Psyche
alle pijlers
burn-out wie ook??
donderdag 25 januari 2007 om 10:40
hoihoi,
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
zaterdag 11 oktober 2008 om 20:26
@muziekmeisje:
Ik zit op dit moment in een vrij stabiele situatie;
Ik heb al een aantal jaren een relatie, we wonen ruim een jaar samen en sinds februari hebben we ons eigen huis. Ik heb een baan in de zorg en doe een deeltijd opleiding om mezelf te specialiseren. Ook mijn sociaal leven ervaar ik als prettig.
Mijn psycholoog denkt dat mijn burn out op dit moment komt omdat mijn leven nu voor het eerst in een hele tijd stabiel is.
Wel toevallig dat er meerdere mensen de valkuil-therapie volgen. Wat vinden jullie van deze therapie? Bij mij is het best lastig, want er zijn maar weinig valkuilen die niet op mij van toepassing zijn
Ik zit op dit moment in een vrij stabiele situatie;
Ik heb al een aantal jaren een relatie, we wonen ruim een jaar samen en sinds februari hebben we ons eigen huis. Ik heb een baan in de zorg en doe een deeltijd opleiding om mezelf te specialiseren. Ook mijn sociaal leven ervaar ik als prettig.
Mijn psycholoog denkt dat mijn burn out op dit moment komt omdat mijn leven nu voor het eerst in een hele tijd stabiel is.
Wel toevallig dat er meerdere mensen de valkuil-therapie volgen. Wat vinden jullie van deze therapie? Bij mij is het best lastig, want er zijn maar weinig valkuilen die niet op mij van toepassing zijn
zondag 12 oktober 2008 om 10:50
@sneeuwkonijn, ik herken het, niet kunnen huilen soms. Bij mij helpt het wel eens om echt op m'n ademhaling te letten, die rustiger te krijgen, dan komt er ineens echt van alles los... Want anders blijf ik met zo'n rotgevoel zitten. Ben je een beetje bijgekomen dit weekend?
Ik woon niet in Zeeuws-Vlaanderen trouwens, maar er zullen vast veel van dit soort ongelukken gebeuren
@jill, dat zou goed kunnen.. Dat je tot nu toe hebt moeten door"vechten", als zelfbehoud, en da's nu niet nodig. Al die vragen die je stelde, moet je nu denk ik nog niet teveel over piekeren, hoor... Mijn eerste paar weken thuis dacht ik echt alleen na over vragen als "wanneer doe ik de afwas" (of, dat probeerde ik, andere vragen waren te moeilijk). Niet teveel meteen allerlei ingewikkelde toekomstvragen proberen te beantwoorden, dat komt wel weer...
Ik woon niet in Zeeuws-Vlaanderen trouwens, maar er zullen vast veel van dit soort ongelukken gebeuren
@jill, dat zou goed kunnen.. Dat je tot nu toe hebt moeten door"vechten", als zelfbehoud, en da's nu niet nodig. Al die vragen die je stelde, moet je nu denk ik nog niet teveel over piekeren, hoor... Mijn eerste paar weken thuis dacht ik echt alleen na over vragen als "wanneer doe ik de afwas" (of, dat probeerde ik, andere vragen waren te moeilijk). Niet teveel meteen allerlei ingewikkelde toekomstvragen proberen te beantwoorden, dat komt wel weer...
maandag 13 oktober 2008 om 10:58
hallo allemaal,
Wat heerlijk dat iedereen er weer is en er zelfs nieuwe mensen bij zijn gekomen. Heb de gesprekken echt gemist. Vind het zo fijn om met mensen te praten die aan een woord genoeg hebben.
@eranma, ik vond het zo vervelend voor je om te lezen dat je collega's denken dat je je aanstelt. Zelfs diegene die je als goede vrienden beschouwd. Kan me voorstellen dat het zoveel pijn doet. Wat ik mij afvroeg is of je wel laat zien aan hun wat het doet? Je zegt dat je in een hoekje bent gaan huilen. Waarom toon je die emoties niet aan hun? Ik krijg het idee dat je je op je werk heel groot houdt, en als je een emotie toont dat een van boosheid is om mensen (of dingen) op een afstand te houden? Klopt dat?
Ik schrijf het alleen omdat ik het herken en juist zelf meer mensenlijk ben geworden. Ik toon het meer als mensen mij pijn doen. Het brengt me zoveel.
@muziekmeisje. Fijn dat het beter gaat nu je meer los kunt laten. Moest wel een beetje lachten om je voorbeeld met de conrector in de klas. Dat die klas net stil was. Heel mooi dat je toen eigenlijk zelf al zag dat het eigenlijk wel erg mee viel en dat de oplossing vooral ligt in je eigen relativeringsvermogen.
@jooles, leuk dat je er ook weer bent!
Sorry, heb even niet op alle andere gereageerd. Er was ook zoveel te lezen. Ik kom nu gewoon wat vaker op het topic.
In mijn eigen leven gebeuren nu spannende dingen. Ik ga weer aan het werk. Ben druk bezig geweest met solliciteren en had resultaat! Woensdag ga ik beginnen. Heel veel zin in. Maar vind het ook wel een beetje eng. Heb al weer een zeurende buikpijn het hele weekend. Mijn nieuwe werkgever is op de hoogte van mijn burnout en gaat daar rekening mee houden. De afdeling waar ik op kom te werken lijkt me erg leuk. Het werk is een stapje terug van wat ik kan. Maar dat vind ik zo lekker. Kan ik me goed richten op het leren loslaten van mijn werk. Hoef ik niet meer op mijn tenen te lopen. Het werk is ook in de stad waar ik woon. Ik hoef dus niet meer in files te staan, maar kan op de fiets naar het werk.
Iemand vroeg of je leven het zelfde is na een burnout. Voor mij igg niet. Ik doe bewust een stapje terug op het werk zodat ik kan genieten van het werk dat ik aflever en van mijn vrije tijd. Meer aandacht voor vrienen en familie. Het gejaagde is eraf. En eigenlijk ben ik eran overtuigd dat alles dan beter zal gaan. Een beetje net als muziekmeisje heeft ervaren.
Wat heerlijk dat iedereen er weer is en er zelfs nieuwe mensen bij zijn gekomen. Heb de gesprekken echt gemist. Vind het zo fijn om met mensen te praten die aan een woord genoeg hebben.
@eranma, ik vond het zo vervelend voor je om te lezen dat je collega's denken dat je je aanstelt. Zelfs diegene die je als goede vrienden beschouwd. Kan me voorstellen dat het zoveel pijn doet. Wat ik mij afvroeg is of je wel laat zien aan hun wat het doet? Je zegt dat je in een hoekje bent gaan huilen. Waarom toon je die emoties niet aan hun? Ik krijg het idee dat je je op je werk heel groot houdt, en als je een emotie toont dat een van boosheid is om mensen (of dingen) op een afstand te houden? Klopt dat?
Ik schrijf het alleen omdat ik het herken en juist zelf meer mensenlijk ben geworden. Ik toon het meer als mensen mij pijn doen. Het brengt me zoveel.
@muziekmeisje. Fijn dat het beter gaat nu je meer los kunt laten. Moest wel een beetje lachten om je voorbeeld met de conrector in de klas. Dat die klas net stil was. Heel mooi dat je toen eigenlijk zelf al zag dat het eigenlijk wel erg mee viel en dat de oplossing vooral ligt in je eigen relativeringsvermogen.
@jooles, leuk dat je er ook weer bent!
Sorry, heb even niet op alle andere gereageerd. Er was ook zoveel te lezen. Ik kom nu gewoon wat vaker op het topic.
In mijn eigen leven gebeuren nu spannende dingen. Ik ga weer aan het werk. Ben druk bezig geweest met solliciteren en had resultaat! Woensdag ga ik beginnen. Heel veel zin in. Maar vind het ook wel een beetje eng. Heb al weer een zeurende buikpijn het hele weekend. Mijn nieuwe werkgever is op de hoogte van mijn burnout en gaat daar rekening mee houden. De afdeling waar ik op kom te werken lijkt me erg leuk. Het werk is een stapje terug van wat ik kan. Maar dat vind ik zo lekker. Kan ik me goed richten op het leren loslaten van mijn werk. Hoef ik niet meer op mijn tenen te lopen. Het werk is ook in de stad waar ik woon. Ik hoef dus niet meer in files te staan, maar kan op de fiets naar het werk.
Iemand vroeg of je leven het zelfde is na een burnout. Voor mij igg niet. Ik doe bewust een stapje terug op het werk zodat ik kan genieten van het werk dat ik aflever en van mijn vrije tijd. Meer aandacht voor vrienen en familie. Het gejaagde is eraf. En eigenlijk ben ik eran overtuigd dat alles dan beter zal gaan. Een beetje net als muziekmeisje heeft ervaren.
maandag 13 oktober 2008 om 19:26
@jill, dat denk ik ook vaak.. Dat ik nu wel beter had moeten zijn. Maar nog steeds heb ik dagen dat ik zooo moe ben, dat ik 's middags weer in bed kruip (gaat beter, dat deed ik een paar maand terug echt niet). Hoe meer ik daar aan toegeef, hoe makkelijker het gaat. "Ik mag niet moe zijn" werkt niet echt. Lukt het je een beetje met je psycholoog dat ook te bespreken?
@liselotte, wat fijn om van je te horen! Ik ben heel benieuwd hoe je het woensdag op je nieuwe werk gaat hebben! Je werkgever klinkt goed, en niet op je tenen moeten lopen ook...
Afgelopen zaterdag heb ik alleen maar met vriendinnen in het café gehangen, en 's avonds uit eten geweest. Niet gestudeerd, geen lessen geschreven, niet gesport, alleen maar gehangen. En zondags was ik moe, dus alleen maar geluierd. Vandaag heerlijk gewerkt! (met af en toe even een hinderlijk stemmetje "je had in het weekend veel meer moeten doen"...) Inderdaad, met plezier, en met rust ook...
@liselotte, wat fijn om van je te horen! Ik ben heel benieuwd hoe je het woensdag op je nieuwe werk gaat hebben! Je werkgever klinkt goed, en niet op je tenen moeten lopen ook...
Afgelopen zaterdag heb ik alleen maar met vriendinnen in het café gehangen, en 's avonds uit eten geweest. Niet gestudeerd, geen lessen geschreven, niet gesport, alleen maar gehangen. En zondags was ik moe, dus alleen maar geluierd. Vandaag heerlijk gewerkt! (met af en toe even een hinderlijk stemmetje "je had in het weekend veel meer moeten doen"...) Inderdaad, met plezier, en met rust ook...
dinsdag 14 oktober 2008 om 11:14
He meiden, leuk dat er weer meer schrijfsters bij zijn gekomen of terug van weg geweest.
Liselotte , je hebt wel gelijk. Ik hou me wel groot op een bepaalde manier. Maar die "vriend"wist wel alles van me en toch gedraagt hij zich zo.Het zegt iets over hem en niet over mij, daar ben ik wel achter en dat geeft me ook rust.Ik merk ook wel dat sommige collega's zich nu een beetje schuldig voelen en zich positiever naar me opstellen.
Ik vraag me momenteel iets heel anders af. De afgelopen 5 jaar heb ik eerst pfeiffer gehad in een ernstige mate, daarna anderhalf jaar burnout en nu zit ik met mijn enkel en loop al 3 weken op krukken en wacht nu de uitslag van de mri af.Waarom overkomt mij dit. Wil het universum mij iets duidelijk maken? maar wat dan? Volgens mijn vriend is het toeval maar ik denk van niet.
Liselotte , je hebt wel gelijk. Ik hou me wel groot op een bepaalde manier. Maar die "vriend"wist wel alles van me en toch gedraagt hij zich zo.Het zegt iets over hem en niet over mij, daar ben ik wel achter en dat geeft me ook rust.Ik merk ook wel dat sommige collega's zich nu een beetje schuldig voelen en zich positiever naar me opstellen.
Ik vraag me momenteel iets heel anders af. De afgelopen 5 jaar heb ik eerst pfeiffer gehad in een ernstige mate, daarna anderhalf jaar burnout en nu zit ik met mijn enkel en loop al 3 weken op krukken en wacht nu de uitslag van de mri af.Waarom overkomt mij dit. Wil het universum mij iets duidelijk maken? maar wat dan? Volgens mijn vriend is het toeval maar ik denk van niet.
dinsdag 14 oktober 2008 om 19:41
Hey allemaal!
Hier ben ik weer even... merk dat ik steeds minder op het forum kijk, ws. te druk met andere dingen.
Het wordt erg veel om iedereen persoonlijk wat te zeggen, dus wederom, meiden, hou je haaks!
Liselotte, ik denk inderdaad dat je leven na de burn out veranderd. Bepaalde gewoonten die je eerst had zullen ws. veranderen, je staat met een andere kijk in het leven en ervaart dingen anders, ziet het vanuit een ander perspectief. Ik merk dat in ieder geval al wel, al weet ik dat ik echt nog niet van de burn out af ben.
Aankomend weekend begin ik weer met werken, wel halve dagen, maar ik zie er best tegenop. Ik ben voor 12 uur beter gemeld dan, en moet mijn werk weer zien op te pakken. Ik denk dat ik er gewoon even doorheen moet maar zit nu al te denken: wat als..... Sommige van jullie begrijpen het denk ik wel.
Ik hou het hier even bij voor nu, neem me voor om wat vaker weer hier op het topic te kijken!
Groetjes, Marleen
Hier ben ik weer even... merk dat ik steeds minder op het forum kijk, ws. te druk met andere dingen.
Het wordt erg veel om iedereen persoonlijk wat te zeggen, dus wederom, meiden, hou je haaks!
Liselotte, ik denk inderdaad dat je leven na de burn out veranderd. Bepaalde gewoonten die je eerst had zullen ws. veranderen, je staat met een andere kijk in het leven en ervaart dingen anders, ziet het vanuit een ander perspectief. Ik merk dat in ieder geval al wel, al weet ik dat ik echt nog niet van de burn out af ben.
Aankomend weekend begin ik weer met werken, wel halve dagen, maar ik zie er best tegenop. Ik ben voor 12 uur beter gemeld dan, en moet mijn werk weer zien op te pakken. Ik denk dat ik er gewoon even doorheen moet maar zit nu al te denken: wat als..... Sommige van jullie begrijpen het denk ik wel.
Ik hou het hier even bij voor nu, neem me voor om wat vaker weer hier op het topic te kijken!
Groetjes, Marleen
dinsdag 14 oktober 2008 om 21:29
Hallo allemaal,
Heerlijk om weer te lezen waar jullie mee bezig zijn. @eranma, misschien wil het universum je vertellen dat je eens wat rustiger aan moet doen en stil moet staan bij de dagelijkse dingen? Genieten van het nu ipv wat er morgen zou kunnen zijn. Toeval bestaat niet. Pfeiffer krijg je als je al een lage weerstand hebt, net als een burnout en zelfs een zere enkel (dan let je niet goed op als je hardloopt).
En Marleen, leuk dat je ook weer schrijft. Herken helemaal waar je mee zit. Ik ga morgen aan de slag bij een nieuwe baan. Van niets naar 80%. Heb er alle vertrouwen in. Maar ben toch een beetje zenuwachtig. Zo maar even mijn kleertje klaar leggen en vroeg naar bed!
Heerlijk om weer te lezen waar jullie mee bezig zijn. @eranma, misschien wil het universum je vertellen dat je eens wat rustiger aan moet doen en stil moet staan bij de dagelijkse dingen? Genieten van het nu ipv wat er morgen zou kunnen zijn. Toeval bestaat niet. Pfeiffer krijg je als je al een lage weerstand hebt, net als een burnout en zelfs een zere enkel (dan let je niet goed op als je hardloopt).
En Marleen, leuk dat je ook weer schrijft. Herken helemaal waar je mee zit. Ik ga morgen aan de slag bij een nieuwe baan. Van niets naar 80%. Heb er alle vertrouwen in. Maar ben toch een beetje zenuwachtig. Zo maar even mijn kleertje klaar leggen en vroeg naar bed!
woensdag 15 oktober 2008 om 11:16
He Liselotte , hoe is het vandaag gegaan met je nieuwe baan?
Misschien heb je wel gelijk over het stilstaan bij het nu. Toch heb ik dat de afgelopen jaren noodgedwongen wel gedaan.Ik denk dat het me meer bewust maakt van wat echt belangrijk is in het leven en dat is , denk ik, de mensen die naast je staan. de liefde, in wat voor een vorm dan ook.
Misschien heb je wel gelijk over het stilstaan bij het nu. Toch heb ik dat de afgelopen jaren noodgedwongen wel gedaan.Ik denk dat het me meer bewust maakt van wat echt belangrijk is in het leven en dat is , denk ik, de mensen die naast je staan. de liefde, in wat voor een vorm dan ook.
woensdag 15 oktober 2008 om 20:16
Hoi dames, ik kijk hier voor t eerst, ik ben voorlopig ff thuis.
Het is ff op zeg maar... een groot deel verklaarbaar door ADHD klachten. Moeilijk uit bed komen en stemmingswisselingen zijn hier ook onderdeel van. Ik moet nu eerst wat meer rust vinden, normaal dagritme aanhouden, dag/activeiten beter plannen, ipv hele dgn in mn eentje thuis. Het zou goed zijn als ik wat meer in beweging kom, afspraken buiten de deur, hardlopen o.i.d. maar in mn eentje doe ik niet zo veel. Meeste mensen zijn toch aan t werk.
Ik ben 28jarige HBO-er uit Den Haag, wie het ziet zitten evt wat af te spreken kan/mag een berichtje sturen...
Het is ff op zeg maar... een groot deel verklaarbaar door ADHD klachten. Moeilijk uit bed komen en stemmingswisselingen zijn hier ook onderdeel van. Ik moet nu eerst wat meer rust vinden, normaal dagritme aanhouden, dag/activeiten beter plannen, ipv hele dgn in mn eentje thuis. Het zou goed zijn als ik wat meer in beweging kom, afspraken buiten de deur, hardlopen o.i.d. maar in mn eentje doe ik niet zo veel. Meeste mensen zijn toch aan t werk.
Ik ben 28jarige HBO-er uit Den Haag, wie het ziet zitten evt wat af te spreken kan/mag een berichtje sturen...
If you don\'t believe in yourself, no one else will
donderdag 16 oktober 2008 om 08:47
Hee casablanca,
hoe lang zit je nu al thuis? Als je nu geen energie hebt, is dat echt niet erg hoor. Je hoeft niet te snel weer heel veel van jezelf te verwachten. Heb je begeleiding van huisarts of psycholoog ofzo? Zodat je geleidelijk weer aan een goed dagritme kunt wennen?
Ik lees ook dat je je heel onrustig voelt. Geef jezelf de tijd daarvoor, verwacht niet dat je over een maand dat goede dagritme weer hebt teruggevonden. Geef jezelf de ruimte om moeilijk uit bed te komen (of gewoon gruwelijk lang uit te slapen, en dan lékker op te staan), dat heeft je lichaam even nodig.
Bewegen: je hoeft niet meteen te gaan hardlopen, gewoon lekker een stuk wandelen is ook lekker, dan ben je er ook uit, en de 'drempel' is misschien lager. Je woont in Den Haag, dan ben je ook snel bij het strand, daar uitwaaien? Mocht je toch willen hardlopen, dan is bijvoorbeeld de "start to run" serie wel een idee: een serie lessen die je op je mp3speler kunt zetten, er staat een topic over bij lijf&lijn. Heel rustig opgebouwd, met een erg motiverende Vlaamse vrouw die in je oor zegt hoelang je moet rennen en wandelen.
@liselotte, hoe was het?
hoe lang zit je nu al thuis? Als je nu geen energie hebt, is dat echt niet erg hoor. Je hoeft niet te snel weer heel veel van jezelf te verwachten. Heb je begeleiding van huisarts of psycholoog ofzo? Zodat je geleidelijk weer aan een goed dagritme kunt wennen?
Ik lees ook dat je je heel onrustig voelt. Geef jezelf de tijd daarvoor, verwacht niet dat je over een maand dat goede dagritme weer hebt teruggevonden. Geef jezelf de ruimte om moeilijk uit bed te komen (of gewoon gruwelijk lang uit te slapen, en dan lékker op te staan), dat heeft je lichaam even nodig.
Bewegen: je hoeft niet meteen te gaan hardlopen, gewoon lekker een stuk wandelen is ook lekker, dan ben je er ook uit, en de 'drempel' is misschien lager. Je woont in Den Haag, dan ben je ook snel bij het strand, daar uitwaaien? Mocht je toch willen hardlopen, dan is bijvoorbeeld de "start to run" serie wel een idee: een serie lessen die je op je mp3speler kunt zetten, er staat een topic over bij lijf&lijn. Heel rustig opgebouwd, met een erg motiverende Vlaamse vrouw die in je oor zegt hoelang je moet rennen en wandelen.
@liselotte, hoe was het?
donderdag 16 oktober 2008 om 10:30
Dag allemaal,
Ik ben zo blij dat ik dit topic heb gevonden. Bij mij is niet een burn-out geconstateerd maar de huisarts zei dat ik last heb van een stemmingsstoornis. Toch lijken mijn symptonen wel op die van jullie. Ik zit nu sinds drie weken thuis.
Ik heb de afgelopen maanden een aantal dingen op mijn dak gekregen en problemen op werk waren de laatste druppel voor mij. Ik ben in huilen uitgebarsten en heb sindsdien flinke huilbuien op de stomste momenten. Ook heb ik momenten dat ik mezelf niet van de bak kan krijgen en dat ik net een zombie ben. Als ik dan wel iets ga doen, kan ik me moeilijk concentreren zodat ik dingen vergeet of fout doe. Ook word ik dan misselijk en krijg ik hoofdpijn en pijn op mijn borst.
Ik heb depressieve aanvallen en zit dan huilend op de bank.
Nu thuis vind ik het al heel wat als ik een keer geveegd heb, de vaatwasser heb gedaan en boodschappen heb gedaan. Verder komt er niet veel van. Ik ben vooral moe.
Ik sta nu op de wachtlijst van de psycholoog maar in het ergste geval kan ik pas over twee maanden terecht.
Twee weken terug heb ik met mijn directeur afgesproken dat ik aankomende maandag weer aan het werk ga. Ik ben docent op het vmbo, maar de huisarts raad dit af. Hij wil dat ik eerst bij een psycholoog ben geweest voordat ik weer aan het werk ga.
Nu zit ik dus met een dilemma. Moet ik aan het werk of niet.
Op mijn goede momenten wil ik dat wel maar op de slechte momenten merk ik dat het nog niet lukt.
Weer een probleem waar ik over na moet denken. Zucht...
Ik ben zo blij dat ik dit topic heb gevonden. Bij mij is niet een burn-out geconstateerd maar de huisarts zei dat ik last heb van een stemmingsstoornis. Toch lijken mijn symptonen wel op die van jullie. Ik zit nu sinds drie weken thuis.
Ik heb de afgelopen maanden een aantal dingen op mijn dak gekregen en problemen op werk waren de laatste druppel voor mij. Ik ben in huilen uitgebarsten en heb sindsdien flinke huilbuien op de stomste momenten. Ook heb ik momenten dat ik mezelf niet van de bak kan krijgen en dat ik net een zombie ben. Als ik dan wel iets ga doen, kan ik me moeilijk concentreren zodat ik dingen vergeet of fout doe. Ook word ik dan misselijk en krijg ik hoofdpijn en pijn op mijn borst.
Ik heb depressieve aanvallen en zit dan huilend op de bank.
Nu thuis vind ik het al heel wat als ik een keer geveegd heb, de vaatwasser heb gedaan en boodschappen heb gedaan. Verder komt er niet veel van. Ik ben vooral moe.
Ik sta nu op de wachtlijst van de psycholoog maar in het ergste geval kan ik pas over twee maanden terecht.
Twee weken terug heb ik met mijn directeur afgesproken dat ik aankomende maandag weer aan het werk ga. Ik ben docent op het vmbo, maar de huisarts raad dit af. Hij wil dat ik eerst bij een psycholoog ben geweest voordat ik weer aan het werk ga.
Nu zit ik dus met een dilemma. Moet ik aan het werk of niet.
Op mijn goede momenten wil ik dat wel maar op de slechte momenten merk ik dat het nog niet lukt.
Weer een probleem waar ik over na moet denken. Zucht...
donderdag 16 oktober 2008 om 10:44
Hallo allemaal,
Mag ik me hier aansluiten?
Ik weet niet of ik burnout ben en heel eerlijk gezegd verzet ik me ertegen.
Mijn klachten: extreem moe, ik heb constant het gevoel alsof ik in huilen kan uitbarsten van vermoeidheid. Enorm emotioneel, niets kunnen hebben. Slechte concentratie. En sinds 3 weken een spastisch ooglid.
De reden dat ik het vermijd is, omdat ik me niet ziek wil melden. Ik heb een tijdelijk contract via het uitzendbureau en ook al weet ik dat het verlengd wordt (per 1 januari) en dat ze ontzettend tevreden zijn, toch ben ik bang dat ik mijn eigen ruiten ingooi.
Ben in het verleden zwaar ziek geweest en daardoor mijn baan kwijtgeraakt. Dat is me niet in de koude kleren gaan zitten merk ik nu weer.
Ik heb een periode van 6 jaar achter de rug met daarin opvolgende zware lichamelijke of emotionele problemen. De meeste lagen buiten mijn bereik (oa. sterfgevallen, partner met PTSS). Al die tijd ben ik doorgekomen zonder noemenswaardige psychische problemen. En geloof me, door de intensteit van al het gebeurde was ik daar zelf regelmatig verbaasd over.
En nu... Ik heb gigantisch hard gewerkt de afgelopen tijd. Daarnaast pas midden september (voor het eerst dit jaar) 2 weken vakantie gehad. In mei een operatie gehad en (waarschijnlijk) te snel weer begonnen met werken. De afgelopen weken heel veel problemen met mijn vriend die enorm veel last heeft van depressies.. En nu ben ik op. Maar ik durf me niet ziek te melden.
Ik weet niet wat ik moet doen. Heeft iemand raad? Kan ik zo doorgaan? Of betekent doorgaan het creëren van een nog groter probleem? En in hoeverre loop ik het risico mijn baan kwijt te raken als ik het aangeef?
Ik weet het echt niet meer...
En sterkte voor jullie allemaal trouwens...
Mag ik me hier aansluiten?
Ik weet niet of ik burnout ben en heel eerlijk gezegd verzet ik me ertegen.
Mijn klachten: extreem moe, ik heb constant het gevoel alsof ik in huilen kan uitbarsten van vermoeidheid. Enorm emotioneel, niets kunnen hebben. Slechte concentratie. En sinds 3 weken een spastisch ooglid.
De reden dat ik het vermijd is, omdat ik me niet ziek wil melden. Ik heb een tijdelijk contract via het uitzendbureau en ook al weet ik dat het verlengd wordt (per 1 januari) en dat ze ontzettend tevreden zijn, toch ben ik bang dat ik mijn eigen ruiten ingooi.
Ben in het verleden zwaar ziek geweest en daardoor mijn baan kwijtgeraakt. Dat is me niet in de koude kleren gaan zitten merk ik nu weer.
Ik heb een periode van 6 jaar achter de rug met daarin opvolgende zware lichamelijke of emotionele problemen. De meeste lagen buiten mijn bereik (oa. sterfgevallen, partner met PTSS). Al die tijd ben ik doorgekomen zonder noemenswaardige psychische problemen. En geloof me, door de intensteit van al het gebeurde was ik daar zelf regelmatig verbaasd over.
En nu... Ik heb gigantisch hard gewerkt de afgelopen tijd. Daarnaast pas midden september (voor het eerst dit jaar) 2 weken vakantie gehad. In mei een operatie gehad en (waarschijnlijk) te snel weer begonnen met werken. De afgelopen weken heel veel problemen met mijn vriend die enorm veel last heeft van depressies.. En nu ben ik op. Maar ik durf me niet ziek te melden.
Ik weet niet wat ik moet doen. Heeft iemand raad? Kan ik zo doorgaan? Of betekent doorgaan het creëren van een nog groter probleem? En in hoeverre loop ik het risico mijn baan kwijt te raken als ik het aangeef?
Ik weet het echt niet meer...
En sterkte voor jullie allemaal trouwens...
donderdag 16 oktober 2008 om 11:03
Hallo Majo,
In hoeverre het problemen oplevert voor je baan kan ik je helaas niet zeggen. Wel dat je aan jezelf moet denken en als het echt niet gaat, je ziek moet melden. Als ze tevreden over je zijn en je zegt eerlijk dat je er doorheen zit, lijkt het mij dat ze niet anders kunnen reageren dan wanneer je bijvoorbeeld een vast contract hebt.
Jij bent belangrijk.
Maak anders een afspraak met de huisarts en kijk wat hij/zij er van zegt.
Houd je sterk meis en zorg goed voor jezelf.
In hoeverre het problemen oplevert voor je baan kan ik je helaas niet zeggen. Wel dat je aan jezelf moet denken en als het echt niet gaat, je ziek moet melden. Als ze tevreden over je zijn en je zegt eerlijk dat je er doorheen zit, lijkt het mij dat ze niet anders kunnen reageren dan wanneer je bijvoorbeeld een vast contract hebt.
Jij bent belangrijk.
Maak anders een afspraak met de huisarts en kijk wat hij/zij er van zegt.
Houd je sterk meis en zorg goed voor jezelf.
donderdag 16 oktober 2008 om 15:33
Hoi Jannahtje,
leuk, een collega! Ik werk ook op het VMBO, ben net voor de zomer burn-out geraakt, en intussen weer aan het werk. Parttime, want ik studeer ernaast.
Als je beschrijft, waar je nu moe van wordt, denk ik niet dat aan het werk een goed idee is. Als je moe wordt van boodschappen en de vaatwasser uitruimen, hoelang denk je dan dat je het volhoudt om groepen pubers bezig te houden? Ik ben het wel met je huisarts eens. Natuurlijk wil je directeur dat je 'gewoon' weer aan het werk gaat (urennorm enzo), maar voor je het weet stort je nog heftiger in en ben je nog verder van huis. Je kunt beter nog even thuisblijven... Een lesdag is anders echt veel te lang, en je wilt echt niet dat je tijdens een les instort. Dan liever maar lesuitval hoor, denk aan jezelf! Ik weet niet hoe "jouw" VMBO-ers zijn, maar die van mij vragen toch best veel energie en aandacht, en dat moet je wel hebben...
Probeer toe te geven aan die moeheid, dan kan het er ook uit. Denk niet teveel in wat je nog moet doen, maar denk "goh, vandaag boodschappen gedaan, goed man!". Niet teveel tegelijk, dat lukt nu gewoon niet.
Wees lief voor jezelf!
leuk, een collega! Ik werk ook op het VMBO, ben net voor de zomer burn-out geraakt, en intussen weer aan het werk. Parttime, want ik studeer ernaast.
Als je beschrijft, waar je nu moe van wordt, denk ik niet dat aan het werk een goed idee is. Als je moe wordt van boodschappen en de vaatwasser uitruimen, hoelang denk je dan dat je het volhoudt om groepen pubers bezig te houden? Ik ben het wel met je huisarts eens. Natuurlijk wil je directeur dat je 'gewoon' weer aan het werk gaat (urennorm enzo), maar voor je het weet stort je nog heftiger in en ben je nog verder van huis. Je kunt beter nog even thuisblijven... Een lesdag is anders echt veel te lang, en je wilt echt niet dat je tijdens een les instort. Dan liever maar lesuitval hoor, denk aan jezelf! Ik weet niet hoe "jouw" VMBO-ers zijn, maar die van mij vragen toch best veel energie en aandacht, en dat moet je wel hebben...
Probeer toe te geven aan die moeheid, dan kan het er ook uit. Denk niet teveel in wat je nog moet doen, maar denk "goh, vandaag boodschappen gedaan, goed man!". Niet teveel tegelijk, dat lukt nu gewoon niet.
Wees lief voor jezelf!
donderdag 16 oktober 2008 om 15:39
Hoi majo,
ga naar je huisarts! Je lichaam geeft aan dat je niet meer kan. Dat is niet opgelost met een weekendje uitslapen, dat duurt langer. Je hebt nogal wat voor je kiezen gekregen de afgelopen jaren, en dat komt er nu uit...
Je zegt zelf ook dat ze heel tevreden over je zijn, je hebt echt wel wat krediet opgebouwd. Jezelf er maar doorheen duwen, heeft helaas geen zin, dat werkt niet. Ik zou open kaart met ze spelen, aangeven dat je echt niet meer kan. Hoe hun reactie dan is, is afwachten. Maar 'gewoon maar doorknokken' gaat je opbreken. (zo ben ik op de laatste vergadering van het schooljaar ingestort, ik kon mezelf dat laatste uurtje niet meer doorduwen. Lukte gewoon niet meer)
Ik denk, als je doorgaat, dat je dan op een gegeven moment echt helemaal instort, op een moment dat het helemaal niet uitkomt. En dan gaat het echt lang duren om er weer uit te komen...
Ik wil je echt aanraden om naar je huisarts te gaan, en om tegen je werkgever open kaart te spelen. Ik snap ook dat je dat eng vindt, maar denk wel dat het nu nodig is. Dat je nu rust nodig hebt...
Sterkte...
ga naar je huisarts! Je lichaam geeft aan dat je niet meer kan. Dat is niet opgelost met een weekendje uitslapen, dat duurt langer. Je hebt nogal wat voor je kiezen gekregen de afgelopen jaren, en dat komt er nu uit...
Je zegt zelf ook dat ze heel tevreden over je zijn, je hebt echt wel wat krediet opgebouwd. Jezelf er maar doorheen duwen, heeft helaas geen zin, dat werkt niet. Ik zou open kaart met ze spelen, aangeven dat je echt niet meer kan. Hoe hun reactie dan is, is afwachten. Maar 'gewoon maar doorknokken' gaat je opbreken. (zo ben ik op de laatste vergadering van het schooljaar ingestort, ik kon mezelf dat laatste uurtje niet meer doorduwen. Lukte gewoon niet meer)
Ik denk, als je doorgaat, dat je dan op een gegeven moment echt helemaal instort, op een moment dat het helemaal niet uitkomt. En dan gaat het echt lang duren om er weer uit te komen...
Ik wil je echt aanraden om naar je huisarts te gaan, en om tegen je werkgever open kaart te spelen. Ik snap ook dat je dat eng vindt, maar denk wel dat het nu nodig is. Dat je nu rust nodig hebt...
Sterkte...
vrijdag 17 oktober 2008 om 16:12
Ik ben helaas ook sinds een maand burnout. Gelukkig is het nog niet zo ver gekomen als een paar jaar geleden, maar de beginnende klachten zijn er weer. Ik vind het erg moeilijk te accepteren dat werken voorlopig niet ad orde is en dat ik echt mezelf in acht moet nemen. Dat betekent toegeven aan mijn beperkingen en vooral acceptatie dat wellicht een fulltime baan voor mij toch te zwaar is. Hoe leuk ik mijn werk ook vindt.
Ik ben ook hoogsensitief, dat betekent toch al dat je sneller overprikkeld bent en eerder last hebt van drukte, harde geluiden en vooral ook negatieve energie van anderen. Ik heb vandaag naar een psycholoog gebeld en moet nog teruggebeld worden.
Ik voel me zo'n aansteller vaak, maar ik weet diep in mijn hart ook wel dat ik mezelf alleen maar verder de vernieling inhelp als ik mijn klachten niet serieus neem. Ik heb veel last van vermoeidheid, zware hoofdpijnen met wazig zien en vlekken, stippen en ik kan mezelf erg slecht concentreren. Vandaag en gisteren had ik een echte off-day. Woensdag had ik mezelf een uurtje de stad in gestuurd en 's avonds een hapje meegegeten bij mijn ouders, maar dat is duidelijk toch teveel geweest, terwijl ik juist probeer om het "goede" te doen.
Herkennen jullie dit ook?
Liefs,
Sanne
Ik ben ook hoogsensitief, dat betekent toch al dat je sneller overprikkeld bent en eerder last hebt van drukte, harde geluiden en vooral ook negatieve energie van anderen. Ik heb vandaag naar een psycholoog gebeld en moet nog teruggebeld worden.
Ik voel me zo'n aansteller vaak, maar ik weet diep in mijn hart ook wel dat ik mezelf alleen maar verder de vernieling inhelp als ik mijn klachten niet serieus neem. Ik heb veel last van vermoeidheid, zware hoofdpijnen met wazig zien en vlekken, stippen en ik kan mezelf erg slecht concentreren. Vandaag en gisteren had ik een echte off-day. Woensdag had ik mezelf een uurtje de stad in gestuurd en 's avonds een hapje meegegeten bij mijn ouders, maar dat is duidelijk toch teveel geweest, terwijl ik juist probeer om het "goede" te doen.
Herkennen jullie dit ook?
Liefs,
Sanne
Het leven is een speeltuin, je leert met vallen en opstaan.
Schenk een lach, kost niets maar is van onschatbare waarde voor de ander.
Schenk een lach, kost niets maar is van onschatbare waarde voor de ander.
vrijdag 17 oktober 2008 om 17:08
Hoi Sanne, en de anderen natuurlijk ook 
,
Alles wat je schrijft is herkenbaar bij mij. Zo was ik in het begin dat bij de burn out geconstateerd was ook. Je moet het de tijd en ruimte geven, rust nemen, maar wel heel belangrijk: probeer te genieten! Hoe moeilijk het soms ook is.
Je bent geen aansteller, absoluut niet. Je bent niet de enige.
Probeer balans te vinden in alles wat je wilt gaan doen.
Succes en sterkte!
Liefs, Marleen
,Alles wat je schrijft is herkenbaar bij mij. Zo was ik in het begin dat bij de burn out geconstateerd was ook. Je moet het de tijd en ruimte geven, rust nemen, maar wel heel belangrijk: probeer te genieten! Hoe moeilijk het soms ook is.
Je bent geen aansteller, absoluut niet. Je bent niet de enige.
Probeer balans te vinden in alles wat je wilt gaan doen.
Succes en sterkte!
Liefs, Marleen
vrijdag 17 oktober 2008 om 18:42
Oeps, ik ben even er tussen uit en het wordt in eens druk op het forum.Voor de "nieue? onder ons, mijn burnout werd geconstateerd in januari 2007 en ik was "beter"gemeld in september 2008. Nooit geweten dat het zo lang zou duren en dat het zo'n "gevecht "zou worden. Er niet aan toe willen geven, het niet willen accepteren, is achteraf, het domste wat je jezelf kunt aan doen. heb ik ook gedaan en je wordt er echt niet minder ziek van of eerder beter van. Eerder het omgekeerde.Wanneer ben je beter? Weet ik ook niet zo goed. Misschien als je meer energie hebt en je eigen valkuilen herkent en op kan anticiperen.
Het is een proces met heel veel vallen en op staan met veel pieken en dalen en heel veel tranen! Maar je komt eruit, een keer. Misschien niet meer de öude"maar misschien ook niet slechter dan de "oude".
Het is een proces met heel veel vallen en op staan met veel pieken en dalen en heel veel tranen! Maar je komt eruit, een keer. Misschien niet meer de öude"maar misschien ook niet slechter dan de "oude".
vrijdag 17 oktober 2008 om 22:58
Even een update mijnerzijds.
Na het hier opgeschreven te hebben en jullie reacties te zien, begreep ik dat het echt niet goed zat.
Ben tijdens een werkoverleg met baas in huilen uitgebarsten. Kreeg juist een ontzettend gave opdracht en alleen maar weer lovende woorden en ik dacht alleen maar: "hoe moet ik dit doen....". Ik heb hem dus alles verteld en hij reageerde ontzettend goed. Heb hem ook gezegd dat ik bang was mijn positie te verzwakken. Om een lang verhaal kort te maken: hij heeft me duidelijk gemaakt dat ik me absoluut geen zorgen hoef te maken. Dat ik uniek was en de enige binnen de afdeling die hem kon volgen . En ik moest rust nemen en kreeg alle tijd om die opdracht uit te voeren.
Verdorie, heb ik mijn droombaan gevonden en krijg ik waanzinnige opdrachten en dan gebeurt dit...
Vanochtend naar de huisarts geweest en te horen gekregen dat ik (licht) overspannen ben. Volgens hem gelukkig niet burn-out. Schijnt langer genezingsproces te zijn?
Ben de afgelopen dagen echt om de haverklap in huilen uitgebarsten... Volgens mij komt bij mij momenteel ook al het verdriet eruit. Om even snel 1 voorbeeldje te noemen wat momenteel bij mij speelt: ik heb door een ziekte te horen gekregen dat ik alleen via IVF kinderen kan krijgen. Spontaan gaat helaas niet meer. Ik weet nog niet of ik überhaupt IVF wil, maar dat komt nog wel. Maar: mijn beide zussen zijn nu zwanger. De 1 hoogzwanger en de ander net de 3 maanden gepasseerd. En dat doet al zo ongelofelijk veel pijn... Ik gun het hen zo. Maar ik voel me zo beroerd...
In overleg met de huisarts sowieso besloten 1 week thuis te blijven en dan verder kijken. One step at a time... Veel rust nemen.
En nu slapen.
Wederom bedankt voor het lezen.
Na het hier opgeschreven te hebben en jullie reacties te zien, begreep ik dat het echt niet goed zat.
Ben tijdens een werkoverleg met baas in huilen uitgebarsten. Kreeg juist een ontzettend gave opdracht en alleen maar weer lovende woorden en ik dacht alleen maar: "hoe moet ik dit doen....". Ik heb hem dus alles verteld en hij reageerde ontzettend goed. Heb hem ook gezegd dat ik bang was mijn positie te verzwakken. Om een lang verhaal kort te maken: hij heeft me duidelijk gemaakt dat ik me absoluut geen zorgen hoef te maken. Dat ik uniek was en de enige binnen de afdeling die hem kon volgen . En ik moest rust nemen en kreeg alle tijd om die opdracht uit te voeren.
Verdorie, heb ik mijn droombaan gevonden en krijg ik waanzinnige opdrachten en dan gebeurt dit...
Vanochtend naar de huisarts geweest en te horen gekregen dat ik (licht) overspannen ben. Volgens hem gelukkig niet burn-out. Schijnt langer genezingsproces te zijn?
Ben de afgelopen dagen echt om de haverklap in huilen uitgebarsten... Volgens mij komt bij mij momenteel ook al het verdriet eruit. Om even snel 1 voorbeeldje te noemen wat momenteel bij mij speelt: ik heb door een ziekte te horen gekregen dat ik alleen via IVF kinderen kan krijgen. Spontaan gaat helaas niet meer. Ik weet nog niet of ik überhaupt IVF wil, maar dat komt nog wel. Maar: mijn beide zussen zijn nu zwanger. De 1 hoogzwanger en de ander net de 3 maanden gepasseerd. En dat doet al zo ongelofelijk veel pijn... Ik gun het hen zo. Maar ik voel me zo beroerd...
In overleg met de huisarts sowieso besloten 1 week thuis te blijven en dan verder kijken. One step at a time... Veel rust nemen.
En nu slapen.
Wederom bedankt voor het lezen.
zaterdag 18 oktober 2008 om 10:24
Hoi Majo, ik wil je niet ontmoedigen maar een huisarts kan volgens mij niet vaststellen of je een burnout hebt of licht overspannen bent. Jij hebt heel veel voor de kiezen gekregen, de afgelopen jaren. Bij mij ging dat ook zo. En toen ik eindelijk het idee kreeg dat ik in een iets rustiger vaarwater zat, toen merkte ik dat ik zo verdomd moe was. Ik ging slecht slapen, mijn spieren deden pijn. Ik werd erg huilerig en alles koste mij veel meer tijd en energie.Ik ben alleen naar een huisarts gegaan om mij te laten door verwijzen naar een psycholoog. na een aantal gesprekken en wat testen vertelde zij me, dat ze dacht aan een burnout bij mij. Ik was toen net een jaar daarvoor hersteld van Pfeiffer en ik had gehoord dat een burnout ook vaak lang duurde. Mijn eerste reactie was dan ook: Dat kan niet, dat heb ik niet en daar heb ik ook geen zin in.
Helaas was het wel zo. Je kan het proces niet stoppen. Je moet er door heen, als je het hebt.Wees niet verbaasd , als je na een week rustig aan doen, eigenlijk moeier bent. bedenk ook dat hoelanger je met een burnout "gewoon"door blijft gaan, hoelanger het duurt dat je daar weer uit bent. Ik wil je niet de grond in praten maar wel waarschuwen.Neem de tijd voor een burnout, overspannenheid anders duurt het alleen nog maar langer.
Helaas was het wel zo. Je kan het proces niet stoppen. Je moet er door heen, als je het hebt.Wees niet verbaasd , als je na een week rustig aan doen, eigenlijk moeier bent. bedenk ook dat hoelanger je met een burnout "gewoon"door blijft gaan, hoelanger het duurt dat je daar weer uit bent. Ik wil je niet de grond in praten maar wel waarschuwen.Neem de tijd voor een burnout, overspannenheid anders duurt het alleen nog maar langer.
maandag 20 oktober 2008 om 16:34
Mag ik mij dan ook toevoegen??
Waar moet ik beginnen??
Zelf ben ik er bijna zeker van dat ik overspannen/overbelast ben, of tegen een burnout aan zit..
Ik heb de afgelopen 2jaar veel meegemaakt wat vorige relatie betreft, verhuizing, 2x geopereerd, herstellen, verwerken, nieuwe relatie, mijn 2 kinderen(18 en 11).
Wat relatie betreft is het stabiel. Wij zijn nu 2 jr bij elkaar, en het is heel oke en goed.
Met mijn 2 kinderen ging het minder, lopen bij Accare, nu gaat het beter. De problematiek bij hun vader liepen te hoog op. De oudste heeft mij de laatste paar weken kopzorgen gebaard. Fout vriendje enz. Ik heb moeite met loslaten, en dat moet ik bij haar wel doen.
Ook heb ik te maken met de ziekte v Crohn(chronische darmontsteking)
En sinds een jaar weet ik dat ik hoogsensitief ben. En nu vallen de puzzels op z'n plek.
Op dit moment reizen we continu tussen 2 huizen. Mijn vriend heeft een woning 15km verder dan de mijne.
Waardeloos dus. Volgende zomer vertrekken we naar zijn woning. Want als je net opgeruimd hebt in t ene huis, kun je verder in t andere huis, en zo blijf je bezig. Steeds dingen kwijt.
Ook zit ik in een reintegratietraject, wat mij leegzuigt, details bespaar ik maar.
Ik sport vrij veel, en ik denk wat dat betreftik veel te veel over mijn grenzen ben gegaan. Mij lichaam kan zo intensief sporten niet aan, en toch doe ik het.
Mij vriend heeft net een bedrijf opgezet, wat ook de nodige stress met zich mee brengt.
Kortom
-continu van t ene huis naar t andere huis
-t bedrijf
-mijn ziekte
-mijn HSP
-mijn kinderen
-reintegratietraject wat niet oke is
-te veel sporten
-perfectionistisch ingesteld
De klachten die ik nu ervaar is: moe, en moe. met alles wat ik doe begin ik te trillen, emotioneel, steeds heel warm. Af en toe neem ik dingen niet op.
Ik ben niet depressief, ik wil eigenlijk nog wel van alles doen, en vind alles leuk, maar ik kan het niet meer.
En verschrikkelijke hoofdpijn, nu 5 dagen. Sinds vandaag wordt t eindelijk minder.
Zit alleen te bedenken of ik naar de huisarts moet..
Want net als sommigen hierboven, wil je dat niet. Je weet wel wat er aan de hand is, en dat je het rustig aan moet doen, en dat t over gaat. Daarvoor hoef je toch niet naar de huisarts?? Krom hè..
En dan moet ik woensdag afbellen voor dat reintegratietraject, en daar zie ik zo tegenop..
Vanavond is er feest hier in t dorp..super gezellig. Daar zouden we even heengaan. Ik zie daar tegenop, maar wil eigenlijk ook wel even gaan.
Jeetje..wat lastig eigenlijk, en het is zo simpel..
Waar moet ik beginnen??
Zelf ben ik er bijna zeker van dat ik overspannen/overbelast ben, of tegen een burnout aan zit..
Ik heb de afgelopen 2jaar veel meegemaakt wat vorige relatie betreft, verhuizing, 2x geopereerd, herstellen, verwerken, nieuwe relatie, mijn 2 kinderen(18 en 11).
Wat relatie betreft is het stabiel. Wij zijn nu 2 jr bij elkaar, en het is heel oke en goed.
Met mijn 2 kinderen ging het minder, lopen bij Accare, nu gaat het beter. De problematiek bij hun vader liepen te hoog op. De oudste heeft mij de laatste paar weken kopzorgen gebaard. Fout vriendje enz. Ik heb moeite met loslaten, en dat moet ik bij haar wel doen.
Ook heb ik te maken met de ziekte v Crohn(chronische darmontsteking)
En sinds een jaar weet ik dat ik hoogsensitief ben. En nu vallen de puzzels op z'n plek.
Op dit moment reizen we continu tussen 2 huizen. Mijn vriend heeft een woning 15km verder dan de mijne.
Waardeloos dus. Volgende zomer vertrekken we naar zijn woning. Want als je net opgeruimd hebt in t ene huis, kun je verder in t andere huis, en zo blijf je bezig. Steeds dingen kwijt.
Ook zit ik in een reintegratietraject, wat mij leegzuigt, details bespaar ik maar.
Ik sport vrij veel, en ik denk wat dat betreftik veel te veel over mijn grenzen ben gegaan. Mij lichaam kan zo intensief sporten niet aan, en toch doe ik het.
Mij vriend heeft net een bedrijf opgezet, wat ook de nodige stress met zich mee brengt.
Kortom
-continu van t ene huis naar t andere huis
-t bedrijf
-mijn ziekte
-mijn HSP
-mijn kinderen
-reintegratietraject wat niet oke is
-te veel sporten
-perfectionistisch ingesteld
De klachten die ik nu ervaar is: moe, en moe. met alles wat ik doe begin ik te trillen, emotioneel, steeds heel warm. Af en toe neem ik dingen niet op.
Ik ben niet depressief, ik wil eigenlijk nog wel van alles doen, en vind alles leuk, maar ik kan het niet meer.
En verschrikkelijke hoofdpijn, nu 5 dagen. Sinds vandaag wordt t eindelijk minder.
Zit alleen te bedenken of ik naar de huisarts moet..
Want net als sommigen hierboven, wil je dat niet. Je weet wel wat er aan de hand is, en dat je het rustig aan moet doen, en dat t over gaat. Daarvoor hoef je toch niet naar de huisarts?? Krom hè..
En dan moet ik woensdag afbellen voor dat reintegratietraject, en daar zie ik zo tegenop..
Vanavond is er feest hier in t dorp..super gezellig. Daar zouden we even heengaan. Ik zie daar tegenop, maar wil eigenlijk ook wel even gaan.
Jeetje..wat lastig eigenlijk, en het is zo simpel..
