Psyche
alle pijlers
burn-out wie ook??
donderdag 25 januari 2007 om 10:40
hoihoi,
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
donderdag 5 maart 2009 om 19:46
Ha JufJannie,
Ik moet morgen naar de bedrijfsarts die dan bij mij op kantoor is. En de bedrijfsarts zei toen we de afspraak maakten dat ze me gewoon wil zien en dat het nog helemaal niet over werkhervatting hoeft te gaan en dat ik zelfs de afspraak zou mogen afzeggen als het teveel zou zijn.
Ik ga natuurlijk wel maar zie er toch tegenop. Met mijn verstand niet maar wel met mijn gevoel.
Was deze week dus ook bij de psych en dat was ook confonterend. Er is wel vooruitgang maar naar mijn eigen mening nog niet voldoende. Ik ben er nog lang niet en ik word daar toch weer beetje moedeloos van.
Nu ook weer gespannen en huilerig.....
Ik moet morgen naar de bedrijfsarts die dan bij mij op kantoor is. En de bedrijfsarts zei toen we de afspraak maakten dat ze me gewoon wil zien en dat het nog helemaal niet over werkhervatting hoeft te gaan en dat ik zelfs de afspraak zou mogen afzeggen als het teveel zou zijn.
Ik ga natuurlijk wel maar zie er toch tegenop. Met mijn verstand niet maar wel met mijn gevoel.
Was deze week dus ook bij de psych en dat was ook confonterend. Er is wel vooruitgang maar naar mijn eigen mening nog niet voldoende. Ik ben er nog lang niet en ik word daar toch weer beetje moedeloos van.
Nu ook weer gespannen en huilerig.....
donderdag 5 maart 2009 om 22:00
dag allemaal,
ik kom net uit een burntout en herken alle verhalen. Ik loop bij een psycholoog en dat is echt een zegen dat er iemand naar me luistert die weet hoe hij vragen moet stellen om je te laten praten. het is erg confronterend maar het is nodig om door de pijn heen te gaan.
ik heb geleefd op de automatische piloot want sommige dingen moeten nou eenmaal, werk, huis, relatie(s) , sporten etc. maar wat ik precies wilde heb ik nooit geweten & dat is dus de vaagheid die heel veel energie opslokt.
Stilstaan bij energie gevende activiteiten dat heb ik geleerd door het echt op te schrijven.
praten over mijn gevoel (vond ik altijd overbodig)
stilstaan en zelfbewust leven & stoppen met energie-vretende relaties(loslaten).
de uitdaging is nu om duidelijk grenzen te stellen wat makkelijker gaat worden aangezien ik nu niet meer op de automaat leef.
ik ben blij dat ik deze crisis heb gehad, het betekent dat ik groei.
morgen trakteer ik mezelf op de hamam die ik uit het vivaforum heb gehaald, ik vind het jammer dat ik er alleen heen moet maar het houdt me niet tegen, veel te leuk.
ik kom net uit een burntout en herken alle verhalen. Ik loop bij een psycholoog en dat is echt een zegen dat er iemand naar me luistert die weet hoe hij vragen moet stellen om je te laten praten. het is erg confronterend maar het is nodig om door de pijn heen te gaan.
ik heb geleefd op de automatische piloot want sommige dingen moeten nou eenmaal, werk, huis, relatie(s) , sporten etc. maar wat ik precies wilde heb ik nooit geweten & dat is dus de vaagheid die heel veel energie opslokt.
Stilstaan bij energie gevende activiteiten dat heb ik geleerd door het echt op te schrijven.
praten over mijn gevoel (vond ik altijd overbodig)
stilstaan en zelfbewust leven & stoppen met energie-vretende relaties(loslaten).
de uitdaging is nu om duidelijk grenzen te stellen wat makkelijker gaat worden aangezien ik nu niet meer op de automaat leef.
ik ben blij dat ik deze crisis heb gehad, het betekent dat ik groei.
morgen trakteer ik mezelf op de hamam die ik uit het vivaforum heb gehaald, ik vind het jammer dat ik er alleen heen moet maar het houdt me niet tegen, veel te leuk.
donderdag 5 maart 2009 om 22:33
Hi guys, hier prul weer. Wat een ontwikkelingen hierop het forum. Grappig dat het soms stilligt en dan in ene weer veel mensen behoefte hebben om te schrijven.
Hebben jullie vandaag op het weer gelet? Ik wel! Ik heb in het park langs de krokusjes gelopen. Wat en genot!
Jullie geloven het niet, maar we hadden op het werk een opruimdag. Dat betekent dus je toetsenbord en je kasten eens lekker uitsoppen, oude lijken uit de kast halen en wegwerken, archiveren en ruimen. Het gaf me echt een voorjaarsgevoel.
Maar vanavond kon ik het gevoel niet meer vasthouden. Met hoofdpijn en somber thuisgekomen. Ik twijfel of deze hoeveeheid medicijnen nu wel genoeg voor me is. Ik weet het gewoon niet. De ene keer denk ik ik houd het nog even vol tot ik weer naar de huisarts moet en de andere keer denk ik ik ga weer terug naar de oude hoeveelheid.
Leoniexie, jouw omschrijving komt me zo bekend voor. Bij mij begon het ook met duizelingen. Mijn huisarts zei eerst dat het aan mijn evenwichtsorgaan lag. Na 2 weken thuis ging het weer weg en ben ik weer aan het werk gegaan, maar niet lang daarna helemaal ingestort. Vervlgens een periode dat je je zo labiel voelt en schuldig naar je collega's en werkgever. Het heeft bij mij een tijd geduurd voor ik dat los kon laten.
Het kost allemaal veel tijd en een hoop leed en verdriet, maar uiteindelijk komen er af en toe lichtpuntjes. Maar vaak heb je wel hulp nodig. Gelukkig zit je bij een psych. Misschien is een haptotherapeut ook wel wat voor jou. Dan word je je meer bewust van hoe je lichaam zich voelt op de momenten van spanning en ontspanning. Het heeft mij wel goed geholpen (en nog steeds).
Ga nu zo mijn bedje in rollen. Allemaal weltrusten.
Hebben jullie vandaag op het weer gelet? Ik wel! Ik heb in het park langs de krokusjes gelopen. Wat en genot!
Jullie geloven het niet, maar we hadden op het werk een opruimdag. Dat betekent dus je toetsenbord en je kasten eens lekker uitsoppen, oude lijken uit de kast halen en wegwerken, archiveren en ruimen. Het gaf me echt een voorjaarsgevoel.
Maar vanavond kon ik het gevoel niet meer vasthouden. Met hoofdpijn en somber thuisgekomen. Ik twijfel of deze hoeveeheid medicijnen nu wel genoeg voor me is. Ik weet het gewoon niet. De ene keer denk ik ik houd het nog even vol tot ik weer naar de huisarts moet en de andere keer denk ik ik ga weer terug naar de oude hoeveelheid.
Leoniexie, jouw omschrijving komt me zo bekend voor. Bij mij begon het ook met duizelingen. Mijn huisarts zei eerst dat het aan mijn evenwichtsorgaan lag. Na 2 weken thuis ging het weer weg en ben ik weer aan het werk gegaan, maar niet lang daarna helemaal ingestort. Vervlgens een periode dat je je zo labiel voelt en schuldig naar je collega's en werkgever. Het heeft bij mij een tijd geduurd voor ik dat los kon laten.
Het kost allemaal veel tijd en een hoop leed en verdriet, maar uiteindelijk komen er af en toe lichtpuntjes. Maar vaak heb je wel hulp nodig. Gelukkig zit je bij een psych. Misschien is een haptotherapeut ook wel wat voor jou. Dan word je je meer bewust van hoe je lichaam zich voelt op de momenten van spanning en ontspanning. Het heeft mij wel goed geholpen (en nog steeds).
Ga nu zo mijn bedje in rollen. Allemaal weltrusten.
vrijdag 6 maart 2009 om 10:41
ik herken de lichamelijke ongemakken & vertwijfelingen & schuldgevoelens:
als je lichaam moe is--> uitrusten
als je geest moe is --> uitrusten
het heeft lang geduurd dat dit kon gebeuren dus zal het lang duren voor het weer ok is.
stop met denken/piekeren & concentreer je op de leuke activiteit & deze moet niet nuttig zijn
volgens mij ga je dan loslaten / vermoeidheid voel je dan & ga je door de pijn heen (=confrontatie)
als je lichaam moe is--> uitrusten
als je geest moe is --> uitrusten
het heeft lang geduurd dat dit kon gebeuren dus zal het lang duren voor het weer ok is.
stop met denken/piekeren & concentreer je op de leuke activiteit & deze moet niet nuttig zijn
volgens mij ga je dan loslaten / vermoeidheid voel je dan & ga je door de pijn heen (=confrontatie)
vrijdag 6 maart 2009 om 14:55
Hey hallo allemaal,
Fenix: Wat een nare situatie met je schoonouders zeg! Ze hebben niet het recht om je zo te behandelen, juist niet nu..maarja dat hebben ze niet door/ willen ze niet zien. Is het misschien een idee dat je ze in een brief uitlegt wat het is om een burnout te hebben en wat hetvoor jou betekent? Zonder al te emotioneel erop in te gaan. Op die manier kun je ze misschien duidelijk maken wat het is en als ze het nog niet begrijpen dan heb jij in ieder geval kwijt gekund wat je wil. In een volgend gesprek/ onredelijke beschuldigingen kun je terug verwijzen naar die brief. Je kunt er ook inzetten dat dit nou juist iets is wat je niet kunt gebruiken en wat je wel graag van ze zou willen zien, zonder beschuldigend te zijn, anders krijg je weer de wind van voren. Nou ja het is een idee, weet niet of je er wat mee kunt/wilt. Maar omdat je zelf ook zei dat je ze wel wat info zou willen geven..waarom zou je dat niet doen. Als ik het zo hoor is het moeilijk tot die mensen door te dringen, maar het is volgens mij het proberen waard..ben ook wel benieuwd hoe je man hier tegenover staat? Begrijpt hij je wel?
Liva: Ik snap wat je bedoeld met wat je een aanval noemt. Ik heb ook soms dat het zo ineens gebeurd is. Dan is 1 keer alles teveel, begint het me te duizelen en heb ik het idee dat ik er niet meer bij ben, niet kan reageren, mn gedachten worden flarden..ik ga dan even liggen. Maar het is wel een teken dat het al te ver is gegaan..ik probeer al eerder symptomen op te vangen, maar soms lijkt het zo ineens te gaan..
Hiltje: Hoe ging het vandaag bij de arbo-arts?
Bij mij kabbelt alles rustig verder, met weinig energie, maar wel weer iets vrolijker. Qua werk ziet het er nog niet naar uit dat ik snel wat heb. Heb vanmiddag bij randstad gevraagd hoe ze er in staan als ik wat vrijwilligerswerk ga doen. Dat vonden ze een goed idee! Dus ben nou wat dingetjes aan het regelen. Ben benieuwd...
Een fijn weekend iedereen
Fenix: Wat een nare situatie met je schoonouders zeg! Ze hebben niet het recht om je zo te behandelen, juist niet nu..maarja dat hebben ze niet door/ willen ze niet zien. Is het misschien een idee dat je ze in een brief uitlegt wat het is om een burnout te hebben en wat hetvoor jou betekent? Zonder al te emotioneel erop in te gaan. Op die manier kun je ze misschien duidelijk maken wat het is en als ze het nog niet begrijpen dan heb jij in ieder geval kwijt gekund wat je wil. In een volgend gesprek/ onredelijke beschuldigingen kun je terug verwijzen naar die brief. Je kunt er ook inzetten dat dit nou juist iets is wat je niet kunt gebruiken en wat je wel graag van ze zou willen zien, zonder beschuldigend te zijn, anders krijg je weer de wind van voren. Nou ja het is een idee, weet niet of je er wat mee kunt/wilt. Maar omdat je zelf ook zei dat je ze wel wat info zou willen geven..waarom zou je dat niet doen. Als ik het zo hoor is het moeilijk tot die mensen door te dringen, maar het is volgens mij het proberen waard..ben ook wel benieuwd hoe je man hier tegenover staat? Begrijpt hij je wel?
Liva: Ik snap wat je bedoeld met wat je een aanval noemt. Ik heb ook soms dat het zo ineens gebeurd is. Dan is 1 keer alles teveel, begint het me te duizelen en heb ik het idee dat ik er niet meer bij ben, niet kan reageren, mn gedachten worden flarden..ik ga dan even liggen. Maar het is wel een teken dat het al te ver is gegaan..ik probeer al eerder symptomen op te vangen, maar soms lijkt het zo ineens te gaan..
Hiltje: Hoe ging het vandaag bij de arbo-arts?
Bij mij kabbelt alles rustig verder, met weinig energie, maar wel weer iets vrolijker. Qua werk ziet het er nog niet naar uit dat ik snel wat heb. Heb vanmiddag bij randstad gevraagd hoe ze er in staan als ik wat vrijwilligerswerk ga doen. Dat vonden ze een goed idee! Dus ben nou wat dingetjes aan het regelen. Ben benieuwd...
Een fijn weekend iedereen
Luister naar je hart, want dat klopt
vrijdag 6 maart 2009 om 23:31
Kartinie: Wat fijn dat je het zo positief ziet! Helemaal top, zo'n positieve noot!
Dan kan ik ook wat positiefs toevoegen. Vandaag viel heel erg mee.
In de eerste plaats had ik echt lekker geslapen en was dus fit vanmorgen. Mijn hulp kwam weer en weer hard meegewerkt met een paar kasten uitmesten.
Toen naar mijn werk voor een gesprek met de arbo arts. ik zag daar gisteren nog enorm tegenop en verwachtte een tranendal. Niets van dat al. Ik was rustig. Even met collega gepraat en toen met de arbo arts. Schat van een mens die helemaal met mij en de psychiater meegaat. Vaak laat men mensen met depressie op een gegeven moment toch weer werken voor de structuur, maar bij mij is gebleken dat dat niet werkt. Ze zet er dus totaal geen druk achter en gaf ook aan dat ik leidend zal zijn in de reintegratie.
Haar verwachting is dat als verder alles goed blijft gaan met de medicatie werkhervatting over 6 tot 8 weken misschien mogelijk is. Maar zoniet dan niet... Over 4 weken belt ze me. dat geeft mij een enorme opluchting en het gevoel dat ik echt nog tijd krijg om verder te herstellen.
Verder mijn baas ook gezien. Zij was heel lief en hartelijk en vloog me om de hals.
Kortom het voelde op mijn werk veilig en als een warm bad.... (en dat terwijl ik eerder een keer ontslagen ben vlak na een depressie omdat mijn toenmalige werkgever het niet trok...)
Daarna nog boodschappen gedaan, dutje op de bank en vanavond bij mijn best gay friend gegeten.
Was dus echt een drukke dag maar het ging allemaal goed en ik ben echt heel tevreden nu.
Dan kan ik ook wat positiefs toevoegen. Vandaag viel heel erg mee.
In de eerste plaats had ik echt lekker geslapen en was dus fit vanmorgen. Mijn hulp kwam weer en weer hard meegewerkt met een paar kasten uitmesten.
Toen naar mijn werk voor een gesprek met de arbo arts. ik zag daar gisteren nog enorm tegenop en verwachtte een tranendal. Niets van dat al. Ik was rustig. Even met collega gepraat en toen met de arbo arts. Schat van een mens die helemaal met mij en de psychiater meegaat. Vaak laat men mensen met depressie op een gegeven moment toch weer werken voor de structuur, maar bij mij is gebleken dat dat niet werkt. Ze zet er dus totaal geen druk achter en gaf ook aan dat ik leidend zal zijn in de reintegratie.
Haar verwachting is dat als verder alles goed blijft gaan met de medicatie werkhervatting over 6 tot 8 weken misschien mogelijk is. Maar zoniet dan niet... Over 4 weken belt ze me. dat geeft mij een enorme opluchting en het gevoel dat ik echt nog tijd krijg om verder te herstellen.
Verder mijn baas ook gezien. Zij was heel lief en hartelijk en vloog me om de hals.
Kortom het voelde op mijn werk veilig en als een warm bad.... (en dat terwijl ik eerder een keer ontslagen ben vlak na een depressie omdat mijn toenmalige werkgever het niet trok...)
Daarna nog boodschappen gedaan, dutje op de bank en vanavond bij mijn best gay friend gegeten.
Was dus echt een drukke dag maar het ging allemaal goed en ik ben echt heel tevreden nu.
zaterdag 7 maart 2009 om 12:28
Hallo allemaal,
Bedankt voor alle reacties. Ik moet zeggen donderdag zat ik echt in een diep diep diep dal. Had zelfs bijna geen fut om op te staan, wilde alleen maar liggen.
Gisteren werd ik al wat beter wakker en besloot de raad van de therapeut op te volgen. Iedere dag een kleine taak, leuke taak.
dus ik ben naar een dorpje hier in de buurt gereden en heb een mooie jurk voor mezelf gekocht. Toen ik in het zonnetje liep voelde ik zowaar iets vrolijks in mij en dat is heel lang geleden.
Merkte wel dat toen het gisteren wel goed ging, ik gelijk over mijn grenzen heen ga. Ging nog even boodschappen doen bla bla. Je kent het wel.
Vandaag besloten rustig aan te doen. Het rare is dat ik nu ineens keelpijn heb, toch weer last van mijn hoofd (wat me weer doet piekeren) maar goed hoop doet leven
Ik ga volgende week skien inderdaad. Ik ga samen met mijn vriend die er alles aan doet om het voor mij zo soepel mogelijk te laten lopen. Zo gaan we de heenreis in 2-en delen zodat ik niet hoef te rijden en niet in de files hoeven te staan. Verder heb ik geen verplichtingen daar. Gelukkig zijn we al een aantal weken op skiles om weer even de puntjes op de i te zetten en dat maakt dat ik met iets meer zelfvertrouwen de piste straks op ga. Maar gelukkig heb ik dus alle ruimte om te doen wat ik wil. Eerlijk gezegd heb ik er wel zin in.
Het verbaast me wel wat er allemaal met me gebeurd, zo ken ik mezelf helemaal niet en voel me heel raar af en toe.
Ben door mijn duizelingen bang voor situaties. Hebben jullie dat ook als je bijvoorbeeld naar een kroeg zou gaan en het is warm en druk dat je het liefst keihard wil wegrennen? Ik was laatst bij de autowasstraat en mijn vriend zei heel grappig we blijven erin zitten. Toen kwam al het sop op de auto en zag ik niks meer. Ik voelde me slecht.. bijna claustrofobisch. Heel raar. Maken jullie dat ook zo mee?
Bedankt voor het luisterend oor en jullie adviezen. Het doet me goed!
Groetjes
Leonie
Bedankt voor alle reacties. Ik moet zeggen donderdag zat ik echt in een diep diep diep dal. Had zelfs bijna geen fut om op te staan, wilde alleen maar liggen.
Gisteren werd ik al wat beter wakker en besloot de raad van de therapeut op te volgen. Iedere dag een kleine taak, leuke taak.
dus ik ben naar een dorpje hier in de buurt gereden en heb een mooie jurk voor mezelf gekocht. Toen ik in het zonnetje liep voelde ik zowaar iets vrolijks in mij en dat is heel lang geleden.
Merkte wel dat toen het gisteren wel goed ging, ik gelijk over mijn grenzen heen ga. Ging nog even boodschappen doen bla bla. Je kent het wel.
Vandaag besloten rustig aan te doen. Het rare is dat ik nu ineens keelpijn heb, toch weer last van mijn hoofd (wat me weer doet piekeren) maar goed hoop doet leven
Ik ga volgende week skien inderdaad. Ik ga samen met mijn vriend die er alles aan doet om het voor mij zo soepel mogelijk te laten lopen. Zo gaan we de heenreis in 2-en delen zodat ik niet hoef te rijden en niet in de files hoeven te staan. Verder heb ik geen verplichtingen daar. Gelukkig zijn we al een aantal weken op skiles om weer even de puntjes op de i te zetten en dat maakt dat ik met iets meer zelfvertrouwen de piste straks op ga. Maar gelukkig heb ik dus alle ruimte om te doen wat ik wil. Eerlijk gezegd heb ik er wel zin in.
Het verbaast me wel wat er allemaal met me gebeurd, zo ken ik mezelf helemaal niet en voel me heel raar af en toe.
Ben door mijn duizelingen bang voor situaties. Hebben jullie dat ook als je bijvoorbeeld naar een kroeg zou gaan en het is warm en druk dat je het liefst keihard wil wegrennen? Ik was laatst bij de autowasstraat en mijn vriend zei heel grappig we blijven erin zitten. Toen kwam al het sop op de auto en zag ik niks meer. Ik voelde me slecht.. bijna claustrofobisch. Heel raar. Maken jullie dat ook zo mee?
Bedankt voor het luisterend oor en jullie adviezen. Het doet me goed!
Groetjes
Leonie
zaterdag 7 maart 2009 om 12:30
@Prulletje1:
Ik zit nu bij een soort fysiotherapeut die ook oplossingsgerichte therapie doet. Die kan mij leren wat er gebeurt bij spanning in mijn lijf en wat gedachtes met mij doen. Ik moet zeggen toen ik de folder las het mij wel aansprak. Ben er nu 1x geweest dus kan er nog weinig over zeggen.
Ik ben zeker met je eens dat ik aan de slag moet met mijn lichaam. Want ik voel duidelijk wanneer ik gespannen ben ik gelijk duizelig word en hoofdpijn krijg. Doet me ergens ook wel goed want het geeft me ook hoop dat het weer weg kan gaan.
Heb je ook wel eens last van je kaken gehad? Elke keer als ik in bed lig doen ze zeer!!
Ik zit nu bij een soort fysiotherapeut die ook oplossingsgerichte therapie doet. Die kan mij leren wat er gebeurt bij spanning in mijn lijf en wat gedachtes met mij doen. Ik moet zeggen toen ik de folder las het mij wel aansprak. Ben er nu 1x geweest dus kan er nog weinig over zeggen.
Ik ben zeker met je eens dat ik aan de slag moet met mijn lichaam. Want ik voel duidelijk wanneer ik gespannen ben ik gelijk duizelig word en hoofdpijn krijg. Doet me ergens ook wel goed want het geeft me ook hoop dat het weer weg kan gaan.
Heb je ook wel eens last van je kaken gehad? Elke keer als ik in bed lig doen ze zeer!!
zaterdag 7 maart 2009 om 13:01
@Leoniexie, meid de symptomen die jij opnoemt heb ik ook allemaal gehad. Ik heb ook last van de kaken, maar dan 's morgens. Kennelijk klem ik mijn kaken 's nachts en doen de spieren daarna zeer. Ook knarsetand ik (dat is al sinds de middelbare school!). Heb zelfs voor 's nachts een bitje in om mijn tanden te beschermen, maar ik doe het ook overdag. Bitje overdag in, is geen oplossing omdat ik veel telefoneer op mijn werk en dat gaat niet met dat ding in. Ik zit dus ook regelmatig bij de tandarts omdat een vulling weer is beschadigd.
Ook het willen wegrennen uit drukke ruimtes heb ik gehad. Ik denk dat het een soort van hyperventilatie is. Het heeft veel te maken met je manier van ademhalen. Zonder dat je er erg in hebt ga je heel anders ademen (hoger). Ik trok het ook in de tram slechts. Al die mensen om mij heen; ben heel vaak eruit gevlucht en hele stukken gaan lopen.
Lekker is dat om jezelf even met een jurk te verwennen. Dat je dat doet en positief ervaart is een goed teken. Ik heb een tijd gehad dat ik helemaal geen aandacht voor mijn uiterlijk had. Dat is niet zo goed heb ik gemerkt.
Nu het zonnetje zo schijnt zoals vandaag weer bloei ik en beetje op. Ondanks dat ik al twee dagen loop met hoofdpijn.
Ga zo een stukje fietsen.
@Fenix, nog iets van je schoonouwelui gehoord? Net zoals Joss ben ik ook wel benieuwd hoe je partner hierin staat. Krijg je van hem wel de nodige steun?
@Hiltje fijn te horen dat je een goeie dag hebt gehad. Doe je vandaag niet al te veel? Lekker stukje wandelen in de zon of zo.
@Heyjij hoe gaat ie met jou??? Tijdje weer niks gehoord. Geen energie om iets op papier te zetten?
Fijn weekend allemaal!
Ook het willen wegrennen uit drukke ruimtes heb ik gehad. Ik denk dat het een soort van hyperventilatie is. Het heeft veel te maken met je manier van ademhalen. Zonder dat je er erg in hebt ga je heel anders ademen (hoger). Ik trok het ook in de tram slechts. Al die mensen om mij heen; ben heel vaak eruit gevlucht en hele stukken gaan lopen.
Lekker is dat om jezelf even met een jurk te verwennen. Dat je dat doet en positief ervaart is een goed teken. Ik heb een tijd gehad dat ik helemaal geen aandacht voor mijn uiterlijk had. Dat is niet zo goed heb ik gemerkt.
Nu het zonnetje zo schijnt zoals vandaag weer bloei ik en beetje op. Ondanks dat ik al twee dagen loop met hoofdpijn.
Ga zo een stukje fietsen.
@Fenix, nog iets van je schoonouwelui gehoord? Net zoals Joss ben ik ook wel benieuwd hoe je partner hierin staat. Krijg je van hem wel de nodige steun?
@Hiltje fijn te horen dat je een goeie dag hebt gehad. Doe je vandaag niet al te veel? Lekker stukje wandelen in de zon of zo.
@Heyjij hoe gaat ie met jou??? Tijdje weer niks gehoord. Geen energie om iets op papier te zetten?
Fijn weekend allemaal!
zaterdag 7 maart 2009 om 13:19
Ha Prulletje (mag hopen dat je in het echt niet zo heet )
Wat fijn om eens te horen dat dit er allemaal bij hoort. Het is bij mij ooit begonnen met hoofdpijn boven de ogen. Toen van baan gewisseld en nog steeds was het er. Later de duizelingen maar ook last van de kaken. Inderdaad met name 's ochtends. Ben ook bij de tandarts geweest en ook een bitje gehad maar daar word ik heel eng van als ik die in doe.
Ik heb ongeveer twee weken lang geen aandacht voor wat ik aanhad of eruit zag gehad. ging ik een boek kopen in mijn joggingpak met rare schoenen en rare jas, het interesseerde me eigenlijk niet. Tot gisteren dat ik mijn kast opendeed en dacht jeetje ik heb best aardige kleren
Blij om eens lotgenoten te spreken. Zojuist kreeg ik een kopie van de brief van de arboarts die naar mijn werkgever is gegaan. Daar staat in dat ik hem 25 maart weer spreek en dat we dan aan de slag gaan met mijn re-integratie
Hij zei we zien wel..
Maak me gelijk zorgen want ik voel me absoluut nog niet goed genoeg om weer eens te gaan werken
Hoe lang geleden is het bij jou geweest dat je je burn out had? En ben je al weer aan het werk?
Wat fijn om eens te horen dat dit er allemaal bij hoort. Het is bij mij ooit begonnen met hoofdpijn boven de ogen. Toen van baan gewisseld en nog steeds was het er. Later de duizelingen maar ook last van de kaken. Inderdaad met name 's ochtends. Ben ook bij de tandarts geweest en ook een bitje gehad maar daar word ik heel eng van als ik die in doe.
Ik heb ongeveer twee weken lang geen aandacht voor wat ik aanhad of eruit zag gehad. ging ik een boek kopen in mijn joggingpak met rare schoenen en rare jas, het interesseerde me eigenlijk niet. Tot gisteren dat ik mijn kast opendeed en dacht jeetje ik heb best aardige kleren
Blij om eens lotgenoten te spreken. Zojuist kreeg ik een kopie van de brief van de arboarts die naar mijn werkgever is gegaan. Daar staat in dat ik hem 25 maart weer spreek en dat we dan aan de slag gaan met mijn re-integratie
Hij zei we zien wel..Maak me gelijk zorgen want ik voel me absoluut nog niet goed genoeg om weer eens te gaan werken
Hoe lang geleden is het bij jou geweest dat je je burn out had? En ben je al weer aan het werk?
zaterdag 7 maart 2009 om 15:18
Nee, gelukkig heet ik in het echt anders . Het herinnert me wel aan een hondje die ik ooit had, maar nu aan het hemelen is .
Ik ben al een hele tijd met mijn burnout onder de pannen. In juni gaat het al 2 jaar worden. Begonnen met duizelingen. Heb 4 maanden thuis gezeten en daarna weer heel langzaam gestart met opbouwen van werken. Mijn werkgever heeft me nooit gepushed. Alles aan mij over gelaten in overleg met psycholoog en bedrijfsarts. Ze hadden het zien aankomen zeiden ze.... Ik ben veeeeeeeel te lang doorgelopen met lichamelijke klachten. Ik hoop dat jij er snel bij bent en gauw weer opknapt.
Nu net deze maand ben ik weer helemaal hersteld gemeld, maar echt helemaal beter ben ik nog niet. Ik moet mij een ander doen en laten eigen maken en dat valt nog niet mee. Ik merk nu wel dat ik veel sneller mijn lichaamssignalen oppik en dat vind ik echt goed van mezelf! haha je moet zelf af en toe en schouderklopje geven . Ik ga nu op tijd naar huis. Vroeger werkte ik standaard 1-1,5 uur per dag (onbetaald) over. Ik lijk wel gek denk ik nu. Ik ben muziek gaan maken en les genomen. Allemaal dingen die alleen van mezelf zijn.
Maak je geen zorgen over je arboarts. De meeste zijn echt aardig (dat hoor ik ook hier op het forum). Allemaal hebben we er tegenop gezien en viel het vaak mee achteraf. Heb je nog wel contact met je werk? Probeer niet te vervreemden. Ik had met collega's wel telefonisch contact. Ik wachtte niet tot zij belden, maar belde zelf op, om toch de verbondenheid te voelen. Wat voor werk doe je eigenlijk? Toch niet ook in de zorg zoals meerderen hier op het forum? Als je het niet wilt vertellen ook geen probleem hoor.
Ik ben al een hele tijd met mijn burnout onder de pannen. In juni gaat het al 2 jaar worden. Begonnen met duizelingen. Heb 4 maanden thuis gezeten en daarna weer heel langzaam gestart met opbouwen van werken. Mijn werkgever heeft me nooit gepushed. Alles aan mij over gelaten in overleg met psycholoog en bedrijfsarts. Ze hadden het zien aankomen zeiden ze.... Ik ben veeeeeeeel te lang doorgelopen met lichamelijke klachten. Ik hoop dat jij er snel bij bent en gauw weer opknapt.
Nu net deze maand ben ik weer helemaal hersteld gemeld, maar echt helemaal beter ben ik nog niet. Ik moet mij een ander doen en laten eigen maken en dat valt nog niet mee. Ik merk nu wel dat ik veel sneller mijn lichaamssignalen oppik en dat vind ik echt goed van mezelf! haha je moet zelf af en toe en schouderklopje geven . Ik ga nu op tijd naar huis. Vroeger werkte ik standaard 1-1,5 uur per dag (onbetaald) over. Ik lijk wel gek denk ik nu. Ik ben muziek gaan maken en les genomen. Allemaal dingen die alleen van mezelf zijn.
Maak je geen zorgen over je arboarts. De meeste zijn echt aardig (dat hoor ik ook hier op het forum). Allemaal hebben we er tegenop gezien en viel het vaak mee achteraf. Heb je nog wel contact met je werk? Probeer niet te vervreemden. Ik had met collega's wel telefonisch contact. Ik wachtte niet tot zij belden, maar belde zelf op, om toch de verbondenheid te voelen. Wat voor werk doe je eigenlijk? Toch niet ook in de zorg zoals meerderen hier op het forum? Als je het niet wilt vertellen ook geen probleem hoor.
zaterdag 7 maart 2009 om 15:47
@ JufJan:
Dat zijn ze ook, dus daar hoef je je niet voor te verontschuldigen hoor. Het contact was eigenlijk al behoorlijk zakelijk, ik kom daar eigenlijk alleen maar om mijn kinderen te brengen en halen, en op verjaardagen.
Wat ega betreft, die is net als zijn ouders (het was allemaal zeer erfelijk, zeg maar....). Inmiddels doet hij op zijn manier echt zijn best wel hoor, de bewuste avond nam hij het ook echt voor me op, maar voor hem is het natuurlijk ook erg vervelend om als het ware tussen zijn egaa en moeder in te zitten. We hebben het er later samen nog over gehad, en hij staat gelukkig wel achter mij. Hij erkent ook dat zijn ouders nou eenmaal niet beter weten (wel jammer dat ze ook niet beter WILLEN weten...)
Wat de kids betreft, díe maakt het niet zoveel uit dat mensen aan ze zitten. Ik vind het ook geen ramp, maar het hoeft voor mij ook echt niet.
@Joss28:
Ik heb ze de ochtend erop een printje gegeven met daarop wat een burnout is, hoe je er een krijgt, en wat de symptomen zijn. Tot op heden nog geen reactie op gehad, áls die uberhaupt al komt. Ega heeft het zelf ook doorgelezen, snapt het nu ook allemaal wat beter, maar het blijft erg lastig voor hem om mee om te gaan, maar ja, dat heb ik zelf ook.... ; )
Maar i.i.g. bedankt voor de tip.
@Prulletje:
Nog niets gehoord dus... Ik vraag me ook af óf ze er zelf nog over gaan beginnen (maar anders doe ik het wel hoor). Ik denk dat ze ook niet goed meer durven, ze gaven woensdag al aan dat ze het moeilijk vinden om iets te zeggen omdat ik volgens hen altijd overal een weerwoord op heb, en omdat ik altijd het laatste woord moet hebben.
Alle 'nieuwelingen':
Welkom hier!
Dat zijn ze ook, dus daar hoef je je niet voor te verontschuldigen hoor. Het contact was eigenlijk al behoorlijk zakelijk, ik kom daar eigenlijk alleen maar om mijn kinderen te brengen en halen, en op verjaardagen.
Wat ega betreft, die is net als zijn ouders (het was allemaal zeer erfelijk, zeg maar....). Inmiddels doet hij op zijn manier echt zijn best wel hoor, de bewuste avond nam hij het ook echt voor me op, maar voor hem is het natuurlijk ook erg vervelend om als het ware tussen zijn egaa en moeder in te zitten. We hebben het er later samen nog over gehad, en hij staat gelukkig wel achter mij. Hij erkent ook dat zijn ouders nou eenmaal niet beter weten (wel jammer dat ze ook niet beter WILLEN weten...)
Wat de kids betreft, díe maakt het niet zoveel uit dat mensen aan ze zitten. Ik vind het ook geen ramp, maar het hoeft voor mij ook echt niet.
@Joss28:
Ik heb ze de ochtend erop een printje gegeven met daarop wat een burnout is, hoe je er een krijgt, en wat de symptomen zijn. Tot op heden nog geen reactie op gehad, áls die uberhaupt al komt. Ega heeft het zelf ook doorgelezen, snapt het nu ook allemaal wat beter, maar het blijft erg lastig voor hem om mee om te gaan, maar ja, dat heb ik zelf ook.... ; )
Maar i.i.g. bedankt voor de tip.
@Prulletje:
Nog niets gehoord dus... Ik vraag me ook af óf ze er zelf nog over gaan beginnen (maar anders doe ik het wel hoor). Ik denk dat ze ook niet goed meer durven, ze gaven woensdag al aan dat ze het moeilijk vinden om iets te zeggen omdat ik volgens hen altijd overal een weerwoord op heb, en omdat ik altijd het laatste woord moet hebben.
Alle 'nieuwelingen':
Welkom hier!
zaterdag 7 maart 2009 om 23:23
Hé Prul en Leonexie,
Wat je zegt Prul met die lichamelijke klachten, dat anderen het al wel zagen aankomen..heb een fikse longontsteking gehad, en kort daarna kreeg ik ontstekingen in mn schouder en nek die uiteindelijk zijn doorgegaan tot de pezen in mn arm..ik heb gewoon doorgewerkt met die arm..en ben bijna flauwgevallen op het werk toen ik dacht dat ik wel weer kon, maar bleek dus longontsteking te hebben..als ik zo terugkijk dan denk ik echt: waar was ik mee bezig..maar ik voelde me zo schuldig als ik ziek was, dat ik daarna er weer een tandje bijzette. Achteraf zie ik wel dat de tekenen er al lang waren, maar ik heb er niet naar geluisterd..en dan ineens van vanalles doen, naar helemaal niks kunnen..pff das wel even andere koek..Hoewel ik dacht dat de burnout voornamelijk privé gerelateerd was, blijkt het nu toch ook zeker wel met mn werk te maken gehad te hebben, alleen legde ik mezelf die druk op en niet zoals bij velen hier vanuit de zorg dat de druk echt van het werk komt(is ook vaak een combinatie dan denk ik). Ik ben nu 4 maand bij huis. Gaat echt snel die tijd. Dinsdag heb ik intakegesprek voor psychotherapie..daar wacht ik al een tijdje op. Daar ga ik leren dat ik oké ben om wie ik ben en niet om wat ik doe..Zal pittig worden en zal veel uit mn verleden weer moeten oprakelen, maar heb er toch zin in om dit te veranderen..Lijkt me erg prettig om dat gevoel te hebben.
ik heb woensdag weer gesprek bij de arbo-arts..Ook ik heb een aardige:)
Goede nacht iedereen!
Wat je zegt Prul met die lichamelijke klachten, dat anderen het al wel zagen aankomen..heb een fikse longontsteking gehad, en kort daarna kreeg ik ontstekingen in mn schouder en nek die uiteindelijk zijn doorgegaan tot de pezen in mn arm..ik heb gewoon doorgewerkt met die arm..en ben bijna flauwgevallen op het werk toen ik dacht dat ik wel weer kon, maar bleek dus longontsteking te hebben..als ik zo terugkijk dan denk ik echt: waar was ik mee bezig..maar ik voelde me zo schuldig als ik ziek was, dat ik daarna er weer een tandje bijzette. Achteraf zie ik wel dat de tekenen er al lang waren, maar ik heb er niet naar geluisterd..en dan ineens van vanalles doen, naar helemaal niks kunnen..pff das wel even andere koek..Hoewel ik dacht dat de burnout voornamelijk privé gerelateerd was, blijkt het nu toch ook zeker wel met mn werk te maken gehad te hebben, alleen legde ik mezelf die druk op en niet zoals bij velen hier vanuit de zorg dat de druk echt van het werk komt(is ook vaak een combinatie dan denk ik). Ik ben nu 4 maand bij huis. Gaat echt snel die tijd. Dinsdag heb ik intakegesprek voor psychotherapie..daar wacht ik al een tijdje op. Daar ga ik leren dat ik oké ben om wie ik ben en niet om wat ik doe..Zal pittig worden en zal veel uit mn verleden weer moeten oprakelen, maar heb er toch zin in om dit te veranderen..Lijkt me erg prettig om dat gevoel te hebben.
ik heb woensdag weer gesprek bij de arbo-arts..Ook ik heb een aardige:)
Goede nacht iedereen!
anoniem_79997 wijzigde dit bericht op 07-03-2009 23:25
Reden: verkeerde naam :)
Reden: verkeerde naam :)
% gewijzigd
Luister naar je hart, want dat klopt
zondag 8 maart 2009 om 11:36
@Hoi Joss, ja wat je zegt herken ik. Waar zijn we mee bezig geweest?? Ik hoop dat je met je psych goed aan de slag kunt. Bij mij hebben we ook onderzocht of het iets met het verleden te maken had, maar hebben niet iets kunnen vinden. Wel uiteraard dat de karaktertrekken (waaronder het perfectionisme) die ik heb zeker bij mijn ouders terug te vinden zijn. Ik heb ontdekt dat mijn zus precies dezelfde dingen heeft. Best wel grappig om te ontdekken. Het is een heel bewustwordingsproces geworden. En nu werken we aan het ermee omgaan. De dingen die maken dat ik goed in mijn werk ben, zijn ook mijn valkuilen. Stom is dat.
Toen ik gisteren opschreef dat ik na 4 maanden heeeeeel langzaam heb geprobeerd weer aan de slag te gaan, dacht jeetje wat een tijd eigenlijk, maar wat je zegt het is omgevlogen. En dan ben ik niet begonnen met meteen hele middagen te werken, maar 2 uur in de week. Ik dacht eerst, wat een gedoe ik moet een half uur heen en een half uur weer terug fietsen naar mijn werk, voor 1 uur weken, maar heb het toch als goed ervaren.
Laat je dinsdag weten hoe het bij de psych was! Ben benieuwd. En inderdaad je mag er wezen om wie je bent en niet om wat je doet. Dat is echt een hele goeie uitspaak om op je badkamerspiegel te hangen!
@Tja Fenix, ik denk dat je je maar niet teveel op je frustraties naar je schoonouwelui moet richten. Die gaan je zeker niet helpen om beter te worden. Zij gaan je in ieder geval niet helpen met je herstel moet je maar denken. Dat zijn energievreters in plaats van gevers. Focus nu maar even op jouw gezondheid en beter worden! Blij te horen dat je mannetje je wel steun geeft. Dat is wel belangrijk.
Toen ik gisteren opschreef dat ik na 4 maanden heeeeeel langzaam heb geprobeerd weer aan de slag te gaan, dacht jeetje wat een tijd eigenlijk, maar wat je zegt het is omgevlogen. En dan ben ik niet begonnen met meteen hele middagen te werken, maar 2 uur in de week. Ik dacht eerst, wat een gedoe ik moet een half uur heen en een half uur weer terug fietsen naar mijn werk, voor 1 uur weken, maar heb het toch als goed ervaren.
Laat je dinsdag weten hoe het bij de psych was! Ben benieuwd. En inderdaad je mag er wezen om wie je bent en niet om wat je doet. Dat is echt een hele goeie uitspaak om op je badkamerspiegel te hangen!
@Tja Fenix, ik denk dat je je maar niet teveel op je frustraties naar je schoonouwelui moet richten. Die gaan je zeker niet helpen om beter te worden. Zij gaan je in ieder geval niet helpen met je herstel moet je maar denken. Dat zijn energievreters in plaats van gevers. Focus nu maar even op jouw gezondheid en beter worden! Blij te horen dat je mannetje je wel steun geeft. Dat is wel belangrijk.
zondag 8 maart 2009 om 12:05
Ha Joss en Prul,
Wat fijn om ook jullie ervaringen te lezen. Het grappige is dat als je er nu allemaal op terugkijkt je zoveel dingen ziet. Bij mij is vijf jaar geleden posttraumatische dystrofie geconstateerd. Een kwaal in mijn hand waar ik dik een jaar mee bezig ben geweest om te herstellen. Op dat moment was ik vreselijk gefrustreerd, was bijna klaar met studie en wilde gaan knallen. Maar moest alles op een laag pitje zetten. Sindsdien heb ik altijd last van ontstekingen. In voet in elleboog. Na veel onderzoeken bij een reumatoloog heb ik sinds vorig jaar bijzonder goede medicijnen die alles rustig houden. Geen last dus meer! Na al dit zou je wel zeggen dat je dan naar je lichaam luistert.... Echter het lijkt wel alsof ik het soort van allemaal wil goedmaken. Die zogeheten 'carriere' die ik altijd wilde maken (geen idee hoe en wat) maar dat ik dat nu allemaal zou moeten doen.
Ik werk sinds augustus bij een tv producent waar ik verantwoordelijk ben voor de sponsors van een aantal tv programma's. Superleuke job maar erg wennen. Ik begin altijd graag vroeg maar iedereen komt daar pas rond 10 uur op gang heb ik gemerkt. Daarentegen zitten ze er ook allemaal om 8 uur nog. Niet mijn ding. IN het begin ging ik nog lekker om vijf uur naar huis want ik had mijn uurtjes wel gemaakt. Merk toch dat het er uiteindelijk in is geslopen om ook gewoon tot zeven uur te blijven zitten. Belachelijk!
Ben nu bezig met een therapeut en die vroeg mij ook waar ik nu eigenlijk naar toe wilde. Geen idee eigenlijk, ik wil alleen maar weer gelukkig zijn. Dat is zo lang geleden.
Ik roep vaak laat ik anders een kind baren en lekker thuis zitten. Dat lijkt me dan zo makkelijk op de een of andere manier ( is natuurlijk niet zo). Therapuet zei ook al, het is bij mij alles of niets. Er is geen middenweg. Dus of thuis zitten of alles geven.
Ik heb al sinds vorig jaar maart hoofdpijn en sinds oktober denk ik duizelingen. Al die tijd heb ik niemand iets verteld en heb ik gewoon gedaan alsof het er niet is. Wat soms echt heel moeilijk was. Pas 3 weken geleden heb ik het verteld op werk.
Als ik er nu aan terugdenk, verbaas ik me erover hoe lang ik dat heb volgehouden.. Het grappige is dat ik nu beter begin te voelen wanneer de hoofdpijn en de duizelingen opspelen. Ik kan echt voelen wanneer ik gespannen ben.
Dit weekend voel ik me heel erg opgejaagd. Hebben jullie dat ook wel eens? Het gevoel dat ik van alles moet doen of kopen, mijn hoofd zit vol en maakt overuren. Terwijl ik wel het gevoel krijg dat ik het werk los kan laten (eindelijk!). Toen ik net thuis zat ging ik gewoon 3x per dag mijn email kijken en dat de hele week, zo kom je natuurlijk nooit los.
Ik heb nog wel contact met mijn directe collega. Heb haar maandag even gesproken maar had daarna gelijk barstende koppijn. Je hebt gelijk als het goed is om contact te blijven houden! Thnx voor de tip.
En jeetje dat het bij jou al zo lang duurt. Heb je wel het gevoel dat je stappen hebt gemaakt in die twee jaar? Het echt voor jezelf kiezen?
Groetjes
Wat fijn om ook jullie ervaringen te lezen. Het grappige is dat als je er nu allemaal op terugkijkt je zoveel dingen ziet. Bij mij is vijf jaar geleden posttraumatische dystrofie geconstateerd. Een kwaal in mijn hand waar ik dik een jaar mee bezig ben geweest om te herstellen. Op dat moment was ik vreselijk gefrustreerd, was bijna klaar met studie en wilde gaan knallen. Maar moest alles op een laag pitje zetten. Sindsdien heb ik altijd last van ontstekingen. In voet in elleboog. Na veel onderzoeken bij een reumatoloog heb ik sinds vorig jaar bijzonder goede medicijnen die alles rustig houden. Geen last dus meer! Na al dit zou je wel zeggen dat je dan naar je lichaam luistert.... Echter het lijkt wel alsof ik het soort van allemaal wil goedmaken. Die zogeheten 'carriere' die ik altijd wilde maken (geen idee hoe en wat) maar dat ik dat nu allemaal zou moeten doen.
Ik werk sinds augustus bij een tv producent waar ik verantwoordelijk ben voor de sponsors van een aantal tv programma's. Superleuke job maar erg wennen. Ik begin altijd graag vroeg maar iedereen komt daar pas rond 10 uur op gang heb ik gemerkt. Daarentegen zitten ze er ook allemaal om 8 uur nog. Niet mijn ding. IN het begin ging ik nog lekker om vijf uur naar huis want ik had mijn uurtjes wel gemaakt. Merk toch dat het er uiteindelijk in is geslopen om ook gewoon tot zeven uur te blijven zitten. Belachelijk!
Ben nu bezig met een therapeut en die vroeg mij ook waar ik nu eigenlijk naar toe wilde. Geen idee eigenlijk, ik wil alleen maar weer gelukkig zijn. Dat is zo lang geleden.
Ik roep vaak laat ik anders een kind baren en lekker thuis zitten. Dat lijkt me dan zo makkelijk op de een of andere manier ( is natuurlijk niet zo). Therapuet zei ook al, het is bij mij alles of niets. Er is geen middenweg. Dus of thuis zitten of alles geven.
Ik heb al sinds vorig jaar maart hoofdpijn en sinds oktober denk ik duizelingen. Al die tijd heb ik niemand iets verteld en heb ik gewoon gedaan alsof het er niet is. Wat soms echt heel moeilijk was. Pas 3 weken geleden heb ik het verteld op werk.
Als ik er nu aan terugdenk, verbaas ik me erover hoe lang ik dat heb volgehouden.. Het grappige is dat ik nu beter begin te voelen wanneer de hoofdpijn en de duizelingen opspelen. Ik kan echt voelen wanneer ik gespannen ben.
Dit weekend voel ik me heel erg opgejaagd. Hebben jullie dat ook wel eens? Het gevoel dat ik van alles moet doen of kopen, mijn hoofd zit vol en maakt overuren. Terwijl ik wel het gevoel krijg dat ik het werk los kan laten (eindelijk!). Toen ik net thuis zat ging ik gewoon 3x per dag mijn email kijken en dat de hele week, zo kom je natuurlijk nooit los.
Ik heb nog wel contact met mijn directe collega. Heb haar maandag even gesproken maar had daarna gelijk barstende koppijn. Je hebt gelijk als het goed is om contact te blijven houden! Thnx voor de tip.
En jeetje dat het bij jou al zo lang duurt. Heb je wel het gevoel dat je stappen hebt gemaakt in die twee jaar? Het echt voor jezelf kiezen?
Groetjes
zondag 8 maart 2009 om 18:57
De 2 jaren zijn bij mij echt omgevlogen! Ik ben met de psych vooral met mijn bewustwording bezig geweest. Bij iedere vraag over mijn gestel had ik eigelijk geen antwoord. Geen idee zei ik dan. Er inmiddels achter gekomen dat mijn hele doen en laten is gebaseerd op het rationele. Ik bedenk alles in mijn hoofd, maar geen idee hoe ik me erbij voel. Ik heb moeite gehad met benoemen van dingen; onder woorden brengen. Dat moet je echt leren en dat kost tijd.
Ja, ik heb echt stappen gemaakt in die 2 jaar. Maar nog steeds zijn er de valkuilen. Maar nu zie ik de kuilen eerder en kan ik er vaak omheen, maar ik ga er ook best nog wel eens in. Maar in dat geval merk ik dat en probeer ik ervan te leren.
Ja, als je collega's ook allemaal lang zitten dan blijf je zelf ook gauw. Ik heb dat in mijn eerste baan bij een groot advocaten/notariskantoor gemerkt. Als je daar om 5 uur weg ging zeiden ze: moet je eerder weg vanwegen een afspraak bij tandarts? of heb je een vrije middag?
In de baan waar ik nu zit is het eigenlijk helemaal geen cultuur om laat te zitten, maar ik was het zo gewend, dat ik het bleef doen. En nu is er ook de aansluiting vanuit huis naar werk en dat is ook zo slecht. Je moet dat echt onder controle kunnen houden. Ik dacht steeds dat doe ik straks rustig thuis wel even. Leonie begrijp ik het goed dat jij ook vanuit huis kunt inloggen om je mail te checken? Kun jij dat goed coltroleren?
Ja, ik heb echt stappen gemaakt in die 2 jaar. Maar nog steeds zijn er de valkuilen. Maar nu zie ik de kuilen eerder en kan ik er vaak omheen, maar ik ga er ook best nog wel eens in. Maar in dat geval merk ik dat en probeer ik ervan te leren.
Ja, als je collega's ook allemaal lang zitten dan blijf je zelf ook gauw. Ik heb dat in mijn eerste baan bij een groot advocaten/notariskantoor gemerkt. Als je daar om 5 uur weg ging zeiden ze: moet je eerder weg vanwegen een afspraak bij tandarts? of heb je een vrije middag?
In de baan waar ik nu zit is het eigenlijk helemaal geen cultuur om laat te zitten, maar ik was het zo gewend, dat ik het bleef doen. En nu is er ook de aansluiting vanuit huis naar werk en dat is ook zo slecht. Je moet dat echt onder controle kunnen houden. Ik dacht steeds dat doe ik straks rustig thuis wel even. Leonie begrijp ik het goed dat jij ook vanuit huis kunt inloggen om je mail te checken? Kun jij dat goed coltroleren?
zondag 8 maart 2009 om 20:24
hey allemaal,
Een hoop nieuwe gezichten op dit topic.
Vroeg me af hoe het met bollo gaat.. Bollo, gaat het goed? Weet dat je net bent begonnen met een nieuwe baan en kan me voorstellen dat dat misschien wat stress oplevert.
Lukt het een beetje om tegen de hypochondrie te vechten?
Hiltje, fijn dat men op je werk zo goed reageert. lekker he, als je je eigen tempo kan bepalen....
met mij gaat het lekker. Stress steeds minder vaak. Hoewel ik het nog wel eens benouwd krijg als ik naar mijn agenda kijk. HOe kan dat ding zo vol komen te zitten? Probeer me erg te concentreren op het leren nee zeggen. Lukt me nog niet altijd even goed...
Hoewel het me wel gelukt is tegen een Nuon verkoper (zie ander topic) was er erg trots op....
Een hoop nieuwe gezichten op dit topic.
Vroeg me af hoe het met bollo gaat.. Bollo, gaat het goed? Weet dat je net bent begonnen met een nieuwe baan en kan me voorstellen dat dat misschien wat stress oplevert.
Lukt het een beetje om tegen de hypochondrie te vechten?
Hiltje, fijn dat men op je werk zo goed reageert. lekker he, als je je eigen tempo kan bepalen....
met mij gaat het lekker. Stress steeds minder vaak. Hoewel ik het nog wel eens benouwd krijg als ik naar mijn agenda kijk. HOe kan dat ding zo vol komen te zitten? Probeer me erg te concentreren op het leren nee zeggen. Lukt me nog niet altijd even goed...
Hoewel het me wel gelukt is tegen een Nuon verkoper (zie ander topic) was er erg trots op....
zondag 8 maart 2009 om 21:06
hoi iedereen,
ik begin een beetje tot rust te komen en vooral psychisch aan te sterken, maar moet het echt rustig aandoen en dat lukt niet altijd even goed. Ook nog gedoe met werk. Zucht. Maar daar ben ik bijna van af.
@Bollo: hoe bevalt nieuwe baan?
@prull: gaat een stuk beter?
@Hiltje: hoe is het met jou?
Jij hebt toch verstand van arbeidsrecht? Ik ben namelijk voor een kortdurend project gevraagd door mijn vorige werkgever, maar dan in een andere plaats. Bij dat bedrijf heb ik tot maart 2008 gewerkt, voor ik de kl*te baan nam. Door een fusie is het een bedrijf geworden, met overname van contractrechten e.d. Nu kan ik dus een kortlopend project doen, alleen kunnen ze geen contract geven, omdat dit dan het vierde contract is en ze me in vaste dienst moeten nemen. Ik heb free lance voorgesteld, maar dat willen ze niet. Wel werken ze met een uitzendbureau en zou ik via het uitzendbureau dus aan de slag kunnen. Weet jij of dit kan deze constructie?
Bedankt vast!
groetjes,
Marah
ik begin een beetje tot rust te komen en vooral psychisch aan te sterken, maar moet het echt rustig aandoen en dat lukt niet altijd even goed. Ook nog gedoe met werk. Zucht. Maar daar ben ik bijna van af.
@Bollo: hoe bevalt nieuwe baan?
@prull: gaat een stuk beter?
@Hiltje: hoe is het met jou?
Jij hebt toch verstand van arbeidsrecht? Ik ben namelijk voor een kortdurend project gevraagd door mijn vorige werkgever, maar dan in een andere plaats. Bij dat bedrijf heb ik tot maart 2008 gewerkt, voor ik de kl*te baan nam. Door een fusie is het een bedrijf geworden, met overname van contractrechten e.d. Nu kan ik dus een kortlopend project doen, alleen kunnen ze geen contract geven, omdat dit dan het vierde contract is en ze me in vaste dienst moeten nemen. Ik heb free lance voorgesteld, maar dat willen ze niet. Wel werken ze met een uitzendbureau en zou ik via het uitzendbureau dus aan de slag kunnen. Weet jij of dit kan deze constructie?
Bedankt vast!
groetjes,
Marah
zondag 8 maart 2009 om 22:26
Hallo iedereen,
Liselotte: fijn dat je blijft posten, ook nu het het goed (en nog steeds weer beter) met je gaat.
Bollo: ook ik ben heel benieuwd hoe het met je is sinds je laatste bericht. Laat het anders even kort weten.
Marah: ik reageer zo even in aparte posting.
Ik had vrijdag toch iets teveel gedaan (hulp helpen, arboarts op werk en s avonds eten bij vrienden) en sliep dus direct heel slecht. Ik merk dan dat ik weer heel druk word in mijn hoofd en mijn kop niet uit kan zetten.
Gisteren goed geslapen en lekker rustig aan gedaan. Alleen gezwommen (deed me erg goed) en boodschappies.
Vandaag weer met vriendin naar haar paardjes. Hele trip (paarden staan op 1,5 uur rijden), was van 0900 uur tot 14.30 uur weg. Lekker paardjes gepoetst in de wei, dus heerlijk buiten. Daarna vanmiddag nog in mijn woonplaats paard van vriendin gepoetst en gelongeerd (weer lekker half uur met mijn kop in de wind en het zonnetje)...
En voel me nu ook goed. Hoewel ik toch vaak weer terugvalletjes heb, krijg ik toch langzaam het idee dat er echt nog steeds stijgende lijn is. I keep my fingers crossed en moet niet te snel juichen. Dag of 4 geleden dacht ik nog dat pillen toch nog onvoldoende doen...
Liselotte: fijn dat je blijft posten, ook nu het het goed (en nog steeds weer beter) met je gaat.
Bollo: ook ik ben heel benieuwd hoe het met je is sinds je laatste bericht. Laat het anders even kort weten.
Marah: ik reageer zo even in aparte posting.
Ik had vrijdag toch iets teveel gedaan (hulp helpen, arboarts op werk en s avonds eten bij vrienden) en sliep dus direct heel slecht. Ik merk dan dat ik weer heel druk word in mijn hoofd en mijn kop niet uit kan zetten.
Gisteren goed geslapen en lekker rustig aan gedaan. Alleen gezwommen (deed me erg goed) en boodschappies.
Vandaag weer met vriendin naar haar paardjes. Hele trip (paarden staan op 1,5 uur rijden), was van 0900 uur tot 14.30 uur weg. Lekker paardjes gepoetst in de wei, dus heerlijk buiten. Daarna vanmiddag nog in mijn woonplaats paard van vriendin gepoetst en gelongeerd (weer lekker half uur met mijn kop in de wind en het zonnetje)...
En voel me nu ook goed. Hoewel ik toch vaak weer terugvalletjes heb, krijg ik toch langzaam het idee dat er echt nog steeds stijgende lijn is. I keep my fingers crossed en moet niet te snel juichen. Dag of 4 geleden dacht ik nog dat pillen toch nog onvoldoende doen...
zondag 8 maart 2009 om 22:37
Marah:
Als jouw laatste contract bij dat bedrijf in maart 2008 afliep is er niets aan de hand. Die ketenregeling waarbij een vierde contract een contract voor onbepaalde tijd wordt, geldt alleen indien er niet meer dan drie maanden tussen de opvolgende contracten zit.
Als het echter zo is dat dit bedrijf is gefuseerd met het bedrijf waar je later bent gaan werken (dus je voorlaatste werkgever en je laatste werkgever zijn een bedrijf geworden) dan kan het een ander verhaal worden.
Dan wordt het echt een casus voor een tentamenvraag aan gevorderde arbeidsrechtjuristen. Het hangt dan af van hoe die fusie is gegaan, hoe jouw eerdere contracten zijn beeindigd en of de functies op elkaar aansluiten.
Het inschakelen van een uitzendbureau kan in principe niet voorkomen dat je toch een contract voor onbepaalde tijd zou kunnen krijgen. Dat was nml een bekende truc van werkgevers en daar is via de wet een stokje voor gestoken.
Het kan ook weer afhangen van CAO's en als je ambtenaar bent moet het voorgaande sowieso als ongeschreven beschouwd worden.
Als jij die job graag wil dan zou ik via uitzendbureau gaan en er zelf geen probleem van maken. Werkgever heeft alleen probleem als jij probleem maakt. Freelancen kan overigens effect hebben op je WW rechten als je na de freelance periode WW wilt hebben en daar moet je dus mee uitkijken (of waterdichte afspraken met CWI/UWV hebben gemaakt).
Als jouw laatste contract bij dat bedrijf in maart 2008 afliep is er niets aan de hand. Die ketenregeling waarbij een vierde contract een contract voor onbepaalde tijd wordt, geldt alleen indien er niet meer dan drie maanden tussen de opvolgende contracten zit.
Als het echter zo is dat dit bedrijf is gefuseerd met het bedrijf waar je later bent gaan werken (dus je voorlaatste werkgever en je laatste werkgever zijn een bedrijf geworden) dan kan het een ander verhaal worden.
Dan wordt het echt een casus voor een tentamenvraag aan gevorderde arbeidsrechtjuristen. Het hangt dan af van hoe die fusie is gegaan, hoe jouw eerdere contracten zijn beeindigd en of de functies op elkaar aansluiten.
Het inschakelen van een uitzendbureau kan in principe niet voorkomen dat je toch een contract voor onbepaalde tijd zou kunnen krijgen. Dat was nml een bekende truc van werkgevers en daar is via de wet een stokje voor gestoken.
Het kan ook weer afhangen van CAO's en als je ambtenaar bent moet het voorgaande sowieso als ongeschreven beschouwd worden.
Als jij die job graag wil dan zou ik via uitzendbureau gaan en er zelf geen probleem van maken. Werkgever heeft alleen probleem als jij probleem maakt. Freelancen kan overigens effect hebben op je WW rechten als je na de freelance periode WW wilt hebben en daar moet je dus mee uitkijken (of waterdichte afspraken met CWI/UWV hebben gemaakt).
zondag 8 maart 2009 om 23:09
hoi ?Hiltje,
heel hartelijk dank! Ik maak er zelf geen probleem van en wil het, het is goed voor mijn netwerk en leuk om te doen. Kan in dan op papier afstand van rechten zoals vast contract, doen?
Het bedrijf is door fusie een geworden. Eerste contract was jaarcontract en verlengd, vervolgens heb ik andere baan gevonden na 10 maanden en laatste contract van rechtswege afgelopen. Inhoudelijk vind ik de functies niet op elkaar ijken, maar dat snappen zij niet. Maar goed, hartelijk dank!
Voor mij is het geen probleem om het via een uitzendbureau te doen.
heel hartelijk dank! Ik maak er zelf geen probleem van en wil het, het is goed voor mijn netwerk en leuk om te doen. Kan in dan op papier afstand van rechten zoals vast contract, doen?
Het bedrijf is door fusie een geworden. Eerste contract was jaarcontract en verlengd, vervolgens heb ik andere baan gevonden na 10 maanden en laatste contract van rechtswege afgelopen. Inhoudelijk vind ik de functies niet op elkaar ijken, maar dat snappen zij niet. Maar goed, hartelijk dank!
Voor mij is het geen probleem om het via een uitzendbureau te doen.
zondag 8 maart 2009 om 23:34
Ok, afstand doen op papier heeft geen zin, daar kan werkgever je toch niet aan houden.
Zou het sowieso niet aanraden om het op papier te zetten. Worst case scenario (maar kleine kans) zou zijn dat je na afloop geen WW krijgt omdat UWV vindt dat je vast contract moet claimen (maar denk niet dat ze zo snugger zijn, gewoon oude naam van oude werkgever opgeven tzt). En dan werpen ze je tegen dat jij bewust afstand van dat recht hebt gedaan. Hou dus je recht maar lekker.
Zal maar gewoon via uitzendbureau doen. Niet meer over praten met werkgever... als zij denken dat dit werkt dan vertrouw je er gewoon op...
Grote kans dat alles goed loopt, geen vuiltje aan de lucht.
Loopt het niet goed dan ben jij toch de winnaar want jij hebt dan recht op vast contract...
Zou het sowieso niet aanraden om het op papier te zetten. Worst case scenario (maar kleine kans) zou zijn dat je na afloop geen WW krijgt omdat UWV vindt dat je vast contract moet claimen (maar denk niet dat ze zo snugger zijn, gewoon oude naam van oude werkgever opgeven tzt). En dan werpen ze je tegen dat jij bewust afstand van dat recht hebt gedaan. Hou dus je recht maar lekker.
Zal maar gewoon via uitzendbureau doen. Niet meer over praten met werkgever... als zij denken dat dit werkt dan vertrouw je er gewoon op...
Grote kans dat alles goed loopt, geen vuiltje aan de lucht.
Loopt het niet goed dan ben jij toch de winnaar want jij hebt dan recht op vast contract...
maandag 9 maart 2009 om 13:59
Hallo allemaal, ik heb een tijdje op dit topic meegelezen en geschreven. Ik wil even laten weten dat het met mij weer wat beter gaat. Ben weer aan het werk maar niet mijn volledige uren. Ik had nog heel veel vakantie staan en nu neem ik ieder dag wat uren op waardoor ik maar 20 uur hoef te werken. Dat voelt in ieder geval wel goed.
Waar ik me goed van bewust ben is dat er maar weer dit hoeft te gebeuren en ik val weer in een gat.
Wat blijft is de vermoeidheid en ik ben prikkelbaar.
Ik blijf wel meelezen en hoop dat het met jullie iedere dag een stukje beter gaat.
Waar ik me goed van bewust ben is dat er maar weer dit hoeft te gebeuren en ik val weer in een gat.
Wat blijft is de vermoeidheid en ik ben prikkelbaar.
Ik blijf wel meelezen en hoop dat het met jullie iedere dag een stukje beter gaat.
dinsdag 10 maart 2009 om 18:35
Hallo allemaal,
lammy wat fijn dat je weer aan het werk bent. Het gaat langzaam he? Dat beter worden. Wees blij met elke stap, hoe klein die ook is. Vele kleine stapjes zorgen dat je er komt.
En Marah, ben je er uit, kan je het project gaan doen? Je bent er igg enthusiast over.
hiltje, leuk dat je het leuk vind dat ik nog blijf posten. Ik vind het erg fijn om hier nog mee te blijven lezen en de ontwikkelingen zien. Ik wil graag echt wat leren van die burnout en vind het goed om niet de vergeten wat er het afgelopen jaar is gebeurd.
prulletje, ben je in die twee jaar dichterbij je gevoel gekomen? Kan me voorstellen daat het wel lastig is.
lammy wat fijn dat je weer aan het werk bent. Het gaat langzaam he? Dat beter worden. Wees blij met elke stap, hoe klein die ook is. Vele kleine stapjes zorgen dat je er komt.
En Marah, ben je er uit, kan je het project gaan doen? Je bent er igg enthusiast over.
hiltje, leuk dat je het leuk vind dat ik nog blijf posten. Ik vind het erg fijn om hier nog mee te blijven lezen en de ontwikkelingen zien. Ik wil graag echt wat leren van die burnout en vind het goed om niet de vergeten wat er het afgelopen jaar is gebeurd.
prulletje, ben je in die twee jaar dichterbij je gevoel gekomen? Kan me voorstellen daat het wel lastig is.
dinsdag 10 maart 2009 om 22:04
Ha prul,
Inderdaad heb de mogelijkheid om thuis mijn email te checken. Hoe vaak ik dat niet toch nog even deed. Ik moet zeggen dat ik nu bijna 3 weken thuis zit. De eerste week heb ik gewoon iedere dag mijn mail bekeken. Ben nu op het punt dat het me eindelijk eens niet meer interesseert. En hoe fijn is dat. Het grappige is dat ik nu ook begin na te denken over de laatste maanden en dat ik nu zie hoe ver ik over mijn grenzen ben heen gegaan. Had nooit gedacht dat het zo ver zou komen.
A.s. vrijdag ga ik op vakantie, kijk er naar uit maar heb er ook spanningen van. Had een rotdag vandaag.
Hopelijk morgen weer beter. Kijk er wel naar uit om even uit het huis te zijn. Wordt hier soms ook een beetje simpel.
Ben blij dat ik hier toch wel positieve geluiden lees, geeft de mens weer moed!
Inderdaad heb de mogelijkheid om thuis mijn email te checken. Hoe vaak ik dat niet toch nog even deed. Ik moet zeggen dat ik nu bijna 3 weken thuis zit. De eerste week heb ik gewoon iedere dag mijn mail bekeken. Ben nu op het punt dat het me eindelijk eens niet meer interesseert. En hoe fijn is dat. Het grappige is dat ik nu ook begin na te denken over de laatste maanden en dat ik nu zie hoe ver ik over mijn grenzen ben heen gegaan. Had nooit gedacht dat het zo ver zou komen.
A.s. vrijdag ga ik op vakantie, kijk er naar uit maar heb er ook spanningen van. Had een rotdag vandaag.
Hopelijk morgen weer beter. Kijk er wel naar uit om even uit het huis te zijn. Wordt hier soms ook een beetje simpel.
Ben blij dat ik hier toch wel positieve geluiden lees, geeft de mens weer moed!
