Psyche
alle pijlers
Euthanasie in de psychiatrie
zondag 11 november 2012 19:07
Als ik dood ga
Hoop ik dat je erbij bent
Dat ik je aankijk
Dat je mij aankijkt
Dat ik je hand nog voelen kan
Dan zal ik rustig dood gaan
Dan hoeft niemand verdrietig te zijn
Dan ben ik gelukkig.
Gedicht: Remco Campert,
Een lastig onderwerp, maar een die me bezighoud, vooral uit eigen ervaring.
Mijn moeder is 22 jaar verpleegd in een instelling, ze had borderline.
In 2008 kreeg ze kanker, en als snel was ze erover uit, ze wou niet lijden en als de tijd daar was ,een zelf gekozen einde hebben.
Gesprekken volgde, en haar arts stemde toe in een euthansie.
Het weekend voor haar overlijden was het genoeg, ze wou sterven, de arts werd gebeld, en deze heeft geen gehoor gegeven aan haar verzoek.
Maandag na het weekend is ze overleden, maar niet op de manier die ze wou.
Wij hebben een gesprek met de arts gehad, en het volgende had hij ons te melden, er was met mijn moeder afgesproken dat ze een drankje zou nemen, maandag was dat niet meer mogelijk, ze lag al in een diepe slaap en kon het drank je niet meer tot zich nemen.
Op de vraag waarom hij het weekend niet is gekomen, werd ontwijkend op geantwoord.
Mijn zussen en ik waren boos, zwak uitgedrukt.
Ook werd ons medegedeeld dat euthanasie zoals mijn moeders wens was zo goed als niet werd uitgevoerd binnen de instelling, in andere gevallen werd er gestopt met eten en drinken, ik was en ben nog steeds verbijsterd.
Ik heb vrede met het overlijden van mijn moeder, maar heb er grote moeite mee dat er zo met mensen in de psychiatrie word omgegaan.
Het recht om menswaardig sterven is nog steeds geen recht voor mensen in de psychiatrie, en dat moet anders!!!!
Hoop ik dat je erbij bent
Dat ik je aankijk
Dat je mij aankijkt
Dat ik je hand nog voelen kan
Dan zal ik rustig dood gaan
Dan hoeft niemand verdrietig te zijn
Dan ben ik gelukkig.
Gedicht: Remco Campert,
Een lastig onderwerp, maar een die me bezighoud, vooral uit eigen ervaring.
Mijn moeder is 22 jaar verpleegd in een instelling, ze had borderline.
In 2008 kreeg ze kanker, en als snel was ze erover uit, ze wou niet lijden en als de tijd daar was ,een zelf gekozen einde hebben.
Gesprekken volgde, en haar arts stemde toe in een euthansie.
Het weekend voor haar overlijden was het genoeg, ze wou sterven, de arts werd gebeld, en deze heeft geen gehoor gegeven aan haar verzoek.
Maandag na het weekend is ze overleden, maar niet op de manier die ze wou.
Wij hebben een gesprek met de arts gehad, en het volgende had hij ons te melden, er was met mijn moeder afgesproken dat ze een drankje zou nemen, maandag was dat niet meer mogelijk, ze lag al in een diepe slaap en kon het drank je niet meer tot zich nemen.
Op de vraag waarom hij het weekend niet is gekomen, werd ontwijkend op geantwoord.
Mijn zussen en ik waren boos, zwak uitgedrukt.
Ook werd ons medegedeeld dat euthanasie zoals mijn moeders wens was zo goed als niet werd uitgevoerd binnen de instelling, in andere gevallen werd er gestopt met eten en drinken, ik was en ben nog steeds verbijsterd.
Ik heb vrede met het overlijden van mijn moeder, maar heb er grote moeite mee dat er zo met mensen in de psychiatrie word omgegaan.
Het recht om menswaardig sterven is nog steeds geen recht voor mensen in de psychiatrie, en dat moet anders!!!!
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
vrijdag 11 april 2014 17:37
Hoi lief Bloempje. Ik up je weer even want ik ben je niet vergeten hoor.
Hoe gaat het allemaal? Nog druk bezig met je beeldje of ben je al met een nieuwe begonnen?
En je gesprekken, lopen die allemaal volgens plan? Ik hoop dat het van het weekend mooi weer wordt zodat je misschien nog even naar buiten kan. Veel sterkte.
Liefs
Hoe gaat het allemaal? Nog druk bezig met je beeldje of ben je al met een nieuwe begonnen?
En je gesprekken, lopen die allemaal volgens plan? Ik hoop dat het van het weekend mooi weer wordt zodat je misschien nog even naar buiten kan. Veel sterkte.
Liefs
zondag 13 april 2014 22:04
Hoi allemaal, ik mocht afgelopen weekend weer naar buiten. Ik heb er ook royaal gebruik van gemaakt. De gesprekken gaan komende week gewoon door. Dinsdag is de standaard ronde van de psychiater en daarna is een gesprek met de psychiater, maatschappelijk werkster en mijn beste vriend. Ik hoop dat het gesprek deze keer door gaat. Het zou eigenlijk afgelopen dinsdag zijn geweet, maar is een week uitgesteld. Het blijft moeilijk om hem duidelijk te maken waar hij rekening mee moet houden.
Ik krijg nu medicatie die me helpt om een stabiele situatie te krijgen. Die maken me op het moment wel heel suf. Het is bijna niet mogelijk om een tekst te schrijven zonder dat ik denk dat het een warboel wordt.
Ik ben met een nieuw beeldje begonnen. Deze keer wil ik een vrolijke situatie afbeelden. Ondanks dat het een zwaarmoedig onderwerp is wil ik graag dat de mensen om me heen begrijpen dat het voor mij fijn is dat de keuze voor euthanasie bestaat.
Ik krijg nu medicatie die me helpt om een stabiele situatie te krijgen. Die maken me op het moment wel heel suf. Het is bijna niet mogelijk om een tekst te schrijven zonder dat ik denk dat het een warboel wordt.
Ik ben met een nieuw beeldje begonnen. Deze keer wil ik een vrolijke situatie afbeelden. Ondanks dat het een zwaarmoedig onderwerp is wil ik graag dat de mensen om me heen begrijpen dat het voor mij fijn is dat de keuze voor euthanasie bestaat.
woensdag 4 juni 2014 10:25
Wow! Onverbloemd! Jouw verhaal lijkt erg op dat van mijn zus....!!!
Ben er helemaal stil van.
Ik heb er een topic over.
Lang heb ik gedacht dat ik mijn zus kon redden, nu zie ik al een tijd de ernst van haar lijden en respecteer ik haar doodswens.
Ze wilde wel verzoek tot euthanasie indienen, maar heeft nog vrij weinig therapie gehad en er was grote kans dat het niet gehonoreerd zou worden. Een suicide-poging volgde. Daarop kreeg ze ect als laatste redmiddel. Hierdoor kan ze nu eindelijk liefde voelen, voor anderen. Daar geniet ze van, maar het lijden is niet weg....
Ben er helemaal stil van.
Ik heb er een topic over.
Lang heb ik gedacht dat ik mijn zus kon redden, nu zie ik al een tijd de ernst van haar lijden en respecteer ik haar doodswens.
Ze wilde wel verzoek tot euthanasie indienen, maar heeft nog vrij weinig therapie gehad en er was grote kans dat het niet gehonoreerd zou worden. Een suicide-poging volgde. Daarop kreeg ze ect als laatste redmiddel. Hierdoor kan ze nu eindelijk liefde voelen, voor anderen. Daar geniet ze van, maar het lijden is niet weg....
