Psyche
alle pijlers
Schema therapie kletspraat
woensdag 31 oktober 2018 09:32
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
donderdag 23 mei 2019 22:50
Hey Tu1nhek, wat bedoel je met verzet? Ik weet niet hoe ik dat moet interpreteren.tu1nhek schreef: ↑23-05-2019 20:05
Het lijkt of jij aan de ene kant te streng bent voor jezelf en op de momenten waarop je dat niet bent je je machteloos, alleen en afgewezen voelt, ik proef daar ook wat verzet in. Werk jij ook met liefdevolle ouderboodschappen of oefen je met de gezonde volwassene? Klinkt wel alsof je in een goed proces zit in je therapie. En goed dat je met exposure bezig bent, dat is óók risico's nemen - heel veel juist!
Verder herken ik mezelf (helaas) wel in je analyse. Ik blijf altijd lang hangen in mijn emotie als ik een tegenslag ervaar. Ik heb het in de momenten zelf niet door, maar ik blijf denk ik lang slachtoffer van de situatie. Soms zo lang dat ik depressief word. Ik voel me vaak afgewezen, in mijn beleving word ik vaak afgewezen. Maar in therapie leer ik nu steeds meer te zien dat een schema/ gemoedstoestand getriggerd word door mijn eigen gedachten en het gevoel van vroeger en niet door de situatie in het nu.
De machteloosheid is inderdaad waar, het ontbreekt me vaak aan helpende of steundende gedachten naar mezelf, wanneer ik ervan overtuigd ben dat iets of iemand mij iets aandoet denk ik.
Mijn woordkeuze 'gemakkelijk loslaten' is inderdaad ook niet passend, maar ik begrijp vanuit je reactie, dat je ergens wel aan toe bent om het zelf te doen.
ik kan mij voorstellen dat wanneer een therapeut alleen maar liefdevolle ouderboodschappen ook ergens wantrouwen triggerd, ik merk bij mezelf dat ik het vooral belangrijk vind, bij een therapeut dat wanneer er liefdevolle ouderboodschappen gegeven worden, dat ze ook gemeend zijn. Mijn therapeute vind ik niet zo geloofwaardig als ze mij complimenten geeft of zegt dat ze het 'naar'voor me vind, ik word daar ook wantrouwend van. Ik heb bij haar het idee dat ze het uit een boekje opleest. Een neutrale benadering door haar vind ik het fijnst denk ik.
vrijdag 24 mei 2019 13:31
Tjeeminee, wat weer een emoties in 24 uur tijd, echt zó op en neer...
Gisteren tijdens therapie geloofden groepsgenoten mij niet, omdat ik vanuit de afstandelijke beschermer aan het praten was. Uiteindelijk lukte het wel om een stukje van de emoties te laten zien. Maar het meeste kwam er thuis pas uit, nadat ik mezelf pijn had gedaan.
Daarna een hele fijne, ontspannen avond gehad, film kijken en kletsen.
Vanochtend het ouderschapsplan besproken. Ex-man zegt dan dat hij co-ouderschap nog niet ziet zitten. Dat raakt voor mij aan de kern van moederschap, ik werd er weer heel straffend van naar mezelf. Gelukkig nu mezelf geen pijn hoeven doen.
Ergens tijdens het gesprek maakte hij een opmerking dat hij spijt had over wat hij gedaan had een jaar geleden. Vanmiddag liet me dat nog steeds niet los, omdat ik hem dat het afgelopen jaar meerdere malen heb proberen te vertellen, hoe dat voor mij is geweest. En dat kwam niet aan. Dat we eerst moesten scheiden voordat hij mij kon horen. Zo pijnlijk, ik moest er weer hard om huilen.
Gisteren tijdens therapie geloofden groepsgenoten mij niet, omdat ik vanuit de afstandelijke beschermer aan het praten was. Uiteindelijk lukte het wel om een stukje van de emoties te laten zien. Maar het meeste kwam er thuis pas uit, nadat ik mezelf pijn had gedaan.
Daarna een hele fijne, ontspannen avond gehad, film kijken en kletsen.
Vanochtend het ouderschapsplan besproken. Ex-man zegt dan dat hij co-ouderschap nog niet ziet zitten. Dat raakt voor mij aan de kern van moederschap, ik werd er weer heel straffend van naar mezelf. Gelukkig nu mezelf geen pijn hoeven doen.
Ergens tijdens het gesprek maakte hij een opmerking dat hij spijt had over wat hij gedaan had een jaar geleden. Vanmiddag liet me dat nog steeds niet los, omdat ik hem dat het afgelopen jaar meerdere malen heb proberen te vertellen, hoe dat voor mij is geweest. En dat kwam niet aan. Dat we eerst moesten scheiden voordat hij mij kon horen. Zo pijnlijk, ik moest er weer hard om huilen.
vrijdag 24 mei 2019 18:29
Hey Martje wat klote zeg dat je zo kort na je vakantie al weer in een achtbaan van emoties zit. 
Wat precies geloofden je groepsgenoten niet? En hebben ze dat gezegd of kwam het zo over? al met al niet fijn.
Lijkt me super heftig om nu alsnog een soort van erkenning te krijgen van je ex-man, inderdaad nu jullie in een scheiding liggen. Kan me voorstellen dat het pijnlijk is.
Over (de neiging) jezelf pijn doen, kun je daarmee ook bij je therapie groep terecht?
Ik vind het altijd een heel lastig en en een beetje intiem onderwerp, het heeft bij mij lang geduurd om er zonder schaamte er over te praten met mijn vorige behandelaar, nu met mijn nieuwe durf ik er niet over te praten. Bij mij gaat het de laaste tijd wel goed, ik probeer op zulke momenten actief naar andere afleiding te zoeken en koud water in mijn gezicht en polsen werkt ook wel een beetje. misschien heb je er iets aan en helpt het jou ook.
Wat precies geloofden je groepsgenoten niet? En hebben ze dat gezegd of kwam het zo over? al met al niet fijn.Lijkt me super heftig om nu alsnog een soort van erkenning te krijgen van je ex-man, inderdaad nu jullie in een scheiding liggen. Kan me voorstellen dat het pijnlijk is.
Over (de neiging) jezelf pijn doen, kun je daarmee ook bij je therapie groep terecht?
Ik vind het altijd een heel lastig en en een beetje intiem onderwerp, het heeft bij mij lang geduurd om er zonder schaamte er over te praten met mijn vorige behandelaar, nu met mijn nieuwe durf ik er niet over te praten. Bij mij gaat het de laaste tijd wel goed, ik probeer op zulke momenten actief naar andere afleiding te zoeken en koud water in mijn gezicht en polsen werkt ook wel een beetje. misschien heb je er iets aan en helpt het jou ook.
zaterdag 25 mei 2019 21:49
Hier gaat het niet zo.Ik voel me rancuneus, gekwetst, boos, door iedereen aan de kant gezet, onbelangrijk etc. Ik ben er eigenlijk allemaal een beetje klaar mee als ik eerlijk ben. Dus ik zit er erg aan te denken om gewoon even een time out te nemen van alles en iedereen, eens kijken hoe lang het duurt voor iemand uit zichzelf contact opneemt met mij.
zondag 26 mei 2019 04:37
.snorriemorrie schreef: ↑25-05-2019 21:49Hier gaat het niet zo.Ik voel me rancuneus, gekwetst, boos, door iedereen aan de kant gezet, onbelangrijk etc. Ik ben er eigenlijk allemaal een beetje klaar mee als ik eerlijk ben. Dus ik zit er erg aan te denken om gewoon even een time out te nemen van alles en iedereen, eens kijken hoe lang het duurt voor iemand uit zichzelf contact opneemt met mij.
Dat klinkt alsof iets je ontzettend geraakt heeft en de gezonde volwassene met vakantie is. Kunnen wij je daarmee helpen?
zondag 26 mei 2019 10:55
Mijn ouders zijn met mijn zus en zwager + hun baby op vakantie, eerste keer zwemmen en nog wat andere dingen ben ik niet bij, terwijl mijn zus wel altijd erbij was als wij zulke dingen met mijn zoontje deden dus ik voel me ergens toch een beetje buitengesloten terwijl het onze eigen keuze was om minder vaak met zulke dingen mee te gaan.
Verder voel ik me erg ontevreden over hoe ons leven is ingedeeld, maar dat heeft ook te maken met dat ik weer in de valkuil trap om iedereen tevreden te willen stellen en ons leven met dat van anderen vergelijken.
Dan als laatste het besef dat ik in een rouwproces zit en dat ik dar gewoon met niemand over kan praten omdat niemand het lijkt te begrijpen.
zondag 26 mei 2019 11:53
Hallo allemaal,
dat ging even niet goed, ik wilde gister wat posten maar bedacht me toch, omdat ik het voorval met wel wat mensen heb gedeeld uit mijn omgeving. En dan wordt het toch wel erg riskant als ik het hier ook neerzet, in verband met herkenning. Ik ben juist zo blij dat ik hier anoniem mijn struggles kan doorleven.
Wat verdrietig voor je Cestlavie, dat je konijn is overleden. Het is altijd vreselijk als er een huisdier, waaraan je natuurlijk gehecht bent geraakt, uiteindelijk komt te overlijden. Sterkte
Snorrie, voor jou ook een dikke
Martje, hoe gaat het nu? Ben je alweer wat bijgekomen van alle emoties of blijft het?
Er is bij mij een voorval geweest op het werk waardoor ik ontzettend in de emotie vastzit (wie de details wil mag gerust een pb sturen maar ik durf het echt even niet openbaar te zetten) en dus hele heftige gevoelens van geraaktheid, me onbegrepen voelen, me onbelangrijk en ongezien voelen overheersten.
Ik heb eerst zeker 2 dagen in m'n hoofd vastgezeten door over de situatie en de 'aanrichters' na te denken en de spanning liep bij mij lichamelijk zo hoog op dat ik ook niet meer kan genieten van eten, steeds gespannen wakker word, niet meer terugwil.
Na 30 uur in de emotie en me nog steeds rot voelen, kwam er ineens een besef: het is kleine Prazo die nu geraakt is. En toen ik dat beseft werd ik opeens ontzettend verdrietig, omdat het kleine Prazo is die weer in die pestsituatie zit, het was ook exact hetzelfde gevoel als toen. Zo'n machteloos, gekwetst gevoel, het gevoel dat ik als een stuk oud vuil behandeld ben en ook mag worden, omdat ik niet deug. Dat ik er niet bij hoor en dat ik in angst moet leven, dat iedereen z'n onvrede over mij mag uitkotsen. Toen sprak ik mezelf toe dat ik iets met kleine Prazo moest gaan ondernemen zodat ze zich weer veilig zou gaan voelen, en zou beseffen dat ze oké is en dat ze belangrijk is. Dus toen ging ik een rondje lopen en het was best lekker weer, toen stelde ik me voor dat ik haar aan de hand nam en moet haar samen wegliep van de groep pesters. Toen nam ik haar op mijn rug en ging ik met haar rennen (want dat vond ik vroeger ook altijd zo leuk, als ik op de rug mocht) en toen zei ik haar dat die pesters rotzakken waren en dat ze niet bang hoefde te zijn, omdat ik haar zou beschermen tegen ze. Dat ze veilig was, en goed was, en belangrijk was. Ik heb in gedachten de hele ronde met haar op mijn rug gelopen en haar daarna veilig thuisgebracht, onderweg kwamen we langs de kant nog een pester tegen die zijn voetbal achterna rende, ik heb een trap tegen de voetbal gegeven en die knalde recht in zijn gezicht.
In het begin voelde het echt heel raar om me dit in te beelden maar door het zo levendig mogelijk te maken voor mezelf voelde ik mezelf steeds rustiger worden, en steeds meer overtuigd dat er voor mijn rechten opgestaan mag worden. Dat ik niet alles maar hoef te slikken. En eenmaal thuis van de ronde was ik weer helemaal rustig. Omdat ik met mezelf bezig geweest ben, in plaats van zat te piekeren over de situatie en mensen over wie ik uiteindelijk toch geen macht heb.
Dat was mijn eerste imaginatie oefening maar het heeft me wel even geholpen echt, nu is het natuurlijk zaak om niet opnieuw helemaal te verliezen in emoties, maar dat zal wel een kwestie van oefening zijn.
dat ging even niet goed, ik wilde gister wat posten maar bedacht me toch, omdat ik het voorval met wel wat mensen heb gedeeld uit mijn omgeving. En dan wordt het toch wel erg riskant als ik het hier ook neerzet, in verband met herkenning. Ik ben juist zo blij dat ik hier anoniem mijn struggles kan doorleven.
Wat verdrietig voor je Cestlavie, dat je konijn is overleden. Het is altijd vreselijk als er een huisdier, waaraan je natuurlijk gehecht bent geraakt, uiteindelijk komt te overlijden. Sterkte
Snorrie, voor jou ook een dikke
Martje, hoe gaat het nu? Ben je alweer wat bijgekomen van alle emoties of blijft het?
Er is bij mij een voorval geweest op het werk waardoor ik ontzettend in de emotie vastzit (wie de details wil mag gerust een pb sturen maar ik durf het echt even niet openbaar te zetten) en dus hele heftige gevoelens van geraaktheid, me onbegrepen voelen, me onbelangrijk en ongezien voelen overheersten.
Ik heb eerst zeker 2 dagen in m'n hoofd vastgezeten door over de situatie en de 'aanrichters' na te denken en de spanning liep bij mij lichamelijk zo hoog op dat ik ook niet meer kan genieten van eten, steeds gespannen wakker word, niet meer terugwil.
Na 30 uur in de emotie en me nog steeds rot voelen, kwam er ineens een besef: het is kleine Prazo die nu geraakt is. En toen ik dat beseft werd ik opeens ontzettend verdrietig, omdat het kleine Prazo is die weer in die pestsituatie zit, het was ook exact hetzelfde gevoel als toen. Zo'n machteloos, gekwetst gevoel, het gevoel dat ik als een stuk oud vuil behandeld ben en ook mag worden, omdat ik niet deug. Dat ik er niet bij hoor en dat ik in angst moet leven, dat iedereen z'n onvrede over mij mag uitkotsen. Toen sprak ik mezelf toe dat ik iets met kleine Prazo moest gaan ondernemen zodat ze zich weer veilig zou gaan voelen, en zou beseffen dat ze oké is en dat ze belangrijk is. Dus toen ging ik een rondje lopen en het was best lekker weer, toen stelde ik me voor dat ik haar aan de hand nam en moet haar samen wegliep van de groep pesters. Toen nam ik haar op mijn rug en ging ik met haar rennen (want dat vond ik vroeger ook altijd zo leuk, als ik op de rug mocht) en toen zei ik haar dat die pesters rotzakken waren en dat ze niet bang hoefde te zijn, omdat ik haar zou beschermen tegen ze. Dat ze veilig was, en goed was, en belangrijk was. Ik heb in gedachten de hele ronde met haar op mijn rug gelopen en haar daarna veilig thuisgebracht, onderweg kwamen we langs de kant nog een pester tegen die zijn voetbal achterna rende, ik heb een trap tegen de voetbal gegeven en die knalde recht in zijn gezicht.
In het begin voelde het echt heel raar om me dit in te beelden maar door het zo levendig mogelijk te maken voor mezelf voelde ik mezelf steeds rustiger worden, en steeds meer overtuigd dat er voor mijn rechten opgestaan mag worden. Dat ik niet alles maar hoef te slikken. En eenmaal thuis van de ronde was ik weer helemaal rustig. Omdat ik met mezelf bezig geweest ben, in plaats van zat te piekeren over de situatie en mensen over wie ik uiteindelijk toch geen macht heb.
Dat was mijn eerste imaginatie oefening maar het heeft me wel even geholpen echt, nu is het natuurlijk zaak om niet opnieuw helemaal te verliezen in emoties, maar dat zal wel een kwestie van oefening zijn.
zondag 26 mei 2019 20:00
Hoi,
Ik had even geen tijd gister om verder te reageren, maar heb tussendoor alles wel gelezen
@cestlavie, het 'verzet' dat ik proef is denk ik misschien wat jij meer de slachtofferrol noemt. Dat je 'zielig en alleen ben en er is toch niemand die je kan helpen'. Boos zijn dat je, voor jouw gevoel, afgewezen wordt. Wat goed dat je in de therapie meer het gevoel in het verleden leert plaatsen. Het verleden scheiden van het heden is al winst. Dat je je therapeut niet vertrouwt als ze je complimenten geeft kan natuurlijk komen door iets wat zij daarin doet. Het komt echter heel veel voor dat wij ervan maken dat het niet gemeend is of niet gemeend kan zijn, dat we 'weigeren' dat te geloven, omdat dat ergens toch veiliger is. Ik heb het laatst toevallig nog met mijn therapeut kunnen bespreken, dat we terugblikten op de tijd in de groep en ik hem zei dat hij anderen vaak confronteerde of op hun verantwoordelijkheid wees en bij mij niet en dat ik steeds wachtte op 'de kritiek'. En hij kon uitleggen waarom hij dat niet deed en welke overtuiging erachter zit. Met al mijn therapeuten van die tijd en mijn therapeut die ik nu weer zie ben ik inmiddels wel zo ver gekomen dat de band oprecht voelt. Maar dit zijn wel dingen waar ik echt bewust voor heb moeten kiezen en dat voelde en voelt elke keer toch als een risico. Wat als ik ga geloven dat ze hun complimenten écht menen en het toch niet waar is? Maar die laatste vraag is ongeveer de kern geweest van elke verandering in mijn proces en ik had die sprongen in het diepe nodig om terrein buiten mijn eigen kritische stem te kunnen gaan ontdekken. Voorzichtig, stap voor stap.
Oh...ik moet gaan eten. Ik heb jullie gelezen verder, maar kan even niet reageren. Even snel/kort:
@prazo, ik ben super, ENORM trots op jou. Dit heb je zo goed aangepakt. Dit heb je volgens mij echt geleerd door het volgen van dit topic en wat heb je het mooi uitgebreid op een manier die passend was voor jou op dat moment. Echt, zó goed! Zo kan je ook kleine momentjes pakken onderweg naar je werk, of voordat je het kantoor van je baas binnen stapt enz. En je merkt, als je echt oprecht aandacht hebt besteed aan die 'kleine Prazo' kun je er ook weer als volwassen Prazo zijn in het hier en nu.
@snorrie loop je jezelf voorbij nu? Waar zijn je liefdevolle ouderboodschappen?
Ik had even geen tijd gister om verder te reageren, maar heb tussendoor alles wel gelezen
@cestlavie, het 'verzet' dat ik proef is denk ik misschien wat jij meer de slachtofferrol noemt. Dat je 'zielig en alleen ben en er is toch niemand die je kan helpen'. Boos zijn dat je, voor jouw gevoel, afgewezen wordt. Wat goed dat je in de therapie meer het gevoel in het verleden leert plaatsen. Het verleden scheiden van het heden is al winst. Dat je je therapeut niet vertrouwt als ze je complimenten geeft kan natuurlijk komen door iets wat zij daarin doet. Het komt echter heel veel voor dat wij ervan maken dat het niet gemeend is of niet gemeend kan zijn, dat we 'weigeren' dat te geloven, omdat dat ergens toch veiliger is. Ik heb het laatst toevallig nog met mijn therapeut kunnen bespreken, dat we terugblikten op de tijd in de groep en ik hem zei dat hij anderen vaak confronteerde of op hun verantwoordelijkheid wees en bij mij niet en dat ik steeds wachtte op 'de kritiek'. En hij kon uitleggen waarom hij dat niet deed en welke overtuiging erachter zit. Met al mijn therapeuten van die tijd en mijn therapeut die ik nu weer zie ben ik inmiddels wel zo ver gekomen dat de band oprecht voelt. Maar dit zijn wel dingen waar ik echt bewust voor heb moeten kiezen en dat voelde en voelt elke keer toch als een risico. Wat als ik ga geloven dat ze hun complimenten écht menen en het toch niet waar is? Maar die laatste vraag is ongeveer de kern geweest van elke verandering in mijn proces en ik had die sprongen in het diepe nodig om terrein buiten mijn eigen kritische stem te kunnen gaan ontdekken. Voorzichtig, stap voor stap.
Oh...ik moet gaan eten. Ik heb jullie gelezen verder, maar kan even niet reageren. Even snel/kort:
@prazo, ik ben super, ENORM trots op jou. Dit heb je zo goed aangepakt. Dit heb je volgens mij echt geleerd door het volgen van dit topic en wat heb je het mooi uitgebreid op een manier die passend was voor jou op dat moment. Echt, zó goed! Zo kan je ook kleine momentjes pakken onderweg naar je werk, of voordat je het kantoor van je baas binnen stapt enz. En je merkt, als je echt oprecht aandacht hebt besteed aan die 'kleine Prazo' kun je er ook weer als volwassen Prazo zijn in het hier en nu.
@snorrie
loop je jezelf voorbij nu? Waar zijn je liefdevolle ouderboodschappen?
zondag 26 mei 2019 20:06
Ja, goede vraag waar die zijn gebleven. Ik weet het ook niet echt. Eigenlijk sinds moederdag is het weer helemaal mis, sinds mijn zusje liet weten dat ze voor een tweede gaan. Ik probeer ze wel te zeggen, maar ik geloof er gewoon geen hol meer van eerlijk gezegd. Ik voel me waardeloos; geen werk, 'maar' 1 kind, de dingen die we doen zijn niet leuk genoeg enz.
En ik loop mezelf inderdaad voorbij op sommige momenten. Vandaag heb ik wel even voor mezelf gekozen. En ben ook van plan om dat meer te blijven doen de komende tijd.
En ik loop mezelf inderdaad voorbij op sommige momenten. Vandaag heb ik wel even voor mezelf gekozen. En ben ook van plan om dat meer te blijven doen de komende tijd.
zondag 26 mei 2019 22:15
maandag 27 mei 2019 13:13
Dat is een goede vraag. Wel erg abstract, ik merk dat ik het me moeilijk voor te stellen vind. Ik denk dat ik op dit moment een goede dag-indeling mis, dat sowieso. Ongeacht wat anderen daarvan vinden merk ik dat ik daar niet zo tevreden over ben. Ik vind dat ik teveel op het forum rondhang (wat ik vanaf vandaag probeer aan te pakken door kritisch te bekijken op welke topics ik reageer; hoe minder ik reageer, hoe minder ik hoef te bekijken en dan dooft hopelijk de behoefte aan constant "even checken" uit)
Ik wil weer meer op mijn eigen gevoel gaan vertrouwen. Dat ging een tijdje goed, maar de laatste tijd ben ik ook weer vanalles aan het googelen en heel onrustig.
Maar heb wel het gevoel dat vandaag een betere dag is dan de afgelopen dagen, al heb ik bijvoorbeeld gister ook een heel fijne middag gehad, maar 's avonds voelde ik me weer zo down... Daardoor vergeet ik dan haast weer dat de middag wél heel erg fijn was. En ik word dan ook boos op mezelf dat ik me rot voel, blijf zoeken naar oorzaken waarom ik me zo voel. Ik kan maar niet accepteren dat het er gewoon bijhoort helaas. Dus ik kan wel boos worden op mezelf, maar eigenlijk helpt het niet.
Dus vandaag probeer ik het over een andere boeg te gooien: hobby's oppakken, lief zijn voor mezelf en proberen het huiishouden weer wat op orde te krijgen
maandag 27 mei 2019 18:52
Cestlavie, ik vond je vragen confronterend. Wil er nu wel antwoord op proberen te geven. Een groepsgenoot zei: "nu moet ik gaan oppassen". Ik weet eigenlijk niet echt wat dat betekende, maar ik heb het negatief ingevuld. Ik ga er morgen nog naar vragen.
Ik wil dan ook proberen om te vertellen van de behoefte om mezelf pijn te doen. Ergens zit er schaamte, maar het is ook fijn om het niet meer alleen te dragen.
Ik bleef tot en met gisteren heel erg op en neer gaan in emoties. Maar bedacht me dat er juist ook dingen zijn waar ik energie van krijg, waardoor ik de vele emoties die loskomen aankan.
Prazo, wat een ontzettend mooie en uitgebreide imaginatie! Echt super knap dat je dat zo gedaan hebt.
Snorriemorrie, zo lastig hè, als je het even allemaal kwijt bent. Is het vandaag gelukt om het over een andere boeg te gooien? En lukt het om mild te zijn? Vandaag lukt het niet, morgen is er weer een dag.
O nog één ding. Vandaag een gesprek gehad bij het UWV over herbeoordeling van mijn WIA uitkering. Het lijkt er op dat ik langer en een hogere uitkering krijg. Heel fijn.
Ik wil dan ook proberen om te vertellen van de behoefte om mezelf pijn te doen. Ergens zit er schaamte, maar het is ook fijn om het niet meer alleen te dragen.
Ik bleef tot en met gisteren heel erg op en neer gaan in emoties. Maar bedacht me dat er juist ook dingen zijn waar ik energie van krijg, waardoor ik de vele emoties die loskomen aankan.
Prazo, wat een ontzettend mooie en uitgebreide imaginatie! Echt super knap dat je dat zo gedaan hebt.
Snorriemorrie, zo lastig hè, als je het even allemaal kwijt bent. Is het vandaag gelukt om het over een andere boeg te gooien? En lukt het om mild te zijn? Vandaag lukt het niet, morgen is er weer een dag.
O nog één ding. Vandaag een gesprek gehad bij het UWV over herbeoordeling van mijn WIA uitkering. Het lijkt er op dat ik langer en een hogere uitkering krijg. Heel fijn.
maandag 27 mei 2019 19:41
Sorry als ik je een vervelend gevoel heb gegeven door de vragen Martje, dat is niet mijn bedoeling geweest. Dat wat je schrijft over je groepsgenoot, vind ik ook een vage opmerking. Jij kent de context natuurlijk nog wel iets beter, maar dan kan ik me alsnog voorstellen dat je om duidelijkheid gaat vragen aan de groepsgenoot.
Ik ben benieuwd hoe je therapie morgen zal gaan, hopelijk lukt het delen en het stellen van je vragen.
Snorrie, hoe was je dag vandaag? je eindigt je reactie in gezonde volwassene modi, is het gelukt om vandaag te doen wat je jezelf had voorgenomen?
Ik herken je worsteling, het zelfsussen en het boos worden op jezelf.
Wat blijft het moeilijk he om los te komen van die oude patronen, gevoelens en gedachten.
Prazo ook als schrijf je het voorval niet, het klinkt al heftig zat wat het in iedergeval met je gedaan heeft. Ik vind het erg knap en dapper dat je jezelf hebt kunnen overgeven aan de imaginatie oefening! Terwijl je je zo rot voelde.
Ik vind het mooi en leerzaam dat je het met ons deelt. Ik haal er ook weer inspiratie uit.
Tu1nhek, bedankt dat je nog even toelicht wat je bedoeld met het woord; verzet. Misschien interpreteer ik het woord verzet als iets negatief, het klinkt alsof ik het bewust doe, maar dat is niet zo.
Ik neem me zelf sinds kort voor om positief te blijven denken en aanemen dat wat men zegt ook gemeend is, toch zit er bijna altijd een stem in mij die dat ontkracht.
Ik ben benieuwd hoe je therapie morgen zal gaan, hopelijk lukt het delen en het stellen van je vragen.
Snorrie, hoe was je dag vandaag? je eindigt je reactie in gezonde volwassene modi, is het gelukt om vandaag te doen wat je jezelf had voorgenomen?
Ik herken je worsteling, het zelfsussen en het boos worden op jezelf.
Wat blijft het moeilijk he om los te komen van die oude patronen, gevoelens en gedachten.
Prazo ook als schrijf je het voorval niet, het klinkt al heftig zat wat het in iedergeval met je gedaan heeft. Ik vind het erg knap en dapper dat je jezelf hebt kunnen overgeven aan de imaginatie oefening! Terwijl je je zo rot voelde.
Ik vind het mooi en leerzaam dat je het met ons deelt. Ik haal er ook weer inspiratie uit.
Tu1nhek, bedankt dat je nog even toelicht wat je bedoeld met het woord; verzet. Misschien interpreteer ik het woord verzet als iets negatief, het klinkt alsof ik het bewust doe, maar dat is niet zo.
Ik neem me zelf sinds kort voor om positief te blijven denken en aanemen dat wat men zegt ook gemeend is, toch zit er bijna altijd een stem in mij die dat ontkracht.
maandag 27 mei 2019 19:53
@Cestlavie: het is vandaag in elkgeval een stk beter gegaan dan gister. Ik heb veel in huis opgeruimd, een aantal sudoku's gedaan en probeerde dus kritisch te kijken naar waar ik op reageer hier op Viva; voegt het iets toe voor mij? Is het echt nodig om erop te reageren of betrokken te raken bij een bepaald topic? En dan besef ik me toch wel dat ik vaak reageer en dan vervolgens maar reacties van anderen blijf lezen, terwijl vaak meerdere mensen hetzelfde zeggen. Zonde va mijn tijd en ik word er ook ontevreden van. Dus probeer dat nu minder te doen en dan heb ik ook helemaal niet zoveel op Viva te zoeken behalve af en toe kijken of in de topics waar ik actief meeschrijf en plezier of nut aan beleef nog reacties hebben.
Vanmiddag nog wel even verstrikt geraakt in reacties lezen op Facebook maar daar ben ik na 5 minuten ook mee gestopt.
Vanmiddag nog wel even verstrikt geraakt in reacties lezen op Facebook maar daar ben ik na 5 minuten ook mee gestopt.
maandag 27 mei 2019 21:14
Dat wat je nu noemt over het Viva forum, doet mij denken aan een boek wat ik onlangs heb gelezen: Steeds leuker https://sochicken.nl/steeds-leuker
Hierin wordt oa omschreven hoe je onnodige zaken, die weinig energie opleveren kan schrappen.
Goed van je dat je je dag zo bewust bent in gegaan. Dat wat voor veel mensen 'normaal gaat, zonder daar heel erg over na te denken, is voor ons, in dit topic harder werken. We moeten ons meer bewust zijn, of mensen, dingen, situaties gioed voelen of dat het schema's kan trigerren, volgens mij.
Ik ben blij om te lezen dat dit topic niet op je schrap lijstje staat (toch?)
Hierin wordt oa omschreven hoe je onnodige zaken, die weinig energie opleveren kan schrappen.
Goed van je dat je je dag zo bewust bent in gegaan. Dat wat voor veel mensen 'normaal gaat, zonder daar heel erg over na te denken, is voor ons, in dit topic harder werken. We moeten ons meer bewust zijn, of mensen, dingen, situaties gioed voelen of dat het schema's kan trigerren, volgens mij.
Ik ben blij om te lezen dat dit topic niet op je schrap lijstje staat (toch?)
maandag 27 mei 2019 22:48
Bedankt allemaal voor de complimenten. De situatie was inderdaad erg slecht, ‘het gesprek’ gevoerd met lg en nul begrip. Alleen maar verwijten, dat Het allemaal zo moeilijk niet is. Er is zelfs twijfel uitgesproken door hem over op ik op de juiste plek zit. Ai dus. Dat was geen leuk weekend. Ben erg oneerlijk behandeld, zullen we maar zeggen. Zo voelde het in elk geval.
dinsdag 28 mei 2019 10:50
Goedemorgen,
@martje, succes vandaag! Hoe was de therapie? Heb je nog gecheckt wat er bedoeld werd met die opmerking? Wat naar dat je jezelf pijn hebt gedaan. Het is goede zelfzorg om daar wel over te praten bij je therapie. Je schreef eerder 'gelukkig nu mezelf geen pijn hoeven doen', maar besef dat je jezelf nóóit pijn hoeft te doen, maar dat je op dat moment juist heel veel pijn voelt. Misschien helpt het om te benoemen wat je dan voelt, bijvoorbeeld 'ik voel nu zó veel boosheid, ik ben zó boos, maar ik hoef mezelf geen pijn te doen'. Geef echt ruimte aan dat gevoel, zonder ernaar te handelen. En laat de gezonde volwassene toe om te helpen, zoals je je eigen kind zou helpen als die zich op dat moment zou voelen zoals jij. Zou jij je kind toelaten zichzelf pijn te doen?
@snorrie, goed om het forummen te beperken, kan echt een zwart gat zijn en is misschien ook vermijding van je eigen gevoel. Op Netflix staat iets van Brené Brown, heb je dat gezien? Daarin praat ze hier ook over, zo veel mensen doen zulke dingen om te vermijden. Dat is toch makkelijker dan iets met dat gevoel moeten, maar uit eindelijk niet bevredigend. Wel goed om stil te staan of je iets doen voor de ontspanning of om te zelfzussen of vermijden. Want forummen kan óók gewoon ontspannend zijn.
Zou je het jou helpen als je iets van werk of vrijwilligerswerk had om wat meer invulling te geven aan je dagen? En ik vroeg me af of je sport, dit kan goed helpend zijn voor je algehele gevoel, maar ook tegen de PMDD. Het lijkt of je de laatste tijd erg bezig bent met 'goed genoeg' zijn. Alsof niks aan jou(w leven) goed genoeg is, gezien jij toch niet dat gezin met 2 kinderen kan hebben, maar jouw zus wel.
@prazo, hoe is het vandaag weer op je werk gegaan?
@cestlavie, het woord 'verzet' bedoelde ik zeker niet als iets wat je bewust zou doen! Maar meer dat kleine, machteloze, alleen stukje van jezelf dat denkt 'er is toch niemand die om mij geeft/mij belangrijk genoeg vindt'.
Ik merk dat ik het de laatste tijd wat lastiger vind te zeggen hoe het met mij gaat hier. Het gaat gewoon goed. Maar dat betekent niet dat ik geen moeilijke momenten heb of moeilijke dagen. Maar die moeilijke momenten zijn dan weer niet zó erg of duren niet zó lang dat het echt een groot probleem is. Ik ben goed bezig, ik herpak me weer, maar het voelt soms wel rot. Maar soms ook gewoon heel goed. Wat me helpt is stabiliteit vasthouden op alle gebieden, doen wat goed voor me is, niet oordelen (over mezelf) op basis van één moment (bijvoorbeeld als ik me niet goed voel), emotioneel mezelf de tijd geven, me niet altijd goed of zeker hóeven voelen, maar ook stabiliteit wat betreft eten en sporten, geen belachelijke eisen aan mezelf stellen om dan 'goed genoeg' te zijn. En proberen te luisteren naar mijn behoeftes, ook al is dat een hele dag lummelen, of een paar uur op internet rondklikken (dingen die eigenlijk niet oké voelen volgens mijn strengere kant).
Succes vandaag weer allemaal
@martje, succes vandaag! Hoe was de therapie? Heb je nog gecheckt wat er bedoeld werd met die opmerking? Wat naar dat je jezelf pijn hebt gedaan. Het is goede zelfzorg om daar wel over te praten bij je therapie. Je schreef eerder 'gelukkig nu mezelf geen pijn hoeven doen', maar besef dat je jezelf nóóit pijn hoeft te doen, maar dat je op dat moment juist heel veel pijn voelt. Misschien helpt het om te benoemen wat je dan voelt, bijvoorbeeld 'ik voel nu zó veel boosheid, ik ben zó boos, maar ik hoef mezelf geen pijn te doen'. Geef echt ruimte aan dat gevoel, zonder ernaar te handelen. En laat de gezonde volwassene toe om te helpen, zoals je je eigen kind zou helpen als die zich op dat moment zou voelen zoals jij. Zou jij je kind toelaten zichzelf pijn te doen?
@snorrie, goed om het forummen te beperken, kan echt een zwart gat zijn en is misschien ook vermijding van je eigen gevoel. Op Netflix staat iets van Brené Brown, heb je dat gezien? Daarin praat ze hier ook over, zo veel mensen doen zulke dingen om te vermijden. Dat is toch makkelijker dan iets met dat gevoel moeten, maar uit eindelijk niet bevredigend. Wel goed om stil te staan of je iets doen voor de ontspanning of om te zelfzussen of vermijden. Want forummen kan óók gewoon ontspannend zijn.
Zou je het jou helpen als je iets van werk of vrijwilligerswerk had om wat meer invulling te geven aan je dagen? En ik vroeg me af of je sport, dit kan goed helpend zijn voor je algehele gevoel, maar ook tegen de PMDD. Het lijkt of je de laatste tijd erg bezig bent met 'goed genoeg' zijn. Alsof niks aan jou(w leven) goed genoeg is, gezien jij toch niet dat gezin met 2 kinderen kan hebben, maar jouw zus wel.
@prazo, hoe is het vandaag weer op je werk gegaan?
@cestlavie, het woord 'verzet' bedoelde ik zeker niet als iets wat je bewust zou doen! Maar meer dat kleine, machteloze, alleen stukje van jezelf dat denkt 'er is toch niemand die om mij geeft/mij belangrijk genoeg vindt'.
Ik merk dat ik het de laatste tijd wat lastiger vind te zeggen hoe het met mij gaat hier. Het gaat gewoon goed. Maar dat betekent niet dat ik geen moeilijke momenten heb of moeilijke dagen. Maar die moeilijke momenten zijn dan weer niet zó erg of duren niet zó lang dat het echt een groot probleem is. Ik ben goed bezig, ik herpak me weer, maar het voelt soms wel rot. Maar soms ook gewoon heel goed. Wat me helpt is stabiliteit vasthouden op alle gebieden, doen wat goed voor me is, niet oordelen (over mezelf) op basis van één moment (bijvoorbeeld als ik me niet goed voel), emotioneel mezelf de tijd geven, me niet altijd goed of zeker hóeven voelen, maar ook stabiliteit wat betreft eten en sporten, geen belachelijke eisen aan mezelf stellen om dan 'goed genoeg' te zijn. En proberen te luisteren naar mijn behoeftes, ook al is dat een hele dag lummelen, of een paar uur op internet rondklikken (dingen die eigenlijk niet oké voelen volgens mijn strengere kant).
Succes vandaag weer allemaal
dinsdag 28 mei 2019 11:46
@Tu1nhek: ik heb opzich wel voldoende invulling voor mijn dagen. Alleen het probleem is dat ik het vaak niet daadwerkelijk doe. Ik heb een hoop vriendinnen om mee af te spreken, ik kan op school helpen, ik kan leuke dingen doen met mijn zoon, het huishouden is ook nooit echt af, daarnaast nog de dingen die ik zou kunnen doen voor mijn herstel van PMDD (sporten, gezond + uitgebreid koken, meditatie, rust nemen tussendoor.....) maar al die dingen verwaarloos ik door teveel op internet rond te hangen.
Zelfsussen is het inderdaad, maar ik heb inmiddels wel ontdekt dat de ene vorm van zelfsussen de andere niet is. Want vanwege de PMDD zit er soms ook niets anders op dan te moeten zelfsussen. Dat klinkt heel tegenstrijdig, maar als je wéét dat bepaalde gedachtes niet waar zijn, en ze zich desondanks toch blijven opdringen, dan heeft het geen nut om in die gedachtenstroom te blijven zitten, dan is het soms toch beter om je hersens even af te leiden met iets dat zelfsussend is, maar tegelijk ook ontspannend. En het Viva forum zorgt en vaak voor dat ik juist met andermans problemen en meningen wordt geconfronteerd, wat niet altijd even goed is voor mij. Welke manier van zelfsussen wel werken ben ik met hulp van de therapeut nu hard mee bezig, maar sowieso wat ik heb ontdekt: tekenen, journallen, sudoku puzzels met een lekkere kop thee erbij
Gister ben ik bijvoorbeeld bewust niet in andere topics gaan kijken. Ik ga er nog maar een paar volgen, namelijk:
- Dit topic, uiteraard
- 1 is genoeg, omdat ik daar ook al een hele tijd meeschrijf en het fijn vind om met gelijkgestemden te praten.Al vind ik het wel lastig dat sommige uiteindelijk toch voor een tweede gaan, maargoed, daar hou ik rekening mee
- Low buy / no buy, ter inspiratie
- Last van PMS, omdat ik daar ook behoefte aan heb om met gelijkgestemden te praten
De rest ga ik niet meer op reageren. Wat me stress geeft gooi ik zelfs helemaal uit mijn lijst en in sommige lees ik nog wel mee maar ga niet meer reageren. Veel topics doven vanzelf uit.
Zelfsussen is het inderdaad, maar ik heb inmiddels wel ontdekt dat de ene vorm van zelfsussen de andere niet is. Want vanwege de PMDD zit er soms ook niets anders op dan te moeten zelfsussen. Dat klinkt heel tegenstrijdig, maar als je wéét dat bepaalde gedachtes niet waar zijn, en ze zich desondanks toch blijven opdringen, dan heeft het geen nut om in die gedachtenstroom te blijven zitten, dan is het soms toch beter om je hersens even af te leiden met iets dat zelfsussend is, maar tegelijk ook ontspannend. En het Viva forum zorgt en vaak voor dat ik juist met andermans problemen en meningen wordt geconfronteerd, wat niet altijd even goed is voor mij. Welke manier van zelfsussen wel werken ben ik met hulp van de therapeut nu hard mee bezig, maar sowieso wat ik heb ontdekt: tekenen, journallen, sudoku puzzels met een lekkere kop thee erbij
Gister ben ik bijvoorbeeld bewust niet in andere topics gaan kijken. Ik ga er nog maar een paar volgen, namelijk:
- Dit topic, uiteraard
- 1 is genoeg, omdat ik daar ook al een hele tijd meeschrijf en het fijn vind om met gelijkgestemden te praten.Al vind ik het wel lastig dat sommige uiteindelijk toch voor een tweede gaan, maargoed, daar hou ik rekening mee
- Low buy / no buy, ter inspiratie
- Last van PMS, omdat ik daar ook behoefte aan heb om met gelijkgestemden te praten
De rest ga ik niet meer op reageren. Wat me stress geeft gooi ik zelfs helemaal uit mijn lijst en in sommige lees ik nog wel mee maar ga niet meer reageren. Veel topics doven vanzelf uit.
dinsdag 28 mei 2019 11:56
@Tu1nhek: wat fijn trouwens dat je jouw balans weer hebt teruggevonden Je hebt ook helemaal gelijk dat je niet over jezelf moet oordelen als het even niet goed gaat, het gaat om het grotere plaatje.
Van mijn therapeut heb ik opdracht gekregen om als ik iets positiefs doe, om dat dan op te schrijven. Zodat ik als ik me slecht voel over mezelf (wat dus minstens maandelijks gebeurt dankzij mijn hormonen) ik terug kan gaan lezen wat ik allemaal goed heb gedaan en dat het echt niet zo is dat ik me altijd zo voel (want dat voelt wel zo als ik er eenmaal in zit, dan is het zó gek en verdwijnt alle tijdsbesef en heb ik al heel snel het gevoel dat ik me altijd zo voel)
ZO, en nu ga ik weer offline
Je hebt ook helemaal gelijk dat je niet over jezelf moet oordelen als het even niet goed gaat, het gaat om het grotere plaatje.Van mijn therapeut heb ik opdracht gekregen om als ik iets positiefs doe, om dat dan op te schrijven. Zodat ik als ik me slecht voel over mezelf (wat dus minstens maandelijks gebeurt dankzij mijn hormonen) ik terug kan gaan lezen wat ik allemaal goed heb gedaan en dat het echt niet zo is dat ik me altijd zo voel (want dat voelt wel zo als ik er eenmaal in zit, dan is het zó gek en verdwijnt alle tijdsbesef en heb ik al heel snel het gevoel dat ik me altijd zo voel)
ZO, en nu ga ik weer offline
dinsdag 28 mei 2019 12:25
Hoi Tu1nhek,tu1nhek schreef: ↑28-05-2019 10:50
Ik merk dat ik het de laatste tijd wat lastiger vind te zeggen hoe het met mij gaat hier. Het gaat gewoon goed. Maar dat betekent niet dat ik geen moeilijke momenten heb of moeilijke dagen. Maar die moeilijke momenten zijn dan weer niet zó erg of duren niet zó lang dat het echt een groot probleem is. Ik ben goed bezig, ik herpak me weer, maar het voelt soms wel rot. Maar soms ook gewoon heel goed. Wat me helpt is stabiliteit vasthouden op alle gebieden, doen wat goed voor me is, niet oordelen (over mezelf) op basis van één moment (bijvoorbeeld als ik me niet goed voel), emotioneel mezelf de tijd geven, me niet altijd goed of zeker hóeven voelen, maar ook stabiliteit wat betreft eten en sporten, geen belachelijke eisen aan mezelf stellen om dan 'goed genoeg' te zijn. En proberen te luisteren naar mijn behoeftes, ook al is dat een hele dag lummelen, of een paar uur op internet rondklikken (dingen die eigenlijk niet oké voelen volgens mijn strengere kant).
Succes vandaag weer allemaal
Dat wat je schrijft klinkt als een mooi en groeiend proces waar je in zit. Ik kan mij wel indenken dat het dan lastiger word om te bedenken wat je wil delen, ook aangezien we hier in dit topic veelal over onze tegenslagen, struggles en therapie momenten praten. Toch vind ik dat wat je schrijft heel helpend en leerzaam. Dus ook de struggles waar je misschien wel snel uitkomt of juist weer balans in hebt gevonden kun je met ons delen! Dus bij deze de uitnodiging om wel te blijven schrijven
Soms voel ik mij ook schuldig, met name naar jou Tu1nhek, omdat je in mijn beleving altijd de tijd neemt om op al onze posts te reageren en daarnaast zijn ze altijd inhoudelijk en vol met tips, ideeen en reflectie. Je geeft heel veel, maar ik weet niet of je ook het gevoel hebt dat je ook iets kan halen?
