Psyche
alle pijlers
burn-out wie ook??
donderdag 25 januari 2007 om 10:40
hoihoi,
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
zondag 14 september 2008 om 18:02
@lammy, lees jij nog mee? Ik hoop dat het een beetje goed met je gaat, en dat je hulp hebt...
Bovenop m'n vermoeidheid, heb ik helaas weer last van een oude polsblessure gekregen (heeft er natuurlijk mee te maken, lagere weerstand enzo). Ik kan nu niet zoveel studeren, mijn docent is op de hoogte en accepteert dat helemaal. Ik doe dus nu niet zoveel, en gek genoeg ga ik wel heel goed vooruit. M'n docent vond me te gespannen spelen, en dit jaar wordt dat de belangrijkste focus: alle fysieke spanningen uit m'n lichaam krijgen als ik speel. Ben ik het uiteraard helemaal mee eens!
Oja, en het bezoek van de conrector... Tot mijn grote verbazing kwam de klas relatief rustig binnen en gingen ze goed aan het werk. Ze zagen hem niet, dus daar lag het niet aan. Hij komt een andere keer kijken, want hier was niets aan te zien. Intussen merk ik ook wel, dat ik het te groot maak. De leerlingen doen best wel wat ik ze vraag, maar het duurt langer, en ze concentreren zich niet zo goed. Ze hebben af en toe een "brul" nodig om aan het werk te blijven, en daar houd ik niet zo van. Maar het loopt niet compleet uit de hand. Af en toe raak ik dat perspectief kwijt...
Ik hoop gauw weer van jullie te lezen!
Bovenop m'n vermoeidheid, heb ik helaas weer last van een oude polsblessure gekregen (heeft er natuurlijk mee te maken, lagere weerstand enzo). Ik kan nu niet zoveel studeren, mijn docent is op de hoogte en accepteert dat helemaal. Ik doe dus nu niet zoveel, en gek genoeg ga ik wel heel goed vooruit. M'n docent vond me te gespannen spelen, en dit jaar wordt dat de belangrijkste focus: alle fysieke spanningen uit m'n lichaam krijgen als ik speel. Ben ik het uiteraard helemaal mee eens!
Oja, en het bezoek van de conrector... Tot mijn grote verbazing kwam de klas relatief rustig binnen en gingen ze goed aan het werk. Ze zagen hem niet, dus daar lag het niet aan. Hij komt een andere keer kijken, want hier was niets aan te zien. Intussen merk ik ook wel, dat ik het te groot maak. De leerlingen doen best wel wat ik ze vraag, maar het duurt langer, en ze concentreren zich niet zo goed. Ze hebben af en toe een "brul" nodig om aan het werk te blijven, en daar houd ik niet zo van. Maar het loopt niet compleet uit de hand. Af en toe raak ik dat perspectief kwijt...
Ik hoop gauw weer van jullie te lezen!
anoniem_10739 wijzigde dit bericht op 14-09-2008 18:06
Reden: stukje vergeten...
Reden: stukje vergeten...
% gewijzigd
dinsdag 16 september 2008 om 15:51
Hoi muziekmeisje, dat van het perspectief verliezen, vind ik heel herkenbaar.
Ik probeer daar ook wel alert op te zijn. Als ik zit te piekeren, dan probeer ik toch op een gegeven moment dat zelf ook een halt toe te roepen. Ik doe het nl zelf dus ik kan het ook weer stoppen.
Wat mij een beetje helpt is heel goed op mijn ademhaling te letten. Ik probeer dan naar onder mijn navel te ademen en dat bewust te doen met aandacht zodat mijn hoofd geen tijd meer heeft om te piekeren.
Ik merk wel dat het zwaar is om weer volledig te werken. Soms zelfs wel te zwaar. Ik moet erg oppassen dat ik mezelf niet overbelast.Maar aan de andere kant geniet ik er ook van.
Ik probeer daar ook wel alert op te zijn. Als ik zit te piekeren, dan probeer ik toch op een gegeven moment dat zelf ook een halt toe te roepen. Ik doe het nl zelf dus ik kan het ook weer stoppen.
Wat mij een beetje helpt is heel goed op mijn ademhaling te letten. Ik probeer dan naar onder mijn navel te ademen en dat bewust te doen met aandacht zodat mijn hoofd geen tijd meer heeft om te piekeren.
Ik merk wel dat het zwaar is om weer volledig te werken. Soms zelfs wel te zwaar. Ik moet erg oppassen dat ik mezelf niet overbelast.Maar aan de andere kant geniet ik er ook van.
dinsdag 23 september 2008 om 08:35
Hi eranma,
wat mooi. "ik doe het zelf dus ik kan het ook weer stoppen". Mijn psycholoog heeft dat van de week een paar keer tegen me gezegd in m'n sessie. Best hard, confronterend, maar toch ook goed om te weten: ik doe het allemaal zelf. Ik heb echt wel de ingrediënten in m'n leven om gelukkig te zijn, ontspannen te zijn, gezond te leven, maar ik blijf zelf teveel bij de negatieve dingen hangen.
Auw! Maar ik zit er nu veel over na te denken, en zie wel dat het klopt. En dat ik dus zelf het vervolg in de hand heb...
Ademhaling helpt bij mij ook wel inderdaad. Maar níet piekeren kost wel veel energie. Een beetje het "denk niet aan een roze olifant" idee...
Eranma, lukt het op je werk, niet teveel doen? Je schrijft dat het soms té zwaar is? Ik probeer nu al een tijdje een vergadering met m'n nieuwe collega's van de grond te krijgen, waar ik ze vooral taken wil toebedelen. Taakverdeling nu = ik doe alles, zij doen niets. Ze zijn dit schooljaar begonnen, dus dat is nu niet anders. Maarre.. ik wil dat wel gaan omgooien.
wat mooi. "ik doe het zelf dus ik kan het ook weer stoppen". Mijn psycholoog heeft dat van de week een paar keer tegen me gezegd in m'n sessie. Best hard, confronterend, maar toch ook goed om te weten: ik doe het allemaal zelf. Ik heb echt wel de ingrediënten in m'n leven om gelukkig te zijn, ontspannen te zijn, gezond te leven, maar ik blijf zelf teveel bij de negatieve dingen hangen.
Auw! Maar ik zit er nu veel over na te denken, en zie wel dat het klopt. En dat ik dus zelf het vervolg in de hand heb...
Ademhaling helpt bij mij ook wel inderdaad. Maar níet piekeren kost wel veel energie. Een beetje het "denk niet aan een roze olifant" idee...
Eranma, lukt het op je werk, niet teveel doen? Je schrijft dat het soms té zwaar is? Ik probeer nu al een tijdje een vergadering met m'n nieuwe collega's van de grond te krijgen, waar ik ze vooral taken wil toebedelen. Taakverdeling nu = ik doe alles, zij doen niets. Ze zijn dit schooljaar begonnen, dus dat is nu niet anders. Maarre.. ik wil dat wel gaan omgooien.
dinsdag 23 september 2008 om 17:38
Hoi muziekmeisje, tja....of het lukt...het blijft lastig. Maar ik heb er wel heel veel plezier in en dat scheelt, het geeft nl ook enrgie.Nu heb ik de pech dat ik mijn enkel zwaar gekneusd heb en nu me moeilijk kan bewegen.Ik werk wel, wat nu extra vermoeiend is maar de kinderen zijn wel heel lief voor me.Ik maak me wel een beetje zorgen om de enkel en hierdoor sta ik weer laconieker tegenover andere dingen, dat is dan weer grappig.
Vorige week was het heel druk met allerlei fesitiviteiten. ik had er erg tegenop gezien. het was ook vermoeiend maar daarnaast ook zo leuk, dat ik er prima tegen kon. gek hoe het soms kan lopen!
Ik denk dat jij voor jezelf heel goed moet kijken wat jouw verantwoordelijkheid is en wat die van een ander. Wil een ander er de kantjes vanaf lopen dan is dat zijn/haar verantwoording. Kijk er niet naar en steek daar geen energie in.
Doe je eigen dingen, kom de afspraken na die jij moest doen maar ga anderen vooral geen werk uit handen nemen. Hoe harder jij loopt, hoe langzamer een ander vaak loopt!
Vorige week was het heel druk met allerlei fesitiviteiten. ik had er erg tegenop gezien. het was ook vermoeiend maar daarnaast ook zo leuk, dat ik er prima tegen kon. gek hoe het soms kan lopen!
Ik denk dat jij voor jezelf heel goed moet kijken wat jouw verantwoordelijkheid is en wat die van een ander. Wil een ander er de kantjes vanaf lopen dan is dat zijn/haar verantwoording. Kijk er niet naar en steek daar geen energie in.
Doe je eigen dingen, kom de afspraken na die jij moest doen maar ga anderen vooral geen werk uit handen nemen. Hoe harder jij loopt, hoe langzamer een ander vaak loopt!
dinsdag 23 september 2008 om 18:30
Hoi eranma, vervelend, die enkel... Maar grappig dat je dan juist sommige dingen weer meer los kunt laten. Er klinkt wel door dat je echt veel plezier in je werk hebt, ook al is het soms zwaar.
Mijn collega's lopen de kantjes er niet vanaf, hoor. Maar ze zijn net begonnen, dus kennen de school nog niet, ze weten gewoon nog niet wat er allemaal moet gebeuren. Binnenkort hebben we gelukkig overleg (yes! datum!), zodat ik dat kan uitleggen, en hopelijk een goede verdeling kan maken. En daarna die dingen dan ook kan loslaten...
Mijn collega's lopen de kantjes er niet vanaf, hoor. Maar ze zijn net begonnen, dus kennen de school nog niet, ze weten gewoon nog niet wat er allemaal moet gebeuren. Binnenkort hebben we gelukkig overleg (yes! datum!), zodat ik dat kan uitleggen, en hopelijk een goede verdeling kan maken. En daarna die dingen dan ook kan loslaten...
dinsdag 23 september 2008 om 21:48
Hallo mensen,
in dat geval wil ik graag mijn verhaal kwijt. Ik ben de laatste tijd zo ontzettend moe en ik ben op, het gaat niet meer. Dit heb k wel vaker gehad, het komt echt in periodes,maar momenteel zit ik er weer in zo een. Ik ben hevig ge-emotioneerd en reageer dat af op mijn omgeving,mensen die dicht bij me staan. Ik vind het lastig om er over te praten, want ik wil geen aandacht vragen. Ik wil dingen graag goed doen, maar dat gaat niet altijd en daar kan ik niet zo goed mee omgaan. Ik krijg ook steeds sterker het idee dat ik weg moet, dat ik er gewoon tussenuit moet want ik kan niet meer,ik kan echt niet meer.... Ik slaap ontzettend slecht, ik ben om 21 uur kapot,maar uiteindelijk slaap ik maar 3/4 uurtjes in een nacht omdat ik steeds wakker wordt, en dan niet meer in slaap kom. Ik heb ontzettend rusteloos dan. Na een fikse huilbui gaat het een stuk beter,mar de dag erna ben ik weer terug bij af.. Iemand enig idee?
in dat geval wil ik graag mijn verhaal kwijt. Ik ben de laatste tijd zo ontzettend moe en ik ben op, het gaat niet meer. Dit heb k wel vaker gehad, het komt echt in periodes,maar momenteel zit ik er weer in zo een. Ik ben hevig ge-emotioneerd en reageer dat af op mijn omgeving,mensen die dicht bij me staan. Ik vind het lastig om er over te praten, want ik wil geen aandacht vragen. Ik wil dingen graag goed doen, maar dat gaat niet altijd en daar kan ik niet zo goed mee omgaan. Ik krijg ook steeds sterker het idee dat ik weg moet, dat ik er gewoon tussenuit moet want ik kan niet meer,ik kan echt niet meer.... Ik slaap ontzettend slecht, ik ben om 21 uur kapot,maar uiteindelijk slaap ik maar 3/4 uurtjes in een nacht omdat ik steeds wakker wordt, en dan niet meer in slaap kom. Ik heb ontzettend rusteloos dan. Na een fikse huilbui gaat het een stuk beter,mar de dag erna ben ik weer terug bij af.. Iemand enig idee?
dinsdag 23 september 2008 om 23:30
Hoi Denis,
dat klinkt niet goed... Ik herken veel in je verhaal, de moeheid, het vele huilen, het kapot zijn, het alles goed willen doen, het niet meer kunnen. Móet je veel doen op dit moment? Kun je wat rust nemen?
Ik denk dat je behoorlijk dicht tegen een burn-out aanzit, en dat je heel erg moet oppassen. Je schrijft ook dat je dit vaker hebt gehad. Klinkt alsof je er nu behoorlijk doorheen zit. Werk je? Studeer je? En woon je alleen of met iemand anders?
Ik zou je willen aanraden om langs de huisarts te gaan, en dit voor te leggen, want het gaat nu gewoon niet goed met je.
Ik ga nu ook naar bed, maar... voor nu heel veel sterkte...
dat klinkt niet goed... Ik herken veel in je verhaal, de moeheid, het vele huilen, het kapot zijn, het alles goed willen doen, het niet meer kunnen. Móet je veel doen op dit moment? Kun je wat rust nemen?
Ik denk dat je behoorlijk dicht tegen een burn-out aanzit, en dat je heel erg moet oppassen. Je schrijft ook dat je dit vaker hebt gehad. Klinkt alsof je er nu behoorlijk doorheen zit. Werk je? Studeer je? En woon je alleen of met iemand anders?
Ik zou je willen aanraden om langs de huisarts te gaan, en dit voor te leggen, want het gaat nu gewoon niet goed met je.
Ik ga nu ook naar bed, maar... voor nu heel veel sterkte...
woensdag 24 september 2008 om 11:53
Hoi meiden, denis 3 , ga inderdaad naar je huisarts. laat voor de zekerheid ook je bloedprikken op bv pfeiffer, ijzer tekort etc.
Maar zet in ieder geval die stap. Komt er bij het bloedonderzoek niks uit, ga dan weer in overleg met je huisarts want zo kun je niet door blijven gaan.
muziekmeisje, verdelen met je collega's is prima. denk er goed aan dat jij nog niet topfit bent en ondanks dat zij nieuw zijn, kun jij niet alles naar je toe trekken. Dus delegeren en daarna ook daar afstand van nemen, niet blijven monitoren. Ik ben nl ook degene met de meeste ervaring op school en zie en hoor veel en voel me snel verantwoordelijk. toch probeer ik daar nu ook wat meer afstand in te nemen. ik help wel maar ik ga niet "tot het gaatje".
Maar zet in ieder geval die stap. Komt er bij het bloedonderzoek niks uit, ga dan weer in overleg met je huisarts want zo kun je niet door blijven gaan.
muziekmeisje, verdelen met je collega's is prima. denk er goed aan dat jij nog niet topfit bent en ondanks dat zij nieuw zijn, kun jij niet alles naar je toe trekken. Dus delegeren en daarna ook daar afstand van nemen, niet blijven monitoren. Ik ben nl ook degene met de meeste ervaring op school en zie en hoor veel en voel me snel verantwoordelijk. toch probeer ik daar nu ook wat meer afstand in te nemen. ik help wel maar ik ga niet "tot het gaatje".
woensdag 1 oktober 2008 om 18:18
vandaag een flinke klap gehad. Ik loop nog steeds op krukken en geef ook nog steeds les. Er kwam mij ter oren dat collega's geirriteerd waren dat ik weer iets had. daarnaast gingen ze er van uit dat ik alleen even een maand ging werken om daarna weer "Veilig"in de ziektewet te kunnen.
Een collega, die eigenlijk een goeie vriend was had hier vrolijk aan mee gedaan en heeft het niet voor mij opgenomen.
Ik was zo boos en zo verdrietig, dat collega's dat van me dachten en dat hij me niet verdedigd had.Ik heb ergens apart een potje zitten huilen. Maar goed, ik ben me nu maar weer aan het wapenen. het zegt niks van mij, het zegt iets over hen.
Maar pijn doet het wel. Het maakte me ook weer duidelijk dat dit niet de collega's voor mij zijn.
Een collega, die eigenlijk een goeie vriend was had hier vrolijk aan mee gedaan en heeft het niet voor mij opgenomen.
Ik was zo boos en zo verdrietig, dat collega's dat van me dachten en dat hij me niet verdedigd had.Ik heb ergens apart een potje zitten huilen. Maar goed, ik ben me nu maar weer aan het wapenen. het zegt niks van mij, het zegt iets over hen.
Maar pijn doet het wel. Het maakte me ook weer duidelijk dat dit niet de collega's voor mij zijn.
woensdag 1 oktober 2008 om 21:06
Meiden, ik kom eventjes bij jullie buurten en jullie allemaal een hart onder de riem te steken. Wat naar om te horen dat het bij velen nog steeds vallen en opstaan is. Ik leef met jullie mee!
Lieve JufJannie, Eranma, Liselotte, Muziekmeisje ("oude garde", die ik nog ken), dikke knuffels voor jullie.
Eranma, wat een naar verhaal, sterkte met je enkel en wat vreselijk vervelend dat geroddel van je collega's. Probeer je er niets van aan te trekken (oh, zo moeilijk, I know!).sta er boven, jij weet hoe het echt zit en da's het belangrijkste.
Met mij gaat het erg goed, nieuwe baan, die mij erg goed doet, al een aantal mogelijkheden gehad om mijn nieuwe vaardigheden wb voor mezelf op komen, grenzen aangeven etc in praktijk te brengen en dat waren stuk voor stuk kleine succesjes. Ik hoop dat jullie er snel allemaal bovenop komen, misschien dat mijn positieve verhaal een beetje helpt. Het gaat zeker goed komen! Heel veel sterkte allemaal, niet vergeten lief voor jullie zelf te zijn en jullie zelf ook regelmatig te verwennen! Jullie verdienen het allemaal!
x Jooles
Lieve JufJannie, Eranma, Liselotte, Muziekmeisje ("oude garde", die ik nog ken), dikke knuffels voor jullie.
Eranma, wat een naar verhaal, sterkte met je enkel en wat vreselijk vervelend dat geroddel van je collega's. Probeer je er niets van aan te trekken (oh, zo moeilijk, I know!).sta er boven, jij weet hoe het echt zit en da's het belangrijkste.
Met mij gaat het erg goed, nieuwe baan, die mij erg goed doet, al een aantal mogelijkheden gehad om mijn nieuwe vaardigheden wb voor mezelf op komen, grenzen aangeven etc in praktijk te brengen en dat waren stuk voor stuk kleine succesjes. Ik hoop dat jullie er snel allemaal bovenop komen, misschien dat mijn positieve verhaal een beetje helpt. Het gaat zeker goed komen! Heel veel sterkte allemaal, niet vergeten lief voor jullie zelf te zijn en jullie zelf ook regelmatig te verwennen! Jullie verdienen het allemaal!
x Jooles
woensdag 1 oktober 2008 om 21:07
@denis, hoe is het met je? Zit je nog steeds in zo'n "periode", zoals je het beschrijft? Ik hoop dat je een afspraak bij de huisarts hebt staan, kan geen kwaad om een hoop dingen uit te laten sluiten...
Ik mis sowieso wel wat mensen, het is erg rustig hier... Lammy, lees jij nog mee?
@eranma, wat een rotstreek van die collega. Je bent toch juist wel aan het werk, alsof je even een gekneusde enkel zou 'verzinnen'? Zegt niet veel goeds over hen, dat ze dat denken. Maar je weet zelf hoe het wel zit, hou daar aan vast... Je bent gewoon weer aan het lesgeven, mét krukken, en bent helemaal niet van plan weer in de ziektewet te gaan... Jammer dat je je weer moet wapenen, dat kost ook allemaal energie. Heb je veel met je collega's te maken, of kun je veel je eigen gang gaan? En zou je ander werk willen zoeken, of is het dat ook niet waard?
Je klinkt wel goed bezig hoor, grenzen aangeven, delegeren, afstand nemen. Dan is zoiets als zo'n roddel wel echt een klap, het gaat gewoon al best goed met je, en dat mag ook best gezien worden.
Ik was afgelopen week weer echt moe, maar heb er gewoon eens aan toegegeven. Dus gistermiddag weer in bed gekropen, vandaag uitgeslapen. Ik heb wel wat studieachterstand opgelopen, maar niet zoveel. En voel me nu weer uitgeruster. Op werk gaat het wel redelijk. Leerlingen beginnen drukker te worden, dus ik moet sommigen echt gaan aanpakken. Maar eigenlijk lopen m'n lessen goed, leerlingen leren veel en hebben daar ook lol in. Die enkeling die het niet goed doet, heb je altijd wel.
Ik had vandaag een mailtje van een moeder, of we eens konden bellen. Ik begon behoorlijk te malen, en heb vervolgens toen meteen maar gebeld: ook geen zin om daar dagen over te malen, "let's get it over with". En natuurlijk viel het mee. Daar merk ik wel aan dat ik teveel aan mezelf twijfel, ik verwacht gelijk een boze moeder die mij heel stom en onredelijk vindt.
En vreemd genoeg... ik studeer veel minder dan normaal. Echt de helft minder. En het gaat helemaal niet langzamer! Ik maak niet minder vorderingen, krijg geen klachten van m'n docent. Het lijkt vooralsnog geen verschil te maken...
Ik mis sowieso wel wat mensen, het is erg rustig hier... Lammy, lees jij nog mee?
@eranma, wat een rotstreek van die collega. Je bent toch juist wel aan het werk, alsof je even een gekneusde enkel zou 'verzinnen'? Zegt niet veel goeds over hen, dat ze dat denken. Maar je weet zelf hoe het wel zit, hou daar aan vast... Je bent gewoon weer aan het lesgeven, mét krukken, en bent helemaal niet van plan weer in de ziektewet te gaan... Jammer dat je je weer moet wapenen, dat kost ook allemaal energie. Heb je veel met je collega's te maken, of kun je veel je eigen gang gaan? En zou je ander werk willen zoeken, of is het dat ook niet waard?
Je klinkt wel goed bezig hoor, grenzen aangeven, delegeren, afstand nemen. Dan is zoiets als zo'n roddel wel echt een klap, het gaat gewoon al best goed met je, en dat mag ook best gezien worden.
Ik was afgelopen week weer echt moe, maar heb er gewoon eens aan toegegeven. Dus gistermiddag weer in bed gekropen, vandaag uitgeslapen. Ik heb wel wat studieachterstand opgelopen, maar niet zoveel. En voel me nu weer uitgeruster. Op werk gaat het wel redelijk. Leerlingen beginnen drukker te worden, dus ik moet sommigen echt gaan aanpakken. Maar eigenlijk lopen m'n lessen goed, leerlingen leren veel en hebben daar ook lol in. Die enkeling die het niet goed doet, heb je altijd wel.
Ik had vandaag een mailtje van een moeder, of we eens konden bellen. Ik begon behoorlijk te malen, en heb vervolgens toen meteen maar gebeld: ook geen zin om daar dagen over te malen, "let's get it over with". En natuurlijk viel het mee. Daar merk ik wel aan dat ik teveel aan mezelf twijfel, ik verwacht gelijk een boze moeder die mij heel stom en onredelijk vindt.
En vreemd genoeg... ik studeer veel minder dan normaal. Echt de helft minder. En het gaat helemaal niet langzamer! Ik maak niet minder vorderingen, krijg geen klachten van m'n docent. Het lijkt vooralsnog geen verschil te maken...
donderdag 2 oktober 2008 om 16:56
He jooles en muziekmeisje bedankt voor jullie lieve woorden. Ik heb ze echt nodig.Ik ben blij voor je Jooles dat het zo goed met je gaat, je hebt het verdiend hoor!!!
En muziekmeisje, volgens mij ben je wat minder streng voor jezelf, waardoor het beter gaat. Goed bezig hoor!
Ik haal heel veel plezier uit mijn groep.Tegen het einde van dit schooljaar ga ik solliciteren. Het is echt de hoogste tijd om op te stappen. Maar eerst van die krukken af maar ik ben bang dat dat nog wel even gaat duren. Ik moet binnenkort foto's laten maken.
En muziekmeisje, volgens mij ben je wat minder streng voor jezelf, waardoor het beter gaat. Goed bezig hoor!
Ik haal heel veel plezier uit mijn groep.Tegen het einde van dit schooljaar ga ik solliciteren. Het is echt de hoogste tijd om op te stappen. Maar eerst van die krukken af maar ik ben bang dat dat nog wel even gaat duren. Ik moet binnenkort foto's laten maken.
donderdag 2 oktober 2008 om 19:34
Hey allemaal!
Sorry, tijdje niks van me laten horen.
Het leek even beter met me te gaan, was weer aan het uitbreiden met uren maar in combi met de gesprekken met de psycholoog merkte ik dat ik aardig wat te verwerken heb en dingen moet leren een plaats te geven of los te laten. Dus wat kreeg ik sinds vorige week, standaard een dag instorten. Heb vandaag gesprek met bedrijfsarts gehad, voelde me er nog rotter door en mijn leidinggevende telefonisch gesproken en na dat gesprek lijkt ze me nu eindelijk te begrijpen. Dat na al een paar weken zeuren.
Dit is even de korte versie, ben een beetje uitgepraat voor vandaag.
Ik heb jullie verhalen even terug gelezen, best heftig soms, dus wil jullie even allemaal sterkte toewensen, hou jullie zelf goed!
Knuffel voor jullie allemaal!
Sorry, tijdje niks van me laten horen.
Het leek even beter met me te gaan, was weer aan het uitbreiden met uren maar in combi met de gesprekken met de psycholoog merkte ik dat ik aardig wat te verwerken heb en dingen moet leren een plaats te geven of los te laten. Dus wat kreeg ik sinds vorige week, standaard een dag instorten. Heb vandaag gesprek met bedrijfsarts gehad, voelde me er nog rotter door en mijn leidinggevende telefonisch gesproken en na dat gesprek lijkt ze me nu eindelijk te begrijpen. Dat na al een paar weken zeuren.
Dit is even de korte versie, ben een beetje uitgepraat voor vandaag.
Ik heb jullie verhalen even terug gelezen, best heftig soms, dus wil jullie even allemaal sterkte toewensen, hou jullie zelf goed!
Knuffel voor jullie allemaal!
vrijdag 3 oktober 2008 om 16:48
Hallo "lotgenoten",
Zit nu sinds 7 weken thuis met klachten burn-out / overspannen. Ben vanmorgen voor het eerst bij de bedrijfsarts geweest en ondanks dat het een zeer aardige man is, ben ik eigenlijk niet veel verder gekomen. Hij vond mij, gezien het feit hoe ik er uit zag, niet overspannen / burn-out. Dan zou je volgens hem niks maar dan ook niks ondernemen. Helaas was dat de eerste 4 weken het geval, deed niet anders dan huilen. Sinds een paar weken merk ik dat het me allemaal weer wat meer interesseert, ondanks dat ik niet van alles kan genieten. Moet iemand met een burn out dan maar als een sloddervos op het spreekuur komen! Heb hem dan ook even duidelijk gemaakt dat ik wel degelijk op ben / was. Ik merk dat langzaam aan ik de draad weer op pak, maar het kost allemaal nog heel veel energie. De ene dag gaat het ook allemaal wat gemakkelijker dan de andere dag. Ik heb met hem afgesproken dat ik over 4 weken terug kom en dat we dan gaan kijken of ik wat uren per week op ATB kan gaan werken. Ook zal ik in de komende 4 weken af en toe naar kantoor gaan en dan wat lichte hand en spandiensten verrichten. Ben daarna nog langs mijn werkgever gegaan en die hebben gelukkig alle begrip. Dus.......volgende week woensdag ga ik eens voor 3 uur beginnen. Op zich wel zin in, maar ik merk net als Marleen dat zo'n dag als vandaag enorm veel energie vreet en ik nu ontzettend moe ben. Ook ineens weer wat somber, bah!! Dus zie er aan de ene kant wel tegenop om te starten, omdat ik met toch wel wat concentratie problemen kamp. Maar goed, als het niet gaat ga ik gewoon naar huis en me dan proberen niet schuldig te voelen.
Ben benieuwd hoe het met jullie allemaal gaat. Lees al een tijdje mee in dit topic en merk dat het gelukkig met velen van jullie de goede kant op gaat. Dat geeft moed!
Ben trouwens bezig met een zogenaamde valkuiltherapie bij de psych. Hopelijk kan ik daar in de toekomst iets mee! Heb ook een coach (via mijn werkgever) en die houdt me gelukkig regelmatig een spiegel voor. Ik loop momenteel iets te hard van stapel en dat zal ik één dezer dagen moeten bekopen vermoed ik.
Ik wens jullie allemaal veel sterkte en we komen er allemaal! Daar ben ik me bewust van.
Dikke knuffel allemaal.
Sneeuwkonijn
Zit nu sinds 7 weken thuis met klachten burn-out / overspannen. Ben vanmorgen voor het eerst bij de bedrijfsarts geweest en ondanks dat het een zeer aardige man is, ben ik eigenlijk niet veel verder gekomen. Hij vond mij, gezien het feit hoe ik er uit zag, niet overspannen / burn-out. Dan zou je volgens hem niks maar dan ook niks ondernemen. Helaas was dat de eerste 4 weken het geval, deed niet anders dan huilen. Sinds een paar weken merk ik dat het me allemaal weer wat meer interesseert, ondanks dat ik niet van alles kan genieten. Moet iemand met een burn out dan maar als een sloddervos op het spreekuur komen! Heb hem dan ook even duidelijk gemaakt dat ik wel degelijk op ben / was. Ik merk dat langzaam aan ik de draad weer op pak, maar het kost allemaal nog heel veel energie. De ene dag gaat het ook allemaal wat gemakkelijker dan de andere dag. Ik heb met hem afgesproken dat ik over 4 weken terug kom en dat we dan gaan kijken of ik wat uren per week op ATB kan gaan werken. Ook zal ik in de komende 4 weken af en toe naar kantoor gaan en dan wat lichte hand en spandiensten verrichten. Ben daarna nog langs mijn werkgever gegaan en die hebben gelukkig alle begrip. Dus.......volgende week woensdag ga ik eens voor 3 uur beginnen. Op zich wel zin in, maar ik merk net als Marleen dat zo'n dag als vandaag enorm veel energie vreet en ik nu ontzettend moe ben. Ook ineens weer wat somber, bah!! Dus zie er aan de ene kant wel tegenop om te starten, omdat ik met toch wel wat concentratie problemen kamp. Maar goed, als het niet gaat ga ik gewoon naar huis en me dan proberen niet schuldig te voelen.
Ben benieuwd hoe het met jullie allemaal gaat. Lees al een tijdje mee in dit topic en merk dat het gelukkig met velen van jullie de goede kant op gaat. Dat geeft moed!
Ben trouwens bezig met een zogenaamde valkuiltherapie bij de psych. Hopelijk kan ik daar in de toekomst iets mee! Heb ook een coach (via mijn werkgever) en die houdt me gelukkig regelmatig een spiegel voor. Ik loop momenteel iets te hard van stapel en dat zal ik één dezer dagen moeten bekopen vermoed ik.
Ik wens jullie allemaal veel sterkte en we komen er allemaal! Daar ben ik me bewust van.
Dikke knuffel allemaal.
Sneeuwkonijn
zaterdag 4 oktober 2008 om 17:26
Opknappen van een burnout gaat echt met vallen en opstaan. Je moet het als een stijgende golfbeweging zien, dus een proces met pieken en dalen waar je als je goed kijkt toch op de lange duur wel een stijgende lijn ziet. maar elke keer met een dip, schrik je en denk je dat het "nooit"meer goed komt.
Een grote valkuil is te snel beter willen zijn, te snel te veel willen doen, je groot willen houden. Ik kan er over mee praten want het zijn nl ook mijn valkuilen.
Sneeuwkonijn wat jouw bedrijfsarts zei is een beetje kort door de bocht. Ik zag er op zich ook verzorgd uit, en het heeft bij mij heel lang geduurd dat ik voor mezelf wilde toegeven dat ik een burnout had, dus kwam ik, zeker in het begin sterker over dan ik was.
Je schrijft zelf dat je te hard van stapel loopt, probeer dat toch in te dammen want jij moet er zelf uiteindelijk ook weer de tol voor betalen.Maar het blijft lastig. Als ik te moe word dan merk ik dat ik huilerig word en neerslachtig.Het lukt mij nu wel beter om uit die negatieve gedachten te komen maar het blijft wel werken Fijn weekend allemaal en wees lief voor jezelf.
Een grote valkuil is te snel beter willen zijn, te snel te veel willen doen, je groot willen houden. Ik kan er over mee praten want het zijn nl ook mijn valkuilen.
Sneeuwkonijn wat jouw bedrijfsarts zei is een beetje kort door de bocht. Ik zag er op zich ook verzorgd uit, en het heeft bij mij heel lang geduurd dat ik voor mezelf wilde toegeven dat ik een burnout had, dus kwam ik, zeker in het begin sterker over dan ik was.
Je schrijft zelf dat je te hard van stapel loopt, probeer dat toch in te dammen want jij moet er zelf uiteindelijk ook weer de tol voor betalen.Maar het blijft lastig. Als ik te moe word dan merk ik dat ik huilerig word en neerslachtig.Het lukt mij nu wel beter om uit die negatieve gedachten te komen maar het blijft wel werken Fijn weekend allemaal en wees lief voor jezelf.
maandag 6 oktober 2008 om 15:20
Hallo
Wij zijn 2 studenten Industrieel Ontwerpen in Delft. Voor onze studie moeten wij een product maken voor een bepaalde doelgroep.
Wij willen heel graag een product gaan ontwerpen om mensen met stress of een burn out meer één te laten worden met hun gevoel en hun lichaam of hun intuitie en op die manier hopen wij dat we deze mensen sneller weer de oude kunnen laten worden (doordat ze sneller aan kunnen voelen wat ze wel en niet aan kunnen en wat ze willen).
Maar voor dat we dit kunnen doen hebben we mensen nodig die ervaringen van stress of burn out hebben gehad om zo onze doelgroep beter te leren kennen en beter te weten wat belangrijk is en wat we moeten ontwerpen.
Daarom zou ik willen vragen of iemand ons zou willen helpen met het invullen van een Enquette.
Mocht je meer uitleg willen of vragen hebben, dan kan je die altijd stellen.
bedankt,
vriendelijke groeten,
Ciel en Eef
Wij zijn 2 studenten Industrieel Ontwerpen in Delft. Voor onze studie moeten wij een product maken voor een bepaalde doelgroep.
Wij willen heel graag een product gaan ontwerpen om mensen met stress of een burn out meer één te laten worden met hun gevoel en hun lichaam of hun intuitie en op die manier hopen wij dat we deze mensen sneller weer de oude kunnen laten worden (doordat ze sneller aan kunnen voelen wat ze wel en niet aan kunnen en wat ze willen).
Maar voor dat we dit kunnen doen hebben we mensen nodig die ervaringen van stress of burn out hebben gehad om zo onze doelgroep beter te leren kennen en beter te weten wat belangrijk is en wat we moeten ontwerpen.
Daarom zou ik willen vragen of iemand ons zou willen helpen met het invullen van een Enquette.
Mocht je meer uitleg willen of vragen hebben, dan kan je die altijd stellen.
bedankt,
vriendelijke groeten,
Ciel en Eef
maandag 6 oktober 2008 om 21:36
Ik ben ook een hele poos overspannen geweest en nu krabbel ik langzaam maar zeker uit het dal, maar ik merk dat er ook kans is op terugval en daar baal ik wel van. Soms denk je dan dat het goed gaat en dan komt de herfst weer om de hoek kijken en dan merk ik toch dat ik zo weinig weerstand heb, ik hoef maar een beetje kou te vatten en ik lig weer op de bank en ik baal daar echt vreselijk van.
Ik wilde dat ik sterker was, dat ik niet meer bang of overgevoelig was voor dingen, dat ik alles weer aankan, dat ik weer kan lachen en dat het leven niet zo zwaar op me drukt.
Ik kan me nog steeds over de kleinste dingen zorgen maken, over het huis dat ik op moet ruimen, over de afwas die nog gedaan moet worden, wat gaat mijn vriend zeggen als ie ziet dat het huis weer een zooitje is? Daar maak ik me druk over, over mijn kleine omgeving en ik mis de kracht om mezelf aan te pakken, ik mis het gewoon. Het liefst lig ik de hele dag zielig op de bank, na te denken over hoe kut mijn leven is en hoe het voelt om niet te werken, niet bij de maatschappij te horen etc.
En zo gaat het al een hele poos, ik ben er 4 jaar uit geweest op het werk vanwege zeer speciale omstandigheden en hoewel ik al 3 jaar aan het therapien ben, is de schade nog lang niet hersteld. Ik heb de laatste tijd weer angstdromen, die heel erg lang duren en die zeer intensief zijn. Constant word ik aangevallen, er wordt geschoten en er is brand, er storten gebouwen in etc en ik word dan badend in het zweet wakker.
Maar goed, misschien heeft het ook wel met de verhuizing te maken die in de planning staat voor de komende 2 weken, dat is ook wel weer een heel nieuw begin, ik hoop dat ik me in het nieuwe huis gelukkiger voel dan dat ik me hier heb gevoeld, want ik heb hier, in dit huis, wel heel erg vervelende dingen meegemaakt, ik heb 3 jaar een jongen moeten verbergen die illegaal was in Nederland met alle gevolgen van dien. Hij ging mijn leven leven waardoor ik er langzaam maar zeker aan kapot ging, maaar dat hinderde hem niet, hij liep net zo vaak over me heen, totdat ik murw was en me niets meer interesseerde wat hij deed en toen vertrok hij naar de gevangenis en toen kreeg ik een brief of ik een advocaat voor hem wilde regelen, nou mooi niet, maar hij is dus de reden dat ik nu nog steeds dood- en doodmoe ben, al van een trap beklimmen ben ik kapot, ik heb nog steeds geen eigenwaarde of gevoel dat alles wel goed komt, ik leef nog steeds in het verleden en ik ben nog steeds bang dat ik gepakt word door zijn zogenaamde vrienden, want hij had drugs gesmokkeld en ik moest daar voor opdraaien, terwijl ik niets had gedaan en dat zet je hele leven op z'n kop.
En nu zeurt mijn huidige vriend over een paar kastjes die we in het nieuwe huis nodig hebben en daar kan ik ook zo intens verdrietig van worden. Hij heeft geld zat, ik heb niets, ik heb een uitkering en daar baal ik ook van. Maar goed, als hij het betaalt, heb ik daar geen problemen mee, maar ik moet zo zeuren om de dingen die nodig zijn en daar word ik niet blijer van, alleen maar verdrietiger.
Ik wilde dat ik sterker was, dat ik niet meer bang of overgevoelig was voor dingen, dat ik alles weer aankan, dat ik weer kan lachen en dat het leven niet zo zwaar op me drukt.
Ik kan me nog steeds over de kleinste dingen zorgen maken, over het huis dat ik op moet ruimen, over de afwas die nog gedaan moet worden, wat gaat mijn vriend zeggen als ie ziet dat het huis weer een zooitje is? Daar maak ik me druk over, over mijn kleine omgeving en ik mis de kracht om mezelf aan te pakken, ik mis het gewoon. Het liefst lig ik de hele dag zielig op de bank, na te denken over hoe kut mijn leven is en hoe het voelt om niet te werken, niet bij de maatschappij te horen etc.
En zo gaat het al een hele poos, ik ben er 4 jaar uit geweest op het werk vanwege zeer speciale omstandigheden en hoewel ik al 3 jaar aan het therapien ben, is de schade nog lang niet hersteld. Ik heb de laatste tijd weer angstdromen, die heel erg lang duren en die zeer intensief zijn. Constant word ik aangevallen, er wordt geschoten en er is brand, er storten gebouwen in etc en ik word dan badend in het zweet wakker.
Maar goed, misschien heeft het ook wel met de verhuizing te maken die in de planning staat voor de komende 2 weken, dat is ook wel weer een heel nieuw begin, ik hoop dat ik me in het nieuwe huis gelukkiger voel dan dat ik me hier heb gevoeld, want ik heb hier, in dit huis, wel heel erg vervelende dingen meegemaakt, ik heb 3 jaar een jongen moeten verbergen die illegaal was in Nederland met alle gevolgen van dien. Hij ging mijn leven leven waardoor ik er langzaam maar zeker aan kapot ging, maaar dat hinderde hem niet, hij liep net zo vaak over me heen, totdat ik murw was en me niets meer interesseerde wat hij deed en toen vertrok hij naar de gevangenis en toen kreeg ik een brief of ik een advocaat voor hem wilde regelen, nou mooi niet, maar hij is dus de reden dat ik nu nog steeds dood- en doodmoe ben, al van een trap beklimmen ben ik kapot, ik heb nog steeds geen eigenwaarde of gevoel dat alles wel goed komt, ik leef nog steeds in het verleden en ik ben nog steeds bang dat ik gepakt word door zijn zogenaamde vrienden, want hij had drugs gesmokkeld en ik moest daar voor opdraaien, terwijl ik niets had gedaan en dat zet je hele leven op z'n kop.
En nu zeurt mijn huidige vriend over een paar kastjes die we in het nieuwe huis nodig hebben en daar kan ik ook zo intens verdrietig van worden. Hij heeft geld zat, ik heb niets, ik heb een uitkering en daar baal ik ook van. Maar goed, als hij het betaalt, heb ik daar geen problemen mee, maar ik moet zo zeuren om de dingen die nodig zijn en daar word ik niet blijer van, alleen maar verdrietiger.
zaterdag 11 oktober 2008 om 00:23
Hallo,
Wat ben ik blij dat ik dit topic gevonden heb. Ik ben sinds 2 maanden thuis omdat ik overspannen/depressief ben. Ben ook al een tijdje onder behandeling bij psycholoog.
Ik mis de laatste tijd iemand waar ik echt mee kan praten, iemand die begrijpt wat ik meemaak. Nou, genoeg mensen hier
Ik vraag me af hoe jullie de toekomst zien? Willen jullie verder zoals je voorheen ging met baan, relatie, sociaal leven of willen jullie bepaalde zaken gaan veranderen?
Ik ben 23 en kom er nu achter dat ik al heel mijn leven 'doe alsof' ik het leven aankan. Ik besef me ook dat ik altijd dingen gedaan heb, die ik emotioneel niet aankan. (al vind ik zelf dat ik alles aankan, of aan moet kunnen)
Ik vraag me nu dus af hoe mijn toekomst eruit gaat zien, en vraag me af of er mensen zijn die hetzelfde doormaken?
Wat ben ik blij dat ik dit topic gevonden heb. Ik ben sinds 2 maanden thuis omdat ik overspannen/depressief ben. Ben ook al een tijdje onder behandeling bij psycholoog.
Ik mis de laatste tijd iemand waar ik echt mee kan praten, iemand die begrijpt wat ik meemaak. Nou, genoeg mensen hier
Ik vraag me af hoe jullie de toekomst zien? Willen jullie verder zoals je voorheen ging met baan, relatie, sociaal leven of willen jullie bepaalde zaken gaan veranderen?
Ik ben 23 en kom er nu achter dat ik al heel mijn leven 'doe alsof' ik het leven aankan. Ik besef me ook dat ik altijd dingen gedaan heb, die ik emotioneel niet aankan. (al vind ik zelf dat ik alles aankan, of aan moet kunnen)
Ik vraag me nu dus af hoe mijn toekomst eruit gaat zien, en vraag me af of er mensen zijn die hetzelfde doormaken?
zaterdag 11 oktober 2008 om 10:49
@marleen29: hou je taai... Of juist niet, neem de tijd om je rot te voelen, niet te snel weer door willen. Als je nu een dag per week nodig hebt om in te storten, so be it. Maar meer begrip van je leidinggevende, dat moet wel wat rust geven? Ik merk ook bij de psycholoog, dat de gesprekken me wel moe maken, het maakt veel los, om dat allemaal te verwerken kost tijd en energie. Heb je het idee dat je verder komt?
@sneeuwkonijn, hoe gaat het met je uurtjes werken? Kost het je niet teveel energie? Je schreef dat je waarschijnlijk teveel deed, is het gelukt dat wat te minderen?
Die valkuiltherapie heb ik zo ongeveer op m'n werk gedaan, bij de inwerkperiode. Sterke punten doortrekken = valkuil. Goede eigenschappen omdraaien = allergie? Tenminste, dat deden wij, en ik moet zeggen, dat ik pas tijdens de burn-out periode begon te merken hoeveel het echt klopt.
@josefientje, schrijf hier lekker van je af... Een verhuizing geeft veel stress, dus logisch dat je dan kan "terugschieten". En je hebt behoorlijk wat voor je kiezen gekregen... Je schrijft dat je ongeveer 3 jaar lang therapie hebt gevolgd, maar dat je nog steeds niet alles een plek hebt kunnen geven. Was dat bij een psycholoog?
Eerlijk gezegd leest je post wel alsof je er behoorlijk doorheen zit (of weer behoorlijk doorheen zit?). Angstdromen, geen energie, bang, heftig reageren. Zou je daar niet toch weer hulp bij zoeken, vanachter mijn beeldscherm lijkt het me dat je het echt even te zwaar hebt.. Ik weet niet wat voor therapie je hebt gevolgd, maar als je daar niet tevreden over was, misschien wat anders proberen? "ik mis de kracht om mezelf aan te pakken, ik mis het gewoon. Het liefst lig ik de hele dag zielig op de bank, na te denken over hoe kut mijn leven is en hoe het voelt om niet te werken, niet bij de maatschappij te horen etc."
Dit citaat schrok ik nogal van, ik kan en wil geen diagnoses stellen, maar denk wel dat je hier goed hulp bij kunt gebruiken. Juist om misschien dan weer aan de slag te kunnen, en je wél nuttig te voelen...
@eranma, hoe gaat het met jou? Op je werk? Nog "last" van je collega's gehad? En lukt het nog steeds om grenzen aan te geven?
@jill, moeilijke vragen stel je. Ik kom er nu achter, dat ik m'n leven lang al heb gehold, altijd veel doe. Ik kom nu eindelijk in het "later"-gedeelte van "als ik nu hard werk, heb ik het later rustig". Maar ik zit nog anderhalf jaar in m'n huidige situatie (studie + werk), dus kan over daarna nog niet zoveel zeggen. Ik denk wel heel veel na over de toekomst, wat kan ik aan, wat wil ik aankunnen, wat wil ik bereiken, maar ik probeer er nu niet teveel over te piekeren. Op het moment heb ik rust nodig, en wat later komt, hoef ik me nu niet druk over te maken.
Wat voor situatie zit je nu in? Heb je een relatie, woon je zelfstandig, heb je een leuk sociaal leven? Omdat je je afvraagt hoe je toekomst eruit ziet, ben ik wel benieuwd hoe het nu is voor je.
@sneeuwkonijn, hoe gaat het met je uurtjes werken? Kost het je niet teveel energie? Je schreef dat je waarschijnlijk teveel deed, is het gelukt dat wat te minderen?
Die valkuiltherapie heb ik zo ongeveer op m'n werk gedaan, bij de inwerkperiode. Sterke punten doortrekken = valkuil. Goede eigenschappen omdraaien = allergie? Tenminste, dat deden wij, en ik moet zeggen, dat ik pas tijdens de burn-out periode begon te merken hoeveel het echt klopt.
@josefientje, schrijf hier lekker van je af... Een verhuizing geeft veel stress, dus logisch dat je dan kan "terugschieten". En je hebt behoorlijk wat voor je kiezen gekregen... Je schrijft dat je ongeveer 3 jaar lang therapie hebt gevolgd, maar dat je nog steeds niet alles een plek hebt kunnen geven. Was dat bij een psycholoog?
Eerlijk gezegd leest je post wel alsof je er behoorlijk doorheen zit (of weer behoorlijk doorheen zit?). Angstdromen, geen energie, bang, heftig reageren. Zou je daar niet toch weer hulp bij zoeken, vanachter mijn beeldscherm lijkt het me dat je het echt even te zwaar hebt.. Ik weet niet wat voor therapie je hebt gevolgd, maar als je daar niet tevreden over was, misschien wat anders proberen? "ik mis de kracht om mezelf aan te pakken, ik mis het gewoon. Het liefst lig ik de hele dag zielig op de bank, na te denken over hoe kut mijn leven is en hoe het voelt om niet te werken, niet bij de maatschappij te horen etc."
Dit citaat schrok ik nogal van, ik kan en wil geen diagnoses stellen, maar denk wel dat je hier goed hulp bij kunt gebruiken. Juist om misschien dan weer aan de slag te kunnen, en je wél nuttig te voelen...
@eranma, hoe gaat het met jou? Op je werk? Nog "last" van je collega's gehad? En lukt het nog steeds om grenzen aan te geven?
@jill, moeilijke vragen stel je. Ik kom er nu achter, dat ik m'n leven lang al heb gehold, altijd veel doe. Ik kom nu eindelijk in het "later"-gedeelte van "als ik nu hard werk, heb ik het later rustig". Maar ik zit nog anderhalf jaar in m'n huidige situatie (studie + werk), dus kan over daarna nog niet zoveel zeggen. Ik denk wel heel veel na over de toekomst, wat kan ik aan, wat wil ik aankunnen, wat wil ik bereiken, maar ik probeer er nu niet teveel over te piekeren. Op het moment heb ik rust nodig, en wat later komt, hoef ik me nu niet druk over te maken.
Wat voor situatie zit je nu in? Heb je een relatie, woon je zelfstandig, heb je een leuk sociaal leven? Omdat je je afvraagt hoe je toekomst eruit ziet, ben ik wel benieuwd hoe het nu is voor je.
anoniem_10739 wijzigde dit bericht op 11-10-2008 10:50
Reden: leesbaarheid
Reden: leesbaarheid
% gewijzigd
zaterdag 11 oktober 2008 om 10:55
Ik had gisteren trouwens echt een zware dag. 's Ochtends op de fiets naar m'n werk kwam ik langs een bocht waar net een ongeluk was gebeurd: 2 scooters op elkaar geknald, ze waren aan het eerste hulpen. Snel erlangs gereden, maar die beelden waren zo heftig, veel bloed en overal stukken brommer. Uiteindelijk zijn er "alleen" gewonden gevallen, ze hebben het dus gelukkig wel gered.
Een paar jaar geleden heb ik zoiets meegemaakt, een vriend die een autoongeluk kreeg. Dus gisteren schoten de hele dag de beelden van het scooterongeluk, in combinatie met de emoties van toen door m'n hoofd. Ik probeerde het uit m'n hoofd te zetten, voor de klas kán dat gewoon niet, had de hele dag tranen achter m'n ogen branden.
In de pauzes maar veel afzondering gezocht, want allemaal collega's kwamen naar me toe "wat ben je bleek? gaat het wel?". Tja, dat moet je niet vragen als het níet gaat. Toen kreeg ik zelfs de directeur langs, omdat ik m'n surveillance had geruild. No hard feelings, maar de hele dag dus vooral bezig geweest met het van me afzetten. 's Middags op de fiets kon ik eindelijk huilen, maar ik ben kapot ervan.
En dan merk ik, dat ik er nog lang niet ben. Pieken en dalen.
Een paar jaar geleden heb ik zoiets meegemaakt, een vriend die een autoongeluk kreeg. Dus gisteren schoten de hele dag de beelden van het scooterongeluk, in combinatie met de emoties van toen door m'n hoofd. Ik probeerde het uit m'n hoofd te zetten, voor de klas kán dat gewoon niet, had de hele dag tranen achter m'n ogen branden.
In de pauzes maar veel afzondering gezocht, want allemaal collega's kwamen naar me toe "wat ben je bleek? gaat het wel?". Tja, dat moet je niet vragen als het níet gaat. Toen kreeg ik zelfs de directeur langs, omdat ik m'n surveillance had geruild. No hard feelings, maar de hele dag dus vooral bezig geweest met het van me afzetten. 's Middags op de fiets kon ik eindelijk huilen, maar ik ben kapot ervan.
En dan merk ik, dat ik er nog lang niet ben. Pieken en dalen.
zaterdag 11 oktober 2008 om 16:19
Hallo allemaal,
Hier ben ik weer. Even geleden.
Vandaag een beetje een mindere dag. Merk dat ik toch te veel hooi op mijn vork heb genomen en moet het vandaag bekopen. Zou zo kunnen janken........maar de tranen komen niet.
Ben van de week voor het eerst 3 uur naar kantoor geweest. Is gelukkig goed gegaan. Lekker wat kunnen doen en voelde me vrij aardig achteraf.
Er zijn dagen dat je heel de wereld aan kan en dan komen er helaas van die dagen dat je je ene voet voor de andere moet slepen. Zal er wel bij horen.
Muziekmeisje, woon jij toevallig in Zeeuws Vlaanderen? Hier zijn namelijk gisteren ook 2 scooters op elkaar geknald! Zou wel heel toevallig zijn.
Die pieken en dalen herken is dus absoluut. Ik denk dat we die helaas allemaal wel hebben. Soms denk ik wel eens, gaat dit echt ooit nog wel eens over?!!
Ben ik nog wel eens bang voor.
Merk wel dat wanneer ik vermoeid ben me meer somber voel.
Uit mijn valkuiltherapie is gebleken dat mijn valkuilen zijn:
Extreme aanpassing en extreem hoge eisen stellen aan mezelf. Daar gaan we nu dus aan werken. Wordt vervolgd.
Fijn weekend allemaal. Beetje onsamenhangend berichtje maar zo voel ik me helaas ook vandaag.
Dikke knuffel,
Hier ben ik weer. Even geleden.
Vandaag een beetje een mindere dag. Merk dat ik toch te veel hooi op mijn vork heb genomen en moet het vandaag bekopen. Zou zo kunnen janken........maar de tranen komen niet.
Ben van de week voor het eerst 3 uur naar kantoor geweest. Is gelukkig goed gegaan. Lekker wat kunnen doen en voelde me vrij aardig achteraf.
Er zijn dagen dat je heel de wereld aan kan en dan komen er helaas van die dagen dat je je ene voet voor de andere moet slepen. Zal er wel bij horen.
Muziekmeisje, woon jij toevallig in Zeeuws Vlaanderen? Hier zijn namelijk gisteren ook 2 scooters op elkaar geknald! Zou wel heel toevallig zijn.
Die pieken en dalen herken is dus absoluut. Ik denk dat we die helaas allemaal wel hebben. Soms denk ik wel eens, gaat dit echt ooit nog wel eens over?!!
Ben ik nog wel eens bang voor.
Merk wel dat wanneer ik vermoeid ben me meer somber voel.
Uit mijn valkuiltherapie is gebleken dat mijn valkuilen zijn:
Extreme aanpassing en extreem hoge eisen stellen aan mezelf. Daar gaan we nu dus aan werken. Wordt vervolgd.
Fijn weekend allemaal. Beetje onsamenhangend berichtje maar zo voel ik me helaas ook vandaag.
Dikke knuffel,
