Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Wat ben ik blij met hoe hapto reageerde Avo en hoe ze alvast voorbereid. Hulde aan hapto.

Heel fijn dat de steentjes uit je schoenen mogen. Zo goed bezig.

Diva wat fijn dat je je beter voelt
En ook heel fijn dat er gewerkt wordt aan een plan om de werkdruk te verlaten. Je hebt er nu nog weinig aan, maar het is wel heel fijn als er echt iets veranderd volgend jaar.

Ik ben hapto ook zo dankbaar.
Dat ik niet hoefde te vragen. Dat het niet goed lukte om aan te nemen en dat zij besloot.
Dat ze het geen aanstellerij vondt.

En ik ben jullie ook echt zo dankbaar.
Anders had ik me nu nog op zitten vreten en ik denk serieus plannen gemaakt.

Ik ben vanmiddag nog een hele tijd het bos in geweest met de reflex vriendin. Dat was heel heel heel fijn. Langzaam weer een beetje landen.
En ook zij is zo lief. En die mevrouw vanochtend ook. En hapto ook. En jullie...
Al die woorden en complimenten...

Sinds ik thuis ben huil ik. Het trillen is de hele dag nog niet gestopt. (Maar misschien is dat mijn eigen schuld door teveel pillen gister).
Ik kan op een of andere manier niet droog houden en begin steeds te snikken.
Misschien ben ik gewoon nog steeds apestoned.
Maar ik was zo bang. Zonder jullie was ik er niet op gekomen... Ik zag geen opties meer.

Dankjewel...
Als iemand ooit nog zegt dat het 'maar' internet is.
Jullie waren oprecht het verschil tussen leven en dood...

Diva, wat fijn dat er beleid gemaakt wordt! Dat biedt in elk geval wat moed!
De kleinere groepen op korte termijn, is dat haalbaar? Dat zou voor jou ook veel schelen denk ik?

Wij zijn nou eenmaal je steunkousen... Maar geef je jezelf ook de credits die je verdient? Jij hebt, ondanks de verlammende angst, gebeld, coach om hulp gevraagd, bij een niet helpende reactie dit geuit naar ons, nogmaals coach om hulp gevraagd, weer bij ons geuit hoe moeilijk je het had, weer gebeld en uitgesproken waarom je echt iets anders nodig hebt, en het aanbod geaccepteerd. Dat heb je toch echt zelf gedaan lieverd. Een jaar geleden had je dit denk ik niet gekund, ik vind het zo knap van je!

Lieve Avo ik ben vooral heel blij dat we verschil kunnen maken met elkaar en voor elkaar. Het is inderdaad niet 'maar' internet; het is een (letterlijke) lifeline

Huil maar lieverd het moet (en mag!!) eruit!

En alles wat Maisnon zegt

Zo fijn hoe dit vandaag voor je is uitgepakt, lees: hoe je dit samen met hapto geïnitieerd hebt! Als ik het goed begrijp, heeft hapto dus ook nog met hen gebeld?

Ik mis een beetje de communicatie van coach. Wel zeggen dat ze beschikbaar is als nazorg, maar zodra je die vervolgens nodig hebt, is ze op vakantie. Ik kan erin komen dat het lastig is als je nog geen datum weet enzo, maar dan had ze dit alsnog kunnen aangeven. Verder eens met Maisnon hoor, maar ik snap je gevoel wel.

We zouden vanaf november kleinere groepen krijgen (omdat het keurmerk dat voorschrijft). Ik ben benieuwd.

Niets mis met huilen en trillen. Ontlading!
En alles wat lieve Maisnon en Selune zeggen.

Diva wat fijn dat er echt plannen worden gemaakt tegen de werkdruk. Dat kan soms zelfs al schelen als het nog niet geïmplementeerd is, alleen de hoop op verbetering geeft al lucht. Moet het wel echt in de praktijk worden gebracht natuurlijk.

Ik ben weer aan het werk deze week. Gaat beter dan verwacht, ben eigenlijk alleen wat meer moe dan normaal. Alsof de rouw in een apart doosje zit dat dicht gaat als ik aan het werk ben. Ik merk wel dat ik die doos meetil maar wordt niet steeds overvallen door verdriet.

Diva, ik ben het eens met wat je zegt over coach, en dat voel ik ook. Ik vind er ook wat van, maar dat is even niet voor nu denk ik. Ik snap ook heel goed dat het waardeloos voelt en Avonden neiging heeft om het af te stoten. Maar die beslissing is natuurlijk liever niet als impuls gemaakt.

Wat fijn dat je je weer wat beter voelt, en dat de kippensoep zijn werk heeft gedaan! Te lang te hoge werkdruk is ook echt niet goed voor iemand. Fijn dat er serieus naar oplossingen wordt gezocht. Hoe voelt het voor jou dat het pas volgend schooljaar echt veranderd?

Avo, ik ben zo blij voor je dat je nu ook hapto hebt, en dat ze nu (noodgedwongen in een sneltreinvaart) laat zien wat ze waard is. Ik hoop dat dit voor jou ook helpt in het vertrouwen, want blijkbaar voelt ze goed aan wat je nodig hebt!

Rainy, fijn je even te lezen Hoe gaat het?

Tyche, fijn dat het werken lukt. Rouw in een doosje herken ik wel van toen mijn moeder overleed. Alsof ik soms even losgekoppeld was van het verdriet.
Ik hoop dat je ook genoeg tijd hebt/neemt om in alle rust te te kunnen voelen wat je voelt.

Heel eerlijk... Ik verdien de credits niet.
Ik vrees dat ik mezelf te goed voorgedaan heb, sorrie...


Coach appte net uit zichzelf om te zeggen dat ze een ochtend in haar vakantie tijd gemaakt heeft....

Dat is verstandig en mag je zeker doen! Heel knap dat je het hebt aangenomen.

Je verdient wel de credits. De intentie kan zijn wat ie is, maar je hebt het gewoon gedaan. En aangenomen en je laat je helpen. En wat de pillen betreft en de uitwerking dat is niet ok inderdaad, maar beter dan actief actie ondernemen. Je doet jezelf niet te goed voor, lieverd je bent goed.

Tyche wat fijn dat het lukt om te werken. En ook dat je dat doosje een soort van hebt. Meer moe is volgens mij heel logisch

Je verdient de credits wel. Je hoeft niet perfect te zijn. Je hoeft niet met een vooropgezet plan alles onder controle te hebben (zou wel lekker voelen, maar dan hoefde je misschien ook wel niet langs TC). Je hebt kunnen aangeven hoe je je voelde, en je hebt gebruik gemaakt van de mogelijkheid die geboden werd. Je doet het goed.

Wat fijn dat coach na even schakelen dit zelf aanbied. Goed dat je het aangenomen hebt. Verstandig. Niet egoïstisch. Je hebt er niet om gevraagd, het is haar aanbod. Zij mag dat voor zichzelf beslissen. Niet walgelijk. Het is fijn en nodig om een vangnet te hebben, en zij biedt aan daar een onderdeel van te zijn. Daar mag je gewoon ja op zeggen.

En veel pillen is misschien niet handig, maar gister was alles even geoorloofd om te blijven ademen. En stoned en groggy ademhalen is ook ademhalen.

Oh ik zou zo op jullie allemaal moeten reageren.
Sorrie sorrie sorrie dat ik de helft vergeet of mis...
Jullie zijn allemaal zo lief en waardevol en cadeautjes. Echt onbegrijpelijk.

Diva, vanaf november al! Dat zou fantastisch fijn zijn!!! Zeker voor je terrorgroep (zo noem ik klassen waar je wakker van ligt altijd).
Ik heb toevallig vrijdag weer een dag samen met de lui van bureau Wij-zicht die specialisten zijn in groepsdynamica. (echt, als ik niet al getrouwd was zou ik Ivo Dokman verslinden. Hij is zo goed in wat hij doet, dat vind ik tof, maar de passie en manier van presenteren en vertellen... Oh, en mn ogen zijn ook altijd blij. )
Ik zou hen zo graag elke school of onderwijs instelling ingesleept krijgen!
Ik weet niet meer waar dit verhaal heen ging.
Ik denk naar dat ik hoop dat jullie werkdruk beleid rondkomt en kleine klassen ook snel komen.

Hapto had vorige week overleg gehad met TC op hun verzoek om haar nazorg en hun zorg te bespreken. Toen heeft ze dit blijkbaar ter sprake gebracht al.
Maar de planning is een losse afdeling en ik snap dat die niet in alle dossiers gaan kijken of iemand toevallig niet gewoon even zelf kan zeggen dat die periode niet zo schikt.
(Want dat vragen ze gewoon. Vanaf wanneer je zou kunnen. Dan doen ze een voorstel. Daar mag je op reageren. Ze zijn heel makkelijk en open.)
Ik ben alleen zo'n malloot dat ik dan vastloop en ja graag zeg en denk. Logisch nadenken is niet mijn sterkste kant als ik iets spannend vind.

Tyche, hoe is het voor jou om weer aan het werk te zijn?
Ik vind het met rouw zo bizar dat de hele wereld gewoon doordraait en niets ziet of stopt of mist ofzo.
Terwijl je zelf geamputeerd bent.
En ik herken ook dat dat dan op het werk in een doosje beland ofzo, wat je soms in de alledaagse gang van alledag bijna even vergeet.
Tot zomaar iets waardoor je aan het doosje herinnert wordt, en je er even naar kijkt.
Of soms iets tegen het doosje komt waardoor de deksel er ineens even afschiet.
Ik kan er bijna verbaasd over zijn dat ik daar dan sta, met het doosje, en alles zo gewoon is en ik inderdaad niet diepbedroefd ben.

Wat heb dat -had ik het vandaag met hapto over- soms ook met vroeger.
Ik ben me er soms hyper bewust van, durf anderen bijna niet aan te kijken, en sta dan op mijn werk uiteindelijk verbaasd om me heen kijken dat anderen dat niet zien. Dat ik het niet voel, dat alles en iedereen en ik gewoon zo functioneren terwijl ik eigenlijk zo walgelijk ben.
Dan voelt alles zo onecht.
Maar meest van tijd verklaar ik vroeger onecht en kan daardoor meedoen.
Lukt deze week alleen niet zo heel goed.

O, nog gecondoleerd Tyche. Ik had helemaal gemist dat je dierbare persoon was overleden. Ja, rouw is een gek verschijnsel. Alsof iemand anders, iemand met heel onvoorspelbaar gedrag, ineens achter het stuur van jouw bus zit en je maar moet afwachten hoe de rit gaat verlopen. Wees in elk geval lief voor jezelf, dit proces is zwaar.

Avo, onvoorstelbaar knap hoe je aan de bel hebt getrokken. Het hoe of in welke staat maakt daarbij niet uit.

Hoe is het met iedereen vanmorgen?

Ging de nacht een beetje Avo?

Nacht met weinig slaap.
Pleegje afgezegd.
Lig nog in bed.
Moet nog tering veel regelen, maar goed...

Hoe is het met jou?

Heel goed dat je voor jezelf kiest nu even, Avo. Wanneer check je precies in? Maandag?

Ik ben zo blij voor je dat je volgende week al mag Avo. Dan kom je terug in de herfstvakantie toch? Kan me voorstellen dat dit het makkelijker maakt wat betreft je gevoel richting werk.

Heb je voor jezelf een lijstje van de dingen die je nog moet regelen? Misschien bovenaan zetten: blijven ademen (dat is echt het belangrijkste) en dan verder 1 voor 1 de punten oppakken. Maar het is ook echt heel normaal als er deze week helemaal niets uit je handen komt hè, dat maakt jou niet slecht ofzo.

Zie je hapto nog voor je gaat? En heb je nog een laatste intake of doen ze die daar?

Moet je antidroom nu stoppen?

(Sorry veel vragen, je hoeft niet te antwoorden)

Hier gaat het niet zo lekker. Peut is op vakantie en er speelt van alles in relatie met man, we hebben samen hulp nodig en ik vind dat heel eng. Zo bang om hem kwijt te raken maar ook boos dat dit opkomt nu ik net even minder therapie heb en er dan nu toch weer een therapeut bijkomt. Ik ben zo moe. En bang. Maar ik voel ook dat het nodig is.

Ik voel me tekort schieten op werk en naar mijn kinderen, het voelt als teveel allemaal en buiten wordt het steeds donkerder.

ach Bloemenvaasje... wat naar dat jij en je man ook niet lekker gaan.

Ik snap he angst dat het niet goedkomt. Als dat zou gebeuren, heb je dan wel het gevoel de wereld alleen aan te kunnen? Of niet, heb je hem daarvoor nodig?

Ik vind relatietherapie echt wel pittig, kan niet tegen de onzekerheid en wil dan maar afkappen. En moet zo hard vechten om dat niet te doen, dat gevoel niet toe te laten...

Ik heb ook last van de grauwe, korte dagen. Het helpt niet mee..

Avo, wat betreft coach: ze heeft aangegeven he te willen blijven begeleiden. Je hebt haar laten zien wat er is gebeurd en ze was daarvan geschrokken, was er toen ook voor je. Ze ruimt nu tijd in tijdens haar vakantie.

Snap he waar haar, in mijn ogen rare en niet passend bij het beeld wat jjj van coach heb geschept, reactie vandaan zou kunnen komen?

Wel heel erg fijn dat hapto zo is ingesprongen. Dat zal ongelofelijk veel gescheeld hebben denk ik?

Wat verdrietig dat er zoveel speelt in je relatie dat je er bang en boos van wordt.
Samen hulp lijkt me zo ontzettend kwetsbaar en eng. En kut, je was het aan het minderen.
Maar je hebt al zoveel doodenge stappen genomen afgelopen jaren...
Zijn jullie elkaar kwijt geraakt doordat er bij jou dingen veranderd zijn, kom je er nu achter dat er al dingen minder fijn waren, of zit er iets bij man?
(Als je niets wil zeggen erover ook prima he)

Lijstje met regelzaken gister gemaakt. Ook meteen belangrijkste punten opgepakt toen.
Ik spreek hapto/coach niet meer voor de opname. Dat wordt ook lastig plannen, want donderdag en vrijdag werken, dit weekend had ik al afspraken, maar wil ik ook graag even investeren in kinderen en huis voor ik wegga. Maandag moet ik ook werken, maar ik heb aangegeven er dan niet te zijn als dat geen groot probleem is.
Laatste intake vervalt, want niet meer te plannen en was niet echt belangrijk. Verpleging belt nog wel vandaag.

Psychiater zei toen dat anti droom geen probleem was, maar ik van de slaappillen en panmen af moet blijven daar.
Ik heb toen gezegd geen anti droom te gaan doen, maar doe dat ondertussen wel, dat moet ik dus nog doorgeven.
Verder praktische dingen en de spanning begint nu te komen.
Gister een eergisteren waren zo onwerkelijk, zo dit is niet echt, dit gebeurd niet, dit kan niet, ik kan dit niet.

Vanochtend de hele ochtend in bed verstopt met een boek. (Dat schoot totaal niet op)
Pleegje afgezegd.
Nu zo als de sodemieter aan de gang in huis.
En ik zou de poh moeten bellen om afspraken te plannen. En nog even aangeven dat ze moeten zorgen dat er komende evenementen echt echt echt niet gefilmd mag worden.
Want ik sta niet voor mezelf in.

Crosspost

Lucy, coach was niet geschrokken.
Ze was direct aan het vertellen dat ze niet boos was, niet walgde, dat ze me nog steeds zag zoals eerst, ik heel erg welkom was, het een dappere stap was.
Ze was geraakt dat ik het durfde te delen.
Op de inhoud zei ze dat het niet oke was en niet mijn schuld en dat ze nu zoveel beter snapte waarom ik op dingen reageerde, waarom een wanneer dissociëren nodig geworden was.
Ik heb die berichtten uitgespeld en geanalyseerd want doodsbang. De toon was geruststellend, bemoedigend, ze noemde trots.

En ik weet dat het fantastisch is dat coach tijd maakt.
We gaan dit op een of andere manier vaker door.
Ik reageer ontzettend heftig op afzeggingen of eventuele afwijzing van haar kant, enige mogelijkheid dat ik het fout doe.
Daar is ze meestal wel alert op, maar zo'n twee, drie keer per jaar gebeurd dit.
En ik begin een patroon te zien in: als het gaat op menes suïcidaliteit.
Misschien lijkt het manipulatie. Misschien denkt ze dat het wel los loopt omdat ik uiteindelijk toch gewoon niet in het zkh beland. Misschien weet ze ondertussen dat ik wil enorm zo voel maar niet goed genoeg handel. Misschien kan ze er ook simpelweg niets mee, want ik wil dan ook vaak niets.
En het komt vast ook heel raar over. Zo gaat het goed, zo kan ik niet voor mezelf instaan.
Ik heb er zelf ook altijd weinig over gezegd. Pas achteraf of juist zonder duidelijkheid dat het echt serieus is. Schiet snel in de 'ik weet niet. Oh, is, oke'.
Pure wanhoop breng ik blijkbaar beroerd over.
Misschien komt het te dramatisch over, of claimend, of dat zij het moet oplossen.
Ik weet het niet zo goed, ik zie alleen wel een patroon.

Paniek en wanhoop mbt herbelevingen en pijn n gaan nu wel aardig.
Daar reageerde ze eerst heel nuchter en praktisch en 'kijk vooruit' en 'je kan dit' op. En dan vond ik dat ik niet moest zeuren, want zo vertaalde ik het. (Dat zei ze nooit!!!) En vergrootte de paniek omdat ik het fout deed een aandacht vroeg.
Tegenwoordig benoemt ze de angst en dat die logisch is en erbij hoort, en dat we nog oke zijn, en zij er is voor mij en kleine mij en alle delen.
Dat helpt en maakt dingen makkelijker bespreekbaar.
Ze is betrouwbaar in dat ik haar niet weggejaagd krijg, niet afschrik blijkbaar, in dat ze er nog steeds is. Al moet ze gek van me worden.
Ze bevestigd geduldig dat we nog oke zijn. Continue dezelfde dingen. Dat we stappen maken. Ze is er gewoon, en lijkt niet van plan weg te gaan. Waar ik daar altijd tussen twijfel.
Aan de ene kant hang ik enorm op haar, is ze zo zo zo belangrijk, aan de andere kant wil ik altijd afstoten, vluchten, kwetsen om maar te zorgen dat het gebeurd is. Want het komt toch.
Ik ben maar werk, en als ik haar afstoot en pijn doe, dan ligt het lekker aan mij. Dat is beter dan perfect zijn en afgestoten worden of pijn gedaan worden.

Het is dus heel veilig dat ze uit de emotie blijft. Ze is heel praktisch en positief en vaak totaal zonder enig oordeel.
En nu is daar ook hapto. Die gevoelens benoemd en niets meer praktisch heeft, maar vooral bezig is met afstemmen. Die zorgt dat aanraken haten ingewikkeld wordt, empatisch is, maar ook graag mijn grens opzoekt.

Dat zal coach niet snel doen. Die accepteert. Dat wat ze hier weet, of begrijpt komt misschien nog wel.
Hapto vraagt makkelijker, en laat me d grens ervaren. Ik zweef weg, ze haalt me terug.
Hapto is zacht, voelt aan voordat ik praat.
Coach is stoer, eeuwig optimistisch.

Avo, ik denk dat je in die laatste twee zinnen ook precies het verschil in de professie benoemt. Ik kan volgen wat je schrijft over coach en ik ben blij dat nu meer duidelijk is waar haar eerdere, voor jou niet helpende, reactie vandaan kwam. Los van dat lijkt me dat je met deze twee personen goud in handen hebt.

Tyche: nog gecondoleerd met je naaste.

Maisnon: het voelt goed dat er serieus naar gekeken wordt en het conceptplan ziet er goed uit, maar om eerlijk te zijn vraag ik me af of volgend jaar niet te laat gaat zijn. En dat ligt dan vooral aan mij. (En niet omdat ik het niet leuk meer vind.)

Ik ga nu wandelen en dan naar de supermarkt. Ben ik net goed en wel weer beter, begint man te sukkelen. Hij heeft een flinke ontsteking aan zijn teen waarvoor hij antibiotica slikt en is verder ook wat griepachtig.

Ik ga morgen weer werken, nog één dagje en dan begint hier de herfstvakantie.

Wat goed dat je een patroon herkent, avo. Misschien wordt coach daar ergens persoonlijk geraakt, als het gaat over suicidaliteit. Dat kan natuurlijk ook nog. Therapeuten hebben ook hun eigen pijnpunten.

En zo te horen klinkt de combinatie van deze twee therapeuten als de perfecte match.

Diva: waarom ligt dat aan jou? Omdat het makkelijker is om jezelf als de zwakke schakel te zien, als falend, in plaats van dat je een grens mag stellen en jezelf serieus mag nemen? Dat je geen superman hoeft te zijn die alles aan kan?