Psyche
alle pijlers
Euthanasie in de psychiatrie
zondag 11 november 2012 om 19:07
Als ik dood ga
Hoop ik dat je erbij bent
Dat ik je aankijk
Dat je mij aankijkt
Dat ik je hand nog voelen kan
Dan zal ik rustig dood gaan
Dan hoeft niemand verdrietig te zijn
Dan ben ik gelukkig.
Gedicht: Remco Campert,
Een lastig onderwerp, maar een die me bezighoud, vooral uit eigen ervaring.
Mijn moeder is 22 jaar verpleegd in een instelling, ze had borderline.
In 2008 kreeg ze kanker, en als snel was ze erover uit, ze wou niet lijden en als de tijd daar was ,een zelf gekozen einde hebben.
Gesprekken volgde, en haar arts stemde toe in een euthansie.
Het weekend voor haar overlijden was het genoeg, ze wou sterven, de arts werd gebeld, en deze heeft geen gehoor gegeven aan haar verzoek.
Maandag na het weekend is ze overleden, maar niet op de manier die ze wou.
Wij hebben een gesprek met de arts gehad, en het volgende had hij ons te melden, er was met mijn moeder afgesproken dat ze een drankje zou nemen, maandag was dat niet meer mogelijk, ze lag al in een diepe slaap en kon het drank je niet meer tot zich nemen.
Op de vraag waarom hij het weekend niet is gekomen, werd ontwijkend op geantwoord.
Mijn zussen en ik waren boos, zwak uitgedrukt.
Ook werd ons medegedeeld dat euthanasie zoals mijn moeders wens was zo goed als niet werd uitgevoerd binnen de instelling, in andere gevallen werd er gestopt met eten en drinken, ik was en ben nog steeds verbijsterd.
Ik heb vrede met het overlijden van mijn moeder, maar heb er grote moeite mee dat er zo met mensen in de psychiatrie word omgegaan.
Het recht om menswaardig sterven is nog steeds geen recht voor mensen in de psychiatrie, en dat moet anders!!!!
Hoop ik dat je erbij bent
Dat ik je aankijk
Dat je mij aankijkt
Dat ik je hand nog voelen kan
Dan zal ik rustig dood gaan
Dan hoeft niemand verdrietig te zijn
Dan ben ik gelukkig.
Gedicht: Remco Campert,
Een lastig onderwerp, maar een die me bezighoud, vooral uit eigen ervaring.
Mijn moeder is 22 jaar verpleegd in een instelling, ze had borderline.
In 2008 kreeg ze kanker, en als snel was ze erover uit, ze wou niet lijden en als de tijd daar was ,een zelf gekozen einde hebben.
Gesprekken volgde, en haar arts stemde toe in een euthansie.
Het weekend voor haar overlijden was het genoeg, ze wou sterven, de arts werd gebeld, en deze heeft geen gehoor gegeven aan haar verzoek.
Maandag na het weekend is ze overleden, maar niet op de manier die ze wou.
Wij hebben een gesprek met de arts gehad, en het volgende had hij ons te melden, er was met mijn moeder afgesproken dat ze een drankje zou nemen, maandag was dat niet meer mogelijk, ze lag al in een diepe slaap en kon het drank je niet meer tot zich nemen.
Op de vraag waarom hij het weekend niet is gekomen, werd ontwijkend op geantwoord.
Mijn zussen en ik waren boos, zwak uitgedrukt.
Ook werd ons medegedeeld dat euthanasie zoals mijn moeders wens was zo goed als niet werd uitgevoerd binnen de instelling, in andere gevallen werd er gestopt met eten en drinken, ik was en ben nog steeds verbijsterd.
Ik heb vrede met het overlijden van mijn moeder, maar heb er grote moeite mee dat er zo met mensen in de psychiatrie word omgegaan.
Het recht om menswaardig sterven is nog steeds geen recht voor mensen in de psychiatrie, en dat moet anders!!!!
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
vrijdag 7 maart 2014 om 20:36
Hai Bloempje. Ik had net je PB beantwoord en lees dit nu pas.
Raar is dat hey. Je hebt het zelf zo geaccepteerd dat het is zoals het is en dat je denkt dat je er vrijuit over kunt praten en dan blijkt ineens dat anderen het moeilijk vinden.
Laat het even bezinken en zeg tegen diegene dat je er later op terugkomt als je eraan toe bent.
Hoop dat de wandeling je hoofd heeft leeggemaakt en je je eigen kunt herpakken voor maandag.
Wat ik me afvraag. Wat heeft gemaakt dat je de keuze hebt gemaakt voor behandeling van de tumor? De angst voor een lang ziekbed? Wat ik me heel goed kan voorstellen.
Sterkte meis en PB maar wanneer je wilt.
Raar is dat hey. Je hebt het zelf zo geaccepteerd dat het is zoals het is en dat je denkt dat je er vrijuit over kunt praten en dan blijkt ineens dat anderen het moeilijk vinden.
Laat het even bezinken en zeg tegen diegene dat je er later op terugkomt als je eraan toe bent.
Hoop dat de wandeling je hoofd heeft leeggemaakt en je je eigen kunt herpakken voor maandag.
Wat ik me afvraag. Wat heeft gemaakt dat je de keuze hebt gemaakt voor behandeling van de tumor? De angst voor een lang ziekbed? Wat ik me heel goed kan voorstellen.
Sterkte meis en PB maar wanneer je wilt.
zaterdag 8 maart 2014 om 21:14
Ik ben weer langzaam in een normalere bui aan het komen.
Gelukkig..... Het scheelde echt niet veel, dan had ik de crisisdienst moeten bellen. Dat zou me niet van pas zijn gekomen omdat maandag weer een gesprek is. Ik denk dat als ik niet volledig toerekeningsvatbaar beschouwd kan worden, ik mijn wens wel kan vergeten. Ik ben weer eens vele uren kwijt omdat ik onvrijwillig in mijn schijnwereld terecht was gekomen. Ik vind dan allerhande dingen waaraan ik kan zien dat ik in de tussentijd wel iets heb gedaan, maar ik herinner me nooit iets daarvan.
Wellicht lijkt het raar dat ik de crisisdienst zou willen bellen. Aangezien ik niet weet wat ik in de uren die ik mis doe vertrouw ik het ook niet zo. Om mijn paniek onder controle te krijgen doe ik wel eens dingen die een adrenaline junk ook zou doen. Over de rand van een brug lopen of zo. Door dat soort dingen te doen is mijn concentratie zo hoog dat ik de paniek kan vergeten. Als ik zoiets zou doen zonder dat ik me daarvan bewust ben zou het wel eens mis kunnen gaan. Wellicht ben ik daarna zwaar gehandicapt en ben ik nog verder van huis.
Gelukkig..... Het scheelde echt niet veel, dan had ik de crisisdienst moeten bellen. Dat zou me niet van pas zijn gekomen omdat maandag weer een gesprek is. Ik denk dat als ik niet volledig toerekeningsvatbaar beschouwd kan worden, ik mijn wens wel kan vergeten. Ik ben weer eens vele uren kwijt omdat ik onvrijwillig in mijn schijnwereld terecht was gekomen. Ik vind dan allerhande dingen waaraan ik kan zien dat ik in de tussentijd wel iets heb gedaan, maar ik herinner me nooit iets daarvan.
Wellicht lijkt het raar dat ik de crisisdienst zou willen bellen. Aangezien ik niet weet wat ik in de uren die ik mis doe vertrouw ik het ook niet zo. Om mijn paniek onder controle te krijgen doe ik wel eens dingen die een adrenaline junk ook zou doen. Over de rand van een brug lopen of zo. Door dat soort dingen te doen is mijn concentratie zo hoog dat ik de paniek kan vergeten. Als ik zoiets zou doen zonder dat ik me daarvan bewust ben zou het wel eens mis kunnen gaan. Wellicht ben ik daarna zwaar gehandicapt en ben ik nog verder van huis.
zaterdag 8 maart 2014 om 21:32
Hoi Prada, in de tijd dat ze de tumor bij mij ontdekten was ik nog niet zover dat ik het besluit had genomen. Het was wel zo dat ik helemaal niet onder de indruk was dat het me mijn leven zou kunnen kosten. Het passief vroegtijdig aan een eind komen was toen wel al een optie. Een behandelverbod was toen niet eens in me opgekomen. Pas later ben ik daaraan gaan denken. Het heeft me misschien wel een beetje mijn gedachten doen begrijpen en uiteindelijk toch ook tot mijn besluit doen komen. Op dit moment zou ik een levensverlengende behandeling niet meer willen.
zondag 9 maart 2014 om 03:52
@Onverbloemd: ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik ben blij dat het weer wat beter met je gaat na het moeilijke gesprek dat je hebt gehad. Is het niet mogelijk om wat op papier te zetten voor mensen in je omgeving? Want zoals je je verhaal hier hebt neergezet, is het heel begrijpelijk waarom je deze keuze maakt.
En ik vind het heel fijn dat je zulk leuk contact hebt met Prada.
Onverbloemd en Prada:
En ik vind het heel fijn dat je zulk leuk contact hebt met Prada.
Onverbloemd en Prada:
zondag 9 maart 2014 om 15:51
Hoi Kikkerjet, het lijkt me inderdaad goed om het op papier te zetten. Het zal niet één verhaal voor iedereen worden, ik denk dat ik zo veel mogelijk voor iedereen persoonlijk een verhaal ga schrijven. Het is en blijft moeilijk om het over te brengen, zeker als ik me voorstel hoe het nieuws aan gaat komen. Ook hierbij is het stapje voor stapje om er achter te komen wat het beste functioneert. Ik ben zelf al verder in mijn overtuiging dat ik het juiste pad bewandel dat ik er niet meer de hele dag aan denk. Veel vaker ben ik bezig met hoe ik anderen er het minst mee belast.
Op dit forum zijn natuurlijk mensen die zelf ook een zwaar leven hebben. Dat maakt me soms wat onzeker of het wel slim is dat ik hier mijn verhaal doe. Ik ben zelf heel gevoelig voor andermans leed. Toch denk ik dat het goed is als ik een beetje de overwegingen kan toelichten. Dat neemt misschien de lading rond het onderwerp wat weg. Het zou fijn zijn als het bijdraagt aan het inzicht in deze problematiek.
Redhothead, ik hoop dat ik niet schuld ben aan je reactie. Ik ben echt heel blij dat er mensen zijn die meedoen op dit forum. Ondanks dat bij mij de batterij leeg is, zou ik heel graag nog wat betekenen voor andere mensen.
Op dit forum zijn natuurlijk mensen die zelf ook een zwaar leven hebben. Dat maakt me soms wat onzeker of het wel slim is dat ik hier mijn verhaal doe. Ik ben zelf heel gevoelig voor andermans leed. Toch denk ik dat het goed is als ik een beetje de overwegingen kan toelichten. Dat neemt misschien de lading rond het onderwerp wat weg. Het zou fijn zijn als het bijdraagt aan het inzicht in deze problematiek.
Redhothead, ik hoop dat ik niet schuld ben aan je reactie. Ik ben echt heel blij dat er mensen zijn die meedoen op dit forum. Ondanks dat bij mij de batterij leeg is, zou ik heel graag nog wat betekenen voor andere mensen.
zondag 9 maart 2014 om 22:13
quote:Istar_ schreef op 06 maart 2014 @ 23:03:
[...]
Serieus? Ik word echt kotsziek van dit soort uitspraken. Ik zit helemaal niet te wachten op een groeiproces. Ik heb een ziekte die me belemmert om normaal te functioneren, mijn hersenen zo beïnvloed dat leren, concentreren, geheugen enz teruglopen.
Elke dag weer moet ik vechten om te overleven. Geen dag gaat voorbij zonder dat ik me ten volle besef dat ik ziek ben. En dat is om een leerproces? Echt, flikker op zeg met dat soort uitspraken.\
Ik heb geen tijd om me te ontwikkelen, omdat ik moet overleven.
Waar groei ik dan in? Kom ik in een betere wereld? Word ik een beter mens? En wanneer word ik dat dan? Wanneer ga ik dan eindelijk eens de voordelen van mijn kutziekte plukken?
In een volgend leven zeker. Fijn.Volledig met je eens. En dan heb je ook nog mensen die zeggen dat ik moet gaan sporten want dan maak je endrofine aan en heb je geen medicatie nodig.HAHAHAHA. Zonder medicatie ben ik zo manisch als de pest en slaap gewoon niet maar ga rare dingen doen omdat de paniekaanvallen te heftig zijn om normaal te kunnen verdragen.
[...]
Serieus? Ik word echt kotsziek van dit soort uitspraken. Ik zit helemaal niet te wachten op een groeiproces. Ik heb een ziekte die me belemmert om normaal te functioneren, mijn hersenen zo beïnvloed dat leren, concentreren, geheugen enz teruglopen.
Elke dag weer moet ik vechten om te overleven. Geen dag gaat voorbij zonder dat ik me ten volle besef dat ik ziek ben. En dat is om een leerproces? Echt, flikker op zeg met dat soort uitspraken.\
Ik heb geen tijd om me te ontwikkelen, omdat ik moet overleven.
Waar groei ik dan in? Kom ik in een betere wereld? Word ik een beter mens? En wanneer word ik dat dan? Wanneer ga ik dan eindelijk eens de voordelen van mijn kutziekte plukken?
In een volgend leven zeker. Fijn.Volledig met je eens. En dan heb je ook nog mensen die zeggen dat ik moet gaan sporten want dan maak je endrofine aan en heb je geen medicatie nodig.HAHAHAHA. Zonder medicatie ben ik zo manisch als de pest en slaap gewoon niet maar ga rare dingen doen omdat de paniekaanvallen te heftig zijn om normaal te kunnen verdragen.
zondag 9 maart 2014 om 22:15
quote:feeerieke schreef op 09 maart 2014 @ 22:13:
[...]
Volledig met je eens. En dan heb je ook nog mensen die zeggen dat ik moet gaan sporten want dan maak je endrofine aan en heb je geen medicatie nodig.HAHAHAHA. Zonder medicatie ben ik zo manisch als de pest en slaap gewoon niet maar ga rare dingen doen omdat de paniekaanvallen te heftig zijn om normaal te kunnen verdragen.Voordeel is, als je manisch bent heb je die hele endorfine niet nodig en hoef je ook niet te sporten
[...]
Volledig met je eens. En dan heb je ook nog mensen die zeggen dat ik moet gaan sporten want dan maak je endrofine aan en heb je geen medicatie nodig.HAHAHAHA. Zonder medicatie ben ik zo manisch als de pest en slaap gewoon niet maar ga rare dingen doen omdat de paniekaanvallen te heftig zijn om normaal te kunnen verdragen.Voordeel is, als je manisch bent heb je die hele endorfine niet nodig en hoef je ook niet te sporten
zondag 9 maart 2014 om 23:21
@Onverbloemd. Ik denk dat het sowieso moeilijk is en blijft voor de mensen in jouw omgeving. Zoals ik al heb aangegeven heb ik er ook moeite mee, ook al begrijp ik jou volkomen, en dan ken ik je alleen nog maar via dit forum.
Euthanasie bij ondraaglijk lijden is heel humaan en ik ben ontzettend blij dat dit in Nederland mogelijk is. Want ondraaglijk lijden is absoluut niet humaan. Maar er komen altijd menselijke gevoelens bij kijken en dat maakt het natuurlijk ook zo´n gevoelig onderwerp.
Ik ben enorm dankbaar dat je je verhaal hier vertelt want het geeft mij veel inzicht en begrip voor iets wat voorheen een abstract thema voor mij was.
Heel veel succes morgen!
Euthanasie bij ondraaglijk lijden is heel humaan en ik ben ontzettend blij dat dit in Nederland mogelijk is. Want ondraaglijk lijden is absoluut niet humaan. Maar er komen altijd menselijke gevoelens bij kijken en dat maakt het natuurlijk ook zo´n gevoelig onderwerp.
Ik ben enorm dankbaar dat je je verhaal hier vertelt want het geeft mij veel inzicht en begrip voor iets wat voorheen een abstract thema voor mij was.
Heel veel succes morgen!
maandag 10 maart 2014 om 13:26
Ik heb dit zelf ook van dichtbij meegemaakt. Een vriendin van mij is vorig jaar gestorven aan euthanasie; ze leed aan anorexia. Ze is 23 jaar geworden. Ik worstel nog altijd met de vraag of het niet anders had gekund. Maar aan de andere kant, ze heeft nu een rustig levenseinde gehad, heeft afscheid kunnen nemen van familie en dierbaren.Ik denk dat ze anders zelfmoord had gepleegd.. En ze had al zoveel jaren gevochten, ze was 'op'.
maandag 10 maart 2014 om 17:45
Ik ben net uit het gesprek met mijn therapeute, psychiater en thuiszorg. Vreselijk zwaar. Ook in dit gesprek is er heel serieus en begripvol gereageerd. Er is me verzekerd dat ze het heel jammer vinden als er geen andere optie meer zou zijn. Ze gaan nog bekijken of er nog iets geboden kan worden. De psychiater gaf aan dat hij geen euthanasie toepast, maar dat hij me wel kan verwijzen. Eerstvolgende stap is dat ze een second opinion willen. Dat geeft denk ik ook wel een beetje aan dat het nog niet een afwijzing is. Een opname is denk ik niet meer zo ver weg.
maandag 10 maart 2014 om 20:14
Kikkerjet, dankjewel.
Bloempje, fijn dat je alweer gehoord wordt. Ik zat te denken, wat moet jij je eenzaam voelen in deze beslissing.
Kan me voorstellen dat het gesprek zwaar is geweest en dat dat nog even nadondert.
Fijn dat je psychiater er wel voor openstaat.
Veel plezier met wat je deze week gaat doen
En je weet, mijn PB staat altijd open.
Bloempje, fijn dat je alweer gehoord wordt. Ik zat te denken, wat moet jij je eenzaam voelen in deze beslissing.
Kan me voorstellen dat het gesprek zwaar is geweest en dat dat nog even nadondert.
Fijn dat je psychiater er wel voor openstaat.
Veel plezier met wat je deze week gaat doen
En je weet, mijn PB staat altijd open.
woensdag 12 maart 2014 om 10:18
@blijekip: Ja.
@blacklight en onverbloemd:
Ik heb jullie een pb gestuurd, maar blijkbaar is die niet aangekomen. Zouden jullie mij een mail willen sturen? M'n mailadres is rebecca_90@outlook.com. Oke, niet handig om het hier zo publiekelijk neer te zetten, maar het is een mailadres dat ik toch niet vaak gebruik.
@blacklight en onverbloemd:
Ik heb jullie een pb gestuurd, maar blijkbaar is die niet aangekomen. Zouden jullie mij een mail willen sturen? M'n mailadres is rebecca_90@outlook.com. Oke, niet handig om het hier zo publiekelijk neer te zetten, maar het is een mailadres dat ik toch niet vaak gebruik.
