Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
woensdag 23 mei 2018 om 09:30
En w.b. dat bang zijn dat je nog meer gaat verliezen vind ik ook zo herkenbaar. Ik check ook elke dag meerder keren wanneer mijn moeder voor het laatst online is geweest op whatsapp. Ja, zo houden we elkaar een beetje in de gaten (op een goede manier).
Een week of 2 na het overlijden van mijn vader zag ik om een uur of 9 's ochtends dat ze de avond daarvoor voor het laatst online was geweest. Ik raakte helemaal in paniek, want mijn moeder gaat 's ochtends vroeg altijd met de hond uit en gaat dan ook altijd even online. Ik haar appen.... maar 1 vinkje. Berichtjes kwamen niet aan. Ik bellen, ging meteen naar voicemail. Ik op de vaste telefoon, zelfde verhaal. Echt ik was half hysterisch. Ik inloggen op haar iCloud account om het 06 nummer van de buurman te achterhalen. Ik die geappt. Die zat in een meeting en zou pas rond middaguur weer thuis zijn maar dan wel meteen even langs gaan.
Ik had al helemaal schrikbeelden dat mijn moeder een hartaanval had gehad of zo en dood in huis lag. Ik stond op het punt om naar haar huis te gaan (kost me een uurtje) toen mijn telefoon ging: op het display stond 'papa'. Ik was verbaasd maar ook helemaal blij. Mijn vader liet wat van zich horen vanuit het hiernamaals! Bleek het mijn moeder te zijn. Haar iPhone was vastgelopen en ze moest de PUK code hebben om hem open te krijgen. En er was een storing bij de KPN dus geen vaste telefoon en geen internet. Ze had de toegangscode van mijn vaders telefoon 'geraden' want ze was al bang dat ik in paniek zou zijn
Een week of 2 na het overlijden van mijn vader zag ik om een uur of 9 's ochtends dat ze de avond daarvoor voor het laatst online was geweest. Ik raakte helemaal in paniek, want mijn moeder gaat 's ochtends vroeg altijd met de hond uit en gaat dan ook altijd even online. Ik haar appen.... maar 1 vinkje. Berichtjes kwamen niet aan. Ik bellen, ging meteen naar voicemail. Ik op de vaste telefoon, zelfde verhaal. Echt ik was half hysterisch. Ik inloggen op haar iCloud account om het 06 nummer van de buurman te achterhalen. Ik die geappt. Die zat in een meeting en zou pas rond middaguur weer thuis zijn maar dan wel meteen even langs gaan.
Ik had al helemaal schrikbeelden dat mijn moeder een hartaanval had gehad of zo en dood in huis lag. Ik stond op het punt om naar haar huis te gaan (kost me een uurtje) toen mijn telefoon ging: op het display stond 'papa'. Ik was verbaasd maar ook helemaal blij. Mijn vader liet wat van zich horen vanuit het hiernamaals! Bleek het mijn moeder te zijn. Haar iPhone was vastgelopen en ze moest de PUK code hebben om hem open te krijgen. En er was een storing bij de KPN dus geen vaste telefoon en geen internet. Ze had de toegangscode van mijn vaders telefoon 'geraden' want ze was al bang dat ik in paniek zou zijn
donderdag 24 mei 2018 om 01:35
Soms helpt niks.
Rouwen was voor mij ook zo totaal geen interesse in mensen en hobby. Roze koeken vreten in mijn eentje was de grootste troost toen. Was ook dik geworden want werd verslaafd aan ze haha.. nu nog..
Maar het duurde maanden toen. Het was opeens weg.
Nu ik ouder ben en hem soms mis. Kan ik nog in de verdriet modus schieten , alleen blijf er niet lang in hangen. Destijds wel!
Het duurt dus, geef de ruimte voor rouw.
Rouwen was voor mij ook zo totaal geen interesse in mensen en hobby. Roze koeken vreten in mijn eentje was de grootste troost toen. Was ook dik geworden want werd verslaafd aan ze haha.. nu nog..
Maar het duurde maanden toen. Het was opeens weg.
Nu ik ouder ben en hem soms mis. Kan ik nog in de verdriet modus schieten , alleen blijf er niet lang in hangen. Destijds wel!
Het duurt dus, geef de ruimte voor rouw.
donderdag 24 mei 2018 om 09:11
Hormonen en rouw, geen goede combinatie. Go with the flow, Lady. Sterkte.
Hier ook even meelezen i.p.v. meeschrijven. Ik leef erg met jullie mee al kom niet echt toe om te reageren. Maar ik leef met jullie mee en vind veel steun en herkenning hier.
Goh, hier ook al bijna 4 maanden. Deze week hebben 2 naaste vrienden gezegd dat ik mij er nu maar over heen moeten zetten.... Ze bedoelen het goed, dat weet ik. Maar het was toch confronterend. Terwijl ik veel van mijn verdriet toch echt voor mij hou.
Hier ook even meelezen i.p.v. meeschrijven. Ik leef erg met jullie mee al kom niet echt toe om te reageren. Maar ik leef met jullie mee en vind veel steun en herkenning hier.
Goh, hier ook al bijna 4 maanden. Deze week hebben 2 naaste vrienden gezegd dat ik mij er nu maar over heen moeten zetten.... Ze bedoelen het goed, dat weet ik. Maar het was toch confronterend. Terwijl ik veel van mijn verdriet toch echt voor mij hou.
donderdag 24 mei 2018 om 13:13
Yep, die hoor ik ook in mijn omgeving. Zelfs van mensen die zelf al een ouder verloren hebben.
En net als jij hou ik het meeste verdriet al voor me. Wat ze zien is nog maar het topje van de ijsberg. Hierdoor voel ik me heel eenzaam. Ik heb ook geen zin om die vrienden nu te zien voor een borreltje. Klinkt heel kinderachtig, maar het kost me al moeite genoeg om dingen te doen en zeker als ik dan ook nog het gevoel krijg een 'drama queen' te zijn heb ik er gewoon geen trek in.
Sterker nog, dat het nu eens tijd werd om weer door te gaan begon ik na een paar weken al te horen. En dat het beter zo is want zijn pijn was ondraaglijk. Ja, ik weet het. Maar zo voelt het verdomme niet. Verschrikkelijk gewoon.
Ik vind het heel verwarrend. Aan de ene kant lees ik dat rouwen geen tijdlijn kent en dat het best een poos kan en mag duren en aan de andere kant heb ik het gevoel en hoorde ik gisteren tijdens een podcast dat er na 4 maanden wel vooruitgang in zou moeten zitten en anders professionele hulp zoeken. Soms heb ik het gevoel dat het beter gaat en soms, zoals de afgelopen dagen dan doe ik weer 3 stappen terug.
Ik heb vannacht maar 2 uur kunnen slapen. Ik voelde zo'n paniek. En zo'n schuldgevoel. Waarom heb ik hem de 1e nacht in het ziekenhuis alleen gelaten? Hij kreeg toen nog geen adequate medicatie en heeft de hele nacht zitten kermen van de pijn. Waarom heb ik hem niet kunnen redden? Ik weet dat we het van de kanker niet konden winnen, maar ik voel alsof ik gefaald heb. En dan nog het ergste, toen we hoorden dat het foute boel was dat ik hoopte dat het zo snel mogelijk voorbij zou zijn omdat ik zo ontzettend uitgeput was. Ik zou er nu alles voor geven om hem nog 1 dag bij me te hebben.
En nu ben ik uitgeput door slaapgebrek en dus nog labieler. Ik ga volgende week een aantal dagen weg met mijn vriend. Als ik na terugkomst weer zo'n paniekaanval heb dan ga ik naar de huisarts. Ik weet het ook niet meer.
donderdag 24 mei 2018 om 14:42
Mensen die dat roepen begrijpen er gewoon helemaal niks van. Waar moeten we ons overheen zetten? We moeten leren dealen met onze nieuwe realiteit. En voor de een duurt dat nu eenmaal langer dan de ander. Ik geloof wel dat het uiteindelijk een keuze is op welke manier je het een plek geeft, maar wanneer, is niet aan een ander te bepalen. Vreselijk frustrerend.
Ik merk dat ik er op dit moment minder bewust mee bezig ben, maar als ik er aan denk ik de pijn niet minder en het verdriet ook niet. Soms moet ik keihard huilen. Soms is alles een slechte film. Soms zit ik apathisch voor me uit te gapen en denk ik “is dit nu mijn leven, de glans is er af”.
En andere dagen vermaak ik me prima en gaat het leven gewoon door zoals het altijd ging. Met wel dat stemmetje in mijn achterhoofd en die steek in mijn ziel.
Lady-day wat vervelend dat je zo kampt met schuldgevoelens! Je mag jezelf best wat meer credits geven, want je hebt heus op dat moment gedaan wat je kon doen. En het liep zoals het liep..daar had en heb je geen invloed op.
En over credits gesproken, wat ik van jou heb gelezen, lees ik wel degelijk vooruitgang. Wees lief voor jezelf! En laat een ander niet jouw tempo bepalen. Liefs!
Ik merk dat ik er op dit moment minder bewust mee bezig ben, maar als ik er aan denk ik de pijn niet minder en het verdriet ook niet. Soms moet ik keihard huilen. Soms is alles een slechte film. Soms zit ik apathisch voor me uit te gapen en denk ik “is dit nu mijn leven, de glans is er af”.
En andere dagen vermaak ik me prima en gaat het leven gewoon door zoals het altijd ging. Met wel dat stemmetje in mijn achterhoofd en die steek in mijn ziel.
Lady-day wat vervelend dat je zo kampt met schuldgevoelens! Je mag jezelf best wat meer credits geven, want je hebt heus op dat moment gedaan wat je kon doen. En het liep zoals het liep..daar had en heb je geen invloed op.
En over credits gesproken, wat ik van jou heb gelezen, lees ik wel degelijk vooruitgang. Wees lief voor jezelf! En laat een ander niet jouw tempo bepalen. Liefs!
donderdag 24 mei 2018 om 14:49
Ik heb net een heel stuk van dit topic terug gelezen. Hoe rot ook voor jullie, ik haal er toch troost uit dat ik niet alleen ben.
Ik merk ook wat ongeduld bij mezelf. Dan heb ik weer zo'n plan dat ik actiever mijn best ga doen en dan kom ik weer in zo'n rollercoaster van verdriet terecht. Dan kan ik me echt een slapjanus vinden.
Het voelt zo nutteloos vaak. Het verandert niets aan de zaak en ik krijg hem er niet mee terug. Ja, ik heb diezelfde gedachte: is dit nu mijn leven, de glans is er af. Niets loopt ook lekker. Werk gaat niet goed, met vrienden gaat niet goed, heb dan nog wel een relatie maar begin me af te vragen wanneer hij hier zat van is. Echt bijzonder. Vorige zomer was ik nog zo gelukkig.
Na ja, ik vertrouw er dan maar op dat ook ik me ooit weer okay zal voelen. Dat zegt iedereen.
Ik merk ook wat ongeduld bij mezelf. Dan heb ik weer zo'n plan dat ik actiever mijn best ga doen en dan kom ik weer in zo'n rollercoaster van verdriet terecht. Dan kan ik me echt een slapjanus vinden.
Het voelt zo nutteloos vaak. Het verandert niets aan de zaak en ik krijg hem er niet mee terug. Ja, ik heb diezelfde gedachte: is dit nu mijn leven, de glans is er af. Niets loopt ook lekker. Werk gaat niet goed, met vrienden gaat niet goed, heb dan nog wel een relatie maar begin me af te vragen wanneer hij hier zat van is. Echt bijzonder. Vorige zomer was ik nog zo gelukkig.
Na ja, ik vertrouw er dan maar op dat ook ik me ooit weer okay zal voelen. Dat zegt iedereen.
donderdag 24 mei 2018 om 17:50
ady_Day, ik ben inderdaad ook echt onwijs dankbaar voor de tijd die we nog met haar hebben gehad, dat is namelijk al 7 maanden langer geweest dan verwacht.
Dat eenzaam voelen heb ik ook heel erg. Heb me nu al 3 jaar geen moment eenzaam gevoeld, ondanks dat ik vrij vaak alleen (met hondje) thuis ben. Vaak zet ik dan iets van een serie, vlog of muziek op. Stilte verminderd mijn eenzaamheid.
Door jullie motiverende woorden heb ik gesolliciteerd en morgen heb ik mijn eerste sollicitatiegesprek, leuk maar spannend! Het is voor 32/36 uur in de zorg dus dat is sowieso heel veel uur en ik vermoed onregelmatig dus hopelijk vol te houden maar denk dat het wel goed gaat komen.
Moest een EQ test doen, bij sommige antwoorden heb ik toch wel ander geantwoord dan, zeg, 4 maanden geleden maar dat is ook logisch.
Ik denk dat rouwen een proces is wat nooit ophoudt, er zal altijd iemand missen, iemand ontbreken vanaf nu. Wel naar dat men dat tegen je zegt inderdaad. Mijn vriend zei na 2 weken dat er niet iedere dag iemand bij papa hoeft te zijn want hij moet toch ooit wennen aan alleen zijn.... Ja dat klopt, maar niet al na 2 weken en ook niet in 1 keer maar geleidelijk schatje....
Dat vind ik ook lastig merk ik, mijn vriend is een stuk ouder dan dat ik ben en heeft al mijn fouten/misstappen ooit al gemaakt. Hij behoedt me ervoor en helpt me daar waar nodig. Dit is iets wat hij nog nooit heeft meegemaakt (gelukkig maar) en me dus niet bij kan helpen.
Lady, fijn dat je er steun uit haalt. Heb je ver genoeg teruggelezen om te zien dat je ook al 10 stappen vooruit hebt gezet? Oke, nu dan wel 3 terug maar dat zijn er nog steeds 7 vooruit! Je bent echt goed bezig maar het is helaas een zwaar klote-proces..
Dat eenzaam voelen heb ik ook heel erg. Heb me nu al 3 jaar geen moment eenzaam gevoeld, ondanks dat ik vrij vaak alleen (met hondje) thuis ben. Vaak zet ik dan iets van een serie, vlog of muziek op. Stilte verminderd mijn eenzaamheid.
Door jullie motiverende woorden heb ik gesolliciteerd en morgen heb ik mijn eerste sollicitatiegesprek, leuk maar spannend! Het is voor 32/36 uur in de zorg dus dat is sowieso heel veel uur en ik vermoed onregelmatig dus hopelijk vol te houden maar denk dat het wel goed gaat komen.
Moest een EQ test doen, bij sommige antwoorden heb ik toch wel ander geantwoord dan, zeg, 4 maanden geleden maar dat is ook logisch.
Ik denk dat rouwen een proces is wat nooit ophoudt, er zal altijd iemand missen, iemand ontbreken vanaf nu. Wel naar dat men dat tegen je zegt inderdaad. Mijn vriend zei na 2 weken dat er niet iedere dag iemand bij papa hoeft te zijn want hij moet toch ooit wennen aan alleen zijn.... Ja dat klopt, maar niet al na 2 weken en ook niet in 1 keer maar geleidelijk schatje....
Dat vind ik ook lastig merk ik, mijn vriend is een stuk ouder dan dat ik ben en heeft al mijn fouten/misstappen ooit al gemaakt. Hij behoedt me ervoor en helpt me daar waar nodig. Dit is iets wat hij nog nooit heeft meegemaakt (gelukkig maar) en me dus niet bij kan helpen.
Lady, fijn dat je er steun uit haalt. Heb je ver genoeg teruggelezen om te zien dat je ook al 10 stappen vooruit hebt gezet? Oke, nu dan wel 3 terug maar dat zijn er nog steeds 7 vooruit! Je bent echt goed bezig maar het is helaas een zwaar klote-proces..
donderdag 24 mei 2018 om 20:06
Wat goed dat je een gesprek hebt Woepsie! (Zo heette het hondje van mijn oma ook:)) En dan ook nog in de zorg. Hard werken maar zo belangrijk en ook dankbaar (denk ik). Kan juist heel goede afleiding zijn. En het begin van iets nieuws.
Ja, ik vind het voor mijn moeder heel erg dat ze nu alleen is, maar ik kan er niet elke dag zijn. Ik probeer meestal 1 a 2x per week langs te gaan. Ik vind het lastig te combineren met mijn baan en ook nog een LAT relatie die ik alleen in het weekend zie. Ze is altijd heel blij als ik kom, maar ze redt zichzelf ook goed. Ze praat niet veel over het verdriet. Ze zegt dat ze elke dag wel even huilt maar in zak en as zit ze niet. Ze is ook heel nuchter. Ze zegt dat het daar niet anders van wordt. En zo is het ook.
Ze houdt zichzelf wel heel erg bezig. Ze is elke dag als een malle in de tuin aan het werk. Veel snoeien, gras maaien. Ze houdt helemaal niet van tuinieren maar het geeft haar voldoening. Ik zie wel dat ze heel erg mager wordt. Ik hoop maar dat dat van het zware werk is en elke dag uren lang met de hond lopen en niet dat zij ook nog een enge ziekte heeft of zo. Moet er niet aan denken...
Ja, ik ga wel vooruit... heel langzaam en soms ook weer even een stapje terug. Gisteren was echt een verschrikkelijke dag voor mij. Ik heb letterlijk de hele dag gehuild. Ik viel eindelijk rond middernacht in slaap en ik werd om 2 uur wakker. Daarna niet meer geslapen. Zo veel angst en paniek. In de middag ging het iets beter. Ik ben nog steeds wobbelig en ik heb de tranen in mijn ogen maar ze stromen niet. De hele huid onder mijn ogen is schraal. Ik zie er ook niet uit.
Ik ga morgen weer naar kantoor. Dat doet me goed. Ik neem me elke keer voor om thuis te werken omdat ik op kantoor steeds afgeleid word, maar thuis komt er ook niets uit mijn handen en ben ik alleen nog maar verdrietiger.
Ik liep zo net even door de stad en keek naar al die mensen op de terrasjes en ik dacht... daar zitten mensen tussen te genieten van het warme weer die ook een ouder verloren hebben. Dat kan niet anders. Het is zo eigenlijk zo raar, aan de buitenkant zie je het niet. Aan mij zie je het niet (nou behalve vandaag, helemaal rode ogen en dikke wallen) maar van binnen schreeuw ik.
Dit is het moeilijkste dat ik ooit gedaan heb.
Ja, ik vind het voor mijn moeder heel erg dat ze nu alleen is, maar ik kan er niet elke dag zijn. Ik probeer meestal 1 a 2x per week langs te gaan. Ik vind het lastig te combineren met mijn baan en ook nog een LAT relatie die ik alleen in het weekend zie. Ze is altijd heel blij als ik kom, maar ze redt zichzelf ook goed. Ze praat niet veel over het verdriet. Ze zegt dat ze elke dag wel even huilt maar in zak en as zit ze niet. Ze is ook heel nuchter. Ze zegt dat het daar niet anders van wordt. En zo is het ook.
Ze houdt zichzelf wel heel erg bezig. Ze is elke dag als een malle in de tuin aan het werk. Veel snoeien, gras maaien. Ze houdt helemaal niet van tuinieren maar het geeft haar voldoening. Ik zie wel dat ze heel erg mager wordt. Ik hoop maar dat dat van het zware werk is en elke dag uren lang met de hond lopen en niet dat zij ook nog een enge ziekte heeft of zo. Moet er niet aan denken...
Ja, ik ga wel vooruit... heel langzaam en soms ook weer even een stapje terug. Gisteren was echt een verschrikkelijke dag voor mij. Ik heb letterlijk de hele dag gehuild. Ik viel eindelijk rond middernacht in slaap en ik werd om 2 uur wakker. Daarna niet meer geslapen. Zo veel angst en paniek. In de middag ging het iets beter. Ik ben nog steeds wobbelig en ik heb de tranen in mijn ogen maar ze stromen niet. De hele huid onder mijn ogen is schraal. Ik zie er ook niet uit.
Ik ga morgen weer naar kantoor. Dat doet me goed. Ik neem me elke keer voor om thuis te werken omdat ik op kantoor steeds afgeleid word, maar thuis komt er ook niets uit mijn handen en ben ik alleen nog maar verdrietiger.
Ik liep zo net even door de stad en keek naar al die mensen op de terrasjes en ik dacht... daar zitten mensen tussen te genieten van het warme weer die ook een ouder verloren hebben. Dat kan niet anders. Het is zo eigenlijk zo raar, aan de buitenkant zie je het niet. Aan mij zie je het niet (nou behalve vandaag, helemaal rode ogen en dikke wallen) maar van binnen schreeuw ik.
Dit is het moeilijkste dat ik ooit gedaan heb.
lady_day wijzigde dit bericht op 25-05-2018 06:13
0.18% gewijzigd
donderdag 24 mei 2018 om 22:33
Voor al die mensen die zeggen dat je eroverheen moet stappen:
Rouw is als een tattoo die je de rest van je leven met je meedraagt en je niet zomaar kan verwijderen. Het is geen tasje wat je even weglegt en daarna weer oppakt. Het enige dat je kan veranderen is de manier waarop je ermee omgaat en wat het met je doet. Hoe lang dat duurt, tsja, dat is voor iedereen anders en daar staat geen tijd voor. De een heeft gewoon meer tijd nodig dan de ander, en dat is goed want gelukkig is iedereen anders. Onze ouders verdienen het om verdriet om te hebben.
Maar wat zou het soms makkelijk zijn als je er met 6 weken gips vanaf zou zijn
Of om in de vergelijking met de tattoo te blijven, als je een plakplaatje opplakt en je rouw weg is als het plaatje vervaagt is....
Rouw is als een tattoo die je de rest van je leven met je meedraagt en je niet zomaar kan verwijderen. Het is geen tasje wat je even weglegt en daarna weer oppakt. Het enige dat je kan veranderen is de manier waarop je ermee omgaat en wat het met je doet. Hoe lang dat duurt, tsja, dat is voor iedereen anders en daar staat geen tijd voor. De een heeft gewoon meer tijd nodig dan de ander, en dat is goed want gelukkig is iedereen anders. Onze ouders verdienen het om verdriet om te hebben.
Maar wat zou het soms makkelijk zijn als je er met 6 weken gips vanaf zou zijn
Of om in de vergelijking met de tattoo te blijven, als je een plakplaatje opplakt en je rouw weg is als het plaatje vervaagt is....
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
donderdag 24 mei 2018 om 22:42
Vind het ook grootste onzin, zet je erover heen! Of hoe kan je zo verdrietig zijn, net of het niet mag.
Ik heb het idee dat het dan hele bange mensen zijn of kille.
Verdriet mag er zijn na maanden of jaren hoor!
Het is al knap als je verdriet toelaat.
Het is wat anders als je echt niet meer leeft en het leven oppakt.
Dat je bijna zelf dood wilt. Dit is dan heel heftig. Maar goed soms gaan mensen zo diep met hun rouw, het kan voorkomen. Iedereen is anders .
Is 19 jaar geleden dat me vader overleed en af en toe mis ik hem en heb er verdriet over. Alleen ik ga er anders mee om natuurlijk. Soms ook niet dan ben ik hele
Dag zo aan het malen “wat als die hier was , wat als ik met hem
De
Kroeg in kon”.
Denk dat ik het ook hou tot ik dood ga.
Ik heb het idee dat het dan hele bange mensen zijn of kille.
Verdriet mag er zijn na maanden of jaren hoor!
Het is al knap als je verdriet toelaat.
Het is wat anders als je echt niet meer leeft en het leven oppakt.
Dat je bijna zelf dood wilt. Dit is dan heel heftig. Maar goed soms gaan mensen zo diep met hun rouw, het kan voorkomen. Iedereen is anders .
Is 19 jaar geleden dat me vader overleed en af en toe mis ik hem en heb er verdriet over. Alleen ik ga er anders mee om natuurlijk. Soms ook niet dan ben ik hele
Dag zo aan het malen “wat als die hier was , wat als ik met hem
De
Kroeg in kon”.
Denk dat ik het ook hou tot ik dood ga.
donderdag 24 mei 2018 om 23:42
Zo herkenbaar om weer hier te lezen.
Soms wou ik dat dat enorme verdriet een tijdje weg was even niet die enorme heimwee en gemis voelen. Soms voel ik me wel wat lichter dan is er die grauwe sluier nog.
Ik merk als mezelf veel afleid winkelen, terrasje, uit eten me wel wat beter voel, alleen mijn bankrekening niet haha ik koop alles wat ik wil omdat het even iets van troost geeft maar dat duurt maar kort helaas.
Wat ik eerst heerlijk vond thuis alleen daar word ik heel verdrietig en bang van dan denk ik hoe moet het nou toch allemaal zonder mama... wat als ik heel ziek wordt ofzo dat kan ik dan allemaal niet zonder haar aanwezigheid zulke dingen kan ik me dan zon zorgen over maken raar he....
Ik vind de glans er ook af vind er soms geen zak meer aan en denk vaak wat was ik toch gelukkig en ik wist het nog niet wat er ging komen.
Hele dikke knuffel voor jullie allemaal
Soms wou ik dat dat enorme verdriet een tijdje weg was even niet die enorme heimwee en gemis voelen. Soms voel ik me wel wat lichter dan is er die grauwe sluier nog.
Ik merk als mezelf veel afleid winkelen, terrasje, uit eten me wel wat beter voel, alleen mijn bankrekening niet haha ik koop alles wat ik wil omdat het even iets van troost geeft maar dat duurt maar kort helaas.
Wat ik eerst heerlijk vond thuis alleen daar word ik heel verdrietig en bang van dan denk ik hoe moet het nou toch allemaal zonder mama... wat als ik heel ziek wordt ofzo dat kan ik dan allemaal niet zonder haar aanwezigheid zulke dingen kan ik me dan zon zorgen over maken raar he....
Ik vind de glans er ook af vind er soms geen zak meer aan en denk vaak wat was ik toch gelukkig en ik wist het nog niet wat er ging komen.
Hele dikke knuffel voor jullie allemaal
vrijdag 25 mei 2018 om 03:32
He Spikkels, goed om wat van je te horen en te lezen dat het iets beter met je lijkt te gaan. Ja, die glans is er bij mij ook af. Al ik weet dat dit tijdelijk is, want ik heb veel om voor te leven en om van te houden. Jij vast ook.
Het verlies van mijn moeder heeft mijn leven getekend; die tattoo of dat lidteken op mijn ziel, ja. Er is een leven voor, en een leven na haar dood. Dit is ook voor mij het ergste wat me tot nu toe is overkomen en ik probeer mijn weg hier in te vinden. Op mijn eigen manier. Dat lukt gelukkig steeds beter, ik voel me iets sterker dan voorheen. Al heb ik nog vaak die beruchte terugval.
Verstandelijk weet ik het allemaal wel en vind ik eindelijk een soort van berusting. Ze heeft een heel mooi leven gehad, ondanks haar rotziekte op het einde. Emotioneel kan ik nog steeds heel verdrietig zijn, als een klein kind. Helaas spelen bij mij vaak ook de hormonen mee, inclusief slapeloosheid. Ik herken het patroon bij mezelf en weet dat het meestal na een paar dagen weer beter gaat. Ik dein maar een beetje mee op de golven en ga anderen en drukte uit de weg, indien mogelijk.
Nog even over dat ‘jezelf er overheen zetten’: Ik denk dat mensen die dat zeggen, dat vooral doen uit een gevoel van onmacht. Ze weten niet om te gaan met de diepe emoties en de pijn die zien bij de rouwende. Ik was zelf ook altijd zo. Geen idee wat het inhield en dan maar een goedbedoeld, praktisch advies geven. Of een beetje opbeurend gesprekje houden.
Nu weet ik dat echt luisteren en af en toe een open vraag stellen, of een arm om iemand heen slaan, veel meer helpt. Overigens zijn afleiding en opbeurende gesprekjes prima, als het verdriet maar niet wordt weggemoffeld en doodgezwegen.
Ik praat nog steeds graag over mijn moeder; hoe ze was, de leuke en minder leuke herinneringen. Dat is niet extra pijnlijk of zo. Ik merkte zelf bij mijn (teenage)) kinderen een soort terughoudendheid om te praten over hun oma. Nu lijkt dat gelukkig wat overgewaaid.
Het verlies van mijn moeder heeft mijn leven getekend; die tattoo of dat lidteken op mijn ziel, ja. Er is een leven voor, en een leven na haar dood. Dit is ook voor mij het ergste wat me tot nu toe is overkomen en ik probeer mijn weg hier in te vinden. Op mijn eigen manier. Dat lukt gelukkig steeds beter, ik voel me iets sterker dan voorheen. Al heb ik nog vaak die beruchte terugval.
Verstandelijk weet ik het allemaal wel en vind ik eindelijk een soort van berusting. Ze heeft een heel mooi leven gehad, ondanks haar rotziekte op het einde. Emotioneel kan ik nog steeds heel verdrietig zijn, als een klein kind. Helaas spelen bij mij vaak ook de hormonen mee, inclusief slapeloosheid. Ik herken het patroon bij mezelf en weet dat het meestal na een paar dagen weer beter gaat. Ik dein maar een beetje mee op de golven en ga anderen en drukte uit de weg, indien mogelijk.
Nog even over dat ‘jezelf er overheen zetten’: Ik denk dat mensen die dat zeggen, dat vooral doen uit een gevoel van onmacht. Ze weten niet om te gaan met de diepe emoties en de pijn die zien bij de rouwende. Ik was zelf ook altijd zo. Geen idee wat het inhield en dan maar een goedbedoeld, praktisch advies geven. Of een beetje opbeurend gesprekje houden.
Nu weet ik dat echt luisteren en af en toe een open vraag stellen, of een arm om iemand heen slaan, veel meer helpt. Overigens zijn afleiding en opbeurende gesprekjes prima, als het verdriet maar niet wordt weggemoffeld en doodgezwegen.
Ik praat nog steeds graag over mijn moeder; hoe ze was, de leuke en minder leuke herinneringen. Dat is niet extra pijnlijk of zo. Ik merkte zelf bij mijn (teenage)) kinderen een soort terughoudendheid om te praten over hun oma. Nu lijkt dat gelukkig wat overgewaaid.
vrijdag 25 mei 2018 om 18:09
Lambchop: mooi gezegd over dat ouders het verdienen om verdriet over te hebben. Zo voel ik het ook.
redbulletje: hormonen zijn !@#!$. Ik vraag me af of ik in de peri ben. Ben al bijna een maand over tijd, niet zwanger, maar voel me in mijn hoofd alsof ik bijna ongesteld moet worden. Heel labiel en chaotisch. Ik slaap ook slecht. Blegh.
fairytales: ja, dat gemis blijft he? Ik geloof ook dat we daar nooit helemaal aan kunnen wennen. En tegelijkertijd ook wel mooi, want dat betekent dat we het ook fijn met ze hebben gehad.
spikkels: fijn om je berichtje te lezen. En ik zie bij jou ook echt vooruitgang hoor. Van compleet in paniek de deur niet uit willen heb je het nu over etentjes en terrasjes. Ik snap dat dat niet allemaal feest is, maar je doet het toch maar mooi even.
Teun: ik heb hetzelfde. Ik praat ook graag over mijn vader. En als ik dat doe, dan voel ik me toch iets van 'blij' van binnen. Moeilijk te omschrijven. Maar het is dan alsof hij toch nog een beetje voortleeft, ook al is het maar in de herinnering. Ik vind het zo'n gek idee dat iemand zijn laatste adem uitblaast en dan gewoon 'weg' is.
Toch wel heel bijzonder dat we allemaal op onze eigen manier rouwen maar dat er ook veel overeenkomsten zijn. Daar houd ik me ook aan vast als het neerkomt om er op te vertrouwen dat ik me ooit beter zal voelen.
Ik dein maar wat mee vandaag. Afgelopen woensdag had ik misschien wel de slechtste dag ooit sinds zijn overlijden. Ik kon het ook gewoon niet stoppen of omkeren. Ik heb letterlijk de hele dag gehuild. Ik was ook helemaal kapot 's avonds. Gisteren ging het weer een beetje beter en vandaag voel ik me wel redelijk. Ik ben ook naar kantoor geweest. Dat helpt ook.
De paniek is weer weg. Wat is dat een afschuwelijk gevoel, zeg. Ik heb nog steeds last van ongeloof. Dan kijk ik naar een foto van hem en dan vind ik het zo gek dat hij er niet meer is. Heel onwerkelijk.
Dit weekend lekker naar mijn moeder. Ik vind het zo fijn om in mijn ouderlijk huis te zijn. Ik voel me daar echt heel rustig. Apart is dat.
redbulletje: hormonen zijn !@#!$. Ik vraag me af of ik in de peri ben. Ben al bijna een maand over tijd, niet zwanger, maar voel me in mijn hoofd alsof ik bijna ongesteld moet worden. Heel labiel en chaotisch. Ik slaap ook slecht. Blegh.
fairytales: ja, dat gemis blijft he? Ik geloof ook dat we daar nooit helemaal aan kunnen wennen. En tegelijkertijd ook wel mooi, want dat betekent dat we het ook fijn met ze hebben gehad.
spikkels: fijn om je berichtje te lezen. En ik zie bij jou ook echt vooruitgang hoor. Van compleet in paniek de deur niet uit willen heb je het nu over etentjes en terrasjes. Ik snap dat dat niet allemaal feest is, maar je doet het toch maar mooi even.
Teun: ik heb hetzelfde. Ik praat ook graag over mijn vader. En als ik dat doe, dan voel ik me toch iets van 'blij' van binnen. Moeilijk te omschrijven. Maar het is dan alsof hij toch nog een beetje voortleeft, ook al is het maar in de herinnering. Ik vind het zo'n gek idee dat iemand zijn laatste adem uitblaast en dan gewoon 'weg' is.
Toch wel heel bijzonder dat we allemaal op onze eigen manier rouwen maar dat er ook veel overeenkomsten zijn. Daar houd ik me ook aan vast als het neerkomt om er op te vertrouwen dat ik me ooit beter zal voelen.
Ik dein maar wat mee vandaag. Afgelopen woensdag had ik misschien wel de slechtste dag ooit sinds zijn overlijden. Ik kon het ook gewoon niet stoppen of omkeren. Ik heb letterlijk de hele dag gehuild. Ik was ook helemaal kapot 's avonds. Gisteren ging het weer een beetje beter en vandaag voel ik me wel redelijk. Ik ben ook naar kantoor geweest. Dat helpt ook.
De paniek is weer weg. Wat is dat een afschuwelijk gevoel, zeg. Ik heb nog steeds last van ongeloof. Dan kijk ik naar een foto van hem en dan vind ik het zo gek dat hij er niet meer is. Heel onwerkelijk.
Dit weekend lekker naar mijn moeder. Ik vind het zo fijn om in mijn ouderlijk huis te zijn. Ik voel me daar echt heel rustig. Apart is dat.
vrijdag 25 mei 2018 om 22:06
Ik zat net op bed gewoon even helemaal niets te doen, gewoon te luisteren naar de stilte (het is niet zo vaak stil in en om mijn huis) en warempel, ik voelde echt even een zonnestraaltje in mijn hart. Ik weet dat het ook zo weer om kan slaan, maar voor nu koester ik het even. Dit is de eerste keer dat ik het zo voel terwijl ik alleen thuis ben.
terug, Tinkel!
terug, Tinkel!
vrijdag 25 mei 2018 om 22:14
Ik slaap ook heel onrustig met veel nare dromen. Moet 's ochtends eerst een poosje bijkomen en de nacht van me af laten glijden. En dat dag na dag na dag. Heel vermoeiend.
vrijdag 25 mei 2018 om 22:19
Ja, ik heb het idee dat ik wel 1000 uur achter elkaar kan slapen, maar dan nog kan ik om 12 uur gaan slapen en om 3 uur klaar wakker liggen tot ik om 7 uur weer op moet. Slaapgebrek is verschrikkelijk.redbulletje schreef: ↑25-05-2018 22:14Ik slaap ook heel onrustig met veel nare dromen. Moet 's ochtends eerst een poosje bijkomen en de nacht van me af laten glijden. En dat dag na dag na dag. Heel vermoeiend.
Die nare dromen heb ik momenteel niet. Vlak na het overlijden van mijn vader wel. Dan droomde ik dat hij nog leefde en dat ik dan te horen kreeg dat hij dood zou gaan. Dan werd ik wakker van mijn eigen bonkende hart. Badend in het zweet. Afschuwelijk.
vrijdag 25 mei 2018 om 23:26
Zo bijgelezen. Wat goed Woezel een sollicitatie gesprek!
Er overheen moeten zetten, over wat? Gaat het dan over? Rare opmerkingen van mensen die duidelijk zelf nog niets hebben mee gemaakt. En nee huilen kan Ik helaas niet.. Maar er hangt een grijze sluier over mij heen.. En toon mijn verdriet niet maar heb het wel..
En ja ik zal ondanks dat mijn moeder nog maar een maand geleden overleden is al verder in mijn rouw zijn.. ben haar immers 1.5 jaar geleden "kwijt " geraakt doordat ze in 24 uur door 3 hersenbloedingen was getroffen en ook in coma heeft gelegen". Een echt gesprek was sindsdien niet meer mogelijk.. de schade was enorm groot en haar leven werd lijden.. afscheid zoals bij mijn vader het jaar daarvoor hebben we van haar niet kunnen nemen..
En het vele regelen,doen en mantelzorgen heeft mij uitgeput. Ontzettend moe ben ik en slaap net als de meeste hier slecht. Vroeg wakker en lekker piekeren.. En gebroken het bed uit komen. En waarschijnlijk dat hormonen hierin ook een rol spelen.
Grappig dat stukje over terrassen en drukte. Ik had zo n gedachte toen ik hoogzwanger was van oudste.. ik dacht toen al die mensen zijn gewoon geboren en veel vrouwen hebben gewoon een bevalling doorstaan..
Ik denk dat we vooral zelf op ons gevoel af moeten gaan en het verdriet en rouwen over ons heen moeten laten komen.. En hopen dat de dagen dat het beter gaat de overhand gaan nemen. En accepteren dat er gewoon k.. dagen bij zijn..
En vooral lief voor ons zelf moeten zijn en voor onze naasten en lotgenoten
Er overheen moeten zetten, over wat? Gaat het dan over? Rare opmerkingen van mensen die duidelijk zelf nog niets hebben mee gemaakt. En nee huilen kan Ik helaas niet.. Maar er hangt een grijze sluier over mij heen.. En toon mijn verdriet niet maar heb het wel..
En ja ik zal ondanks dat mijn moeder nog maar een maand geleden overleden is al verder in mijn rouw zijn.. ben haar immers 1.5 jaar geleden "kwijt " geraakt doordat ze in 24 uur door 3 hersenbloedingen was getroffen en ook in coma heeft gelegen". Een echt gesprek was sindsdien niet meer mogelijk.. de schade was enorm groot en haar leven werd lijden.. afscheid zoals bij mijn vader het jaar daarvoor hebben we van haar niet kunnen nemen..
En het vele regelen,doen en mantelzorgen heeft mij uitgeput. Ontzettend moe ben ik en slaap net als de meeste hier slecht. Vroeg wakker en lekker piekeren.. En gebroken het bed uit komen. En waarschijnlijk dat hormonen hierin ook een rol spelen.
Grappig dat stukje over terrassen en drukte. Ik had zo n gedachte toen ik hoogzwanger was van oudste.. ik dacht toen al die mensen zijn gewoon geboren en veel vrouwen hebben gewoon een bevalling doorstaan..
Ik denk dat we vooral zelf op ons gevoel af moeten gaan en het verdriet en rouwen over ons heen moeten laten komen.. En hopen dat de dagen dat het beter gaat de overhand gaan nemen. En accepteren dat er gewoon k.. dagen bij zijn..
En vooral lief voor ons zelf moeten zijn en voor onze naasten en lotgenoten
zaterdag 26 mei 2018 om 00:52
Zo veel herkenning weer...
Het is nu ruim twee maanden geleden dat mijn broertje overleed. Nu is de periode gekomen dat er onbegrip begint te komen merk ik. Erg pijnlijk soms.
Met mij gaat het helaas niet zo goed. Ik ben nu te moe om het uitgebreid te beschrijven, maar het is inderdaad het moeilijkste dat ik ooit heb meegemaakt.
Het is nu ruim twee maanden geleden dat mijn broertje overleed. Nu is de periode gekomen dat er onbegrip begint te komen merk ik. Erg pijnlijk soms.
Met mij gaat het helaas niet zo goed. Ik ben nu te moe om het uitgebreid te beschrijven, maar het is inderdaad het moeilijkste dat ik ooit heb meegemaakt.
Time spent with a cat is never wasted
zaterdag 26 mei 2018 om 07:09
Christiana, Ik ben het met je eens dat we het rouwen gewoon maar over ons heen moeten laten komen, maar klaarblijkelijk moet dat na een maand of 2 toch echt wel afgelopen zijn.
Stofmuis fijn om je toch even te zien hier. Ik kan me voorstellen dat je je zo rot voelt. Zo'n gebeurtenis kan je compleet kapot scheuren. En het onbegrip maakt het er niet makkelijker op. Integendeel, het voelt als zout op de wonden. Hopelijk kun je je verhaal wel kwijt bij lieve mensen die je wél begrijpen. Het is nl. al moeilijk genoeg.
Stofmuis
fijn om je toch even te zien hier. Ik kan me voorstellen dat je je zo rot voelt. Zo'n gebeurtenis kan je compleet kapot scheuren. En het onbegrip maakt het er niet makkelijker op. Integendeel, het voelt als zout op de wonden. Hopelijk kun je je verhaal wel kwijt bij lieve mensen die je wél begrijpen. Het is nl. al moeilijk genoeg.
zaterdag 26 mei 2018 om 07:58
Lady en andere mensen waarbij je ouders een hond hebben. Heeft de hond nog gezocht naar je overleden ouder?
Bij mijn moeder was de hond er min of meer bij toen mijn moeder overleed, ze lag in de woonkamer. Al wilde hij de dag van overlijden niet meer naar binnen komen en bleef hij in de tuin. Pas toen ze weg was, ze lag opgebaard in het mortuarium kwam hij weer binnen. Die eerste week met uitlaten heeft hij me min of meer naar alle vriendinnen in de buurt van mijn moeder gesleept, maar daar was ze natuurlijk niet. En toen we langs gingen in het mortuarium voor het afscheid sprong hij bijna in de kist, had hij haar eindelijk gevonden
Honden zijn toch wel erg trouw
Bij mijn moeder was de hond er min of meer bij toen mijn moeder overleed, ze lag in de woonkamer. Al wilde hij de dag van overlijden niet meer naar binnen komen en bleef hij in de tuin. Pas toen ze weg was, ze lag opgebaard in het mortuarium kwam hij weer binnen. Die eerste week met uitlaten heeft hij me min of meer naar alle vriendinnen in de buurt van mijn moeder gesleept, maar daar was ze natuurlijk niet. En toen we langs gingen in het mortuarium voor het afscheid sprong hij bijna in de kist, had hij haar eindelijk gevonden
Honden zijn toch wel erg trouw
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zaterdag 26 mei 2018 om 08:08
Lambchop, ik vind dat moeilijk te zeggen. Mijn ouders hadden de puppy nog maar een paar maanden toen mijn vader achteruit ging. Mijn moeder liep altijd met haar en mijn vader deed de rest van de verzorging (eten etc.). Deze hond is totaal niet gefixeerd op eten, maar wel op lekker wandelen dus ik heb het idee dat ze mijn moeder meer als 'baasje' zag.
Toen mijn vader thuis opgebaard lag heeft ze nog wel even in de kist gekeken en gesnuffeld. Dat was wel een heel grappig gezicht, maar ik heb verder niet het idee dat ze mijn vader mist.
De vorige herder die mijn ouders hadden was echt mijn vaders grote vriend. Die twee waren ALTIJD samen. Als mijn vader even uit zicht was dan zag je hem zoeken. Ik weet zeker dat die hond mijn vader wel had lopen zoeken.
Wel mooi verhaal dat de hond van je moeder zo zoekende was en zo blij was dat hij haar gevonden had. Ja, honden zijn wat dat betreft echt wel speciaal. Ik weet zeker dat als ik hier dood neer val in mijn huis dat het enige wat mijn kat zou boeien is waar haar eten blijft.
Toen mijn vader thuis opgebaard lag heeft ze nog wel even in de kist gekeken en gesnuffeld. Dat was wel een heel grappig gezicht, maar ik heb verder niet het idee dat ze mijn vader mist.
De vorige herder die mijn ouders hadden was echt mijn vaders grote vriend. Die twee waren ALTIJD samen. Als mijn vader even uit zicht was dan zag je hem zoeken. Ik weet zeker dat die hond mijn vader wel had lopen zoeken.
Wel mooi verhaal dat de hond van je moeder zo zoekende was en zo blij was dat hij haar gevonden had. Ja, honden zijn wat dat betreft echt wel speciaal. Ik weet zeker dat als ik hier dood neer val in mijn huis dat het enige wat mijn kat zou boeien is waar haar eten blijft.
