op dat het me tegen gaat staan om het centrum in te gaan. Veels te druk. Iedereen doet maar waar hij zin in heeft. Verkeersregels etc. worden massaal aan de laars gelapt...
Alles wat je allemaal "moet" (werk, zorg voor kind/familie etc)…
Eigenlijk zou ik het liefst gewoon m'n spullen pakken en naar m'n vakantiehuis gaan om daar wat te klussen. Heerlijk rustig daar.
Helpt ook niet mee allemaal dat ik al zo'n lange tijd zo ongelooflijk moe ben.
Ik ben een tijdje geleden bij een vakantiehuisje van familie geweest. Echt, ik kwam gewoon zo lekker tot rust. Het was wel in een park, maar je zit gewoon echt midden in de natuur. Ik ben uitgenodigd om vaker te komen, dus ga daar zeker gebruik van maken. Het is ook goed te rijden dus dat is ook wel fijn.
woensdag 11 september 2019 om 05:22
Ik woon ook in een stad. Daarvoor woonde ik in dorpen, wat mij niet bevalt. Ik kreeg snel een negatieve naam in het dorp door mijn anders zijn, soms zelfs als de dorpsgek. In de stad word ik meer geaccepteerd. Maar de laatste jaren ben ik sociaal enorm verbeterd, en wijk ik minder af van de norm. Ik zou niet meer in een dorp willen wonen.
De wijk waar ik woon is erg rustig, bijna stil. Ik hoor zelden een auto door de straat rijden. De onderbuurman maakt soms keihard muziek, maar na een kwartier hoor ik hem niet meer, dus dat noem ik geen overlast.
World of Warcraft: Legion
woensdag 11 september 2019 om 05:25
Wat nu als een arbeidsbeperking gezien wordt, werd dat vroeger niet, want daarmee viel je vroeger binnen de marge van wat normaal was. Zij die vroeger geen arbeidsbeperking hebben, zouden dat nu wel hebben.
World of Warcraft: Legion
woensdag 11 september 2019 om 11:53
hans66 schreef: ↑11-09-2019 05:22Ik woon ook in een stad. Daarvoor woonde ik in dorpen, wat mij niet bevalt. Ik kreeg snel een negatieve naam in het dorp door mijn anders zijn, soms zelfs als de dorpsgek. In de stad word ik meer geaccepteerd. Maar de laatste jaren ben ik sociaal enorm verbeterd, en wijk ik minder af van de norm. Ik zou niet meer in een dorp willen wonen.
De wijk waar ik woon is erg rustig, bijna stil. Ik hoor zelden een auto door de straat rijden. De onderbuurman maakt soms keihard muziek, maar na een kwartier hoor ik hem niet meer, dus dat noem ik geen overlast.
Ik vraag mij soms af in welke mate ik besproken ben, hier in het dorp. In mijn diagnose papieren staat dat mijn familie mij raar vind en en dat ze dachten dat er iets met mij aan de hand is. Maar verder weet ik er niets van wat zo al rond gaat in het dorp.
Nu aangezien ik vanaf 6 a 7 jaar 2 dorpen verder naar buitengewoon onderwijs ging. Kom ik nooit leerlingen van vroeger tegen want zij woonden ook allemaal ver van school. En aangezien ik buiten naar openbaar vervoer stappen om naar school te gaan vroeger nooit alleen buitenkwam hier in het dorp. Denk ik dat het hier in het dorp beperkt blijft tot dat naaste buren weten dat ik naar de grond kijk. En nog nooit gesproken heb tegen niemand van al die buren. En verder kom ik sinds na school niet meer alleen buiten. En ga ik op rustige momenten naar de supermarkt met mijn ouders mee in de auto. Dus eigenlijk voor de meeste mensen van het dorp besta ik niet eens aangezien ik gewoon nergens aan mee doe. Ik denk dat het al bij al nog mee valt met verhalen over mij. Maar je weet natuurlijk nooit misschien is er wel een verhaal over die ene die nooit iets zegt en nooit alleen buiten komt of zo.
Soms zou ik toch wel graag weten wat mensen denken, maar dat willen we allemaal wel denk ik.
