burn-out wie ook??

Wat een reacties! Ik reageer niet overal op, ben erg moe dus wil zo naar bed.



@eranma, een paar dagen uit"zieken" is een goed idee hoor. Je hebt zelf ook door dat je anders echt afglijdt, dan kun je dat beter nu voorkomen... Merk je zelf goed wanneer je teveel doet? Ik merk het namelijk meestal toch pas achteraf ("goh, vandaag was echt te druk"). Je geeft zelf al aan wat je het beste zou kunnen doen, ik hoop dat je dat ook gewoon doet, en dat je nu niet doorduwt. Ik las bovenaan de pagina ook over die operatie die eraan komt, vervelend! Je hebt even veel op je bordje, ik wilde dat ik de gouden tip kon geven ("nou, als je nu dit doet komt het allemaal goed"). Maar helaas. Sterkte!



@lammy, ik ken je nog van begin zomer. Toen zou je naar de huisarts, maar die was toen op vakantie, en je wilde niet naar een vervanger. Ben je toen nog geweest? Je had het toen over je baan, maar ook over je partner, dat herken ik in deze post ook wel. Ik wil je heel erg op het hart drukken, om écht naar de huisarts te gaan. En niet over een paar weken, als je de tijd hebt, als het beter uitkomt. Maar gelijk maandag bellen voor een afspraak. Ik denk dat je niet ver van een burn-out zit, en dat je jezelf al heel erg lang toch dwingt om toch maar door te gaan. Hoe is het je eigenlijk na je posts van in de zomer gegaan, zijn je klachten toen minder geworden?



Lieve Lammy, ik wens je heel veel sterkte om aan de bel te gaan trekken, en ik hoop heel erg dat je dat ook gaat doen.



@plukkie, schrijf gerust mee hoor! Leuk, nog een docent! Het is wel slim om ook naar de huisarts te gaan, die zal je echt niet uitlachen of voor gek verklaren. En hij/zij kan je advies geven, een therapie ofzo aanbevelen, rust voorschrijven (zodat je "op doktersadvies" rust neemt: scheelt misschien in je hoofd). Succes dinsdag trouwens...



@hiltje, die baan klinkt als een hele zware belasting. Leuk dat het werk goed bevalt, maar als je er zelf aan onderdoor gaat, heb je daar ook niks meer aan. En als je over een paar maanden helemaal instort, gaat het veel langer duren dan wanneer je nu aangeeft dat het niet lekker loopt. Duw jezelf niet hier doorheen hoor, je voelt zelf ook dat je lichaam rust nodig heeft. Ik weet het, zeggen dat het níet goed gaat is echt moeilijk (ik vond het ook beschamend, heh, ík kan toch altijd alles wel!). Maar nu wel hard nodig ,om jezelf te beschermen. Jij ook sterkte!

Dankjewel muziekmeisje, ik heb net even een flinke huilbui gehad en iets stuk gegooid. Ik voel me opgesloten en ben boos. Ik heb momenteel steken in mijn enkel en heb dus weer fysiek te veel gedaan. Nu is het mooi weer en ik kan er niet van genieten.Ik ben net mijn woonkamer door gehinkt en heb verschillende spulletjes/prulletjes opgepakt en weggegooid. De "troep"kwam op me af.Ik probeer te begrijpen hoe ik me voel....ik voel me aan me lot overgelaten terwijl dat eigenlijk ook weer niet is. Mijn vriend probeert me wel te helpen maar heeft geen idee hoe. Collega's en vrienden vertel ik niet hoe kut ik me voel. Misschien moet ik maar weer contact opnemen met mijn haptonoom om daar mijn verhaal kwijt te kunnen.



Reactie op....ik meen trixie die zich zorgen maakt om haar moeder.

Zou het misschien ook kunnen zijn dat je moeder ook last heeft van de overgang? Probeer je moeder wat zorgen uit handen te nemen. Ik denk niet dat je moeder wil dat jij je zorgen om haar gaat maken dus zal ze zich nog "groter"gaan voordoen als jij in de buurt bent. Ik weet niet hoe vaak je moeder naar je oma toe gaat en wat ze doet maar kun jij het niet eens van haar overnemen? Misschien weet jij nog meer mensne uit jouw omgeving die dat zouden willen/kunnen? Ik denk dat je moeder het overzicht een beetje kwijt is en alles naar zich toe trekt. Is jouw vader nog in beeld en hoe denkt hij over de situatie? Hij kan bter met je moeder over haar evntuele burnout praten dan jij, denk ik.

Modjoh, dat ze teveel hooi op haar vork neemt is een ding wat zeker is. Ze zou komende week in ieder geval naar de huisarts gaan, en ook op haar werk heeft ze dan een gesprek of ze even gas terug kan nemen. Dat ziet ze zelf wel in dat dat even nodig is.



Eranma, de overgang heeft ze al doorlopen; ze is 61. Mijn moeder gaat 1x per week naar m'n oma op een vaste dag, haar broers & zussen doen dat ook dus er is elke dag wel een kind van m'n oma aanwezig om administratie e.d. te doen. M'n oma zit al in een verzorgingstehuis dus ze in in ieder geval niet alleen. Ik kom er ook af en toe. M'n vader is niet meer in beeld, maar m'n moeders vriend is haptonoom. Die helpt haar ook enorm zoveel hij kan. Waar ze het meest problemen mee heeft, zegt ze zelf, is dat ze alles vergeet wat ze gedaan heeft. Afspraken, verjaardagen, noem maar op. Dat vindt ze het meest vervelend, ze schaamt zich daar zelfs voor en raakt erdoor van streek. En dat ze zo ontzettend moe is. Ze heeft een weekje vakantie gepland eind november maar het idee dat ze dan misschien ter plekke ook wel dingen 'moet' (ergens naar toe, plannen maken), daar maakt ze zich nu al druk om. Ze wil niks plannen. Dat legt ze zichzelf op maar ik heb de indruk dat ze dat (nog) niet inziet.

Zo, ik heb me vrijdag ziek gemeld en ben dit weekend even lekker bij mijn moeder gaan zitten.



Dat heeft wel geholpen. Ik merkte dat als ik gewoon even lekker lummelde, zoals een appeltaartje bakken ik me eigenlijk prima voelde. Alle drie de dagen s middags een dutje, lekker in bad en vandaag een fietstochtje. Ben niet meer in paniek en niet meer zo aan het malen.



Maar nog wel heel gespannen, zeker nu ik weer thuis ben en erg moe. Moet er niet aan denken om weer gewoon te gaan werken en weer terug in de ratrace van de afgelopen weken.



Ik heb besloten dat ik morgen tegen mijn baas zeg dat ik nog steeds niet fit ben en deze week vakantiedagen opneem om even goed bij te tanken. Ik wil nml gewoon even lekker leuke dingen doen. Een boodschapje, naar de kapper en naar de sauna. Ik wil me niet ziek melden want ik ga niet zeggen dat ik me overspannen voel want dat hoeven ze helemaal niet te weten. En als ik lieg dat ik griep heb voel ik me schuldig en durf ik mijn huis niet uit.



Denk dat ik van een weekje wel weer verder opknap en daarna wat beter prioriteiten stellen en mijn grenzen bewaken op mijn werk. Het was ook wel een heel drukke tijd en ik moet gewoon wat afstoten...



En als ik het daarna nog niet trek kan ik me altijd nog ziek melden, maar ik probeer het eerst op deze manier.



Sterkte iedereen!

Ben blij dat deze dag bijna voorbij is. Had mijn dag echt niet.

Gisteren teveel hooi op de spreekwoordelijke vork genomen en dat moet ik nu bezuren. Hopen dat het morgen weer beter gaat,



Hiltje:

Doe rustig aan en geniet van je vrije week. Maar luister wel naar je lichaam en je koppie en stop het vooral niet weg.

Ik heb het ook weggestopt (bij mij kweste van een jaar of drie.) Gewoon lekker doorgaan en mezelf voor de gek houden. Zo noem ik het maar even, Nu zit ik dus al een aantal weken thuis.



Ik denk dat ik weet waar het "probleem" ligt.

Ik ben een perfectionist (heb ik natuurlijk zelf altijd stellig ontkend.) Wil de touwtjes in handen hebben, ook nu ik ziek ben, en alles moet allemaal perfect (nee nog beter dan dat) zijn. Inmiddels ben ik er wel achter dat de winkel ook doordraait als ik er niet ben. Dat is een prettig gevoel, maar ook wel eng. Ik moet dingen loslaten en dat vind ik op de één of andere manier heel erg eng!



Elle

Dank Elledriver...



Ik hoop/geloof/denk dat ik door schade en schande in het verleden al wat wijzer ben geworden.



Mijn dip is er nu gelukkig ook niet van jaren bikkelen. Ik heb een week of 5 teveel hooi op mijn vork gehad. Omdat ik in het verleden wel overspannenheids klachten heb gehad en een paniekstoornis merk ik het nu sneller.



Aan de ene kant is dat negatief want als ik teveel stress heb raak ik in paniek en ben ik gelijk bang dat ik weer afglijd wat natuurlijk alleen maar voor extra stress zorgt en dan kom je in de bekende spiraal.



Aan de andere kant weet ik uit ervaring dat ik echt gas terug moet nemen. Ik zeg nog liever mijn baan op dan dat ik mezelf echt in een langdurige burn out werk. En mijn paniek komt tegenwoordig zo vroeg dat ik automatisch niet meer jarenlang over mijn grenzen ga.



Elk nadeel heb zijn voordeel en dat geldt zeker voor alle ervaringsdeskundigen hier op het topic.

Ik heb me ook even ziek gemeld. Het voelt als spijbelen maar anderzijds weet ik dat ik even pas op de plaats moet maken om erger te voorkomen maar toch........

Trixie, je moeder kan ook nog naweeen van de overgang hebben hoor maar dit terzijde. Zou ze bang zijn dat ze misschien langzaam dement wordt omdat ze van alles vergeet?

Wat zegt je stiefvader er over als je je zorgen bij hem neerlegt?

Eranma, ja dat speelt wel mee, het zit wel in de familie (op hoge leeftijd). Waarop ik dan op een rustige toon zeg: "Ma, je hebt al 4 nachten niet geslapen, je concentratie zakt steeds verder weg en je gaat dan ook steeds meer vergeten, da's niet gek natuurlijk. Maar dat wil nog niet gelijk zeggen dat je aan het dementeren bent." Niet dat ik het wil baggateliseren, ik probeer het in de juiste verhoudingen te blijven zien.

Hoi Muziekmeisje (en alle andere medeforummers). Ik ben een paar weken geleden al naar de huisarts geweest. Tijdens mijn vakantie ging de gedachte aan mijn werk zulke vormen aannemen dat ik dacht maar beter dood te zijn dan zo door te moeten. En dan vooral dat MOETEN. Alles gebeurt zonder enig overleg. Mijn vorige baan is wegbezuinigd waardoor ik weer de verzorging in moest. Het is lichamelijk en geestelijk te zwaar voor me en dan moet ik nu ook nog die weekenden werken waardoor afstand nemen van dat werk onmogelijk is.

Ben vier weken geleden volledig ingestort op straat, naar de huisartsenpost geweest, vervolgens bij de neuroloog terecht gekomen en die vermoedde dat ik een tia heb gehad. Vervolgens tia screening gehad maar die was negatief gelukkig.

Ik heb nu ook hulp van psycholoog, maar daar heb ik nog niet veel aan voor mijn gevoel.

Ben nu een paar dagen vrij, maar er komt niets uit mijn handen. Ik lig maar op bed en te piekeren.

Ik ben radeloos. Mijn werk zal niet veranderen, maar ik zou heel gebaat zijn bij minder uren. Financieel zou dat een klap zijn want we hebben het al niet echt breed. Ik weet het even niet meer.

Ben er even helemaal stil van. Heel veel sterkte!!!

hallo dames,



zag dit topic staan en dacht even snel kijken....



het is allemaal zo herkenbaar wat jullie meemaken, de klachten etc.. maar ik zou graag willen weten hoelang jullie thuis zitten (als jullie dan nog thuis zitten dan)....



Ik zit zelf sinds begin september thuis met een burnout, het ging al lange tijd niet en zelfs mn HA had mij al maanden terug gewaarschuwd, maar eigenwijs als ik ben en een perfectionist (jaa daar gaan we dan).



Even snel kort vertellen: ongeveer 2 jaar terug kwam ik erachter dan mijn ex vlak voor ons trouwen verliefd was geworden op mn beste vriendin en ik was zwanger maar kreeg een paar dagen voordat het echt uitkwam een miskraam. Daar sta je dan: in 1 klap alles kwijt en een nieuw leven beginnen.. en echt ik genoot ervan, heerlijk om weer alleen te zijn (met af en toe SVtjes), toen kwam mn gezondheid opeens op stapel en ik moest 2x met spoed onder het mes... weer opgekrabbeld, maar achteraf veels te snel weer begonnen met werken..



Mijn lichamelijke klachten namen alleen maar toe: vermoeidheid, futloos, weinig eetlust, weinig slapen, concentratie problemen, prikkelbaar, het klopte gewoon niet want ik was altijd zeer positief en vrolijk... Ik hikte al een tijd op mn werk dat het niet lekker ging (samensmelting van 2 divisies binnen bedrijf waardoor mn plekkie er niet meer was en ik dus tijdelijk op een andere afdeling nu zit). Wel/niet/wel/niet blijven op die afdeling kreeg ik steeds te horen en werkte me suf en mn vorige functie maakte ik ook veel uren... maar ik ging me rotter voelde en paar keer ziek gemeld vanwege die lichamelijke klachten waaraan ik geopereerd was (maar gewoon wel mn mails checken thuis)...



In mijn korte vakantie ging het fout, de gedachte dat ik MOEST werken, brak me op en ik wilde niet... Had ondertussen ook in die tijd hyperventilaties,huilen, hartkloppingen en nog slechter slapen erbij gekregen... en heb mezelf toen naar de HA gesleept en die vond dus dat ik maar even thuis moest gaan zitten..



Nu zit ik dus al die tijd thuis en mn werkgever is totaal niet blij ermee, begrijpelijk maar er is ook iets gebeurd waardoor ik nu helemaal niet meer terug wil eigenlijk maar dat ter zake.



Ik probeer afleiding te zoeken en hang gelukkig niet de hele dag op de bank maar de zin maken is er gewoon niet bij en het loslaten dat ik voorlopig thuis zit van het werk, pfff maar dat zullen jullie ook wel herkennen, je schuldig voelen....Ik wil geen hulp van anderen want ik ben juist zon persoon die altijd voor iedereen klaar staat en dat dat dus niet echt wederzijds is geweest...Loop ook bij een Psycholoog en tja t gaat wel goed want ik kan mn ei er kwijt..



Ik ben dan single maar kan ook heel goed voorstellen als je een gezin hebt, wat voor een impact dat heeft...



Ik weet dat ik mezelf nog niet in staat kan achten om nu al aan het werk weer te gaan, maar ja vind de Arbo dat ook waar ik over 2 weken weer moet zijn? Het beste zou zijn als ik wegga bij de werkgever want ik ben er totaal niet happy en nu ben ik helemaal een buitenbeentje, maar ja heb wel zoiets van laat ze me maar uitkopen dan heb ik er toch nog wat over gehouden.



Dames heel veel sterkte in deze moeilijke tijd!

@lammy,



dat is heftig gelopen zeg! Ik weet ook even niet wat ik moet zeggen, wat een verhaal... Jammer dat je (nog?) niet zoveel aan je psycholoog hebt, heb je wel een goede klik met hem/haar? Dat is bij een psych wel belangrijk, zeker omdat je echt er wat aan wilt hebben...



En werk? Minder werken kan niet, maar ander werk? Ik heb geen idee hoe moeilijk er in jouw branche werk te vinden is, je verhaal klinkt niet positief. Maar totaal ander werk misschien, dit red je niet zo lang.



Pfff, wat een gecompliceerde situatie Lammy... Ik zit heel hard na te denken. Probeer wel niet te hard te piekeren, daardoor komt de oplossing niet dichterbij. Ik krijg juist goede ideeën wanneer ik even heb kunnen ontspannen/sporten, en juist niet na een uurtje heftig piekeren. En uitrusten, hoe moeilijk ook... Sterkte!

@ lammy,



Er zijn een aantal leefregels voor mensen met overspannenheid/burn out en depressie. Het is werkelijk de moeite waard om je daaraan te houden. Ze helpen niet in een paar dagen, maar zijn de basis waardoor je weer wat bijkomt en verder kunt. Dus hoe zwaar het ook is, houdt je in ieder geval aan het volgende:



* houdt enigszins structuur en ritme in je dag. Veel rusten en ook bankhangen mag. Sta wel op uit bed, douche elke dag, eet drie keer per dag en onderneem 1 of 2 keer per dag een actviteit(je), al is het maar een boodschapje.

* beweeg elke dag. Het liefst een half uurtje goed sporten. Lukt dat echt niet dan een half uur fietsen of wandelen.

* elke dag even naar buiten voor frisse neus

* even geen alcohol.

* en probeer iets leuks te doen. Ik weet dat sommige mensen niet tegen dit advies kunnen, want niets is leuk. Maar doe iets wat je vroeger leuk vond (en natuurlijk niet een avond naar de disco). Lees een tijdschriftje, kook iets lekkers, aai een puppie!



De komende tijd zal dit wel voldoende zijn en verder hoef je helemaal niets. Leven ziet er anders uit als je weer beetje rust hebt.

@ miepie2303: Voor mij is het bijna een jaar geleden dat ik een burnout kreeg en ik ben er nog steeds niet helemaal vanaf. Er is ondertussen een hoop veranderd en ik ben o.a. parttime gaan werken maar ik moet me er nog steeds sommige dagen heen slepen.



Of de arboarts vind dat je nog niet aan het werk toe bent dat is nog de vraag. Dat veschilt heel erg per arboarts. Van de een hoor ik dat ze 6 maanden thuis hebben gezeten voordat ze weer aan het werk moesten maar bij mij was dat niet het geval. Ik heb een paar weken thuis gezeten en toen moest ik weer aan de bak. Dit ging natuurlijk niet en werkte juist averechts waardoor ik helemaal niet meer terug ben gegaan.

Ik ben na 2 weken thuis, een paar uur op arbeids therapeutische basis gaan werken. Dat hebben we heel langzaam opgebouwd en vervolgens werd heel langzaam de AT tijd omgezet in normale werkuren. Uiteindelijk heeft alles anderhalf jaar geduurd. Ik gaf wel meestal heel duidelijk bij d bedrijfsarts aan als ik de opbouw te snel vond. Mijn werkgever heeft geprobeerd het proces te versnellen maar de bedrijfsarts luisterde heel goed naar mijn verhaal.

Nu ondernam ik zelf ook heel actief dingen om uit mijn burnout te komen. ik ben bij een psych geweest. Later overgestapt naar een haptonoom, daarnaast een begeleidingstraject gevolgd en nog later, na een terugval ben ik interapie gaan volgen. Ik liet dus zelf ook zien dat ik beter wilde worden, dat ik er alles aan deed. Ook voor mijn eigen gevoel was dat erg belangrijk.

Bedankt voor jullie steun, het helpt me enorm al krijg ik er wel weer een huilbui door. Ik ben erg emotioneel.

Ik zit de hele tijd te peinzen hoe ik nou mijn manager moet overtuigen dat ik niet 2 weekenden per maand kan werken en ook geen 6 dagen achter elkaar.

Verder ben ik constant aan het solliciteren, maar ik heb te weinig opleiding waardoor ik weer het gevoel krijg in een cirkel te zitten waar ik niet meer uit kom.

Een volgend probleem is dat ik mijn psychische toestand niet aan mijn manager kan melden want dan weet binnen korte tijd het hele personeelsbestand die zij onder haar hoede heeft wat er met mij is. De persoon in kwestie neemt het niet zo nauw met de privacy van het personeel. Maar niemand durft tegen haar in te gaan.

@ Lammy,



Meid waar liggen je prioriteiten. Als je toch denkt dat je liever dood wilt dan naar het werk en je valt om op straat, dan zou ik me maar even ziekmelden om tot rust te komen.

Aan je leidinggevende zou ik dan even maling hebben. Zeg maar tegen haar dat je eerst met de bedrijfsarts wilt spreken, en desnoods gooi je het toch op die neuroloog. Dat er volgens jou toch iets niet klopt met je gezondheid.



En leg de bedrijfsarts het probleem maar uit.



Als jij weer rustiger bent, kun je ook het probleem overzien. Bovendien maak je dan veel meer kans bij sollicitaties of vind je een andere oplossing om minder te werken....

Hallo Iedereen,

Wat mij opvalt is dat de leidinggevenden bij veel mensen niet echt gegripvol zijn. Dit werkt ook niet echt mee aan een goed herstel lijkt me. Als mijn leidinggevende me onder druk zou zetten dat ik weer snel aan de slag moet, dan zou ik zo weer gaan werken. Alleen al om van het "Gezeur" af te zijn. Of zie ik het nu verkeerd.



Gelukkig is dit bij mij niet het geval. Ik moet de tijd nemen er weer bovenop komen. Ze hebben liever dat ik in één keer oed herstel, dan dat het later nog een keer misgaat. Natuurlijk ziet mij leidinggevende mij volgende week weer op therapeutische basis terug, maar ik moet dit samen met de bedrijfsarts bespreken.



Hiltje

Ik ben het eens met je adviezen. Je moet er inderdaad voor zorgen dat je wel een bepaald ritme in de dag houdt. De eeste weken heb je daar helemaal geen zin in, maar daarna komt het vanzelf. Je merkt zelf wel wanneer je het dagritme weer wat moet oppakken. Ik zit nu zes weken thuis en probeer langszaam weer dingen op te pakken. "Leuke" dingen doen heb ik nog niet zoveel zin in. Wel ga ik dagelijks naar buiten voor een frisse neus. Meestal combineer ik het met het halen van de boodschappen ofzo. Als ik er maar even uit ben. 's Middags probeer ik niet meer te slapen. Ik merk ook dat ik daar nu ook geen behoefte (drie dagen al) aan heb. Voor mij al een hele vooruitgang.



Ik ben zelf iemand die heel snel van A naar Z wil en het liefst in één keer. Nu weet ik dat het niet kan. Elk stapje, hoe klein ook, is weer een stapje. De ene dag gaat het beter als de andere dag. Toch zie ik, ten opzichte van drie weken geleden, al een groot verschil.



Inmiddels kan ik mijn hoofd ook weer bij een boek houden. Hebben jullie nog boekentips wat betreft dit onderwerp. Ook waar je zelf goede ervaringen mee hebt. Noem het maar even de zelfhulpboeken. Alle tips zijn welkom.



En voor iedereen een

hallo allemaal,



Wat een hoop mensen zijn er opeens bijgekomen. Het is weer vallende blaadjes tijd volgens mij!



elledrive, je vroeg om boeken tips. Ik heb zelf Grenzen stellen om ruimte te krijgen van Marjan de Vries en Aagje Gest gelezen. Heeft veel dingen voor mij duidelijk gemaakt. Leest ook lekker makkelijk.



En dat advies van mijn arts om leuke dingen te doen vond ik juist heerlijk. Als het op docters recept is, dan zal het wel goed zijn dacht ik. Ik ben dus lekker tijdschrifjtes gaan lezen op de bank, naar de sauna gegaan of heb computerspelletjes gespeeld.



Ik denk dat het probleem is dat veel mensen denken dat leuke dingen groots en meeslepend zijn. Dat je het alleen maar leuk kan hebben als je op HET feest bent, of HET concert, of DE laatste tentoonstelling hebt gezien.



Onzin natuurlijk. leuke dingen zijn vaak klein, simpel en eenvoudig. Die andere dingen zijn alleen maar dodelijk vermoeiend.

Juist, Leuke dingen zijn afleiding zoeken zodat je niet de hele tijd op de bank ligt te piekeren.

Leuke dingen zijn jezelf verwennen, want dat verdien je wel als er je doorheen zit.



Dus denk bij leuke dingen niet gelijk dat je een middag moet shoppen of op visite moet gaan of een avond moet gaan stappen.



Koop en gebruik een lekkere bodylotion, ga naar de kapper, laat je nagels doen, kijk een lekker filmpje, doe een spelletje, eet iets lekkers en ga de natuur in.



Ook al doe je die dingen nog steeds met stress en een rotgevoel en geniet je er dus niet echt van, je lichaam en geest reageren er ook onbewust op.



Nog een tip die ik destijds van mijn therapeut kreeg:

Schrijf 10 dingen op waar je trots op bent en die je goed kan (al is het nog zo klein)



Schrijf elke avond drie dingen op die die dag goed zijn gegaan. Al zijn ze wederom nog zo klein (ik heb lekker gegeten, het is me gelukt om naar de arbo arts te gaan, ik heb een wasje gedraaid, ik heb redelijk geslapen, ik was vanmiddag minder moe, ik heb genoten van mooie muziek) Etc

Ik probeer in ieder geval steeds iets te doen wat ik leuk vind.

Ook een poging gedaan om mijn leidinggevende te bellen en dan een datum prikken voor een gesprek. Zat te trillen als een rietje, helaas was ze ziek dus moet ik eind van de week terugbellen.

In ieder geval moet ik proberen om een goede balans te vinden tussen werk en prive. Snappen jullie nou hoe ik zo oververmoeid kan zijn van 25 uur werken en dan nog niet eens in een hoge functie, maar 'gewoon' in de verzorging?

Voel me hier heel erg schuldig over.

Lammy,



De zorg staat er toch ook om bekend dat het heel zwaar is....



Heel herkenbaar hoor dat je je schuldig voelt. Ik noem dat altijd het ' aanstellerssyndroom', je vind het belachelijk van jezelf dat je het niet volhoudt want er zijn mensen die het nog veel zwaarder hebben en die houden het blijkbaar wel lachend vol....dus moet je zelf wel een aansteller zijn.



Ik heb zo'n zogenaamde topbaan, maar kan je vertellen dat ik er net zo goed last van heb. Ik zie nml ook mensen met een nog zwaardere baan en meet me dan met hen.



En dat is onzin, mensen zijn niet te vergelijken. Er zijn mensen die meer aankunnen dan jij en ik, maar ook mensen die minder aankunnen.



En wat maakt het eigenlijk uit? Het gaat toch om jezelf....

Lammy, mijn moeder is 61, werkende in de verzorging (al bijna 40 jaar) en zit "nu pas" met een burnout. Ja de diagnose is gesteld. Voorlopig dus een tijdje in de ziektewet. Maar afgezien daarvan - Lammy ,ze vertelde me dat juist in de verzorging het percentage JONGE mensen dat overspannen raakt of zelfs in een burnout terecht komt, schrikbarend hoog is. En dan maakt het niet uit of iemand fulltime of parttime werkt. Want ook de parttimers maken door de werkdruk meer uren, zijn toch ook veel in vrije tijd bij zaken betrokken die met werk te maken hebben. De tijdsdruk waaronder verzorgenden moeten werken, de papierwinkel die steeds opnieuw doorgeworsteld moet worden, de eisen die van hogerop bepaald worden. Dan blijft er vaak heeeeeel erg weinig tijd over om echt voor de bewoners te zorgen, aandacht te geven. Vooral dat is bij m'n moeder de druppel geweest. Verzorging in de ouderenzorg wordt zo enorm onderschat. Ik wens jou in ieder geval heel veel sterkte!

Ik heb deze week vakantie opgenomen om bij te komen. Dat is gedeeltelijk gelukt, maar niet helemaal.



Omdat ik niet 100% afstand kon (en wilde) nemen heb ik via mail nog wat werk verricht. Verder heb ik zoveel mogelijk geprobeerd te relaxen.



Ik ben nog steeds heel moe en ervaar stress. Ik merk echter wel heel duidelijk dat die stress volledig gerelateerd is aan mijn werk en dat ik dat ook grotendeels zelf in de hand heb. Op woensdagochtend moest ik vanuit huis een crisis bezweren en dat kostte heel veel stress en een slechte dag. Donderdag ging ik met een vriendin naar de sauna en voelde ik me prima.



Ik heb gelukkig wel het inzicht gekregen dat de stress volledig wordt veroorzaakt door mijn eigen instelling en mentaliteit.



Ik ben 10 maanden geleden begonnen in deze job en heb me geprofileerd als een super woman. Ik kan alles aan en neem alles voor mijn rekening. Moet er iets gebeuren geef het aan mij! Een studie naast mijn job, tuurlijk, doe ik wel in mijn vrije tijd. En ook als ik vrij ben kan iedereen mij natuurlijk altijd mobiel bereiken. En als ik een bericht heb, bel ik uiteraard onmiddellijk terug.....



Mijn leidinggevenden zijn heel tevreden over me (logisch, zie hiervoor). Maar ik moet mezelf opnieuw programmeren. Gelukkig realiseer ik mezelf dat dat kan. Als ik een tandje lager presteer zijn ze nog steeds tevreden over me. Alleen vind ik dat voormezelf nog moeilijk. Vanmiddag kwam ik terug van een prive afspraak.... het was 17.15 uur en ik had officieel een vrije dag. Vanavond ging ik uit eten en ik had me voorgenomen om een uurtje te slapen om bij te komen en nieuwe energie op te doen. Maar voordat ik even mijn bed in dook ging ik mijn werk email checken...... En ik had een bericht in een project dat voor mij heel stressvol is. En ik besloot ter plekke dat bericht te beantwoorden. Het kostte me misschien 10 minuten maar ik merkte gelijk dat mijn hartslag naar 180 ging. Dus ontspannen lukte ook niet meer echt. En vervolgens werd ik op weg naar mijn afspraak op 18.40 uur (mind you op een friday night) ook nog gebeld over dat project.......... Het had gewoon tot maandagochtend kunnen wachten en ik had gewoon mijn email niet moeten checken en niet moeten beantwoorden...........



Ik moet dus echt mezelf gaan managen en grenzen gaan stellen in mijn werk. Gelukkig heb ik deze week gemerkt dat mijn stress alleen werk gerelateerd is. Zodra ik prive dingen onderneem, ben ik weliswaar moe maar niet gestressed. En ik ben tevreden met mijn prive leven. En eigenlijk ook met mijn werk. De job is leuk, het bedrijf ook, en mijn leidinggevende ook. Die maakte er geen enkel probleem van dat ik deze week thuis bleef om even op te laden.



Nu nog mijn eigen grenzen bij stellen.... Dat moet te overzien zijn, maar tegelijkertijd baal ik dat ik zo snel in de stress schiet en er nu hard aan moet werken om mezelf in balans te houden. Dat rotproject kan me dus in 10 minuten over de clinch jagen, terwijl ik vanaf maandag weer volledig aan de slag ga......



Ik neem mezelf wel voor om volgende week normale werktijden aan te houden en ook tijdens het werk meer ontspanning te nemen. Ook moet ik mezelf voorhouden dat ik na 3 maanden te hard werken niet na een week weer de oude ben. Het is een leerproces en dat moet ik nu aangaan om het in de toekomst onder controle te leren houden. Dus ik moet mezelf voorhouden dat ik ook de komende week nog wel moeilijke momenten zal hebben, maar dat dat leermomenten zijn.



Sorry voor het lange bericht, maar ik gebruik dit forum ook even om een en ander van me af te schrijven en daarbij inzicht te krijgen in mezelf.



Goed weekend voor iedereen!

hiltje: het komt me zo bekend voor wat je deed met je mail, even snel checken en zo zie je dan en je hartslag schiet omhoog...



En idd je kunt niet de oude zijn in een week tijd na 3 maanden hard buffelen.. dat gaat gewoon niet..



Ik ben nu flink aan het nadenken wat te doen met mn job, over een week moet ik naar de Arbo en ik zit al sinds de tijd dat die afspraak was gemaakt met een flinke knoop in mn maag, ik wil niet...ik kan niet.. Van de week belde een vriend van me, en die is erg nuchter en zei van: je moet gewoon weer lekker aan het werk dat is jouw ding... Is ook zo want ik vind werken harstikke leuk,maar kan het lichamelijk en geestelijk niet opbrengen....



Ik heb nog steeds giga last van mn nek en schouders en dan nog niet over mn rug te spreken pfftttt, dan merk je echt dat het kaarsje gewoon op is...



Vanwege mn rug ben ik ook onder behandeling bij een speciale rugkliniek en ook daar ga je een gesprek met de P aan, nu was dit dus 1 1/2 uur waarin ik alles heb verteld van de afgelopen jaren en ook de P beaamde dat dit gewoon te veel voor me was geworden onbewust en dat mijn lichaam nu zo hevig in protest is... Tja maar zo steek ik in elkaar he? wil alles leiden, perfectionistisch, altijd voor anderen klaar staan en mezelf dan even wegcijferen... Anderen zijn dan op dat moment belangrijker met hun sorres dan ikzelf, terwijl ik zelf dan ook in de sorres zit..



Tja aard van t beestie kan niet zo gauw veranderd worden he?



Ondertussen heb ik wel voor mezelf besloten: eerst mn gezondheid nu eens heel goed aandacht geven....maar ja of mijn werkgever daar blij mee is? niet, maar goed ik wil toch niet meer terug... laat ze me maar uitkopen, ik wil rust...