Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
donderdag 19 oktober 2017 om 09:25
Gelukkig herkenbaar dus
Dat zou inderdaad een goed idee zijn Hoezitdit, maar wij hebben een beetje aparte werktijden. Ik begin om 15 u en ben pas klaar als het werk er op zit. Dat kan om 21.30 zijn of 22.00 u of soms nog later, ligt aan de drukte. Wel leuk dat jij er een goede vriendin aan over hebt gehouden. Deze collega is wel aardig hoor, maar echte vriendinnen gaan we denk ik niet worden. Daarvoor verschillen we teveel denk ik
Maar ze zei gisteren inderdaad dat ze dat ze nu elke woensdag met mij mee wilt rijden.
Dat afhankelijk zijn is ook herkenbaar inderdaad, maar dan met mijn man. Hij is zó het tegenovergestelde van mij. Vindt het heerlijk om onder de mensen te zijn. Wilt meestal pas als laatste weg. Soms ga ik dan met de kinderen alvast eerder (die zijn dan altijd wel een goed excuus
om niet te lang te blijven)
Hondenmens dat klinkt ook niet echt als een leuke verjaardag. Na anderhalf uur kan je ook wel weer met goed fatsoen naar huis gaan. Dan heb je je in ieder geval even laten zien
Dat zou inderdaad een goed idee zijn Hoezitdit, maar wij hebben een beetje aparte werktijden. Ik begin om 15 u en ben pas klaar als het werk er op zit. Dat kan om 21.30 zijn of 22.00 u of soms nog later, ligt aan de drukte. Wel leuk dat jij er een goede vriendin aan over hebt gehouden. Deze collega is wel aardig hoor, maar echte vriendinnen gaan we denk ik niet worden. Daarvoor verschillen we teveel denk ik
Maar ze zei gisteren inderdaad dat ze dat ze nu elke woensdag met mij mee wilt rijden.
Dat afhankelijk zijn is ook herkenbaar inderdaad, maar dan met mijn man. Hij is zó het tegenovergestelde van mij. Vindt het heerlijk om onder de mensen te zijn. Wilt meestal pas als laatste weg. Soms ga ik dan met de kinderen alvast eerder (die zijn dan altijd wel een goed excuus
om niet te lang te blijven)Hondenmens dat klinkt ook niet echt als een leuke verjaardag. Na anderhalf uur kan je ook wel weer met goed fatsoen naar huis gaan. Dan heb je je in ieder geval even laten zien
donderdag 19 oktober 2017 om 11:27
Kun je niet zeggen dat je op woensdag altijd iets doet, bij familie of vrijwilligerswerk of met de kinderen ergens heen, waardoor je vanuit een andere plaats naar je werk rijdt?winters schreef: ↑19-10-2017 09:25Gelukkig herkenbaar dus
Dat zou inderdaad een goed idee zijn Hoezitdit, maar wij hebben een beetje aparte werktijden. Ik begin om 15 u en ben pas klaar als het werk er op zit. Dat kan om 21.30 zijn of 22.00 u of soms nog later, ligt aan de drukte. Wel leuk dat jij er een goede vriendin aan over hebt gehouden. Deze collega is wel aardig hoor, maar echte vriendinnen gaan we denk ik niet worden. Daarvoor verschillen we teveel denk ik
Maar ze zei gisteren inderdaad dat ze dat ze nu elke woensdag met mij mee wilt rijden.
Dat afhankelijk zijn is ook herkenbaar inderdaad, maar dan met mijn man. Hij is zó het tegenovergestelde van mij. Vindt het heerlijk om onder de mensen te zijn. Wilt meestal pas als laatste weg. Soms ga ik dan met de kinderen alvast eerder (die zijn dan altijd wel een goed excuus
Hondenmens dat klinkt ook niet echt als een leuke verjaardag. Na anderhalf uur kan je ook wel weer met goed fatsoen naar huis gaan. Dan heb je je in ieder geval even laten zien
donderdag 19 oktober 2017 om 13:01
Hoe vaak spreken jullie met vrienden/vriendinnen af?
Bij mij zitten daar vaak weken tussen. Soms maar een week als het zo uitkomt. Ik heb maar weinig mensen om mee af te spreken. Vorige maand een keer banenzwemmen gedaan met een vriendin. We willen dat vaker, maar het is nu 3 keer niet doorgegaan. Zij heeft een veel drukker schema dan ik en zegt niet zelden op het laatste moment af. Want dan is iets anders uitgelopen of er komt wat tussen. Ik doe er niet moeilijk over, maar vind het wel lastig afspreken zo. Dan weet ik niet hoe laat ik moet eten en wat (iets makkelijks of dat ik wat uitgebreider kan koken). Dat vind ik wel een nadeel van weinig vriendschappen. Dat er niet vanzelfsprekend een ander is om iets mee te gaan doen. Zoals ik dat in mijn kindertijd wel had.
Bij mij zitten daar vaak weken tussen. Soms maar een week als het zo uitkomt. Ik heb maar weinig mensen om mee af te spreken. Vorige maand een keer banenzwemmen gedaan met een vriendin. We willen dat vaker, maar het is nu 3 keer niet doorgegaan. Zij heeft een veel drukker schema dan ik en zegt niet zelden op het laatste moment af. Want dan is iets anders uitgelopen of er komt wat tussen. Ik doe er niet moeilijk over, maar vind het wel lastig afspreken zo. Dan weet ik niet hoe laat ik moet eten en wat (iets makkelijks of dat ik wat uitgebreider kan koken). Dat vind ik wel een nadeel van weinig vriendschappen. Dat er niet vanzelfsprekend een ander is om iets mee te gaan doen. Zoals ik dat in mijn kindertijd wel had.
donderdag 19 oktober 2017 om 14:50
Dat lijkt me best lastig als je partner het tegenovergestelde is. Mijn partner is ook introvert en dat is met feestjes e.d. erg gemakkelijk.
Het delen van dingen, zelfs de meest lastige of moeilijke dingen kunnen we prima, alleen flappen we dat er niet gelijk uit als we thuis zijn, maar moeten we eerst "omschakelen naar thuis", een beetje tot rust komen en dan komt het verhaal wel op tafel.
donderdag 19 oktober 2017 om 16:50
hondenmens schreef: ↑18-10-2017 20:58Die nichten zijn ook niet de gezelligste. Maar die mogen dat van hun moeder. De oudste heeft met haar communie- en vormselfeest heel de dag alleen op haar kamer gezeten. Ze houdt niet van veel visite. Dat kan ik nog begrijpen. Maar dit zou ik niet gemogen hebben van mijn ouders.
Nee, inderdaad, zo ben ik ook niet opgevoed. Als er mensen voor je komen dan ga je daarbij zitten. Zo zie je maar dat iedereen zijn eigen ideeën heeft van wat normaal is.
donderdag 19 oktober 2017 om 16:54
winters schreef: ↑19-10-2017 09:25Gelukkig herkenbaar dus
Dat zou inderdaad een goed idee zijn Hoezitdit, maar wij hebben een beetje aparte werktijden. Ik begin om 15 u en ben pas klaar als het werk er op zit. Dat kan om 21.30 zijn of 22.00 u of soms nog later, ligt aan de drukte. Wel leuk dat jij er een goede vriendin aan over hebt gehouden. Deze collega is wel aardig hoor, maar echte vriendinnen gaan we denk ik niet worden. Daarvoor verschillen we teveel denk ik
Maar ze zei gisteren inderdaad dat ze dat ze nu elke woensdag met mij mee wilt rijden.
Dat afhankelijk zijn is ook herkenbaar inderdaad, maar dan met mijn man. Hij is zó het tegenovergestelde van mij. Vindt het heerlijk om onder de mensen te zijn. Wilt meestal pas als laatste weg. Soms ga ik dan met de kinderen alvast eerder (die zijn dan altijd wel een goed excuus
Hondenmens dat klinkt ook niet echt als een leuke verjaardag. Na anderhalf uur kan je ook wel weer met goed fatsoen naar huis gaan. Dan heb je je in ieder geval even laten zien
Dus ze nodigt zich zelf uit om mee te rijden?
Je zou de tip van iemand hier kunnen gebruiken dat je soms 's morgens voor het werk iets doet en dan aansluitend naar het werk gaat. Maar ik snap dat het lastig is.
donderdag 19 oktober 2017 om 17:33
Ik vraag me de laatste tijd echt af of ik nou spreekangst heb of gewoon introvert ben. Ik vind het heel moeilijk om in groepen (en vaak ook één op één) gesprekken te voeren en hou me dan ook heel erg in als ik iets wil zeggen. Ik ben hier constant mee bezig en zonder me dan ook erg af op het werk. Ik denk constant 'ik wil niet praten'. Ik dacht dat ik introvert was doordat ik het af en toe heerlijk vind om alleen te zijn en niet constant mensen om me heen hoef, maar ik weet dus niet of dit ook iets te maken heeft met het feit dat ik een hekel heb aan praten. Dit had ik vroeger nooit zo erg. Is er iemand die zich hier in herkent of weet wat dit kan zijn?
vrijdag 20 oktober 2017 om 08:11
Dit is bij mij heel erg afhankelijk van mijn bui en de type mensen.mriekr schreef: ↑19-10-2017 17:33Ik vraag me de laatste tijd echt af of ik nou spreekangst heb of gewoon introvert ben. Ik vind het heel moeilijk om in groepen (en vaak ook één op één) gesprekken te voeren en hou me dan ook heel erg in als ik iets wil zeggen. Ik ben hier constant mee bezig en zonder me dan ook erg af op het werk. Ik denk constant 'ik wil niet praten'. Ik dacht dat ik introvert was doordat ik het af en toe heerlijk vind om alleen te zijn en niet constant mensen om me heen hoef, maar ik weet dus niet of dit ook iets te maken heeft met het feit dat ik een hekel heb aan praten. Dit had ik vroeger nooit zo erg. Is er iemand die zich hier in herkent of weet wat dit kan zijn?
Als ik me op mijn gemak voel praat ik honderduit maar als er dominante mensen zijn ga ik me irriteren en ben ik meer op de achtergrond.
Maar echt in een groep ben ik ook meer op de achtergrond. Voel je je wel op gemak bij de mensen op je werk?
Ik heb een paar moeizame weken gehad, veel te druk en begin nu eindelijk weer tot mezelf te komen
En dan ineens besef ik weer dat het eigenlijk ook iets moois is dat je jezelf zo goed kan vermaken alleen.
Heb soms zo'n moeite om bij mezelf te blijven (teveel bezig met wat anderen vinden/aanpassen) nu ik weer tot mezelf kom ben ik eigenlijk best wel trots dat ik mijn eigen pad volg en niet zo nodig overal bij hoef te zijn
vrijdag 20 oktober 2017 om 08:30
Ja dat verantwoorden wil ik ook echt minder gaan doen en ook als mensen beginnen met:'Oh maar ga toch gezellig mee, of zonder je niet af hè?' Ik wil dan gewoon een kort een bondig antwoord geven. Dus als iemand tips heeftDina80 schreef: ↑18-10-2017 20:59Dat van die acceptatiefase snap ik ook. Ik heb ook keuzes moeten maken, en het voelt dan alsof je moet verantwoorden.
Goed dat je dat personeelsfeest hebt afgezegd, ik heb er binnenkort ook weer eentje. Dat is 's avonds en ik moet dan overdag werken, dus dan zit ik van 's morgens vroeg tot 's avonds laat in dat gebouw. Dat trek ik niet. Dus ik weet nog niet hoe ik dat op ga lossen.
Ik wil op zich wel naar dat feest, maar niet in combinatie met daarvoor de hele dag werken. Ziek melden overdag kan natuurlijk niet, ten eerste ben ik niet ziek en ten tweede is het dan natuurlijk heel vreemd om er dan 's avonds wel te zijn.
Want je bent dan toch al gauw geneigd om te zeggen:'Ja ik vind het ook echt heel jammer enz enz' terwijl ik het eigenlijk helemaal niet zo jammer vind maar andere mensen maken het vaak heel groot, waardoor je dus het gevoel krijgt dat je echt iets gaat missen!
Ik zou dat ook niet trekken nog na het werk, kun je niet vrij nemen?
Of wel werken en niet naar het feest en zeggen dat er iets tussen is gekomen? (Zeg ik nu heel makkelijk
)
vrijdag 20 oktober 2017 om 09:13
yesss schreef: ↑20-10-2017 08:11Dit is bij mij heel erg afhankelijk van mijn bui en de type mensen.
Als ik me op mijn gemak voel praat ik honderduit maar als er dominante mensen zijn ga ik me irriteren en ben ik meer op de achtergrond.
Maar echt in een groep ben ik ook meer op de achtergrond. Voel je je wel op gemak bij de mensen op je werk?
Ja, opzich wel. Ik loop hier nu net 1 maand stage dus ik moet sowieso iedereen nog goed leren kennen en ik voelde mezelf, vooral in het begin, echt heel onervaren tegenover de rest, maar dat is nu wel wat gezakt. Maar ik heb dit niet alleen op het werk, maar ook op feestjes bijvoorbeeld. Het rare is dat ik wel graag mee wíl praten en dat er ook dingen in mijn hoofd zitten die ik wil zeggen, maar het er niet uitkomt door een bepaalde angst hiervoor (dat ik bijvoorbeeld iets geks zeg of niet uit mijn woorden kom).
zaterdag 21 oktober 2017 om 09:48
Goed dat je probeert vrij te nemen Dina. Ik hoop dat het lukt.
Dat lijkt me wel fijn Dolfine, als je partner hetzelfde is als jou en je begrijpt.
Mijn man begrijpt me soms gewoon niet. 'Ja maar dan moet je gewoon dit en dit zeggen' of 'Dan moet je gewoon zus en zo doen'
Dan zeg ik ook maar altijd 'niet iedereen is hetzelfde'
Mijn dochter lijkt precies op mij (zowel qua innerlijk en qua uiterlijk) en zoontje wat meer op man. Hij is ook totaal niet verlegen.
Wel lief dat jullie zo met me meedenken en meeleven. Ik denk dat er echt niks anders opzit om haar gewoon mee te laten rijden helaas. Ik zou op zich wel iets voor het werk kunnen doen, maar ik heb een zoontje die ik om 12.15 van school op moet halen. Dan gaan we eten en dan komt meestal iemand bij mij oppassen. In de vakantieperiode zou ik het misschien wel een keer kunnen doen. Dat ik dan eerst naar mijn vader ga en zoon daar laat terwijl ik ga werken
Eigenlijk best apart want er rijdt een trein tussen de woonplaatsen (heeft ze alleen een fiets nodig om van station naar werk te komen) maar dat doet ze gewoon niet. Als niemand kan dan vraagt ze haar man om te brengen en halen
Dat lijkt me wel fijn Dolfine, als je partner hetzelfde is als jou en je begrijpt.
Mijn man begrijpt me soms gewoon niet. 'Ja maar dan moet je gewoon dit en dit zeggen' of 'Dan moet je gewoon zus en zo doen'
Dan zeg ik ook maar altijd 'niet iedereen is hetzelfde'
Mijn dochter lijkt precies op mij (zowel qua innerlijk en qua uiterlijk) en zoontje wat meer op man. Hij is ook totaal niet verlegen.
Wel lief dat jullie zo met me meedenken en meeleven. Ik denk dat er echt niks anders opzit om haar gewoon mee te laten rijden helaas. Ik zou op zich wel iets voor het werk kunnen doen, maar ik heb een zoontje die ik om 12.15 van school op moet halen. Dan gaan we eten en dan komt meestal iemand bij mij oppassen. In de vakantieperiode zou ik het misschien wel een keer kunnen doen. Dat ik dan eerst naar mijn vader ga en zoon daar laat terwijl ik ga werken
Eigenlijk best apart want er rijdt een trein tussen de woonplaatsen (heeft ze alleen een fiets nodig om van station naar werk te komen) maar dat doet ze gewoon niet. Als niemand kan dan vraagt ze haar man om te brengen en halen
zaterdag 21 oktober 2017 om 10:40
Ik zou er, als ik jou was, niet aan beginnen. Dat je er geen zin in hebt, is een prima reden. Collega kan met de trein. Dat klinkt hard, maar jij hoeft haar woon-werk verkeer niet te faciliteren. En nee zeggen kan heel lastig zijn. Iets als: beste collega, ik begrijp dat meerijden voor jou makkelijk is, maar het is voor mij niet fijn om elke keer rekening met jou te houden. Je kunt daarom niet meerijden.winters schreef: ↑21-10-2017 09:48Ik denk dat er echt niks anders opzit om haar gewoon mee te laten rijden helaas.
Eigenlijk best apart want er rijdt een trein tussen de woonplaatsen (heeft ze alleen een fiets nodig om van station naar werk te komen) maar dat doet ze gewoon niet. Als niemand kan dan vraagt ze haar man om te brengen en halen
Mee laten rijden en later zeggen dat je dat niet structureel wilt, is nog veel lastiger.
Ik carpool ook niet met een collega die vlakbij mij woont, ondanks dezelfde werktijden. Ondanks de behoorlijke extra kosten van zelf rijden, geniet ik van het alleen in de auto zitten.
zaterdag 21 oktober 2017 om 10:59
Eigenlijk best apart want er rijdt een trein tussen de woonplaatsen (heeft ze alleen een fiets nodig om van station naar werk te komen) maar dat doet ze gewoon niet. Als niemand kan dan vraagt ze haar man om te brengen en halen
Erg, dit soort mensen. Ze is gewoon erg gemakkelijk en wellicht erg lui. Als er wel een mogelijkheid bestaat, en die is er dus, dan hoef jij je zeker niet verplicht te voelen (en niet schuldig) om haar mee te nemen.
Ik weet en snap dat het heel lastig is, maar nu ga jij wekelijks iets doen tegen je zin, je negeert je eigen behoeftes. En zij heeft geen probleem, maar kan prima met de trein.
Als je er een keer aan begonnen bent is het nog lastiger om er van af te komen.
En wat als ze andere dagen ook wil, dan zit je helemaal vast.
Erg, dit soort mensen. Ze is gewoon erg gemakkelijk en wellicht erg lui. Als er wel een mogelijkheid bestaat, en die is er dus, dan hoef jij je zeker niet verplicht te voelen (en niet schuldig) om haar mee te nemen.
Ik weet en snap dat het heel lastig is, maar nu ga jij wekelijks iets doen tegen je zin, je negeert je eigen behoeftes. En zij heeft geen probleem, maar kan prima met de trein.
Als je er een keer aan begonnen bent is het nog lastiger om er van af te komen.
En wat als ze andere dagen ook wil, dan zit je helemaal vast.
zaterdag 21 oktober 2017 om 12:17
Echt? Is er echt geen manier?
Heel simpel gedacht, en ik weet veel makkelijker gezegd dan gedaan, maar is niet de beste optie om 'gewoon' rechttoe rechtaan de (een) waarheid te zeggen? Dus: 'Dat wil ik niet, want ik heb mijn tijd in mijn eentje in de auto nodig om in mijn hoofd over te schakelen tussen werk en huis.' En dan verder geen excuses of verantwoording afleggen, maar 'zo is het en zo blijft het'.
En je wilt de vrijheid hebben om eens later of eerder te vertrekken, zonder rekening met haar te hoeven houden. Stel je kind wordt ziek en je moet naar huis.
zaterdag 21 oktober 2017 om 12:18
zaterdag 21 oktober 2017 om 12:30
Dina80 schreef: ↑21-10-2017 12:18Een andere optie (maar dat is natuurlijk een grapje) is: Zeg tegen haar: 'Oh wat fijn dat je nu zo vaak mee wil rijden. Ik ben namelijk al tijden straalverliefd op je, en nu kan ik fijn elke week alleen met je zijn.'
Dan wordt het zo ongemakkelijk dat ze het niet eens meer wil.
zaterdag 21 oktober 2017 om 18:27
@winters. Ik zou gewoon eerlijk zijn en als dat geen optie is gewoon iets verzinnen.
Ik rij een halfuur naar mijn werk en vind dat echt heerlijk! Ik en mijn muziek. Lekker omschakelen. Vind het soms jammer als ik op mijn bestemming ben.
Daar moet mij niemand aan komen.
Hoi iedereen. Ik ben ook introvert en ga me een beetje in jullie discussie proberen te mengen en mee vertellen over mijn persoonlijke introverte en extraverte ervaringen.
Ik rij een halfuur naar mijn werk en vind dat echt heerlijk! Ik en mijn muziek. Lekker omschakelen. Vind het soms jammer als ik op mijn bestemming ben.
Daar moet mij niemand aan komen.
Hoi iedereen. Ik ben ook introvert en ga me een beetje in jullie discussie proberen te mengen en mee vertellen over mijn persoonlijke introverte en extraverte ervaringen.
zaterdag 21 oktober 2017 om 19:15
Ik zou het ook eerlijk zeggen, hoe moeilijk het ook is. Of dat je aangeeft dat het sporadisch geen probleem is maar dat structureel niet handig is en dat je nou eenmaal gewend bent aan jouw rust moment. Maar ja dat zeg ik nu wel heel makkelijk.
Ik wil ook eerlijker en meer mezelf gaan zijn, maar nu ben ik ook altijd wel heel sociaal wenselijk geweest. Ik ben dat echt beu.
Dat wil niet zeggen dat ik nu ineens heel ongeïnteresseerd en afstandelijk ga doen maar wil wel gaan trainen om wat korter en bondiger te zijn en mezelf niet zo te verantwoorden of naar beneden te halen.
Ik schiet soms echt nog in de pleaser modus maar merk wel dat ik momenten heb dat ik het minder doe. Ik ben me er ook heel bewust van als het weer gebeurd.
Ik wil ook eerlijker en meer mezelf gaan zijn, maar nu ben ik ook altijd wel heel sociaal wenselijk geweest. Ik ben dat echt beu.
Dat wil niet zeggen dat ik nu ineens heel ongeïnteresseerd en afstandelijk ga doen
maar wil wel gaan trainen om wat korter en bondiger te zijn en mezelf niet zo te verantwoorden of naar beneden te halen. Ik schiet soms echt nog in de pleaser modus maar merk wel dat ik momenten heb dat ik het minder doe. Ik ben me er ook heel bewust van als het weer gebeurd.
zaterdag 21 oktober 2017 om 19:44
Mij lukt het over het algemeen wel om bij mezelf te blijven, maar de consequentie is dat ik me wel buiten de groep sluit daarmee. Als ik een activiteit niet leuk vind ga ik er gewoon niet naar toe en met verjaardagen ben ik selectief. Ik laat het een beetje ervan af hangen hoe leuk ik de jarige vind en hoe persoonlijk het feest wordt (of dat iedereen die maar komen wil uitgenodigd is).
Ik ben bijvoorbeeld een tijdje terug gepromoveerd en het is wel een soort van standaard om dan op dezelfde avond een feest te geven. Nu houd ik niet zo van feest en ook niet van late avonden, dus ik heb het gewoon niet gedaan. Wél waren er hapjes en drankjes direct na afloop en ik had gehoopt dat mensen langer zouden blijven omdat het op een vrijdagmiddag viel, maar iedereen ging redelijk snel weg. Die avond heb ik een klein kringetje van mensen die belangrijk voor me zijn op een etentje getracteerd en dat vond ik zelf super geslaagd (en de gasten vast ook). Ik heb geen idee of mijn collega's iets ervan vonden dat ik geen feest heb gegeven heb, of dat ze het ook niet van me verwacht hadden. Hoe zouden jullie zoiets aangepakt hebben?
Ik ben bijvoorbeeld een tijdje terug gepromoveerd en het is wel een soort van standaard om dan op dezelfde avond een feest te geven. Nu houd ik niet zo van feest en ook niet van late avonden, dus ik heb het gewoon niet gedaan. Wél waren er hapjes en drankjes direct na afloop en ik had gehoopt dat mensen langer zouden blijven omdat het op een vrijdagmiddag viel, maar iedereen ging redelijk snel weg. Die avond heb ik een klein kringetje van mensen die belangrijk voor me zijn op een etentje getracteerd en dat vond ik zelf super geslaagd (en de gasten vast ook). Ik heb geen idee of mijn collega's iets ervan vonden dat ik geen feest heb gegeven heb, of dat ze het ook niet van me verwacht hadden. Hoe zouden jullie zoiets aangepakt hebben?
zaterdag 21 oktober 2017 om 20:20
Wel sterk hoor Snorhaar, dat je gewoon hebt gedaan waar je je lekker bij voelt. Ik had waarschijnlijk dagen niet kunnen slapen omdat ik zou piekeren om wel of geen feest te geven en had het uiteindelijk misschien wel gedaan maar dan meer omdat ik bang zou zijn wat anderen zouden denken.
Verkeerde reden dus, dus alleen maar goed dat je het zo hebt gedaan. Ik kan daar echt iets van leren!
Zijn jullie ook zo gevoelig voor sfeer trouwens? Op het werk merk ik het de laatste tijd weer heel erg, als ik binnen kom en er wordt bijvoorbeeld amper goedemorgen gezegd kan dat dus meteen mijn bui verpesten
heel erg om toe te geven maar het gebeurd. Ik laat andere mensen mijn bui te vaak beïnvloeden.
Ik merk wel dat het erger wordt als ik dichtklap en in mijn schulp kruip. Als ik het meteen doorbreek door bijvoorbeeld iets positiefs te zeggen dan gaat het wel beter.
Verkeerde reden dus, dus alleen maar goed dat je het zo hebt gedaan. Ik kan daar echt iets van leren!
Zijn jullie ook zo gevoelig voor sfeer trouwens? Op het werk merk ik het de laatste tijd weer heel erg, als ik binnen kom en er wordt bijvoorbeeld amper goedemorgen gezegd kan dat dus meteen mijn bui verpesten
heel erg om toe te geven maar het gebeurd. Ik laat andere mensen mijn bui te vaak beïnvloeden.Ik merk wel dat het erger wordt als ik dichtklap en in mijn schulp kruip. Als ik het meteen doorbreek door bijvoorbeeld iets positiefs te zeggen dan gaat het wel beter.
zaterdag 21 oktober 2017 om 21:47
Hetzelfde denk ik, en nog gefeliciteerd. Ik houd ook niet van grote festijnen en mijn man gelukkig ook niet. We zijn in kleine kring getrouwd en hebben het ook in kleine kring gevierd. Gewoon doen waar jij je zelf goed bij voelt dus.Snorhaar schreef: ↑21-10-2017 19:44Mij lukt het over het algemeen wel om bij mezelf te blijven, maar de consequentie is dat ik me wel buiten de groep sluit daarmee. Als ik een activiteit niet leuk vind ga ik er gewoon niet naar toe en met verjaardagen ben ik selectief. Ik laat het een beetje ervan af hangen hoe leuk ik de jarige vind en hoe persoonlijk het feest wordt (of dat iedereen die maar komen wil uitgenodigd is).
Ik ben bijvoorbeeld een tijdje terug gepromoveerd en het is wel een soort van standaard om dan op dezelfde avond een feest te geven. Nu houd ik niet zo van feest en ook niet van late avonden, dus ik heb het gewoon niet gedaan. Wél waren er hapjes en drankjes direct na afloop en ik had gehoopt dat mensen langer zouden blijven omdat het op een vrijdagmiddag viel, maar iedereen ging redelijk snel weg. Die avond heb ik een klein kringetje van mensen die belangrijk voor me zijn op een etentje getracteerd en dat vond ik zelf super geslaagd (en de gasten vast ook). Ik heb geen idee of mijn collega's iets ervan vonden dat ik geen feest heb gegeven heb, of dat ze het ook niet van me verwacht hadden. Hoe zouden jullie zoiets aangepakt hebben?
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
maandag 23 oktober 2017 om 14:08
Precies dit, maar ik vind het momenteel alleen wel moeilijk om mee om te gaan. Ik zit de laatste tijd niet zo lekker in mijn vel en ik weet nu waarom.Dymphnatam schreef: ↑21-10-2017 21:45Enorm gevoelig voor sfeer. Het lijkt wel een zesde zintuig. Voorheen ging ik dan enorm mijn best doen dit "op te lossen", tegenwoordig laat ik het makkelijker los en blijf dicht bij mezelf.
Kost me een stuk minder energie, maar leuk wordt het nooit.
Er zijn wat veranderingen geweest op het werk, o.a. een paar leuke collega's vertrokken en een paar nieuwe.
En ik merk dus dat de sfeer zo veranderd is. Ik overweeg zelfs om iets anders te gaan zoeken.
Maar aan de andere kant ben ik bang dat ik het ergens anders ook weer ga krijgen. Maar het is wel iets om over na te denken.
Voel me echt niet op mijn plek momenteel
maandag 23 oktober 2017 om 14:22
Herkenbaar. Een veranderende of nare sfeer heb je overal wel. Beter kan je een manier vinden om hiermee om te gaan dan ervan te vluchten.yesss schreef: ↑23-10-2017 14:08Precies dit, maar ik vind het momenteel alleen wel moeilijk om mee om te gaan. Ik zit de laatste tijd niet zo lekker in mijn vel en ik weet nu waarom.
Er zijn wat veranderingen geweest op het werk, o.a. een paar leuke collega's vertrokken en een paar nieuwe.
En ik merk dus dat de sfeer zo veranderd is. Ik overweeg zelfs om iets anders te gaan zoeken.
Maar aan de andere kant ben ik bang dat ik het ergens anders ook weer ga krijgen. Maar het is wel iets om over na te denken.
Voel me echt niet op mijn plek momenteel
Veritas vos liberabit
