Psyche
alle pijlers
Euthanasie in de psychiatrie
zondag 11 november 2012 om 19:07
Als ik dood ga
Hoop ik dat je erbij bent
Dat ik je aankijk
Dat je mij aankijkt
Dat ik je hand nog voelen kan
Dan zal ik rustig dood gaan
Dan hoeft niemand verdrietig te zijn
Dan ben ik gelukkig.
Gedicht: Remco Campert,
Een lastig onderwerp, maar een die me bezighoud, vooral uit eigen ervaring.
Mijn moeder is 22 jaar verpleegd in een instelling, ze had borderline.
In 2008 kreeg ze kanker, en als snel was ze erover uit, ze wou niet lijden en als de tijd daar was ,een zelf gekozen einde hebben.
Gesprekken volgde, en haar arts stemde toe in een euthansie.
Het weekend voor haar overlijden was het genoeg, ze wou sterven, de arts werd gebeld, en deze heeft geen gehoor gegeven aan haar verzoek.
Maandag na het weekend is ze overleden, maar niet op de manier die ze wou.
Wij hebben een gesprek met de arts gehad, en het volgende had hij ons te melden, er was met mijn moeder afgesproken dat ze een drankje zou nemen, maandag was dat niet meer mogelijk, ze lag al in een diepe slaap en kon het drank je niet meer tot zich nemen.
Op de vraag waarom hij het weekend niet is gekomen, werd ontwijkend op geantwoord.
Mijn zussen en ik waren boos, zwak uitgedrukt.
Ook werd ons medegedeeld dat euthanasie zoals mijn moeders wens was zo goed als niet werd uitgevoerd binnen de instelling, in andere gevallen werd er gestopt met eten en drinken, ik was en ben nog steeds verbijsterd.
Ik heb vrede met het overlijden van mijn moeder, maar heb er grote moeite mee dat er zo met mensen in de psychiatrie word omgegaan.
Het recht om menswaardig sterven is nog steeds geen recht voor mensen in de psychiatrie, en dat moet anders!!!!
Hoop ik dat je erbij bent
Dat ik je aankijk
Dat je mij aankijkt
Dat ik je hand nog voelen kan
Dan zal ik rustig dood gaan
Dan hoeft niemand verdrietig te zijn
Dan ben ik gelukkig.
Gedicht: Remco Campert,
Een lastig onderwerp, maar een die me bezighoud, vooral uit eigen ervaring.
Mijn moeder is 22 jaar verpleegd in een instelling, ze had borderline.
In 2008 kreeg ze kanker, en als snel was ze erover uit, ze wou niet lijden en als de tijd daar was ,een zelf gekozen einde hebben.
Gesprekken volgde, en haar arts stemde toe in een euthansie.
Het weekend voor haar overlijden was het genoeg, ze wou sterven, de arts werd gebeld, en deze heeft geen gehoor gegeven aan haar verzoek.
Maandag na het weekend is ze overleden, maar niet op de manier die ze wou.
Wij hebben een gesprek met de arts gehad, en het volgende had hij ons te melden, er was met mijn moeder afgesproken dat ze een drankje zou nemen, maandag was dat niet meer mogelijk, ze lag al in een diepe slaap en kon het drank je niet meer tot zich nemen.
Op de vraag waarom hij het weekend niet is gekomen, werd ontwijkend op geantwoord.
Mijn zussen en ik waren boos, zwak uitgedrukt.
Ook werd ons medegedeeld dat euthanasie zoals mijn moeders wens was zo goed als niet werd uitgevoerd binnen de instelling, in andere gevallen werd er gestopt met eten en drinken, ik was en ben nog steeds verbijsterd.
Ik heb vrede met het overlijden van mijn moeder, maar heb er grote moeite mee dat er zo met mensen in de psychiatrie word omgegaan.
Het recht om menswaardig sterven is nog steeds geen recht voor mensen in de psychiatrie, en dat moet anders!!!!
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
donderdag 6 maart 2014 om 16:30
Wat fijn dat dit topic er voor je is onverbloemd en dat je hier je verhaal kan doen. Ik vind het onbeschrijfelijk wat je mee hebt moeten maken, daar zijn geen woorden voor
Ik vind wel dat je ontzettend goed kan beschrijven wat je meemaakt en ervaart. Misschien is het een idee om tegen de tijd dat je je vrienden gaat inlichten een brief aan ze te schrijven die ze in hun eigen tempo kunnen lezen en, zo nodig, nog eens teruglezen. Ik kan me voorstellen dat het even moet bezinken bij ze, vooral als ze dit niet zien aankomen. Je hoeft je niet te verdedigen, dat schreef je op de pagina hiervoor, maar dat hoeft niet. Misschien zullen sommige mensen het nooit begrijpen, maar jij hoeft je niet te verdedigen en ook deze keuze niet.
Ik vind wel dat je ontzettend goed kan beschrijven wat je meemaakt en ervaart. Misschien is het een idee om tegen de tijd dat je je vrienden gaat inlichten een brief aan ze te schrijven die ze in hun eigen tempo kunnen lezen en, zo nodig, nog eens teruglezen. Ik kan me voorstellen dat het even moet bezinken bij ze, vooral als ze dit niet zien aankomen. Je hoeft je niet te verdedigen, dat schreef je op de pagina hiervoor, maar dat hoeft niet. Misschien zullen sommige mensen het nooit begrijpen, maar jij hoeft je niet te verdedigen en ook deze keuze niet.
donderdag 6 maart 2014 om 20:07
quote:Istar_ schreef op 05 maart 2014 @ 22:48:
Niet alle ziektes worden door de maatschappij veroorzaakt. Sommige zijn aangeboren, erfelijk, niet te genezen.
En om dan nog maar 50 of 60 jaar je leven moeten uit zitten, omdat het zo hoort, is verschrikkelijk.
De beslissing tot toestemming voor euthanasie bij ernstig psychisch lijden wordt absoluut niet lichtzinnig genomen.
Het zou fijn zijn dat de maatschappij accepteert dat geestelijk ziek net zo erg, pijnlijk en uitzichtloos kan zijn als lichamelijk ziek.misschien klinkt het lomp maar ik zou liever zelfs nog voor een lichamelijke ziekte kiezen dan een psychische. Als er tenminste iets te kiezen zou zijn.
Niet alle ziektes worden door de maatschappij veroorzaakt. Sommige zijn aangeboren, erfelijk, niet te genezen.
En om dan nog maar 50 of 60 jaar je leven moeten uit zitten, omdat het zo hoort, is verschrikkelijk.
De beslissing tot toestemming voor euthanasie bij ernstig psychisch lijden wordt absoluut niet lichtzinnig genomen.
Het zou fijn zijn dat de maatschappij accepteert dat geestelijk ziek net zo erg, pijnlijk en uitzichtloos kan zijn als lichamelijk ziek.misschien klinkt het lomp maar ik zou liever zelfs nog voor een lichamelijke ziekte kiezen dan een psychische. Als er tenminste iets te kiezen zou zijn.
donderdag 6 maart 2014 om 20:17
Onverbloemd,ik heb respect voor je keuze. Ik vind je dapper dat je dit traject aandurft. Mensen die zeggen dat iemand die zelfmoord pleegt een lafaard is kan ik wel schieten. Ik denk ook al wil jij euthenasie doen,je dit soort opmerkingen ook wel zult krijgen. Ik hoop dat je rust zult vinden,op welke manier dan ook.
donderdag 6 maart 2014 om 20:24
Wat een lieverds hier allemaal.
Ik denk wel dat we hier moeten uitkijken met woorden als "dan maak ik er een einde aan" enzo. Hoe erg ik het ook voor je vindt Feeerieke. Maar zulke uitspraken mogen eigenlijk niet en dan zou dit topic verwijdert kunnen worden. Dat je dan voor euthanasie zou kiezen mag je wel zeggen.
Bloempje, wat fijn dat je gehoord werd? Wat is nu de volgende stap?
Heb je enige afleiding, wat zijn je hobby's b.v.?
Kikkerjet, wat erg voor je broer.
Ik denk wel dat we hier moeten uitkijken met woorden als "dan maak ik er een einde aan" enzo. Hoe erg ik het ook voor je vindt Feeerieke. Maar zulke uitspraken mogen eigenlijk niet en dan zou dit topic verwijdert kunnen worden. Dat je dan voor euthanasie zou kiezen mag je wel zeggen.
Bloempje, wat fijn dat je gehoord werd? Wat is nu de volgende stap?
Heb je enige afleiding, wat zijn je hobby's b.v.?
Kikkerjet, wat erg voor je broer.
donderdag 6 maart 2014 om 20:30
quote:feeerieke schreef op 06 maart 2014 @ 20:07:
[...]
misschien klinkt het lomp maar ik zou liever zelfs nog voor een lichamelijke ziekte kiezen dan een psychische. Als er tenminste iets te kiezen zou zijn. Met lichamelijke dingen kan ik omgaan. De hel waar ik nu al 3 jaar doorheen ga is nog 10keer erger dan wat iemand zich kan voorstellen.
Ik vind het niet lomp en kan het me heel goed voorstellen Ik heb de "mazzel" dat ik ook nog redelijke episodes heb.
Zelfmoord is geen optie, want moeders springen niet van flatgebouwen. Maar er zijn echt periodes dat ik gewoon hoop dat er een bus over me heen rijdt en alles maar klaar is.
Ik ben geestelijk ziek en inmiddels ook lichamelijk. De medicatie heeft verschillende organen aangetast. Dagelijks vecht ik, tegen mijn geest en tegen mijn lichaam. Soms wat meer, soms wat minder.
Daarbij mag lichamelijk ziek zijn, geestelijk ziek zijn is niet echt veel begrip voor.
[...]
misschien klinkt het lomp maar ik zou liever zelfs nog voor een lichamelijke ziekte kiezen dan een psychische. Als er tenminste iets te kiezen zou zijn. Met lichamelijke dingen kan ik omgaan. De hel waar ik nu al 3 jaar doorheen ga is nog 10keer erger dan wat iemand zich kan voorstellen.
Ik vind het niet lomp en kan het me heel goed voorstellen Ik heb de "mazzel" dat ik ook nog redelijke episodes heb.
Zelfmoord is geen optie, want moeders springen niet van flatgebouwen. Maar er zijn echt periodes dat ik gewoon hoop dat er een bus over me heen rijdt en alles maar klaar is.
Ik ben geestelijk ziek en inmiddels ook lichamelijk. De medicatie heeft verschillende organen aangetast. Dagelijks vecht ik, tegen mijn geest en tegen mijn lichaam. Soms wat meer, soms wat minder.
Daarbij mag lichamelijk ziek zijn, geestelijk ziek zijn is niet echt veel begrip voor.
donderdag 6 maart 2014 om 21:38
@Prada: dankjewel
@Istar: raar is dat he, dat lichamelijke ziektes meer geaccepteerd worden dan psychische ziektes. En dat terwijl er steeds meer bewijs voor komt dat het vaak een interactie is. Maar dat is natuurlijk ook wel een gevolg van de zogenaamde maakbaarheid van de maatschappij, wat Seringetje ook al noemde. Net alsof lichamelijke ziektes je overkomen en psychische ziektes een keuze zijn... Sterkte!
@Istar: raar is dat he, dat lichamelijke ziektes meer geaccepteerd worden dan psychische ziektes. En dat terwijl er steeds meer bewijs voor komt dat het vaak een interactie is. Maar dat is natuurlijk ook wel een gevolg van de zogenaamde maakbaarheid van de maatschappij, wat Seringetje ook al noemde. Net alsof lichamelijke ziektes je overkomen en psychische ziektes een keuze zijn... Sterkte!
donderdag 6 maart 2014 om 21:48
Blijekip, dank je. Ik ben er nog niet uit hoe ik het mijn vrienden zal vertellen. Zelfs of ik het zal vertellen weet ik nog niet helemaal zeker. Ik ga er wel van uit dat ze er toch achter zullen komen, dus ik kan maar beter een verhaal hebben.
Feeerieke, dank je Ik denk inderdaad dat me nog wat onbegrip te wachten staat. Volgens mij heeft het veel te maken met het gevoel van machteloosheid. Ik wens je ook heel veel sterkte toe.
Istar_ Ook heel veel sterkte! Als ik het goed heb lees ik tussen de regels door dat je best sterk bent, alleen heb je een portie ellende te verduren die het je niet makkelijk maakt.
Feeerieke en Istar_ ik steek voor jullie een kaarsje aan.
Hoi Prada, maandag ben ik bij mijn psychotherapeute waarbij ook mijn psychiater aanwezig is en de thuiszorg komt ook mee. In dat gesprek wordt waarschijnlijk hun visie verteld. Het is denk ik niet een gesprek waarin beslissingen worden genomen. Ik bevind me nog steeds in een vroege fase van zo'n traject. Er zullen nog heel veel gesprekken volgen.
Ik kan eigenlijk niet mijn beroep hier op het forum zetten. Dat is niet omdat ik kinderachtig wil doen, of dat het een beroep is waarvoor ik me schaam. Wie het wil weten hoeft het me maar te vragen en dan zeg ik je dat graag, maar dan wel in een privé bericht.
Feeerieke, dank je Ik denk inderdaad dat me nog wat onbegrip te wachten staat. Volgens mij heeft het veel te maken met het gevoel van machteloosheid. Ik wens je ook heel veel sterkte toe.
Istar_ Ook heel veel sterkte! Als ik het goed heb lees ik tussen de regels door dat je best sterk bent, alleen heb je een portie ellende te verduren die het je niet makkelijk maakt.
Feeerieke en Istar_ ik steek voor jullie een kaarsje aan.
Hoi Prada, maandag ben ik bij mijn psychotherapeute waarbij ook mijn psychiater aanwezig is en de thuiszorg komt ook mee. In dat gesprek wordt waarschijnlijk hun visie verteld. Het is denk ik niet een gesprek waarin beslissingen worden genomen. Ik bevind me nog steeds in een vroege fase van zo'n traject. Er zullen nog heel veel gesprekken volgen.
Ik kan eigenlijk niet mijn beroep hier op het forum zetten. Dat is niet omdat ik kinderachtig wil doen, of dat het een beroep is waarvoor ik me schaam. Wie het wil weten hoeft het me maar te vragen en dan zeg ik je dat graag, maar dan wel in een privé bericht.
donderdag 6 maart 2014 om 21:57
donderdag 6 maart 2014 om 22:25
Hoi Istar, ik zou je graag wat meer geluk wensen.
Ik ben nog pas in het begin van het traject. Er is nog niet gezegd dat ze mijn verzoek inwilligen. Dat hoor ik ook pas als ik veel verder in het traject ben en er veel meer gesprekken zijn geweest met de onafhankelijke artsen die het gaan beoordelen. Ik ben wel op zoek gegaan naar soortgelijke verzoeken omdat ik er niet aan zou beginnen als het nagenoeg kansloos was. Uit de gesprekken tot nu toe kan ik opmaken dat het serieus behandeld wordt. Er is ook al concreet gesproken over de details en mogelijkheden bij de uitvoering. Als het weinig kans maakte zou het vast al aanleiding zijn geweest om me te gaan behandelen met medicijnen. Ik denk trouwens dat dan ook een opname zou worden voorgesteld. Een opname zie ik trouwens nog wel gebeuren, maar dan alleen om me te beschermen tegen problemen die me erg uit balans zouden brengen. De behandeling liep al tegen het einde, dat wil zeggen dat de behandel mogelijkheden nu langzaam zijn uitgeput.
Ik ben nog pas in het begin van het traject. Er is nog niet gezegd dat ze mijn verzoek inwilligen. Dat hoor ik ook pas als ik veel verder in het traject ben en er veel meer gesprekken zijn geweest met de onafhankelijke artsen die het gaan beoordelen. Ik ben wel op zoek gegaan naar soortgelijke verzoeken omdat ik er niet aan zou beginnen als het nagenoeg kansloos was. Uit de gesprekken tot nu toe kan ik opmaken dat het serieus behandeld wordt. Er is ook al concreet gesproken over de details en mogelijkheden bij de uitvoering. Als het weinig kans maakte zou het vast al aanleiding zijn geweest om me te gaan behandelen met medicijnen. Ik denk trouwens dat dan ook een opname zou worden voorgesteld. Een opname zie ik trouwens nog wel gebeuren, maar dan alleen om me te beschermen tegen problemen die me erg uit balans zouden brengen. De behandeling liep al tegen het einde, dat wil zeggen dat de behandel mogelijkheden nu langzaam zijn uitgeput.
donderdag 6 maart 2014 om 22:58
quote:kikkerjet schreef op 06 maart 2014 @ 00:44:
@Seringetje: het is een interessant punt dat je noemt maar ik vind deze in dit topic niet zo gepast. Ik weet niet of je het verhaal van Onverbloemd hebt gelezen?
Ja, zeer zeker. Ik vind het heel pakkend en ik heb zeker begrip voor haar keuze. Maar ik vind dat we best mogen en moeten nadenken over hoe het zo ver is kunnen komen. Onverbloemd komt bij mij over als een zeer intelligent en gevoelig persoon, ik vind het ergens spijtig dat zo iemand zich tot deze keuze genoodzaakt voelt. Welke verantwoordelijkheid heeft onze maatschappij hierin? Welke verantwoordelijkheid hebben wij als medemensen hier in? Psychiater Dirk De Wachter heeft hier nog een vrij interessant boek over geschreven, namelijk 'Borderline Times'. Hij linkt het toenemend aantal gevallen van borderline aan de toestand van onze maatschappij, die volgens hem ook aan borderline lijdt.
Onze maatschappij geeft ook nog weinig betekenis aan lijden. Volgens de huidige normen zijn mensen met psychologische problemen vaak gewoon 'ziek'. Er zijn echter ook andere theorieën, die dit psychisch lijden meer verklaren als pijnen in een mogelijk groeiproces dat uiteindelijk kan leiden tot een meer ontwikkelde persoonlijkheid. Psychiater K. Dabrowski heeft hierover veel geschreven en hij omschrijft zo'n mensen eerder als meer gezond dan anderen omdat ze meer kunnen groeien als persoon.
Ik beweer niet dat dit voor iedereen een oplossing kan zijn of dat iedereen hier mee geholpen is, sommige ziektes zijn echt te erg om te kunnen dragen, maar ik vind het zelf wel interessant genoeg om over na te denken.
@Seringetje: het is een interessant punt dat je noemt maar ik vind deze in dit topic niet zo gepast. Ik weet niet of je het verhaal van Onverbloemd hebt gelezen?
Ja, zeer zeker. Ik vind het heel pakkend en ik heb zeker begrip voor haar keuze. Maar ik vind dat we best mogen en moeten nadenken over hoe het zo ver is kunnen komen. Onverbloemd komt bij mij over als een zeer intelligent en gevoelig persoon, ik vind het ergens spijtig dat zo iemand zich tot deze keuze genoodzaakt voelt. Welke verantwoordelijkheid heeft onze maatschappij hierin? Welke verantwoordelijkheid hebben wij als medemensen hier in? Psychiater Dirk De Wachter heeft hier nog een vrij interessant boek over geschreven, namelijk 'Borderline Times'. Hij linkt het toenemend aantal gevallen van borderline aan de toestand van onze maatschappij, die volgens hem ook aan borderline lijdt.
Onze maatschappij geeft ook nog weinig betekenis aan lijden. Volgens de huidige normen zijn mensen met psychologische problemen vaak gewoon 'ziek'. Er zijn echter ook andere theorieën, die dit psychisch lijden meer verklaren als pijnen in een mogelijk groeiproces dat uiteindelijk kan leiden tot een meer ontwikkelde persoonlijkheid. Psychiater K. Dabrowski heeft hierover veel geschreven en hij omschrijft zo'n mensen eerder als meer gezond dan anderen omdat ze meer kunnen groeien als persoon.
Ik beweer niet dat dit voor iedereen een oplossing kan zijn of dat iedereen hier mee geholpen is, sommige ziektes zijn echt te erg om te kunnen dragen, maar ik vind het zelf wel interessant genoeg om over na te denken.
donderdag 6 maart 2014 om 23:03
quote:seringetje schreef op 06 maart 2014 @ 22:58:
Onze maatschappij geeft ook nog weinig betekenis aan lijden. Volgens de huidige normen zijn mensen met psychologische problemen vaak gewoon 'ziek'. Er zijn echter ook andere theorieën, die dit psychisch lijden meer verklaren als pijnen in een mogelijk groeiproces dat uiteindelijk kan leiden tot een meer ontwikkelde persoonlijkheid. Psychiater K. Dabrowski heeft hierover veel geschreven en hij omschrijft zo'n mensen eerder als meer gezond dan anderen omdat ze meer kunnen groeien als persoon.
Serieus? Ik word echt kotsziek van dit soort uitspraken. Ik zit helemaal niet te wachten op een groeiproces. Ik heb een ziekte die me belemmert om normaal te functioneren, mijn hersenen zo beïnvloed dat leren, concentreren, geheugen enz teruglopen.
Elke dag weer moet ik vechten om te overleven. Geen dag gaat voorbij zonder dat ik me ten volle besef dat ik ziek ben. En dat is om een leerproces? Echt, flikker op zeg met dat soort uitspraken.\
Ik heb geen tijd om me te ontwikkelen, omdat ik moet overleven.
Waar groei ik dan in? Kom ik in een betere wereld? Word ik een beter mens? En wanneer word ik dat dan? Wanneer ga ik dan eindelijk eens de voordelen van mijn kutziekte plukken?
In een volgend leven zeker. Fijn.
Onze maatschappij geeft ook nog weinig betekenis aan lijden. Volgens de huidige normen zijn mensen met psychologische problemen vaak gewoon 'ziek'. Er zijn echter ook andere theorieën, die dit psychisch lijden meer verklaren als pijnen in een mogelijk groeiproces dat uiteindelijk kan leiden tot een meer ontwikkelde persoonlijkheid. Psychiater K. Dabrowski heeft hierover veel geschreven en hij omschrijft zo'n mensen eerder als meer gezond dan anderen omdat ze meer kunnen groeien als persoon.
Serieus? Ik word echt kotsziek van dit soort uitspraken. Ik zit helemaal niet te wachten op een groeiproces. Ik heb een ziekte die me belemmert om normaal te functioneren, mijn hersenen zo beïnvloed dat leren, concentreren, geheugen enz teruglopen.
Elke dag weer moet ik vechten om te overleven. Geen dag gaat voorbij zonder dat ik me ten volle besef dat ik ziek ben. En dat is om een leerproces? Echt, flikker op zeg met dat soort uitspraken.\
Ik heb geen tijd om me te ontwikkelen, omdat ik moet overleven.
Waar groei ik dan in? Kom ik in een betere wereld? Word ik een beter mens? En wanneer word ik dat dan? Wanneer ga ik dan eindelijk eens de voordelen van mijn kutziekte plukken?
In een volgend leven zeker. Fijn.
donderdag 6 maart 2014 om 23:57
@Seringetje: ik blijf het toch nog ongepast vinden, sorry
Jouw punt zou prima in een andere discussie passen, bijvoorbeeld een discussie over de huidige maatschappij en hoe we omgaan met alles dat ´afwijkend´ is.
De mens heeft een ontzettend sterke overlevingsdrang. Vanuit die drang is een mens tot heel veel in staat. Deze drang is deels bewust maar het grootste gedeelte gebeurt onbewust. Als een kind vreselijke dingen meemaakt, dan kunnen er overlevingsmechanismen optreden. Deze kunnen behulpzaam zijn op het moment zelf maar kunnen later in het leven belemmerend werken.
Ik geloof niet dat lijden je tot een beter of vollediger mens maakt. Zelf heb ik ook het nodige meegemaakt in mijn leven, maar ik ben geen beter mens dan mensen die minder hebben meegemaakt (ik doe overigens niet aan leedvergelijking). Wellicht dat ik wat meer empathie en inlevingsvermogen heb, maar wie zegt dat dat geen onderdeel van mijn karakter is? Je hoeft niet te lijden om een fijn en vol leven te hebben/krijgen.
@Istar:
Jouw punt zou prima in een andere discussie passen, bijvoorbeeld een discussie over de huidige maatschappij en hoe we omgaan met alles dat ´afwijkend´ is.
De mens heeft een ontzettend sterke overlevingsdrang. Vanuit die drang is een mens tot heel veel in staat. Deze drang is deels bewust maar het grootste gedeelte gebeurt onbewust. Als een kind vreselijke dingen meemaakt, dan kunnen er overlevingsmechanismen optreden. Deze kunnen behulpzaam zijn op het moment zelf maar kunnen later in het leven belemmerend werken.
Ik geloof niet dat lijden je tot een beter of vollediger mens maakt. Zelf heb ik ook het nodige meegemaakt in mijn leven, maar ik ben geen beter mens dan mensen die minder hebben meegemaakt (ik doe overigens niet aan leedvergelijking). Wellicht dat ik wat meer empathie en inlevingsvermogen heb, maar wie zegt dat dat geen onderdeel van mijn karakter is? Je hoeft niet te lijden om een fijn en vol leven te hebben/krijgen.
@Istar:
vrijdag 7 maart 2014 om 00:09
Ik sluit me bij istar aan hoor. Ik krijg er ook jeuk van en dan druk ik me nog heel voorzichtig uit. Ik ben hartstikke gezond geboren maar omdat een of andere hufter het nodig vond om me flink in de vernieling te helpen, zou ik nou in een groeiproces zitten. Dafuq? Ik denk dat ik zonder al deze shit een meer ontwikkelde persoonlijkheid zo zijn geweest dan nu het geval is. Lijden dient werkelijk geen enkel doel.
You know how I know? Because I reeaally think so!
vrijdag 7 maart 2014 om 00:23
Wat een mooi topic is dit geworden. Het lijkt wel een serene oase in het dagelijkse rumoer en gewoel van dit forum.
Ik zou jullie allemaal een warme knuffel willen geven en een hand op je schouder leggen om te laten weten dat ik meelees en meeleef.
Wat fijn voor je Onverbloemd dat je hier een plekje hebt gevonden om te reflecteren en dat er gehoor en begrip voor je is. Het lijkt me zo eenzaam om dit traject zonder je naaste omgeving te moeten aangaan. Toch wens ik jou, meer dan wat ook, dat jij het lot van de loop van je leven zèlf in de hand mag nemen en dat dat goed is zoals jij dat doet.
Wellicht zal er onbegrip zijn (het siert je trouwens dat je daarmee bezig bent), maar niemand heeft een meter in jouw schoenen gelopen vrouw. Niemand heeft een kilo van jouw last gedragen. Dus niemand kan voor jou bepalen welk lot jij voor jezelf bestemt. Jij weet dat het beste. Jij weet wat je nodig hebt.
Ik wens je alle goeds en hoop dat de schrijvers op dit topic, als digitale metgezellen, je beetje tot steun mogen zijn...
Ik zou jullie allemaal een warme knuffel willen geven en een hand op je schouder leggen om te laten weten dat ik meelees en meeleef.
Wat fijn voor je Onverbloemd dat je hier een plekje hebt gevonden om te reflecteren en dat er gehoor en begrip voor je is. Het lijkt me zo eenzaam om dit traject zonder je naaste omgeving te moeten aangaan. Toch wens ik jou, meer dan wat ook, dat jij het lot van de loop van je leven zèlf in de hand mag nemen en dat dat goed is zoals jij dat doet.
Wellicht zal er onbegrip zijn (het siert je trouwens dat je daarmee bezig bent), maar niemand heeft een meter in jouw schoenen gelopen vrouw. Niemand heeft een kilo van jouw last gedragen. Dus niemand kan voor jou bepalen welk lot jij voor jezelf bestemt. Jij weet dat het beste. Jij weet wat je nodig hebt.
Ik wens je alle goeds en hoop dat de schrijvers op dit topic, als digitale metgezellen, je beetje tot steun mogen zijn...
vrijdag 7 maart 2014 om 08:29
quote:Ratsmodee schreef op 07 maart 2014 @ 00:23:
Ik zou jullie allemaal een warme knuffel willen geven en een hand op je schouder leggen om te laten weten dat ik meelees en meeleef.
Nou inderdaad, voor iedereen hier veel sterkte psychisch ziek zijn is zo vreselijk naar en zwaar
Feeerique, ik herken wel wat je schrijft. Ik heb zo vaak ook een lichamelijke ziekte gewenst, ook al weet ik dat het 'niet eerlijk' is tegenover de mensen die lichamelijk ziek zijn. Maar toch.... jij ook heel veel sterkte, ik vind het vreselijk dat je je zo'n monster voelt
Ik zou jullie allemaal een warme knuffel willen geven en een hand op je schouder leggen om te laten weten dat ik meelees en meeleef.
Nou inderdaad, voor iedereen hier veel sterkte psychisch ziek zijn is zo vreselijk naar en zwaar
Feeerique, ik herken wel wat je schrijft. Ik heb zo vaak ook een lichamelijke ziekte gewenst, ook al weet ik dat het 'niet eerlijk' is tegenover de mensen die lichamelijk ziek zijn. Maar toch.... jij ook heel veel sterkte, ik vind het vreselijk dat je je zo'n monster voelt
vrijdag 7 maart 2014 om 18:03
@kikkerjet en anderen: mijn excuses als wat ik gezegd heb ongepast zou overkomen, het was zeker niet gemeen of wijsneuzerig bedoeld. Ik heb zelf last van weerkerende depressies door sterk gepest geweest te zijn als kind, dus ik besef zelf heel goed dat een psychiatrische ziekte niet zo maar op te lossen is.
vrijdag 7 maart 2014 om 18:43
Hallo allemaal. Dank je voor de steun die ik hier krijg.
Vandaag heb ik iemand verteld dat hij rekening ermee moet houden dat ik er niet lang meer zal zijn. Er waren zakelijke belangen waardoor ik vond dat ik eerlijk moest zijn. Dat is me zwaar gevallen. Ik ben helemaal kapot. En ik bedoel eigenlijk dat ik erg dicht tegen een crisis aan zit. Ik dacht dat het me zou opluchten, het tegendeel blijkt. Wat me heel erg onderuit heeft gehaald is dat ik niet van plan was om er veel uitleg aan te geven, maar dat was niet zo slim. Ik dacht dat ik kon zeggen dat we het er een andere keer over zouden hebben, maar natuurlijk moet je dan wat vertellen. Ze hebben overigens nog niet zo lang geleden een tumor ontdekt. Ik heb het maar daarop gegooid. Een leugen omdat ik helemaal begon dicht te klappen. Dit voelt slecht.... Die tumor is overigens wel kwaadaardig, maar ik ben geopereerd en het risico dat ik daarmee in de problemen kom is eigenlijk niet zo groot meer. De specialist noemde het een tuintje dat je eens af en toe moet harken. Ik heb tot maandag om te proberen me weer in het gareel te krijgen, het zou bijzonder vervelend zijn als ik bij mijn volgende gesprek labiel ben. Normaal zou ik me terugtrekken en eigenlijk dus gaan verstoppen. Ik ga dit nu niet doen. Ik wil de crisis dienst nu echt niet gaan bellen. Een lange wandeling lijkt me nu wel het slimst. Zeker beter dan thuis in paniek te raken. Geen telefoon mee en maar blijven wandelen tot de rust weer een beetje terugkeert.
Vandaag heb ik iemand verteld dat hij rekening ermee moet houden dat ik er niet lang meer zal zijn. Er waren zakelijke belangen waardoor ik vond dat ik eerlijk moest zijn. Dat is me zwaar gevallen. Ik ben helemaal kapot. En ik bedoel eigenlijk dat ik erg dicht tegen een crisis aan zit. Ik dacht dat het me zou opluchten, het tegendeel blijkt. Wat me heel erg onderuit heeft gehaald is dat ik niet van plan was om er veel uitleg aan te geven, maar dat was niet zo slim. Ik dacht dat ik kon zeggen dat we het er een andere keer over zouden hebben, maar natuurlijk moet je dan wat vertellen. Ze hebben overigens nog niet zo lang geleden een tumor ontdekt. Ik heb het maar daarop gegooid. Een leugen omdat ik helemaal begon dicht te klappen. Dit voelt slecht.... Die tumor is overigens wel kwaadaardig, maar ik ben geopereerd en het risico dat ik daarmee in de problemen kom is eigenlijk niet zo groot meer. De specialist noemde het een tuintje dat je eens af en toe moet harken. Ik heb tot maandag om te proberen me weer in het gareel te krijgen, het zou bijzonder vervelend zijn als ik bij mijn volgende gesprek labiel ben. Normaal zou ik me terugtrekken en eigenlijk dus gaan verstoppen. Ik ga dit nu niet doen. Ik wil de crisis dienst nu echt niet gaan bellen. Een lange wandeling lijkt me nu wel het slimst. Zeker beter dan thuis in paniek te raken. Geen telefoon mee en maar blijven wandelen tot de rust weer een beetje terugkeert.
