Psyche
alle pijlers
Euthanasie in de psychiatrie
zondag 11 november 2012 19:07
Als ik dood ga
Hoop ik dat je erbij bent
Dat ik je aankijk
Dat je mij aankijkt
Dat ik je hand nog voelen kan
Dan zal ik rustig dood gaan
Dan hoeft niemand verdrietig te zijn
Dan ben ik gelukkig.
Gedicht: Remco Campert,
Een lastig onderwerp, maar een die me bezighoud, vooral uit eigen ervaring.
Mijn moeder is 22 jaar verpleegd in een instelling, ze had borderline.
In 2008 kreeg ze kanker, en als snel was ze erover uit, ze wou niet lijden en als de tijd daar was ,een zelf gekozen einde hebben.
Gesprekken volgde, en haar arts stemde toe in een euthansie.
Het weekend voor haar overlijden was het genoeg, ze wou sterven, de arts werd gebeld, en deze heeft geen gehoor gegeven aan haar verzoek.
Maandag na het weekend is ze overleden, maar niet op de manier die ze wou.
Wij hebben een gesprek met de arts gehad, en het volgende had hij ons te melden, er was met mijn moeder afgesproken dat ze een drankje zou nemen, maandag was dat niet meer mogelijk, ze lag al in een diepe slaap en kon het drank je niet meer tot zich nemen.
Op de vraag waarom hij het weekend niet is gekomen, werd ontwijkend op geantwoord.
Mijn zussen en ik waren boos, zwak uitgedrukt.
Ook werd ons medegedeeld dat euthanasie zoals mijn moeders wens was zo goed als niet werd uitgevoerd binnen de instelling, in andere gevallen werd er gestopt met eten en drinken, ik was en ben nog steeds verbijsterd.
Ik heb vrede met het overlijden van mijn moeder, maar heb er grote moeite mee dat er zo met mensen in de psychiatrie word omgegaan.
Het recht om menswaardig sterven is nog steeds geen recht voor mensen in de psychiatrie, en dat moet anders!!!!
Hoop ik dat je erbij bent
Dat ik je aankijk
Dat je mij aankijkt
Dat ik je hand nog voelen kan
Dan zal ik rustig dood gaan
Dan hoeft niemand verdrietig te zijn
Dan ben ik gelukkig.
Gedicht: Remco Campert,
Een lastig onderwerp, maar een die me bezighoud, vooral uit eigen ervaring.
Mijn moeder is 22 jaar verpleegd in een instelling, ze had borderline.
In 2008 kreeg ze kanker, en als snel was ze erover uit, ze wou niet lijden en als de tijd daar was ,een zelf gekozen einde hebben.
Gesprekken volgde, en haar arts stemde toe in een euthansie.
Het weekend voor haar overlijden was het genoeg, ze wou sterven, de arts werd gebeld, en deze heeft geen gehoor gegeven aan haar verzoek.
Maandag na het weekend is ze overleden, maar niet op de manier die ze wou.
Wij hebben een gesprek met de arts gehad, en het volgende had hij ons te melden, er was met mijn moeder afgesproken dat ze een drankje zou nemen, maandag was dat niet meer mogelijk, ze lag al in een diepe slaap en kon het drank je niet meer tot zich nemen.
Op de vraag waarom hij het weekend niet is gekomen, werd ontwijkend op geantwoord.
Mijn zussen en ik waren boos, zwak uitgedrukt.
Ook werd ons medegedeeld dat euthanasie zoals mijn moeders wens was zo goed als niet werd uitgevoerd binnen de instelling, in andere gevallen werd er gestopt met eten en drinken, ik was en ben nog steeds verbijsterd.
Ik heb vrede met het overlijden van mijn moeder, maar heb er grote moeite mee dat er zo met mensen in de psychiatrie word omgegaan.
Het recht om menswaardig sterven is nog steeds geen recht voor mensen in de psychiatrie, en dat moet anders!!!!
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
maandag 3 maart 2014 18:49
Onverbloemd,
Je verhaal heeft mij heel erg geraakt. Ik vind het heel erg voor je dat je de mooie kanten van het leven niet hebt gekend. Ik merk dat ik de neiging heb om je nieuwe ideeën te geven om toch door te gaan met je leven omdat ik je graag een mooi leven gun. Maar het is niet aan mij om daarover te oordelen. Je verhaal komt heel weloverwogen en helder op mij over.
Sterkte!
Kikkerjet
p.s. ik weet niet of je het topic kent, maar ´Misbruikt als kind, het effect er van op jou als volwassene´ dat ook op de Psychepijler te vinden is, is een heel mooi, inspirerend en leerzaam topic.
Je verhaal heeft mij heel erg geraakt. Ik vind het heel erg voor je dat je de mooie kanten van het leven niet hebt gekend. Ik merk dat ik de neiging heb om je nieuwe ideeën te geven om toch door te gaan met je leven omdat ik je graag een mooi leven gun. Maar het is niet aan mij om daarover te oordelen. Je verhaal komt heel weloverwogen en helder op mij over.
Sterkte!
Kikkerjet
p.s. ik weet niet of je het topic kent, maar ´Misbruikt als kind, het effect er van op jou als volwassene´ dat ook op de Psychepijler te vinden is, is een heel mooi, inspirerend en leerzaam topic.
maandag 3 maart 2014 19:20
Na jarenlange behandeling en opname na opname was mijn broer klaar met leven. Het vooruitzicht dat het alleen maar slechter zou gaan en niet meer beter zou worden was voor hem ondraaglijk. Hij wilde graag stoppen met leven en heeft ook met zijn hulpverleners en huisarts gesproken. Helaas werd hij niet gehoord, en kreeg hij meer medicijnen, meer behandeling etc. Het enige wat hij wilde was gehoord worden en praten over zijn doodswens, zonder dat 'men' zich daar rot van schrok en hem op wilde sluiten....
Ik heb in die tijd veel met hem gesproken en die gesprekken zijn me erg erg dierbaar.
Het is niet gelukt om een dialoog op gang te brengen met de gevestigde orde, en hij zelf een einde aan zijn leven gemaakt.
Hij had het graag anders gewild, maar dit is niet gelukt. Het taboe wat hier op rust is erg groot en veel mensen weten niet hoe hiermee om te gaan.
Het liefste wat ik wilde is dat mijn broer niet alleen zou sterven.... en dat is wel gebeurd. Ik mis hem elke dag, maar weet dat hij niet anders kon. Ik heb hem dus ook 'losgelaten' zoals in de documentaire. Moeilijk, heel moeilijk.
Maar zoals al een paar keer hier geschreven, wie zijn wij om te beoordelen of iemand door moet gaan met leven?
Ik voel ontzettend met je mee Onverbloemd en zal hier mee blijven lezen,
Ik heb in die tijd veel met hem gesproken en die gesprekken zijn me erg erg dierbaar.
Het is niet gelukt om een dialoog op gang te brengen met de gevestigde orde, en hij zelf een einde aan zijn leven gemaakt.
Hij had het graag anders gewild, maar dit is niet gelukt. Het taboe wat hier op rust is erg groot en veel mensen weten niet hoe hiermee om te gaan.
Het liefste wat ik wilde is dat mijn broer niet alleen zou sterven.... en dat is wel gebeurd. Ik mis hem elke dag, maar weet dat hij niet anders kon. Ik heb hem dus ook 'losgelaten' zoals in de documentaire. Moeilijk, heel moeilijk.
Maar zoals al een paar keer hier geschreven, wie zijn wij om te beoordelen of iemand door moet gaan met leven?
Ik voel ontzettend met je mee Onverbloemd en zal hier mee blijven lezen,
dinsdag 4 maart 2014 23:17
Hoi allemaal, ik ben blij dat ik zoveel aanspraak heb in dit forum. Het is voor mij een nieuwe wereld om er open over te kunnen praten. Het is echter zeker niet de bedoeling van mij om iemand met mijn problemen en mijn keuzes te bezwaren.
Blacklight district, Ik heb al meerdere berichten gelezen van mensen die in hun omgeving er mee te maken hebben gehad. Het is heel begrijpelijk dat het ontzettend moeilijk is als iemand die dicht bij je staat het leven wil opgeven. Ik kan uit eigen ervaring zeggen dat het heel goed voelt als iemand begrip heeft voor die keuze. Dat wil niet zeggen dat het ook gesteund word, maar in ieder geval wel gerespecteerd word. Hulp is soms niet mogelijk in de zin van genezen, maar wel door het los te laten.
De dood is nooit leuk, niets is daar makkelijk aan. Een lang ziektebed is niks, Meteen omvallen zonder afscheid is ook niks.
Als iemand het leven op wil geven is dat geen makkelijke keuze, het is zeker niet de makkelijkste uitweg zoals dat soms gezien wordt. De drang om voor het leven te vechten is door de natuur ingegeven. Als dit je niet meer weerhoudt is het duidelijk dat het lijden ondraaglijk is.
Hoeveel pijn het je bezorgt is me duidelijk. Ik kan je verzekeren dat je niet anders kunt dan het los laten. Dat je broer er geen hulp bij heeft gekregen is heel zuur. Toch denk ik dat je ook dat moet accepteren. Ik heb namelijk ook met mijn hulpverlening gesproken over de situatie dat ik geen euthanasie zou kunnen krijgen. In dat geval is er ook een plan B en zelfs een plan C. Helaas is de werkelijkheid soms niet goed te verteren.
Kikkerjet, ik ken het boek niet. Ik heb inmiddels veel gelezen over het onderwerp, maar ik ben bang dat ik veel te laat pas in therapie ben gegaan. Hoe langer je ermee leeft, hoe moeilijker het wordt om het te behandelen. De theorie denk ik wel te kennen inmiddels. De praktijk is een ander verhaal.
Prada, ik ben al lang het punt gepasseerd dat er nog twijfels zijn bij mij. Het houdt me zeker niet de hele dag bezig. Ik kan het best loslaten. Helemaal nadat ik de knoop heb doorgehakt. Dit heeft me een gevoel van rust gegeven. Ik denk dat het me zelfs langer in leven houdt dan dat ik dit niet gedaan had.
Het doet me wel echt wat als ik lees hoe er meegeleefd wordt.
Dank jullie allemaal dat ik mijn gedachten hier kwijt kan. Ik hoop dat ik daarvoor in ruil een beetje inzicht kan geven waardoor het misschien een wat minder beladen onderwerp wordt.
Ook al is mijn leven niet wat het had kunnen zijn, Ik ben niet door teleurstelling tot mijn keuze gekomen. Het zijn de pijn en de praktische handicaps waarop ik mijn beslissing heb genomen. Ik voel ook geen wrok of medelijden met mezelf. Het is gewoon niet meer te doen en ik vind het moment daar om het onder ogen te zien.
Misschien wel leuk om te weten hoe ik tegen mijn leven heb aangekeken: Ik stel me voor dat ik in de hemel zit en naar de aarde mag. Ik moet dan een film kiezen die dan mijn leven gaat worden. Welke film zou ik dan kiezen? Misschien een film waarin ik alles had wat je je maar kon wensen. Misschien een James Bond film. Zeker weten dat wat ik ook zou kiezen het geen film is waarin alles koek en ei is. Dat moet wel heel saai zijn. Dat dus niet. Ik zou een film kiezen met de nodige drama's. Flink wat uitdagingen en drempels. Dat moet het worden.
Die heb ik in werkelijkheid ook gekregen! Niets te klagen dus. Volgende keer zal ik wel een beetje beter opletten.....
Groetjes
Blacklight district, Ik heb al meerdere berichten gelezen van mensen die in hun omgeving er mee te maken hebben gehad. Het is heel begrijpelijk dat het ontzettend moeilijk is als iemand die dicht bij je staat het leven wil opgeven. Ik kan uit eigen ervaring zeggen dat het heel goed voelt als iemand begrip heeft voor die keuze. Dat wil niet zeggen dat het ook gesteund word, maar in ieder geval wel gerespecteerd word. Hulp is soms niet mogelijk in de zin van genezen, maar wel door het los te laten.
De dood is nooit leuk, niets is daar makkelijk aan. Een lang ziektebed is niks, Meteen omvallen zonder afscheid is ook niks.
Als iemand het leven op wil geven is dat geen makkelijke keuze, het is zeker niet de makkelijkste uitweg zoals dat soms gezien wordt. De drang om voor het leven te vechten is door de natuur ingegeven. Als dit je niet meer weerhoudt is het duidelijk dat het lijden ondraaglijk is.
Hoeveel pijn het je bezorgt is me duidelijk. Ik kan je verzekeren dat je niet anders kunt dan het los laten. Dat je broer er geen hulp bij heeft gekregen is heel zuur. Toch denk ik dat je ook dat moet accepteren. Ik heb namelijk ook met mijn hulpverlening gesproken over de situatie dat ik geen euthanasie zou kunnen krijgen. In dat geval is er ook een plan B en zelfs een plan C. Helaas is de werkelijkheid soms niet goed te verteren.
Kikkerjet, ik ken het boek niet. Ik heb inmiddels veel gelezen over het onderwerp, maar ik ben bang dat ik veel te laat pas in therapie ben gegaan. Hoe langer je ermee leeft, hoe moeilijker het wordt om het te behandelen. De theorie denk ik wel te kennen inmiddels. De praktijk is een ander verhaal.
Prada, ik ben al lang het punt gepasseerd dat er nog twijfels zijn bij mij. Het houdt me zeker niet de hele dag bezig. Ik kan het best loslaten. Helemaal nadat ik de knoop heb doorgehakt. Dit heeft me een gevoel van rust gegeven. Ik denk dat het me zelfs langer in leven houdt dan dat ik dit niet gedaan had.
Het doet me wel echt wat als ik lees hoe er meegeleefd wordt.
Dank jullie allemaal dat ik mijn gedachten hier kwijt kan. Ik hoop dat ik daarvoor in ruil een beetje inzicht kan geven waardoor het misschien een wat minder beladen onderwerp wordt.
Ook al is mijn leven niet wat het had kunnen zijn, Ik ben niet door teleurstelling tot mijn keuze gekomen. Het zijn de pijn en de praktische handicaps waarop ik mijn beslissing heb genomen. Ik voel ook geen wrok of medelijden met mezelf. Het is gewoon niet meer te doen en ik vind het moment daar om het onder ogen te zien.
Misschien wel leuk om te weten hoe ik tegen mijn leven heb aangekeken: Ik stel me voor dat ik in de hemel zit en naar de aarde mag. Ik moet dan een film kiezen die dan mijn leven gaat worden. Welke film zou ik dan kiezen? Misschien een film waarin ik alles had wat je je maar kon wensen. Misschien een James Bond film. Zeker weten dat wat ik ook zou kiezen het geen film is waarin alles koek en ei is. Dat moet wel heel saai zijn. Dat dus niet. Ik zou een film kiezen met de nodige drama's. Flink wat uitdagingen en drempels. Dat moet het worden.
Die heb ik in werkelijkheid ook gekregen! Niets te klagen dus. Volgende keer zal ik wel een beetje beter opletten.....
Groetjes
dinsdag 4 maart 2014 23:47
woensdag 5 maart 2014 01:16
woensdag 5 maart 2014 03:51
Onverbloemd,
Ik vind het heel dapper van je dat je de andere kant wilt laten zien op dit forum. En je weet het heel duidelijk onder woorden te zeggen. Vooral door je opmerking dat willen sterven tegennatuurlijk en dat als je wel wilt sterven dat dat een teken is van ondraaglijk lijden, heeft mij erg geraakt en veel duidelijk gemaakt.
Ooit heb ik een hele mooie uitleg gehoord over zelfmoord in relatie tot de verschillende ´delen´ waaruit de mens bestaat (geest, ziel en lichaam). In het Frans is het ´je me suicide´ oftewel ik dood mij. De filosofiedocent gaf aan dat je het deel van jezelf wilt uitschakelen waar de pijn zit, maar omdat al die drie delen één geheel vormen dat dit onmogelijk is.
Overigens bedoelde ik niet een boek maar een ander topic hier. Zie link; Misbruikt als kind
Ik vind het heel dapper van je dat je de andere kant wilt laten zien op dit forum. En je weet het heel duidelijk onder woorden te zeggen. Vooral door je opmerking dat willen sterven tegennatuurlijk en dat als je wel wilt sterven dat dat een teken is van ondraaglijk lijden, heeft mij erg geraakt en veel duidelijk gemaakt.
Ooit heb ik een hele mooie uitleg gehoord over zelfmoord in relatie tot de verschillende ´delen´ waaruit de mens bestaat (geest, ziel en lichaam). In het Frans is het ´je me suicide´ oftewel ik dood mij. De filosofiedocent gaf aan dat je het deel van jezelf wilt uitschakelen waar de pijn zit, maar omdat al die drie delen één geheel vormen dat dit onmogelijk is.
Overigens bedoelde ik niet een boek maar een ander topic hier. Zie link; Misbruikt als kind
woensdag 5 maart 2014 08:32
Hoi Kikkerjet, ik ben maar eens gaan kijken op jouw link. Dit is voor mij echt onmogelijk om te lezen. Ik heb te veel angst om tegen dingen aan te lopen die me in mijn schijnwereld jagen. Zelfs programma's op tv doe ik van tevoren zorgvuldig beoordelen of ik er niets in tegen ga komen waarop ik zo zou reageren. Dat iedereen een ander incasseringsvermogen heeft moet wel haast. Van de andere kant is de ellende voor mij jarenlang en bijna dagelijks geweest. Ik heb het meer dan duizend keer meegemaakt. Ook de dagen dat er niets gebeurde ben ik niet beter af geweest. Ik beet me bij ieder geluid vast in mijn matras en lag in een poel van zweet. Ik denk dat stress of angst niet omschrijft wat ik dan voelde. Er knapte op gegeven moment iets in me waardoor ik me niet meer bewust was van wat er gebeurde. Hoewel dit een geluk was op die momenten is het ook een vloek als je dit hebt als je het niet wilt. Er is bij de therapie voorzichtig geprobeerd om herbeleving op te roepen. Ik word dan misselijk en hang vervolgens lange tijd boven het toilet. Het is een beerput zonder bodem. En als je de deksel eraf trekt krijg je hem er niet meer op.
woensdag 5 maart 2014 15:24
Hoi kikkerjet, ik geloof dat ik een beetje snel gereageerd heb. Ik heb mijn reactie net gelezen en ben denk ik een beetje gestresst geweest. Ik ben wel blij met je advies. Het ligt helaas heel gevoelig voor mij. Als ik de ervaringen van andere mensen lees voelt ik dat heel erg mee. Sorry als het verkeerd over is gekomen...
woensdag 5 maart 2014 17:12
woensdag 5 maart 2014 20:47
Hoi Onverbloemd, ik ga je nu maar Bloempje noemen. Bekt lekkerder.
Mag ik vragen hoe oud je bent?
Ik reageer op je omdat ik deels nieuwsgierig ben, dat zeg ik eerlijk. Maar meer nog omdat ik je bijzonder vindt en dat je de confrontatie hier op het forum durft aan te gaan.
Maar veel meer nog omdat ik las dat je er met niemand over kunt praten en dat lijkt me zo eenzaam in jou situatie.
Weten je familie en vrienden dat je deze wens hebt en dat je er daadwerkelijk met het traject bent begonnen?
Mag ik vragen hoe oud je bent?
Ik reageer op je omdat ik deels nieuwsgierig ben, dat zeg ik eerlijk. Maar meer nog omdat ik je bijzonder vindt en dat je de confrontatie hier op het forum durft aan te gaan.
Maar veel meer nog omdat ik las dat je er met niemand over kunt praten en dat lijkt me zo eenzaam in jou situatie.
Weten je familie en vrienden dat je deze wens hebt en dat je er daadwerkelijk met het traject bent begonnen?
woensdag 5 maart 2014 22:42
Misschien is meer energie steken in het omvormen van onze maatschappij zodat mensen niet meer vinden dat ze euthanasie moeten plegen, belangrijker dan euthanasie 'normaal' maken.
Misschien moeten we ergens aanvaarden dat we als mens nooit echt controle kunnen hebben over ons leven. Het dogmatische idee van tegenwoordig dat ons leven maakbaar is ('you can be what you want to be, you can do what you want to do') is maar wat het is, het dogma van deze tijd.
Ik vind niet dat euthanasie niet kan in een aantal gevallen, maar ik vind het belangrijker dat we dingen in onze maatschappij durven aankaarten die mensen psychologisch ziek maken en het gevoel geven dat ze hier niet meer bijhoren.
Misschien moeten we ergens aanvaarden dat we als mens nooit echt controle kunnen hebben over ons leven. Het dogmatische idee van tegenwoordig dat ons leven maakbaar is ('you can be what you want to be, you can do what you want to do') is maar wat het is, het dogma van deze tijd.
Ik vind niet dat euthanasie niet kan in een aantal gevallen, maar ik vind het belangrijker dat we dingen in onze maatschappij durven aankaarten die mensen psychologisch ziek maken en het gevoel geven dat ze hier niet meer bijhoren.
woensdag 5 maart 2014 22:47
Hoi Prada! Bloempje klinkt inderdaad wat vrolijker...
Fijn dat je zegt dat je nieuwsgierig bent. Dan hebben we er tenminste allebei wat aan om erover te praten....
Ik neem het risico maar dat iemand de link kan leggen. Ik ben 50. Eenzaam voel ik me niet, dat is gelukkig ook echt niet zo. Ik heb heel veel contact met mijn vrienden. Alleen weet niemand wat ik van plan ben. Waarschijnlijk zelfs geen enkel vermoeden. Alleen de hulpverleners om me heen weten dat. Er is maar één vriend die mijn verleden kent. Dat is soms wel fijn omdat ik me dan ook een keer terug kan trekken zonder smoes. Hij weet ook alles van mijn opname en is daar ook in betrokken geweest. Dat ik nu erg aan de grond zit weet hij ook. Dat heb ik hem verteld. Ik worstel alleen met wat ik aan vrienden kan vertellen of zelfs zou moeten vertellen. Liefst zou ik niets zeggen. Ik denk dat het vreselijk moeilijk is om me mijn gang te laten gaan zonder te proberen me op andere gedachten te brengen. Daarbij ben ik nu in een rustige periode. Dat kan ik goed gebruiken. Als ik mijn standpunt moet gaan verdedigen wordt dat nog moeilijk. Ik ben door dat dubbelleven niet makkelijk in te schatten. Ik kan niet als donderslag bij heldere hemel uit de hoek komen met mijn plan. Gelukkig hoef ik daar niet alleen mee te worstelen. De gespecialiseerde thuiszorg helpt me met die dingen. Ik ben er ook van overtuigd dat de rust voor een belangrijk deel komt omdat ik op dit forum wat aanspraak heb.
De redenen om voor euthanasie te kiezen heb ik al eerder aangegeven. Zo wil ik het liefst in alle rust en niet in mijn eentje afscheid nemen. Maar er is nog een reden om dit zo te willen doen. Die heb ik nog niet verteld. Het heeft te maken met wat mijn vrienden er over zouden kunnen denken als ze er achter komen dat ik afscheid wil nemen. In mijn omgeving is pas een zelfmoord geweest en in mijn vriendenkring werd er heel kwaad op gereageerd. Dat had te maken met in de steek laten, niet vragen om hulp, makkelijke uitweg en zo. Daar heb ik over nagedacht. Als ze het te weten komen wat ik van plan ben, en dat lijkt me aannemelijk, dan is het niet alleen mijn oordeel waarop de beslissing is genomen, maar ook dat van meerdere onafhankelijke deskundigen. Dat neemt misschien het gevoel van onvermogen weg als ook de deskundigen hebben gezien dat het een verdedigbare keuze is geweest. Dat onvermogen om er nog wat aan te kunnen doen is begrijpelijk heel vervelend. Als er ook nog maar één sprankje hoop was dat ik het aan zou kunnen om verder te gaan zou ik zeker niemand met frustraties op gaan zadelen. Het is echter niet anders. Ik kan me misschien nog een tijdje zelf voor de gek houden, maar dat geeft alleen maar meer pijn en misschien ben ik uiteindelijk niet eens meer in staat om het euthanasie traject aan te gaan.
Ik denk trouwens dat ik er nog het makkelijkst over kan denken van iedereen op dit forum. Hopelijk kunnen jullie je dit voorstellen. Dat maakt het ook voor jullie misschien wat makkelijker om ermee om te gaan.
Fijn dat je zegt dat je nieuwsgierig bent. Dan hebben we er tenminste allebei wat aan om erover te praten....
Ik neem het risico maar dat iemand de link kan leggen. Ik ben 50. Eenzaam voel ik me niet, dat is gelukkig ook echt niet zo. Ik heb heel veel contact met mijn vrienden. Alleen weet niemand wat ik van plan ben. Waarschijnlijk zelfs geen enkel vermoeden. Alleen de hulpverleners om me heen weten dat. Er is maar één vriend die mijn verleden kent. Dat is soms wel fijn omdat ik me dan ook een keer terug kan trekken zonder smoes. Hij weet ook alles van mijn opname en is daar ook in betrokken geweest. Dat ik nu erg aan de grond zit weet hij ook. Dat heb ik hem verteld. Ik worstel alleen met wat ik aan vrienden kan vertellen of zelfs zou moeten vertellen. Liefst zou ik niets zeggen. Ik denk dat het vreselijk moeilijk is om me mijn gang te laten gaan zonder te proberen me op andere gedachten te brengen. Daarbij ben ik nu in een rustige periode. Dat kan ik goed gebruiken. Als ik mijn standpunt moet gaan verdedigen wordt dat nog moeilijk. Ik ben door dat dubbelleven niet makkelijk in te schatten. Ik kan niet als donderslag bij heldere hemel uit de hoek komen met mijn plan. Gelukkig hoef ik daar niet alleen mee te worstelen. De gespecialiseerde thuiszorg helpt me met die dingen. Ik ben er ook van overtuigd dat de rust voor een belangrijk deel komt omdat ik op dit forum wat aanspraak heb.
De redenen om voor euthanasie te kiezen heb ik al eerder aangegeven. Zo wil ik het liefst in alle rust en niet in mijn eentje afscheid nemen. Maar er is nog een reden om dit zo te willen doen. Die heb ik nog niet verteld. Het heeft te maken met wat mijn vrienden er over zouden kunnen denken als ze er achter komen dat ik afscheid wil nemen. In mijn omgeving is pas een zelfmoord geweest en in mijn vriendenkring werd er heel kwaad op gereageerd. Dat had te maken met in de steek laten, niet vragen om hulp, makkelijke uitweg en zo. Daar heb ik over nagedacht. Als ze het te weten komen wat ik van plan ben, en dat lijkt me aannemelijk, dan is het niet alleen mijn oordeel waarop de beslissing is genomen, maar ook dat van meerdere onafhankelijke deskundigen. Dat neemt misschien het gevoel van onvermogen weg als ook de deskundigen hebben gezien dat het een verdedigbare keuze is geweest. Dat onvermogen om er nog wat aan te kunnen doen is begrijpelijk heel vervelend. Als er ook nog maar één sprankje hoop was dat ik het aan zou kunnen om verder te gaan zou ik zeker niemand met frustraties op gaan zadelen. Het is echter niet anders. Ik kan me misschien nog een tijdje zelf voor de gek houden, maar dat geeft alleen maar meer pijn en misschien ben ik uiteindelijk niet eens meer in staat om het euthanasie traject aan te gaan.
Ik denk trouwens dat ik er nog het makkelijkst over kan denken van iedereen op dit forum. Hopelijk kunnen jullie je dit voorstellen. Dat maakt het ook voor jullie misschien wat makkelijker om ermee om te gaan.
woensdag 5 maart 2014 22:48
Niet alle ziektes worden door de maatschappij veroorzaakt. Sommige zijn aangeboren, erfelijk, niet te genezen.
En om dan nog maar 50 of 60 jaar je leven moeten uit zitten, omdat het zo hoort, is verschrikkelijk.
De beslissing tot toestemming voor euthanasie bij ernstig psychisch lijden wordt absoluut niet lichtzinnig genomen.
Het zou fijn zijn dat de maatschappij accepteert dat geestelijk ziek net zo erg, pijnlijk en uitzichtloos kan zijn als lichamelijk ziek.
En om dan nog maar 50 of 60 jaar je leven moeten uit zitten, omdat het zo hoort, is verschrikkelijk.
De beslissing tot toestemming voor euthanasie bij ernstig psychisch lijden wordt absoluut niet lichtzinnig genomen.
Het zou fijn zijn dat de maatschappij accepteert dat geestelijk ziek net zo erg, pijnlijk en uitzichtloos kan zijn als lichamelijk ziek.
donderdag 6 maart 2014 00:44
@Onverbloemd: ik ben blij voor je dat je op dit forum wat aanspraak hebt. Toen ik je leeftijd zag kwam er één gedachte in mij op: dan heb je al heel lang je stinkende best gedaan om er wat van te maken. Ik blijf het bijzonder vinden dat je je verhaal met ons deelt; rationeel snap ik het helemaal maar gevoelsmatig voelt het als buitenstaander, wat jij ook zegt, tegennatuurlijk.
@Seringetje: het is een interessant punt dat je noemt maar ik vind deze in dit topic niet zo gepast. Ik weet niet of je het verhaal van Onverbloemd hebt gelezen?
@Seringetje: het is een interessant punt dat je noemt maar ik vind deze in dit topic niet zo gepast. Ik weet niet of je het verhaal van Onverbloemd hebt gelezen?
donderdag 6 maart 2014 01:05
Wat jij hebt Kikkerjet, dat het tegennatuurlijk voelt, dat heb ik dus helemaal niet.
Bloempje, ik begrijp dat het moeilijk is om dit aan je omgeving mede te delen. Er zal dan inderdaad momenten komen dat je je eigen moet verdedigen en ik denk dat je meer hebt aan iemand die zegt "ik begrijp je en ik loop dit pad met je mee.Misschien dat je in de toekomst die vriend in vertrouwen kunt nemen.
Wat je zegt over jezelf voor de gek houden en niet meer het traject zou kunnen volgen is heel logisch.
Dat je nu je het besluit hebt genomen je rust geeft is heel fijn.
Ik ben trouwens 45.
Bloempje, ik begrijp dat het moeilijk is om dit aan je omgeving mede te delen. Er zal dan inderdaad momenten komen dat je je eigen moet verdedigen en ik denk dat je meer hebt aan iemand die zegt "ik begrijp je en ik loop dit pad met je mee.Misschien dat je in de toekomst die vriend in vertrouwen kunt nemen.
Wat je zegt over jezelf voor de gek houden en niet meer het traject zou kunnen volgen is heel logisch.
Dat je nu je het besluit hebt genomen je rust geeft is heel fijn.
Ik ben trouwens 45.
donderdag 6 maart 2014 01:55
@Prada: ik snap dat psychisch lijden ondraaglijk kan zijn. En het is niet aan mij om daarover te oordelen. Maar gevoelsmatig raakt het mij omdat ik het zo erg vind dat er mensen zijn die zo lijden. En misschien is tegennatuurlijk wat ongelukkig uitgedrukt maar ik gun anderen zo dat ze ook de mooie kant van het leven leren kennen en ik vind het heel erg dat dit voor sommige mensen niet is weggelegd.
Mijn jongere sibling is vorig jaar suïcidaal geweest en daar heb ik het erg moeilijk mee gehad. We hebben er veel over gesproken en ik begreep hem ook maar tegelijkertijd wilde ik die persoon langer in mijn leven hebben. Gelukkig gaat het nu weer wat beter.
Mijn jongere sibling is vorig jaar suïcidaal geweest en daar heb ik het erg moeilijk mee gehad. We hebben er veel over gesproken en ik begreep hem ook maar tegelijkertijd wilde ik die persoon langer in mijn leven hebben. Gelukkig gaat het nu weer wat beter.
donderdag 6 maart 2014 09:05
Hoi Kikkerjet, ik kan heel goed begrijpen dat zo'n idee tegennatuurlijk aanvoelt. Dat je het niet veroordeelt blijkt trouwens ook uit jouw berichten. Daar ben ik wel blij om. Het is ook een heel complex gebeuren, en beslist ook iets dat nooit normaal zal zijn. Ook de betrokken hulpverleners tonen emoties waaruit blijkt dat dit voor hun ook geen makkelijke situatie is. Zeker weten dat een verzoek ook helemaal van voor tot achter en vanaf alle kanten bekeken wordt door veel mensen. Het is ook helemaal niet te vergelijken met de doodstraf. Het is geen straf, maar juist een zegen dat het mogelijk is als dat echt nodig is. Het is ook geen recht, maar een heel grote gunst als het kan.
Ik heb zo meteen een gesprek met een tweede psychiater samen met mijn thuiszorg. Ik heb me er gisteren goed op voorbereid. Dat wil zeggen dat ik alles op papier heb gezet. In zo'n gesprek zouden mijn emoties er wellicht voor zorgen dat ik niet het verhaal kan vertellen zoals het is. Ik zie er best tegenop. Maar ik moet het even doorstaan. Rond twee uur ben ik dan weer thuis. Als er nog wat energie over is laat ik weten hoe het is gegaan.
Seringentje, ergens heb ik ook het idee dat er veel voorkomen kan worden. De boog staat steeds meer gespannen. Ieder jaar. Ik kan me de tijd van mijn kinderjaren heel goed herinneren. Dat was vast hard werken, maar ik geloof dat het veel minder geestelijk belastend was. Was je klaar van het werk, dan was je er ook echt tot de volgende dag vanaf. Familie bijna dagelijks op bezoek, dat is nu echt wel minder. Iedereen wordt voor het karretje gespannen om geld op te brengen. Kinderen moeten zelfs vroeger beginnen met leerstof. Laat ze toch met rust. Het wordt steeds korter dat ze zorgeloos alleen maar kind hoeven te zijn.
Ik heb zo meteen een gesprek met een tweede psychiater samen met mijn thuiszorg. Ik heb me er gisteren goed op voorbereid. Dat wil zeggen dat ik alles op papier heb gezet. In zo'n gesprek zouden mijn emoties er wellicht voor zorgen dat ik niet het verhaal kan vertellen zoals het is. Ik zie er best tegenop. Maar ik moet het even doorstaan. Rond twee uur ben ik dan weer thuis. Als er nog wat energie over is laat ik weten hoe het is gegaan.
Seringentje, ergens heb ik ook het idee dat er veel voorkomen kan worden. De boog staat steeds meer gespannen. Ieder jaar. Ik kan me de tijd van mijn kinderjaren heel goed herinneren. Dat was vast hard werken, maar ik geloof dat het veel minder geestelijk belastend was. Was je klaar van het werk, dan was je er ook echt tot de volgende dag vanaf. Familie bijna dagelijks op bezoek, dat is nu echt wel minder. Iedereen wordt voor het karretje gespannen om geld op te brengen. Kinderen moeten zelfs vroeger beginnen met leerstof. Laat ze toch met rust. Het wordt steeds korter dat ze zorgeloos alleen maar kind hoeven te zijn.
donderdag 6 maart 2014 10:48
Wederom niet veel woorden; alleen dat ik ergens iets herken. Ik ben nog niet toe aan euthanasie ( ik ben 33) maar gedachten dat ik dit leven los kan laten maken me naast verdrietig/ ook rustig. Ik heb regelmatig gesprekken met 113 en dat helpt. Ik vind het prettig dat ik er daar over kan praten zonder dat je direct onder de pillen gezet wordt of in een opname terecht kan komen. Er rust zo'n groot taboe op. Wat ergens ook wel te begrijpen is natuurlijk.
Vind het vreselijk dat je zo moet lijden onverbloemd.
Ben het ook wel eens met Seringetje, als het levend dan zo maakbaar is waarom zit er dan zoveel verschil in levens/sociale contacten/familie banden en financiële situaties? Je maakt mij niet wijs dat een ieder het niet goed wil hebben. Dat willen we als mens, allemaal.
Schrijf hier van je af onverbloemd, je wordt gelezen.
Vind het vreselijk dat je zo moet lijden onverbloemd.
Ben het ook wel eens met Seringetje, als het levend dan zo maakbaar is waarom zit er dan zoveel verschil in levens/sociale contacten/familie banden en financiële situaties? Je maakt mij niet wijs dat een ieder het niet goed wil hebben. Dat willen we als mens, allemaal.
Schrijf hier van je af onverbloemd, je wordt gelezen.
