Psyche
alle pijlers
Schema therapie kletspraat
woensdag 31 oktober 2018 09:32
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
vrijdag 23 november 2018 01:00
@cestlavie, ik wilde niet inbreken in jullie topic, maar in een ander topic heb je het niet gezien volgens mij, ik heb je een PB gestuurd vanmorgen. Hij staat bij mij bij 'postvak uit' dus ik weet niet of hij bij je is aangekomen. En het is écht niet niks, zo'n afscheid midden in je traject. Natuurlijk ben je verdrietig en boos, eindelijk die persoon die er wél was en die laat het toch 'afweten' (in therapie ga je vaak een 'vervangende' relatie aan, dit is niet verkeerd of je voor te schamen, overdracht is juist zinvol, maar dus ook moeilijk). Je hoeft het niet te relativeren, er zijn ontzettend veel kleine kindjes getriggerd bij jou, wat hebben zij nodig? En die straffende ouder, die zo naar en streng is, wat moeten we daar nu mee? 
Lees verder mooie en slimme dingen in jullie topic hier. Succes allemaal nog, er wordt ontzettend hard gewerkt zo te lezen
Lees verder mooie en slimme dingen in jullie topic hier. Succes allemaal nog, er wordt ontzettend hard gewerkt zo te lezen
vrijdag 23 november 2018 10:49
Niet je verontschuldigen dat je hierover schrijft! Ik vind het juist goed en ook ik vind het "fijn" om te horen dat ik niet de enige ben met deze verwarrende gevoelens. Dus je helpt mij, en ook anderen, er ook mee.Cestlavie83 schreef: ↑22-11-2018 19:29
Het is nu 3 dagen geleden, ik raak gedurende de dag vaak overspoeld door verdriet. En ik heb ontzettend last van de leegte en schaamte. Ik schaam me zo voor mijn gevoel. Ik weet dat het niet hoeft, ik weet dat ik mild moet zijn, maar ik word heen weer geslingerd. Ik was nog niet eens op de helft van mijn therapie.
Ik ben ook boos, vooral boos op de belofte dat we het traject samen zouden doen. Mijn verstand probeert te relativeren, maar mijn gevoel krijg ik nog niet mee.
Ik merkte gisteren, vannacht en vandaag dat ik veel straffende gedachte heb over mezelf en mijn gevoel.
Sorry dat ik er weer over schrijf, ik kan me voorstellen dat jullie denken, nu weten we het wel. Ik hoef ook niet een reactie, maar omdat ik continu het gevoel heb het niet kwijt te kunnen raken, dacht ik ik typ het toch maar weer van me af.
Eeen beetje als dagboek functie....
En ik begrijp je zo goed, de gevoelens waar je nu doorheen gaat klinken een beetje als een rouwproces en dat is het misschien ook wel. Het is rationeel allemaal ook zo goed te verklaren en we begrijpen echt wel hoe het zit, maar het moeilijke is dat je daar je gevoel niet mee kunt veranderen.
Wees niet te streng voor jezelf en schaam je vooral niet. Ik kan je helaas geen tips geven, alleen maar een dikke knuffel!
vrijdag 23 november 2018 12:32
Allereerst; dankjullie wel voor de lieve hartverwarmende steunende berichten, echt waar!
@ Tu1nhek, ik heb je een pb terug geschreven.
Ik vind het ook fijn om toch bevestigd te krijgen dat sommige van jullie dit ook herkennen en dat het ook voor jullie iets toevoegd. En ook fijn om bevestigd te krijgen dat het niet vervelend is dat ik er over schrijf.
Ik probeer vanaf nu wel iets meer te doseren op het forum
in mijn berichten. Ik ben bang dat ik me anders teveel laat gaan en de leegte in mezelf opvul door anoniem op een forum mijn hart uit te storten. ( ik heb namelijk in meerdere topics mijn hart uitgestort en dat is niet helpend 
Ik sla iets door in het zelfsussen volgens mij.
@ Tu1nhek, ik heb je een pb terug geschreven.
Ik vind het ook fijn om toch bevestigd te krijgen dat sommige van jullie dit ook herkennen en dat het ook voor jullie iets toevoegd. En ook fijn om bevestigd te krijgen dat het niet vervelend is dat ik er over schrijf.
Ik probeer vanaf nu wel iets meer te doseren op het forum
in mijn berichten. Ik ben bang dat ik me anders teveel laat gaan en de leegte in mezelf opvul door anoniem op een forum mijn hart uit te storten. ( ik heb namelijk in meerdere topics mijn hart uitgestort en dat is niet helpend Ik sla iets door in het zelfsussen volgens mij.
zaterdag 24 november 2018 22:58
dikke knuffel Cestlavie. Het is heel zwaar. Ik zou er niet aan moeten denken halverwege het traject (dat bij mij nog niet eens begonnen is) weg te moeten...
Het triggert allerlei dingen uit je jeugd natuurlijk. Wel knap dat je het niet wegstopt maar het echt "doormaakt". Zelfsussen is volgens mij als je je met andere dingen bezig houdt om de leegte te vullen. Ik weet niet of veel forummen over precies dit nou zelfsussen is. Volgens mij ben je dan toch meer bezig om het te verwerken? Je moet erdoorheen door actief te verwerken en niet door het weg te stoppen dus ik zou zeggen, forum er flink op los. Ik kan het me zó voorstellen..
Het triggert allerlei dingen uit je jeugd natuurlijk. Wel knap dat je het niet wegstopt maar het echt "doormaakt". Zelfsussen is volgens mij als je je met andere dingen bezig houdt om de leegte te vullen. Ik weet niet of veel forummen over precies dit nou zelfsussen is. Volgens mij ben je dan toch meer bezig om het te verwerken? Je moet erdoorheen door actief te verwerken en niet door het weg te stoppen dus ik zou zeggen, forum er flink op los. Ik kan het me zó voorstellen..
zaterdag 24 november 2018 23:20
Cestlavie, ik vraag me ook af waarom je dit zelfsussen zou noemen. Als je het niet wilt bespreken op een forum, heb je het er wel over irl, met vriendinnen of familie? Ik denk dat het wel goed is om dit met mensen te delen. Ik weet nog dat ik een paar weken geleden zó in paniek was, omdat ik geen zicht had op vervolg therapie... Uiteindelijk heb ik dat met 3 vriendinnen gedeeld en één is het weekend erna langs gekomen. Ik ben trots op mezelf dat ik dat gedaan heb, ik heb goed voor mezelf gezorgd. En het gaf me veel rust.
Oh en welkom Metta. Hormonen zullen ook wel een boel doen met je geestelijke gezondheid. Dus logisch dat het dan lastiger wordt. Knap dat je dat herkend en met de flashcards werkt!
Oh en welkom Metta. Hormonen zullen ook wel een boel doen met je geestelijke gezondheid. Dus logisch dat het dan lastiger wordt. Knap dat je dat herkend en met de flashcards werkt!
zondag 25 november 2018 19:03
Ik zat na te denken over de term zelfsussen en of ik nu wel of niet aan het 'zelfsussen', was. Het is denk ik een beetje dubbel. Ik noemde het zelfsussen, omdat ik van de week bijna de hele dag op het forum en op het internet bezig was, deels daadwerkelijk mijn emoties aan het doorwerken, maar ook bezig zijn met of er weer reacties waren en informatie opzoeken over ovedracht etc op het internet en bevestiging zoeken of het klopt dat het normaal is wat ik voel en denk.
Dus ik was er wel mee bezig, maar echt stilstaan bij mijn gevoel ook weer niet. Want als ik dat echt doe zorgt dat ervoor dat ik in paniek raak.
Een van de reden dat ik in therapie ben gegaan is dat ik mij erg afhankelijk voel van anderen, wat anderen tegen mij zeggen of van mij vinden, maakt of ik mij wel of niet oke voel. Ik voel altijd een leegte in mij en ik moet deze opvullen met bevestiging en ook aandacht, alleen niks vult het echt op. Vandaar dat ik van mezelf vond dat ik aan het doorslaan was. Ik weet niet of ik nu goed uitleg. Ik was ook nog niet zover in therapie dat ik alle modi bij mezelf goed kon herkennen.
@martje55 ik vind het ook harstikke knap van je dat je je openstelde naar vriendinnen en het toch gedeeld hebt. Fijn dat een van de vriendinnen daar ook gehoor aan heeft gegeven.
Hoe gaan jullie er mee om als iemand niet reageert zoals je hoopt?
Welk schema/modi wordt dan getriggerd en hoe ga je daar vervolgens mij om?
Dus ik was er wel mee bezig, maar echt stilstaan bij mijn gevoel ook weer niet. Want als ik dat echt doe zorgt dat ervoor dat ik in paniek raak.
Een van de reden dat ik in therapie ben gegaan is dat ik mij erg afhankelijk voel van anderen, wat anderen tegen mij zeggen of van mij vinden, maakt of ik mij wel of niet oke voel. Ik voel altijd een leegte in mij en ik moet deze opvullen met bevestiging en ook aandacht, alleen niks vult het echt op. Vandaar dat ik van mezelf vond dat ik aan het doorslaan was. Ik weet niet of ik nu goed uitleg. Ik was ook nog niet zover in therapie dat ik alle modi bij mezelf goed kon herkennen.
@martje55 ik vind het ook harstikke knap van je dat je je openstelde naar vriendinnen en het toch gedeeld hebt. Fijn dat een van de vriendinnen daar ook gehoor aan heeft gegeven.
Hoe gaan jullie er mee om als iemand niet reageert zoals je hoopt?
Welk schema/modi wordt dan getriggerd en hoe ga je daar vervolgens mij om?
zondag 25 november 2018 20:39
Ik herken die vorm van zelfsussen heel erg hoor. Ik doe het precies zo. Als ik ergens mee zit ga ik vanalles erover opzoeken om mijn eigen mening en ervaringen te ondersteunen. Alsof mijn gevoel pas echt kan zijn als er meer mensen zijn die ermee hebben geworsteld.
De laatste keer was met die ruzie met een vriendin (die trouwens is uitgepraat). Dan ga ik allerlei dingen opzoeken over de patronen waardoor wij beiden reageren zoals we reageren. Terwijl dat helemaal niet nodig is, ik mag gewoon even afstand nemen en er zelf doorheen werken. Dat is veel beter.
Als iemand niet reageert zoals ik hoop... Dan kan ik mezelf heel erg terugtrekken en afgewezen voelen. De laatste tijd lukt het ook wel vaker om mezelf dan heel even terug te trekken en dan toch weer om te schakelen naar de gezonde volwassene gelukkig. Vooral met verjaardagen merk ik dat wel dat daar verandering in zit
De laatste keer was met die ruzie met een vriendin (die trouwens is uitgepraat). Dan ga ik allerlei dingen opzoeken over de patronen waardoor wij beiden reageren zoals we reageren. Terwijl dat helemaal niet nodig is, ik mag gewoon even afstand nemen en er zelf doorheen werken. Dat is veel beter.
Als iemand niet reageert zoals ik hoop... Dan kan ik mezelf heel erg terugtrekken en afgewezen voelen. De laatste tijd lukt het ook wel vaker om mezelf dan heel even terug te trekken en dan toch weer om te schakelen naar de gezonde volwassene gelukkig. Vooral met verjaardagen merk ik dat wel dat daar verandering in zit
zondag 25 november 2018 22:11
Zoals jij het omschrijft herken ik die vorm van zelfsussen ook heel erg. Het onderzoeken van wat ik voel, waar dit dan vandaan komt, bevestiging zoeken maar die dan eigenlijk ook weer niet vinden. Echt heel herkenbaar. Ik denk dat het er bij mij ook heel erg mee te maken heeft dat ik altijd alles probeer rationeel (dus met mijn hoofd) te benaderen en te verklaren, waarmee ik het echte voelen dan uit de weg ga. Ook omdat ik dat gewoon erg moeilijk en ingewikkeld vind. De constante leegte die je omschrijft herken ik ook 100% en inderdaad: niks kan die leegte opvullen en dat vind ik heel erg, want ik heb een man en twee lieve kinderen, maar die leegte zit in mij. Ik heb ook helemaal geen vriendinnen, dus maar een klein vangnet.
Als iemand niet reageert zoals ik hoop, dan schiet ik vaak in de straffende/veeleisende ouder modi. Dan geef ik mezelf de schuld of ik denk dat het aan mij ligt. Of ik ga helemaal mee in de mening van een ander, zet mijn eigen behoeften aan de kant en schik me naar de ander (willoze inschikkelijke)
Als iemand niet reageert zoals ik hoop, dan schiet ik vaak in de straffende/veeleisende ouder modi. Dan geef ik mezelf de schuld of ik denk dat het aan mij ligt. Of ik ga helemaal mee in de mening van een ander, zet mijn eigen behoeften aan de kant en schik me naar de ander (willoze inschikkelijke)
dinsdag 27 november 2018 17:38
@ snorrie, Hopelijk voel je je vandaag weer een beetje beter. Ik vind het ook goed van je dat je gisteren hebt afgezegd en voor je zelf hebt gezorgd,snorriemorrie schreef: ↑25-11-2018 20:39
Als iemand niet reageert zoals ik hoop... Dan kan ik mezelf heel erg terugtrekken en afgewezen voelen. De laatste tijd lukt het ook wel vaker om mezelf dan heel even terug te trekken en dan toch weer om te schakelen naar de gezonde volwassene gelukkig. Vooral met verjaardagen merk ik dat wel dat daar verandering in zit
Op het moment dat je dan een gevoel van afwijzing ervaart, suddert dat gevoel dan nog door, of zakt het dan weg als je in de GV modus gaat?
dinsdag 27 november 2018 17:51
Biep, kom je daar dan nog een keer op terug met de persoon? En durf je je dan de eerst volgende keer weer open te stellen tegen de desbetreffende persoon?biep77 schreef: ↑25-11-2018 22:11
Als iemand niet reageert zoals ik hoop, dan schiet ik vaak in de straffende/veeleisende ouder modi. Dan geef ik mezelf de schuld of ik denk dat het aan mij ligt. Of ik ga helemaal mee in de mening van een ander, zet mijn eigen behoeften aan de kant en schik me naar de ander (willoze inschikkelijke)
Ik vind het delen van mijn echte beleving zo eng nog steeds. Als ik mij naar voel en ik zeg dat en iemand reageert niet zoals ik hoop, dan doet dat zoń pijn. Vanuit het gevoel afgewezen te worden, schiet ik in de straffende modus naar mezelf en dan vervolgens of afstandelijke beschermer of willoze inschrikkelijke (afhankelijk van de situatie) Maar daarna durf ik nooit meer wat te delen....
Ik wilde een vriendin op de hoogte brengen van mijn somberheid en het afscheid van vorige week, maar ik durf niet.
dinsdag 27 november 2018 19:27
Dank je wel. Fijn compliment Cestlavie!Cestlavie83 schreef: ↑25-11-2018 19:03
@martje55 ik vind het ook harstikke knap van je dat je je openstelde naar vriendinnen en het toch gedeeld hebt. Fijn dat een van de vriendinnen daar ook gehoor aan heeft gegeven
Hoe gaan jullie er mee om als iemand niet reageert zoals je hoopt?
Welk schema/modi wordt dan getriggerd en hoe ga je daar vervolgens mij om?
Over dat tweede... Dat vind ik ik vreselijk moeilijk (en fijn om te lezen dat meer mensen hier dat hebben!).
Vandaag nog gebeurd... Ik heb 3 weken geleden aangeklopt bij maatschappelijk werk, nu ik in between therapie zit. Alleen schiet het daar totaal niet op. Vandaag te horen gekregen dat "mijn" maatschappelijk werker pas over twee weken terug is van vakantie. Ik heb aangegeven dat vreselijk klote te vinden en dat ik me in de steek gelaten voel. Daar krijg ik weinig empathie op terug. Ik probeer niet straffend naar mezelf te worden, maar het voelt heel erg alsof ik dus hulp niet verdien. Toevallig morgen ook een evaluatie van gezinshulp en dan "weet" ik gewoon dat dat ook stop gezet wordt, want dat verdien ik niet. Ik geloof dat ik een klein uur in paniek ben geweest, nu gaat het wel weer.
dinsdag 27 november 2018 19:33
Wat goed dat je het uitgepraat hebt!snorriemorrie schreef: ↑25-11-2018 20:39
De laatste keer was met die ruzie met een vriendin (die trouwens is uitgepraat). Dan ga ik allerlei dingen opzoeken over de patronen waardoor wij beiden reageren zoals we reageren. Terwijl dat helemaal niet nodig is, ik mag gewoon even afstand nemen en er zelf doorheen werken. Dat is veel beter.
En beterschap. Hier waart ook een buikgriep virus rond
dinsdag 27 november 2018 21:05
Ik heb even een dip vandaag. Ik had vandaag een rijles en het ging voor de zoveelste keer niet goed genoeg. Ik ben met rijles begonnen om te leren beter om te gaan met accepteren dat ik fouten maak. En om iets nieuws te leren en een succes-ervaring op te doen. Maar het lijkt toch uit te draaien op een fiasco. Het lukt me maar niet om die laatste punten te verbeteren
En ik ben het zó ongelofelijk zat en heb ook het idee dat mijn instructeur het zat is met mij. Hij zegt van niet en ik merk ook echt wel dat hij zijn best voor mij doet,maar ik zie het gewoon ff niet meer zitten
En ik ben het zó ongelofelijk zat en heb ook het idee dat mijn instructeur het zat is met mij. Hij zegt van niet en ik merk ook echt wel dat hij zijn best voor mij doet,maar ik zie het gewoon ff niet meer zitten
dinsdag 27 november 2018 21:13
Cestlavie83 schreef: ↑27-11-2018 17:38@ snorrie, Hopelijk voel je je vandaag weer een beetje beter. Ik vind het ook goed van je dat je gisteren hebt afgezegd en voor je zelf hebt gezorgd,
Op het moment dat je dan een gevoel van afwijzing ervaart, suddert dat gevoel dan nog door, of zakt het dan weg als je in de GV modus gaat?
Dat zakt dan wel weg. Zodra ik me besef: dit is niet wat er daadwerkelijk gebeurt, ik word niet afgewezen, dat ervaar ik alleen maar zo omdat een schema wordt getriggerd.
Een van mijn schema's is dus sociaal isolement, het gevoel er niet bij te horen. Maar vaak is dat helemaal niet zo en ben IK juist degene die zich afsluit op het moment dat dit schema wordt getriggerd. Ik duw dan mensen van me af, omdat ik me afgewezen voel. Als ik dat gevoel van afwijzing kan ondergaan zonder te reageren dan merk ik dat het daarna weer beter gaat. En dat is echt een kwestie van oefenen, oefenen en nog meer oefenen. Géén verjaardagen meer uit de weg gaan, niet meer terugtrekken als ik me afgewezen voel, maar gewoon hoofd omhoog, doorgaan en door het rotgevoel heengaan en dan pas kom je erachter dat er geen afwijzing achter zat.
dinsdag 27 november 2018 21:34
Maar misschien geef ik mijn eigen antwoord al op dat gedoe met die rijles:
En dat is echt een kwestie van oefenen, oefenen en nog meer oefenen. Géén feedback meer uit de weg gaan, niet meer terugtrekken als ik me mislukt voel, maar gewoon hoofd omhoog, doorgaan en door het rotgevoel heengaan en dan pas kom je erachter dat er geen mislukking achter zat.
En dat is echt een kwestie van oefenen, oefenen en nog meer oefenen. Géén feedback meer uit de weg gaan, niet meer terugtrekken als ik me mislukt voel, maar gewoon hoofd omhoog, doorgaan en door het rotgevoel heengaan en dan pas kom je erachter dat er geen mislukking achter zat.
woensdag 28 november 2018 08:31
Wow Snorriemorrie, ik vind het echt knap dat je dat inzicht hebt en er ook naar handelt! Dat je door dat rotgevoel heen kan gaan.
Balen dat rijles niet zo lekker gaat. Ik wil graag mijn eigen ervaring ook delen. Ik heb tientallen rijlessen gehad en 3 verschillende instructeurs. Pas bij de laatste viel het kwartje: oh zo bedoelen ze dat! Dus kijk goed of het alleen in jou zit of dat je toch ook mag zeggen: nee, deze persoon past niet goed bij mij.
Balen dat rijles niet zo lekker gaat. Ik wil graag mijn eigen ervaring ook delen. Ik heb tientallen rijlessen gehad en 3 verschillende instructeurs. Pas bij de laatste viel het kwartje: oh zo bedoelen ze dat! Dus kijk goed of het alleen in jou zit of dat je toch ook mag zeggen: nee, deze persoon past niet goed bij mij.
woensdag 28 november 2018 09:37
Ik weet niet meer precies, als je dat al gedeeld had, hoe lang je bezig bent met rijlessen en of dat steeds bij dezelfde instructeur is geweest. Misschien goed om inderdaad na te gaan wat Martje zegt. Ik heb mijn eerste school uitgezocht oa omdat hij zowel schakel als automaat aanbood. Als het niet zou lukken met schakelen, zou ik bij dezelfde school kunnen overstappen op automaat, was mijn gedachte, dus een lagere drempel. De instructeur was niet speciaal gericht op faalangst, maar vroeg zich geloof ik wel eens af hoe dat dan ging in mijn hoofd, ik denk dat dat voor veel mannen ook best lastig te snappen is en dan hadden we soms ook een beetje last van een 'taalbarriere' ![😄]()
Hij zag het wel als mijn houding gespannen was, maar wat er in mijn hoofd gebeurde niet. Ik ook niet echt, ik had toen nog geen schematherapie. Een keer heb ik een les bij een sndere instructeur (vrouw, gericht op faalangst) gevolgd als een soort second opinion van: Hoe ver ben ik nu eigenlijk. Zij vond ook wel dat ik nog het nodige te dorn had voor ik op kon voor examen. Verder was ze ook best direct. Ik denk dat je dat als instructeur ook wel nodig hebt, en dat ook zij niet echt een idee had van wat er in mijn hoofd allemaal gebeurde. Dat was wel even lastig voor me, ik had gehoopt op een beetje steun/zachtaardigheid. Het probleem - en daar was ik me wél bewust van, maar ik wist niet wat ik moest doen daaraan - was dat kritiek nog eens bovenop die straffende modus kwam die zich in mijn hoofd natuurlijk al aan het uitleven was. Ik voelde me dan een soort geslagen hond. Dat had ik bij beide instructeurs, en omdat de feedback uit de second opinion ongeveer overeenkwam met die van mijn eigen instructeur, ben ik gebleven.
Maar ik vond autolessen pittig hoor. Voor mij was elke les een examen, gevoelsmatig. En ik vind het in het algemeen bijzonder moeilijk als ik iets moet doen/uitvoeren en iemand 'kijkt me op de vingers'. Daar zit ook een andere kwetsbaarheid bij dan de faalangst, ik heb nooit echt kunnen achterhalen wat, maar ergens is er een trigger ontstaan vanwege kennelijk heftige overtredingen van mijn grenzen vroeger, ook daar heeft het geslagen-hondgevoel denk ik mee te maken.
Als het om oefenen gaat zou ik je dus eerder geadviseerd hebben wat kleiner te beginnen. Voor nu kan eens een andere instructeur proberen, als je dat nog niet gedaan had, denk ik geen kwaad. En je algehele voortgang bespreken.
Hij zag het wel als mijn houding gespannen was, maar wat er in mijn hoofd gebeurde niet. Ik ook niet echt, ik had toen nog geen schematherapie. Een keer heb ik een les bij een sndere instructeur (vrouw, gericht op faalangst) gevolgd als een soort second opinion van: Hoe ver ben ik nu eigenlijk. Zij vond ook wel dat ik nog het nodige te dorn had voor ik op kon voor examen. Verder was ze ook best direct. Ik denk dat je dat als instructeur ook wel nodig hebt, en dat ook zij niet echt een idee had van wat er in mijn hoofd allemaal gebeurde. Dat was wel even lastig voor me, ik had gehoopt op een beetje steun/zachtaardigheid. Het probleem - en daar was ik me wél bewust van, maar ik wist niet wat ik moest doen daaraan - was dat kritiek nog eens bovenop die straffende modus kwam die zich in mijn hoofd natuurlijk al aan het uitleven was. Ik voelde me dan een soort geslagen hond. Dat had ik bij beide instructeurs, en omdat de feedback uit de second opinion ongeveer overeenkwam met die van mijn eigen instructeur, ben ik gebleven.Maar ik vond autolessen pittig hoor. Voor mij was elke les een examen, gevoelsmatig. En ik vind het in het algemeen bijzonder moeilijk als ik iets moet doen/uitvoeren en iemand 'kijkt me op de vingers'. Daar zit ook een andere kwetsbaarheid bij dan de faalangst, ik heb nooit echt kunnen achterhalen wat, maar ergens is er een trigger ontstaan vanwege kennelijk heftige overtredingen van mijn grenzen vroeger, ook daar heeft het geslagen-hondgevoel denk ik mee te maken.
Als het om oefenen gaat zou ik je dus eerder geadviseerd hebben wat kleiner te beginnen. Voor nu kan eens een andere instructeur proberen, als je dat nog niet gedaan had, denk ik geen kwaad. En je algehele voortgang bespreken.
woensdag 28 november 2018 10:43
Ja,klopt, dat is zeker een mooie stap ja.
Wel grappig, ik heb toevallig vandaag een proefles met een andere instructeur gedaan en vraag me inderdaad af of er wel een match is met mijn huidige. Ik merkte dat ik vandaag een stuk minder gestresst in de auto zat eigenlijk, minder bang om fouten te maken en heb er ook aardig wat van opgestoken.
maarmisschien is het probleem ook wel een beetje de gevoeligheid van mijn les auto, in de auto waar ik normaal in les moet ik echt heel zachtjes remmen, anders staat de auto al te ver stil om in 2 verder te gaan bijvoorbeeld. Terwijl ik daar vandaag dus geen enkel probleem mee had, dus dat is wel heel apart.
De instructeur van vandaag zei ook: ik heb het idee dat je een stuk beter kan rijden dan je zelf denkt, alleen zitten er tegelijk teveel dingen in je hoofd en je raakt je focus kwijt omdat je teveel praat. En dat herken ik ook wel, ik wil graag aardig worden gevonden, dus dan praat ik veel. En mijn huidige instructeur geeft mij ook feedback tijdens het rijden. En herhaalt het ook elke keer op dezelfde manier, waardoor ik ook wel geïrriteerd raak, want ik ken die riedeltjes inmiddels uitmijn hoofd
Wel grappig, ik heb toevallig vandaag een proefles met een andere instructeur gedaan en vraag me inderdaad af of er wel een match is met mijn huidige. Ik merkte dat ik vandaag een stuk minder gestresst in de auto zat eigenlijk, minder bang om fouten te maken en heb er ook aardig wat van opgestoken.
maarmisschien is het probleem ook wel een beetje de gevoeligheid van mijn les auto, in de auto waar ik normaal in les moet ik echt heel zachtjes remmen, anders staat de auto al te ver stil om in 2 verder te gaan bijvoorbeeld. Terwijl ik daar vandaag dus geen enkel probleem mee had, dus dat is wel heel apart.
De instructeur van vandaag zei ook: ik heb het idee dat je een stuk beter kan rijden dan je zelf denkt, alleen zitten er tegelijk teveel dingen in je hoofd en je raakt je focus kwijt omdat je teveel praat. En dat herken ik ook wel, ik wil graag aardig worden gevonden, dus dan praat ik veel. En mijn huidige instructeur geeft mij ook feedback tijdens het rijden. En herhaalt het ook elke keer op dezelfde manier, waardoor ik ook wel geïrriteerd raak, want ik ken die riedeltjes inmiddels uitmijn hoofd
woensdag 28 november 2018 17:00
woensdag 28 november 2018 22:36
Ik zou inderdaad overwegen wat voor jou het meest prettig voelt en in januari kijken of je wisselt.
Als ik het over moest doen (gelukkig moet dat niet) had ik ook moeten over stappen destijds.
Mijn rij instructeur dacht dat ik niet durfde te rijden, maar ik had heel erg faalangst en ik was het meest bang voor hem en zijn oordeel. Hierdoor heb ik er heel lang over gedaan.
Als ik het over moest doen (gelukkig moet dat niet) had ik ook moeten over stappen destijds.
Mijn rij instructeur dacht dat ik niet durfde te rijden, maar ik had heel erg faalangst en ik was het meest bang voor hem en zijn oordeel. Hierdoor heb ik er heel lang over gedaan.
