Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
zaterdag 26 mei 2018 om 08:18
De beste manier om er mee om te gaan is inderdaad het gewoon over je heen te laten komen. Voor iedereen is het anders. Er is geen goede of slechte manier. Dat leer ik vooral hier uit in dit topic. Door jullie ervaringen en gevoelens te lezen, weet ik dat er geen vaste, eenduidige weg is. Dat niets gek of extreem is. En dat er al helemaal geen tijdslimit aan zit. Dit helpt mij zo bij de eenzaamheid van mijn verdriet. Dank jullie wel. Ik voel mij zo gesteund hierin.
Soms denk ik echt dat ik super overgevoelig ben, of een zeur, als ik meer dan 3 zinnen over het verlies van mijn moeder praat. De meeste mensen in mijn omgeving kenden mijn moeder niet en dan gaat het helemaal langs hen heen, denk ik. Iedereen leeft zo in de waan van de dag. Vier maanden is alweer zo lang geleden...
Soms denk ik echt dat ik super overgevoelig ben, of een zeur, als ik meer dan 3 zinnen over het verlies van mijn moeder praat. De meeste mensen in mijn omgeving kenden mijn moeder niet en dan gaat het helemaal langs hen heen, denk ik. Iedereen leeft zo in de waan van de dag. Vier maanden is alweer zo lang geleden...
zaterdag 26 mei 2018 om 08:37
Teun, jouw post... precies mijn gedachten. Ik heb precies hetzelfde.
Gisteren sprak ik een collega die al heel lang niet gezien had. Zij is haar moeder 7 maanden geleden verloren. Daarna werd haar man ernstig ziek. En ik vond het zo mooi toen ze zei dat iedereen maar verwacht dat je er met een maand of 2 toch echt wel klaar mee bent, terwijl zij er zelf nog midden in de rouw zit. Ik moest bijna huilen van geluk toen ze dat zei. Zij begrijpt het!
Ja, voor heel veel mensen is 4 maanden idd al heel lang geleden. Voor mij niet.
Gisteren sprak ik een collega die al heel lang niet gezien had. Zij is haar moeder 7 maanden geleden verloren. Daarna werd haar man ernstig ziek. En ik vond het zo mooi toen ze zei dat iedereen maar verwacht dat je er met een maand of 2 toch echt wel klaar mee bent, terwijl zij er zelf nog midden in de rouw zit. Ik moest bijna huilen van geluk toen ze dat zei. Zij begrijpt het!
Ja, voor heel veel mensen is 4 maanden idd al heel lang geleden. Voor mij niet.
zaterdag 26 mei 2018 om 08:46
Haha prioriteiten, mijn kat is na 6 jaar meer van de aandacht dan van het eten. Dus als dat bij mij zou gebeuren denk ik dat ze bovenop me gaat liggen (dolblij dat ik eindelijk stil blijf liggen...) en me kopjes blijft geven. Dat doet ze 's nachts namelijk ook tot vervelens toe.Lady_Day schreef: ↑26-05-2018 08:08
Wel mooi verhaal dat de hond van je moeder zo zoekende was en zo blij was dat hij haar gevonden had. Ja, honden zijn wat dat betreft echt wel speciaal. Ik weet zeker dat als ik hier dood neer val in mijn huis dat het enige wat mijn kat zou boeien is waar haar eten blijft.
Kopjes onder mijn hand, zodat ik wel moet aaien...
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zaterdag 26 mei 2018 om 08:53
Op zich is vier maanden lang geleden, maar de gebeurtenis die toen gebeurd is blijft altijd bij je. En heeft een grote impact op je leven en alles wat je doet.
Ik denk wel dat je er op een bepaalde manier mee om kan leren gaan zonder altijd verdrietig te zijn. Mijn vader praat nu, na bijna 8 jaar graag over mijn moeder. Niet altijd in de positieve zin trouwens, want het was best een moeilijke emotionele vrouw. Maar we kunnen wel samen lachen nu om dingen die ze deed. Of hij verteld een verhaal uit hun studententijd toen ze elkaar leerden kennen.
Met mijn beste vriendin heb ik dat ook, eigenlijk al langer, zij kende mijn moeder ook goed. Dat er dan iets gebeurd en je elkaar even aankijkt en een opmerking over mijn moeder maakt. Zij of ik.
Dat scheelt wel, dat dat nu kan zonder een enorme lading van verdriet erachter. Niet dat dat weg is, maar het ligt minder op de voorgrond.
Ik denk wel dat je er op een bepaalde manier mee om kan leren gaan zonder altijd verdrietig te zijn. Mijn vader praat nu, na bijna 8 jaar graag over mijn moeder. Niet altijd in de positieve zin trouwens, want het was best een moeilijke emotionele vrouw. Maar we kunnen wel samen lachen nu om dingen die ze deed. Of hij verteld een verhaal uit hun studententijd toen ze elkaar leerden kennen.
Met mijn beste vriendin heb ik dat ook, eigenlijk al langer, zij kende mijn moeder ook goed. Dat er dan iets gebeurd en je elkaar even aankijkt en een opmerking over mijn moeder maakt. Zij of ik.
Dat scheelt wel, dat dat nu kan zonder een enorme lading van verdriet erachter. Niet dat dat weg is, maar het ligt minder op de voorgrond.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 27 mei 2018 om 08:21
Lambchop, dat is mooi dat er op zo’n manier over je moeder gepraat en gelachen kan worden. Zo blijft ze toch in jullie herinnering en leeft ze voort. Zo zou ik het straks ook graag met mijn eigen moeder willen. Dat we haar mooie leven herinneren, hoe bijzonder en sterk ze was, haar eigenaardigheden. Dat er gewoon over haar gepraat kan worden en het verdriet een beetje op de achtergrond komt. Ik heb ook zeker het vertrouwen dat dat gaat gebeuren. Het gaat steeds beter met me. Er gaan vaak uren voorbij dat ik er niet aan denk.
Waar ik de laatste tijd nog wel veel aan terug denk is vorig jaar rond deze tijd. Er was nog niets aan de hand. We leefden allemaal ons rustige leventje en namen alles als vanzelfsprekend aan. In juli is de ziekte bij haar ontdekt en toen ging alles als een sneltrein lopen en die ‘film’ beleef ik nog keer op keer. Ik weet nu dat er niets meer aan te doen was, maar toen leefden we zo tussen hoop en vrees.
Waar ik de laatste tijd nog wel veel aan terug denk is vorig jaar rond deze tijd. Er was nog niets aan de hand. We leefden allemaal ons rustige leventje en namen alles als vanzelfsprekend aan. In juli is de ziekte bij haar ontdekt en toen ging alles als een sneltrein lopen en die ‘film’ beleef ik nog keer op keer. Ik weet nu dat er niets meer aan te doen was, maar toen leefden we zo tussen hoop en vrees.
zondag 27 mei 2018 om 10:16
Ja, ik heb dat ook. Denk heel veel aan 'een jaar geleden'. Een jaar geleden waren we zo blij want we konden de puppy ophalen. Toen was er eigenlijk nog niks aaan de hand. 2 maanden later begon mijn vader zich al slechter te voelen. En nog 2 maanden later begon de echte ellende.
En inderdaad, dat leven tussen hoop en vrees. Als hij een 'goede' dag had dan was ik happy, en als hij een slechte dag had, dan was ik helemaal in paniek.
Ik ga met mijn moeder naar een voorstelling volgende week. Ik weet nog heel goed dat toen ik de kaartjes kocht dat ik dacht 'dan is papa al dood'. Dat was in oktober. Terwijl er toen eigenlijk helemaal geen sprake van was dat hij iets zeer ernstigs had. Toen dacht ik nog dat ie een maagzweer of een prikkelbare darm had. Toch gek dat mijn intuitie mij iets anders vertelde.
Ik voel me gelukkig wel weer iets beter. Ik koester deze relatief innerlijke rust maar. Een welkome afwisseling van de paniek die ik eerder deze week voelde.
En inderdaad, dat leven tussen hoop en vrees. Als hij een 'goede' dag had dan was ik happy, en als hij een slechte dag had, dan was ik helemaal in paniek.
Ik ga met mijn moeder naar een voorstelling volgende week. Ik weet nog heel goed dat toen ik de kaartjes kocht dat ik dacht 'dan is papa al dood'. Dat was in oktober. Terwijl er toen eigenlijk helemaal geen sprake van was dat hij iets zeer ernstigs had. Toen dacht ik nog dat ie een maagzweer of een prikkelbare darm had. Toch gek dat mijn intuitie mij iets anders vertelde.
Ik voel me gelukkig wel weer iets beter. Ik koester deze relatief innerlijke rust maar. Een welkome afwisseling van de paniek die ik eerder deze week voelde.
zondag 27 mei 2018 om 17:37
Deze hebben wij ook gekozen voor de crematie van mijn vader. Ik hoor het opvallend vaak. Soms met een glimlach, soms komen meteen de tranen.Lambchop schreef: ↑21-05-2018 17:50https://m.youtube.com/watch?v=fkwTEucJrEY
Ik vind deze altijd erg fijn. Ren Lenny Ren van Acda en de Munnik. Ze hebben het hier over "je vader is de wind". Maar regendruppels doen het voor mij ook
zondag 27 mei 2018 om 22:39
Dat nummer Ren Lenny Ren van Acda en de Munnik... dan komen de waterlanders echt wel.
Zoek me om je heen, als je boos bent of verdrietig
Of vertellen wil van wat je hebt beleefd
Ik kom wanneer je wilt, ik ben je vader toch, de wind
En veel verschilt het niet van hoe snel ik heb geleefd
Als het pannen van daken waait
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Ik ben net 2 dagen bij mijn moeder geweest. Ik voel me zo veel beter bij haar, in het huis van mijn ouders. Vreemd eigenlijk, want juist dat huis associeer ik met mijn vader. Of juist niet vreemd, want ik 'voel' zijn aanwezigheid daar. Maar het was zo fijn. We hebben echt uren door de natuur gewandeld en in de tuin gewerkt.
En nu weer thuis en ja hoor, daar zijn de tranen weer. Ik begin dit huis gewoon te associeren met verdriet. Ik voel me heel eenzaam hier. Daar moet ik ook eens wat aan gaan doen.
Zoek me om je heen, als je boos bent of verdrietig
Of vertellen wil van wat je hebt beleefd
Ik kom wanneer je wilt, ik ben je vader toch, de wind
En veel verschilt het niet van hoe snel ik heb geleefd
Als het pannen van daken waait
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Ik ben net 2 dagen bij mijn moeder geweest. Ik voel me zo veel beter bij haar, in het huis van mijn ouders. Vreemd eigenlijk, want juist dat huis associeer ik met mijn vader. Of juist niet vreemd, want ik 'voel' zijn aanwezigheid daar. Maar het was zo fijn. We hebben echt uren door de natuur gewandeld en in de tuin gewerkt.
En nu weer thuis en ja hoor, daar zijn de tranen weer. Ik begin dit huis gewoon te associeren met verdriet. Ik voel me heel eenzaam hier. Daar moet ik ook eens wat aan gaan doen.
maandag 28 mei 2018 om 09:55
Ben ik weer even, ondertussen het strooien van de as van m'n vader gedaan. Moederdag en de sterfdag van m'n moeder weer gehad. Zelf weer de jaarlijkse controles achter de rug en op vakantie geweest.
Ik praat ook heel graag over mijn moeder, vader en m'n broer. Vind het vreselijk als ze "verzwegen" worden, ze horen er ook gewoon nog bij. En zo lang er over ze gepraat wordt, zijn ze nog bij je. Sowieso altijd bij me, maar praat gewoon graag over ze. Gelukkig heb ik mijn vriendinnen waarmee ik dat uren kan doen. M'n moeder nu 3 jaar dood, m'n broer anderhalf jaar en m'n vader 4 maanden. En ook bij mij af en toe nog steekjes in m'n hart als er iets gebeurd wat ze leuk hadden gevonden. Dan wil ik dat met ze delen maar dat gaat natuurlijk niet, toch vertel ik het dan aan ze als ik alleen ben. In de hoop dat ze het toch "horen".
Wat betreft hormonen en rouw, ik ben na het overlijden van m'n broer linea recta de overgang ingegaan. Geen menstruatie meer en opvliegers vanaf zijn uitvaart. Op de dag van het overlijden van m'n vader ben ik weer gaan menstrueren tot en met de dag van de uitvaart. Daarna is het weer gestopt. Weird toch.....
Ik praat ook heel graag over mijn moeder, vader en m'n broer. Vind het vreselijk als ze "verzwegen" worden, ze horen er ook gewoon nog bij. En zo lang er over ze gepraat wordt, zijn ze nog bij je. Sowieso altijd bij me, maar praat gewoon graag over ze. Gelukkig heb ik mijn vriendinnen waarmee ik dat uren kan doen. M'n moeder nu 3 jaar dood, m'n broer anderhalf jaar en m'n vader 4 maanden. En ook bij mij af en toe nog steekjes in m'n hart als er iets gebeurd wat ze leuk hadden gevonden. Dan wil ik dat met ze delen maar dat gaat natuurlijk niet, toch vertel ik het dan aan ze als ik alleen ben. In de hoop dat ze het toch "horen".
Wat betreft hormonen en rouw, ik ben na het overlijden van m'n broer linea recta de overgang ingegaan. Geen menstruatie meer en opvliegers vanaf zijn uitvaart. Op de dag van het overlijden van m'n vader ben ik weer gaan menstrueren tot en met de dag van de uitvaart. Daarna is het weer gestopt. Weird toch.....
Geniet!
maandag 28 mei 2018 om 10:17
Sempie, hoe ging het met het as verstrooien? Heb je daar ook nog een ceremonie voor gedaan o.i.d.? Hoe voelt dat dan als die bus leeg is? Heb jij nog levende broers en zussen?
Sinds mijn vader ziek werd zijn mijn hormonen ook helemaal op hol. Normaal gesproken had ik altijd een week voordat ik ongesteld moest worden enorme hoofdpijn, overgevoelige borsten, een pesthumeur etc. maar dan werd ik ongesteld en was het over. Ik heb deze symptomen nu al een maand en ongesteld worden, ho maar. Ik weet niet of er verband zit tussen de ziekte van mijn vader en dit gedoe, maar ik vind het wel toevallig. Ik was altijd zeer regelmatig.
Het maakt het er niet beter op. Ik voel me lichamelijk lamlendig en emotioneel labiel als de neten.
Sinds mijn vader ziek werd zijn mijn hormonen ook helemaal op hol. Normaal gesproken had ik altijd een week voordat ik ongesteld moest worden enorme hoofdpijn, overgevoelige borsten, een pesthumeur etc. maar dan werd ik ongesteld en was het over. Ik heb deze symptomen nu al een maand en ongesteld worden, ho maar. Ik weet niet of er verband zit tussen de ziekte van mijn vader en dit gedoe, maar ik vind het wel toevallig. Ik was altijd zeer regelmatig.
Het maakt het er niet beter op. Ik voel me lichamelijk lamlendig en emotioneel labiel als de neten.
maandag 28 mei 2018 om 11:09
Ja, heb ik gedaan. Ik ben niet zwanger. Zou ook wel een beetje vreemd zijn, op mijn 47e nog een baby krijgen die door het condoom heen glipt.redbulletje schreef: ↑28-05-2018 11:06Heb je al 'n zwangerschapstest gedaan? Je zou pas echt genaaid zijn als je n ongelukje hebt en te laat bent voor maatregelen!
maandag 28 mei 2018 om 11:13
maandag 28 mei 2018 om 12:53
Ja, het zal best, maar ik kan er geen baby bij gebruiken!
Mijn vriendin raadde me teunisbloemolie aan tegen PMS. Ik hoop dat het iets doet. Ik vind rouwen alleen al moeilijk genoeg, maar dan ben ik ook nog eens emotioneel ontzettend labiel door die hormonen.
Nog een paar dagen en dan ga ik een lang weekend weg met mijn vriend. Ik had er allereerst geen zin in maar nu kijk ik er ontzettend naar uit. Ik ben nu thuis aan het werk en de muren komen op me af. Ik voel me thuis steeds zo eenzaam en verdrietig. Ik merk dat ik thuis zijn ook begin te vermijden.
Mijn vriendin raadde me teunisbloemolie aan tegen PMS. Ik hoop dat het iets doet. Ik vind rouwen alleen al moeilijk genoeg, maar dan ben ik ook nog eens emotioneel ontzettend labiel door die hormonen.
Nog een paar dagen en dan ga ik een lang weekend weg met mijn vriend. Ik had er allereerst geen zin in maar nu kijk ik er ontzettend naar uit. Ik ben nu thuis aan het werk en de muren komen op me af. Ik voel me thuis steeds zo eenzaam en verdrietig. Ik merk dat ik thuis zijn ook begin te vermijden.
maandag 28 mei 2018 om 13:55
Ik hoop dat ik dit ook krijg. Ik ben momenteel niet graag thuis en ben er dan ook zo min mogelijk, wat lastig is want ik zit met teveel mensen in een te klein kantoor en word daar helemaal gillend gek van.
Als ik bij mijn moeder ben ben ik ook wel eens verdrietig maar ik heb daar nog nooit zo'n snikbui vanuit mijn tenen gehad. Thuis heb ik die continu. Even een paar keer zo'n hele diepe snik en dan het leven gewoon niet meer leuk vinden. Ik zie het op zo'n moment ook heel somber in. Dat ik nooit meer gelukkig zal worden. Ik ben al niet de grootste pretletter en vind het leven an sich al vrij nutteloos, maar zonder mijn vader is momenteel alle glans er af.
Ik mis dat onbezorgde gevoel. Nu hangt er continu zo'n deken van zwaarmoedigheid over me heen, ook als ik me wel okay voel. Blegh.
Als ik bij mijn moeder ben ben ik ook wel eens verdrietig maar ik heb daar nog nooit zo'n snikbui vanuit mijn tenen gehad. Thuis heb ik die continu. Even een paar keer zo'n hele diepe snik en dan het leven gewoon niet meer leuk vinden. Ik zie het op zo'n moment ook heel somber in. Dat ik nooit meer gelukkig zal worden. Ik ben al niet de grootste pretletter en vind het leven an sich al vrij nutteloos, maar zonder mijn vader is momenteel alle glans er af.
Ik mis dat onbezorgde gevoel. Nu hangt er continu zo'n deken van zwaarmoedigheid over me heen, ook als ik me wel okay voel. Blegh.
maandag 28 mei 2018 om 13:58
Wel heel herkenbaar. Heb je wel 'n psych? Voor mij is dat uurtje van me af kunnen praten zonder oordelen echt heel fijn.Lady_Day schreef: ↑28-05-2018 13:55Ik hoop dat ik dit ook krijg. Ik ben momenteel niet graag thuis en ben er dan ook zo min mogelijk, wat lastig is want ik zit met teveel mensen in een te klein kantoor en word daar helemaal gillend gek van.
Als ik bij mijn moeder ben ben ik ook wel eens verdrietig maar ik heb daar nog nooit zo'n snikbui vanuit mijn tenen gehad. Thuis heb ik die continu. Even een paar keer zo'n hele diepe snik en dan het leven gewoon niet meer leuk vinden. Ik zie het op zo'n moment ook heel somber in. Dat ik nooit meer gelukkig zal worden. Ik ben al niet de grootste pretletter en vind het leven an sich al vrij nutteloos, maar zonder mijn vader is momenteel alle glans er af.
Ik mis dat onbezorgde gevoel. Nu hangt er continu zo'n deken van zwaarmoedigheid over me heen, ook als ik me wel okay voel. Blegh.
maandag 28 mei 2018 om 15:33
Nee, geen psycholoog. Heb dat in het verleden meerdere malen wel gedaan maar a 80 Euro per sessie werd me dat toch wat te gortig. En daarna vond ik het leven nog steeds vrij nutteloos.
Het is niet dat ik depressief ben hoor (okay, ga nu even door een moeilijke tijd) maar als ik morgen dood neer val dan wordt de wereld er echt niet anders van. Dat is sneu voor mijn moeder, voor mijn zus en misschien vindt mijn vriend het ook wel erg, maar ik heb geen kinderen om voor te leven. Ik doe geen werk wat het verschil maakt (ik zit in de communicatie). Ook zit ik spiritueel niet in een stand van nirvana, dus ja... heel plat gezegd vind ik het leven niet gigantisch zinvol.
Het is niet dat ik depressief ben hoor (okay, ga nu even door een moeilijke tijd) maar als ik morgen dood neer val dan wordt de wereld er echt niet anders van. Dat is sneu voor mijn moeder, voor mijn zus en misschien vindt mijn vriend het ook wel erg, maar ik heb geen kinderen om voor te leven. Ik doe geen werk wat het verschil maakt (ik zit in de communicatie). Ook zit ik spiritueel niet in een stand van nirvana, dus ja... heel plat gezegd vind ik het leven niet gigantisch zinvol.
maandag 28 mei 2018 om 15:44
De psych wordt toch gewoon vergoed? Althans de mijne gelukkig wel! En ik had er van te voren ook weinig vertrouwen in omdat mijn persoonlijkheid en sombere kijk op het leven niet zou veranderen, maar dankzij hem weet ik dat ik autist ben en ik vind t gewoon fijn met hem te kunnen praten over dingen die ik niet met mijn omgeving zou delen.
maandag 28 mei 2018 om 15:58
maandag 28 mei 2018 om 19:13
Ja ik heb nog een oudere broer. We hebben met zijn gezin, de kinderen van mn broer die overleden is, mn vriend en ik de as gestrooid op een plekje achter de urnenmuur waar mn moeder en broer staan. Mn vader had dat plekje zelf uitgezocht. We hebben er een bordje bij gezet en het was nog best veel, we bleven strooien. Rozen in het nisje geplaatst en het vooral veel over ze gehad. Daarna met zn allen uit eten geweest, het was een mooie vredige middag/avond.
Geniet!
maandag 28 mei 2018 om 19:23
Ik heb toen ook voor het eerst (op mn 46ste) voor het eerst een zwangerschapstest gedaan. Denk dat de geest en lichaam toch wel veel op elkaar reageren.
Had ook de hele tijd fluitende oren, werd er gek van. Ik naar de huisarts, nog 24 uur met een bloeddruk kastje gelopen, niks aan de hand. Hij vroeg: “Heb je veel stress?” Dus ik “nee hoor, wel verdriet”.... verdriet valt dus onder stress
Uiteindelijk diagnose: overgang...
Had ook de hele tijd fluitende oren, werd er gek van. Ik naar de huisarts, nog 24 uur met een bloeddruk kastje gelopen, niks aan de hand. Hij vroeg: “Heb je veel stress?” Dus ik “nee hoor, wel verdriet”.... verdriet valt dus onder stress
Uiteindelijk diagnose: overgang...
Geniet!
maandag 28 mei 2018 om 20:15
Dat klinkt toch heel mooi, Sempie. Het lijkt mijzelf zo super emotioneel... Hopelijk duurt het nog lang voordat die tijd voor mij komt. Mijn vaders as staat in mijn moeders huis. Nadat zij gecremeerd is gaan we het vermengen en uitstrooien. Althans, dat is het plan. Dit weekend vroeg ik haar waar ze dat zou willen, als het zo ver zou zijn. Ze zei het maakt haar niet uit. Vreemd dat ik er nu al zo mee bezig ben maar ze moeten gewoon een mooi plekje krijgen. Dat verdienen ze echt.
Weer een slechte dag vandaag. Dit is net een achtbaan soms. Het weekend was okay en nu weer een terugval. Dan lees ik vaak hele stukken hier, het geeft me kracht. Af en toe moet ik me echt bedwingen om mijn moeder niet huilend op te bellen. Ze heeft al zoveel aan haar hoofd. Ik merk ook dat vriendinnen er steeds meer klaar mee zijn. Het voelt steeds eenzamer.
Ik ga donderdag een lang weekend weg met mijn vriend. Dat is echt mijn lichtpuntje deze week. Ik praat niet veel over mijn verdriet als ik bij hem ben, maar ik voel me altijd zo rustig. Heel fijn.
Ja, verdriet is stress. Verdriet put uit. Verdriet zuigt je helemaal leeg. Ik heb soms ook last van oorsuizen en ben soms overgevoelig voor geluid. Rouwen wordt soms zo onderschat. Als ik naar mezelf in de spiegel kijk herken ik mezelf nauwelijks soms. Ik zie er zo oud en vermoeid uit. En nog steeds is er bijna niemand die vraagt of het wel goed met me gaat. Heel bijzonder dit.
Weer een slechte dag vandaag. Dit is net een achtbaan soms. Het weekend was okay en nu weer een terugval. Dan lees ik vaak hele stukken hier, het geeft me kracht. Af en toe moet ik me echt bedwingen om mijn moeder niet huilend op te bellen. Ze heeft al zoveel aan haar hoofd. Ik merk ook dat vriendinnen er steeds meer klaar mee zijn. Het voelt steeds eenzamer.
Ik ga donderdag een lang weekend weg met mijn vriend. Dat is echt mijn lichtpuntje deze week. Ik praat niet veel over mijn verdriet als ik bij hem ben, maar ik voel me altijd zo rustig. Heel fijn.
Ja, verdriet is stress. Verdriet put uit. Verdriet zuigt je helemaal leeg. Ik heb soms ook last van oorsuizen en ben soms overgevoelig voor geluid. Rouwen wordt soms zo onderschat. Als ik naar mezelf in de spiegel kijk herken ik mezelf nauwelijks soms. Ik zie er zo oud en vermoeid uit. En nog steeds is er bijna niemand die vraagt of het wel goed met me gaat. Heel bijzonder dit.
maandag 28 mei 2018 om 21:47
Keihard werken is rouwen....
Misschien vindt je moeder het wel fijn als je haar huilend opbelt. Of denk je echt van niet.
Ik moest vorige week huilen bij mijn vader. Dat ik het weer zo moeilijk heb. Dat ik haar zo mis. Toen moest mijn vader ook huilen en bleek hij het ook weer extra moeilijk te hebben. We zitten gewoon weer een beetje in dezelfde fase. Zo fijn om dat te delen met elkaar.
Je hebt juist de neiging om je groot te houden tegenover elkaar maar daarmee ontneem je jezelf en de ander misschien ook om echt wat aan elkaar te hebben.
Dat zei mijn therapeut destijds een keer. En ik ben me toen kwetsbaarder op gaan stellen richting mijn vader en merkte dat ik dat echt terug kreeg. Heel fijn.
Misschien vindt je moeder het wel fijn als je haar huilend opbelt. Of denk je echt van niet.
Ik moest vorige week huilen bij mijn vader. Dat ik het weer zo moeilijk heb. Dat ik haar zo mis. Toen moest mijn vader ook huilen en bleek hij het ook weer extra moeilijk te hebben. We zitten gewoon weer een beetje in dezelfde fase. Zo fijn om dat te delen met elkaar.
Je hebt juist de neiging om je groot te houden tegenover elkaar maar daarmee ontneem je jezelf en de ander misschien ook om echt wat aan elkaar te hebben.
Dat zei mijn therapeut destijds een keer. En ik ben me toen kwetsbaarder op gaan stellen richting mijn vader en merkte dat ik dat echt terug kreeg. Heel fijn.
