Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 4
woensdag 1 augustus 2018 om 08:14
Deel 3
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
World of Warcraft: Legion
maandag 16 september 2019 om 20:44
Heeft iemand misschien tips of een ervaring voor mij?
Ik heb 'ruzie' gehad met een begeleider (ze maakte een hele lullige opmerking, wat door moest gaan voor een grapje en ik reageerde daar in the long run niet zo netjes op) en door mijn pogingen om er heel voorzichtig mee om te gaan om nog dingen uit te leggen, zijn er op neer gekomen dat het zich voordeed alsof ik roddelde, omdat ik dus bij heel veel begeleiding er over gepraat heb om tips te krijgen, en mijn nieuwe bevindingen te delen.
Ik heb 'ruzie' gehad met een begeleider (ze maakte een hele lullige opmerking, wat door moest gaan voor een grapje en ik reageerde daar in the long run niet zo netjes op) en door mijn pogingen om er heel voorzichtig mee om te gaan om nog dingen uit te leggen, zijn er op neer gekomen dat het zich voordeed alsof ik roddelde, omdat ik dus bij heel veel begeleiding er over gepraat heb om tips te krijgen, en mijn nieuwe bevindingen te delen.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
maandag 16 september 2019 om 22:10
In dorpen kwam het voor dat ik geconfronteerd werd door een treiteraar of pestkop. Het is op het eerste gezicht niet duidelijk waarom ik getreiterd werd, want ik kende die personen helemaal niet. Ik kan alleen maar de conclusie trekken, dat er toen achter mijn rug om over mij geroddeld werd. Op campings gebeurde dat vroeger ook. In de stad gebeurde dat gewoon niet. Ik werd ook vrijwel niet getreiterd, i.t.t. in een dorp.
Ik denk dat ik in mijn gedrag anders was (en nog steeds ben) dan jij. Terwijl jij nauwelijks contact had met mensen in het dorp, had ik wel behoefte aan contact, en dat probeerde ik ook. Maar vroeg of laat liep dat fout. Ik deed dat op een andere manier. Dat werkt roddel en getreiter in de hand, of was voor anderen daartoe aanleiding. Nu is dat op het werk niet meer zo. Ik word wel geaccepteerd; ik word op het werk overigens heel erg geaccepteerd.Nu aangezien ik vanaf 6 a 7 jaar 2 dorpen verder naar buitengewoon onderwijs ging. Kom ik nooit leerlingen van vroeger tegen want zij woonden ook allemaal ver van school. En aangezien ik buiten naar openbaar vervoer stappen om naar school te gaan vroeger nooit alleen buitenkwam hier in het dorp. Denk ik dat het hier in het dorp beperkt blijft tot dat naaste buren weten dat ik naar de grond kijk. En nog nooit gesproken heb tegen niemand van al die buren. En verder kom ik sinds na school niet meer alleen buiten. En ga ik op rustige momenten naar de supermarkt met mijn ouders mee in de auto. Dus eigenlijk voor de meeste mensen van het dorp besta ik niet eens aangezien ik gewoon nergens aan mee doe. Ik denk dat het al bij al nog mee valt met verhalen over mij. Maar je weet natuurlijk nooit misschien is er wel een verhaal over die ene die nooit iets zegt en nooit alleen buiten komt of zo.
Uit gedrag van mensen is enigszins af te leiden wat mensen denken. Ik leg verbanden tussen gedragingen en situaties waarin ze plaatsvinden. Ik kom er soms achter dat wat ze zeggen en aan lichaamstaal laten zien, niet altijd overeenkomt met wat ze daarna doen. Dat maakt mij wantrouwend jegens hen. Sommige mensen zijn helaas onbetrouwbaar. Ik heb vroeger altijd gedacht dat als mensen vriendelijk zijn, ze ook in gedrag ook vriendelijk zijn. Helaas is dat niet altijd zo. Mensen heb ik soms haarfijn door, en daarin vormt autisme zeker geen beletsel.Soms zou ik toch wel graag weten wat mensen denken, maar dat willen we allemaal wel denk ik.
World of Warcraft: Legion
maandag 16 september 2019 om 22:24
Kohaku schreef: ↑16-09-2019 20:44Heeft iemand misschien tips of een ervaring voor mij?
Ik heb 'ruzie' gehad met een begeleider (ze maakte een hele lullige opmerking, wat door moest gaan voor een grapje en ik reageerde daar in the long run niet zo netjes op) en door mijn pogingen om er heel voorzichtig mee om te gaan om nog dingen uit te leggen, zijn er op neer gekomen dat het zich voordeed alsof ik roddelde, omdat ik dus bij heel veel begeleiding er over gepraat heb om tips te krijgen, en mijn nieuwe bevindingen te delen.
Daar kan ik niet veel over zeggen, ik heb nooit ruzie met mijn ouders.
Als ik zou spreken tegen vreemden zo als op school vroeger. Moest er een opmerking komen die lullig doet naar mij toe. Zou ik gewoon zeggen ik weet het niet als antwoord. Wat ik op school altijd zei als ik niet weet wat ze bedoelen. Dan kan je nooit in de problemen komen. Maar nu ze er toch zijn de problemen, ik weet niet verbondschuldigen met chocolaatjes of zo. In elk geval probeer rust te vinden na zo een stressvol gebeuren.
@hans66 Je bericht zal ik morgen lezen nu slapen.
dinsdag 17 september 2019 om 05:23
Ja, omdat ik met mensen over mensen praat. Terwijl het mijn bedoeling was om alles op te schrijven en nog een keer te bespreken met mijn pber (daar was het probleem vooral mee).
Heb al vaker aanvaringen gehad met haar, voornamelijk omdat ze erg monotoon en ongeïnteresseerd over komt het grootste gedeelte van de tijd en ik dat niet kan plaatsen en niet goed snap aangezien ze in de zorg werkt.
Her kwam er op neer dat ik compleet in paniek raakte van haar 'grap' wat over iets ging wat ik persoonlijk heel lastig vind en al een grote stap was om te zeggen. Ze zei toen ze zag dat ik verdrietig raakte wel dat het een grap was, maar ze zei het wel. Ik heb zo'n slecht zelfbeeld dat ik altijd bij iedereen denk dat ze een hekel hebben aan me tot ik het tegendeel kan bewijzen. Het monotone en neutrale helpt bij mijn begeleider niet, want dat snap ik dus niet en bevestigd in mn hoofd dus die negatieve gedachte.
Ik weet dat dat niet zo is maar als je ie hele leven al zo denkt ik dat knap moeilijk om om te gaan buigen.
Ik voelde me op het moment van die opmerking al heel suïcidaal en had al om nood medicatie gevraagd maar heb het niet verder kunnen uitleggen op dat moment omdat er anderen bij waren. Er waren heel veel factoren waardoor ik me heel klote voelde en dit was de druppel zegmaar.
Ik heb pber de rest van de avond redelijk moeten negeren om niet te barsten van woede en dingen te zeggen die ik niet wilde zeggen.
Eenmaal thuis heb ik de nooddienst gebeld omdat ik me nog slechter voelde en bang was dat ik iets gevaarlijks ging doen.
De volgende ochtend kwam pber voor een al gepland gesprek en is toen heel boos geworden omdat ik zogezegd langs haar heen heb gecommuniceerd met een andere begeleider en ik heb toen proberen uit te leggen waarom ik het niet meteen heb uitgepraat.
Ze zei dat het toen opgelost was aan het eind van het gesprek maar dit voelt voor mij niet zo, vandaar dat ik er nog een keer over wil praten met mijn geschreven uitleg er bij.
Het voelt al met al of ik gestraft word voor het feit dat ik mezelf veilig wilde houden, en dat doet verdomd veel pijn.
Sorry voor de lap tekst.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
dinsdag 17 september 2019 om 07:26
Dit inderdaad. Schrijf het sowieso op een briefje, dat maakt het misschien makkelijker.
Ik mail soms ook met mijn pb'er. Niet omdat ik ze niet vaak zie, maar dan heb ik het voor mezelf al op papier gezet en op papier kan ik me soms beter uitdrukken dan irl.
Weten je ouders hiervan? Misschien tegen hun vertellen en dat (1 van) hen erbij zijn als je het gesprek wilt aangaan.
Succes
dinsdag 17 september 2019 om 09:29
Kohaku, inderdaad opschrijven en dat laten lezen. Mijn leidinggevende reageert vaak vrij direct, en ook al heb ik een heel verhaal voorbereid, ik ga dan op de verkeerde dingen reageren of ik kan mijn punt dan niet meer duidelijk maken. Het is makkelijker om wat ik voorbereid heb (en ik leg vaak nuance in mijn woorden, dat is schriftelijk nu eenmaal makkelijker) te laten lezen. Dan kun je niet in de reden gevallen worden en is je verhaal duidelijk.
dinsdag 17 september 2019 om 09:37
Een mini probleem van heel andere order... ik twijfel of ik daar een topic voor aan moet maken maar dan krijg ik algemene adviezen en ik ben nu eenmaal een beetje raar. Misschien hebben jullie tips.
Ik ben drie jaar geleden gescheiden, en het wordt wel eens tijd voor een partner. Maar, ik ben niet verliefd te krijgen, nog nooit, ik werk niet vanuit mijn gevoel, dat kan ik niet. Dus ik zal het moeten doen met minder aanwijzingen.
Op mijn werk komt elk jaar iemand gegevens bij ons controleren voor een certificaat. Man in kwestie vond ik vorig jaar al aardig, dit jaar ging het ook prima. Hij heeft normaal een uur werk, nu had hij alles al voorbereid, heeft nauwelijks iets werkgerelateerds gedaan, we hebben in plaats daarvan een uur zitten kletsen over privé zaken. Hij is vrijgezel, hij wist vorig jaar al dat ik gescheiden ben, etcetera.
En toen. Ik heb hem via LinkedIn een uitnodiging gestuurd, die is snel geaccepteerd. Maar, geen berichtje, dus 'de bal' ligt bij mij. Kan ik zomaar mailen van joh, zullen we eens koffie drinken?
Hoe langer het geleden is (nu anderhalve week) hoe minder ik iets voel (voor zover ik al kan voelen. Hoewel, ik kwam met rode wangen uit het gesprek).
Ik weet echt niet wat ik moet doen, maar als ik doe wat ik altijd doe, dan is dit een 'kans' die ik weer eens klakkeloos voorbij laat gaan. En wat is het ergste dat er kan gebeuren? Hooguit dat we volgend jaar ineens een andere contactpersoon krijgen, haha.
Tips anyone? sorry, slaat nergens op maar ik weet het ook allemaal niet meer.
Ik ben drie jaar geleden gescheiden, en het wordt wel eens tijd voor een partner. Maar, ik ben niet verliefd te krijgen, nog nooit, ik werk niet vanuit mijn gevoel, dat kan ik niet. Dus ik zal het moeten doen met minder aanwijzingen.
Op mijn werk komt elk jaar iemand gegevens bij ons controleren voor een certificaat. Man in kwestie vond ik vorig jaar al aardig, dit jaar ging het ook prima. Hij heeft normaal een uur werk, nu had hij alles al voorbereid, heeft nauwelijks iets werkgerelateerds gedaan, we hebben in plaats daarvan een uur zitten kletsen over privé zaken. Hij is vrijgezel, hij wist vorig jaar al dat ik gescheiden ben, etcetera.
En toen. Ik heb hem via LinkedIn een uitnodiging gestuurd, die is snel geaccepteerd. Maar, geen berichtje, dus 'de bal' ligt bij mij. Kan ik zomaar mailen van joh, zullen we eens koffie drinken?
Hoe langer het geleden is (nu anderhalve week) hoe minder ik iets voel (voor zover ik al kan voelen. Hoewel, ik kwam met rode wangen uit het gesprek).
Ik weet echt niet wat ik moet doen, maar als ik doe wat ik altijd doe, dan is dit een 'kans' die ik weer eens klakkeloos voorbij laat gaan. En wat is het ergste dat er kan gebeuren? Hooguit dat we volgend jaar ineens een andere contactpersoon krijgen, haha.
Tips anyone? sorry, slaat nergens op maar ik weet het ook allemaal niet meer.
dinsdag 17 september 2019 om 09:41
Niet alleen dit stuk van Biebeltje, meerderen hebben iets toegevoegd aan dit onderwerp, en dat is duidelijk. Ik begrijp dat, zo voel ik het ook.Biebeltje schreef: ↑09-09-2019 09:45Ik denk idd ook dat de toegenomen drukte van de maatschappij en alle sociale verwachtingen etc. er bij mij in ieder geval voor zorgt dat ik sneller kortsluiting krijg.
Wij wonen aan de rand van een grote stad. En op zich vond ik dat altijd wel prima. Maar ik merg toch wel vaker op dat het me tegen gaat staan om het centrum in te gaan. Veels te druk. Iedereen doet maar waar hij zin in heeft. Verkeersregels etc. worden massaal aan de laars gelapt...
Alles wat je allemaal "moet" (werk, zorg voor kind/familie etc)…
Eigenlijk zou ik het liefst gewoon m'n spullen pakken en naar m'n vakantiehuis gaan om daar wat te klussen. Heerlijk rustig daar.
Helpt ook niet mee allemaal dat ik al zo'n lange tijd zo ongelooflijk moe ben.
Biebeltje: zo ongelooflijk moe, enig idee waar dat vandaan komt? Bij mij vooral omdat mijn hoofd al-tijd vol zit, gooi daar nog wat samenleving bovenop (mensen, taken, verplichtingen, interactie) en het is niet zo gek dat je daar moe van wordt.
Terugtrekken lijkt me in veel gevallen een heel goede optie. Maar waar vind je rust? In onze buurt kan ik prima in de natuur wandelen, alleen hoor je áltijd auto's om je heen, ook al zie je ze niet. Dat bos waar één van jullie over sprak klinkt dan echt fijn.
dinsdag 17 september 2019 om 10:06
Bij mij is dit begonnen omdat ik altijd angstig stil in school zat in groep. Had ik vaak hoofdpijn en dus was ik ook niet echt in staat tot gesprekken en al helemaal geen zin in. Iedereen die mij dus tussen 12 en 18 zag in het dorp wist dat ik zelfs wegkeek, net als buren waar ik zelfs voor wegkruip als zij thuis zijn nu. Toen was ik 18 en was ik plots te traag voor beschutte werkplaats waar ik beperkt iets zei. En was ik plots 4 dagen gratis aan het werken met mijn vader. Toen was het meer 1 op 1 contact aan die kledingbakken en in stallen. En voelde ik me ook niet super slecht omdat dit rustigere oudere mensen waren. Waar ik wel eventueel had tegen kunnen spreken. Maar omdat ik daar volledig gratis was, en daar ook niet echt blij mee was dat ik niet in die beschutte werkplaats geraakten. Ben ik waar ik nog antwoorden in school tegen leerkrachten verandert in volledig zwijgen. En mij stoort dit niet, dan heb ik zelfs meer energie en voel me relaxter.hans66 schreef: ↑16-09-2019 22:10In dorpen kwam het voor dat ik geconfronteerd werd door een treiteraar of pestkop. Het is op het eerste gezicht niet duidelijk waarom ik getreiterd werd, want ik kende die personen helemaal niet. Ik kan alleen maar de conclusie trekken, dat er toen achter mijn rug om over mij geroddeld werd. Op campings gebeurde dat vroeger ook. In de stad gebeurde dat gewoon niet. Ik werd ook vrijwel niet getreiterd, i.t.t. in een dorp.
Ik denk dat ik in mijn gedrag anders was (en nog steeds ben) dan jij. Terwijl jij nauwelijks contact had met mensen in het dorp, had ik wel behoefte aan contact, en dat probeerde ik ook. Maar vroeg of laat liep dat fout. Ik deed dat op een andere manier. Dat werkt roddel en getreiter in de hand, of was voor anderen daartoe aanleiding. Nu is dat op het werk niet meer zo. Ik word wel geaccepteerd; ik word op het werk overigens heel erg geaccepteerd.
Uit gedrag van mensen is enigszins af te leiden wat mensen denken. Ik leg verbanden tussen gedragingen en situaties waarin ze plaatsvinden. Ik kom er soms achter dat wat ze zeggen en aan lichaamstaal laten zien, niet altijd overeenkomt met wat ze daarna doen. Dat maakt mij wantrouwend jegens hen. Sommige mensen zijn helaas onbetrouwbaar. Ik heb vroeger altijd gedacht dat als mensen vriendelijk zijn, ze ook in gedrag ook vriendelijk zijn. Helaas is dat niet altijd zo. Mensen heb ik soms haarfijn door, en daarin vormt autisme zeker geen beletsel.
Al heb ik de indruk dat school tegenwoordig anders is. De laatste dagen was er een auti leerkracht op de quiz blokken. En bij haar was de missie van school vooral een praatje leren maken aan de kassa. En werk leek niet zo van belang of dit nu 1 dag of week of zelfs niet werken is. Terwijl bij mij vroeger het vooral draaiden om uren draaien, van allerhande dingen die ze ook in beschutte werkplaats doen op school. En dan na school was er plots enkel mijn ouders, en was er van werk geen sprake meer zelfs niet beschutte werkplaats. En tegen ik 23 was en de bakken voor mij stopten zweeg ik al zo lang tegen iedereen dat velen denken dat ik zelfs niet kan spreken. Soms denk ik als ik niet naar school was geweest. Dat ik niet zo afgezonderd was geraakt hier in de buurt. Maar dan was ik weer opgesloten wegens leerplicht. Ik ben al blij dat er nog internet is dan kan ik daar toch nog min of meer een beetje normaal zijn.
Maar het is wel erg al dat geroddel gelukkig dat het nu op je werk en in de stad wel goed loopt hans. Waar ik op school zat was sowieso niet veel geroddel daar was iedereen wel beetje vreemd dus velen hadden een bijnaam. En was niet zo raar dit te hebben en vond het niet erg.
@ Femke Ik zou dat wel proberen eens af te spreken als hij wil. Persoonlijk voel ik denk ik ook niet echt verliefd of hoe dit ook moet voelen. Maar als je goed overeen komt en samen dingen kan doen. Liefde duurt nooit eeuwig hoor je wel eens, dus draait een relatie meer om plezier van samen dingen graag doen en delen denk ik.
@ Kohaku Ik ben ook neutraal en zeg niets maar ik vind niet dat iemand zich moet bewijzen naar mij toe. Je moet dat proberen los te laten dat mensen dat denken, gaat je energie geven.
dinsdag 17 september 2019 om 10:21
Pff ik vind het zo lastig allemaal. Dit was ook totaal het tegenovergestelde van wat ik wilde bereiken zegmaar.
Ik weet ook dat het niet veel nut heeft om zoveel na te denken, maar ik denk ook dat dat met mijn baggere zelfbeeld te maken heeft. Ik weet dat. Daar moet ook zeker wat mee gedaan worden, en dat gaat ook gebeuren.
Ik weet ook dat het niet veel nut heeft om zoveel na te denken, maar ik denk ook dat dat met mijn baggere zelfbeeld te maken heeft. Ik weet dat. Daar moet ook zeker wat mee gedaan worden, en dat gaat ook gebeuren.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
dinsdag 17 september 2019 om 11:42
Kohaku schreef: ↑17-09-2019 10:21Pff ik vind het zo lastig allemaal. Dit was ook totaal het tegenovergestelde van wat ik wilde bereiken zegmaar.
Ik weet ook dat het niet veel nut heeft om zoveel na te denken, maar ik denk ook dat dat met mijn baggere zelfbeeld te maken heeft. Ik weet dat. Daar moet ook zeker wat mee gedaan worden, en dat gaat ook gebeuren.
- Gewoon toestaan aan jezelf om op een later moment op dingen terug te komen. Bijvoorbeeld omdat je achteraf denkt: dát had ik willen zeggen. Of omdat je op dat moment even niet weet wat een goede reactie of antwoord is.
- Weten dat vrijwel alle mensen (maar jij niet) dit soort zaken snel weer vergeet (mensen zijn op zichzelf gericht). Het zal je niet nagedragen worden, ook al was de eerste reactie de volgende ochtend negatief.
- Beter één keer nog duidelijk iets er over zeggen (liefst met behulp van een stuk papier, laat lezen of lees voor/citeer) dan er mee blijven zitten. Zorg dat je er een duidelijk eind aan maakt voor jezelf.
- Wat de ander daarmee doet is niet jouw probleem en hoort niet in jouw hoofd te zitten. Een ander zorgt ook niet voor jou. Jij hebt alleen te maken met wie jíj bent.
dinsdag 17 september 2019 om 11:50
Kohaku schreef: ↑17-09-2019 10:21Pff ik vind het zo lastig allemaal. Dit was ook totaal het tegenovergestelde van wat ik wilde bereiken zegmaar.
Ik weet ook dat het niet veel nut heeft om zoveel na te denken, maar ik denk ook dat dat met mijn baggere zelfbeeld te maken heeft. Ik weet dat. Daar moet ook zeker wat mee gedaan worden, en dat gaat ook gebeuren.
Ik denk dat je het toch al vrij goed doet. Toen ik bij de psychologe moest omdat ik niets zei uit mezelf op school. Zei ik dat ik niet wist waarom ik op onderzoek moest komen. Zo normaal vond ik mijn zwijgen en ik vond dat, zo ben ik en het is de enige manier. Of het nu ongepast of zot is ik ging maar door traag of niet ik blijf komen naar school op mijn manier. Misschien wring je je in te veel bochten om iets te zijn dat je niet kan. En moet je minder proberen ingewikkelde sociale puzzels op te lossen. En als dat er niet meer bij is gaat je zelfbeeld misschien beter zijn.
dinsdag 17 september 2019 om 14:28
En wat het kiezen voor wel / niet op pad naar een nieuwe partner niet makkelijk maakt, is dat ik af en toe nog behoorlijk last van mijn ex heb. Zo smeet hij van de week de telefoon op de haak nadat hij had gezegd dat ik de kinderen niet kreeg (ze waren bij hem), dat ze bij hem zouden blijven vanwege weet ik wat voor onzinnige verwijten. En vijf minuten later staan de kinderen op de stoep met het verhaal dat papa had gezegd tegen hen 'tot nooit meer ziens'. Lekker tegenstrijdig, naar voor de partijen waartegen het gezegd wordt, en hem kennende is er een dag later 'niks' meer aan de hand en doet ie weer normaal. Ik ben te laf / onhandig om er dan nog op terug te komen en laat het maar zo.
Ik heb nu wel hulp van iemand van het sociaal gemeenteloket hier, daar praat ik om de zoveel weken een keer mee en die geeft opvoedtips o.a. Best stom, ik ben al trots als ik niet over me heen laat lopen door mijn zoon...het jochie is zeven! Maar goed, een hele klus dus. We zijn bezig om een nieuwe routine op poten te zetten en jawel, we zijn dit schooljaar nog niet één keer te laat geweest *trots*
Ik heb nu wel hulp van iemand van het sociaal gemeenteloket hier, daar praat ik om de zoveel weken een keer mee en die geeft opvoedtips o.a. Best stom, ik ben al trots als ik niet over me heen laat lopen door mijn zoon...het jochie is zeven! Maar goed, een hele klus dus. We zijn bezig om een nieuwe routine op poten te zetten en jawel, we zijn dit schooljaar nog niet één keer te laat geweest *trots*
dinsdag 17 september 2019 om 14:34
Waarom voel je de noodzaak tot het nemen van een nieuwe partner? Er is niets mis met single blijven. Stuk overzichtelijker en rustiger ook.femke09 schreef: ↑17-09-2019 09:37Een mini probleem van heel andere order... ik twijfel of ik daar een topic voor aan moet maken maar dan krijg ik algemene adviezen en ik ben nu eenmaal een beetje raar. Misschien hebben jullie tips.
Ik ben drie jaar geleden gescheiden, en het wordt wel eens tijd voor een partner. Maar, ik ben niet verliefd te krijgen, nog nooit, ik werk niet vanuit mijn gevoel, dat kan ik niet. Dus ik zal het moeten doen met minder aanwijzingen.
Op mijn werk komt elk jaar iemand gegevens bij ons controleren voor een certificaat. Man in kwestie vond ik vorig jaar al aardig, dit jaar ging het ook prima. Hij heeft normaal een uur werk, nu had hij alles al voorbereid, heeft nauwelijks iets werkgerelateerds gedaan, we hebben in plaats daarvan een uur zitten kletsen over privé zaken. Hij is vrijgezel, hij wist vorig jaar al dat ik gescheiden ben, etcetera.
En toen. Ik heb hem via LinkedIn een uitnodiging gestuurd, die is snel geaccepteerd. Maar, geen berichtje, dus 'de bal' ligt bij mij. Kan ik zomaar mailen van joh, zullen we eens koffie drinken?
Hoe langer het geleden is (nu anderhalve week) hoe minder ik iets voel (voor zover ik al kan voelen. Hoewel, ik kwam met rode wangen uit het gesprek).
Ik weet echt niet wat ik moet doen, maar als ik doe wat ik altijd doe, dan is dit een 'kans' die ik weer eens klakkeloos voorbij laat gaan. En wat is het ergste dat er kan gebeuren? Hooguit dat we volgend jaar ineens een andere contactpersoon krijgen, haha.
Tips anyone? sorry, slaat nergens op maar ik weet het ook allemaal niet meer.
Wat betreft die man kun je altijd vragen of ie een keer wat met je wil gaan drinken. Het is geen huwelijksaanzoek tenslotte.
dinsdag 17 september 2019 om 14:36
Oh jee, je hebt nog kinderen ook. Is je leven dan niet al gecompliceerd en overprikkeld genoeg met én kinderen én gedoe met een ex om dan ook nog te willen gaan daten? Is de man die je op het oog hebt wel kindvrij dat je niet ook nog met samengestelde ellende te maken kunt krijgen?femke09 schreef: ↑17-09-2019 14:28En wat het kiezen voor wel / niet op pad naar een nieuwe partner niet makkelijk maakt, is dat ik af en toe nog behoorlijk last van mijn ex heb. Zo smeet hij van de week de telefoon op de haak nadat hij had gezegd dat ik de kinderen niet kreeg (ze waren bij hem), dat ze bij hem zouden blijven vanwege weet ik wat voor onzinnige verwijten. En vijf minuten later staan de kinderen op de stoep met het verhaal dat papa had gezegd tegen hen 'tot nooit meer ziens'. Lekker tegenstrijdig, naar voor de partijen waartegen het gezegd wordt, en hem kennende is er een dag later 'niks' meer aan de hand en doet ie weer normaal. Ik ben te laf / onhandig om er dan nog op terug te komen en laat het maar zo.
Ik heb nu wel hulp van iemand van het sociaal gemeenteloket hier, daar praat ik om de zoveel weken een keer mee en die geeft opvoedtips o.a. Best stom, ik ben al trots als ik niet over me heen laat lopen door mijn zoon...het jochie is zeven! Maar goed, een hele klus dus. We zijn bezig om een nieuwe routine op poten te zetten en jawel, we zijn dit schooljaar nog niet één keer te laat geweest *trots*
dinsdag 17 september 2019 om 14:40
femke09 schreef: ↑17-09-2019 14:28En wat het kiezen voor wel / niet op pad naar een nieuwe partner niet makkelijk maakt, is dat ik af en toe nog behoorlijk last van mijn ex heb. Zo smeet hij van de week de telefoon op de haak nadat hij had gezegd dat ik de kinderen niet kreeg (ze waren bij hem), dat ze bij hem zouden blijven vanwege weet ik wat voor onzinnige verwijten. En vijf minuten later staan de kinderen op de stoep met het verhaal dat papa had gezegd tegen hen 'tot nooit meer ziens'. Lekker tegenstrijdig, naar voor de partijen waartegen het gezegd wordt, en hem kennende is er een dag later 'niks' meer aan de hand en doet ie weer normaal. Ik ben te laf / onhandig om er dan nog op terug te komen en laat het maar zo.
Ik heb nu wel hulp van iemand van het sociaal gemeenteloket hier, daar praat ik om de zoveel weken een keer mee en die geeft opvoedtips o.a. Best stom, ik ben al trots als ik niet over me heen laat lopen door mijn zoon...het jochie is zeven! Maar goed, een hele klus dus. We zijn bezig om een nieuwe routine op poten te zetten en jawel, we zijn dit schooljaar nog niet één keer te laat geweest *trots*
Waarom zou hij zo iets zeggen tegen kinderen tot nooit meer. Misschien is dat weer iets neurotypisch of zo. Maar volgens mij is dat toch niet meer normaal. Dat is wel goed dat je nog niet te laat bent geweest.
dinsdag 17 september 2019 om 19:34
Hij is single en zonder kinderen en hij woont op zichzelf, dat heb ik in het gesprek al achterhaald. Gelukkig.redbulletje schreef: ↑17-09-2019 14:36Oh jee, je hebt nog kinderen ook. Is je leven dan niet al gecompliceerd en overprikkeld genoeg met én kinderen én gedoe met een ex om dan ook nog te willen gaan daten? Is de man die je op het oog hebt wel kindvrij dat je niet ook nog met samengestelde ellende te maken kunt krijgen?
Ik ben juist altijd druk met óf werk óf kinderen, het zou fijn zijn als ik niet overal meer alleen voor stond. Niet dat hij zich met mijn kinderen hoeft te bemoeien, meer dat ik ook eens vertrouwelijk tegen een volwassene aan kan praten. Dat iemand ook eens lief voor míj is. Het zou wat (goede) afleiding moeten geven en daarmee juist wat rust.
dinsdag 17 september 2019 om 20:20
Gewoon vragen of ie zin heeft van t weekend een terrasje met je te pakken dan, het belooft lekker weer te worden! Nee heb je, ja kun je krijgen.femke09 schreef: ↑17-09-2019 19:34Hij is single en zonder kinderen en hij woont op zichzelf, dat heb ik in het gesprek al achterhaald. Gelukkig.
Ik ben juist altijd druk met óf werk óf kinderen, het zou fijn zijn als ik niet overal meer alleen voor stond. Niet dat hij zich met mijn kinderen hoeft te bemoeien, meer dat ik ook eens vertrouwelijk tegen een volwassene aan kan praten. Dat iemand ook eens lief voor míj is. Het zou wat (goede) afleiding moeten geven en daarmee juist wat rust.
