burn-out wie ook??

Beste Iedereen,



Wat heb ik veel aan jullie verhalen, ik voel me in ieder geval niet alleen op de wereld.

Ik ben de afgelopen tijd steeds vaker ziek geweest en ben zelf een beetje tot de conclusie gekomen dat ik nu toch echt op ben.

Ik vind het vreselijk, schaam me dood en begrijp mezelf helemaal niet meer. Afgelopen vrijdag had ik mijn klagende PZ persoontje aan de telefoon: "het kan zo toch niet, we moeten bedenken hoe je wel zou kunnen werken". Werken ik wil daar niet eens aan denken, ik zit al te trillen bij de gedachte dat ik maandag een gesprek met haar heb.



Ik voel me door haar betutteld en niet serieus genomen. Ik zou het graag willen hoor, maandag weer aan het werk...zonder dit gevoel....maar dat zit er niet in! ECHT NIET, ik ben het zelf nog een plekje aan het gegeven.



Ik wil zelf terug naar af (helemaal geen verplichtingen) en dan weer opbouwen. Ik ben benieuwd hoe mijn werk daar mee om gaat. Hoe lang hebben jullie thuis gezeten en werkte jullie werkgevers een beetje mee? Ik heb ook een grote angst dat ik het straks financieel niet red...



Wat ik wel merk (en wat andere ook geschreven hebben) is dat sporten helpt! Dat probeer ik dus ook trouw te doen, ik ben alleen bang dat de mijn collega's (met wie ik sport) het raar vinden dat ik wel kan sporten maar niet kan werken.



Ik heb me nooit zorgen gemaakt om wat andere van mij dachten en nu is het zo wat het enige waar ik me mee bezig houd



aaaah aaaaaaaaaaaaaaaaah zou wel even willen gillen om mezelf.

maandag gesprek, dinsdag huisarts...hopelijk geloven ze me!

Hoi alle nieuwkomers, leuk, het topic leeft op !



Hee Webbsje, Stap 1 is gezet, erkennen dat je echt even niet meer kan, goed van je hoor! Maar wel K**!

Ik wil je aanraden om iemand mee te nemen naar je gesprekken. Niet om het verhaal voor je te doen, maar om je steun te geven en bovendien horen 2 meer dan 1. Mijn burnout 'begon' rond november en pas de laatste maanden gaat het weer heel Langzaam beter bij mij, met behulp van psych, rust, lieve mensen en vooral ook eigen vechtlust, maar dat is per persoon verschillend. Ik had een pittige arbodienst, maar wat wel helpt is dus iemand meenemen en je daar ook niet groot willen houden of je laten overdonderen.Nou alvast succes, geloof in jezelf en probeer voor jezelf op te komen!!



Enneh, allemaal genietze van dit heerlijke zonnetje. Tot snel!

He Websje,

inderdaad, iemand meenemen is een heel goed idee, en ook helemaal niet raar. Neem bij voorkeur iemand die jou goed kent, en die zijn mannetje kan staan.

Maak ook een afspraak bij de huisarts (al je dat nog niet gedaan had). Die kan het niet zo 1-2-3 oplossen, maar die staat in ieder geval wel helemaal aan jouw kant. Het is heel fijn als er iemand gewoon echt met jou meedenkt, en er helemaal voor jou is. Bovendien is het goed als hij/zij vast op de hoogte is, zodat er eventueel contact opgenomen kan worden met de bedrijfsarts.



Hoe ze er mee om gaan verschilt heel erg per bedrijf/bedrijfsarts. De een heeft minder goede ervaringen, de ander juist heel goed. Mijn bedrijfsarts vond ik niet zo fijn, maar mijn leidingsgevenden waren een stuk relaxter. Toen ik per se weer full-time moest gaan werken, vonden ze het bijvoorbeeld prima als ik gedeeltelijk thuis ging werken. Waarbij ze lieten doorschemeren dat ik dan tenminste 'voldoende rust kon nemen' (lees: op de bank gaan liggen slapen ). Wat in mijn geval het beste werkte: gewoon eerlijk zijn. Hoe meer vage excuses je maakt, hoe minder serieus mensen het nemen.



Eranma: ja, je hebt helemaal gelijk. Ik voelde zelf al aan dat het me weer te veel werd, maar dan weet ik toch even niet zo goed hoe ik op de rem moet trappen. Ik heb vandaag wel heerlijk uitgeslapen (tot een uur of 12, en daarna nog heel lang liggen lezen in bed, erg relaxed), en mijn feestje voor vanavond afgezegd. Met als eerlijke reden: het wordt me even te veel. Ik ben het zat om steeds te verzinnen dat ik niet kan of zo, dus zeg ik het maar gewoon als ik het even niet meer trek. Ze vond het trouwens helemaal niet erg.



Wat betreft mijn werk: ja, dat moet inderdaad, en mijn proefschrift moet ook echt een keer af. Ik denk alleen dat ik mezelf teveel vast heb gezet op een datum. Ze wilden op mijn werk steeds weten wanneer ik dacht klaar te zijn, en toen is de datum 1 januari gevallen. Toen moest ik voor een cursus een planning maken, die dus ook uitgaat van 1 januari. Hoewel een overzicht van wat er moet gebeuren wel erg prettig is, merk ik dat dat schema me erg benauwd maakt. Ik had weer het gevoel dat ik geen dag kon missen, en dat het erg was als ik iets niet af krijg, en meteen is dat hele vervelende gevoel weer terug. Gelukkig merk ik het nu wel sneller, en sleept het dus niet zo lang door. Toen ik besefte dat die deadline eigenlijk meer het probleem was dan het werken op zich, kon ik ook beter aan een oplossing werken. Oftewel: loslaten die deadline.... Ik hoef helemaal niet per se dan klaar te zijn, ik heb nog voor een paar maanden spaargeld om van rond te komen, en daarna weet ik eigenlijk zeker dat mijn familie of vriend me wel wat zou willen helpen als dat echt nodig is. Ik heb het natuurlijk liever niet, maar ik word nog minder graag weer zo ziek....



Nu maar verder even lekker relaxen dit weekend, en als het goed gaat maandag weer rustig beginnen (zei ze streng tegen zichzelf....).



Moest trouwens gisteren volleyballen, voelde me eigenlijk helemaal niet zo lekker, maar het ging echt goeoeoed! Heel stom, maar ik was helemaal trots op mezelf....

Hoi Nausica, ik hoop dat je dit weekend lekker bijgetankt hebt, zorg goed voor je zelf he?!



Ik ben al een paar dagen erg verkouden en slapjes dus keutel maar wat en zit veel achter de pc.

Ik kwam via via op een methode die CSR heet, een manier om van je burnout af te komen. Via google kun je het vast vinden. Ik denk dat het vooral zinvol is voor burnies die nog net in hun burnout zitten en niet weten welk traject ze op kunnen gaan. Of burnies die geen of weinig vooruitgang boeken.

Ik wil in de toekomst, als ik echt helemaal beter ben en lekker in mijn vel zit, collega's begeleiden die net als ik burnout raken. Misschien dat ik tzt een csr-training ga volgen. Maar eerst zelf goed herstellen, goed voor mezelf zorgen.

Hoe is het met jullie?

He meiden,



vanochtend op mijn werk geweest.

Er zat mij al een tijdje iets dwars, namelijk iemand op het werk die mij nogal kortaf (telefonisch) te woord had gestaan. Hierna was ik in afwachting van een antwoord van haar, waar ze maar niet mee kwam (weeeeeken geleden).

Vanmorgen heb ik haar hier over aangesproken en ik heb heel rustig en duidelijk (en dus zeer mondig!) gezegd waarom ik teleurgesteld was in haar uitblijvende reactie. Zij verdedigde zich dat ze mijn leidinggevende had gemaild over de questie, maar toen ik haar vroeg waarom ze niet de moeite had genomen om mij persoonlijk even in te lichten, had ze niet echt een weerwoord.

Nou gaat de hele kwestie om niets (hoe maak je van een mug een olifant), maar ik heb nu echt het TSJAKKA!!-gevoel !! Heerlijk, om zo voor mezelf op te komen en me niets aan te trekken wat de ander "er wel niet van vindt...".



Ach ja het zijn soms van die kleine overwinninkjes die zooo goed doen!



Ik ga binnenkort m'n werkdagen verlengen, ben benieuwd hoe dat gaat. (op het werk gaat het goed, maar thuis moet ik echt even een tukje doen...)

Dat klinkt vast alsof ik er nog niet aan toe ben om langere dagen te maken, maar ik denk dat ik het toch maar eens moet gaan proberen.

(ik verkeer in de "rare"situatie dat ik hierin niet gedwongen word door arts / leidinggevende, en dat ik dus zelf initiatief hierin moet nemen... )

misschien dat de drang om m'n uren uit te breiden ook wel komt omdat ik binnenkort op sollicitatiegesprek hoop te mogen gaan, en ik voor m'n gevoel het idee wil hebben dat ik (aantoonbaar) vooruit ga (zodat ik kan laten zien dat ik die nieuwe job aankan??)

Tja... wat vinden jullie hiervan, herkenbaar?



En Phoebe hoe is het met jouw sollicitatie afgelopen?



Nou, verder niet veel te melden.



Doei

Hoi allemaal,



Ik denk dat mijn partner ook tegen een burn-out/depressie aanzit; er zijn veel dingen het afgelopen jaar in zijn familie gebeurd waar zijn ouders erg veel verdriet van hebben, zijn broers hebben met hem, zonder duidelijke reden gebroken, mijn vriend heeft dit jaar veel plannen gehad, niet uitgevoerd (normaal is hij juist erg actief), hij zegt zijn gevoel voor mij verloren te zijn en ' op' te zijn, mij nu niet kunnen geven wat ik van hem verwacht en zegt zich aan mijn aanwezigheid te ergeren en is bang tegen me uit te vallen en ruzie te krijgen (het is normaal geen ruziemaker).



Het liefst zou hij alles wat wij hebben opgeven, het huis, de spullen en dan na een lange tijd, als hij de boel weer op de rit heeft, kijken of we samen weer kunnen beginnen. Ik wil hem niet opgeven, want ik houd wel ontzettend veel van hem en zal hem hoe dan ook in alles steunen.



Ik wil niet alles definitief opgeven, wil hem de rust geven die hij nodig heeft en waar hij om vraagt, maar hij is een enorme binnenvetter en dat hij zoveel zat met de familieproblemen heeft hij nooit tegen mijn verteld, maar in een dronken bui aan mijn oom en hoe moeilijk hij het had.Die oom heeft mij vervolgens gebeld en gezegd dat het probleem veel dieper zit met hem.



Hij vraagt nu om rust, hoe kan ik hem het beste steunen, zonder te pushen op dit moment? Moet ik hem vertellen dat ik nu weet dat het feit dat zich ongelukkig voelt niet alleen aan mij ligt (dacht ik eerst wel, omdat ik een tijdje slecht in mn vel zat, hij me probeerde te motiveren, maar dit niet lukte en er ook moedeloos van werd).Ook zegt hij niet meer van dingen te kunnen genieten....



Is het het beste hem nu gewoon met rust te laten, of toch te zeggen dat hij misschien hulp nodig heeft of moet hij daar zelf achter zien te komen?

Jipje, ik kan er natuurlijk niet over oordelen, maar ik denk dat er met jouw vriend meer aan de hand is dan alleen een burnout. Persoonlijk had ik helemaal niet het gevoel dat ik weg wilde van mijn partner, ik heb er geen moment aan getwijfeld en ook niet aan mijn gevoelens voor anderen. Het was juist fijn dat hij er voor me was en dat hij me steunde. Ik heb hem echt nodig gehad en hij was er voor me, als een rots in de branding. het houden van werd intenser en belangrijker juist, niet minder! Het gevoel van óp zijn, dat herken ik wel, maar ik denk dat jouw vriend misschien ook tegen een depressie aan zit, of er al in zit misschien? In mijn ogen is dat afvlakken van gevoelens voor anderen juist een teken van een depressie en niet echt kenmerkend voor een burnout.



Maar ik kan er naast zitten. Iemand anders misschien iets zinnigs hierover?

Hoi Jipje,



wat een moeilijke situatie.

Tja, het sleutelwoord voor een goede relatie is; communicatie.

Maar dat is nu net iets waar je partner zich op dit moment voor afsluit. Hij wil rust.

Voor jou moeilijk, want jij hebt geen keuze. (zo lijkt het)

Ik denk dat het goed is, dat je hem even rust (bedenktijd) gunt, en misschien is het goed om dan een datum af te spreken waarop jullie bespreken hoe het verder moet.



En misschien heeft je vriend professionele hulp nodig. Maar ik denk dat dat alleen nut heeft als hij daar zelf voor open staat. Alleen hij kan zichzelf helpen (veranderen), jij kunt hem er hoogstens in ondersteunen.



Sterkte !!

He Jipje,

ik vind ook dat het meer als een depressie klinkt dan als een burn-out. Bij een burn-out ben je ook wel verdrietig en zo, en je kunt het ook wel eens afreageren op je partner, maar dat heel erg afvlakken van gevoelens vind ik wel heel erg richting depressie gaan.

Wat jij daar aan kunt doen? Tja, niet zoveel vrees ik. Je kunt natuurlijk proberen er met hem over te praten, maar je zegt al dat het niet zo'n prater is. Je zou eventueel zelf met de huisarts kunnen gaan praten, maar zolang je vriend geen hulp wil, kan die ook niet heel veel doen vrees ik. Misschien kun je eens kijken op de website van het depressiecentrum (www.depressiecentrum.nl), die hebben ook tips voor familieleden en je kunt er een test invullen.

Sterkte!

p.s. Een ding wat je in ieder geval moet doen, en wat ook voor je vriend heel belangrijk is: zorg goed voor jezelf! Zorg dat jij je verhaal af en toe ook ergens kwijt kunt (vrienden/familie/desnoods de huisarts), zodat je je niet alleen voelt in dit geheel. En zorg voor voldoende ontspanning, dingen die jij leuk vindt om te doen. Je kunt meer voor zowel je vriend als jezelf betekenen als jij zelf een beetje goed in je verl zit.

He juki, dat tjakka-gevoel ken ik wel hoor. Liep jij de rest van de dag ook met een big smile rond? En dat van dat meer werken, herken ik ook wel. Ik doe dat om naar mezelf te "bewijzen"dat ik vooruit ga en voor mijn omgeving.

Maar, zoals je zelf aan geeft ben je 's middags nog erg moe, daarmee zeg je eigenlijk dat het al genoeg is, wat je nu doet, denk ik.



Hoi jipje, wat andere meiden al gezegd hebben, daar ben ik het wel mee eens.

Nou moet ik er wel bij zeggen dat ik soms erg veel moeite kan hebben met de drukte en daardoor voor mij onrust die mijn vriend soms veroorzaakt.

In het begin durfde ik dat niet te zeggen maar dat gaat me nu wel beter af.

Geef hem rust en ruimte. Zorg dat het huis sfeervol is en laat hem blijken hoeveel jij van hem houdt. Maar push hem niet.



Vandaag kreeg ik rot nieuws. Mijn haptonoom, waar ik heel goed mee overweg kon, is onverwacht overleden.Ik ben er nog steeds een soort van in een shock van. Het voelt echt raar. Nu heb ik zelf al de nodige famililie leden verloren dus de dood is niet nieuw voor mij maar dit kwam zo onverwacht.

En misschien heel egocentrisch maar eigenlijk heb ik hem nog erg hard nodig om mijn gedachten en gevoelens op een rijtje te krijgen.Maar nu voel ik me echt een bitch dat ik dit zo praktisch denk.

Jezus Eranma, wat erg van je haptonoom!! Natuurlijk op de eerste plaats vreselijk voor hem en zijn familie en geliefden, maar ook logisch dat jij er mee zit! Want je zit er al zo doorheen en nu moet je weer op zoek naar een neiuwe hulpverlener. Maar er zit niks anders op dan zoeken naar een andere of krijg je die toegewezen? Weet zeker dat je dat gaat lukken hoor! Probeer dit tot je enige voorlopige 'ding aan je hoofd' te maken en ga erachteraan, dan kotm het goed.



Ik heb ook neiuws: ik heb een nieuwe baan! Echt een baan waar ik supersuperblij mee ben, maar het betaalt zo slecht (zorg) dat ik twijfel of ik hem wel wil. Heel stom, maar in plaats van dat er een last vna me af moet zijn gevallen, pieker en stress ik me suf om eht arbeidsvoorwaardengesprek van volgende week. Want wil niet meer solliciteren, wil deze baan maar wil ook financieel op eigen benen kunenn staan. Want ga samenwonen en wil niet min of meer afhankelijk zijn van vriendlief voor de financien. Sorry, een hoop gezeur waarschijnlijk, maar relativeren is mijn sterkste kant even niet...



Nu ga ik even hardlopen, die overtollige adrenaline eruit gooien!



WEbbje, ik snap wat je doormaakt, zit in dezelfde fase. Probeer in elk geval, als je wil blijven werken, je sociale 'verplichtingen' en andere zaken zoveel mogelijk te minimaliseren, en sport! Dat helpt echt.



Veel sterkte allemaal! groetjes, mie

daar ben ik weer: een gesprek met PZ, huisarts, "poortwachter" organisatie verder! (poortwachter= landelijk iets tussen werkgever en arbo in)

Ik ben afgemat, gewoon helemaal op...nooit gedacht dat ze zoooooo moeilijk konden doen over een ziekmelding. Niet de huisarts trouwens (die stond compleet achter me) maar me werk!



De huisarts heeft me een time-out van 2 weken gegeven waarin in niet aan me werk mag denken en dingen moet doen waarvan ik energie krijg en me goed voel. Nou PZ gebeld, advies doorgegeven: bla bla bla. Heb niet eens de kracht om het uit te typen. In het kort: tot over twee weken ....(dacht het niet)



Goed meneer "poortwachter" heeft me 's middags gebeld precies hetzelfde: dus over twee weken gaat u weer volledig aan de slag?!

Ik uit gelegd: nee, na twee weken heb ik een werkbespreking over of ik het aan kan, hoe ik de dag in wil vullen en hoeveel dagen per week ik ga werken (of dag delen).

Nou nou hij ging een collega vragen om een gesprek te organiseren tussen mij en me werk. Uitgelegd dat ik dat net maandag gehad het en nu echt wel even twee weken met rust gelaten moet worden.

Lang verhaal kort, de man belt me deze week...maak een afspraak voor over twee weken.



het was bijna makkelijker om gaar op me werk te zitten dan ziek thuis.

tjees webbje, wat een onbegrip. Belachelijk zeg en superfrustrerend en energievretend ook natuurlijk. Kan de huisarts niet bellen met de poortwachter om eens uit te leggen wat een burn-out inhoudt??

Eranma, dat is helemaal niet egoïstisch van je. Natuurlijk leef je mee met de familie en vrienden, maar het was iemand waar jij een relatie mee had die anders was dan dat. Hij hielp jou, en dus zal je dat jjuist gaan missen. Dat betekent alleen maar dat hij een goede therapeut was. Ik zou het veel naarder hebben gevonden als je zoiets had van; 'nou ja, dan zoeken we wel even een ander; iedereen is vervangbaar.'



Webbje; wat een waardeloze aanpak zeg. Die vent gaat jou over een week bellen? zein de huisarts even in, want die heeft gezegd dat je een time-out hebt van twee weken. Misschien kan de huisarts bemiddelen dat die poortwachter-meneer in ieder geval even twee weken wacht.

Daar heb je echt wel recht op hoor, even pas op de plaats.



Hier gaat het goed. Ik kan niet anders zeggen. Ik heb geen terugvallen gehad en sta elke dag weer redelijk energiek en vol plannen op. Nog niet zoals het was natuurlijk, maar ik ben al een heel eind. Ik weet dat ik nog een weg te gaan heb maar besef me ook dat ik het ergste gehad heb, en dat is een fijn gevoel.

Wauw phoebe, dat klinkt echt super!!!! Laat je de frietjes maar lekker smaken hoor!!

Misschien een stomme vraag maar......wat heb jij nu geleerd van je burnout en heb je het gevoel dat je "een beter mens "bent geworden. Dat zeggen sommige mensen nl.

Wat mij lastig lijkt, is niet in de oude valkuilen te vallen. Misschien voor mij nog wat meer omdat ik een stuk ouder ben dan jouw 24(ik neem aan dat dat je leeftijd is?).

Wat heb je veranderd in je manier van doen om zo in de toekomst niet weer een burnout te krijgen?

He, eet smakelijk zo en doe er maar een flinke klodder mayo op!

Sterkte voor jou Webbsje, wat een ** reactie, blijf bij jezelf en probeer je de komende 2 weken niet alleen maar zorgen te maken over je werk, maar ook echt aan jezelf te denken!



Phoebe, gefeliciteerd!! Jij kunt jezelf een hele grote schouderklop geven !



Eranma, heb je zelf (nog ) niet het gevoel dat je een beter/ander mens bent geworden? Ik merk nu al dat ik nav mijn burnout en dankzij mijn psych veel bewuster ben geworden van wat IK wil, ik deed namelijk vaak dingen automatisch ten behoeve van anderen zonder er over na te denken of ik het ook wilde. En ik merk ook dat ik op een of andere manier meer van de natuur kan genieten, daar had ik eerder niet zon geduld voor. Maar ik noem nu wel even de leukere kanten, ik blijf ook balen dat ik nog maar de helft zo weinig kon als daarvoor..



Bij mij schommelt het nu wel erg, de ene week denk ik ook dat ik er bijna ben, maar soms ben ik weer dagen zooo moe . Is dat herkenbaar?!

Wat goed van je Phoebe! Gefeliciteerd!

Bruinoogje, wat jij schrijft is herkenbaar net als phoebe.

Bij mij gaat het nog erg op en af maar op mijn goeie dagen zit ik veel meer in mijn gevoel. Daar heb ik mij lange tijd voor afgesloten, denk ik. daarnaast kom ik beter voor mezelf op en vaar ik meer mijn eigen koers. Ik probeer trouw te zijn aan mezelf dat is een kreet van mijn overleden haptonoom en die heb ik in mijn oren geknoopt. Ik probeer beter voor mezelf te zorgen en probeer minder streng voor mezelf te zijn.Dat is soms nog lastig.

Daarnaast ben ik wat bewuster met mijn toekomst bezig en ga ook op mijn werk anders met de kinderen om. Iets minder gericht op de leerstof en meer het kind te zien. Ik denk dat dat mij tot een betere leerkracht maakt.

phoebe, prachtig dat het de goede kant op gaat!!

Ik reageer niet zo vaak meer op dit forum, ook omdat het bij mij

de goede kant op gaat. Niet om jullie in de steek te laten, maar meer voor mezelf dat ik het gevoel heb dat ik verder ben dan anderen en daardoor minder behoefte heb om dingen met jullie te delen. Wel lees ik geregeld alle verhalen zodat ik nog wel bij blijf, zo lang dat mogelijk blijft.

Deze week ben ik voor het eerst 11 uren op loonbasis aan het werk geweest en ben er nu wel achter gekomen dat dat nu eerst maar eventjes blijft!! Had al een andere planning gemaakt, maar die moet ik voor mezelf bijstellen! Gisteren hoofdpijn en vandaag ook nog een beetje. Daaraan merkte ik dat het nu even genoeg is. De dinsdag en de donderdag heb ik nodig om bij te komen (geestelijk) Lichamelijk heb ik nergens last van.

Ik luister nu eerder naar mijn lichaam en gevoel en vindt dit erg prettig! Wat wel soms moeilijk is vooral op het werk, om idd niet meer in het oude te gaan.... Het is zo makkelijk om dat te doen... maar pas er voor op! Vindt het nu minder erg, dat ik niet meer alles weet en geef bij de kinderen of andere leidsters ook aan: ga maar naar die of die toe etc.

Heb nu weekend en ga er lekker van genieten!

Aan alle anderen: sterkte en geniet van de goede dagen!!!!!!!!!

Ons topic was aan het zakken dus ik plaats maar even een berichtje.

Eigenlijk heb ik niet zo veel te melden vandaag. Voel me l een week fysiek niet fit, heb voorhoofdsholte ontsteking maar mentaal voel ik me wel goed.

Ik slik sinds 3 weken de pil om te kijken of me dat wat gelijkmatiger gestemd maakt. Nou is er de afgelopen periode best veel gebeurd dus ik weet niet wat de oorzaak is maar heel misschien helpt die pil inderdaad. Ik voel me wat stabieler maar goed...kan dus ook aan andere dingen liggen.

Vanuit mijn werk komt steeds meer druk om weer "gewoon"te gaan werken maar ik heb nu echt voor mezelf besloten omdat pas te gaan doen als ik ECHT beter ben.Dan korten ze me maar op mijn salaris, erg vervelend, maar ik wil niet te vroeg weer vol aan te bak gaan en dan alles wat ik dit jaar gewonnen heb, weer te verliezen. dat is voor mijzelf heel slecht maar ook voor mijn groep.

Maar ik sta natuurlijk zelf op 1 (heb ik geleerd maar moet ik mezelf wel blijven voor houden). I

Ik ga morgen naar mijn eerste tai chi les, ik ben heel benieuwd hoe ik dat vind. Ik ga zo even proberen of ik een stukje kan gaan joggen, ondanks de hoofdpijn.

Ik ben afgelopen week trouwens een aantal keren naar mijn werk gaan lopen. Als het lekker weer is, dan vind ik dat geen probleem. Ik kom dan ook minder duf op mijn werk aan.

Nou, fijne week allemaal, tot mails maar weer.

wat is het stil hier!

is dat een goed of een slecht teken?

ik heb wel het idee dat de meesten hier al dicht bij herstel zitten ( of er al zijn)

daar ben ik best jaloers op hoor dan kom ik aan met mijn 'negatieve' verhalen, dat weerhoud me best een beetje om te schrijven

Hoi Zwaantje, het is hier inderdaad wat rustig. Ik neem aan dat geen bericht goed bericht betekent voor de meesten.

Maar laat dat jou niet weerhouden om te schrijven wat je kwijt wilt. De ervaring is dat je daar meestal wel warme reacties op krijgt.



Met mij gaat het goed. Ik zit in een spannende periode. Ik heb namelijk 2 sollicitaties lopen (1e gesprekken gehad en door naar de volgende ronde!!) en ik ben zoooooo opgelucht dat in beide gesprekken mijn burnout geen belemmering voor de sollicitatiecommissie bleek om mij opnieuw uit te nodigen!

Wordt vervolgd !



Iedereen een goed weekend gewenst !!