Psyche
alle pijlers
Schema therapie kletspraat
woensdag 31 oktober 2018 09:32
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
dinsdag 20 november 2018 20:01
..... ik denk ook dat mijn ouders, zo wisselend waren in hun opvoedingstijl.
Aan de ene kant, door de angsten van mijn moeder werd ik heel beschermend opgevoed. Ze werd bijvoorbeeld panisch als we over moesten steken en als ik dan als kind zijnde niet snel genoeg haar hand vastpakte, werd ze heel kwaad.
Aan de andere kant moest ik mijn moeder knuffelen als zij dit verlangde, dan eistte ze dat op, of ik nu wilde of niet. Maar als ik zelf een knuffel wilde en het kwam niet uit, wees ze mij af.
Daarnaast door haar depressies en huilbuien, voelde ik mij altijd schuldig en verantwoordelijk.
Ik belde mijn moeder tot een jaar geleden nog op, voor haar bevestiging en goedkeuring als ik bijvoorbeeld iets wilde kopen en hierin geen keuze kon maken. ook als ik een probleem had in mijn sociale netwerk, zocht ik de bevestiging van mijn moeder.
ik noemde tijdens therapie ook wel, dat ik mij van binnen ook helemaal niet volwassen voel, ik voel me nog precies hetzelfde als toen ik 13 jaar oud was.
Aan de ene kant, door de angsten van mijn moeder werd ik heel beschermend opgevoed. Ze werd bijvoorbeeld panisch als we over moesten steken en als ik dan als kind zijnde niet snel genoeg haar hand vastpakte, werd ze heel kwaad.
Aan de andere kant moest ik mijn moeder knuffelen als zij dit verlangde, dan eistte ze dat op, of ik nu wilde of niet. Maar als ik zelf een knuffel wilde en het kwam niet uit, wees ze mij af.
Daarnaast door haar depressies en huilbuien, voelde ik mij altijd schuldig en verantwoordelijk.
Ik belde mijn moeder tot een jaar geleden nog op, voor haar bevestiging en goedkeuring als ik bijvoorbeeld iets wilde kopen en hierin geen keuze kon maken. ook als ik een probleem had in mijn sociale netwerk, zocht ik de bevestiging van mijn moeder.
ik noemde tijdens therapie ook wel, dat ik mij van binnen ook helemaal niet volwassen voel, ik voel me nog precies hetzelfde als toen ik 13 jaar oud was.
dinsdag 20 november 2018 20:09
Herkenbaar, mijn moeder is ook dominant en emotioneel. Als ik kijk hoe ze soms is met mijn zoon dan snap ik ook wel dat ik zo ben geworden zoals ik ben, aangezien ik elke dag daarin zat.
Bijvoorbeeld ze kan niet adequaat reageren op kinder-emoties. Als mijn zoon boos is en zegt dat hij niet meer van haar houdt dan wordt ze ook boos en zegt dan hou ik ook niet meer van jou, of ze gaat een hele preek geven "alles wat ik voor jou doe en dan doe jij zo" Ze kan het totaal niet van zich af laten glijden of relativeren
Zoon is echt een schat, maar als hij moe is of ziek, dan is het wel eens een draakje. En mijn moeder kan maar niet accepteren dat ziekte, vermoeidheid enz. ervoor kunnen zorgen dat iemand anders reageert dan anders. Daarin is ze ook vrij hard. Dat vind ik ook wel eens lastig.
Ik moet bijvoorbeeld ook accepteren dat ze nooit zal begrijpen dat ik een aandoening heb waardoor ik soms anders kan reageren dan anderen. Dat is dan even de stress niet aankan, al zijn het maar kleine dingen. Zij bagetaliseert het dan. Ik heb zo lang gehunkerd naar haar goedkeuring en begrip voor mijn ziekte, maar inmiddels verwacht ik het eigenlijk al niet meer. Van niemand meer, overigens, want mensen kunnen of willen het gewoon niet begrijpen helaas.
Bijvoorbeeld ze kan niet adequaat reageren op kinder-emoties. Als mijn zoon boos is en zegt dat hij niet meer van haar houdt dan wordt ze ook boos en zegt dan hou ik ook niet meer van jou, of ze gaat een hele preek geven "alles wat ik voor jou doe en dan doe jij zo" Ze kan het totaal niet van zich af laten glijden of relativeren
Zoon is echt een schat, maar als hij moe is of ziek, dan is het wel eens een draakje. En mijn moeder kan maar niet accepteren dat ziekte, vermoeidheid enz. ervoor kunnen zorgen dat iemand anders reageert dan anders. Daarin is ze ook vrij hard. Dat vind ik ook wel eens lastig.
Ik moet bijvoorbeeld ook accepteren dat ze nooit zal begrijpen dat ik een aandoening heb waardoor ik soms anders kan reageren dan anderen. Dat is dan even de stress niet aankan, al zijn het maar kleine dingen. Zij bagetaliseert het dan. Ik heb zo lang gehunkerd naar haar goedkeuring en begrip voor mijn ziekte, maar inmiddels verwacht ik het eigenlijk al niet meer. Van niemand meer, overigens, want mensen kunnen of willen het gewoon niet begrijpen helaas.
dinsdag 20 november 2018 20:19
oooooooo ik schrik van je post. Mijn hart slaat echt even harder
Want je schrijft eigenlijk exact mijn verhaal.... of ik de jouwe.
Ook gezien wat je verteld, over de interactie tussen jouw moeder en je zoon.
Ik heb zelf geen kinderen, maar mijn broer heeft er 2. Ik zie exact dat wat je omschrijft.
Vorige week zag ik het ook gebeuren. Mijn nichtje van 6 wilde 'oma' geen gedag zeggen. Mijn moeder zei bijna stampvoetend, dan zeg ik jou ook nooiit geen gedag meer......
Waar ik ook heel erg mee worstel, ik weet niet of je het herkent, is dat ik zo de angst heb dat ik mijn moeder ben. Ik kan het niet goed verwoorden, maar die gedachte verstikt mij en ik voel dan walging. maar ik kan dat gevoel niet verdragen en voel mij dan zo intens schuldig dat ik dat voel.
Want je schrijft eigenlijk exact mijn verhaal.... of ik de jouwe.
Ook gezien wat je verteld, over de interactie tussen jouw moeder en je zoon.
Ik heb zelf geen kinderen, maar mijn broer heeft er 2. Ik zie exact dat wat je omschrijft.
Vorige week zag ik het ook gebeuren. Mijn nichtje van 6 wilde 'oma' geen gedag zeggen. Mijn moeder zei bijna stampvoetend, dan zeg ik jou ook nooiit geen gedag meer......
Waar ik ook heel erg mee worstel, ik weet niet of je het herkent, is dat ik zo de angst heb dat ik mijn moeder ben. Ik kan het niet goed verwoorden, maar die gedachte verstikt mij en ik voel dan walging. maar ik kan dat gevoel niet verdragen en voel mij dan zo intens schuldig dat ik dat voel.
dinsdag 20 november 2018 20:28
Ja, dat klinkt ook als iets wat mijn moeder zou kunnen zeggen. Maar ik weet wel dat zij zelf ook haar schema's heeft en haar modi. Maar wil niet dat mijn zoon daar de dupe van wordt.
Ik bén op sommige gebieden ook net mijn moeder.
Mijn man zegt het soms wel eens tegen mij, dat vind ik meestal niet leuk om te horen eerlijk gezegd. Maar hij heeft soms wel een punt. Ik ben ook niet de meest flexibele persoon ter wereld. Maar ik doe het zelf wel bewust anders met zoontje
Ik bén op sommige gebieden ook net mijn moeder.
Mijn man zegt het soms wel eens tegen mij, dat vind ik meestal niet leuk om te horen eerlijk gezegd. Maar hij heeft soms wel een punt. Ik ben ook niet de meest flexibele persoon ter wereld. Maar ik doe het zelf wel bewust anders met zoontje
dinsdag 20 november 2018 20:36
Ja ik lijk ook erg op mijn moeder. Het verschil is voornamelijk, dat ik de modus straffende ouder erg in mij heb en mijn moeder minder (of niet ) naar zichzelf en ik ben heel erg geremd in mijn emoties, althans het slaat naar binnen en richt ik het op mezelf. Mijn moeder is naar buiten gericht.
Mocht ik nog kinderen krijgen, dan zou ik het zooo anders doen dan mijn eigen opvoeding, ik zou mij daar echt 100 % voor willen inzetten.
Mocht ik nog kinderen krijgen, dan zou ik het zooo anders doen dan mijn eigen opvoeding, ik zou mij daar echt 100 % voor willen inzetten.
dinsdag 20 november 2018 20:45
Ja, dat heb ik ook. Dit artikel omschrijft eigenlijk wel goed hoe ik mijn zoon wil opvoeden: https://seeitstopit.wordpress.com/2016/ ... -het-kind/
dinsdag 20 november 2018 21:03
Ja snap ik! helemaal mee eens.
en nog even iets heel anders; ik maak een linkje in mijn hoofd door de titel van het artikel.
Stop it.
https://www.youtube.com/watch?v=K7zcQbUodUw
Grappig filpje over therapie
en nog even iets heel anders; ik maak een linkje in mijn hoofd door de titel van het artikel.
Stop it.
https://www.youtube.com/watch?v=K7zcQbUodUw
Grappig filpje over therapie
dinsdag 20 november 2018 22:21
Wat een fijne link! Die ga ik zeker onthouden als ik kinderen krijg.snorriemorrie schreef: ↑20-11-2018 20:45Ja, dat heb ik ook. Dit artikel omschrijft eigenlijk wel goed hoe ik mijn zoon wil opvoeden: https://seeitstopit.wordpress.com/2016/ ... -het-kind/
Jullie verhaal over een emotionele moeder herken ik maar al te goed. Mijn emoties en behoeftes werden niet erkend.
Mijn ouders wil was wet en naar mij mening werd niet gevraagd. Ik was op een jonge leeftijd al verantwoordelijk voor het wel en wee van mijn ouders.
Ik had eigenlijk nooit echt een zorgeloze jeugd
Mijn ouders vergeleken me continuemet andere kinderen en het was nooit goed genoeg.
Daarnaast was ik superinschikkelijk en ging mee met andermans keuze om ni buiten de boot te vallen. Hierdoor had ik last van woede uitbarstingen omdat ik eigenlijk helemaal niet eens was met de keuze maar ik cijferde mijzelf weg voor een ander.
woensdag 21 november 2018 08:36
Ik denk eerlijk gezegd dat mijn ouders allebei best wel bang zijn voor emoties. Mijn vader kropt het altijd erg op en dan ontploft ie. En mijn moeder is heel erg gevoelig. Ik denk dat de gedachte hier achter hun gedrag was: als we medeleven of medelijden tonen dan blijft ze misschien wel hangen in haar verdriet. Dat ze me sterk wilden maken. Want ik was ook best gevoelig als kind en huilde ook snel. Dus ze zullen het vast met de beste bedoelingen hebben gedaan.
maar als je dan ook nog eens gepest word op school, dan zou het toch wel fijn zijn als je thuis wel erkenning krijgt en ook te horen krijgt dat je leuk bent. Want daar hebben ze ook aparte denkwijze over: als ik mijn zoon een compliment geef of een leuke anekdote vertel zegt mijn moeder wel eens: zulke dingen moet j niet zeggen waar hij bij is, anders denkt hij dat hij leuk is.... Dus alsof dat iets slechts is, als je kind denkt dat het een leuk kind is.
Veel zelfvertrouwen of zeggen dat je iets leuk vindt aan jezelf werd dus bij ons thuis niet echt als iets positiefs gezien. Volgens mijn moeder loop je dan naast je schoenen. Terwijl ik nu denk: je kan maar beter teveel zelfvertrouwen hebben, want als er dan iets gebeurt dat je zelfvertrouwen afneemt hou je een realistisch hoeveelheid over, terwijl ik zelf eigenlijk totaal geen zelfvertrouwen heb
maar als je dan ook nog eens gepest word op school, dan zou het toch wel fijn zijn als je thuis wel erkenning krijgt en ook te horen krijgt dat je leuk bent. Want daar hebben ze ook aparte denkwijze over: als ik mijn zoon een compliment geef of een leuke anekdote vertel zegt mijn moeder wel eens: zulke dingen moet j niet zeggen waar hij bij is, anders denkt hij dat hij leuk is.... Dus alsof dat iets slechts is, als je kind denkt dat het een leuk kind is.
Veel zelfvertrouwen of zeggen dat je iets leuk vindt aan jezelf werd dus bij ons thuis niet echt als iets positiefs gezien. Volgens mijn moeder loop je dan naast je schoenen. Terwijl ik nu denk: je kan maar beter teveel zelfvertrouwen hebben, want als er dan iets gebeurt dat je zelfvertrouwen afneemt hou je een realistisch hoeveelheid over, terwijl ik zelf eigenlijk totaal geen zelfvertrouwen heb
woensdag 21 november 2018 09:19
Herkenbaar Snorriemorrie, complimenten zijn volgens mijn ouders ook not done. Daarom werden die ook nooit gegeven. Mijn zelfvertrouwen heb ik zelf opgebouwd en haalde ik eerst uit mijn intelligentie omdat dat altijd werd benadrukt door mijn ouders. Nu haal ik het uit mijn overwinningen, mijn zelfliefde en goed hart. Dat is veel beter dan uit papiertjes van opleidingen.
woensdag 21 november 2018 09:33
Jeetje, wat herkenbaar wat jullie schrijven over ouders! Dat bevestigt ook wel weer de theorie dat je je schema's vormt in je jeugd.
Ik heb zelf een hele onveilige jeugd gehad. Een moeder die ontzettend onvoorspelbaar was, woedeuitbastinge had, liegen en bedriegen, alcohol probleem etc. Ze was/is niet in staat om liefde te tonen of te ontvangen, altijd boos op de hele wereld en op ons. Waarschijnlijk heeft ze ook psychische stoornissen (borderline is wel eens genoemd door mijn hulpverleners of narcisme) maar zij vindt dat iedereen gek is behalve zijzelf en weigert dus ook hulp. Mijn vader is heel onderdanig en vluchtte in zijn werk, kan ook niet zijn emoties tonen en heeft de laatste jaren ook ernstig psychische problemen. Het is een ingewikkeld verhaal, maar ik heb sinds ruim een jaar geen contact meer met mijn moeder, op aandringen van mijn psycholoog toen. En dat heeft wel rust gegeven, ik word niet meer constant geconfronteerd met het verleden en met de hoop dat ze misschien toch wel een keer gaat veranderen en mij ziet, maar het blijft ook pijnlijk. Ik ben zelf ook moeder van 2 kinderen en ik begrijp niet dat je zo met je eigen kinderen om kunt gaan. Ik ben trouwens pas echt gaan inzien wat ik tekort ben gekomen toen ik zelf moeder werd, ik wist het altijd wel, maar toen ben ik het ook gaan voelen.
.
Heel mooi die link die jij plaatste Snorrie! Ik denk dat wij heel erg onze kinderen opvoeden met de gedachte zoals we het NIET willen. Ik lijk in karakter gelukkig niet heel erg op mijn moeder, in uiterlijk wel en dat vind ik vreselijk. Het is mijn ergste nachtmerrie om te worden zoals zij, letterlijk.
En ik voel het verdriet in jouw berichten Cestlavie! Kan me ook zo goed voorstellen dat je je niet meer wilt hechten aan hulpverleners. Dat heb ik zelf nu ook heel erg,. Het kost veel tijd voordat ik iemand vertrouw en toe durf te laten en dan is dat eindelijk gelukt en dan gaan ze toch weer weg. Lukt het jou wel om je vriend toe te laten als je verdrietig bent? Ik vind dat zelf ontzettend moeilijk. Ik voel dat ik verlang naar troost en een arm om me heen, maar tegelijk sla ik mijn man letterlijk van me af en zeg dat ik met rust gelaten wil worden. Ik kom maar niet uit dat patroon
Ik heb zelf een hele onveilige jeugd gehad. Een moeder die ontzettend onvoorspelbaar was, woedeuitbastinge had, liegen en bedriegen, alcohol probleem etc. Ze was/is niet in staat om liefde te tonen of te ontvangen, altijd boos op de hele wereld en op ons. Waarschijnlijk heeft ze ook psychische stoornissen (borderline is wel eens genoemd door mijn hulpverleners of narcisme) maar zij vindt dat iedereen gek is behalve zijzelf en weigert dus ook hulp. Mijn vader is heel onderdanig en vluchtte in zijn werk, kan ook niet zijn emoties tonen en heeft de laatste jaren ook ernstig psychische problemen. Het is een ingewikkeld verhaal, maar ik heb sinds ruim een jaar geen contact meer met mijn moeder, op aandringen van mijn psycholoog toen. En dat heeft wel rust gegeven, ik word niet meer constant geconfronteerd met het verleden en met de hoop dat ze misschien toch wel een keer gaat veranderen en mij ziet, maar het blijft ook pijnlijk. Ik ben zelf ook moeder van 2 kinderen en ik begrijp niet dat je zo met je eigen kinderen om kunt gaan. Ik ben trouwens pas echt gaan inzien wat ik tekort ben gekomen toen ik zelf moeder werd, ik wist het altijd wel, maar toen ben ik het ook gaan voelen.
.
Heel mooi die link die jij plaatste Snorrie! Ik denk dat wij heel erg onze kinderen opvoeden met de gedachte zoals we het NIET willen. Ik lijk in karakter gelukkig niet heel erg op mijn moeder, in uiterlijk wel en dat vind ik vreselijk. Het is mijn ergste nachtmerrie om te worden zoals zij, letterlijk.
En ik voel het verdriet in jouw berichten Cestlavie! Kan me ook zo goed voorstellen dat je je niet meer wilt hechten aan hulpverleners. Dat heb ik zelf nu ook heel erg,. Het kost veel tijd voordat ik iemand vertrouw en toe durf te laten en dan is dat eindelijk gelukt en dan gaan ze toch weer weg. Lukt het jou wel om je vriend toe te laten als je verdrietig bent? Ik vind dat zelf ontzettend moeilijk. Ik voel dat ik verlang naar troost en een arm om me heen, maar tegelijk sla ik mijn man letterlijk van me af en zeg dat ik met rust gelaten wil worden. Ik kom maar niet uit dat patroon
woensdag 21 november 2018 12:09
Het is ergens wel heel fijn om wat herkenning te hebben aan de andere kant vind ik het ook rot vor iedereen
En tegleijk voel ik me nu ook schuldig dat ik dit soort dingen opschrijf over mijn moeder, want ik weet dat zij ook vanuit liefde heeft gehandeld en mij nooit heeft willen beschadigen. De dingen die we nu weten dat ze schadelijk zijn voor kinderen werden destijds ook gewoon door het consultatiebureau als advies gegeven, bijvoorbeeld slaaptraining, je kindje laten huilen, werd vroeger gezien als dé oplossing, terwijl we nu weten dat dit immense stress bij een baby kan veroorzaken.
Overigens heb ik daar ook best mee in de knoop gezeten, mijn zoontje huilde zichzelf wel in slaap, en als ik hem daarin stoorde ging hij alleen maar harder huilen. Hij wilde dus wel gewoon even huilen en met rust worden gelaten op dat moment. Dat voelde destijds alsof ik het op geen enkele manier goed kon doen eigenlijk.
En tegleijk voel ik me nu ook schuldig dat ik dit soort dingen opschrijf over mijn moeder, want ik weet dat zij ook vanuit liefde heeft gehandeld en mij nooit heeft willen beschadigen. De dingen die we nu weten dat ze schadelijk zijn voor kinderen werden destijds ook gewoon door het consultatiebureau als advies gegeven, bijvoorbeeld slaaptraining, je kindje laten huilen, werd vroeger gezien als dé oplossing, terwijl we nu weten dat dit immense stress bij een baby kan veroorzaken.
Overigens heb ik daar ook best mee in de knoop gezeten, mijn zoontje huilde zichzelf wel in slaap, en als ik hem daarin stoorde ging hij alleen maar harder huilen. Hij wilde dus wel gewoon even huilen en met rust worden gelaten op dat moment. Dat voelde destijds alsof ik het op geen enkele manier goed kon doen eigenlijk.
woensdag 21 november 2018 18:13
Ik heb niet zo zeer dat ik het niet toe laat, maar als ik mij niet begrepen voel dan stopt het voor mij, dan raak ik op slot. Eigenlijk moet ik dan rustig uitleggen dat ik mij niet begrepen voel, maar meestal word ik van binnen boos en denk ik laat maar. Of ik ben bang dat hij mij zo raar vind en hou ik me ook in. Mijn vriend heeft er nogal een handje van om uit te stralen dat ik mij aanstel, soms zegt hij het ook letterlijk. Nadat hij een keer mee is geweest naar therapie is dit wel beter geworden, maar soms vind hij het alsnog overdreven.biep77 schreef: ↑21-11-2018 09:33En ik voel het verdriet in jouw berichten Cestlavie! Kan me ook zo goed voorstellen dat je je niet meer wilt hechten aan hulpverleners. Dat heb ik zelf nu ook heel erg,. Het kost veel tijd voordat ik iemand vertrouw en toe durf te laten en dan is dat eindelijk gelukt en dan gaan ze toch weer weg. Lukt het jou wel om je vriend toe te laten als je verdrietig bent? Ik vind dat zelf ontzettend moeilijk. Ik voel dat ik verlang naar troost en een arm om me heen, maar tegelijk sla ik mijn man letterlijk van me af en zeg dat ik met rust gelaten wil worden. Ik kom maar niet uit dat patroon
woensdag 21 november 2018 18:17
en inderdaad veel herkenning in de topics.
Het klopt wat je zegt Snorriemorrie, 30 jaar geleden gingen dingen nog heel anders in de opvoeding. (Pedagogische) tikken/slaan was nog geen strafbaar feit. Veel ouders trouwden nog uit huis en kregen vroeg kinderen en reflecteren hadden ze ook niet geleerd. Tenminste nu heb ik het vooral over mijn ouders. En ik weet zeker dat mijn ouders ook nooit de intentie hebben gehad om psychische problemen bij hun kinderen te veroorzaken.
Ik had toen ik 2 jaar oud was tot mijn 4e last van Breathe holding spell syndoom. Dat je als kind emotioneel word, je adem inhoud en flauw valt. De huisarts had mijn moeder geadviseerd om mij dan onder de koude douche te zetten. Inmiddels is deze methode achterhaald.
Het klopt wat je zegt Snorriemorrie, 30 jaar geleden gingen dingen nog heel anders in de opvoeding. (Pedagogische) tikken/slaan was nog geen strafbaar feit. Veel ouders trouwden nog uit huis en kregen vroeg kinderen en reflecteren hadden ze ook niet geleerd. Tenminste nu heb ik het vooral over mijn ouders. En ik weet zeker dat mijn ouders ook nooit de intentie hebben gehad om psychische problemen bij hun kinderen te veroorzaken.
Ik had toen ik 2 jaar oud was tot mijn 4e last van Breathe holding spell syndoom. Dat je als kind emotioneel word, je adem inhoud en flauw valt. De huisarts had mijn moeder geadviseerd om mij dan onder de koude douche te zetten. Inmiddels is deze methode achterhaald.
woensdag 21 november 2018 21:48
Herkenbaar! Mijn moeder had er ook een handje van om boos te reageren als ik boos was als kind! Dan zei ze: dan ga je toch een andere moeder zoeken, als je het zo slecht hebt! Of: je bent zo ondankbaar, ik hoef je even niet meer te zien. Ik sloof me zo voor je uit en dan doe je zo!
Het rare is dat ik mn moeder ook nog begrijp tegelijkertijd, maar het waren destijds wel pijnlijke opmerkingen. Ik ging mijn emoties verbergen en voor mezelf houden, maar ik denk wel dat ik nu op haar lijk en ook zo zal worden als moeder. Terwijl ik dat niet wil. Maar ik kan zelf nu ook niet altijd evengoed omgaan met dat soort emoties.
En ja door dat emotionele tekort denk ik inderdaad dat je dat alsnog gaat zoeken, ook nog op latere leeftijd, en dan als je dat vindt bij een therapeut dan wil je innerlijke kind niet meer weg bij die therapeut. Stom hoe dat werkt want het is ook nooit genoeg, als het contact weer stopt ontstaat er weer opnieuw een leegte.
Ik ben ook terughoudend om me weer opnieuw te gaan hechten aan een therapeut want het stoppen met de behandeling is dan pijnlijker en naarder dan de klachten waarvoor ik initieel in behandeling gegaan ben. Dat stoppen is dan echt iemand belangrijks kwijtraken.
Het rare is dat ik mn moeder ook nog begrijp tegelijkertijd, maar het waren destijds wel pijnlijke opmerkingen. Ik ging mijn emoties verbergen en voor mezelf houden, maar ik denk wel dat ik nu op haar lijk en ook zo zal worden als moeder. Terwijl ik dat niet wil. Maar ik kan zelf nu ook niet altijd evengoed omgaan met dat soort emoties.
En ja door dat emotionele tekort denk ik inderdaad dat je dat alsnog gaat zoeken, ook nog op latere leeftijd, en dan als je dat vindt bij een therapeut dan wil je innerlijke kind niet meer weg bij die therapeut. Stom hoe dat werkt want het is ook nooit genoeg, als het contact weer stopt ontstaat er weer opnieuw een leegte.
Ik ben ook terughoudend om me weer opnieuw te gaan hechten aan een therapeut want het stoppen met de behandeling is dan pijnlijker en naarder dan de klachten waarvoor ik initieel in behandeling gegaan ben. Dat stoppen is dan echt iemand belangrijks kwijtraken.
woensdag 21 november 2018 21:51
Snorriemorrie, dit vind ik heel interessant en een onderwerp waar ik veel mee worstel. Ik snap dat een ander niet voelt wat ik voel. En dat ik mezelf moet leren troosten. Maar toch... als ik zeg dat ik me kut voel, wil ik graag een (virtuele) arm om me heen, een bemoedigend woord. Ik kan voor mezelf nog niet de grens bepalen, wat vraag ik teveel (vooral van mijn man) en waarin schiet hij tov mij tekort. Heel lastigsnorriemorrie schreef: ↑19-11-2018 20:30Ik weet het niet zeker, maar ik heb dat idee wel, ja. Voor ons zijn bepaalde schema's realiteit, maar anderen die zo'n schema niet hebben kunnen zich niet voorstellen dat bepaalde dingen zo'n 'big deal' zijn, heb ik tenminste het idee.
Als je zelf geen last hebt van sociale ongewenstheid kun je misschien niet voorstellen dat iemand op kan kijken tegen een feestje, want je hebt zelf nooit ervaren hoeveel spanning dat met zich mee kan brengen...
Ik heb zelf soms het idee dat het begrip van veel mensen zo ver reikt als dat ze zelf ooit iets hebben ervaren, in elk geval.
woensdag 21 november 2018 21:56
Ach lieve Cestlavie, ik hoop dat het je lukt om de komende dagen mild voor jezelf te zijn.Cestlavie83 schreef: ↑20-11-2018 19:26Ik hoop dat ik dit niet nog een keer ga voelen. Ik kan er op het moment helemaal niks mee, ik schiet constant in paniek, want het doet mij ontzettend veel pijn. Vandaag voelde ik mij zo in de steek gelaten. Ik voel verdriet, eenzaamheid en boosheid.
Ik wil mij ook niet meer hechten aan een therapeut.
@ snorriemorrie, een van mijn problemen is ook verstrengeling, Althans ik heb het probleem dat ik niet een eigen ik ervaar, althans niet heel sterk. Ik ga heel snel mee in de mening van de ander en ik pas me zo aan dat ik denk dat de ander mij zo wil zien...... Ik wissel nogal van identiteit. dat is toch ook verstrengeling?
Ik wil je een dikke knuffel geven.
Ik denk trouwens niet dat het verstrengeling is. Bij mijzelf is het de willoos inschikkelijke, omdat ik mezelf niks waard vind. De ander heeft altijd gelijk. Bij mij er ingestampt door mijn dominante vader: mijn wil is wet!
woensdag 21 november 2018 22:43
Jeminee, zo ontzettend herkenbaar! Mijn vader kan niet met emoties omgaan, naar buiten toe presenteert hij altijd een vrolijk gezicht. Thuis was hij zo labiel als de pest. Dan weer vreselijk somber, dan weer woede-uitbarstingen. Mijn moeder was de onderdanige, maar kreeg eens in de zoveel tijd dan ook een woede-uitbarsting en dan was het oorlog bij ons thuis met de kinderen in het midden. En Snorriemorrie, je schrijft dat een tik in die tijd wel kon, maar ik heb altijd gevoeld dat mijn vader de controle kwijt was als ik een pak voor de broek kreeg. Dat was ontzettend beangstigend.
Leuk filmpje Cestlavie! Ik heb hardop gelachen. Just stop it!!!
Mooie link Snorriemorrie, ik wil het zelf absoluut beter doen voor mijn kinderen. Wat ik nog het lastigst vind is als ik zelf in een beschermer schiet, want dan kan ik niet meer afstemmen op mijn kinderen.
O ja en ook ik vind het zo heerlijk als blijkt dat ik mijn kids zelfvertrouwen meegeef. Laatst zei mijn oudste, omdat hij een nieuwe skill onder de knie had: mama is trots, papa is trots, broertje is trots, poes is trots en ik ben trots op mezelf!
Leuk filmpje Cestlavie! Ik heb hardop gelachen. Just stop it!!!
Mooie link Snorriemorrie, ik wil het zelf absoluut beter doen voor mijn kinderen. Wat ik nog het lastigst vind is als ik zelf in een beschermer schiet, want dan kan ik niet meer afstemmen op mijn kinderen.
O ja en ook ik vind het zo heerlijk als blijkt dat ik mijn kids zelfvertrouwen meegeef. Laatst zei mijn oudste, omdat hij een nieuwe skill onder de knie had: mama is trots, papa is trots, broertje is trots, poes is trots en ik ben trots op mezelf!
donderdag 22 november 2018 09:25
@Prazo36 die opmerkingen die je noemt zijn heel herkenbaar. Vooral rond de feestdagen heb ik die heel vaak gehoord. "Doe ik zo mijn best om het gezellig te maken en dan ga jij weer dwarsliggen!" Ook in vakanties en eigenlijk met alle bijzondere gelegenheden was ik een dwarsligger volgens mijn familie. Ja, ik ben anders dan de andere mensen in mijn familie, maar juist omdat dat niet werd geaccepteerd was ik een dwarsligger, als ik soms even wat ruimte had gekregen, had ik op andere momenten juist wel weer wat makkelijker kunnen aanpassen...
Toch betrap ik mezelf ook wel eens op die gedachte dat ik dan mijn best doe om het gezellig te maken en dat vervolgens man + zoon "dwarsliggen" voor mijn gevoel.
Maar ik denk dat ik het wel wat beter bij mezelf kan houden ipv hen een schuldgevoel aanpraten.
Toch betrap ik mezelf ook wel eens op die gedachte dat ik dan mijn best doe om het gezellig te maken en dat vervolgens man + zoon "dwarsliggen" voor mijn gevoel.
Maar ik denk dat ik het wel wat beter bij mezelf kan houden ipv hen een schuldgevoel aanpraten.
donderdag 22 november 2018 09:42
Dag allemaal, ik klets graag mee. Ik heb in het verleden schematherapie gevolgd, en daar veel aan gehad. Ik ben op het moment zwanger en merk dat ik op moet passen om niet in oude patronen te vervallen, dus ik probeer weer technieken te oefenen (ik gebruik veel de flashcard (gedachten uitdagen). Ik wil mijn kindje straks echt een fijne, veilige jeugd geven.
Ik lees veel herkenbaars hier zeg over ouder-kind relatie. Bij ons thuis vaak een gespannen sfeer, en het was allemaal nooit 'goed genoeg'.
Ik lees veel herkenbaars hier zeg over ouder-kind relatie. Bij ons thuis vaak een gespannen sfeer, en het was allemaal nooit 'goed genoeg'.
donderdag 22 november 2018 10:02
Hoi Metta,
Leuk dat je mee gaat schrijven. En gefeliciteerd met de zwangerschap. Dat is zeker een heftige periode waarin je ook weer veel kan worden geconfronteerd met wat je zelf tekort bent gekomen.
Verwacht niet van jezelf dat je het perfect moet gaan doen straks als moeder. Dat is echt niet nodig, iedere moeder gaat fouten maken, en daar beschadig je zeker niet direct je kind mee. Voor mij was dit juist een valkuil dat ik het zó perfect wilde doen dat ik er zelf aan onderdoor begon te gaan. Het mag soms best even een tandje minder, of dat je even wat tijd voor jezelf neemt ook.
Want een kind leert ook veel door te kijken hoe jij met jezelf omgaat. Mijn moeder cijferde zich bijvoorbeeld heel erg weg voor iedereen in haar omgeving en dat heb ik ook wel overgenomen en voel(de) me altijd schuldig als ik even wat voor mezelf deed of ergens nee tegen zei, omdat ik dat nooit heb geleerd en ook wel voor werd veroordeeld als ik "egoïstisch" was, terwijl dit juist heel gezond gedrag is om ook wel eens ergens nee op te zeggen.
Sorry, misschien heb je hier niks aan, maar wilde het even delen hoe ik het heb ervaren
Leuk dat je mee gaat schrijven. En gefeliciteerd met de zwangerschap. Dat is zeker een heftige periode waarin je ook weer veel kan worden geconfronteerd met wat je zelf tekort bent gekomen.
Verwacht niet van jezelf dat je het perfect moet gaan doen straks als moeder. Dat is echt niet nodig, iedere moeder gaat fouten maken, en daar beschadig je zeker niet direct je kind mee. Voor mij was dit juist een valkuil dat ik het zó perfect wilde doen dat ik er zelf aan onderdoor begon te gaan. Het mag soms best even een tandje minder, of dat je even wat tijd voor jezelf neemt ook.
Want een kind leert ook veel door te kijken hoe jij met jezelf omgaat. Mijn moeder cijferde zich bijvoorbeeld heel erg weg voor iedereen in haar omgeving en dat heb ik ook wel overgenomen en voel(de) me altijd schuldig als ik even wat voor mezelf deed of ergens nee tegen zei, omdat ik dat nooit heb geleerd en ook wel voor werd veroordeeld als ik "egoïstisch" was, terwijl dit juist heel gezond gedrag is om ook wel eens ergens nee op te zeggen.
Sorry, misschien heb je hier niks aan, maar wilde het even delen hoe ik het heb ervaren
donderdag 22 november 2018 11:13
Dank je Snorrie! Daar heb ik zeker wat aan, goed dat je het zegt. Inderdaad, het gaat erom hoe je met jezelf omgaat, dat je echt van jezelf houdt. Dat ziet een kindje straks. Mijn moeder cijferde zichzelf inderdaad ook weg en alleen maar hard werken. Voor mij ook een valkuil. Daarbij toonde ze weinig emotie, en mijn vader was emotioneel juist weer heel onstabiel.
donderdag 22 november 2018 19:29
Martje55 dat wat je noemt met een balans vinden in het krijgen van steun en troost, jezelf geven van steun en troost, dat zijn volgens mij ook onderwerpen die vooral bij MBT worden behandeld, tenminste dit is ook exact een van mijn hulpvragen.
Lastig is het he?
Ik kan me voorstellen, voor degene die kinderen hebben, dat je enerzijds je meer kan inleven in eigen ouders. Dat het zeker niet gemakkelijk is om emoties altijd te reguleren. Ik denk ook niet dat een perfecte opvoeding bestaat.
Prazo 36, zo werkt het bij mij ook precies , wat je schrijft over de innerlijke leegte als de therapie stopt.
Het is nu 3 dagen geleden, ik raak gedurende de dag vaak overspoeld door verdriet. En ik heb ontzettend last van de leegte en schaamte. Ik schaam me zo voor mijn gevoel. Ik weet dat het niet hoeft, ik weet dat ik mild moet zijn, maar ik word heen weer geslingerd. Ik was nog niet eens op de helft van mijn therapie.
Ik ben ook boos, vooral boos op de belofte dat we het traject samen zouden doen. Mijn verstand probeert te relativeren, maar mijn gevoel krijg ik nog niet mee.
Ik merkte gisteren, vannacht en vandaag dat ik veel straffende gedachte heb over mezelf en mijn gevoel.
Sorry dat ik er weer over schrijf, ik kan me voorstellen dat jullie denken, nu weten we het wel. Ik hoef ook niet een reactie, maar omdat ik continu het gevoel heb het niet kwijt te kunnen raken, dacht ik ik typ het toch maar weer van me af.
Eeen beetje als dagboek functie....
Lastig is het he?
Ik kan me voorstellen, voor degene die kinderen hebben, dat je enerzijds je meer kan inleven in eigen ouders. Dat het zeker niet gemakkelijk is om emoties altijd te reguleren. Ik denk ook niet dat een perfecte opvoeding bestaat.
Prazo 36, zo werkt het bij mij ook precies , wat je schrijft over de innerlijke leegte als de therapie stopt.
Het is nu 3 dagen geleden, ik raak gedurende de dag vaak overspoeld door verdriet. En ik heb ontzettend last van de leegte en schaamte. Ik schaam me zo voor mijn gevoel. Ik weet dat het niet hoeft, ik weet dat ik mild moet zijn, maar ik word heen weer geslingerd. Ik was nog niet eens op de helft van mijn therapie.
Ik ben ook boos, vooral boos op de belofte dat we het traject samen zouden doen. Mijn verstand probeert te relativeren, maar mijn gevoel krijg ik nog niet mee.
Ik merkte gisteren, vannacht en vandaag dat ik veel straffende gedachte heb over mezelf en mijn gevoel.
Sorry dat ik er weer over schrijf, ik kan me voorstellen dat jullie denken, nu weten we het wel. Ik hoef ook niet een reactie, maar omdat ik continu het gevoel heb het niet kwijt te kunnen raken, dacht ik ik typ het toch maar weer van me af.
Eeen beetje als dagboek functie....
donderdag 22 november 2018 23:52
C’estlavie83: ik vind het juist op een bepaalde manier ook steunend om te lezen dat ik niet de enige ben doe het hier zo moeilijk mee gehad heeft... schrijf gerust van je af zou ik zeggen.
Je hoeft je niet te schamen dat het je niet lukt dit gevoel bij te sturen want het is zo intens... kan me je teleurstelling ook 100% voorstellen. Ik weet dat mijn therapeut een keer een sessie afzei op het laatste moment omdat ze ziek geworden was. Dat vond ik al erg, laat staan als de helft van je traject niet doorgaat. Lijkt me echt ff slikken, zeker als je er vertrouwen in had en een fijn gevoel erbij had. Dan is dat gelijk aan diggelen geslagen.
Ik snap niet dat die therapeuten zelf zo makkelijk afscheid nemen van hun cliënten, dat vind ik echt knap. Met sommigen heb je echt een goede klik. De klik met mijn therapeute was echt wederzijds, dat merkte ik aan haar doen en laten en bij het afscheid gaf ze me een knuffel, terwijl ik niet eens weet of dat mag. Maar ze deed het en ik voelde gewoon aan alles dat er een enorme klik was. Ik mis haar nog steeds, meer dan een jaar later, het slijt wel echt maar er blijven momenten dat ik denk: zal ik me weer laten doorverwijzen naar haar door de huisarts. Terwijl zij niet de therapie kan bieden die ik nodig heb.
Beschamend hoe ver dat gaat, de behoefte om haar weer te zien, ik schaam me ook echt te pletter hoor.
Je hoeft je niet te schamen dat het je niet lukt dit gevoel bij te sturen want het is zo intens... kan me je teleurstelling ook 100% voorstellen. Ik weet dat mijn therapeut een keer een sessie afzei op het laatste moment omdat ze ziek geworden was. Dat vond ik al erg, laat staan als de helft van je traject niet doorgaat. Lijkt me echt ff slikken, zeker als je er vertrouwen in had en een fijn gevoel erbij had. Dan is dat gelijk aan diggelen geslagen.
Ik snap niet dat die therapeuten zelf zo makkelijk afscheid nemen van hun cliënten, dat vind ik echt knap. Met sommigen heb je echt een goede klik. De klik met mijn therapeute was echt wederzijds, dat merkte ik aan haar doen en laten en bij het afscheid gaf ze me een knuffel, terwijl ik niet eens weet of dat mag. Maar ze deed het en ik voelde gewoon aan alles dat er een enorme klik was. Ik mis haar nog steeds, meer dan een jaar later, het slijt wel echt maar er blijven momenten dat ik denk: zal ik me weer laten doorverwijzen naar haar door de huisarts. Terwijl zij niet de therapie kan bieden die ik nodig heb.
Beschamend hoe ver dat gaat, de behoefte om haar weer te zien, ik schaam me ook echt te pletter hoor.
vrijdag 23 november 2018 00:02
@Snorriemorrie Ja precies dat! Als je steeds een dwarsligger gevonden wordt ga je je ook op den duur schikken naar de rol van dwarsligger, tenminste ik had wel eens een gedachte van: ik ben toch een lastig kind, wat heb ik te verliezen?
Ik denk idd wel dat wellicht bij sommige kinderen wat eerder narcistische trekken zullen ontstaan als ze steeds opgehemeld worden door hun ouders, maar als ze zoals sommige (ik incluus) hevig gepest worden op school en er is thuis ook geen aandacht voor positieve aspecten dan gaat het op den duur wel erg overheersen, dat negatieve. Ik weet dat mn moeder niet tegen kritiek kan dus ik vermoed dat ze ook enorm onzeker is stiekem, maar ze heeft een masker op waardoor je het niet ziet. Ik merk het soms wel aan dingen, dat ze aan zichzelf twijfelt. Dus ja ze zag in mijn kind-emoties waarschijnlijk ook afwijzing. Mega lastig dus. Maar ik hou enorm veel van haar dus ook lastig te moeten concluderen dat ze schema’s heeft helpen vormen bij mij
Ik denk idd wel dat wellicht bij sommige kinderen wat eerder narcistische trekken zullen ontstaan als ze steeds opgehemeld worden door hun ouders, maar als ze zoals sommige (ik incluus) hevig gepest worden op school en er is thuis ook geen aandacht voor positieve aspecten dan gaat het op den duur wel erg overheersen, dat negatieve. Ik weet dat mn moeder niet tegen kritiek kan dus ik vermoed dat ze ook enorm onzeker is stiekem, maar ze heeft een masker op waardoor je het niet ziet. Ik merk het soms wel aan dingen, dat ze aan zichzelf twijfelt. Dus ja ze zag in mijn kind-emoties waarschijnlijk ook afwijzing. Mega lastig dus. Maar ik hou enorm veel van haar dus ook lastig te moeten concluderen dat ze schema’s heeft helpen vormen bij mij
