Psyche
alle pijlers
burn-out wie ook??
donderdag 25 januari 2007 om 10:40
hoihoi,
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
donderdag 5 februari 2009 om 10:02
Hallo,
Hier een heel ongeruste Bollo die off-topic over afspraak met huisarts wil afschrijven. Over een uur heb ik een afspraak voor het nieuwe borstonderzoek. Ik ben helemaal op van de zenuwen. Bang voor slecht nieuws, bang voor verdergaande onzekerheid, bang dat alles ophoudt. Bang dat ik nooit meer leuk zal kunnen werken, nooit kinderen zal krijgen en bang dat vriend alleen achterblijft. Ik ben zo verdrietig. Ik heb slecht geslapen, terwijl ik best moe ben. De afgelopen dagen heb ik mezelf flink verwaarloosd. Ik loop erbij als een slons met mijn haar op half 7 en ik vraag me af wat het nut is om het beter te laten zijn.
Dalijk ga ik ook alleen maar zitten huilen bij de huisarts en ze heeft al vast een heel raar beeld van mij.
Vanmiddag en vanavond heb ik eigenlijk afspraken, maar in mijn hoofd gaan deze al niet door vanwege de afspraak bij de huisarts.
Ik zou willen dat vriend hier was, maar die is gewoon aan het werk. Wat heerlijk klinkt dat 'gewoon'. Ik zou willen dat alles hier bij mij weer gewoon was. Dat ik gewoon kan werken en gewoon m'n dingetjes ga doen. Gewoon gewoon.
Gewoon weer heerlijk genieten met vriend en gewoon weer leuke dingen doen met elkaar zonder de gedachte dat...
Ik heb nog bijna niemand verteld van mijn nieuwe baan, omdat ik zo bang ben voor wat er straks bij de huisarts gebeurt. En dat terwijl ik het graag zou willen vertellen, omdat ik ook heel graag wil gaan beginnen.
Ik wil gewoon gewoon zijn.
Liefs,
Bollo
Hier een heel ongeruste Bollo die off-topic over afspraak met huisarts wil afschrijven. Over een uur heb ik een afspraak voor het nieuwe borstonderzoek. Ik ben helemaal op van de zenuwen. Bang voor slecht nieuws, bang voor verdergaande onzekerheid, bang dat alles ophoudt. Bang dat ik nooit meer leuk zal kunnen werken, nooit kinderen zal krijgen en bang dat vriend alleen achterblijft. Ik ben zo verdrietig. Ik heb slecht geslapen, terwijl ik best moe ben. De afgelopen dagen heb ik mezelf flink verwaarloosd. Ik loop erbij als een slons met mijn haar op half 7 en ik vraag me af wat het nut is om het beter te laten zijn.
Dalijk ga ik ook alleen maar zitten huilen bij de huisarts en ze heeft al vast een heel raar beeld van mij.
Vanmiddag en vanavond heb ik eigenlijk afspraken, maar in mijn hoofd gaan deze al niet door vanwege de afspraak bij de huisarts.
Ik zou willen dat vriend hier was, maar die is gewoon aan het werk. Wat heerlijk klinkt dat 'gewoon'. Ik zou willen dat alles hier bij mij weer gewoon was. Dat ik gewoon kan werken en gewoon m'n dingetjes ga doen. Gewoon gewoon.
Gewoon weer heerlijk genieten met vriend en gewoon weer leuke dingen doen met elkaar zonder de gedachte dat...
Ik heb nog bijna niemand verteld van mijn nieuwe baan, omdat ik zo bang ben voor wat er straks bij de huisarts gebeurt. En dat terwijl ik het graag zou willen vertellen, omdat ik ook heel graag wil gaan beginnen.
Ik wil gewoon gewoon zijn.
Liefs,
Bollo
donderdag 5 februari 2009 om 10:34
Lieve Bollo,
Ik heb met je te doen... wat een rotgevoel....!
Alle 100 tips die al eerder zijn gegeven zullen je niet helpen nu...want als je het kon uitschakelen en jezelf geruststellen dan had je dat allang gedaan (zelfs al je geld weggeven, denk ik).... dus ik ga je ook geen goedbedoelde tips en oppeppers geven, nu.
Nou ja toch eentje dan: wees lief voor jezelf! Je kunt hier niets aan doen. Ja, je kunt er wel aan werken en dat ben je ook aan het doen!!! Maar je kunt het niet een,twee,drie oplossen. Huilen bij de huisarts is niet erg, en een paar dagen bijlopen als een slons is niet erg.
Dit is je issue, meisje en daar moet je zo doorheen. Die momenten bij de huisarts zijn natuurlijk het ergste....
Ik hoop (en ga er eigenlijk vanuit) dat er niets aan de hand is, zodat jij straks je rust weer vindt!
Dikke knuffel van Hiltje!
Ik heb met je te doen... wat een rotgevoel....!
Alle 100 tips die al eerder zijn gegeven zullen je niet helpen nu...want als je het kon uitschakelen en jezelf geruststellen dan had je dat allang gedaan (zelfs al je geld weggeven, denk ik).... dus ik ga je ook geen goedbedoelde tips en oppeppers geven, nu.
Nou ja toch eentje dan: wees lief voor jezelf! Je kunt hier niets aan doen. Ja, je kunt er wel aan werken en dat ben je ook aan het doen!!! Maar je kunt het niet een,twee,drie oplossen. Huilen bij de huisarts is niet erg, en een paar dagen bijlopen als een slons is niet erg.
Dit is je issue, meisje en daar moet je zo doorheen. Die momenten bij de huisarts zijn natuurlijk het ergste....
Ik hoop (en ga er eigenlijk vanuit) dat er niets aan de hand is, zodat jij straks je rust weer vindt!
Dikke knuffel van Hiltje!
donderdag 5 februari 2009 om 13:51
Lieve Bollo,
Hoop dat het je goed vergaan is bij de huisarts. En dat je gerustgesteld bent nu. Het is een heel naar gevoel om alleen in worst-case-scenario te denken. Verstandelijk weet je wel dat het misschien niet hoeft, maar voor je gevoel is het al de werkelijkheid. Die 2-strijd is al ontzettend vermoeiend. En inderdaad geen zorgen maken over wat de huisarts van je denkt. Ze vind je echt niet raar, en daarbij is dit nu op dit moment iets dat je nodig hebt. En je hebt ook recht op deze zorg, net als ieder ander. En ook zo vaak als je nodig hebt gebruik van maken als dat jou helpt! Ik hoop alleen dat je kunt vertrouwen op die arts en dat je achteraf niet met wantrouwen kijkt naar de afspraak. Ik heb toen het wat minder werd bij mij gevraagd of ik kon meekijken wat er over mij in de computer stond, op die manier was ik gerustgesteld dat ze me helemaal niet raar vonden.
Hoop dat het je goed vergaan is bij de huisarts. En dat je gerustgesteld bent nu. Het is een heel naar gevoel om alleen in worst-case-scenario te denken. Verstandelijk weet je wel dat het misschien niet hoeft, maar voor je gevoel is het al de werkelijkheid. Die 2-strijd is al ontzettend vermoeiend. En inderdaad geen zorgen maken over wat de huisarts van je denkt. Ze vind je echt niet raar, en daarbij is dit nu op dit moment iets dat je nodig hebt. En je hebt ook recht op deze zorg, net als ieder ander. En ook zo vaak als je nodig hebt gebruik van maken als dat jou helpt! Ik hoop alleen dat je kunt vertrouwen op die arts en dat je achteraf niet met wantrouwen kijkt naar de afspraak. Ik heb toen het wat minder werd bij mij gevraagd of ik kon meekijken wat er over mij in de computer stond, op die manier was ik gerustgesteld dat ze me helemaal niet raar vonden.
Luister naar je hart, want dat klopt
donderdag 5 februari 2009 om 14:39
Dank voor jullie berichtjes! Lief.
De huisarts heeft me opnieuw gevoeld en geconcludeerd dat zij niets raars voelt. Dat ze in het geheel niet ongerust is en dat er geen medische noodzaak is om me door te verwijzen. Máár, ik heb wel de mogelijkheid gekregen om toch een foto te maken. Ze gaf daarbij aan dat het alleen voor mijn geruststelling is en dat zij het echt niet nodig vindt. Maar omdat ze weet dat het waarschijnlijk toch knaagt en doet in mijn hoofd, wil ze me de mogelijkheid aanbieden.
Ik baalde dat ze dat deed. Ik had liever buiten gestaan met de mededeling 'het is niets, dus nu opkrassen'. Nu groeide de twijfel opnieuw. Dus ik besloten om dan toch die foto maar te doen. Anders zou het, nadat het aangeboden is, toch blijven malen.
Over een half uurtje moet ik bellen hoe dan verder inderdaad.
Aan de ene kant ben ik wel een beetje gerustgesteld, maar aan de andere kant is mijn onzekerheid er nog steeds omdat die foto er nog aan komt.
Wat vinden jullie ervan?
De huisarts heeft me opnieuw gevoeld en geconcludeerd dat zij niets raars voelt. Dat ze in het geheel niet ongerust is en dat er geen medische noodzaak is om me door te verwijzen. Máár, ik heb wel de mogelijkheid gekregen om toch een foto te maken. Ze gaf daarbij aan dat het alleen voor mijn geruststelling is en dat zij het echt niet nodig vindt. Maar omdat ze weet dat het waarschijnlijk toch knaagt en doet in mijn hoofd, wil ze me de mogelijkheid aanbieden.
Ik baalde dat ze dat deed. Ik had liever buiten gestaan met de mededeling 'het is niets, dus nu opkrassen'. Nu groeide de twijfel opnieuw. Dus ik besloten om dan toch die foto maar te doen. Anders zou het, nadat het aangeboden is, toch blijven malen.
Over een half uurtje moet ik bellen hoe dan verder inderdaad.
Aan de ene kant ben ik wel een beetje gerustgesteld, maar aan de andere kant is mijn onzekerheid er nog steeds omdat die foto er nog aan komt.
Wat vinden jullie ervan?
donderdag 5 februari 2009 om 14:52
Bollo:
Ja, kan het me helemaal voorstellen dat je er dubbel over bent. Juist dat in die medische molen zitten zorgt voor zoveel onrust!
Aan de andere kant, als de hypochondrie echt de kop opsteekt zou je misschien over 2 weken weer gaan voelen, en dan wellicht de huisarts niet vertrouwen en gaan googlen op diagnoses die door huisartsen gemist worden......
Dus je hebt wel het zekere voor het onzekere straks!!!
Ik ben zelf net weer wezen zwemmen. Gisteravond en vandaag voel ik me redelijk goed! Zelfs zo erg dat ik mezelf direct weer een aansteller vind. Toen ik net terug kwam van het zwembad bedacht ik me zelfs dat dit wellicht de beste dag is in de afgelopen 5 weken!!!
Maar inmiddels lig ik weer op de bank en ben echt weer uitgeput, dus dat verhaal van aanstelleritus en dat er eigenlijk niets met me aan de hand is, heb ik maar weer snel laten varen.
Het zal nog steeds wel stapje voor stapje en met ups and downs blijven gaan.
Ja, kan het me helemaal voorstellen dat je er dubbel over bent. Juist dat in die medische molen zitten zorgt voor zoveel onrust!
Aan de andere kant, als de hypochondrie echt de kop opsteekt zou je misschien over 2 weken weer gaan voelen, en dan wellicht de huisarts niet vertrouwen en gaan googlen op diagnoses die door huisartsen gemist worden......
Dus je hebt wel het zekere voor het onzekere straks!!!
Ik ben zelf net weer wezen zwemmen. Gisteravond en vandaag voel ik me redelijk goed! Zelfs zo erg dat ik mezelf direct weer een aansteller vind. Toen ik net terug kwam van het zwembad bedacht ik me zelfs dat dit wellicht de beste dag is in de afgelopen 5 weken!!!
Maar inmiddels lig ik weer op de bank en ben echt weer uitgeput, dus dat verhaal van aanstelleritus en dat er eigenlijk niets met me aan de hand is, heb ik maar weer snel laten varen.
Het zal nog steeds wel stapje voor stapje en met ups and downs blijven gaan.
donderdag 5 februari 2009 om 15:06
Ik vind het aan de ene kant wel goed dat je die foto mag maken. Op die manier heb je straks tastbaar bewijs in handen dat er inderdaad niks vreemds op te zien is. Aan de andere kant hoop ik dat je je daar niet teveel zorgen om gaat maken of er dan toch niet wel wat is. Ik hoop dat je die foto snel mag maken. Misschien is het handig om met je arts te bespreken wat je wel en niet geruststeld. Zou het wat zijn om van haar te horen hoe je jezelf op de juiste manier kunt onderzoeken, bijvoorbeeld 4 keer in het jaar, of denk je dat je dan teveel meegaat in de angst? Of dat je daarvoor bij haar komt. Op deze manier is het niet nodig om steeds jezelf te onderzoeken en ben je misschien er wel gerust op? Of denk je dat dat alleen meer stress gaat opleveren. Ik heb ook onderzoeken gehad voor astma (ik had het veel benauwd) en herken nu wanneer ik benauwd ben (want heb wel astma) en wanneer ik hyperventileer. Als ik een astma-aanval heb, heb ik daar medicijnen voor en weet ik nu door het te bespreken dat het ergste wat me kan overkomen is dat ik flauwval. Nu is dat nog nooit gebeurd, dus daar ben ik niet meer heel bang voor. En als ik hyperventileer, of een paniekaanval heb, weet ik dat ook weer het ergste wat er kan gebeuren is dat ik flauwval. En ook dat is nog nooit gebeurd. Vandaar dat ik dit tegen je zeg. Ik was elke keer heel bang dat ik doodging, maar heb die angst gereduceerd tot flauwvallen hierdoor en aangezien dat nooit gebeurd is, ben ik er wel gerust op. Nu is dit natuurlijk anders dan de angst die jij voelt. maar hopelijk heb je hier toch iets aan..
Luister naar je hart, want dat klopt
donderdag 5 februari 2009 om 15:12
Oja, ik lees net het stuk van Hiltje en bedenk me nog iets wat ik wilde vertellen.
Ik heb jarenlang last gehad van watervrees, terwijl ik eerder zo graag zwom. Geen idee waar het in 1 keer vandaan kwam, maar heb zoveel onverklaarbare angsten gehad. Probeer ze nu stukje bij beetje te overwinnen. En..ik heb dinsdag gezwommen! En ik vond het heerlijk.
Wat jij zegt Hiltje herken ik ook goed. Op momenten dat het goed gaat, denken van waar heb ik nu eigenlijk last van, om er kort erna weer even aan herinnerd te worden dat er wel degelijk wat aan mankeert. Maar wel super dat je een goede dag hebt. Hoop dat je je er voor jezelf ook even aan kunt toegeven dat je nu weer vermoeid bent. Dan is de volgende up ook weer dichterbij, denk ik dan altijd maar.
Ik heb jarenlang last gehad van watervrees, terwijl ik eerder zo graag zwom. Geen idee waar het in 1 keer vandaan kwam, maar heb zoveel onverklaarbare angsten gehad. Probeer ze nu stukje bij beetje te overwinnen. En..ik heb dinsdag gezwommen! En ik vond het heerlijk.
Wat jij zegt Hiltje herken ik ook goed. Op momenten dat het goed gaat, denken van waar heb ik nu eigenlijk last van, om er kort erna weer even aan herinnerd te worden dat er wel degelijk wat aan mankeert. Maar wel super dat je een goede dag hebt. Hoop dat je je er voor jezelf ook even aan kunt toegeven dat je nu weer vermoeid bent. Dan is de volgende up ook weer dichterbij, denk ik dan altijd maar.
Luister naar je hart, want dat klopt
donderdag 5 februari 2009 om 16:05
donderdag 5 februari 2009 om 16:15
Nee geen zorgen maken! De huisarts heeft al geconstateerd dat er niets vreemds te voelen is, maar om jou gerust te stellen en zodat je het zelf kunt zien, laat ze je een foto maken. Wat fijn dat je morgen al terecht kunt.
Probeer te ontspannen en wat leuks voor jou alleen te doen, want je hebt die vervelende afspraak waar je zo tegenop zag gehad.
Probeer te ontspannen en wat leuks voor jou alleen te doen, want je hebt die vervelende afspraak waar je zo tegenop zag gehad.
Luister naar je hart, want dat klopt
donderdag 5 februari 2009 om 16:46
Lieve, lieve Bollo, nee ik zou me absoluut geen zorgen maken als de huisarts mij heeft gemeld dat zij niets kan ontdekken.
Bij hypochondrie kun je van alles zeggen ter geruststelling, maar niets zal werken. Straks heb je de foto waar niets uit blijkt, maar maak je je wsl toch weer zorgen over of ze niet iets over het hoofd hebben gezien. Gaan ze van beide borsten een foto maken of maar van 1 borst. Als ze er 1 doen maak jij je weer zorgen over de andere borst etc, etc. Misschien wil je dan toch dat er ook nog een echo wordt gemaakt.
Je zult je borsten zelf blijven controleren en zodra je maar iets nieuws of anders ontdekt begint het proces van vooraf aan. Of je maakt je geen zorgen meer over je borst omdat je darmklachten krijgt of iets anders.
Ik vind het echt heel belangrijk dat je zo veel mogelijk aan deze ziekte werkt met je psycholoog. Dat is het enige dat jou nog opluchting kan bezorgen. Ik maak me best bezorgd over je situatie. Ik zou echt gek worden als ik de gedachten had waar jij de hele dag mee loopt! Ik geef je bij deze een dikke knuffel want volgens mij helpen woorden niet meer...
Bij hypochondrie kun je van alles zeggen ter geruststelling, maar niets zal werken. Straks heb je de foto waar niets uit blijkt, maar maak je je wsl toch weer zorgen over of ze niet iets over het hoofd hebben gezien. Gaan ze van beide borsten een foto maken of maar van 1 borst. Als ze er 1 doen maak jij je weer zorgen over de andere borst etc, etc. Misschien wil je dan toch dat er ook nog een echo wordt gemaakt.
Je zult je borsten zelf blijven controleren en zodra je maar iets nieuws of anders ontdekt begint het proces van vooraf aan. Of je maakt je geen zorgen meer over je borst omdat je darmklachten krijgt of iets anders.
Ik vind het echt heel belangrijk dat je zo veel mogelijk aan deze ziekte werkt met je psycholoog. Dat is het enige dat jou nog opluchting kan bezorgen. Ik maak me best bezorgd over je situatie. Ik zou echt gek worden als ik de gedachten had waar jij de hele dag mee loopt! Ik geef je bij deze een dikke knuffel want volgens mij helpen woorden niet meer...
donderdag 5 februari 2009 om 17:35
Hoi Bollo,
Wat fijn dat je zo snel een foto kunt maken. Nee, ik zou me ook niet ongerust maken, meisje. Maar ik had me na het eerste bezoek aan de huisarts al niet meer echt ongerust gemaakt. Maar ik heb dan ook geen last van hypochondrie!
Je hebt niets aan je borsten, je hebt wel iets in je psyche waar je nu erg last van hebt.
Als je straks weer wat stabieler bent, als je je leven weer wat meer op de rit hebt, als je in de nieuwe baan begint die bij je past en als de therapie wat gaat helpen, zul je minder last krijgen van die hypochondrie.
Maar ik denk ook dat het bij jou altijd wel een zwakke plek zal blijven. Je zult waarschijnlijk nooit in je leven echt luchthartig medische onderzoeken ondergaan. En als je psychisch weer wat instabieler wordt, zul je er ook weer meer last van krijgen. Ik denk wel dat je met therapie kunt leren er beter mee om te gaan en je kunt het als thermometer van je psyche zien.... dus hoe lekker zit je wat dat betreft in je vel.
Sterkte!
Wat fijn dat je zo snel een foto kunt maken. Nee, ik zou me ook niet ongerust maken, meisje. Maar ik had me na het eerste bezoek aan de huisarts al niet meer echt ongerust gemaakt. Maar ik heb dan ook geen last van hypochondrie!
Je hebt niets aan je borsten, je hebt wel iets in je psyche waar je nu erg last van hebt.
Als je straks weer wat stabieler bent, als je je leven weer wat meer op de rit hebt, als je in de nieuwe baan begint die bij je past en als de therapie wat gaat helpen, zul je minder last krijgen van die hypochondrie.
Maar ik denk ook dat het bij jou altijd wel een zwakke plek zal blijven. Je zult waarschijnlijk nooit in je leven echt luchthartig medische onderzoeken ondergaan. En als je psychisch weer wat instabieler wordt, zul je er ook weer meer last van krijgen. Ik denk wel dat je met therapie kunt leren er beter mee om te gaan en je kunt het als thermometer van je psyche zien.... dus hoe lekker zit je wat dat betreft in je vel.
Sterkte!
donderdag 5 februari 2009 om 18:17
Bollo, ik voel me nu weer schuldig over wat ik allemaal net geschreven heb. Daar stel ik je ook niet echt mee gerust en dat is ook weer niet de bedoeling. Sorry, misschien wat kort door de bocht allemaal. Als ik kijk hoe Hiltje het allemaal zo mooi onder woorden kan brengen, word ik bijna jaloers...
donderdag 5 februari 2009 om 18:23
Bollo fijn dat je zo snel een foto kunt laten maken.
Ik ben al 2xbij een mammapoli geweest en ik weet hoe eng het is als je iets in je borst voelt wat er volgens jou niet hoort. Mijn huisarts deed dat ook echt ter geruststelling, maar ondertussen stierf ik duizend doden. Je gevoel herken ik. Liever willen wij weggestuurd worden met de mededeling dat het 100% niets is.
Maar vertrouw nou op je huisarts en ook op de foto.
Ik heb al een paar jaar een flinke knobbel zitten, soms speelt ie op en is dan groter maar ik vertrouw er op dat het niets is.
En ga alsjeblieft niet op internet zoeken, ik ben daar helemaal gek van geworden, letterlijk hoor. Zat hele dagen op allerlei borskankersites te spitten, at niet meer en zat zo aan die borst te voelen en drukken dat het helemaal beurs was.
Lieve Bollo, hypochondrie is iets vreselijks ik schaam me er wel een beetje voor want zelfs van een doodeenvoudige griep maak ik longontsteking en de koortsaanvallen zijn vast leukemie. De duizeligheid die ik voel en tintelende ledematen, ja zoeken op internet en het kan wel ms zijn.
Wat Hiltje schrijft is waar, de hypochondrie zal altijd je zwakke plek blijven. Zolang je je lichamelijk goed voelt is er niks aan de hand, maar zodra er maar iets is dan maak ik echt vreselijke tijden door. Ik vind een hoop dingen daarom eng. Vakanties, vreselijk. Stel dat je ziek wordt in een ander land.
En ga zo maar door. Ik stop, draaf weer aardig door.
Sterkte morgen.
Ik ben al 2xbij een mammapoli geweest en ik weet hoe eng het is als je iets in je borst voelt wat er volgens jou niet hoort. Mijn huisarts deed dat ook echt ter geruststelling, maar ondertussen stierf ik duizend doden. Je gevoel herken ik. Liever willen wij weggestuurd worden met de mededeling dat het 100% niets is.
Maar vertrouw nou op je huisarts en ook op de foto.
Ik heb al een paar jaar een flinke knobbel zitten, soms speelt ie op en is dan groter maar ik vertrouw er op dat het niets is.
En ga alsjeblieft niet op internet zoeken, ik ben daar helemaal gek van geworden, letterlijk hoor. Zat hele dagen op allerlei borskankersites te spitten, at niet meer en zat zo aan die borst te voelen en drukken dat het helemaal beurs was.
Lieve Bollo, hypochondrie is iets vreselijks ik schaam me er wel een beetje voor want zelfs van een doodeenvoudige griep maak ik longontsteking en de koortsaanvallen zijn vast leukemie. De duizeligheid die ik voel en tintelende ledematen, ja zoeken op internet en het kan wel ms zijn.
Wat Hiltje schrijft is waar, de hypochondrie zal altijd je zwakke plek blijven. Zolang je je lichamelijk goed voelt is er niks aan de hand, maar zodra er maar iets is dan maak ik echt vreselijke tijden door. Ik vind een hoop dingen daarom eng. Vakanties, vreselijk. Stel dat je ziek wordt in een ander land.
En ga zo maar door. Ik stop, draaf weer aardig door.
Sterkte morgen.
donderdag 5 februari 2009 om 18:46
@Hiltje: dat is toch oke geschreven?
Ik snap hypochondrie - gelukkig - ook niet. En Bollo verwacht je straks wel gerustgesteld te zijn. Dat vraag ik me namelijk af.
Heb deze week weer een sol.gesprek gehad. Ze wilden met me verder. Maar ik vond het niet leuk genoeg en heb nee gezegd. Heb ook zoiets van dat ik beter eerst een maand rust kan nemen, want ik merk zo ontzettend onder druk te staan gewoon. Raar genoeg merken anderen niet, maar ik vind mezelf psychisch absoluut niet sporen. Ben ook redelijk paranoia (denk dat mensen me niet moeten en me buiten sluiten) op dit moment (heb ik altijd als ik onder druk sta) en da's erg vermoeiend. Afspraken dit weekend heb ik afgezegd: rust, rust. rust.
Muts heeft weer iets stoms gedaan. Ik kan mijn irritatie amper nog onderdrukken...vanavond vroeg naar bed! En mezelf verplichten tot niets doen.
Ik snap hypochondrie - gelukkig - ook niet. En Bollo verwacht je straks wel gerustgesteld te zijn. Dat vraag ik me namelijk af.
Heb deze week weer een sol.gesprek gehad. Ze wilden met me verder. Maar ik vond het niet leuk genoeg en heb nee gezegd. Heb ook zoiets van dat ik beter eerst een maand rust kan nemen, want ik merk zo ontzettend onder druk te staan gewoon. Raar genoeg merken anderen niet, maar ik vind mezelf psychisch absoluut niet sporen. Ben ook redelijk paranoia (denk dat mensen me niet moeten en me buiten sluiten) op dit moment (heb ik altijd als ik onder druk sta) en da's erg vermoeiend. Afspraken dit weekend heb ik afgezegd: rust, rust. rust.
Muts heeft weer iets stoms gedaan. Ik kan mijn irritatie amper nog onderdrukken...vanavond vroeg naar bed! En mezelf verplichten tot niets doen.
vrijdag 6 februari 2009 om 11:08
hallo,
hier ben ik weer. Afgelopen dagen geen lekkere dagen gehad. Erg vermoeid, ene dag heel veel geslapen, andere dagen weer absoluut niet kunnen slapen. Allerlei lichamelijke klachten.
Ben bij mijn huisarts geweest en die heeft mij nu doorverwezen met een psycholoog. Heel erg fijn. Ook gesprek met bedrijfsarts. Ik moest weer eens *zucht* janken en heb verteld over het gesprek met de teamleidster. Gelukkig zei ze dat ze mij wel geloofde. Ze heeft daarna mijn teamleidster gebeld. Die heeft duidelijk het een en ander voor dur voeten geworpen gekregen. Want ze was opeens aardig, en goed praten en weet ik het allemaal.
Maandagavond ga ik werken en krijg ik een back-up. Als het niet gaat kan ik daarheen bellen en neemt die het over.
Nu heb ik alleen een vraag aan jullie. Al vóór ik mij ziek melde (5 weken terug) heb ik een sollicitatiebrief gestuurd naar een kantoorbaan waar ik héél graag wil werken. Nu heb ik een uitnodiging gekregen waar ik graag heen wil. Stel dat ik word aangenomen om er over 2 maanden te gaan beginnen... kan ik daar ja op zeggen? Of krijg ik daar gedoe mee met mijn huidige baan omdat ik nog niet voor 100% werk? Ik zou het ontzettend jammer vinden als ik deze baan moet laten schieten. Het is een baan die ik heel graag wil en mij zeker regelmaat zal geven. Het idee dat ik mijn huidige baan kan opzeggen om daar te beginnen geeft mij al 75% rust en minder stress.
hier ben ik weer. Afgelopen dagen geen lekkere dagen gehad. Erg vermoeid, ene dag heel veel geslapen, andere dagen weer absoluut niet kunnen slapen. Allerlei lichamelijke klachten.
Ben bij mijn huisarts geweest en die heeft mij nu doorverwezen met een psycholoog. Heel erg fijn. Ook gesprek met bedrijfsarts. Ik moest weer eens *zucht* janken en heb verteld over het gesprek met de teamleidster. Gelukkig zei ze dat ze mij wel geloofde. Ze heeft daarna mijn teamleidster gebeld. Die heeft duidelijk het een en ander voor dur voeten geworpen gekregen. Want ze was opeens aardig, en goed praten en weet ik het allemaal.
Maandagavond ga ik werken en krijg ik een back-up. Als het niet gaat kan ik daarheen bellen en neemt die het over.
Nu heb ik alleen een vraag aan jullie. Al vóór ik mij ziek melde (5 weken terug) heb ik een sollicitatiebrief gestuurd naar een kantoorbaan waar ik héél graag wil werken. Nu heb ik een uitnodiging gekregen waar ik graag heen wil. Stel dat ik word aangenomen om er over 2 maanden te gaan beginnen... kan ik daar ja op zeggen? Of krijg ik daar gedoe mee met mijn huidige baan omdat ik nog niet voor 100% werk? Ik zou het ontzettend jammer vinden als ik deze baan moet laten schieten. Het is een baan die ik heel graag wil en mij zeker regelmaat zal geven. Het idee dat ik mijn huidige baan kan opzeggen om daar te beginnen geeft mij al 75% rust en minder stress.
vrijdag 6 februari 2009 om 11:19
Zo, Heyjij, dat klinkt al wel ietsje beter zeg....
Over je vraag: jij mag altijd je baan opzeggen, of je ziek bent of niet. Maar het is veel verstandiger om niet ziek uit dienst te gaan. Ik zou gewoon solliciteren. Als je die nieuwe baan krijgt en je voelt je wat beter is het verstandig om toch bij je huidige baan zoveel mogelijk te herstellen en reintegreren. Dan kun je 100% beter uit dienst.
Het is namelijk niet zozeer een probleem voor je huidige werkgever als wel voor de nieuwe werkgever. Als jij echt nog heel erg ziek bent en nauwelijks kunt werken, dan is het niet eerlijk om die baan te accepteren en als je dan gelijk ziek bent kun je problemen krijgen.
Bollo heeft ook inmiddels een nieuwe baan gevonden en heeft het volgens mij ook zo opgelost dat ze weer zo veel mogelijk (in aangepaste taken) aan de slag is.
Over je vraag: jij mag altijd je baan opzeggen, of je ziek bent of niet. Maar het is veel verstandiger om niet ziek uit dienst te gaan. Ik zou gewoon solliciteren. Als je die nieuwe baan krijgt en je voelt je wat beter is het verstandig om toch bij je huidige baan zoveel mogelijk te herstellen en reintegreren. Dan kun je 100% beter uit dienst.
Het is namelijk niet zozeer een probleem voor je huidige werkgever als wel voor de nieuwe werkgever. Als jij echt nog heel erg ziek bent en nauwelijks kunt werken, dan is het niet eerlijk om die baan te accepteren en als je dan gelijk ziek bent kun je problemen krijgen.
Bollo heeft ook inmiddels een nieuwe baan gevonden en heeft het volgens mij ook zo opgelost dat ze weer zo veel mogelijk (in aangepaste taken) aan de slag is.
vrijdag 6 februari 2009 om 11:39
o daar ben ik blij om, om dat te lezen.
Nou als ik die baan krijg, dan wil ik zeker voor 100% aan de gang (32 uur hoor, niet 40). Ik ben nu namelijk echt ziek door mijn huidige baan en teamleidster.
Deze baan zal mij zoveel rust geven. Ik werk gewoon 4 dagen van 9 tot 5 ( ze zijn nog flexibel ook, mag ook gerust van 10 tot 6 werken). Geen onregelmatige diensten meer, geen feestdagen, geen lopende band werk etc. En het is werk wat ik interessant vind.
Maar is het dus zo dat ik 100% weer moet werken bij mijn huidige baan, om met 100% te mogen beginnen bij een nieuwe baan? Want ik neem aan dat ik niet binnen 2 maanden bij mijn huidige baan weer 100% aan de gang ben.
Nou als ik die baan krijg, dan wil ik zeker voor 100% aan de gang (32 uur hoor, niet 40). Ik ben nu namelijk echt ziek door mijn huidige baan en teamleidster.
Deze baan zal mij zoveel rust geven. Ik werk gewoon 4 dagen van 9 tot 5 ( ze zijn nog flexibel ook, mag ook gerust van 10 tot 6 werken). Geen onregelmatige diensten meer, geen feestdagen, geen lopende band werk etc. En het is werk wat ik interessant vind.
Maar is het dus zo dat ik 100% weer moet werken bij mijn huidige baan, om met 100% te mogen beginnen bij een nieuwe baan? Want ik neem aan dat ik niet binnen 2 maanden bij mijn huidige baan weer 100% aan de gang ben.
vrijdag 6 februari 2009 om 12:10
vrijdag 6 februari 2009 om 12:19
Hey,
Je kunt sowieso op gesprek gaan en afwachten of je de baan krijgt. Daarmee doe je nog niks en kun je altijd nog beslissen. Ik denk inderdaad ook dat het juist heel goed voor je zou zijn als je wel die baan krijgt, omdat het voor jezelf veel beter is, zoals je schrijft. Zo kun je dit ook aangeven bij je huidige werk en eventueel bedrijfsarts, dat je dit overweegt ivm de werkdruk/ stress op het werk. Wat wel zo is, zoals Hiltje schrijft, kun je meteen een nieuwe baan 'aan'. Want het zou niet fijn voor je zijn als je meteen weer op je tenen moet lopen.
Bollo, hoe gaat het vandaag met je?
Ik heb vandaag een praatdag, net bij hapto geweest en met een klein uurtje zit ik bij mn maatschappelijk werkster. Normaal plan ik dit op verschillende dagen, maar nu kwam het zo uit. Mijn haptotherapeut was trots op me..das nog eens leuk om te horen. Ik voel me ook wel aardig goed de laatste dagen. Het uitstellen om naar bed te gaan, heb ik gister verholpen door mijn slaapkamer weer wat gezelliger te maken. Dit werkt wel. Nu ga ik nog verder om alles in de kasten ook een beetje te ordenen, ben nog al chaotisch. Rust in de kamer, rust in mijn hoofd..Klinkt simpel, maar blijkt toch te werken.
Ook weet ik dat ik me ook zo weer minder kan voelen, maar ben daar nu niet meer zo bang voor. Dit kan ook nog wel weer veranderen, maarja das nou eenmaal zo met die burn-out.
Voor nu zie ik er al best weer naar uit om te gaan werken over 2 á 3 weken. Vind het ook wel spannend. Maar heb ook wel aangegeven bij de arbo-arts dat ik bang ben dat het te snel gaat en als dat zo is dan kan ik aan de bel trekken. Zou meteen een goede les zijn voor me om niet mijn grenzen over te gaan. Ik moet ook beginnen met een nieuwe baan, dus ben wel een beetje bang voor hoe mijn nieuwe collega's tegen me aan gaan kijken en wat ze aan me gaan vragen. Mijn burn-out heeft ook veel met mijn verleden te maken en dat zijn dingen die ik niet zomaar vertel. Nou ja, eerst maar eens kijken waar ik aan de slag mag.
Je kunt sowieso op gesprek gaan en afwachten of je de baan krijgt. Daarmee doe je nog niks en kun je altijd nog beslissen. Ik denk inderdaad ook dat het juist heel goed voor je zou zijn als je wel die baan krijgt, omdat het voor jezelf veel beter is, zoals je schrijft. Zo kun je dit ook aangeven bij je huidige werk en eventueel bedrijfsarts, dat je dit overweegt ivm de werkdruk/ stress op het werk. Wat wel zo is, zoals Hiltje schrijft, kun je meteen een nieuwe baan 'aan'. Want het zou niet fijn voor je zijn als je meteen weer op je tenen moet lopen.
Bollo, hoe gaat het vandaag met je?
Ik heb vandaag een praatdag, net bij hapto geweest en met een klein uurtje zit ik bij mn maatschappelijk werkster. Normaal plan ik dit op verschillende dagen, maar nu kwam het zo uit. Mijn haptotherapeut was trots op me..das nog eens leuk om te horen. Ik voel me ook wel aardig goed de laatste dagen. Het uitstellen om naar bed te gaan, heb ik gister verholpen door mijn slaapkamer weer wat gezelliger te maken. Dit werkt wel. Nu ga ik nog verder om alles in de kasten ook een beetje te ordenen, ben nog al chaotisch. Rust in de kamer, rust in mijn hoofd..Klinkt simpel, maar blijkt toch te werken.
Ook weet ik dat ik me ook zo weer minder kan voelen, maar ben daar nu niet meer zo bang voor. Dit kan ook nog wel weer veranderen, maarja das nou eenmaal zo met die burn-out.
Voor nu zie ik er al best weer naar uit om te gaan werken over 2 á 3 weken. Vind het ook wel spannend. Maar heb ook wel aangegeven bij de arbo-arts dat ik bang ben dat het te snel gaat en als dat zo is dan kan ik aan de bel trekken. Zou meteen een goede les zijn voor me om niet mijn grenzen over te gaan. Ik moet ook beginnen met een nieuwe baan, dus ben wel een beetje bang voor hoe mijn nieuwe collega's tegen me aan gaan kijken en wat ze aan me gaan vragen. Mijn burn-out heeft ook veel met mijn verleden te maken en dat zijn dingen die ik niet zomaar vertel. Nou ja, eerst maar eens kijken waar ik aan de slag mag.
Luister naar je hart, want dat klopt
vrijdag 6 februari 2009 om 12:45
Nou, als ik ga zeggen bij een uitnodiging van een sollicitatiegesprek dat ik momenteel ziek thuis zit willen ze mij natuurlijk niet hebben.
Dus stél, dat ik word aangenomen. Dan wil ik dat mijn huidige werkgever mij binnen 2 maanden op full time terug zet. Maar daarmee ben ik wel weer bang te creëren dat mijn werkgever denkt dat er al die tijd niets met mij aan het handje was. Dat is natuurlijk niet zo, maar dat is wel de enige manier om bij een nieuwe baan te beginnen.
Ik denk dat ik een andere baan, op kantoorgebied, aan kan. Omdat alles te maken heeft met mijn huidige baan. En met een kantoorbaan heb ik met niets van dit alles meer te maken.
Dus stél, dat ik word aangenomen. Dan wil ik dat mijn huidige werkgever mij binnen 2 maanden op full time terug zet. Maar daarmee ben ik wel weer bang te creëren dat mijn werkgever denkt dat er al die tijd niets met mij aan het handje was. Dat is natuurlijk niet zo, maar dat is wel de enige manier om bij een nieuwe baan te beginnen.
Ik denk dat ik een andere baan, op kantoorgebied, aan kan. Omdat alles te maken heeft met mijn huidige baan. En met een kantoorbaan heb ik met niets van dit alles meer te maken.
vrijdag 6 februari 2009 om 12:53
Ik snap dat je dat gevoel hebt, zou ik zelf ook wel hebben denk ik. Maar ze weten echt wel dat er wat aan de hand is/was. Daarom maak je nu ook deze keuze. Als je nu voor een baan koos waar je veel meer druk kon verwachten, was het een ander verhaal geweest. Daarbij kies je voor jezelf en dat is belangrijker dan wat een ander daarvan vind. Dat is natuurlijk ietwat kort door de bocht, maar uiteindelijk is het wel zo denk ik.
Luister naar je hart, want dat klopt
vrijdag 6 februari 2009 om 13:30
Heyjij wat heerlijk voor je. Stiekem ben ik een beetje jaloers(niet echt hoor).
Ik ben vandaag weer voor 50% begonnen. Ben nu totaal gesloopt. Je kunt net zo goed weer volledig aan de slag.
Ik hoop voor je dat je die baan krijgt want je moet uit de zorg!
Als ik niet opknap dan doe ik afstand van mijn salaris en ga ik weer huishoudelijk werk doen Dan maar weinig geld en lichamelijk moe, maar hier ga ik aan onderdoor. Kan wel janken nu.
We zouden vanavond uit eten gaan maar ik zie er echt tegenop, voel me duizelig nu. Ik stop met schrijven want ik zit alleen maar te zeuren.
Ik ben vandaag weer voor 50% begonnen. Ben nu totaal gesloopt. Je kunt net zo goed weer volledig aan de slag.
Ik hoop voor je dat je die baan krijgt want je moet uit de zorg!
Als ik niet opknap dan doe ik afstand van mijn salaris en ga ik weer huishoudelijk werk doen Dan maar weinig geld en lichamelijk moe, maar hier ga ik aan onderdoor. Kan wel janken nu.
We zouden vanavond uit eten gaan maar ik zie er echt tegenop, voel me duizelig nu. Ik stop met schrijven want ik zit alleen maar te zeuren.
