Psyche
alle pijlers
Kinderen van gescheiden ouders
dinsdag 19 oktober 2010 om 20:44
Ik loop al een tijdje rond met het idee om een topic als dit te openen.
Mijn ouders zijn vijf jaar geleden gescheiden. Ik was twintig. En ik zie heel erg goed in dat dat voor alle partijen het beste was, maar tóch zijn er momenten dat ik het moeilijk heb. Daar praat ik eigenlijk nooit ver, maar toch is het zo.
Het moment dat mijn ouders gingen scheiden was ook het moment dat ik samen ging wonen. Hele goeie keuze, om op dat moment het huis uit te gaan, want ik hoefde niet meer middenin die situatie te zitten. Maar ik heb er ook heel weinig over gepraat, en ik merk dat ik het met sommige dingen gewoon echt nog heel moeilijk heb, met momenten.
Bijvoorbeeld met feestdagen. Of als ik me bepaalde dingen herinner. Vroeger vierden we altijd met zijn allen Sinterklaas, bijvoorbeeld, en dat was altijd zó echt een gezinsavond. En zo aten we vroeger altijd uitgebreid met zijn allen op zondagavond. Met muziek op de achtergrond, en dan zaten we soms uuuuren te praten. Als ik aan dat soort dingen denk, wordt 't me vaak gewoon te veel. De gedachte dat al die dingen gewoon nooit meer terugkomen. Dat het gewoon nooit meer wordt zoals het "moest" zijn. Dat doet me gewoon nog steeds pijn. En ik merk soms dat zelfs de herinneringen al pijn doen, terwijl dat toch juist de mooie momenten uit mijn jeugd geweest zijn.
En 95% van de tijd kan er er heel goed mee om gaan hoor, en snap ik dat het allemaal het beste is. Maar soms doet het gewoon nog zoveel pijn he. Het idee dus vooral, dat datgene wat je gehad hebt nooit meer terug komt.
Wat wil ik met dit topic? Niet zielig zijn, of zielig gevonden worden, want zoals ik zijn er nog heel, heel veel meer. Ouders die uit elkaar gaan zijn absoluut geen bijzondere situatie meer.
Maar ik denk wél dat er meer mensen zoals ik moeten zijn. Mensen van wie hun ouders gescheiden zijn, en die het met sommige dingen gewoon echt nog moeilijk hebben. Misschien ook mensen, waar de ouders, net als bij mij, pas op latere leeftijd gescheiden zijn. Waardoor je de scheiding dus heel bewust meegemaakt hebt, en je dus ook heel bewust bent van het vóór en na.
En misschien kunnen we hier een plek creeren om onze gedachten en gevoelens te delen. Wie weet helpt het.
Ik zou het in elk geval heel fijn vinden om jullie ervaringen te lezen en om te lezen dat ik niet de enige ben
Wie weet wat we hier voor elkaar kunnen betekenen.
Mijn ouders zijn vijf jaar geleden gescheiden. Ik was twintig. En ik zie heel erg goed in dat dat voor alle partijen het beste was, maar tóch zijn er momenten dat ik het moeilijk heb. Daar praat ik eigenlijk nooit ver, maar toch is het zo.
Het moment dat mijn ouders gingen scheiden was ook het moment dat ik samen ging wonen. Hele goeie keuze, om op dat moment het huis uit te gaan, want ik hoefde niet meer middenin die situatie te zitten. Maar ik heb er ook heel weinig over gepraat, en ik merk dat ik het met sommige dingen gewoon echt nog heel moeilijk heb, met momenten.
Bijvoorbeeld met feestdagen. Of als ik me bepaalde dingen herinner. Vroeger vierden we altijd met zijn allen Sinterklaas, bijvoorbeeld, en dat was altijd zó echt een gezinsavond. En zo aten we vroeger altijd uitgebreid met zijn allen op zondagavond. Met muziek op de achtergrond, en dan zaten we soms uuuuren te praten. Als ik aan dat soort dingen denk, wordt 't me vaak gewoon te veel. De gedachte dat al die dingen gewoon nooit meer terugkomen. Dat het gewoon nooit meer wordt zoals het "moest" zijn. Dat doet me gewoon nog steeds pijn. En ik merk soms dat zelfs de herinneringen al pijn doen, terwijl dat toch juist de mooie momenten uit mijn jeugd geweest zijn.
En 95% van de tijd kan er er heel goed mee om gaan hoor, en snap ik dat het allemaal het beste is. Maar soms doet het gewoon nog zoveel pijn he. Het idee dus vooral, dat datgene wat je gehad hebt nooit meer terug komt.
Wat wil ik met dit topic? Niet zielig zijn, of zielig gevonden worden, want zoals ik zijn er nog heel, heel veel meer. Ouders die uit elkaar gaan zijn absoluut geen bijzondere situatie meer.
Maar ik denk wél dat er meer mensen zoals ik moeten zijn. Mensen van wie hun ouders gescheiden zijn, en die het met sommige dingen gewoon echt nog moeilijk hebben. Misschien ook mensen, waar de ouders, net als bij mij, pas op latere leeftijd gescheiden zijn. Waardoor je de scheiding dus heel bewust meegemaakt hebt, en je dus ook heel bewust bent van het vóór en na.
En misschien kunnen we hier een plek creeren om onze gedachten en gevoelens te delen. Wie weet helpt het.
Ik zou het in elk geval heel fijn vinden om jullie ervaringen te lezen en om te lezen dat ik niet de enige ben
Wie weet wat we hier voor elkaar kunnen betekenen.
668, the neighbour of the Beast
zaterdag 23 oktober 2010 om 14:25
De voetjes hebben vandaag rust. Ik heb nieuwe Dr. Martens, heeeeele stugge (voor de kenners; die met de Union Jack), dus inlopen is even een weekje of wat afzien.
Dan serieuzer;
Mijn vader is inderdaad ook bewust dicht bij mijn moeder blijven wonen, op tien minuutjes fietsen afstand. Fijn natuurlijk, want mijn broertje en zusje kunnen makkelijk heen en weer, van de één naar de ander. Voor mij ligt dat iets lastiger, want ik woon 35 kilometer verderop, maar ik heb dan ook een autootje
Sowieso lopen mijn ouders en ik de deur niet bij elkaar plat. Maar ik vind dat ook niet erg. We hebben allemaal ons eigen leven, we zorgen dat we elkaar regelmatig zien en we weten wat we aan elkaar hebben. En we hebben een hele goede band, dus dan hoeft dat contact niet elke dag. Met mijn moeder bel ik minstens één á twee keer in de week uitgebreid, en we zien elkaar ook regelmatig. Mijn vader zie ik iets vaker, meestal, maar daar bel ik weer niet snel mee.
Maar ik zeg al, ik durf volmondig te zeggen dat ik met allebei mijn ouders een goede band heb en dat vind ik wel heel fijn.
Het lijkt me inderdaad vreselijk om door de scheiding van je ouders van elkaar te vervreemden....
Hier overigens geen kinderen, ik weet niet of dat een verschil maakt in hoe je alles ervaart.
Dan serieuzer;
Mijn vader is inderdaad ook bewust dicht bij mijn moeder blijven wonen, op tien minuutjes fietsen afstand. Fijn natuurlijk, want mijn broertje en zusje kunnen makkelijk heen en weer, van de één naar de ander. Voor mij ligt dat iets lastiger, want ik woon 35 kilometer verderop, maar ik heb dan ook een autootje
Sowieso lopen mijn ouders en ik de deur niet bij elkaar plat. Maar ik vind dat ook niet erg. We hebben allemaal ons eigen leven, we zorgen dat we elkaar regelmatig zien en we weten wat we aan elkaar hebben. En we hebben een hele goede band, dus dan hoeft dat contact niet elke dag. Met mijn moeder bel ik minstens één á twee keer in de week uitgebreid, en we zien elkaar ook regelmatig. Mijn vader zie ik iets vaker, meestal, maar daar bel ik weer niet snel mee.
Maar ik zeg al, ik durf volmondig te zeggen dat ik met allebei mijn ouders een goede band heb en dat vind ik wel heel fijn.
Het lijkt me inderdaad vreselijk om door de scheiding van je ouders van elkaar te vervreemden....
Hier overigens geen kinderen, ik weet niet of dat een verschil maakt in hoe je alles ervaart.
668, the neighbour of the Beast
zaterdag 23 oktober 2010 om 20:59
ben ik weer even na radiostilte van mijn kant (moe, druk met werk en ziek geweest). Maar heb even bijgelezen. Moet zeggen dat de herkenning me goed doet. Al lees ik ook veel ervaringen waarbij het stuk heftiger eraan toe gaat (is gegaan) dan bij ons.....
Wat ik me trouwens pas nog bedacht naar aanleiding van dit topic (en ik las ook bij iemand dat daar wel sprake van is); heeft de scheiding van je ouders je eigen kijk op relaties beïnvloed? Als ik naar mezelf kijk; ik heb een enorm vertrouwen in de liefde tussen mij en man. En ja, natuurlijk weet ik dat het eindig kan zijn, door wat voor oorzaak dan ook. Maar zo leef ik niet. Er waren ook wel mensen die aan mij vroegen toen wij trouwden of ik dat wel aandurfde. Noem mij naïef, maar; ja! Volmondig ja! En ik weet dat mijn ouders ooit ook zo begonnen zijn en dat hun leven samen anders gelopen is dat ze dachten en hoopten toen ze eraan begonnen. Dus dat kan mij ook gebeuren. En toch heb ik zóveel vertrouwen. Daar ben ik wel blij om, dat de scheiding van mn ouders dáár geen invloed op heeft gehad. Hoe zit dat bij jullie?
Wat ik me trouwens pas nog bedacht naar aanleiding van dit topic (en ik las ook bij iemand dat daar wel sprake van is); heeft de scheiding van je ouders je eigen kijk op relaties beïnvloed? Als ik naar mezelf kijk; ik heb een enorm vertrouwen in de liefde tussen mij en man. En ja, natuurlijk weet ik dat het eindig kan zijn, door wat voor oorzaak dan ook. Maar zo leef ik niet. Er waren ook wel mensen die aan mij vroegen toen wij trouwden of ik dat wel aandurfde. Noem mij naïef, maar; ja! Volmondig ja! En ik weet dat mijn ouders ooit ook zo begonnen zijn en dat hun leven samen anders gelopen is dat ze dachten en hoopten toen ze eraan begonnen. Dus dat kan mij ook gebeuren. En toch heb ik zóveel vertrouwen. Daar ben ik wel blij om, dat de scheiding van mn ouders dáár geen invloed op heeft gehad. Hoe zit dat bij jullie?
zondag 24 oktober 2010 om 00:00
quote:Kersje79 schreef op 23 oktober 2010 @ 20:59:
En toch heb ik zóveel vertrouwen. Daar ben ik wel blij om, dat de scheiding van mn ouders dáár geen invloed op heeft gehad. Hoe zit dat bij jullie?Ik heb wel even getwijfeld.. was, net als mijn moeder, 15 toen ik vriendlief tegenkwam.. en ging ook vroeg samenwonen..hij is mijn eerste liefde(in alles) en ik was bang dat ik net als zij altidjd het gevoel zou houden dat ik wat heb gemist. Maar nu ze uit de kast is ben ik daar niet meer bang voor. Als dat ook bij mij t geval was, had ik het nu wel geweten toch? Daarbij.. ik ben m'n moeder niet..
En toch heb ik zóveel vertrouwen. Daar ben ik wel blij om, dat de scheiding van mn ouders dáár geen invloed op heeft gehad. Hoe zit dat bij jullie?Ik heb wel even getwijfeld.. was, net als mijn moeder, 15 toen ik vriendlief tegenkwam.. en ging ook vroeg samenwonen..hij is mijn eerste liefde(in alles) en ik was bang dat ik net als zij altidjd het gevoel zou houden dat ik wat heb gemist. Maar nu ze uit de kast is ben ik daar niet meer bang voor. Als dat ook bij mij t geval was, had ik het nu wel geweten toch? Daarbij.. ik ben m'n moeder niet..
zondag 24 oktober 2010 om 10:49
Kersje, deels heb ik dezelfde mening als jij. Ik realiseer me héél erg goed dat mijn vriend en ik mijn ouders niet zijn. Dat het bij ons zomaar heel anders kan lopen, maar dat we ook dezelfde kant op kunnen gaan.
Ik heb niet het gevoel dat ik door de scheiding van mijn ouders nu minder vertrouwen heb in mijn eigen relatie, ofzo. Wel twijfel ik geregeld of mijn relatie voor altijd zal zijn, maar ik denk dat dat meer uit mezelf komt, dan dat die scheiding daar een oorzaak van is. Zoiets.
Ik hoop trouwens dat je nu weer opgeknapt bent? Wat had je, griep?
Ben zelf ook blij dat ik dit topic geopend heb hoor, ik merk toch dat we veel aan elkaar hebben. De herkenning doet goed, en het is fijn om te merken dat ik niet de enige ben met bepaalde gevoelens en ervaringen.
Ik heb niet het gevoel dat ik door de scheiding van mijn ouders nu minder vertrouwen heb in mijn eigen relatie, ofzo. Wel twijfel ik geregeld of mijn relatie voor altijd zal zijn, maar ik denk dat dat meer uit mezelf komt, dan dat die scheiding daar een oorzaak van is. Zoiets.
Ik hoop trouwens dat je nu weer opgeknapt bent? Wat had je, griep?
Ben zelf ook blij dat ik dit topic geopend heb hoor, ik merk toch dat we veel aan elkaar hebben. De herkenning doet goed, en het is fijn om te merken dat ik niet de enige ben met bepaalde gevoelens en ervaringen.
668, the neighbour of the Beast
zondag 24 oktober 2010 om 12:34
Na het lezen van dit topic voel ik me wel een beetje de evil stiefmoeder. Zie hier heel duidelijk de kant van het kind. Wel lastig om mn plaats te vinden. Vooral omdat ze nog zo jong is en het nog niet begrijpt of zich goed kan uitdrukken.
Mijn vriend heeft een dochter van 3. Over een jaar zal ik bij hem intrekken. We hebben dus nog even om te plannen hoe we het gaan doen. Ik dacht dat het misschien het beste was om gewoon een nieuw gezin te vormen en haar te behandelen als mijn eigen kind. Vriend denkt daar anders over. Hij zal altijd verantwoordelijk blijven voor haar daar heb ik verder niets mee te maken. Ook zal ze zich af zetten tegen mij en niet luisteren naar dingen die ik zeg of voorstel.
Dat doet mij heel erg veel pijn en voelt als het creeren van afstand tussen mij en haar door hem. Maar als ik dit topic zo lees zal het inderdaad nooit zo gaan zoals ik in gedachten had. Ze heeft al een moeder en het laatste wat ze nodig heeft is iemand die zich gedraagt als haar moeder en die zich overal mee bemoeit.
Hoe denken jullie daar over? Wat is de beste manier om een nieuw gezin (proberen) te vormen?
Mijn vriend heeft een dochter van 3. Over een jaar zal ik bij hem intrekken. We hebben dus nog even om te plannen hoe we het gaan doen. Ik dacht dat het misschien het beste was om gewoon een nieuw gezin te vormen en haar te behandelen als mijn eigen kind. Vriend denkt daar anders over. Hij zal altijd verantwoordelijk blijven voor haar daar heb ik verder niets mee te maken. Ook zal ze zich af zetten tegen mij en niet luisteren naar dingen die ik zeg of voorstel.
Dat doet mij heel erg veel pijn en voelt als het creeren van afstand tussen mij en haar door hem. Maar als ik dit topic zo lees zal het inderdaad nooit zo gaan zoals ik in gedachten had. Ze heeft al een moeder en het laatste wat ze nodig heeft is iemand die zich gedraagt als haar moeder en die zich overal mee bemoeit.
Hoe denken jullie daar over? Wat is de beste manier om een nieuw gezin (proberen) te vormen?
zondag 24 oktober 2010 om 14:36
@Badeendtje: ik vind het moeilijk om te zeggen wat de Beste manier is om een nieuw gezin te vormen maar ik denk dat het bij jou wel wat anders ligt als bij mij.
De dochter van je vriend is 3 jaar, ik 16 toen mn ouders gingen scheiden (nu20), ze zal zich sneller/makkelijker aan jou kunnen aanpassen. Ook denk ik dat ze jou makkelijker zal accepteren.
De vriend van mijn moeder woont ook niet bij ons, dat is ook al een verschil. ik accepteer het niet, dat hij dingen over mij te zeggen heeft.
Ik denk dat jullie uiteindelijk toch een gezinnetje zullen gaan vormen en dat zijn dochtertje op haar eigen manier van jou gaat houden en jij van haar. Luister wel goed naar je vriend, het is zijn dochter en bepaald, gedeeltelijk samen met jou, hoe zijn dochter opgevoed wordt. Probeer een leuke stiefmoeder voor haar te zijn en probeer vooral niet de plaats van de echte moeder in te nemen.
ik hoop dat je hier wat aan hebt
Succes
De dochter van je vriend is 3 jaar, ik 16 toen mn ouders gingen scheiden (nu20), ze zal zich sneller/makkelijker aan jou kunnen aanpassen. Ook denk ik dat ze jou makkelijker zal accepteren.
De vriend van mijn moeder woont ook niet bij ons, dat is ook al een verschil. ik accepteer het niet, dat hij dingen over mij te zeggen heeft.
Ik denk dat jullie uiteindelijk toch een gezinnetje zullen gaan vormen en dat zijn dochtertje op haar eigen manier van jou gaat houden en jij van haar. Luister wel goed naar je vriend, het is zijn dochter en bepaald, gedeeltelijk samen met jou, hoe zijn dochter opgevoed wordt. Probeer een leuke stiefmoeder voor haar te zijn en probeer vooral niet de plaats van de echte moeder in te nemen.
ik hoop dat je hier wat aan hebt
Succes
zondag 24 oktober 2010 om 15:14
zondag 24 oktober 2010 om 15:21
Dit is heel herkenbaar. Ik ben 27 nu en mijn ouders zijn sinds een jaar of vijf gescheiden. Beide nieuwe partner, beide gelukkig, dus het is echt de beste keuze geweest.
Toch merk ik dat ik zelf moeite heb met een lange vaste relatie, alsof ik niet weet hoe ik van iemand moet houden. Het voelt alsof ik gedoemd ben tot het beeïndigen van mijn relatie omdat ik zelf nooit het voorbeeld heb gehad, van hoe het wél moet. Ik heb ze dus nooit gelukkig gezien, ook als kind niet.
Denken jullie dat dit een rol speelt bij het verloop van mijn eigen liefdesleven?
Toch merk ik dat ik zelf moeite heb met een lange vaste relatie, alsof ik niet weet hoe ik van iemand moet houden. Het voelt alsof ik gedoemd ben tot het beeïndigen van mijn relatie omdat ik zelf nooit het voorbeeld heb gehad, van hoe het wél moet. Ik heb ze dus nooit gelukkig gezien, ook als kind niet.
Denken jullie dat dit een rol speelt bij het verloop van mijn eigen liefdesleven?
zondag 24 oktober 2010 om 16:16
zondag 24 oktober 2010 om 17:01
Oh sorry zie nu dat ze pas sinds 5 jaar gescheiden zijn. Denk dat het geloof in liefde en het beeld van voor altijd bij elkaar wel verdwijnt als ze opeens uit elkaar gaan. En wat ik hier al eerder las, je jeugd herinneringen krijgen opeens een ander tintje. Kan ik me goed voorstellen. Zo jammer is dat.
zondag 24 oktober 2010 om 17:55
Welkom, Toulouse en Badeendje!
Eerst jouw vraag Badeendje. Ik denk dat het met de tijd allemaal wel goed komt. Als jij met je vriend een stabiele relatie hebt, zal vanzelf duidelijk worden wat jouw plaats in het leven van zijn dochter gaat zijn.
Ik denk dat je op dit moment er het verstandigst aan doet om het op zijn manier te doen.
Weet je, jullie vormen geen "nieuw" gezin met zijn drieën, want zijn dochter heeft al een moeder. Wel denk ik dat het goed mogelijk gaat zijn om een stiefmoeder-rol te gaan vervullen, juist omdat de dochter van je vriend nog zo klein is. Ze zal opgroeien met jou in haar leven, en daardoor zul je een veel groter deel van haar leven zijn dan bijvoorbeeld de partners van onze ouders (ons alsin; degenen die hier schrijven van wie de ouders pas gescheiden zijn toen wij ouder waren).
Mijn advies; rustig aan, niet teveel iets willen vormen, en dan komt het uiteindelijk vanzelf wel.
@Toulouse, dan. Ik denk zeker dat de invloed er is. Dat jij nooit gezien hebt hoe een gelukkige relatie er uit ziet, heeft zeker invloed op hoe jij gevormd bent. Als jij nooit een "goed" voorbeeld gehad hebt, heb je geen idee hoe je het dan zelf wel moet doen, natuurlijk.
Maar; dat wil nog niet zeggen dat jij dan maar net als je ouders moet worden. Jij bent je ouders niet, en dat je ouders gescheiden zijn wil niet zeggen dat jij een eenzame oude vrijster moet worden.
Het enige advies dat ik je kan geven is; praten. Wees eerlijk tegen je vriend, dat je niet goed weet hoe je het allemaal aan moet pakken. Blijf communiceren. En vooral; vertrouw in jezelf en in je relatie. Zoals het voor jou goed voelt, dan zal het wel goed zijn, toch?
Eerst jouw vraag Badeendje. Ik denk dat het met de tijd allemaal wel goed komt. Als jij met je vriend een stabiele relatie hebt, zal vanzelf duidelijk worden wat jouw plaats in het leven van zijn dochter gaat zijn.
Ik denk dat je op dit moment er het verstandigst aan doet om het op zijn manier te doen.
Weet je, jullie vormen geen "nieuw" gezin met zijn drieën, want zijn dochter heeft al een moeder. Wel denk ik dat het goed mogelijk gaat zijn om een stiefmoeder-rol te gaan vervullen, juist omdat de dochter van je vriend nog zo klein is. Ze zal opgroeien met jou in haar leven, en daardoor zul je een veel groter deel van haar leven zijn dan bijvoorbeeld de partners van onze ouders (ons alsin; degenen die hier schrijven van wie de ouders pas gescheiden zijn toen wij ouder waren).
Mijn advies; rustig aan, niet teveel iets willen vormen, en dan komt het uiteindelijk vanzelf wel.
@Toulouse, dan. Ik denk zeker dat de invloed er is. Dat jij nooit gezien hebt hoe een gelukkige relatie er uit ziet, heeft zeker invloed op hoe jij gevormd bent. Als jij nooit een "goed" voorbeeld gehad hebt, heb je geen idee hoe je het dan zelf wel moet doen, natuurlijk.
Maar; dat wil nog niet zeggen dat jij dan maar net als je ouders moet worden. Jij bent je ouders niet, en dat je ouders gescheiden zijn wil niet zeggen dat jij een eenzame oude vrijster moet worden.
Het enige advies dat ik je kan geven is; praten. Wees eerlijk tegen je vriend, dat je niet goed weet hoe je het allemaal aan moet pakken. Blijf communiceren. En vooral; vertrouw in jezelf en in je relatie. Zoals het voor jou goed voelt, dan zal het wel goed zijn, toch?
668, the neighbour of the Beast
zondag 24 oktober 2010 om 18:13
Heey,
Beetje een druk weekend gehad, maar daar ben ik dan weer...
Hoe gaat het met de nieuwe schoenen Marels?
Ik denk inderdaad dat je er niet vanuit mag gaan dsat je een nieuw gezin gaat vormen badeendje... Ondanks dat de dochter van je vriend nog een peuter is, zij weet heel goed wie haar ouders zijn.
Daarbij: Wil jij haar nieuwe moeder worden?
Ik denk wel dat je heel goede afspraken moet maken met je vriend. Wat vindt hij? Is het de bedoeling dat jij medeopvoeder wordt of mag je je niet met de opvoeding bemoeien?
Voor een kind is duidelijkheid een van de belangrijkste dingen die je het kunt geven, dus ook voor zijn dochter moet de nieuwe situatie duidelijk te overzien zijn. Ze mag weten waar ze aan toe is.
En geloof me, kinderen roepen in het heetst van de strijd, je bent mijn moeder niet, maar wij als volwassenen zeggen ook wel eens dingen die we niet menen toch?
Het gaat om de basis en het feit dat jullie respect hebben voor elkaar en elkaar leren waarderen als mens, en zoiets kost tijd lijkt me.
Ook bij mij heeft de scheiding van mijn ouders, maar vooral het leven van mijn moeder invloed op mijn relaties, als ik kijk naar haar leven en dan vooral op het gebied van mannen en relaties maak ik me best wel eens zorgen, karakter is tenslotte erfelijk...
Daarbij heb ik de nodige omzwervingen gemaakt in mijn eigen leven, was heel vrij in mijn puberteit. Had vriendje, na scharrel na vriendje en kon niet goed alleen zijn.
Op een gegeven moment ging er een knop om. Ik was 20 en bestefte ineens dat ik dit niet de rest van mijn leven zo zou willen en ik meer ben dan een of ander chikkie.
Nu ben ik bijna 3 jaar vrijgezel en heb ik rust gevonden in mijn leven... Ik heb mezelf leren kennen en ben mezelf gaan waarderen, als persoon en niet als de vriendin van.
En nu ik dit weet en zo kan denken ben ik klaar voor een nieuw leven en een nieuwe kans op liefdesgebied.
Heel voorzichtig ben ik weer aan het daten 3en dat is okay.
X Sam
Beetje een druk weekend gehad, maar daar ben ik dan weer...
Hoe gaat het met de nieuwe schoenen Marels?
Ik denk inderdaad dat je er niet vanuit mag gaan dsat je een nieuw gezin gaat vormen badeendje... Ondanks dat de dochter van je vriend nog een peuter is, zij weet heel goed wie haar ouders zijn.
Daarbij: Wil jij haar nieuwe moeder worden?
Ik denk wel dat je heel goede afspraken moet maken met je vriend. Wat vindt hij? Is het de bedoeling dat jij medeopvoeder wordt of mag je je niet met de opvoeding bemoeien?
Voor een kind is duidelijkheid een van de belangrijkste dingen die je het kunt geven, dus ook voor zijn dochter moet de nieuwe situatie duidelijk te overzien zijn. Ze mag weten waar ze aan toe is.
En geloof me, kinderen roepen in het heetst van de strijd, je bent mijn moeder niet, maar wij als volwassenen zeggen ook wel eens dingen die we niet menen toch?
Het gaat om de basis en het feit dat jullie respect hebben voor elkaar en elkaar leren waarderen als mens, en zoiets kost tijd lijkt me.
Ook bij mij heeft de scheiding van mijn ouders, maar vooral het leven van mijn moeder invloed op mijn relaties, als ik kijk naar haar leven en dan vooral op het gebied van mannen en relaties maak ik me best wel eens zorgen, karakter is tenslotte erfelijk...
Daarbij heb ik de nodige omzwervingen gemaakt in mijn eigen leven, was heel vrij in mijn puberteit. Had vriendje, na scharrel na vriendje en kon niet goed alleen zijn.
Op een gegeven moment ging er een knop om. Ik was 20 en bestefte ineens dat ik dit niet de rest van mijn leven zo zou willen en ik meer ben dan een of ander chikkie.
Nu ben ik bijna 3 jaar vrijgezel en heb ik rust gevonden in mijn leven... Ik heb mezelf leren kennen en ben mezelf gaan waarderen, als persoon en niet als de vriendin van.
En nu ik dit weet en zo kan denken ben ik klaar voor een nieuw leven en een nieuwe kans op liefdesgebied.
Heel voorzichtig ben ik weer aan het daten 3en dat is okay.
X Sam
zondag 24 oktober 2010 om 18:55
Ik denk dat je wel moet, als je een peuter in huis hebt. Dan kun je niet zeggen, als ze je keet aan het afbreken is "ik mag er niks van zeggen want ik ben haar moeder niet".
Met een peuter in huis zul je dus wel voor een deel móeten opvoeden. Ik weet dat sommige mensen zo ver gaan, namelijk, dat ze niet eens tegen een kind durven te zeggen dat we ergens niet aan mag komen, bijvoorbeeld.
Maar jij en je vriend wonen straks wel in één huis, en dus lijkt het me niet haalbaar dat jij je als vriendin van haar vader overal buiten moet houden.
Bespreek dat ook vooral goed met je vriend, dat hij niet van je kán verwachten dat je nooit iets tegen zijn dochter zegt. Dat je heus niet van plan bent de opvoeding over te nemen, maar als jij niet wilt dat ze, bijvoorbeeld, met haar schoenen op de bank zit, dat het dan ook niet gebeurt. En dat jij daar net zo goed wat van gaat zeggen als hij.
Met een peuter in huis zul je dus wel voor een deel móeten opvoeden. Ik weet dat sommige mensen zo ver gaan, namelijk, dat ze niet eens tegen een kind durven te zeggen dat we ergens niet aan mag komen, bijvoorbeeld.
Maar jij en je vriend wonen straks wel in één huis, en dus lijkt het me niet haalbaar dat jij je als vriendin van haar vader overal buiten moet houden.
Bespreek dat ook vooral goed met je vriend, dat hij niet van je kán verwachten dat je nooit iets tegen zijn dochter zegt. Dat je heus niet van plan bent de opvoeding over te nemen, maar als jij niet wilt dat ze, bijvoorbeeld, met haar schoenen op de bank zit, dat het dan ook niet gebeurt. En dat jij daar net zo goed wat van gaat zeggen als hij.
668, the neighbour of the Beast
zondag 24 oktober 2010 om 19:42
Hoi badeentje,
Ik denk dat het best moeilijk kan worden. De dochter van je vriend is drie dus op zich nog wel klein. Maar je gaat over een jaar samenwonen, dan is ze dus al vier. En je gaat intrekken bij je partner. Dat kan het ook best wat moeilijker maken. In haar ogen is het waarschijnlijk het huis van haar vader waar jij dan ook gaat wonen.
Het zal er denk ik ook mee te maken hebben hoeveel tijd je stiefdochter bij jullie is. Als het een weekend in de twee weken is zul je veel minder een gezin vormen en haar helpen opvoeden dan dat er bv. co-ouderschap is.
Ik denk wel dat het belangrijk is dat ze ook tijd alleen met haar vader doorbrengt. Dus dingen samen doen zonder jou.
Ik denk dat het best moeilijk kan worden. De dochter van je vriend is drie dus op zich nog wel klein. Maar je gaat over een jaar samenwonen, dan is ze dus al vier. En je gaat intrekken bij je partner. Dat kan het ook best wat moeilijker maken. In haar ogen is het waarschijnlijk het huis van haar vader waar jij dan ook gaat wonen.
Het zal er denk ik ook mee te maken hebben hoeveel tijd je stiefdochter bij jullie is. Als het een weekend in de twee weken is zul je veel minder een gezin vormen en haar helpen opvoeden dan dat er bv. co-ouderschap is.
Ik denk wel dat het belangrijk is dat ze ook tijd alleen met haar vader doorbrengt. Dus dingen samen doen zonder jou.
zondag 24 oktober 2010 om 19:44
Mijn man en ik zijn al 21 jaar samen. Dus op zich heb ik zelf dus alle een lange relatie waar ik nog steeds gelukkig in ben. In die zin heeft het mijn kijk op relaties dus niet veranderd. Wel ben ik me er meer bewust van dat het geen garantie is. Je moet ook na zo'n lang tijd er nog wel zijn voor elkaar. En ik realiseer me dat we eingelijk te weinig tijd hebben voor elkaar doordat we nog relatief jonge kinderen hebben.
zondag 24 oktober 2010 om 19:48
Sam, ik vind het knap van je. Dat je je op je 20e gerealiseerd hebt wat je aan het doen was en dat je dan zo niet meer wilde.
Natuurlijk is karakter erfelijk maar je bent ook een kind van je vader. Verder heb je natuurlijk ook nu een goed beeld hoe je het niet wilt. Ik hoop dat je kunt genieten van het daten en wat goed van je dat je er weer voor openstaat.
Natuurlijk is karakter erfelijk maar je bent ook een kind van je vader. Verder heb je natuurlijk ook nu een goed beeld hoe je het niet wilt. Ik hoop dat je kunt genieten van het daten en wat goed van je dat je er weer voor openstaat.
zondag 24 oktober 2010 om 19:53
Toulouse, wat lijkt me dat verdrietig. Dat je je ouders nooit gelukkig hebt gezien. En ik kan me ook voorstellen dat je daarom niet goed weet wat een gelukkige relatie is. Maar je schrijft ook dat je ouders nu beide wel gelukkig zijn met een nieuwe partner. Jij hebt dat dus niet voorgeleefd gekregen maar je kunt nu wel zien aan je ouders dat het met de juiste partner wel kan.
Ben je al lang samen met je partner en heeft hij ook het idee dat je hem niet genoeg liefde geeft of leeft dat meer bij jou?
Ben je al lang samen met je partner en heeft hij ook het idee dat je hem niet genoeg liefde geeft of leeft dat meer bij jou?
zondag 24 oktober 2010 om 19:58
zondag 24 oktober 2010 om 21:25
Je moet natuurlijk ook niet alle problemen die je hebt af gaan schuiven op je gescheiden ouders idd Marels
Bedankt voor jullie reacties. Echt heel lief! Mijn vriend is gelukkig zo'n vader die zijn dochter gewoon net zoveel wil zien als de moeder. Dus 3 of 4 dagen in de week. Zal ook nooit veranderen.
Maar we doen gewoon heel relaxed, hebben nergens haast mee dus het zal vast wel goed komen.
Bedankt voor jullie reacties. Echt heel lief! Mijn vriend is gelukkig zo'n vader die zijn dochter gewoon net zoveel wil zien als de moeder. Dus 3 of 4 dagen in de week. Zal ook nooit veranderen.
Maar we doen gewoon heel relaxed, hebben nergens haast mee dus het zal vast wel goed komen.
maandag 25 oktober 2010 om 15:42
dank je Coos, lieve reactie!
En ik hoop ook dat ik wat dat betrefd op mijn vader lijk (dat is net een trouwe hond inclusief de donkerbruine hondenoogjes)
maar hij heeft ook wel eigenschappen waarvan ik denk: mijn god als me die maar gepaard blijven.
En dat ik denk ik voor ieder kind zo, gescheiden ouders of niet.
Hoe dan ook, ik waak er wel voor, dat ik niet in hetzelfde gat val als waar mijn ouders in zijn gevallen, aan de andere kant, soms weet je het gewoon niet, en je best doen... Dat is het allerbelangrijkste, lukt het dan nog niet... Leuk geprobeerd, maar jammer dan...
Je moewt soms ook een beetje geluk hebben in je leven toch?
X Sam
En ik hoop ook dat ik wat dat betrefd op mijn vader lijk (dat is net een trouwe hond inclusief de donkerbruine hondenoogjes)
maar hij heeft ook wel eigenschappen waarvan ik denk: mijn god als me die maar gepaard blijven.
En dat ik denk ik voor ieder kind zo, gescheiden ouders of niet.
Hoe dan ook, ik waak er wel voor, dat ik niet in hetzelfde gat val als waar mijn ouders in zijn gevallen, aan de andere kant, soms weet je het gewoon niet, en je best doen... Dat is het allerbelangrijkste, lukt het dan nog niet... Leuk geprobeerd, maar jammer dan...
Je moewt soms ook een beetje geluk hebben in je leven toch?
X Sam
maandag 25 oktober 2010 om 20:57
Mag dat niet dan Badeendje?
Ik steek gewoon alles op mijn jeugdtrauma's
Sam; je zult van allebei je ouders wel wat weg hebben, en het is normaal dat je in jezelf zowel de goede als de slechte kanten van je ouders terug ziet.
Of je dan inderdaad inderdaad in dezelfde valkuilen loopt als je ouders, dat is een tweede, maar in mijn ogen ook iets waar je zelf bij bent.
En daarbij; dat had je ook gehad als je ouders nog bij elkaar geweest waren
Ik steek gewoon alles op mijn jeugdtrauma's
Sam; je zult van allebei je ouders wel wat weg hebben, en het is normaal dat je in jezelf zowel de goede als de slechte kanten van je ouders terug ziet.
Of je dan inderdaad inderdaad in dezelfde valkuilen loopt als je ouders, dat is een tweede, maar in mijn ogen ook iets waar je zelf bij bent.
En daarbij; dat had je ook gehad als je ouders nog bij elkaar geweest waren
668, the neighbour of the Beast
