Psyche
alle pijlers
burn-out wie ook??
donderdag 25 januari 2007 om 10:40
hoihoi,
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
donderdag 5 juni 2008 om 10:45
Dag meiden,
ik ben er ook nog. Tijdje niet geschreven, maar wel meegelezen. Net terug van een heerlijke vakantie, maar heb het idee dat het al weer eeuwen terug is. Op werk gaat het niet denderend, integendeel. Moet er echt zsm weg, want zo gaat het niet. Moet (en wil) eigenlijk reintergreren in m'n eigen baan, maar al m'n taken zijn aan andere toebedeelt en ik krijg ze niet terug, "zo beter voor het bedrijf" en "bedrijf is dynamisch, dus taakverdeling verandert voortdurend". Als ik dan vraag wat mijn taken moeten worden, krijg ik ontwijkende antwoorden, "nog niet over uit, moet nog over nagedacht worden". Ik kan dus niet verder, m'n grenzen niet verleggen, want ik krijg steeds kleine klusjes en opmerkingen als "ja, ik wete niet of ik het je kan vragen, hoor, of je het aankan...". Coach is ook niet blij met gang van zaken. Volgende week weer gesprek, hoop dat ik dan meer duidelijkheid krijg Heb het gevoel dat ik m'n tijd aan het uitzitten ben, dat ze mij "tolereren", totdat ze met een gerust hart kunnen zeggen, dat m'n contract niet verlengd wordt.
Ben wel aan het solliciteren, maar moet er harder aan gaan trekken. Als ik het me financieel zou kunnen veroorloven, was ik er al lang weggeweest, maar helaas. Dus probeer ik maar alle opmerkingen etc langs me af te laten glijden en de tijd voorbij te laten gaan op werk. Maar ga ondertussen wel weer met buikpijn naar m'n werk. En doe niet zo aardig tegen diegene, die mijn taken heeft overgenomen, omdat ik er stiekum wel van baal, terwijl zij er ook niets aan kan doen. Echt k*t.
Anyway, sorry voor deze ego-post.
Chan, fijn dat het goed ging op je nieuwe werk! Lijkt me zo spannend, want in je achterhoofd zal je wel denken: kan ik het wel aan? etc. Tenminste, dat zou ik hebben.
Liselotte, zo herkenbaar! Ik moet ook bedenken wat ik wil, wat ik kan, maar vind het zo moeilijk! Dat gedoe met het zelfvertrouwen ken ik ook zo goed. Je kan wel 100x tegen jezelf zeggen dat je het heus wel kan, dat het niet aan jou ligt, maar het gevoel zeggt iets anders...
Eranma, wat heerlijk dat je zo positief klinkt! You go, girl!
Melanthe, thuisstudie, super! Lukt het allemaal een beetje?
Mokkie, gefeliciteerd met je nieuwe baan! Én studie, wow! Dank je voor je positieve woorden, ik hoop dat ik snel op hetzelfde punt sta als jij!
Meiden, ga nu maar eens wat in huis doen én me op m'n sollicitaties storten. Heb vanmiddag (helaas laatste) gesprek met psych, hoop eigenlijk dat ik meer gesprekken kan krijgen. Ben nu trouwens ook bezig met die cursus over werkstress en dat is geweldig. Supergroep, super"leiders", ik denk dat ik er veel aan zal hebben.
Sterkte voor iedereen,
liefs,
Jooles
ik ben er ook nog. Tijdje niet geschreven, maar wel meegelezen. Net terug van een heerlijke vakantie, maar heb het idee dat het al weer eeuwen terug is. Op werk gaat het niet denderend, integendeel. Moet er echt zsm weg, want zo gaat het niet. Moet (en wil) eigenlijk reintergreren in m'n eigen baan, maar al m'n taken zijn aan andere toebedeelt en ik krijg ze niet terug, "zo beter voor het bedrijf" en "bedrijf is dynamisch, dus taakverdeling verandert voortdurend". Als ik dan vraag wat mijn taken moeten worden, krijg ik ontwijkende antwoorden, "nog niet over uit, moet nog over nagedacht worden". Ik kan dus niet verder, m'n grenzen niet verleggen, want ik krijg steeds kleine klusjes en opmerkingen als "ja, ik wete niet of ik het je kan vragen, hoor, of je het aankan...". Coach is ook niet blij met gang van zaken. Volgende week weer gesprek, hoop dat ik dan meer duidelijkheid krijg Heb het gevoel dat ik m'n tijd aan het uitzitten ben, dat ze mij "tolereren", totdat ze met een gerust hart kunnen zeggen, dat m'n contract niet verlengd wordt.
Ben wel aan het solliciteren, maar moet er harder aan gaan trekken. Als ik het me financieel zou kunnen veroorloven, was ik er al lang weggeweest, maar helaas. Dus probeer ik maar alle opmerkingen etc langs me af te laten glijden en de tijd voorbij te laten gaan op werk. Maar ga ondertussen wel weer met buikpijn naar m'n werk. En doe niet zo aardig tegen diegene, die mijn taken heeft overgenomen, omdat ik er stiekum wel van baal, terwijl zij er ook niets aan kan doen. Echt k*t.
Anyway, sorry voor deze ego-post.
Chan, fijn dat het goed ging op je nieuwe werk! Lijkt me zo spannend, want in je achterhoofd zal je wel denken: kan ik het wel aan? etc. Tenminste, dat zou ik hebben.
Liselotte, zo herkenbaar! Ik moet ook bedenken wat ik wil, wat ik kan, maar vind het zo moeilijk! Dat gedoe met het zelfvertrouwen ken ik ook zo goed. Je kan wel 100x tegen jezelf zeggen dat je het heus wel kan, dat het niet aan jou ligt, maar het gevoel zeggt iets anders...
Eranma, wat heerlijk dat je zo positief klinkt! You go, girl!
Melanthe, thuisstudie, super! Lukt het allemaal een beetje?
Mokkie, gefeliciteerd met je nieuwe baan! Én studie, wow! Dank je voor je positieve woorden, ik hoop dat ik snel op hetzelfde punt sta als jij!
Meiden, ga nu maar eens wat in huis doen én me op m'n sollicitaties storten. Heb vanmiddag (helaas laatste) gesprek met psych, hoop eigenlijk dat ik meer gesprekken kan krijgen. Ben nu trouwens ook bezig met die cursus over werkstress en dat is geweldig. Supergroep, super"leiders", ik denk dat ik er veel aan zal hebben.
Sterkte voor iedereen,
liefs,
Jooles
donderdag 5 juni 2008 om 13:44
Hoi,weet niet of ik een burn-out,mid-life crisis of een depressie hebt. Weet dat ik me wel zwaar klote voel,ben pas 30 geworden,maar voel me al langere tijd sad. Heb soms het gevoel of ik niks in mijnl even heb bereikt. Werk wel,heb een schat van een kind,maar toch voel ik mezelf elk jaar rond deze periode kut. Ben wel bij de dokter geweest,maar heb niet alles eerlijk verteld,waarschijnlijk uit schaamte(was ook een stagaire aanwezig). Weet me ff geen raad,hoop dat ik hier wat meer info kan krijgen over mijn gevoelens.
vrijdag 6 juni 2008 om 16:30
Zo meiden, ik ben vandaag een beetje uit mijn plaat gegaan op het werk. Ik moet tegenwoordig met iemand samenwerken die elders is weggestuurd omdat ze niet kan samenwerken. vervolgens heeft ze op onze school mot gehad met een collega en nu moeten wij het samen rooien.
Ik kreeg klachten van mijn directie dat mijn collega niet met mij kon communiceren. Ik hoorde dat aan en wist ook dat deze collega eigenlijk een communicatiecursus had moeten volgen maar dit geweigerd heeft. Ik dacht eerst nog dat mijn emails niet bij haar aankwamen dus ik haar gisteren nog gemaild. ''s Morgens vraag ik het na en zegt ze dat ze het wel ontvangen heeft maar geen tijd had om het te beantwoorden. dan komt mijn directielid naar me toe en zegt weer iets over de communicatie en toen was dat voor mij de druppel. er was al meer voor gevallen maar dat voert te ver om hier op te schrijven.
Er ging een knopje bij me om en ik werd heel erg boos. ik zei dat de maat voor mij nu wel vol was en dat die collega eerst eens naar haarzelf moest kijken. Dat zij dit communicatie probleem al veel langer had en somde wat feiten op. Vervolgens liep ik weg om af te koelen. Naderhand kwam de directie bij me terug, voorzichtig en gaf aan dat ze graag een gesprek met ons drieen wilde. Ik gaf aan dat zij eerst maar eens aan de directie mocht uitleggen hoe zij zelf communiceert en wat zij er aan gedaan heeft om het te verbeteren. Het is toch een lachertje dat ik van een ander moet horen dat wij samen geen goeie communicatie hebben?
Ik schrok op zich van mijn uitbarsting maar het deed mij achteraf ook goed. Ik ben nog nooit op mijn werk heel boos geworden en ik werk er toch al heel wat jaren. Mijn grens wat bereikt en legde het probleem terug waar het hoorde.
Zo, dat moest ik ff kwijt, ik hoop dat jullie er iets van begrepen hebben.
Fijn weekend allemaal en geniet va het zonnetje.
Ik kreeg klachten van mijn directie dat mijn collega niet met mij kon communiceren. Ik hoorde dat aan en wist ook dat deze collega eigenlijk een communicatiecursus had moeten volgen maar dit geweigerd heeft. Ik dacht eerst nog dat mijn emails niet bij haar aankwamen dus ik haar gisteren nog gemaild. ''s Morgens vraag ik het na en zegt ze dat ze het wel ontvangen heeft maar geen tijd had om het te beantwoorden. dan komt mijn directielid naar me toe en zegt weer iets over de communicatie en toen was dat voor mij de druppel. er was al meer voor gevallen maar dat voert te ver om hier op te schrijven.
Er ging een knopje bij me om en ik werd heel erg boos. ik zei dat de maat voor mij nu wel vol was en dat die collega eerst eens naar haarzelf moest kijken. Dat zij dit communicatie probleem al veel langer had en somde wat feiten op. Vervolgens liep ik weg om af te koelen. Naderhand kwam de directie bij me terug, voorzichtig en gaf aan dat ze graag een gesprek met ons drieen wilde. Ik gaf aan dat zij eerst maar eens aan de directie mocht uitleggen hoe zij zelf communiceert en wat zij er aan gedaan heeft om het te verbeteren. Het is toch een lachertje dat ik van een ander moet horen dat wij samen geen goeie communicatie hebben?
Ik schrok op zich van mijn uitbarsting maar het deed mij achteraf ook goed. Ik ben nog nooit op mijn werk heel boos geworden en ik werk er toch al heel wat jaren. Mijn grens wat bereikt en legde het probleem terug waar het hoorde.
Zo, dat moest ik ff kwijt, ik hoop dat jullie er iets van begrepen hebben.
Fijn weekend allemaal en geniet va het zonnetje.
zaterdag 14 juni 2008 om 11:55
Na alle euforie van de afgelopen tijd, heb ik nu toch mijn dipje weer te pakken. Ik merk ook dat oude kwalen die door de acupunctuur verdwenen waren , nu weer langzaam de kop op steken. Ik was al een paar weken met de acupunctuur gestopt omdat het zo goed ging ;-(
Maar goed, ik heb nu maar weer snel een nieuwe afspraak gemaakt.Hoe gaat het met jullie?
Maar goed, ik heb nu maar weer snel een nieuwe afspraak gemaakt.Hoe gaat het met jullie?
maandag 16 juni 2008 om 20:14
hey meiden,
@eranma, balen dat je weer een dipje hebt. Gaat het nu al weer wat lekkerder? Hoort erbij, moet je maar denken. Wel heel goed dat je zo je punt neer hebt gezet op je werk!
Hallo sadsuzy, ben je hier nieuw? Je mag altijd vragen of een stagiare (of co-assistent of Aio) weg gaat. Dat is jouw goed recht. Het zou wel goed zijn als je eerlijk bent tegen je doctor. Anders kan je niet goed geholpen worden. Ze hebben beroepsgeheim, dus je hoeft niet bang te zijn dat het verder verteld wordt.
Vervelend voor je Jooles. Lijkt me niet lekker als je allemaal van die kleine klusjes krijgt. Aan de andere kant moet je het gewoon maar lekker bij jezelf houden. Het geeft je wel de kans om je grenzen te stellen. Zo kan je energie overhouden om te solliciteren.
Met mijzelf gaat het sinds donderdag beter. Had donderdag echt het idee dat ik weer had kunnen werken. Vast houden die gedachte dus. De afgelopen dagen ging het ook heerlijk, ik kan steeds meer doen. Merk wel dat ik nog heel rustig aan moet doen omdat als ik over de scheef ga ik het wel weer heel hard terug krijg.
Maar die balans houden lukt me steeds beter. De oefeningen met de psych helpen ook goed. Heb nu een onderdeel waar ik echt wat mee kan: grenzen stellen. Dat heb ik zo nodig merk ik.
@eranma, balen dat je weer een dipje hebt. Gaat het nu al weer wat lekkerder? Hoort erbij, moet je maar denken. Wel heel goed dat je zo je punt neer hebt gezet op je werk!
Hallo sadsuzy, ben je hier nieuw? Je mag altijd vragen of een stagiare (of co-assistent of Aio) weg gaat. Dat is jouw goed recht. Het zou wel goed zijn als je eerlijk bent tegen je doctor. Anders kan je niet goed geholpen worden. Ze hebben beroepsgeheim, dus je hoeft niet bang te zijn dat het verder verteld wordt.
Vervelend voor je Jooles. Lijkt me niet lekker als je allemaal van die kleine klusjes krijgt. Aan de andere kant moet je het gewoon maar lekker bij jezelf houden. Het geeft je wel de kans om je grenzen te stellen. Zo kan je energie overhouden om te solliciteren.
Met mijzelf gaat het sinds donderdag beter. Had donderdag echt het idee dat ik weer had kunnen werken. Vast houden die gedachte dus. De afgelopen dagen ging het ook heerlijk, ik kan steeds meer doen. Merk wel dat ik nog heel rustig aan moet doen omdat als ik over de scheef ga ik het wel weer heel hard terug krijg.
Maar die balans houden lukt me steeds beter. De oefeningen met de psych helpen ook goed. Heb nu een onderdeel waar ik echt wat mee kan: grenzen stellen. Dat heb ik zo nodig merk ik.
dinsdag 17 juni 2008 om 13:31
Hoi liselotte, fijn dat het zo lekker met je gaat.
Ik ben me ook weer aan het herpakken. ik weet dat de dips erbij horen maar ik was toch weer even flink verrast. ben gister weer naar de hapto geweest en heb een goed gesprek gehad. dat geeft steun plus alert blijven op mijn gedachten. mezelf niet verder de put in denken. Bepaalde negatieve gedachten stoppen en er andere, positievere, opbouwende gedachtes tegenover zetten. Ik ga zo lekker naar buiten, ff bewegen en genieten van het kleine zonnetje.
Ik ben me ook weer aan het herpakken. ik weet dat de dips erbij horen maar ik was toch weer even flink verrast. ben gister weer naar de hapto geweest en heb een goed gesprek gehad. dat geeft steun plus alert blijven op mijn gedachten. mezelf niet verder de put in denken. Bepaalde negatieve gedachten stoppen en er andere, positievere, opbouwende gedachtes tegenover zetten. Ik ga zo lekker naar buiten, ff bewegen en genieten van het kleine zonnetje.
zondag 22 juni 2008 om 10:39
Hi meiden, ik ben weer in het land na een fijne vakantie.
Ik vond het prima om weg te zijn, heb het heel fijn gehad, maar vond het na 2 weken ook prima om weer naar huis te gaan.
Let wel, naar huis en niet naar werk. De gedachte aan mn werk doet me echt m'n kop in het zand willen steken. Ik wil echt niet meer, in elk geval dit project niet, blurgh. Nog maar even niet aan denken tot morgen.Misschien ga ik vandaag wel naar sex and the city, want die draait hier natuurlijk al een tidje nu!
Ik ga vandaag evne bijlezen
Ik vond het prima om weg te zijn, heb het heel fijn gehad, maar vond het na 2 weken ook prima om weer naar huis te gaan.
Let wel, naar huis en niet naar werk. De gedachte aan mn werk doet me echt m'n kop in het zand willen steken. Ik wil echt niet meer, in elk geval dit project niet, blurgh. Nog maar even niet aan denken tot morgen.Misschien ga ik vandaag wel naar sex and the city, want die draait hier natuurlijk al een tidje nu!
Ik ga vandaag evne bijlezen
zondag 22 juni 2008 om 10:43
Hoi meiden,
als jullie het goed vinden, ga ik hier voorzichtig eens meelezen/meeschrijven. Ik vind van mezelf dat ik "nog" geen burn-out heb, er dicht in de buurt zit, maar twijfel daar ook al wel aan. Zit nu een half weekje thuis, en heb nog wel even de tijd om bij te komen (zomervakantie), maar moet wel wat doen, om te voorkomen dat ik over een half jaar weer zo thuis zit.
Nu even niet zoveel puf om te schrijven, maar ik lees even lekker mee.
als jullie het goed vinden, ga ik hier voorzichtig eens meelezen/meeschrijven. Ik vind van mezelf dat ik "nog" geen burn-out heb, er dicht in de buurt zit, maar twijfel daar ook al wel aan. Zit nu een half weekje thuis, en heb nog wel even de tijd om bij te komen (zomervakantie), maar moet wel wat doen, om te voorkomen dat ik over een half jaar weer zo thuis zit.
Nu even niet zoveel puf om te schrijven, maar ik lees even lekker mee.
donderdag 26 juni 2008 om 22:49
hallo allemaal,
Welkom muziekmeisje! Hang je tegen een burnout aan? Werk je of studeer je (je hebt het namelijk over zomervakantie)?
Als je dingen wilt voorleggen kan dat gerust hoor.
hey melanthe, welkom thuis! Er is idd niet veel om bij te lezen. Ik denk, of hoop eigenlijk dat veel mensen van het mooie weer aan het genieten zijn en lekker een beetje buiten zitten. Merk dat de zon mij igg veel goed doet.
Ben je al naar sex and the city gegaan? Wil ik ook graag heen.
@ernama, die negatieve gedachen herken ik zo. het is net alsof alles bij mij alleen maar negatief kan eindigen (in mijn hoofd dan). Ik leer nu grenzen te stellen en moet dan situaties opzoeken waar ik dat toepas. Steevast denk ik dat men dan negatief gaat reageren. Dat ze me niet meer aardig vinden, me nooit meer willen zien, me verstoten (oh, das bijna hetzelfde) of iets wat daarop lijkt. Voor mij een grote verassing dat 'nee' zeggen niet automatisch betekent dat mensen je niet leuk vinden.
Ben zelf ook vakantie aan het plannen met mijn vriend. Daar heb ik erg veel zin in. Merk toch dat thuis de muren op me afkomen. En helaas drijf ik af en toe mijn vriend tot wanhoop. Ik heb een fijne relatie, maar zo'n burnout is echt killing voor alles. Het gaat steeds beter, maar soms treft hij ook nog een hoopje huilende ellende aan als hij thuiskomt. Voor hem heel moeilijk om te zien.
Hoe gaat het met jullie en relaties? Ik weet dat het bij sommige erg moeilijk gaat.
Welkom muziekmeisje! Hang je tegen een burnout aan? Werk je of studeer je (je hebt het namelijk over zomervakantie)?
Als je dingen wilt voorleggen kan dat gerust hoor.
hey melanthe, welkom thuis! Er is idd niet veel om bij te lezen. Ik denk, of hoop eigenlijk dat veel mensen van het mooie weer aan het genieten zijn en lekker een beetje buiten zitten. Merk dat de zon mij igg veel goed doet.
Ben je al naar sex and the city gegaan? Wil ik ook graag heen.
@ernama, die negatieve gedachen herken ik zo. het is net alsof alles bij mij alleen maar negatief kan eindigen (in mijn hoofd dan). Ik leer nu grenzen te stellen en moet dan situaties opzoeken waar ik dat toepas. Steevast denk ik dat men dan negatief gaat reageren. Dat ze me niet meer aardig vinden, me nooit meer willen zien, me verstoten (oh, das bijna hetzelfde) of iets wat daarop lijkt. Voor mij een grote verassing dat 'nee' zeggen niet automatisch betekent dat mensen je niet leuk vinden.
Ben zelf ook vakantie aan het plannen met mijn vriend. Daar heb ik erg veel zin in. Merk toch dat thuis de muren op me afkomen. En helaas drijf ik af en toe mijn vriend tot wanhoop. Ik heb een fijne relatie, maar zo'n burnout is echt killing voor alles. Het gaat steeds beter, maar soms treft hij ook nog een hoopje huilende ellende aan als hij thuiskomt. Voor hem heel moeilijk om te zien.
Hoe gaat het met jullie en relaties? Ik weet dat het bij sommige erg moeilijk gaat.
vrijdag 27 juni 2008 om 16:19
Hoi Liselotte, voor mijn relatie is de burnout misschien juist wel goed geweest. Ik heb in het verleden mijn vriend met veel dingen geholpen en nu kon hij iets terug doen. Ik ben wel wat ouder dan de gemiddelde viva lezeres en mijn vriend ook. Misschien scheelt dat wel? Mijn vriend voelde zich ook wel eens machteloos als ik in een hoopje ellende veranderde. Hij heeft dat ook wel eens gezegd en gevraagd wat hij dan moest doen. Ik heb hem gezegd dat hij me dan maar even lekker moet vasthouden en troosten. Dat doet hij nu ook en dat voelt goed. Misschien moet je op een dag als je je goed voelt ook een gesprek hierover met je partner aangaan.Ook uitleggen dat je in je diepe dippen alles zwart ziet en dat hij daar zelf meestal helemaal niet "schuldig"aan is.
Ik heb trouwens op mijn werk de beslissing genomen om iets minder te gaan werken.Om zo de belasting voor mij wat lager te houden.Ook heb ik gesolliceerd op een andere baan en ben benieuwd of ik daar iets van ga horen. k vind iets nieuws eng maar het in wel nodig.
Ik heb trouwens op mijn werk de beslissing genomen om iets minder te gaan werken.Om zo de belasting voor mij wat lager te houden.Ook heb ik gesolliceerd op een andere baan en ben benieuwd of ik daar iets van ga horen. k vind iets nieuws eng maar het in wel nodig.
maandag 7 juli 2008 om 07:44
Dag allemaal,
hoe gaat het ermee?
Liselotte, hebben jullie een vakantie gepland?
Eranma, hoe is het afgelopen met de sollicitatie? Heb je al iets gehoord?
Muziekmeisje, ik zag dat je ook een 'eigen' topic geopend had, maar dat heb ik nog niet gelezen. Hoe gaat het nu? Heb je even helemaal gas teruggenomen?
Hier gaan dingen opeens snel. Ik heb besloten met mijn werk te stoppen en binnen hetzelfde bedrijf iets anders te doen (die mogelijkheden waren er gelukkig, en dat was me ook al aangeboden). Ik voel me zó opgelucht dat ik die beslissing uiteindelijk genomen heb! Ik heb zowaar ook wel weer zin iets nieuws op het werk, terwijl ik tijdenlang toch vooral dacht 'dit wil ik niet, en iets anders wil ik ook niet, ik wil niks.'
Verder heb ik ook een beslissing genomen over mijn huis: ik ga binnen een maand verhuizen, heb een ander huis gevonden Vind het wel eng, en kan eigenlijk heel slecht tegen verhuizen, en ik moet ook goed opletten dat ik niet teveel ga doen met de overdracht van mijn werk en het nieuwe werk, maar het is wel spannend ook.
hoe gaat het ermee?
Liselotte, hebben jullie een vakantie gepland?
Eranma, hoe is het afgelopen met de sollicitatie? Heb je al iets gehoord?
Muziekmeisje, ik zag dat je ook een 'eigen' topic geopend had, maar dat heb ik nog niet gelezen. Hoe gaat het nu? Heb je even helemaal gas teruggenomen?
Hier gaan dingen opeens snel. Ik heb besloten met mijn werk te stoppen en binnen hetzelfde bedrijf iets anders te doen (die mogelijkheden waren er gelukkig, en dat was me ook al aangeboden). Ik voel me zó opgelucht dat ik die beslissing uiteindelijk genomen heb! Ik heb zowaar ook wel weer zin iets nieuws op het werk, terwijl ik tijdenlang toch vooral dacht 'dit wil ik niet, en iets anders wil ik ook niet, ik wil niks.'
Verder heb ik ook een beslissing genomen over mijn huis: ik ga binnen een maand verhuizen, heb een ander huis gevonden
Vind het wel eng, en kan eigenlijk heel slecht tegen verhuizen, en ik moet ook goed opletten dat ik niet teveel ga doen met de overdracht van mijn werk en het nieuwe werk, maar het is wel spannend ook.
maandag 7 juli 2008 om 19:36
Hallo allemaal,
tijd geleden
Fijn Melanthe dat je een nieuwe baan hebt binnen je bedrijf. Is toch nog een beetje vertrouwd. Succes met verhuizen! Blijf je in dezelfde woonplaats of ga je verder weg zitten? Ik wist trouwens niet dat je verhuisplannen had.
Eranma, fijn om te zien dat jullie relatie het goed heeft opgevangen.
en hoe is het met jou muziekmeisje?
Mijn vriend en ik gaan volgende week op vakantie. Lekker met het tentje weg. Kijk er enorm naar uit.
En er is nog meer goed nieuws: ik heb een nieuwe baan! Vandaag het laatste gesprek gehad en ze willen me aannemen. Ben er zo verschrikkelijk blij om. Het is een organisatie die echt bij mij past en waar ik de ruimte krijg om mezelf te zijn. Er is veel aandacht voor eigen ontwikkeling en scholing.
Er volgt nog een gesprek over arbeidsvoorwaarde, en ik hoop dan in september/oktober te kunnen beginnen. Weet nog niet hoe ik dat precies aan moet pakken, want ik moet dan opeens van het niets naar fulltime, maar dat is volgens mij allemaal wel bespreekbaar.
Ik kijk er igg erg naar uit!!
tijd geleden
Fijn Melanthe dat je een nieuwe baan hebt binnen je bedrijf. Is toch nog een beetje vertrouwd. Succes met verhuizen! Blijf je in dezelfde woonplaats of ga je verder weg zitten? Ik wist trouwens niet dat je verhuisplannen had.
Eranma, fijn om te zien dat jullie relatie het goed heeft opgevangen.
en hoe is het met jou muziekmeisje?
Mijn vriend en ik gaan volgende week op vakantie. Lekker met het tentje weg. Kijk er enorm naar uit.
En er is nog meer goed nieuws: ik heb een nieuwe baan! Vandaag het laatste gesprek gehad en ze willen me aannemen. Ben er zo verschrikkelijk blij om. Het is een organisatie die echt bij mij past en waar ik de ruimte krijg om mezelf te zijn. Er is veel aandacht voor eigen ontwikkeling en scholing.
Er volgt nog een gesprek over arbeidsvoorwaarde, en ik hoop dan in september/oktober te kunnen beginnen. Weet nog niet hoe ik dat precies aan moet pakken, want ik moet dan opeens van het niets naar fulltime, maar dat is volgens mij allemaal wel bespreekbaar.
Ik kijk er igg erg naar uit!!
maandag 7 juli 2008 om 20:00
Hi Liselotte,
wat geweldig leuk voor je, die nieuwe baan! Gefeliciteerd!
fijn ook dat je die vakantie in het vooruitzicht hebt
Ik had ook geen verhuisplannen, had eigenlijk net besloten maar even te blijven waar ik zat, maar ik kwam toen tóch iets tegen, en toen ging het heel snel. Ik ben er wel heel blij mee. Ook met het werk, het geeft toch weer nieuwe energie, en de verandering van werk geeft zo'n ongelooflijke opluchting. Ik was er echt helemaal klaar mee.
wat geweldig leuk voor je, die nieuwe baan! Gefeliciteerd!
fijn ook dat je die vakantie in het vooruitzicht hebt
Ik had ook geen verhuisplannen, had eigenlijk net besloten maar even te blijven waar ik zat, maar ik kwam toen tóch iets tegen, en toen ging het heel snel. Ik ben er wel heel blij mee. Ook met het werk, het geeft toch weer nieuwe energie, en de verandering van werk geeft zo'n ongelooflijke opluchting. Ik was er echt helemaal klaar mee.
maandag 7 juli 2008 om 20:08
hey Melanthe,
Ben idd super blij! En wat een heerlijke manier om de vakantie in te gaan. Nu kan ik er helemaal van genieten. Ben na het gesprek de boekhandel ingegaan om mezelf te trakteren op een paar heerlijke leesboeken voor op de camping..
Wel leuk dat je een nieuw huis tegen kwam. Toch wel iets om naar uit te kijken, hoewel verhuizen wel moeilijk voor je is. Gewoon veel hulp vragen, dan wordt het makkelijker.
Of is het juist het veranderen van plek waar je tegenop ziet?
En je nieuwe baan is natuurlijk helemaal fantastisch. Heerlijk dat het zo'n opluchting is. Wat ga je nu doen, of wil je daar niet over uitwijden?
Ben idd super blij! En wat een heerlijke manier om de vakantie in te gaan. Nu kan ik er helemaal van genieten. Ben na het gesprek de boekhandel ingegaan om mezelf te trakteren op een paar heerlijke leesboeken voor op de camping..
Wel leuk dat je een nieuw huis tegen kwam. Toch wel iets om naar uit te kijken, hoewel verhuizen wel moeilijk voor je is. Gewoon veel hulp vragen, dan wordt het makkelijker.
Of is het juist het veranderen van plek waar je tegenop ziet?
En je nieuwe baan is natuurlijk helemaal fantastisch. Heerlijk dat het zo'n opluchting is. Wat ga je nu doen, of wil je daar niet over uitwijden?
maandag 7 juli 2008 om 20:28
Hee meiden,
ik ben wat aan het inlezen in dit topic, maar haal absoluut namen en verhalen nog door elkaar... Wat ik wel teruglees, is dat jullie allemaal op je eigen manier de nodige aanpassingen doen. Proberen te voorkomen dat zoiets nog eens gebeurt inderdaad.
Inderdaad is "mijn" topic net weer wat actief geworden, dus daar schrijf ik ook veel. Maar intussen geloof ik niet dat ik mezelf "net niet" burn-out kan noemen, dan neem ik het gewoon niet serieus.
Okay, in het kort: ik sta twee dagen per week voor de klas, en studeer ernaast. Ik doe een conservatoriumstudie, en dat is een studie met veel competitie, veel verwachtingen, en een onnoemelijk hoge lat. Die combinatie is me een week voor de zomervakantie echt opgebroken, ik kon niet meer, en ben op m'n werk ingestort. Moe, overal pijn, hartkloppingen, bang, benauwd. Omdat het niet de eerste keer was, ben ik het traject bij de arboarts ingegaan. In principe wil ik na de zomervakantie wel gewoon weer starten, maar af en toe krijg ik het daar heel benauwd van, dan denk ik "shit, lukt dat wel?". Ik 'moet' nu ook wel studeren, dat gaat langzaamaan wel beter, al doe ik weinig.
Ik kom al van best diep, en op zich valt het me wel mee, ik herstel redelijk snel. Kan nu gewoon wel weer wat studeren, rustig aan lukt alles wel. Maar af en toe schiet ik enorm in de stress om kleine dingen. Vandaag: ik zag m'n lesrooster voor volgend jaar, en zag dat ik mijn rotklas van afgelopen jaar weer heb. Ik werd helemaal benauwd daarvan, terwijl ik het heus wel ga redden met ze. Ik draaf dus vaak nogal door.
@liselotte: wat jij zegt over "nee" zeggen, herken ik helemaal. Als ik niet alles kan en aanneem, dan vindt "men" mij vast niet bekwaam en aardig enzo... Fijn dat je daar al wel aardig uitkomt, ik ben nog op weg.
@eranma, wat goed dat je minder gaat werken. Was het een lastige beslissing (ik moet er misschien ook aan, vandaar)?
Hebben jullie allemaal ook vakantie? Fijn dat ik hier mee kan schrijven...
ik ben wat aan het inlezen in dit topic, maar haal absoluut namen en verhalen nog door elkaar... Wat ik wel teruglees, is dat jullie allemaal op je eigen manier de nodige aanpassingen doen. Proberen te voorkomen dat zoiets nog eens gebeurt inderdaad.
Inderdaad is "mijn" topic net weer wat actief geworden, dus daar schrijf ik ook veel. Maar intussen geloof ik niet dat ik mezelf "net niet" burn-out kan noemen, dan neem ik het gewoon niet serieus.
Okay, in het kort: ik sta twee dagen per week voor de klas, en studeer ernaast. Ik doe een conservatoriumstudie, en dat is een studie met veel competitie, veel verwachtingen, en een onnoemelijk hoge lat. Die combinatie is me een week voor de zomervakantie echt opgebroken, ik kon niet meer, en ben op m'n werk ingestort. Moe, overal pijn, hartkloppingen, bang, benauwd. Omdat het niet de eerste keer was, ben ik het traject bij de arboarts ingegaan. In principe wil ik na de zomervakantie wel gewoon weer starten, maar af en toe krijg ik het daar heel benauwd van, dan denk ik "shit, lukt dat wel?". Ik 'moet' nu ook wel studeren, dat gaat langzaamaan wel beter, al doe ik weinig.
Ik kom al van best diep, en op zich valt het me wel mee, ik herstel redelijk snel. Kan nu gewoon wel weer wat studeren, rustig aan lukt alles wel. Maar af en toe schiet ik enorm in de stress om kleine dingen. Vandaag: ik zag m'n lesrooster voor volgend jaar, en zag dat ik mijn rotklas van afgelopen jaar weer heb. Ik werd helemaal benauwd daarvan, terwijl ik het heus wel ga redden met ze. Ik draaf dus vaak nogal door.
@liselotte: wat jij zegt over "nee" zeggen, herken ik helemaal. Als ik niet alles kan en aanneem, dan vindt "men" mij vast niet bekwaam en aardig enzo... Fijn dat je daar al wel aardig uitkomt, ik ben nog op weg.
@eranma, wat goed dat je minder gaat werken. Was het een lastige beslissing (ik moet er misschien ook aan, vandaar)?
Hebben jullie allemaal ook vakantie? Fijn dat ik hier mee kan schrijven...
maandag 7 juli 2008 om 21:19
He meiden, blij dat jullie er weer zijn en dat er goeie veranderingen op til zijn. Een nieuwe baan, verhuizen, toch weer de studie opgepakt.......allemaal goed bezig hoor!
Ik heb van mijn sollicitatie niks meer gehoord dus ik verwacht dat het op niks uitloopt. Maar dat geeft niet. ik bljf nog 1 jaar op deze school, even veilig weer het gevoel krijgen dat ik het kan en vanaf maart 2009 eens kijken naar een nieuwe baan in het daarop volgende schooljaar. wat wel grappig is, is dat ik ook op zoek ben naar een nieuwe woning. Huur wel te verstaan.Ik verwacht dat ik binnen nu en vier maanden wel iets heb gevonden want ik sta al best lang ingeschreven. Ik heb alleen nu wel fysiek pech en moet morgen naar het ziekenhuis om foto's te laten maken, balen....maar goed, dat gaat ook vast wel weer over.
Fijn dat jullie ook weer "in de lift zitten"en dat we weer iets van elkaar horen. Nou, tot mails maar weer he
Ik heb van mijn sollicitatie niks meer gehoord dus ik verwacht dat het op niks uitloopt. Maar dat geeft niet. ik bljf nog 1 jaar op deze school, even veilig weer het gevoel krijgen dat ik het kan en vanaf maart 2009 eens kijken naar een nieuwe baan in het daarop volgende schooljaar. wat wel grappig is, is dat ik ook op zoek ben naar een nieuwe woning. Huur wel te verstaan.Ik verwacht dat ik binnen nu en vier maanden wel iets heb gevonden want ik sta al best lang ingeschreven. Ik heb alleen nu wel fysiek pech en moet morgen naar het ziekenhuis om foto's te laten maken, balen....maar goed, dat gaat ook vast wel weer over.
Fijn dat jullie ook weer "in de lift zitten"en dat we weer iets van elkaar horen. Nou, tot mails maar weer he
dinsdag 8 juli 2008 om 06:04
hoi muziekmeisje,
Had al zo´n vermoeden toen je het topic opende dat je al een burnout had. Je zat volgens mij nog een beetje in de ontkenning. Vond het zelf ook heel moeilijk om toe te geven. Aan het begin wou ik alleen maar geloven dat ik overspannen was. Burnout was toch echt voor ´loosers´. Totale onzin natuurlijk.
Moeilijk dat je na de zomer meteen alweer moet beginnen. Kan me voorstellen dat je ervan in de stress schiet. Zou ik ook hebben. Bij jou is het allemaal nog wat verser.
Leuk dat je hier ook wat schrijft over jezelf (ik heb het andere topic niet gelezen).
Hoe ga je met de grote druk om? Kan me voorstellen dat het niet niets is zo'n conservatorium. Wat zijn je ambities? En welke instrumenten speel je eigenlijk? Ben wel benieuwd waarom de druk zo hoog is voor je. Doe je het zelf, of is het extern. Je schreef al dat je je helemaal niet lekker voelde in je klas.
Had al zo´n vermoeden toen je het topic opende dat je al een burnout had. Je zat volgens mij nog een beetje in de ontkenning. Vond het zelf ook heel moeilijk om toe te geven. Aan het begin wou ik alleen maar geloven dat ik overspannen was. Burnout was toch echt voor ´loosers´. Totale onzin natuurlijk.
Moeilijk dat je na de zomer meteen alweer moet beginnen. Kan me voorstellen dat je ervan in de stress schiet. Zou ik ook hebben. Bij jou is het allemaal nog wat verser.
Leuk dat je hier ook wat schrijft over jezelf (ik heb het andere topic niet gelezen).
Hoe ga je met de grote druk om? Kan me voorstellen dat het niet niets is zo'n conservatorium. Wat zijn je ambities? En welke instrumenten speel je eigenlijk? Ben wel benieuwd waarom de druk zo hoog is voor je. Doe je het zelf, of is het extern. Je schreef al dat je je helemaal niet lekker voelde in je klas.
dinsdag 8 juli 2008 om 10:30
Hoi Liselotte,
die ontkenning, dat klopt wel. Ik vond ook het hele ziekmeld-arbo-traject grote onzin: ik ga na de vakantie toch gewoon weer beginnen. En iedereen die wat vroeg, "ik ben gewoon een beetje overwerkt". Een nog grotere understatement gaat geloof ik niet. Terwijl ik toch de laatste dag op m'n werk, tijdens vergaderingen (=niks doen en gewoon aanwezig zijn) instortte. Niet tijdens fysiek of mentaal heftige bezigheden, nee, toen ik alleen maar stil moest zitten. Ik vind het ook maar raar dat iedereen zo bezorgd is, dat ik een paar keer met de directeur heb gebeld, dat er taken van mij worden overgenomen. Het voelt vaak nog, alsof ik me zit aan te stellen.
Maar langzamerhand begint dat gevoel wel af te nemen. Ik merk dat ik op die manier gewoon niet langer verder kan, ik eis teveel van mezelf, en al veel te lang. Sinds een paar dagen zie ik trouwens steeds meer uitwegen, voorzichtige oplossingen, dingen die lucht geven. Zal toch wat met dat loslaten te maken hebben...
Wanneer accepteerde jij voor jezelf, dat je een burn-out had? En je schreef dat het werken bij jou nu een stuk beter ging, sta jij er ook anders in?
Ik had gisteren een moment dat ik helemaal de stress in schoot: de nieuwe lesroosters waren rondgemaild. Ik heb een mooi rooster gekregen, maar één minpuntje: mijn brugklas from hell, mijn vreselijkste klas van dit jaar, heb ik volgend jaar weer. Ik schoot zó in de stress, niet normaal. Zag al helemaal ramplessen voor me, zag het hele schooljaar al fout gaan. Terwijl het ook dit schooljaar best meeviel. De lessen waren niet leuk voor hen, niet leuk voor mij, zwaar vermoeiend, maar ze liepen niet over me heen, en de lessen liepen nooit echt uit de hand.
Met het conservatorium wil ik gewoon gaan lesgeven. Pianoles, ik doe nu de opleiding piano klassiek. In de opleiding zelf is nauwelijks aandacht voor lesgeven, alleen voor optreden. Studenten pushen elkaar nogal om meer te studeren, harder te werken. Eerste vraag die je elkaar meestal stelt is "hoeveel uur heb jij al gedaan vandaag?". Docenten leggen de lat voortdurend hoger, en eisen maximale inzet. Als voorbeeld: als ik op een terrasje zit en mijn docent ziet dat, zegt hij "soohee, dat je daar tijd voor hebt!". Die druk is wel extern, maar ik doe er zelf ook aan mee. Ik laat me ook opfokken.
Op zich gaat m'n opleiding goed hoor, ik doe genoeg. Maar ik merk vooral dit jaar dat ik geen tijd meer heb om dingen te laten bezinken. Om eens lekker in een luie stoel te gaan zitten en een nieuwe opname te luisteren van een stuk dat ik studeer. Ik doe genoeg, maar ik heb meer tijd nodig om alles te laten aarden.
Ik ben nu wel zover, dat ik dus steeds meer aan oplossingen kan denken. Maar ik draaf nog veel te snel door, 6 weken vakantie lijkt me dan ineens ontzettend kort ("ik moet nú m'n lessen plannen, want de vakantie is al bijna voorbij").
Bedankt voor jullie lieve reacties...
die ontkenning, dat klopt wel. Ik vond ook het hele ziekmeld-arbo-traject grote onzin: ik ga na de vakantie toch gewoon weer beginnen. En iedereen die wat vroeg, "ik ben gewoon een beetje overwerkt". Een nog grotere understatement gaat geloof ik niet. Terwijl ik toch de laatste dag op m'n werk, tijdens vergaderingen (=niks doen en gewoon aanwezig zijn) instortte. Niet tijdens fysiek of mentaal heftige bezigheden, nee, toen ik alleen maar stil moest zitten. Ik vind het ook maar raar dat iedereen zo bezorgd is, dat ik een paar keer met de directeur heb gebeld, dat er taken van mij worden overgenomen. Het voelt vaak nog, alsof ik me zit aan te stellen.
Maar langzamerhand begint dat gevoel wel af te nemen. Ik merk dat ik op die manier gewoon niet langer verder kan, ik eis teveel van mezelf, en al veel te lang. Sinds een paar dagen zie ik trouwens steeds meer uitwegen, voorzichtige oplossingen, dingen die lucht geven. Zal toch wat met dat loslaten te maken hebben...
Wanneer accepteerde jij voor jezelf, dat je een burn-out had? En je schreef dat het werken bij jou nu een stuk beter ging, sta jij er ook anders in?
Ik had gisteren een moment dat ik helemaal de stress in schoot: de nieuwe lesroosters waren rondgemaild. Ik heb een mooi rooster gekregen, maar één minpuntje: mijn brugklas from hell, mijn vreselijkste klas van dit jaar, heb ik volgend jaar weer. Ik schoot zó in de stress, niet normaal. Zag al helemaal ramplessen voor me, zag het hele schooljaar al fout gaan. Terwijl het ook dit schooljaar best meeviel. De lessen waren niet leuk voor hen, niet leuk voor mij, zwaar vermoeiend, maar ze liepen niet over me heen, en de lessen liepen nooit echt uit de hand.
Met het conservatorium wil ik gewoon gaan lesgeven. Pianoles, ik doe nu de opleiding piano klassiek. In de opleiding zelf is nauwelijks aandacht voor lesgeven, alleen voor optreden. Studenten pushen elkaar nogal om meer te studeren, harder te werken. Eerste vraag die je elkaar meestal stelt is "hoeveel uur heb jij al gedaan vandaag?". Docenten leggen de lat voortdurend hoger, en eisen maximale inzet. Als voorbeeld: als ik op een terrasje zit en mijn docent ziet dat, zegt hij "soohee, dat je daar tijd voor hebt!". Die druk is wel extern, maar ik doe er zelf ook aan mee. Ik laat me ook opfokken.
Op zich gaat m'n opleiding goed hoor, ik doe genoeg. Maar ik merk vooral dit jaar dat ik geen tijd meer heb om dingen te laten bezinken. Om eens lekker in een luie stoel te gaan zitten en een nieuwe opname te luisteren van een stuk dat ik studeer. Ik doe genoeg, maar ik heb meer tijd nodig om alles te laten aarden.
Ik ben nu wel zover, dat ik dus steeds meer aan oplossingen kan denken. Maar ik draaf nog veel te snel door, 6 weken vakantie lijkt me dan ineens ontzettend kort ("ik moet nú m'n lessen plannen, want de vakantie is al bijna voorbij").
Bedankt voor jullie lieve reacties...
dinsdag 8 juli 2008 om 11:20
Hoi muziekmeisje ik zit op BO.
Ziekenhuis bezoek viel erg mee. ik was ook heel duidelijk in wat ik wel en niet wil, zeg maar gerust opgefokt.Maar de arts was vriendelijk en hield goed rekening met me.
het is een heel proces om te accepteren dat je een burnout hebt, ook bij mij. Ook ik voelde me soms een aansteller en was blij als bv de psych zei dat ze het wel kon voorstellen dat ik een bo had. gelukkig, ik kan er niks aan doen, schoot dan door mijn hoofd.
Krijg jij hulp muziekmeisje?
Ziekenhuis bezoek viel erg mee. ik was ook heel duidelijk in wat ik wel en niet wil, zeg maar gerust opgefokt.Maar de arts was vriendelijk en hield goed rekening met me.
het is een heel proces om te accepteren dat je een burnout hebt, ook bij mij. Ook ik voelde me soms een aansteller en was blij als bv de psych zei dat ze het wel kon voorstellen dat ik een bo had. gelukkig, ik kan er niks aan doen, schoot dan door mijn hoofd.
Krijg jij hulp muziekmeisje?
dinsdag 8 juli 2008 om 13:22
Ik meld me hier ook maar eens...
ik heb al eerder hier een topic geopend, over waarom voel ik me zo rot. Maar naast rot voel ik me nu vooral moe, gejaagd, opgefokt, rusteloos enz. De negatieve gedachten vliegen me om de oren, ik slaap slecht, eetlust is ook minder.
Volgens de psych stel ik veel te hoge eisen aan mezelf. Ik heb continue huilbuien, en woedeaanvallen. Voor mijn vriend ben ik echt niet leuk om mee te leven.
Alles is een grote warboel, ik kan niks meer goed organiseren, me niet meer concentreren en zit gewoon in een diepe diepe dip.
Wie heeft bij jullie de diagnose gesteld, en vooral hoe nou verder? Help?
ik heb al eerder hier een topic geopend, over waarom voel ik me zo rot. Maar naast rot voel ik me nu vooral moe, gejaagd, opgefokt, rusteloos enz. De negatieve gedachten vliegen me om de oren, ik slaap slecht, eetlust is ook minder.
Volgens de psych stel ik veel te hoge eisen aan mezelf. Ik heb continue huilbuien, en woedeaanvallen. Voor mijn vriend ben ik echt niet leuk om mee te leven.
Alles is een grote warboel, ik kan niks meer goed organiseren, me niet meer concentreren en zit gewoon in een diepe diepe dip.
Wie heeft bij jullie de diagnose gesteld, en vooral hoe nou verder? Help?
dinsdag 8 juli 2008 om 16:56
hallo allemaal,
Welkom Anzj, klinkt niet al te lekker. Bij mij heeft de huisarts de diagnose gesteld en een verwijs brief gegeven voor de psycholoog. Ga dus naar je huisarts, die helpt je verder. En vertel hier lekker je verhaal. Dat heeft mij heel veel goed gedaan.
@ernama, heb je iets gebroken ofzo? Hoop niet dat het al te ernstig is?
@muziekmeisje,
Wel lief dat ze zo bezorgd zijn. Dat lijkt mij erg fijn. Steun is zo verschrikkelijk belangrijk. Heb je ook veel steun van familie vrienden en/of partner?
Het heeft bij mij echt een tijd geduurd voordat ik accepteerde dat ik een burnout had. Volgens mij wel een volle maand. En vervolgens moest ik nog accepteren dat dat betekende dat ik ook echt ziek was. Die tweede stap heeft nog zo'n anderhalve maand geduurd. Eigenlijk is dat pas de laatste paar weken geweest. Vanaf toen is het gek genoeg, of misschien juist wel logischerwijs beter met me gegaan. Ik hoef niet meer zo nodig van mezelf.
Ik kan ook niet meer zo veel. Als ik al met oud-collega's praat over werk krijg ik weer buikpijn en vreet het energie. Ik vind het moeilijk om toe te geven dat ik 'het niet gered heb' in de rat-race. Terwijl dat helemaal niet zo is natuurlijk. Nu pas zie ik hoe lang het herstel nog duurt.
En nu pas zie ik wat ik al die jaren gemist heb. Het is net alsof ik zo hard rende dat ik geen tijd meer had om om meheen te kijken. Stil staan kon ik gewoon niet. Ik ben nu weer aan het genieten en leer weer te leven. Dat is mij zo waardevol dat ik ook niet meer terug wil en kan in mijn vorige werk. Die snelheid red ik niet meer. Het kost me teveel.
Ik kan me voorstellen dat het voor jou ook moeilijk is. Je hebt een creatief beroep. Muziek moet je voelen. En hoe kan je nou iets voelen of laten gaan als je dingen zo krampachtig moet van jezelf? Want jij bent uiteindelijk diegene die de snelheid bepaald.
Als ik jou zo hoor over hoe je schrikt over je rooster, zou ik je eigenlijk willen vragen wat er zou gebeuren als je het niet zou doen. Als je die klas geen les zou geven en je even zou concentreren op een ding: jezelf.
Je schrijft al dat je meer tijd nodig hebt om dingen te laten aarden. Neem die tijd.
Welkom Anzj, klinkt niet al te lekker. Bij mij heeft de huisarts de diagnose gesteld en een verwijs brief gegeven voor de psycholoog. Ga dus naar je huisarts, die helpt je verder. En vertel hier lekker je verhaal. Dat heeft mij heel veel goed gedaan.
@ernama, heb je iets gebroken ofzo? Hoop niet dat het al te ernstig is?
@muziekmeisje,
Wel lief dat ze zo bezorgd zijn. Dat lijkt mij erg fijn. Steun is zo verschrikkelijk belangrijk. Heb je ook veel steun van familie vrienden en/of partner?
Het heeft bij mij echt een tijd geduurd voordat ik accepteerde dat ik een burnout had. Volgens mij wel een volle maand. En vervolgens moest ik nog accepteren dat dat betekende dat ik ook echt ziek was. Die tweede stap heeft nog zo'n anderhalve maand geduurd. Eigenlijk is dat pas de laatste paar weken geweest. Vanaf toen is het gek genoeg, of misschien juist wel logischerwijs beter met me gegaan. Ik hoef niet meer zo nodig van mezelf.
Ik kan ook niet meer zo veel. Als ik al met oud-collega's praat over werk krijg ik weer buikpijn en vreet het energie. Ik vind het moeilijk om toe te geven dat ik 'het niet gered heb' in de rat-race. Terwijl dat helemaal niet zo is natuurlijk. Nu pas zie ik hoe lang het herstel nog duurt.
En nu pas zie ik wat ik al die jaren gemist heb. Het is net alsof ik zo hard rende dat ik geen tijd meer had om om meheen te kijken. Stil staan kon ik gewoon niet. Ik ben nu weer aan het genieten en leer weer te leven. Dat is mij zo waardevol dat ik ook niet meer terug wil en kan in mijn vorige werk. Die snelheid red ik niet meer. Het kost me teveel.
Ik kan me voorstellen dat het voor jou ook moeilijk is. Je hebt een creatief beroep. Muziek moet je voelen. En hoe kan je nou iets voelen of laten gaan als je dingen zo krampachtig moet van jezelf? Want jij bent uiteindelijk diegene die de snelheid bepaald.
Als ik jou zo hoor over hoe je schrikt over je rooster, zou ik je eigenlijk willen vragen wat er zou gebeuren als je het niet zou doen. Als je die klas geen les zou geven en je even zou concentreren op een ding: jezelf.
Je schrijft al dat je meer tijd nodig hebt om dingen te laten aarden. Neem die tijd.
dinsdag 8 juli 2008 om 17:40
Hoi meiden, hoi liselotte, wat schrijf je dat mooi. Ik was trouwens nog veel langzamer met het accepteren ven mijn burnout dan jij.
Hoi anzj,ik merkte zelf dat het niet goed met me ging en ben naar de huisarts gegaan voor een evrwijzing naar een psych. na 2 maanden kwam zij erachter dat het een burnout was en mijn reactie was dat ik daar geen zin in had. Was net twee jaar daarvoor er een tijd uitgeweest met pfeiffer en wilde niet weer een tijd missen. Maar toen ik daar eindelijk aan toe gaf toen pas voelde ik hoe moe ik was en ben een periode alleen maar steeds moeier geworden. Maar nu ben ik er echt bijna.....maar dat heeft wel anderhalf jaar geduurd.
Oh ja Liselotte, ik had niks gebroken maar wel een flinke functie beperking. Ik was bang voor een operatie maar moet nu krachttraining doen en hoef voorlopig niet geopereerd te worden.
Joepie!
Hoi anzj,ik merkte zelf dat het niet goed met me ging en ben naar de huisarts gegaan voor een evrwijzing naar een psych. na 2 maanden kwam zij erachter dat het een burnout was en mijn reactie was dat ik daar geen zin in had. Was net twee jaar daarvoor er een tijd uitgeweest met pfeiffer en wilde niet weer een tijd missen. Maar toen ik daar eindelijk aan toe gaf toen pas voelde ik hoe moe ik was en ben een periode alleen maar steeds moeier geworden. Maar nu ben ik er echt bijna.....maar dat heeft wel anderhalf jaar geduurd.
Oh ja Liselotte, ik had niks gebroken maar wel een flinke functie beperking. Ik was bang voor een operatie maar moet nu krachttraining doen en hoef voorlopig niet geopereerd te worden.
Joepie!
dinsdag 8 juli 2008 om 18:38
quote:eranma schreef op 08 juli 2008 @ 17:40:
Hoi meiden, hoi liselotte, wat schrijf je dat mooi. Ik was trouwens nog veel langzamer met het accepteren ven mijn burnout dan jij.
Hoi anzj,ik merkte zelf dat het niet goed met me ging en ben naar de huisarts gegaan voor een evrwijzing naar een psych. na 2 maanden kwam zij erachter dat het een burnout was en mijn reactie was dat ik daar geen zin in had. Was net twee jaar daarvoor er een tijd uitgeweest met pfeiffer en wilde niet weer een tijd missen. Maar toen ik daar eindelijk aan toe gaf toen pas voelde ik hoe moe ik was en ben een periode alleen maar steeds moeier geworden. Maar nu ben ik er echt bijna.....maar dat heeft wel anderhalf jaar geduurd.
Oh ja Liselotte, ik had niks gebroken maar wel een flinke functie beperking. Ik was bang voor een operatie maar moet nu krachttraining doen en hoef voorlopig niet geopereerd te worden.
Joepie!Dat is heftig eranma, eerst pfeiffer nu dit. Ik hoop dat datgene waarvoor je naar het ziekenhuis moest niet een al te lange nasleep krijgt? Wel fijn dat je igg niet geopeereerd hoeft te worden.
Hoi meiden, hoi liselotte, wat schrijf je dat mooi. Ik was trouwens nog veel langzamer met het accepteren ven mijn burnout dan jij.
Hoi anzj,ik merkte zelf dat het niet goed met me ging en ben naar de huisarts gegaan voor een evrwijzing naar een psych. na 2 maanden kwam zij erachter dat het een burnout was en mijn reactie was dat ik daar geen zin in had. Was net twee jaar daarvoor er een tijd uitgeweest met pfeiffer en wilde niet weer een tijd missen. Maar toen ik daar eindelijk aan toe gaf toen pas voelde ik hoe moe ik was en ben een periode alleen maar steeds moeier geworden. Maar nu ben ik er echt bijna.....maar dat heeft wel anderhalf jaar geduurd.
Oh ja Liselotte, ik had niks gebroken maar wel een flinke functie beperking. Ik was bang voor een operatie maar moet nu krachttraining doen en hoef voorlopig niet geopereerd te worden.
Joepie!Dat is heftig eranma, eerst pfeiffer nu dit. Ik hoop dat datgene waarvoor je naar het ziekenhuis moest niet een al te lange nasleep krijgt? Wel fijn dat je igg niet geopeereerd hoeft te worden.
