Psyche
alle pijlers
Leven in armoede
dinsdag 16 april 2013 om 22:47
Ik ben even heel verdrietig want er komt opeens een hoop pijn en verdriet boven waarvan ik me niet eens bewust was dat ik dat had. In de jaren heb ik geleerd me te verbijten, het verdriet te verdragen.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
woensdag 17 april 2013 om 01:06
woensdag 17 april 2013 om 01:08
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 00:53:
[...]
Daarom zijn jullie allemaal zo verbitterd geworden.
Zie nu pas dat je op IBI reageert.
Ben jij wel helemaal lekker in je hoofd? Als er iemand op dit forum is met recht tot klagen, en dat doet ze niet eens, dan is het IBI wel!
Jij hebt niet 1 steekje loszitten. Jij hebt ze allemaal loszitten daar in je bovenkamertje.
[...]
Daarom zijn jullie allemaal zo verbitterd geworden.
Zie nu pas dat je op IBI reageert.
Ben jij wel helemaal lekker in je hoofd? Als er iemand op dit forum is met recht tot klagen, en dat doet ze niet eens, dan is het IBI wel!
Jij hebt niet 1 steekje loszitten. Jij hebt ze allemaal loszitten daar in je bovenkamertje.
woensdag 17 april 2013 om 01:08
woensdag 17 april 2013 om 01:09
Weetje...ik zie op dit moment iemand letterlijk kapot gaan want door ziekte gevangen in eigen lichaam. Ik zou er alle macbooks van de wereld voor over hebben om er iets aan te veranderen maar als het gaat om echte levenszaken blijken die dingen opeens niks waard te zijn. Jammer dat die wijsheid jou ontgaan is.
woensdag 17 april 2013 om 01:11
Meisje toch. Wat jij omschrijft is geen armoede, daarom krijg je al deze mensen over je heen. Armoede is dat je niet in je eerste levensbehoefte kan voorzien (eten, drinken, kleding om je warm te houden, een dak boven je hoofd). Armoede is niet het niet kunnen kopen van luxeproducten om erbij te horen.
Ik begrijp dat je op zoek was naar wat sympathie, je ziet echter wat het losmaakt. Het feit dat je gezegend bent met een goed stel hersenen en kan studeren is een enorme luxe positie.
Beschouw deze reacties daarom als een enorme wake up call. Je bent geen slachtoffer maar je voelt en gedraagt je wel zo. Stof jezelf al en doe er wat aan. Ga sporten, dat is perfect tegen depressieve gevoelens en geeft een stralend uiterlijk. Zoek een bijbaantje voor wat meer financiële slagkracht en ervaring, die zal je nodig hebben in je carrière. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen toekomst. Wijs niet naar anderen maar bedenk wat je er zelf aan kan doen. Richt je blik op de horizon, wat wil je en hoe ga je er komen.
Kop op meid, schouders eronder. Het leven is hard werken. Maar ik wil = ik kan.
Ik begrijp dat je op zoek was naar wat sympathie, je ziet echter wat het losmaakt. Het feit dat je gezegend bent met een goed stel hersenen en kan studeren is een enorme luxe positie.
Beschouw deze reacties daarom als een enorme wake up call. Je bent geen slachtoffer maar je voelt en gedraagt je wel zo. Stof jezelf al en doe er wat aan. Ga sporten, dat is perfect tegen depressieve gevoelens en geeft een stralend uiterlijk. Zoek een bijbaantje voor wat meer financiële slagkracht en ervaring, die zal je nodig hebben in je carrière. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen toekomst. Wijs niet naar anderen maar bedenk wat je er zelf aan kan doen. Richt je blik op de horizon, wat wil je en hoe ga je er komen.
Kop op meid, schouders eronder. Het leven is hard werken. Maar ik wil = ik kan.
woensdag 17 april 2013 om 01:15
Ga bijna echt slapen maar dit nog
Eens met Roos, je richt je echt op de verkeerde. Je opmerking naar Ibi is echt heel erg gemeen, dat kan echt niet. Dat doe je gewoon niet. Echt heel erg dat je dat je dat doet. Ibi is een heel lief mens, een warme vrouw die alles voor een ander over heeft. terwijl ze het zelf niet breed heeft heeft ze voor mij al heel veel gedaan, en ze heeft het echt heel moeilijk. Dat je dan zoiets hier neerzet is onbegrijpelijk.
Dat gehamer op het feit dat haar zus ziek is vind ik ook niet kies. Ik ben mijn broertje verloren en dagelijks ervaar ik dat heel veel in het niet valt daarbij vergeleken. Maar je maakt jezelf kapot als je continu blijft zeggen tegen jezelf dat je je niet kut mag voelen omdat er iets anders ergs is gebeurd.(ik ging me nog kut voelen omdat ik een schuldgevoel had dat ik me ergens anders kut over voelde.... het werd echt kutgevoelception) Ik vind het echt heel erg dat daarmee geschermd wordt hier. Het feit dat je iets kut vindt, betekent niet dat je iets anders niet kut vindt. Ja natuurlijk wil je liever doden doen herleven of zieken genezen dan een Ipad, maar ja, als het zo werkte dan ging niemand dood en werd niemand ziek. Dan deden we dat allemaal wel.
Eens met Roos, je richt je echt op de verkeerde. Je opmerking naar Ibi is echt heel erg gemeen, dat kan echt niet. Dat doe je gewoon niet. Echt heel erg dat je dat je dat doet. Ibi is een heel lief mens, een warme vrouw die alles voor een ander over heeft. terwijl ze het zelf niet breed heeft heeft ze voor mij al heel veel gedaan, en ze heeft het echt heel moeilijk. Dat je dan zoiets hier neerzet is onbegrijpelijk.
Dat gehamer op het feit dat haar zus ziek is vind ik ook niet kies. Ik ben mijn broertje verloren en dagelijks ervaar ik dat heel veel in het niet valt daarbij vergeleken. Maar je maakt jezelf kapot als je continu blijft zeggen tegen jezelf dat je je niet kut mag voelen omdat er iets anders ergs is gebeurd.(ik ging me nog kut voelen omdat ik een schuldgevoel had dat ik me ergens anders kut over voelde.... het werd echt kutgevoelception) Ik vind het echt heel erg dat daarmee geschermd wordt hier. Het feit dat je iets kut vindt, betekent niet dat je iets anders niet kut vindt. Ja natuurlijk wil je liever doden doen herleven of zieken genezen dan een Ipad, maar ja, als het zo werkte dan ging niemand dood en werd niemand ziek. Dan deden we dat allemaal wel.
woensdag 17 april 2013 om 01:18
woensdag 17 april 2013 om 01:19
quote:blijfgewoonbianca schreef op 17 april 2013 @ 01:18:
[...]
Vind je het wel kies dat ze schrijft dat haar zus wel goed terecht gekomen is?
Dat ging over geld en dat weet je zelf ook wel.
Je gaat toch niet een zus met kanker erbij halen om een soort punt te maken, dat doe je gewoon niet.
Er zijn genoeg erge dingen op deze wereld en in mijn leven , en laatst was ik echt een uur enorm gefrustreerd dat de energy drink uitverkocht was. Ik zou het echt verschrikkelijk vinden als iemand dan mijn broertje erbij gaat halen omdat ik over iets heel anders klaag. Doe eens even normaal.
[...]
Vind je het wel kies dat ze schrijft dat haar zus wel goed terecht gekomen is?
Dat ging over geld en dat weet je zelf ook wel.
Je gaat toch niet een zus met kanker erbij halen om een soort punt te maken, dat doe je gewoon niet.
Er zijn genoeg erge dingen op deze wereld en in mijn leven , en laatst was ik echt een uur enorm gefrustreerd dat de energy drink uitverkocht was. Ik zou het echt verschrikkelijk vinden als iemand dan mijn broertje erbij gaat halen omdat ik over iets heel anders klaag. Doe eens even normaal.
woensdag 17 april 2013 om 01:19
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 01:17:
Dat het überhaupt over de ziekte van mijn zus moet gaan vind ik walgelijk. Dat mensen dat gaan opzoeken zeg. Wat bezielt je?
Men wil begrijpen waarom je zo reageert. Als je zo blijft zwetsen, gaan ze zelf op zoek naar antwoorden.....Logisch!
Volgens mij is het je niet helemaal duidelijk wat een forum is.
Dat het überhaupt over de ziekte van mijn zus moet gaan vind ik walgelijk. Dat mensen dat gaan opzoeken zeg. Wat bezielt je?
Men wil begrijpen waarom je zo reageert. Als je zo blijft zwetsen, gaan ze zelf op zoek naar antwoorden.....Logisch!
Volgens mij is het je niet helemaal duidelijk wat een forum is.
woensdag 17 april 2013 om 01:20
woensdag 17 april 2013 om 01:20
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 01:17:
Dat het überhaupt over de ziekte van mijn zus moet gaan vind ik walgelijk. Dat mensen dat gaan opzoeken zeg. Wat bezielt je?
Als jij niet zulke tegenstrijdige posts zou doen zou ik zover niet eens hebben geloept.
Maar als je hier schrijft dat je het helemaal alleen op moet hoesten en ik in het eerste het beste topic wat ik van je open lees dat je vader je financieel steunt,....ja; dan loep ik nog even verder.
Wat bezielt jou om over je zus te zeggen dat ze goed terecht is gekomen? Echt..... walchelijk. ( met dank aan Viola )
Dat het überhaupt over de ziekte van mijn zus moet gaan vind ik walgelijk. Dat mensen dat gaan opzoeken zeg. Wat bezielt je?
Als jij niet zulke tegenstrijdige posts zou doen zou ik zover niet eens hebben geloept.
Maar als je hier schrijft dat je het helemaal alleen op moet hoesten en ik in het eerste het beste topic wat ik van je open lees dat je vader je financieel steunt,....ja; dan loep ik nog even verder.
Wat bezielt jou om over je zus te zeggen dat ze goed terecht is gekomen? Echt..... walchelijk. ( met dank aan Viola )
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
