Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
dinsdag 29 mei 2018 om 16:27
Is het weer goed gekomen? Ik heb bijna 11 jaar geen contact met mijn vader. Niet dat ik erom treur, maar het verbaast me hoe mensen die heel dicht bij je stonden toch zo onbetrouwbaar kunnen zijn.
dinsdag 29 mei 2018 om 17:28
Nou, ik haal er niet echt mijn kracht uit. Ik neem het meer zoals het is, net zoals dat ik ook mijn oogkleur of lengte niet kan veranderen. Ik draag introvert zijn niet als een nadelige trek waar ik mee om moet leren gaan. Ik ben gewoon zo, het is niet anders.shewolf schreef: ↑29-05-2018 16:01Ja maar dan zit er ook een stukje in van veel aantrekken van de mening en het oordeel van andere mensen. Zolang je je daarmee bezig houdt, dan zal je achterdocht altijd wel gevoed worden.
Ik probeer er ook steeds meer schijt aan te hebbenis wel moeilijk hoor.
Ik ben ook nooit echt actief gepest. Ik was alleen nooit populair. En op werk ook beetje de persoon die "anders" is.
Maar ik probeer dat nu juist te omarmen en er juist mn kracht uit te halenzo te horen doe jij dat sowieso al. Doe je goed!
Het is alleen weleens jammer dat kalm en introvert niet als een positieve eigenschap wordt gezien in het algemeen. Bijv bij werk, de meeste vacatureomschrijvingen zoeken spontane communicatieve duizenpoten (ik gruwel al bij die termen haha!) en als rustige introvert denken ze welleens van die is onzeker of te bescheiden, puur omdat je even nadenkt voor je er wat uit gooit.
Las laatst een leuk stuk hierover: namelijk dat in de westerse culturen met name extraversie en assertiviteit gezien wordt als ideaalbeeld. Maar dat in Aziatische landen zoals Japan juist introvert en bescheidenheid als "het beste" gezien wordt
Bij ons zijn ze bij functies zoals researcher, analyst of knowledge manager echt niet op zoek naar spontane communicatieve duizendpoten. En wij hebben ook genoeg functies waarbij een dominante flapuit echt niet gewaardeerd wordt.
dinsdag 29 mei 2018 om 17:50
Dat is ook wel weer zo.LizBakker schreef: ↑29-05-2018 12:31Ja, maar je moet ervoor oppassen dat je automatisch denkt dat iets op jou is gericht, of dat het door het introvert-zijn komt. Dan ervaar je alles dubbel zo zwaar. Dingen gaan fout, dat is nou eenmaal zo.
De frustratie dat je niet hebt kunnen/durven zeggen wat je er echt van vindt, is natuurlijk wel een introvertenprobleem. Dus ik zou me eerder daarop richten en proberen daar beter in te worden, dan op zo'n gast die jouw fiets vergeten is te repareren. Daar heb je op lange termijn voor jezelf meer aan.
Soms zijn die automatismen absoluut niet goed en zelfs misleidend.
dinsdag 29 mei 2018 om 19:28
Ja, wel redelijk.hondenmens schreef: ↑29-05-2018 16:27Is het weer goed gekomen? Ik heb bijna 11 jaar geen contact met mijn vader. Niet dat ik erom treur, maar het verbaast me hoe mensen die heel dicht bij je stonden toch zo onbetrouwbaar kunnen zijn.
dinsdag 29 mei 2018 om 22:20
Moet donderdag weer naar mijn werk en heb het gevoel dat die hele situatie met die fiets nogal een vervelend staartje gaat krijgen.
Die persoon die gisteren de fiets zou maken, beweerd dat hij hem gerepareerd heeft.
Daar klopt gewoon niets van.
Kon niet tot nauwelijks erop fietsen.
Voel nu dat het mijn woord tegen het zijne is.
En dat soort situaties vind ik erg naar en dit levert alleen maar ellende op.
Vorig jaar heb ik ook zo'n vervelende situatie gehad met de bovenbuurman.
Hij had lekkage veroorzaakt en ik had schimmel op de muren.
Ik heb dit netjes gemeld bij de woningcorporatie en hem dit ook laten weten.
Daar reageerde hij erg vervelend op, in de zin dat ik het allemaal niet zo begrijpen, wantrouwend zou zijn etc.
Ik wist gewoon dat ik in mijn recht stond om dit aan de woningcorporatie te melden en ik vond zijn reactie dan ook onterecht.
Ik vraag mij echt af hoe het komt dat ik in zulke situaties verzeilt kan raken.
Blijkbaar is mijn communicatie te onduidelijk, soft, onzeker, pleaserig etc.
En blijkbaar denken bepaalde personen dan dat ze een loopje met me kunnen nemen en misbruik kunnen maken van mijn kwetsbaarheid.
Dat is zoals ik het voel en dat is bijzonder naar toch wel.
Wie heeft ook weleens met dergelijke conflicten te maken gehad?
Ook door te weinig assertief te zijn.
Die persoon die gisteren de fiets zou maken, beweerd dat hij hem gerepareerd heeft.
Daar klopt gewoon niets van.
Kon niet tot nauwelijks erop fietsen.
Voel nu dat het mijn woord tegen het zijne is.
En dat soort situaties vind ik erg naar en dit levert alleen maar ellende op.
Vorig jaar heb ik ook zo'n vervelende situatie gehad met de bovenbuurman.
Hij had lekkage veroorzaakt en ik had schimmel op de muren.
Ik heb dit netjes gemeld bij de woningcorporatie en hem dit ook laten weten.
Daar reageerde hij erg vervelend op, in de zin dat ik het allemaal niet zo begrijpen, wantrouwend zou zijn etc.
Ik wist gewoon dat ik in mijn recht stond om dit aan de woningcorporatie te melden en ik vond zijn reactie dan ook onterecht.
Ik vraag mij echt af hoe het komt dat ik in zulke situaties verzeilt kan raken.
Blijkbaar is mijn communicatie te onduidelijk, soft, onzeker, pleaserig etc.
En blijkbaar denken bepaalde personen dan dat ze een loopje met me kunnen nemen en misbruik kunnen maken van mijn kwetsbaarheid.
Dat is zoals ik het voel en dat is bijzonder naar toch wel.
Wie heeft ook weleens met dergelijke conflicten te maken gehad?
Ook door te weinig assertief te zijn.
woensdag 30 mei 2018 om 10:31
Ergens heb ik steeds meer het besef dat er veel niet klopt aan mijn communicatie.
Vind dit erg naar en frustrerend.
Ergens durf ik niet duidelijk mijn behoeftes en grenzen aan te geven en het lijkt alsof ik mijn innerlijke zelf hierin negeer en mezelf voortdurend maskeer (met pleasend gedrag).
Ik ben dat zo ontzettend zat.
Net als het feit dat ik voortdurend het gevoel heb daar een loopje met me word genomen en dat er over mij heen gelopen word.
Steeds voel ik mij niet begrepen en tekort schieten in de communicatie (zoals met dat voorbeeld op de werkvloer).
Zo langzamerhand zit ik aan mijn 'taks' en kan dit niet langer meer aan.
Vind dit erg naar en frustrerend.
Ergens durf ik niet duidelijk mijn behoeftes en grenzen aan te geven en het lijkt alsof ik mijn innerlijke zelf hierin negeer en mezelf voortdurend maskeer (met pleasend gedrag).
Ik ben dat zo ontzettend zat.
Net als het feit dat ik voortdurend het gevoel heb daar een loopje met me word genomen en dat er over mij heen gelopen word.
Steeds voel ik mij niet begrepen en tekort schieten in de communicatie (zoals met dat voorbeeld op de werkvloer).
Zo langzamerhand zit ik aan mijn 'taks' en kan dit niet langer meer aan.
woensdag 30 mei 2018 om 13:12
Hoe zat het nou met die fiets? Waarom moest die collega jouw fiets repareren?
Hoezo ga je niet naar de fietsenmaker als er niet eens meer op te fietsen valt?
(Ik vraag dit omdat ik niet de indruk heb dat je collega uit zichzelf heeft aangeboden je fiets te maken, en dat dat onderdeel van het probleem is)
Hoezo ga je niet naar de fietsenmaker als er niet eens meer op te fietsen valt?
(Ik vraag dit omdat ik niet de indruk heb dat je collega uit zichzelf heeft aangeboden je fiets te maken, en dat dat onderdeel van het probleem is)
woensdag 30 mei 2018 om 13:45
@JXL, begrijp ik goed dat de collega die je fiets zou gaan maken op zich niks met het defect te maken heeft? Niet dat je collega 'm heeft geleend en nu de ketting eraf is gegaan? Dus dat die ernaar zou kijken, is dan een gunst, toch? Tja, dan kan ik me ook wel voorstellen dat diegene je dwingend vindt in je verzoek. Ik zou zelf denken: collega heeft geprobeerd om 'm te maken, maar helaas, het blijkt een ingewikkelder probleem dan gedacht. Dan wordt het helaas toch de fietsenmaker...
Of heb ik het verkeerd begrepen?
Die situatie met je bovenbuurman... Ja, ik denk dat ik hem de kans had gegeven om voor een oplossing te zorgen. Zo niet, dan kun je je schade alsnog de woningbouwvereniging melden. Want het is natuurlijk niet zo dat jij moet opdraaien voor die schade. Hoewel... ik heb het ook eens aan de hand gehad en toen zelf opgelost. Maar dat ligt natuurlijk ook aan de ernst van de situatie, dit ging om één plek en ik wilde toch nog ergens anders in huis wat schilderen.
Of heb ik het verkeerd begrepen?
Die situatie met je bovenbuurman... Ja, ik denk dat ik hem de kans had gegeven om voor een oplossing te zorgen. Zo niet, dan kun je je schade alsnog de woningbouwvereniging melden. Want het is natuurlijk niet zo dat jij moet opdraaien voor die schade. Hoewel... ik heb het ook eens aan de hand gehad en toen zelf opgelost. Maar dat ligt natuurlijk ook aan de ernst van de situatie, dit ging om één plek en ik wilde toch nog ergens anders in huis wat schilderen.
woensdag 30 mei 2018 om 14:07
Het ligt niet aan je onduidelijke commmunicatie. Andere mensen hebben ook met dit soort weerstand te maken. Het verschil is dat jij je er druk om maakt dat de bovenbuurman even chagrijnig is, of dat de fietsenmaker zijn straatje aan het schoonvegen is. Andere mensen zijn niet zo van slag als iemand het eens niet met ze eens is, of als er iemand boos op je is.JXL schreef: ↑29-05-2018 22:20Ik vraag mij echt af hoe het komt dat ik in zulke situaties verzeilt kan raken.
Blijkbaar is mijn communicatie te onduidelijk, soft, onzeker, pleaserig etc.
En blijkbaar denken bepaalde personen dan dat ze een loopje met me kunnen nemen en misbruik kunnen maken van mijn kwetsbaarheid.
Dat is zoals ik het voel en dat is bijzonder naar toch wel.
Wie heeft ook weleens met dergelijke conflicten te maken gehad?
Ook door te weinig assertief te zijn.
Mijn advies zou zijn, en dat is natuurlijk makkelijk gezegd, maar laat het van je afglijden. Je hebt destijds buurman en woningcorporatie geïnformeerd, meer hoef je niet te doen. Verder is het je zaak niet wat een ander daar dan weer van vindt.
Met die fiets, je geeft gewoon aan dat de fiets het in ieder geval nog niet doet, gerepareerd of niet, dat doet er niet toe. Feit is dat het ding niet rijdt. Dus of men er even opnieuw naar wil kijken. Jij hoeft helemaal niet de discussie aan te gaan of hij wel of niets iets heeft gedaan.
En ja, dan is men even boos op je en dat is dan onterecht, maar dat is jouw probleem verder niet.
woensdag 30 mei 2018 om 14:09
Ja, extraversie wordt best wel overrated... Ik werkte ook nog in een branche waar iedereen zo was. Ik heb een half jaartje op zo'n plek gezeten, waar echt IEDEREEN extravert was. Op zich kon ik me daar best voor afsluiten, lekker in m'n eigen bubbel. Maar al snel werd ik op het matje geroepen: 'Je laat jezelf niet zien'. Ik kreeg drie maanden de kans om me te laten zien. Tijdens de lunch (aan zo'n lange tafel met alle 'extraverten') was ik koortsachtig bezig om een goeie oneliner te bedenken, zodat ik mezelf weer even op de kaart kon zetten... (een oneliner was het hoogst haalbare, langer zou ik de aandacht nooit kunnen vasthouden!).
Natuurlijk heb ik het daar niet gered. Ik vond het heel erg en ik vond mezelf een mislukkeling. Nu denk ik: shit, waarom heb ik niet met m'n vuist op tafel geslagen: "Ik ben zo en ik ga niet eens proberen 'extravert' te worden. Waarom zou ik eigenlijk? Ik vraag jullie toch ook niet om introvert te worden?!". Echt een gemiste kans.
Hm... als ik eerlijk ben is het verhaal niet helemaal volledig. Wat er ook nog bij kwam is dat de extraverten mij een opdracht uit gingen leggen op z'n 'extraverts', dus: tak-tak-tak... Nog vragen...? Goed, succes, hè... terwijl ik nog nauwelijks had verwerkt wat er gezegd was... Ging ik rustig naar m'n plek met de aantekeningen, om dat rustig te bekijken. Kwam ik daarna alsnog met goede vragen... maar waren ze geïrriteerd dat ik dat niet meteen had gevraagd.
Weet je wat 't is.. ik baal enorm van mijn introversie, maar vooral omdat ik vaak niet pas. Diep in m'n hart vind ik het eigenlijk wel een goede eigenschap om rustig en bescheiden te zijn. Ik moet het niet willen veranderen... maar het leven is zo wel een stuk zwaarder op de hand.
woensdag 30 mei 2018 om 14:16
Oh, dat herken ik ook. Aan mij heb je ook niets op een heidag met een brainstormsessie waar we allemaal doldwaze, think-blue-sky-ideeën moeten komen. Ik moet er eerst rustig in mijn eentje op broeden en kom dan misschien een week later met iets. Ik moet informatie echt eerst even verwerken. Gelukkig heb ik nooit ervaren dat men daar problemen mee heeft.vivinnetje schreef: ↑30-05-2018 14:09Hm... als ik eerlijk ben is het verhaal niet helemaal volledig. Wat er ook nog bij kwam is dat de extraverten mij een opdracht uit gingen leggen op z'n 'extraverts', dus: tak-tak-tak... Nog vragen...? Goed, succes, hè... terwijl ik nog nauwelijks had verwerkt wat er gezegd was... Ging ik rustig naar m'n plek met de aantekeningen, om dat rustig te bekijken. Kwam ik daarna alsnog met goede vragen... maar waren ze geïrriteerd dat ik dat niet meteen had gevraagd.
Bij al mijn werkgevers was Myers-Briggs en MBTI heel belangrijk, dus men weet best wel van elkaar wat voor persoonlijkheid iedereen is. Er wordt ook moeite gedaan om van alles wat in huis te hebben. Want er moeten ook mensen zijn die alle brainstorm-ideeën op een gedegen manier uitwerken.
Wat betreft het vragen stellen in het moment; domme vragen bestaan in mijn optiek wel, dus ik wil liever eerst op mijn plek kijken of het iets is dat ik had kunnen weten, of wat ik ergens op kan zoeken bijvoorbeeld.
woensdag 30 mei 2018 om 17:05
Dit is even lastig uit te leggen.MissBliss schreef: ↑30-05-2018 13:12Hoe zat het nou met die fiets? Waarom moest die collega jouw fiets repareren?
Hoezo ga je niet naar de fietsenmaker als er niet eens meer op te fietsen valt?
(Ik vraag dit omdat ik niet de indruk heb dat je collega uit zichzelf heeft aangeboden je fiets te maken, en dat dat onderdeel van het probleem is)
Zal het toch even proberen.
Mijn leidinggevende had dit voor mij gevraagd aan die collega (wat ik zeer kon waarderen).
Het was dus niet mijn eigen idee.
Achteraf gezien had ik inderdaad beter inderdaad naar de fietsenmaker kunnen gaan.
woensdag 30 mei 2018 om 17:09
Die collega had niets met het defect te maken.vivinnetje schreef: ↑30-05-2018 13:45@JXL, begrijp ik goed dat de collega die je fiets zou gaan maken op zich niks met het defect te maken heeft? Niet dat je collega 'm heeft geleend en nu de ketting eraf is gegaan? Dus dat die ernaar zou kijken, is dan een gunst, toch? Tja, dan kan ik me ook wel voorstellen dat diegene je dwingend vindt in je verzoek. Ik zou zelf denken: collega heeft geprobeerd om 'm te maken, maar helaas, het blijkt een ingewikkelder probleem dan gedacht. Dan wordt het helaas toch de fietsenmaker...
Of heb ik het verkeerd begrepen?
Die situatie met je bovenbuurman... Ja, ik denk dat ik hem de kans had gegeven om voor een oplossing te zorgen. Zo niet, dan kun je je schade alsnog de woningbouwvereniging melden. Want het is natuurlijk niet zo dat jij moet opdraaien voor die schade. Hoewel... ik heb het ook eens aan de hand gehad en toen zelf opgelost. Maar dat ligt natuurlijk ook aan de ernst van de situatie, dit ging om één plek en ik wilde toch nog ergens anders in huis wat schilderen.
Ik ben absoluut niet dwingend geweest en heb het netjes gevraagd, zonder diegene onder druk te zetten (vrijblijvend ook).
Maar goed; het is vervelend genoeg dat het zo heeft moeten lopen.
woensdag 30 mei 2018 om 17:14
Dat vind ik wel goed geschreven en ook wel correct.LizBakker schreef: ↑30-05-2018 14:07Het ligt niet aan je onduidelijke commmunicatie. Andere mensen hebben ook met dit soort weerstand te maken. Het verschil is dat jij je er druk om maakt dat de bovenbuurman even chagrijnig is, of dat de fietsenmaker zijn straatje aan het schoonvegen is. Andere mensen zijn niet zo van slag als iemand het eens niet met ze eens is, of als er iemand boos op je is.
Mijn advies zou zijn, en dat is natuurlijk makkelijk gezegd, maar laat het van je afglijden. Je hebt destijds buurman en woningcorporatie geïnformeerd, meer hoef je niet te doen. Verder is het je zaak niet wat een ander daar dan weer van vindt.
Met die fiets, je geeft gewoon aan dat de fiets het in ieder geval nog niet doet, gerepareerd of niet, dat doet er niet toe. Feit is dat het ding niet rijdt. Dus of men er even opnieuw naar wil kijken. Jij hoeft helemaal niet de discussie aan te gaan of hij wel of niets iets heeft gedaan.
En ja, dan is men even boos op je en dat is dan onterecht, maar dat is jouw probleem verder niet.
Zou het meer van me moeten laten afglijden ook.
woensdag 30 mei 2018 om 21:53
vivinnetje schreef: ↑30-05-2018 14:09Ja, extraversie wordt best wel overrated... Ik werkte ook nog in een branche waar iedereen zo was. Ik heb een half jaartje op zo'n plek gezeten, waar echt IEDEREEN extravert was. Op zich kon ik me daar best voor afsluiten, lekker in m'n eigen bubbel. Maar al snel werd ik op het matje geroepen: 'Je laat jezelf niet zien'. Ik kreeg drie maanden de kans om me te laten zien. Tijdens de lunch (aan zo'n lange tafel met alle 'extraverten') was ik koortsachtig bezig om een goeie oneliner te bedenken, zodat ik mezelf weer even op de kaart kon zetten... (een oneliner was het hoogst haalbare, langer zou ik de aandacht nooit kunnen vasthouden!).
Natuurlijk heb ik het daar niet gered. Ik vond het heel erg en ik vond mezelf een mislukkeling. Nu denk ik: shit, waarom heb ik niet met m'n vuist op tafel geslagen: "Ik ben zo en ik ga niet eens proberen 'extravert' te worden. Waarom zou ik eigenlijk? Ik vraag jullie toch ook niet om introvert te worden?!". Echt een gemiste kans.
Hm... als ik eerlijk ben is het verhaal niet helemaal volledig. Wat er ook nog bij kwam is dat de extraverten mij een opdracht uit gingen leggen op z'n 'extraverts', dus: tak-tak-tak... Nog vragen...? Goed, succes, hè... terwijl ik nog nauwelijks had verwerkt wat er gezegd was... Ging ik rustig naar m'n plek met de aantekeningen, om dat rustig te bekijken. Kwam ik daarna alsnog met goede vragen... maar waren ze geïrriteerd dat ik dat niet meteen had gevraagd.
Weet je wat 't is.. ik baal enorm van mijn introversie, maar vooral omdat ik vaak niet pas. Diep in m'n hart vind ik het eigenlijk wel een goede eigenschap om rustig en bescheiden te zijn. Ik moet het niet willen veranderen... maar het leven is zo wel een stuk zwaarder op de hand.
Ik herken hier wel een en ander in. Heb minimaal 2 x in een baan gezeten waar van mij verwacht werd dat ik extravert was. Beide banen werd ik niet gelukkig van. Ik werd vaak kwaad op mezelf, want waarom kon ik dat niet. Achteraf denk ik: tijdens een sollicitatiegesprek lijkt me dat je wel een idee kan hebben hoe iemand is. Ik doe mezelf daar niet anders voor en geef vaak wel aan dat ik een rustig typ ben. Hadden ze me maar niet moeten aannemen, maar zo denk ik niet tijdens een baan. Het maakte me diepongelukkig.
woensdag 30 mei 2018 om 22:01
Ja nou precies die opmerking heb ik dus ook vaker gehoord! "Je laat jezelf niet genoeg zien. Wie is de echt shewolf?"vivinnetje schreef: ↑30-05-2018 14:09Ja, extraversie wordt best wel overrated... Ik werkte ook nog in een branche waar iedereen zo was. Ik heb een half jaartje op zo'n plek gezeten, waar echt IEDEREEN extravert was. Op zich kon ik me daar best voor afsluiten, lekker in m'n eigen bubbel. Maar al snel werd ik op het matje geroepen: 'Je laat jezelf niet zien'. Ik kreeg drie maanden de kans om me te laten zien. Tijdens de lunch (aan zo'n lange tafel met alle 'extraverten') was ik koortsachtig bezig om een goeie oneliner te bedenken, zodat ik mezelf weer even op de kaart kon zetten... (een oneliner was het hoogst haalbare, langer zou ik de aandacht nooit kunnen vasthouden!).
Natuurlijk heb ik het daar niet gered. Ik vond het heel erg en ik vond mezelf een mislukkeling. Nu denk ik: shit, waarom heb ik niet met m'n vuist op tafel geslagen: "Ik ben zo en ik ga niet eens proberen 'extravert' te worden. Waarom zou ik eigenlijk? Ik vraag jullie toch ook niet om introvert te worden?!". Echt een gemiste kans.
Hm... als ik eerlijk ben is het verhaal niet helemaal volledig. Wat er ook nog bij kwam is dat de extraverten mij een opdracht uit gingen leggen op z'n 'extraverts', dus: tak-tak-tak... Nog vragen...? Goed, succes, hè... terwijl ik nog nauwelijks had verwerkt wat er gezegd was... Ging ik rustig naar m'n plek met de aantekeningen, om dat rustig te bekijken. Kwam ik daarna alsnog met goede vragen... maar waren ze geïrriteerd dat ik dat niet meteen had gevraagd.
Weet je wat 't is.. ik baal enorm van mijn introversie, maar vooral omdat ik vaak niet pas. Diep in m'n hart vind ik het eigenlijk wel een goede eigenschap om rustig en bescheiden te zijn. Ik moet het niet willen veranderen... maar het leven is zo wel een stuk zwaarder op de hand.
Dit met name bij sollicitatiegesprekken of bij mensen op andere afdelingen. "Ja ze is zo bescheiden dat hoeft niet". Maar met al dat aanwezige volk zien ze mij gelijk als een soort ondoorgrondbare alien lijkt wel
Als ik 1 op 1 met iemand in de kroeg zit, dan zul je gesprekken hebben die je nooit zal hebben met meer oppervlakkige blabla types. Alleen het duurt even voor je me kent ;p
Maar op werk is dat shit ja. Dat je voor je gevoel onnatuurlijk gedrag moet vertonen omdat anderen dat fijn vinden. "Denk aan je visibility"... jemig mag ik even kotsen haha.
Precies. Geef ons type mensch wat tijd, en we komen met goede diepgaande vragen en mooie ideeën. Alleen niet zo ad hoc als die anderen dat doen
woensdag 30 mei 2018 om 22:05
Ja bij mij op werk hebben ze de kleurentesten. En ze zeggen dat het leuk is voor inzicht, maar ben er ook welleens naar gevraagd in een sollicitatie. Bepaalde kleur moeten ze dan niet.LizBakker schreef: ↑30-05-2018 14:16Oh, dat herken ik ook. Aan mij heb je ook niets op een heidag met een brainstormsessie waar we allemaal doldwaze, think-blue-sky-ideeën moeten komen. Ik moet er eerst rustig in mijn eentje op broeden en kom dan misschien een week later met iets. Ik moet informatie echt eerst even verwerken. Gelukkig heb ik nooit ervaren dat men daar problemen mee heeft.
Bij al mijn werkgevers was Myers-Briggs en MBTI heel belangrijk, dus men weet best wel van elkaar wat voor persoonlijkheid iedereen is. Er wordt ook moeite gedaan om van alles wat in huis te hebben. Want er moeten ook mensen zijn die alle brainstorm-ideeën op een gedegen manier uitwerken.
Wat betreft het vragen stellen in het moment; domme vragen bestaan in mijn optiek wel, dus ik wil liever eerst op mijn plek kijken of het iets is dat ik had kunnen weten, of wat ik ergens op kan zoeken bijvoorbeeld.
Maar klopt hoor. Als men mij veel info geeft dan wil ik het zelf ook even rustig bestuderen ipv in het wilde weg allerlei vragen te stellen. Even nadenken, en dan kwalitatieve vragen stellen.
donderdag 31 mei 2018 om 12:23
Zijn er hier forummers die kinderen hebben die introvert zijn? Ik ben zelf redelijk introvert (mijn vader ook), ben nog niet bezig met kinderen krijgen maar merk dat ik er de laatste tijd vaker over nadenk. Hoe mijn ouders en familie mij benaderden, en hoe ik dat later zou doen mochten mijn (eventuele) kinderen qua karakter op me lijken.
Mijn ouders hebben vrijwel nooit met me besproken dat ik me misschien anders gedroeg dan andere kinderen in mijn klas. Ik heb me, vanaf een jaar of 11/12, wel vaak anders gevoeld, maar kon daar niet de vinger op leggen. Dat kan ik eigenlijk pas sinds ik een jaar of 20 was (ben nu 28). Met de hele drukke en luidruchtige kinderen kon ik echt niks, ik wist niet wat ik tegen ze zou moeten zeggen. Achteraf gezien ben ik eigenlijk wel blij dat m'n ouders daar nooit heel veel aandacht aan hebben besteedt. Vooral in de echte kinderjaren, dan wil je alleen maar onbezorgd je gang gaan. Al zie ik wel in dat vooral m'n moeder het soms lastig vond. Ik weet dat mijn vader een aantal keer voor me opgekomen is, door uit te leggen dat hij ook zo in elkaar zit. Voorbeeldje: in groep 8 raadde mijn leerkracht aan om me naar het vmbo te sturen (ondanks CITO-score voor vwo), omdat hij dacht dat ik het niet zou redden op het vwo vanwege mijn rustige en bescheiden aard. Een fouter advies had hij niet kunnen geven in mijn ogen (met risico op generaliseren: vmbo-leerlingen zijn over het algemeen veel drukker dan vwo-leerlingen, en ik zou me waarschijnlijk hebben verveeld vanwege het te lage niveau). Gelukkig dachten m'n ouders er ook zo over, en zijn ze behoorlijk fel tegen hem in gegaan. Tot op de dag van vandaag ben ik daar ontzettend blij mee. Misschien had ik in m'n tienerjaren meer problemen met het introvert-zijn gehad als ik in een vmbo-klas terecht was gekomen, dan dat ik nu gehad heb.
Iemand die hier een ervaring/mening over heeft?
Mijn ouders hebben vrijwel nooit met me besproken dat ik me misschien anders gedroeg dan andere kinderen in mijn klas. Ik heb me, vanaf een jaar of 11/12, wel vaak anders gevoeld, maar kon daar niet de vinger op leggen. Dat kan ik eigenlijk pas sinds ik een jaar of 20 was (ben nu 28). Met de hele drukke en luidruchtige kinderen kon ik echt niks, ik wist niet wat ik tegen ze zou moeten zeggen. Achteraf gezien ben ik eigenlijk wel blij dat m'n ouders daar nooit heel veel aandacht aan hebben besteedt. Vooral in de echte kinderjaren, dan wil je alleen maar onbezorgd je gang gaan. Al zie ik wel in dat vooral m'n moeder het soms lastig vond. Ik weet dat mijn vader een aantal keer voor me opgekomen is, door uit te leggen dat hij ook zo in elkaar zit. Voorbeeldje: in groep 8 raadde mijn leerkracht aan om me naar het vmbo te sturen (ondanks CITO-score voor vwo), omdat hij dacht dat ik het niet zou redden op het vwo vanwege mijn rustige en bescheiden aard. Een fouter advies had hij niet kunnen geven in mijn ogen (met risico op generaliseren: vmbo-leerlingen zijn over het algemeen veel drukker dan vwo-leerlingen, en ik zou me waarschijnlijk hebben verveeld vanwege het te lage niveau). Gelukkig dachten m'n ouders er ook zo over, en zijn ze behoorlijk fel tegen hem in gegaan. Tot op de dag van vandaag ben ik daar ontzettend blij mee. Misschien had ik in m'n tienerjaren meer problemen met het introvert-zijn gehad als ik in een vmbo-klas terecht was gekomen, dan dat ik nu gehad heb.
Iemand die hier een ervaring/mening over heeft?
donderdag 31 mei 2018 om 12:37
Ik ben 30 en heb zelf nog geen kinderen, maar denk er weleens aan. Oh ik herken je verhaal helemaal hoor. Toen ik jong was speelde ik altijd met andere rustige kinderen, ook meestal 1 op 1. Later merkte ik inderdaad ook dat ik "anders" was en dat sommige kinderen je daardoor minder leuk vinden, want je bent gereserveerder. Werd bijv bij sport met teams kiezen altijd als laatste gekozen.vivaatje2018 schreef: ↑31-05-2018 12:23Zijn er hier forummers die kinderen hebben die introvert zijn? Ik ben zelf redelijk introvert (mijn vader ook), ben nog niet bezig met kinderen krijgen maar merk dat ik er de laatste tijd vaker over nadenk. Hoe mijn ouders en familie mij benaderden, en hoe ik dat later zou doen mochten mijn (eventuele) kinderen qua karakter op me lijken.
Mijn ouders hebben vrijwel nooit met me besproken dat ik me misschien anders gedroeg dan andere kinderen in mijn klas. Ik heb me, vanaf een jaar of 11/12, wel vaak anders gevoeld, maar kon daar niet de vinger op leggen. Dat kan ik eigenlijk pas sinds ik een jaar of 20 was (ben nu 28). Met de hele drukke en luidruchtige kinderen kon ik echt niks, ik wist niet wat ik tegen ze zou moeten zeggen. Achteraf gezien ben ik eigenlijk wel blij dat m'n ouders daar nooit heel veel aandacht aan hebben besteedt. Vooral in de echte kinderjaren, dan wil je alleen maar onbezorgd je gang gaan. Al zie ik wel in dat vooral m'n moeder het soms lastig vond. Ik weet dat mijn vader een aantal keer voor me opgekomen is, door uit te leggen dat hij ook zo in elkaar zit. Voorbeeldje: in groep 8 raadde mijn leerkracht aan om me naar het vmbo te sturen (ondanks CITO-score voor vwo), omdat hij dacht dat ik het niet zou redden op het vwo vanwege mijn rustige en bescheiden aard. Een fouter advies had hij niet kunnen geven in mijn ogen (met risico op generaliseren: vmbo-leerlingen zijn over het algemeen veel drukker dan vwo-leerlingen, en ik zou me waarschijnlijk hebben verveeld vanwege het te lage niveau). Gelukkig dachten m'n ouders er ook zo over, en zijn ze behoorlijk fel tegen hem in gegaan. Tot op de dag van vandaag ben ik daar ontzettend blij mee. Misschien had ik in m'n tienerjaren meer problemen met het introvert-zijn gehad als ik in een vmbo-klas terecht was gekomen, dan dat ik nu gehad heb.
Iemand die hier een ervaring/mening over heeft?
Maar ik heb net als jij een onbezorgde jeugd gehad met ouders die mij gewoon lieten zijn zoals ik was
Maar als ik zelf een kind zou hebben... Hm, ik ben introvert, mijn vriend is dat ook redelijk (minder dan ik). Ik denk dat de kans op een introvert kind met die genen wel groot is haha. Maar hij heeft dus twee jonge kinderen en die worden opgevoed door een zeer extraverte moeder. Ik vind daardoor het best moeilijk om een omgang met ze te vinden want het is heeeeul druk voor iemand als ik die veel mono-tijd en oplaadtijd nodig heeft om een leuk mens te zijn
Ik denk zeker dat je mazzel hebt dat je in een VWO-klas hebt gezeten. Ik trouwens ook hoor. Daarna universiteit.
Over het algemeen zaten er steeds meer introverte mensen in mijn groep naar mate ik vorderde in onderwijs
misschien ook omdat bepaalde studierichtingen nou eenmaal meer een bepaald type mens trekt. Ik was tijdens mijn talenstudie echt geen vreemde eend in de bijt meer :p Maar in het bedrijfsleven wel weer wat meer.
donderdag 7 juni 2018 om 15:51
Heel herkenbaar... Ik vind het ook een goede en mooie eigenschap, wil ook niet veranderen maar in het werkleven vind ik dat erg moeilijk.vivinnetje schreef: ↑30-05-2018 14:09Ja, extraversie wordt best wel overrated... Ik werkte ook nog in een branche waar iedereen zo was. Ik heb een half jaartje op zo'n plek gezeten, waar echt IEDEREEN extravert was. Op zich kon ik me daar best voor afsluiten, lekker in m'n eigen bubbel. Maar al snel werd ik op het matje geroepen: 'Je laat jezelf niet zien'. Ik kreeg drie maanden de kans om me te laten zien. Tijdens de lunch (aan zo'n lange tafel met alle 'extraverten') was ik koortsachtig bezig om een goeie oneliner te bedenken, zodat ik mezelf weer even op de kaart kon zetten... (een oneliner was het hoogst haalbare, langer zou ik de aandacht nooit kunnen vasthouden!).
Natuurlijk heb ik het daar niet gered. Ik vond het heel erg en ik vond mezelf een mislukkeling. Nu denk ik: shit, waarom heb ik niet met m'n vuist op tafel geslagen: "Ik ben zo en ik ga niet eens proberen 'extravert' te worden. Waarom zou ik eigenlijk? Ik vraag jullie toch ook niet om introvert te worden?!". Echt een gemiste kans.
Hm... als ik eerlijk ben is het verhaal niet helemaal volledig. Wat er ook nog bij kwam is dat de extraverten mij een opdracht uit gingen leggen op z'n 'extraverts', dus: tak-tak-tak... Nog vragen...? Goed, succes, hè... terwijl ik nog nauwelijks had verwerkt wat er gezegd was... Ging ik rustig naar m'n plek met de aantekeningen, om dat rustig te bekijken. Kwam ik daarna alsnog met goede vragen... maar waren ze geïrriteerd dat ik dat niet meteen had gevraagd.
Weet je wat 't is.. ik baal enorm van mijn introversie, maar vooral omdat ik vaak niet pas. Diep in m'n hart vind ik het eigenlijk wel een goede eigenschap om rustig en bescheiden te zijn. Ik moet het niet willen veranderen... maar het leven is zo wel een stuk zwaarder op de hand.
yesss wijzigde dit bericht op 17-06-2018 11:52
18.82% gewijzigd
donderdag 7 juni 2018 om 22:46
Wat is er zo goed aan bescheidenheid?shewolf schreef: ↑29-05-2018 16:01Ja maar dan zit er ook een stukje in van veel aantrekken van de mening en het oordeel van andere mensen. Zolang je je daarmee bezig houdt, dan zal je achterdocht altijd wel gevoed worden.
Ik probeer er ook steeds meer schijt aan te hebben
Ik ben ook nooit echt actief gepest. Ik was alleen nooit populair. En op werk ook beetje de persoon die "anders" is.
Maar ik probeer dat nu juist te omarmen en er juist mn kracht uit te halen
Het is alleen weleens jammer dat kalm en introvert niet als een positieve eigenschap wordt gezien in het algemeen. Bijv bij werk, de meeste vacatureomschrijvingen zoeken spontane communicatieve duizenpoten (ik gruwel al bij die termen haha!) en als rustige introvert denken ze welleens van die is onzeker of te bescheiden, puur omdat je even nadenkt voor je er wat uit gooit.
Las laatst een leuk stuk hierover: namelijk dat in de westerse culturen met name extraversie en assertiviteit gezien wordt als ideaalbeeld. Maar dat in Aziatische landen zoals Japan juist introvert en bescheidenheid als "het beste" gezien wordt
zaterdag 9 juni 2018 om 18:15
Vraag me af of de meeste mensen hier zich wel verdiept hebben in wat introvert en extravert inhoudt.
Het slaat namelijk op de gedachtengang en de manier waarop informatie verwerkt wordt. Een introvert denkt vanuit de innerlijke beleving en een extravert vanuit wat hij/zij extern heeft gezien/ervaren. Het is een bijkomstigheid dat introverte mensen vaker personen zijn die graag op zichzelf zijn. Dat komt bijvoorbeeld doordat zei meer tijd en ruimte nodig hebben om rustig na te denken en een drukke omgeving is dan sneller storend. Een introvert persoon kan dus net zo goed een feestbeest zijn die laat naar huis gaat en zich in een grote groep fijn voelt. Het slaat op de gedachtengang en niet op behoefte.
Wat ik hier voornamelijk voorbij zie komen geeft meer signalen weg van HSP dan introvertie.
Het slaat namelijk op de gedachtengang en de manier waarop informatie verwerkt wordt. Een introvert denkt vanuit de innerlijke beleving en een extravert vanuit wat hij/zij extern heeft gezien/ervaren. Het is een bijkomstigheid dat introverte mensen vaker personen zijn die graag op zichzelf zijn. Dat komt bijvoorbeeld doordat zei meer tijd en ruimte nodig hebben om rustig na te denken en een drukke omgeving is dan sneller storend. Een introvert persoon kan dus net zo goed een feestbeest zijn die laat naar huis gaat en zich in een grote groep fijn voelt. Het slaat op de gedachtengang en niet op behoefte.
Wat ik hier voornamelijk voorbij zie komen geeft meer signalen weg van HSP dan introvertie.
zaterdag 9 juni 2018 om 22:05
Ik denk dat de definitie per bron kan verschillen OlliebolmetKrenten.
Wikipedia is niet heilig, maar meestal een uitstekende bron van informatie en ik quote daarvandaan:
Introverte mensen zijn rustige types, weloverwogen, beschouwelijk en voelen zich in onbekend gezelschap niet gauw thuis. Zij zijn liever alleen dan in een groep.
Wikipedia is niet heilig, maar meestal een uitstekende bron van informatie en ik quote daarvandaan:
Introverte mensen zijn rustige types, weloverwogen, beschouwelijk en voelen zich in onbekend gezelschap niet gauw thuis. Zij zijn liever alleen dan in een groep.
