Introvert? Schrijf mee!

Gelukkig nieuwjaar!

Gelukkig nieuwjaar!!!

He waarom ontdek ik voor-mij-handige-topics toch zo laat,

nou ja beter laat dan nooit.

Gelukkig nieuwjaar allen !!



Mag ik me aansluiten, ook ik ben een introvert typje, TO

is erg herkenbaar.

Weet niet of meer dat hebben, ik lijk in de eerste plaats misschien niet

erg introvert met mn vlotte babbel.

(nu ligt dat overigens aan de persoon, er zijn ook mensen waar ik bij dichtklap...)

quote:Wolder schreef op 29 december 2015 @ 21:57:

"Wat ben je stil"



Bloedhekel aan die zin. Alsof ik dat zelf nog niet weet.

Krijg je bijna de neiging om botte/harde opmerkingen a la 'ik ben bewust stil

want je bent niet interessant' of iets in die richting te gaan maken...



Of dat je gezellig 'moet' gaan zitten te doen terwijl je op dat moment gewoon

even niet in de mood bent...

Ik weet niet of iemand dat herkent, maar ik kan als ik me niet prettig voel

heel erg slecht een pokerface opzetten. Maar uitleggen hoe en waarom is op zo'n moment

ook weer lastig... (en ik denk dan bij mezelf dat mensen daar ook echt niet op zitten te wachten)



Wat ik ook lastig vind is als je in een groep bent waar een paar mensen het meest

aan het woord zijn en de gesprekken vooral over hun gaan.

Judeska is dan wel mn Av., maar ik ben haar helaas in verste verte niet , zou af en toe

best handig zijn, een beetje Judeska...

Ik kan ook best goed 'babbelen' hoor Zelatrice. In het goede gezelschap. Ik ben ook niet verlegen. Maar dus wel introvert. (Als ik de OP lees, veel herkenning.)



Van mijn werk moesten we ineens een soort mondeling examen doen in de vorm van een nep vergadering. Daar zat dan examinator bij die in de gaten moest houden hoe het zat met iedereens gespreksvaardigheden. Laat je de ander uitpraten, hoe is de beurtverdeling, heb je voldoende inhoudelijke argumenten om je standpunt te verdedigen, durf je ruimte in te nemen, zorg je er voldoende voor dat de ander zichzelf neer kan zetten, vraag je door als iets nog niet helder is, etc etc.

Ik kreeg de vergaderinhoud door misverstanden pas 10 minuten van te voren, ipv de week van te voren. Toch maak ik me daar dan niet druk om. Ik weet waar ze op Letten en dat ik dat ook wel kan.

Ik scoorde het hoogst van de groep. Had een 9,7. Ik 'speel' dan even Extravertje. Dat kan ik best volhouden voor 1 a 2 uurtjes.



Maar tijdens een 'echte' vergadering blijf ik dichter bij mezelf. Dan denk ik meer na, laat dingen bezinken. Vraag me af WAAROM iemand met een bepaald standpunt komt, ipv meteen op dit standpunt in te gaan. Dat oogt mss minder transparant, of passief (?).

Maarja. Hele dag 'open' spelen kost me teveel energie.

Hoe was jullie Oudejaarsavond? De mijne is goed bevallen. Ik ben wel naar mijn oom geweest en daar waren we met z'n achten. Maar ik ben pas om 21:00 gegaan, zodat ik maar een halve avond in gezelschap hoef te zitten. Dus gewoon thuis gegeten en daar nog wat koude en warme hapjes gegeten. Als snack achteraf voldeed het wel, maar als maaltijd vind ik dat te karig. We hebben de Top 2000 en vuurwerk gekeken. Om 01:00 ben ik weer naar huis gegaan. Ik ga het voortaan maar zo doen. Veel relaxter.

...

quote:VesperLynd schreef op 01 januari 2016 @ 16:09:

Happy 2016 allemaal!



Ik wilde nog even aanhaken bij het gesprek over kinderen een paar pagina's terug. Vond het boeiend om te lezen hoe een aantal introverten op kinderen reageren (opvoeden, me-time, etc.). Zelf ben ik nu begin dertig en ik zit er serieus aan te denken om alleen kinderen te 'nemen', ik ga hier dit jaar belangrijke gesprekken met potentiële vaders over voeren. Hoe verwacht ik dit te kunnen combineren met mijn variant van introversie? Ik heb juist al vanaf begin pubertijd een hele sterke kinderwens en die is door de jaren heen gegroeid. Wat ik bij mezelf merk is dat mijn introversie nogal situationeel is (bij sommige onderwerpen, bij sommige mensen, in sommige situaties), maar dat mijn familie eigenlijk de enige plek is waar ik echt mezelf kan zijn en mijn introversie geen rol speelt. Mijn onderbuikgevoel/intuïtie zegt me dan ook dat ik juist ook in contact met mijn kinderen helemaal mezelf kan zijn en hen net zoveel ruimte kan geven om te zijn als ik zelf bij mijn familie ervaar; dat ik hun mogelijke gekrijs, geren, gehuil stukken beter aan kan dan van andermans kinderen, omdat ik mijn eigen kinderen goed ken, kan 'lezen' en ik dan niet dat gevoel zal hebben van 'wat moet ik hier mee? help!'.

Over het alleenstaand ouderschap hoor ik verder vaak opmerkingen als 'maar dan kun je nooit meer eens lekker weg!'. Dat is nu juist wat mij als introvert weinig uit zal maken. Ik verwacht dat ik zal genieten van de gewone huiselijkheid, de dagelijkse dingetjes en de gezelligheid. Moet er bij zeggen dat ik behoorlijk praktisch ben (noodgedwongen omdat ik er een hekel aan heb als dingen in de soep lopen, dus kijk altijd drie stappen vooruit) en bijvoorbeeld een vader zoek die ook een weekendje per maand voor de kinderen zorgt, uiteraard voor de band tussen vader en kinderen, maar ook met in gedachten af en toe even eruit, mocht ik het toch hard nodig zijn.

Onsamenhangend, vaag intuïtief geschreven verhaal besef ik (mijn gedachten hierover zijn zich nog aan het vormen), maar de strekking is denk ik dat ik verwacht met kinderen minder last van mijn introversie te hebben, omdat ze dan bij mij horen, bij mijn binnenwereld, wat hun karaktertjes ook mogen zijn. Het is juist de buitenwereld waar mijn introversie het meest opspeelt (vermoedelijk ook door onzekerheid gevoed).



Helemaal niet onsamenhangend, vaag intuïtief geschreven. Kan het prima volgen.

Hele zinnige bedenkingen die je hier opschrijft.



Is er een reden waarom je bewust voor 'alleen kinderen ' zou willen kiezen? (Zonder man?) Is het zo dat je de juiste man nog niet gevonden hebt en alvast ivm je kinderwens aan dat stukje zou willen beginnen? Of heb je jezelf altijd als BOM moeder gezien? (Bewust ongehuwd moeder)



Het is wel zo dat je je minder stoort aan de beperkingen die kinderen je opleggen als het je eigen kinderen zijn. Je kent ze, ze zijn deel van je, onderdeel van je leventje, van jou. Toch is het ook zo dat door diezelfde kinderen, je ook gedwongen wordt om je wereldje te vergroten. Alles wordt minder overzichtelijk. Eerste 3 a 4 jaar valt dat nog mee, maar zodra ze naar school gaan wordt hun wereldje in snel tempo steeds groter. Voor je het weet sta je traktaties te regelen voor een verjaardag, voor school, de kinderopvang, de zwemles, judo, hobbie clubje, paardrijden, scouting etc etc Alle clubjes hebben gezellige bijeenkomsten die de ouder betrokkenheid moeten stimuleren. In no time ben je luizenmoeder op school, sta je je vrije zaterdag ochtenden ineens te schreeuwen aan de rand van een voetbalveld, ben je taxi voor de hele hobbie club, moet je als moeder meehelpen met het kerstdiner op school, de paas speurtocht van de scouting, de ouderavond van de kinderopvang etc.



Dat kun je natuurlijk zelf wel een beetje afremmen, maar je wil ook niet de eeuwige afwezige moeder zijn. Dat iedereens mama er is behalve jij. Op die manier word je wel nogal uit je eigen overzichtelijke wereldje getrokken.



Je krijgt er ook weer veel voor terug, (een cliché dat zeker waar is!), maar als introvert, zeker als alleenstaand introvert, dien je hier wel rekening mee te houden.

En als het wereldje van je kinderen groter wordt, word je daar niet alleen langs het sportveld mee geconfronteerd, maar ze nemen hun wereld ook mee naar huis. Dan heb je opeens een huis vol kinderen op woensdagmiddag. En die kinderen zijn niet allemaal 'eigen' en dus hebbelijk. Gelukkig kan ik ook zien hoe blij ze er zelf van worden maar dodelijk vermoeiend vind ik het zeker.



En je hebt ook de kans op een extravert kind. Partner en ik zijn beiden introvert, ik extreem en hij in mindere mate, maar onze jongste is 100% extravert. Wil altijd iets met anderen doen, kan zich niet alleen vermaken want dat vindt zij dan weer saai en vermoeiend. Praat, zingt, danst, wiebelt en beweegt de hele dag, is de onrust zelve, wil altijd 'iets doen' of 'met iemand spelen'. Dus worden we vaak gedwongen om de deur uit te gaan, zelf heel erg veel actief met haar te zijn of weer vriendjes en vriendinnetjes over de vloer te hebben. Weg is dan je o zo hard nodige, rustige weekend.



Toegegeven, dit scenario was niet door mn hoofd gegaan toen ik aan kinderen begon. Niet over nagedacht dat ik een kind kon krijgen dat 24/7 húnkert naar contact. Mijn andere kind is wel rustiger en introverter, kan zich prima zelf vermaken en hoeft niet altijd mensen om zich heen te hebben. Dus als ons extravertje een keer de hort op is genieten we hier extra van de rust en zeggen we meestal bar weinig tegen elkaar. Even opladen voordat de wervelwind weer thuis komt.

Hahaha, goede aanvulling Jonna.

Hier ook één rustig exemplaar en één adhd wervelwind kind

Je houdt er net zoveel van, maar hou er rekening mee dat het niet wandelt maar STUIFT, niet denkt maar DOET, niet plant maar bulten valt, dat je de hele dag het spoor kunt volgen van wat het gedaan heeft (boterhammetje gesmeerd? Aanrecht onder, koelkast nog open, etc, wilde buiten even gaan skaten om 7.00 uur zondags? Als je opstaat om 10.00 blijkt de voordeur dus al 3 uur wagenwijd open te staan, dat soort situaties )

Wat een herkenning. Ik was juist afgelopen dagen aan het nadenken of ik niet eens naar de huisarts moet omdat ik depressief ben ofzo, ik ga met zoveel tegen zin naar alle sociale verplichtingen, ik ben hard op zoek naar rust en stilte om op te laden. Maar met een baan, kids en een hoop verplichtingen krijg ik gewoon te weinig tijd om bij te tanken. Straks verder terug lezen.

Wat een verhelderend topic. Ik herken echt veel. Ik dacht ook altijd dat er iets bij mij niet klopte. Ik kon bepaalde dingen voor mezelf niet rijmen. Zo kan ik heel erg tegen feestjes opkijken, daar heb ik dan zo geen zin en wil dan ook graag ergens in een hoekje zitten. Altijd dacht ik dat dit met verlegenheid te maken had, maar dat kon ik nooit echt plaatsen omdat ik niet zo heel erg verlegen ben op alle andere gebieden. Ben wel wat verlegen, maar niet zo erg dat ik feestjes zou mijden, zeker niet van familie. Dus dat vond ik altijd raar. Maar het heeft dus gewoon echt een naam .



Ook herken ik het dat collega's mij een saaie muis vinden. Stil en met werk bezig. Hou niet van over koetjes en kalfjes praten. Als ik op werk ben, ben ik met werk bezig en verder niet.

Ik plaats dit linkje hier ook even. Denk dat de mensen op dit topic ook veel steun en herkenning zullen vinden in dit topic...:



Hekel aan feestjes...

Ik heb ook jaren de kinderen bezig gehouden op verjaardagen en meld me altijd vrijwillig als de hond uitgelaten moet worden, ff rust en veel gezelliger als er nog iemand mee wil. Dan heb ik echt voldoende om over kletsen. Maar zodra ik de massa weer in ga val ik stil, en krijg ik het niet voor elkaar om het gesprek op gang te houden of de aandacht van een gesprekspartner te houden. Vind ik eigenlijk prima, ik luister links en rechts liever mee.



Het grappige is dat ik voor de klas sta, ik sta bekend als rustige docent en veel leerlingen hebben graag les van me. In dat soort groepen is het anders, ik heb de leiding en handel daar naar. Echter tijdens de pauze kom ik echt niet boven mijn collega's uit. En eigenlijk wil ik gewoon 30 min rust en niet praten. Van het mo.ent dat ik op sta tot de kinderen naar bed gaan word er continue sociale interactie van me verwacht. Dat vind ik nog wel erg lastig, het liefst wil ik me in de auze even terug trekken, maar de pauzes zijn de enige momenten waarop je kort eea kunt bespreken onderling.

Phoe, wat ouders hier zeggen over kinderen vind ik toch wel heftig hoor. Als ze klein zijn lijkt het me nog niet eens zo vervelend, dan slapen ze vroeg en bepaal jij grotendeels wat er wanneer gebeurt. Maar als ze opgroeien krijgen ze hun eigen sociale wereld waar je in mee moet. Ik heb ook weleens iemand horen zeggen dat ze kinderen niet leuk vond, maar haar eigen kind wel. Dat vond ik wel verfrissend, maar het lijkt me echt zo'n grote aanslag op je leven.

Ook kleine kinderen bepalen je leven, kaatje. Meteen na de geboorte horen ze al elke 3 uur te drinken, boeren, verschoond te worden. Dat gooit je ritme behoorlijk in de war. Zeker de (opgebroken) nachten vond ik erg zwaar. En wij hebben het geluk gehad makkelijke baby's te hebben gekregen.

Het is echt niet één en al ellende hoor! Maar heeft wel grote impact op je leven. En de 'me-time' die introverte mensen wat meer nodig hebben, is minder voor handen.

Ik had het erg rustig met oudejaar: alleen ik met mijn dochter en Netflix erbij Aan de ene kant precies goed voor mij maar toch voelt het dan ergens ook een beetje "rot" dat ik haar en mezelf dan een groter feest ontzeg. Heb me dus nog niet helemaal afgevonden met mijn introverte karakter.

Heb je de indruk dat je dochter dan behoefte heeft aan een 'groter feest'..?

Heb JIJ daar behoefte aan..?

Oud en nieuw met mijn vriendengroep gevierd, gewoon bij iemand thuis. Ik ken hen al jaren en voel me dan op mijn gemak, maar als we bv bij vrienden van mijn vriend zouden zijn zou ik het heel moeilijk vinden. Steeds maar het idee dat je jezelf moet bewijzen en dat heb ik bij mijn eigen vrienden niet. Gisteren waren we op een feest (dancefeest) en nu is het wel weer even genoeg met de drukte.

Ik heb en wil trouwens geen kinderen. Niet vanwege introvertheid overigens maar ik moet zeggen dat ik de stilte en rust in huis wel extra waardeer nu ik kinderen bij mijn vriendinnen zie.

Wat mijn dochter betreft: ze is nog op een leeftijd dat ze uit loyaliteit altijd zal zeggen dat ze dit geweldig vond. Wat mezelf betreft: ik weet dat ik op zo'n knalfeest me niet goed zou hebben gevoeld. En toch komt er een sneu gevoel over me heen als ik alle facebook post voorbij zie komen. Maar ja tegelijk weet ik ook dat het nog sneuer zou zijn als ik op zo'n feest als een hoopje ellende zou zitten.

Is voor mij gewoon eens van de lastigste dagen van het jaar - lijkt wel of er van je verwacht wordt dat je die dag extra uitbundig doet. Ach, we hebben het weer gehad - terug naar de dagelijkse routine - daar gedij ik toch het beste op.

quote:ikbenik schreef op 31 december 2015 @ 12:02:

[...]



Wat stoer dat je dit zo opschrijft. Ik herken het wel, maar er is zo'n taboe op om er ook maar IETS negatiefs over te zeggen. Ik vond het geven van borstvoeding bijvoorbeeld helemáál niet wat ik me ervan had voorgesteld. Het ging heel moeizaam, en toen het eindelijk op gang was gekomen voelde ik me verstikkend 'vast-zitten'. Elke 3 uur aanleggen, altijd één tiet die op ploffen stond en lekte, het gevoel hebben niet weg te kunnen, nog langer rekening houden met wat je wel of niet mag eten. Geen wijntje, geen sterke kruiden. Mijn lichaam was ineens niet meer van mij. Verstikkend. En dan dus een groot schuldgevoel over dat je dit zo ervaart.

Dit heb ik niet lang gedaan.



En de zorgen die je hebt met kinderen zijn ook groter. Eerst moest je alleen jezelf beschermen, wat nog redelijk overzichtelijk is, maar ineens ben je op een nieuwe manier kwetsbaar. Als je kindje buitengesloten wordt op school, of niet gelukkig is bijvoorbeeld. Dat RAAKT je. Intens.

Ik heb geweldige kids, hou zielsveel van ze, maar als je veel behoefte hebt aan rust en 'me-time ' dan is het soms wat lastig inplannen.

Vroeger wachtte ik dan gewoon tot ze in bed lagen. Maar oudste gaat steeds later naar bed, en tegenwoordig pas om 22.30 uur. Dan lig ik er eerder in dan zij. Probeer ik in bed nog wel even tot mezelf te komen.



Het is hoe het is. Ik ben er altijd eerlijk over geweest dat de baby/peutertijd gewoon niet mijn favoriete leeftijd is.

Behalve dat gehang aan je rokken, kun je vrij weinig met zo'n klein kindje. Nu kunnen we samen een spelletje doen, een echt gesprek voeren, zeggen dat ze zich nu moeten gedragen en dat doen ze dan ook (tijdens iets wat saai is als de verjaardag van oma oid).



Ik heb ook nooit wat gesnapt van mensen van wie de kinderen al redelijk groot waren end at ze dan alsnog voor een tweede leg gingen. Echt, waarom jezelf weer voor jaren vastleggen?

Maar goed, zij missen dan weer dat getut en 'onvoorwaardelijke liefde' van die eerste jaren.

Borstvoeding vond ik dan wel weer leuk. Dat liep bij de tweede heel makkelijk. Ik heb ook nooit heel erg gelet op mijn eten in die tijd. Wel matig met alcohol, maar verder at ik alles.



Herkenbaar dat ze 's avonds nu weer heel lang opblijven, maar ik zeg ook gewoon dat ik nu tv ga kijken en dat de playstation dus uitgaat. Dat gaat zonder morren gelukkig.

Voor mij ook herkenning !

Ondanks ik ook als een extravert persoon heb geleefd

Maar dat had denk ik meer met vlucht gedrag te maken, veel uitgaan en veel drinken , veel werken en veel afspreken.

Nu ik ouder ben en meer rust in mijn hoofd ben ik juist blij met mijn huiselijk leventje

En trek mij niks meer aan wat anderen daarvan vinden. Ik ben het liefst, vooral savonds lekker thuis, in de zomer wil ik nog weleens op het terras zitten. Maar uitgaan en grote feesten doe ik nooit meer. Mijn schoonfamilie zijn afrikanen dus dat is met een verjaardag altijd een groot feest met veel eten en drank. Ik drink zelf niet meer maar ik vind die feestjes wel leuk! Maar dan voor een paar uurtjes en zeker niet tot diep im de nacht. Altijd voor 12 uur ben ik dan weer weg. Mijn ipad tv en lezen zijn mijn grootste hobbys

Ik werk parttime en als ik mij overdag verveel thuis ga ik naar het bos of winkelen, 9 vd 10 keer ALLEEN. Ik heb aardig wat vrienden maar die accepteren mij zoals ik ben en sommige zijn zelf ook zo. Zolang ik ze niet te vaak om me heen heb is het veel leuker dan altijd maar dagen volplannen met koffie dates e.d

1 op 1 spreek ik ook meestal af, soms met 2, als ze elkaar ook kennen

Maar niet in groepsverband.

Ik ga alleen naar de verjaardag van mijn vader en zus, en met kerst zie ik de rest van de familie, of soms een dagje langs buiten verjaardagen om ( wonen ook verder weg)

Ik ga dan ook vaak met de hond wandelen, of in de achtertuin zitten (waar meestal rustiger is)

Mijn verjaardag vier ik ook niet echt, alleen voor partner en ouders

Ik kan uren of zelfs dagen alleen zijn , heerlijk !

Echt leuk om dit te lezen!

Starshine : hier ook redelijk weinig gemor als we ze naar bed dirigeren. We leggen ze ook wel eens uit dat we ook wel eens een 16+ serie willen kijken met z'n tweeën. (Walking Dead bijv.) Dan mag oudste boven nog ff tv kijken ofzo. Maar toch willen we haar niet elke avond naar boven sturen. (Vaag schuldgevoel; zij heeft ook het recht om hier gewoon te zijn)

Dus nu is het wat schipperen tussen onze volwassenen-onder-elkaar-tijd en 'family-time'.

Saima : ik kan ook hele dagen alleen zijn. Heerlijk toch..?

...