Introvert? Schrijf mee!

tja dat zie je helaas toch vaak... Weinig reflecterend vermogen.

Ik suggereer absoluut niet dat ik zelf perfect ben, maar ik wil wél graag een betrouwbare, fijne en integere vriendin voor mensen zijn. En dus zou ik het ook fijn vinden als iemand mijn zwakheden (mits oprecht en niet om te steken) benoemt, zodat ik daar aan kan werken, als ik dat nodig vind.

Maar het valt me op dat de meeste mensen geen flauw idee hebben van hoe ze zelf eigenlijk doen / over komen, en ook niet echt de interesse en/of tijd nemen/hebben om daar eens bij stil te staan. Jammer vind ik dat. Ik kreeg een keer het verwijt dat ik tijdens de zwangerschap van een vriendin maar drie keer wat heb laten horen. Maar dat in de 2/3 jaar daarvoor al zelden een berichtje van mij aan haar werd beantwoord (of een dag later, of zonder wedervraag, of uberhaupt niet), en dat alle afspraken tussen ons al drie jaar door mij alleen werden geinitieerd, daar ging ze even aan voorbij. Dat soort dingen vind ik vaak jammer. Een ander zomaar iets verwijten maar niet héél even kijken van : wat is mijn aandeel in dit verhaal?

Maar kennelijk gaat de tijd daar tegenwoordig gewoon te snel voor. Uiteindelijk is vriendschap vaak ook puur pragmatisme : zodra aan één kant de noodzaak wegvalt (vaak door kinderen), dan is het vaak gedaan. En dan heeft repareren ook weinig zin meer.

Zijdehoentje schreef: ↑

19-04-2020 20:43

Ik vind dat je constatering niet juist is, omdat ik uit de posts van Mandarijntje hele andere informatie haal. Ik lees in haar posts niet dat het alleen maar om haar draait. Dat het vooral gaat om de wisselwerking en wat het met haar deed. Dat is in mijn ogen niet vreemd, we zijn allemaal mensen met behoeften en wensen, net als dat haar vrienden, ik en jij ook wensen en behoeften hebben. Het ging er daarnaast om dat je in een vriendschap bepaalde verwachtingen mag hebben van elkaar en naar elkaar toe. Zij heeft net zo goed geluisterd naar en klaargestaan voor haar vrienden (van wat ik begreep uit haar posts).

Eerlijk gezegd vind ik je best wel hard overkomen. Als ik me goed herinner reageerde je een tijdje geleden ook zo naar een andere forummer/forumster (nu op anoniem) in dit topic. Waar komt dat vandaan?

Hoe bedoel je dat ik hard overkom? Omdat ik gewoon zeg wat ik lees? Ik hou ervan als mensen gewoon zeggen wat ze vinden, ook al is dat niet prettig, ipv om de brij heen draaien. Ik ga ervan uit dat mensen niet van porcelein zijn. Maar als mensen zich aangevallen voelen dan is het meestal, omdat er een kern van waarheid inzit. Daar zit verder niets achter of zo.

Als ik iets niet begrijp, en blijkbaar is dat bij jou ook zo, is dat als je iets doet voor een ander je recht hebt op iets terug. En dat geldt blijkbaar nog meer als je iemand als een vriend betitelt. En als jij iemand als "beste vriend" betitelt, dan mag je meer verwachten. Niet dat die ander daar om die titel gevraagd heeft.

Het punt is dat jij iets als vriendschap betitelt het niet betekent dat een ander dat ook zo doet. Dan zou je alvorens de vriendschap officieel te maken even lijstjes met specifieke verwachtingen moeten vergelijken en bij akkoord de vriendschap beklinken, maar ik betwijfel of veel mensen dat zo doen.

Ik ben bij mijn vrienden, omdat ik het leuk vind om met ze om te gaan en ze me iets als persoon brengen, niet, omdat ik iets van ze verwacht. Ik ben verantwoordelijk voor mijn behoeften en wensen en niet zij en daarom zal ik ze nooit aanspreken op iets wat ik verwacht had. Ik spreek ze alleen aan als ze mijn grenzen overgaan of als ze afspraken niet nakomen, zonder dat te melden, Dat is trouwens een grens.

Je bedoelde trouwens Spike. Tja, dat heb ik toen ook gemeld. Als je alle vormen van enige kritiek als hard of pijnlijk beschouwt dan heb ik vnl medelijden met je, want dan wordt het leven een hel. Ik was echt helemaal niet hard daar, verre van.

You_gotta_be_tough schreef: ↑

19-04-2020 22:03

@ spell :

Ik zie ook wel dat mandarijntje de posts hier wel erg op zichzelf betrekt en daardoor de discussie misschien een beetje naar zichzelf toe trekt, maar hoewel ik niet weet of je jouw post alleen baseert op de quote van mandarijntje die je aanhaalt of op het postgedrag in bredere zin, vind ik je oordeel ook wel wat aan de harde kant ja

Meer in het algemeen ben ik het namelijk best met mandarijntje eens dat je best wel iets van een vriendschap mag verwachten. Maar aan de andere kant is wat jij zegt ook wel weer waar : van de ene vriend(in) krijg je dit terug, van de andere vriendin dat. En probeer dat allemaal op waarde te schatten en verwacht niet van anderen dat ze aan jou moeten geven wat jij wil/verwacht dat ze aan je geven, want dan zul je vaak teleurgesteld worden.

Tegelijkertijd ben ik het weer met mandarijntje eens dat ik het ook wel raar vind om kennelijk niets van vrienden te mogen verwachten. Een tendens die ik hier wel vaker op het forum langs zie komen. Overigens opvallend vaak bij users die bijvoorbeeld al druk zat zijn met eigen kinderen en / of een partner : die vinden vrienden die ook maar het kleinste van hen verwachten vaak al gauw een blok aan het been en zetten ze weg als een soort veeleisende parasieten.

Wat dat betreft is het lastig om de ''grens'' te bepalen. Enerzijds is het te kort door de bocht om te zeggen : vriend X laat weinig aan mij horen in corona tijden / stuurt mij. geen felicitatie met mijn verjaardag, dus het is een slechte vriend. Die persoon kan daar gewoon niet zo attent / handig mee zijn of zit nu misschien ook even niet zo lekker in zijn/haar vel. Aan de andere kant, vind ik ook wel dat er ergens een gezonde grens is tussen welke mensen je wél als vriend beschouwt en welke niet.

Zo heb ik zelf te maken met een vriendin (samenwonend, in verwachting) waarbij ik vorig voorjaar heb geholpen om de halve tuin te strippen. Enorm gore rotte, houten balken in mijn schone auto'tje vol wormen en mieren, gebracht naar de vuilstort. Maar andersom valt me dan weer vaak op, dat als ze mij niet echt kan gebruiken, zoals nu met corona tijd, dat ik dan ook niets van haar hoor. Ik schrijf haar niet direct af als vriendin, want voor hetzelfde geldt is zij straks de eerste die voor de deur staat als er weer dingen kunnen en is ze gewoon niet zo van het whatsapp/facetime contact, maar het is voor mij zeker wel een factor die ik meeweeg over de langere termijn. Hoewel je het niet op een weegschaaltje moet leggen, zal het wel zo zijn dat als er in de toekomst meer van dat soort teleurstellingen volgen of dat ik vaker merk dat ze het laat afweten als het haar even niet goed ui komt, het ook mijn goed recht is om op een gegeven moment zo iemand niet meer als een vriend te beschouwen...

Ik heb geleerd om minder letterlijk te lezen. Mensen zeggen namelijk heel veel over zichzelf als je leert tussen de regels door te lezen. Er ontstaat een beeld. En dat is wat ik gezegd heb: op basis van wat ik lees trek ik die conclusie.

Nogmaals het is geen oordeel, slechts een constatering, want uiteindelijk ken ik haar niet, is het niet mijn probleem en ik heb er in mijn leven geen last van. Daar kun je een aantal dingen mee doen; verdedigen, aanvallen, naast je neerleggen en erover nadenken. Aan een ieder de keus wat er mee te doen. Maar bij veel mensen komt het pas binnen als je het recht voor zijn raap zegt. Vandaar...

Jij mag alles van een vriendschap verwachten. Dat is niet aan mij. Waar ik me in zijn algemeenheid (en dat geldt voor alles) aan erger, is dat mensen geen verantwoordelijkheid nemen. Als jij iets verwacht en je krijgt het niet spreek dan de ander daar op aan of accepteer het of gooi die ander uit je leven. Maar klagen, omdat mensen niet doen wat jij verwacht, dat vind ik zo de slachtofferrol zoeken. Dat soort mensen gooi ik meteen uit mijn leven en dat zeg ik ze heel direct. Menigeen, die er later op terug komt trouwens.

Jij beschouwt die vrouw dus als een vriendin en eigenlijk ga je er gevoeglijk van uit dat zij dat ook doet en op hetzelfde niveau als jij. Blijkbaar is dat dus niet zo of hoop je dat dat nog komt. Maar laten we eerlijk zijn, het feit dat mensen klagen over het feit dat andere mensen niet aan hun verwachtingen voldoen, is omdat ze eigenlijk al weten dat er geen gelijkwaardigheid is, maar ze zijn te angstig om mensen resoluut uit hun leven te gooien, bang om niemand over te houden. Dat alleen al zorgt ervoor dat er geen gelijkwaardigheid is. En uiteindelijk is dat allemaal weer terug te leiden tot zelfwaardering en eigenwaarde.

spell68 schreef: ↑

19-04-2020 23:48

Hoe bedoel je dat ik hard overkom? Omdat ik gewoon zeg wat ik lees? Ik hou ervan als mensen gewoon zeggen wat ze vinden, ook al is dat niet prettig, ipv om de brij heen draaien. Ik ga ervan uit dat mensen niet van porcelein zijn. Maar als mensen zich aangevallen voelen dan is het meestal, omdat er een kern van waarheid inzit. Daar zit verder niets achter of zo.

Als ik iets niet begrijp, en blijkbaar is dat bij jou ook zo, is dat als je iets doet voor een ander je recht hebt op iets terug. En dat geldt blijkbaar nog meer als je iemand als een vriend betitelt. En als jij iemand als "beste vriend" betitelt, dan mag je meer verwachten. Niet dat die ander daar om die titel gevraagd heeft.

Het punt is dat jij iets als vriendschap betitelt het niet betekent dat een ander dat ook zo doet. Dan zou je alvorens de vriendschap officieel te maken even lijstjes met specifieke verwachtingen moeten vergelijken en bij akkoord de vriendschap beklinken, maar ik betwijfel of veel mensen dat zo doen.

Ik ben bij mijn vrienden, omdat ik het leuk vind om met ze om te gaan en ze me iets als persoon brengen, niet, omdat ik iets van ze verwacht. Ik ben verantwoordelijk voor mijn behoeften en wensen en niet zij en daarom zal ik ze nooit aanspreken op iets wat ik verwacht had. Ik spreek ze alleen aan als ze mijn grenzen overgaan of als ze afspraken niet nakomen, zonder dat te melden, Dat is trouwens een grens.

Je bedoelde trouwens Spike. Tja, dat heb ik toen ook gemeld. Als je alle vormen van enige kritiek als hard of pijnlijk beschouwt dan heb ik vnl medelijden met je, want dan wordt het leven een hel. Ik was echt helemaal niet hard daar, verre van.

Er is in mijn ogen een verschil tussen op een harde manier aangeven wat je vind, denkt of voelt aan de ene kant en hetzelfde (je mening, gedachtes en gevoelens) met tact weergeven.

spell68 schreef: ↑

19-04-2020 20:18

Tja, er begint me nu op basis van wat ik zo allemaal van je lees wel het een en ander duidelijk te worden. Jouw leven draait voornamelijk om jou. Tamelijk egocentrisch dus.

Jouw verwachtingen waar anderen aan dienen te voldoen, maar als ze dat niet doen dan ben je geïrriteerd, klaag je daarover en wil je eigenlijk afdwingen dat ze dat alsnog doen. Als andere mensen iets van jou verwachten heb je daar eigenlijk het schijt aan en doe je toch waar jij zin in hebt, en dan krijg je ruzie. Dat vind ik niet raar.

Je fixeert je alleen op je eigen behoeften, ik snap dat mensen dan zo klaar met je zijn. Ik ken je verder niet en ik constateer alleen op basis van wat jij schrijft, maar in dat licht begrijp ik ook dat mensen over je gevoelens heen praten en zo. Ik zou zelf ook weinig reden zien om daar in te investeren.

Het is overigens geen oordeel, slechts een constatering, en uit ervaring, ik herken het, want ik heb vroeger ook altijd zo gehandeld. Tot ik me realiseerde dat ik me misschien eens meer moest richten op de ander en wat zij mij gaven, ongeacht of dat voldeed aan mijn verwachtingen. Dat heeft mijn ogen echt geopend. Want mijn vrienden geven me veel meer dan ik zelf voor mogelijk had gehouden, alleen het is vaak niet wat ik zelf zou geven, want het zijn gewoon andere types.

Daarom heb ik geen verwachtingen. Ik heb mezelf zover ontwikkeld, dat ik precies weet wat ik echt nodig heb en dat kan ik me inmiddels prima zelf geven en soms krijg ik het van anderen. Dat heeft mijn leven een stuk makkelijker en rijker gemaakt.

In bovenstaande reactie, waar ik eerder op reageerde, heb ik een en ander vetgedrukt. Het vetgedrukte roept bij mij heel veel weerstand op. Ik vind het nogal rigoreus / zwart-wit overkomen, alsof er geen nuance in zit. Zoals ik al eerder aangaf en wat You_gotta_be_tough eigenlijk nog wat beter verwoordde dan ik, is dat er best iets van een vriendschap verwacht mag worden, maar dat deze verwachtingen per vriendschap / persoon kunnen verschillen. Hierbij is het, zoals ik haar post lees, belangrijk om realistisch te zijn in de verwachtingen en alles op waarde te schatten.
En die grens is voor mij ook lastig. Nogmaals, het is voor de meesten weer verschillend en anders, maar om nou te stellen dat je niets van een vriendschap mag verwachten, gaat mij te ver.

En daarnaast, er is in mijn ogen niets mis met feedback, mits het oprecht en met de beste intenties wordt verwoord / aangegeven, waarbij je ook rekening houdt met de ander. Niet dat de feedback met fluwelen handschoentjes en op een dienblaadje moet worden gepresenteerd, net zo min als dat je als een lompe boer je gal moet spuwen zodat je je hart gelucht heb en de ander het verder maar moet zien uit te zoeken. Het ‘gewoon zeggen wat je vind’ kan je ook doen met oog voor de ander. Ook door de zin ‘als je alle vormen van enige kritiek als hard of pijnlijk beschouwt […]’ leg je woorden in mijn mond die ik niet gezegd heb en de betreffende zin komt op mij ongenuanceerd en hard op mij over.

Precies wat zijdehoentje zegt..

In beginsel ben ik het wederom met je eens spell, blijven hangen in een cirkel van zelfmedelijden zonder knopen door te hakken als een 'vriendschap' evident ongezond is, dat is geen constructief gedrag en daar moet je ook niet te lang in blijven hangen.

Maar aan de andere kant kun je menselijke relaties niet vangen in een soort van versimpelde werkelijkheid, daar zijn ze te divers en complex voor.

Het is vaak ook niet evident of een relatie ongezond / ongelijkwaardig is. Je hebt de groene kant, waarin er geen twijfels zijn, en de rode kant waarin een situatie evident ongezond is en beëindigd dient te worden. Maar daartussen zit nog een groot grijs gebied waar je soms onzeker over kunt zijn en vraagtekens bij kunt zetten...

@ doctorguilty, interessant om te lezen hoe jij als man zijnde denkt over vriendschappen tussen mannen. Kan me voorstellen dat je de persoonlijkere gesprekken wel eens mist (zeker als je geen partner hebt om dat mee te bespreken).
Zelf denk ik vaak dat mannenvriendschappen aan de andere kant wat makkelijker zijn. Geen: "vorig jaar reageerde je zo op me dus ben ik nu nog boos" (even heel zwart-wit, natuurlijk doen lang niet alle vrouwen dit en sommige mannen misschien wel) en wat directer.
Vrouwen (ook weer zwart-wit gezegd ) bespreken wel meer persoonlijke dingen maar op de een of andere manier vaak op een manier waar ik dan juist weer moeite mee heb. Ik weet niet waarom

Mooi dat je je sociale contacten nu meer gaat waarderen!

Dat weinige reflecterend vermogen heb ik bij meerdere mensen meegemaakt.

In de brugklas had ik een "vriendin" die van me profiteerde. Elke week vergat ze wel spullen mee te nemen. Haar Pritt stift, kluissleutel. Zogenaamd geen tijd voor haar huiswerk gehad. Dan wilde ze het van mijn overschrijven. En dat was niet gewoon vragen, maar op commando: "Je MOET me helpen." Ik deed het met tegenzin, omdat ze nogal kon drammen en anderen tegen me opstoken als ik niet toegaf. Gebeurde minstens 1 keer per week. Had ik geholpen, dan was ik haar beste vriendin. Natuurlijk. Maar toen ik die keer "nee" zei toen ze strippen van mij wilde omdat haar strippenkaart op was voor de terugreis, was ik ineens een grote egoïst. Ik was het beu en op een verkeerd moment. Gezegd dat ze maar aan een ander moest vragen. Die gaf wel en vond het niet eerlijk dat ik dat niet voor mijn "vriendin" overhad. Al de keren dat ik haar wél hielp waren ze even vergeten.

Een collega-vriendin verwachtte op het eind van de vriendschap dat ik voor mij belangrijke dingen aan de kant zette voor haar. Zoals naar het 50 jarige-jubileum van het zwembad in mijn jeugddorp. Zoiets is maar 1 keer. Maar toen was het 30 graden en zij wilde ook met mij gaan zwemmen. Alleen niet daar. Dat ik dan alleen ging stond haar niet aan. Ook het feit dat ik chatcontact met iemand met een mede-geadopteerde. Die persoon was haar vroegere pester. Mijn contact stond totaal los van haar situatie. Meerdere keren uitgelegd aan haar. Maar ze vond dat ik haar bedrogen had en geen rekening met haar gevoelens hield. Andersom zij toch ook niet met de mijne.

hondenmens schreef: ↑

20-04-2020 16:07

Dat weinige reflecterend vermogen heb ik bij meerdere mensen meegemaakt.

In de brugklas had ik een "vriendin" die van me profiteerde. Elke week vergat ze wel spullen mee te nemen. Haar Pritt stift, kluissleutel. Zogenaamd geen tijd voor haar huiswerk gehad. Dan wilde ze het van mijn overschrijven. En dat was niet gewoon vragen, maar op commando: "Je MOET me helpen." Ik deed het met tegenzin, omdat ze nogal kon drammen en anderen tegen me opstoken als ik niet toegaf. Gebeurde minstens 1 keer per week. Had ik geholpen, dan was ik haar beste vriendin. Natuurlijk. Maar toen ik die keer "nee" zei toen ze strippen van mij wilde omdat haar strippenkaart op was voor de terugreis, was ik ineens een grote egoïst. Ik was het beu en op een verkeerd moment. Gezegd dat ze maar aan een ander moest vragen. Die gaf wel en vond het niet eerlijk dat ik dat niet voor mijn "vriendin" overhad. Al de keren dat ik haar wél hielp waren ze even vergeten.

Een collega-vriendin verwachtte op het eind van de vriendschap dat ik voor mij belangrijke dingen aan de kant zette voor haar. Zoals naar het 50 jarige-jubileum van het zwembad in mijn jeugddorp. Zoiets is maar 1 keer. Maar toen was het 30 graden en zij wilde ook met mij gaan zwemmen. Alleen niet daar. Dat ik dan alleen ging stond haar niet aan. Ook het feit dat ik chatcontact met iemand met een mede-geadopteerde. Die persoon was haar vroegere pester. Mijn contact stond totaal los van haar situatie. Meerdere keren uitgelegd aan haar. Maar ze vond dat ik haar bedrogen had en geen rekening met haar gevoelens hield. Andersom zij toch ook niet met de mijne.

Hondenmens,

echt met alle respect. en natuurlijk moet je uiteidelijk zelf doen wat je wil. Maar ik lees je hier zo (!) vaak over (hele) oude herinneringen die je nog precies weet na te vertellen van de middelbare school, over vroeger : dingen van tien(tallen) jaren geleden tot in detail navertellen.. En dan vaak met een negatieve insteek.

Enerzijds denk ik : wie ben ik, om daar wat van te zeggen. Anderzijds is het goed bedoeld : laat het los. Laat de dingen die zo lang geleden zijn gebeurd los, krijg wat meer vertrouwen in jezelf en begin met leven in het nu, blijf niet aan de zijlijn praten / jammeren (al is het misschien inhoudelijk terecht) over dingen die zo lang geleden gebeurd. Het is zo zonde van je tijd, van je leven. Je bent meer waard dan dat.

You_gotta_be_tough schreef: ↑

20-04-2020 18:03

Hondenmens,

echt met alle respect. en natuurlijk moet je uiteidelijk zelf doen wat je wil. Maar ik lees je hier zo (!) vaak over (hele) oude herinneringen die je nog precies weet na te vertellen van de middelbare school, over vroeger : dingen van tien(tallen) jaren geleden tot in detail navertellen.. En dan vaak met een negatieve insteek.

Enerzijds denk ik : wie ben ik, om daar wat van te zeggen. Anderzijds is het goed bedoeld : laat het los. Laat de dingen die zo lang geleden zijn gebeurd los, krijg wat meer vertrouwen in jezelf en begin met leven in het nu, blijf niet aan de zijlijn praten / jammeren (al is het misschien inhoudelijk terecht) over dingen die zo lang geleden gebeurd. Het is zo zonde van je tijd, van je leven. Je bent meer waard dan dat.

Het was om een voorbeeld te geven. Klopt, die dingen weet ik nog tot in detail. Dat heb ik met veel dingen. Dat ik vaak over vroeger schrijf komt mede doordat ik jaren geen vriendschappen heb gehad. Tussen mijn 16e en huidige vriendschappen zit een groot leeg stuk. Het zijn er gewoon veel minder dan vroeger en vind het ook moeilijker te onderhouden op volwassen leeftijd. Als er in huidige vriendschappen wat mis gaat krijg ik ook automatisch een flashback. Lukt het jou goed, in het nu leven?

hondenmens schreef: ↑

20-04-2020 18:34

Het was om een voorbeeld te geven. Klopt, die dingen weet ik nog tot in detail. Dat heb ik met veel dingen. Dat ik vaak over vroeger schrijf komt mede doordat ik jaren geen vriendschappen heb gehad. Tussen mijn 16e en huidige vriendschappen zit een groot leeg stuk. Het zijn er gewoon veel minder dan vroeger en vind het ook moeilijker te onderhouden op volwassen leeftijd. Als er in huidige vriendschappen wat mis gaat krijg ik ook automatisch een flashback. Lukt het jou goed, in het nu leven?

Iedereen leeft in meer- of mindere mate in het verleden. Immers je herinneringen en wat je hebt meegemaakt, zijn wat jou vormt tot de persoon die je nu bent.

Bij alles wat je dagelijks meemaakt, maak je (meestal onbewust) een (risico) inschatting, die gebaseerd is op je instinct maar ook op soortgelijke ervaringen uit je verleden.

Dus ik durf ook wel toe te geven dat ik ook niet volledig in het nu leef altijd, en ik heb ook zeker wel mijn momenten dat ik het ook heerlijk vind om te mijmeren. Maar bij jou valt me wel echt op dat bijna elke post die ik van jou lees, gaat over een klassenreunie op de middelbare school of andere anekdotes uit een periode die volgens mij enorm lang achter je ligt.

En nogmaals, doe ermee wat je wilt ik kan me goed voorstellen dat je denkt waar bemoeit ze zich mee, iedereen mag dit forum wat mij betreft. gebruiken om zich te uiten zoals diegene zelf wil, maar ik baseer me op wat ik van jou lees, en dan vind ik het toch wel een beetje zorgwekkend dat de middelbare schoolperiode nog altijd je referentiekader is.

Zelf denk ik ook wel eens terug aan de middelbare school, maar naast het feit dat het voor mij meer een soort van generalistische gedachten zijn zonder hele precieze details, gebruik ik gebeurtenissen van toen ook niet meer als referentiekader voor nu. Juist omdat het ook niet relevant is : de mensen waarmee ik op de middelbare. school zat, zijn nu bijna allemaal totaal veranderd. Niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua karakter. het heeft dan denk ik ook niet zo veel nut om naar gebeurtenissen van toen terug te blijven grijpen. Maar ook een reunie, ook daar kun je niet verwachten dat mensen dezzelfde behoeftes hebben als toen.

dagdromer1986 schreef: ↑

20-04-2020 14:50

@ doctorguilty, interessant om te lezen hoe jij als man zijnde denkt over vriendschappen tussen mannen. Kan me voorstellen dat je de persoonlijkere gesprekken wel eens mist (zeker als je geen partner hebt om dat mee te bespreken).
Zelf denk ik vaak dat mannenvriendschappen aan de andere kant wat makkelijker zijn. Geen: "vorig jaar reageerde je zo op me dus ben ik nu nog boos" (even heel zwart-wit, natuurlijk doen lang niet alle vrouwen dit en sommige mannen misschien wel) en wat directer.
Vrouwen (ook weer zwart-wit gezegd ) bespreken wel meer persoonlijke dingen maar op de een of andere manier vaak op een manier waar ik dan juist weer moeite mee heb. Ik weet niet waarom

Mooi dat je je sociale contacten nu meer gaat waarderen!

het is een beetje veralgemeniserend natuurlijk, maar volgens mij is de kern wel de waarheid.

Een opvallende tegenstelling die ik heel erg merk tussen mijn vrienden en mij (mannen) en bijvoorbeeld mijn zusjes en hun vriendinnen, is dat bij ons (de mannen) de activiteit zélf centraal staat, en bij mijn zusjes en hun vriendinnen de activiteit meer een aanleiding is om bij elkaar te komen en te kletsen, waarbij de activiteit zélf een soort bijgerecht wordt.

Niet dat wij mannen helemaal niets bespreken, maar het zijn wel echt de hoofdlijnen. En als er pittige dingen gebeuren in iemands leven wordt daar echt wel goed over gesproken. Maar daarna wordt toch alweer gauw over gegaan tot de orde van de dag. Zoals nu ook met corona : er moet wel echt iemand duidelijk aangeven dat iemand zich enorm depressief voelt of zélf erg ziek worden, voordat er echt een inhoudelijk, persoonlijk gesprek op gang komt. Zolang niemand zulke berichten naar buiten brengt wordt verondersteld dat iedereen oké is en is het vooral uitwisselen van grapjes, luchtige filmpjes en hoe graag we weer los willen gaan op een festival.

Terwijl ik bij mijn zusje echt zie dat ze soms twee uur achtereen met zes andere meiden aan het videobellen is. Enerzijds zou ik daar ook niet zo veel behoefte aan hebben. Als ik ook hoor waar dat over gaat : op het werk is een arts en die heet Klaas en klaas heeft dan weer een vrouw en die heet Truus en truus bakt elke week een taart voor onze afdeling en vorige week was dat een chocoladetaart en deze week een chipolatataart, want de vrouw van de arts (truus) is juf op een school, maar de school is dicht...

Dat zie ik dus bij mijn vrienden écht niet gebeuren, dat we het gaan hebben over ''de partner van iemand op het werk van iemand'' die we helemaal niet kennen en wat diens hobby dan is... Maar aan de andere kant, vind ik het nu ook wel erg stil. En ik moet ook eerlijk zeggen dat ik me afvraag waneer ik mijn vriendenn uberhaupt weer ga zien. He voetbal ligt voorlopig nog stil, de kroegen ook, festivals hoeven we deze zomer niet te verwachten... En we zullen niet snel samen een wandeling ofzo gaan maken om onze diepste gevoelens te bespreken. Dus kan zomaar dat we elkaar de hele zomer niet in het echt zien. Dat vind ik wel een pittig idee,

Ik volg dit topic al enige tijd met veel interesse, maar waar ik erg benieuwd naar ben : wat is, denken jullie zélf, de reden dat je introvert bent? En dan heel eerlijk. Is dat omdat je misschien niet zo sociaal vaardig bent en daardoor dingen liever ontloopt? Of heb je vaak te maken gehad met teleurstellingen?

Bij mij is het namelijk zo dat ik stiekem eigenlijk best graag sociaal wil zijn. Maar ik heb volgens mij een té idealistisch beeld bij inter-menselijke relaties, vriendschappen etc. En daardoor valt de realiteit dus vaak tegen, raak ik geirriteerd en/of teleurgesteld, en dus bescherm ik mijzelf liever tegen dat soort dingen.

Als ik zie hoe veel mensen zich gedragen, dan vind ik dat gewoon ''gedoe''. Ik zie dat mensen vaak erg negatief bezig zijn, vaak op een erg subtiele manier. Ik ben een gevoelig mens, en doorzie dat soort gedrag best snel, terwijl andere mensen er misschien minder bij stil staan.

Soms heb ik het er wel eens over met een vriendin, dan zeg ik : jammer dat een persoon zich zus of zo gedraagt, als ze gewoon ''normaal'' deed, was ze een veel fijner persooon. Het valt me dan vaak op dat de desbetreffende vriendin dat gedrag van die ander nooit heeft doorzien, totdat ik het uitleg, en dan is het opeens : jeetje, nu je het zegt, je hebt gelijk. Zo had ik er nooit naar gekeken.

Dus kennelijk merk ik die subtiele gedragingen beter op dan veel anderen, waardoor ik me ook sneller irriteer / teleurgesteld voel, en me dus ook liever afzonder.

Daar ben ik toevallig vandaag ook mee bezig geweest Campercamping. Bij mij is het denk ik de combinatie van een gevoelsmens zijn, perfectionisme en teleurstellingen...
Ik wil mezelf echt meer gaan toetsen en proberen om ook wat minder verwachtingen te hebben van anderen.

Het zit me namelijk zo gigantisch in de weg en ik word er ook niet echt een blijer mens van.
Maar als je inderdaad een gevoelsmens bent en bepaalde dingen aanvoelt is dat gewoon lastig.

Ik heb bijvoorbeeld ook dat als iemand op een bepaalde manier de aandacht naar zich toe trekt dat ik al gauw denk: 'wat een interessant doenerij zeg'
Terwijl ik gewoon iets leuk moet vinden voor iemand, of niet... en het daarna loslaten. Maar ik kan me dan heel snel ergeren ofzo.

Maar ik denk dat ik daardoor zelf ook wel een enorme muur heb...
Eigenlijk ook wel wat Spell zegt, het levert je niks op als alleen maar negativiteit in jezelf.
Dus ik wil wel op dat vlak aan mezelf gaan werken en ik vind het ook wel fijn dat ik het inzie, want altijd maar bozig of teleurgesteld zijn in anderen brengt me echt nergens.

Campercamping schreef: ↑

21-04-2020 17:51

Ik volg dit topic al enige tijd met veel interesse, maar waar ik erg benieuwd naar ben : wat is, denken jullie zélf, de reden dat je introvert bent? En dan heel eerlijk. Is dat omdat je misschien niet zo sociaal vaardig bent en daardoor dingen liever ontloopt? Of heb je vaak te maken gehad met teleurstellingen?

Bij mij beide. Heel mijn kindertijd kon ik al goed alleen zijn. In mijn eigen wereldje zitten, uren hetzelfde kunnen doen. Maar ook lol hebben met anderen. Dingen moesten wel mijn interesse hebben wilde ik eraan meedoen. Was dat niet zo, liep ik er vandaan. Ik had voor een aantal dingen echt een afkeer. En nog wel.
Inderdaad ben ik ook niet echt sociaal vaardig. Niet makkelijk contact maken. Wat kan ik wel en niet zeggen? Maar ook gauw ongemakkelijk voelen bij sociale dingen en dan vooral in groepen. Teleurstellingen hebben me terughoudender gemaakt.

Campercamping bij mij is het inderdaad ook een combinatie.

Ik vermaakte me als kind ook al erg in mijn eentje. Ik kon moeilijk aansluiting vinden bij klasgenootjes en als ik al een vriendinnetje had, was dat zo weer voorbij.
Ik heb ook geen fijne jeugd gehad, daar heeft het ook zeker mee te maken.

@Yesss: Dat snel ergeren ken ik en vind ook iets gauw overdreven.

Ik had juist als kind veel vrienden, als puber ook en als begin twintiger ook.

Pas vanaf mijn ca. 26e tot nu (31) ben ik steeds introverter geworden. Omdat ik heb geleerd dat het leven uiteindelijk vaak voor veel mensen niet meer is dan een spel, waarin de eigen belangen zoveel mogelijk behartigt dienen te worden. En waarin mensen bezig zijn met iets te willen 'winnen', wat helemaal niet bestaat en waarbij altijd sluimerend een bepaalde competitie aanwezig is.

Dat is niet bij iedereen zo, maar wel bij een meerderheid van de mensen (in mijn beleving). En dat leidt tot jaloezie, geroddel, afgunst, neerbuigend gedrag, buitensluiten, mensen belachelijk maken, op mensen neerkijken, dubbele agenda's en strijden om het ''eigen terrein'' en zo veel mogelijk eigen gewin.

Niet altijd heel opzichtig , het is meestal juist heel subtiel, en het is ook niet bij alle mensen, maar wel bij redelijk veel. Zelf ben ik daar wars van, ik speel het 'spelletje' van het leven (of de wedstrijd, zo je het wil noemen) niet mee. Maar ik kom wel constant in aanraking met mensen die wél aan die niet bestaande wedstrijd meedoen, en dat is dan heel vermoeiend.

Ik ben vaak bedonderd door 'vrienden' dus wat dat betreft ben ik ook veel voorzichtiger geworden. En het hielp ook niet mee dat de 'vrienden' kinderen kregen en ik niet. Ik heb geen kinderwens (heb al genoeg aan mezelf, ben blij dat ik mijn leven op de rit heb en dat wil ik graag zo houden) dus zij zitten in een hele andere fase.

Ik heb de laatste jaren nu wel wat nieuwe mensen leren kennen met wie ik een fijne band aan het opbouwen ben, en daar ben ik wel erg blij mee. We spreken elkaar niet dagelijks maar dat hoeft ook niet. Als we elkaar weer spreken is het weer als vanouds. En we zijn personen die allemaal onze eigen ruimte en rust nodig hebben.

Van mij is ook weleens gezegd dat ik gesloten en gereserveerd kan zijn.
Dat vind ik toch wel erg jammer.
Want ik probeer wel degelijk open en ook enthousiast over te komen.
Toch besef ik me ook weer dat ik erg kwetsbaar kan zijn als ik (te) open ben.
In het verleden heb ik ondermeer daardoor contacten aangetrokken die niet goed voor me bleken te zijn en waar ik met veel moeite weer afstand van heb kunnen nemen.
Dat had ook met mijn eigen naivietiet en verkeerde inschatting te maken.
Ergens moet ik wat dat betreft op mijn hoede zijn, maar ook weer oppassen dat ik niet achterdochtig oid word.
Ben nooit echt een gevoelsuiter geweest en ik heb moeite om mijn ware 'ik' en gevoelens te tonen, vooral bij moeilijk situaties op sociaal vlak.
Ben vaak te meegaand, cijfer mezelf te gauw weg en durf te weinig tegengas te geven.
Het besef is er wel, maar ik moet hierin nog steeds veel meer gaan veranderen.

Het is ook lastig een afweging te maken tussen wat nou precies ''slecht'' is of goed. In onze maatschappij wordt het al snel als een negatieve eigenschap gezien als je niet zoveel mogelijk ''winst'' uit alles wil halen : ambitie, zoveel mogelijk afdingen op alles, op je strepen staan, voor jezelf opkomen, je mening duidelijk uitspreken.

Als je dat soort dingen niet doet, of in te beperkte mate, dan word je gezien als passief, een softie. Ik ben er ook een keer op afgewezen zelfs voor een sollicitatie. Die persoon zei : als jij vanuit onze afdeling bij een project betrokken raakt, moet je mensen bij de lurven durven grijpen. Of je wordt zomaar onverwacht in een meeting/project gestopt, en dan moet je zonder al te veel achtergrondkennis toch een oordeel geven, en dus moet je over dun ijs durven lopen. Je moet iets kunnen zeggen, want anders twijfelen mensen aan je expertise en doortastendheid.

Ik vind dat zelf allemaal onzin. Ik zie het leven niet als een continue wedstrijd waarbij het allemaal draait om te ''winnen'' van anderen en voor anderen een zo mooi mogelijk plaatje van jezelf schetsen. Ik ben ook liever bedachtzaam en leg liever eerst mijn kaarten goed op volgorde voordat ik mij uitspreek en wil dat niet veranderen. Helaas wordt dat niet altijd even veel gewaardeerd in de maatschappij.

Het is lastig om een afweging te blijven maken. Ik ben nu dertig, woon alleen in een prima appartementje, verdien genoeg geld om een mooie auto te rijden, mooie kleding te kopen, mooie electronica en meubels in huis te hebben, mooie vakanties te maken en mijn hobby's uit te voeren. Ik ben hier komen wonen toen ik 26 was, een van de eersten die een eigen appartement kocht en dat was nogal wat, iedereen vond dat ik het goed voor elkaar had. Maar ik merk dat mijn omgeving nu al begint te vinden dat ik een ''volgende stap'' zou moeten maken : vaste relatie, ''grote mensen huis'' zoals ze dat dan noemen (lekker denigrerend), kinderen, drukkere carriere.

Moet toegeven dat ik er wel wat gevoelig voor ben en het me wel laat twijfelen. Aan de andere kant denk ik : waarom zou ik in godsnaam deze vrijheid willen opgeven:? Waarom zou ik me allemaal ''gedoe'' op de hals halen, puur om te voldoen aan het maatschappelijk ideaalbeeld.

Aan de andere kant is het misschien ook wel zaak om met de meute mee te ontwikkelen. Ik merk nu toch wel dat er steeds meer dingen wegvallen, die niet per sé meer worden aangevuld door iets nieuws, waar dit bij mensen met partners en/of kinderen wel gebeurt. Dan wordt het leven misschien met verloop van tijd wat eentonig. Normaal zou je nog zeggen als single : ga reizen, ga dit, ga dat. Maar door corona besef ik toch ook des te meer dat uiteindelijk je thuisbasis op orde moet zijn. En wie weet hoelang het nog duurt voordat we weer doodleuk de wereld over kunnen reizen alsof het de normaalste zaak van de wereld is... Heb het ook sterk in deze lente periode. Mijn opa en oma waren altijd jarig, ikzelf jarig en veel andere familie. Ik zie nog de tuin helemaal vol zitten met oudjes, lekker aan het kletsen/borrelen, grote chipolatataart, gezelligheid, buiten voetballen met neefjes en nichtjes tussen het opkomende fluitekruid...

Dat soort dingen houden toch allemaal op. De oudjes sterven, ooms en tantes krijgen zelf ook weer kleinkinderen dus ''de familie'' splitst zich ook weer af in meer afgezonderde, eigen families die dat soort dingen nu met elkaar beleven. Ik maak me dan wel eens zorgen wat er gebeurt als je dat soort dingen niet zelf krijgt, vooral met de recente ontwikkelingen die de vrijheid toch erg beperken.

Mijn reden waarom ik introvert ben, is omdat ik een lage stress tolerantie heb. Dingen van mensen nodig hebben en andere mensen die dingen van jou nodig hebben, afspraken en verwachtingen geven mij stress.

Daarom vind ik dit ook zo'n fijne periode : ik werk thuis, heb geen verplichtingen op sociaal gebied, geen verjaardagen, etc. Al zit ik nu in een periode waarin we met het gezin bezig zijn om een zeilboot te kopen, en wordt van mij een beetje verwacht dat ik het voortouw neem met het kopen van een nieuwe en verkopen van de oude boot.

Heel stom maar als ik bijvoorbeeld zie dat iemand mij belt, iemand van marktplaats ofzo, dan ben ik meteen gespannen. En dan ook nog weer een afspraak bij een zaak voor de nieuwe boot, en dan komt het onderhandelen, etc. Daar krijg ik al buikpijn van. Ik heb dan ook veel tijd voor mezelf nodig om weer ''bij te komen'' van dat soort dingen door lekker in mijn huis te zijn, te koken, een serie te kijken, lekker lang te douchen etc.

You_gotta_be_tough schreef: ↑

19-04-2020 22:30

Maar het valt me op dat de meeste mensen geen flauw idee hebben van hoe ze zelf eigenlijk doen / over komen, en ook niet echt de interesse en/of tijd nemen/hebben om daar eens bij stil te staan. Jammer vind ik dat.

Ik kreeg een keer het verwijt dat ik tijdens de zwangerschap van een vriendin maar drie keer wat heb laten horen. Maar dat in de 2/3 jaar daarvoor al zelden een berichtje van mij aan haar werd beantwoord (of een dag later, of zonder wedervraag, of uberhaupt niet), en dat alle afspraken tussen ons al drie jaar door mij alleen werden geinitieerd, daar ging ze even aan voorbij. Dat soort dingen vind ik vaak jammer. Een ander zomaar iets verwijten maar niet héél even kijken van : wat is mijn aandeel in dit verhaal?

Wil hier nog even op inhaken, heel herkenbaar...
Maar ook dat je toch wel een soort concurrentie strijd voelt en dat maakt contact soms lastig en vermoeiend.
Als je een keer iets hebt bereikt (op wat voor vlak dan ook) of gewoon iets leuks hebt dan merk ik toch wel dat sommige mensen een beetje afgunstig reageren of gewoon niet reageren..

Dan denk ik, jeetje,.. andersom probeer je altijd interesse te tonen, maar ook dingen die ik zelf dus niet heb waar ik altijd op zal blijven reageren, waar ik mezelf echt op blijf toetsen, maar wat andersom dan blijkbaar erg moeilijk is...

Ik heb nu ook zoiets, ik treed even niet in detail, maar iets waar ik trots op ben en iemand in mijn omgeving kan echt alleen maar leuk reageren als ze dat dan zelf ook heeft..
Dus bijvoorbeeld mijn Social media posts negeren en dan vervolgens iets plaatsen wat dan iets soortgelijks is.

Alsof het een soort wedstrijd is pffff
Je voelt het ook gewoon, dat als je dus een keer iets bereikt hebt dat je echt maar van weinig mensen echt toffe reacties krijgt.

Maar goed, je leert daardoor wel dat je het echt zelf moet doen en ik denk je daar uiteindelijk heel sterk van wordt.
Ik kan mezelf wel steeds beter motiveren, lukt ook niet altijd even goed hoor. Maar ik merk dat ik er iets minder gevoelig voor ben, het mijn bui niet meer zo laat verpesten en ik me niet laat weerhouden om door te gaan. En dat is eigenlijk wel een klein stapje vooruit..
Minder afhankelijk zijn van bevestiging ofzo.
Snappen jullie me nog?

Yesss, ik ben daar ook wel gevoelig voor. Regelmatig het gevoel dat hetgene wat ik doe er voor anderen niet zo toe doet.

Allen: Mijn "vriendin" stuurde vandaag na ong. een maand weer een bericht via Messenger. Ik had haar nog niet verwijderd. Ze vroeg of ik ook Instagram heb. Zo ja, dan mag ik haar toevoegen. Dat heb ik niet. Ze gaat stoppen met Messenger. Ha! Lekker makkelijk, dacht ik.

die competitie is vreselijk inderdaad.

Ik denk dat de meeste mensen wel een neiging hebben om maatschappelijk serieus genomen te willen worden, dat vind ik ook belangrijk. En ik ben ook niet van steen en voel soms ook jaloerse gevoelens.

Maar tegelijkertijd beséf ik ook, dat ik op zo'n moment jaloers ben, en weet ik dus mijn reactie niet te laten leiden door mijn gevoelens.

Onder mannen is het kennelijk heel erg not-done om je kwetsbaar op te stellen, terwijl : ik durf zelfs best soms openlijk toe te geven, dat ik ergens jaloers op ben. Of dat een ander iets heeft, dan durf ik ook gewoon te zeggen van : ahh, mooi dat je dat hebt. Zou ik ook graag willen, maar helaas heb ik dat niet.

Ik snap niet waarom veel mensen (Vooral mannen) niet gewoon zo met elkaar om kunnen gaan. Daar gewoon open, eerlijk en transparant over kunnen zijn. Maar veruit de meerderheid lijkt voor andere alternatieven te kiezen zoals succes van anderen openlijk, achter hun rug om of in hun hoofd te bagatelliseren, zichzelf overcompenseren en nog meer van dat soort vermoeiende gedrag.

Het vreemde is, dat het ook juist wordt gewaardeerd als je daar eerlijk en oprecht over bent, dat jouw leven niet alleen maar rozengeur, succes en maneschijn is, dat er ook in jouw leven dingen mislukken, dat ook jij te maken hebt met teleurstellingen en sommige dingen graag anders zou zien. Wat is nou het ergste dat je kan gebeuren als je zoiets uitspreekt? Maar veel mannen (mensen überhaupt) lijken daar panisch voor.

Kwetsbaar opstellen inderdaad DoctorGuilty... En jouw laatste stukje, dat maakt nou juist dat je fijn contact kan hebben.

Precies wat je zegt, ik merk ook dat ik weleens jaloers ben maar ik denk dan altijd, hoe zou ik zelf willen dat mensen reageren als ik iets heb bereikt.
Dus ik probeer dan mezelf daar bewust van te zijn en me niet te laten leiden door die gevoelens.
Maar andersom merk ik dus dat sommige mensen gewoon niet reageren als er bij mij een keer iets positiefs gebeurd.

Voorbeeldje, ik sport al jaren veel. Een familielid heeft een tijdje geleden ook veel gesport en toen reageerde ze dus op al mijn sportgerelateerde posts op Social media, met bijvoorbeeld goed bezig, gewoon die betrokkenheid.

Nu sport ze al een tijdje niet meer en je raad het al, geen reacties meer....
Aan de ene kant kun je dan zeggen, ja heel begrijpelijk want ze kan zichzelf daar niet meer mee identificeren of het zal wel gevoelig liggen.
Maar ja, stel je voor dat ik nooit op foto's reageer van stelletjes in mijn familie, want ja ik heb nou eenmaal geen relatie. Ik zie ook genoeg dingen voorbij komen waar ik me niet mee kan identificeren, maar het gaat erom wat belangrijk is voor een ander toch, een bepaalde betrokkenheid.

Maar dat soort dingen merk ik vaker, dat ik dan iets heb en daar geen reactie op krijg en dan vervolgens komt iemand met precies hetzelfde aan... Dan denk ik, je vond het dus wél leuk, waarom dan niks daarover zeggen?

Hoe sterk is het, dat je op zo'n moment gewoon zegt, oh wat leuk dat je dat hebt dat zou ik ook wel willen of hoe heb je dat gedaan.. Daar kan ik dus iets mee en dan krijg je echt contact. Maar dit is dus wel één van de redenen waarom ik veel tijd alleen spendeer hoor, omdat ik dat soort dingen toch wel regelmatig voel..