Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.
vrijdag 29 augustus 2025 om 17:26
In elk geval sinds ik geen contact meer wil stuurt ze me bloemen op mijn verjaardag en mijn trouwdag.
En het zal echt aardig zijn. En ik moet het ook loslaten. Mild zijn, er zit vast een goede intentie achter.
Maar laat me gewoon met rust....
En het zal echt aardig zijn. En ik moet het ook loslaten. Mild zijn, er zit vast een goede intentie achter.
Maar laat me gewoon met rust....
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
vrijdag 29 augustus 2025 om 17:31
zaterdag 30 augustus 2025 om 09:46
Ja, we beginnen elkaar heel voorzichtig weer een beetje te vinden. Eten was echt heerlijk, restaurant zat in een oud klooster dus echt een prachtige ambiance.
Tyche: ik denk dat ik van mijzelf mild moet zijn. Omdat ik besef dat het weliswaar manipulatie is, maar niet met een slechte intentie. Dat als ik accepteer wie ze is, en waarom, en dat als ik snap waar ze vandaan komt, dit erbij hoort.
En dat het óf bedanken is, óf heel duidelijk zeggen dat ze moet stoppen. Maar dat in de irritatie blijven hangen niet helpend is.
Tyche: ik denk dat ik van mijzelf mild moet zijn. Omdat ik besef dat het weliswaar manipulatie is, maar niet met een slechte intentie. Dat als ik accepteer wie ze is, en waarom, en dat als ik snap waar ze vandaan komt, dit erbij hoort.
En dat het óf bedanken is, óf heel duidelijk zeggen dat ze moet stoppen. Maar dat in de irritatie blijven hangen niet helpend is.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zaterdag 30 augustus 2025 om 10:13
Nee, geen dankjewel zeggen.
Dat hoeft niet, en dan ga je in op de hengel.
Zie het bloemetje even als een worm.
Een heel goedbedoelde worm voor de vis.
Lekker joh, zo’n worm.
Niet happen.
Ook al zegt de visser dat zij je terug zal gooien in de sloot.
En dat jouw hersens te klein zijn om pijn te voelen.
Niet happen.
Jouw dank je wel bestaat uit niet de bloemen terugsturen of in de tuin werpen of herhalen dat je met rust gelaten wil worden.
Dat hoeft niet, en dan ga je in op de hengel.
Zie het bloemetje even als een worm.
Een heel goedbedoelde worm voor de vis.
Lekker joh, zo’n worm.
Niet happen.
Ook al zegt de visser dat zij je terug zal gooien in de sloot.
En dat jouw hersens te klein zijn om pijn te voelen.
Niet happen.
Jouw dank je wel bestaat uit niet de bloemen terugsturen of in de tuin werpen of herhalen dat je met rust gelaten wil worden.
feow wijzigde dit bericht op 30-08-2025 10:31
Reden: ‘Gewoon’, vooral stom dus, gequote
Reden: ‘Gewoon’, vooral stom dus, gequote
47.59% gewijzigd
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zaterdag 30 augustus 2025 om 10:23
Klinkt goed dat etentje Lucy! Je kreeg de bloemen gisteren en voelt irritatie, dat vind ik niet blijven hangen. Haar intenties hoeven niet leidend te zijn voor jouw reactie. Dat je voor jezelf van de irritatie af wil en het prettig zou zijn om mild te zijn is een ding, maar het klinkt meer alsof je het jezelf kwalijk neemt dat dat niet lukt. Je oefent al mildheid in je gedachten maar ik vind het niet gek dat je gevoel nog andere input heeft hierover, gezien de geschiedenis tussen jullie.
Feow, denk je aan het niet quoten?
Feow, denk je aan het niet quoten?
This is an unacceptable timeline
zaterdag 30 augustus 2025 om 10:29
Ik denk dat het en-en kan zijn.
Dat je misschien best kan leren om je moeder met een mildere blik te bezien, in het besef dat ze je niet bewust pijn heeft gedaan en dat ze nu eenmaal.is wie ze is. Ik kan me goed voorstellen dat dat fijn zal zijn.
En dat je tegelijk haar acties en handelingen ten opzichte van jou niet hoeft te accepteren. Dat je grenzen mag stellen, misschien wel JUIST omdat je haar met enige mildheid kunt bezien.
Dat je nee kunt zeggen in het besef dat je niet haar als.persoon afwijst, maar wel datgene wat ze op dat moment doet (bijvoorbeeld toenadering zoeken terwijl jij hebt aangegeven dat je dat niet wilt)
Dat je misschien best kan leren om je moeder met een mildere blik te bezien, in het besef dat ze je niet bewust pijn heeft gedaan en dat ze nu eenmaal.is wie ze is. Ik kan me goed voorstellen dat dat fijn zal zijn.
En dat je tegelijk haar acties en handelingen ten opzichte van jou niet hoeft te accepteren. Dat je grenzen mag stellen, misschien wel JUIST omdat je haar met enige mildheid kunt bezien.
Dat je nee kunt zeggen in het besef dat je niet haar als.persoon afwijst, maar wel datgene wat ze op dat moment doet (bijvoorbeeld toenadering zoeken terwijl jij hebt aangegeven dat je dat niet wilt)
zaterdag 30 augustus 2025 om 10:46
Die mildheid naar vroeger is er. Ik snap oprecht waarom ze is wie ze is. Haar enorme leegte en onzekerheid, het op zichzelf gefocust zijn, het gevoel geen bestaansrecht te hebben en dat in alles weerspiegeld te zien. En ook waarom ik dus nooit kon voldoen aan verwachtingen.
Ik vind het moeilijk dat ze mijn grenzen niet kan accepteren, maar dat heeft ze natuurlijk nooit gedaan. Dus dat ze dat nu ook niet doet is niet raar.
En ik wankel constant tussen me schuldig voelen (mild moeten zijn), want als ik echt accepteer wie ze is, dan hoef ik er niets van te vinden. Dan hoeft het me niet te raken.
En tussen geirriteerdheid, want kennelijk mogen mijn grenzen nog steeds niet bestaan en blijft haar behoefte aan contact en manipulatie om haar doel te bereiken belangrijker dan mijn behoefte aan rust en heling.
Maar is dat niet weer heel egoïstisch? Dat ik mijn behoefte boven de hare plaats? Doe ik dan niet precies hetzelfde? Ze is 80. Kan ik de laatste 10 jaar van haar leven niet een manier vinden die voor mij en haar okee zou voelen ofzo, en waarom lukt me dat dan niet?
Ik vind het moeilijk dat ze mijn grenzen niet kan accepteren, maar dat heeft ze natuurlijk nooit gedaan. Dus dat ze dat nu ook niet doet is niet raar.
En ik wankel constant tussen me schuldig voelen (mild moeten zijn), want als ik echt accepteer wie ze is, dan hoef ik er niets van te vinden. Dan hoeft het me niet te raken.
En tussen geirriteerdheid, want kennelijk mogen mijn grenzen nog steeds niet bestaan en blijft haar behoefte aan contact en manipulatie om haar doel te bereiken belangrijker dan mijn behoefte aan rust en heling.
Maar is dat niet weer heel egoïstisch? Dat ik mijn behoefte boven de hare plaats? Doe ik dan niet precies hetzelfde? Ze is 80. Kan ik de laatste 10 jaar van haar leven niet een manier vinden die voor mij en haar okee zou voelen ofzo, en waarom lukt me dat dan niet?
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zaterdag 30 augustus 2025 om 10:59
Ik kan helemaal accepteren dat iemand de hele dag scheld en tiert. Echt.
Maar ik hoef dat niet te accepteren in mijn leven.
Want ook al heb ik het geaccepteerd, het is wél schadelijk voor me.
Bovenstaande is best logisch als het over de buurman gaat. Logisch dat je afstand neemt.
Combineer dat eens met dat de meeste mensen harder geraakt worden door een naaste (en nóg harder door hun moeder) dan door de buurman.
Ik denk dat je dan mild naar jezelf mag wezen en jezelf (ik ben te raken) mag accepteren.
Maar ik hoef dat niet te accepteren in mijn leven.
Want ook al heb ik het geaccepteerd, het is wél schadelijk voor me.
Bovenstaande is best logisch als het over de buurman gaat. Logisch dat je afstand neemt.
Combineer dat eens met dat de meeste mensen harder geraakt worden door een naaste (en nóg harder door hun moeder) dan door de buurman.
Ik denk dat je dan mild naar jezelf mag wezen en jezelf (ik ben te raken) mag accepteren.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zaterdag 30 augustus 2025 om 12:44
Irritatie voelen, is een grens ervaren bij jezelf.
Mijn zelfhulpfiguur zegt het regelmatig tegen me. Die geeft ook aan dat het niet erg, raar, slecht of vreemd is dat ik die irritatie voel.
Wel dat een grens ervaren een conflict beleven is.
En een conflict vind ik spannend!
Van alles gaat er dan aan. Ongemak, oordelen over de ander, loyaliteit, eisen aan mezelf.
Dat is best lastig. Liefst vind ik dan mezelf overdreven en veeg ik het weg.
Het vereist moed, en een houding van verantwoordelijkheid naar mezelf om me te bevragen: wat wil ik er in? Wat kan ik erin?
Soms is enkel me gewaar zijn van de grens, voldoende. Hoef ik er niks mee. Er is een grens. Die voel ik.
Dat grenzen hebben heel gezond is, begin ik langzaam steeds meer te beseffen.
Mijn hoofd vindt nog vaak dat het moet kloppen, of dat ik het moet fixen. Ergens ben ik verantwoordelijk voor de situatie, zo heb ik het altijd gezien, zo is het me aangepraat. Ongemak verdragen, als in de irritatie zien voor wat het is, het is een kunst. Dat ik er over mag praten, delen wat het me doet zonder dat ik degene die irritatie oproept daarmee confronteer... Het heeft lang geduurd voor ik kon zien dat het geen disloyaal roddelen was, maar zelfzorg.
Waarnemen is een Dingetje. En daar heb ik nog een hoop in te oefenen.
Mijn zelfhulpfiguur zegt het regelmatig tegen me. Die geeft ook aan dat het niet erg, raar, slecht of vreemd is dat ik die irritatie voel.
Wel dat een grens ervaren een conflict beleven is.
En een conflict vind ik spannend!
Van alles gaat er dan aan. Ongemak, oordelen over de ander, loyaliteit, eisen aan mezelf.
Dat is best lastig. Liefst vind ik dan mezelf overdreven en veeg ik het weg.
Het vereist moed, en een houding van verantwoordelijkheid naar mezelf om me te bevragen: wat wil ik er in? Wat kan ik erin?
Soms is enkel me gewaar zijn van de grens, voldoende. Hoef ik er niks mee. Er is een grens. Die voel ik.
Dat grenzen hebben heel gezond is, begin ik langzaam steeds meer te beseffen.
Mijn hoofd vindt nog vaak dat het moet kloppen, of dat ik het moet fixen. Ergens ben ik verantwoordelijk voor de situatie, zo heb ik het altijd gezien, zo is het me aangepraat. Ongemak verdragen, als in de irritatie zien voor wat het is, het is een kunst. Dat ik er over mag praten, delen wat het me doet zonder dat ik degene die irritatie oproept daarmee confronteer... Het heeft lang geduurd voor ik kon zien dat het geen disloyaal roddelen was, maar zelfzorg.
Waarnemen is een Dingetje. En daar heb ik nog een hoop in te oefenen.
zaterdag 30 augustus 2025 om 13:11
Lucy, als je geen contact wil zou ik gewoon niet reageren op die bloemen.
Je hebt haar acties niet in de hand, je kan niet met geweld beletten dat ze bloemen stuurt.
Maar jouw reactie heb je wel in de hand.
Je kan dus gewoon kiezen voor wat het meeste bijdraagt tot je doel 'geen contact'. En dat is dus zelf niet reageren (ook je man niet).
Je hebt haar acties niet in de hand, je kan niet met geweld beletten dat ze bloemen stuurt.
Maar jouw reactie heb je wel in de hand.
Je kan dus gewoon kiezen voor wat het meeste bijdraagt tot je doel 'geen contact'. En dat is dus zelf niet reageren (ook je man niet).
zaterdag 30 augustus 2025 om 14:18
Hanke, ik geloof dat je de spijker op zijn kop slaat.
Ik heb ondertussen ook geleerd dat irritatie een grens aangeeft. En het is al heel wat dat ik de irritatie ondertussen herken. Maar hem er ook mogen laten zijn, dat vind ik nog best heel moeilijk.
En de situatie voelt al snel als mijn schuld. Ik ben kennelijk niet duidelijk genoeg geweest. En hoe kun je nu boos of geïrriteerd zijn om bloemen op je trouwdag? Hoe kun je boos of geïrriteerd zijn op een moeder die een opening aan haar kind wil geven voor contact?
Daar zit trouwens ook een deel van de irritatie: de boodschap naar de buitenwereld dat het niet aan haar ligt. Dat zij het niet snapt. Kijk, zij doet alles goed. Ze stuurt toch bloemen? Waardoor automatisch de schuldvraag over geen contact bij mij ligt. En ergens is dat ook zo: ik heb het besluit genomen. Alleen daarmee geconfronteerd worden vind ik pijnlijk. Wil ik vermijden. Want ik weet dat het voor mij het beste is. Dat het me heel veel rust geeft. Maar tegelijkertijd voelt het ook als "niet genoeg mijn best gedaan ".
Fijn dat je benoemt dat je ook de irritatie mag voelen en er daarna niets mee hoeft. Daar kan ik geloof ik wel iets mee. Of in elk geval in mijn hoofd, en me er bewust vsn zijn dat ik daarmee mag oefenen.
Ik bedacht me gisteren ook dat ik een tijdje wat milder voor mijzelf kon zijn, maar dat dat op dit moment er niet meer is. En ik ben aan het puzzelen en broeden, omdat daar volgens mij een link ligt met acceptatie in dit hele stuk (moeder, opvoeding, maar ook: geen contact, en wat zegt dat over de persoon die ik ben)?
Dank je voor je post, het schept helderheid. En het schuurt, en zet aan tot nadenken.
Avo, ik geloof niet dat acceptatie er altijd voor zorgt dat er geen irritatie meer is toch? Waarschijnlijk is de ultieme vorm van volwassen gedrag dat je je aan niets meer stoort, het glimlachend aan kan zien en loslaten wat van de ander is. Maar ik geloof dat ik daar echt nog mijlenver van vandaan ben...
Ik heb ondertussen ook geleerd dat irritatie een grens aangeeft. En het is al heel wat dat ik de irritatie ondertussen herken. Maar hem er ook mogen laten zijn, dat vind ik nog best heel moeilijk.
En de situatie voelt al snel als mijn schuld. Ik ben kennelijk niet duidelijk genoeg geweest. En hoe kun je nu boos of geïrriteerd zijn om bloemen op je trouwdag? Hoe kun je boos of geïrriteerd zijn op een moeder die een opening aan haar kind wil geven voor contact?
Daar zit trouwens ook een deel van de irritatie: de boodschap naar de buitenwereld dat het niet aan haar ligt. Dat zij het niet snapt. Kijk, zij doet alles goed. Ze stuurt toch bloemen? Waardoor automatisch de schuldvraag over geen contact bij mij ligt. En ergens is dat ook zo: ik heb het besluit genomen. Alleen daarmee geconfronteerd worden vind ik pijnlijk. Wil ik vermijden. Want ik weet dat het voor mij het beste is. Dat het me heel veel rust geeft. Maar tegelijkertijd voelt het ook als "niet genoeg mijn best gedaan ".
Fijn dat je benoemt dat je ook de irritatie mag voelen en er daarna niets mee hoeft. Daar kan ik geloof ik wel iets mee. Of in elk geval in mijn hoofd, en me er bewust vsn zijn dat ik daarmee mag oefenen.
Ik bedacht me gisteren ook dat ik een tijdje wat milder voor mijzelf kon zijn, maar dat dat op dit moment er niet meer is. En ik ben aan het puzzelen en broeden, omdat daar volgens mij een link ligt met acceptatie in dit hele stuk (moeder, opvoeding, maar ook: geen contact, en wat zegt dat over de persoon die ik ben)?
Dank je voor je post, het schept helderheid. En het schuurt, en zet aan tot nadenken.
Avo, ik geloof niet dat acceptatie er altijd voor zorgt dat er geen irritatie meer is toch? Waarschijnlijk is de ultieme vorm van volwassen gedrag dat je je aan niets meer stoort, het glimlachend aan kan zien en loslaten wat van de ander is. Maar ik geloof dat ik daar echt nog mijlenver van vandaan ben...
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zondag 31 augustus 2025 om 15:20
Herkenbaar, Avo.
Hier draaiduizeligheid sinds gisteren.
Zit middenin heftige traumabehandeling (EMDR).
Afgelopen week is officieel mijn traject beëindigd, een heel fijn afscheid gehad van onze wekelijkse groep. Hartverwarmend, en ik kon het voelen - dat is vooruitgang.
(Ik krijg nog een half jaar verlenging met mijn behandelaar.)
Deze week ook fijne dingen meegemaakt met mensen.
Waar ik de duizeligheid aan linkt, is dat mijn systeem het allemaal niet zo kan verwerken: de verschillen tussen hoe vroeger de mensen waren met mij; en hoe er nu met mij omgegaan wordt. Zoveel beter en fijner, en met respect. Dat kan de binnenwereld nog niet bevatten. En dat mijn behandelaar niet wegrent, maar blijft, nu ze mijn vieze beelden mag weten, is ook heel erg vreemd.
Plus ik zag nu ook zo duidelijk de oude overlevingspatronen, juist bij de goede dingen... zo hardnekkig zijn die.
Ik probeer dan nu maar te zakken.
Schrijven, journal, plaatjes plakken, simpele dingen, naar bomen kijken.
Landen. In mijn eentje thuis. Stil.
Hier draaiduizeligheid sinds gisteren.
Zit middenin heftige traumabehandeling (EMDR).
Afgelopen week is officieel mijn traject beëindigd, een heel fijn afscheid gehad van onze wekelijkse groep. Hartverwarmend, en ik kon het voelen - dat is vooruitgang.
(Ik krijg nog een half jaar verlenging met mijn behandelaar.)
Deze week ook fijne dingen meegemaakt met mensen.
Waar ik de duizeligheid aan linkt, is dat mijn systeem het allemaal niet zo kan verwerken: de verschillen tussen hoe vroeger de mensen waren met mij; en hoe er nu met mij omgegaan wordt. Zoveel beter en fijner, en met respect. Dat kan de binnenwereld nog niet bevatten. En dat mijn behandelaar niet wegrent, maar blijft, nu ze mijn vieze beelden mag weten, is ook heel erg vreemd.
Plus ik zag nu ook zo duidelijk de oude overlevingspatronen, juist bij de goede dingen... zo hardnekkig zijn die.
Ik probeer dan nu maar te zakken.
Schrijven, journal, plaatjes plakken, simpele dingen, naar bomen kijken.
Landen. In mijn eentje thuis. Stil.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 31 augustus 2025 om 15:22
Oh ja, nog even dit.
Ik had op mijn werk ook een gesprek met een collega. Ging over trauma etc, en ik merkte dat ze er echt he-le-maal niks van begreep. En toch maar doorgaan met uitleggen hé... heel uitputtend, maar dat heb ik dan op dat moment niet door.
Sterkte, Avo.
Je bent niet alleen.
We zijn niet (meer) alleen.
Ik had op mijn werk ook een gesprek met een collega. Ging over trauma etc, en ik merkte dat ze er echt he-le-maal niks van begreep. En toch maar doorgaan met uitleggen hé... heel uitputtend, maar dat heb ik dan op dat moment niet door.
Sterkte, Avo.
Je bent niet alleen.
We zijn niet (meer) alleen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 31 augustus 2025 om 23:28
Lucy: nog gefeliciteerd met je trouwdag en fijn dat jullie weer een beetje meer naar elkaar toe groeien!
EV: draaiduizeligheid is zo naar! Het klinkt bij jou alsof het een stressreactie is en die klinkt ook begrijpelijk met waar je middenin zit! Heftig hoor. Je behandelaar klinkt fijn trouwens.
Ik heb een megadrukke week achter de rug. Bij ons begonnen de lessen dus al meteen, niks eerst voorbereiden. En er klopte ook vanalles niet, veel klagende collega's, gelukkig klopte het bij mij wel. Maar ik vind het heftig, we hebben tamelijk grote groepen en ook meerdere niveaus per groep, dus vrijwel iedereen moet differentiëren en ik kan dat tot bepaalde mate, maar nu is het wel erg extreem. Ik heb dus voor elke les véél lesvoorbereiding en dan is het nog maar afwachten of het allemaal een beetje loopt. Ik probeer m'n lat laag te houden en te roeien met de riemen die ik heb. Maar het kost echt tonnen aan energie en ik vrees dat het de hele periode zo blijft. Sinds vrijdag (m'n vrije dag) al erg moe en ben nu eigenlijk nog niet uitgerust. Hopelijk krijg ik na deze week toch wat meer routine en rust.
Sterkte Selune en Bloemenvaasje morgen!
EV: draaiduizeligheid is zo naar! Het klinkt bij jou alsof het een stressreactie is en die klinkt ook begrijpelijk met waar je middenin zit! Heftig hoor. Je behandelaar klinkt fijn trouwens.
Ik heb een megadrukke week achter de rug. Bij ons begonnen de lessen dus al meteen, niks eerst voorbereiden. En er klopte ook vanalles niet, veel klagende collega's, gelukkig klopte het bij mij wel. Maar ik vind het heftig, we hebben tamelijk grote groepen en ook meerdere niveaus per groep, dus vrijwel iedereen moet differentiëren en ik kan dat tot bepaalde mate, maar nu is het wel erg extreem. Ik heb dus voor elke les véél lesvoorbereiding en dan is het nog maar afwachten of het allemaal een beetje loopt. Ik probeer m'n lat laag te houden en te roeien met de riemen die ik heb. Maar het kost echt tonnen aan energie en ik vrees dat het de hele periode zo blijft. Sinds vrijdag (m'n vrije dag) al erg moe en ben nu eigenlijk nog niet uitgerust. Hopelijk krijg ik na deze week toch wat meer routine en rust.
Sterkte Selune en Bloemenvaasje morgen!
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
