Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
zondag 5 november 2017 om 17:57
Dat weinig ruimte innemen herken ik... ik kom zelfs fragiel over, hoor ik vaak. Maar eigenlijk voel ik me helemaal niet zo kwetsbaar. Vind wat rustiger en meer teruggetrokken zijn in groter gezelschap gewoon fijn. Ik kan wel ruimte innemen, maar waarom zou ik...? Ik blijf graag mezelf. Nu is het zoeken naar een houding waarin ik mezelf kan zijn (vrij rustig dus, meer observerend, wat afwachtender) zonder kwetsbaar te lijken. Want kwetsbaar/fragiel overkomen is nou ook weer niet mijn bedoeling. Zeker straks, als ik ga werken, kan dat toch een nadeel zijn.
Helpt ook niet mee dat ik vaak moe en overprikkeld ben (door ziekte), dat is waarschijnlijk ook wel aan me te zien. Vermoeidheid maakt me ook veel meer teruggetrokken.
Het verschilt inderdaad ook behoorlijk per persoon hoe open ik ben en hoeveel ik praat. Soms klikt het zo goed dat gesprekken er als vanzelf uitrollen, dat zijn de fijnste gesprekken. Of waarbij een stilte niet ongemakkelijk voelt.
Helpt ook niet mee dat ik vaak moe en overprikkeld ben (door ziekte), dat is waarschijnlijk ook wel aan me te zien. Vermoeidheid maakt me ook veel meer teruggetrokken.
Het verschilt inderdaad ook behoorlijk per persoon hoe open ik ben en hoeveel ik praat. Soms klikt het zo goed dat gesprekken er als vanzelf uitrollen, dat zijn de fijnste gesprekken. Of waarbij een stilte niet ongemakkelijk voelt.
dagdromer1986 wijzigde dit bericht op 05-11-2017 18:03
9.56% gewijzigd
zondag 5 november 2017 om 18:02
Op mijn werk lijken mijn collega's elke dag een soort vragenrondje te doen. Dan vragen ze bv aan Miep: 'Hoe gaat het met de nicht van je buurvrouw?' (omdat Miep verteld had dat daar iets me was) en vragen ze 'Kees, hoe rijdt je nieuwe auto?' omdat Kees had verteld een nieuw auto te kopen. Die dingen weten ze allemaal van elkaar omdat ze dat allemaal vertellen. Maar aan mij vragen ze nooit iets omdat ze ook niets weten, ze kennen me niet. Ik vertel niets, omdat ik die ruimte niet neem. Ik kan ook nooit goed bepalen wat ene goed moment is om iets te vertellen tussen al die 'vaste' verhalen door. want dan vertelt Miep haar ding, kees zijn ding, etc. maar wanneer kan ik dan? Terwijl ik ook weleens een ziek familielied heb, of zelf iets heb, in dezelfde categorie als waar zij over vertellen.Charlotte717 schreef: ↑05-11-2017 17:55Maar zo duurt het wel langer vooraleer mensen mij leren kennen. Tenzij zoals hierboven werd gezegd je meteen een klik hebt. Dat is zo fijn.
zondag 5 november 2017 om 18:05
Inderdaad, en ook vaak van die dingen waarvan ik denk 'hoe kom je in vredesnaam op het idee om juist aan MIJ dat te vertellen. Over de nicht van de beste vriendin van de buurvrouw die een ouderdomskwaal heeft. Hoe kom je op het idee om dat aan een jonge vrouw te vertellen die die hele buurvrouw, laat staan de nicht daarvan, niet kent! Ik ken de verteller vaak al nauwelijks!Charlotte717 schreef: ↑05-11-2017 17:55Soms vertellen mensen ook zo'n totaal irrelevante zaken tegen mij, dat ik denk: dit is ZO irrelevant dat ik er niet eens zou opkomen die aan iemand te vertellen.
zondag 5 november 2017 om 18:07
Ja! Heel herkenbaar... Dat had ik dus met die collega, helaas werken we niet vaak samen dus zo vaak zien we elkaar niet maar vanaf dag 1 al meteen een klik en meteen open gesprekken. Alsof je dan heel snel tot de kern komt, echt fijn is dat dan.Dina80 schreef: ↑05-11-2017 17:54Ja, ik ontmoet ook heel soms zulke mensen. Vaak zijn dat dan juist degenen waarbij ik dat niet verwacht. Bij iemand die op het eerste gezicht als dag en nacht met me verschilt, of iemand waarmee ik helemaal niet zoveel contact heb, en die me dan meer begrijpt dan mensen die me dagelijks zien bij wijze van. Herkenbaar?
yesss wijzigde dit bericht op 05-11-2017 18:28
10.04% gewijzigd
zondag 5 november 2017 om 18:11
Precies dit... Mensen leren mij ook niet zo snel kennen, of er moet inderdaad meteen een klik zijn.Charlotte717 schreef: ↑05-11-2017 17:55Ja, precies.
Soms vertellen mensen ook zo'n totaal irrelevante zaken tegen mij, dat ik denk: dit is ZO irrelevant dat ik er niet eens zou opkomen die aan iemand te vertellen.
Maar zo duurt het wel langer vooraleer mensen mij leren kennen. Tenzij zoals hierboven werd gezegd je meteen een klik hebt. Dat is zo fijn.
Maar ook een stabiel gevoel. Bij veel mensen heb ik soms het gevoel dat ze of, half luisteren, of dat ze toch bepaalde dingen weer een keer tegen je kunnen gebruiken. Ik ben daar wel selectief in.
zondag 5 november 2017 om 18:16
Inderdaad Dina, gepraat over anderen.
Ik houd ook echt van gesprekken die ergens over gaan, maar praten om te praten heb ik ook echt moeite mee.
Ik knik dan heel sociaal wenselijk, maar diep van binnen denk ik vaak:'Wat interesseert mij dat nou weer, ik ken die persoon helemaal niet'
En inderdaad dagdromer, als de gesprekken vanzelf gaan, fijn is dat he.
Ik houd ook echt van gesprekken die ergens over gaan, maar praten om te praten heb ik ook echt moeite mee.
Ik knik dan heel sociaal wenselijk, maar diep van binnen denk ik vaak:'Wat interesseert mij dat nou weer, ik ken die persoon helemaal niet'
En inderdaad dagdromer, als de gesprekken vanzelf gaan, fijn is dat he.
yesss wijzigde dit bericht op 05-11-2017 18:26
27.08% gewijzigd
zondag 5 november 2017 om 18:17
Ik had ook zo'n collega. Een warm, hartelijk en ruimdenkend mens. Onze levens (vroeger en nu) lijken totaal niet op elkaar. Bijna het tegenovergestelde. Zij is 63, ik 32. We begonnen tegelijk op hetzelfde bedrijf te werken. Toen hadden we nog niet echt contact. Beiden trokken we met andere mensen op. Ook beiden op verschillende afdelingen gewerkt tot we samen in hetzelfde groepje kwamen. Het viel me op dat zij meer interesse in mij toonde dan de rest. Ik vond dat wel leuk. Toen viel het groepje uiteen om verschillende redenen. Zij bleef bij me hangen en later hield ze standaard een plekje voor me vrij. Twee jaar werkten we naast elkaar en we praatten over van alles. Als ik naast haar zat was de tijd zo om. Door haar voel ik me goed begrepen. Helaas werd ze daarna afgekeurd vanwege gezondheidsproblemen. Ze is nu bijna anderhalf jaar weg daar en sindsdien heb ik niet meer zo iemand ontmoet. Onze vriendschap ontstond heel langzaam. Pas na bijna 4 jaar samenwerken gingen we ook afspreken. En dat doen we nog steeds regelmatig.yesss schreef: ↑05-11-2017 17:26Soms ontmoet ik iemand waarmee het meteen zo'n wederzijdse klik is, ik heb dat bijvoorbeeld met een collega, zij ziet ook echt wie ik ben, snappen jullie wat ik bedoel?
Zij is een heel warm en hartelijk mens en ik merk dat dat het ijs bij mij breekt. Heb met haar ook altijd hele fijne gesprekken.
zondag 5 november 2017 om 18:26
Tijdens mijn opleiding, inmiddels alweer zo'n twintig jaar geleden, had ik een vakantiebaantje in productiewerk. Naast mij zat een vrouw van een jaar of veertig die uit een Oostblokland kwam en nog maar gebrekkig Nederlands sprak. Toch hadden we zonder woorden een soort connectie, ik voelde me heel fijn en veilig naast haar. Ze was heel zorgzaam naar me toe, zorgde dat ik nieuwe plakbandrollen kreeg als ik te verlegen was om die te vragen etc. en keek of mijn stoel wel op de juiste hoogte stond zodat ik geen rugpijn kreeg. Ze leek me ook echt gewoon uit zichzelf te begrijpen, dat was ook echt wederkerig, ik kon ook zo zonder taal mijn genegenheid aan haar overbrengen. Nu nog steeds herinner ik me die dagen heel goed, en ik koester dat soort momenten ook.
zondag 5 november 2017 om 19:23
Mooi verhaal, fijn om zo'n collega te hebben! Blijkt ook maar weer dat leeftijd eigenlijk niets uitmaakt, het gaat om de klik. Ook mooi dat jullie nog steeds regelmatig afspreken!hondenmens schreef: ↑05-11-2017 18:17Ik had ook zo'n collega. Een warm, hartelijk en ruimdenkend mens. Onze levens (vroeger en nu) lijken totaal niet op elkaar. Bijna het tegenovergestelde. Zij is 63, ik 32. We begonnen tegelijk op hetzelfde bedrijf te werken. Toen hadden we nog niet echt contact. Beiden trokken we met andere mensen op. Ook beiden op verschillende afdelingen gewerkt tot we samen in hetzelfde groepje kwamen. Het viel me op dat zij meer interesse in mij toonde dan de rest. Ik vond dat wel leuk. Toen viel het groepje uiteen om verschillende redenen. Zij bleef bij me hangen en later hield ze standaard een plekje voor me vrij. Twee jaar werkten we naast elkaar en we praatten over van alles. Als ik naast haar zat was de tijd zo om. Door haar voel ik me goed begrepen. Helaas werd ze daarna afgekeurd vanwege gezondheidsproblemen. Ze is nu bijna anderhalf jaar weg daar en sindsdien heb ik niet meer zo iemand ontmoet. Onze vriendschap ontstond heel langzaam. Pas na bijna 4 jaar samenwerken gingen we ook afspreken. En dat doen we nog steeds regelmatig.
zondag 5 november 2017 om 19:30
Ik ken dat idee en dat maakt het soms ook best moeilijk in contacten naar anderen. Ervaar jij dat ook zo?yesss schreef: ↑05-11-2017 18:11Precies dit... Mensen leren mij ook niet zo snel kennen, of er moet inderdaad meteen een klik zijn.
Maar ook een stabiel gevoel. Bij veel mensen heb ik soms het gevoel dat ze of, half luisteren, of dat ze toch bepaalde dingen weer een keer tegen je kunnen gebruiken. Ik ben daar wel selectief in.
zondag 5 november 2017 om 19:32
Het lijkt ook wel of het ergens een verplichting is om dat allemaal leuk te vinden.Harloopfanaat1987 schreef: ↑04-11-2017 19:27Herken veel uit dit topic. Mensen vinden mij op een of andere manier wel sociaal. Maar dat ben ik echt niet. Of in ieder geval niet van nature. Is puur toneelspel:)
Ik kan mij in groepen ook vaak "alleen" voelen. Het gekke is dat dit anderen blijkbaar niet opvalt. En zien mij wel als sociaal, en normaal, terwijl ik mij echt een vreemde eend in de bijt voel.
Vanavond ook een housewarming. Eerst wijntje met vrienden. Dat vind ik nog prima, maar daarna het feest; bahbahbah.
Mensen voelen het als een (soort van) afwijzing als je daar niet aan deelneemt. Ik vind dat heel apart.
Alsof mensen elkaar niet respecteren (in de behoeftes van anderen.)
Vrouwen onder elkaar hebben dat ook veel meer, bij mannen is dat stukken minder heb k gemerkt
zondag 5 november 2017 om 23:40
Ja, terwijl ik het helemaal niet in die leeftijdscategorie zocht. En ze me bij de 1e indruk juist niet aardig leek. Ze kijkt namelijk best streng/boos. Dat krijgt ze ook regelmatig van mensen te horen. Lijkt me wel vervelend, als je je steeds moet verantwoorden dat het niet zo is.dagdromer1986 schreef: ↑05-11-2017 19:23Mooi verhaal, fijn om zo'n collega te hebben! Blijkt ook maar weer dat leeftijd eigenlijk niets uitmaakt, het gaat om de klik. Ook mooi dat jullie nog steeds regelmatig afspreken!
Met een andere ex-collega had ik vrijwel meteen een klik. Ik kon enorm met haar lachen om de stomste dingen. Na ruim een half jaar spraken we voor het eerst af. We zijn nu zo'n 5,5 jaar bevriend.
Ik was met een andere collega ook vrij snel bevriend geraakt (voor mij dan). We hebben beiden ASS en vonden best veel herkenning in elkaar. Na een half jaar spraken we al af. Eerst onze verjaardagen en daarna ook dagjes weg samen. Ruim 2 jaar was het leuk en toen maakte een plotselinge ruzie daar een eind aan.
Tegelijk met haar raakte ik ook bevriend met nog een andere collega, wat na zo'n anderhalf jaar doodbloedde. Toen wij een nieuwe baas kregen en zij niet. Ik vond haar vriendelijk, maar de gesprekken hadden weinig inhoud..
maandag 6 november 2017 om 10:36
Echt alles wat er geschreven is klinkt zo herkenbaar.
Het gevoel hebben dat sommige mensen denken dat je dom bent ofzo omdat je zo weinig zegt.
En inderdaad, dat mensen hele verhalen tegen je vertellen, dat vooral over hen zelf gaat. En dan wil je ook wat vertellen en tegen de tijd dat je ruimte hebt om iets te zeggen dan gaat het al weer over iets anders. Dan heb ik zoiets van laat maar!
En ik heb aardige collega's nu, maar met niemand heb ik de klik zoals ik die met mijn vorige collega's had. Ik mis dat clubje zo! We hadden het zo leuk samen.
En ook ik had afgelopen zaterdagavond een verplichting. Vrienden van ons (eigenlijk zijn het meer vrienden van mijn man) hadden tickets geregeld voor een 'we love the nineties party' en hadden ook maar een ticket voor mij besteld. En daar ik eigenlijk nooit meega, ben ik toch maar gegaan omdat het voor mijn man ook wel eens leuk is als ik meega. Het was niet echt heel erg, maar het is gewoon niet echt mijn ding
Wat een ontzettend mooi verhaal over jou en je oud-collega hondenmens. Met 1 van mijn oude collega's heb ik ook nog iets meer contact, maar dat beperkt zich vooral tot een paar appjes en Facebookberichten, én een cadeautje naar de kinderen sturen als ze jarig zijn.
Dina, dat is ook een mooi verhaal. Heel bijzonder als je elkaar zonder woorden begrijpt.
Dagdromer ook dat fragiel overkomen herken ik ook inderdaad. En dan ben ik ook nog klein en tenger. Ik werk nu ruim 2 jaar bij dit bedrijf en iemand zei een keer tegen me; 'je leek wel een beetje een schildpadje dat in haar schild zat' (over toen ik er net werkte)
Het gevoel hebben dat sommige mensen denken dat je dom bent ofzo omdat je zo weinig zegt.
En inderdaad, dat mensen hele verhalen tegen je vertellen, dat vooral over hen zelf gaat. En dan wil je ook wat vertellen en tegen de tijd dat je ruimte hebt om iets te zeggen dan gaat het al weer over iets anders. Dan heb ik zoiets van laat maar!
En ik heb aardige collega's nu, maar met niemand heb ik de klik zoals ik die met mijn vorige collega's had. Ik mis dat clubje zo! We hadden het zo leuk samen.
En ook ik had afgelopen zaterdagavond een verplichting. Vrienden van ons (eigenlijk zijn het meer vrienden van mijn man) hadden tickets geregeld voor een 'we love the nineties party' en hadden ook maar een ticket voor mij besteld. En daar ik eigenlijk nooit meega, ben ik toch maar gegaan omdat het voor mijn man ook wel eens leuk is als ik meega. Het was niet echt heel erg, maar het is gewoon niet echt mijn ding
Wat een ontzettend mooi verhaal over jou en je oud-collega hondenmens. Met 1 van mijn oude collega's heb ik ook nog iets meer contact, maar dat beperkt zich vooral tot een paar appjes en Facebookberichten, én een cadeautje naar de kinderen sturen als ze jarig zijn.
Dina, dat is ook een mooi verhaal. Heel bijzonder als je elkaar zonder woorden begrijpt.
Dagdromer ook dat fragiel overkomen herken ik ook inderdaad. En dan ben ik ook nog klein en tenger. Ik werk nu ruim 2 jaar bij dit bedrijf en iemand zei een keer tegen me; 'je leek wel een beetje een schildpadje dat in haar schild zat' (over toen ik er net werkte)
maandag 6 november 2017 om 16:14
Ik ben ook klein en tenger. We hadden tijdens mijn opleiding een opdracht waarbij je klasgenoten moest indelen op karakter. Op een vel papier stonden een haan, kip en kuiken getekend. De namen moesten in het figuur komen wat het meest bij hen paste.
Degenen die veel praatten waren een haan, die weinig praatten een kuiken en die er tussenin zaten een kip. Wat was ik? Jawel, een kuiken. Dat was voor mij wel dubbelzinnig.
dinsdag 7 november 2017 om 10:23
Wat een rare opdracht en vergelijking. En je zou denken dat de veelpraters dan een kip zouden zijn, kakelen als een kip?hondenmens schreef: ↑06-11-2017 16:14Degenen die veel praatten waren een haan, die weinig praatten een kuiken en die er tussenin zaten een kip. Wat was ik? Jawel, een kuiken. Dat was voor mij wel dubbelzinnig.
Sowieso rare opdracht.
dinsdag 7 november 2017 om 12:58
Ja inderdaad, alsof sommige mensen je willen veranderen.lindaatje1900 schreef: ↑05-11-2017 19:32Het lijkt ook wel of het ergens een verplichting is om dat allemaal leuk te vinden.
Mensen voelen het als een (soort van) afwijzing als je daar niet aan deelneemt. Ik vind dat heel apart.
Alsof mensen elkaar niet respecteren (in de behoeftes van anderen.)
Vrouwen onder elkaar hebben dat ook veel meer, bij mannen is dat stukken minder heb k gemerkt
Terwijl andersom ga je ook niet zeggen:'Goh je bent heel druk, ben voortaan eens wat stiller' of 'Blijf eens wat vaker thuis, je bent wel vaak van huis'
Het wordt vaak zo negatief neergezet, dat je dan wel eenzaam zal zijn omdat je vaak alleen dingen doet bijvoorbeeld. Een mannelijke collega is ook heel rustig en is ook een beetje een einzelganger en laatst werd er over hem gepraat alsof hij een beetje met zijn ziel onder zijn arm loopt
Dan denk ik pffff ik heb meer respect voor hem als van die roddelaars.
dinsdag 7 november 2017 om 13:17
Ja zeker, ook omdat ik mensen soms heel veranderlijk vind.lindaatje1900 schreef: ↑05-11-2017 19:30Ik ken dat idee en dat maakt het soms ook best moeilijk in contacten naar anderen. Ervaar jij dat ook zo?
Ik ben soms wel op mijn hoede.
Niet altijd goed misschien, maar aan de andere kant in sommige gevallen weer wel goed om jezelf wat te beschermen. Ik ben maar bij weinig mensen echt mezelf.
dinsdag 7 november 2017 om 14:08
Klein en tenger ben ik inderdaad ook... dat zorgt ook mede voor het fragiele voorkomen. Toch gek hoe 'klein' en 'tenger' vaak meteen geïnterpreteerd worden als 'fragiel'... het is gewoon iemands bouw en zegt verder helemaal niks.
Als je er dan nog een zachte uitstraling hebt is de optelsom wel compleet.
Terwijl ook zachtheid weinig zegt over iemands kracht.
En sowieso... wanneer is iemand kwetsbaar/fragiel? Je kan volgens mij heel goed krachtig en kwetsbaar zijn tegelijk.
Die opdracht klinkt niet fijn hondenmens, werkt het hokjesdenken ook nogal in de hand. En ik denk dat de hanen en de kippen toch meer als 'positief' wordt gezien dan de kuikens... er zou wat meer aandacht moeten zijn voor de kwaliteiten van 'kuikens'. Maar volgens mij is extravert zijn nog steeds de norm helaas. Alsof dat beter is dan introvert.
Als je er dan nog een zachte uitstraling hebt is de optelsom wel compleet.
Terwijl ook zachtheid weinig zegt over iemands kracht.
En sowieso... wanneer is iemand kwetsbaar/fragiel? Je kan volgens mij heel goed krachtig en kwetsbaar zijn tegelijk.
Die opdracht klinkt niet fijn hondenmens, werkt het hokjesdenken ook nogal in de hand. En ik denk dat de hanen en de kippen toch meer als 'positief' wordt gezien dan de kuikens... er zou wat meer aandacht moeten zijn voor de kwaliteiten van 'kuikens'. Maar volgens mij is extravert zijn nog steeds de norm helaas. Alsof dat beter is dan introvert.
dinsdag 7 november 2017 om 14:43
Inderdaad dagdromer, vaak worden dominante/aanwezige mensen als sterk of zelfverzekerd gezien, terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn.
Ik heb ook vaak te horen gekregen dat ik 'te lief' ben. (Vaak van mensen die me totaal niet kennen) Ik heb inderdaad een lieve uitstraling en ik ben gewoon aardig tegen mensen, maar dat zegt helemaal niks over hoe sterk je bent of dat je over je heen laat lopen.
Want in grote lijnen heb ik eigenlijk hele goede en sterke keuzes gemaakt, ook op relationeel gebied.
En inderdaad, het één sluit het ander niet uit, je kunt ook een gevoelig persoon zijn maar ook heel sterk.
Ik heb ook vaak te horen gekregen dat ik 'te lief' ben. (Vaak van mensen die me totaal niet kennen) Ik heb inderdaad een lieve uitstraling en ik ben gewoon aardig tegen mensen, maar dat zegt helemaal niks over hoe sterk je bent of dat je over je heen laat lopen.
Want in grote lijnen heb ik eigenlijk hele goede en sterke keuzes gemaakt, ook op relationeel gebied.
En inderdaad, het één sluit het ander niet uit, je kunt ook een gevoelig persoon zijn maar ook heel sterk.
dinsdag 7 november 2017 om 18:33
Volgens mij bedoelen ze vooral mentaal sterk. Maar fysiek niet sterk zijn herken ik wel. Ben inderdaad ook niet vaak ziek, maar ik was tijdens stages wel eens verbaasd hoeveel lichamelijke kracht/energie mijn collega's hadden. Hoog tempo met lopen, veel stoelen tegelijk kunnen tillen. Alles snel, ben zelf duidelijk langzamer. Ik ben wel iets sterker geworden sinds ik aan fitness doe volgens mij. Maar zoals zij? Nee, zo gaat het bij mij niet worden denk ik helaas.hondenmens schreef: ↑07-11-2017 17:14Bedoelen ze met kracht mentaal of fysiek sterk? Dat laatste ben ik zeker niet. Wel in de zin dat ik bijna nooit ziek ben. Maar wat sjouwen en tillen betreft kan ik duidelijk minder hebben dan mijn langere en forsere collega's.
dinsdag 7 november 2017 om 18:45
Ik kan ook niet overweg met palletwagens, zware karren bij bouwmarkten. Zulke waarvan 1 paar wielen niet naar links en rechts kunnen sturen. Ik knal geheid overal tegenaan. Bij anderen lijkt dat zo soepel te gaan.dagdromer1986 schreef: ↑07-11-2017 18:33Volgens mij bedoelen ze vooral mentaal sterk. Maar fysiek niet sterk zijn herken ik wel. Ben inderdaad ook niet vaak ziek, maar ik was tijdens stages wel eens verbaasd hoeveel lichamelijke kracht/energie mijn collega's hadden. Hoog tempo met lopen, veel stoelen tegelijk kunnen tillen. Alles snel, ben zelf duidelijk langzamer. Ik ben wel iets sterker geworden sinds ik aan fitness doe volgens mij. Maar zoals zij? Nee, zo gaat het bij mij niet worden denk ik helaas.
