Psyche
alle pijlers
Euthanasie in de psychiatrie
zondag 11 november 2012 om 19:07
Als ik dood ga
Hoop ik dat je erbij bent
Dat ik je aankijk
Dat je mij aankijkt
Dat ik je hand nog voelen kan
Dan zal ik rustig dood gaan
Dan hoeft niemand verdrietig te zijn
Dan ben ik gelukkig.
Gedicht: Remco Campert,
Een lastig onderwerp, maar een die me bezighoud, vooral uit eigen ervaring.
Mijn moeder is 22 jaar verpleegd in een instelling, ze had borderline.
In 2008 kreeg ze kanker, en als snel was ze erover uit, ze wou niet lijden en als de tijd daar was ,een zelf gekozen einde hebben.
Gesprekken volgde, en haar arts stemde toe in een euthansie.
Het weekend voor haar overlijden was het genoeg, ze wou sterven, de arts werd gebeld, en deze heeft geen gehoor gegeven aan haar verzoek.
Maandag na het weekend is ze overleden, maar niet op de manier die ze wou.
Wij hebben een gesprek met de arts gehad, en het volgende had hij ons te melden, er was met mijn moeder afgesproken dat ze een drankje zou nemen, maandag was dat niet meer mogelijk, ze lag al in een diepe slaap en kon het drank je niet meer tot zich nemen.
Op de vraag waarom hij het weekend niet is gekomen, werd ontwijkend op geantwoord.
Mijn zussen en ik waren boos, zwak uitgedrukt.
Ook werd ons medegedeeld dat euthanasie zoals mijn moeders wens was zo goed als niet werd uitgevoerd binnen de instelling, in andere gevallen werd er gestopt met eten en drinken, ik was en ben nog steeds verbijsterd.
Ik heb vrede met het overlijden van mijn moeder, maar heb er grote moeite mee dat er zo met mensen in de psychiatrie word omgegaan.
Het recht om menswaardig sterven is nog steeds geen recht voor mensen in de psychiatrie, en dat moet anders!!!!
Hoop ik dat je erbij bent
Dat ik je aankijk
Dat je mij aankijkt
Dat ik je hand nog voelen kan
Dan zal ik rustig dood gaan
Dan hoeft niemand verdrietig te zijn
Dan ben ik gelukkig.
Gedicht: Remco Campert,
Een lastig onderwerp, maar een die me bezighoud, vooral uit eigen ervaring.
Mijn moeder is 22 jaar verpleegd in een instelling, ze had borderline.
In 2008 kreeg ze kanker, en als snel was ze erover uit, ze wou niet lijden en als de tijd daar was ,een zelf gekozen einde hebben.
Gesprekken volgde, en haar arts stemde toe in een euthansie.
Het weekend voor haar overlijden was het genoeg, ze wou sterven, de arts werd gebeld, en deze heeft geen gehoor gegeven aan haar verzoek.
Maandag na het weekend is ze overleden, maar niet op de manier die ze wou.
Wij hebben een gesprek met de arts gehad, en het volgende had hij ons te melden, er was met mijn moeder afgesproken dat ze een drankje zou nemen, maandag was dat niet meer mogelijk, ze lag al in een diepe slaap en kon het drank je niet meer tot zich nemen.
Op de vraag waarom hij het weekend niet is gekomen, werd ontwijkend op geantwoord.
Mijn zussen en ik waren boos, zwak uitgedrukt.
Ook werd ons medegedeeld dat euthanasie zoals mijn moeders wens was zo goed als niet werd uitgevoerd binnen de instelling, in andere gevallen werd er gestopt met eten en drinken, ik was en ben nog steeds verbijsterd.
Ik heb vrede met het overlijden van mijn moeder, maar heb er grote moeite mee dat er zo met mensen in de psychiatrie word omgegaan.
Het recht om menswaardig sterven is nog steeds geen recht voor mensen in de psychiatrie, en dat moet anders!!!!
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
woensdag 26 maart 2014 om 09:04
Hoi Prada,
Gisteren heb ik een gesprek gehad met een psychiater en de huisarts. Vandaag om half twaalf nog een gesprek met de psychotherapeut. Ik verwacht komende dinsdag dat ze me kunnen vertellen of ze achter mijn keuze kunnen staan. Het gesprek gisteren heeft me helemaal uitgeput. Er is geen indicatie gegeven voor de duur van de opname. Zelf verwacht ik dat het enkele maanden zullen worden. Als ik het gesprek met de psychotherapeut heb gehad laat ik je wel weten hoe dat is gegaan. Groetjes
Gisteren heb ik een gesprek gehad met een psychiater en de huisarts. Vandaag om half twaalf nog een gesprek met de psychotherapeut. Ik verwacht komende dinsdag dat ze me kunnen vertellen of ze achter mijn keuze kunnen staan. Het gesprek gisteren heeft me helemaal uitgeput. Er is geen indicatie gegeven voor de duur van de opname. Zelf verwacht ik dat het enkele maanden zullen worden. Als ik het gesprek met de psychotherapeut heb gehad laat ik je wel weten hoe dat is gegaan. Groetjes
woensdag 26 maart 2014 om 16:08
Hoi Bloempje,
Wat fijn dat je even een update geeft. Ben benieuwd wat er besloten gaat worden.
Ik snap dat het gesprek je uitgeput heeft, het is ook niet niks waar je doorheen gaat.
Wow, enkele maanden zelfs. Dat had ik niet gedacht.
Voel je je goed op de afdeling? Ik hoop het zo voor je.
Heb je steun aan de mensen om je heen?
Heel veel sterkte
Wat fijn dat je even een update geeft. Ben benieuwd wat er besloten gaat worden.
Ik snap dat het gesprek je uitgeput heeft, het is ook niet niks waar je doorheen gaat.
Wow, enkele maanden zelfs. Dat had ik niet gedacht.
Voel je je goed op de afdeling? Ik hoop het zo voor je.
Heb je steun aan de mensen om je heen?
Heel veel sterkte
vrijdag 28 maart 2014 om 16:23
zaterdag 29 maart 2014 om 09:18
Hoi Prada en Blijekip,
Afgelopen woensdag was het gesprek met de psychotherapeut. Dat was een heftig emotioneel gesprek. Van tevoren was ik bang dat ik mijn mond niet open zou doen. De psychotherapeut is een man en tegen mannen lukt het me normaal niet om over mijn probleem te praten. Gelukkig is mijn verhaal goed overgekomen. Komende week zal ik denk ik te horen krijgen of ik weer een stap verder ben of niet. De tijd op de afdeling gaat heel langzaam. Ik mag niet zonder begeleiding naar buiten. Na het gesprek van afgelopen woensdag ben ik heel even buiten geweest, maar ik ben heel erg in paniek geraakt. Dus voorlopig ook maar niet naar buiten. Er zijn wel veel activiteiten van maandag tot en met donderdag. Vrijdag, zaterdag en zondag is er niets en bijna iedereen is dan naar huis. Ik mag bij uitzondering werken aan een beeldje dat ik aan het maken ben. Daarmee vliegt de tijd. Verder is hier alles netjes en het eten is lekker. Niets te klagen dus.
Afgelopen woensdag was het gesprek met de psychotherapeut. Dat was een heftig emotioneel gesprek. Van tevoren was ik bang dat ik mijn mond niet open zou doen. De psychotherapeut is een man en tegen mannen lukt het me normaal niet om over mijn probleem te praten. Gelukkig is mijn verhaal goed overgekomen. Komende week zal ik denk ik te horen krijgen of ik weer een stap verder ben of niet. De tijd op de afdeling gaat heel langzaam. Ik mag niet zonder begeleiding naar buiten. Na het gesprek van afgelopen woensdag ben ik heel even buiten geweest, maar ik ben heel erg in paniek geraakt. Dus voorlopig ook maar niet naar buiten. Er zijn wel veel activiteiten van maandag tot en met donderdag. Vrijdag, zaterdag en zondag is er niets en bijna iedereen is dan naar huis. Ik mag bij uitzondering werken aan een beeldje dat ik aan het maken ben. Daarmee vliegt de tijd. Verder is hier alles netjes en het eten is lekker. Niets te klagen dus.
zaterdag 29 maart 2014 om 20:32
Lieve dappere bloempje,
Lees al even mee en nu eindelijk de moed om wat te schrijven. Herken veel van wat je schrijft, kamp helaas zelf ook met, soms ondragelijke, psychische problemen
. Begrijp denk ik goed waarom je deze beslissing hebt genomen. Genoeg over mij. Ik wil je heel graag laten weten dat ik veel aan je denk. Stuur je via deze weg veel liefs en warmte. Take care mooi mens!
Lees al even mee en nu eindelijk de moed om wat te schrijven. Herken veel van wat je schrijft, kamp helaas zelf ook met, soms ondragelijke, psychische problemen
. Begrijp denk ik goed waarom je deze beslissing hebt genomen. Genoeg over mij. Ik wil je heel graag laten weten dat ik veel aan je denk. Stuur je via deze weg veel liefs en warmte. Take care mooi mens!
dinsdag 1 april 2014 om 00:59
Wat een mooi topic over een verschrikkelijk iets.
Toevallig ook, dat ik het tegenkwam. Ik heb vandaag uitgebreid gezocht naar, en gelezen over hulp bij ts en euthanasie (ben er erg mee bezig, ook al jaren psych. ziek).
Sterkte wensen doe ik je niet, je bent al 50 jaar sterk geweest, misschien wil je nu helemaal niet meer sterk zijn.
Ik kan alleen maar hopen dat je wens uitkomt Bloem.
dinsdag 1 april 2014 om 01:12
Wellicht heeft iemand hier iets aan:
http://steungroeppsychiat ... -zelfdoding_NVvP-2009.pdf
Vond ik vanmiddag, geeft heel duidelijk aan wat er moet gebeuren voor een verzoek wordt ingewilligd.
http://steungroeppsychiat ... -zelfdoding_NVvP-2009.pdf
Vond ik vanmiddag, geeft heel duidelijk aan wat er moet gebeuren voor een verzoek wordt ingewilligd.
dinsdag 1 april 2014 om 01:35
Wat is dit een mooi topic geworden, ik geloof da jet al eerder gezegd is.
Bloempje,Ik hoop dat je weer een stap verder bent. Dat je moeite hebt om tegen een man te praten maakt me wel wat zorgen. Maar dat zit in je systemen en krijg je er niet zomaar meer ut.
Ik wens je sterkte en veel plezier met je beeld je. Wat lief dat je dat mag maken
Bloempje,Ik hoop dat je weer een stap verder bent. Dat je moeite hebt om tegen een man te praten maakt me wel wat zorgen. Maar dat zit in je systemen en krijg je er niet zomaar meer ut.
Ik wens je sterkte en veel plezier met je beeld je. Wat lief dat je dat mag maken
dinsdag 1 april 2014 om 22:32
Hartverwarmende reacties hier. Bijzonder! Doe mn best wat vaker langs te waaien. Een knuffel voor alle oprechte mooie vrouwen in dit topic!
@ bloempje, zou je graag een kaart sturen (als je dat fijn vindt tenminste? Ikzelf vind het waardevol om tijdens opname post te ontvangen. Voel je niet bezwaard wanneer jij dat liever niet wilt.)
Weet niet hoe we met elkaar in contact kunnen komen?
@ bloempje, zou je graag een kaart sturen (als je dat fijn vindt tenminste? Ikzelf vind het waardevol om tijdens opname post te ontvangen. Voel je niet bezwaard wanneer jij dat liever niet wilt.)
Weet niet hoe we met elkaar in contact kunnen komen?
woensdag 2 april 2014 om 18:37
Hou lief Bloempje. Ik hoop dat het goed gaat met je.
Mag je met dit mooie weer lekker buiten zitten of mag dat alleen onder begeleiding. Dat zou jammer zijn want het is zo genieten in het zonnetje.
Wat voor beeldjes ben je aan het maken? En van welk materiaal?
Je zult wel doodmoe zijn aan het eind van de dag als er zoveel activiteiten zijn. aan welke activiteiten doe je mee?
Fijn dat het eten goed is. Dat is wel belangrijk.
Als je wilt stuur me dan een pb met je adres, dan stuur ik je een mooie kaart.
Heel veel liefs
Mag je met dit mooie weer lekker buiten zitten of mag dat alleen onder begeleiding. Dat zou jammer zijn want het is zo genieten in het zonnetje.
Wat voor beeldjes ben je aan het maken? En van welk materiaal?
Je zult wel doodmoe zijn aan het eind van de dag als er zoveel activiteiten zijn. aan welke activiteiten doe je mee?
Fijn dat het eten goed is. Dat is wel belangrijk.
Als je wilt stuur me dan een pb met je adres, dan stuur ik je een mooie kaart.
Heel veel liefs
woensdag 2 april 2014 om 23:07
Hoi Prada, Bloem_m, SpringDing en Konijn82!
Het heeft even geduurd sinds mijn laatste bericht. Dat komt omdat de afgelopen week heel zwaar is geweest. Er zijn veel gesprekken geweest met de psychotherapeut die de second opinion deed. Daarna kwam een gesprek met de psychiater van de afdeling en vandaag nog een gesprek met een onafhankelijke psychiater die ook voor een second opinion kwam. Langzaam ben ik helemaal uitgeput van de moeilijke vragen. Er wordt gelukkig heel veel tijd uitgetrokken voor de gesprekken. Daardoor kan ik alles in alle rust uitleggen. Ook de verpleging heeft regelmatig met me gepraat. Ik ben zo blij dat iedereen mijn wens respecteert. Het is alleen heel lastig voor mijn vriend die mijn verhaal kent. Logisch dat hij niet aan de kantlijn gaat staan toekijken. Maar voor mij is het lastig om hem duidelijk te maken dat hoe het ook loopt ik dit leven niet wil voortzetten. Komende week gaat de maatschappelijk medewerster me helpen om dit aan hem over te brengen. Ook gaat de psychiater van de afdeling met hem in gesprek hierover.
Door dit forum krijg ik ook veel steun die me helpt om deze zware tijd te doorstaan. Echt super dat jullie me zelfs een kaartje willen sturen. Ik ben alleen bang dat het voor mij moeilijker wordt om mijn verhaal te vertellen als het niet meer anoniem is. Maar zeker bedankt!
Hier op de afdeling.zijn best veel activiteiten. Meditatie, sporten, wandelen, creatieve dagbesteding en nog veel meer. Tot nu toe mag ik niet zonder begeleiding van de afdeling. Dat is jammer, maar wel met een goede reden.
Het beeldje waarover ik het had is een moeder die haar dochtertje vasthoudt. Dit stelt een zeer heftig moment voor uit mijn kindertijd. Het gaat om het moment dat ik mijn moeder verteld heb wat er gebeurde. Alleen is het beeldje de weergave van wat ik verwachte en de werkelijkheid was dat ze het niet geloofde en ik er dus helemaal alleen voor stond.
Ik ga ervan uit dat het zo bepalend was dat het nu het verschil gemaakt zou hebben tussen willen leven en niet meer willen leven. Ik neem het mijn moeder niet kwalijk dat het zo is gelopen. Het is ook een niet te verwerken verhaal. Ze heeft me echt niet bewust laten vallen.
Het beeldje is trouwens gemaak van speksteen en is wonderwel heel goed gelukt. Dat is een goed verborgen talent. Ik wist zelf niet dat ik dat kon.
Ik ga eens uitzoeken of ik ergens een foto ervan kan uploaden om het jullie te laten zien....
Het heeft even geduurd sinds mijn laatste bericht. Dat komt omdat de afgelopen week heel zwaar is geweest. Er zijn veel gesprekken geweest met de psychotherapeut die de second opinion deed. Daarna kwam een gesprek met de psychiater van de afdeling en vandaag nog een gesprek met een onafhankelijke psychiater die ook voor een second opinion kwam. Langzaam ben ik helemaal uitgeput van de moeilijke vragen. Er wordt gelukkig heel veel tijd uitgetrokken voor de gesprekken. Daardoor kan ik alles in alle rust uitleggen. Ook de verpleging heeft regelmatig met me gepraat. Ik ben zo blij dat iedereen mijn wens respecteert. Het is alleen heel lastig voor mijn vriend die mijn verhaal kent. Logisch dat hij niet aan de kantlijn gaat staan toekijken. Maar voor mij is het lastig om hem duidelijk te maken dat hoe het ook loopt ik dit leven niet wil voortzetten. Komende week gaat de maatschappelijk medewerster me helpen om dit aan hem over te brengen. Ook gaat de psychiater van de afdeling met hem in gesprek hierover.
Door dit forum krijg ik ook veel steun die me helpt om deze zware tijd te doorstaan. Echt super dat jullie me zelfs een kaartje willen sturen. Ik ben alleen bang dat het voor mij moeilijker wordt om mijn verhaal te vertellen als het niet meer anoniem is. Maar zeker bedankt!
Hier op de afdeling.zijn best veel activiteiten. Meditatie, sporten, wandelen, creatieve dagbesteding en nog veel meer. Tot nu toe mag ik niet zonder begeleiding van de afdeling. Dat is jammer, maar wel met een goede reden.
Het beeldje waarover ik het had is een moeder die haar dochtertje vasthoudt. Dit stelt een zeer heftig moment voor uit mijn kindertijd. Het gaat om het moment dat ik mijn moeder verteld heb wat er gebeurde. Alleen is het beeldje de weergave van wat ik verwachte en de werkelijkheid was dat ze het niet geloofde en ik er dus helemaal alleen voor stond.
Ik ga ervan uit dat het zo bepalend was dat het nu het verschil gemaakt zou hebben tussen willen leven en niet meer willen leven. Ik neem het mijn moeder niet kwalijk dat het zo is gelopen. Het is ook een niet te verwerken verhaal. Ze heeft me echt niet bewust laten vallen.
Het beeldje is trouwens gemaak van speksteen en is wonderwel heel goed gelukt. Dat is een goed verborgen talent. Ik wist zelf niet dat ik dat kon.
Ik ga eens uitzoeken of ik ergens een foto ervan kan uploaden om het jullie te laten zien....
woensdag 2 april 2014 om 23:15
Ik snap je moeite met kaartjes. Vertrouwen is te moeilijk, dus anonimiteit is veilig. Ik waardeer het enorm dat je je verhaal hier deelt. Helpt mij mensen om mij heen meer begrijpen en los te laten en daardoor niet wanhopig te proberen ze gelukkig te laten voelen.
Wat een zwaar en heftig traject. En wat fijn dat je begrip vindt in de instelling en echt de tijd wordt genomen.
Jouw leven is van jou. Regie zolang dat mogelijk is, en het liefst tot het eindstation. Uiteindelijk respecteert en accepteert je vriend dat ook. Alleen is het loslaten zo moeilijk. Heeft tijd nodig denk ik.
Ben benieuwd naar je beeldje. Ik hoop mijn zoon ten alle tijden die armen te kunnen bieden.
(Voor op je nachtkastje)
Wat een zwaar en heftig traject. En wat fijn dat je begrip vindt in de instelling en echt de tijd wordt genomen.
Jouw leven is van jou. Regie zolang dat mogelijk is, en het liefst tot het eindstation. Uiteindelijk respecteert en accepteert je vriend dat ook. Alleen is het loslaten zo moeilijk. Heeft tijd nodig denk ik.
Ben benieuwd naar je beeldje. Ik hoop mijn zoon ten alle tijden die armen te kunnen bieden.
(Voor op je nachtkastje)
donderdag 3 april 2014 om 12:13
Hieronder is een link naar een afbeelding van het beeldje:
http://www.freebits.nl/view.php?filename=768image.jpg
http://www.freebits.nl/view.php?filename=768image.jpg
donderdag 3 april 2014 om 12:16
donderdag 3 april 2014 om 19:05
Mijn beste vriendin heeft 2 maanden geleden via euthanasie een eind aan haar lijden gemaakt. Ik noem het bewust lijden, want van leven was in haar geval totaal geen sprake meer. Werkelijk niemand kan voor een ander beslissen wat 'leven' is! De 1 meldt zich al een week ziek als hun hamster dood is, de ander gaat door bij overlijden van een diebaar persoon.
Mijn vriendin leed al 20 jaar aan MS, had nog jaren kunnen 'leven' met deze ziekte, maar had totaal geen kwaliteit van leven meer. Juist dit is persoonlijk, hierover kan niemand anders beslissen dan de persoon in kwestie. Het is een traject van jaren geweest bij haar en ik ben erg blij dat zij mij hierbij betrokken heeft. Natuurlijk heb ik vaak tranen met tuiten gehuild als zij mij bijv vertelde dat ze zo'n mooi plekje op het kerkhof had gereserveerd, maar wat gunde ik haar die rust!!
Ook ik heb haar beslissing vaak moeten verdedigen tov andere mensen, maar écht, niemand wil graag dood, iemand wil gewoon niet meer lijden! Of dit nu lichamelijk of geestelijk is, lijden hoort niet bij gelukkig leven!
Mijn vriendin leed al 20 jaar aan MS, had nog jaren kunnen 'leven' met deze ziekte, maar had totaal geen kwaliteit van leven meer. Juist dit is persoonlijk, hierover kan niemand anders beslissen dan de persoon in kwestie. Het is een traject van jaren geweest bij haar en ik ben erg blij dat zij mij hierbij betrokken heeft. Natuurlijk heb ik vaak tranen met tuiten gehuild als zij mij bijv vertelde dat ze zo'n mooi plekje op het kerkhof had gereserveerd, maar wat gunde ik haar die rust!!
Ook ik heb haar beslissing vaak moeten verdedigen tov andere mensen, maar écht, niemand wil graag dood, iemand wil gewoon niet meer lijden! Of dit nu lichamelijk of geestelijk is, lijden hoort niet bij gelukkig leven!
donderdag 3 april 2014 om 20:15
Hoi loisnvt, iedereen kan zich jouw verdriet voorstellen, maar ik ben blij dat je je verhaal op dit forum hebt gezet. Ik vind het namelijk zelf nog het moeilijkste aspect van mijn keuze. Of ik wel of niet mijn vrienden mijn wens zal vertellen is echt een heel heel moeilijke keuze. Je bent duidelijk blij dat je in vertrouwen bent genomen. Ik moet er zelf nog wat verder over nadenken, maar ik denk dat ik ook mijn vrienden maar op de hoogte ga brengen. Ik begin ook meer behoefte te krijgen om er over te praten nu het concreter wordt. Mijn beste vriend weet er van, maar is heel veel moeite aan het doen om me van gedachte te veranderen. Hoewel dit te begrijpen is maakt het 't me heel moeilijk om er over te praten. Morgen wil de psychiater van de afdeling me hierbij helpen om het met mijn vriend er nog eens over te praten. Ik hoop dat hij net zoals jij gaat begrijpen dat het niet een kwestie is van niet meer willen leven, maar van niet meer kunnen leven.
donderdag 3 april 2014 om 20:24
Bloempje, met tranen lees ik jouw berichten, zo herkenbaar wat je schrijft! Natuurlijk kan ik me niet voorstellen wat jij voelt en hoe mijn vriendin zich heeft gevoeld, maar 1 ding vind ik wel.......jullie zijn zo ontzettend moedig!!!
Kiezen voor de dood, terwijl je ook mensen achterlaat waarvan je houdt.........hoeveel pijn moet een mens dan hebben
Kiezen voor de dood, terwijl je ook mensen achterlaat waarvan je houdt.........hoeveel pijn moet een mens dan hebben
vrijdag 4 april 2014 om 23:47
Wow, wat een supermooi beeldje. Wat heftig dat jij steun zocht en niet vond. Ik zie een kindje wat vasthoudt en vastgehouden wilt worden. Wat triest.
Ik hoop dat het gesprek met je psychiater en je vriend verloopt zoals jij wenst. Misschien kan de psychiater je vriend wat boeken aanraden die met dit te maken heeft. Kennis is tenslotte macht en misschien gaat hij het dan begrijpen. En lees mijn bovenstaande berichtje aan hem voor. Hij hoeft het niet te begrijpen, maar accepteren is al heel wat.
Veel sterkte lieverd
Ik hoop dat het gesprek met je psychiater en je vriend verloopt zoals jij wenst. Misschien kan de psychiater je vriend wat boeken aanraden die met dit te maken heeft. Kennis is tenslotte macht en misschien gaat hij het dan begrijpen. En lees mijn bovenstaande berichtje aan hem voor. Hij hoeft het niet te begrijpen, maar accepteren is al heel wat.
Veel sterkte lieverd
zaterdag 5 april 2014 om 01:46
Bloempje, ik kom even langs om je een knuffel te geven weet even niet zo goed wat ik moet zeggen behalve dan dat ik aan je denk en je heel veel sterkte wens.
Wat een prachtig beeldje heb je gemaakt! Het greep mij enorm aan en geeft mij de indruk van een kind dat met alle geweld troost zoekt omdat het instinctief weet dat dat hetgene is wat het nodig is. Ik vind het verdrietig om te horen dat jij dit nooit hebt ontvangen van je moeder.
Wat een prachtig beeldje heb je gemaakt! Het greep mij enorm aan en geeft mij de indruk van een kind dat met alle geweld troost zoekt omdat het instinctief weet dat dat hetgene is wat het nodig is. Ik vind het verdrietig om te horen dat jij dit nooit hebt ontvangen van je moeder.
zaterdag 5 april 2014 om 01:58
dinsdag 8 april 2014 om 19:20
Wat een mooi beeldje! En knap dat je zoiets symbolisch kan maken. Ik denk dat het goed is om je vrienden in te lichten, ik denk dat er dan meer begrip is, ze hebben tijd om eraan te wennen. Misschien zal het sommigen niet lukken om begrip op te brengen, maar voor degenen die het wel lukt krijgen ze dan ook de tijd ervoor. Ik kan me voorstellen dat dat ook voor jou waardevol kan zijn, als je mensen om je heen hebt die je kunnen steunen de komende tijd. Wat moeilijk allemaal, ik gun je zo dat je leven makkelijker zou zijn, maar ik weet dat het voor jou genoeg is geweest. Goed dat je serieus wordt genomen nu. Sterkte nog met alle gesprekken en dagen
lois, wat moeilijk voor jou als 'achterblijver', maar wat fijn voor je vriendin dat haar die rust is gegund.
lois, wat moeilijk voor jou als 'achterblijver', maar wat fijn voor je vriendin dat haar die rust is gegund.
