Wat hielp jou tijdens rouw

Mijn moeder kan helemaal niets met verdriet. Zeker niet het mijne. Af en toe huilt ze zelf wel hoor. Gisteren ook, zaten we te eten en opeens een dikke snik en daar ging ze. Dat ze het zo erg vond dat hij zo geleden had. En dan na 20 seconden is het klaar. Het vervelende is dat ik haar niet kan troosten. Ik heb wel eens een arm om haar heen gelegd, maar dat vindt ze niet fijn. Ze wil dan het liefst even alleen zijn.

's Ochtends gaat het eigenlijk meestal wel, maar in de avond heb ik het zo moeilijk. Ik vind dit zo'n naar gevoel en wat ik doe, of waar ik ook ga, ik kan er niet aan ontsnappen. Als ik er echt over nadenk dat ik hem nooit meer zal zien, dan begin ik gewoon te hyperventileren.

En ik ben zo moe. Zo ontzettend moe.

Ik vind het fijn om hier weer even bij te lezen. Niet fijn natuurlijk om te lezen hoe moeilijk sommigen het hier hebben, maar de herkenning biedt mij een beetje troost.

Afgelopen week was het een maand geleden dat mijn vader overleden is. Vreemd dat het alweer een maand geleden is. Ik merk dat het nu allemaal wat meer begint te landen, het onwerkelijk gevoel maakt nu ruimte voor het verdriet. Geen intense huilbuien, zoals ik die misschien wel had verwacht, maar af en toe in huilen uitbarsten. Vaak als ik alleen ben, in de auto bijvoorbeeld. Op zo'n moment zou ik alleen maar getroost willen worden door mijn vader, die realisatie maakt het extra pijnlijk.

Hoe waren jullie emoties op de dag van de begrafenis/crematie? Hebben jullie toen veel gehuild of was het meer een automatische piloot? Wij kregen achteraf van iemand te horen (die het echt niet vervelend bedoelde) dat hij ons als familie zo 'koeltjes' vond, dat er maar weinig emoties waren. Ergens voelt dat toch niet fijn om te horen, alsof het niet echt pijn doet? Alsof ik niet verdrietig genoeg was die dag?
Voor mezelf kan ik het wel verklaren, zo'n dag met heel veel onbekenden om me heen, en met het moeten houden van een toespraak die enorm veel spanning opleverde, dan schakelt mijn gevoel juist uit.

Herkenbaar Lady _Day blije mensen willen meppen had ik ook regelmatig zeker toen mijn vader net overleden was en mijn moeder heel veel zorg vroeg en niets meer wist. Het op mijn vorige werk door sluiting en gekonkel en ellende was en wij ons ouderlijk huis aan het leegruimen waren.. En wat zij onze personeelsfunctionaris tegen mij dat het leven leuk is.. dat ik haar niet genept heb..

Een uitstrooiing heb ik nog niet meegemaakt mijn ouders en schoonzusje zijn begraven. Maar klinkt mooi Sempie al blijft het enorm verdrietig..

En verdriet, overgang en stress vrees dat ik ook lid ben van dat clubje..

Kijk enorm uit naar woensdag dat ik met mijn dochter een weekje op vakantie ga.. ben mijn puberzoon even helemaal beu. Zwak staan voor school en maar lui zijn en nonchalant ook hem kan ik nu meppen of nog liever al een keer blijven zitten nu 18 zijn en nog steeds lui zijn..

Ondersteboven, ja, het is de herkenning die zo fijn is. Dat je weet dat je niet alleen bent. Bij mij begon het na een week of 6 te landen. Nadat mijn vader is overleden zijn er in de weken daarna nog 2 mensen in mijn omgeving overleden, waaronder zijn beste vriend. Gek genoeg was dat ook weer 'afleiding'.

Nadat zijn beste vriend ook was overleden toen begon de werkelijkheid pas tot me door te dringen. Hier ook geen intense huilbuien, die heb ik alleen gehad toen hij zo ziek was, maar af en toe even in huilen uitbarsten, of de hele dag zo'n jankerig gevoel.

Mijn vader is gecremeerd, maar er was geen dienst in een rouwcentrum. Gelukkig maar. Ik vind het zo knap als mensen dan zo'n toespraak houden. Ik had dat niet gekund. Mijn vader lag thuis opgebaard en op de dag van de crematie hadden wij een klein groepje mensen thuis uitgenodigd om afscheid van hem te nemen, als ze dat wilden, en hapje en drankje. Om 3 uur kwam de auto van de begrafenisondernemer en hebben we de kist dichtgeschroefd, in de auto geplaatst en hebben we hem uitgezwaaid. Het was eigenlijk heel mooi en ik vond het ook heel gezellig dat die mensen er waren. Dat waren mensen die dicht bij zijn hart stonden.

Ik heb niet hoeven huilen tijdens zijn afscheidsfeestje, dat kwam pas later. Ik was destijds ook nog steeds opgelucht dat die hel voorbij was, dat scheelde ook. Mijn vader is donderdagavond overleden en maandagmiddag al gecremeerd.

Ik snap heel goed dat je de indruk afgeeft van 'koeltjes'. Het is zo'n emotionele dag, en als je je laat gaan is het hek van de dam. Hoe stop je dan? Maar ja, van binnen schreeuw je natuurlijk. Dat komt er later echt wel uit.

Christiana, ik weet zeker dat je die collega in je gedachten wel gemept hebt Wat een ding om te zeggen, zeg. Ongelooflijk.

Ik hoor ook wel van alles om me heen en ik probeer het maar van me af te laten glijden, anders vind ik bijna niemand meer leuk. Ik snap dat mensen de meest belachelijke dingen zeggen omdat ze niet weten wat ze wel moeten zeggen. En verder is het voornamelijk heel erg stil. Alsof er niets gebeurd is, terwijl mijn leven fundamenteel veranderd is.

Lekker dat je even met je dochter op pad gaat. Even weer wat nieuwe indrukken, misschien wat bijslapen en ver genoeg weg van je luie puberzoon zodat je hem niet hoeft te meppen

Lieve meiden ik moet nog even verder bijlezen maar wilde even wat van me laten horen. En iedereen even een virtuele knuffel/arm om je heen geven. Want wat hebben we die soms hard nodig. Gemis van een geliefde gaat zo diep...
hier best goede dagen gehad! Mn ma komt binnen we gaan zo ff samen zwemmen. Gisteren en vandaag merk ik weer meer verdriet en ook moe. Deze week is mn ma ook jarig en dat wordt voor het eerst vieren zonder mn vader. Daar zie ik tegenop....

Hi, Bloesem, leuk je even weer te zien. Fijn dat je wat goede dagen hebt gehad. Een welkome afwisseling vind ik dat altijd.

Hier gaat het moeizaam, maar dat is altijd zo als ik alleen thuis ben. Morgenavond komt mijn vriend. Dat doet me altijd goed. Als er anderen bij zijn dan waardeer ik hun aanwezigheid extra of zo. En ik wil me ook niet continu laten gaan. Maar ja, als ik alleen ben, ben ik soms de wanhoop nabij. Ik heb moeite om het gemis en het verdriet even te 'parkeren'. Overal waar ik ga, gaat het gemis. Het is maar goed dat ik dit vantevoren niet had kunnen weten: dat het zo'n pijn zou doen.

En daar was ik, bij een kennis die helderziend of zo is. De dag na de crematie van mijn vader. Ik voelde me toen goed, bijna euforisch. Ik zie mezelf nog zo tegen haar zeggen: 'ik heb er vrede mee, het grootste verdriet heb ik al gehad. Nu zit hij gewoon in mijn hart'. En dat dacht ik echt... dat het ergste voorbij was. Maar het missen wordt steeds erger en ik ben zo bang dat dat nooit beter wordt...

Ben zo labiel als de neten. Als het over een maand niet beter is ga ik naar de huisarts.

Ik ben meestal blij als de dag weer voorbij is. Zo zonde, want het leven is al zo kort.

Ha Lady,

Fijn dat je vriend morgen komt! Hoop dat je dan weer even wat betere momenten zal hebben.
Hoe is het met je ‘tuinieren’? Heb je daar nog wat aan gedaan? En doe je iets van sport? Iets wat je kan helpen om de stress uit je lijf te krijgen?
Ik heb ook best betere dagen en ik heb ook momenten gehad dat ik dacht dat ik me nooit meer normaal zou voelen. En toch zijn die momenten er nu wel. Dat ik weer even geniet van de natuur, een lekker stuk chicola, een kop thee of dat ik even lekker zwem of fijn met een boek op de bank zit. Dan kan ik even omhoog kijken en denken Ha pap, ik mis je maar ik red het wel....
En ik heb zeker ook momenten of dagen dat ik hem gewoon hier wil hebben, dat ik hem zo mis en alles pijn doet ik enorm moet huilen.
Ik probeer me vast te houden aan doe goede momenten. Hoewel ik er heen snars van snap. Hoe kan je je nou ooit weer goed voelen als een deel
Van je hart is weggerukt? En toch, toch gaat dat komen. Ook voor jou.
Heb je vandaag nog momenten gehad dat je je wat beter voelde? Of dat je ergens zo in opging dat je je verdriet even niet zo aan de opervlakte had zitten?

Christiana geniet van je weekje weg!

Wilde haar wel meer dan 1x meppen lady_Day

Zij heeft in haar leven nog geen tegenslag gehad. Die mensen zijn er..

Lief dat jullie mij een fijne week wensen, zometeen mijn koffer pakken en gaan..

Hopelijk kan ik wat bijslapen! Even andere omgeving zal goed doen denk ik.

Bloesem, mijn hele tuin is kaal inmiddels. Haha. Nee, dat gaat wel goed. Ik snoei nog als een malle, onkruid komt gelukkig snel op dus er is altijd wel iets te doen. Ik doe geen sport. Vind daar helemaal niets aan. Heb wel gedacht om weer te gaan yoga-en maar het is er nog niet van gekomen. Ik fiets wel 12 km van en naar mijn werk en in de weekenden wandel ik veel.

Ook ik heb wel betere momenten hoor. Maar eigenlijk alleen als ik niet alleen ben. Ik vond het altijd zo fijn om alleen te zijn. Dus een beetje jammer, dit.

Vandaag op het werk wel een productieve dag gehad. Voelt ook fijn. Ik voel me zo schuldig omdat ik gewoon maar op halve kracht draai. Ik kan zoveel meer, maar het komt er niet uit. Ik zou wel willen dat ik me helemaal op mijn werk kon storten. Dat zou de perfect afleiding zijn.

Ik merk ook dat ik heel graag over mijn vader praat, maar mensen beginnen daar ook moe van te worden. Het zijn steeds dezelfde verhalen namelijk Maar voor mij is het een manier om hem toch nog een beetje levend te houden of zo.

Vertel hier dan eens een leuke, grappige anekdote over je vader, Lady. Prima plek hier

Ik moest bijvoorbeeld wel erg lachen om mijn moeder toen ze haar hondje kreeg en daar een naam voor moewt verzinnen. Het moest geen algemene hondennaam worden, dus geen Ceasar, Boris of zoiets. Zodat niet iedereen dezelfde naam riep op het veldje.

Had ze haar hondje en noemde ze die Abel, zodat hij elke keer bij een speeltuin opkeek omdat moeders hun kind riepen. Had ze er geen rekening mee gehouden dat Abel natuurlijk gewoon een jongensnaam is, die toen ook best populair was.

Tvp... helaas... we zitten hier in de fase van de laatste weken/dagen.. en ik probeer me maar voor te bereiden op alle ellende die nog komt door jullie verhalen te te lezen en te hopen dat het eerste jaar alleen enorm ellendig is en t daarna beter zal gaan met me.

Maar het is eigenlijk gewoon dikke vette k.u.t. en zal t maar over me heen moeten laten komen. Het doet goed dat we dit al een jaar of 5 aan zagen komen en bewust vol herinneringen gepland hadden. Alleen het nieuws dat het is uitbehandeld (2 weken terug) tot nu (bed in de woonkamer) gaat wel erg snel.

Lambchop, grappig verhaal van Abel. Ik heb niet eens veel grappige anecdotes, maar gewoon meer hoe hij was. Hij kon erg lekker koken. Dat missen we. En hoe hij altijd op pad was met zijn hond, de witte herder. Ze leken ook op elkaar. Qua uiterlijk, maar ook qua karakter

Koekie, wat ontzettend zwaar. Gaat het om je vader of je moeder? En leeft de ander nog? Fijn dat je de laatste jaren vol herinneringen hebt gepland, maar dat maakt de huidige situatie niet makkelijker natuurlijk. Bovendien denk ik dat jaren lang denken 'dit kon wel eens de laatste keer zijn dat we x,y,z doen ook heel moeilijk is. Loslaten en daarna verder moeten zet je wereld op z'n kop.

Wat ik het ergste vond aan de laatste dagen was dat wat ik ook deed, het maakte niet uit, mijn vader ging toch dood. Ik kon niet eens meer een pact met 'god' smeden. Als ik bij hem was, dan moest ik sterk zijn voor hem en hem gerust stellen dat wij het wel zouden redden zonder hem. Hoe vaak ik wel niet op het toilet in het ziekenhuis heb zitten huilen. Vooral ook van machteloosheid.

Heel veel sterkte, lieve Koekie. Wij hier weten allemaal precies wat het is waar je nu door heen gaat. Als je even een virtuele knuffel nodig hebt, dan zijn wij er voor je

Sterkte lieve Koekie!

Lady, wat kookte je vader dan zoal?

Sterkte Koekie, die laatste dagen zijn zware dagen met soms ook mooie momenten..

Abel grappige naam voor een hond en tja ook voor de kinderen in de buurt.

En een hond lijkt op zijn baas en in jouw geval op je vader.

Lambchop, van alles! Hij kon supergoed Italiaans koken (hij was ook Italiaans) maar dat kan ik zelf ook wel. Maar wat ik nog het meeste mis zijn zijn patatjes. Mijn moeder en ik gaan frituren niet maar hij maakte altijd van de lekkere patatjes in zonnebloemolie in de wok. Ik weet nog dat vlak nadat we te horen kregen dat hij uitgezaaide kanker had, dat ik in huilen uitbarstte en zei 'maar hoe moet dat nou met de patatjes?' Haha, zo kinderlijk. Alsof dat het belangrijkste was.

Het belangrijkste aan mijn vader was dat hij er altijd was. Hij stond altijd voor mij klaar. Hij heeft ook heel veel aan mijn huisje gedaan. 2 jaar geleden nog een keuken voor mij gebouwd (terwijl hij toen al doodziek was, maar hij had het mij beloofd. Ik zei hem dat ik ook prima een Ikea keukentje kon laten zetten. Maar nee, daar wilde hij niets van weten). Het doet me dan ook zo'n pijn dat ik hier niet meer zo gelukkig ben (komt door mijn nijlpaardbovenburen die geen rekening houden met het feit dat dit een huis is van meer dan 100 jaar oud met houten verdiepingsvloeren). Eigenlijk wil ik wel verhuizen, maar dan laat ik achter wat hij hier gebouwd heeft en krijg ik een huis waar hij nooit geweest is.

Mijn vader stond nooit zo op de voorgrond. Hij was als de bas in een liedje. Pas als je de bas uit een liedje haalt, hoor je hoe belangrijk de bas is. Hij deed alles voor ons en je kon altijd alles van hem krijgen.

Nu zit ik hier in mijn oude huisje en alles lijkt uit elkaar te vallen. Ik ben ook zo onhandig dus moet voor elk wissewasje iemand inhuren (vriend is ook onhandig, helaas). Ik vind het allemaal heel veel gedoe en mijn hoofd staat er niet naar.

Soms denk ik dat hij er nog wel ergens hangt en mij nog bijstaat en soms denk ik dat ik dat gewoon graag wil en dat hij echt weg is. Ik krijg ook geen tekens, of ik zie ze niet.

Ik begin steeds meer te vergeten hoe ziek hij was en hoeveel pijn hij had. De paar maanden voor zijn dood waren de hel. Als ik daar aan terug denk, denk ik echt wel dat het beter zo is. Voor hem, maar ook voor ons. Wij waren ook nachten wakker, met hem (hij kon de laatste maanden niet liggen vanwege de pijn). Het was slopend. Ik vond een paar dagen geleden een foto van hem, die mijn moeder na zo'n nacht naar mij gestuurd had onder het mom van 'kijk eens, hij lacht al weer'. Het enige wat ik zie is een oude man (hij is het laatste jaar wel 10 jaar ouder geworden) met zijn witte haar recht op de kop, helemaal uitgemergeld, helemaal oververmoeid want al weken bijna niet geslapen, ik zie de pijn in zijn ogen en een neplach (voor mij). Ik zie aan zijn gezicht dat hij heel veel pijn had, maar toch proberen te lachen voor de foto zodat ik minder verdrietig zou zijn. Ik vind dat zo erg.

Dus ja, ik ben 'blij' dat dat voorbij is. Maar ondanks dat we goed afscheid hebben kunnen nemen voelt het toch nog als 'onaf'. Niet dat we wilde plannen hadden, maar ik had heel graag nog wat meer tijd met hem gehad. En hem meer tijd met zijn puppy gegund, die intussen uitgegroeid is tot een bijna volwassen hond. Hij had het zo leuk gevonden om met haar te spelen en te wandelen.

Jezus, wat een verhalen weer van mij op de vroege ochtend. De dood van mijn vader zit me hoog, geloof ik

Mijn moeder. Ligt bij mn vader in de woonkamer en hij zorgt vooral. Thuishulp is sinds gisteren ingeschakeld en ik heb ook nu verlof op t werk. Ik twijfel of ik daar zal logeren om mijn vader te ontlasten met het zorgen van sochtends vroeg tot savonds laat. Wil me ook niet opdringen want hun moeten natuurlijk ook nog genoeg momenten met zn 2en zijn. Helaas geen broers of zussen om zorg mee af te wisselen.

Ze is zelf volgens mij in haar hoofd al verder dan ons. Is ook al eea aan het regelen geweest vorige week terwijl ik t niet wilde horen.... Lijstje bezoekers voor de uitvaart. Soort bloemen en lijstje muziek terwijl papa en ik dachten: huh nu al?

Achteraf gezien is ze een half jaar geleden al begonnen met het huis ontspullen en haar administratie opruimen. Lijstjes klantnummers en inlogcodes bij elkaar zetten etc. Terwijl het nieuws dat het uitbehandeld was toen nog niet eens bekend was.

Elke dag is een verrassing wat niet meer kan. Niet meer de trap op. Niet meer even de hond om de hoek uitlaten. Niet meer naar de toilet lopen in 1x. Geen bezoek meer langer dan een uur... gaat veel te snel.

Vandaag ga ik toch de uitvaart wensen uit haar proberen te halen want nu ben ik er zelf ook aan toe om t te horen. En door de verhoging van medicijnen wordt ze ook steeds suffer. Ik ben verbaasd hoe belachelijk sterk ikzelf toch ben want ik huil natuurlijk momentjes maar vooral in mn uppie en als ik mn moeder zie snikken. Maar misschien omdat we dit al jaren weten of omdat de klap dadelijk met het overlijden wel komt. Voorlopig hou ik t nog wel vol.

Lady day
Grappig verhaal met die patatjes. Heb je ze alsnog zelf leren maken?

Mijn moeder heeft wat eigen recepten op pinterest gezet en de 2 belangrijkste heeft papa vorige week geleerd terwijl die echt nooit in de keuken staat. Ik stond echt perplex!

En ik ga een ander recept vandaag samen maken. Niet meer staand aan de aanrecht maar waarschijnlijk commanderend vanuit een stoel. Want hoe ziek ze nog is, ze kan zich nog goed druk maken over kleinigheidjes in het recept die wel kloppend moeten zijn

Wat verdrietig, Koekie. Als ik jou was zou ik daar wel logeren. Je hoeft er niet elke keer bovenop te zitten maar wellicht kun je hem goed ontzorgen door bijv. eten te maken of boodschappen te halen of andere dingen te regelen zodat hij compleet op je moeder kan focussen.

De laatste dagen dat mijn vader nog thuis was (toen wisten we nog dat hij dood zou gaan) heb ik ook bij mijn ouders gelogeerd. Eigenlijk wilden ze dat helemaal niet maar toen ik daar was vonden ze het toch wel prettig. Mijn moeder was ook helemaal op. Dus het gaf haar ook ruimte om wat rust te pakken terwijl ik met de hond naar de dierenarts ging, de hond uitliet, koffie zette, artsen belde etc.

Ik denk dat mensen zelf vaak eerder doorhebben dat het einde nadert dan hun omgeving (incl. artsen). Mijn vader heeft afgelopen zomer tegen mijn zusje gezegd dat hij het idee had dat er iets heel ernstigs aan de hand was met hem. Nou, dat vonden wij maar een gek verhaal. Hij moest nieuwe heupen en daarna zou hij weer zo fit als een hoentje zijn. Dachten wij. Hij wilde die operatie niet want hij zei dat het niets uit zou maken. We verklaarden hem voor gek. Met 2 nieuwe heupen zou hij zo weer 10 jaar als een kievit kunnen lopen. Achteraf denk ik dat hij toch gelijk had. Het is aannemelijk dat de kanker ook in zijn heupbotten zat.

Wat jij beschrijft over je sterk voelen. Dat is ook herkenbaar hoor. Je zit in nu in overlevingsstand. Goed plan om het met haar over haar uitvaartwensen te hebben nu het nog kan. Ik beloof je dat als het straks zover is dat je er een goed gevoel aan over houdt dat het allemaal gelopen is zoals zij wenste.

Krijgt ze morfine?

Yes. Pleisters sinds maandag en pillen als t effe sterker moet zijn. Huisarts komt om de 3-4 dagen.

Bedankt alvast voor het luisteren. Ik heb idd maar 1 vriendin die het wel begrijpt omdat ze het zelf meegemaakt heeft. En anderen bieden wel hulp in de zin van ; je kunt me altijd bellen... maar dat doe ik dan toch niet.
Erg fijn om jullie verhalen te lezen.

Sterkte Koekie! Ik weet hoe kut 't voelt!