Psyche
alle pijlers
Kind van een alcoholist
dinsdag 10 oktober 2017 16:50
Met enige regelmaat komen topics voorbij van vrouwen die te maken hebben met drankproblemen van hun partner. Vaak zijn er kinderen in het spel en in dat geval wordt er (fel) gereageerd door personen die als kind deze situatie hebben meegemaakt met een verslaafde vader of moeder.
Ik ben dit topic gestart als uitlaatklep voor degenen die het hebben meegemaakt en erover willen praten. Ik heb nl. in het huidige topic gereageerd en merk dat het toch best wel weer impact heeft, de herinneringen aan hoe erg het was.
TO begint ...
Mijn vader was alcoholist, of eigenlijk helemaal niet natuurlijk, want vond zelf dat hij geen enkel probleem met drank had. Om 11 uur 's ochtends zat ie al aan het bier en begin van de middag lag ie stomdronken op de bank te slapen. We liepen op eieren, om het minste kon ie kwaad worden. Er was altijd geldgebrek, want een groot deel van z'n salaris/pensioen ging naar de slijter. Het heeft nauwelijks iets gescheeld of ik was niet ouder dan 14 geworden. Toen reed m'n vader met het hele gezin stomdronken en zwalkend van Antwerpen naar onze woonplaats in Nederland (m'n moeder had geen rijbewijs). Ik heb zo vaak gehoopt dat de politie 'm zou pakken als ie weer dronken in de auto stapte, maar het is nooit gebeurd. Wat kun je als kind anders doen? Dit gebeurde pre-Kindertelefoon en Veilig Thuis.
Ik nodigde nooit iemand thuis uit, hoe leg je die man uit die zit te lallen? En dat vind ik nog het stomste, ik schaamde me. Ik schaamde me voor een situatie waar ik helemaal niets aan kon doen, een situatie die me aan werd gedaan en die me - blijvend - heeft beschadigd. Het heeft jaren geduurd voor ik hardop kon zeggen dat m'n vader alcoholist was, terwijl de hele omgeving het natuurlijk al lang door had.
M'n vader is uiteindelijk overleden toen ik 29 was, aan een hartstilstand. Na de eerste schok was ik vooral opgelucht. Het zou nog lang duren voor m'n woede over de passieve houding van m'n moeder naar boven kwam. Uiteindelijk was er een psycholoog nodig om me weer een beetje op de rit te krijgen.
Ik drink zelf geen druppel alcohol, kan niet tegen dronken mensen en vind dat alle verslaafden opgesloten moeten worden om verplicht af te kicken. En don't get me started over de geitenwollensokken "verslaving is een ziekte".
Ik ben dit topic gestart als uitlaatklep voor degenen die het hebben meegemaakt en erover willen praten. Ik heb nl. in het huidige topic gereageerd en merk dat het toch best wel weer impact heeft, de herinneringen aan hoe erg het was.
TO begint ...
Mijn vader was alcoholist, of eigenlijk helemaal niet natuurlijk, want vond zelf dat hij geen enkel probleem met drank had. Om 11 uur 's ochtends zat ie al aan het bier en begin van de middag lag ie stomdronken op de bank te slapen. We liepen op eieren, om het minste kon ie kwaad worden. Er was altijd geldgebrek, want een groot deel van z'n salaris/pensioen ging naar de slijter. Het heeft nauwelijks iets gescheeld of ik was niet ouder dan 14 geworden. Toen reed m'n vader met het hele gezin stomdronken en zwalkend van Antwerpen naar onze woonplaats in Nederland (m'n moeder had geen rijbewijs). Ik heb zo vaak gehoopt dat de politie 'm zou pakken als ie weer dronken in de auto stapte, maar het is nooit gebeurd. Wat kun je als kind anders doen? Dit gebeurde pre-Kindertelefoon en Veilig Thuis.
Ik nodigde nooit iemand thuis uit, hoe leg je die man uit die zit te lallen? En dat vind ik nog het stomste, ik schaamde me. Ik schaamde me voor een situatie waar ik helemaal niets aan kon doen, een situatie die me aan werd gedaan en die me - blijvend - heeft beschadigd. Het heeft jaren geduurd voor ik hardop kon zeggen dat m'n vader alcoholist was, terwijl de hele omgeving het natuurlijk al lang door had.
M'n vader is uiteindelijk overleden toen ik 29 was, aan een hartstilstand. Na de eerste schok was ik vooral opgelucht. Het zou nog lang duren voor m'n woede over de passieve houding van m'n moeder naar boven kwam. Uiteindelijk was er een psycholoog nodig om me weer een beetje op de rit te krijgen.
Ik drink zelf geen druppel alcohol, kan niet tegen dronken mensen en vind dat alle verslaafden opgesloten moeten worden om verplicht af te kicken. En don't get me started over de geitenwollensokken "verslaving is een ziekte".
vrijdag 20 oktober 2017 15:16
Ook zo herkenbaar, bij mij ging het ook altijd in extremen, of extreem gezond leven om dan weer extreem destructief te zijn....Sarcastaballcoach schreef: ↑15-10-2017 12:55Dingen kapot willen maken ken ik trouwens. Soms kan ik gewoon echt niet anders. IK snap dat heel goed.
Ik wilde trouwens niet zeggen dat je mogelijk bozig overkomt op het forum.
Dit was puur voor mijzelf. Toegeven dat ik nog steeds bang ben om dingen te zeggen, uit angst dat men boos wordt. Als men boos wordt gebeuren bij mij 2 dingen: boze mensen-->vrezen voor je leven (iemand zou me dood kunnen slaan -of heel erg fysiek kunnen beschadigen, erg extreme gedachte, maar die trigger heb ik nog steeds. Boos, daar hoort agressie bij) en 'vindt men mij nu nog wel aardg", ik heb 't verknald voor de rest van mijn leven...
In het dagelijks leven merk je hier weinig van, want gelijktijdig kan ik een enorm grote mond hebben en ben ik vaak voor de duvel niet bang.
Ik ben eigenlijk heel extreem met veel en dat werkt vaak beide kanten op. Extreem bang, extreem overmoedig. Ik kan dit niet handelen, het kan me allemaal geen ruk schelen. Ben ook best goed in dingen doen die ik niet durf, ben extreem angstig om dingen te doen die ik niet durf.
Die tegenstrijdigheden vallen me soms zwaar.
Naar buiten toe merk je hier weinig van, waardoor ik dus mezelf weer eenzaam kan voelen. Iedere psych(oloog/iater) bevestigd elke keer weer, dat ik mij presenteer als een vrolijke, positieve, zeer benaderbare vrouw. Hoe vaak ik niet gehoord heb "je hele uitstraling" is erg aantrekkelijk. (en ik denk dan: waar dan?)... Aan de ene kant wil ik ook niet laten zien dat er wel wat aan schort, maar soms zou ik het fijn vinden als men zou begrijpen dat ik heel goed een masker kan dragen.
(ik krijg hier altijd verbale diarree, lijkt het wel)))
Zojuist mijn relatie verbroken omdat ik eindelijk in zag dat ik patronen uit mijn verleden aan het herhalen was, een emotioneel onbereikbare narcist waar ik in het begin tegen op keek, en later langzaam mijn ondergang tegemoet ging. Een blowende drinkende egoïst.
vrijdag 20 oktober 2017 16:52
Sjaantje, je hebt een goede beslissing genomen! Misschien voel je je rot omdat je verwachtingen niet uit zijn gekomen met deze eh man, eh vent, eh klojo, eh droeftoeter, eh plurk, eh wat is eigen het goede woord? kloothommel? maar je mag trots op jezelf zijn dat je er achter kwam dat hij niet goed relatiemateriaal is en dat je voor jezelf hebt gezorgd door het uit te maken!
Ik heb ook relaties gehad met mannen die bwv een spandoek meedroegen waar 'foute man! Ga weg!' op stond. En dat dan niet zien.
Iedereen kan natuurlijk een relatie aangaan die slecht blijkt te zijn. maar ik denk dat je extra open daarvoor staat als je geen goed voorbeeld hebt meegekregen voor hoe het zou moeten en kunnen zijn in een relatie. Ik had werkelijk geen flauw idee. Ik heb me in bochten gewrongen tot ik zelf niet meer wist wat ik vond en voelde. En dat samen met een laag zelfbeeld en de neiging om voor iedereen te zorgen en slechte situaties goed vol kunnen houden: et voila!
Ik gun jou een lieve vent die jou begrijpt in plaats van dat jij de begrijpende steeds moet zijn.
Ik heb ook relaties gehad met mannen die bwv een spandoek meedroegen waar 'foute man! Ga weg!' op stond. En dat dan niet zien.
Iedereen kan natuurlijk een relatie aangaan die slecht blijkt te zijn. maar ik denk dat je extra open daarvoor staat als je geen goed voorbeeld hebt meegekregen voor hoe het zou moeten en kunnen zijn in een relatie. Ik had werkelijk geen flauw idee. Ik heb me in bochten gewrongen tot ik zelf niet meer wist wat ik vond en voelde. En dat samen met een laag zelfbeeld en de neiging om voor iedereen te zorgen en slechte situaties goed vol kunnen houden: et voila!
Ik gun jou een lieve vent die jou begrijpt in plaats van dat jij de begrijpende steeds moet zijn.
zaterdag 21 oktober 2017 10:17
Dank je wel voor je lieve woorden, het is een patroon dat is ontstaan. In het begin lijken ze zo geweldig en spannend. Ik heb zoveel meegemaakt de afgelopen 3 jaar, ook waarin mijn moeder overleed na vreselijke maanden van haar aftakeling waarin ik haar verzorgde. Was echt helemaal kapot.Havertjehier schreef: ↑20-10-2017 16:52Sjaantje, je hebt een goede beslissing genomen! Misschien voel je je rot omdat je verwachtingen niet uit zijn gekomen met deze eh man, eh vent, eh klojo, eh droeftoeter, eh plurk, eh wat is eigen het goede woord? kloothommel? maar je mag trots op jezelf zijn dat je er achter kwam dat hij niet goed relatiemateriaal is en dat je voor jezelf hebt gezorgd door het uit te maken!
Ik heb ook relaties gehad met mannen die bwv een spandoek meedroegen waar 'foute man! Ga weg!' op stond. En dat dan niet zien.
Iedereen kan natuurlijk een relatie aangaan die slecht blijkt te zijn. maar ik denk dat je extra open daarvoor staat als je geen goed voorbeeld hebt meegekregen voor hoe het zou moeten en kunnen zijn in een relatie. Ik had werkelijk geen flauw idee. Ik heb me in bochten gewrongen tot ik zelf niet meer wist wat ik vond en voelde. En dat samen met een laag zelfbeeld en de neiging om voor iedereen te zorgen en slechte situaties goed vol kunnen houden: et voila!
Ik gun jou een lieve vent die jou begrijpt in plaats van dat jij de begrijpende steeds moet zijn.
Het was echt het zwaarste jaar van mijn leven, omdat mijn moeder geen chemo meer kon krijgen omdat ze haar lichaam had verwoest met alcohol, pillen en zwaar roken. En ze was geen aangenaam mens op het einde, boos verbitterd etc etc tot aan haar dood toe.
Ik werd heen en weer geslingerd tussen kwaad op haar zijn en diep medelijden en het verdriet om mijzelf. En meneer was onbereikbaar of bagataliseerde mijn verdriet, terwijl hij naar zijn ex rende als ze maar haar teen stootte. Nu begrijp ik dat want dan kon hij de redder uithangen en zichzelf nog geweldiger vinden dan hij zich al voelde.
Dit komt er nu allemaal bij mij uit, heb net mijn therapie afgerond. Ik ging daar naar toe met de hulpvraag hoe ik kon leren ruimdenkender te zijn wat betreft hem en zijn ex.
Dat hij daar nog dag en nacht zat, zelfs met haar in een bed sliep en mij naaktfoto's toestuurde van hem zelf gemaakt door haar.
Zo gestoord, en ik bleef er maar mee doorgaan omdat hij het altijd zo mooi kon vertellen en mij het gevoel gaf preuts en moeilijk te zijn. De therapeut heeft mij echt het licht laten zien, en langzaam sta ik mezelf toe van mijzelf te houden en grenzen te stellen.
Heb hem wel gezegd geen contact meer met mij op te nemen, en dat ik geen vrienden wil zijn. Ik wil het verwerken en achter mij laten. En er een goede les uittrekken.
Maar dit is wat het doet met een mens in dit geval met een vrouw die in een totaal ontspoord alcoholisch gezin is opgegroeid.
Ik doe zo mijn best mijn zoon een ander voorbeeld te geven.
zaterdag 21 oktober 2017 13:26
Sjaantje, het is een gevaarlijk en ongezond patroon, maar wel te begrijpen gezien je achtergrond en wat je hebt meegemaakt. Ik herken het ook. Ik heb een relatie gehad met iemand met nb een drankprobleem. Ipv weggaan (of er uberhaupt niet aan te beginnen!) bleef ik en probeerde ik uit alle macht mezelf te veranderen; ik vond dat ik ruimdenkender moest worden, minder moest zeuren. Ik vond dat ik degene was die een verknipt beeld had over hoe om te gaan met drank, niet hij. Ik verloor mezelf behoorlijk toen, tot het punt dat ik echt niet meer was wie ik was en wat ik voelde. Daarna ook nog een droeftoeter die alleen maar aan zichzelf dacht en ook toen vodn ik dat ik degene moest zijn die zich maar aan moest passen.
Ik heb echt met vallen en opstaan geleerd hoe het moet, wie ik ben, wat ik mag verwachten van het leven en relaties. Ik ben steeds sterker geworden in het voor mezelf opkomen, grenzen stellen en wat voor mij belangrijk is.
In de therapie die ik nu doe leer ik gedachtenpatronen te herkennen en te begrijpen en een gezonder alternatief aan te leren. Ik heb ook van die momenten dat ik opeens het licht zie!
Ontzettend blij dat dit nu op mijn pad is.
Ik vind jou erg sterk. Ik denk dat je er erg goed aan doet om alle contact met die hufter (dat is het juiste woord) te verbreken op wat voor manier dan ook. Gezond voor jezelf om het af te kunnen sluiten. Maar je geeft ook een duidelijke boodschap af naar hem, jij bent nu degene die bepaalt wat en hoe het gebeurt. En daarmee reken je lekker af met iemand die dat niet gewend is.
Een beter voorbeeld kun je je zoon niet geven. Moeders zorgt voor zichzelf en daarmee voor hem.
Ik heb echt met vallen en opstaan geleerd hoe het moet, wie ik ben, wat ik mag verwachten van het leven en relaties. Ik ben steeds sterker geworden in het voor mezelf opkomen, grenzen stellen en wat voor mij belangrijk is.
In de therapie die ik nu doe leer ik gedachtenpatronen te herkennen en te begrijpen en een gezonder alternatief aan te leren. Ik heb ook van die momenten dat ik opeens het licht zie!
Ontzettend blij dat dit nu op mijn pad is.
Ik vind jou erg sterk. Ik denk dat je er erg goed aan doet om alle contact met die hufter (dat is het juiste woord) te verbreken op wat voor manier dan ook. Gezond voor jezelf om het af te kunnen sluiten. Maar je geeft ook een duidelijke boodschap af naar hem, jij bent nu degene die bepaalt wat en hoe het gebeurt. En daarmee reken je lekker af met iemand die dat niet gewend is.
Een beter voorbeeld kun je je zoon niet geven. Moeders zorgt voor zichzelf en daarmee voor hem.
zondag 19 november 2017 22:53
Ik haal dit toic even weer naar boven omdat ik het prettig vindt om af en toe wat van me af te schrijven.
Ik had al wat eerder geschreven, en in een ander topic ook, dat ik een broertje heb. Weinig contact meer mee sinds ik verder weg woon, een gezin heb en we beiden wel onze koers varen en goed zijn terecht gekomen dacht ik.
Na een vervelend gesprek met een tante heb ik mijn broertje een paar keer gebeld, maar ik kreeg weinig hoogte van hoe het met hem was. Ik ben vanmiddag bij hem langs geweest. En dat was niet fijn. Zijn huis lijkt te vervuilen en broertje zelf ook. Hij stonk naar drank en zag er niet goed uit. Hij ontkent dat er problemen zijn en werd boos op mij, dat ik hem controleer.
Ik voel me zo rot nu en weet niet wat ik moet doen.
Vroeger thuis voelde ik me erg verantwoordlijk voor hem (hij is een paar jaar jonger) en het kwam regelmatig voor dat ik hem probeerde te beschermen als het thuis weer eens mis was. Dingen die ik deed waar ik zelf ook nog te klein voor was (eten koken, hem naar school brengen, helpen met aankleden, bij me in bed nemen als hij bang was, hem ergens ophalen, dat soort werk).
Ik dacht dat het wel klaar was zo. Ouders dood en wij verder met leven.
En nu ben ik bang dat hij een drank/drugsprobleem heeft.
Hij wil niet dat ik me met hem bemoei, maar ik zie een soort van wanhoop bij hem. Er komt ook weer veel naar boven van vroeger hierdoor. Ik voel me rot, verdrietig en ronduit ka uu tee. Gatverdamme.
Ik volg op het moment cognitieve gedragstherapie, en dat helpt goed. Heel egoistisch, maar ik heb op het moment wel even genoeg aan mezelf en was juist zo blij dat het de goede kant op ging.
Ik heb het meteen weer ontzettend benauwd.
Op een rare manier voel ik me zo schuldig, blijkbaar heb ik het vroeger niet goed genoeg gedaan. Verstandelijk weet ik wel dat het niet zo werkt.
Ik had al wat eerder geschreven, en in een ander topic ook, dat ik een broertje heb. Weinig contact meer mee sinds ik verder weg woon, een gezin heb en we beiden wel onze koers varen en goed zijn terecht gekomen dacht ik.
Na een vervelend gesprek met een tante heb ik mijn broertje een paar keer gebeld, maar ik kreeg weinig hoogte van hoe het met hem was. Ik ben vanmiddag bij hem langs geweest. En dat was niet fijn. Zijn huis lijkt te vervuilen en broertje zelf ook. Hij stonk naar drank en zag er niet goed uit. Hij ontkent dat er problemen zijn en werd boos op mij, dat ik hem controleer.
Ik voel me zo rot nu en weet niet wat ik moet doen.
Vroeger thuis voelde ik me erg verantwoordlijk voor hem (hij is een paar jaar jonger) en het kwam regelmatig voor dat ik hem probeerde te beschermen als het thuis weer eens mis was. Dingen die ik deed waar ik zelf ook nog te klein voor was (eten koken, hem naar school brengen, helpen met aankleden, bij me in bed nemen als hij bang was, hem ergens ophalen, dat soort werk).
Ik dacht dat het wel klaar was zo. Ouders dood en wij verder met leven.
En nu ben ik bang dat hij een drank/drugsprobleem heeft.
Hij wil niet dat ik me met hem bemoei, maar ik zie een soort van wanhoop bij hem. Er komt ook weer veel naar boven van vroeger hierdoor. Ik voel me rot, verdrietig en ronduit ka uu tee. Gatverdamme.
Ik volg op het moment cognitieve gedragstherapie, en dat helpt goed. Heel egoistisch, maar ik heb op het moment wel even genoeg aan mezelf en was juist zo blij dat het de goede kant op ging.
Ik heb het meteen weer ontzettend benauwd.
Op een rare manier voel ik me zo schuldig, blijkbaar heb ik het vroeger niet goed genoeg gedaan. Verstandelijk weet ik wel dat het niet zo werkt.
zondag 19 november 2017 23:37
Bedankt dat jullie je verhaal delen. Ik ben geen kind van een alcoholist, integendeel.
Ik heb wel een kind van een alcoholist. Geen dagelijkse drinker, maar meer het type zoals havertjehier haar vader, niet vaak drinken maar dan ook niet kunnen stoppen.
De ellende van het alcoholmisbruik is erg herkenbaar. Ik heb uiteindelijk de keuze gemaakt om te scheiden. Erg pijnlijk maar nog pijnlijker om het niet te doen. Van alcohol win je nooit.
Hoewel ik veel verdriet heb meegemaakt, sterkt dit mij bij het idee dat ik de juiste keuze heb gemaakt.
Ik heb wel een kind van een alcoholist. Geen dagelijkse drinker, maar meer het type zoals havertjehier haar vader, niet vaak drinken maar dan ook niet kunnen stoppen.
De ellende van het alcoholmisbruik is erg herkenbaar. Ik heb uiteindelijk de keuze gemaakt om te scheiden. Erg pijnlijk maar nog pijnlijker om het niet te doen. Van alcohol win je nooit.
Hoewel ik veel verdriet heb meegemaakt, sterkt dit mij bij het idee dat ik de juiste keuze heb gemaakt.
maandag 20 november 2017 10:23
Hallo Benannie. Een partner met een alcoholprobleem is vreselijk. Alles gaat er door kapot en je wint het inderdaad niet. Het hele proces van proberen te veranderen en uiteindelijk loslatenis slopend. maar je mag trots op jezelf zijn dat je die ziekmakende relatie hebt verbroken en voor jezelf en je kind hebt gekozen. Je zorgt voor jezelf en je geeft je kind een goed voorbeeld door dit niet te acceperen. Goed gedaan hoor.
maandag 20 november 2017 10:38
Hier ook, doet me pijn om dit topic te lezen. Opgegroeid met schaamte, het niet bij vriendinnen naar binnen mogen omdat ik kind van die alcoholiste was. Helaas kon mijn vader het allemaal goedpraten bij de instanties. Ik denk omdat hij een erg goede functie had en rijk overkwam. Zelf heb ik nooit begeleiding gekregen. Op een dag was mijn moeder weg: scheiding. Ik heb haar nog maar een paar keer gezien, maar was doodsbang van haar. Ze deed echt hele rare dingen als ze zwaardepri en dronken was. Gas opendraaien, dreigen, weglopen, messen verstoppen. Ze is toen ik net begon met studeren overleden. Dat was een opluchting, maar gaf ook wel wat verdriet: heel verwarrend, waardoor ik een jaar lang geen college kon volgen en maar doelloos rondliep door de stad totdat college voorbij was. Ik drink wel, maar hou het heel gemakkelijk bij twee glazen per week. Ik moet ook niets van dronken mannen hebben.
maandag 20 november 2017 10:38
Wat rot Havertje, voor je broer maar zeker ook voor jou. Heeft hij andere mensen om zich heen waar je je zorgen mee kunt delen? En kun je bij je therapeut bespreken hoe je dit deel los kan laten (door hem bv. te laten weten dat je er voor hem bent, maar er niet actief achteraan te gaan ofzo, geen idee wat werkt voor jou en voor jullie)?
Sterkte en ik hoop dat je gevonden rust en verwerking ook gewoon de ruimte krijgen.
Sterkte en ik hoop dat je gevonden rust en verwerking ook gewoon de ruimte krijgen.
Go green, fuck a vegetarian
maandag 20 november 2017 13:59
Madyn, wat een schrijnend verhaal en wat erg dat je moeder zo was. En wat verdrietig dat jeniet welkom was bij vriendinnetjes vanwege je moeder. Wat eenzaam allemaal. 
Dat niet welkom zijn bij vriendinnetjes, Ik begrijp dat nooit goed. Zijn mensen bang dat je hun kinderen besmet? Zijn ze bang dat ze iets moeten, zoiets engs als verantwoordelijkheid nemen of zo?
Oceanide, dank je voor je reactie. Ik zou niet weten met wie, in zijn omgeving, ik dit zou kunnen delen. Niet met die tante in ieder geval, alhoewel....... zij heeft mij duidelijk gemaakt dat ik het min of meer aan mijn ouders verplicht ben voor hem te zorgen....... Misschien kan ik iets van die tsunami van negativiteit terug kaatsen naar haar zodat zij zich verplicht voelt iets te doen. het is een idee..... weet niet of ik dat mijn broertje aan wil doen.
Hoewel dat ook weer een idee is....... 'Broertje, ik stuur tante Zusenzo op je af, als je niet zegt wat er aan de hand is! Hmmmm.......
Verstandelijk weet ik dat ik het beste hem kan zeggen dat als er iets is, hij bij me terecht kan (en bij mijn man, dat weet hij ook). En dat ik er niet achteraan ga en het los moet laten.
maar dat voelt van binnen niet zo.
Ik dacht dat broer en ik samen waren en er samen goed waren uitgekomen. Het voelt alsof hij mij nu in de steek laat en mij besodemietert. Afgezien van hem heb ik geen familie waar contact mee is. En ik maak me erge zorgen. Ik voel me machteloos en ik ben ook ongelofelijk kwaad.
Eigenlijk voel ik me hetzelfde als vroeger dus.
En dan voel ik ook nog dat ik hier helemaal geen zin in en energie voor heb. Ik was echt erg goed op weg, en erg bij met de therapie. En nu dit weer.
Dat niet welkom zijn bij vriendinnetjes, Ik begrijp dat nooit goed. Zijn mensen bang dat je hun kinderen besmet? Zijn ze bang dat ze iets moeten, zoiets engs als verantwoordelijkheid nemen of zo?Oceanide, dank je voor je reactie. Ik zou niet weten met wie, in zijn omgeving, ik dit zou kunnen delen. Niet met die tante in ieder geval, alhoewel....... zij heeft mij duidelijk gemaakt dat ik het min of meer aan mijn ouders verplicht ben voor hem te zorgen....... Misschien kan ik iets van die tsunami van negativiteit terug kaatsen naar haar zodat zij zich verplicht voelt iets te doen. het is een idee..... weet niet of ik dat mijn broertje aan wil doen.
Hoewel dat ook weer een idee is....... 'Broertje, ik stuur tante Zusenzo op je af, als je niet zegt wat er aan de hand is! Hmmmm.......Verstandelijk weet ik dat ik het beste hem kan zeggen dat als er iets is, hij bij me terecht kan (en bij mijn man, dat weet hij ook). En dat ik er niet achteraan ga en het los moet laten.
maar dat voelt van binnen niet zo.
Ik dacht dat broer en ik samen waren en er samen goed waren uitgekomen. Het voelt alsof hij mij nu in de steek laat en mij besodemietert. Afgezien van hem heb ik geen familie waar contact mee is. En ik maak me erge zorgen. Ik voel me machteloos en ik ben ook ongelofelijk kwaad.
Eigenlijk voel ik me hetzelfde als vroeger dus.
En dan voel ik ook nog dat ik hier helemaal geen zin in en energie voor heb. Ik was echt erg goed op weg, en erg bij met de therapie. En nu dit weer.
maandag 20 november 2017 23:03
Wat naar van je broertje Havertjehier.
Ik ben bang dat je je niet alleen machteloos voelt maar het ook bent.
Misschien is er een ALANON groep in de buurt? Dat je daar een keer kunt gaan praten?
Je bent niet verantwoordelijk voor je broertje, dat waren je ouders vroeger en nu is hij het zelf. Maar ik kan me levendig voorstellen hoe je je voelt.
Ik ben bang dat je je niet alleen machteloos voelt maar het ook bent.
Misschien is er een ALANON groep in de buurt? Dat je daar een keer kunt gaan praten?
Je bent niet verantwoordelijk voor je broertje, dat waren je ouders vroeger en nu is hij het zelf. Maar ik kan me levendig voorstellen hoe je je voelt.
dinsdag 21 november 2017 13:12
Havertjehier; voel je je klote omdat je tante jou verantwoordelijk houdt?
Mensen zoals jouw tante kun je heel goed missen in je leven.
Je bent niet verantwoordelijk voor je broer, hij is een grote gast die zelf ook hulp kan inschakelen als er verandering nodig is.
Je kan hem zeggen dat deze manier van leven een neerwaartse spiraal wordt en vragen of hij daar vrede mee heeft.
Zo ja, dan moet je dat accepteren.
Zo nee, zeg hem dan dat ie zijn huisarts inschakelt.
Mensen zoals jouw tante kun je heel goed missen in je leven.
Je bent niet verantwoordelijk voor je broer, hij is een grote gast die zelf ook hulp kan inschakelen als er verandering nodig is.
Je kan hem zeggen dat deze manier van leven een neerwaartse spiraal wordt en vragen of hij daar vrede mee heeft.
Zo ja, dan moet je dat accepteren.
Zo nee, zeg hem dan dat ie zijn huisarts inschakelt.
dinsdag 21 november 2017 13:33
Dank je Sam en Death, voor jullie reacties.
Sam, misschien is zo'n 'familie van groep' wel een idee. Die hele houding van alles verzwijgen en niks bespreken maar wel ontkennen heb ik me ook eigen gemaakt en dat helpt dus niet meer zo. Misschien is het best eens goed om andere verhalen te horen en reacties te krijgen op het mijne. Dit topic doet me al goed, om anderen te lezen, de reacties en het gewoon eens op te schrijven. Als ik het probeer te vertellen verander ik of in de stoere meid of in een jankbak (afhankelijk van hoe lief de ander op dat moment naar me kijkt
)
Wat jullie schrijven moet ik mezelf ook voorhouden: hij is verantwoordelijk voor zijn eigen leven, ik niet. Ik moet het dus loslaten.
Het probleem is dat ik het wel weet, maar bij lange niet voel. Van binnen raast het en voel ik me weer net zo als het kind van vroeger. Alleen al bij dat woord 'verantwoordelijk' uit jouw post Death begon ik te janken.
Ik kan die tante wel schoppen om wat ze zei en van mij verwachtte. Maar ze raakt een gevoelige snaar.
Klotebroertje.
Sam, misschien is zo'n 'familie van groep' wel een idee. Die hele houding van alles verzwijgen en niks bespreken maar wel ontkennen heb ik me ook eigen gemaakt en dat helpt dus niet meer zo. Misschien is het best eens goed om andere verhalen te horen en reacties te krijgen op het mijne. Dit topic doet me al goed, om anderen te lezen, de reacties en het gewoon eens op te schrijven. Als ik het probeer te vertellen verander ik of in de stoere meid of in een jankbak (afhankelijk van hoe lief de ander op dat moment naar me kijkt
)Wat jullie schrijven moet ik mezelf ook voorhouden: hij is verantwoordelijk voor zijn eigen leven, ik niet. Ik moet het dus loslaten.
Het probleem is dat ik het wel weet, maar bij lange niet voel. Van binnen raast het en voel ik me weer net zo als het kind van vroeger. Alleen al bij dat woord 'verantwoordelijk' uit jouw post Death begon ik te janken.
Ik kan die tante wel schoppen om wat ze zei en van mij verwachtte. Maar ze raakt een gevoelige snaar.
Klotebroertje.
dinsdag 21 november 2017 16:16
Kinderen zijn niet verantwoordelijk voor andere kinderen, alles wat jij voor je broer tot nu toe hebt gedaan is mazzel voor hem.
Laat je tante er zelf heen gaan als ze zich zo'n zorgen maakt.
Als jij de rest van je leven blijft proberen om goed te maken wat anderen hebben laten liggen, dan kom je niet meer aan je eigen leven toe.
Bovendien is het onhaalbaar.
Laat je tante er zelf heen gaan als ze zich zo'n zorgen maakt.
Als jij de rest van je leven blijft proberen om goed te maken wat anderen hebben laten liggen, dan kom je niet meer aan je eigen leven toe.
Bovendien is het onhaalbaar.
dinsdag 21 november 2017 16:43
Death, dank je wel. Wat breng je het lekker duidelijk.
Ik ben zo aan het nadenken dat ik niet meer weet wat voor en achter is.
Wat jij neertypt, daar gaat het precies om. Goed om dat even recht voor mijn raap te krijgen.
Zo ziet de kleurplaat er uit. Nu nog inkleuren.
Die tante is trouwens echt erg hoor
Ik ben zo aan het nadenken dat ik niet meer weet wat voor en achter is.
Wat jij neertypt, daar gaat het precies om. Goed om dat even recht voor mijn raap te krijgen.
Zo ziet de kleurplaat er uit. Nu nog inkleuren.
Die tante is trouwens echt erg hoor
dinsdag 21 november 2017 21:59
Havertjehier, Erg zeg, zulke dames als je tante. Als ' kinderen van' hebben we toch al te veel verantwoordelijkheidsgevoel.
Ik had ook zo'n buurvrouw, ik moest maar voor mijn vader gaan zorgen. Nadat ie dat 22 jaar niet voor mij had gedaan? Uhm, dacht het niet.
Er spelen misschien 2 dingen bij je broertje. Hij heeft vast ook wat te verwerken van vroeger en hij heeft waarschijnlijk ook de genetische aanleg.
Je zou hem misschien kunnen laten weten dat je hem wil helpen als hij een ontwenningstraject/ kliniek in gaat? Dan ga je niet over je grenzen mbt energie en verantwoordelijk voelen voor iets waar je niet verantwoordelijk en zelfs machteloos bij bent.
Ik had ook zo'n buurvrouw, ik moest maar voor mijn vader gaan zorgen. Nadat ie dat 22 jaar niet voor mij had gedaan? Uhm, dacht het niet.
Er spelen misschien 2 dingen bij je broertje. Hij heeft vast ook wat te verwerken van vroeger en hij heeft waarschijnlijk ook de genetische aanleg.
Je zou hem misschien kunnen laten weten dat je hem wil helpen als hij een ontwenningstraject/ kliniek in gaat? Dan ga je niet over je grenzen mbt energie en verantwoordelijk voelen voor iets waar je niet verantwoordelijk en zelfs machteloos bij bent.
dinsdag 21 november 2017 22:51
Dat gevoel voor verantwoordelijk zijn, op een ongezonde manier, herkent denk ik een aantal 'kinderen van' hier wel. Verantwoordelijkheidsgevoel ontwikkelt zich steeds wat meer als je ouder wordt. Veel van de 'kinderen van' kregen dat al veel te vroeg en veel te veel in de schoenen geschoven.
Door bepaalde triggers schiet ik meteen weer in 'standje verantwoordelijk', dat gaat helemaal automatisch en gaat gepaard met paniek, verdrietig voelen en benauwdheid. En het gevoel dat ik van alles moet maar niet weet wat. Broertje's situatie en Tante Trut waren dus flinke triggers.
Ik denk dat ontwenningskliniek etc voorstellen nog te vroeg is. Ik weet niet eens wat er aan de hand is en in welke mate. Ik herkende alleen wel veel signalen. Ik denk wel dat hij een probleem heeft. Normaal heeft broer zijn leven, huis, baan en zichzelf best goed op orde.
Ik denk dat hem vertellen wat ik zie en wat dat met mij doet nu het beste is. En de verantwoordlijkheid voor wel of niet iets doen bij hem leggen.
Dat hij een knauw heeft gekregen van vroeger, dat kan haast niet anders inderdaad.
Door bepaalde triggers schiet ik meteen weer in 'standje verantwoordelijk', dat gaat helemaal automatisch en gaat gepaard met paniek, verdrietig voelen en benauwdheid. En het gevoel dat ik van alles moet maar niet weet wat. Broertje's situatie en Tante Trut waren dus flinke triggers.
Ik denk dat ontwenningskliniek etc voorstellen nog te vroeg is. Ik weet niet eens wat er aan de hand is en in welke mate. Ik herkende alleen wel veel signalen. Ik denk wel dat hij een probleem heeft. Normaal heeft broer zijn leven, huis, baan en zichzelf best goed op orde.
Ik denk dat hem vertellen wat ik zie en wat dat met mij doet nu het beste is. En de verantwoordlijkheid voor wel of niet iets doen bij hem leggen.
Dat hij een knauw heeft gekregen van vroeger, dat kan haast niet anders inderdaad.
woensdag 22 november 2017 09:09
Nou, speciaal voor dit topic een nieuw account gemaakt.
Herkenning in lichte mate. Vader had geen kwade dronk, en moeder was zo slim om weg te gaan. Heb me wel altijd verantwoordelijk gevoeld, al kwam dit dan ook maar van een kant ( behalve met veel drank op, dan werd ik ineens gezien en kon er wel een “ik hou van jou” af. Hij leeft niet meer, door drinken en roken en ik mis hem ontzettend.
Maar ik worstel wel met het beeld wat ik van hem heb. Mijn moeder zegt nu dat hij geen alcoholist was en dat verwart me.
Het ergste is, dat ik een paar maanden geleden mijn partner heb betrapt, met drugs. Ook hij ontkent een probleem te hebben maar ik trap er niet in en heb hem uit huis gezet. Ik heb twee jonge kinderen en wil dit niet in huis. Tegelijk voel ik me schuldig en verantwoordelijk voor ALLES.
Wat een ontzettend verdrietige verhalen heb ik hier gelezen. Wat vreselijk dat mensen vluchten in zoiets vernietigend als alcohol en drugs. Toch kan ik me dat ergens ook voorstellen en vrees ik dat ik ook dat gen bezit, verslavingsgevoeligheid. Het zou alleen niet in me opkomen vanwege de kinderen. Maar stel dat ik de gelegenheid had?
Herkenning in lichte mate. Vader had geen kwade dronk, en moeder was zo slim om weg te gaan. Heb me wel altijd verantwoordelijk gevoeld, al kwam dit dan ook maar van een kant ( behalve met veel drank op, dan werd ik ineens gezien en kon er wel een “ik hou van jou” af. Hij leeft niet meer, door drinken en roken en ik mis hem ontzettend.
Maar ik worstel wel met het beeld wat ik van hem heb. Mijn moeder zegt nu dat hij geen alcoholist was en dat verwart me.
Het ergste is, dat ik een paar maanden geleden mijn partner heb betrapt, met drugs. Ook hij ontkent een probleem te hebben maar ik trap er niet in en heb hem uit huis gezet. Ik heb twee jonge kinderen en wil dit niet in huis. Tegelijk voel ik me schuldig en verantwoordelijk voor ALLES.
Wat een ontzettend verdrietige verhalen heb ik hier gelezen. Wat vreselijk dat mensen vluchten in zoiets vernietigend als alcohol en drugs. Toch kan ik me dat ergens ook voorstellen en vrees ik dat ik ook dat gen bezit, verslavingsgevoeligheid. Het zou alleen niet in me opkomen vanwege de kinderen. Maar stel dat ik de gelegenheid had?
woensdag 22 november 2017 12:31
Zzzzzz88, wat mis je dan aan je vader? Ik ben daar oprecht benieuwd naar. Mis je wat er was of mis je wat er niet was en er ook nooit meer zal zijn? Of was hij los van de drank een leuke pa?
Ik mis die van mij nl niet. Dacht eerst nadat hij dood was dat dat vast nog kwam, maar dat is nooit gekomen. Maar hij was ook los van de drank geen leuke zorgzame vader.
En tja, wel of geen alcoholist, maakt weinig uit denk ik. Er zijn niet voor niets veel discussies over wat normaal is en waar de grens ligt. In mijn ogen heb je een drankprobleem als je er niet mee om kunt gaan.
Net zoals dat er een gen zou zijn, dat je verslavingsgevoelig kan zijn. Het kan ook zijn dat je meer geneigd bent omdat je dat gedrag als voorbeeld hebt gehad en dat dus kent.
Dat jij zegt ' het zou niet in me opkomen' dat is wmb nou net het grote verschil. Jij neemt verantwoordelijkheid en jekiest er voor om niet aan de drank te gaan.
In mijn ogen kiest iemand er ook voor om wel aan de drank te gaan, en als iemand dat eenmaal is om er aan te blijven. Daarmee vind ik dat je dus drank boven je geliefden stelt. En dat is nou net de boodschap die kinderen beschadigt.
Ik weet dat ik erg zwart wit denk daarin, maar ik kan het niet anders zien. 'verslaving is een ziekte' gaat er bij mij niet in. Ook als dat wel het geval zou zijn begrijp ik niet waarom je er dan geen verantwoordelijkheid voor neemt en stappen onderneemt om 'beter' te worden.
Trouwens, wat rot dat je je partner met drugs aantrof. Rot dat de relatie daarom kapot gaat, maar goed dat je hem er uit hebt gezet. Ik kan me voorstellen dat je dat niet nog een keer wilt meemaken. Schuldig en verantwoordelijk voelen, ik herken dat zo. Die post van Death vond ik heel erg duidelijk daarover. Ik weet dat het zo is en het is goed om me dat te blijven voorhouden, ik wil het namelijk ook erg graag zo voelen.
Ik mis die van mij nl niet. Dacht eerst nadat hij dood was dat dat vast nog kwam, maar dat is nooit gekomen. Maar hij was ook los van de drank geen leuke zorgzame vader.
En tja, wel of geen alcoholist, maakt weinig uit denk ik. Er zijn niet voor niets veel discussies over wat normaal is en waar de grens ligt. In mijn ogen heb je een drankprobleem als je er niet mee om kunt gaan.
Net zoals dat er een gen zou zijn, dat je verslavingsgevoelig kan zijn. Het kan ook zijn dat je meer geneigd bent omdat je dat gedrag als voorbeeld hebt gehad en dat dus kent.
Dat jij zegt ' het zou niet in me opkomen' dat is wmb nou net het grote verschil. Jij neemt verantwoordelijkheid en jekiest er voor om niet aan de drank te gaan.
In mijn ogen kiest iemand er ook voor om wel aan de drank te gaan, en als iemand dat eenmaal is om er aan te blijven. Daarmee vind ik dat je dus drank boven je geliefden stelt. En dat is nou net de boodschap die kinderen beschadigt.
Ik weet dat ik erg zwart wit denk daarin, maar ik kan het niet anders zien. 'verslaving is een ziekte' gaat er bij mij niet in. Ook als dat wel het geval zou zijn begrijp ik niet waarom je er dan geen verantwoordelijkheid voor neemt en stappen onderneemt om 'beter' te worden.
Trouwens, wat rot dat je je partner met drugs aantrof. Rot dat de relatie daarom kapot gaat, maar goed dat je hem er uit hebt gezet. Ik kan me voorstellen dat je dat niet nog een keer wilt meemaken. Schuldig en verantwoordelijk voelen, ik herken dat zo. Die post van Death vond ik heel erg duidelijk daarover. Ik weet dat het zo is en het is goed om me dat te blijven voorhouden, ik wil het namelijk ook erg graag zo voelen.
donderdag 30 november 2017 14:23
Even een update: ik ben weer bij broer geweest en deze keer konden we gelukkig wel met elkaar praten. Hij gaf nu wel toe dat het niet goed gaat met hem. Dat, sinds onze ouders zijn overleden, er van alles los komt en hij zich slecht voelt, en vooral kwaad. Hij zegt zelf dat hij geen drankprobleem heeft, dat hij dat na vroeger ook nooit zou willen hebben. Maar hij drinkt zich af en toe dus wel laveloos. Maar omdat daar aardig wat tijd tussen zit is het niet een probleem (zijn woorden), hij snuift af en toe wat en hij gokt af en toe hier en daar (ook zijn woorden). Hij werkt wel gewoon.
Ik heb hem gezegd dat hij mij lief is en ik hem niet kwijt wil raken aan wat dan ook. Maar dat het zijn leven is en als hij het best vindt zo, dat ik me daar niet mee moet bemoeien. Als hij wel hulp nodig heeft zijn huisarts hem vast verder kan helpen.
Ik heb hem ook het eea verteld over hoe het met mij gaat en hoe de CG therapie werkt die ik doe. Hij luisterde echt en schrok van mijn kant vh verhaal.
Zoals jullie zien heb ik een paar adviezen hier goed in mijn oren geknoopt.
Ik zei nog net niet 'op het Viva forum vinden ze dat ook!' Daarvoor wil ik jullie echt bedanken, het heeft me op een gezonde manier aan het denken gezet.
Ik heb hem gezegd dat hij mij lief is en ik hem niet kwijt wil raken aan wat dan ook. Maar dat het zijn leven is en als hij het best vindt zo, dat ik me daar niet mee moet bemoeien. Als hij wel hulp nodig heeft zijn huisarts hem vast verder kan helpen.
Ik heb hem ook het eea verteld over hoe het met mij gaat en hoe de CG therapie werkt die ik doe. Hij luisterde echt en schrok van mijn kant vh verhaal.
Zoals jullie zien heb ik een paar adviezen hier goed in mijn oren geknoopt.
Ik zei nog net niet 'op het Viva forum vinden ze dat ook!' Daarvoor wil ik jullie echt bedanken, het heeft me op een gezonde manier aan het denken gezet.
