burn-out wie ook??

Tja, als ik het zo lees modjoh, dan klinkt het behoorlijk overbelast. Niet depressief maar wel te veel toeren gedraaid, zal ik maar zeggen. Ga maar gewoon naar de huisarts en bespreek het met hem/haar.Stap voor stap! Verder je niet sappel gaan maken over bv reintegratie afbellen. Als je koorts hebt dan bel je zo iets ook af. Dus......!

hallo allemaal,



Welkom alle nieuwe mensen! Jullie verhalen zijn allemaal heel herkenbaar.

Misschien ook handig dat ik net als eranma even mijn burnout verleden schets: in april ben ik ingestort en gediagnostiseerd met burnout. De eerste twee maanden kon ik echt niets behalve huilen en slapen. Ik was zo moe. Alles was zwaar. Ook afspraakjes met vrienden en familie. Met hardlopen moest ik ook een groep terug omdat mijn lichaam echt niet vooruit te branden was.

Langzaam aan (ook dankzij therapie via internet) ben ik weer aan gaan sterken en het probleem gaan aanpakken.

Van april tot begin oktober heb ik thuis gezeten (een half jaar dus) en sinds vorige week ben ik weer aan de slag!



En dat werken valt best zwaar. Gelukkig (het is een nieuwe baan), ben ik op een erg leuke afdeling terecht gekomen. Het klikte meteen al in het sollicitatie gesprek, en de indruk die ik toen kreeg klopt idd. Deze organisatie draait om mensen, niet om targets. Ze zijn ook op de hoogte van mijn burnout en doen hun best mij niet in een keer al teveel werk toe te schuiven. Hoewel dit niet altijd lukt. Ze staan open voor mijn 'nee'. Dat vind ik erg prettig. En ze geven me ook complimenten.



Toch heb ik de eerste paar dagen weer allemaal klachten gehad waardoor de moed me in de schoenen zakte: ik had weer constant buikpijn, ik kon 's nachts niet in slaap komen, kon de piekergedachte niet stoppen en kreeg ook nog hoofdpijn. Gek werd ik ervan. Ik merkte dat ik echt bang was om te werken.

Maar ik heb de oefeningen die ik in de therapie heb geleerd toegepast, en het gaat nu al een stuk beter.

Vandaag al veel minder buikpijn en geen hoofdpijn. Het dossier dat ik heb gekregen gaat goed, en ik heb een leuk nieuw dossier erbij gekregen. De taken die ik krijg zijn ook allemaal dingen waar ik goed in ben. Ik heb ze in eerdere banen al een keer gedaan. En dat vind ik heerlijk.

Heey Liselotte..enjoy the club..



Nu ben ik heel nieuwsgierig naar dat internettherapie..nooit van gehoord..kun je dat ens uitleggen??



Gr v Modjoh

Ik heb ook o.a. therapie via internet gedaan: "interapie".Ik vond het heel zinvol. je hoeft er de deur niet voor uit. Je kan eraan beginnen als het je schikt dus als je erg moe bent kun je beter je tijd indelen. Maar voor mij was het niet genoeg. Daarnaast ben ik eerst gewoon naar een psycholoog geweest maar daar schoot ik niet zo veel mee op. Wel met de haptonomie, dat heeft mij samen met de interapie veel goeds gebracht. Ook ben ik aan tai chi gaan doen en dat gaf mij ook een boost.

ha,ha, eranma, we hebben idd dezelfde therapie gedaan. Heb hem toen als advies van jou gekregen op dit forum. (www.interapy.nl). Ben er erg blij mee. Voor mij is het genoeg. Had met name behoefte aan gedragsverandering en praktische handvaten. Dat krijg je daar. Een standaard psych was ook niets voor mij. Ben er een keer geweest, maar ze was veel te 'zacht'. En dat van zelf je tijd in delen vond ik ook heerlijk. Het gaf me ook de gelegenheid veel beter stil te staan bij wat er allemaal gebeurd was.

De combinatie met haptonomie hoor ik veel goede verhalen over. Heb het zelf niet gedaan.

Hey Liselotte en eranma, mij is destijds de keus gegeven via mijn bedrijfsarts om een psycholoog te zoeken een daar is die site van jullie, interapy.nl toen ook bij geweest. Ik heb het echt niet gedaan, maar ben naar een gewone psycholoog gegaan,wat wel iets geholpen heeft maar toch heb ik het idee dat het beter had gekunt zeg maar. Wel positief om te lezen dat het dus echt wel werkt! Misschien dat ik het nog kan gaan doen in de loop van de tijd.



Nu even mijn opfrisser:

Ik zit sinds begin juli thuis, zowel werk als prive ging het zwaar ellendig, diagnose burn out van de huisarts en toenmalige psycholoog gekregen.

Nu, 4 maanden verder, ben ik aan het reintegreren op het werk, het heeft even geduurd maar ik wordt nu begrepen door mijn leidinggevende. Tevens ben ik gestart met een loopbaantraject sinds van de week en ook dat stemt me best positief.

Ik ben bij dit topic gekomen via muziekmeisje, ik had een eigen topic geschreven, ook wel erg leuke en lieve reacties gehad, maar ben hier verder gegaan.

Al met al, ik zit weer op de weg terug, maar......ik moet wel mezelf in acht nemen en niet teveel hooi op m'n vork gaan nemen!

Dag allemaal,



Fijn om te lezen dat ik zeker niet de enige ben.

Ik zit pas een paar weken thuis en voel me daar wel schuldig over. Ik hou me verder erg rustig en doe weinig, zolang ik dat doe gaat het ook wel goed. Deze week 1 slechte dag. Verder een paar slechte momenten. Ik merk dat ik mezelf isoleer, want daar voel ik me nu het meest prettig bij. Ik vind het nu fijn om even alleen te zijn.



Vanuit mijn werk hoor ik niks meer. Dat vind ik wel raar. Van mijn collega's krijg ik wel lieve berichtjes maar van mijn baas hoor ik niks terwijl ik hem wel heb gemaild over wat mijn huisarts heeft geconstateerd. (stemmingsstoornis)

Moet ik hem maar weer mailen? Wat vinden jullie?



Ondertussen is er een wachtlijst bij de psychologen hier in de omgeving. Ik zit dus ondertussen met allemaal dingen en (hulp)vragen in mijn hoofd, maar kan bij niemand (proffesioneels) terecht. Dat vind ik erg moeilijk.

Hallo allemaal,



Marleen, wat fijn dat je wordt begrepen door je leidinggevende. Moet wel een stuk makkelijker werken lijkt mij.



Ik voelde me eerst ook verschrikkelijk schuldig jannahtje. Volgens mij is het redelijk normaal in het begin. Gaat wel over hoor . Wel fijn dat je lieve berichtjes krijgt van je collega's. En niet alle bazen weten precies hoe ze met een werknemer met een burnout om moeten gaan. Ben je wel al bezig met een reintegratietraject op je werk of een bedrijfsarts? Wel lekker dat je vier goede dagen hebt gehad.



Hoe is het met de rest? Bij mij ging de werkweek wel lekker. De buikpijn is weg en heb ook geen hoofdpijn meer als ik thuis kom. Ben er wel erg blij om. En wat scheelt het als je leuke collega's hebt!

Hoi allemaal,



ik ben even een klein weekje weggeweest hier: herfstvakantie! Nu moet ik zeggen dat ik meestal in de vakanties gewoon doorstudeer. Maar omdat werk wegvalt, is het dan toch wat rustiger. Deze week ben ik wel iedere dag later opgestaan en eerder naar bed gegaan, maar ik had toch behoorlijk wat achterstallig werk staan. Ik voel me nu wel ontspannen, redelijk uitgerust. Helaas een druk weekend voor de boeg, hoop dat er maandag nog wat van dat gevoel over is...



Ik ben in juni overspannen geraakt, 3 dagen voor de zomervakantie (!). Mijn leidinggevende pakte het meteen goed op, nam het ongelofelijk serieus -nog steeds trouwens. In de vakantie begon ik met een training hartcoherentie (soort biofeedback), maar aan het eind merkte ik dat er toch nog teveel speelde voor mij. Ik ga nu naar een psycholoog, en merk dat dat beter werkt. Voor mij is het probleem, dat ik kleine dingen veel teveel opblaas: die ene leerling waar ik een conflict mee had, die ene les die niet lekker liep. Ik zit te snel te malen, en daar ben ik nu mee bezig.



Ik ben weer aan het werk (2 dagen/week) en aan de studie, maar ik doe minder. Ik heb mijn privéleerlingen allemaal afgezegd en doe minder projecten ernaast. Ook studeer ik minder. Op deze manier lijkt het wel te gaan, al vraag ik me wel vaak af of ik niet te weinig doe.



Liselotte, klinkt goed! Geen hoofdpijn aan het eind van de dag, geen buikpijn, leuke collega's... En naarmate je er langer zit, gaat het waarschijnlijk ook nog wat minder energie kosten, klinkt alsof je er echt goed zit!



Jannahtje, goed dat je nu rust neemt! Misschien wil je baas je even rust gunnen, of weet hij niet hoe hij hiermee om moet gaan. Wat heb je afgesproken over het vervolg, zit je bij een arboarts, of moet je over een tijdje weer aangeven hoe en wat?

hey muziekmeisje,



Lekker hoor, een weekje vakantie. Fijn dat je weer even wat op hebt kunnen laden. Hoezo heb je een druk weekend voor de boeg? Te vol gepland met ontspanning (is altijd mijn valkuil), of heb je dingen die je moet doen?



Het is vandaag heerlijk weer. Wil eigenlijk het bos in vanmiddag. Ben wat wasjes aan het draaien en lekker aan het rommelen in huis. Niet slecht eigenlijk zo'n weekend ....

En ik ben zo blij dat ik weer werk. Heb echt een tijd lang gedacht dat het er niet meer in zat.

Hebben anderen dat ook wel eens? Die angst dat je het voor altijd verpest hebt door te hard te werken?

Gisteren had ik een mega-dip. Officieel ben ik nu burnout af, of te wel....beter. Maar na drie weken beter en weer volledig werken, wat heel zwaar was, bezeerde ik mijn enkel.Na overleg met de orthopeed komt er nu toch een operatie aan. ik loop al weken op krukken waardoor ik pijn in mijn rug, handen en knie heb gekregen.Gisteren had ik er zo de pest over in. Net beter en nu weer dit. ik revalideer buiten mijn woonplaats, 3x per week wat mij veel energie kost. Ik merk nu dat ik erg moet gaan oppassen want ik voel me erg down en huilerig.Ik ben ook boos, boos omdat ik weer wat heb waardoor ik niet "gewoon"mee kan doen.Voor de derde x in 5 jaar. Aan de andere kant denk ik ook, wat klaag je nou, je moest je schamen. Andere mensne zijn ongeneeslijk ziek of hebben iets anders ergs.Maar goed , ik vind het lastig om weer uit deze dip te komenondanks dat de burnout "over"is.

hey eranma,



Wat vervelend voor je. Echt kl*te. Het zit je echt niet mee zo te horen. Wou dat ik wat kon doen om je op te vrolijken. Misschien helpt het genieten van de zon een beetje?



Even een dikke voor jou.



Veel sterkte. En schrijf het hier gewoon lekker van je. Misschien helpt het....

Ik heb niks met mijn baas afgesproken en ik heb niks van de arbo-arts gehoord. Ik heb mijn baas een aantal weken geleden gemaild dat mijn huisarts mijn afraad te gaan werken totdat ik onder behandeling van een psycholoog ben en dat ivm de wachtlijst dit wel twee maanden kan duren. Ik heb hem ook gevraagd of wij een bedrijfspsycholoog hebben en heb daar dus geen antwoord op gehad.



De vorige keer (in het begin) heb ik mijn arbo-arts gesproken en die vond dat ik een dagje rust moest nemen om alles op een rijtje te krijgen. Na dit advies heb ik niet echt zin om contact met hem op te nemen.

quote:modjoh schreef op 20 oktober 2008 @ 16:34:

Mag ik mij dan ook toevoegen??



Waar moet ik beginnen??

Zelf ben ik er bijna zeker van dat ik overspannen/overbelast ben, of tegen een burnout aan zit..



Ik heb de afgelopen 2jaar veel meegemaakt wat vorige relatie betreft, verhuizing, 2x geopereerd, herstellen, verwerken, nieuwe relatie, mijn 2 kinderen(18 en 11).



Wat relatie betreft is het stabiel. Wij zijn nu 2 jr bij elkaar, en het is heel oke en goed.

Met mijn 2 kinderen ging het minder, lopen bij Accare, nu gaat het beter. De problematiek bij hun vader liepen te hoog op. De oudste heeft mij de laatste paar weken kopzorgen gebaard. Fout vriendje enz. Ik heb moeite met loslaten, en dat moet ik bij haar wel doen.



Ook heb ik te maken met de ziekte v Crohn(chronische darmontsteking)

En sinds een jaar weet ik dat ik hoogsensitief ben. En nu vallen de puzzels op z'n plek.



Op dit moment reizen we continu tussen 2 huizen. Mijn vriend heeft een woning 15km verder dan de mijne.

Waardeloos dus. Volgende zomer vertrekken we naar zijn woning. Want als je net opgeruimd hebt in t ene huis, kun je verder in t andere huis, en zo blijf je bezig. Steeds dingen kwijt.

Ook zit ik in een reintegratietraject, wat mij leegzuigt, details bespaar ik maar.

Ik sport vrij veel, en ik denk wat dat betreftik veel te veel over mijn grenzen ben gegaan. Mij lichaam kan zo intensief sporten niet aan, en toch doe ik het.



Mij vriend heeft net een bedrijf opgezet, wat ook de nodige stress met zich mee brengt.



Kortom

-continu van t ene huis naar t andere huis

-t bedrijf

-mijn ziekte

-mijn HSP

-mijn kinderen

-reintegratietraject wat niet oke is

-te veel sporten

-perfectionistisch ingesteld



De klachten die ik nu ervaar is: moe, en moe. met alles wat ik doe begin ik te trillen, emotioneel, steeds heel warm. Af en toe neem ik dingen niet op.

Ik ben niet depressief, ik wil eigenlijk nog wel van alles doen, en vind alles leuk, maar ik kan het niet meer.

En verschrikkelijke hoofdpijn, nu 5 dagen. Sinds vandaag wordt t eindelijk minder.



Zit alleen te bedenken of ik naar de huisarts moet..

Want net als sommigen hierboven, wil je dat niet. Je weet wel wat er aan de hand is, en dat je het rustig aan moet doen, en dat t over gaat. Daarvoor hoef je toch niet naar de huisarts?? Krom hè..

En dan moet ik woensdag afbellen voor dat reintegratietraject, en daar zie ik zo tegenop..



Vanavond is er feest hier in t dorp..super gezellig. Daar zouden we even heengaan. Ik zie daar tegenop, maar wil eigenlijk ook wel even gaan.



Jeetje..wat lastig eigenlijk, en het is zo simpel..



Hoi Modjoh, even een knuffel voor je mijnerzijds. Ik weet van je reacties op mijn blog en nu van je post hier dat je veel op je bordje hebt.

Ik zou je toch willen adviseren even langs de huisarts te gaan. Geloof me, ik kan me precies voorstellen hoe opgelaten je je daarover kan en gaat voelen. Het is echter prettig wel "officiële" erkenning te krijgen voor wat er in je koppie omgaat.

Doen dus. Ook al weet je dat je gewoon rust nodig hebt. Enige begeleiding erbij en erkenning kan echter wel helpen.



Veel sterkte.

hoi phoebe,



ik heb er ook een hoor. je bent niet alleen. ik ben een blog begonnen om eea van me af te schrijven. je bent van harte welkom op

www.denkdump.blogspot.com

Hallo iedereen,



Het is allemaal zo herkenbaar. Ik zit nu bijna een maand thuis en voel me k.t.

Hoe kon dit mij overkomen? Dit kan mij niet overkomen! Ik ben een doorzetten, geef niet op, I'm not a quiter. Tot het moment dat je je vastpakt aan de laatste strohalm en valt. Zo pats het diepe in. Dagen huilen om eigenlijk niets. Alles doet zeer, heb nergens zin in. Benen en armen die niet meer willen.



Achteraf al tijden hoofdpijn gehad, veranderd van een vrolijk vogeltje in een persoon die niets meer kon hebben. Maarja: Lekker alles wegstoppen! Er komt vanzelf een dag dat ik even bij kan komen, even geen drukte op het werk en geen "gezeur" aan mijn hoofd. Maarja, een dag helpt niet meer, een weekend ook niet.



Nou ja, ook ik zit thuis en kan me achteraf wel voor mijn hoofd slaan. Waarom heb ik de signalen niet eerder opgepakt. Nu wil mijn lichaam niet meer.



Zo moet ik niet denken, ik weet het. En stukje bij beetje accepteer ik het ook (Lees; de ene dag wel en de andere dag helemaal niet.) Ik moet nu wel. Thuis kom ik wel tot rust, maar heb eigenlijk nergens zin in. Ik MOET boodschappen doen, MOET zo nu en dan even een luchtje scheppen. Dat doe ik, maar het MOET van mezelf. Ik heb er namelijk helemaal geen zin in. Eerlijk is eerlijk: Als ik even buiten ben geweest voel ik me wel een stuk beter!



Maar ik heb een vraag aan jullie: Krijg je ook van allerlei de goedbedoelde adviezen van mensen uit je omgeving? Zoals "Ga leuke dingen doen! Wat moet ik doen dan? Heb nergens zin in. Ik doe nu alleen de dingen die ik MOET doen en verder helemaal niks.



Nou ja,ik moest e.e.a.gewoon even van me afschrijven.

Iedereen heel veel strekte. Ik heb veel steun aan dit onderwerp. Eindelijk mensen die weten waar ik het over heb!!!

"Ga leuke dingen doen!" ...... Haha ik vroeg me ook altijd af wat ze daarmee bedoelde. Alsof je daar behoefte aan heb als je de hele dag zit te janken en voor je uit te staren. Ach ja, ze bedoelen het goed.

Ik moet zondag naar de verjaardag van mijn oma. Daar wil ik ook wel heen want wie weet hoeveel van die verjaardagen we nog hebben. Maar ik zie er ook tegenop. Meteen de hele familie. Zeggen dat het goed met je gaat, want anders moet je uitleggen waarom het niet goed met je gaat. En gewoon onder mensen zijn, bah!

Tja... "Ga leuke dingen doen".dat advies kreeg ik ook van artsen en dergelijke. Nog zo'n stomme: "probeer er van te genieten dat je niet hoeft te werken" .Daar krullen mijn tenen van om! Hoe kan je genieten als je je klote voelt verdorie!

Maar goed, het is goed bedoeld, denk ik dan maar.....



Jannahtje,

Ik heb vandaag een bruiloft. Door omstandigheden moet ik twee uur in de auto zitten met mijn schoonfamilie, en twee kleine kinderen. En daarna nog de hele middag opzitten en pootjes geven. Ook bah! Ik voel me nu al doodmoe. Inderdaad toneelspelen, want als je zegt dat het niet goed gaat, krijg je meewarige blikken en daar heb ik geen zin in.

Ik heb nu al koppijn....

Jij succes zondag op de verjaardag.



Mijn sympathie voor iedereen hier.

Meld me ook....



Moet het onderkennen en dat lukt nog niet en zorgt voor paniek.



Als ik nou gewoon even bijslaap en het dan een beetje rustig aan doe gaat het misschien wel vanzelf over.... denk ik soms. En het andere moment paniek omdat ik weet dat dit een groter probleem is, nml niet de eerste keer, en dat ik toch echt aan mezelf moet werken.



Maar dat betekent met mijn billen bloot op mijn werk en ik werk er nog maar 8 maanden. Schaam me dood en weet ook dat dit zeker gevolgen heeft voor mijn werk.



Heb nml zo'n zogenaamde topbaan waarbij iedereen 50-60 uur werkt en alles volhoud. Heeft er natuurlijk ook alles mee te maken dat ik het niet trek. Maar ik vind het werk zo leuk.... Zuchtttttt

Oeps, ik herken me zo in jullie verhalen, helaas...



Ben sinds 17 oktober thuis, werk normaal 3 dagen in het onderwijs en ben moeder van een meisje van 7 en een meisje van 3.

Klachten? Moe, heel moe, bibberen, huilen om alles, slecht slapen, geirriteerd naar vooral mijn naasten veel misselijk, angstig, en zo kan ik nog wel even doorgaan.



Moet dinsdag naar de bedrijfsarts, heb de huisarts nog niet durven bezoeken.



Vind bij jullie verhalen dus veel herkenning, hoop dat ik soms even mee mag schrijven?



Plukkie

Oei oei, wat een boel lotgenoten erbij, op zich natuurlijk fijn dat we elkaar treffen maar het lijkt wel of er meer bijkomen dan er "afgaan". Zelf heb ik een slechte week achter de rug. Flink ruzie gehad met mijn partner en toen zelf exra de schouders er onder gezet "omdat ik me niet wil laten kennen"en doe dan veel te veel en forseer me aan alle kanten. Ik ben nu moe, grieperig en huilerig. Ik overweeg om me een paar dagen ziek te melden om bij te tanken. Ik ben bang dat ik anders echt weer ga afglijden. Dat betekend dat ik voor mezelf moet kiezen maar dat blijft lastig. De ruzie met partner is min of meer uitgepraat en komen langzaam weer nader tot elkaar.

Doe leuke dingen......tja lastig maar inderdaad goed bedoeld.

Ik ging het bos in, wandelen of op goeie momenten hardlopen. dat deed me wel goed.

Grote gezelschappen ging ik uit de weg en nog....ik voel me er niet prettig.Maak er wat van dit weekend en wees niet te streng voor jezelf.

Ik weet eigenlijk niet of ik een burn-out heb, maar voel me vreselijk.

Naast een reeks van lichamelijke klachten zoals ernstige vermoeidheid, nek en schouderklachten en duizelingen speelt vooral mijn psyche een grote rol. Ik heb namelijk grote woedeaanvallen, tegen mijn partner (van wie ik heel veel hou) en net zelfs tegen iemand op straat waar ik normaal altijd mee praat. De reden was dat ik in de wind en regen met de hond liep en hij liep er ook. Ik was zo boos dat zijn hond los liep en dat die van mij daarom liever speelde dan zijn behoefte deed dat ik hem echt helemaal rot heb gescholden. Thuis gekomen ging ik helemaal door het lint dat ik er allemaal niet meer tegen kan.

Manlief is het zat en logisch ook. Maar ik voel me doodongelukkig, heb mezelf niet meer onder controle nu. Ben radeloos.

Phoebe en alle andere lotgenoten: allereerst wens ik jullie allemaal heel veel sterkte toe!! Ik weet niet wat het is, hoe het voelt, maar het lijkt me vreselijk. Toch wil ik jullie ook iets vragen. Ik hoop dat dat in dit topic ook kan want ik wil niemand kwetsen- anders sorry....

Ik heb het sterke vermoeden dat mijn moeder ook een burnout heeft. Als ik de meeste reactie in dit topic lees (ben niet helemaal tot blz. 48 gegaan, maar heb globaal wat gelezen), vrees ik dat zij er ook last van heeft. Ze is werkzaam in de ouderenzorg, heeft met haar moeder (mijn oma) nogal veel zorgen qua gezondheid, en slaapt nauwelijks. Kan geen beslissingen meer nemen, terwijl ze altijd De Regelneef is op werk en privé. Nu barst ze om het minste geringste in tranen uit. Zo verdrietig heb ik haar nog nooit meegemaakt. We hebben een hele sterkte band maar mijn concrete vraag aan jou / andere burnout-ervaringsdeskundigen is: hoe kan ik haar helpen? Wat kan ik beter wel/niet doen? Ze is van nature een erg sterke vrouw-of doet zich voor als zijnde de hele wereld aan te kunnen. Eentje die bij wijze van spreken pas achteraf vertelt dat ze een zware antibioticakuur voor een longontsteking gehad heeft "Maar nu gaat het alweer veel beter hoor!". Zo eentje. Een vrouw die haar kinderen niet met (gezondheids)klachten wil lastigvallen. Maar ik ben ook niet achterlijk natuurlijk. Dus Phoebe,/andere ervaren mensen: wat zouden jullie zeggen tegen mij als dochter zijnde, hoe kan ik mijn moeder het beste helpen?

Heey hoi meiden..



Pffff wat een reacties alweer zeg..



Trixie..



Je zegt dat jou moeder een sterke vrouw is die niets teveel is. en dat is het 'm nu juist. Ze neemt hoogst wss veel te veel hooi op haar vork, met alle gevolgen van dien.

Ook is ze best belast met de zorgen van haar moeder, jou oma dus. En de combi met haar werk is niet niks.\

Uiteindelijk wreekt zich dat.



Wat jij kan doen? Tja..vragen of ze een burnout heeft zou ik niet doen.

Je kan haar wel vragen of het daadwerkelijk wel goed met haar,gaat en dat jij je zorgen om haar maakt, omdat jij ziet dat ze anders dan anders is..

En dat ze altijd bij jou of wie dan ook terecht kan, maar at zij zichzelf wel in acht moet nemen..



Lammy..

Het kan zich openbaren in woedeaanvallen hè..

En als ik zo lees wat jij aankaart betreft de klachten, zit jij er niet ver naast.

ga in gesprek met je partner..vraag aan hem hoe hij jou nu ziet.

Of maak eena fspraak met je huisarts.



Heey Rocky..

Toneel spelen is ook dodelijk vermoeiend, en ja soms moet je dan kiezen uit 2 kwaden..lastig hè..



Met mij gaat het gelukkig wat beter..nadat ik een week niets, nul komma nul heb gedaan, krabbel ik een beetje op. Maar die grens verleg ik alweer..zo stom!!



Kan nog weinig hebben hoor. Heb wel een aantal besluiten genomen, en daar vind ik rust bij..



Afgelopen dagen wel teveel gedaan..gisteren helemaal..Bij het sporten begon ik zowat te hyperventileren van vermoeidheid. Vanmorgen had ik elastieken benen, en hikte ertegen aan om evt weg te gaan vanmiddag..Vanmiddag kleding gekocht voor mijn jongste..en daarna was ik totaal stuk..



Dus neem ik nu en morgen weer rust..dat helpt echt..elke dag een moment van rust inschakelen..



Fijn weekend..