Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
woensdag 10 januari 2018 om 13:36
Goed dat je met iemand gaat praten Yess, ik hoop dat je je dan wat beter gaat voelen over jezelf.
Vervelend dat sommige mensen gelijk misbruik maken van jouw onzekerheid, al zegt dat natuurlijk meer over hun dan over jou!
Ik denk dat je trots op jezelf mag zijn als jij hetgeen doet wat jou gelukkig maakt zonder daarbij andere mensen te kwetsen. (dat is mijn motto altijd, doen wat je wilt zolang je niemand kwetst)
Ahh, horror voor mij. Binnenkort een verjaardag van schoonfamilie waar ik nu al als een berg tegen op zie. Is in een zaal met veel mensen en kinderen, duurt van circa 4 uur tot 9 uur. Verschrikkelijk lang dus. Krijg ik net een appje van m'n broer dat m'n schoonzus 50 jaar wordt en dat er een surprise party georganiseerd wordt. Ook op die dag. Kan ik van de ene verjaardag naar de andere die ik beide vreselijk vind.
Vervelend dat sommige mensen gelijk misbruik maken van jouw onzekerheid, al zegt dat natuurlijk meer over hun dan over jou!
Ik denk dat je trots op jezelf mag zijn als jij hetgeen doet wat jou gelukkig maakt zonder daarbij andere mensen te kwetsen. (dat is mijn motto altijd, doen wat je wilt zolang je niemand kwetst)
Ahh, horror voor mij. Binnenkort een verjaardag van schoonfamilie waar ik nu al als een berg tegen op zie. Is in een zaal met veel mensen en kinderen, duurt van circa 4 uur tot 9 uur. Verschrikkelijk lang dus. Krijg ik net een appje van m'n broer dat m'n schoonzus 50 jaar wordt en dat er een surprise party georganiseerd wordt. Ook op die dag. Kan ik van de ene verjaardag naar de andere die ik beide vreselijk vind.
donderdag 11 januari 2018 om 07:17
De verjaardag 's middags is van mijn schoonmoeder en de verjaardag 's avonds is van mijn schoonzus (van m'n broer dus van mijn "kant") Ik kan het niet maken om niet te gaan en dan heb ik ruzie met mijn man. Ik sla tegenwoordig al veel verjaardagen over maar van bepaalde mensen kan ik het niet maken om niet te gaan.
donderdag 11 januari 2018 om 08:05
Doubletree20 schreef: ↑10-01-2018 13:36Goed dat je met iemand gaat praten Yess, ik hoop dat je je dan wat beter gaat voelen over jezelf.
Vervelend dat sommige mensen gelijk misbruik maken van jouw onzekerheid, al zegt dat natuurlijk meer over hun dan over jou!
Ik denk dat je trots op jezelf mag zijn als jij hetgeen doet wat jou gelukkig maakt zonder daarbij andere mensen te kwetsen. (dat is mijn motto altijd, doen wat je wilt zolang je niemand kwetst)
Ahh, horror voor mij. Binnenkort een verjaardag van schoonfamilie waar ik nu al als een berg tegen op zie. Is in een zaal met veel mensen en kinderen, duurt van circa 4 uur tot 9 uur. Verschrikkelijk lang dus. Krijg ik net een appje van m'n broer dat m'n schoonzus 50 jaar wordt en dat er een surprise party georganiseerd wordt. Ook op die dag. Kan ik van de ene verjaardag naar de andere die ik beide vreselijk vind.
Trucje om de tijd door te komen: doe alsof je een belangrijk antropologisch onderzoek doet. Waarbij je beide "feesten" vergelijkt. Hoe is de verhouding oud-jong op beide feesten? Binnen hoeveel tijd is een aanzienlijk deel van de populatie dronken? Kun je de aanwezigen classificeren in subgroepen? Hoe verhouden die zich ten opzichte van elkaar? Als je goed oplet, zie je dan feestgangers gekke dingen doen (wijntje leegkiepen in de plantenbak o.i.d?)
Ik kan me altijd wel vermaken met dit soort observaties.
donderdag 11 januari 2018 om 11:56
Je opstellen als 'antropologische' observant doe ik ook vaak inderdaad, vooral vroeger als tiener. Het helpt wel enigszins, maar tegelijkertijd moet je er wel voor waken dat je jezelf niet nog verder verwijderd van mensen (en dat je je er soort van verheven door gaat voelen. Je neemt die houding immers aan uit introvertie, sociale onzekerheid, niet omdat je beter bent dan de rest).
Het is een verleidelijke houding om aan te nemen, maar ik weet niet of hij wel zo 'gezond' is.
Het is een verleidelijke houding om aan te nemen, maar ik weet niet of hij wel zo 'gezond' is.
donderdag 11 januari 2018 om 15:07
Hoi Hoi, ik schrijf hier graag mee. Zijn het hier voornamelijk bekende mensen die in dit topic terugkomend schrijven? Ik heb wel wet terug gelezen maar nog lang niet alles!
Ik herkende mezelf enorm in het openingsbericht en dacht gelijk YES ik ben niet de enige. Want als onzekere introverte denk je vaak dat je raar en anders bent dan de rest. Maar dat is natuurlijk helemaal niet waar. Ik ben in ieder geval 27 jaar oud en werk inmiddels 8 jaar bij dezelfde werkgever. Het is voor mij een lange weg geweest om iets van zelfvertrouwen op te bouwen omdat ik vroeger heel veel gepest ben, nog steeds baal ik ervan dat mijn eigen waarde zo laag is.
Ik heb heel wat grenzen (voor mijn doen) verlegd om uit mijn comfort-zone te stappen (jaja, een geliefd woord las ik al). Ik ben namelijk alleen afgereisd naar Australië. Ik ben daar uit een vliegtuig gesprongen... met parachute hoor! En recentelijk heb ik een management opleiding afgerond. Al deze dingen geven me meer zelfvertrouwen maar ik blijf mezelf niet genoeg vinden.
Ik ben nu in verwachting van ons eerste kindje en van de ene kant wou ik het van de daken schreeuwen. Maar van de andere kant had ik zo iets, ik heb allemaal geen zin in de bemoeienis en 'goedbedoelde' adviezen die bij mij veel te snel als kritiek overkomen. Ook ben ik bang dat ik, wanneer hij/zij er dadelijk is, het helemaal niet goed ga doen. Iedere dag praat ik mezelf moed in: half nederland doet het, dus jij kan het ook!
Hierboven wordt er gesproken over de houding op feestjes. Ik zit zelf nog steeds in de fase dat ik mezelf push om gezellig te kletsen. Ik ben zowaar trots op mezelf als ik een avond met meerdere mensen over een onderwerp heb kunnen praten. Mij maak je dus echt niet gelukkig met small-talk (ik vind het eigenlijk niet echt interessant en totaal niet nuttig om te bespreken haha), maar ik wordt ook alles behalve gelukkig van een avond niks zeggen. Ik voel me dan niet interessant en leuk gevonden.. Ik zie mezelf nog niet echt observeren hoe snel iedereen dronken wordt (alhoewel dat nu voor mij wel heel handig is aangezien iedereen om me heen wel aangeschoten word en ik niet
)
Hoe gaan jullie om met de onzekerheid over jezelf?
Ik herkende mezelf enorm in het openingsbericht en dacht gelijk YES ik ben niet de enige. Want als onzekere introverte denk je vaak dat je raar en anders bent dan de rest. Maar dat is natuurlijk helemaal niet waar. Ik ben in ieder geval 27 jaar oud en werk inmiddels 8 jaar bij dezelfde werkgever. Het is voor mij een lange weg geweest om iets van zelfvertrouwen op te bouwen omdat ik vroeger heel veel gepest ben, nog steeds baal ik ervan dat mijn eigen waarde zo laag is.
Ik heb heel wat grenzen (voor mijn doen) verlegd om uit mijn comfort-zone te stappen (jaja, een geliefd woord las ik al). Ik ben namelijk alleen afgereisd naar Australië. Ik ben daar uit een vliegtuig gesprongen... met parachute hoor! En recentelijk heb ik een management opleiding afgerond. Al deze dingen geven me meer zelfvertrouwen maar ik blijf mezelf niet genoeg vinden.
Ik ben nu in verwachting van ons eerste kindje en van de ene kant wou ik het van de daken schreeuwen. Maar van de andere kant had ik zo iets, ik heb allemaal geen zin in de bemoeienis en 'goedbedoelde' adviezen die bij mij veel te snel als kritiek overkomen. Ook ben ik bang dat ik, wanneer hij/zij er dadelijk is, het helemaal niet goed ga doen. Iedere dag praat ik mezelf moed in: half nederland doet het, dus jij kan het ook!
Hierboven wordt er gesproken over de houding op feestjes. Ik zit zelf nog steeds in de fase dat ik mezelf push om gezellig te kletsen. Ik ben zowaar trots op mezelf als ik een avond met meerdere mensen over een onderwerp heb kunnen praten. Mij maak je dus echt niet gelukkig met small-talk (ik vind het eigenlijk niet echt interessant en totaal niet nuttig om te bespreken haha), maar ik wordt ook alles behalve gelukkig van een avond niks zeggen. Ik voel me dan niet interessant en leuk gevonden.. Ik zie mezelf nog niet echt observeren hoe snel iedereen dronken wordt (alhoewel dat nu voor mij wel heel handig is aangezien iedereen om me heen wel aangeschoten word en ik niet
)Hoe gaan jullie om met de onzekerheid over jezelf?
vrijdag 12 januari 2018 om 22:27
RégineFilange schreef: ↑11-01-2018 11:56Je opstellen als 'antropologische' observant doe ik ook vaak inderdaad, vooral vroeger als tiener. Het helpt wel enigszins, maar tegelijkertijd moet je er wel voor waken dat je jezelf niet nog verder verwijderd van mensen (en dat je je er soort van verheven door gaat voelen. Je neemt die houding immers aan uit introvertie, sociale onzekerheid, niet omdat je beter bent dan de rest).
Het is een verleidelijke houding om aan te nemen, maar ik weet niet of hij wel zo 'gezond' is.
Het blijft een trucje, hè? Een soort noodgreep. Tenzij je vier keer in de week twee feesten op een avond hebt kun je best een keer deze rol aannemen.
Ik doe het overigens nooit omdat ik me verheven voel boven anderen. Wel omdat het niet in mijn aard zit uren achter elkaar "mee te doen". Dat overleef ik gewoon niet.
En ja, dan moet je toch wat anders.
zondag 14 januari 2018 om 01:29
Ik heb dat met concerten. Ik sta gewoon van een afstandje te genieten/observeren in mijn eentje. Met voet meebewegen enzo. En heb altijd wel dat mensen mij aanspreken of alles goed gaat, of in het wel naar mijn zin heb. Blijkbaar moet je helemaal in het moment opgaan anders ben je automatisch zielig.
Verjaardagen ook een hekel aan. Smalltalk kan ik tot op zekere hoogte maar erger me meer aan mensen die vragen stellen puur om het stellen. Het antwoord interesseert ze niet of die je alleen op verjaardagen spreekt. Waardeloos.
Verjaardagen ook een hekel aan. Smalltalk kan ik tot op zekere hoogte maar erger me meer aan mensen die vragen stellen puur om het stellen. Het antwoord interesseert ze niet of die je alleen op verjaardagen spreekt. Waardeloos.
vrijdag 19 januari 2018 om 18:02
En hoe waren de verjaardagen Doubletree? Of zijn ze nog niet geweest. Snap ik heel goed dat je daar tegenop ziet, zou ik ook teveel vinden hoor. Ben benieuwd hoe het is gegaan!
Wel mooi hoe je dat zegt, hetgeen doen wat je gelukkig maakt zonder anderen te kwetsen.
Ik merk gewoon dat er al een tijdje dingen door elkaar heen lopen.
Ik heb niet echt een sociaal leven en dat is ook zo gegroeid, aan de ene kant mis ik het soms wel, maar ik voel gewoon zo weinig echte binding/klik met mensen.
Ik zal het vast al weleens eerder hebben gemeld maar het gaat vaak zo over de ander...
Nu zijn er ook wel wat dingen gebeurd de laatste jaren, o.a. mensen die over mijn grenzen zijn gegaan, waardoor ik liever lekker mijn eigen ding doe en me op mezelf ben gaan richten de laatste jaren.
Wel mooi hoe je dat zegt, hetgeen doen wat je gelukkig maakt zonder anderen te kwetsen.
Ik merk gewoon dat er al een tijdje dingen door elkaar heen lopen.
Ik heb niet echt een sociaal leven en dat is ook zo gegroeid, aan de ene kant mis ik het soms wel, maar ik voel gewoon zo weinig echte binding/klik met mensen.
Ik zal het vast al weleens eerder hebben gemeld maar het gaat vaak zo over de ander...
Nu zijn er ook wel wat dingen gebeurd de laatste jaren, o.a. mensen die over mijn grenzen zijn gegaan, waardoor ik liever lekker mijn eigen ding doe en me op mezelf ben gaan richten de laatste jaren.
yesss wijzigde dit bericht op 06-02-2018 14:07
53.51% gewijzigd
vrijdag 19 januari 2018 om 19:25
De verjaardagen moeten nog komen Yesss, nog 2 weekjes en zie er nu al als een berg tegen op. Vooral die laatste verjaardag, dat wordt een groot feest met veel mensen tot diep in de nacht. Van de week viel er ook een uitnodiging voor een bruiloft op de mat, enkel voor het feest maar dat vind ik juist het ergste.
Ik herken het dat je soms het gevoel hebt dat je in een soort sociaal isolement zit en persoonlijk mis ik ook wel eens contacten met mensen maar ik heb met bijna niemand echt een klik. En ben ook vaak teleur gesteld in mensen. Inderdaad veel mensen praten het liefst over zichzelf en tonen weinig interesse in jou, dan ben ik er ook snel klaar mee.
Maar wel knap dat je zo met jezelf bezig bent in het opzicht van jezelf leren kennen en kijken wat bij je past. Je lijkt mij wel een zelfverzekerd persoon al ken ik je niet. (Zo kom je over)
Wat vervelend dat je afgewezen bent Lola! Ooit ben ik ook om die reden afgewezen (was voor een stage, ik was nog maar 19 ofzo) maar dat was wel een deuk in m’n zelfvertrouwen. Ik hoop dat het voor jou niet zo voelt.
Ik herken het dat je soms het gevoel hebt dat je in een soort sociaal isolement zit en persoonlijk mis ik ook wel eens contacten met mensen maar ik heb met bijna niemand echt een klik. En ben ook vaak teleur gesteld in mensen. Inderdaad veel mensen praten het liefst over zichzelf en tonen weinig interesse in jou, dan ben ik er ook snel klaar mee.
Maar wel knap dat je zo met jezelf bezig bent in het opzicht van jezelf leren kennen en kijken wat bij je past. Je lijkt mij wel een zelfverzekerd persoon al ken ik je niet. (Zo kom je over)
Wat vervelend dat je afgewezen bent Lola! Ooit ben ik ook om die reden afgewezen (was voor een stage, ik was nog maar 19 ofzo) maar dat was wel een deuk in m’n zelfvertrouwen. Ik hoop dat het voor jou niet zo voelt.
vrijdag 19 januari 2018 om 19:28
vrijdag 19 januari 2018 om 19:48
Wat balen zeg.
Troost je er mee dat dit bedrijf dan niet bij je gepast zou hebben.
Ik heb een blauwe maandag ergens gewerkt waar ook van mij verwacht werd dat ik extravert gedrag zou vertonen, maar zo was/ben ik niet. Telkens werd er weer gezegd dat ik dit en dat had moeten doen. Ik probeerde het wel, maar kwam daar niet echt uit de verf. Tijdens de proeftijd werd ik naar huis gestuurd.
Volgens mij was tijdens de sollicitatie ook wel te zien dat ik geen extravert was, dus ze hadden mij beter niet kunnen aannemen.
vrijdag 19 januari 2018 om 19:50
Doubletree20 schreef: ↑19-01-2018 19:28Winters, hoe is het met je collega? Rijdt ze nog mee?
Ik ga tegenwoordig in d pauze een half uurtje lopen, heerlijk, even alleen en niemand die aan m’n kop zeurt. Maar nu wilt m’n collega mee waardoor ik er eigenlijk geen zin meer in heb. Maar dat durf ik natuurlijk niet te zeggen.
Kan je het niet luchtig brengen dat je het even nodig hebt om alleen te zijn? Dat je veel aan je hoofd hebt en even een half uurtje niet wil praten?
maandag 22 januari 2018 om 16:13
Ik kwam dit tegen: http://introvertslovetea.nl, netwerken op een manier die meer past bij introverte mensen. Leuk initiatief. Ik studeer nog, maar denk dat de gemiddelde netwerkbijeenkomst inderdaad niet echt 'op mijn lijf geschreven is'.
maandag 22 januari 2018 om 16:26
Hebben jullie dat ook soms dat jullie je zelfs buiten je eigen vriendinnen voelen vallen? Juist zijn we met - hou je vast - 7 meisjes gaan lunchen. Ik was er als eerste, fijn, kan ik me mentaal voorbereiden. Lunchen zelf ondanks grote groep ook gezellig, hebben er een uurtje gezeten. Maar daarna als we weer buitenstaan in een kringetje of meerdere kringetjes, dan val ik er altijd buiten of zo. Iedereen lijkt dan in gesprek behalve ik. Herkenbaar?
Veritas vos liberabit
maandag 22 januari 2018 om 17:17
Ik had dat in mijn tienertijd heel sterk. Toen sprak ik vaak met meerdere vriendinnen tegelijk af. Het gebeurde nogal eens dat ik er met mijn gedachten niet bij was. Omdat het onderwerp me niet interesseerde. Zij constant praten over iets of iemand en ik alleen maar denken: Waarover gaat het? Voelde me dan een nitwit.Charlotte717 schreef: ↑22-01-2018 16:26Hebben jullie dat ook soms dat jullie je zelfs buiten je eigen vriendinnen voelen vallen? Juist zijn we met - hou je vast - 7 meisjes gaan lunchen. Ik was er als eerste, fijn, kan ik me mentaal voorbereiden. Lunchen zelf ondanks grote groep ook gezellig, hebben er een uurtje gezeten. Maar daarna als we weer buitenstaan in een kringetje of meerdere kringetjes, dan val ik er altijd buiten of zo. Iedereen lijkt dan in gesprek behalve ik. Herkenbaar?
Nu zou ik dat nog wel kunnen hebben, maar ik spreek met huidige vriendinnen 1 op 1 af.
vrijdag 26 januari 2018 om 23:47
Oh irritant is dat he.. ik ga op het werk ook vaak even naar buiten. Het helpt me wel als ik even uit de drukte kan stappen. Maar dan wil je inderdaad ook juist even alleen zijn. Heb je er nog iets over gezegd? Moeilijk is dat he.Doubletree20 schreef: ↑19-01-2018 19:28Winters, hoe is het met je collega? Rijdt ze nog mee?
Ik ga tegenwoordig in d pauze een half uurtje lopen, heerlijk, even alleen en niemand die aan m’n kop zeurt. Maar nu wilt m’n collega mee waardoor ik er eigenlijk geen zin meer in heb. Maar dat durf ik natuurlijk niet te zeggen.
Ik eet ook regelmatig alleen, dat klinkt nu heel triestig
maar ik heb al best een drukke baan en dan ook nog socializen in de pauze, pfff ik kan dat niet hoor.
yesss wijzigde dit bericht op 07-02-2018 13:03
31.13% gewijzigd
zaterdag 27 januari 2018 om 01:19
Dat lopen in de pauze deed ik vroeger op school op het MBO (meidenklas) en bijbehorende stages ook. De pauze bracht ik het liefst alleen door. Klasgenoten vonden dat inderdaad raar en zeiden dat ik mezelf buitensloot. Ik zag dat helemaal niet zo. Maar bij in groepjes of tweetallen werken werd ik nooit gekozen en dat voelde erg ongemakkelijk. Ik had toen nog geen diagnose ASS en werd daarin ook wel gepusht door mijn ouders. Steeds maar zeggen dat ik vriendinnen moest maken. Zelf ook initiatief nemen, niet alleen gaan staan. Maar dat durfde ik niet. Ik zei dan tegen mijn ouders dat ze me vast niet wilden, me raar of brutaal zouden vinden. Ze zeiden dan dat ik met zo'n instelling nooit vriendinnen zou krijgen. Ik vatte ook vaak dingen letterlijk op (nog steeds). Toen op stage vroeg mijn collega of ik in de pauze mee om een boodschap ging. Ik zei gewoon: "Nee hoor, ik doe niet graag boodschappen." Ze ging dus alleen. Thuis vonden ze dat dom. Want volgens hen ging het niet om die boodschappen, maar om meer contact krijgen met elkaar. Die kans had ik laten dus lopen. Terwijl het ook een stil, rustig type was. Het had verder geen gevolgen. Het werd een van mijn leukste stages.
vrijdag 2 februari 2018 om 23:44
Poeh hé, herkenbaar dit. En ik loop er ook op mijn werk keihard tegenaan. Heb een leuke baan, verdien goed, maar denk dat er nog wel wat meer in zou kunnen zitten. Maar weet niet goed hoe. Had aangegeven een cursus te willen doen, uitgebreide motivatie geschreven, voor mijn doen behoorlijk veel moeite gedaan om onder de aandacht te brengen dat ik die cursus heel graag wil doen... En dan toch te horen krijgen dat het niet genoeg onderbouwd is. Blijkt dat teamleider mijn mail van destijds helemaal niet gelezen heeft. Kon zich niet eens herinneren dat ik die gestuurd had. Hoe kan dat nou.
En dan ben ik even helemaal lost en denk. laat ook maar, ik kruip wel weer onder die steen. Het lijkt alsof ik voor mijn doen behoorlijk veel moeite heb gedaan, maar ik word gewoon niet gezien.
Ik vind het dan wel weer gezellig om met andere mensen te lunchen, maar dan wel ook met mensen waar ik iets mee heb. Zijn leuke gesprekken dan.
En op kinderfeestjes ging iedereen dan naar buiten en ik bleef dan binnen zitten kleuren met de nieuwe viltstiften die de jarige had gekregen. Dat soort rare dingen. Kan me herinneren dat die moeder daar toen iets over zei tegen mijn moeder, toen ze me kwam halen. Ze vroeg zich af of ik het wel leuk had gevonden. Ehm, ja dus, want ik kan me dat feestje nog steeds herinneren.
En dan ben ik even helemaal lost en denk. laat ook maar, ik kruip wel weer onder die steen. Het lijkt alsof ik voor mijn doen behoorlijk veel moeite heb gedaan, maar ik word gewoon niet gezien.
Ik vind het dan wel weer gezellig om met andere mensen te lunchen, maar dan wel ook met mensen waar ik iets mee heb. Zijn leuke gesprekken dan.
En op kinderfeestjes ging iedereen dan naar buiten en ik bleef dan binnen zitten kleuren met de nieuwe viltstiften die de jarige had gekregen. Dat soort rare dingen.
Kan me herinneren dat die moeder daar toen iets over zei tegen mijn moeder, toen ze me kwam halen. Ze vroeg zich af of ik het wel leuk had gevonden. Ehm, ja dus, want ik kan me dat feestje nog steeds herinneren.
vrijdag 2 februari 2018 om 23:51
zaterdag 3 februari 2018 om 00:29
zaterdag 3 februari 2018 om 08:34
Sunshine585 schreef: ↑02-02-2018 23:51Ik heb ook moeite met het woord 'profileren'. Dat schijn je tegenwoordig te moeten doen. Dat houdt dan in dat je je werk goed doet, maar dat moet je dan ook nog liefst aan iedereen duidelijk maken. Alleen je best doen is niet meer voldoende. Ik begrijp daar echt niets van.
Inderdaad, als iets niet bij mij past is het dit. Ik zorg dat ik mijn werk goed doe en ik ga mij niet anders gedragen om me maar te profileren. Tot nu toe wordt ik gewaardeerd. Dit mensen die dit heel erg doen zijn niet de fijnste mensen, zeker niet de leukste collega's.
Je wilt niet weten wat je tegenwoordig allemaal moet doen om een baan te krijgen. Ook al is het maar een simpele baan, je moet vaak persoonlijke presentaties geven ook al is dat totaal niet nodig voor je baan. Je moet tig gesprekken doen, soms groepssollicitatiegesprekken waarin je vooral heel ad rem moet zijn. Het is de hel, maar je zal toch mee moeten doen.
zaterdag 3 februari 2018 om 08:35
Hier kon je wel eens gelijk in hebben.Uomo schreef: ↑03-02-2018 00:29Ik ben misschien wat raar..maar ik zie weinig mensen die zich profileren ook goed zijn in hun werk..ik zie mensen die hun werk goed doen en ik zie mensen die zich profileren..die tweede groep boert een stuk beter maar is veel en veel slechter in hun eigenlljke werk..het is maar een observatie.
