Psyche
alle pijlers
Iemand even aanwezig hier?
vrijdag 20 december 2019 05:13
Ik vind het echt heel goed van je dat je naar het kerstfeest van de kinderen bent gegaan. Het heeft je zo te lezen veel energie gekost en daarom zou ik denken dat je de energie die je vandaag nog hebt, nu beter even aan jezelf kunt besteden. Je hoeft niet naar zo’n kerstborrel als het niet je ding is. Ik houd er zelf helemaal niet van. Ik bedoel eigenlijk of je iets weet wat echt helemaal voor jou is, waar jij je fijn bij voelt. Alleen zijn of onder de mensen?estrellas2 schreef: ↑20-12-2019 04:42Heb een halve Oxazepam genomen inderdaad
Iets leuks, ik heb een kerstborrel staan, maar of ik dat nou leuk vind ben ik nog niet uit
vrijdag 20 december 2019 07:38
@mermedina, voor nu denk ik vooral; heel snel de kinderen naar school brengen en dan heel snel zwlf op de bank onder dekens tv kijken en wekker zetten voor het geval ik in slaap val.
Het liefst ben ik alleen, maar ook weet ik dat het mis gaat wanneer ik alleen ben...
@leven is lef, goedemorgen. Weinig kunnen slapen helaas meer.
Het liefst ben ik alleen, maar ook weet ik dat het mis gaat wanneer ik alleen ben...
@leven is lef, goedemorgen. Weinig kunnen slapen helaas meer.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
vrijdag 20 december 2019 08:03
Ja, kom ik straks even op terug.Anoniem262821034 schreef: ↑20-12-2019 07:37Hey Estrellas, nog wat geslapen?
Ik las dat je een intake had gehad. Wil je daar nog wat over vertellen? Of vergeet je dat voor nu liever even?
Succes vandaag!
Ben jij de anoniem die in mn vorige topic mee schreef?
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
vrijdag 20 december 2019 08:21
estrellas2 schreef: ↑20-12-2019 00:24En ja... kijken naar de successen is lastig wanneer je de dag afsluit met eet en braakbuien
Waarom? Voelt het als falen als je eet- en braakbuien hebt? En waarom voelt dat zo?
We zoeken allemaal naar manieren om ondanks heftige emoties/gebeurtenissen door te kunnen gaan. De voorkeur gaat natuurlijk uit naar gezonde manieren waardoor je de emoties/gebeurtenissen er kunt laten zijn en ze kunt verwerken maar dat lukt nou eenmaal niet iedereen, in elke situatie en op elk moment. En dan moet je íets toch? Wat is op zo'n moment het alternatief? Verdrinken?
Dus jij hebt oa deze copingstrategie, niet de gezondste of meest constructieve maar daarom heb je nu ook hulp gezocht toch? Wees er trots op dat je hulp gezocht hebt! De intake viel erg tegen (kun je daar wat meer over vertellen?) maar of je hier nu aan het juiste adres bent of niet: zolang jij je inzet om de juiste hulp te krijgen en daarvoor openstaat doe je het héél goed. Je kunt verder niet verwachten dat jij nu ineens zonder je copingstrategie kunt (je hebt er immers nog niets anders voor in de plaats), mede daarom heb je toch juist hulp ingeschakeld? Ja toch? Wees dan ook lief voor jezelf! Juist nú, je doet het immers niet voor je lol, je doet het omdat je het heel zwaar hebt nu. Dus wees extra lief voor jezelf, óók als je een eet-/braakbui hebt.
vrijdag 20 december 2019 09:34
@S-Groot @ Anoniem
De intake bij de GGZ was iets wat ik nog nooit zo heb mee gemaakt. Ik dacht een vrij duidelijke hulpvraag te hebben maar voor nu heb ik eigenlijk nog geen idee welke kant dit op gaat.
Ik had vd week een verslagje voor mezelf geschreven om het van mij af te schrijven. (Ik had na de intake 2 uur verdwaasd mij woonplaats gelopen en ik kon me zó goed voorstellen dat er mensen zijn die zich na zo'n gesprek voor een bus gooien...)
Ik zal even wat kopiëren uit dat verslag.
Zoals jullie misschien nog weten, had ik van te voren gevraagd of de ervaringsdeskundige niet bij het gesprek aanwezig hoefde te zijn omdat ik mij daar niet fijn bij voelde.
(Was trots op mijzelf dat ik eens naar mijn gevoel luisterde!)
Thuis had ik een brief geschreven ter ondersteuning, dat mocht ik niet goed uit mijn woorden komen, ik mijn hulpvraag in ieder geval op papier had en deze kon overleggen.
INTAKE GGZ
Het gesprek begon met het stuk dat ik geen ervaringsdeskundige wilde. Ik moest even uitleggen waarom ik dat afgezegd had. En of ik mij wel besefte wat ik daarmee had gedaan. Een ervaringsdeskundige zit er bij voor het gesprek luchtig te maken en te laten zien dat je kan herstellen van je psychische klachten.
Herstellen doe je uit kracht, positiviteit. Je moet niet in je klacht gaan zitten werd mij hier ook bij verteld.
Na dit werd mij gevraagd waarom ik hier kwam. Ik vertelde dat ik hulp wil bij mijn eetstoornis. Dat ik al meerdere therapieën gehad heb in het verleden maar toch steeds terug val. Dat ik in de andere therapieën waarschijnlijk niet verder gekomen ben omdat ik mijn eetstoornis misschien niet los wilde laten nog.
Gevraagd werd, waarom ik die eetbuien heb, wat is er in mijn leven zo zwaar dat ik het nodig heb, waarom doe ik het. En waarom kan ik niet iets anders doen. Ik heb kort verteld over relatie, zoon met ASS en overleden tweeling.
Hier werd even op doorgegaan, maar ik vertelde dat ik daar echt geen hulp bij nodig heb. Ja ik heb er wel eens verdriet om, maar dat mag. Het verdriet belemmert mij niet in mijn dagelijkse leven.
Ik vertelde over dat ik goede stappen maak met de systeemtherapie die ik nu krijg alleen dat voor het stukje eetstoornis wat meer hulp nodig is.
Psychiater:"Systeemtherapeut, iedereen noemt zich tegenwoordig zo, alles is een systeem. En waarom zit ik daar nog alleen? Dat heeft geen zin dan. En hoe stel ik mij dat voor dat ik bij haar loop en nu ook naar GGZ wil?"
Ook moest maar naar een psychiater om mijn schildkliermedicatie te beoordelen omdat je van schildklier aandoening ook depressief kan worden. Een schildklier is ook een systeem. Oh, ik zat al bij de internist? Dan moet daar misschien ook contact mee opgenomen worden want dat is ook iemand in het systeem.
Ik vertelde dat ik er achter ben gekomen dat ik eigenlijk altijd gedaan heb wat anderen dachten dat goed voor mij was, wat wel bij mij zou passen. Ik wilde de ander niet teleurstellen en deed daarom wat een ander voorstelde. Niet omdat ik het écht wilde.
Vervolgens kreeg ik later in het gesprek wat opties voor behandeling voor mijzelf te horen en ik moest maar kijken wat ik zou doen. Ik zat immers net te vertellen dat ik niet wil doen wat een ander voorstelt. Dus hij wilde mij niets opdringen.
Ik vertelde dat ik in dit geval vertrouw op de expertise van de mensen die tegenover mij zitten om mij te vertellen waar ik heen kan om te hulp te krijgen bij mijn probleem.
Ook werd mij nog verteld dat het eten niet echt een probleem is maar een persoonlijkheidsstoornis. Dit legde hij uit met een tissuedoos(de persoonlijkheid) een papier (het leven) een bekertje (de eetstoornis). Als je het bekertje weg pakt blijft de rest.
Contactgegevens van diëtist waar ik nu loop, hoefden ze niet.
Ik kreeg nog een les over dat autisme niet erfelijk is. En wat verwachte ik nou wanneer mijn man gediagnosticeerd zou zijn? Autisme is niet te behandelen, niet te genezen.
Ik kreeg vragen die erg gericht waren op stemming, Ik kreeg het gevoel dat er erg gestuurd werd richting depressie en er opzoek gegaan werd naar trauma’s uit mijn jeugd. Ik moest mijn best doen, uit te leggen dat dat niet het probleem is.
Toen ik uiteindelijk toch mijn brief er maar bij pakte, werd deze vluchtig doorgekeken. Ik kreeg hier het advies om voor bepaalde thema’s die ik in de brief schreef, mij ik kon schrijven bij het “herstelplein”. Hier kon ik me dan opgeven voor groepen waar dan meer mensen zitten die aan een bepaald thema willen werken. Zo zou ik dus met een groepje kunnen gaan praten over thema Zelfbeeld. Voor deze modules hoef je niet eens aangemeld te zijn bij GGZ
Nerveuze gevoelens proberen uit te leggen. Ik zei dat ik daar nu oxazepam voor neem.
Hele les over hoe verslavend oxazepam is en enzymen in de lever die dat niet meer aan kunnen. Ook een systeem....
Even kort zelfdestructie aangekaart. Ik vertelde dat ik dat niet meer doe. Maar dat het voor mij wel een seintje was dat ik hulp nodig had.
Of ik suïcidaal ben? Nee
Maar heb ik dan echt geen afscheidsbrief geschreven? Nee
Echt geen plannen in die richting? Nee
Lang verhaal, en hoe nu verder?
Ik heb geen idee. Ik heb gister nog eens gebeld en daar kreeg ik te horen wat ik was aangemeld voor GGZ eetstoornissen, want dat want immers wat ík wilde werd er nog even bij verteld.
Dus ik zal wel ergens een keer opgeroepen worden denk ik?
De intake bij de GGZ was iets wat ik nog nooit zo heb mee gemaakt. Ik dacht een vrij duidelijke hulpvraag te hebben maar voor nu heb ik eigenlijk nog geen idee welke kant dit op gaat.
Ik had vd week een verslagje voor mezelf geschreven om het van mij af te schrijven. (Ik had na de intake 2 uur verdwaasd mij woonplaats gelopen en ik kon me zó goed voorstellen dat er mensen zijn die zich na zo'n gesprek voor een bus gooien...)
Ik zal even wat kopiëren uit dat verslag.
Zoals jullie misschien nog weten, had ik van te voren gevraagd of de ervaringsdeskundige niet bij het gesprek aanwezig hoefde te zijn omdat ik mij daar niet fijn bij voelde.
(Was trots op mijzelf dat ik eens naar mijn gevoel luisterde!)
Thuis had ik een brief geschreven ter ondersteuning, dat mocht ik niet goed uit mijn woorden komen, ik mijn hulpvraag in ieder geval op papier had en deze kon overleggen.
INTAKE GGZ
Het gesprek begon met het stuk dat ik geen ervaringsdeskundige wilde. Ik moest even uitleggen waarom ik dat afgezegd had. En of ik mij wel besefte wat ik daarmee had gedaan. Een ervaringsdeskundige zit er bij voor het gesprek luchtig te maken en te laten zien dat je kan herstellen van je psychische klachten.
Herstellen doe je uit kracht, positiviteit. Je moet niet in je klacht gaan zitten werd mij hier ook bij verteld.
Na dit werd mij gevraagd waarom ik hier kwam. Ik vertelde dat ik hulp wil bij mijn eetstoornis. Dat ik al meerdere therapieën gehad heb in het verleden maar toch steeds terug val. Dat ik in de andere therapieën waarschijnlijk niet verder gekomen ben omdat ik mijn eetstoornis misschien niet los wilde laten nog.
Gevraagd werd, waarom ik die eetbuien heb, wat is er in mijn leven zo zwaar dat ik het nodig heb, waarom doe ik het. En waarom kan ik niet iets anders doen. Ik heb kort verteld over relatie, zoon met ASS en overleden tweeling.
Hier werd even op doorgegaan, maar ik vertelde dat ik daar echt geen hulp bij nodig heb. Ja ik heb er wel eens verdriet om, maar dat mag. Het verdriet belemmert mij niet in mijn dagelijkse leven.
Ik vertelde over dat ik goede stappen maak met de systeemtherapie die ik nu krijg alleen dat voor het stukje eetstoornis wat meer hulp nodig is.
Psychiater:"Systeemtherapeut, iedereen noemt zich tegenwoordig zo, alles is een systeem. En waarom zit ik daar nog alleen? Dat heeft geen zin dan. En hoe stel ik mij dat voor dat ik bij haar loop en nu ook naar GGZ wil?"
Ook moest maar naar een psychiater om mijn schildkliermedicatie te beoordelen omdat je van schildklier aandoening ook depressief kan worden. Een schildklier is ook een systeem. Oh, ik zat al bij de internist? Dan moet daar misschien ook contact mee opgenomen worden want dat is ook iemand in het systeem.
Ik vertelde dat ik er achter ben gekomen dat ik eigenlijk altijd gedaan heb wat anderen dachten dat goed voor mij was, wat wel bij mij zou passen. Ik wilde de ander niet teleurstellen en deed daarom wat een ander voorstelde. Niet omdat ik het écht wilde.
Vervolgens kreeg ik later in het gesprek wat opties voor behandeling voor mijzelf te horen en ik moest maar kijken wat ik zou doen. Ik zat immers net te vertellen dat ik niet wil doen wat een ander voorstelt. Dus hij wilde mij niets opdringen.
Ik vertelde dat ik in dit geval vertrouw op de expertise van de mensen die tegenover mij zitten om mij te vertellen waar ik heen kan om te hulp te krijgen bij mijn probleem.
Ook werd mij nog verteld dat het eten niet echt een probleem is maar een persoonlijkheidsstoornis. Dit legde hij uit met een tissuedoos(de persoonlijkheid) een papier (het leven) een bekertje (de eetstoornis). Als je het bekertje weg pakt blijft de rest.
Contactgegevens van diëtist waar ik nu loop, hoefden ze niet.
Ik kreeg nog een les over dat autisme niet erfelijk is. En wat verwachte ik nou wanneer mijn man gediagnosticeerd zou zijn? Autisme is niet te behandelen, niet te genezen.
Ik kreeg vragen die erg gericht waren op stemming, Ik kreeg het gevoel dat er erg gestuurd werd richting depressie en er opzoek gegaan werd naar trauma’s uit mijn jeugd. Ik moest mijn best doen, uit te leggen dat dat niet het probleem is.
Toen ik uiteindelijk toch mijn brief er maar bij pakte, werd deze vluchtig doorgekeken. Ik kreeg hier het advies om voor bepaalde thema’s die ik in de brief schreef, mij ik kon schrijven bij het “herstelplein”. Hier kon ik me dan opgeven voor groepen waar dan meer mensen zitten die aan een bepaald thema willen werken. Zo zou ik dus met een groepje kunnen gaan praten over thema Zelfbeeld. Voor deze modules hoef je niet eens aangemeld te zijn bij GGZ
Nerveuze gevoelens proberen uit te leggen. Ik zei dat ik daar nu oxazepam voor neem.
Hele les over hoe verslavend oxazepam is en enzymen in de lever die dat niet meer aan kunnen. Ook een systeem....
Even kort zelfdestructie aangekaart. Ik vertelde dat ik dat niet meer doe. Maar dat het voor mij wel een seintje was dat ik hulp nodig had.
Of ik suïcidaal ben? Nee
Maar heb ik dan echt geen afscheidsbrief geschreven? Nee
Echt geen plannen in die richting? Nee
Lang verhaal, en hoe nu verder?
Ik heb geen idee. Ik heb gister nog eens gebeld en daar kreeg ik te horen wat ik was aangemeld voor GGZ eetstoornissen, want dat want immers wat ík wilde werd er nog even bij verteld.
Dus ik zal wel ergens een keer opgeroepen worden denk ik?
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
vrijdag 20 december 2019 10:07
@kokoro, ja ik weet dat ik deze psychiater niet meer tegen zal komen. Maar man man, ik ben echt van slag geweest van dit geprek. En nog wel als ik er aan terug denk.
Een deel in mij heeft ook heel hard geroepen dat ik hier nooit meer heen ga.
Maar ik heb de stap naar gespecialiseerde hulp gezet, ik zal doorzetten.
Het vertouwen en gevoel is wel beschadigd door deze ervaring.
Een deel in mij heeft ook heel hard geroepen dat ik hier nooit meer heen ga.
Maar ik heb de stap naar gespecialiseerde hulp gezet, ik zal doorzetten.
Het vertouwen en gevoel is wel beschadigd door deze ervaring.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
vrijdag 20 december 2019 10:19
estrellas2 schreef: ↑20-12-2019 08:03Ja, kom ik straks even op terug.
Ben jij de anoniem die in mn vorige topic mee schreef?
Klopt.
.
vrijdag 20 december 2019 11:37
Goedemorgen,
Ik was alleen heen.
Er is geen vervolgafspraak gemaakt. Ik denk dat ik opgeroepen word.
Maar hoe lang dat duurt, of dat er wachttijd is, of wat er precies gaar gebeuren... ik heb geen idee.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
vrijdag 20 december 2019 12:33
Misschien akan de volgende keer iemand mee maar wat een bijzondere intake inderdaad. Poeh. Dat je daar van over je theewater raakt begrijp ik, hoe is het nu?
Ik zou nu al een plan gaan maken voor wat je de avonden doet als je in paniek raakt. En echt, bel dan sensoor.
@sterrenwacht hoe was het bij de huisarts? Mag ik dat vragen hier Estrella of liever niet?
Ik zou nu al een plan gaan maken voor wat je de avonden doet als je in paniek raakt. En echt, bel dan sensoor.
@sterrenwacht hoe was het bij de huisarts? Mag ik dat vragen hier Estrella of liever niet?
vrijdag 20 december 2019 13:32
estrellas2 schreef: ↑20-12-2019 11:37Goedemorgen,
Ik was alleen heen.
Er is geen vervolgafspraak gemaakt. Ik denk dat ik opgeroepen word.
Maar hoe lang dat duurt, of dat er wachttijd is, of wat er precies gaar gebeuren... ik heb geen idee.
Jeetje wat een aparte gang van zaken joh, heel bijzonder! Begrijpelijk dat je daarvan van de leg raakt. Maar wel heel goed van je dat hebt besloten door te zetten.
Helaas ervaring met het eten/ braken, en hoe verschrikkelijk je je dan kan voelen. Zoveel mogelijk proberen te verdragen, maar ik ben het ook eens met wat iemand anders al schreef; je hebt je copingsmechanisme niet voor niks en je hoeft jezelf er ook niet keihard om af te fakkelen. Je doet wat je kan, en elke keer dat het je lukt om de nare gevoelens uit te zitten zonder destructief gedrag, is al winst.
.
vrijdag 20 december 2019 19:23
@poezewiets, ik vind het lastig om iemand mee te nemen. Er is niemand die alles van mij weet. Dus ik ga liever alleen.
Een plan probeer ik altijd wel te maken voor paniek, maar het moment zelf dan...
Vandaag is het ook niet goed gegaan. De rek is er een beetje uit bij mij.
Prima dat je naar Sterrenwacht vraagt, ik ben ook wel benieuwd.
@Anoniem, ik weet ook dat ik wat milder mag zijn naar mijzelf. Maar het voelt alsof ik het dan mijn destructieve gedrag goedkeur en daarmee niet meer vecht dan.
Je schrijft over ervaring met eten/braken. Heb je daar hulp voor? En zou je er wat meer over willen vertellen?
Een plan probeer ik altijd wel te maken voor paniek, maar het moment zelf dan...
Vandaag is het ook niet goed gegaan. De rek is er een beetje uit bij mij.
Prima dat je naar Sterrenwacht vraagt, ik ben ook wel benieuwd.
@Anoniem, ik weet ook dat ik wat milder mag zijn naar mijzelf. Maar het voelt alsof ik het dan mijn destructieve gedrag goedkeur en daarmee niet meer vecht dan.
Je schrijft over ervaring met eten/braken. Heb je daar hulp voor? En zou je er wat meer over willen vertellen?
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
vrijdag 20 december 2019 20:07
Ja lastig he, herken dat wel dat je het dan ‘goedkeurt’ voor je gevoel. Maar ja, als je realistisch bent, het straffen van jezelf (je er schuldig over voelen) maakt ook niet dat het minder wordt.
Ik heb therapie voor een persoonlijkheidsstoornis, en eten-braken-uithongeren-anders compenseren, zijn voor mij een copingsmechanisme wat de kop op steekt als ik probeer een ander (nog schadelijker) ding te minderen/ stoppen.
Ik heb dus niet specifiek een behandeling voor een eetstoornis maar ben wel weer op zoek naar een diëtist. Ik denk dat een eetlijst me wel wat houvast zou kunnen bieden, het gaat momenteel weer vrij waardeloos.
Trouwens toevallig nog met therapeut over gehad, dat ik die copingsmechanismes nu nog nodig heb en we ze stukje bij beetje gaan verminderen. Niet door er tegen te vechten, maar door de positieve gedachten en de gezonde volwassene (schematherapie) in mij groter te maken, zodat coping straks niet meer nodig is.
Ik heb therapie voor een persoonlijkheidsstoornis, en eten-braken-uithongeren-anders compenseren, zijn voor mij een copingsmechanisme wat de kop op steekt als ik probeer een ander (nog schadelijker) ding te minderen/ stoppen.
Ik heb dus niet specifiek een behandeling voor een eetstoornis maar ben wel weer op zoek naar een diëtist. Ik denk dat een eetlijst me wel wat houvast zou kunnen bieden, het gaat momenteel weer vrij waardeloos.
Trouwens toevallig nog met therapeut over gehad, dat ik die copingsmechanismes nu nog nodig heb en we ze stukje bij beetje gaan verminderen. Niet door er tegen te vechten, maar door de positieve gedachten en de gezonde volwassene (schematherapie) in mij groter te maken, zodat coping straks niet meer nodig is.
.
vrijdag 20 december 2019 22:14
Er komt veel overeen met wat je schrijft.Anoniem262821034 schreef: ↑20-12-2019 20:07Ja lastig he, herken dat wel dat je het dan ‘goedkeurt’ voor je gevoel. Maar ja, als je realistisch bent, het straffen van jezelf (je er schuldig over voelen) maakt ook niet dat het minder wordt.
Ik heb therapie voor een persoonlijkheidsstoornis, en eten-braken-uithongeren-anders compenseren, zijn voor mij een copingsmechanisme wat de kop op steekt als ik probeer een ander (nog schadelijker) ding te minderen/ stoppen.
Ik heb dus niet specifiek een behandeling voor een eetstoornis maar ben wel weer op zoek naar een diëtist. Ik denk dat een eetlijst me wel wat houvast zou kunnen bieden, het gaat momenteel weer vrij waardeloos.
Trouwens toevallig nog met therapeut over gehad, dat ik die copingsmechanismes nu nog nodig heb en we ze stukje bij beetje gaan verminderen. Niet door er tegen te vechten, maar door de positieve gedachten en de gezonde volwassene (schematherapie) in mij groter te maken, zodat coping straks niet meer nodig is.
Mijn therapeut mailde vandaag haast hetzelfde:
Wat betreft je ‘terugval' daar hebben we het vaker over gehad, dat hoort er nu ook nog bij omdat het voor jouw systeem nog zo spannend is om anders te doen en daarbij een uitweg zoekt op destructieve manieren. Dat is heel vervelend, maar ook wat het nu nog is.
Ik loop nu ook wel bij een diëtist, probeer met haar kleine afspraken te maken. Bijv, probeer eetmomenten aan tafel te doen, ontbijt 2 keer in de week.
Echt eetlijsten heb ik niet, die stap is voor nu ook te groot denk ik.
Ik heb nu een oxazepam genomen en ga slapen. Ik ben heel erg verdrietig over deze dag en ook echt uitgeput
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
vrijdag 20 december 2019 22:23
estrellas2 schreef: ↑20-12-2019 22:14Er komt veel overeen met wat je schrijft.
Mijn therapeut mailde vandaag haast hetzelfde:
Wat betreft je ‘terugval' daar hebben we het vaker over gehad, dat hoort er nu ook nog bij omdat het voor jouw systeem nog zo spannend is om anders te doen en daarbij een uitweg zoekt op destructieve manieren. Dat is heel vervelend, maar ook wat het nu nog is.
Ik loop nu ook wel bij een diëtist, probeer met haar kleine afspraken te maken. Bijv, probeer eetmomenten aan tafel te doen, ontbijt 2 keer in de week.
Echt eetlijsten heb ik niet, die stap is voor nu ook te groot denk ik.
Ik heb nu een oxazepam genomen en ga slapen. Ik ben heel erg verdrietig over deze dag en ook echt uitgeput
Je doet je best en dat is genoeg. Hoop dat je lekker slaapt!
.
vrijdag 20 december 2019 22:50
Estrellas2: ik ken jou van je vroegere topic over je kinderen. Ik heb nog lang weleens gedacht hoe het met je zou gaan nadat je met topic stopte. Ik leefde destijds erg net je mee. Jammer te lezen dat je qua eetstoornis een terugval hebt, maar onwijs goed dat je hulp hebt gezocht!!
Ben je nog wel samen met je partner? Zo ja, praat je met hem open over hoe jij je voelt?
Knuffel voor jou en hoop het allerbeste voor jou en je gezin!!
Ben je nog wel samen met je partner? Zo ja, praat je met hem open over hoe jij je voelt?
Knuffel voor jou en hoop het allerbeste voor jou en je gezin!!
vrijdag 20 december 2019 23:23
Lieve Minameut! Dank voor je bericht, ik weet zeker nog wie je bent. Fijn je hier te zienminameut schreef: ↑20-12-2019 22:50Estrellas2: ik ken jou van je vroegere topic over je kinderen. Ik heb nog lang weleens gedacht hoe het met je zou gaan nadat je met topic stopte. Ik leefde destijds erg net je mee. Jammer te lezen dat je qua eetstoornis een terugval hebt, maar onwijs goed dat je hulp hebt gezocht!!
Ben je nog wel samen met je partner? Zo ja, praat je met hem open over hoe jij je voelt?
Knuffel voor jou en hoop het allerbeste voor jou en je gezin!!
Partner en ik wonen nog samen maar daar is alles mee gezegd. We hebben anderhalf jaar relatietherapie gehad maar dat is nu klaar voor hem, en wat mij betreft is de relatie dan ook klaar. Dus nee, ik kan niet open zijn over hoe ik mij voel en wat ik mee maak. En dat js eenzaam.
Ik hou van hem maar ik kan dit niet meer.
Het is nu echt heel duidelijk dat ik mijzelf nu op 1 moet zetten. Ik ga voor mijn ventjes en de bonuskinderen ook.
Mijn emmer is overgelopen en ik zie echt dat ik persoonlijke groei doormaak, maar daarmee komen ook destructieve copingmechanismes krachtiger maar boven.
Alles is verklaarbaar maar ik had het allemaal zo graag zo anders gezien.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
vrijdag 20 december 2019 23:28
zaterdag 21 december 2019 00:13
Wat lief Enn!
Ik had gehoopt al te slapen. Gelukkig voel ik me wel redelijk rustig.
Ik heb een kruik gepakt want blijf het koud houden en die warmte tegen mijn lijf voelt fijn. Nu even een meditatie muziekje aan zetten.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
