Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
woensdag 30 december 2015 om 20:10
quote:kaatje- schreef op 30 december 2015 @ 19:18:
Ik lees dat er hier ook wel introverten zijn met kinderen, ik heb nooit een kinderwens gehad en weet niet of die ooit nog gaat komen. Maar alleen al het idee van 24/7 iemand om je heen hebben waar je wat mee moet lijkt mij als introvert echt horror. Ik heb het zo erg nodig om een paar uur alleen te zijn en niets te moeten. Na het werk ben ik op, dat er heel veel mensen zien die daarnaast nog een gezin draaiende houden, dat zou ik echt niet kunnen!Daar heb ik ook rekening mee gehouden. Ik heb geen zin om met het kind te spelen, of het voor te lezen. En dacht ook aan: Als je je kind naar de crèche of school brengt moet je ook socializen, of je hebt contact met een andere ouder als je kind daar wil spelen of bij jou. Heb ik ook niet zo'n behoefte aan. Dus ook hier geen kids.
Ik lees dat er hier ook wel introverten zijn met kinderen, ik heb nooit een kinderwens gehad en weet niet of die ooit nog gaat komen. Maar alleen al het idee van 24/7 iemand om je heen hebben waar je wat mee moet lijkt mij als introvert echt horror. Ik heb het zo erg nodig om een paar uur alleen te zijn en niets te moeten. Na het werk ben ik op, dat er heel veel mensen zien die daarnaast nog een gezin draaiende houden, dat zou ik echt niet kunnen!Daar heb ik ook rekening mee gehouden. Ik heb geen zin om met het kind te spelen, of het voor te lezen. En dacht ook aan: Als je je kind naar de crèche of school brengt moet je ook socializen, of je hebt contact met een andere ouder als je kind daar wil spelen of bij jou. Heb ik ook niet zo'n behoefte aan. Dus ook hier geen kids.
woensdag 30 december 2015 om 20:14
Ik heb ook geen vrienden, behalve 1 vriendin. Als die vriendschap er niet meer zou zijn ga ik geen nieuwe vriendschap aan.
Ik zit gewoon liever (alleen) thuis. En dagjes uit doe ik met vriend en als hij iets niet wil, dan alleen. Zo ga ik gerust alleen naar de bioscoop of naar een pretpark. (Of naar het Glazen Huis. )
Ik zit gewoon liever (alleen) thuis. En dagjes uit doe ik met vriend en als hij iets niet wil, dan alleen. Zo ga ik gerust alleen naar de bioscoop of naar een pretpark. (Of naar het Glazen Huis. )
woensdag 30 december 2015 om 21:43
quote:kaatje- schreef op 30 december 2015 @ 19:18:
Ik lees dat er hier ook wel introverten zijn met kinderen, ik heb nooit een kinderwens gehad en weet niet of die ooit nog gaat komen. Maar alleen al het idee van 24/7 iemand om je heen hebben waar je wat mee moet lijkt mij als introvert echt horror. Ik heb het zo erg nodig om een paar uur alleen te zijn en niets te moeten. Na het werk ben ik op, dat er heel veel mensen zien die daarnaast nog een gezin draaiende houden, dat zou ik echt niet kunnen!
Herkenbaar! Ik heb ook geen kinderen. Heb eigenlijk nooit geweten of ik ze wilde. En inderdaad, altijd groot respect gehad voor mensen met kinderen, een carrière en nog een sociaal leven. Ik denk dat ik knettergek was geworden van altijd mensen om me heen.
Morgenavond nog even oudejaarsavond door en dan hebben we de december 'feestmaand' weer gehad! Ik vier het met familie, om hen een plezier te doen. Wordt een lange zit. We hebben al om 17.00 uur afgesproken. Het liefst ga ik tussen 22.00 en 23.00 uur naar bed. Dat zit er morgen niet in... Ik word eigenlijk altijd vroeg wakker, dus de kans is groot dat ik op 1 januari redelijk brak ben van het slaapgebrek.
En tegelijkertijd voel ik me zo'n muts...
Ik lees dat er hier ook wel introverten zijn met kinderen, ik heb nooit een kinderwens gehad en weet niet of die ooit nog gaat komen. Maar alleen al het idee van 24/7 iemand om je heen hebben waar je wat mee moet lijkt mij als introvert echt horror. Ik heb het zo erg nodig om een paar uur alleen te zijn en niets te moeten. Na het werk ben ik op, dat er heel veel mensen zien die daarnaast nog een gezin draaiende houden, dat zou ik echt niet kunnen!
Herkenbaar! Ik heb ook geen kinderen. Heb eigenlijk nooit geweten of ik ze wilde. En inderdaad, altijd groot respect gehad voor mensen met kinderen, een carrière en nog een sociaal leven. Ik denk dat ik knettergek was geworden van altijd mensen om me heen.
Morgenavond nog even oudejaarsavond door en dan hebben we de december 'feestmaand' weer gehad! Ik vier het met familie, om hen een plezier te doen. Wordt een lange zit. We hebben al om 17.00 uur afgesproken. Het liefst ga ik tussen 22.00 en 23.00 uur naar bed. Dat zit er morgen niet in... Ik word eigenlijk altijd vroeg wakker, dus de kans is groot dat ik op 1 januari redelijk brak ben van het slaapgebrek.
En tegelijkertijd voel ik me zo'n muts...
woensdag 30 december 2015 om 22:09
quote:Thirtyplus schreef op 30 december 2015 @ 12:57:
[...]
Het is heel vervelend als je het zelf niet kunt accepteren en anderen ook niet van jou. Omdat ik dagelijks tegen problemen aanloop door hoe ik ben (ik ben heel introvert, onzeker en verlegen, een fatale combinatie) heb ik er ook moeite mee te accepteren hoe mijn leven eruit blijft zien omdat ik zo ben en doe. Een paar jaar geleden was ik met een man die ook introvert was. Ik bewonderde het aan de ene kant dat hij niks zei in groepen en helemaal zichzelf was, maar aan de andere kant kwam dat vreemd over. We hadden ook weinig tegen elkaar te zeggen als we elkaar zagen waardoor de relatie uitging. In een groep met zijn collega's of vrienden deed ik toch mijn best om iets te verzinnen om te zeggen en dat kostte veel energie.
Nu probeer ik niet te praten als ik onder de mensen ben om energie te sparen, maar ik lijk af en toe net een kamerplant die niet beweegt en geen geluid maakt! Ik doe dingen omdat ze moeten en horen (elke dag naar mn werk gaan, regelmatig sporten, heel af en toe een kennis zien), maar niet omdat ik er energie van krijg. Ik moet fulltime werken en heb daardoor een heel groot deel van het weekend nodig om thuis op te ruimen en boeken te lezen, anders loop ik al heel snel op mijn tandvlees. Maar door al dat werken en bijkomen van buiten de deur zijn ben ik bang om zonder vrienden of relatie te blijven. Werk, vrienden, maakt niet uit, alles waar mensen bij betrokken zijn kost veel energie. Omdat ik de weekenden vrij wil houden om bij te tanken doe ik 's avonds dingen zoals sporten en heel soms iemand zien terwijl ik daar na een lange werkdag meestal geen zin in heb.
Wat naar dat het je allemaal zo veel energie kost. Ik vind het knap dat mensen fulltime kunnen werken, want ik kan het niet. Vroeger moest ik wel hele dagen draaien op stages en dan was ik erg moe en overprikkeld. Nu werk ik halve dagen en dat gaat een stuk beter. Dingen doen omdat ze horen en moeten herken ik ook. Zoals op tijd opstaan. Dat doe ik alleen door de week. Op andere dagen slaap ik altijd lang uit. Heerlijk, maar dan verleg ik wel mijn dag. Aan de ene kant geeft werk me structuur en sociale contacten. Maar ik vind ik ook heerlijk om een paar weken vrij te hebben en niks te moeten.
In gezelschap van mensen zijn kost mij ook veel energie. Het liefst heb ik 1 op 1 contacten. Nu heb wel een paar recente vriendschappen. Zonder relatie vind ik heel relaxt. Samenwonen zou ik nooit willen. Maar wel ooit iemand om op terug te kunnen vallen. Waarbij ik vertellen hoe mijn dag was en mijn twijfels daarover. Ben een enorme piekeraar. Nu is dat mijn moeder, maar die heeft ook niet het eeuwige leven.
[...]
Het is heel vervelend als je het zelf niet kunt accepteren en anderen ook niet van jou. Omdat ik dagelijks tegen problemen aanloop door hoe ik ben (ik ben heel introvert, onzeker en verlegen, een fatale combinatie) heb ik er ook moeite mee te accepteren hoe mijn leven eruit blijft zien omdat ik zo ben en doe. Een paar jaar geleden was ik met een man die ook introvert was. Ik bewonderde het aan de ene kant dat hij niks zei in groepen en helemaal zichzelf was, maar aan de andere kant kwam dat vreemd over. We hadden ook weinig tegen elkaar te zeggen als we elkaar zagen waardoor de relatie uitging. In een groep met zijn collega's of vrienden deed ik toch mijn best om iets te verzinnen om te zeggen en dat kostte veel energie.
Nu probeer ik niet te praten als ik onder de mensen ben om energie te sparen, maar ik lijk af en toe net een kamerplant die niet beweegt en geen geluid maakt! Ik doe dingen omdat ze moeten en horen (elke dag naar mn werk gaan, regelmatig sporten, heel af en toe een kennis zien), maar niet omdat ik er energie van krijg. Ik moet fulltime werken en heb daardoor een heel groot deel van het weekend nodig om thuis op te ruimen en boeken te lezen, anders loop ik al heel snel op mijn tandvlees. Maar door al dat werken en bijkomen van buiten de deur zijn ben ik bang om zonder vrienden of relatie te blijven. Werk, vrienden, maakt niet uit, alles waar mensen bij betrokken zijn kost veel energie. Omdat ik de weekenden vrij wil houden om bij te tanken doe ik 's avonds dingen zoals sporten en heel soms iemand zien terwijl ik daar na een lange werkdag meestal geen zin in heb.
Wat naar dat het je allemaal zo veel energie kost. Ik vind het knap dat mensen fulltime kunnen werken, want ik kan het niet. Vroeger moest ik wel hele dagen draaien op stages en dan was ik erg moe en overprikkeld. Nu werk ik halve dagen en dat gaat een stuk beter. Dingen doen omdat ze horen en moeten herken ik ook. Zoals op tijd opstaan. Dat doe ik alleen door de week. Op andere dagen slaap ik altijd lang uit. Heerlijk, maar dan verleg ik wel mijn dag. Aan de ene kant geeft werk me structuur en sociale contacten. Maar ik vind ik ook heerlijk om een paar weken vrij te hebben en niks te moeten.
In gezelschap van mensen zijn kost mij ook veel energie. Het liefst heb ik 1 op 1 contacten. Nu heb wel een paar recente vriendschappen. Zonder relatie vind ik heel relaxt. Samenwonen zou ik nooit willen. Maar wel ooit iemand om op terug te kunnen vallen. Waarbij ik vertellen hoe mijn dag was en mijn twijfels daarover. Ben een enorme piekeraar. Nu is dat mijn moeder, maar die heeft ook niet het eeuwige leven.
woensdag 30 december 2015 om 22:45
quote:kaatje- schreef op 30 december 2015 @ 19:18:
Ik lees dat er hier ook wel introverten zijn met kinderen, ik heb nooit een kinderwens gehad en weet niet of die ooit nog gaat komen. Maar alleen al het idee van 24/7 iemand om je heen hebben waar je wat mee moet lijkt mij als introvert echt horror. Ik heb het zo erg nodig om een paar uur alleen te zijn en niets te moeten. Na het werk ben ik op, dat er heel veel mensen zien die daarnaast nog een gezin draaiende houden, dat zou ik echt niet kunnen!Hier nog een. Nooit een kinderwens gehad. Vroeger niet omdat ik niet weet wat ik met kleine kinderen moet. Nu komt daar bij dat ik veel me-time nodig heb en er spelen erfelijke factoren mee. Ik heb samen met mijn moeder nog een tijdje dingen gedaan voor buurkinderen. Allemaal gezellig, maar de troep die je daarna moet opruimen en het gesjouw met spullen, pffff. En dat was maar af en toe en de kinderen gingen daarna weer naar huis. Moet je nagaan hoe dat met een eigen kind is en dan nog je werk en huishouden erbij. Kinderen krijgen gaat mij geen goed doen. Want ik wordt kriegel als ik weinig of geen tijd voor mezelf heb.
Ik lees dat er hier ook wel introverten zijn met kinderen, ik heb nooit een kinderwens gehad en weet niet of die ooit nog gaat komen. Maar alleen al het idee van 24/7 iemand om je heen hebben waar je wat mee moet lijkt mij als introvert echt horror. Ik heb het zo erg nodig om een paar uur alleen te zijn en niets te moeten. Na het werk ben ik op, dat er heel veel mensen zien die daarnaast nog een gezin draaiende houden, dat zou ik echt niet kunnen!Hier nog een. Nooit een kinderwens gehad. Vroeger niet omdat ik niet weet wat ik met kleine kinderen moet. Nu komt daar bij dat ik veel me-time nodig heb en er spelen erfelijke factoren mee. Ik heb samen met mijn moeder nog een tijdje dingen gedaan voor buurkinderen. Allemaal gezellig, maar de troep die je daarna moet opruimen en het gesjouw met spullen, pffff. En dat was maar af en toe en de kinderen gingen daarna weer naar huis. Moet je nagaan hoe dat met een eigen kind is en dan nog je werk en huishouden erbij. Kinderen krijgen gaat mij geen goed doen. Want ik wordt kriegel als ik weinig of geen tijd voor mezelf heb.
woensdag 30 december 2015 om 23:08
Ik ben gescheiden dus mijn dochter is maar 50% van de tijd bij me. Ik vind het heerlijk als ze er is, maar wat kan ik ook genieten van de avonden als ze bij papa is. Achteraf gezien kan ik nu analyseren dat mijn huwelijk daar mede op is stuk is gelopen: het feit dat ik niks meer over had om te geven aan mijn partner; ik vond het lastig dat hij ook nog eens aandacht vroeg nadat dochter op bed lag en ik eindelijk aan mezelf toe dacht te komen. Maar gelukkig wist ik dat niet van tevoren, want ik ben zo blij dat ik ouder mag zijn van dit prachtige kind.
En nu zijn we als co - ouders ook nog hele goede vrienden. Ik ben een veel aangenamer persoon als ik mijn me- time krijg.
Aan de ene kant mis ik wel een partner, maar dat wordt een herhaling van zetten vrees ik. Dus daar is nu geen ruimte voor in mijn leven.
En nu zijn we als co - ouders ook nog hele goede vrienden. Ik ben een veel aangenamer persoon als ik mijn me- time krijg.
Aan de ene kant mis ik wel een partner, maar dat wordt een herhaling van zetten vrees ik. Dus daar is nu geen ruimte voor in mijn leven.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
woensdag 30 december 2015 om 23:50
quote:belgali schreef op 30 december 2015 @ 23:08:
Ik ben gescheiden dus mijn dochter is maar 50% van de tijd bij me. Ik vind het heerlijk als ze er is, maar wat kan ik ook genieten van de avonden als ze bij papa is. Achteraf gezien kan ik nu analyseren dat mijn huwelijk daar mede op is stuk is gelopen: het feit dat ik niks meer over had om te geven aan mijn partner; ik vond het lastig dat hij ook nog eens aandacht vroeg nadat dochter op bed lag en ik eindelijk aan mezelf toe dacht te komen. Maar gelukkig wist ik dat niet van tevoren, want ik ben zo blij dat ik ouder mag zijn van dit prachtige kind.
En nu zijn we als co - ouders ook nog hele goede vrienden. Ik ben een veel aangenamer persoon als ik mijn me- time krijg.
Aan de ene kant mis ik wel een partner, maar dat wordt een herhaling van zetten vrees ik. Dus daar is nu geen ruimte voor in mijn leven.
Au, daar schrijf je toch dingen die ik maar al te goed herken.
Nee, ik heb nooit geweten of ik kinderen wilde, en dat weet ik nog niet. Het zijn wel twee schatten, die wil ik echt niet meer missen! Je komt er wel door in een andere wereld, en ik heb ook weer dingen van mijn kinderen geleerd (zoals relaxt! Haast is nergens goed voor) en ik leer mezelf beter kennen omdat ik mijn eigen gedrag en karakter in hen terug zie.
Ik heb me nooit veel aangetrokken van problemen, misschien koos ik daarom toch voor het avontuur 'kind'. En je hebt er ook altijd nog een partner-met-mening bij hè.
Ik ben gescheiden dus mijn dochter is maar 50% van de tijd bij me. Ik vind het heerlijk als ze er is, maar wat kan ik ook genieten van de avonden als ze bij papa is. Achteraf gezien kan ik nu analyseren dat mijn huwelijk daar mede op is stuk is gelopen: het feit dat ik niks meer over had om te geven aan mijn partner; ik vond het lastig dat hij ook nog eens aandacht vroeg nadat dochter op bed lag en ik eindelijk aan mezelf toe dacht te komen. Maar gelukkig wist ik dat niet van tevoren, want ik ben zo blij dat ik ouder mag zijn van dit prachtige kind.
En nu zijn we als co - ouders ook nog hele goede vrienden. Ik ben een veel aangenamer persoon als ik mijn me- time krijg.
Aan de ene kant mis ik wel een partner, maar dat wordt een herhaling van zetten vrees ik. Dus daar is nu geen ruimte voor in mijn leven.
Au, daar schrijf je toch dingen die ik maar al te goed herken.
Nee, ik heb nooit geweten of ik kinderen wilde, en dat weet ik nog niet. Het zijn wel twee schatten, die wil ik echt niet meer missen! Je komt er wel door in een andere wereld, en ik heb ook weer dingen van mijn kinderen geleerd (zoals relaxt! Haast is nergens goed voor) en ik leer mezelf beter kennen omdat ik mijn eigen gedrag en karakter in hen terug zie.
Ik heb me nooit veel aangetrokken van problemen, misschien koos ik daarom toch voor het avontuur 'kind'. En je hebt er ook altijd nog een partner-met-mening bij hè.
donderdag 31 december 2015 om 09:24
Ik had achteraf gezien veel moeite met de baby en peutertijd. Dan is zo'n kind inderdaad veel bij je en dat ervoer ik als verstikkend. Toen ze naar school gingen, ging het al beter. Nu zijn ze bijna toe aan de middelbare en ik merk dat ik veel meer energie overhoud omdat ze zichzelf kunnen vermaken.
Ik vind ze heel leuk hoor mijn kinderen, maar snap ook goed dat sommigen ze niet willen.
Ik vind ze heel leuk hoor mijn kinderen, maar snap ook goed dat sommigen ze niet willen.
donderdag 31 december 2015 om 11:05
Hoi allemaal,
Wat grappig dat ik net als meer mensen hier mij nooit echt heb gerealiseerd dat ik weleens introvert zou kunnen zijn. Ik dacht eerst altijd dat ik verlegen was, maar ben een tijdje lid geweest van de "Vereniging voor verlegen mensen" maar herkende mezelf daar niet in. Ook heb ik wel een soort van sociale fobie maar niet op alle vlakken.
Ik vind het soms heerlijk om met vriendinnen onzingesprekken te voeren, maar een gesprek met een vage kennis vind ik echt zonde van mijn tijd. Ben ik bv eindelijk even zonder mijn kinderen in het winkelcentrum, kom ik iemand tegen die ik echt niet wil zien. Bij de eerste seconde denk ik al "Oh nee!" en dat blijft de rest van het gesprek zo . En naast dat het mij tijd kost, kost het mij ook energie.
Al probeer ik het wel steeds meer om een gesprek kort te houden en gewoon te zeggen dat ik er vandoor ga zonder een smoes dat ik nog een andere afspraak o.i.d. heb. Lastig, maar het gaat steeds beter.
Mijn vriend is niet perse extravert maar heeft er sowieso schijt aan wat anderen wat hem denken. En ik maak mij daar altijd druk over. Als er bv een briefje in de brievenbus ligt dat de pakketbezorger is geweest en het pakket is afgegeven bij de buren wacht ik altijd tot mijn vriend thuis is. Hij gaat het zonder problemen halen want hij kapt een onzingesprek gewoon af. Ik heb altijd het gevoel dat ik er in mee moet gaan. En laat ik nou aan allebei de kanten buren hebben die zichzelf heel graag horen praten....
Ik snapte eerst nooit waarom iedereen 40 uur kan werken en in de avond ook nog van alles ondernemen. Maar het is niet het werk dat mij energie kost maar de sociale contacten met collega's. Wanneer ik bv een klusje had waarbij ik de hele dag alleen was, was ik superproductief en had ik aan het einde van de dag nog veel energie over. Gewoon lekker muziekje aan en werken. En mijn lunch niet in de kantine eten maar gewoon lekker achter mijn computer.
Nu ben ik postbezorger en ik ben dit eigenlijk tijdelijk gaan doen omdat één van mijn kinderen veel extra zorg nodig heeft, maar het bevalt mij wel! Al krijg ik het wel meteen warm wanneer ik iemand verderop in de tuin bezig zie en ik weet dat het iemand is die een praatje aan gaat knopen. Maar het stomme is dat ik dan meestal heel spontaan ben. Mensen zeggen ook altijd dat ze mij zo spontaan vinden.
Maar ik baal er soms echt van want ik wil bv heel graag een keer meehelpen bij mijn zoontje op school maar ik weet dat er dan ook altijd van die haantje-de-voorste-moeders komen die overal een sterke mening over hebben en van dominante mensen klap ik sowieso dicht. En als ik moet kiezen tussen een vrije dag of mij begeven tussen moeders dan kies ik veel liever voor het eerste! Al is het vaak wel zo dat wanneer ik wel kies voor de moeilijke weg en ik neem ergens deel aan, het achteraf vaak meeviel en ik trots ben op mezelf. Maar het kost vooraf en achteraf zo ontzettend veel energie
!
Wat grappig dat ik net als meer mensen hier mij nooit echt heb gerealiseerd dat ik weleens introvert zou kunnen zijn. Ik dacht eerst altijd dat ik verlegen was, maar ben een tijdje lid geweest van de "Vereniging voor verlegen mensen" maar herkende mezelf daar niet in. Ook heb ik wel een soort van sociale fobie maar niet op alle vlakken.
Ik vind het soms heerlijk om met vriendinnen onzingesprekken te voeren, maar een gesprek met een vage kennis vind ik echt zonde van mijn tijd. Ben ik bv eindelijk even zonder mijn kinderen in het winkelcentrum, kom ik iemand tegen die ik echt niet wil zien. Bij de eerste seconde denk ik al "Oh nee!" en dat blijft de rest van het gesprek zo . En naast dat het mij tijd kost, kost het mij ook energie.
Al probeer ik het wel steeds meer om een gesprek kort te houden en gewoon te zeggen dat ik er vandoor ga zonder een smoes dat ik nog een andere afspraak o.i.d. heb. Lastig, maar het gaat steeds beter.
Mijn vriend is niet perse extravert maar heeft er sowieso schijt aan wat anderen wat hem denken. En ik maak mij daar altijd druk over. Als er bv een briefje in de brievenbus ligt dat de pakketbezorger is geweest en het pakket is afgegeven bij de buren wacht ik altijd tot mijn vriend thuis is. Hij gaat het zonder problemen halen want hij kapt een onzingesprek gewoon af. Ik heb altijd het gevoel dat ik er in mee moet gaan. En laat ik nou aan allebei de kanten buren hebben die zichzelf heel graag horen praten....
Ik snapte eerst nooit waarom iedereen 40 uur kan werken en in de avond ook nog van alles ondernemen. Maar het is niet het werk dat mij energie kost maar de sociale contacten met collega's. Wanneer ik bv een klusje had waarbij ik de hele dag alleen was, was ik superproductief en had ik aan het einde van de dag nog veel energie over. Gewoon lekker muziekje aan en werken. En mijn lunch niet in de kantine eten maar gewoon lekker achter mijn computer.
Nu ben ik postbezorger en ik ben dit eigenlijk tijdelijk gaan doen omdat één van mijn kinderen veel extra zorg nodig heeft, maar het bevalt mij wel! Al krijg ik het wel meteen warm wanneer ik iemand verderop in de tuin bezig zie en ik weet dat het iemand is die een praatje aan gaat knopen. Maar het stomme is dat ik dan meestal heel spontaan ben. Mensen zeggen ook altijd dat ze mij zo spontaan vinden.
Maar ik baal er soms echt van want ik wil bv heel graag een keer meehelpen bij mijn zoontje op school maar ik weet dat er dan ook altijd van die haantje-de-voorste-moeders komen die overal een sterke mening over hebben en van dominante mensen klap ik sowieso dicht. En als ik moet kiezen tussen een vrije dag of mij begeven tussen moeders dan kies ik veel liever voor het eerste! Al is het vaak wel zo dat wanneer ik wel kies voor de moeilijke weg en ik neem ergens deel aan, het achteraf vaak meeviel en ik trots ben op mezelf. Maar het kost vooraf en achteraf zo ontzettend veel energie
!
donderdag 31 december 2015 om 12:02
quote:Starshine schreef op 31 december 2015 @ 09:24:
Ik had achteraf gezien veel moeite met de baby en peutertijd. Dan is zo'n kind inderdaad veel bij je en dat ervoer ik als verstikkend. Toen ze naar school gingen, ging het al beter. Nu zijn ze bijna toe aan de middelbare en ik merk dat ik veel meer energie overhoud omdat ze zichzelf kunnen vermaken.
Ik vind ze heel leuk hoor mijn kinderen, maar snap ook goed dat sommigen ze niet willen.
Wat stoer dat je dit zo opschrijft. Ik herken het wel, maar er is zo'n taboe op om er ook maar IETS negatiefs over te zeggen. Ik vond het geven van borstvoeding bijvoorbeeld helemáál niet wat ik me ervan had voorgesteld. Het ging heel moeizaam, en toen het eindelijk op gang was gekomen voelde ik me verstikkend 'vast-zitten'. Elke 3 uur aanleggen, altijd één tiet die op ploffen stond en lekte, het gevoel hebben niet weg te kunnen, nog langer rekening houden met wat je wel of niet mag eten. Geen wijntje, geen sterke kruiden. Mijn lichaam was ineens niet meer van mij. Verstikkend. En dan dus een groot schuldgevoel over dat je dit zo ervaart.
Dit heb ik niet lang gedaan.
En de zorgen die je hebt met kinderen zijn ook groter. Eerst moest je alleen jezelf beschermen, wat nog redelijk overzichtelijk is, maar ineens ben je op een nieuwe manier kwetsbaar. Als je kindje buitengesloten wordt op school, of niet gelukkig is bijvoorbeeld. Dat RAAKT je. Intens.
Ik heb geweldige kids, hou zielsveel van ze, maar als je veel behoefte hebt aan rust en 'me-time ' dan is het soms wat lastig inplannen.
Vroeger wachtte ik dan gewoon tot ze in bed lagen. Maar oudste gaat steeds later naar bed, en tegenwoordig pas om 22.30 uur. Dan lig ik er eerder in dan zij. Probeer ik in bed nog wel even tot mezelf te komen.
Ik had achteraf gezien veel moeite met de baby en peutertijd. Dan is zo'n kind inderdaad veel bij je en dat ervoer ik als verstikkend. Toen ze naar school gingen, ging het al beter. Nu zijn ze bijna toe aan de middelbare en ik merk dat ik veel meer energie overhoud omdat ze zichzelf kunnen vermaken.
Ik vind ze heel leuk hoor mijn kinderen, maar snap ook goed dat sommigen ze niet willen.
Wat stoer dat je dit zo opschrijft. Ik herken het wel, maar er is zo'n taboe op om er ook maar IETS negatiefs over te zeggen. Ik vond het geven van borstvoeding bijvoorbeeld helemáál niet wat ik me ervan had voorgesteld. Het ging heel moeizaam, en toen het eindelijk op gang was gekomen voelde ik me verstikkend 'vast-zitten'. Elke 3 uur aanleggen, altijd één tiet die op ploffen stond en lekte, het gevoel hebben niet weg te kunnen, nog langer rekening houden met wat je wel of niet mag eten. Geen wijntje, geen sterke kruiden. Mijn lichaam was ineens niet meer van mij. Verstikkend. En dan dus een groot schuldgevoel over dat je dit zo ervaart.
Dit heb ik niet lang gedaan.
En de zorgen die je hebt met kinderen zijn ook groter. Eerst moest je alleen jezelf beschermen, wat nog redelijk overzichtelijk is, maar ineens ben je op een nieuwe manier kwetsbaar. Als je kindje buitengesloten wordt op school, of niet gelukkig is bijvoorbeeld. Dat RAAKT je. Intens.
Ik heb geweldige kids, hou zielsveel van ze, maar als je veel behoefte hebt aan rust en 'me-time ' dan is het soms wat lastig inplannen.
Vroeger wachtte ik dan gewoon tot ze in bed lagen. Maar oudste gaat steeds later naar bed, en tegenwoordig pas om 22.30 uur. Dan lig ik er eerder in dan zij. Probeer ik in bed nog wel even tot mezelf te komen.
donderdag 31 december 2015 om 13:23
quote:VecchiaDonna schreef op 23 december 2015 @ 08:01:
Ik heb eigenlijk nog wel een vraag. Niet aan de introverte meeschrijvers hier op dit topic, maar aan de extraverte meelezers (die er toch misschien ook wel zullen zijn). Hoe gaan jullie ermee om als je iemand treft die heel stil is? Vinden jullie dat vervelend, en laat je zo iemand dan maar het liefst links liggen? Vinden jullie iemand die vaak alleen is zielig, of snappen jullie dat dat alleen zijn voor sommigen juist heel fijn kan zijn? Ik vind dit topic echt heerlijk hoor, het is echt een verademing om zoveel herkenbare dingen te lezen. Maar ik ben ook best benieuwd hoe 'die anderen' 'ons' ervaren. Want dit is toch wel een onderwerp waarover ik nog nooit met een extravert iemand heb gesproken.
Ik ben nog bezig met bijlezen, maar hier wil ik wel even op reageren Laatst was er een feestje in een kroeg van een collega die een bepaalde periode afsluit. Ze hield daarbij een toespraak om alle mensen die bedanken die de afgelopen jaren een rol in haar leven hebben gespeeld. Zeer extravert dus Daarbij kwam ik op een gegeven moment ook voorbij: "Dankjewel Snorhaar voor af en toe eens een zinnig gesprek tussen al het geklets door" of iets in die richting. Ik vond dat toch wel fijn en erg typisch. Moest meteen aan dit topic denken.
Rest mij nog te vertellen dat ik die avond op tijd naar huis ben gegaan, dankbaar gebruik makend van een andere dame die zich ook nooit in de kroeg begeeft, weinig mensen kende en er wel klaar mee was. Ik had graag nog wat meer met haar bijgepraat, maar daarvoor was de muziek te hard.
Ik heb eigenlijk nog wel een vraag. Niet aan de introverte meeschrijvers hier op dit topic, maar aan de extraverte meelezers (die er toch misschien ook wel zullen zijn). Hoe gaan jullie ermee om als je iemand treft die heel stil is? Vinden jullie dat vervelend, en laat je zo iemand dan maar het liefst links liggen? Vinden jullie iemand die vaak alleen is zielig, of snappen jullie dat dat alleen zijn voor sommigen juist heel fijn kan zijn? Ik vind dit topic echt heerlijk hoor, het is echt een verademing om zoveel herkenbare dingen te lezen. Maar ik ben ook best benieuwd hoe 'die anderen' 'ons' ervaren. Want dit is toch wel een onderwerp waarover ik nog nooit met een extravert iemand heb gesproken.
Ik ben nog bezig met bijlezen, maar hier wil ik wel even op reageren Laatst was er een feestje in een kroeg van een collega die een bepaalde periode afsluit. Ze hield daarbij een toespraak om alle mensen die bedanken die de afgelopen jaren een rol in haar leven hebben gespeeld. Zeer extravert dus Daarbij kwam ik op een gegeven moment ook voorbij: "Dankjewel Snorhaar voor af en toe eens een zinnig gesprek tussen al het geklets door" of iets in die richting. Ik vond dat toch wel fijn en erg typisch. Moest meteen aan dit topic denken.
Rest mij nog te vertellen dat ik die avond op tijd naar huis ben gegaan, dankbaar gebruik makend van een andere dame die zich ook nooit in de kroeg begeeft, weinig mensen kende en er wel klaar mee was. Ik had graag nog wat meer met haar bijgepraat, maar daarvoor was de muziek te hard.
donderdag 31 december 2015 om 16:01
quote:kaatje- schreef op 30 december 2015 @ 19:18:
Ik lees dat er hier ook wel introverten zijn met kinderen, ik heb nooit een kinderwens gehad en weet niet of die ooit nog gaat komen. Maar alleen al het idee van 24/7 iemand om je heen hebben waar je wat mee moet lijkt mij als introvert echt horror. Ik heb het zo erg nodig om een paar uur alleen te zijn en niets te moeten. Na het werk ben ik op, dat er heel veel mensen zien die daarnaast nog een gezin draaiende houden, dat zou ik echt niet kunnen!
Dit had ik zelf geschreven kunnen hebben en vele anderen hier ook lees ik.
Deze week heb ik vrij genomen en ik ben intens aan het genieten en opladen. Mijn vriend moest wel werken, dus ik kon heerlijk mijn gang gaan. Lekker thuis tutten, achterstallige klusjes doen en alles op mijn eigen tempo. Ik wil nog zo'n week!
Ik lees dat er hier ook wel introverten zijn met kinderen, ik heb nooit een kinderwens gehad en weet niet of die ooit nog gaat komen. Maar alleen al het idee van 24/7 iemand om je heen hebben waar je wat mee moet lijkt mij als introvert echt horror. Ik heb het zo erg nodig om een paar uur alleen te zijn en niets te moeten. Na het werk ben ik op, dat er heel veel mensen zien die daarnaast nog een gezin draaiende houden, dat zou ik echt niet kunnen!
Dit had ik zelf geschreven kunnen hebben en vele anderen hier ook lees ik.
Deze week heb ik vrij genomen en ik ben intens aan het genieten en opladen. Mijn vriend moest wel werken, dus ik kon heerlijk mijn gang gaan. Lekker thuis tutten, achterstallige klusjes doen en alles op mijn eigen tempo. Ik wil nog zo'n week!
donderdag 31 december 2015 om 17:35
Wat een fijn, herkenbaar topic. Zelf ben ik ook echt introvert, maar net zoals veel anderen hier wel met extraverte trekjes. Presentaties geven vind ik bijvoorbeeld geen enkel probleem en ook voor leidinggeven of het voorzitten van een werkgroep o.i.d. draai ik m'n hand niet om.
Ik kan slecht tegen drukte en grote hoeveelheden prikkels, en ik houd dus ook niet van feesten en verjaardagen. Kleinschalige feestjes met mensen die ik goed ken en graag mag, dat gaat nog wel, maar grotere feesten en nieuwjaarsborrels en dergelijke, waarbij je lang niet iedereen kent, dat vind ik echt een kwelling. Ik ben ook vreselijk in het voeren van smalltalk, maar ik heb daar ook totaal geen talent voor en zie er het nut niet van in. Waarom zou je op de verjaardag van een kennis een gesprek over koetjes en kalfjes gaan houden met iemand die je totaal niet kent? En de gastvrouw / -heer is op dit soort feestjes inderdaad altijd druk, dus ik geef er de voorkeur aan om op een ander moment te komen - bijvoorbeeld even een middag of avond samen doorbrengen - zodat je diegene echt kunt spreken.
Tijdens mijn studie liep ik stage bij een bedrijf dat weleens netwerkdagen bezocht om de naamsbekendheid te vergroten. Een collega vroeg een keer of ik mee ging - het leek me vreselijk, maar goed, ik wilde het toch graag proberen - en op die dag stoof hij gelijk weg om wat wildvreemden aan te spreken. Zonder enige schroom sprak hij hooggeplaatste medewerkers van allerlei bekende bedrijven aan. Ik vond het wat suf om de hele tijd maar een beetje achter hem aan te lopen, dus ik ben er zelf opuit gegaan, maar vreemde mensen aanspreken om jezelf te verkopen is totaal niet voor mij weggelegd. Ik liep er maar wat rond en uiteindelijk werd ik zelf door iemand aangesproken met wie ik een paar woorden heb gewisseld, maar dat was het dan ook wel. Ik vond het een vreselijke dag. Enerzijds zou ik dolgraag wat extraverter willen zijn en beschouw ik dat gemak waarmee sommige mensen gesprekken voeren met wildvreemden als een waardevolle gave, maar anderzijds heb ik me ondertussen wel neergelegd bij mijn introvertie. Ik ben met mezelf in het reine gekomen. Ik zal nooit goed worden in netwerken en richt me gewoon op de dingen die ik wel kan. Mijn baas bij mijn stagebedrijf was trouwens de ultieme extravert; hij vond het fantastisch om op borrels niets anders te doen dan contacten leggen met wildvreemden.
Bij feestjes merk ik trouwens ook dat ik me rot zweet en erg gespannen ben. Ik houd dat soort dingen maar een paar uur vol en mag me tussendoor graag even afzonderen om op adem te komen, alvorens ik me weer ik het strijdgewoel meng. Tijdens mijn studie had ik een keer een feest waarbij iedereen aan het dansen was en ik aan de rand van de dansvloer een diepzinnig gesprek ging voeren met iemand die ik totaal niet kende maar met wie het gelijk klikte (we konden elkaar net verstaan). Men zal ons wel een stelletje excentriekelingen hebben gevonden, maar ik had in tijden niet zo'n leuk feest gehad.
Ik kan slecht tegen drukte en grote hoeveelheden prikkels, en ik houd dus ook niet van feesten en verjaardagen. Kleinschalige feestjes met mensen die ik goed ken en graag mag, dat gaat nog wel, maar grotere feesten en nieuwjaarsborrels en dergelijke, waarbij je lang niet iedereen kent, dat vind ik echt een kwelling. Ik ben ook vreselijk in het voeren van smalltalk, maar ik heb daar ook totaal geen talent voor en zie er het nut niet van in. Waarom zou je op de verjaardag van een kennis een gesprek over koetjes en kalfjes gaan houden met iemand die je totaal niet kent? En de gastvrouw / -heer is op dit soort feestjes inderdaad altijd druk, dus ik geef er de voorkeur aan om op een ander moment te komen - bijvoorbeeld even een middag of avond samen doorbrengen - zodat je diegene echt kunt spreken.
Tijdens mijn studie liep ik stage bij een bedrijf dat weleens netwerkdagen bezocht om de naamsbekendheid te vergroten. Een collega vroeg een keer of ik mee ging - het leek me vreselijk, maar goed, ik wilde het toch graag proberen - en op die dag stoof hij gelijk weg om wat wildvreemden aan te spreken. Zonder enige schroom sprak hij hooggeplaatste medewerkers van allerlei bekende bedrijven aan. Ik vond het wat suf om de hele tijd maar een beetje achter hem aan te lopen, dus ik ben er zelf opuit gegaan, maar vreemde mensen aanspreken om jezelf te verkopen is totaal niet voor mij weggelegd. Ik liep er maar wat rond en uiteindelijk werd ik zelf door iemand aangesproken met wie ik een paar woorden heb gewisseld, maar dat was het dan ook wel. Ik vond het een vreselijke dag. Enerzijds zou ik dolgraag wat extraverter willen zijn en beschouw ik dat gemak waarmee sommige mensen gesprekken voeren met wildvreemden als een waardevolle gave, maar anderzijds heb ik me ondertussen wel neergelegd bij mijn introvertie. Ik ben met mezelf in het reine gekomen. Ik zal nooit goed worden in netwerken en richt me gewoon op de dingen die ik wel kan. Mijn baas bij mijn stagebedrijf was trouwens de ultieme extravert; hij vond het fantastisch om op borrels niets anders te doen dan contacten leggen met wildvreemden.
Bij feestjes merk ik trouwens ook dat ik me rot zweet en erg gespannen ben. Ik houd dat soort dingen maar een paar uur vol en mag me tussendoor graag even afzonderen om op adem te komen, alvorens ik me weer ik het strijdgewoel meng. Tijdens mijn studie had ik een keer een feest waarbij iedereen aan het dansen was en ik aan de rand van de dansvloer een diepzinnig gesprek ging voeren met iemand die ik totaal niet kende maar met wie het gelijk klikte (we konden elkaar net verstaan). Men zal ons wel een stelletje excentriekelingen hebben gevonden, maar ik had in tijden niet zo'n leuk feest gehad.
donderdag 31 december 2015 om 18:14
Er werd eerder trouwens gesproken over 'geremde emoties'. Ik herken dat ook heel erg. Bij begroetingen, goed nieuws, het krijgen van cadeaus, etc. ben ik niet iemand die gaat springen, lachen, mensen omhelzen, ook al is mijn blijdschap diep van binnen hoogstwaarschijnlijk niet minder dan die van de extraverte medemens. Ik hoor weleens dat ik nors, apathisch of somber overkom. Erg jammer vind ik dat, omdat dat absoluut niet is wat ik wil uitstralen. "Wat vind je dan wel leuk?" hoor ik ook weleens. Er zijn ontzettend veel dingen die ik leuk vind en waarvan ik geniet, maar dat is gewoon niet zo van m'n gezicht af te lezen. Overigens kunnen introverte mensen naar het schijnt doorgaans wel meer van films, boeken of muziek genieten dan extraverte mensen. Er zijn diverse films, boeken en artiesten die me volledig kunnen meevoeren, die me intens kunnen doen genieten, maar ook dan voel ik niet de behoefte om te gaan huilen, lachen, dansen, springen of mensen te omhelzen.
donderdag 31 december 2015 om 18:46
quote:hondenmens schreef op 29 december 2015 @ 23:39:
Het lijkt alsof anderen meer moeite hebben met feit dat je stil bent dan wij zelf. Tijdens mijn opleiding hadden we eens een les waarbij Iedereen een klasgenote (waren allemaal meiden) moest opnoemen aan wie ze het minst en het meest hadden. Iedereen koos bij minst dezelfde persoon. En dat was ik. Met als reden "stil". Ik kreeg een hoop gevraag waarom ik zo was en ze zeiden dat ik mezelf buitensloot. De leraar deed ook mee. Ik zou later problemen krijgen met mijn introvertheid. Ze vonden het raar dat ik in de lunchpauze vaak alleen ging wandelen. Dat had ik nodig. Ik werd ook veel gepest in die klas en voelde me juist door anderen buitengesloten tijdens lessen of groepjes vormen.
Het lijkt alsof anderen meer moeite hebben met feit dat je stil bent dan wij zelf. Tijdens mijn opleiding hadden we eens een les waarbij Iedereen een klasgenote (waren allemaal meiden) moest opnoemen aan wie ze het minst en het meest hadden. Iedereen koos bij minst dezelfde persoon. En dat was ik. Met als reden "stil". Ik kreeg een hoop gevraag waarom ik zo was en ze zeiden dat ik mezelf buitensloot. De leraar deed ook mee. Ik zou later problemen krijgen met mijn introvertheid. Ze vonden het raar dat ik in de lunchpauze vaak alleen ging wandelen. Dat had ik nodig. Ik werd ook veel gepest in die klas en voelde me juist door anderen buitengesloten tijdens lessen of groepjes vormen.
LOEP ME MAAR aub.
donderdag 31 december 2015 om 19:07
Ik heb ook regelmatig me-time nodig zonder kinderen om mij heen. In het weekend gaat mijn vriend soms met de kinderen naar zijn moeder en blijf ik thuis en rommel een beetje.
En ik ben altijd op maandag en donderdag vrij en dan zijn de kinderen op school. Ik probeer dan zo min mogelijk te plannen. Dat heb ik echt nodig. Lekker de hele dag in huispak en een beetje computeren en TV programma's terugkijken
.
En ik ben altijd op maandag en donderdag vrij en dan zijn de kinderen op school. Ik probeer dan zo min mogelijk te plannen. Dat heb ik echt nodig. Lekker de hele dag in huispak en een beetje computeren en TV programma's terugkijken
.
donderdag 31 december 2015 om 19:11
En gebeld worden vind ik ook verschrikkelijk. Sowieso het opnemen want ik heb heel lang gestotterd en doe het bij opnemen nog. Maar neem sowieso alleen op als het moet. En doe deur ook niet open wanneer ik niemand verwacht. Hou ook echt niet van onverwacht bezoek. Zit ik net lekker te genieten van mijn rust, moet ik weer helemaal omschakelen.
donderdag 31 december 2015 om 21:22
Gelukkig wonen hier geen mensen in de buurt die onverwachts kunnen langskomen. Vaak als de bel gaat doe ik sowieso niet open, ik verwacht nooit iemand, en ik heb geen zin om allerlei energieleveranciers/stroopwafelverkopers af te moeten poeieren.
Bellen haat ik ook. Ik bel alleen af en toe met mijn moeder, verder met niemand.
Behalve op mijn werk dan, daar moet ik wel, helaas.
Bellen haat ik ook. Ik bel alleen af en toe met mijn moeder, verder met niemand.
Behalve op mijn werk dan, daar moet ik wel, helaas.
donderdag 31 december 2015 om 23:35
Ik hou ook niet v gebeld worden. Het komt eigenlijk zelden op het goede moment. Appen is leuk, en ook mailen, smsen, prima. Maar altijd beschikbaar moeten zijn op je mobiel vind ik vreselijk. Ik geef mijn nummer aan niemand, op een enkele uitzondering na. Of ik zeg erbij dat ze liever alleen appen op dit nummer.
Geniet v je 3 dagen rust, Pimpom
Geniet v je 3 dagen rust, Pimpom
