Psyche
alle pijlers
burn-out wie ook??
donderdag 25 januari 2007 om 10:40
hoihoi,
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
dinsdag 3 februari 2009 om 20:07
Hiltje, klinkt heftig en wat je zegt redelijk succesvol.... Dat is hoe de buitenwereld het ziet, maar zo voelde je het zelf waarschijnlijk niet.
Ik weet niet wanneer je situatie dusdanig ernstig is dat medicijnen een oplossing bieden. Je hoort verschillende verhalen en het is lastig daar op af te gaan, omdat iedereen wellicht weer een andere ervaring heeft. Ergens in mij zit een stem die zegt dat het voor mij (nu nog) geen oplossing is.
De kern van de problemen zit hem volgens mij wel in het capabel zijn voor de bewaking van je eigen grenzen. Medicijnen kunnen je gemoedstoestand denk ik wel beinvloeden, maar de bewaking van je grenzen lijkt mij meer een proces van eerst resetten en daarna opmieuw programmeren om het even technisch te benoemen.
Zelf heb ik het gevoel dat ik blijkbaar nog niet genoeg heb geleerd om hier de juiste keuzes in te maken.
Ik hoop dat je bezoek aan psych en huisarts morgen positief verlopen. Je positieve afsluiting zet me aan het denken. Thanks!
Ik weet niet wanneer je situatie dusdanig ernstig is dat medicijnen een oplossing bieden. Je hoort verschillende verhalen en het is lastig daar op af te gaan, omdat iedereen wellicht weer een andere ervaring heeft. Ergens in mij zit een stem die zegt dat het voor mij (nu nog) geen oplossing is.
De kern van de problemen zit hem volgens mij wel in het capabel zijn voor de bewaking van je eigen grenzen. Medicijnen kunnen je gemoedstoestand denk ik wel beinvloeden, maar de bewaking van je grenzen lijkt mij meer een proces van eerst resetten en daarna opmieuw programmeren om het even technisch te benoemen.
Zelf heb ik het gevoel dat ik blijkbaar nog niet genoeg heb geleerd om hier de juiste keuzes in te maken.
Ik hoop dat je bezoek aan psych en huisarts morgen positief verlopen. Je positieve afsluiting zet me aan het denken. Thanks!
dinsdag 3 februari 2009 om 20:43
Hoi Flora,
Nou ik was (en zelfs ben) ook echt wel tevreden met mezelf en mijn 'succesvolle' baan enzo, hoor.
Ik vind mijn werk leuk, ik ben er goed in en dat wordt me vaak verteld en ik kan er veel voldoening uit halen. Ik vind het wel zwaar en veel tijd en energie kosten. Maar had ik de energie van een renpaard dan zou ik dat graag gebruiken voor de baan.
Eerlijk gezegd kan ik ook best genieten van het 'succesvolle' leven. Ik weet (en dat realiseer ik me nu eens temeer) dat het er in feite niet toe doet. Maar goed, lekker uit eten, leuke reisjes en mooie schoenen zijn best fijn. Zou ik de rest van mijn leven naar de Aldi moeten... geen probleem. Maar kan ook echt genieten van luxe.
En ik weet ook nog best dat ik een leuk mens ben. Had het er vandaag nog over met een vriendinnetje ) omdat ik me vanochtend 5 minuten lang in mijn kop haalde dat ik misschien borderline kenmerken heb.. want ik pieker me wel suf wat ik heb en waarom ik steeds weer depressief word). Maar ook daar weer de bevestiging van dat er niets aan mij mankeert.
Krijg dan ook steeds meer het idee dat ik een soort van biologische kwetsbaarheid heb voor depressies. En stress speelt daar een grote rol in. Maar krijg ik een depressie na teveel stress of ben ik eerst al (licht) depressief en kan ik daarom de stress niet aan.
Mbt medicijnen: als jij zelf voelt dat het niet nodig is, lijkt mij dat jouw situatie niet zodanig ernstig is dat dat met medicijnen opgelost moet worden.
Mijn mening over medicijnen is dat je het alleen moet slikken indien nodig, dat wil zeggen indien je ernstig lijdt onder je klachten of indien het iets minder ernstig is maar wel al heel lang duurt en andere dingen onvoldoende helpen. Medicijnen om sneller of beter weer aan het werk te gaan, zou niet moeten.
Ik zelf voelde me zo depressief en angstig dat ik niet meer sliep en niet meer alleen thuis kon zijn... en dat was voor mij altijd het moment voor medicijnen.
Nou ik was (en zelfs ben) ook echt wel tevreden met mezelf en mijn 'succesvolle' baan enzo, hoor.
Ik vind mijn werk leuk, ik ben er goed in en dat wordt me vaak verteld en ik kan er veel voldoening uit halen. Ik vind het wel zwaar en veel tijd en energie kosten. Maar had ik de energie van een renpaard dan zou ik dat graag gebruiken voor de baan.
Eerlijk gezegd kan ik ook best genieten van het 'succesvolle' leven. Ik weet (en dat realiseer ik me nu eens temeer) dat het er in feite niet toe doet. Maar goed, lekker uit eten, leuke reisjes en mooie schoenen zijn best fijn. Zou ik de rest van mijn leven naar de Aldi moeten... geen probleem. Maar kan ook echt genieten van luxe.
En ik weet ook nog best dat ik een leuk mens ben. Had het er vandaag nog over met een vriendinnetje ) omdat ik me vanochtend 5 minuten lang in mijn kop haalde dat ik misschien borderline kenmerken heb.. want ik pieker me wel suf wat ik heb en waarom ik steeds weer depressief word). Maar ook daar weer de bevestiging van dat er niets aan mij mankeert.
Krijg dan ook steeds meer het idee dat ik een soort van biologische kwetsbaarheid heb voor depressies. En stress speelt daar een grote rol in. Maar krijg ik een depressie na teveel stress of ben ik eerst al (licht) depressief en kan ik daarom de stress niet aan.
Mbt medicijnen: als jij zelf voelt dat het niet nodig is, lijkt mij dat jouw situatie niet zodanig ernstig is dat dat met medicijnen opgelost moet worden.
Mijn mening over medicijnen is dat je het alleen moet slikken indien nodig, dat wil zeggen indien je ernstig lijdt onder je klachten of indien het iets minder ernstig is maar wel al heel lang duurt en andere dingen onvoldoende helpen. Medicijnen om sneller of beter weer aan het werk te gaan, zou niet moeten.
Ik zelf voelde me zo depressief en angstig dat ik niet meer sliep en niet meer alleen thuis kon zijn... en dat was voor mij altijd het moment voor medicijnen.
dinsdag 3 februari 2009 om 20:53
dinsdag 3 februari 2009 om 22:16
Hiltje: fijn dat je er van kunt genieten. Het wordt mij ook regelmatig gezegd en geloven kan ik het wel en ik weet ook dat ik mijn werk goed doe. Kan alleen niet genieten, voor mij zelf is het nooit goed genoeg. Erg vermoeidend dus. Ik voel geen angst om alleen thuis te zijn maar slaap voornamelijk slecht en mijn lijf voelt als een tikkende tijdbom met de gevolgen van dien.
Heejij: lastig voor je. Begrijp dat je in de zorg zit en dus met mensen werkt... Ikzelf ben P&O adviseur, ook met mensen. Volgens mij zijn er wel een aantal beroepsgroepen waarin reintegratie lastig is. Denk dat de zorg er 1 van is. Ervaar voor mezelf ook dat ik het lastig vind bezig te zijn met anderen terwijl ik zelf niet goed in mijn vel zit... Denk goed na of je het wel aan kunt. En wat Bollo zegt is inderdaad wel waar.... Weeg goed voor jezelf af of het wijs is en of je het aan kunt. Dit is een moeilijke situatie.
Heeft iemand ervaring met Reiki? Ik volg NLP therapie, maar vanavond was ik zo emotioneel en wilde mijn lijf gewoon niet rustig worden... Toen stelde die mevrouw voor een Reiki sessie te doen en wonderbaarlijk is mijn lijf daar rustig van geworden. Dat geeft in ieder geval energie om aan mezelf te werken, daar waar het nodig is. Misschien een tip voor iemand hier?
Heejij: lastig voor je. Begrijp dat je in de zorg zit en dus met mensen werkt... Ikzelf ben P&O adviseur, ook met mensen. Volgens mij zijn er wel een aantal beroepsgroepen waarin reintegratie lastig is. Denk dat de zorg er 1 van is. Ervaar voor mezelf ook dat ik het lastig vind bezig te zijn met anderen terwijl ik zelf niet goed in mijn vel zit... Denk goed na of je het wel aan kunt. En wat Bollo zegt is inderdaad wel waar.... Weeg goed voor jezelf af of het wijs is en of je het aan kunt. Dit is een moeilijke situatie.
Heeft iemand ervaring met Reiki? Ik volg NLP therapie, maar vanavond was ik zo emotioneel en wilde mijn lijf gewoon niet rustig worden... Toen stelde die mevrouw voor een Reiki sessie te doen en wonderbaarlijk is mijn lijf daar rustig van geworden. Dat geeft in ieder geval energie om aan mezelf te werken, daar waar het nodig is. Misschien een tip voor iemand hier?
dinsdag 3 februari 2009 om 22:26
Wat doe je precies met Reiki?
@ Heyij: mijn bericht staat er wat bot, maar zo bedoel ik het niet hoor. Ik snap gewoon niet dat teamleiders zo met hun personeel om kunnen gaan en alleen maar aan het volmaken van roosters klaarblijkelijk denken. Daar kan ik niet zo goed tegen. Als er teamleiders bij mij binnen de organisatie zo zouden werken...
Maar je moet echt heel goed voor jezelf kijken welke verantwoordelijkheid je wil en kan nemen. Ik vind het delen van medicatie nogal wat om nu te doen. Ik merk dat ik in herhaling val...
Nogmaals, het bericht is niet vervelend of persoonlijk bedoeld!!
@ Heyij: mijn bericht staat er wat bot, maar zo bedoel ik het niet hoor. Ik snap gewoon niet dat teamleiders zo met hun personeel om kunnen gaan en alleen maar aan het volmaken van roosters klaarblijkelijk denken. Daar kan ik niet zo goed tegen. Als er teamleiders bij mij binnen de organisatie zo zouden werken...
Maar je moet echt heel goed voor jezelf kijken welke verantwoordelijkheid je wil en kan nemen. Ik vind het delen van medicatie nogal wat om nu te doen. Ik merk dat ik in herhaling val...
Nogmaals, het bericht is niet vervelend of persoonlijk bedoeld!!
dinsdag 3 februari 2009 om 22:39
Hoi allemaal, hier even een berichtje dat niet iedereen in een dip zit. Met mij gaat het best redelijk. Wel moe nog steeds, maar ik ga nu met een beter gevoel naar het werk. Niet meer zo met de moed in mijn knieen. Ik ben er hartstikke blij mee.
Hiltje ik heb steeds het idee dat jij uit alle macht probeert te rationaliseren waarom je toch steeds de depressies krijgt. Wat je "verkeerd" hebt gedaan dat het nu toch weer mis is. Je bent nog veel te veel met het verstand bezig en je kunt je niet neerleggen bij je gevoel. Kopt dat?
Misschien dat haptotherapie dan toch wel wat voor jou is?
Hiltje ik heb steeds het idee dat jij uit alle macht probeert te rationaliseren waarom je toch steeds de depressies krijgt. Wat je "verkeerd" hebt gedaan dat het nu toch weer mis is. Je bent nog veel te veel met het verstand bezig en je kunt je niet neerleggen bij je gevoel. Kopt dat?
Misschien dat haptotherapie dan toch wel wat voor jou is?
dinsdag 3 februari 2009 om 23:14
Hai Prul,
Morgen naar de psychiater en ik zal wel met haar spreken over therapie. Wil als ik weer wat meer ben opgelapt sowieso wat meer gaan doen met gevoel en zingeving (haptotherapie of mindfullness etc).
Ja ik ben nog steeds erg bezig met mijn verstand. Maar ik kan niet anders en ga me er dus ook niet (meer) tegen verzetten. En ik vind het ook wel logisch van mezelf dat ik me er mee bezig hou... is niet niks om telkens getroffen te worden door depressie terwijl je denkt dat je goed bezig bent....
Fijn dat je je beter voelt. Dus de meds werken!!! Heb jij ook het gevoel dat het 'natuurlijk' aanvoelt, dus dat het uit jezelf komt en niet zozeer door de pillen...?
Morgen naar de psychiater en ik zal wel met haar spreken over therapie. Wil als ik weer wat meer ben opgelapt sowieso wat meer gaan doen met gevoel en zingeving (haptotherapie of mindfullness etc).
Ja ik ben nog steeds erg bezig met mijn verstand. Maar ik kan niet anders en ga me er dus ook niet (meer) tegen verzetten. En ik vind het ook wel logisch van mezelf dat ik me er mee bezig hou... is niet niks om telkens getroffen te worden door depressie terwijl je denkt dat je goed bezig bent....
Fijn dat je je beter voelt. Dus de meds werken!!! Heb jij ook het gevoel dat het 'natuurlijk' aanvoelt, dus dat het uit jezelf komt en niet zozeer door de pillen...?
dinsdag 3 februari 2009 om 23:22
ben het met jullie eens hoor. Ik vind het ook allemaal veel te rap gaan. En ik heb allang al te kennen gegeven dat ik vergeetachtig en chaotisch ben. Ik heb ook nog 0 keer aan gegeven mij wat beter te voelen.
Ik voel mij namelijk exact hetzelfde als 4 weken terug. Het enige verschil is dat ik toen totaal nergens zin in had en niets leuk vond, mij zelfs niet kon concentreren op de tv. Dat laatste dat begin ik nu weer leuk te vinden, oude series kijken etc.
Maar het lijkt wel of ze mij niet serieus nemen. En inderdaad ze hebben mensen te kort dus er staat druk achter. Daarom wilde ze waarschijnlijk al dat ik morgenavond ging werken. En maar door bleef drammen totdat ze mij aan het janken had.
Ik merk gewoon dat ik weinig heb in te brengen daar. Ze willen gewoon dat je zo snel mogelijk weer aan het werk gaat en daarmee uit.
Ik wil nu rondkijken naar vacatures en eigenlijk gewoon weg bij mijn huidige organisatie. Weet alleen niet wat de consequenties precies zijn.
Ik voel mij namelijk exact hetzelfde als 4 weken terug. Het enige verschil is dat ik toen totaal nergens zin in had en niets leuk vond, mij zelfs niet kon concentreren op de tv. Dat laatste dat begin ik nu weer leuk te vinden, oude series kijken etc.
Maar het lijkt wel of ze mij niet serieus nemen. En inderdaad ze hebben mensen te kort dus er staat druk achter. Daarom wilde ze waarschijnlijk al dat ik morgenavond ging werken. En maar door bleef drammen totdat ze mij aan het janken had.
Ik merk gewoon dat ik weinig heb in te brengen daar. Ze willen gewoon dat je zo snel mogelijk weer aan het werk gaat en daarmee uit.
Ik wil nu rondkijken naar vacatures en eigenlijk gewoon weg bij mijn huidige organisatie. Weet alleen niet wat de consequenties precies zijn.
dinsdag 3 februari 2009 om 23:27
Hey Hiltje, ja ik heb zeker niet het idee dat het door de pillen komt dat ik me beter voel. Ik voel me ook totaal niet afgevlakt of zoiets, waar ik anderen zo vaak over hoor klagen. Het voelt heel natuurlijk aan (alleen die vermoeidheid dan). Zooooo heerlijk. Eindelijk!!!!! Ik wens het jou ook zo toe Hil! Heb geduld. Het gaat echt weer komen. Ik denk trouwens nu toch echt dat hapto wel wat voor je is. Ik was ook steeds alles aan het berationaliseren. Daar is op zich helemaal niets mis mee, maar je kan daardoor toch dingen doen of denken die niet helemaal stroken met je gevoel, wat weer stress veroorzaakt zonder dat je dat misschien onderkent.
Ach ik heb allemaal weer goeie adviezen voor je, maar natuurlijk weet je zelf het beste wat goed voor je is. Dat je inmiddels weer wat vaker op het forum bent vind ik toch wel weer een goed teken! Hoe zijn je nachten?
Ach ik heb allemaal weer goeie adviezen voor je, maar natuurlijk weet je zelf het beste wat goed voor je is. Dat je inmiddels weer wat vaker op het forum bent vind ik toch wel weer een goed teken! Hoe zijn je nachten?
dinsdag 3 februari 2009 om 23:35
Hoi Heyjij, ik vind je programma ook best wel zwaar! Eerste week 2 dagen van 3 uur en de week erop alweer drie dagen van 3 uur. Ik weet even niet meer of dit nu ook in overleg met de bedrijfsarts was? Anders moet je het ook eens met je eigen huisarts bespreken. Kijken wat die ervan vindt. Te vroeg teveel hooi op je vork is ook niet goed. En je wilt ook niet weer terug bij af of zelfs nog erger.
Toen ik weer aan de slag ging ben ik begonnen met 1 dagje van 2 uur. Daarna 2 daagjes van 2 uur. Dan 3 daagjes van 2 uur. En dat niet iedere week uitbreiden, maar geleidelijk. Natuurlijk is het in jouw beroep wel wat lastiger om in te plannen.
Wat een pittige programma's krijgen jullie gelijk voorgeschreven. Dat vond ik bij dat programma van Hiltje ook al. Misschien heb ik gewoon geluk gehad met mijn bedrijfsarts....
Toen ik weer aan de slag ging ben ik begonnen met 1 dagje van 2 uur. Daarna 2 daagjes van 2 uur. Dan 3 daagjes van 2 uur. En dat niet iedere week uitbreiden, maar geleidelijk. Natuurlijk is het in jouw beroep wel wat lastiger om in te plannen.
Wat een pittige programma's krijgen jullie gelijk voorgeschreven. Dat vond ik bij dat programma van Hiltje ook al. Misschien heb ik gewoon geluk gehad met mijn bedrijfsarts....
dinsdag 3 februari 2009 om 23:40
Met Reiki hoef je dus zelf niet zoveel te doen.
Je gaat liggen op een soort tafel (zelfde als massage-tafel). Vervolgens wordt je op een aantal plekken aangeraakt van waaruit energie gaat stromen, bijv. je knieholten, je voeten, je dijbeen, je rug/schouders. Het kan even duren voordat het werkt en ik weet het, het klinkt een beetje vaag.... Bijmij duurde het even, maar uiteindelijk ontspande ik wel. Je bent natuurlijk ook niet van je probleem af, maar wordt inwendig wel wat rustiger. Hoe lang dat duurt kan ik niet zeggen, want ik ben van half 9 tot half 10 geweest, maar het werkt nog. Ik heb ook last van over rationalisatie en luister niet goed naar mijn gevoel. Daar ben ik met hulp van de psycholoog achter gekomen. Die adviseerde mij yoga en NLP. Na 10 sessies NLP kwamen mijn klachten terug...Dacht met NLP een oplossing te hebben gevonden, maar denk dat er nog een aantal blokkades zijn die ik moet oplossen voor NLP effectief zal zijn... Dus ik ben nu op zoek naar iets anders.
Je gaat liggen op een soort tafel (zelfde als massage-tafel). Vervolgens wordt je op een aantal plekken aangeraakt van waaruit energie gaat stromen, bijv. je knieholten, je voeten, je dijbeen, je rug/schouders. Het kan even duren voordat het werkt en ik weet het, het klinkt een beetje vaag.... Bijmij duurde het even, maar uiteindelijk ontspande ik wel. Je bent natuurlijk ook niet van je probleem af, maar wordt inwendig wel wat rustiger. Hoe lang dat duurt kan ik niet zeggen, want ik ben van half 9 tot half 10 geweest, maar het werkt nog. Ik heb ook last van over rationalisatie en luister niet goed naar mijn gevoel. Daar ben ik met hulp van de psycholoog achter gekomen. Die adviseerde mij yoga en NLP. Na 10 sessies NLP kwamen mijn klachten terug...Dacht met NLP een oplossing te hebben gevonden, maar denk dat er nog een aantal blokkades zijn die ik moet oplossen voor NLP effectief zal zijn... Dus ik ben nu op zoek naar iets anders.
dinsdag 3 februari 2009 om 23:43
nou de bedrijfsarts wilde in eerste instantie zelfs dat ik begon met 4 dagen per week 3 uur. Ik heb haar later gebeld om te zeggen dat mij dit toch te veel was. En dan wilde ze het wel opbouwen. Elke week een dag extra erbij. Ik vind het zelf ook vrij pittig, heb het idee dat ik binnen een maand alweer full time moet draaien.
En waar ik dan ook erg mee zit, ik moet dus maandagavond gaan werken. Dan werk ik samen met 2 collega's die zelf enorme lijsten hebben. Kantoor en teamleidster zijn niet bereikbaar. Als ik na 2 uur werk denk, ik kan het niet. Moet ik wel nog een uur door werken. Mijn collega's met onmogelijk lange werkrijen zullen het mij absoluut niet in dank afnemen als ik ze een uur werk erbij geef. Dus dan weet ik al hoe het gaat, dan denk ik 'vooruit, tanden op elkaar, nog een uurtje en dan ben je klaar'.
En waar ik dan ook erg mee zit, ik moet dus maandagavond gaan werken. Dan werk ik samen met 2 collega's die zelf enorme lijsten hebben. Kantoor en teamleidster zijn niet bereikbaar. Als ik na 2 uur werk denk, ik kan het niet. Moet ik wel nog een uur door werken. Mijn collega's met onmogelijk lange werkrijen zullen het mij absoluut niet in dank afnemen als ik ze een uur werk erbij geef. Dus dan weet ik al hoe het gaat, dan denk ik 'vooruit, tanden op elkaar, nog een uurtje en dan ben je klaar'.
dinsdag 3 februari 2009 om 23:48
Heyjij, Ik ben hier pas een dag, maar ik lees je verhaal over hervatten en in welke vorm en qua hoeveelheid uren. Het is niet verantwoord voor je zelf om op deze manier te hervatten en ook niet voor je werkgever. Die heeft uiteindelijk veel meer aan jou als je eerst zelf goed tot rust komt, (redelijk) stabiel kun reintegreren en op de lange termijn volledig kunt hervatten. Het zal lastig worden om je werkgever hiervan te overtuigen, maar uiteindelijk is dit geen oplossing. Heb je misschien niet iets van een bond om je in te schakelen over hoe je hiermee om kunt gaan? Het lijkt zo niet te gaan werken vrees ik. Bedenk jezelf dat je als je thuis komt ook nog energie moet hebben.
dinsdag 3 februari 2009 om 23:53
En nog iets, ik snap dat je je druk maakt om wat je collega's "wel niet zullen vinden"... Lastige kwestie. Probeer te voorkomen dat je vanuit loyaliteit of schuldgevoel weer te snel gaat starten. Dat is mij de eerste keeroverkomen, maar dat blijkt nu dus geen langetermijnoplossing. Achteraf baal ik van mezelf. Je bent in de eerste plaats mens en daarna pas collega. En dit is niet jouw probleem maar dat van je teamleider en uiteindelijk dus ook niet voor je collega's.
woensdag 4 februari 2009 om 00:03
Hoi Flora, wat jij zo schrijft over Reiki lijkt ook wel op haptotherapie. Ik moet dan in mijn ondergoed op een bed gaan liggen en raakt mijn therapeut me aan. Meestal masseert ze de rug en benen en voel je je lekker warm en ontspannen worden. Je bekijkt samen hoe ontspannen je spieren eigenlijk zijn. Als je echt goed ontspannen bent kan ze bijvoorbeeld je zij veel meer naar binnen indrukken. Als je niet ontspannen bent is het net of je tegen een muur van spieren aanduwt. Ze kan ook echt je huid en spieren beetpakken en optillen. Als je ontspannen bent dat is het alsof je vel veel losser zit. Je leert om dit te bewerkstelligen.
In het begin is het wat onwennig. Je weet ook niet wat je te wachten staat, maar nu vind ik het echt even lekker en je leert wat beter naar je lichaam te luisteren. Naast het "bed", heb ik ook gesprekken met haar over hoe het gaat, waar ik tegen aanloop. Er zijn dus ook dagen dat ik niet op het "bed" terecht kom.
Heyjij, ik kan met echt goed voorstellen wat voor dilemma jij hebt. Je verantwoordelijkheid naar je patienten toe, je schuldgevoel naar je collega's. Ik begrijp het volkomen, maar je moet echt niet vergeten jezelf in acht te nemen. Jij weet zelf het beste of je het wel aankan. Kun je niet met je huisarts hierover hebben? Misschien kan die overleggen met de bedrijfsarts?
In het begin is het wat onwennig. Je weet ook niet wat je te wachten staat, maar nu vind ik het echt even lekker en je leert wat beter naar je lichaam te luisteren. Naast het "bed", heb ik ook gesprekken met haar over hoe het gaat, waar ik tegen aanloop. Er zijn dus ook dagen dat ik niet op het "bed" terecht kom.
Heyjij, ik kan met echt goed voorstellen wat voor dilemma jij hebt. Je verantwoordelijkheid naar je patienten toe, je schuldgevoel naar je collega's. Ik begrijp het volkomen, maar je moet echt niet vergeten jezelf in acht te nemen. Jij weet zelf het beste of je het wel aankan. Kun je niet met je huisarts hierover hebben? Misschien kan die overleggen met de bedrijfsarts?
woensdag 4 februari 2009 om 15:38
Ben bij de psychiater geweest. Omdat ik het idee had dat ik vroeger met een ander soort medicijnen sneller resultaat had hebben we overwogen om nu al over te stappen op andere medicatie. Ik vertrouw de huidige medicatie ook niet zo erg omdat ik (weliswaar op lage dosis) toch weer depressie kreeg.
Maar uiteindelijk bleek dat ik dan eerst moet afbouwen dan aantal dagen niets en dan weer opbouwen.
In samenspraak vonden we dat nu nog te vroeg. Eerst huidige medicatie verhogen en dat 4 weken afwachten. Bij onvoldoende effect kan alsnog de switch.
Er werd me op het hart gedrukt om het echt nog rustig aan te doen en niet als ik me opeens beter voelde weer allerlei verplichtingen aan te gaan. Zeker nog niet met werk als ik ook nog straks een switch van medicatie zou moeten maken.
Heb nog tegen de psychiater aangehouden dat ik helemaal moe wordt van de anti-depressiva lobby. Ze moest glimlachen en zei dat ik me daar maar niets van aan moest trekken. Ze had er ook nog een eigen theorie over, over de opzet en de waarde van verschillende onderzoeken.
Ook gaf ik aan dat ik sowieso moe wordt van het stigma en de meningen van anderen over depressies. Daarop gaf ze aan dat mensen de psyche heel intrigerend maar ook eng vinden. Aan de ene kant beinvloeden we de psyche graag, met drugs en alcohol... maar dan wel vrijwillig op een door ons gekozen moment...Dus ook al die theorien en waarheden moest ik me niet teveel van aantrekken.
Maar uiteindelijk bleek dat ik dan eerst moet afbouwen dan aantal dagen niets en dan weer opbouwen.
In samenspraak vonden we dat nu nog te vroeg. Eerst huidige medicatie verhogen en dat 4 weken afwachten. Bij onvoldoende effect kan alsnog de switch.
Er werd me op het hart gedrukt om het echt nog rustig aan te doen en niet als ik me opeens beter voelde weer allerlei verplichtingen aan te gaan. Zeker nog niet met werk als ik ook nog straks een switch van medicatie zou moeten maken.
Heb nog tegen de psychiater aangehouden dat ik helemaal moe wordt van de anti-depressiva lobby. Ze moest glimlachen en zei dat ik me daar maar niets van aan moest trekken. Ze had er ook nog een eigen theorie over, over de opzet en de waarde van verschillende onderzoeken.
Ook gaf ik aan dat ik sowieso moe wordt van het stigma en de meningen van anderen over depressies. Daarop gaf ze aan dat mensen de psyche heel intrigerend maar ook eng vinden. Aan de ene kant beinvloeden we de psyche graag, met drugs en alcohol... maar dan wel vrijwillig op een door ons gekozen moment...Dus ook al die theorien en waarheden moest ik me niet teveel van aantrekken.
woensdag 4 februari 2009 om 17:09
Hey,
Vanochtend ben ik naar de arbo-arts geweest. Over 2 weken mag ik weer aan de slag. Ik ga dan beginnen met 3 keer 3 uur en dat uitbouwen in 2 maand naar volledige uren. Lijkt mij al best snel, maar gelukkig kan ik aangeven wanneer het me teveel wordt. Ik heb alleen nog geen werk en zal moeten reintegreren bij een voor mij nog onbekend bedrijf. Ik heb een detacheringscontract van 2 jaar. Ik hoefde mij geen zorgen te maken over de plaatsing zeiden ze. Misschien kan ik weer op het zorgkantoor aan de slag.
Vanmiddag door mijn huisarts nu dan eindelijk toch doorverwezen..Duurt alleen weer een maand voordat ik intake heb..
Ik heb ook haptotherapie, bevalt mij ook erg goed. Ik heb nog wel meer gepraat, 2 keer ging hij op een krukje achter me zitten en deed iets met mn nek en 1 keer op het bed, maar wel met kleren aan. Vraag me af of ik ook in mn ondergoed moet straks..Hoe lang heb jij al hapto, Prulletje? En ging dat in het begin net als bij mij?
Ja dat is mooi gezegd van je psychiater Hiltje. Mensen kunnen het niet omvatten, als ze het niet zelf hebben meegemaakt en denken dan niet verder dan hun eigen straatje. Doordat ze het eng vinden, bedenken ze iets zodat het weer veilig voelt. Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven. Je krijgt dan inderdaad van die waarschijnlijk wel goedbedoelde adviezen en meningen die je nou net niet helpen. En vind ik vaak ook enorm bagatelliserend.
Vanochtend ben ik naar de arbo-arts geweest. Over 2 weken mag ik weer aan de slag. Ik ga dan beginnen met 3 keer 3 uur en dat uitbouwen in 2 maand naar volledige uren. Lijkt mij al best snel, maar gelukkig kan ik aangeven wanneer het me teveel wordt. Ik heb alleen nog geen werk en zal moeten reintegreren bij een voor mij nog onbekend bedrijf. Ik heb een detacheringscontract van 2 jaar. Ik hoefde mij geen zorgen te maken over de plaatsing zeiden ze. Misschien kan ik weer op het zorgkantoor aan de slag.
Vanmiddag door mijn huisarts nu dan eindelijk toch doorverwezen..Duurt alleen weer een maand voordat ik intake heb..
Ik heb ook haptotherapie, bevalt mij ook erg goed. Ik heb nog wel meer gepraat, 2 keer ging hij op een krukje achter me zitten en deed iets met mn nek en 1 keer op het bed, maar wel met kleren aan. Vraag me af of ik ook in mn ondergoed moet straks..Hoe lang heb jij al hapto, Prulletje? En ging dat in het begin net als bij mij?
Ja dat is mooi gezegd van je psychiater Hiltje. Mensen kunnen het niet omvatten, als ze het niet zelf hebben meegemaakt en denken dan niet verder dan hun eigen straatje. Doordat ze het eng vinden, bedenken ze iets zodat het weer veilig voelt. Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven. Je krijgt dan inderdaad van die waarschijnlijk wel goedbedoelde adviezen en meningen die je nou net niet helpen. En vind ik vaak ook enorm bagatelliserend.
Luister naar je hart, want dat klopt
woensdag 4 februari 2009 om 17:35
soms vind ik inderdaad de zogenaamde tips en ideeën van anderen ook erg irritant. Maar ik begrijp het ook wel. Als je het zelf niet hebt meegemaakt weet je ook niet precies hoe het is.
Voordat ik dit had heb ik ook wel eens gedacht dat mensen die zeggen overspannen zijn gewoon zeikerds zijn die te lui zijn om te werken. Nu weet ik natuurlijk wel beter.
Voordat ik dit had heb ik ook wel eens gedacht dat mensen die zeggen overspannen zijn gewoon zeikerds zijn die te lui zijn om te werken. Nu weet ik natuurlijk wel beter.
woensdag 4 februari 2009 om 19:40
Hiltje, fijn dat je met psych op 1 lijn zit. Lijkt me ook wel lastig en onzeker dat je nu moet wachten tot het beter gaat.
Joss, kun je niet door de bedrijfsarts worden doorverwezen? Via de huisarts duurt het misschien te lang... Omdat je ook over twee weken weer gaat werken.
Heyjij, ja iedereen overstelpt je met goed bedoelde adviezen en tips. Uiteindelijk moet je toch zelf de keus maken waar je voor gaat en vooral wat goed voelt.Ik heb mensen met burn out nooit zeikerds gevonden, maar had wel altijd zoiets van dat overkomt mij nooit. Nou dat kun je dus nooit zeggen.
Ik weet een heel leuk boek, heeft ooit mijn aandacht getrokken op de viva site. Heet "vrouwen met pit" van Suzanne Uunk. Dat gaat er over dat elke vrouw een pit heeft (de kern diep van binnen waar het uiteindelijk allemaal om draait). Volgens mij ben je al een heel eind als je je pit weer hebt gevonden. Klinkt een beetje filosofisch, maar is echt een aanrader dat boek.. Heel positief maar ook realistisch!
Joss, kun je niet door de bedrijfsarts worden doorverwezen? Via de huisarts duurt het misschien te lang... Omdat je ook over twee weken weer gaat werken.
Heyjij, ja iedereen overstelpt je met goed bedoelde adviezen en tips. Uiteindelijk moet je toch zelf de keus maken waar je voor gaat en vooral wat goed voelt.Ik heb mensen met burn out nooit zeikerds gevonden, maar had wel altijd zoiets van dat overkomt mij nooit. Nou dat kun je dus nooit zeggen.
Ik weet een heel leuk boek, heeft ooit mijn aandacht getrokken op de viva site. Heet "vrouwen met pit" van Suzanne Uunk. Dat gaat er over dat elke vrouw een pit heeft (de kern diep van binnen waar het uiteindelijk allemaal om draait). Volgens mij ben je al een heel eind als je je pit weer hebt gevonden. Klinkt een beetje filosofisch, maar is echt een aanrader dat boek.. Heel positief maar ook realistisch!
woensdag 4 februari 2009 om 22:23
Joss, ik ga nu zo'n half jaartje naar de hapotherapeut. Eerst wat vaker en nu 1 x in de maand zo'n beetje. In het begin heb ik alleen maar gepraat. Het is toch altijd even aftasten of het een beetje klikt. Daarna pas op de bank. Zij heeft zelf aangegeven dat je moet doen wat je prettig vindt. Je mag ook een t-shirtje aanhouden. Je mag ook in je blote kont. Zelf vind ik bh en slip het prettigste. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit mijn stringetje aantrek als ik daar naartoe ga. Daar voel ik me dan toch ongemakkelijk in.
Vanochtend ben ik weer bij haar geweest. We hebben het erover gehad dat het eindelijk wat beter gaat. Hoe ik dat ervaar (wat een opluchting dat voor me is). Ze vroeg ook hoe ik dat nu eigenlijk vond dat ik deze pillen nu slik. Of ik dat geheim houd of dat ik me ervoor schaam. Gelukkig heb ik dat helemaal niet. Iedereen mag het van me weten. Het is natuurlijk niet iets wat je meteen aan iedereen vertelt, maar als iemand vraagt hoe het nu met me is, vertel is meestal wel dat ik nu medicijnen slik.
Dat kan wel eens anders zijn merk ik op dit forum en ook uit haar ervaringen. Zoals Hiltje al zei heeft iedereen wel zijn mening over depressie. Ik vind nu wel dat je er alleen echt over mee kan praten als je het zelf hebt meegemaakt en dan ook nog zeker met respect naar iedere andere mening. Tenslotte is het niet iets wat iedereen op dezelfde manier ervaarten dus voor iedereen gelijk is.
Ik denk wel meteen: wat heb ik allemaal geschreven tegen jou, Hiltje. Heb ik ook mijn mening teveel naar je geventileerd? Ik voel me altijd direkt schuldig, maar dat zegt waarschijnlijk meer over mijn karakter dan over de werkelijkheid!
Vanochtend ben ik weer bij haar geweest. We hebben het erover gehad dat het eindelijk wat beter gaat. Hoe ik dat ervaar (wat een opluchting dat voor me is). Ze vroeg ook hoe ik dat nu eigenlijk vond dat ik deze pillen nu slik. Of ik dat geheim houd of dat ik me ervoor schaam. Gelukkig heb ik dat helemaal niet. Iedereen mag het van me weten. Het is natuurlijk niet iets wat je meteen aan iedereen vertelt, maar als iemand vraagt hoe het nu met me is, vertel is meestal wel dat ik nu medicijnen slik.
Dat kan wel eens anders zijn merk ik op dit forum en ook uit haar ervaringen. Zoals Hiltje al zei heeft iedereen wel zijn mening over depressie. Ik vind nu wel dat je er alleen echt over mee kan praten als je het zelf hebt meegemaakt en dan ook nog zeker met respect naar iedere andere mening. Tenslotte is het niet iets wat iedereen op dezelfde manier ervaarten dus voor iedereen gelijk is.
Ik denk wel meteen: wat heb ik allemaal geschreven tegen jou, Hiltje. Heb ik ook mijn mening teveel naar je geventileerd? Ik voel me altijd direkt schuldig, maar dat zegt waarschijnlijk meer over mijn karakter dan over de werkelijkheid!
woensdag 4 februari 2009 om 22:58
Nee hoor Prul, jij bent lief en hebt het bovendien zelf meegemaakt!
Vandaag heb ik redelijke dag.
Wel ben ik nog steeds volledig obsessed met mezelf. Denk nu toch weer dat ik (ook) AD(H)D heb. Herken daar veel in. Maar morgen kan ik het weer onzin vinden en gisteren heb ik een uur getwijfeld over borderline wat ik nu compleet onzin vind (en mijn huisarts en psych ook). Huisarts dacht wel aan kenmerken van AD(H)D. Nou ja, zal het er wel eens met de psych over hebben.
En ik weet ook wel dat ik me niet blind moet staren op diagnoses en etiketjes. Ik heb gewoon goede en slechte eigenschappen en met die AD(H)D- achtige eigenschappen zal ik moeten leren dealen...
We moeten allemaal met onszelf leren dealen niet waar.
Inmiddels ook 5 boeken over depressie besteld bij bol.com (en had er al 4 over burn out).... dus ik kan weer lekker verder met mij obesessie.... Pfffffff... als ik straks hersteld ben krijg ik vast wel weer belangstelling voor andere zaken dan me,myself and I....En ga ik maar eens wat vrijwilligerswerk doen ofzo....
Dat ellendige navelstaren... maar goed... is ook weer symptoom van depressie (nergens interesse voor behalve jezelf).
Vandaag heb ik redelijke dag.
Wel ben ik nog steeds volledig obsessed met mezelf. Denk nu toch weer dat ik (ook) AD(H)D heb. Herken daar veel in. Maar morgen kan ik het weer onzin vinden en gisteren heb ik een uur getwijfeld over borderline wat ik nu compleet onzin vind (en mijn huisarts en psych ook). Huisarts dacht wel aan kenmerken van AD(H)D. Nou ja, zal het er wel eens met de psych over hebben.
En ik weet ook wel dat ik me niet blind moet staren op diagnoses en etiketjes. Ik heb gewoon goede en slechte eigenschappen en met die AD(H)D- achtige eigenschappen zal ik moeten leren dealen...
We moeten allemaal met onszelf leren dealen niet waar.
Inmiddels ook 5 boeken over depressie besteld bij bol.com (en had er al 4 over burn out).... dus ik kan weer lekker verder met mij obesessie.... Pfffffff... als ik straks hersteld ben krijg ik vast wel weer belangstelling voor andere zaken dan me,myself and I....En ga ik maar eens wat vrijwilligerswerk doen ofzo....
Dat ellendige navelstaren... maar goed... is ook weer symptoom van depressie (nergens interesse voor behalve jezelf).
