Introvert? Schrijf mee!

Ik voel me sinds gisterenavond echt niet lekker. Ik zat tv te kijken gisteren en ineens werd ik heel licht in mijn hoofd, heel plots.
Heb nog wat klein gegeten en mijn bed in gekropen maar ik heb elk uur gezien, ik had echt last van hartkloppingen.
Nu voel ik me nog niet echt fit, mede door elk uur gezien te hebben, maar ook nog wel duizelig.
Kwam vanochtend dan wel tot de conclusie dat mijn menstruatie een week vroeger is dan gepland. Misschien is dat de reden. Hopelijk is dit snel voorbij want ik zou naar de winkel moeten, maar in deze omstandigheden lijkt me dit geen goed idee om met de wagen te rijden.

Ohjee Mandarijntje, hoe voel je je nu, hopelijk alweer iets beter?

Ik laat mezelf ook weer even horen, veel herkenning weer.
Hier gaat het een beetje wisselend maar merk dat ik me ook echt wel moedeloos voel en mezelf elke keer opnieuw op moet pakken.

Buiten het feit dat je als single zonder kinderen een beetje in de 'vergeten hoek' terecht komt wil ik al jaren meer voor mezelf en dat laat allemaal nogal op zich wachten.

Als ik dan dingen voorbij zie komen (zeker nu in deze tijd) van stelletjes, dan denk ik, ja jij zit nu gebakken... Zal ook echt wel allemaal weer andere stress met zich meebrengen maar de kans om iemand te ontmoeten is nu natuurlijk nog veel kleiner. En ja, het steekt wel als ik eerlijk ben, waarom lukt het bij een ander wel?
Misschien hoort dit eigenlijk wel in een ander topic maar heb het idee dat dit topic wat meer loopt en het voor sommigen ook herkenbaar is.

Maar dat in combinatie met weinig horen van mensen geeft een beetje een naar gevoel...
Dan zie je al die behulpzame mensen en verhalen op tv, nou ik heb nog niks liefs gehad van iemand hoor. Sommige mensen doen zelfs afstandelijk, echt heel vreemd, zeker in deze situatie.

Andersom heb ik wel wat dingen verstuurd, maar ik merk gewoon dat het me allemaal niet lekker zit, ik zeg heel eerlijk dat ik het ook weleens leuk zou vinden als iemand eens aan mij dacht, al is het met iets kleins..

Beterschap Mandarijntje! Hopelijk komt het alleen door je menstruatie. Wel irritant. De mijne schommelt ook nogal eens qua timing. Ik had een kuurtje gekregen voor andere klachten die ermee samen kunnen hangen. Dus moet eerst weer een paar menstruaties aankijken hoe het verder gaat. En anders maar weer aan de anticonceptie.

@:Yesss: Ik vraag me ook soms af waarom het anderen wel lukt en mij niet. Misschien heb ik de skills gewoon niet om een relatie te kunnen onderhouden. Het liefst zou ik iemand hebben die mij op alle vlakken begrijpt of toch minstens 90%. Maar misschien is dat een illusie.

Relaties heb ik me nog nooit aan 'gewaagd' en denk dat dat vooral te maken heeft met wat hondenmens schrijft, dat zoeken naar iemand die je begrijpt maar dat niet vinden. Of het een illusie is... geen idee. Misschien wel. Maar in het algemeen vind ik dat veel contact gericht is op het uitwisselen van praktische dingen. Kan ik best gezellig vinden, maar gesprekken op meer persoonlijk vlak heb ik toch vooral met mijn gezin. Komt ook wel door mezelf, naar anderen toe laat ik bijna alleen mijn nuchtere/makkelijke kant zien. Tegelijkertijd vind ik dat ik best veel lastige kanten/issues heb maar daar laat ik weinig van zien. Het moet toch ook een beetje gezellig blijven en kan het bovendien heel slecht onder woorden brengen.

Mandarijntje... hopelijk ben je weer fit. Als dat niet zo is, beterschap!!

Ik lees hier al wat langer mee, en vind het erg herkenbaar.

Zelf ben ik een man, en volgens mij is het met mannelijke vriendschappen gemiddeld genomen nog wat heftiger.

Veel mannen hebben niet echt de behoefte om uitgebreid over gevoelens te praten, en hoe we dit nou precies ervaren. Is toch een beetje sociale armoede als je het mij vraagt.

Maar nu dus de kroegjes, festivals, feestjes wegvallen, is voor velen ook de reden voor het initieren van contact niet echt aanwezig. Vooral omdat de meesten dus ook een relatie hebben, en hun basis ''sociale'' behoefte bij hun partner kwijt kunnen. Dan is het voor de rest al gauw goed.

Wat dat betreft is dit, om er ook een positieve draai aan te geven, toch ook wel een tijd waarin ik sociale contacten beter ga waarderen. Ik blijf een introvert, maar ik denk dat ik extraverte activiteiten straks wel beter kan waarderen.

hondenmens, ik herken vaak erg wat jij zegt

Ik heb soms het gevoel alsof ik een paar jaar in coma heb gelegen, ik nu wakker word en niemand meer herken. En daar bedoel ik mee : iedereen (vrienden) lijkt zo enorm veranderd. De dingen die we tot voor een paar jaar terug altijd samen deden, en waar we (dacht ik tenminste) zoveel schik aan beleefden : opeens lijkt niemand er meer iets om te geven.

Het lijkt wel alsof mijn vrienden niets liever willen dan zo veel en zo ver mogelijk weg van het leven dat we met elkaar hadden. De prachtige zonnige dagen varen in de sloep, de oergezellige avondjes ouwehoeren op het terras, noem maar op. Ik snap dat door carriere, kinderen enzo alles minder wordt. Maar niemand lijkt er meer enige waarde aan te hechten.

Ik heb het gevoel alsof ik als enige nog wanhopig probeert vast te houden aan een dood paard dat langzaam de afgrond in glijdt. En ik snap het niet : ben ik dan stil blijven staan in mijn ontwikkeling ofzo? Ik heb toch ook gewoon een baan, hypotheek, auto, a.k.a. : een ''volwassen'' leven? Maar ik zou het nog steeds oer gezellig vinden om met mijn vrienden (weliswaar minder heftig, tot minder laat in de nacht en iets minder frequent) dat soort dingen te doen. Maar bij hen is de behoefte/interesse totaal niet aanwezig lijkt het wel. Een vriend verhuist doodleuk even 50 km verderop om samen te gaan wonen met zijn vriendin en heeft nul komma nul behoefte meer om, al is het 45 graden warm, weer even hier naartoe te rijden om lekker het water op te gaan.

Een andere vriend wordt naar bangladesh gestuurd voor werk, is nu terug door corona, maar wil vooral na ''corona'' zo snel mogelijk weer terug voor maanden, terwijl ik juist enorm de behoefte heb om weer even bij te praten, wat leuke dingen te doen. Maar hun interesse ligt daar kennelijk totaal niet meer.

Hallo

Met mij is alles terug in orde. Ik vemoed dat de hormonen even op hol geslagen zijn en dat ik me daardoor zo duizelig voelde, ik kan me geen andere oorzaak voor ogen halen. Ik Heb hier de laatste tijd wel meer last van dat dit alles behalve regelmatig is. Ik ben in september 2018 moeten stoppen met mijn anticonceptie door medische redenen. Ging heel goed maar de laatste maanden merk ik dat dit minder goed gaat. Ik had hiervoor een afspraak gemaakt maar deze werd geannuleerd door Corona dus nog even afwachten.

Ik heb wel wat relaties gehad, maar meestal best korte (nooit langer dan een jaar). De laatste persoon had me bedrogen en heb ik dan ook zo op straat gezet, maar de anderen liepen mis omdat ik me telkens onder druk gezet voelde. Ik had altijd het gevoel dat ik veel te veel verplichtingen had, dat ik mijn eigen leven echt niet meer kon leiden en dat alles in teken stond van die relatie. Ik ga op zaterdag altijd sporten met de vrienden, en dan werd er van mij verwacht dat ik mee ging naar de familie en dergelijke. En dit ging dan elke week zo. Als ik dan toch ging sporten kwam er ruzie. En dit gebeurde niet in 1 relatie maar in ze allemaal. Een balans vinden die voor mij goed voelde was telkens onmogelijk. Ben ik dan zo onmogelijk?

Vanmorgen kreeg ik een berichtje van een collega, ze vroeg hoe het met mij ging. Ik dacht ooh eindelijk iemand die interesse toont! Toen bleek dat ze mij stuurde uit eigenbelang en dat ze informatie wilde hebben over een product wat ik in huis heb... Weer een domper op de feestvreugde.

Zo wat een domper zeg, van die collega Mandarijntje. Dan denk je dat iemand interesse toont..

Wel fijn dat je je wat beter voelt. Ik herken het wel, toen ik net mijn menstruatie had. Die was in het begin heel heftig, ik zakte bijna weg. Huisarts vermoedde toen bloedarmoede maar dat bleek het niet te zijn. Ben toen aan de pil gegaan en sindsdien is het wel beter gegaan gelukkig.

@You_gotta_be_tough: Dat gevoel van stilstaan in mijn ontwikkeling ken ik. Deels is het misschien ook wel zo. Ik maak minder mee dan de meeste leeftijdsgenoten. Mijn dagen zien er al jaren veelal hetzelfde uit. Op een paar dagjes weg en een midweek vakantie in binnenland na. Maar verandering zorgt ook weer gauw voor stress bij me. Het enige volwassene wat ik heb is mijn werk, op mezelf wonen en een auto.

Best wat dingen heb ik (nog) niet meegemaakt die anderen wel hebben.
Zelfstandig op vakantie is er daar een van. Trekt me ook niet. Maar met een maatje gaan die hetzelfde wil als ik lijkt me wel leuk. Maar dan nog: Kan ik dat wel? Dag en nacht met iemand samen zijn, rekening mee houden. Een andere taal moeten spreken. Ik weet het eigenlijk niet.

Veel vriendschappen zijn verwaterd omdat de raakpunten verdwenen. Zo had ik een vriendin waar ik mee op een vriendenclub zat, op badminton en we gingen heel soms samen zwemmen. Of naar een braderie Met al die dingen stopte ze na een paar jaar. En de weinige dingen die we nog wel beiden leuk vonden, ging ze ineens met anderen doen. Ja, dan houd het op.

Ik heb dat ook hoor..
Het gevoel dat mijn leven al te lang stil staat. Denk ook veel na over de keuzes die ik heb gemaakt, ook wat betreft relaties, had ik het toch een kans moeten geven met die ene man?
Had ik niet terug moeten komen van die ene reis?
Het lukt me maar niet om gelukkig te zijn en ik twijfel echt aan veel dingen, heb ik dingen over het hoofd gezien, kansen laten liggen, ik weet het gewoon niet meer..

Maar ik weet wel dat ik meer wil in het leven, ben ook zo toe aan een positieve boost, dingen om naar uit te kijken, andere omgeving, dat dingen op zijn plek vallen en dat is natuurlijk nu met heel dat Corona gebeuren helemaal lastig..

Maar heb zo sterk het gevoel van, nu ben ik aan de beurt. Heb jaren anderen gesteund en naar de dingen geluisterd die hun bezighoudt, verhalen aangehoord over nieuwe relaties, kinderen, naar nieuwe huizen komen kijken enz en in heb zoiets van, wanneer is het mijn tijd?

Kwebbeltje91 schreef: ↑

16-04-2020 13:05

Zo wat een domper zeg, van die collega Mandarijntje. Dan denk je dat iemand interesse toont..

Wel fijn dat je je wat beter voelt. Ik herken het wel, toen ik net mijn menstruatie had. Die was in het begin heel heftig, ik zakte bijna weg. Huisarts vermoedde toen bloedarmoede maar dat bleek het niet te zijn. Ben toen aan de pil gegaan en sindsdien is het wel beter gegaan gelukkig.

Ja ik vond het weer zo typisch van die collega. Waarom zou een mens anders ineens contact zoeken als je je anders zo kut doet tegen mij.

Ik mag niks meer van hormonale anticonceptie gebruiken. Nu moet ik ook wel zeggen dat ik er geen last van heb. Geen hoofdpijn of buikpijn ofzo. Alleen soms pijnlijke borsten en nu had ik dan ineens zo'n duizeligheid. Afwachten.

Zo herkenbaar weer Yess en Hondenmens.

Maar als ik jullie ( en mijn ) posts lees, zie ik toch vooral ook veel onderwaardering van jezelf, weinig zelfvertrouwen. Zoals hondenmens jij zegt : het ''enige'' volwassene dat jij hebt is op jezelf wonen, een baan en een auto. Alsof dat niet goed genoeg is. En ik lees ook al vaker je verhaal over reizen terug, alsof je denkt dat je dit niet kunt, dat niet kunt. En ook bij Yess, wat betreft dat het nu ''jouw tijd'' is..

Het is absoluut geen verwijt want ik herken het ook bij mezelf en weet hoe diep zoiets kan zitten, maar ik wil koste wat kost voorkomen dat ik dus straks een jaar of 45 ofzo ben en denk : ik heb alle kansen aan me voorbij laten gaan.

Want de kansen krijg ik wel degelijk. Ik zit nu op tinder, en heb genoeg (serieuze) aanspraak van aantrekkelijke, vlotte, stabiele en sociale kerels. Maar als het te dicht bij komt, vind ik het eng worden. Dan denk ik : ik ben niet leuk genoeg voor een relatie, ik ga tegen vallen, ik kan dat niet. En zo is het met nog veel meer dingen. En dus doe ik allemaal dingen niet, omdat ik het eng vind.

Ik merk ook dat het steeds erger wordt. Ik woon in een appartementencomplex en als ik de deur uit wil gaan, kijk ik altijd goed of er niet toevallig ook net buren naar buiten gaan die weer willen praten enzo. Vanmiddag was ik even mijn kozijnen aan de voorkant aan het schoonmaken, hoorde ik aan het gefrommel in het slot dat mijn buren op het punt stonden naar buiten te komen, ben ik snel naar binnen gevlucht. Ik zou willen dat ik daar eens wat makkelijker in werd, en ook wat meer zou durven.

You_gotta_be_tough schreef: ↑

16-04-2020 21:50

Zo herkenbaar weer Yess en Hondenmens.

Maar als ik jullie ( en mijn ) posts lees, zie ik toch vooral ook veel onderwaardering van jezelf, weinig zelfvertrouwen. Zoals hondenmens jij zegt : het ''enige'' volwassene dat jij hebt is op jezelf wonen, een baan en een auto. Alsof dat niet goed genoeg is. En ik lees ook al vaker je verhaal over reizen terug, alsof je denkt dat je dit niet kunt, dat niet kunt. En ook bij Yess, wat betreft dat het nu ''jouw tijd'' is..

Het is absoluut geen verwijt want ik herken het ook bij mezelf en weet hoe diep zoiets kan zitten, maar ik wil koste wat kost voorkomen dat ik dus straks een jaar of 45 ofzo ben en denk : ik heb alle kansen aan me voorbij laten gaan.

Want de kansen krijg ik wel degelijk. Ik zit nu op tinder, en heb genoeg (serieuze) aanspraak van aantrekkelijke, vlotte, stabiele en sociale kerels. Maar als het te dicht bij komt, vind ik het eng worden. Dan denk ik : ik ben niet leuk genoeg voor een relatie, ik ga tegen vallen, ik kan dat niet. En zo is het met nog veel meer dingen. En dus doe ik allemaal dingen niet, omdat ik het eng vind.

Ik merk ook dat het steeds erger wordt. Ik woon in een appartementencomplex en als ik de deur uit wil gaan, kijk ik altijd goed of er niet toevallig ook net buren naar buiten gaan die weer willen praten enzo. Vanmiddag was ik even mijn kozijnen aan de voorkant aan het schoonmaken, hoorde ik aan het gefrommel in het slot dat mijn buren op het punt stonden naar buiten te komen, ben ik snel naar binnen gevlucht. Ik zou willen dat ik daar eens wat makkelijker in werd, en ook wat meer zou durven.

Het is helemaal waar wat je zegt. Nu heb ik hier zelf geen 'last' van. Ik heb voldoende zelfvertrouwen en ik weet heel goed wat ik kan, niet kan, en wat ik waard ben. Alleen zien anderen het blijkbaar niet. Nuja, niemand is pefect, ik ook niet. Ik kom wel alleen buiten, ga wandelen, ga al eens alleen iets drinken, ga wel alleen op reis want had nu in juni een reis geboekt maar die zal nu niet doorgaan. Alleen reizen is trouwens super leuk! Ik heb ook 'maar' een woning, een auto en een job, en veel meer heb ik momenteel niet nodig. Ik ben hier gelukkig mee en dat is mijn volwassen leven.

Wat jij zegt van de buren heb ik niet. Ik woon ook in een appartementen complex en we komen eigenlijk allemaal wel goed overeen. Als we elkaar tegenkomen in de gang of in de garage dan wordt er wel een babbeltje geslaan. Sommige buren kom ik uiteraard liever niet tegen op bepaalde momenten omdat ik weet dat er dan geen eind aan komt . Ik ben eigenlijk echt wel sociaal. Maar als ik me niet goed voel bij iemand kruip ik in mijn schulp en kom ik er maar moeilijk weer uit. Dat komt dan meestal door iets wat die persoon gedaan of gezegd heeft, of net niet gedaan of gezegd heeft. Verder kan je met mij echt wel lachen en kan ik ook wel heel discreet zijn en dat maakt dat ik wel van mezelf vind dat ik een goede vriendin ben voor anderen. Alleen is dat blijkbaar hetgeten wat anderen niet nodig hebben ofzo?

Wat ik dan wel moeilijk vind: Ik maak graag natuurfoto's en volg dan ook een aantal instagram accounts hierover. Hier volg ik dan ook een man die echt fantastische foto's maakt. Die man woont in hetzelfde dorp als ik maar denk dat ik hem nog nooit ontmoet heb. Ik weet wel waar hij werkt. Hij werkt nauw samen met mijn neef en zo heb ik hem dan ook heel makkelijk terug gevonden op facebook. Volgens de info die ik zie is hij single en ik vind hem ook niet lelijk. Ik zou deze man graag leren kennen, ook omdat we dezelfde interesse hebben (nl fotografie) en ook omdat ik weet van mijn neef dat hij vind dat hij heel leuke collega's heeft, dus deze man behoort dan ook tot deze categorie. Ik ben normaal dan ook de 1ste persoon die hiervoor zou gaan en ik durf hem zeker een bericht sturen. Hij lijk me wel relatiemateriaal.
Maar dan: Op zijn facebookfoto's zie ik hem ook staan op festivals en tussen een groep vrienden. En dan denk ik onmiddellijk: Ohnee, dat wil ik niet. Ik leg dan onmiddellijk de link tussen Een relatie met die man = allerlei verplichtingen en feestjes met vrienden. Zoals jullie weten vind ik dat laatste echt verschrikkelijk. En ja, waarschijnlijk valt hier een compromis in te vinden moest het zover zijn, en ja dit geraakt dan zeker opgelost. Maar toch houd me dit tegen om contact te leggen met deze man. Vermoedelijk komt dit door mijn vorige relaties waar dit echt in verwacht werd. Ik moest elke zondag mee gaan eten bij de ouders, ik moest mee naar hier, ik moest mee naar daar. En dan was het ruzie als ik dan toch een keer voet bij stuk hield dat ik mijn eigen ding ging doen. Uiteindelijk heeft die man me dan ook bedrogen toen hij voor zijn werk naar het buitenland moest.
Uiteindelijk heb ik gewoon bang dat een relatie me teveel druk gaat leggen en teveel verplichtingen met zich zal meebrengen. En ben ik me al aan het opnaaien voor dat er nog maar 1 woord uitgewisseld is buiten een reactie op de foto's zoals: waauw mooi!

Ik vind het alleen wonen oprecht zalig! Ik geniet hier echt van en denk dat ik het nooit nog anders zou willen. Ik zeg dan ook altijd dat ik geen relatie wil, maar eerlijk gezegd denk ik dat ik mezelf dit wijsmaak omdat ik geen verplichtingen enzo wil. Ik ga toch maar eens alle vooroordelen opzij zetten en een poging doen om wat meer spanning in mijn liefdesleven te brengen ofzo.

You_gotta_be_tough: Ik zie gauw beren op de weg. Het is ook zo dat teleurstellingen er altijd nogal inhakken bij mij. Dat ik denk: weer iets wat ik niet kan, niet goed bevallen is.
Dat je later niet tot de conclusie wilt komen dat je veel kansen hebt laten liggen snap ik. Dat wil ik ook niet. Maar voor mijn gevoel heb ik op relatiegebied gewoon weinig kansen gehad. Ik ben nooit echt verliefd geweest op de mannen waarmee ik kort iets had. Te weinig raakpunten, me niet echt begrepen voelen. Het waren types die een hoge dunk van zichzelf hadden en daar werd ik nog onzekerder van. Alleen in het begin deden ze heel aardig en gaven ze aan mij leuk te vinden. Daarom gaf ik het even een kans. Ik was altijd degene die het uitmaakte. Ook nooit spijt van gehad.

Ik heb maar aan 1 kant een buurvrouw. Woon op een hoek. Aardige, rustige vrouw. Maar weinig raakpunten mee. We helpen elkaar wel als er nood aan de man is. Al zien we elkaar soms maanden niet. Alleen als we toevallig op hetzelfde moment in onze tuin zijn. Dit jaar ga ik waarschijnlijk verhuizen als het mee zit. Moet je maar weer afwachten wat voor buren je krijgt. Hoewel het echt een overwogen beslissing is te verhuizen heb ik daar wel angst voor. Wat als het toch niet bevalt? Dan kan ik niet terug. Maar dit huis is niet praktisch.

Mandarijntje1 schreef: ↑

17-04-2020 13:04

Wat ik dan wel moeilijk vind: Ik maak graag natuurfoto's en volg dan ook een aantal instagram accounts hierover. Hier volg ik dan ook een man die echt fantastische foto's maakt. Die man woont in hetzelfde dorp als ik maar denk dat ik hem nog nooit ontmoet heb. Ik weet wel waar hij werkt. Hij werkt nauw samen met mijn neef en zo heb ik hem dan ook heel makkelijk terug gevonden op facebook. Volgens de info die ik zie is hij single en ik vind hem ook niet lelijk. Ik zou deze man graag leren kennen, ook omdat we dezelfde interesse hebben (nl fotografie) en ook omdat ik weet van mijn neef dat hij vind dat hij heel leuke collega's heeft, dus deze man behoort dan ook tot deze categorie. Ik ben normaal dan ook de 1ste persoon die hiervoor zou gaan en ik durf hem zeker een bericht sturen. Hij lijk me wel relatiemateriaal.
Maar dan: Op zijn facebookfoto's zie ik hem ook staan op festivals en tussen een groep vrienden. En dan denk ik onmiddellijk: Ohnee, dat wil ik niet. Ik leg dan onmiddellijk de link tussen Een relatie met die man = allerlei verplichtingen en feestjes met vrienden.

Oh dit herken ik ook zo erg. Dat heb ik die persoon eigenlijk al afgekeurd als relatiemateriaal. Voor mij dan. Net als dat iemand veel interesses heeft waar ik niks mee heb. Het gevoel dat ik dan gemaakt interesse moet tonen, terwijl ik er dan niet eens benieuwd naar ben.

hondenmens schreef: ↑

17-04-2020 18:30

Oh dit herken ik ook zo erg. Dat heb ik die persoon eigenlijk al afgekeurd als relatiemateriaal. Voor mij dan. Net als dat iemand veel interesses heeft waar ik niks mee heb. Het gevoel dat ik dan gemaakt interesse moet tonen, terwijl ik er dan niet eens benieuwd naar ben.

Ja idd dat! Terwijl dat misschien een foto is van een éénmalig gebeuren ofzo. En toch is die persoon meteen 'afgekeurd'.

Goeiemorgen iedereen

Ik heb die man vanmorgen een berichtje gestuurd. Hij had een foto gepost, echt weer een hele mooie en heb hem hier privé over aangesproken en hem hier ook echt complimeten voor gegeven. Hij vond dat ook heel leuk van mij.
We hebben verder een hele tijd zitten chatten via Instagram en ik vond het wel een hele aangename babbel. Duidelijk dat hij ook een natuurmens is! Ik voelde me echt goed met dit gesprek. Ondertussen zijn we ook op facebook bevriend.
Word misschien vervolgd.

Goed om te lezen Mandarijntje.
Ik vind het sowieso prettiger om vanachter een beeldscherm met iemand te praten dan irl.

Kwebbeltje91 schreef: ↑

18-04-2020 09:44

Goed om te lezen Mandarijntje.
Ik vind het sowieso prettiger om vanachter een beeldscherm met iemand te praten dan irl.

Ik ben ook wel blij dat ik deze stap al gezet heb. Dit is al een kleine uitdaging voor mij.
Ik zou hem wel eens willen ontmoeten. 1 op 1 gesprekken vind ik wel leuk als het interessant is. Met meerdere personen vind ik minder.

Mandarijntje1 schreef: ↑

14-04-2020 09:50

Ik ben blij dat ik niet de enige ben die hier zo over denkt. Bij een vriendschap hoort altijd een soort van 'basispakket' als fundament. Iemand een gelukkige verjaardag wensen hoort naar mijn gevoel in dat basispakket. Ik verwacht niet dat we wekelijks afspreken, dat zou ik zelf ook niet trekken.

Een vriendin die kinderen krijgt de ruimte geven vind ik al helemaal bullshit. Ik begrijp dan inderdaad dat er minder tijd voor mij is, maar helemaal geen tijd voor mij maar wel voor anderen die wel kinderen hebben? Als je man de relatie niet meer ziet zitten en zegt dat hij wat tijd en ruimte nodig heeft, dan ga je hem toch ook niet na jaren weer met open armen ontvangen? Ik toch niet alleszinds. Ga dan maar lekker naar de mensen die je wel interesseren. Ik ben in zo'n situaties dan wel 2 dagen ofzo er niet goed van, maar ik kan het wel makkelijk loslaten. Zoals Camperland zei: ik loop ook niet achter iedereen aan zoals een hondje. Die tijd is al lang gepasseerd.

Ik sta ook niet graag in het middelpunt van de belangstelling, is altijd zo geweest. Ik zal zelf ook nooit een feest geven om wille van die reden. Anderen doen dat wel en dat is hun volste recht. Maar ik word ook wel altijd in de schaduw geplaatst.
Ik heb nu al enige tijd geen contact meer met neven en nichten, maar vroeger was het altijd al zo. MIjn nichten hadden beiden op de universiteit gezeten. Wat een slimme meiden zijn dat toch! Over mij werd niet gesproken om dat ik voor een technische opleiding ging. Het gevolg hiervan was dat ik veel sneller afgestudeerd was en ging werken en dat ik veel sneller dan hun 2 op mijn eigen ging wonen. Dat was toen jaloezie ten top! Dat kon toch niet zijn dat die 'domme' sneller haar eigen boontjes gaat doppen dan die 2 slimmeriken. Tja toch was het zo. Ze hebben nooit interesse getoond en ze zijn hier nooit op bezoek geweest of komen kijken hoe ik hier woon, en ik woon hier intussen 8 jaar.

Ik vind het niet erg om in de schaduw te staan, liever zo zelfs. Waar ik dan wel niet mee om kan is dat als ik iets goed gepresteerd heb dat een ander dan met de pluimen gaat lopen en op het podium mag gaan staan voor iets wat ik gerealiseerd heb.

Mandarijntje1 schreef: ↑

14-04-2020 09:50

Ik ben blij dat ik niet de enige ben die hier zo over denkt. Bij een vriendschap hoort altijd een soort van 'basispakket' als fundament. Iemand een gelukkige verjaardag wensen hoort naar mijn gevoel in dat basispakket. Ik verwacht niet dat we wekelijks afspreken, dat zou ik zelf ook niet trekken.

Tja, er begint me nu op basis van wat ik zo allemaal van je lees wel het een en ander duidelijk te worden. Jouw leven draait voornamelijk om jou. Tamelijk egocentrisch dus.

Jouw verwachtingen waar anderen aan dienen te voldoen, maar als ze dat niet doen dan ben je geïrriteerd, klaag je daarover en wil je eigenlijk afdwingen dat ze dat alsnog doen. Als andere mensen iets van jou verwachten heb je daar eigenlijk het schijt aan en doe je toch waar jij zin in hebt, en dan krijg je ruzie. Dat vind ik niet raar.

Je fixeert je alleen op je eigen behoeften, ik snap dat mensen dan zo klaar met je zijn. Ik ken je verder niet en ik constateer alleen op basis van wat jij schrijft, maar in dat licht begrijp ik ook dat mensen over je gevoelens heen praten en zo. Ik zou zelf ook weinig reden zien om daar in te investeren.

Het is overigens geen oordeel, slechts een constatering, en uit ervaring, ik herken het, want ik heb vroeger ook altijd zo gehandeld. Tot ik me realiseerde dat ik me misschien eens meer moest richten op de ander en wat zij mij gaven, ongeacht of dat voldeed aan mijn verwachtingen. Dat heeft mijn ogen echt geopend. Want mijn vrienden geven me veel meer dan ik zelf voor mogelijk had gehouden, alleen het is vaak niet wat ik zelf zou geven, want het zijn gewoon andere types.

Daarom heb ik geen verwachtingen. Ik heb mezelf zover ontwikkeld, dat ik precies weet wat ik echt nodig heb en dat kan ik me inmiddels prima zelf geven en soms krijg ik het van anderen. Dat heeft mijn leven een stuk makkelijker en rijker gemaakt.

spell68 schreef: ↑

19-04-2020 20:18

Tja, er begint me nu op basis van wat ik zo allemaal van je lees wel het een en ander duidelijk te worden. Jouw leven draait voornamelijk om jou. Tamelijk egocentrisch dus.

Jouw verwachtingen waar anderen aan dienen te voldoen, maar als ze dat niet doen dan ben je geïrriteerd, klaag je daarover en wil je eigenlijk afdwingen dat ze dat alsnog doen. Als andere mensen iets van jou verwachten heb je daar eigenlijk het schijt aan en doe je toch waar jij zin in hebt, en dan krijg je ruzie. Dat vind ik niet raar.

Je fixeert je alleen op je eigen behoeften, ik snap dat mensen dan zo klaar met je zijn. Ik ken je verder niet en ik constateer alleen op basis van wat jij schrijft, maar in dat licht begrijp ik ook dat mensen over je gevoelens heen praten en zo. Ik zou zelf ook weinig reden zien om daar in te investeren.

Het is overigens geen oordeel, slechts een constatering, en uit ervaring, ik herken het, want ik heb vroeger ook altijd zo gehandeld. Tot ik me realiseerde dat ik me misschien eens meer moest richten op de ander en wat zij mij gaven, ongeacht of dat voldeed aan mijn verwachtingen. Dat heeft mijn ogen echt geopend. Want mijn vrienden geven me veel meer dan ik zelf voor mogelijk had gehouden, alleen het is vaak niet wat ik zelf zou geven, want het zijn gewoon andere types.

Daarom heb ik geen verwachtingen. Ik heb mezelf zover ontwikkeld, dat ik precies weet wat ik echt nodig heb en dat kan ik me inmiddels prima zelf geven en soms krijg ik het van anderen. Dat heeft mijn leven een stuk makkelijker en rijker gemaakt.

Ik vind dat je constatering niet juist is, omdat ik uit de posts van Mandarijntje hele andere informatie haal. Ik lees in haar posts niet dat het alleen maar om haar draait. Dat het vooral gaat om de wisselwerking en wat het met haar deed. Dat is in mijn ogen niet vreemd, we zijn allemaal mensen met behoeften en wensen, net als dat haar vrienden, ik en jij ook wensen en behoeften hebben. Het ging er daarnaast om dat je in een vriendschap bepaalde verwachtingen mag hebben van elkaar en naar elkaar toe. Zij heeft net zo goed geluisterd naar en klaargestaan voor haar vrienden (van wat ik begreep uit haar posts).

Eerlijk gezegd vind ik je best wel hard overkomen. Als ik me goed herinner reageerde je een tijdje geleden ook zo naar een andere forummer/forumster (nu op anoniem) in dit topic. Waar komt dat vandaan?

@ spell :

Ik zie ook wel dat mandarijntje de posts hier wel erg op zichzelf betrekt en daardoor de discussie misschien een beetje naar zichzelf toe trekt, maar hoewel ik niet weet of je jouw post alleen baseert op de quote van mandarijntje die je aanhaalt of op het postgedrag in bredere zin, vind ik je oordeel ook wel wat aan de harde kant ja

Meer in het algemeen ben ik het namelijk best met mandarijntje eens dat je best wel iets van een vriendschap mag verwachten. Maar aan de andere kant is wat jij zegt ook wel weer waar : van de ene vriend(in) krijg je dit terug, van de andere vriendin dat. En probeer dat allemaal op waarde te schatten en verwacht niet van anderen dat ze aan jou moeten geven wat jij wil/verwacht dat ze aan je geven, want dan zul je vaak teleurgesteld worden.

Tegelijkertijd ben ik het weer met mandarijntje eens dat ik het ook wel raar vind om kennelijk niets van vrienden te mogen verwachten. Een tendens die ik hier wel vaker op het forum langs zie komen. Overigens opvallend vaak bij users die bijvoorbeeld al druk zat zijn met eigen kinderen en / of een partner : die vinden vrienden die ook maar het kleinste van hen verwachten vaak al gauw een blok aan het been en zetten ze weg als een soort veeleisende parasieten.

Wat dat betreft is het lastig om de ''grens'' te bepalen. Enerzijds is het te kort door de bocht om te zeggen : vriend X laat weinig aan mij horen in corona tijden / stuurt mij. geen felicitatie met mijn verjaardag, dus het is een slechte vriend. Die persoon kan daar gewoon niet zo attent / handig mee zijn of zit nu misschien ook even niet zo lekker in zijn/haar vel. Aan de andere kant, vind ik ook wel dat er ergens een gezonde grens is tussen welke mensen je wél als vriend beschouwt en welke niet.

Zo heb ik zelf te maken met een vriendin (samenwonend, in verwachting) waarbij ik vorig voorjaar heb geholpen om de halve tuin te strippen. Enorm gore rotte, houten balken in mijn schone auto'tje vol wormen en mieren, gebracht naar de vuilstort. Maar andersom valt me dan weer vaak op, dat als ze mij niet echt kan gebruiken, zoals nu met corona tijd, dat ik dan ook niets van haar hoor. Ik schrijf haar niet direct af als vriendin, want voor hetzelfde geldt is zij straks de eerste die voor de deur staat als er weer dingen kunnen en is ze gewoon niet zo van het whatsapp/facetime contact, maar het is voor mij zeker wel een factor die ik meeweeg over de langere termijn. Hoewel je het niet op een weegschaaltje moet leggen, zal het wel zo zijn dat als er in de toekomst meer van dat soort teleurstellingen volgen of dat ik vaker merk dat ze het laat afweten als het haar even niet goed ui komt, het ook mijn goed recht is om op een gegeven moment zo iemand niet meer als een vriend te beschouwen...

Overigens erger ik me als introvert echt enorm aan de handvol mensen die nu al tegen mij hebben gezegd : ''Ach, na de persconferentie van Rutte volgende week zal je waarschijnlijk wel weer naar kantoor mogen, dan heb je ten minste weer wat contact met je collega's ''

Ja goh, daar zit ik écht op te wachten zeg. Het enige kleine voordeeltje dat deze ellende voor mij als single introvert biedt, namelijk het thuiswerken, dat dan ook nog eens weg valt en ik me gewoon weer 5 dagen op kantoor kan melden. Mijn heerlijke thuiswerken is juist het enige dat mij nog een beetje door deze periode heen laat komen... Het is echt niet dat ik namelijk enorm zit te wachten op dat oppervlakkige werkinhoudelijke face 2 face contact met collega's. Dat vind ik juist heerlijk zo : geen strebers, geen mensen die hun gram willen halen, geen billenlikkerij bij de manager, gewoon lekker efficient aan de bak en alleen op maandag en soms op donderdag een uurtje bellen met het team...

Het zijn voor mij juist de diepgaande, persoonlije contacten met wat vrienden die ik enorm mis, maar 5 dagen per week met je collega'a in een stoffig kantoorpand zitten kan ik missen als kiespijn. Vooral omdat je in het weekend ook geen leuke dingen kunt doen verder (en al weken niet).

Toen mijn "vriendin" ons contact niet lekker meer vond lopen vroeg ik haar wat ze veranderd wilde hebben. Een van de dingen was: af en toe een kaartje sturen. Maar dat deed ze zelf ook nooit naar mij. Behalve op elkaars verjaardagen, dan gaven we ook een kaartje. Ik vond het een beetje vreemd dat ze dat van mij verwachtte en het zelf ook niet deed.