burn-out wie ook??

Hey,



Zat er gister even doorheen, gaat nu weer wat beter. Trof gister nog iemand op msn waar ik nog een poosje mee heb gekletst. Dat hielp wel. Verassend soms uit welke hoeken hulp komen. Uit die vanwaar ik het niet verwacht. Het was inderdaad wel prettig om mijn verhaal te hebben gedaan.

Deze week ga ik naar de dokter voor medicatie, dan hoor ik ook meer over de psychotherapie die ik ga volgen. Deze week ga ik weer door met mijn lijstjes, om wat meer structuur te krijgen.

Ik heb nu haptotherapie en maatschappelijk werk. Als ik zo terugkijk gaat het al wel wat beter. In het begin was ik veel meer moe. Nu onderneem ik wel weer het een en ander. Heb alleen zoals gister op een verjaardag dat ik op een bepaald moment totaal niet meer volg waar het gesprek over gaat. Vooral niet als er meerder tegelijk gevoerd worden. Dat vind ik wel vervelend. (Herkennen jullie dit?)Ik wil ook wel teveel denk ik. En het draait inderdaad om acceptatie..pff lastig hoor. Het gaat zo heen en weer. Ene moment ben ik positief en vervolgens weer depressief..Dit schommelde eerst in dagen en nu kan het per uur verschillen. Ik hoop dat dit door AD wat minder wordt.

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARRRRRRRRRRRRRRRRRRGGGGGGGGHHHHH!!!



Sorry, kleine frustratie! Ik heb een freelanceklus waar ik helemaal gek van word. Wat een irritante mensen. Ik ben er zo klaar mee. Er wordt net gedaan of ik helemaal achterlijk ben en ik word als voetveeg gebruikt. Ik wil er dus mee stoppen, maar het zit een beetje complex in elkaar. BAH!!



Verder gaat het goed!

Hoi allemaal,

Weer even nieuws van mij, heb het "druk" gehad, al is dat voornamelijk in mijn hoofd! Ik heb in ieder geval eindelijk 1 Grote Beslissing kunnen nemen, en dat is dat ik NIET aan de AD ga. Ik heb absoluut problemen die wijzen op een depressie (geen beslissingen kunnen nemen, alleen de lelijke kant van het leven zien, geen zin in sex en totaal geen idee wat ik met de rest van mijn leven moet, pffff!) maar ik ben gewoon bang dat ik nog meer ontregeld raak en schijt in mijn broek voor de bijwerkingen. Ik probeer de problemen te reduceren tot praktische dingen: ben teleurgesteld in hoe mijn leven tot nu toe liep, de fouten die ik heb gemaakt. Durf mensen niet los te laten. Grootste probleem is werk/opleiding/toekomst?

Ik hoop er gewoon zelf uit te komen. ALs het over een maand/twee maanden niet beter gaat (als alles dan nog hetzelfde is), ga ik weer over AD nadenken. Ik denk dat ik al een hele grote stap vooruit ben als ik weet wat voor werk en evt opleidng ik wil doen, dan heb ik ook weer een Doel en iet voor mezelf om aan te werken. Uit ervaring (heb eerder studie gedaan) weet ik dat ik daar blij van word. Het meest moeilijke is dat ik word geregeerd door angsten. Ik zoek een baan/studie die me in ieder geval financiele zekerheid biedt, alleen mijn kwaliteiten liggen op taalgebied en daar is gewoon geen zekerheid in.

Daarnaast dat ik op dit moment ook moeilijk met mezelf en mijn eigen gevoelens om kan gaan, ik weet niet goed wat ik voel, dus ook niet wat ik echt wil. Uiteindelijk zonder ik me dan het liefste af en zit thuis te internetten, beroepstestjes te doen en zit in ontslagprocedure waar ik ook niet blij van word (maar het is me wel duidelijk dat ik daar weg moet).

Het is dus een zwaar proces met goede en slechte dagen (momenteel weer slecht, weet totaal niet wat ik moet en ben apathisch). Pfff ik ben verward, ik hoop dat jullie mijn verhaal nog een beetje kunnen volgen. Misschien is het het beste dat ik kan zeggen, dat ik, ondanks mijn zware tijd nu, toch een heel klein pietsje hoop begin te krijgen, in de zin van: het komt wel goed. Ik ben niet dom, heb inmiddels redelijk wat levenservaring, ik moet alleen mijn weg/plek te vinden. Nu nog lopen....



@Hilt: goed dat je naar huis bent gegaan! Hoe voelt het? Wat vind je het prettige eraan? Dit is het enige van jou wat ik niet goed begrijp, omdat ik zelf het liefst alleen zit, dus ben benieuwd.

Verder sterkte aan allemaal, want zo te horen heeft niemand van jullie het makkelijk op het moment. Maar... jongens, de lente komt er echt aan en ik hoop dat we allemaal opbloeien en uitbotten zoals de blaadjes aan de bomen.

Hai JufJannie,



Volgens mij worstel jij dus voornamelijk met werk/opleiding en toekomst en heb je daar enigszins faalangst in. Wel heel goed dat je daarmee bezig bent want dan werk je dus structureel aan de toekomst. En volgens mij heb je dan ook een duidelijk aanwijsbare reden waarom je niet lekker in je vel zit. Je bent niet blij met je huidige situatie en wilt daar wat aan veranderen maar dat kost moeite. Ik kan me voorstellen dat je wilt proberen om dat zonder AD te doen.



Bij mij is het allemaal minder duidelijk. Ik was tevreden met mijn leven en baan. Ik had wel wat veel stress en mezelf wat teveel opgelegd maar ik nam juist al gas terug en ging beter voor mezelf zorgen in de weken voor ik instortte. Ik heb al eerder depressies gehad en heb het idee dat ik er gewoon heel vatbaar voor ben. Ik heb echt nog steeds geen structurele dingen gevonden die ik graag anders wil. Ik zou wellicht graag een relatie willen maar ik heb niet de indruk dat dat me echt gelukkiger zou maken of direct verband houdt met zo'n flinke depressie.

Ik heb meer het idee dat ik mijn leven noodgedwongen iets anders zal moeten inrichten omdat ik zo vatbaar ben voor depressies. Maar dat zal ik met pijn in mijn hart doen, want ik was happy met mijn baan.



Is rechten trouwens geen idee voor je, Juf Jannie? (universitair of HBO?) Dan ben je dus heel erg veel bezig met taal. Namelijk met definities en interpretaties en analyseren. Ik ben ook echt een taal mens maar dan geen vreemde talen. Ik was op school heel goed in de luistertoetsen, opstellen en samenvattingen maken. Als dat je ligt en je bent geinteresseerd in maatschappijproblemen dan zou het goede studie kunnen zijn.



Begrijp je niet dat ik juist weer naar huis wilde of dat ik er tegen op zag?

Ik kan normaal heel goed alleen zijn maar in mijn diepste depressie met veel angst vind ik het vreselijk. Je weet niet hoe je de dag doorkomt... Bij mijn vader had ik wat aanspraak en werd ik ook in een licht ritme gedwongen en bovendien hield me ik daar ook wat meer in.

Thuis moet ik het allemaal zelf doen en dat kost veel meer moeite. Want alles kost me moeite en dan moet je dus oppassen dat je niet te inactief wordt. Ik wil zo gaan zwemmen want ik weet dat ik me beter voel daarna... maar het kost me moeite om me naar het zwembad te slepen.



Toch ben ik ook blij dat ik weer thuis ben. Ik heb hier meer eigen dingen en als ik de energie kan opbrengen kan ik hier ook meer leuke dingen doen.

mmmmmm ik merkte gisteravond dat ik inmiddels al 4 kilo ben afgevallen sinds ik AD ben gaan slikken. Mijn broeken zijn al allemaal te wijd aan het worden.

Moet ik mij hiervover zorgen gaan maken? Weeg nu 55 kilo.

@Prulletje: o dear, o dear, had ik toch AD moeten nemen? Ik moet broodnodig 10 kg afvallen... hehe, welke slik jij Prul? Hoelang slik je al? Want t schijnt dat het na een paar weken bijtrekt hoor (bel anders huisarts, 55 kg vind ik niet veel... ik weet niet hoe lang je bent?) Ik weet dat de een aankomt en de ander afvalt, hoor! Kan dus beter gaan sporten, want heb overgewicht en slechte conditie...



@Hilt: pfff ik kreeg even kippenvel toen ik je verhaal las, toen je vroeg of rechten niet iets voor me is. Het is een optie waar ik al weken over nadenk, ik denk dat het goed bij me past. Het moeilijke is dat ik al 34 ben en me afvraag in welke vorm: HBO rechten omdat het in deeltijd kan en praktischer is (maar kan geen jurist worden), Uni rechten omdat ik vrij goed kan stampen en tentamens prettiger vind dan praktische samenwerkopdrachten (en graag alleen werk en studeer) en heel misschien zelfs, ALS de Uni de beste optie blijkt te zijn: notarieel recht omdat ik familierecht/erfrecht nu al erg leuk vind en het mij echt leuk lijkt om mensen te adviseren over samenlevingscontracten, testamenten e.d. (door mijn ervaringen na overlijden van mijn vader). Ik weet niet of ik het aankan, omdat er ook gewoon bij gewerkt zal moeten worden en dat is erg zwaar, ik heb al 4 jr gestudeerd en gewerkt (verkeerde studie). Als geld geen rol speelde, zou ik ws universitair kiezen. Ik zal ernaast moeten gaan werken als parttime jur secretaresse ofzo, en ik zie heel weinig parttime banen in die sector. Het lijkt wel of het alleen kan in de combinatie 32 uur jur secretaresse met HBO rechten deeltijd. Maar misschien is dat met universitair ook te combineren hoor, ik ben er nog niet uit. Misschien wil je, als je puf hebt, iets meer over jouw ervaring/opleiding vertellen?

Ik zit er ook over te denken een topic hierover bij Werk en Studie te zetten over het verschil Uni rechten en HBO rechten.

Ach, ik doe het gewoon!

Voor jou: ik heb al een paar keer gelezen dat je erg blij bent met je werk. Kun je echt niet iets minder uren draaien/minder zaken tegelijk hebben? Dan heb je toch elke week wat tijd voor jezelf, ik denk dat je dat gewoon nodig hebt. Ik heb ook met mezelf afgesproken nooit meer dan 32 u te gaan werken, anders kom ik gewoon in de knoei met mezelf.

Ik begrijp wel goed wat je bedoelt met geen dagritme hebben, ik lummel de meeste dagen ook maar wat aan. MAar heb van mijn therapeut geleerd niet meteen mezelf te "straffen" als ik niks uitvoer. Gewoon trots zijn als je EN de afwas En gestofzuigd EN gekookt voor bezoek, hebt gedaan. Dat is al veel! En voor mij geldt vandaag: ik ben met slecht humeur opgestaan, maar ga zo crosstrainen (thuis!) en daarna voel ik me zo goed over mezelf, dat dat meteen een Goede dag betekent. Dus ook voor jou: elk klein ding dat je ook werkelijk doet, is goed! Je kunt op dit moment niet van jezelf verwachten dat je alles kan wat je "normaal" zou doen, en misschien is je dagelijkse plichtenlijst gewoon te lang (ahum zoals bij mij), waardoor je eigenlijk altijd teleurgesteld bent in jezelf als je niet ALLES hebt gedaan die dag, wat je wilde. Soms heb ik al een goede dag, als ik de vuilnis buiten heb gezet, omdat ik dat een shitklus vind.

Ga lekker je huisje gezellig maken, koop een bloemetje voor je eigen thuiskomst!

Liefs JJ

Hai JJ,



Op advocatenkantoren zijn genoeg secretaresses die parttime werken. 2 dagen of 3 dagen ook!

Volgens mij kun je na HBO rechten altijd nog besluiten om daarna master aan de uni te doen.

Mijn nichtje (38?) studeert deeltijd aan de uni en kreeg in 2 e jaar parttime baan bij advocatenkantoor als juridisch medewerker op faillissementssectie. Zij gaat ervan uit dat ze wel 8 jaar zal studeren.

Als je een goede student bent... rechten aan de uni had altijd maar weinig college uren. Ik heb eerste 3 jaar voornamelijk zelfstudie gedaan... ging nauwelijks naar college...maar haalde wel tentamens.



Ik heb anderhalf uur op bank liggen soezen, tjonge wat ben ik moe (wel al kopje koffie bij buren gedaan). Ik ga mezelf nu naar het zwembad hijsen.



Ik kan inderdaad 4 dagen gaan werken en de stiekeme ambitie om partner te worden zal ik laten varen. Dan nog blijft advocatuur hectisch en zijn er altijd onverwachte dingen waardoor je overwerkt en is de uren druk hoog.

Op zich niet mijn grootste zorg: ik vind mijn weg uiteindelijk wel in werk... Eerst beter worden.

Prul: wat slik je? Meeste AD kom je van aan, maar sommige vallen sommige mensen van af.

Zul je altijd zien dat de dunnen nog dunner worden en de dikkeren nog dikker. Ik ben laatste categorie.



Ik denk dat het nog wel stabiliseert hoor. Je bent eerste weken ook best misselijk geweest. En anders even opletten dat je wat extra eet (volle produkten ipv halfvol en mager en lekker chocolaatje).



Wat vind je tot nu toe van de AD. Duidelijk verschil met 6/7 weken geleden? Of merk je niet zoveel?

En verdere bijwerkingen?

@Hiltje: ah, wat een prettig antwoord. Heb net een topic gestart, ben benieuwd naar reacties, maar jouw antwoord gaf eigenlijk al een grote helderheid: weinig colleges! Sounds good. Ik ben wel iemand die graag college volgt (scheelt volgens mij qua leren, je merkt eerder wat ze gaan vragen en.. ik vind college leuk). Dit geeft me weer meer hoop! (ook de leeftijd van je nichtje, hihi).

Ik vind het ontzettend goed dat je jezelf naar het zwembad duwt. Met dat soort dingen heb ikzelf enorme moeite, alhoewel ik het ook een tijdje gedaan heb en zwemmen idd heerlijk ontspannend is. Maar ik vind het zo KOUD buiten en ik haat dat omkleden met stroeve kleding enzo! Dus crosstrainen voor mij vandaag. Heb ik nog 1 persoonlijk vraagje voor je, als het mag...: kun je omschrijven wat jou het meest depressief maakt? Wat maakt je zo ongelukkig, waar krijg je je rotgevoel van? Ik heb zelf nl een vrij helder beeld, bij jou lees ik dat het in je familie zit en je eerder depressies hebt gehad (ik ws ook maar nooit wat mee gedaan). Maar ik lees niet duidelijk wat je zo ongelukkig maakt, ben benieuwd of je het kan en wil benoemen. Geniet van het zwembad!



@Prulletje: meid! je mag ongeremd lekkere dingen eten, zoet en hartig! Vind je dat niet fijn, of ben je geen snaaierd?

Hai JufJannie,



Kun je niet op internet collegeroosters vinden van uni en hbo? Heb je wat meer inzicht.

En waarom bestel je via bol.com niet alvast twee studieboeken. Bijvoorbeeld Compendium Verbintenissenrecht en/of vermogensrecht (misschien hebben ze ook familierecht.. maar dat vak krijg je het eerste jaar niet, of bijvoorbeeld materieel strafrecht - vind ik zelf leuker dan strafprocesrecht).

Ga je lekker in lezen om te kijken of het je aanspreekt. En als je echt rechten gaat doen is het mooi meegenomen dat je alvast wat vooruit hebt gestudeerd.

Ben je ook weer positief met je toekomst bezig.



Ik kan je niet zeggen waar ik ongelukkig over ben. Depressief is bij mij ook geen kwestie van gelukkig of ongelukkig zijn.... hoewel ik natuurlijk niet gelukkig ben nu. Het is overleven en de dag doorkomen. Er is een ellendig rotgevoel dat je bijna fysiek voelt en dat gepaard gaat met extreme moeheid. Het is geen verdriet... want verdriet kan op zich een mooi gevoel zijn. Het kan in vlagen over je komen en het is nauwelijks te voorspellen wanneer het komt en wanneer het wegebt. Het enige zekere is dat als ik teveel van mezelf vraag of meer stress krijgt het met zekerheid komt. Ik kan dan extreem piekeren over wat er met me aan de hand is en hoe ik het gevoel kan stoppen. En ik word er heel bang van, ben bang dat het allemaal nog erger wordt en weet niet hoe ik dat allemaal vol moet houden. Vervolgens heb ik geen energie om mee te doen aan het leven of om te werken en dat maakt me wel machteloos. Op het moment dat het rotgevoel er niet is, wil ik dan ook zo snel mogelijk weer terug naar mijn oude leven. Ik wilde bijvoorbeeld na oud en nieuw ECHT weer werken. Maar de druk wierp me onmiddellijk weer terug in de depressie en omdat ik op advies van coach toch heb doorgezet en uiteindelijk toch weer zwaar aan de noodrem moest trekken...werd het allemaal nog veel erger.



Mijn rotgevoel is dus absoluut niet gekoppeld aan iets concreets. Sterker nog, ik weet dat ik een leuk mens ben, ik weet dat ik een leuk leven heb, ik weet dat het weer overgaat en ik verheug me erop om als de depressie over is daar weer volop aan mee te doen. Het is dus echt iets van binnenuit dat me overvalt en de enige trigger die ik zie is stress.



Ik heb op een ander forum een verhaal gelezen van een vrouw die al 20 jaar om de 2 jaar een depressie had en die depressie kwam van binnenuit. Er was nooit een aanleiding, ze kon een depressie krijgen terwijl ze zich vlak ervoor nog goed voelde. En bij echt heftige dingen in haar leven kreeg ze geen depressie. Buiten haar depressies om had ze veel levenslust. Ze was ook heel positief en had geen problemen met eigenwaarde en was zelfs tijdens de depressie vaak nog positief omdat ze wist dat het weer voorbij ging. En dat herkende ik heel sterk. Zij wist ook dat ze het braaf uit moest zitten en dat het dan weer goed kwam maar had het ook heel erg zwaar en was niet in staat om te werken.

Hey Bollo,



Wat doe jij eigenlijk voor werk? Was ik zo even nieuwsgierig naar..Is je klus al bijna af, of moet je nog even?



Vandaag was het voor mij even bijkomen van het weekend. Heb rustig aan gedaan. Morgen ga ik voor het eerst naar de sauna..Ben benieuwd.

ik kan vaak de energie niet vinden om mijn verhaal te doen, al lees ik hier wel alle dagen mee.



maar ik moet nu toch even mijn verhaal kwijt. even zeiken.



donderdag dan mijn bedrijfsarts gebeld en verhaal uitgelegd, ze zegt: Ja dat klopt, je teamleidster is ook al een paar weken ziek. (waarom verteld niemand mij dat dan?? ) Ze snapte dat ik nu weer in de stress zat en ze zou diezelfde dag nog zorgen dat iemand anders mij kan bellen die in plaats van de teamleidster het gesprek met mij aan gaat. Ze vroeg of ik nog wat anders kwijt wilde. Ik zei dat ik die 4 x per week in 1 keer toch te veel vond. Dat ik liever wilde opbouwen met eerst 1 x per week, dan 2 x, dan 3 x. etc. Ze vond het een prima idee maar wel dat ik dan zou beginnen met 2 x per week. Want 1 x per week is zo weinig dat je de week erop weer opnieuw begint en er tegenop ziet. Dus dat vond ik ook wel prima. Ik vroeg haar of ze contact op wilde nemen met mijn huisarts ( hij vroeg dat ) en eigenlijk deed ze dat nooit zei ze. Of ik vond dat het echt nodig was? Ik zei, liever van wel. En dat zou dan wel proberen.



De rest van de dag ben ik niet meer gebeld. Vrijdagochtend was ik met mijn hond aan het wandelen, en dan neem ik mijn telefoon nooit mee. Toen ik terug kwam heb ik niet meteen op mn telefoon gekeken, maar om 13:00 zag ik dat ik gebeld was en voicemail had. Rara van wie! Teamleidster. Nou ze had gehoord dat ik weer 2 x per week wilde werken en dat wilde ze wel even met mij bespreken ( ze had om 11:20 gebelt) en of ik dan voor 12:00 wilde terug bellen want ze werkte ook maar een halve dag. Nou het was dus al 13:00 dus ik besloot dat ik maandagochtend haar wel zou bellen.



Zondag werd ik gebeld door een vervanger van mijn teamleidster. Ze bedacht zich opeens dat ze donderdag had moeten bellen maar was het totaal vergeten. Nu hoefde het dus al niet meer.



Ik vanmorgen om 10:00 haar 2 x gebelt. Maar ze nam niet op. Dus had voicemail ingesproken en gezegd dat ik tussen 12:00 en 13:30 niet bereikbaar zou zijn ( ik wilde zwemmen). Uiteindelijk belde ze 11:30 terug. Ze begon er dus over dat ik weer wilde/moest beginnen met werken. Dat dat goed was. En wat het gene was waar ik tegenop zag qua werk. Waarop ik zei, dat ik er tegenop zie, dat veel oudere mensen vaak klagen over zichzelf. En dat ik dat momenteel even niet kan hebben. Waarop ze antwoorde 'Ja maar dat heb je nou eenmaal in de zorg! dat hoort bij het vak' ( Ja dat weet ik toch ook wel?? )

Waarop ik zei, dat ik het normaal ook prima kon hebben maar nu dus niet. Ze gaf hier geen antwoord op.



Toen zei ze, ik wilde je eigenlijk een voorstel doen om woensdagavond te gaan werken. Ik zeg: deze woensdag? Ze zegt ja. Ik zeg dat is me te vroeg dag. Ik moet smiddags ook bij mijn huisarts zijn, weet niet hoe ik er vandaan kom, en dan moet ik 2 uur later al weer paraat staan. 'Ja maar het is wel de bedoeling dat je zo snel mogelijk aan de gang gaat'. Ik zeg: maar volgende week beginnen is toch ook snel genoeg 'Ja maar het is het beste om zo snel mogelijk te beginnen want anders blijf je het maar uitstellen. Ik zeg: ik stel het niet uit, want volgende week begin ik dan. 'Maar mn baas heeft mij ook opgedragen dat je zo snel mogelijk weer aan het werk moet, denk er toch maar over na'.

Ik zei dat ik hier weer helemaal in de stress raakte omdat dit heel plots zo op mijn dak kwam. 'Nou maar probeer het toch maar' . Ik zeg: ik voel me verplicht om ja te zeggen nu. 'nou het is niet zo dat ik je wil dwingen maar het is beter voor jezelf om zo snel mogelijk te beginnen'. Ik kon geen woord meer uitbrengen en barstte in janken uit. Toen was het, nou laat maar zitten voor deze week begin volgende week maar. En daarna kwam er een hoop onzin uit dat ik amper gehoord heb alleen woorden als 'Ja je reageert nu anders dan je normaal zou doen. je bent nog jong en je werkt hier nog maar een paar jaar, dat is toch zonde. en wees maar trots op jezelf'.

Ik kon alleen maar janken dus op een gegeven moment was ze ook uitgepraat en was het: nou kom volgende week vrijdag maar op gesprek, tot dan. doeg' Uiteindelijk was het 11:50. Ik ben jankend de auto ingestapt richting zwembad. Maar heb me niet meer kunnen ontspannen. Ondanks de oxazepam.



En morgenochtend zou ik naar de bedrijfsarts gaan, maar kreeg vanmiddag telefoon dat dat verschoven is naar vrijdag.



Ik ben weer helemaal overstuur. Zit hier met dikke ogen. Voel me zó moe. Ik voel me niet serieus genomen. Heb weer overal spierpijn, in mn nek en rug. Ik weet het allemaal niet meer. Wat zou ik graag mijn deur op slot willen doen en mijn telefoon uit. Dan mn bed in kruipen en volgende maand maar weer eens contact met de buitenwereld.

Heyjij, ik zit hier je verhaal te lezen en krijg dan echt de kriebels van zo'n teamleidster, hoe bot kan iemand zijn.

Je hebt goed voet bij stuk gehouden door aan te geven dat je pas volgende week kan beginnen met werken.

Jouw verhaal komt zo veel overeen met het mijne. Maar ik denk dat jij wel een stuk jonger bent dan ik.

Ik herken vooral die pijnen in nek en rug, bij mij doen ook mjin heupen en achterkant van bovenbenen heel erg pijn. Daarvoor slik ik paracetamol en diazepam 2mg.

Probeer jezelf niet te druk te maken. neem je rust en blijf lekker in bed als je daar behoefte aan hebt.



En verder.... vind je het werken in de zorg ech leuk? Zoniet, probeer dan nu je nog jong bent iets anders te gaan doen.

Voor mezelf is het te laat. Ik ben 46 en heb verder geen andere opleiding.

Dat is ook waar ik zo overstuur vanraak. Het gevoel levenslang te hebben en voor straf dit werk te moeten doen terwijl ik het lichamelijk en geestelijk niet aan kan.



Heel veel sterkte meid en neem je rust. Laat ze op dat werk maar geduld hebben tot jij er aan toe bent. Ik denk niet dat je er beter van wordt als je jezelf al niet goed voelt en dan de hele dag naar geklaag van anderen moet luisteren.

Volgens mij zitten we met z'n allen in een dip. Het forum gaat met pieken en dalen als je terugleest. Ik hoop dat we snel weer opwaarts gaan met elkaar. Daar zijn we wel aan toe.



Hier is het vandaag ook niet super. Ik had gehoopt (dat ik dat ooit zou wensen!) dat gisteren of vandaag 'de' periode van de maand zou aanbreken, maar dat is niet het geval. Dat houdt in dat ik dan pas maandag naar de dokter kan ipv vrijdag. Vanmorgen heb ik dus een afspraak gemaakt voor maandag. Misschien komt 'het' vandaag toch nog en dan ga ik proberen mijn afspraak te verzetten. De spanning loopt op namelijk. Ergens vind ik dat ik me ongelooflijk loop aan te stellen en schaam ik me echt dat ik me zo voel. En dat het bijna spottend is. Maar ik ben toch echt bang. Ik kan er op dit moment (ik hoop wel in de toekomst!) weinig aan doen.



Inmiddels heb ik wel veel gelezen over hypochondrie (met in mijn achterhoofd: misschien is het geen hypochondrie, maar is dit echt wel zo) en los van mijn zojuist geschreven gedachte herken ik heel veel. In stresssituaties schijnt hypochondrie enorm aanwezig te zijn (c'est ça). Ook schijnt het een schreeuw om aandacht te zijn (verveel me al weken te pletter en heb het gevoel weinig zinnig bezig te zijn) en een manier tot controle uitoefenen. Als dit, dan dat, en dan is dat goed. Als dat dit niet is, dan is het zus en dan moet het zo. En als zo het niet gaat, dan is het toch dit, etc. En het gaat gepaard met angst en depressie. Het is niet duidelijk wat eerst komt.

Vanmiddag naar de psych. Ik heb eigenlijk het gevoel dat het niet zoveel zin heeft tot ik bij de huisarts ben geweest. Maar ik ga toch maar.



Freelanceopdracht is en blijft niet leuk. En er hangt zoveel politiek gedoe aan vast. Dat ik me hierin heb weten te nestelen, bah! Ik ben nu toch alles in gang aan het zetten om er zonder kleerscheuren vanaf te komen, maar het wordt zeker een interessante aangelegenheid.

Volgende week ga ik weer naar huidig werk om spullen op te ruimen en een overdracht te verzorgen. Spannend, dat wel. Deze week doe ik mijn opdrachten die ik heb gekregen en mijn freelanceklussen.



Verder... Vriend heeft nog steeds pijn aan zijn rug. Fysio lijkt ietsje te helpen. Mogelijk is het toch spanning. Hij is bezig met examens voor z'n postdoc en dat is vrij pittig naast zijn werk. Ik denk dat het er wel mee te maken heeft. M'n moeder heeft nog niet naar de MDL gebeld voor het darmonderzoek, maar heeft beloofd erachteraan te gaan. Met kat gaat het weer helemaal top. Hij baalt van zijn dieet-plus (en dieetbrokken en minder eten), maar hij is een echte superkat, dus hij komt er wel overheen.



Volgens mij is dit een complete update van alles.



Ga me nu toch maar weer op die freelanceopdracht storten en wat dingen opruimen. Afleiding zoeken!



Wat overigens wel heel positief is dat ik me weer meer in sociale netwerken begeef. Het kost me moeite en vind het heel spannend allemaal, maar ik doe het toch. Het is toch fijn om andere mensen om je heen te hebben. Deze week ga ik het ook weer doen. Donderdagavond afspraak, zaterdagavond etentje en zondag brunch. Goede score, toch? En ik probeer me aan jullie tips te houden om niet meteen de diepte in te willen. So far so good!

Ha die Bollo.

Ja we lijken inderdaad allemaal een terugval te hebben. Komt bij mij in ieder geval niet door het weer want ik ben dol op de winter. Ben gek genoeg geen zomermens

Net als jij verveel ik me ook helemaal rot. Hond is niet zo spraakzaam die zeurt alleen om lekkers.

Ik overweeg zelfs aan het eind van de week weer gedeeltelijk te gaan werken, vanmiddag moet ik eerst naar maatsch. werk van bedrijf en ik kijk dan wel verder.

Als ik bijv. vrijdag weer ga beginnen dan heb ik voor mijn gevoel 'recht' om van mijn vrije weekend te genieten.

Ik ga in ieder geval met leidinggevende in overleg om over mijn roost te praten. Die zes dagen achter elkaar werken breken mij op.

Aan de andere kant zie ik weer enorm op tegen het geklaag van de klanten. Dat ik ze in de steek heb gelaten bla bla bla.

Maar goed, ik zie wel. Sterkte allemaal.

En ja hoor, toch vandaag ongesteld geworden. Ik had dus toch een afspraak voor vrijdag ipv maandag kunnen maken. Morgen is de praktijk dicht, dus ik ga proberen of ik donderdag de afspraak kan verschuiven.

Ik ben echt zenuwachtig.



Bij de pysch ging het normaal. Geen bijzonderheden eigenlijk.

Hoi iedereen



ik doe ook meer sociale dingen en knap daar wel van op. Zaterdag met vriendin naar het cafe geweest, 's avonds uit geweest, vanavond naar de schouwburg, dit weekend zaterdag een feest en zondag bij vrienden langs. Dat doet me nu echt goed, even wat andere praat en mensen die gewoon goed in hun vel zitten en met wie het goed gaat. Geeft hoop voor de toekomst!



werk blijft gevoel alsof ik met beide voeten in de modder sta. Nog even...ik moet er zo van bijkomen. De laatste paar weken moet ik ook ineens nog meer k*tklussen doen. Bah!

hallo iedereen,



Ik heb gisteren hele dag in de stress gezeten, zitten janken, niet kunnen slapen etc. Kennelijk ook raar gedaan want ik wilde mijn lege glas en fles drinken dat op tafel staat naar de keuken brengen gisteravond. In mijn hoofd heb ik dat ook gedaan maar vanmiddag vond ik het in mijn dvd-kast...

Vandaag eigenlijk veel in bed gelegen, wat ge-internet en tv gekeken. Net een uur met de hond gewandeld en boodschapjes gedaan.



Lammy, ik ben inderdaad een stuk jonger dan jou en zit dus ook erg te denken aan een switch. Het werk in de zorg vond ik altijd wel heel leuk, maar door dit alles is het mij tegen gaan staan. Ik zit zelfs al beetje rond te kijken naar vacatures voor kantoorwerk. Ik denk dat dat mij een stuk meer rust geeft. Als het niet bevalt kan ik altijd nog terug de zorg in. Daar is werk genoeg voor.



Mijn bedrijfsarts zei: van thuis zitten word je ook niet beter, dus je kan beter maar weer rustig aan aan het werk gaan. Dus ja, dan doe ik dat maar. morgenmiddag weer naar mijn huisarts. Ik hoop dat hij iets voor mij kan betekenen..



Bollo, gelukkig heb je toch nog je menstruatie vandaag gekregen. Hoef je je daar geen zorgen meer over te maken.

@Heij: dat klinkt niet goed. Als je volgende week teruggaat, moet je dan meteen weer met mensen werken? Kunnen ze niet even iets anders voor je verzinnen, iets administratiefs? Ik vind het namelijk onverantwoord ten opzichte van jou en ten opzichte van de klanten als je zo aan de slag gaat. Schakel desnoods je huisarts weer in. Dit kan niet!





Ik heb net keihard de muts mijn LG gepasseerd. Haha, gerechtigdheid!

hallo allemaal,



Ik heb me vandaag aangemeld op het forum. Ben nu bijna ruim een jaar aan het kwakkelen. Maart 2008 werd ik ziek vanwege werk (burn-out). In mei begon ik langzaam met reintegratie. Dat ging goed en in november werkte in weer fulltime. Dat duurde eigenlijk niet lang want op het moment ben ik weer fulltime ziek.... Weet niet waar het mis is gegaan, maar hoop wel dat nu echt het kwartje gaat vallen. Daarmee bedoel ik dat ik eerst loyaal naar mezelf wil zijn ipv naar mijn werk. Bij mij is het continue zo geweest dat ik me een sukkel voelde en schuldig naar mijn werk, maar je wordt niet voor niets ziek!



Volgens mij geldt voor ons allemaal dat we eerst moeten zorgen dat we onszelf beter voelen en daarna komt het werk wel weer. Ik vind het heel lastig maar mijn uiteindelijke doel is wel om werk maar gewoon als werk te zien, zo van "het is maar werk". Dat zal nog wel lang duren vrees ik.



Ik ben nu aan het nadenken over een vervolgtraject. Weet het niet goed.... Medicijnen heb ik nog niet gebruikt of geprobeerd. Eigenlijk wil ik daar ook niet van afhankelijk worden. Ik ben wel benieuwd of hier iemand ervaring heeft met medicatie, de werking en de eventuele bijwerkingen? Is ongetwijfeld al het nodige over geschreven, maar die rode draad kan ik niet helemaal terugvinden. Heeft wrs te maken met mijn concentratie op het moment. Alvast bedankt.

Hallo allemaal,



Bollo: ik denk dat het heel belangrijk is om jezelf serieus te nemen met die hypochondrie. Je bent geen aansteller en het is geen onzin!!! Het is de manier van jouw geest om aan te geven dat je stress hebt, controle verliest e.d. Zou het doel dan ook niet alleen moeten zijn om die hypochondrie eruit te krijgen, maar daarnaast zorgen dat je algehele welbevinden beter wordt? Dan zakt die hypochondrie ook weer naar hanteerbare proporties? Volgens mij ben je daar wel al heel goed mee bezig. Nieuwe baan, weer meer sociale dingen, therapie. Mijn complimenten!



Heyjij: neem aan dat je niet gelijk fulltime aan de slag hoeft? Kan me voorstellen dat je er tegen op ziet. Soms is het waar dat thuis zitten niet helpt en dat (beperkt) blijven werken goed is. Ik hoop dat dat bij jou het geval is. Soms is het ook niet goed maar alleen de praktijk kan dat uitwijzen.

Heb je overigens inmiddels psychologische hulp gezocht?



Flora: welkom! Wat vervelend zeg... Heb je goede begeleiding gekregen bij de eerste uitval?

Ik heb ervaring met medicijnen (heb ook eerder depressie dan burn out, wel speelt stress bij mij grote rol om in depressie te raken...).

Mijn ervaringen met medicijnen zijn goed in die zin dat ik weinig bijwerkingen ervaar. Wel is het zo dat ik ze al 10 jaar slik en dat ik bij stoppen na een maand of 2/3 een terugval krijg (en dat zijn dus geen afkick verschijnselen want je bent dan al helemaal ontwent aan de stof). Toch is het ook niet het wondermiddel want ondanks het slikken van een onderhoudsdossering ben ik toch weer overspannen/depressief geraakt. Ben dus nu onder begeleiding van psychiater aan het ophogen.

Ik ben toch wel blij dat ik weer thuis ben en eigen spullen en dingen heb. Mijn toestand verslechtert in ieder geval niet.

Wel leef ik nu als een bejaarde. Ik ben heel snel vermoeid... zolang ik kan voorkomen dat ik mezelf overvraag is het depressieve gevoel te hanteren.



Ik ben gisteren wezen zwemmen. Vanochtend kwam mijn moeder een uurtje op bezoek. Was bekaf daarna en heb net als gisteren 2 uurtjes liggen soezen op de bank.

Vanmiddag heb ik boodschappen gedaan. En dat was het weer voor vandaag. Niet nog meer dingen doen....

Mijn ervaring is wel dat dit zich langzaam zal gaan uitbreiden...



Morgen heb ik in de ochtend afspraak met psychiater. Zal vast medicijnen nog verder verhogen. In de middag ga ik langs de huisarts om haar ook op de hoogte te houden.



Ik sluit af met iets positiefs:

Het leven is niet maakbaar (laat je niets wijsmaken) en je kunt jezelf maar in beperkte mate sturen of met wilskracht dingen bereiken. Het leven geeft je heel veel zaken waar je zelf geen zeggenschap over hebt, zoals het land en het gezin waarin je wordt geboren en opgroeit, je uiterlijk, je intelligentie en je karaktereigenschappen en persoonlijkheid. Daar zul je het mee moeten doen.

Het heeft dus geen enkel nut om jezelf verwijten te maken op dat vlak. Wij worstelen op dit moment met onze geest, andere mensen hebben een ander kruis te dragen... Accepteren en goed naar jezelf luisteren en roeien met de riemen die je hebt is het enige dat je als mens kunt doen. En ook met onze 'gebreken' kan het leven mooi en waardevol zijn (of dat weer worden).



Liefs, Hiltje

Hiltje, bedankt voor je reactie.

Voel je je dan gedurende de tijd dat je de medicijen gebruikt wel goed in de zin dat je kunt werken en eigenlijk kunt deelnamen aan het normale leven? De eerste keer heb ik wel goede begeleiding gehad in de zin dat ik me gesteund voelde. Achteraf gezien zijn dingen toch te snel gegaan, en ben ik te snel weer "zware" klussen gaan doen. Ik vluchtte op een gegeven moment in mijn werk en kwam thuis niet meer tot rust.



Tav wel of niet werken weet ik ook niet goed wat goed is. Aan de ene kant voelde ik me goed en weer deelnemer aan het normale leven toen ik weer aan het werk was. Het geeft gevoel van nuttig zijn. Aan de andere kant krijg je ook veel prikkels die je misschien niet goed kunt verwerken omdat je niet emotioneel stabiel bent. Vooralsnog ben ik nu dus weer twee weken thuis. Ik ben bang dat de loyaliteit van mijn werkgever ergens wel ophoudt. Aan de andere kant wil ik die gedachte ook weer loslaten want het gaat om mij.

@ Hiltje: mooi gezegd! Volgens mij gaat het beter met je. Klopt dat? Je schrijft weer (en dan bedoel ik niet de ...-jes) zoals eerst. Heel gek, ik kan het niet precies benoemen, maar het lijkt dat het beter met je is.



@ Heyjij: het is heel normaal dat je aangepast werk gaat doen. Bijvoorbeeld activiteiten of spelletjes met cliënten en niet direct de verzorging/ verpleging. Of heel beperkt. Bijvoorbeeld 2 cliënten of bijvoorbeeld alleen medicatie delen of administratie doen. Er zit namelijk ook een risico voor de organisatie in om jou nu gewoon mee te laten draaien. Zoals je het schrijft, lijkt het alsof de teamleiders je klachten niet serieus nemen of dat ze er weinig verstand van hebben. Heeft de bedrijfsarts aangegeven wat je functioneel wel en niet kan?



@ Marahbloem: goed dat je ubermuts hebt overstegen! You go, girl!! Rechtvaardigheid!!

Bollo: thanks! Ik bepaal niet meer of het beter of slechter gaat. Ik leef nu bij de dag en bepaal eigenlijk pas op een termijn van 2 weken of het beter gaat. ( Want als ik besluit dat het beter gaat, ga ik plannen maken die niet reeel zijn).



Flora: gedurende de 10 jaar dat ik medicijnen slik kan ik zeker werken en deelnemen aan het leven. Zelfs redelijk succesvol (ik haat dat woord nu... maar goed..), ik bedoel, ik ben advocaat, mijn werkgever en clienten zijn tevreden. Leuk sociaal leven.. blablablablabla

Nu ik weer in een depressie zit, vraag ik me toch af wat ik fout doe, maar daar zal ik niet zo 1,2,3 het antwoord op vinden. Denk toch dat ik wellicht meer wil dan ik kan... (als ik zo iemand met tomeloze energie was, zou ik het heel ver kunnen schoppen in mijn baan, maar mijn probleem is nu juist dat ik weinig energie heb, als zijn mensen altijd erg verbaasd als ik dat over mezelf zeg...) Dus ik leg waarschijnlijk de lat te hoog.



Maar mbt je vraag: als anti depressiva goed werken (en je dus een voor jou geschikt medicijn hebt) dan verbeteren ze juist je toestand, heb je meer energie en kun je beter functioneren.

Maar het is natuurlijk wel oppassen dat je niet met behulp van medicijnen nog steeds over je grenzen blijft gaan (misschien heb ik dat wel gedaan).

Dus als je nu weer je grenzen bent overgegaan moet je je afvragen of je medicijnen wilt of dat je de grenzen wilt bijstellen.



Moet er ook bij zeggen dat het slikken van medicijnen voor mij nooit een afgewogen keuze is geweest of dat ik er ooit over getwijfeld heb.

Ik zat er zover doorheen dat er gewoonweg een oplossing moest komen en de volgende stap zou voor mij vrijwillige opname zijn geweest want ik wist echt niet meer waar ik het zoeken moest.

Als je aan de medicijnen wilt omdat het dan wellicht wat makkelijker of sneller zal gaan, moet je je afvragen of je dat wel wil en of je situatie zodanig ernstig is dat je daarvoor wilt gaan slikken.